Στήνουν νέα μεγάλη πολιτική παγίδα

Του Γιώργου Κράλογλου

Πριν 35 χρόνια οι τότε πολιτικοί και πολιτική της Νέας Δημοκρατίας οδήγησαν μέσα σε μια νύχτα σχεδόν εκτός του παιχνιδιού της οικονομίας τον Στρατή Ανδρεάδη στο όνομα της «εξυγίανσης» και της δήθεν αποχουντοποίησης. Στην ουσία ο Ανδρεάδης λόγω επιχειρηματικής αλαζονείας απλώς σταμάτησε να «χορεύει» στο ρυθμό που επιθυμούσαν οι πολιτικοί.

Οι (γνωστές) λεπτομέρειες δεν είναι της παρούσης. Οι όμιλοι Νιάρχου και Μποδοσάκη ακολούθησαν το δρόμο της διάλυσης γιατί το επέβαλε η «εξυγίανση» που δεν διέφερε ούτε σε λόγους ούτε σε αφορμή από την προηγούμενη «εξυγίανση».

Άρχισε τότε να ριζώνει η έννοια συναλλαγή και πελατειακές σχέσεις. Ποιος όμως θα μιλούσε για συναλλαγή όταν το σύνθημα για το λαό ήταν «αποχουντοποίηση για το καλό της μεταπολίτευσης»;

Μετά από μία πενταετία οι τότε πολιτικοί και πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ στο όνομα της «εξυγίανσης» της βιομηχανίας και με το «κόλπο-γκρόσο» των «προβληματικών επιχειρήσεων που θα αποδίδοντο καθαρές στο λαό» έσωσαν κυριολεκτικά (σε ορισμένες περιπτώσεις και από την φυλακή) 35 και πλέον ομίλους κατεστραμμένους για διάφορους λόγους (μεταξύ των οποίων και πολιτικοί λόγοι). Ήταν τότε που κανείς δεν ζήτησε λογαριασμό για τα λεφτά των φορολογουμένων όταν οι περιβόητες προβληματικές επιχειρήσεις «του λαού» πουλήθηκαν μόνο για οικόπεδα. Ήταν τότε που δεν δόθηκε λογαριασμός ούτε για κάτι κρατικούς Οργανισμούς εμπορίου καφέ, ξυλείας και άλλων κομπινών που αφού κατασπάραξαν τα λεφτά των φορολογουμένων εξαφανίσθηκαν. Ήταν τότε που η διαπλοκή, οι πελατειακές σχέσεις, η νομενκλατούρα και η συναλλαγή με μίζες και «πάσες» μεταξύ όλων των κομμάτων ριζώθηκε για τα καλά και άρχισε να διακλαδώνεται. Και μάλιστα με κατοχύρωση της νομενκλατούρας αφού με νόμο οι Διοικήσεις κρατικών Οργανισμών και κρατικών επιχειρήσεων απηλλάσσοντο από κάθε διαχειριστική ευθύνη...

Ήταν τέλος τότε που δικαιολογείτο οι Διοικητές Οργανισμών να βάζουν και επισήμως ένα δωράκι στην τσέπη τους...

Δύο χρόνια μετά και αφού είχαμε «καθαρίσει» με τα «παλαιά τζάκια» αρχίσαμε να ακούμε ότι «στην Ελλάδα θα χτίσουμε νέα τζάκια επιχειρηματιών».

Και πάλι βέβαια στο όνομα της «εξυγίανσης» της οικονομίας.

Το «χτίσιμο» ξεκίνησε... Και το μεγαλύτερο «νέο τζάκι» της εποχής ήταν ο όμιλος Κοσκωτά. Το γνωστό σε όλους μας «νέο τζάκι» που κυριολεκτικά ανατινάχθηκε πάλι από τους «προστάτες» της «εξυγίανσης» όταν χρειάστηκε για καθαρά πολιτικούς λόγους να στραφεί σε κάτι άλλο η προσοχή της κοινής γνώμης.

Στην επόμενη διετία αρχίζει ο διωγμός των πολυεθνικών με μπροστάρηδες τις συντεχνίες και πάτρωνες τους πολιτικούς όλων των κομμάτων πάλι στο όνομα της «εξυγίανσης» . Μέσα δε στον αλαλαγμό των διωγμών κανείς δεν πρόσεξε ότι οι πολυεθνικές και οι ξένοι όμιλοι φρόντισαν «να την κάνουν» (που λέει και ο λαός) «με ελαφρά πηδηματάκια» για να απαγκιστρώνονται από την ελληνική οικονομία και το μέλλον της.

Την δεκαετία του 1990 είχαμε την αισχρή πολιτική ομολογία ότι κυβερνήσεις έπεσαν γιατί επιδιώκοντας να «εξυγιάνουν» τις κρατικές προμήθειες και το κύκλωμα καυσίμων υπονόμευσαν συμφέροντα ομίλων.

Και ερχόμαστε στην δεκαετία του 2000 όπου και πάλι στο όνομα της «εξυγίανσης» της πολιτικής ζωής και του δημόσιου τομέα τα σκάνδαλα, οι διαπλοκές, οι μίζες, οι αρπαχτές, οι λοβιτούρες, και οι λαμογιές γίνονται το «μεταπτυχιακό» και το «ντοκτορά» των Ελλήνων πολιτικών.

Ταυτόχρονα οι συντεχνίες που ξέρουν από μέσα και απ΄ έξω τα πλυμένα και τα άπλυτα των κομμάτων αφηνιάζουν με απαιτήσεις και παρεμβάσεις στην πολιτική σκηνή.

Σήμερα λοιπόν που η χώρα για να συγκριθεί με άλλες χώρες του Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία) αλλά και του Βορρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βέλγιο αλλά και Γερμανία) με τα ίδια ή περίπου τα ίδια προβλήματα οικονομικής κρίσης τι έχει να αντιπαραθέσει για να απομακρύνει τις «έξωθεν παρεμβάσεις»; Ρεζίληδες Έλληνες πολιτικούς που χωρίς ντροπή ομολογούν ότι πήραν μίζες.

Ρεζίληδες πολιτικούς που δεν είχαν πάρει χαμπάρι... ότι οι αρπαχτές γινόντουσαν στο διπλανό τους γραφείο. Ρεζίληδες πολιτικούς που μετείχαν στην πολιτική σκηνή όλα αυτά τα χρόνια και παραμένουν χωρίς να ντρέπονται.

Ρεζίληδες πολιτικούς που στοχοποιούν και κυνηγούν άλλους πολιτικούς πάλι στο όνομα της «εξυγίανσης». Ρεζίληδες επικεφαλής συντεχνιών και Οργανώσεων που στο όνομα δήθεν της προστασίας του ελληνικού λαού διώχνουν όλες τις δουλειές που φέρνουν στην Ελλάδα κεφαλαιούχοι, κρουαζιερόπλοια, αλλά και επενδυτές από την άλλη άκρη του πλανήτη. Η ανεργία βεβαίως δεν τους λέει τίποτε.

Τώρα είναι λοιπόν που στήνεται η νέα μεγάλη πολιτική παγίδα του λαού. Όλοι αυτοί που ρεζίλεψαν την χώρα και τον λαό της. Όλοι αυτοί που μας αφαίρεσαν το δικαίωμα να αντιπαρατεθούμε ως ίσιοι προς ίσους στην Ευρώπη γιατί οι Έλληνες είναι απατεώνες. Τα ίδια πρόσωπα της ίδιας πολιτικής σκηνής της μεταπολίτευσης (με εξαίρεση τους απόντες λόγω φυσικού θανάτου και μόνο) υπόσχονται πάλι «εξυγίανση» της Ελλάδας. Τι έχω να προτείνω; Λυπάμαι αλλά φοβάμαι να προτείνω λύση ακόμη και μέσω εκκλησίας...

Από http://www.capital.gr/Articles.asp?id=980056

Συνταγή επιβίωσης

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Ο αυτοκαθαρτήριος οίστρος του δικομματισμού συνιστά ύστατη και απελπισμένη προσπάθεια να διασωθεί.

Ανήσυχα από το εύρος και την ένταση των λαϊκών αντιδράσεων, τα δύο «μεγάλα κόμματα» δεν έχουν πρόβλημα «να ματώσουν» ούτε να καταγγείλουν το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν τους. Εν ανάγκη θα στηθούν στο (πολιτικό) απόσπασμα ακόμη και οι Σημίτης, Καραμανλής, προκειμένου να αποκτήσει πιστοποιητικό ειλικρίνειας η καθαρτήρια επιχείρηση. Το αστείο είναι βέβαια ότι πλείστα όσα υψηλόβαθμα στελέχη των δύο κομμάτων -μεθ' ων και οι αρχηγοί τους- είχαν ευδοκίμως υπηρετήσει στις «εκσυγχρονιστικές» και «μεταρρυθμιστικές» κυβερνήσεις, οι οποίες αποδείχτηκαν θερμοκήπια διαφθοράς και λέσχες ανικανότητας... Στο χθεσινό φύλλο της η «Καθημερινή», αναφερόμενη στους τριγμούς του «πολιτικού συστήματος», μιλάει για «εκρηκτικό συνδυασμό ανεπάρκειας και διαφθοράς». Εύστοχη επισήμανση αλλά ελλιπής: η κυβερνητική πρακτική τής ύστερης φάσης του δικομματισμού σημαίνεται επίσης από την κραυγαλέα προπαγάνδα, με την αρωγή της διαπλοκής και των ΜΜΕ (κλασικό δείγμα το μέγα ψεύδος της «δημιουργικής λογιστικής» με το οποίο μπήκαμε στην ΟΝΕ), καθώς και από νεοφιλελεύθερες επιλογές... Ενδεικτικές για την πλήρη απομυθοποίηση του ευκλεούς παρελθόντος είναι οι χθεσινές δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Ο άνισος Πάγκαλος, μιλώντας για την «εκσυγχρονιστική» εποχή, λέει ότι η αλληλεγγύη μεταβλήθηκε σε συνενοχή. Και ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, μοναχικός και συκοφαντημένος πολέμιος του Σημιτισμού, είπε ότι επί «εκσυγχρονισμού» ήταν εύκολο να πλουτίσει κανείς, αλλά δύσκολο να παραμείνει έντιμος... Ανάλογες δηκτικές βολές θα ριχτούν όπου να 'ναι και από τον χώρο της Ρηγίλλης με στόχο την αποδόμηση των κυβερνήσεων Καραμανλή και την ενίσχυση του «νέου» που ευαγγελίζεται ο Σαμαράς... Παίζει με σίγουρα χαρτιά ο δικομματισμός. Και γι' αυτό επιβιώνει...

«Εκσυγχρονισμός» (1)

Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος μίλησε στον «Ελ. Τύπο»:

- «Το εύκολο την περίοδο του εκσυγχρονισμού ήταν να γίνεις πλούσιος. Το δύσκολο, να παραμείνεις έντιμος»...

- «Για το σημερινό κατάντημα οι ευθύνες γεννήθηκαν τα τελευταία 15 χρόνια, αδιακρίτως».

- «Ας ευχηθούμε να μην επωάζονται πλέον σήμερα παρόμοιες συμπεριφορές Μαντέλη. Και ελπίζω να μη μείνουμε στην κορυφή του παγόβουνου»...

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο μίτος του Μαντέλη

Tου Νικου Κωνστανταρα

Η ομολογία του Τάσου Μαντέλη ότι χρηματίστηκε από τη Siemens ενώ ήταν υπουργός ερμηνεύτηκε από πολλούς ως ένδειξη κυνισμού. Ενώ εδώ και χρόνια όλοι λέγαμε ότι «οι πολιτικοί τα παίρνουν» και μέναμε ήσυχοι μέσα στις γενικεύσεις μας και την έλλειψη στοιχείων, μόλις βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την πιο τρανταχτή απόδειξη ταραχθήκαμε. Σαν να μην το περίμενε κανείς - ούτε οι πολιτικοί φίλοι και αντίπαλοι του πρώην υπουργού ούτε οι δημοσιογράφοι. Αν η ομολογία ήταν προϊόν αναισθησίας ή απελπισίας, μόνον ο Τάσος Μαντέλης ξέρει· η κοινωνία μας, όμως, οφείλει να τον ευγνωμονεί. Είναι η πρώτη φορά που πολιτικός μας ομολογεί ότι πήρε λεφτά για τον εαυτό του και όχι για την ενίσχυση του κόμματός του, χωρίς να προσποιείται ότι δεν γνωρίζει πώς βρέθηκαν στην κατοχή του. Οπότε, ήταν η ωμότητα της ομολογίας που σόκαρε τους άλλους πολιτικούς ή ο φόβος ότι το πέπλο της ευεργετικής ασάφειας διερράγη και σύντομα θα γινόταν γνωστό ότι ο Μαντέλης δεν είναι εξαίρεση;

Στο εκρηκτικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί από το πρόγραμμα λιτότητας και από τις μεταρρυθμίσεις, είναι πιθανό να αρχίσει μια μεθοδική, επίπονη και αποτελεσματική διερεύνηση των περιουσιών πολλών άλλων πολιτικών. Με λίγη αποφασιστικότητα των πολιτικών και των δικαστών, είναι πιθανό να αποκαλυφθούν πολλά κάτω από την πέτρα που σήκωσε ο Μαντέλης. Είναι θέμα χρόνου: σύντομα η πίεση για κάθαρση του πολιτικού συστήματος θα γίνει αφόρητη. Οι πολιτικοί θα αναγκαστούν να αναλάβουν στα σοβαρά την προσπάθεια να περισώσουν κάποια αξιοπιστία και αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε νέες αποκαλύψεις χρηματισμού. Αν οι πολιτικοί δεν πείσουν τον λαό ότι άλλαξαν τα πάντα, τότε τα γεγονότα θα τους ξεπεράσουν - και είναι απρόβλεπτο τι θα τους αντικαταστήσει. Η κρίση είναι ο καταλύτης· τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.

Ο Μαντέλης θα μείνει στην ιστορία επειδή το όνομά του συνδέεται με την απομυθοποίηση της ατιμωρησίας της πολιτικής διαφθοράς. Χρόνια τώρα είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε την πολιτική και τη δικαστική εξουσία (με τη σύμπραξη του Τύπου) να μεθοδεύουν τη μη αποκάλυψη κάθε σκανδάλου - ασχέτως ποιο κόμμα ήταν στην εξουσία. Τώρα μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάποιοι κλέφτες θα αποκαλυφθούν και θα πληρώσουν το τίμημα, και άλλοι θα φοβούνται πλέον να εκμεταλλευθούν τη θέση τους.

Πέρα, όμως, από την έκπληξη που προκάλεσε η ομολογία του, η περίπτωση Μαντέλη μάς αναστατώνει και σε άλλα επίπεδα: μας φέρνει αντιμέτωπους με τη φύση της κοινωνίας και της πολιτικής μας. Η αντίδραση του Κώστα Σημίτη είναι ενδεικτική. Δεν είναι μόνο ότι ο πρώην πρωθυπουργός καλείται να δώσει εξηγήσεις για τον πρώην έμπιστό του, επιπλέον αντιμετωπίζει και την απαξίωση όλων των επιτευγμάτων της οκτάχρονης διακυβέρνησής του. Αφού δεν μπόρεσε να ξεριζώσει τη διαφθορά ούτε από την κοινωνία ούτε από τους στενότερους συνεργάτες του, η υστεροφημία του υπέστη καίριο πλήγμα. Εως προχθές θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι τα επιτεύγματα της διακυβέρνησης Σημίτη υπερτερούσαν των αδυναμιών και συμβιβασμών της. Τώρα βλέπουμε ότι η διαφθορά είναι δηλητήριο που δεν ξεθυμαίνει ποτέ· αργά ή γρήγορα θα φτάσει στην καρδιά του οργανισμού. Και εδώ γεννάται το ερώτημα: το δηλητήριο είναι η εξαίρεση ή η ουσία του πολιτικού μας συστήματος;

Οπως επιχειρηματολογούσε ο Μαντέλης στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, τα χρήματα ήταν «χορηγία» για εκλογική εκστρατεία στην πολυδάπανη περιφέρεια της Β΄ Αθηνών. Μιλώντας σε πρώην συναδέλφους, ο Μαντέλης δεν χρειαζόταν να εξηγήσει ότι το κόστος μιας εκλογικής εκστρατείας δεν καλύπτεται από τη βουλευτική αποζημίωση. Υπαινίχθηκε, δηλαδή, ότι η διαφθορά είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος. Το επιχείρημα δεν είναι κυνικό. Κυνική είναι η γενική ανοχή που δείξαμε σαν πολίτες σε αυτό το σύστημα για τόσον καιρό, κάνοντας πως δεν μας αφορούσαν οι αδυναμίες του, οι στρεβλώσεις, η διαπλοκή με επιχειρήσεις και με τον Τύπο.

Η οργή με την οποία πολιτικοί και δημοσιογράφοι μιλούν σήμερα για τον Μαντέλη εγείρει τον κίνδυνο ο άνθρωπος αυτός να λειτουργήσει ως «κάθαρμα» με την αρχαία έννοια - αυτός που φορτώνεται όλες τις αμαρτίες και καταστρέφεται για να αισθάνονται οι συμπολίτες του καθαροί. Ο Μαντέλης, όμως, είναι ο μίτος που οδηγεί όχι προς τα έξω αλλά στην καρδιά του λαβύρινθου.

Από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο κ Παπανδρέου αρχάγγελος της κάθαρσης!

Ο κ Γ.Α.Παπανδρέου υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη. Όταν στην Ελλάδα αποκαλύπτονταν σαν τη βροχή τα σκάνδαλα ήταν παρών και προφανώς καλά ενημερωμένος. Όταν ο κ Σημίτης παρέπεμπε τους καταγγέλλοντας τα σκάνδαλα στον εισαγγελέα, η σιωπή του κ Παπανδρέου ήταν εκκωφαντική. Ουδέποτε ο κ Παπανδρεόυ φάνηκε (σαν και τον προκάτοχό του) να προβληματίζεται για την κατάσταση της χώρας όσον αφορά στην διαφθορά. Σήμερα εμφανίζεται σαν αρχάγγελος της κάθαρσης. Θα ματώσουμε λέει! Πόσο υποκριτικό.

Αν το σκάνδαλο δεν αποκαλύπτονταν από την εισαγγελία του Μονάχου ακόμα θα κατήγγειλε ο κ Παπανδρέου όσους αποκάλυπταν σκάνδαλα σαν «συκοφάντες». Ας μην ξεχνάμε τι έκανε μετά την παραδοχή του Τσουκάτου ότι πήρε 1 εκατομμύριο μάρκα από τη Ζήμενς και τα έδωσε στο ΠΑΣΟΚ. Αποφάσισε να ματώσει το ΠΑΣΟΚ και να ερευνηθεί η ομολογία Τσουκάτου;; Το αντίθετο διέγραψε τον Τσουκάτο από το ΠΑΣΟΚ και έληξε το θέμα. Τώρα μπροστά στις αποκαλύψεις που πέφτουν βροχή και στην ομολογία και του Μαντέλη μας δηλώνει αποφασισμένος για την κάθαρση. Ποιος θα τον πιστέψει;

Με διαφορά λίγων ημερών σημειώθηκαν δύο ακραία κρούσματα αντισημιτικής δράσης οργανωμένων ναζιστικών ομάδων.

Ιός Σαββάτου

Προηγήθηκε η βεβήλωση του Εβραϊκού Νεκροταφείου Θεσσαλονίκης, ο εμπρησμός τάφων και η προσπάθεια καταστροφής του ιερού αυτού τόπου. Τα συνθήματα που έγραψαν οι δράστες δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τα κίνητρά τους: «Φωτιά στους Εβραίους», «Juden Raus», «Sieg Heil» και σβάστικες.

**Λίγες μέρες αργότερα ήταν η σειρά του Μνημείου Ολοκαυτώματος στη Ρόδο να δεχτεί αντίστοιχη επίθεση από βάνδαλους που κατέστρεψαν το Αστρο του Δαβίδ και ράγισαν τη μια πλευρά του γρανιτένιου μνημείου.

Καταγγέλλοντας τις επιθέσεις αυτές, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο τις συνδέει με το πνεύμα ανοχής προς τον αντισημιτισμό που συνόδευσε την τελική απαλλαγή του Κώστα Πλεύρη.

**Η ανακοίνωση που συνυπογράφει το ΚΙΣ και η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης επισημαίνει:

«Η αθώωση από την Ελληνική Δικαιοσύνη του -κατά δήλωσή του- ναζιστή Κ. Πλεύρη για τα όσα

συκοφαντικά, αλλά προπάντων σαφώς απειλητικά εξέφρασε κατά των Εβραίων της Ελλάδος, άρχισε να έχει τις συνέπειες που είχαν προβλεφτεί. Ετσι, χθές, ρατσιστές αντισημίτες μετέτρεψαν τις απειλές σε αναίσχυντη βεβήλωση του εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης πετώντας μολότωφ και καταστρέφοντας τάφους. Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος είχε προειδοποιήσει για το πού θα οδηγούσε η αθώωση του υβριστή Πλεύρη, αλλά δεν εισακούστηκε. Οπως έχει αποδείξει η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία, σε εποχές κρίσιμες μία από τις εύκολες διεξόδους στις οποίες οι αντισημίτες οδηγούν τους λαούς είναι ο αντισημιτισμός.

Και πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κανείς δεν έδινε την πρέπουσα σημασία στις κατηγορίες και στις ενέργειες των ναζιστών κατά των Εβραίων μέχρις ότου η καταστροφή έφτασε στην πόρτα του κάθε Ευρωπαίου».

**Παρόμοια ανακοίνωση εξέδωσε το ΚΙΣ και μετά τους βανδαλισμούς στη Ρόδο: «Η Εβραϊκή Κοινότητα της Ελλάδος δεν εισακούστηκε όταν είχε έγκαιρα προειδοποιήσει για τις συνέπειες της αθώωσης του Κ. Πλεύρη, ο οποίος, μέσα από το αντισημιτικό βιβλίο του, ρητά προτρέπει σε πράξεις βίας κατά των Ελλήνων Εβραίων».

**Μια άλλου είδους επίθεση σημειώθηκε την Τρίτη 18 Μαΐου. Θύμα της επίθεσης η δικηγόρος Ρένα Κούτελου, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΑΚΚΕ και μέλος της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας.

Αγνωστος άνδρας ακολούθησε την κυρία Κούτελου στο ασανσέρ στο ισόγειο του κτιρίου της οδού Χαλκοκονδύλη, στον 5ο όροφο του οποίου στεγάζονται τα γραφεία της ΟΑΚΚΕ και εκείνα της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας.

Μόλις έκλεισε η πόρτα του ασανσέρ, ο άγνωστος έβγαλε ένα μαχαίρι, έστρεψε την αιχμή του στο πρόσωπό της, ενώ με το άλλο του χέρι έκλεισε το στόμα της και της ζήτησε να μη φωνάξει.

**Η δικηγόρος όμως αντέδρασε αμέσως, αντιστάθηκε και άρχισε να καλεί πολύ δυνατά και επίμονα σε βοήθεια. Τότε ο άγνωστος σταμάτησε την επίθεσή του, άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ και κινούμενος πάλι ψύχραιμα έφυγε.

Η ΟΑΚΚΕ εκτιμά από τον τρόπο και τα στοιχεία της επίθεσης καθώς και τις αντιδράσεις και

τα χαρακτηριστικά του δράστη ότι πρόκειται για πράξη, πολιτικής τρομοκρατίας.

Η κ. Κούτελου υπήρξε ένα από τα τρία μέλη της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας που κατέθεσαν εναντίον του Πλεύρη στις δίκες του.

Σήμερα αντιμετωπίζει η ίδια την κατηγορία της «διασποράς ψευδών ειδήσεων».

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Μαντέληδες και Φαρισαίοι

Του Θανάση Καρτερού

Βέβαιος ότι ο νόμος-πλυντήριο περί ευθύνης υπουργών είχε ξεπλύνει ήδη τις αμαρτίες του, άνοιξε το στόμα του ο Τάσος Μαντέλης στην εξεταστική, τόσο τουλάχιστον ώστε να δούμε τα υπολείμματα από το γεύμα Siemens στα δόντια του.

Τώρα δεν έχουμε παρά να αντικαταστήσουμε τη λέξη χορηγία, που προτιμά, με τη λιγότερο εύηχη αλλά πιο ταιριαστή λέξη μίζα και να αναρωτηθούμε αν πήρε μόνο τόσα, για ποιο δώρο ήταν αντίδωρο τα 450.000 ευρώ, ποιοι και πόσοι άλλοι είχαν προκληθεί στο τραπέζι της Siemens κι έφαγαν καλά, ποιες και πόσες Siemens έχουν ταΐσει ποιους και πόσους.

Γνήσια απορία όμως προκαλεί το γεγονός ότι, ενώ από τη διεισδυτική ματιά των μεγάλων ΜΜΕ δεν ξέφυγε προχθές, και ορθώς, ο κυνισμός του πρώην υπουργού Τάσου Μαντέλη, ξέφυγε χθες περιέργως ο φαρισαϊσμός του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Ο οποίος στη σχετική επιστολή του δηλώνει: “Θλίβομαι και εξοργίζομαι επειδή τέτοιες πράξεις εκκολάφθηκαν και κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ 1996-2004. Πράξεις που προσβάλλουν το αίσθημα δικαίου της κοινωνίας, αμαυρώνουν το έργο της τότε κυβέρνησης και τις προσπάθειες όλων όσων εργάσθηκαν και προσέφεραν για μια καλύτερη Ελλάδα”.

Θλίβεται και εξοργίζεται με πράξεις που εκκολάφθηκαν. Πώς εκκολάφθηκαν; Πού ήταν ο ίδιος όταν εκκολάφθηκαν; Έχει κάποιες ευθύνες, ως πρωθυπουργός, που στενοί του συνεργάτες, όπως ο Τσουκάτος και ο Μαντέλης, βρέθηκαν στο κέντρο ενός τέτοιου σκανδάλου; Μήπως έκανε λάθος όταν φορούσε καπέλο στο σύνταγμα τον νόμο περί ευθύνης υπουργών; Τσιμουδιά! Κι από τσιμουδιά σε τσιμουδιά, φτάνει να μιλάει για κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ, παραλείποντας ότι ο ίδιος ήταν πρωθυπουργός εκείνων των κυβερνήσεων, στη θαλπωρή των οποίων εκκολάφθηκαν διάφορα.

Μετά απʼ όλα αυτά, ούτε λόγος για συγγνώμη. Ίσα-ίσα, που οι πράξεις Μαντέλη αμαυρώνουν το έργο της τότε κυβέρνησης. Αν όμως, όπως συνάγεται από τέτοιες διαπιστώσεις, τέτοιες πράξεις ήταν ξένες στο πολιτικό σύστημα και τον τρόπο άσκησης της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, τι μας λέει ο τότε δεύτερος και νυν πρώτος καπετάνιος, Γιώργος Παπανδρέου, ότι πρέπει να αλλάξουν όλα για να χτυπηθεί η διαφθορά; Και δεν χρωστάει κι αυτός πρώτα μια συγγνώμη εκ μέρους όλων όσοι, πλακωμένοι από το πάπλωμα της εξουσίας, άφηναν χρόνια και χρόνια τα ποντίκια να κάνουν πάρτι;

Από την εφημερίδα ΑΥΓΗ

Λυμεώνες...

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Εξεπλάγησαν, λέει... Υπέστησαν σοκ. Από το θράσος και τον κυνισμό του κ. Μαντέλη... Εμειναν ενεοί οι βουλευτές. Ακουγαν άγνωστες λέξεις -μίζες φέρ' ειπείν- να σκίζουν σαν δυσώδεις σαΐτες τον άμωμο ουρανό του πολιτικού στερεώματος και κοίταγαν ο ένας τον άλλον κεραυνοβολημένοι...

Κι από κοντά, εξοργισμένος (!) εκείνος ο ξεχασμένος λογιστής προσπάθησε να σβήσει με την οργή του τους λεκέδες της δικής του εποχής, εκείνης της φρικώδους διαπλεκόμενης, ασύστολης, σοβαροφανούς εποχής η οποία στηρίχτηκε στα ψέματα και στην προπαγάνδα... Ομως τα μεγάλα σοκ δεν έχουν έρθει ακόμη. Θα τα υποστούν συντόμως οι λυμεώνες του τόπου, όταν η κοινωνία εισχωρήσει στα άδυτα της βλογιοκομμένης δράκας που κυβερνά και δυναστεύει επί δεκαετίες τον τόπο... Τότε θα βγουν στη φόρα εκείνοι που ξεκίνησαν ξεβράκωτοι -και είχαν τη φτώχεια τιμή τους και καμάρι τους- και σήμερα ζουν σαν άρχοντες σε πλούσιες συνοικίες χωρίς να έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους... Τότε θα μάθει ο κόσμος πώς αγοράστηκαν βίλες και «Καγιέν» από μισθοδίαιτους βουλευτές και στελέχη, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα... Τότε να δούμε πού θα κρυφτεί η χορεία των «πορτοφολάδων» που ρήμαξαν τη χώρα με την ανικανότητα και τις μίζες τους... Τότε να δούμε πώς θα δικαιολογήσουν την τρυφηλή ζωή τους οι κυνικοί της παροιμιώδους αναισθησίας, και τι θα πουν όταν αντικρίσουν να κατεβαίνει θυμωμένος ο ποταμός «της μοιραίας εκδίκησης» και να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του... (Ελάχιστο χρέος της πολιτείας, αλλά και των κομμάτων, είναι να ξεσκονίσουν τώρα, με την αρωγή εισαγγελέων, τις περιουσίες των πολιτικών και των στελεχών τους. Οχι μ' αυτές τις γελοίες «αναγνώσεις» του τυπικού «πόθεν έσχες», αλλά με ενδελεχή, συγκροτημένη έρευνα... Και το ίδιο να γίνει με όλους. Δημοσιογράφους, γιατρούς, δικηγόρους, εργολάβους. Με όλους... Και τότε να κληθούν προς απολογίαν ενώπιον της κοινωνίας οι «σιληνοί του κράτους». Και να κάτσει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του) *** CUT: Αν δεν υπήρχε ο Μαντέλης της μίζας, στον ουρανό της επικαιρότητος θα δέσποζε ο Πρόεδρος της Βουλής. Οχι για το δήθεν θάρρος του να τα βάλει με τον υπουργό της κυβέρνησής του για τον «Καλλικράτη», αλλά για τον δυσθεώρητο λαϊκισμό του... Με μια κριτική απολύτως συμβατή με τα στερεότυπα του ψηφοθηρικού ενδιαφέροντος, ο κ. Πετσάλνικος θύμισε παλιές εποχές επαρχιακού πολιτικάντη που εκλαμβάνει την πολιτική ως άθλημα μικροπαροχών και εξυπηρετήσεων (...Ούτε τομή ούτε καταστροφή ο «Καλλικράτης». Προφανής η κομματική «κοπτορραπτική», αλλά και ακατανόητες ορισμένες σφοδρές αντιδράσεις) *** Η στήλη τον πολέμησε όταν ήταν αυτοκράτορας και άρχων της διαπλοκής, παντοδύναμος και ξιφήρης. Τώρα που αποκαλύπτεται πλήρως αυτό το τίποτε που υπήρξε, η στήλη αρκείται να απολαμβάνει μακρόθεν τις απέλπιδες προσπάθειες του κ. Σημίτη να μη βυθιστεί εντελώς στην άβυσσο...

...Ο ένας τα 'παιρνε για το κόμμα. Ο άλλος τα 'παιρνε για πάρτη του, υπογράφοντας αβέρτα συμβάσεις για απ' ευθείας αναθέσεις στη Siemens. Αλήθεια, υπήρχε πρωθυπουργός στη χώρα εκείνη την εποχή;

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ορφάνια κι αφάνεια ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 28.V.2010 stathis@enet.gr

Σημίτης ο Αθλιος (με την καλήν έννοιαν) - διότι, για «αθλιότητες» ομίλησε ο πρώην Πρωθυπουργός αναφερόμενος στο άγος Μαντέλη. «Ομίλησε» τρόπος του λέγειν -σε «κύκλους» και «συνεργάτες του» αποδίδονται τα περί «αθλιοτήτων»- θαυμαστό! έχει ακόμα «κύκλους» (τεταραγμένους ή ατάραχους) ο πρώην κάπο του Χρηματιστηριακού άγους;

Επίσης! Οταν έσκασαν τα «πάμπερς» Τσουκάτου, ομίλησε περί «αθλιότητας» ο πρώην ευχαριστητής των Αμερικανών; Ή μήπως υπήρχε διαβάθμιση αθλιότητος στο περιβάλλον του πρώην Ολυμπιονίκη της Δημιουργικής Λογιστικής; Αλλά αν ήταν τα δυο δεξιά του χέρια, Μαντέλης και Τσουκάτος, «άθλια», ο ίδιος τι ήταν; τροχονόμος; Ή εγνώριζε (και ως Πρωθυπουργός όφειλε να γνωρίζει), οπότε δεν είναι απλώς συνένοχος αλλά ο Αρχιένοχος, ή δεν ήξερε τι του γινόταν κι απαλλάσσεται λόγω βλακείας. (Νόμος περί Ευθύνης Πρωθυπουργών).

Επίσης, γιατί μειώνουμε τις αποζημιώσεις των απολύσεων; να τις καταργήσουμε τελείως! να μοιάσουμε επιτέλους, ως προς τούτο, στην πλευρά εκείνη των ΗΠΑ που τόσο θαυμάζουν οι παρ' ημίν νεοφιλελεύθεροι αληταράδες και τα «σοσιαλιστικά» δουλικά τους...

Να απολύεται δηλαδή κανείς στα 47 του ή στα 55 του, αποζημίωση να μην παίρνει μία, να μη βρίσκει άλλη δουλειά και να δαγκώνει τον σβέρκο του. Σώζεται ή δεν σώζεται έτσι η οικονομία;

«Απατεώνα» κράζουν τώρα τον Θαπατέρο οι Ισπανοί. Ευτυχώς ο Γιωργάκης ο δικός μας αγωνίζεται, στις δηλώσεις που κάνει, εναντίον της πολιτικής που εφαρμόζει.

Οπότε ουδείς μας μπορεί να τον αποκαλέσει απατεώνα. Ούτε υποκριτή. Ούτε αβάσταχτα θρασύτατον. Ούτε ευηθέστατον. Μόνον Γιωργάκη...

Και ο κ. Λοβέρδος δίκιο είχε όταν έλεγε ότι «δεν υπάρχει σάλιο». Οντως ουδέποτε είχε σάλιο ο ίδιος για να φτύσει τα μούτρα του. Πού να του περισσέψει απ' το φτύσιμο που ρίχνει καθημερινώς στους Ελληνες;

Αλλωστε, για να συναισθανθεί κανείς και κάτι, κοιτάζεται πού και πού στον καθρέφτη -ο κ. Λοβέρδος κοιτάζεται μόνο στις κάμερες.

Κι ο Νάρκισσος κοιταζόταν. Στο νερό. Κι έπεσε μέσα και πνίγηκε -σε μια λίμνη από σάλιο! (με την ευρύτερη έννοια) -του έτρεχαν τα σάλια από τον θαυμασμόν του για τον εαυτό του.

*****

Πάντως, οι μέρες είναι σημαδιακές. Πριν να δούμε φλεγόμενους πολιτικούς ή δημοσιογράφους στον δρόμο, άρχισαν με την κατάθεση Μαντέλη να πέφτουν βατράχια απ' τον ουρανό. («Επεσε απ' τα σύννεφα» και ο κ. Σημίτης.) Οπως το Κωστάκη! θα έπεσε κι αυτό απ' τα σύννεφα μόλις άκουσε για το Βατοπέδι. Αυτός, ο επανιδρυτής του κράτους, ο νταβατζηδοκτόνος! Που δεν καταδέχεται να μιλήσει σε αυτούς που εξαπάτησε, έσυρε στην αιχμαλωσία -τι ντροπή! Να το παίζει βαρύ πεπόνι ο πλέον ελαφρού πολιτικού ειδικού βάρους Πρωθυπουργός που θα θυμάται η Ιστορία, ένας (αντ' αυτού του ιδίου) Γουλιμής.

«Μη σώσει και μιλήσει» -που λένε στο χωριό μου, τα έργα του μας χόρτασαν (χρέη και ντροπή) και το φαΐ του ας τρώει...

Ομως, ουδεμία χώρα θα άντεχε κατ' εξακολούθησιν ανίκανους πρωθυπουργούς, κατ' εξακολούθησιν τα δύο διεφθαρμένα πολιτικά κόμματα να εναλλάσσονται στον ιδιότυπο μονοκομματισμό τους. Φυσικό ήταν να καταρρεύσει η χώρα, έχει όμως καταρρεύσει και το ιδεολογικοπολιτικό πλέγμα που χαρακτήρισε τις εν τέλει καταστροφικές πολιτικές επιλογές του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια;

Μάλλον όχι!

Μπορεί σοβαρά ποσοστά των Ελλήνων να κρατούν πλέον αποστάσεις απ' τον δικομματισμό, αλλά αυτό συνοδεύεται με μια διάχυτη αποστροφή προς τον κοινοβουλευτισμό και μια διευρυνόμενη απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής συλλήβδην.

Ευτυχώς που η Ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι χυλός και έτσι δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί αυτήν τη «χρυσή» γι' αυτήν ευκαιρία. Ευτυχώς, τα χωράφια που είναι γόνιμα για την Ακροδεξιά, όπως του ρατσισμού, του αντισημιτισμού, της ξενοφοβίας και του λαϊκισμού δεν ευδοκιμούν ιδιαιτέρως στην Ελλάδα...

Ομως το μεγάλο ερώτημα για τον λαό σήμερα είναι η Αριστερά, μέρος της οποίας λείπει στον κόσμο της για δουλειές, ενώ το υπόλοιπον δεν προβάλλει ένα πρόγραμμα και μια στρατηγική που να πείθει τον λαό. Μάλιστα που να τον συνεγείρει. Οχι μόνον για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά για την έξοδο απ' αυτήν. Κι ακόμα περισσότερο, για την ανάταξη του πολιτικού-οικονομικού συστήματος με τέτοιον τρόπο, ώστε το εκκρεμές της δημοκρατίας να γείρει και να γέρνει περισσότερο προς τα λαϊκά συμφέροντα.

«Η ιστορία δεν περιμένει», που λέει και το τραγούδι...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Θα μας διώξουν από το ευρώ;

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Χλευάζει η γαλλική εφημερίδα «Λιμπερασιόν» τα μέτρα ευρω-λιτότητας που εξαπολύονται σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο κάτω από την ασφυκτική πίεση του Βερολίνου εν ονόματι της προστασίας του κοινού νομίσματος.

«Η Μέρκελ ονειρεύεται την Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία του ευρώ» έγραφε σαρκαστικά στους τίτλους της πριν από μία εβδομάδα. Η ισπανική «Ελ Παΐς» έδειχνε το ίδιο ενοχλημένη: «Οι εννέα εντολές που παρουσίασε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ανταποκρίνονται περισσότερο στο σχέδιο μιας Γερμανικής Ευρώπης παρά στο σχέδιο μιας Ευρωπαϊκής Γερμανίας» έγραψε σε κύριο άρθρο της με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Με σπρωξίματα».

Στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες υπάρχουν σοβαρότατες αντιστάσεις στα γερμανικά σχέδια και ισχυροί πολιτικοί κύκλοι αντιδρούν, ακόμη και αν κάποιες κυβερνήσεις υποκύπτουν στις πιέσεις του Βερολίνου.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι π.χ. η ισπανική Δεξιά δεν κάμφθηκε από τις αφόρητες πιέσεις των Ευρωπαίων ομοϊδεατών της και στη χθεσινή ψηφοφορία τάχθηκε εναντίον των μέτρων λιτότητας που επιβλήθηκαν στη Μαδρίτη, αρνούμενη να κάνει έστω μόνο αποχή.

Το αποτέλεσμα είναι ότι τα μέτρα λιτότητας πέρασαν με... μία (!) ψήφο διαφορά -169 «ναι» και 168 «όχι»- και μάλιστα πλήρως απονομιμοποιημένα καθώς δεν συγκέντρωσαν καν την πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών. Πέρασαν επειδή έκαναν αποχή οι εθνικιστές βουλευτές από την Καταλονία και τις Κανάριες Νήσους. Ενας από αυτούς να ψήφιζε κατά, τα μέτρα θα απορρίπτονταν και η κυβέρνηση Θαπατέρο πιθανότατα θα κατέρρεε!

«Είστε ξοφλημένος! Το πρόβλημα είστε εσείς και η κυβέρνησή σας!» είπε στον Θαπατέρο, καλώντας τον να κάνει εκλογές το 2011, ο επικεφαλής των δεξιών Καταλανών που τον διέσωσαν με την αποχή τους.

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, ο Γ. Παπανδρέου δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα στο κοινοβούλιο. Ερχονται και επανέρχονται όμως απειλητικές φήμες σκοπιμότητας ότι δήθεν οι Γερμανοί είναι έτοιμοι να μας πετάξουν έξω από το ευρώ, αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν συνεχίσει να δείχνει τυφλή υπακοή στους ξένους επικυρίαρχους της χώρας μας - την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Για να γίνει πιο πειστική μάλιστα αυτή η απειλή και να καταστείλει κατά το δυνατόν τις αντιδράσεις των Ελλήνων εργαζομένων, αξιοποιούνται και απόψεις που εκφράζουν Γερμανοί οικονομολόγοι, πολιτικοί ή αρθρογράφοι να... φύγει η ίδια η Γερμανία από την Ευρωζώνη και να συγκροτήσει ένα στενό πυρήνα χωρών με ένα πολύ σκληρότερο ευρώ!

Πρόκειται περί όντως υπαρκτών απόψεων στη Γερμανία που μάλιστα γνωρίζουν άνθηση.

Δεν έχουν όμως καμιά επαφή με τις απόψεις της γερμανικής οικονομικής ελίτ και σε καμιά περίπτωση δεν αντανακλούν τις απόψεις της κυβέρνησης Μέρκελ.

Ο λόγος είναι απλούστατος. Το ευρώ έχει βοηθήσει εντυπωσιακά στην αύξηση των γερμανικών εξαγωγών προς τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.

Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι διευκολύνει τη μεταφορά πλούτου από τις 15 χώρες της Ευρωζώνης προς τη Γερμανία! Μόνο ανόητοι θα κατέστρεφαν οικειοθελώς έναν τέτοιο μηχανισμό πλουτισμού και φυσικά μόνο ανόητη δεν είναι η γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ.

Ενα ευρώ περιορισμένο σε λιγότερες χώρες της ΕΕ ακραιφνώς γερμανόφρονες (Αυστρία, Ολλανδία, Σκανδιναβία και ίσως κάποιες από τις... ανατολικές επαρχίες του Ράιχ στην Κεντρική Ευρώπη) μπορεί να ανταποκρίνεται στον ακροδεξιό τρόπο σκέψης κάποιων επιφανών Γερμανών, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και μεταφορά λιγότερου πλούτου προς τη γερμανική οικονομία.

Πόσω μάλλον που η Γερμανίδα καγκελάριος έχει απόλυτο δίκιο όταν προβάλλει την άποψη ότι σήμερα «χωρίς το ευρώ δεν υπάρχει ούτε η ΕΕ».

Πέραν των άλλων, η ύπαρξη της ΕΕ εξασφαλίζει τη γερμανική ηγεμονία σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Τρελή είναι η γερμανική ηγεσία να τη θέσει σε κίνδυνο;

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ

Όταν η υποκρισία περισσεύει.

Θλίβεται και εξοργίζεται ο κ Σημίτης. Τι υποκρισία. Όταν οι καταγγελίες για σκάνδαλα έπεφταν επί των ημερών του βροχή, όταν βοούσε όλη η Ελλάδα, ο κ Σημίτης δήλωνε κυνικά ότι «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα». Σήμερα εμφανίζεται έκπληκτος ο αρχιερέας της διαπλοκής. Τίποτα δεν ήξερε, τίποτα δεν άκουσε. Στην Ελλάδα κανείς δεν ξέρει τίποτα για το έγκλημα. Όλοι βγαίνουν έκπληκτοι και κάνουν τους ανήξερους. Όταν ο κ Τσουκάτος ομολόγησε ότι πήρε 1 εκατομμύριο μάρκα από την Siemens και τα έδωσε στο ΠΑΣΟΚ ο κ Παπανδρέου τον διέγραψε αμέσως και εκεί έληξε το θέμα. Γιατί ο κ Παπανδρέου, που κόπτεται επίσης για τη διαφάνεια, δεν ζήτησε να γίνει εις βάθος έρευνα και να βρεθεί αν και σε ποιον από το ΠΑΣΟΚ έδωσε τα χρήματα ο κ Τσουκάτος;  Βιαστικά το έκλεισαν το θέμα. Τώρα όμως που ομολόγησε και ο κ Μαντέλης και άφησε και υπονοούμενα και για άλλους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ τι έχει να πει ο κ Παπανδρέου; Φαντάζομαι θα κάνει όπως πάντα το κορόιδο. Όμως τώρα πια δεν τους πιστεύει κανείς.

Σε ρυθμούς ... υποκουλτούρας

Μία λύρα, ταμπούρλα, ένα τσούρμο άντρες με χοροπηδήματα και να «πιθηκίζουν» σε ρυθμούς ...γιουρο-παράδοσης, ένα «όπα» και το πανηγύρι της «Γιουροβίζιον» στήθηκε και για φέτος. Η αποθέωση της γελοιότητας, της ισοπέδωσης, του φτηνού θεάματος. Αλλο ένα τετριμμένο σόου φτιαγμένο αποκλειστικά για τα λεγόμενα «σκυλάδικα», μία παρέλαση κακογουστιάς, ξεκίνησε προχτές και μέχρι το Σάββατο θα απασχολήσει μέσα από όλες αυτές τις κουτσομπολίστικες εκπομπές, που τρέφονται από τέτοιου είδους «εκδηλώσεις» υποκουλτούρας και σκοταδισμού. Τίποτε, όμως, απ' όλα αυτά που προβλήθηκαν και θα προβληθούν δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή μουσική δημιουργία, την καλλιτεχνική έκφραση, τον πολιτισμό της χώρας.

Ετσι, «πιστές» στο ραντεβού της αποχαύνωσης ήταν χτες από νωρίς το πρωί όλες εκείνες οι πρωινές και μεσημεριάτικες κουτσομπολίστικες εκπομπές, προβάλλοντας και αναλύοντας το γιουρο-πανηγυράκι. Στο «χαβά» τους λοιπόν, και τα ιδιωτικά κανάλια, που ευλαβικά συνεχίζουν το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα, ανάγοντας σε πολιτισμό το κακόγουστο θέαμα, που μας τάισαν για άλλη μια φορά.

Στα «τηλεπαράθυρα» γνωστοί και μη ειδικοί γιουροβιζιονολόγοι που είτε πανηγύριζαν για την πρόκριση στον τελικό της ελληνικής συμμετοχής, που «ξεσήκωσε το Οσλο» είτε επιδίδονταν σε σχόλια περί «κιτσαριού» (;) και ...φτωχοπαραγωγής. Αφού αναλύθηκε ο τρόπος που παρ-«ερμηνεύτηκε» το τραγούδι από τον Ελληνα αοιδό, τι φορούσε, πώς έχασε τα περιττά κιλά, ποιο είναι το γούρι του και ποιο το «κρυφό χαρτί» για την τελική ...δικαίωση κ.λπ., άρχισε το ...θρίλερ της επόμενης μέρας για το «τι παίζουν τα γραφεία στοιχημάτων» και ποιες είναι οι χώρες που «μας απειλούν στον τελικό». Μάλιστα, η μεσημεριανή εκπομπή του ΑΝΤΕΝΝΑ «Αξίζει να το δεις» δεν έμεινε μόνο στις αναλύσεις και τις συζητήσεις, αλλά ενεργοποίησε και «διαγωνισμό». Σύμφωνα με αυτόν, καλούσαν τους τηλεθεατές να τηλεφωνήσουν σε γραμμές υψηλής χρέωσης και να απαντήσουν διεκδικώντας χρηματικό έπαθλο, αν πιστεύουν ότι «θα μπει (το ελληνικό τραγούδι) στην τελική πεντάδα της Γιουροβίζιον».

Είναι, τουλάχιστον, προκλητικό σε τέτοιους καιρούς, όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας χτυπιούνται ανελέητα, όπου κατακτήσεις θυσιάζονται στο όνομα της κρίσης και οι μαζικές απολύσεις γίνονται καθημερινό φαινόμενο, η κρατική ραδιοτηλεόραση (η οποία διοργανώνει το πανηγύρι της Γιουροβίζιον) να σπαταλά χρήματα γι' αυτήν την υποκουλτούρα και διακωμώδηση του ελληνικού πολιτισμού. Σύμφωνα, μάλιστα, με δηλώσεις του προέδρου της ΕΡΤ Γ. Γαμπρίτσου (στις 29/4/2010), υπολογιζόταν ότι αυτή η «φιέστα» θα στοιχίσει το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των ...600.000 ευρώ.

Το σόου της υποκουλτούρας συνεχίζεται κάτω από τα εκτυφλωτικά φώτα του ...σκοταδισμού.

Από την εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η δεύτερη φάση διακυβέρνησης

Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ

Στη δεύτερη φάση ή έστω σε νέα φάση της διακυβέρνησης της χώρας φαίνεται ότι έχουμε περάσει.

Αυτό που δείχνει να προβάλλεται επικοινωνιακά είναι η «εξόρμηση» εναντίον της φοροδιαφυγής και το «κυνήγι» φοροφυγάδων, κυρίως «μεγάλων» ή εντυπωσιακών ονομάτων επαγγελματιών και εταιρειών. Ταυτόχρονα δημιουργείται κλίμα ενόχων ή διώξεων πολιτικών μέσω εξεταστικών επιτροπών της Βουλής και παράλληλα αρχίζει, με κεντρική εντολή ως φαίνεται, η απογραφή και έρευνα ανά τομέα της διοίκησης για πράξεις της προκάτοχης κατάστασης. Διαφαίνεται έτσι πρόθεση να δοθεί η εντύπωση ότι η κυβέρνηση προχωρεί σε «κάθαρση» κι όλα αυτά, πάντως, μέσω διοχετευμένων πληροφοριών ή στοιχείων και επαναλαμβανόμενων πρωθυπουργικών διακηρύξεων «είμαστε αποφασισμένοι, είμαι αποφασισμένος να πατάξουμε».

Είναι διοχετευμένες πληροφορίες ή στοιχεία διότι από μόνο του τίποτα δεν διαρρέει ώστε να αποκαλείται «διαρροή», όπως συνηθίζεται, αλλά δίδεται από αρμοδίους ή εξουσιοδοτημένους από αρμοδίους. Πολύ απλά και καθαρά θα ήταν αν οι αρμόδιοι, π.χ. υπουργοί, ανακοίνωναν επισήμως τα στοιχεία που έχουν κι έτσι τα πράγματα θα είχαν το κύρος που απαιτείται, οι δε αρμόδιοι θα είχαν και την ευθύνη των ανακοινώσεων.

Στην πρώτη φάση της διακυβέρνησης, μετά την ευφορία και τα πανηγύρια από τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 4 Οκτωβρίου 2009, είχαμε την περίοδο των μέτρων για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ταξίδια, διαβουλεύσεις, παλινωδίες, εξαγγελίες μέτρων με δόσεις ή νέων πιο σκληρών, με κατακλείδα το περίφημο μνημόνιο με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ε.Ε. Και τελικώς η κυβέρνηση μέσω της επιτήρησης, της εποπτείας και του ελέγχου να είναι κατ' ουσίαν «δοτή», όσον αφορά μια κυβέρνηση χώρας ανεξάρτητης, μια κυβέρνηση που πριν από οκτώ μήνες κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές.

Με τις μαζικές αντιδράσεις, με τη φανερή και συνεχώς αυξανόμενη απώλεια της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης της και εν όψει νέων μέτρων, που οδηγούν σε νέες κατεδαφίσεις, έρχεται η νέα φάση ή δεύτερη φάση με το περίφημο «κυνήγι» και την «πάταξη». Αυτό που μετράει και υπολογίζει ότι μπορεί να περάσει είναι οι εντυπώσεις στο λαό, στην κοινή γνώμη. Κι αυτές μέσω της επικοινωνίας, με μοχλούς ή ενδιαμέσους τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κυρίως την τηλεόραση.

Η «ανθρωποφαγία» και ο διασυρμός είναι μέθοδοι που έχουν δοκιμασθεί στο παρελθόν και έχουν δώσει αρκετή τροφή και σχόλια. Δεν έχουν όμως δώσει τελικώς αποτελέσματα. Μένει ίσως η πρόθεση, ενδεχομένως η βούληση, αλλά η «πάταξη» επιτυγχάνεται μάλλον απλούστερα. Εστω τώρα, με καθυστέρηση πολλών ετών, κατά τα οποία την ευθύνη της διακυβέρνησης εκτός από τη Δεξιά είχαν και σημερινοί ιθύνοντες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μπορούν οι αρχές, οι αρμόδιοι, να προχωρήσουν πρώτα στην «πάταξη», αν μπορούν και βούλονται, και μετά να προβούν σε ανακοινώσεις και σε δημοσιεύσεις. Αλλωστε και ο επικεφαλής της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, ο κ. Δαφέρμος, είπε ότι ο διασυρμός είναι ποινή που δεν προβλέπεται από τους νόμους και το σύστημα.

Κάποιοι μπορεί να μιλήσουν ότι αντιμετωπίζουν οι αρμόδιοι τα πράγματα με προχειρότητα. Μπορεί, αλλά κι αυτή εμπεριέχει τη φυγή, την κατασκευή και ενδεχομένως την αδικία. Αρκεί, όπως φαίνεται, να εξυπηρετείται ο σκοπός, που είναι να φανεί ότι σπεύδει η κυβέρνηση να διορθώσει τα κακώς κείμενα, ότι αποδίδει δικαιοσύνη, ασχέτως βέβαια ότι δεν μπορεί η ίδια να αποδώσει δικαιοσύνη παρά μόνο το δικαστήριο.

Οχι ότι δεν υπάρχουν παρανομίες, ανομίες, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, εγκλήματα αυτού του είδους. Το ζήτημα είναι πως δεν ενεργεί με αξιοπιστία, τηρώντας τους κανόνες που το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει θεσπίσει και που, υποτίθεται, υπηρετεί. Ετσι έχουν αποτελέσματα οι προθέσεις.

Στο ίδιο πλαίσιο του εντυπωσιασμού είναι και οι κινήσεις όπως αυτή του συμβουλίου ή συνάντησης των αρχηγών των κομμάτων με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και οι επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις για πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής. Τι είδους συνεργασία και δέσμευση μπορεί να γίνει γύρω από ένα τέτοιο τραπέζι, όταν η βασική λειτουργία - εξουσία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η Βουλή, είναι ουσιαστικά υποβαθμισμένη, όταν είναι διεκπεραιωτικός ο ρόλος της στην ψήφιση νομοσχεδίων, όταν ο κοινοβουλευτικός έλεγχος είναι απλώς παράθεση ομιλητών από το βήμα. Κι όταν ακριβώς με πρωτοβουλία της κυβέρνησης της αφαιρείται ακόμα και ο ρόλος να γνωρίζει και να ψηφίζει, να κυρώνει συμφωνίες και να ανατίθεται αυτός ο ρόλος εν λευκώ στον υπουργό Οικονομικών. Πόσο εύκολα ξεχνιούνται πράγματα, που ανατρέπουν θεμελιώδεις κανόνες διαφάνειας και δημοκρατίας!

Στο ίδιο πλαίσιο του εντυπωσιασμού φαίνεται να προστίθεται και κάποια δόση από την πάταξη της τρομοκρατίας. Από τις περίφημες προσαγωγές ακόμα και ανηλίκων, από την έφοδο αστυνομικών σε σπίτια ανεξέλεγκτα φθάνουμε στις περιπτώσεις συλλήψεων και κατασκευής κατηγορουμένων χωρίς να υπάρχουν στοιχεία, ενώ η αυθαιρεσία και η κακοποίηση (ακόμη και βασανιστήρια) σε αστυνομικά κέντρα και καταγγέλλονται και επαναλαμβάνονται. Σιγή τηρείται αρμοδίως, ενώ η διαπόμπευση καλά κρατεί και στις περιπτώσεις αυτές.

Συμβαίνουν όλα αυτά, τρέχει ο χρόνος, η μία φάση διαδέχεται την άλλη, νέα μέτρα αναμένονται και ορισμένα στοιχειώδη πράγματα, που δεν κοστίζουν σε χρήματα, μένουν μετέωρα. Ακόμα δεν έχουν οριστεί διοικήσεις σε νοσοκομεία, ακόμα μένουν ακέφαλα Ταμεία και η βία στα γήπεδα, ένα κοινωνικό φαινόμενο μεγάλο, συνεχίζεται καθώς φαίνεται η αδυναμία να ληφθούν μέτρα. Το φαινόμενο αυτό, όσο κι αν νομίζει κανείς ότι είναι περιθωριακό, είναι βασικό και σχετίζεται με την εν γένει βία, είναι σύμπτωμα της κοινωνικής αλλά και της οικονομικής και πολιτικής ζωής.

Οεντυπωσιασμός ως μέθοδος και ενέργεια είναι δείγμα αυθαιρεσίας, αυταρχισμού και πάντως δεν συνάδει με τη λειτουργία της χρηστής διοίκησης, φανερώνει έλλειψη, απουσία σχεδίων, προγράμματος δράσης και ιεράρχησης στόχων. Περνάει δε μέσα από ΜΜΕ, τα οποία και για δικούς τους λόγους χάριν του εντυπωσιασμού επίσης προβάλλουν και «ενημερώνουν». Συμπληρώνεται ο κύκλος, που έχει αφ' ενός τα δημόσια ΜΜΕ και αφ'ετέρου τα ιδιωτικά, ώστε να φανερώνεται η διαπλοκή, που χρόνια κρατεί και που έχει πλοκάμια σε πολλές άλλες δραστηριότητες, επιχειρηματικές, αθλητικές, κοινωνικές.

Είναι άραγε άσχετη με το πλαίσιο αυτό λειτουργίας η εμφάνιση, προσφάτως, σε ιδιωτικό μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό της υπουργού Παιδείας, εκτάκτως μάλιστα, όταν έσπευσε εκεί να διαψεύσει φήμες, και φήμες ανώνυμες, ότι παραιτείται; Δεν μπορούσε να γίνει η διάψευση με μια ανακοίνωσή της ή με συνέντευξη Τύπου;

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Θερμοκήπιο αθλιότητος

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Οταν ο κόσμος φωνάζει «κλέφτες, κλέφτες» έξω από τη Βουλή, ξέρει τι λέει.

Λίγο τον νοιάζει αν τα πήρε ο Μαντέλης για πάρτη του ή ο Τσουκάτος για το κόμμα. Ξέρει καλά ότι οι μίζες στηρίζουν τους πυλώνες του συστήματος, δηλαδή τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβερνούν εκ περιτροπής, και τα οποία (εξ)υπηρετούν... θεσμικά, και δουλικά, τα μεγάλα συμφέροντα, ημέτερα και ξένα... Επομένως, η επιβαρυντική εξατομίκευση (π.χ. τα πήρε ο Μαντέλης, ίσως και κάποιοι άλλοι, αλλά όχι όλοι) δεν αθωώνει τους υπόλοιπους, έστω κι αν δεν εγκαλούνται για χρηματισμό. Διότι με τη δική τους υπογραφή αλώνιζε νομιμοποιημένη η Siemens. Με τη δική τους αβελτερία κυκλοφορούν τα C4Ι και οι μίζες για τα εξοπλιστικά. Με τη δική τους αμεριμνησία στήθηκε το Βατοπέδιο. Με τη δική τους ανοχή οργιάζουν οι μίζες για τις άγονες γραμμές στο Αιγαίο. Με τη δική τους συγκατάθεση δόθηκαν αυθαίρετα οι τηλεοπτικές συχνότητες. Με τη δική τους -εξ αντικειμένου υποβοηθητική- συμπεριφορά λειτουργεί αλώβητο επί δεκαετίες το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο τώρα απαξιώνεται και βάλλεται από την οργισμένη κοινωνία *** Αλλά βαρύνονται μονάχα με αυτά οι αθώοι του αίματος; Ποιος άφησε ανοχύρωτη θεσμικά τη δημόσια διοίκηση, με αποτέλεσμα να αθλούνται στο γρηγορόσημο και στη λαμογιά οι ευένδοτοι δημόσιοι υπάλληλοι; Ποιος έφτιαξε παραδείσους για τους φοροφυγάδες, αφήνοντας ανέγγιχτη την ασύστολη φοροδιαφυγή που υπονόμευσε καταλυτικά τα δημοσιονομικά του κράτους; Ποιος έστησε τα θερμοκήπια της αθλιότητος (ρουσφέτι, ημέτεροι) και τη βιομηχανία των συμβασιούχων για να 'χει στο χέρι ικανό μέρος της κοινωνίας; Εν τέλει, ο Μαντέλης και οι λοιποί αργυρώνητοι άνθισαν στον λειμώνα ενός συστήματος που υπάρχει κραταιό και νομιμοποιημένο από την εν γένει συμπεριφορά των αθώων βουλευτών που συγκροτούν την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία *** Και μιλάμε για το... 1% της συνολικής μίζας που (ισχυρίζεται ότι) έδωσε η Siemens...

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Διασυρμός Θαπατέρο και Σόκρατες

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ευγνώμων πρέπει να αισθάνεται ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου προς τον πρόεδρο της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά για την κοσμιότητα της αντιπολίτευσης που του ασκεί με αφορμή τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας, βλέποντας τον εξευτελισμό που υφίσταται ο ομοϊδεάτης του σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο για πολύ ηπιότερα μέτρα λιτότητας αλλά και τα κοινοβουλευτικά μαρτύρια που περνάει ο επίσης ομοϊδεάτης τους πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Ζοζέ Σόκρατες.

Επί τρία ολόκληρα λεπτά οι δεξιοί γερουσιαστές φώναζαν εν χορώ «Θαπατέρο, παραίτηση, ολέ!», χτυπώντας τις γροθιές τους πάνω στα έδρανα και τα πόδια τους στο πάτωμα, την ώρα που ο Ισπανός πρωθυπουργός προσπαθούσε απεγνωσμένα, μη ακουόμενος, να εξηγήσει στο Σώμα τις θέσεις του.

«Πολιτικό απατεώνα» αποκάλεσε τον Θαπατέρο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του δεξιού Λαϊκού Κόμματος Πίο Γαρθία Εσκουδέρο, κατηγορώντας τον ότι είναι «επαίσχυντα κηδεμονευόμενος από την ΕΕ» πριν κλείσει την παρέμβασή του προκαλώντας τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό: «Αν έχετε αξιοπρέπεια, προκηρύξτε εκλογές!».

Πλήρως απομονωμένος από τους πολιτικούς συμμάχους του που στηρίζουν την κυβέρνηση μειοψηφίας των σοσιαλιστών, ο Θαπατέρο θα πιει σήμερα το πικρό ποτήρι να επικυρώσει μόνο με το κόμμα του το... βασιλικό διάταγμα (!) με το οποίο αναγκάστηκε να περάσει ουσιαστικά πραξικοπηματικά τα μέτρα λιτότητας επειδή δεν θα περνούσαν από το κοινοβούλιο. Πιθανότατα κανένα από τα μικρά εθνικιστικά κόμματα που τον στηρίζουν δεν θα υπερψηφίσει τα μέτρα, αλλά θα κάνουν αποχή και έτσι το βασιλικό διάταγμα θα επικυρωθεί από τη Βουλή παρά τις αρνητικές ψήφους των πέντε αριστερών μικρών κομμάτων του ισπανικού κοινοβουλίου.

Κατά θα ψηφίσει πιθανότατα και το δεξιό Λαϊκό Κόμμα, αν και ασκούνται τεράστιες πιέσεις πάνω του από ισχυρότατους κύκλους της γερμανικής και γενικότερα της ευρωπαϊκής Δεξιάς, με επικεφαλής τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να κάνει τουλάχιστον αποχή αντί να ρίξει αρνητική ψήφο.

«Συμμορία άχρηστων» χαρακτήρισε την κυβέρνηση Θαπατέρο ο δεξιός βουλευτής Βιθέντε Φερέρ και τον πρωθυπουργό... «μεθυσμένο τιμονιέρη» που «πρέπει επειγόντως να αλλάξει».

Σοβαρότατη πολιτική ήττα για τον Θαπατέρο σημειώθηκε και την Τρίτη όταν εξεγέρθηκαν σύσσωμοι οι δήμαρχοι της Ισπανίας, μαζί και οι σοσιαλιστές ανάμεσά τους που αποτελούν άλλωστε και την πλειοψηφία, εναντίον μιας διάταξης των μέτρων που απαγόρευε στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης να πάρουν οποιοδήποτε δάνειο! Υπό το βάρος της κατακραυγής, η κυβέρνηση μετέθεσε εκ των υστέρων την ημερομηνία έναρξης του μέτρου αυτού από την 1η Ιανουαρίου του 2011.

Στη γειτονική Πορτογαλία η σκληρή Δεξιά της χώρας αποφάσισε να διασώσει την επίσης μειοψηφική σοσιαλιστική κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ζοζέ Σόκρατες από την πρόταση μομφής που είχε υποβάλει την περασμένη Παρασκευή η κομμουνιστική Αριστερά. Το δεξιό και το ακροδεξιό κόμμα απείχαν τελικά από την ψηφοφορία (έχουν 88 βουλευτές) και έτσι οι 91 ψήφοι των σοσιαλιστών ήταν υπεραρκετές έναντι των μόλις 29 βουλευτών των δύο αριστερών πορτογαλικών κομμάτων, τα οποία θέλησαν να αποδείξουν τη συμπαιγνία σοσιαλιστών και δεξιών αναφορικά με τα μέτρα λιτότητας.

Η πρόταση μομφής και η άρνηση της πορτογαλικής Δεξιάς να την υπερψηφίσει και έτσι να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές απέδειξαν αφενός τη συμφωνία της με τα μέτρα λιτότητας και αφετέρου την έμμεση αλλά σαφέστατη ομολογία της ότι δεν είναι σε θέση και δεν θέλει να κυβερνήσει σε τέτοιες συνθήκες, πράγμα που την εξουδετερώνει για χρόνια ως εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της Πορτογαλίας.

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ

Η κάθαρση δεν είναι μια λέξη στην πολιτική ούτε μια φωτογραφία με χειροπέδες. Είναι μια πολιτική απόφαση.

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Τη λέξη κάθαρση ως πολιτικό όρο την άκουσα νομίζω πρώτη φορά την εποχή των συγκυβερνήσεων. Στο στόχαστρο τότε ήταν ο Παπανδρέου ο «ενδιάμεσος». Ούτε ο Γέρος ούτε ο νεότερος. Ο Ανδρέας. Είμαι πια βέβαιος πως τα σκάνδαλα της εποχής εκείνης, εκτός από σκάνδαλα, ήταν και οι βρόμικες προεκτάσεις της πολιτικής (για να θυμηθούμε το «βρόμικο 89»). Συνεχίζω, όμως, να αναρωτιέμαι τι είναι η κάθαρση. Και γιατί δεν είναι η προέκταση καμιάς πολιτικής. Τα γουνάκια του τότε Προέδρου του Αρείου Πάγου Βασίλη Κόκκινου, ο οποίος πρωτοστάτησε στην επιχείρηση κάθαρσης, τα έχει φάει ο σκόρος, και επεκτάθηκε στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Μόνο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραμένει για να θυμίζει πως ναι, το αίτημα της κάθαρσης υπήρξε και η επανάληψή του, αν δεν κλείνει πονηρά το μάτι σε κάποιους, τότε σίγουρα βγάζει τη γλώσσα στην Ιστορία.

Η πολιτική στη μεταπολεμική Ελλάδα είχε μεγάλες κουβέντες και φαρδιές τσέπες. Οι νικητές του Εμφυλίου -πολλοί εκ των οποίων πρώην συνεργάτες των Γερμανών- ανέλαβαν να φτιάξουν μια Ελλάδα εθνικά αναμορφωμένη. Αυτό το «εθνικά» σήμαινε πρωτίστως την ενίσχυση των ισχυρών φορέων της εθνικής ιδέας, δηλαδή του εαυτού τους. Οι παλιότεροι θυμούνται το σκάνδαλο του μπακαλιάρου, όταν η κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ψήφισε νόμο για να υπάρχει μονοπώλιο μπακαλιάρου στη χώρα, το οποίο την εποχή εκείνη ήταν βασικό είδος διατροφής. Το μονοπώλιο, βεβαίως, ανήκε στον αδελφό του Καραμανλή. Έτσι πορεύτηκε η Ελλάδα. Με πολιτικές του μπακαλιάρου.

Τις δεκαετίες του 80 και του 90 τα σκάνδαλα έγιναν πιο γκουρμέ, όπως και η διατροφή μας. Ο μπακαλιάρος δεν είχε θέση. Το χειρότερο είναι πως τα σκάνδαλα «κοινωνικοποιήθηκαν». Δηλαδή ευρύτερες μάζες και χαμηλότερα στρώματα απέκτησαν το δικαίωμα στο σκάνδαλο. Εκτός από τον εργολάβο που έκανε δρόμους και τον καναλάρχη που ευλογούσε πολιτικές, δικαίωμα απέκτησε και ο υπάλληλος της Πολεοδομίας,ο εφοριακός, ο δημοσιογράφος ο ίδιος και όχι μόνο το αφεντικό του, ο αγρότης με τις ψεύτικες επιδοτήσεις. Η Ελλάδα δεν γνώρισε καμία κάθαρση ποτέ. Όπως δεν γνώρισε κανέναν πραγματικό εκσυγχρονισμό. Βλαχομπαρόκ πολιτικές στρωμένες άσφαλτο, γρασίδι γηπέδων και μπόλικα εμπορικά κέντρα. Και η Αριστερά, θεωρώντας όλα αυτά εκ του περισσού ή του Περισσού, παρέμενε βολεμένη στο να αναλύει τα πάντα ως αποτέλεσμα της σήψης του καπιταλισμού. Όταν κάτι σαπίζει γύρω σου, μπορεί να σαπίσεις κι εσύ.

Και έτσι φτάσαμε ως εδώ, που δεν έχει παραπέρα. Και ήρθαν πάλι οι θεωρίες για την κάθαρση, μαζί με το ερώτημα «θα πάει κανείς φυλακή»; Στο ερώτημα αυτό υπουργοί, βουλευτές, ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, βιάζονται να απαντήσουν πως ναι. Καταρχάς, δεν καταλαβαίνω πώς σε μια χώρα με ανεξάρτητη δικαιοσύνη ξαφνικά προεξοφλούν οι πολιτικοί τις αποφάσεις της. Ή λένε ψέματα, ή με τον τρόπο αυτό δίνουν το μήνυμα στη δικαιοσύνη -που τυφλή μπορεί να είναι, κουφή πάντως δεν είναι- πως πρέπει να στηρίξει με τον τρόπο αυτό τη νέα επικοινωνιακή τακτική του πολιτικού συστήματος. Να βάλει και κάποιους φυλακή. Να ξεθυμάνει ο κόσμος, να μην τα πάρει όλα σβάρνα.

Δεν θα λυπηθώ σίγουρα αν το κάνει, απλώς φοβάμαι πως μπορεί ο Μητσοτάκης να ζει ακόμη όταν θα ξαναμιλήσουμε και πάλι για κάθαρση. Γιατί η κάθαρση δεν είναι να πάνε μόνο κάποιοι φυλακή, αλλά να ξέρουν όλοι πως μπορεί να πάνε φυλακή επειδή το κράτος λειτουργεί ως κράτος. Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες πτωχευμένες επιχειρήσεις, με πλούσιους, όμως, ιδιοκτήτες. Ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος νομοθέτησε για την αφαίρεση του 13ου και 14ου μισθού, γιατί άραγε δεν νομοθετεί να έχει το δικαίωμα το κράτος να δημεύει την προσωπική τους περιουσία για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι; Γιατί δεν νομοθετεί το άνοιγμα των offshore εταιρειών; Να μάθουμε ποιοι είναι πίσω από τη διακίνηση του μαύρου χρήματος; Γιατί δεν δίνει εντολή στις κρατικές τράπεζες να εφαρμόσουν μια άλλη πολιτική απέναντι στον πολίτη; Γιατί δεν βάζει σε εφαρμογή ένα σύστημα ελέγχου των μεσαζόντων που ανεβάζουν τις τιμές σε ένα αγροτικό προϊόν που μεταφέρεται από την επαρχία στην Αθήνα 50 φορές πάνω;

Η κάθαρση δεν είναι μια λέξη στην πολιτική ούτε μια φωτογραφία με χειροπέδες. Είναι μια πολιτική απόφαση. Δεν ρωτάω αν θα πάει κάποιος φυλακή, γιατί δεν σκοπεύω να του πάω τσιγάρα. Ρωτάω μόνο αν σκοπεύουν να επεκτείνουν την άσκηση της πολιτικής πέρα από την πίεση αυτών που δεν αντέχουν να πιεστούν άλλο. Γιατί η πολιτική του... μπακαλιάρου βρόμισε. Από το κεφάλι.

Από το http://listonplace.blogspot.com/2010/05/blog-post_6066.html

τα σαράντα κύματα; ....

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 26.V.2010 stathis@enet.gr

«Εχουν δίκιο οι διαδηλωτές να διαδηλώνουν» δήλωσε ο κ. Παπανδρέου στη συνέντευξή του στην «Ελ Παΐς». Ή μήπως στο «Αλ Τζαζίρα»; Ή μήπως στη συνέντευξη που έδωσε στην «Ελ Παΐς» για τη συνέντευξή του στο «Αλ Τζαζίρα»;

«Εχουν δίκιο οι διαδηλωτές να διαδηλώνουν»! - μας δουλεύει! Κανονικά!

Οπως μας δούλευε το ίδιο και κατά τη Γιουγκοσλαβική κρίση. Οταν, ως υπουργός Εξωτερικών τότε, υπακούοντας στα κελεύσματα της κυρίας Ολμπράιτ, άφηνε το Δυτικό Στράτευμα να περάσει από τη Θεσσαλονίκη προς την πρώην Γιουγκοσλαβία, ενώ προσπαθούσε ταυτοχρόνως να τα 'χει καλά με τους διαδηλωτές που πλημμύριζαν τότε την Αθήνα.

Μας δουλεύει με τέτοια άνεση, που δείχνει ότι μάλλον δεν έχει συναίσθηση ότι μας δουλεύει. Ομως προσωπικώς θα προτιμούσα, όταν μας δουλεύει, να το ξέρει, να το κάνει ενσυνειδήτως! Αντιθέτως, αυτή η «άγνοια κινδύνου» που επιδεικνύει είναι άκρως ανησυχητική. Διότι καλά να δουλεύει τον Μήτσο, αν δουλέψει κάναν πιο ζόρικο, όπως την κυρία Μέρκελ, ας πούμε, ή τον Ερντογάν εφέντη, τι κάνουμε;

Είναι «τρελοί»!

Τα σαράντα χρόνια για να πάρει κανείς σύνταξη δεν εξυγιαίνουν τα οικονομικά του ασφαλιστικού συστήματος! Απλώς εξαφανίζουν τις συντάξεις. Για τη μεγάλη πλειοψηφία η προοπτική συνταξιοδότησης κατεβαίνει στον Αδη!

Είναι φανερό! Οι πολιτικές που εφαρμόζονται πειραματικά στην Ελλάδα, με στόχο να γενικευθούν ύστερα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, στόχο δεν έχουν μόνον τη δημοσιονομική ανάταξη έστω με μια δεξιά ανακατονομή του πλούτου, αλλά κυρίως την εξάρθρωση της εργασίας, την υποβάθμισή της σε σκλαβιά.

Είναι «τρελοί»;

Ποιος θα πάρει σύνταξη αν σπουδάζει και μπει στην αγορά εργασίας στα 32 του ή στα 35; ποιος θα πάρει σύνταξη αν στον εργασιακό του βίο μείνει άνεργος για κάποιο διάστημα ή υποστεί την ευελιξία της ανασφάλιστης εργασίας για λίγο ή πολύ;

Δεν βλέπουν ότι με αυτήν τη ναζιστική αντίληψη για το νεοφιλελεύθερο προσδόκιμο ζωής γυρίζουν την Ευρώπη πίσω πριν από το 1914; Κι ακόμα πιο πίσω, στην εποχή του Ντίκενς!

Δεν καταλαβαίνουν, η αποξηραμένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι υστερικοί νεοφιλελεύθεροι βαλέδες των τραπεζιτών, ότι έτσι θα βάλουν φωτιά στην Ευρώπη;

Οτι αντί η Γερμανία να δημιουργήσει ένα Δ'Δημοσιονομικό Ράιχ, υπάρχει ο κίνδυνος να ξανακαταντήσει μια Βαϊμάρη της ελεεινής μορφής;

Οσο για τη δική μας (κατ' όνομα) κυβέρνηση. Θα πάψει να παίζει ο κάθε Υπουργός με το Μνημόνιο σαν το ποντίκι με τη γάτα;

Ηξεραν τι ψήφιζαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όταν ψήφιζαν το Μνημόνιο; Με τι τσίπα κάνουν τώρα οι κυβερνητικοί τις εξαπατηθείσες «μωρές Παρθένες»;

Μωρία ήταν η υπαγωγή της χώρας στο Διευθυντήριο. Η μετατροπή των Ελλήνων πολιτών σε υπηκόους Προτεκτοράτου. Κι ας αφήσουν τους προπαγανδιστικούς  λεονταρισμούς οι κυβερνώντες. Διαταγές παίρνουν απ' την Τρόικα. Ανδρείκελα είναι. Και το ομολογούν: «όταν μιλάς με τους δανειστές σου δεν μπορείς να διαπραγματευθείς» λένε (Λοβέρδος).

Πρωτοφανές ακόμα και για γεννημένους ραγιάδες. Είναι σαν να λένε ότι όταν κάποιος δανεισθεί από μια Τράπεζα δεν έχει πλέον δικαίωμα λόγου, διαπραγμάτευσης, επαναδιαπραγμάτευσης. Ακόμα και σεισάχθειας!

Τι είναι αυτοί;

Τι δουλοφροσύνη είναι αυτή!

Αυτοί θα επινοήσουν, θα συνθέσουν και θα μας προτείνουν νέα αναπτυξιακή πολιτική;

Καλά σαράντα (όχι για τη σύνταξη), για τη χώρα...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«Κανίβαλοι συντάξεων» ΕΕ - ΔΝΤ!

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Θύμα «κοινωνικών κανιβάλων» έχει πέσει ο ελληνικός λαός, από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πήρε την απόφαση να υπαγάγει την Ελλάδα στο απάνθρωπο, όπως αποδεικνύεται, καθεστώς υποτέλειας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την ΕΕ.

Εχοντας μεταβάλει την κυβέρνηση Παπανδρέου σε ανδρείκελο υλοποίησης των εντολών τους, οι εκπρόσωποι της δήθεν πολιτισμένης ΕΕ και οι γνωστοί επαγγελματίες «κοινωνικοί εκτελεστές» του ΔΝΤ καταβαραθρώνουν με τα μέτρα που αποφασίζουν το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού πολλές δεκαετίες πίσω.

Ούτε οι πιο εμπαθείς και κακοπροαίρετοι εχθροί του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν να φανταστούν σε τι είδους πρωτοφανή εφιάλτη για τους εργαζόμενους θα εξελισσόταν η διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που κατά τραγικό τρόπο παραμένει και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στην οποία προσβλέπουν οι αδύναμοι του πλανήτη για κοινωνική προστασία και μια υποτυπωδώς πιο δίκαιη κοινωνία!

Μέχρι και τις... χήρες και τα ορφανά έβαλαν στο στόχαστρο οι αγριάνθρωποι της ΕΕ και του ΔΝΤ και απαιτούν να τους κόψουν τη σύνταξη του πεθαμένου πατέρα, ακόμη κι αν τα παιδιά είναι ανήλικα! Ακούγεται απίστευτο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Η ΕΕ θέλει να μετατρέψει σε ζητιάνους τις χήρες και τα ορφανά! Δεν το χωράει νους ανθρώπου, στο έτος 2010.

«Από τη δουλειά κατευθείαν στον τάφο» είναι το δόγμα που καθοδηγεί τις αποφάσεις των ανθρωποφάγων της ΕΕ και του ΔΝΤ συνολικά στο θέμα των συντάξεων.

Αυτό αποκαλύπτει η απόφασή τους να χορηγείται πλήρης σύνταξη μετά από 40 (!) χρόνια δουλειάς και να αφαιρείται 6% από τη σύνταξη για κάθε χρόνο δουλειάς λιγότερο. Οποιος δηλαδή έχει διαστήματα ανεργίας και έβγαινε σήμερα στη σύνταξη έχοντας δουλέψει 30 ολόκληρα χρόνια, θα παίρνει σύνταξη μειωμένη κατά... 60%!!!

Αλίμονο δηλαδή σε όποιον αρρωστήσει, σε όποιον κάνει καλές σπουδές και αργήσει να αρχίσει να δουλεύει, σε όποιον πέφτει θύμα της όλο και διογκούμενης ανεργίας των νέων.

Οι νέοι επιστήμονες δηλαδή που δυσκολεύονται να βρουν δουλειά στον τομέα τους με ασφαλιστικά δικαιώματα και πολύ συχνά τακτοποιούνται γύρω στα 30 τους χρόνια ή και λίγο αργότερα, θα πρέπει να φτάσουν... 70-75 χρόνων για να πάρουν πλήρη σύνταξη!

Μα ποιος εργοδότης στον ιδιωτικό τομέα είναι δυνατόν να κρατάει στη δουλειά έναν εργαζόμενο 70 ή 75 χρόνων; Αλλά και στο Δημόσιο, τι να κάνουν οι υπάλληλοι αυτής της ηλικίας; Θα διδάσκει μια δασκάλα 75 χρόνων σε παιδιά του Δημοτικού;

Δεν μιλάμε για λίγες χιλιάδες στελέχη που η πείρα τους μπορεί να έχει κάποια αξία -πράγμα πολύ αμφίβολο για την ποιότητα και το σύγχρονο των γνώσεών τους-, αλλά για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που θα απειληθούν με πλήρη κοινωνική εξαθλίωση.

Και πέρα όμως από αυτό, δεν θα βρεθεί κανείς να σταματήσει το έγκλημα που σχεδιάζουν οι κανίβαλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ απέναντι στους νέους;

Θα επιτρέψουμε να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνία όπου οι γέροι θα έχουν γαντζωθεί σε μυριάδες θέσεις του παραγωγικού ιστού της κοινωνίας και οι νέοι θα παραμένουν μακριά από τις όλο και λιγότερες θέσεις εργασίας;

Τι μέλλον έχει μια τέτοια κοινωνία που στερείται οικειοθελώς της δημιουργικότητας της νέας γενιάς, του σφρίγους και των οραμάτων των νέων ανθρώπων, ενώ παράλληλα θα πετάει στον... κοινωνικό Καιάδα της ανείπωτης φτώχειας και της δυστυχίας όποιον ηλικιωμένο αδειάσει κάποια θέση εργασίας, χορηγώντας του εξευτελιστική σύνταξη που δεν θα φτάνει ούτε καν για να επιβιώσει αναξιοπρεπώς;

Κανένα μέλλον δεν έχει μια τέτοια κοινωνία. Οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ που τη σκέφθηκαν δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφεθούν να ολοκληρώσουν το έργο τους. Επιτέλους, πρέπει να πάψουν οι λογιστές να κατευθύνουν τις τύχες των κοινωνιών της Ευρώπης πριν μας βυθίσουν στο χάος, στην καταστροφή και στον αλληλοσπαραγμό.

ΤΟ ΔΟΓΜΑ

Από τη δουλειά στον τάφο...

Ειλικρινέστεροι θα ήταν οι εκπρόσωποι της ΕΕ και του ΔΝΤ, αν έλεγαν ευθέως ότι θα προτιμούσαν να... εξοντώνουμε σε κάποιου τύπου «κοινωνικά Αουσβιτς» τους ηλικιωμένους αντί να τους δίνουμε συντάξεις, αφού έτσι θα μειώνονταν τα ελλείμματα! Σε πρώτη φάση πάντως θέλουν να τους μετατρέψουν σε ζητιάνους και έπειτα βλέπουμε!

Στην Ελλάδα όμως έχουμε άλλες παραδόσεις και αντιλήψεις, χιλιάδες χρόνια τώρα. Σε αυτή τη χώρα τους γέροντες τους σεβόμαστε, τους αγαπούμε, τους φροντίζουμε. Τον Καιάδα τον θεωρούμε βαρβαρότητα πλέον εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια τώρα. Εχει τεράστια σημασία επομένως η αντίσταση στα μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ για τις συντάξεις. Τουλάχιστον για να σώσουμε τον πολιτισμό μας.

Από την εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ

Κλοπή επικού μεγέθους

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Ορμησαν όλοι, Γραμματείς και Φαρισαίοι Ευρωπαίοι, να καταγγείλουν και να τιμωρήσουν τους απατεώνες κι ακαμάτηδες του Νότου, τους Ελληνες, που ζούσαν ευωχούμενοι με δανεικά και ψέματα...

Κι από κοντά -πειθήνιος, τραγικός και δεδομένος- ο πρωθυπουργός της χώρας, που έσπευδε να υπερθεματίσει μιλώντας αστόχαστα για «χρεοκοπία» και «Τιτανικό». Αλλο που δεν ήθελαν οι ύαινες των αγορών. Βρήκαν ευκαιρία για ένα πάρτι διαρκείας... Αλλά τώρα που μπήκαν και άλλοι στον χορό (Πορτογαλία, Ισπανία και Αλβιών, τρομαγμένη πίσω από τις καταχνιές της Μάγχης), κανείς από τους σημαιοφόρους του μονόδρομου δεν λέει ότι το πρόβλημα δεν ήταν τόσο οι «απατεώνες» Ελληνες, αλλά η άσαρκη ιδέα της Ευρώπης. Αυτό το συνονθύλευμα που έτρεχε με χίλια στον καταστροφικό μονόδρομο του ασύστολου καπιταλισμού και του κερδώου κυνισμού (...Την ώρα που σκοτείνιαζε η Ισπανία κι αλαφιασμένη έτρεχε να γλιτώσει την Ανδαλουσιάνικη τράπεζα Cajasur, πετώντας σπίθες στα φρύγανα της Ευρώπης, φωσφόριζαν στη βιβλιοθήκη οι στίχοι του Σεβιγιάνου Αντόνιο Ματσάδο: «Σκέφτομαι την Ισπανία όλη με επιδέσμους / από ποτάμι σε ποτάμι, από βουνό σε βουνό / από θάλασσα σε θάλασσα»... Μιλούσε για την Ισπανία του Εμφυλίου. Αλλά μήπως θα είναι λιγότερο οδυνηρός ο επί θύραις πόλεμος που φαίνεται σήμερα να την απειλεί;) *** Μάννα εξ ουρανού για τη χειμαζόμενη Ελλάδα ενδέχεται να αποδειχθεί η επενδυτική διάθεση των Κινέζων της COSCO. Αρκεί να μην πρυτανεύσει η λογική τού «πάρτα όλα»... Ομως υπάρχει κάποιος που κάποτε χαρακτήριζε «λεόντειο» και «αποικιοκρατική» τη σύμβαση για το λιμάνι του Πειραιά. Που στηλίτευε την «πολιτική της εκποίησης του δημόσιου πλούτου»... Και έτρεχε να συμπαρασταθεί στον κόσμο που αντιδρούσε, λέγοντας: «Είμαστε εδώ μαζί, για να ενώσουμε τη δικιά μας φωνή με τη φωνή του λαού του Πειραιά, για να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας σε αυτήν την πολιτική»... Κυρίες και κύριοι, ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός. Ο κ. Γ. Παπανδρέου. Σοβαρός και συνεπής. Παιδιόθεν *** Δάνειος ο τίτλος. Από το εξαιρετικό αφιέρωμα του «New Statesman» στην Ελλάδα...

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Φούσκες

Της ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

Τη λέξη, με τη συγκεκριμένη αρνητική έννοια, τη μάθαμε από το χρηματιστήριο.

Την εποχή που η Ελλάδα του τέλους της δεύτερης χιλιετίας «μπήκε στα κόλπα» του εύκολου πλουτισμού και οι τηλεοράσεις άρχισαν να μας εθίζουν στο να παρακολουθούμε τους δείκτες των διεθνών αγορών πλασάροντας πίνακες που θάμπωναν με όσα συμβαίνουν με τον Νάσταγκ, τον Ντάου Τζόουνς και άλλες λέξεις, που ήταν για τη συντριπτική πλειονότητα ακαταλαβίστικες. Την εποχή που οι πολλοί, μαγνητισμένοι από πληροφορίες που ήταν τόσο «σίγουρες» όσο και τα γκανιάν που αφήνουν συχνά πανί με πανί τους φίλιππους στον ιππόδρομο, έχασαν τα λεφτά τους κάνοντας πλούσιους τους λίγους πονηρούς που είχαν σοφά επενδύσει στους αφελείς. Φούσκες ήταν οι κάλπικες μετοχές που άφησαν τις τσέπες των Ελλήνων ξεφούσκωτες. Μια δήλωση αξίας που ήταν μεταμορφωμένη απαξία, μια υπόσχεση ελπίδας που ήταν μεταμφιεσμένη παγίδα.

Υπάρχουν όμως σήμερα και άλλες φούσκες. Είναι αυτές που βγαίνουν από τα στόματα των πολιτικών και πρώτα από όλα των κυβερνώντων. Φούσκες που περιέχουν τόσο νόημα όσο και οι σαπουνόφουσκες που διασκεδάζαμε όταν ήμασταν παιδιά, να τις βλέπουμε να διογκώνονται, να αστράφτουν με τα χρώματα της ίριδας και να σκάνε χωρίς να αφήνουν ούτε ένα τόσο δα ίχνος. Οι φούσκες που μοιάζουν με τα μπαλονάκια των κόμικς, ιδίως αυτών που περιγράφουν τις διάφορες μαύρες ουτοπίες ή αλλιώς «κακοτοπίες», όπου η γλώσσα που μιλούν οι ήρωες είναι πάντοτε εσκεμμένα τραυματισμένη, άσχημη, ανάλογη με τον εφιαλτικό κόσμο στον οποίο αναφέρονται. Τέτοιες φούσκες βγαίνουν και από το στόμα των πολιτικών ηγετών μας, που μας πληροφορούν για το ζοφερό παρόν και το ζοφερότερο μέλλον μας σε μια γλώσσα, για την οποία κρίνοντας «εξ όνυχος τον λέοντα», μπορούμε να καταλάβουμε ότι την απεχθάνονται «εξ απαλών ονύχων».

Αραγε, όμως, οι φούσκες αυτές να περιορίζονται στον χώρο της οικονομίας και της πολιτικής; Ή μήπως όλες αυτές οι υπερτιμημένες αξίες της οικονομικής και της πολιτικής αγοράς κυκλοφορούν σε μια χώρα όπου επίσης ανθεί ένας ρωμαλέος και αυθεντικός δήθεν πολιτισμός; Μήπως δηλαδή το ζήτημα είναι, όπως δήλωσε από τηλεοράσεως και η κ. Μπατζελή, «πολιτισμιακό»; Πραγματικά, αυτό πρέπει να είναι το συμπέρασμα, αν κρίνουμε με την ελάχιστη αυστηρότητα στα πολιτιστικά ρεπορτάζ του έντυπου και του ηλεκτρονικού, ιδίως, Τύπου: Ασυμμάζευτα τυπωμένα σεντόνια και ατελείωτες ώρες εμβριθούς τηλεοπτικής φλυαρίας αφιερώνονται σε υποτιθέμενα τεράστια ταλέντα που είναι όλα «τολμηρά», «επαναστατικά», «καινοτόμα» και «προκλητικά», έτοιμα να αμφισβητήσουν το κατεστημένο και να χαράξουν νέους δρόμους στη λογοτεχνία, την τέχνη, τον κινηματογράφο ή το θέατρο, φτάνει να μην ενοχληθούν τα κονέ τους.

Είναι άραγε αλήθεια ότι η Ελλάδα, που πάσχει από οικονομία και πολιτική, έχει περιέργως μια τόσο λαμπρή παραγωγή στον «πολιτισμό» ή ακριβέστερα στα πολιτιστικά; Ή μήπως πολλά από αυτά τα υποτίθεται αστραφτερά προϊόντα είναι, επίσης, φούσκες; Αν με άλλα λόγια πρόκειται για ένα λόγο όπου η τόλμη και η επανάσταση υπάρχουν εκ του ασφαλούς, στον βαθμό που συντελούν στην ανανέωση ενός συστήματος που διαρκώς τις ενσωματώνει, και η πρόκληση απευθύνεται στο «κοινό», αυτή την τόσο απαξιωμένη από τους «καλλιτέχνες» έννοια, αλλά επιμελώς αποφεύγει να θίξει τους ισχυρούς; Αν δηλαδή η πραγματική αξία πολλών πολιτιστικών προϊόντων που διαφημίζονται ως σπουδαία είναι ευθέως ανάλογη με την αξία των υπερτιμημένων μετοχών και του κίβδηλου πολιτικού λόγου;

Βρισκόμαστε στην ώρα της ρωγμής. Ωρα γεμάτη δυσκολίες, κινδύνους και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο γεμάτη επίσης μια νέα ένταση. Ωρα όπου είναι φυσικό, πέρα από τους φορείς της καταστροφής και της αποσύνθεσης, να κινητοποιηθούν και πραγματικές δημιουργικές δυνάμεις σε κάθε πεδίο της ζωής. Αλλά για να μπορέσουν οι δυνάμεις αυτές να λειτουργήσουν θα πρέπει να είμαστε σκληροί πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τις ψευδοαξίες που η αποφορά τους δηλητηριάζει ήδη τον αέρα που αναπνέουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε, η εκποίηση κάθε μνήμης και ταυτότητας, η διάλυση και τελικά η καταστροφή θα πέσουν, για να χρησιμοποιήσω τον νεολογισμό της κυρίας Διαμαντοπούλου, υπουργού Παιδείας (!) «επί δικαίοις και αδίκοις».

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ολοι οι Ρουμάνοι στους δρόμους

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Αλλεπάλληλα είναι τα κύματα των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, των απεργιών και των διαδηλώσεων εναντίον της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης στη Ρουμανία. Στις 12 Μαΐου, δεκάδες χιλιάδες οργισμένοι συνταξιούχοι όρμησαν για να καταλάβουν το προεδρικό μέγαρο στο Βουκουρέστι, αλλά φυσικά τους σταμάτησαν οι δυνάμεις ασφαλείας.

Δύο μέρες αργότερα, στις 14 Μαΐου, δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί (!) και νοσοκόμες είχαν κατά χιλιάδες κι αυτοί συγκεντρωθεί μπροστά στο κυβερνητικό μέγαρο αυτή τη φορά, απαιτώντας με τα συνθήματά τους να σταματήσει η «οικονομική γενοκτονία» του ρουμανικού λαού που διαπράττει η κυβέρνηση της χώρας κατ’ εντολήν του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Στις 17 Μαΐου ήταν η σειρά δεκάδων χιλιάδων γονέων να διαδηλώσουν στο Βουκουρέστι με τα παιδιά τους. Εχοντας γεμίσει μεγάλες κούτες με λερωμένες μωρουδίστικες πάνες - βρακάκια, τις άφησαν διαμαρτυρόμενοι μπροστά στο κτίριο του υπουργείου Εργασίας.

Στις 19 Μαΐου τα ρουμανικά συνδικάτα είχαν καλέσει σε γενική κινητοποίηση. Πάνω από 60.000 άτομα διαδήλωσαν ειρηνικά, εκφράζοντας την οργή τους για το νέο κύμα αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης. «Εχουμε πληροφορίες για τις βιαιότητες που προετοιμάζονται για να λάβουν χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδήλωσης και οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν ανθρώπινα θύματα!» είχε δηλώσει με γκεμπελικό ύφος ο Σεμπαστιάν Λαζαρόγιου, σύμβουλος του δεξιού προέδρου της χώρας Τραϊάν Μπασέσκου προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τον κόσμο ώστε να μη λάβει μέρος στο αντικυβερνητικό συλλαλητήριο.

Στις 31 Μαΐου έχει ήδη προκηρυχθεί νέα μεγάλη απεργία στον δημόσιο τομέα. Ο ένας μετά τον άλλον δηλώνουν συμμετοχή διάφοροι κλάδοι - οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στη δημόσια διοίκηση, οι εργαζόμενοι στην υγεία, στους σιδηροδρόμους κ.λπ. Ποτέ στην ιστορία της Ρουμανίας δεν έχει υπάρξει τόσο πολυτάραχος Μάης από πλευράς εργατικών κινητοποιήσεων όσο ο φετινός. Αιτία αυτής της κοινωνικής έκρηξης είναι το ΔΝΤ και η ΕΕ, υπό το καθεστώς των οποίων έχει τεθεί η Ρουμανία από τον Μάρτιο του 2009, οπότε και της χορήγησαν δάνειο 20 εκατομμυρίων ευρώ.

Τρεις Ρουμάνοι δεξιοί πρωθυπουργοί και οι αντίστοιχες κυβερνήσεις τους κατέρρευσαν το φθινόπωρο του 2009 κάτω από το βάρος των μέτρων λιτότητας που επέβαλε το Βουκουρέστι εναντίον των εργαζομένων και των συνταξιούχων της χώρας κατ’ απαίτηση του ΔΝΤ και της ΕΕ, αν και ο πρόεδρος Μπασέσκου επιβίωσε οριακά και εν μέσω κατηγοριών για νοθεία στις προεδρικές εκλογές που έγιναν στο τέλος του φθινοπώρου.

Τα μισά χρήματα του δανείου έχουν ήδη χορηγηθεί στη Ρουμανία - κυρίως για να βοηθήσουν τον Μπασέσκου να επανεκλεγεί. Τώρα όμως το ΔΝΤ και η ΕΕ αποφάσισαν ότι τα μέτρα λιτότητας που έχουν ληφθεί δεν είναι αρκετά. Ετσι, στις αρχές Μαΐου ανακοίνωσαν ότι δεν θα δώσουν την επόμενη δόση του δανείου, αν η ρουμανική κυβέρνηση δεν λάβει πρόσθετα μέτρα λιτότητας.

Ο πρόεδρος Μπασέσκου λοιπόν ανακοίνωσε νέα περικοπή των μισθών όσων εργάζονται στον δημόσιο τομέα κατά 25% (!), νέα μείωση των συντάξεων κατά 15%, σοβαρότατη μείωση στα οικογενειακά επιδόματα, καθώς και στα επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης σε πρόσωπα με αναπηρίες και κάθε λογής ειδικές ανάγκες. Παράλληλα, η ρουμανική κυβέρνηση δεν πληρώνει επί μήνες τις εφημερίες των γιατρών, τις υπερωρίες των αστυνομικών, των σωφρονιστικών υπαλλήλων κ.λπ.

Σε μια χώρα όπου οι μισθοί δεν φτάνουν κατά μέσο όρο τα 350 ευρώ και οι συντάξεις είναι κάτω από τα 200 ευρώ, οι μειώσεις αυτές οδηγούν σε απόγνωση εκατομμύρια Ρουμάνους. Ο αριθμός των ατόμων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας θα διπλασιαστεί αν εφαρμοστούν αυτά τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας και από 4 εκατομμύρια θα φτάσουν στα 8 εκατομμύρια (σε έναν συνολικό πληθυσμό 21,5 εκατομμυρίων ανθρώπων) δήλωσε ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος της Γερουσίας Μιρτσέα Τζοάνα. Για «απανθρωπιά» της κυβερνητικής πολιτικής έκανε λόγο ακόμη και η εκκλησία της Ρουμανίας.

ΔΝΤ - ΕΕ

Κανένα μέτρο δεν τους αρκεί

Εξοντωτική λιτότητα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης θέλουν να επιβάλουν οι ηγετικοί κύκλοι της ΕΕ, με τη βοήθεια του ΔΝΤ. Πέρα από όσα ήδη γνωρίζουμε για την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Λετονία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, πέρα από τις σχεδιαζόμενες 70.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων στη Ρουμανία και 13.000 στην Ισπανία μέσα στο 2010, λιτότητα επιβάλλεται μέχρι και στην πλούσια Δανία!

Θα παγώσουν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, θα μειωθούν κατά 500 ευρώ τον χρόνο τα χρήματα των συνταξιούχων, θα μειωθούν τα φοιτητικά επιδόματα, θα απολυθούν 330 δάσκαλοι. Θα κλείσουν επίσης 4 μεγάλα νοσοκομεία και θα πουληθούν τα οικόπεδά τους σε ιδιώτες, ενώ θα περικοπούν κατά 8,5% οι πόροι των γηροκομείων.

Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Να καεί η Βουλή;

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Αυτή τη φορά το σύνθημα το φώναζαν χιλιάδες διαδηλωτές και όχι μόνον κάποιες περιθωριακές ομάδες: «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή!» Η οικονομική χρεοκοπία συμπαρασύρει στην πτώση το κύρος και τη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος.

Είναι αλήθεια ότι, στους καιρούς μας και σε όλη την αναπτυγμένη Δύση, η φιλελεύθερη δημοκρατία προσλαμβάνει όλο και πιο έντονα ολιγαρχικά χαρακτηριστικά. Μπροστά σε αυτή τη σοβαρή κρίση των αντιπροσωπευτικών θεσμών, ορισμένοι σχολιαστές μεταφράζουν το αίτημα για περισσότερη δημοκρατία σε ριζική κριτική της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και σε διεκδίκηση πολιτικής ανατροπής και αντικατάστασής της από την άμεση δημοκρατία.

Το αξίωμα πάνω στο οποίο στηρίζεται συνήθως η κριτική της αντιπροσώπευσης είναι ο παλιός ρουσοϊκός ισχυρισμός ότι μόνον η άμεση δημοκρατία είναι αληθινή δημοκρατία, ενώ η αντιπροσώπευση προδίδει το δημοκρατικό ιδεώδες ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύστημα διαμόρφωσης και εναλλαγής των ελίτ με εκλογικές διαδικασίες. Ενα σύστημα δηλαδή που δεν μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατικό, επειδή οι πολίτες απαρνούνται την κυριαρχία τους, επιλέγοντας μόνον τους αντιπροσώπους που θα δρουν και θα αποφασίζουν για λογαριασμό τους. Ενα σύστημα το οποίο, ακόμα και αν έχει ένα δημοκρατικό θεμέλιο (η ψήφος είναι δικαίωμα που αποδίδεται σε ίσο βαθμό σε όλους τους πολίτες), καταλήγει να έχει ολιγαρχικά αποτελέσματα, αφού συγκεντρώνει την εξουσία σε ένα ολιγάριθμό σώμα αντιπροσώπων.

Την ιδέα ότι η αντιπροσώπευση είναι μεν μια αναγκαία επινόηση, αλλά δεν είναι ένας γνήσια δημοκρατικός θεσμός, την συμμερίζονταν όχι μόνον οι θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας, αλλά και οι θεωρητικοί των ελίτ, από τον Μόσκα και τον Παρέτο ώς τον Μίχελς και τον Σουμπέτερ.

Αν υιοθετήσουμε αυτή την αρνητική και μειωτική θεώρηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τότε είναι προφανές ότι ελάχιστα περιθώρια μεταρρύθμισης και βελτίωσης των αντιπροσωπευτικών θεσμών υπάρχουν. Η ιστορική εμπειρία επιβεβαιώνει όμως ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι μόνον καταμέτρηση των ψήφων για την ανάδειξη μιας πλειοψηφίας. Επιβεβαιώνει επίσης ότι η πολιτική δράση του πολίτη μπορεί να είναι πολύ πιο σύνθετη και πλούσια από τη συμμετοχή του σε μια ψηφοφορία κάθε τέσσερα χρόνια.

Η δημοκρατική αντιπροσώπευση δεν καθιστά υποχρεωτικά «παθητικό» τον πολίτη, αλλά μπορεί υπό προϋποθέσεις να υποκινεί διάφορες μορφές ενεργητικής συμμετοχής στην πολιτική.

Η σημερινή κρίση και η ολιγαρχική εκτροπή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν είναι άσχετες με την κρίση ή την εξαφάνιση των μαζικών ιδεολογικών κομμάτων, τα οποία στο παρελθόν είχαν παίξει κομβικό ρόλο στη σύνδεση των πολιτικών με τους θεσμούς, οργανώνοντας την πολιτική σύγκρουση ή συναίνεση και ελέγχοντας τους εκλεγμένους αντιπροσώπους. Χάρη σε αυτά τα κόμματα, ο «κυρίαρχος λαός» μπορούσε να διατηρεί ενεργή την έμμεση επιρροή του στους θεσμούς. Οταν χάνονται τα μαζικά ιδεολογικά κόμματα ή όταν μετατρέπονται σε εκλογικές μηχανές, που δεν βασίζονται πάνω σε ιδέες και προγράμματα, αλλά κινητοποιούνταν γύρω από έναν ηγέτη ή, ακόμα χειρότερα, μπαίνουν στην υπηρεσία οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων, η δημοκρατία παύει να είναι αντιπροσωπευτική.

Χρειάζεται επομένως να κατανοήσουμε ότι η ψυχή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αυτό που ζωογονεί τους θεσμούς της, είναι η κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική σύγκρουση, οι μαζικές πολιτικές οργανώσεις, η ζύμωση των ιδεών και ο πολιτικός ανταγωνισμός που αυτές τροφοδοτούν. Η ψήφος δεν είναι η μοναδική στιγμή της δημοκρατικής απόφασης. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν χαρακτηρίζεται μόνον από την εκλογική διαδικασία, αλλά και από τη διαρκή επεξεργασία ιδεών, προτάσεων, ιδεολογιών, προγραμμάτων, που προετοιμάζουν, προσανατολίζουν και δικαιολογούν τις συλλογικές αποφάσεις ή ακόμα και την επιλογή της ψήφου. Η κινητοποίηση κοινωνικών κινημάτων διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, η διαμόρφωση ομάδων πίεσης, οι διαδηλώσεις, οι απεργιακοί αγώνες των εργαζομένων, οι ποικίλες δράσεις που αναπτύσσουν οι οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών είναι εκδηλώσεις που ενισχύουν και εμπλουτίζουν τη δημοκρατική ζωή της πολιτείας. Διευρύνεται έτσι το νόημα και το περιεχόμενο της δημοκρατικής νομιμοποίησης, προκειμένου να συμπεριλάβει τις τυπικές ή άτυπες δραστηριότητες μέσα από τις οποίες οι πολίτες συμμετέχουν στην πολιτική πριν και μετά τις εκλογές. Η «φωνή του λαού» δεν ακούγεται μόνον από τις δημοσκοπήσεις ούτε μόνον όταν οι ψηφοφόροι φτάνουν μπροστά στις κάλπες. Με αφετηρία τον 18ο αίωνα, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία επινόησε και προώθησε πολλές δυνατότητες ενεργητικής συμμετοχής στην πολιτική, που δεν υπήρχαν προηγούμενα. Αυτές οι νέες δυνατότητες γεννήθηκαν όχι απλώς επειδή η σύγχρονη κοινωνία στηρίζεται στον καταμερισμό της εργασίας και στον διαχωρισμό ανάμεσα σε κοινωνικό και πολιτικό, αλλά και επειδή το πολιτικό σύστημα έγινε αντιπροσωπευτικό. Η ιστορική εμπειρία διαψεύδει επομένως την ιδέα ότι η αντιπροσώπευση δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να βελτιωθεί, επειδή από τη φύση της δεν είναι δημοκρατική. Είδαμε ότι η δημοκρατική πολιτική δεν είναι μόνον ανάθεση ή δεσμευτική εντολή, δεν είναι μόνον εκλογή ορισμένων αντιπροσώπων. Εξάλλου, ακόμα και οι εκλογικές αναμετρήσεις δεν είναι μόνον μια τεχνική για την επίλυση της σύγκρουσης για την εξουσία. Οι εκλογές έχουν τη δύναμη να εκτονώνουν τα πάθη, την οργή, τις εχθρότητες, και έτσι επιτρέπουν στην κοινωνία να αλλάζει την πολιτική ηγεσία χωρίς να προσφεύγει στη βία.

Χρειάζεται επομένως να βλέπουμε στην αντιπροσώπευση έναν δημοκρατικό θεσμό και όχι μια «προδοσία» ή μιαν αναδίπλωση σε σχέση με ένα ανώτερο πρότυπο, που υποτίθεται ότι είναι η άμεση δημοκρατία. Αν δεν έχουμε συνείδηση του πόσο «πλούσια» μπορεί να είναι ή να γίνει η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δεν μπορούμε να βρούμε λύσεις για να διορθώσουμε τη σημερινή ολιγαρχική της εκτροπή. *

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η Κάραλη για τον Πρετεντέρη

Τα πολλά χέρια του Μίκη

ios@enet.gr / www.iospress.gr§ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ

Ο άνθρωπος που οργάνωσε τις λεπτομέρειες της επίσκεψης Ερντογάν στην Ελλάδα πρέπει να έχει πολύ χιούμορ.

Αλλιώς δεν εξηγείται η έμπνευσή του να στήσει το σκηνικό στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη με τον μεγάλο μουσικό στη μέση να κρατά από τη μια τον Ερντογάν και από την άλλη τον Παπανδρέου να ανταλλάσσουν γλυκόλογα με φόντο τον φωτισμένο Παρθενώνα.

Την ίδια ώρα, οι πιο πρόσφατοι θαυμαστές της πολιτικής σκέψης Θεοδωράκη διοργάνωναν δύο ξεχωριστά συλλαλητήρια για να αντιδράσουν στην επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού, καταγγέλλοντας την «αυτοκρατορική επίσκεψη Ερντογάν» και καλώντας σε «αντίσταση στον τουρκικό νεο-οθωμανισμό».

Είχαν, φαίνεται, πάρει τοις μετρητοίς την τελευταία δήλωσή του, την οποία φιλοξένησαν και στα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν, και όπου ο Θεοδωράκης είχε εκφραστεί αρνητικά για την επικείμενη επίσκεψη, αφήνοντας αιχμές ότι πρόκειται για οργανωμένο ανθελληνικό σχέδιο.

«Παρ' ότι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας» δήλωνε στις 27/4/10 ο κ. Θεοδωράκης, «εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιγξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ' αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού. Ολοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ώς τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό». Ολα αυτά τα ξέχασε ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μόλις αποφασίστηκε η επίσκεψη Ερντογάν να περιλάβει και το σπίτι του. Και άφησε τους καημένους τους όψιμους οπαδούς του να κοιτούν προδομένοι τη σκηνή από την τηλεόραση.

«Η ελληνοτουρκική φιλία είναι ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου» ψιθύρισε ο Θεοδωράκης στον Ερντογάν, χωρίς ούτε στιγμή να του αφήσει το χέρι. «Πιστεύω ότι αυτό που έγινε σήμερα είναι μια μέρα  ιστορική», συμπλήρωσε, ευθυγραμμιζόμενος απολύτως με τη διατύπωση της τουρκικής πλευράς. Θεώρησε μάλιστα την επίσκεψη συνέχεια της δικής του πρωτοβουλίας: «Την εποχή που είχα έρθει στην Πόλη και κάναμε την πρώτη επαφή με τον Αζίζ Νεσίν και τον Γιασάρ Κεμάλ».

Ο Ερντογάν τον ενθάρρυνε: «Εσείς είστε το πολιτιστικό σκέλος της ελληνοτουρκικής φιλίας και εμείς με τον Γιώργο είμαστε το σκέλος το πολιτικό. Γι' αυτό σας χρειαζόμαστε». Συμφώνησε κι ο Θεοδωράκης: «Δεν γίνεται καλή πολιτική χωρίς καλό πολιτισμό. Εμείς οι δύο λαοί έχουμε πολύ γερή κουλτούρα κι οι δυο μας. Τώρα μας λείπουν τα πολιτικά, τα οποία μέχρι τώρα δεν τα είχαμε, γιατί και οι δύο λαοί μας θέλουν ειρήνη και φιλία». Ο Ερντογάν δεν παρέλειψε να μιλήσει και για όσους διαφωνούν με την προσέγγιση: «Οπου υπάρχουν ακραίες δυνάμεις, υπάρχουν πάντα δυσκολίες». Οι δυσκολίες παύουν να υπάρχουν -συμπληρώνουμε εμείς- όταν οι «ακραίες δυνάμεις» έχουν αρχηγό τον Θεοδωράκη.

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αντζελα

Μπορεί ο σοσιαλισμός να διέρχεται κρίσιμες ώρες, ωστόσο και στον πλανήτη του λαϊφστάιλ οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, η δε ανακοίνωση που συνόδευσε την έξοδο της Αντζελας Γκερέκου από το υπουργείο Τουρισμού μοιάζει σχεδόν επιμορφωτική: «...για λόγους ευαισθησίας και ευθιξίας και προκειμένου να μην υπάρξει η παραμικρή αφορμή για να πληγεί η κυβέρνηση, παρά το ότι, όπως ενημέρωσε [η κ. Γκερέκου] τον πρωθυπουργό, ουδεμία εμπλοκή έχει στις φορολογικές εκκρεμότητες του συζύγου της...»

ΑΠ' ΟΠΟΥ μαθαίνουμε ότι ευαισθησία και ευθιξία είναι κάθε άλλο παρά συνώνυμα κι ότι πιθανόν αντιπροσωπεύουν συμπληρωματικές ή και αντίθετες έννοιες, διαφορετικά η ευαισθησία θα αρκούσε. Επιπλέον, ίσως από παραδρομή του Γ. Πεταλωτή, η ευαισθησία παρελαύνει στη φράση πριν απ' την ευθιξία, μολονότι θα έπρεπε, κανονικά, να υποβαθμίζεται ώστε να μην αναρωτηθούν οι ακροατές, και με το δίκιο τους, σχετικά με το πού κρυβόταν αυτή (η ευαισθησία) στα έξι χρόνια κατά τα οποία η Αντζελα απολάμβανε τα προνόμια των αξιωμάτων της ανεξαρτήτως, και σε πείσμα, της επίγνωσης των φορολογικών ατασθαλιών του Τόλη.

ΤΟ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ έλλειμμα της ίδιας εκείνης ευαισθησίας, της οποίας το περίσσευμα διατυμπανίζεται στην ανακοίνωση, επισκιάζει και τη σκληραγωγημένη στάση που τήρησε η Αντζελα όταν, παραιτούμενη από τη θέση της στο στρατηγείο του ελληνικού τουρισμού, διατήρησε αγέρωχα τη βουλευτική της έδρα, λες και το φορολογικό σκάνδαλο θα έβλαπτε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα αποκλειστικά σε επίπεδο υπουργικής υπόληψης, ενώ κάθε λιγότερο μεγαλοπρεπής θώκος καλύπτεται δήθεν από το άσυλο.

ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ και ευθιξία συνθέτουν επίσης ένα εκρηκτικό μείγμα στην υπερβολικά αισιόδοξη ομολογία ότι η παραίτηση υποβλήθηκε «προκειμένου να μην υπάρξει η παραμικρή αφορμή για να πληγεί η κυβέρνηση», τη στιγμή που είναι ηλίου φαεινότερο ότι η αφορμή όχι μόνον υπήρξε, όχι μόνον δεν ήταν «παραμικρή», αλλά συμπαρέσυρε ολόκληρο το πολιτικοτηλεοπτικό σκηνικό σε παραληρηματική αναμόχλευση του ερωτικού και καλλιτεχνικού παρελθόντος του ζευγαριού Τόλης - Αντζελα, ως ληγμένου προϊόντος ολικής αλέσεως.

Η ΑΝΤΖΕΛΑ τονίζει: «δεν θα επιτρέψω, όμως, σε κανέναν και για τον οποιοδήποτε λόγο να μου καταλογίσει ατομική ιδιοτέλεια με σκοπό το προσωπικό όφελος». Ανεξήγητη αυστηρότητα που υπονοεί ότι αν για παράδειγμα η κοινή γνώμη υποκύψει στην ανάγκη να αναγνωρίσει ίχνη ιδιοτέλειας στα πεπραγμένα της τέως υπουργού, περιλαμβανομένου του γάμου-μιούζικαλ με τον Τόλη, θα πρέπει προηγουμένως να εξασφαλίσει την άδεια της ίδιας της κρινόμενης. Δικαιοσύνη με άρωμα γυναίκας ή, για να το πούμε ανάποδα: η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει απλώς να φαίνεται τίμια αλλά και να είναι.

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο ψευτο- «μονόδρομος» και η Αριστερά

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Οπως προσπάθησα να δείξω επανειλημμένα από τη στήλη αυτή, τα ληστρικά μέτρα στην πραγματικότητα έχουν μόνο ένα στόχο: να μη χάσουν οι δανειστές μας ούτε δεκάρα.

Και αυτό, παρά τα παραμυθιάσματα του αρχηγού της κοινοβουλευτικής χούντας, η οποία κυβερνά τον τόπο με τη βοήθεια της αγέλης του κοινοβουλευτικού λόχου, που υφάρπαξαν την ψήφο του λαού, καταφεύγοντας στην καθαρή απάτη και τη διατηρούν σήμερα με την κατ' εξακολούθηση απάτη των ΜΜΕ των ελίτ που στους στηρίζουν, αλλά και την αστυνομο-τρομοκρατία που εντείνεται. Ετσι, τα λαϊκά στρώματα καταδικάζονται στην ανεργία και τη στέρηση, ενώ όλο και περισσότεροι ξεπερνούν τη μαζική πλύση εγκεφάλου περί δήθεν «μονόδρομου» των μέτρων, τη στιγμή που γίνεται πια κοινή συνείδηση ότι υπάρχει εναλλακτική λύση. Δηλαδή, μια λύση που θα υποχρέωνε τις ξένες και ντόπιες ελίτ, οι οποίες, άλλωστε, δημιούργησαν το Χρέος, να το πληρώσουν οι ίδιες και όχι τα λαϊκά στρώματα που εισέπραξαν κάποια ψίχουλα από αυτό. Η λύση αυτή, όπως την περιέγραψα σε σειρά άρθρων, θεμελιώνεται σε δύο βασικούς πυλώνες: πρώτον, τη μονομερή έξοδο από την ευρω-ζώνη και την επανεισαγωγή και υποτίμηση μιας νέας δραχμής (με παράλληλη στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων για να προστατευθούν από την υποτίμηση) και, δεύτερον, την επανεισαγωγή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, ώστε να προστατευθεί η κοινωνία από τις αγορές. Τα υπόλοιπα εναλλακτικά μέτρα είναι παρεπόμενα των δύο αυτών πυλώνων: δραχμοποίηση του Χρέους και στη συνέχεια επαναδιαπραγμάτευσή του με βάση τους δικούς μας όρους (συρρίκνωση και επιμήκυνση χρόνου πληρωμής, με την απειλή ολοσχερούς στάσης πληρωμών), κοινωνικοποίηση τραπεζών και βαριά φορολογία στην κινητή και ακίνητη μεγάλη περιουσία, ώστε να πληρώσουν το Χρέος μόνο τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα που το δημιούργησαν και βασικά ωφελήθηκαν από αυτό.

Οπως είναι φανερό από τα παραπάνω, μια πραγματική εναλλακτική λύση είναι εφικτή μόνο εάν θεμελιωθεί στους παραπάνω δύο πυλώνες, οι οποίοι συμπυκνώνουν την ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και αποτελούν την απώτερη αιτία της αναπτυξιακής «φούσκας» και του μοντέλου «ανάπτυξης» που μόλις κατέρρευσε. Συνοπτικά, η ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. και στη συνέχεια στην ΟΝΕ, χάρη στις προσπάθειες του «εθνάρχη» Καραμανλή (που συνέχισε ο «υπο-εθνάρχης» Α. Παπανδρέου και στη συνέχεια οι «ανθυπο-εθνάρχες» Κ. Σημίτης και Γ. Παπανδρέου τζούνιορ) οδήγησε στην «αναπτυξιακή φούσκα» που δημιούργησε μια πρωτόγνωρη στην Ελλάδα ανισότητα μεταξύ, από τη μια μεριά, μιας κάστας κλεπτοκρατών που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν ακόμη και για την καπιταλιστική «ανάπτυξη» της χώρας και των συναφών προνομιούχων στρωμάτων και, από την άλλη, των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία στις μεν πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες καταδικάζονταν στη μαζική μετανάστευση για να επιβιώσουν, στέλνοντας πίσω τα μεταναστευτικά εμβάσματα, που, μαζί με έναν τουρισμό «της αρπαχτής» και τα ναυτιλιακά εμβάσματα, παρήγαγαν και αναπαρήγαγαν μια καταναλωτική δομή, η οποία δεν είχε καμιά σχέση με το παραγωγικό δυναμικό που είχε ήδη αρχίσει να δημιουργεί η μεταπολεμική «ανάπτυξη» και ολοκλήρωσε η ένταξή μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε.

Το παραγωγικό αυτό δυναμικό βασιζόταν σε ένα στρεβλό επενδυτικό πρότυπο, όπου ούτε το ντόπιο ούτε το ξένο ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά ούτε και οι δημόσιες επενδύσεις δημιούργησαν μια ισχυρή μεταποιητική βάση, αλλά, αντίθετα, στράφηκαν στις κατοικίες και στα έργα υποδομής και στη δημιουργία μιας δασμοβίωτης βιομηχανίας στους παραδοσιακούς κλάδους ελαφρών καταναλωτικών αγαθών (τρόφιμα, είδη ένδυσης, κ.λπ.), οι οποίοι σαρώθηκαν μόλις καταργήθηκαν οι δασμοί, με την ένταξη στην ΕΟΚ/Ε.Ε., ή εξαγοράστηκαν, όταν ήταν βιώσιμοι, από το ξένο κεφάλαιο. Παράλληλα, η αυτοδυναμία μας σε αγροτικά προϊόντα αποδιαρθρωνόταν από την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΟΚ/Ε.Ε. και το θετικό αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο, που υπήρχε πριν από την ένταξη, μετατράπηκε ραγδαία σε αρνητικό μετά την ένταξη, ενώ η καταστροφή αυτή συγκαλυπτόταν από τις προσωρινές μεταβιβάσεις κοινοτικών εισοδημάτων στους αγρότες, που αύξαναν τεχνητά το αγροτικό εισόδημα, μέχρις ότου η σταδιακή μείωσή τους να φέρει τη σημερινή κατάρρευση και του αγροτικού τομέα.

Ετσι, όταν η πηγή της μετανάστευσης στέρεψε, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, αντί να δημιουργήσει το νέο αυτοδύναμο μοντέλο ανάπτυξης, που επαγγελλόταν με την «αλλαγή», οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση, ενισχύοντας περισσότερο τον καταναλωτισμό (ιδιωτικό, αλλά και δημόσιο), δημιουργώντας μια νέα πηγή απορρόφησης του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού στον δημόσιο τομέα και συμβάλλοντας αποφασιστικά στη δημιουργία ενός παρασιτικού τομέα υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα - καμιά σχέση με τη μεταβιομηχανική επέκταση των υπηρεσιών στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κέντρα. Ομως, τόσο η επέκταση του δημόσιου τομέα όσο και το υποτυπώδες κοινωνικό κράτος που κτίστηκε τότε έγιναν με «ξένα κόλλυβα», αφού η κυβέρνηση δανειζόταν μαζικά, αντί να υποχρεώσει τις προκλητικά φοροδιαφεύγουσες ελίτ να πληρώσουν το κόστος. Τότε δημιουργήθηκε η μεταπολιτευτική «αναπτυξιακή φούσκα», που συνέχισε να φουσκώνει στις δεκαετίες 1990 και 2000. Ιδιαίτερα μάλιστα την τελευταία δεκαετία, που ο δανεισμός με βάση το ευρώ έγινε ακόμη ευκολότερος και έτσι χρηματοδότησε ακόμη και πολυδάπανα έργα βιτρίνας, όπως οι Ολυμπιακοί (που έκαναν ακόμη πλουσιότερες τις ντόπιες και κάποιες ξένες ελίτ), μέχρις ότου η κρίση ρευστότητας στις διεθνείς αγορές, την οποία δημιούργησε τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, να λειτουργήσει σαν ο καταλύτης που θα έσκαζε τη φούσκα!

Αυτή είναι εν περιλήψει η Ιστορία και αιτιολογία της «αναπτυξιακής φούσκας» που μόλις έσκασε παταγωδώς, γεγονός που απαιτεί τώρα -όπως επιδιώκει η κοινοβουλευτική χούντα με τον λόχο της, ώστε να αποπληρωθούν πλήρως οι δανειστές- να επανέλθουν τα λαϊκά στρώματα εκεί που βρίσκονταν οικονομικά πριν από τη δημιουργία της φούσκας στη δεκαετία του '70 και αφήνοντας συγχρόνως τις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα με τον συσσωρευθέντα πλούτο που συγκέντρωσαν στο μεταξύ. Εάν, όμως, οι ίδιες οι ελίτ έχουν κάθε λόγο να αποκρύπτουν και να συγκαλύπτουν την πραγματική αιτιολογία της κρίσης αναγόμενες απλώς στα συμπτώματά της, το ίδιο κάνει ουσιαστικά και σημαντικό τμήμα της Αριστεράς, όπως σαφώς προκύπτει από τις συμβολές σε έρευνα της εφημερίδας για τη στάση της Αριστεράς στην κρίση (έρευνα που -εσκεμμένα ή μη- κατάφωρα ατύχησε στις επιλογές της επιλέγοντας συμβολές στο θέμα που στη συντριπτική πλειοψηφία τους ανήκαν στη ρεφορμιστική Αριστερά).

Ομως, η ρεφορμιστική Αριστερά παίρνει δεδομένους τους πυλώνες που ανέφερα και, στην πραγματικότητα, αποκλείει έτσι μια πραγματικά εναλλακτική λύση, ουσιαστικά δηλαδή αποδεχόμενη τα μέτρα, παρά τους περί του αντιθέτου βερμπαλισμούς των πανεπιστημιακών και πολιτικών, που υποστηρίζουν τις απόψεις αυτές -κάποιοι από τους οποίους, μάλιστα, φαίνεται, ζουν ακόμη στη δεκαετία του 1930 και δεν έχουν αντιληφθεί ότι στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των πολυεθνικών είναι ανέκδοτο να προτείνουμε σαν δήθεν λύση στην κρίση τη νεκρανάσταση του... Ρούζβελτ και το New Deal, με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές! Είναι, όμως, λυπηρό ότι, ακόμη και οικονομολόγοι και επιστήμονες της αντισυστημικής Αριστεράς, που θεωρούν μεν «κοινωνική αναγκαιότητα την έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ», συγχρόνως, μιλούν αντιφατικότατα για εναλλακτικούς δρόμους, που θα μπορούσε να πάρει η κυβέρνηση «πριν οδηγήσει την Ελλάδα στο τελευταίο σκαλοπάτι του διασυρμού», απαιτώντας «ευνοϊκό δανεισμό από την ΕΚΤ»...

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ