«Α-ψηφίστε» τους... διακριτικά

Του Kωνσταντινου Zουλα / zoulas@kathimerini.gr

«Επιτρέπεται το κάπνισμα», ρώτησε χθες ένας φίλος την ιδιοκτήτρια του εστιατορίου που τρώγαμε. Η απάντησή μάς αιφνιδίασε. «Επισήμως όχι, αλλά μπορείτε να καπνίσετε διακριτικά στον διπλανό χώρο του μαγαζιού»...

Εννοείται ότι λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στο χωρισμένο με τζάμι τμήμα του εστιατορίου όπου σχεδόν όλοι κάπνιζαν. Ηταν προφανές ότι η συγκεκριμένη ιδιοκτήτρια, συμμορφούμενη σε ανύποπτο χρόνο με τις ρυθμίσεις Αβραμόπουλου είχε κατασκευάσει ειδικό χώρο για τους καπνίζοντες. Εχοντας επωμιστεί το σχετικό κόστος και κυρίως συνειδητοποιώντας ότι ουδείς ασκεί οποιονδήποτε έλεγχο, απλά αποφάσισε να εφαρμόσει έναν... δικό της νόμο που ικανοποιεί όλους - καπνιστές και μη.

Επανέρχομαι στο πολυσυζητημένο θέμα, διότι ενώ απολάμβανα την επιβλαβή μου συνήθεια, συνειδητοποίησα ότι αυτό που συμβαίνει με το κάπνισμα είναι η επιτομή του σουρεαλιστικού τρόπου που λειτουργεί η χώρα μας. Σκεφτείτε το. Και τα δύο μεγάλα κόμματα εδώ και μια δεκαετία δεσμεύονται ότι θα απαγορεύσουν πλήρως το τσιγάρο στους δημόσιους χώρους. Μετά τέσσερα χρόνια παλινωδίες, η Ν.Δ. ψήφισε τελικώς ένα νόμο (εν μέσω θέρους) που ουδέποτε εφαρμόσθηκε διότι πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ τον αποδόμησε ως άτολμο, καταλογίζοντας στον τότε υπουργό ακόμη και ύποπτους συμβιβασμούς με τα μπουζουκομάγαζα.

Ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ την εξουσία, χρειάσθηκε να έρθει και πάλι καλοκαίρι για να ανακοινώσει τον δικό του αυστηρότερο νόμο (μπουζούκια και καζίνο εξαιρέθηκαν...) για να παραδεχθεί σήμερα ότι όχι μόνον δεν μπορεί να τον επιβάλει, αλλά ότι πιθανότατα χρειάζεται κάποιες «διορθώσεις» (sic) επί το ελαστικότερον.

Το αστειότερο είναι ότι οι «διορθώσεις» αυτές όλα δείχνουν ότι θα ξαναφέρουν όχι μόνον τις καταγγελθείσες «εξαιρέσεις» του νόμου Αβραμόπουλου, αλλά πιθανότατα και εκείνες του κ. Εκτορα Νασιώκα. Ποιος είναι ο κύριος; Ο υφυπουργός Υγείας του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη. Προφανώς το έχετε ξεχάσει αλλά ο αντικαπνιστικός νόμος υποτίθεται ότι ισχύει στην Ελλάδα από τις 29 Ιουλίου του... 2002, καθώς τότε πρωτοψηφίσθηκε από τη Βουλή μας!

Κατά τα άλλα, οι εκπρόσωποί μας απορούν που δεν παίρνουμε τοις μετρητοίς τις ακόμη σοβαρότερες αποφάσεις τους...

Από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

μόνον 30 χρόνια έζησαν τα γουόκμαν

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 30.Χ.2010 stathis@enet.gr

Πολλοί απ' τους δημοσιογράφους που δεν τα παίρνουν, που δεν στήνουν ευήκοον ους και υπάκουον στους Δυνατούς και τους Δυνάστες είναι τυπογραφικά λάθη.

Μην ανησυχείτε λοιπόν, ορισμένοι απ' τους λακέδες των Δυνατών, τα τυπογραφικά λάθη διορθώνονται............................................

(ΥΓ.: Το σχόλιο δεν αφορά τη στήλη, αφορά όλους μας, αφορά την κρίση στον Τύπο. Οπου, από τους δημοσιογράφους κινδυνεύουν οι πάντες, δίκαιοι και άδικοι, καθαροί και λαμόγια. Ομως αυτές οι διαφορές δεν είναι ποτέ κριτήριο για τον θερισμό. Αντιθέτως η τύχη των υπερασπιστών να μένουν ανυπεράσπιστοι απ' αυτούς που υπερασπίζονται είναι γνωστή και πάντα αριστεύουν τα έργα της)...

Ο κ. Μπακούρης προΐσταται της «Διεθνούς Διαφάνειας - Ελλάς». Ο κ. Μπακούρης είναι από τους εκλεκτούς αυτής της γης που «δεν πάνε ποτέ χαμένοι».

Για όσους έχετε ασθενή μνήμη (και περιπίπτετε στα ίδια λάθη) η στήλη σάς υπενθυμίζει ότι ο κ. Μπακούρης είχε διορισθεί από τον κ. Σημίτη επικεφαλής του Οργανισμού προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων, απ' τον οποίον απεπέμφθη, πάλι απ' τον κ. Σημίτη, διότι απλώς κάθευδε, με τις προετοιμασίες να 'χουν στο παρά πέντε μείνει πίσω στο γεια σας. Παρ' ότι όμως αποπεμφθείς, μάλιστα σκαιώς, ο κ. Μπακούρης, δεν παρέλειψε να εισπράξει θηριώδη αποζημίωση.

....................................

Σήμερα ο κ. Μπακούρης μετρά τη διαφθορά στη χώρα μας. Για να εννοήσετε τα κριτήρια με τα οποία μετράει η «Διεθνής Διαφάνεια», αρκεί να ξέρετε ότι θεωρεί το Fast Track παραγωγικό κι ωφέλιμο! Αλλά, αυτό είναι το λιγότερο - εκείνο που απασχολεί σφόδρα τη θεία μου τη Φωτούλα είναι το ερώτημα «ποιος είναι πραγματικά διεφθαρμένος;» Είναι διεφθαρμένος εκείνος που αναλαμβάνει έργο σπουδαίο (έστω και λάθος), το γράφει στα παλιά του τα παπούτσια, αποπέμπεται, αλλά δεν παραλείπει να εισπράξει το έπαθλο της ντροπής του - την παχυλή του αποζημίωση ή ο κάθε φουκαράς που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, κλέβοντας ενίοτε και καμμιά κότα;

Δεν είμαι υπέρ των κλεφτοκοτάδων, απλώς κατανοώ το ζόρι τους. Διεφθαρμένος όμως είναι εκείνος που αν και δεν τραβάει κανένα ζόρι, βουτάει με νόμιμους αλλά ανήθικους ή και παράνομους τρόπους από το υστέρημα των άλλων. Διότι απ' το υστέρημα των («διεφθαρμένων») φορολογούμενων εισέπραξε τόνους μισθών (για τον γάμο του Καραγκιόζη) και τόνους αποζημίωσης ο κ. Μπακούρης.

Ο κ. Μπακούρης δεν χάθηκε. Αποπέμφθηκε, καθαιρέθηκε, αλλά αμέσως μετά σε νέα καλοπληρωμένη θέση διορίστηκε. Και μάλιστα σε μία απ' αυτές τις οργανώσεις - καρκίνους για τις δημοκρατίες.

Και με την ευκαιρία, η εν λόγω οργάνωση, η «Διεθνής Διαφάνεια», διαπιστώνει ότι απ' όπου πέρασε το ΔΝΤ η διαφθορά αυξήθηκε κατακόρυφα! Τι λέτε; είναι δυνατόν η φτώχεια και η παράλυση που αναφύονται στις κοινωνίες όπου βάζει το χέρι του το ΔΝΤ, να παράγουν διαφθορά, παραβατικότητα κι έγκλημα;

Μένω έκπληκτος!

Αλλά, αν οι Ελληνες ήταν κι είναι «διεφθαρμένοι» (κατά τον Πρωθυπουργό τους) τώρα που θα φτωχύνουν κι άλλο, θα γίνει η «διαφθορά» τους τέλεια. Λογικόν. Και ίσως για να προλάβει το κακό, ένας απ' τους «αδιάφθορους», ο κ. Προβόπουλος, προτείνει να πετάξουμε έξω απ' τα ΚΑΠΗ τους «διεφθαρμένους» κωλόγερους που μας πιάνουν τον τόπο καθώς και να τους κόψουμε εδώ και τώρα τις «διεφθαρμένες» εκδρομές τους.

Ο κ. Μπακούρης και ο κ. Προβόπουλος οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της χρυσής λίρας που μας κυβερνά.

Ο πρώτος, καθώς πρέπει «διεφθαρμένος» κι ο δεύτερος καθώς πρέπει «αδιάφθορος». Μάλιστα ο δεύτερος με το σύνδρομο του Ιαβέρη.

Ο Ιαβέρης είναι φτιαγμένος για να διώκει. Κι όταν επιτέλους αντιλαμβάνεται ότι το δίκιο δεν είναι με το μέρος του, δεν μπορεί να περάσει απέναντι και να το εγκολπωθεί, αλλά αυτοκαταστρέφεται, αυτοκτονεί.

Αυτό το μπλοκέ όμως είναι πολύ αυστηρό, πολύ ασυνήθιστο, πολύ λογοτεχνικό· στην πραγματική ζωή ο διώκτης αρκείται στον μισθό του και δεν ανοίγει κουβέντα με τους θεούς. Οσον προσεκτικός λοιπόν κι αν είναι ο κ. Προβόπουλος με τις προτάσεις του (ορισμένες απ' τις οποίες θα ήταν σωστές σε ένα άλλο πλαίσιο) τις ακυρώνει η στάση του. Λέξη για τα πιράνχας των Τραπεζών, δηλητήριο όμως για τα παιδάκια των απομακρυσμένων χωριών και τον δρόμο προς το σχολείο τους. Λέξη για τις «αποζημιώσεις τύπου Μπακούρη», αλλά κέρβερος με το σπάταλο καφεδάκι του απόμαχου πατέρα μας.

«Ασπρα κολάρα του κώλου», θα έλεγε ο Σουρής...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αυτός και οι «άλλοι»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Εν όψει των δημοτικών εκλογών, ο πρωθυπουργός αρχικά προέτασσε τον «Καλλικράτη».

Θεωρούνταν μια win-win situation, για να το πούμε ελληνικά. Διότι, δεδομένου ότι το αντίπαλον δέος (λέμε τώρα), ο κ. Σαμαράς, ανήγαγε την κάλπη σε ετυμηγορία για την οικονομική πολιτική (ξαναλέμε τώρα) της κυβέρνησης και του Μνημονίου, ο κ. Παπανδρέου διατηρούσε το πλεονέκτημα της διπλής και κατά το δοκούν ερμηνείας του εκλογικού αποτελέσματος, όποιο και αν ήταν αυτό: αν το ΠΑΣΟΚ έχανε τις εκλογές, τότε απλώς ο λαός θα καταψήφιζε πρόσωπα και όχι το Μνημόνιο, αν τις κέρδιζε, τότε ο λαός θα αποφαινόταν υπέρ και των δύο. Η δικλίδα ασφαλείας ήταν έτοιμη.

Τι συνέβη και δύο εβδομάδες πριν από την αναμέτρηση ο πρωθυπουργός με την τηλεοπτική συνέντευξή του (λέμε τώρα) απεμπόλησε το συγκριτικό του πλεονέκτημα στην ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος; Διότι τώρα, έτσι που τα έκανε, αν το κόμμα του κερδίσει τις εκλογές, αυτό με τίποτα δεν ερμηνεύεται ως επιβράβευση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. αντιθέτως, έτσι και τις χάσει, αυτό μόνο ως καταδίκη της πολιτικής του Μνημονίου θα μπορούσε να ερμηνευθεί. Προς τι λοιπόν η αυτοκτονική στροφή στην πρωθυπουργική ρητορική; Δεν θυμίζει λίγο την απόδραση του προκατόχου του, μόλις πριν από ένα χρόνο; Στα χάλια που κατάντησε την ελληνική οικονομία ο δικομματισμός, πλέον η ετήσια κυβερνητική θητεία θα φτάσει να λογίζεται κατόρθωμα. Και το «παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο» θα καταντήσει να γίνει η κυρίαρχη πολιτική συμπεριφορά.

Δεν απειλεί με εθνικές εκλογές ο πρωθυπουργός προκειμένου να κερδίσει τις δημοτικές. Μάλλον, με πρόσχημα την ήττα στις δημοτικές, ετοιμάζεται να χάσει και τις εθνικές. Μάλλον ετοιμάζεται και εκείνος να την κάνει. Αγρίεψαν τα πράγματα. Αναζητείται το κυβερνητικό σχήμα που θα μας βγάλει από την ΟΝΕ. Και όλοι φροντίζουν να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω.

Πέραν, δηλαδή, της κωμικής εικόνας που παρουσιάζει ένας ηγέτης χώρας που λέει στον κόσμο: ψηφίστε τους καλύτερους υποψηφίους, αλλά αν αυτοί δεν ανήκουν στους δικούς μου, τότε εσείς οδηγείτε τον τόπο στην καταστροφή. Λες και ο πρωθυπουργός μιας χώρας δεν αποτελεί κομμάτι των κατοίκων της, τους οποίους κυβερνά, άρα και των αποφάσεών τους. Λες και είναι από εδώ ο κ. Παπανδρέου και από εκεί όλοι εμείς. Οι «άλλοι». Λες και κατέβηκε από το πουθενά και αν δεν συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις του, τότε το κρίμα θα είναι στο λαιμό μας.

Αυτό το σύνδρομο αποξένωσης του πρωθυπουργού απαντά συχνά στη συμπεριφορά του. Παιδί της ομογένειας, δεν δίστασε να βαυκαλιστεί κατά τρόπο επιεικώς άκομψο, λέγοντας ότι σε δύσκολους καιρούς, μυξιάρικο αγόρι ακόμα, ένιωσε την κάννη του περιστρόφου στον λαιμό του. Λες και εμείς οι υπόλοιποι, οι «άλλοι», καλοπερνάγαμε. Παιδί της ομογένειας και δεν δίστασε σε αποστροφή της συνέντευξής του να δηλώσει ανερυθρίαστα ότι τελευταίως τα πράγματα πάνε καλύτερα στη χώρα μας, και αν εμείς δεν το έχουμε καταλάβει είναι επειδή ζούμε εδώ, ενώ ο ίδιος το νιώθει και το αντιλαμβάνεται όποτε βρίσκεται στο εξωτερικό. Δεν μένει λοιπόν παρά να πάμε και εμείς, «οι άλλοι», έξω, για να αισθανθούμε ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα μέσα. (Ετσι κι αλλιώς ένα δεύτερο κύμα οικονομικής μετανάστευσης έχει ήδη ξεκινήσει.)

Η αποστασιοποίηση του κ. Παπανδρέου από τη μητέρα πατρίδα δεν φαίνεται βέβαια στα πολλά ταξίδια του ούτε στα ανυπόφορα ελληνικά του. Θα ήταν φτηνό και μικρόψυχο να του καταλογίσουμε κάτι τέτοιο. Φαίνεται όμως στον τρόπο που δικαιολογείται για τις συχνές επισκέψεις του στην αλλοδαπή, λέγοντας ότι τα προβλήματα της Ελλάδας είναι έξω, γι' αυτό και ο ίδιος επιλέγει να βρίσκεται συχνά εκεί. Τα προβλήματα όμως της Ελλάδας είναι μέσα, ίσως γι' αυτό και ο ίδιος προτιμά να περνά τον περισσότερο καιρό του αλλού.

Και το αποκορύφωμα της πρωθυπουργικής αλλοτρίωσης: στο μήνυμά του για την 28η, ο κ. Παπανδρέου επισημαίνει: «Και σήμερα δίνουμε μια μάχη, από την οποία δεν προσπαθήσαμε να δραπετεύσουμε. Την δίνουμε με ευθύνη, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μαζί με τον ελληνικό λαό». Τιμή του που μας συμπεριέλαβε.

jparaske@enet.gr

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Δεν θα κάνει πρόωρες εκλογές

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Καμιά απολύτως πρόθεση να εγκαταλείψει πρόωρα την εξουσία δεν έχει ο Γιώργος Παπανδρέου. Οπως και για όλους τους πολιτικούς, έτσι και γι’ αυτόν η εξουσία είναι το ανώτερο «ιδανικό», υπεράνω όλων. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός δεν πρόκειται, παρά τα όσα είπε στην τηλεοπτική του συνέντευξη, να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές, όσο κακό και αν είναι το αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών για το ΠΑΣΟΚ στις 7 και 14 Νοεμβρίου.

Μια προσεκτικότερη μελέτη των διατυπώσεων που χρησιμοποίησε ο Γ. Παπανδρέου στη συνέντευξή του καθιστά εμφανέστερη την πρόθεσή του να μην οδηγήσει τη χώρα σε βουλευτικές εκλογές. Ας δούμε αναλυτικότερα τι ακριβώς είπε, καθώς παρά τις αντιφάσεις συγκάλυψης διαφαίνονται καλύτερα τελικά οι θέσεις του πρωθυπουργού στο θέμα.

«Δεν είναι ο στόχος μου να πάμε σε εκλογές... Αν δω ότι η χώρα δυσκολεύεται και μπαίνει σε αδιέξοδο -και όλα αυτά θα συναθροιστούν, οπωσδήποτε και το μήνυμα των εκλογών μπορεί να είναι ένα μήνυμα που θα μας δώσει νέα δυναμική προς τα εμπρός ή να δυσκολέψει την πορεία των αλλαγών, όλα αυτά θα συναθροιστούν- αν δω ότι υπάρχει ένα αδιέξοδο στη χώρα, τότε βεβαίως δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη δημοκρατία, υπάρχει ο κυρίαρχος λαός» είπε αρχικά επί λέξει ο Γ. Παπανδρέου.

Η ασάφεια αυτής της απάντησης είναι κραυγαλέα. «Μπορείτε να δεσμευτείτε ότι δεν θα πάμε σε εθνικές εκλογές, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των δύο γύρων των αυτοδιοικητικών εκλογών;» ερωτήθηκε απολύτως συγκεκριμένα.

Ο πρωθυπουργός απέφυγε να δεσμευτεί επί του ερωτήματος: «Δεν έχω λόγο και δεν έχω πρόθεση να πάω σε εθνικές εκλογές.

Αλλά αν βαρύνει η κατάσταση σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα μιας κυβέρνησης να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές για τη χώρα, τότε βεβαίως θα πρέπει να υπάρξει η απόφαση του ελληνικού λαού» απάντησε γενικόλογα.

Η δημοσιογραφική πίεση συνεχίστηκε. «Από εκεί που λέγατε εκλογές σε τρία χρόνια, υπαινίσσεστε ότι μπορεί να είναι και πολύ πιο σύντομα, μέσα στον επόμενο χρόνο» του επισημάνθηκε. Ο Γ. Παπανδρέου αντέδρασε τώρα προς την αντίθετη κατεύθυνση: «Πρώτα απ’ όλα, μην βάζετε λόγια στο στόμα μου. Εγώ δεν είπα ότι οι εκλογές αυτές θα κρίνουν το αν θα πάμε σε εθνικές εκλογές» υποστήριξε αυτή τη φορά.

«Λέω ότι θα πρέπει να συναθροίσουμε όλες τις εξελίξεις στη χώρα και αν βρεθούμε σε ένα αδιέξοδο, τότε βεβαίως ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να πάμε μπροστά ή όχι» πρόσθεσε.

Από όλα τα παραπάνω συνάγεται ότι ο πρωθυπουργός θέλει μεν να αιωρείται μια απειλή προκήρυξης βουλευτικών εκλογών αν ηττηθεί το ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές, αλλά τίποτα περισσότερο από αυτό.

Αυτό καθίσταται εμφανέστερο από το πώς όρισε ο πρωθυπουργός το τι συνιστά νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Νοεμβρίου:

«Για εμάς, βεβαίως, θα είναι θετική η ψήφος, αν φανεί την πρώτη Κυριακή, ιδιαίτερα στις περιφερειακές εκλογές αλλά και στους μεγάλους δήμους... ότι η δική μας παράταξη, με τα στελέχη τα οποία εμείς στηρίζουμε γιατί δεν είναι όλα στελέχη στενά κομματικά... θα έχει μια καθαρή νίκη στον πρώτο γύρο» δήλωσε ο Γ. Παπανδρέου.

Ο ορισμός αυτός καθιστά εκ προοιμίου «νίκη» του ΠΑΣΟΚ οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα! Καθώς οι πιο πολλές περιφέρειες δεν θα κριθούν φυσικά στον πρώτο γύρο αλλά στον δεύτερο, το μέτρο που θα χρησιμοποιήσει ο Γ. Παπανδρέου θα είναι αν στον πρώτο γύρο οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσαν περισσότερες ψήφους αθροιστικά σε όλη την Ελλάδα από τους υποψηφίους της ΝΔ, πράγμα που είναι απολύτως βέβαιο από τώρα!

Ετσι ο πρωθυπουργός θα μας πει ότι «το ΠΑΣΟΚ νίκησε», ακόμη και αν στον δεύτερο γύρο χάσει την Αττική και πέντε - έξι ακόμη περιφέρειες, ενώ με βάση τα αποτελέσματα των περυσινών βουλευτικών εκλογών το ΠΑΣΟΚ θα έπαιρνε θεωρητικά και τις 13 περιφέρειες της χώρας ενώ η ΝΔ καμία! Αρα, καμιά ανάγκη δεν θα υπάρχει για εκλογές!

Η απειλή

Μεγάλο ρίσκο για κρίσιμες ψήφους

Εύλογη η απορία που εκφράζεται: αφού κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ζητάει εκλογές, ποιον στόχο έχει η απειλή του πρωθυπουργού ότι ενδέχεται να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές; Από εκλογική σκοπιά, αποκλειστικά και μόνο εκείνα τα τμήματα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ τα οποία εξασφαλίζουν αθέμιτα προνόμια από τη διασύνδεσή τους με την εξουσία. Προνόμια τα οποία πιθανότατα θα χάσουν, αν φύγει το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία. Αυτούς τους ψηφοφόρους που βρίσκονται κυρίως στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και «λαμόγια» του ιδιωτικού τομέα επιχειρεί να επανασυσπειρώσει ο Γ. Παπανδρέου με την απειλή βουλευτικών εκλογών. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει να χάσει τίποτα.

Από την εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ

Αποτυχία στόχων

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr

Σε μπούμερανγκ εξελίσσεται ο πολιτικός εκβιασμός που επιχείρησε ο πρωθυπουργός με αφορμή τις επικείμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

Ο στόχος του Γ. Παπανδρέου με το δίλημμα ήταν διπλός: πρώτον, ν' αγγίξει το φοβικό σύνδρομο που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας για την πορεία της οικονομίας της χώρας, αλλά και των δικών του οικονομικών και δεύτερον, να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι και με βάση τις δημοσκοπήσεις φέρονται ότι σε μεγάλο βαθμό έχουν πάψει να έχουν διάθεση μεγαλύτερης ανοχής για τις οικονομικές επιλογές.

Και οι δύο στόχοι φαίνεται πως απέτυχαν. Και αυτό το παραδέχονται ακόμη και κυβερνητικά στελέχη στις κατ' ιδίαν συνομιλίες τους. Ο πρωθυπουργός αναλώθηκε σε μια μακρά συνέντευξη, στην οποία εμφανίστηκε περισσότερο ως κομματάρχης και λιγότερο ως πρωθυπουργός μιας καταρρέουσας χώρας. Υπερτόνισε τη συμβολή της κυβέρνησης και του ιδίου στη διαχείριση της κρίσης και ανάλωσε πολύ χρόνο και πολλά επιχειρήματα για να επιτεθεί με δριμύτητα στην αντιπολίτευση.

Τα έκανε όλα αυτά, ωστόσο, σε λάθος χρόνο. Το μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει αποδεχτεί ότι η κύρια ευθύνη για την κρίση καταλογίζεται στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ενα χρόνο μετά, όμως, απαιτεί απαντήσεις από τη σημερινή κυβέρνηση. Οι προηγούμενοι αποδοκιμάστηκαν, το κεφάλαιο αυτό έχει κλείσει. Τα έκανε και με λάθος τρόπο. Ο παλαιοκομματισμός -με παροχές και υποσχέσεις- δοκιμάστηκε και απέτυχε. Ο πρωθυπουργός τον επαναλαμβάνει...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

τα ψεύτικα τα λόγια τα μικρά ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 26.Χ.2010 stathis@enet.gr

Ο Ψεύτης κι ο Κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, λένε στο χωριό μου -και υποθέτω σε όλα τα χωριά της επικράτειας, νέων τε και παλαιών χωρών...

Ε, ο πρώτος χρόνος αυτής της κυβέρνησης πέρασε     

Το γαρ πολύ της θλίψεως περίσσεψε χθες από πλευράς πρωθυπουργού στη διακαναλική...

Ευτυχώς που έγινε χθες η διακαναλική και μάθαμε ότι ο «κόσμος είναι άδικος» (Γιωργάκης). Μάθαμε επίσης ότι το Μνημόνιο περιέχει «επαχθείς όρους» (πάλι Γιωργάκης). Ηταν μάλιστα τόσο στενοχωρημένος ο κ. Πρωθυπουργός για τη σφαγή μισθών και συντάξεων που αναγκάστηκε να κάνει (χάριν των πλουσίων), τόσο θλιμμένος για τα πογκρόμ που αναγκάστηκε πάλι (χάριν των πλουσίων) να εξαπολύσει κατά των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων κι άλλων πολλών, ώστε δακρυόεσσα η θεία Φωτούλα αναρωτιόταν: «γιατί δεν κατέβασε αυτό το παιδί (τον Γιωργάκη) υποψήφιο περιφερειάρχη ο Τσίπρας;».

Μάθαμε επίσης ότι ενώ ο Γιωργάκης έδινε έως τώρα τη μάχη να ψηφίσουμε με αυτοδιοικητικά κριτήρια, αίφνης αισθάνθηκε ότι αν δεν εκλεγεί ο κ. Καμίνης, η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει! Κι αμέσως έκανε κωλοτούμπα, κήρυξε συναγερμό, κάλεσε τα ΜΜΕ υπό τα όπλα και μας έδωκε συνέντευξη. Στην οποίαν μάς εξήγησε: ψηφίστε με, διότι αν χάσω τις εκλογές θα προκηρύξω εκλογές! (για να τις ξαναχάσω)...

Θεϊκό.

(Με την έννοιαν ότι το θείον είναι ακατανόητο).

Κατανοητός όμως υπήρξε ο Πρόεδρος (ο Γιωργάκης) απαντώντας στην ερώτηση της κυρίας Τρέμη αν θα πάμε σε (νέες) εκλογές με το εκπληκτικό διττό α) δεν θα πάμε σε εκλογές. β) θα πάμε σε εκλογές. Και τα δύο μέσα στην ίδια παράγραφο! Ο δυϊκός αριθμός στην τέταρτη διάσταση.

Το ίδιο σαφής υπήρξε και στην ερώτηση της κ. Χούκλη για το διαρκές «σκάνδαλο της ακρίβειας», απαντώντας ότι πάταξε τους φορτηγατζήδες κι άλλα κλειστά επαγγέλματα που ακρίβαιναν με πείσμα το γάλα, τις πατάτες και τις ψηλοτάκουνες γόβες.

Ηταν συγκινητικός χθες ο κ. Πρωθυπουργός! παραδέχθηκε ότι δεν μπόρεσε να πιάσει τους φοροφυγάδες και γι' αυτό την πλήρωσαν οι συνταξιούχοι!! Δάκρυζε όταν περιέγραφε τι του λένε «έξω» οι επενδυτές, ενώ έδειχνε να 'χει πέσει απ' τον ουρανό με τη διακυβέρνηση της Ν.Δ. κι όχι με τις προγενέστερες δικές του κυβερνήσεις.

Ευτυχώς όμως ήταν αισιόδοξος: όλο «φως στην άκρη του τούνελ» έβλεπε, όλο για «αλλαγή» μιλούσε, βεβαίως μπερδεύοντας ελαφρώς τη διαφάνεια με τη διαπόμπευση (λόγω «διαύγειας»), τον «πατριωτισμό» με την επιτήρηση, την κλάψα με την ηρωική έξοδο και τις βούρτσες με τον κ. Πεταλωτή. Οστις, ως παρουσία, έσκισε! Μόνον γλυκό του κουταλιού δεν έβγαλε στους δημοσιογράφους - ήταν μια ωραία βραδυά, όπου όλοι εμείς οι διεφθαρμένοι Ελληνες δεν είδαμε μεν το «Νησί», αλλά νοιώσαμε σαν να κατοικούμε σε αυτό.

Ευτυχώς που δεν ρωτήθηκε ο κ. Παπανδρέου και για τα εξωτερικά μας θέματα, διότι τότε θα νοιώθαμε ότι αυτό το «Νησί», η Ελλάδα, δεν έχει πλέον ούτε υφαλοκρηπίδα...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Στο ύψος του!

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Ηταν έξοχος ο πρωθυπουργός. Ηταν ο γνωστός εαυτός του... Ευθύς, ειλικρινής, πρωτότυπος, με θαυμάσια ελληνικά -το φόρτε του-, ακριβής, διαφανής, αυτοκριτικός, και βέβαια πόρρω απέχων από τη μικροπολιτική λογική των διλημμάτων...

Κατ' αρχήν, έδωσε σημαντικές ειδήσεις. Πρώτον, ότι υπήρχε διεθνής οικονομική κρίση όταν ανέλαβε την εξουσία. Δεύτερον, ότι υπάρχει αδικία στο Διεθνές Οικονομικό Σύστημα. Και τρίτον, όπερ και σημαντικότερον, ότι μέσα στην κυβέρνησή του γίνονται διεργασίες για το θέμα των μεταναστών... Ηταν, λέει, αντιφατικός. Πού το είδαν οι προκατειλημμένοι; Απλώς στην πρώτη κιόλας απάντηση είπε στην αρχή ότι δεν θα προκηρύξει γενικές εκλογές και στο τέλος της απάντησης είπε πολύ φυσιολογικά ότι θα μιλήσει ο λαός αν συναθροιστούν οι σχετικοί λόγοι... Εκβιαστικά διλήμματα; Πού τα είδαν; Απλώς είπε την αλήθεια. Οτι αν υπερισχύσουν οι υπονομευτές της χώρας, δηλαδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης, θα έρθει η καταστροφή και το χάος. Ασε που μας προστάτευσε από ενδεχόμενη απερισκεψία, λέγοντας ότι μας βλέπουν και οι απ' έξω, γι' αυτό πρέπει να είμαστε καλά παιδιά και να προσέξουμε μπροστά στην κάλπη... Ηταν συγκινητικός. Οχι μόνο όταν έλεγε ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος, αλλά κυρίως όταν κατέθετε αναλυτικά τα στοιχεία της γενναίας μάχης που έδωσε για να σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία. Δεν ρωτήθηκε, βέβαια, γιατί δεν κατάφερε να πάρει δάνειο με ανεκτό επιτόκιο και γιατί δεν πέτυχε επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, αλλά τι σημασία έχουν τώρα αυτές οι θλιβερές λεπτομέρειες μπροστά στο σωτήριο Μνημόνιο... Ηταν πειστικός. Απολύτως. Οταν ανέλυε με ατράνταχτα επιχειρήματα το πώς η ψήφος στον «Καλλικράτη», που τόσο προπαγάνδιζε, μετεβλήθη σ' ένα μήνα σε πολιτική ψήφο ευθύνης για την τιτάνια προσπάθεια της κυβέρνησης να σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία... Ηταν ευφυής. Και το κατάλαβε ο πάσα εις και ειδικά οι Ευρωπαίοι εταίροι, όταν τους είπε να εγγυηθούν εκείνοι ότι οι Ελληνες θα πληρώνουν τους φόρους! Τους τάπωσε και σώπασαν οι λαλίστατοι... Ηταν ειλικρινής, αποφεύγοντας τις μισές αλήθειες και τα μικροπολιτικά κόλπα. Εντάξει, είπε ότι η Γιούροστατ ανακάλυψε και άλλα ελλείμματα, ξεχνώντας να πει ότι αυτό ήταν πασίγνωστο, γιατί όλες οι κυβερνήσεις από καταβολής κόσμου το ίδιο έκαναν. Δεν συνυπολόγιζαν, δηλαδή, στο έλλειμμα τα χρέη των ΔΕΚΟ κ.τ.λ. Αλλά, επειδή ξέχασε να αναφέρει μια λεπτομέρεια, πρέπει να τον σταυρώσουμε;... Ηταν ακριβέστατος στις δεσμεύσεις του. Απλώς, όταν ρωτήθηκε αν θα επεκταθεί χρονικά το Μνημόνιο, είπε ότι αυτό θα εξαρτηθεί κ.τ.λ. κ.τ.λ... Είχε δίκιο βουνό ο πρωθυπουργός, όταν είπε ότι όλος ο κόσμος μάς θεωρούσε διεφθαρμένους, τεμπέληδες, απατεώνες και τη χώρα χρεωκοπημένη. Πάντως ο ίδιος ποτέ δεν είπε τέτοια πράγματα. Ούτε στο Κοινοβούλιο ούτε στα ξένα *** Ο,τι και να πουν οι μικρόψυχοι, ένα είναι βέβαιο. Ο κ. Γ. Παπανδρέου στάθηκε στο (γνωστό) ύψος του. Χαρά στη χώρα που τον έχει πρωθυπουργό.

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Fast track και «Βρώμικος Χάρι»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Τύφλα να 'χει ο Κλιντ Ιστγουντ ως «Βρώμικος Χάρι» - ο σκληρός μπάτσος, που περιφρονεί τους νόμους και εφαρμόζει δικούς του, όπως τους κατεβάζει η γκλάβα του.

Πιο γρήγορο πιστόλι και με τρομερό βεληνεκές, ο υπουργός μας Χάρης Παμπούκης έδωσε ρέστα την περασμένη εβδομάδα, κατά τη συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής του νομοσχεδίου για τις περιβόητες fast track επενδύσεις.

«Οποιος φοβάται, να πάει σπίτι του», απάντησε προκλητικά στις εντός και εκτός Βουλής επικρίσεις, ότι διατάξεις του νομοσχεδίου έρχονται σε κατάφωρη σύγκρουση με το Σύνταγμα και τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Με το ίδιο ύφος απέκρουσε και τις αιτιάσεις ότι η εξπρές διαδικασία για τις επενδύσεις συρρικνώνει, αν δεν εξαφανίζει, τον κοινοβουλευτικό και τον δικαστικό έλεγχο, που παρέχουν στοιχειώδεις εγγυήσεις νομιμότητας...

«Στο νομοσχέδιο -είπε- υπάρχει Βουλή. Κι αν χρειαστεί, θα βάλω και άλλη...»!

Χάρη μάς κάνει, δηλαδή, ο κ. Χάρης, με την περισσή έπαρση...

Για κακή του τύχη η ολοκλήρωση της συζήτησης στην κοινοβουλευτική επιτροπή συνέπεσε -για να τον προσγειώσει ανώμαλα- με το φιάσκο στον Αστακό, όταν το Κατάρ ανακοίνωσε ξαφνικά ότι αποσύρει το ενδιαφέρον του για την πολυδιαφημισμένη επένδυση των 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ.

«Ιδιαίτερα οργισμένος», δηλώνει παρευθύς ο κ. Παμπούκης και... «εγκαλεί» την κοινοπραξία ως «μη σοβαρή», καθώς και όσους επιχαίρουν για τη ματαίωση του έργου.

«Εγκαλεί», δηλαδή, τους πάντες, εκτός από την κυβέρνηση: την αντιπολίτευση, όλες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, ειδήμονες πανεπιστημιακούς, το Τεχνικό Επιμελητήριο και, βεβαίως, την ανάστατη τοπική κοινωνία. Ολοι τους είχαν καταγγείλει τεκμηριωμένα ως διαρκώς καταστροφική για το περιβάλλον και σαν «βραδυφλεγή βόμβα» οικολογικής συμφοράς τη θερμοηλεκτρική μονάδα με καύσιμο το υγροποιημένο αέριο LPG.

Σαν αυτή, που ευτυχώς ματαιώθηκε στον Αστακό, είναι η μία κατηγορία των fast track επενδύσεων που προσδοκά να μας φέρει ο Χάρης Παμπούκης: ό,τι πιο «βρώμικο» τοξικά αρνείται να δεχτεί στα εδάφη της η άλλη, κυρίως η δυτική, Ευρώπη.

Ευρύτερη η δεύτερη κατηγορία εντάχθηκε την τελευταία στιγμή στο νομοσχέδιο ως... τροπολογία! Είναι -μας είπε ο αδίστακτος υπουργός- το πρώτο βήμα για να μπει στο ράφι (;) της ανάπτυξης η τεράστια δημόσια περιουσία, που «ρημάζει αναξιοποίητη». Γενικό ξεπούλημα στον φυσικό μας πλούτο, δηλαδή. Με πρώτα τα εκτός συναλλαγής κοινόχρηστα, παραλίες και δάση (ώς και ο θαλάσσιος βυθός) που αποτελούν και τα «φιλέτα» για ξένους και ντόπιους κερδοσκόπους...

Το άθλιο έργο το έχουμε ξαναδεί πρόσφατα (και εύστοχα το υπενθύμισε προχθές στην «Ε» ο Χρ. Ζέρβας): στο μεγάλο φαγοπότι της Ολυμπιάδας του 2004. Για την οποία ουδέποτε έγινε πλήρης απολογισμός, αλλά ολόκληρη η πολιτική ηγεσία ξέρει και δεν το ομολογεί ότι απετέλεσε το καθοριστικό σπρώξιμο για να φτάσει τώρα η χώρα στο χείλος του γκρεμού. Την Ολυμπιάδα της συναινετικής απρονοησίας (ακόμη την υμνεί σαν μέγα επίτευγμα ο Γ. Παπανδρέου) για την οποία κανένα κόμμα δεν ζήτησε ούτε και θα ζητήσει ποτέ κάποια εξεταστική επιτροπή...

Με την «ολυμπιακή νομοθεσία», λοιπόν, παρακάμφθηκαν πάλι η Βουλή, το ΣτΕ και όλοι οι προστατευτικοί για το περιβάλλον περιορισμοί στην πολεοδομία και τις χρήσεις γης. Ετσι «τα ολυμπιακά ακίνητα κατέστησαν θύλακες θεσμοθετημένης αυθαιρεσίας για το παρόν και το μέλλον» (Μαρίας Καραμανώφ: «Βιώσιμο κράτος και δημόσια κτήση»).

Αυτά αντιγράφει και εμπλουτίζει τώρα ο δεύτερος μετά τον Ραγκούση υπερυπουργός Χάρης Παμπούκης, για τον οποίο διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ (Μάρτιος 2009) του τύπου «η προτεραιότητα στο περιβάλλον αποτελεί πρωτεύοντα στόχο και δέσμευση για μας» είναι, προφανώς, πράσινα άλογα για τους χαχόλους.

Το σύνδρομο της αρπαχτής, το να κόβεις δρόμο, δηλαδή, για να «πιάσεις την καλή», είναι κοινό γνώρισμα και πρακτική για όλα τα λαμόγια. Αλλά θα 'πρεπε να θεωρείται αδιανόητο να χαρακτηρίζει μια κυβερνητική αναπτυξιακή πολιτική.

Ανάπτυξη σημαίνει αγάπη με πάθος για τον τόπο, όραμα, πρόγραμμα και μόχθος. Ητοι, ο κατ' εξοχήν δύσκολος δρόμος για πολιτικούς με ευρύνοια, ήθος και τόλμη...

Εβλεπα στην κρατική τηλεόραση τον άξιο στην ερευνητική δημοσιογραφία Κώστα Βαξεβάνη (το συναρπαστικό και εξόχως αποκαλυπτικό βιβλίο του για την πολιτική διαφθορά «Ο άνθρωπος του τείχους», εκδόσεις «Μεταίχμιο», πάει καλά, παρ' ότι το τυλίγει πέπλο σιωπής...) να βγάζει από το «Κουτί της Πανδώρας» ένα ένα τα τρομακτικά στοιχεία για την αγροτική παραγωγή μας και ανατρίχιαζα:

Εξάγουμε αγροτικά προϊόντα αξίας 14.400.000.000 ευρώ και εισάγουμε υπερτριπλάσια (48.100.000.000). Ακόμη και για το εθνικό φαγητό μας, τη φασολάδα, βάζουμε στο τσουκάλι τρεις φορές περισσότερα ξένα φασόλια, όταν η ποιότητα των δικών μας, από τις Πρέσπες και την Καστοριά, είναι ασυναγώνιστη παγκοσμίως.

Στέρφα πια η γη μας - πώς να βγούμε από την κρίση; Στα καφενεία, εκμαυλισμένοι επί δεκαετίες από τις επιδοτήσεις, οι αγρότες μας, πώς θα ξαναγυρίσουν στα χωράφια; Και πώς θα γίνουν κυψέλες δημιουργίας από άντρα διαφθοράς οι κομματοκρατούμενοι συνεταιρισμοί, κύριε Παμπούκη μας;

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η αντίσταση στα ληστρικά μέτρα: Γαλλία και Ελλάδα

* Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ      

Ενώ ο γαλλικός λαός, για άλλη μια φορά, έδειξε πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι κοινοβουλευτικές «χούντες» που αγνοούν τη λαϊκή βούληση, η δική μας χούντα κάνει ακόμη και... εκλογικές εκστρατείες για τους δημοτικούς υποψηφίους της, ενώ τα εγκώμια και τα παράσημα από την υπερεθνική και την ντόπια ελίτ διαδέχονται το ένα το άλλο.

Και αυτό, χάρη όχι μόνο στους επαγγελματίες πολιτικούς που «τη δουλειά τους κάνουν» και τα ελεγχόμενα από τις ελίτ ΜΜΕ, αλλά, κυρίως, χάρη στους εγκάθετους του ΠΑΣΟΚ στα συνδικάτα που, αντίθετα με τα γαλλικά, ευνούχισαν όλους αυτούς τους μήνες κάθε αποτελεσματική λαϊκή αντίσταση. Ομως, οι ελίτ μόνο αυτή την αντίσταση τρέμουν, όπως γίνεται φανερό και από προχθεσινό αποκαλυπτικό άρθρο των «Financial Times» που... οικτίρει το γαλλικό λαό γιατί δεν έβαλε μυαλό όπως ο ελληνικός και καταλήγει ότι μόνο αν οι αγορές χρησιμοποιήσουν ανάλογο φάρμακο όπως στην Ελλάδα, και προκαλέσουν και εκεί μια «ξαφνική» κρίση σαν τη δική μας, θα πειστούν οι Γάλλοι για τη σοφία του θατσερικού αποφθέγματος, που αγκάλιασε και η χούντα του «Γιωργάκη», ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Ετσι, οι ελίτ κάνουν πια ωμό το συμπέρασμά τους ότι «μόνο μια απειλή είναι αποτελεσματική» επειδή «δουλεύει» και όσον αφορά το λαό: η απειλή χρεοκοπίας. Πράγμα που κάνει φανερό ότι αυτή τη στιγμή ή θα νικήσουν οι ελίτ και οι προνομιούχοι ή τα λαϊκά στρώματα. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Στη Γαλλία, τα λαϊκά στρώματα παίζουν ρόλο μπροστάρη για όλη την Ευρώπη και αν καταφέρουν να δείξουν στις ελίτ ότι ακόμη και στη «δημοκρατία» τους δεν μπορούν να ανατρέπουν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών χωρίς να έχουν την παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, τότε το μήνυμα της μαζικής αντίστασης, για το οποίο τρέμουν σήμερα οι ελίτ, θα επεκταθεί παντού, ήδη φτάνοντας ακόμη και στη συντηρητική Βρετανία.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι στο μεταξύ δημιουργούνται ποικίλες μορφές διαστρεβλωμένης «αντίστασης», οι οποίες συνήθως αναφέρονται σε «ατομικά δικαιώματα» και ελευθερίες (την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης) και ποτέ στο ίδιο το σύστημα που γεννά τις απώτερες αιτίες της καταπίεσης, και που άλλοτε παρέχει, ενώ άλλοτε αποσύρει ελευθερίες και δικαιώματα ανάλογα με τις περιστάσεις και τα συμφέροντα των ελίτ που το διαφεντεύουν -πάντα για χάρη του «εθνικού συμφέροντος»! Ετσι, σήμερα, λαϊκά στρώματα σε όλη την Ευρώπη στρέφονται κατά των μεταναστών αντί να στραφούν κατά των ελίτ που δημιούργησαν το πρόβλημα. Στην Ελλάδα, μάλιστα, διάφοροι θρασύδειλοι ανεγκέφαλοι καταφεύγουν και στη φυσική βία εναντίον ανυπεράσπιστων μεταναστών, ενώ οι ίδιοι «κάθονται σαν κότες» όταν η χούντα με τα ληστρικά μέτρα της τούς πετσοκόβει τις δουλειές, τους μισθούς, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους για «να σωθεί η Πατρίς» -δηλαδή, οι τράπεζες που μας δάνειζαν (με το αζημίωτο βέβαια!) για να διατηρείται η αναπτυξιακή «φούσκα» που δημιούργησαν οι ίδιες ντόπιες και ξένες ελίτ! Από την άλλη μεριά, άνθρωποι του «πνεύματος και της Τέχνης», που ενώ (κατά κανόνα) δεν τολμούν, όχι να ηγηθούν παλλαϊκού αγώνα κατά της χούντας, αλλά ούτε καν να κόψουν κάθε είδους σχέση με τα μέλη της και τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες και παρατρεχάμενους που τη στηρίζουν, δεν έχουν δισταγμό να γίνουν ηρωικοί μπροστάρηδες σε αγώνες για την... υπεράσπιση του ιερού τους δικαιώματος να καπνίζουν «όπου γουστάρουν» για να μην καταπιέζεται η «ελευθερία» τους...

Αλλά, εάν η χούντα στην Ελλάδα κατάφερε με την αποφασιστική βοήθεια των εγκαθέτων της στα συνδικάτα να «σαλαμοποιήσει» και να αδρανοποιήσει το κίνημα κατά των ληστρικών μέτρων, υπάρχει ένα κίνημα που ιστορικά δεν ήταν ελέγξιμο από κομματικούς εγκαθέτους, όπως το έδειξε επανειλημμένα σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο και τελευταία τον Δεκέμβρη του 2008: το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα, το οποίο σήμερα θα μπορούσε να παίξει τον ίδιο ρόλο καταλύτη όπως και παλαιότερα. Ιδιαίτερα όταν η χούντα προχωρά ακάθεκτη σε άλλη μια από τις «τομές» της που, όπως όλες οι άλλες, έχει πραγματικό στόχο την πλήρη «αγοραιοποίηση» της Παιδείας. Δηλαδή, στη δημιουργία μιας εσωτερικής αγοράς σε αυτήν και τη σύνδεση της γνώσης και της έρευνας με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια της αγοράς, αναιρώντας ουσιαστικά τον ίδιο τον χαρακτήρα της Παιδείας ως «κοινού αγαθού», που έχει στόχο την ίδια τη γνώση και την έρευνα αλλά και το γενικό συμφέρον.

Και, φυσικά, ούτε το γενικό συμφέρον ούτε η γνώση και η έρευνα έχουν καμιά σχέση με τον «μπεζαχτά» των δυνάμεων της αγοράς και τις «μπίζνες» που, σύμφωνα με το νόμο-πλαίσιο, θα είναι τυπικά και ουσιαστικά το απώτατο κριτήριο για την αξιολόγηση των διδακτικών και ερευνητικών προγραμμάτων...

http://www.inclusivedemocracy.org/ fotopoulos/

Gideon Rachman, «Defiant France ignores the abyss», Financial Times, 18/10/2010 

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

παραλία παράγκα ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 22.Χ.2010 stathis@enet.gr

Ανυπόφορες οι καντρίλιες του φον Κωλοτούμπεν, ανάγκασαν τον κ. Μολυβιάτη να δηλώσει ότι ο κ. Καρατζαφέρης «κακοποιεί την αλήθεια και την ευπρέπεια».
Αντιθέτως μόνον καλά λόγια για τον αρχηγό του ξενοφοβικού ΛΑΟΣ, τη στάση του οποίου «βρίσκει ιδιαίτερα υπεύθυνη», έχει ο κ. Βενιζέλος.
Ως φαίνεται, εκτός του κ. Καρατζαφέρη, άσσος στις κωλοτούμπες ου μην και στις συμμαχίες με τον διάβολο αναδεικνύεται και ο κ. Βενιζέλος.
Μόνον προσοχή στις κωλοτούμπες, κύριοι, στις καντρίλιες και τα σπαγκάτι. Ακόμα και οι καλύτερες μπαλαρίνες έχουν γνωρίσει τις πτώσεις τους...
***
Υ.Γ.: Κι όταν ο κ. Καρατζαφέρης, γλωσσαμύντωρ ψιλός μεν αλλά γλωσσαμύντωρ, ομιλεί για «απολωλά πρόβατα» μάλλον τα λωλά θα εννοεί - έλα, Λόλα, να ένα λωλό ερίφιον, Λόλα, λα λα λώλα...
Είναι όλο και πιο συχνά άχαρο να σχολιάζει κανείς την επικαιρότητα, έτσι όπως εξελίσσεται όλο και πιο μίζερη. Ομως, ορισμένες ημέρες το να σχολιάζει κανείς αυτήν την όπερα μπούφα, αγγίζει τα όρια της απελπισίας.
Αδιόρθωτος ο κ. Παπανδρέου εξακολουθεί να διασύρει τους πολίτες. Προς τούτο αφηγήθηκε πάλι μιαν ιστορία, αυτήν τη φορά απ' την πρώτη του εποχή στην πολιτική, όταν ως νεοεκλεγέντα βουλευτή τον πλησίαζαν κομματικοί πελάτες και του ζητούσαν ρουσφέτια (τα οποία ο ίδιος βδελυσσόταν, ασχέτως αν είχε διορίσει στη Νέα Γενιά τότε τα μισά κομματικά στελέχη των πρασινορόζ νεολαιών).
Ενας λοιπόν απ' αυτούς τους πελάτες -πάντα κατά την αφήγηση Παπανδρέου- του εδήλωσε «φιλόσοφος». Και τι δουλειά θέλεις να κάνεις, τον ερώτησε (ακαδημαϊκώς εννοείται) ο Γιώργος, «να μπω στο δημόσιο για να φιλοσοφώ» του απάντησε ο άλλος.
Η ιστορία είναι ανέκδοτο. Μάλιστα δεν είναι καν αυτό που λένε οι Ιταλοί «μια καλή ιστορία, ακόμα κι αν δεν είναι αληθινή», πρόκειται για ένα κακό ανέκδοτο. Πολύ γνωστό και «παιγμένο» παρ' ότι μέτριο. Κι όμως ο κ. Παπανδρέου δεν δίστασε να το ιδιοποιηθεί και να το αφηγηθεί σαν ιστορία που συνέβη στον ίδιο, παραγνωρίζοντας ακόμα κι εκείνους που το γνωρίζουν.
Εύκολες ιστορίες, χαμηλοτάτου επιπέδου, σαν εκείνην που έλεγε ο κ. Παπανδρέου περί τους συνταξιούχους που «τον σταματούσαν στον δρόμο για να του προσφέρουν τη σύνταξή τους»...
...(με αποτέλεσμα να φάει ο κ. Πρωθυπουργός τη σύνταξη όλων των άλλων) - κακόγουστες ιστορίες, εύκολα ψέματα με άφατη ευκολία ειπωμένα, λες κι ο αφηγητής τους είναι ένας κουτούλης.
Πρόκειται όμως για τον Πρωθυπουργό της χώρας.
***
Ο οποίος συνεχίζει αμετανόητος. Εντρομος απ' την τροπή που παίρνουν τα ποσοστά εν όψει των εκλογών, άρχισε πάλι να τάζει ψίχουλα από κουλουράκια στους χαμηλοσυνταξιούχους. Ενα έκτακτο επίδομα αξίας 80 λεπτών την ημέρα. Αφού πρώτα τους πήρε το πιάτο απ' το τραπέζι, τώρα τους δίνει έναν κόκκο σουσάμι, μπας και ψηφίσουν υπέρ του κ. Τατούλη ή υπέρ του κ. Σγουρού. Θλιβερές κουτοπονηριές και πίθος των Δαναΐδων το χάος τους. Ξέρουν μόνον να φτιάχνουν κι άλλες Ανεξάρτητες Αρχές (μιαν ακόμη νεόκοπη εξήγγειλε μόλις προχθές ο κ. Ρέππας) κι άλλες Επιτροπές (για να κάνουν την ίδια δουλειά με άλλες ομοειδείς ήδη υπάρχουσες) κι άκρη να μη βγαίνει πράγμα για το οποίον καλόν είναι, νομίζουν, να προσλαμβάνουν και δέκα δεκαπέντε Συμβούλους κάθε φορά -έχουν εφεύρει τον Ατέρμονα... ...................................
Ενας εντροπικός κόσμος, με το δικό του ιδιόλεκτο και τους δικούς του τρόπους, Μη Κυβερνητική Οργάνωση ο Αντρίκος και τσάαακ ο κυρ Ερντογάν στην Αθήνα παρατηρητής ωδικών πτηνών ο Νικολάκης και τσάαακ το Κατάρ στην Παραλιακή, Μνημόνιο αντί Σύνταγμα, φαστ τρακ αντί ανάπτυξη, περαίωση αντί ανασύνταξη κι ανασυγκρότηση του κράτους - έρημος Γεδρωσία...
Ζωή μερικής απασχόλησης.
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Γαλλία – Ελλάς, σημειώσατε ένα

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Παρακολουθώ κι εγώ, στην τηλεόραση, αυτά που γίνονται τις μέρες αυτές στη Γαλλία, όπου, εκατομμύρια πολίτες έχουνε βγεί στους δρόμους και επιμένουν, εδώ και μέρες, να δείχνουν την αποφασιστικότητά τους να μην αφήσουν να περάσει η αλλαγή του νόμου που θέλει να παρατείνει, κατά δύο χρόνια, το όριο της συνταξιοδότησης των Γάλλων εργαζομένων.

Και, ένα αίσθημα βαθειάς πίκρας με κυριεύει όταν, θέλοντας και μη, στο μυαλό μου γίνεται η σύγκριση της πολιτικής ευαισθησίας, επαγρύπνησης και αγωνιστικότητας των Γάλλων πολιτών, με εμάς.

Εμάς που, για να σωθούν τα πολιτικά και φυσικά τομάρια τους και τα οικονομικά στηρίγματα αυτών που μας πτώχευσαν, (δηλαδή σύσσωμου του καθεστώτος πολιτικού συστήματος), όχι μόνο τα όρια της συνταξιοδότησης των εργαζομένων αυξήθηκαν πολύ περισσότερο από αυτά των Γάλλων, όχι μόνο έκοψαν από τους πένητες συνταξιούχους και μισθοσυντήρητους, σημαντικά γι’ αυτούς ποσά, όχι μόνο «έκλεισαν τις στρόφιγγες» της χρηματοδότησης των μικρο/μεσαίων επιχειρήσεων, μαραίνοντας την αγορά και στέλνοντας στην ανεργία χιλιάδες απασχολούμενους σ΄αυτές, όχι μόνο γύρισαν τους μισθούς σε περασμένα χρόνια την ίδια στιγμή που άφησαν τις τιμές των προϊόντων να είναι οι ψηλότερες της Ευρώπης, όχι μόνο κατεδάφισαν τις οικοδομικές κατασκευές και έστειλαν ένα εκατομμύριο εργαζόμενους (σε αυτόν μόνο τον τομέα), στην απελπισία του αμφίβολου μεροκάματου, όχι μόνο εκτόξευσαν τη ψυχοφθόρο ανεργία στα επίπεδα της δεκαετίας του ’60, (τότε που τα τραίνα ήταν γεμάτα από Έλληνες μετανάστες που πήγαιναν να βρούν ψωμί στις φάμπρικες της Γερμανίας και στα ανθρακορυχεία του Βελγίου), αλλά έκαναν και κάτι άλλο, ακόμη χειρότερο από όλα αυτά μαζί: Διαπραγματεύτηκαν και παράδωσαν σε αλλοεθνείς την Εθνική μας Ανεξαρτησία !!! Παράδωσαν τη διαχείριση του πιο στρατηγικού Εθνικού Εργαλείου, σε ξένους, στους δανειστές μας.

Πριν μας πτωχεύσουν οικονομικά, μας πτώχευσαν κοινωνικά και πολιτικά.

Μας έκαναν καπιστρωμένα ανδράποδα που το μόνο οπτικό πεδίο που αφήνουν οι κομματικές παρωπίδες που μας έχουν φορέσει, είναι προς την κατεύθυνση της οσμής της προσωπικής μας ευμάρειας.

Όταν βλέπω νέα παιδιά, γεμάτα ζωή και ενέργεια, να γεμίζουν θέατρα και γήπεδα για να ζητωκραυγάσουν τον Γιώργο, τον Αντώνη, την Αλέκα, τον Αλέξη, τον Καρατζαφέρη, δηλαδή τους πολιτικά πτωχευμένους εκπροσώπους της ολοσχερούς πτώχευσης της Ελληνικής κοινωνίας, καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει αντίσταση: Όλη η ενέργεια αντίστασης που έχουμε μέσα μας, σαν κοινωνία, ξεθυμαίνει στο ενδοκομματικό «πεδίο βολής», αφήνοντας, έτσι, στο απυρόβλητο, τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι το σύνολο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που έχει αλλοτριώσει και εκτρέψει τη Δημοκρατία σε μία οικογενειοκρτούμενη πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.

Ίσως αυτή η υπαρκτή διαφορά της ποιότητας της Δημοκρατίας, να είναι η διαφορά μας με τους Γάλλους που αιτιολογεί και τη διαφορά της τρέχουσας συμπεριφοράς των δύο κοινωνιών.

Τελευταία ελπίδα καταδίκης αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, στην παρούσα συγκυρία, οι επικείμενες εκλογές ΟΤΑ της 7ης Νοεμβρίου.

Ίσως ξεμυτίσει κάποιο φώς, στην άκρη του γκρίζου τούνελ.

Δεν πρέπει να αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει.

Πηγή: http://kostasxan.blogspot.com/

Ανεμοστρόβιλοι...

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Εντάξει. Οι λεφτάδες λαδώνουν και παίρνουν αυτό που θέλουν. Κάποτε αναγκάζονται να το κάνουν και οι φουκαράδες, γιατί δεν έχουν άλλο δρόμο. Αλλά εκείνοι οι ναυτικοί του «Τιτανικού», που λαδώθηκαν για να δώσουν βάρκες σωτηρίας στην παρέα του βαρόνου, τι προσδοκούσαν;

Τι να τα κάνουν τα χρήματα που ενθυλάκωσαν από τον «γαλαντόμο», που ήξερε τα κόλπα; Να νιώθουν ασφαλείς στον άλλο κόσμο; (λεπτομέρειες στα «Εσω») *** Oh, la la! Πάει και η Γαλλία. Γέμισε «εικόνες ντροπής». Οι δρόμοι της θυμίζουν Αθήνα. Κι εκείνοι οι φορτηγατζήδες με τα υπέροχα «υπερωκεάνια» της ασφάλτου, τα θηριώδη φορτηγά τους, κύκλωσαν το Παρίσι και τη Λιλ και πήγαιναν αργά, ολημερίς, σαν να περιφέρουν Επιτάφιο. Ατιμο πράμα ο ελληνικός ιός *** Να τος, πάλι, ο κύριος «λεφτά υπάρχουν», ο θιασώτης του Μίλτον Φρίντμαν, ο τιμονιέρης της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς»! Βγήκε στα προεκλογικά μπαλκόνια και σκορπάει χάρτινες υποσχέσεις για τους ανέργους. Κι αυτή τη φάρσα την αποκαλεί καύσιμο της ανάπτυξης ο κ. Γ. Παπανδρέου, που μοιράζει ασπιρίνες λάιτ και χάντρες στους χειμαζόμενους ιθαγενείς, εκτελώντας κατά γράμμα τις έξωθεν εντολές για ολοσχερή εκποίηση της κρατικής περιουσίας. Ποτέ ο «καπιταλισμός της καταστροφής» (Ναόμι Κλάιν) δεν είχε στον τόπο μας τέτοιον πιστό διεκπεραιωτή (... Την ίδια ώρα, το Κατάρ αποσύρεται από τον Αστακό. Γιατί κι εκεί όλα έγιναν νύκτωρ. Αδέξια, ερασιτεχνικά, δίχως κανένα σχέδιο. Μια μεγάλη επιτυχία του εξωθεσμικού παρείσακτου -και πανταχού παρόντος κ. Νίκου Παπανδρέου *** Γαμήλιες δεξιώσεις σε φαστφουντάδικα (του Χονγκ Κονγκ)... Ειδικά Δικαστήρια, για να χασμάται το πόπολο και να νομίζει πως αποδίδεται δικαιοσύνη... Ενας στους 11 κατοίκους της Αττικής πάει για συσσίτιο... Ενας στους τρεις καταναλωτές αδυνατεί να πληρώσει τη ΔΕΗ... Η «Απογευματινή» μπατάρει και το συνολικό οικοδόμημα (των μήντια) παρακολουθεί αμήχανο και χλωμό...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

πραιτωριανοί στην Ακρόπολη

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.Χ.2010 stathis@enet.gr

Μια χαρά τα πάει τελευταίως ο κ. Τσίπρας, και στις δηλώσεις του στα ΜΜΕ, και στις πολιτικές του παρεμβάσεις εντός κι εκτός Βουλής.

Τι έγινε; έπαψαν να του ρίχνουν κρυφά στον καφέ εκτοπλασματική αντιύλη διάφορες ανθυποσυνιστώσες και λοιπά δίκτυα;

Με 500 νέους απολυμένους κάθε μέρα τρέχει ο Οκτώβρης, εννοείται διεφθαρμένους απολυμένους - αν δεν ήταν διεφθαρμένοι άλλωστε, γιατί να τους απολύσουν;

Είμαστε μια χώρα διεφθαρμένων που πάει για 1.000.000 διεφθαρμένους άνεργους, που στενάζει κάτω απ' το βάρος των διεφθαρμένων συνταξιούχων της, ενώ η οικονομία της είναι αναγκασμένη «να αντέχει» 5.000.000 διεφθαρμένους εργαζόμενους.

Ευτυχώς που είναι αδιάφθορος ο Πρωθυπουργός μας κ. Γεώργιος Α. Παπανδρέου.

Διότι, ω ναι Ελληνίδες και Ελληνες -Διεφθαρμένες Ελληνίδες και Διεφθαρμένοι Ελληνες, ο Γιώργος είναι πράγματι αδιάφθορος!

Διότι, τι σχέση έχει με τη διαφθορά το γεγονός ότι ο αδελφός του Νικολάκης έχει το εξωθεσμικό λύειν και δεσμείν για σοβαρές υποθέσεις της χώρας, όπως οι διεθνείς οικονομικές συμφωνίες της ή η επιλογή των Υπουργών της;

Οχι! ο Γιώργος είναι τελείως αδιάφθορος, ούτε ασχολείται με πεζά πράγματα όπως οι μπίζνες, αυτά τα έχει αφήσει στη διακριτική ευχέρεια των Παρακοιμωμένων του, όπως ο κ. Παμπούκης. Ούτε με το ξεπούλημα της χώρας λερώνει τα αδιάφθορα χέρια του ο Γιώργος, απλώς δίδει κι όποιος πάρει -λιμάνια, δρόμους, διόδια, τραίνα, ακρογιάλια- γενικώς γην και ύδωρ.

Ο Γιώργος είναι αδιάφθορος, δεν έχει διορίσει τη μισή οικογένειά του στο Δημόσιο, όπως ο Πάγκαλος, απλώς διορίζει Συμβούλους, πλήθος και πλήθος Συμβούλων για να τον συμβουλεύουν πώς θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί Μη-Κυβερνητικές-Οργανώσεις, πώς θα συντηρεί με τα λεφτά των συνταξιούχων τα πεϊ-ρολς και τα λοιπά μυστικά κονδύλια, για δημοσιογράφους κι άλλους συμπαθείς κλάδους (όπως όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών)...

Βεβαίως! Ο κ. Παπανδρέου είναι αδιάφθορος! Ουδείς άλλος από εμάς τους διεφθαρμένους θα υπέγραφε με τόση ευκολία το Μνημόνιο, λες και η χώρα είχε χάσει πόλεμο. Οχι, ο κ. Παπανδρέου δεν αντικατέστησε το Σύνταγμα με το Μνημόνιο, ούτε περιήγαγε τον εαυτό του σε γκαουλάιτερ της Τρόικας, δεν έγινε Πρωθυπουργός ανδρείκελο επειδή είναι διεφθαρμένος, αλλά

διότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αντιμετωπίσει τους διεφθαρμένους δανειολήπτες που, παραλίγο, με τα χρέη τους να ρίξουν έξω τις Τράπεζες (η θεία Φωτούλα παραλίγο να καταστρέψει την Εθνική).

Οχι! ο κ. Παπανδρέου είναι ο Αδιάφθορος των αδιάφθορων που τον περιβάλλουν κι έφτιαξαν το Fast Track, γράφοντας τους νόμους, τη Βουλή και τον λαό στα παλαιότερα των υποδημάτων που αγοράζει στα σινιέ στοκατζίδικα ο κ. Δρούτσας.

Οντως! Ο Γιώργος ξεπουλάει με το Fast Track (κι όχι μόνον) τελείως αφιλοκερδώς ό,τι απέμεινε απ' τη χώρα -νόμος είναι πλέον ο νόμος του επενδυτή και στο εξής οι νόμοι θα οφείλουν να προσαρμόζονται στις επενδύσεις κι όχι οι επενδύσεις στους νόμους. Τέτοια καινοτομία στη νομική σκέψη έχει να εμφανισθεί απ' την εποχή τού Κικέρωνα ή μάλλον απ' την εποχή που οι πέντε Εφοροι στη Σπάρτη είχαν την ατυχή έμπνευση να διατάξουν τους νόμους «να κοιμηθούν για μια μέρα» -έκτοτε οι νόμοι κοιμούνται όποτε τους καπνίσει, με αποτέλεσμα σπουδαίοι δημοκρατικοί ηγέτες όπως ο Γιώργος να καταφεύγουν σε παρακοιμώμενους κι επαΐοντες, όπως αυτοί που σιτίζονται σε Ανεξάρτητες Αρχές, από τις οποίες

επίσης αφιλοκερδώς μπορεί να προμηθεύεται κάθε φορά ο Ηγεμών τα πετ που του χρειάζονται, είτε ως τηλεοπτικό ντεκόρ για τις ανοιχτές συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου είτε για να τα κατεβάζει υποψήφιους δημάρχους κι άλλα αριστεροανανεωτικά παρόμοια.

Ναι, διεφθαρμένες μου και διεφθαρμένοι μου, ο Γιώργος είναι αδιάφθορος και υπήρξε ανέκαθεν αδιάφθορος, όπως απέδειξε όταν πήγε να πουλήσει την Κύπρο με το Σχέδιο Ανάν, όχι προς ίδιον όφελος αλλά για το εθνικό συμφέρον. Των Τούρκων βεβαίως, αλλά ως γνωστόν ελάχιστα πλέον χωρίζουν τους δύο λαούς, όπως ο 25ος Μεσημβρινός. Πάλιν χάριν των προσπαθειών του Γιώργου.

Τούτων ένεκεν

δοξάστε τον στις εκλογές που έρχονται! θυμηθείτε ότι αυτό ακριβώς περιμένουν από σας για τον «άνθρωπό τους στην Αθήνα» οι αδιάφθοροι της Γκόλντμαν Σακς, διεφθαρμένες μου κυρίες και διεφθαρμένοι μου κύριοι...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Οι ερπύστριες της ντροπής

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Πράγματι, «εικόνες ντροπής»: να σου δίνουν επτακόσια ευρώ και να σ' έχουν απλήρωτο για δύο χρόνια...

Να εκμεταλλεύονται την άνεργη προοπτική σου και να σε προσλαμβάνουν ως συμβασιούχο, και μετά να σου κλείνουν το μάτι ότι θα σε μονιμοποιήσουν, αν ποντάρεις στην εξουσία τους και τους ψηφίσεις... Να σε κρατάνε συνεχώς σε αγωνία και να παρατείνουν το καθεστώς ομηρίας... Και όταν αντιδράς -με το λιγοστά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους οι απελπισμένοι- να σε εγκαλούν για εγκλήματα κατά της πατρίδος, οι ασύστολοι πατριδοκάπηλοι, οι ολετήρες... Πράγματι, «εικόνες ντροπής», αλλά από ποιους; ...Αραγμένο στον πάγκο της ευκολίας το γνωστό στερεότυπο -«Εικόνες ντροπής»- βγήκε πάλι στην αρένα για να πάρει τα κεφάλια των απελπισμένων. Κι από κοντά οι αυθαίρετες, τρομοκρατικές ερμηνείες -ένα φαλτσαριστό δίπλα στο δοκάρι του κιτρινισμού- ότι τάχα ανέβηκαν τα spreads μόλις πλημμύρισαν την οικουμένη τα στιγμιότυπα με τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα και την άγρια καταστολή στην Ακρόπολη... Και επιτέλους: από πότε οι εργατικές διεκδικήσεις, ακόμη και οι λιγότερο ευφάνταστες, προκαλούν ντροπή -και σε ποιους; Οταν κινητοποιούνται οι εργαζόμενοι, υπάρχουν επιπτώσεις, ενίοτε οδυνηρές. Το ξέρουν πρωτίστως οι ίδιοι. Ξέρουν, επίσης, ότι δεν έχουν άλλο δρόμο. Ούτε τρόπο... Αλλά το ίδιο γνωρίζουν οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου, οι οποίοι δήθεν αγανακτούν βλέποντας «εικόνες ντροπής» μπροστά στην Ακρόπολη. Λες και οι ίδιοι δεν έχουν υποστεί στις πατρίδες τους ανάλογους προπηλακισμούς και λοιδορίες, όταν βγαίνουν στον δρόμο για το ψωμί τους... Εκείνοι που όντως αισθάνονται ενοχλημένοι είναι οι δεσμοφύλακες της ημέτερης κεντρικής εξουσίας και οι αγοραίοι επιτηρητές, τοκογλύφοι και δυνάστες. Ως και η υποψία αντιδράσεως τους εξοργίζει. Θέλουν αμνούς πειθήνιους, υποταγμένους στη μοίρα τους. Θέλουν κοπάδια σιωπηρών και τρομαγμένων. (...Ρίξε μια ματιά στις όχθες του Δούναβη, υποβολέα: εκτός από την κόκκινη τοξική λάσπη, τις ημέρες αυτές κυκλοφορεί κυνική, ωμή και ανερυθρίαστη η απειλή μιας μεγάλης αυστριακής τράπεζας, ότι θα πάρει τα λεφτά της και θα φύγει από την Ουγγαρία. Και γιατί, παρακαλώ; Διότι τόλμησε ο πρωθυπουργός της χώρας να αυξήσει τη φορολογία στα κέρδη των τραπεζών... Αλλά τι να περιμένεις από έναν άνθρωπο που τα βάζει με το ΔΝΤ και δεν είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς) *** Φερνάντο Πεσόα για την πατρίδα του (θα μπορούσε να αφορά και στη δική μας): «Αυτή η σκοτεινή λάμψη στο χώμα/ Αλίμονο είναι η Πορτογαλία/ Λάμψη χωρίς φωτιά και φως: Η πυγολαμπίδα μόνη της λάμπει (...) Ολα βέβαια, όλα κοντά στο τέλος τους/ Ολα κομμάτια, ολόκληρο πια τίποτα/ Ω, Πορτογαλία, σήμερα, ομίχλη μόνο είσαι.../ Ερχεται η ώρα.

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΜΜΕ και αυλόδουλοι

Του ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Απαράδεκτο φαινόμενο αποτελεί η εμφάνιση δημοσιογράφων, κυρίως σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, ως οιονεί κυβερνητικών εκπροσώπων». (Από ανακοίνωση του εποπτικού οργάνου δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, 1 Οκτωβρίου 2010)

ΟΓερμανός κοινωνιολόγος Νίκλας Λούμαν (Niklas Luhmann, 1927-1998) είναι περισσότερο από σαφής: «Ο,τι γνωρίζουμε για την κοινωνία μας ή, καλύτερα, για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, το γνωρίζουμε από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Αυτό ισχύει όχι μόνο όσον αφορά τη γνώση μας για την κοινωνία και την ιστορία, αλλά και τη γνώση μας για τη φύση. Ο,τι γνωρίζουμε για τη στρατόσφαιρα είναι το ίδιο με εκείνο που γνώριζε ο Πλάτωνας για την Ατλαντίδα: έχουμε ακούσει να μιλούν γι' αυτή. Ή, όπως το θέτει ο Οράτιος: "Τα έχω ακουστά και κάποια τα πιστεύω"».1

Στα μέρη μας έρπει όχι μόνο μια ελαφρολαϊκή εκδοχή της δημοσιογραφίας που έχει άποψη για όλα, αλλά κάτι περισσότερο επικίνδυνο: η δημοσιογραφία που υποκαθιστά τον κυβερνητικό πολιτικό λόγο, υπερασπιζόμενη τα σκληρά οικονομικά μέτρα με γουρλωμένα μάτια και φουσκωμένες φλέβες. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας μας περί της αναγκαιότητας των μέτρων ή όχι, η αλήθεια είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις οι βασικές αρχές της δημοσιογραφίας μοιάζουν με πτώμα σε προχωρημένη σήψη.

Η συγκεκριμένη πλευρά της δημοσιογραφίας, η οποία ανάγκασε ακόμα και την ΕΣΗΕΑ -γνωστή για τα μη σφριγηλά αντανακλαστικά της σε ζητήματα δεοντολογίας- να την καταδικάσει, δίνει με κάθε ευκαιρία τον καλύτερό της εαυτό. Είτε αγρότες είναι στους δρόμους είτε ιδιοκτήτες φορτηγών είτε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα. Χωρίς να μένει στο γεγονός «κάποιοι άνθρωποι είναι στο δρόμο και γιατί συμβαίνει αυτό;». Χωρίς να δίνει το δικαίωμα στην απάντηση του ερωτώμενου -και γιατί όχι- να τον αφήνει να εκτίθεται σε αυτό το αόρατο ποτενσιόμετρο που λέγεται γενικώς και αορίστως «κοινή γνώμη». Χωρίς να διερευνά τη σημαντική λεπτομέρεια. Χωρίς να μπορεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ αλήθειας και εικόνας.

Στη συστημική προσέγγιση της σημερινής κοινωνίας θα διαπιστώσει κάποιος το ατέλειωτο θεσμικό μπέρδεμα. Τον δημοσιογράφο να διεκδικεί ρόλο πολιτικού, τον πολιτικό σε ρόλο απεργού, τον απεργό σε ρόλο δημοσιογράφου, τον διανοούμενο σε ρόλο αθλητικού σχολιαστή, τον διαδηλωτή σε ρόλο ρεπόρτερ. Και ας μη βιαστούμε να χρεώσουμε την ώσμωση αυτή στη λειτουργία της δημοκρατίας. Απεναντίας. Το να διεκδικείς μερίδιο του χώρου του άλλου σημαίνει ή ότι δεν σου φτάνει αυτός που εκ φύσεως σού αναλογεί ή ότι ο δικός σου χώρος δεν σε θέλει.

Τα Μέσα στην Ελλάδα, και όχι μόνον, έχουν την ιδιαιτερότητα να λειτουργούν σαν... φαναρτζίδικα. Βάζουν την πραγματικότητα στην καλίμπρα και την ισιώνουν. Την κάνουν επίπεδη. Ολα να μοιάζουν με όλα. Οσο φευγαλέα και αν είναι η τηλεοπτική εικόνα, άλλο τόσο υπεύθυνη είναι για την ολέθρια, πολλές φορές, επιρροή της στην αλλοίωση όχι μόνο της κοινωνικής συνείδησης, αλλά και της συλλογικής μνήμης. Γιατί αν αναρωτηθούμε για την εικόνα που μας έμεινε από τα τηλεπαράθυρα τις ημέρες της απεργίας των ιδιοκτητών των φορτηγών, ή απλώς φορτηγατζήδων, ανάλογα με την άποψη που είχαμε, η πρώτη που ανασύρεται είναι αυτή του άμετρου δημοσιογραφικού κρεσέντο προς τον ολοφυρόμενο απεργό, που δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μιμείται το κακέκτυπο του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Οσο πολιτικώς ορθή και αν πιστεύει ότι είναι αυτή η πλευρά της «κυβερνητικής» δημοσιογραφίας που αγνοεί τον άνθρωπο, ουσιαστικά πρόκειται για την επικοινωνιακή μεταφορά του προεπαναστατικού «αυλόδουλου». Αλλο πράγμα η δημοσιογραφική προσέγγιση-κριτική στην κυβέρνηση, αλλά και στα κοινωνικά στρώματα που διαμαρτύρονται άλλοτε με χίλια -και περισσότερα- δίκια κι άλλοτε εξ επαγγέλματος και ιδιοτέλειας, και άλλο η αλόγιστη οσφυοκαμψία. Είτε στη μία είτε στην άλλη πλευρά. Αυτού του είδους η δημοσιογραφία δεν στέκεται απέναντι από κάθε είδους εξουσία όπως θα έπρεπε. Απλώς διεκδικεί ένα κομμάτι της και μάλιστα με τρόπο πιο ύπουλο και από αλεπού...

1. Niklas Luhmann, Η πραγματικότητα των μέσων μαζικής επικοινωνίας, μτφρ.: Πέρσα Ζέρη, Μεταίχμιο, σελ. 25

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

κοκορομαχίες με κωδωνοκρουσίες ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 13.Χ.2010 stathis@enet.gr

Μπαρούφες, παρλαπίπες, πομφόλυγες, αερολογίες, κενολογίες, παπαρδέλες, μπαλαφάρες, μπούρδες, μωρολογίες, ανοησίες, κοτσάνες, χαζομάρες, παπάρες, αρλούμπες, σάχλες, όχι δεν άνοιξα το Λεξικό, απλώς

αλίευσα τις ως άνω λέξεις δημοσιευμένες στις εφημερίδες κατά το τελευταίο δεκαπενθήμερο (κι όχι άπαξ η κάθε μία). Α! ξέχασα, και: τρίχες...

Μας συμβαίνει κάτι που μου διαφεύγει;

*****

«Δεν θα πάρω νέα μέτρα», λέει και επαναλαμβάνει ο κ. Παπανδρέου! Γιατί; αυτός θα τα πάρει; το Μνημόνιο θα τα πάρει! Το Μνημόνιο είναι Πρωθυπουργός, όχι ο Γιωργάκης ο Ψευτοθόδωρος...

Σαφέστερος όμως του Γιωργάκη του Δόσαντος, ο ψεύτης και συκοφάντης Υπουργός του κ. Παπακωνσταντίνου, όστις δήλωσε σε συνέντευξή του ότι «αν χρειασθεί να πάρουμε νέα μέτρα, τότε εγώ απέτυχα ως υπουργός»,

για να προσθέσει σε άλλη συνέντευξή του καπάκι σε διπλανό κανάλι ότι «δεν αποκλείεται να πάρουμε νέα μέτρα», τονίζοντας

σε τρίτη δήλωση της ίδιας (κβαντικής, ως φαίνεται) ημέρας ότι «δεν θα πάρουμε νέα μέτρα»...

Διαλέγετε και παίρνετε!

Ή μάλλον αυτοί διαλέγουν και (σας) παίρνουν μέτρα.

 Ποιοι αυτοί;

Οι συκοφάντες μας: ο κ. Πρωθυπουργός όταν δηλώνει «πρωθυπουργός μιας χώρας διεφθαρμένων» -προφανώς και των άτυχων εκείνων που τον ψήφισαν- αυτούς

κυρίως φτύνει κατάμουτρα ο αδελφός τού Νικολάκη.

Ο κ. Πάγκαλος όταν λέει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» νομίζοντας ότι όλοι έχουμε διορίσει την κόρη μας στο δημόσιο, ο άνθρωπος

που αν του αντιμιλήσει κάποιος πολίτης, είναι ικανός να του στείλει την Γκεστάπο σπίτι του προς φορολογικόν έλεγχον - το διέπραξε απειλώντας με το γνωστό ιταμό του στυλ απ' τον αέρα του ALTER μια κυρία που (του) έκανε κριτική...

Αλλά όμως μιλώντας για το Μνημόνιο και την επιμήκυνσή του (ωχ!) ή όχι - σε μια πρόωρη συζήτηση που γέρασε νωρίς

με δεδομένο (αν είμαστε σοβαροί) ότι το έλλειμμα αλλάζει κατά το μέγεθός του, ότι

τα κριτήρια για το έλλειμμα αλλάζουν επίσης συνεχώς

και ότι (αν θέλουμε να 'μαστε χαβαλέδες) το Μνημόνιο είναι επικαιροποιούμενο Μνημόνιο, τότε το Μνημόνιο

είναι μακρά οδός απανδόκευτος,

ταξίδι «από βυθό σ' άλλο βυθό»

και τούνελ με πολλούς μινώταυρους.

Οι Φράγκοι δεν ήρθαν για να φύγουν!

Και σε σύντομο διάστημα για τους Φράγκους (με την καλή έννοια του Ροδόσταυρου Τοκογλύφου) εκτός απ' τους Ρωμιούς, τους Ισλανδούς και τους Ιρλανδούς, θα δουλεύουν σαν ραγιάδες οι Ιταλοϊσπανοί και οι Πορτογαλογάλλοι σε εργασιακές συνθήκες Κίνας, όπως ήδη δουλεύουν οι Βουλγαρορουμάνοι, οι Κροατοσέρβοι, οι Ουγγαροπολωνοί και οι Εσθονοτσεχολιθουανοί.

Η Ευρώπη των Δουλοπαροίκων συντίθεται.

Ομως εκτός από τις Συνθήκες Κατοχής που έχουν εγκαθιδρυθεί με το Μνημόνιο, οι δωσίλογοι που το υπηρετούν είναι αφ' εαυτών τους δόλιοι και παλιάνθρωποι! ένα παράδειγμα: το «κοινωνικό τιμολόγιο» της ΔΕΗ. Για να το «απολαύσει» κανείς πρέπει πρώτα να πληρώσει 100 Ευρώ ντούκου για να γλυτώνει στη συνέχεια 19 Ευρώ τον χρόνο, για εφτά χρόνια. Δεν ντρέπονται;

Εμ φτωχαίνουν τους φτωχούς, εμ τους δουλεύουν κιόλας!

Επίσης!

Ανίκανοι! (οι δωσίλογοι). Παράδειγμα: περί τα 660 εκατομμύρια κοινοτικά προγράμματα για την αντιμετώπιση της ανεργίας λιμνάζουν αναπορρόφητα («Το Βήμα»), διότι τρεις Υπουργάρες δεν έχουν συντονισθεί ακόμα για να τα συνυπογράψουν. Οι Υπουργοί Ανάπτυξης, Οικονομικών, Εργασίας και διά βίου Πασόκοι...

Πανάχρηστοι!

Για νόμπελ γ' εθνικής! σαν αυτά που μαζεύει ο Γιωργάκης.

Τρίτο παράδειγμα (πράσινης ανάπτυξης και ακατάσχετης ασχετοσύνης): από τα χίλια μεγαβάτ καθαρής ενέργειας που θα έπρεπε να μπαίνουν στην παραγωγή ετησίως, δεν έχουν μπει ούτε εκατό...

.....................................

Από Μνημόνιο σε Μνημόνιο (όπως κι αν το λένε) θα πηγαίνουμε. Δέκα χρόνια επιτήρηση (όσον κράτησε ο Τρωικός Πόλεμος) κι άλλα δέκα χρόνια μετά (όσον κράτησε η Οδύσσεια), έτσι θα πάμε!

Εκτός αν... 

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ο απάτης και ο επαίτης ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 12.Χ.2010 stathis@enet.gr

Η Εθνική μας Πινακοθήκη: εκ των νεωτέρων (για να μην πάμε πίσω στη γενιά του '30) πρώτος ο κ. Σημίτης ο Εκσυγχρονιστής. Αυτός βάθυνε το κακό με τη « δημιουργική λογιστική» -τα νυν greek statistics- αυτός άρχισε τα πρώτα κόλπα με την Goldman Sachs, αυτός που, όταν είδε την ήττα να 'ρχεται, έριξε την ασπίδα, έδωσε το δακτυλίδι πίσω στη Δυναστεία Παπανδρέου και την έκανε...

Δεύτερος, ο Κωστάκης ο Μεταρρυθμιστής. Ο Νταβατζηδοκτόνος. Αυτός που θα επανίδρυε το κράτος και το 'στειλε. Ο άνθρωπος που, προ του κινδύνου, τα 'φτυσε, μας έφτυσε και απέκτησε επαξίως τον τίτλο του Ριψάσπιδος.

Τρίτος και καλύτερος ο Γιώργος ο Ψευτοθόδωρος και Δόσων. Ο άνθρωπος που περιήγαγε τη χώρα σε καθεστώς Κατοχής, καθαίρεσε το Σύνταγμα και διαλύει συστηματικά τον κοινωνικό ιστό των Ελλήνων.

Αυτή είναι η Εθνική μας Πινακοθήκη. Αυτό είναι το άριστον που κατόρθωσε ο δικομματισμός τα τελευταία 20 χρόνια. Τρεις ηγέτες τρίτης εθνικής και μια Σύγκλητος με εγγεγραμμένους πατέρες τούς Μητσοτάκη, Πάγκαλο, Χριστοφοράκο, Εφραίμ, Βόνταφον, Ντόυτσε Τέλεκομ, Καρχιμάκη, το Χρηματιστήριο και τις κυρίες Μίζα, Διαφθορά και Διαπλοκή.

Αυτή είναι η Εθνική μας Πινακοθήκη, το Εθνικό μας Πάνθεον...

Η ευκολία, με την οποίαν ψεύδεται ο κ. Παπακωνσταντίνου, είναι ευθέως ανάλογη της ευκολίας με την οποίαν ψεύδεται ο αρχηγός του κ. Γεώργιος Α. Παπανδρέου.

Η ευκολία με την οποίαν λέει κουταμάρες ο (Σρεκ) κ. Πεταλωτής (όπως ότι «τέθηκε στον κ. Παπακωνσταντίνου μια ερώτηση σε λάθος βάση»..!!) είναι επίσης ευθέως ανάλογη του διαρκούς τους ξεπεσμού.

Ομως, προς τι οι απορίες για τις δηλώσεις Junker; Λωτοφάγοι είμαστε ή λοβοτομημένοι; Δεν ήταν ο κ. Παπανδρέου που δήλωνε στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών (δηλαδή προς όλον τον κόσμο), στις 10 Δεκεμβρίου 2009 ότι «η χώρα μου είναι διεφθαρμένη από το Αλφα ώς το Ωμέγα»;

Δεν ήταν ο ίδιος ο Πρόεδρος του Eurogroup, ο κ. Junker, που είχε διαμηνύσει στην Αθήνα (ήδη από τις 19 Οκτωβρίου 2009) ότι «the game is over»;

Ποιος δεν ήξερε;

Ή μήπως δεν τα γράφαμε τότε όλα αυτά;

Μπορεί τα παπαγαλάκια να ποιούσαν τη νήσσαν, μπορεί να προσπαθούσαν να σκεπάσουν με το απαλό τους φτερούγισμα τη βοή των επερχομένων, αλλά ουκ ολιγάριθμοι και πάντως Λακεδαιμόνιοι (ανάμεσά τους έχει την τιμή να ήταν και η στήλη) έγραφαν από τότε ότι δεν νοείται πρωθυπουργός να διασύρει την ίδιαν του τη χώρα! Να τη βγάζει στη σέντρα, να τινάζονται

ούτω πώς τα σπρεντ στον θεό και να την περιαγάγει έτσι σε αδυναμία δανεισμού.

Τα ίδια φωνάζαμε (κι ορισμένοι μάς έλεγαν τότε εμπαθείς) κι όταν ο κ. Παπανδρέου μίλησε στο Υπουργικό Συμβούλιο για απομείωση της εθνικής κυριαρχίας! Αδιανόητα πράγματα. Οποιοσδήποτε μπορεί να παραδεχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο εκτός απ' τον Πρωθυπουργό μιας χώρας.

Ο άνθρωπος είχε παραδεχθεί την ήττα.

Στην καλύτερη.

Στη χειρότερη, την προετοίμαζε κιόλας! Αν δει κανείς το χρονολόγιο των κινήσεων Παπανδρέου από τον Νοέμβριο του 2009 έως τον Απρίλιο του 2010 και την εγκατάσταση του τρισυπόστατου Διευθυντηρίου στην Αθήνα, τα συμπεράσματα είναι ανατριχιαστικά.

Ολοι ήξεραν! Καραμανλής, Ευρωπαϊκή Ενωση, Αμερικανοί, Τραπεζίτες, Γιώργος - όλοι.

Ολοι γνώριζαν, εκτός απ' τον λαό! Αυτός τα έμαθε τελευταίος. Κι απ' όταν τα έμαθε τον πάνε πηδώντας.

Δεν ξέρω αν είναι ανόητοι (ανόητους λέμε ορισμένες φορές κάποιους για να μην τους πούμε προδότες), αλλά μέσα σε λίγους μήνες η Ελλάδα έχασε την κυριαρχία της, όπως και την ασυλία της εθνικής μας περιουσίας απέναντι στους πιστωτές της, το Σύνταγμά της ετέθη σε αναγκαστική ύπνωση, ο Πρωθυπουργός της καθαιρέθηκε σε ανδρείκελο και τρία λαχανάκια Βρυξελλών, τρεις υπαλληλίσκοι της Commission, μας διοικούν εν είδει Υπατου Αρμοστή, εξάρχου Ξένων Δυνάμεων.

Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται ανικανότης ή πονηρία, δεν ξέρω αν οι δοτοί είναι ή ήταν και βαλτοί, ξέρω όμως ότι η χώρα έχει περιπέσει στη δικτατορία του Fast Truck, ότι ένας εξωθεσμικός εσμός παρακοιμωμένων χειρίζεται deals (τα αγγλικά και τα φραγκολεβαντίνικα σ' αυτό το κείμενο είναι σκόπιμα), ότι άνθρωποι σαν τον κ. Αλεξ Ρόντος παίζουν με τα σύνορα, ότι πωλούνται εκτάσεις απ' τον Πειραιά ώς το Σούνιο κι ότι σε μια κυβέρνηση τουρλουμπούκι υπομειόνων, σκοτώνονται μεταξύ τους πραιπόζιτοι, όπως ο πολύφερνος κ. Σπύρος Κουβέλης με τον πολυπράγμονα κ. Παμπούκη (να τος και με τον Νετανιάχου) για το ποιος κόβει και ράβει καλύτερα χάριν των Αντρικονικολάκηδων... 

Κι επιτέλους με αυτήν τη διαρκή σύγκριση πινγκ πονγκ Καραμανλή - Παπανδρέου. Η αθλιότης του ενός δεν αθωώνει την αθλιότητα του άλλου...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Φάρσα διαρκείας

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Η φαρσική αντιπαράθεση των δύο «μεγάλων» δεν αποτελεί είδηση.

Ετσι έμαθαν -γεμίζοντας τον τόπο με πομφόλυγες, ανοησίες και ψέματα- έτσι πολιτεύονται. Ούτε η σπουδή του Παπακωνσταντίνου (να δείξει Καραμανλή) συνιστά είδηση. Δεινός λαϊκιστής με μάσκα σοβαρού, δεν χάνει ευκαιρία να κατεβαίνει στην πίστα και να δίνει ρεσιτάλ μικροπολιτικής -πότε με θλιβερές αποκρύψεις και πότε με άσαρκες, αχρείαστες και επικίνδυνες πρωτοβουλίες (Εξεταστική για την οικονομία) που κολακεύουν -αποπροσανατολίζοντας, ταυτόχρονα- το λαϊκό αίτημα για απόδοση ευθυνών... Και σιγά το θέμα αν είπε κάποιος πρωθυπουργός ότι διοικεί «μια χώρα διεφθαρμένη». Δίκιο έχει. Με μια διαφορά: η διαφθορά δεν βρίσκεται στα γονίδια των Ελλήνων ούτε βέβαια ο φασισμός, όπως είπε προχθές ο Κώστας Γαβράς. Τη διαφθορά δημιουργεί, υποθάλπει και ανέχεται η κεντρική εξουσία, την οποία κατά σύμπτωσιν ασκούν εκ περιτροπής τα δύο «μεγάλα» κόμματα... Πάντως, ο Γ. Παπανδρέου έχει προβεί σε αρκετές -επιβαρυντικές για τη χώρα- δηλώσεις. Ακουσίως; Πολύ πιθανόν. Αλλά αυτό είναι χειρότερο. Για προφανείς λόγους... Τέλος πάντων, ο νυν πρωθυπουργός ήταν που χαρακτήριζε τη χώρα χρεωκοπημένη. Που έλεγε ότι βρίσκεται στην εντατική. Και συμμεριζόταν τις ειδεχθείς αιτιάσεις για λαό τεμπέληδων και σπάταλων. Κι όλα αυτά, την ώρα που η Ελλάδα τρεμόσβηνε απειλούμενη και εκτεθειμένη στο στόμα των αγορών. Κάθε δήλωση του κ. Παπανδρέου ανέβαζε τα spreads και δημιουργούσε καθεστώς πανικού και τρόμου στο εσωτερικό... Από το ιλαρό χοροστάσι δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα εθισμένα (τηλεοπτικά) μίντια, που έψαχναν να βρουν με αστυνομική εμμονή «ποιος το είπε», υποβαθμίζοντας τις υπόλοιπες -εξαιρετικά σοβαρές- πτυχές των δηλώσεων Γιουνκέρ. Ευκολίες κατ' έθος, αλλά και προφανής σκοπιμότης: τι να πουν για την επισήμανση του Λουξεμβούργιου (ότι η κρίση είναι πρόβλημα δεκαετιών), όταν έχουν γεμίσει τον τόπο με μυγάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας περί αποκλειστικών ευθυνών της τελευταίας πενταετίας; Τι να πουν, επίσης, για το ότι ήξεραν όλοι -και ο πρωθυπουργός- ποια είναι η κατάσταση της χώρας, όταν οι πρόθυμοι αυτοί ντελάληδες δικαιολογούσαν πλήρως τα σκληρά μέτρα και το Μνημόνιο, υιοθετώντας τη στυγερή προπαγάνδα περί ξαφνικής... ανακάλυψης μιας κατάστασης που δήθεν δεν είχαν διανοηθεί; Εν τέλει -και πέραν αυτών- η μεγάλη χθεσινή είδηση ότι το ΔΝΤ σκέφτεται (και προτείνει) την επιμήκυνση της χρονικής προθεσμίας για την αποπληρωμή των χρεών. Κάτι που θα μπορούσε να είχε ζητήσει -και πετύχει εξ αρχής- ο κ. Παπανδρέου.

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Κρύβουν την αλήθεια μπερδεύοντας την πτώχευση με την φτώχεια

Του Γιώργου Κράλογλου

Η οικονομία καταρρέει, η ανταγωνιστικότητα της χώρας βρίσκεται πέρα από την Αφρική... οι επιχειρήσεις και τα μαγαζιά που θα κλείσουν μέχρι το τέλος του χρόνου θα φθάσουν τις 10.000, οι απολύσεις εντός του 2011 θα ξεπεράσουν τις 50.000, οι φόροι γονατίζουν την κοινωνία. Αλλά αυτοί παραμένουν εκεί. Αμετανόητοι στην μικροκομματική τους σκοπιμότητα. Ο νους τους στον εκλογικό χάρτη. Πόσο πράσινος ή πόσο γαλάζιος και πόσο κόκκινος ή ροζ θα γίνει στις εκλογές του Νοεμβρίου. Και για να μην μπερδευτούν τα χρώματα του χάρτη, μπερδεύουν εμάς με τις λέξεις και τα νούμερα για την οικονομία. Μας μπερδεύουν με την έννοια πτώχευση και μας κρύβουν την φτώχεια που ήρθε ήδη και θα μείνει για δεκαετίες. Μας μπερδεύουν με τα νούμερα του χρέους και του ελλείμματος και μας βεβαιώνουν ότι θα μας σώσουν από την πτώχευση. Προσέξτε, μόνο από την πτώχευση. Για την φτώχεια όμως δεν γίνεται κουβέντα.

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση παίζουν ένα αισχρό θέατρο. Η κυβέρνηση λέει ότι το μνημόνιο εγγυάται τη σωτηρία μας από την πτώχευση, αλλά δεν μας λέει τίποτε για την φτώχεια. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση (που διεκδικεί και την εξουσία) ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε την πτώχευση και χωρίς μνημόνιο. Αλλά δεν μας εξηγεί πως θα μας βγάλει από την φτώχεια που ήδη μπήκαμε έστω και από το αντίπαλό της κόμμα.

Όλα αυτά δε τη στιγμή που κορυφαίοι ξένοι ηγέτες αποκαλύπτουν ότι είμαστε ο «ευρωπαϊκός» λαός της σφαλιάρας όχι μόνο από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αλλά και από τους δικούς μας πολιτικούς... Τους πολιτικούς της τελευταίας 25ετίας που ενώ έπρεπε να εφαρμόσουν την πολιτική μνημονίου από το 1980 τουλάχιστον αυτοί συνεχίζουν να μας κρύβουν όλα όσα έχουν υποχρέωση να μας πουν από τώρα για να είμαστε προετοιμασμένοι.

Ας δούμε τι μας κρύβουν. Μας κρύβουν αρχικά την αγωνία τους για το τι θα συμβεί όταν χάσουν αυτό που επιδιώκουν (ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία) στις προσεχείς εκλογές. Πρόκειται για εντονότατη αγωνία γιατί έχουν ήδη αντιληφθεί ότι στις εκλογές αυτές όλοι θα χάσουν. Περιμένετε και θα το δείτε.

Και αυτοί που θα ισχυρισθούν ότι κέρδισαν απλώς δεν θα ομολογούν ότι θα πρόκειται για κέρδη ψίχουλα... Η απάντηση των ψηφοφόρων θα είναι πολύμορφη και ιδίως ηχηρή.

Η κυβέρνηση τώρα (που έχει και την βασική ευθύνη) μας κρύβει ότι με μια εικόνα ήττας στις εκλογές θα τεθεί ευθέως θέμα πολιτικού κόστους που σαφέστατα θα είναι σε βάρος των παρεμβάσεων και των μεταρρυθμίσεων στην οικονομία.

Σημειώστε αυτά τα νούμερα για να δείτε ποια είναι η αλήθεια και τι μας κρύβουν. Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι θα έχει υστέρηση προϋπολογισθέντων εσόδων πάνω από 2,5 δισ. ευρώ. Περιμένει δε να συμπληρώσει το κενό αυτό από εισπράξεις 3 δισ. ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις. Αλλά αποκρατικοποίηση στο σημείο που έχουμε φθάσει σημαίνει, με καθαρά λόγια, πώληση του ΟΣΕ και του μάνατζμεντ του Οργανισμού, πώληση των ΕΛΤΑ και του μάνατζμεντ του Οργανισμού, πώληση της ΔΕΠΑ και του μάνατζμεντ της Εταιρίας, πώληση μονάδων της ΔΕΗ, πώληση της ΑΤΕ και του Τ.Τ. πώληση λιμανιών, πώληση μέρους από τα μαζικά μέσα μεταφοράς και πώληση μέρους της κρατικής ακίνητης περιουσίας. Τέλος διάλυση 10-15 κρατικών Οργανισμών με αντίστοιχες απολύσεις. Οι πωλήσεις όμως αυτές με παράδοση του μάνατζμεντ στους ενδιαφερόμενους ιδιωτικούς ομίλους, που υπάρχουν και είναι Γερμανοί, Γάλλοι, Ρώσοι, Ισραηλίτες, Άραβες, Κινέζοι και Ιάπωνες, σημαίνουν αυτόματα συρρίκνωση των θέσεων απασχόλησης από 30-50%.

Πέστε μου λοιπόν εσείς αν η σημερινή κυβέρνηση με μια εκλογική ήττα στην πλάτη της θα είναι σε θέση να κάνει πραγματική αποκρατικοποίηση. Πέστε μου ακόμη αν και η αντιπολίτευση, έχοντας και αυτή τη δική της ήττα, θα παραμερίσει το πολιτικό κόστος και θα βοηθήσει την κυβέρνηση στην αποκρατικοποίηση.

Μας κρύβει συνεπώς η κυβέρνηση ότι η τρύπα από την υστέρηση εσόδων δεν μπορεί να κλείσει. Γιατί τα μόνα έσοδα που μπορεί να εξασφαλίσει ο κρατικός κορβανάς θα είναι κάπου 500 εκατ. ευρώ από φόρους στα κινητά και ακίνητα περιουσιακά στοιχεία των «αιχμαλώτων ιθαγενών» που δεν μπορούν να αντιδράσουν.

Είναι επόμενο λοιπόν να οδηγηθούμε σε νέα περισσότερο σκληρά μέτρα για να καλύψουμε την υστέρηση και το πραγματικό έλλειμμα που (μας κρύβουν) ότι θα φθάσει κοντά στο 15%. Τα δε νέα μέτρα, που τώρα τα κρύβουν γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να πάρουν λεφτά ούτε από μεταβιβάσεις ακινήτων, ούτε από δηλώσεις αυθαιρέτων, αλλά ούτε και όσα περιμένουν από την περαίωση, δεν θα είναι άλλα από φορολογικό μαστίγιο σε μισθούς (με περικοπές) σε συντάξεις με νέο ΛΑΦΚΑ και με φορολογήσεις μέσω καυσίμων, ρεύματος, και γενικά των κρατικών τιμολογίων.

Μας κρύβουν οπότε και τη συνέχιση της στάσης πληρωμών του δημοσίου σε συνταξιούχους με κατακράτηση του εφάπαξ, στους επιχειρηματίες με επιστροφές φόρων και σε εργαζόμενους με εκκρεμότητα σε συνταξιοδοτήσεις και μετατάξεις.

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

οι άρπαγες του ήλιου ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.Χ.2010 stathis@enet.gr

Οι ημέρες αυτών των εφήβων έχουν απολυθεί.

Δεν έχουν μπροστά τους κανέναν όρκο του πολίτη να δώσουν -σε ποιον; το πολίτευμα έχει πυρποληθεί.

Ούτε αυτοί οι γυμνίτες έχουν καμμιάν όρεξη για παρηγοριές με γράμματα κι Αλεξανδρινούς σχολιαστές -με τη βοή των γηπέδων στα μάτια κοιτάζουν

και σιγά μη χτίζονται σπίτια με τα χώματα της αρένας. Και των τάφων.

Ι κρίωμα. Και βλέπω αυτό το φθινόπωρο το πρόσωπο του Γιώργου στις οθόνες (δεν παραλείπει να εμφανίζεται σε εικοσιτετράωρο κύκλο), φοβισμένο, σφιγμένο, ένα πρόσωπο γκριμάτσα,

γκριμάτσα όταν γελά, άδειο όταν κοιτά, μια μάσκα, μια έντρομη μάσκα.

Ο διαχειριστής του Φόβου, φοβάται ο φουκαράς και ο ίδιος σαν μικρό παιδί που δεν ξέρει καλά το ποίημά του, και, την ίδια ώρα

σφάζει στεγνά! ψύχραιμα! επαγγελματικά! μισθούς, ζωές, νόμους, ελπίδες.

Αυτός που παρέδωσε το κράτος και τα σύνορά του.

Αυτός που έχει άρει την ασυλία της εθνικής περιουσίας, έχει ακόμα πραιτωριανούς στα ΜΜΕ να τον ψιμυθιώνουν -και αυτό το φθινόπωρο- έχει ακόμα οπαδούς στον Ιππόδρομο να περιμένουν απ' αυτόν μια καλή κουβέντα, έναν διορισμό, αυτός ή μάλλον αυτοί

οι σφετεριστές του θέρους

κανοναρχούν ακόμα. Με δοτά έδικτα και κάλπικα φιρμάνια -απ' αυτά που ο καιρός κάνει προκηρύξεις. Ή προγραφές...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το ελληνικό «11/9»

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η σημερινή κοινοτική επίθεση για «διαρθρωτικές αλλαγές» (αυτές που οι συμβουλάτορες του «Γιωργάκη», που γράφουν τους λόγους του, ονομάζουν «τομές») δεν είναι καινούργια.

Στην πραγματικότητα, η επίθεση για «διαρθρωτικές αλλαγές» είχε αρχίσει ήδη από τη δεκαετία του 1990 (και για τη γεωργία ακόμη νωρίτερα), αλλά κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν τόλμησε να τις επιβάλει πλήρως, με αποτέλεσμα να χρειαστεί όλη η τωρινή σκηνοθεσία για τη δήθεν ξαφνική κρίση, ώστε να τεθούν σε εφαρμογή μαζεμένες όλες αυτές οι αλλαγές που δεν είχαν ολοκληρωθεί τόσα χρόνια! Με αυτή την έννοια, η «ξαφνική» κρίση παίζει τον ίδιο ρόλο με τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, στο βαθμό που ήταν σχεδιασμένα από την αμερικανική ελίτ (με την έννοια ότι ήξεραν την επίθεση αλλά δεν τη σταμάτησαν, όπως τώρα έχει αδιαμφισβήτητα δειχθεί, όχι από συνωμοσιολόγους αλλά από παιδιά του κατεστημένου, όπως ο Gore Vidal κ.ά.), ώστε να μπορέσουν να εξαπολύσουν κατόπιν τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» με στόχο ν' αλλάξουν τον παγκόσμιο πολιτικό και γεω-στρατηγικό χάρτη. Ετσι, σε αντίστοιχο βαθμό οι ντόπιες και ξένες ελίτ ήξεραν πολύ καλά το σκάσιμο της «φούσκας» που ερχόταν και δεν έκαναν το παραμικρό για να το σταματήσουν (αντίθετα, το επιτάχυναν!), ώστε να μπορέσουν να εξαπολύσουν τον πόλεμο κατά των λαϊκών στρωμάτων και να επιβάλουν τις «τομές» που απαιτούσε η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που δεν είχε ολοκληρωθεί ώς τώρα.

Οι διαρθρωτικές αυτές αλλαγές δεν έχουν, βέβαια, καμιά σχέση με τις πραγματικές αλλαγές στην παραγωγική και καταναλωτική δομή της χώρας που απαιτούνται γα τη θεμελίωση μιας αυτοδύναμης οικονομίας. Απλώς είναι οι αλλαγές που κατ' ευφημισμόν αποκαλούν «διαρθρωτικές» οι σοσιαλνεοφιλελεύθεροι, με μοναδικό σκοπό το πλήρες άνοιγμα και την απελευθέρωση όλων των αγορών, δηλαδή την ελαχιστοποίηση των ελέγχων πάνω στις αγορές, που τους είχε επιβάλει η κοινωνία για την αυτοπροστασία της από αυτές. Η πεμπτουσία των «4 ελευθεριών», που επέβαλε η Ε.Ε. μέσω του Μάαστριχτ και των συνακόλουθων συνθηκών, περιγράφεται επακριβώς από τις «διαρθρωτικές αλλαγές» που τώρα επιβάλλουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, με το ύφος γκαουλάιτερ που τους δίνει η μαζική στήριξή τους από τα ΜΜΕ, τα κομματοκρατούμενα συνδικάτα κ.λπ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι το γερμανικό Διευθυντήριο της Ε.Ε. παρασημοφόρησε τον «άνθρωπό τους» στην Αθήνα για την αποτελεσματικότητα με την οποία επιβάλλει τα ληστρικά μέτρα κατά των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία σήμερα τον παρασημοφορούν με... παπούτσια αλλά αύριο δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν το παράδειγμα των αγανακτισμένων Ισλανδών πολιτών, οι οποίοι υποδέχτηκαν με σύννεφα από ντομάτες, αβγά κ.λπ. τους επαγγελματίες πολιτικούς τους, μη επιτρέποντάς τους να μπουν στον τόπο εξάσκησης του επαγγέλματός τους, τη Βουλή. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν τα μέτρα που επέβαλαν οι Ισλανδοί επαγγελματίες πολιτικοί δεν συγκρίνονται σε κτηνωδία με αυτά των δικών μας, ούτε οι ίδιοι έφτασαν στο επίπεδο πολιτικής ανεντιμότητας των δικών μας, να... πανηγυρίζουν επειδή μετέτρεψαν τη χώρα σε προτεκτοράτο, ή στο επίπεδο φασιστικοποίησης, να μετατρέπουν τους διαδηλωτές σε «τρομοκράτες»...

Ετσι, σήμερα, δεν είναι μόνο το άγριο πετσόκομμα των λαϊκών εισοδημάτων στο οποίο επιδίδεται ο λόχος της κοινοβουλευτικής χούντας, με μοναδικό κριτήριο να μη διαγραφούν από τον αρχηγό τους και χάσουν το κερδοφόρο επάγγελμά τους. Ακόμη χειρότερες είναι οι «διαρθρωτικές» αλλαγές που με συνοπτικές διαδικασίες ψηφίζει ο λόχος, καταστρέφοντας καθημερινά τις ζωές χιλιάδων εργαζομένων. Προχθές στον Πειραιά, για να ανοίξει ο δρόμος για το ξεπούλημα του λιμανιού στον πιο «άγριο καπιταλισμό» σήμερα, που τον εκπροσωπούν οι Κινέζοι «κομμουνιστές» -αποδεικνύοντας ότι ο συνδυασμός των μεταλλαγμένων Κινέζων «κομμουνιστών» με τους μεταλλαγμένους Ελληνες «σοσιαλιστές» τελικά μπορεί να αποδειχτεί ακόμη χειρότερος από οποιονδήποτε καπιταλιστικό. Χθες στους ελληνικούς δρόμους, δήθεν για να ανοίξει ένα «κλειστό επάγγελμα» και να ευοδωθεί ο ανταγωνισμός, αλλά στην πραγματικότητα για να ανοίξει η αγορά των μεταφορών στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Αύριο στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, για να «εξυγιανθούν» κ.λπ., αλλά στη πραγματικότητα για να ξεπουληθούν κι αυτοί για ένα κομμάτι ψωμί σε κάποια... κινεζική ληστρική εταιρεία.

Φυσικά, αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι ανόητοι πολίτες μεταλλαγμένοι σε «καταναλωτές», που νομίζουν ότι ο ανταγωνισμός θα ρίξει τις τιμές και θα βελτιώσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες, δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τους Αγγλους «συναδέλφους» τους που ιδιωτικοποίησαν τα πάντα (από το ηλεκτρικό και το γκάζι μέχρι τα τρένα κ.λπ.), ώστε σήμερα να έχουν το «προνόμιο» να πληρώνουν τις πιο ακριβές τιμές στην Ευρώπη για τα σιδηροδρομικά ταξίδια (τα οποία κάποτε πληρώνουν και με τη ζωή τους για χάρη της μεγιστοποίησης των κερδών των εταιρειών) ή να πεθαίνουν κάθε χειμώνα από το κρύο επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τη θέρμανση στις εταιρείες γκαζιού, ηλεκτρικού κ.λπ. (επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι τον χειμώνα 2008/9 οι επί πλέον θάνατοι από το ψύχος αυξήθηκαν κατά 49%, στέλνοντας 10.000 παραπάνω συνταξιούχους πρόωρα στον τάφο τους), ενώ η εταιρεία φυσικού αερίου ανακοίνωνε αύξηση κερδών κατά 500%! Τη στιγμή λοιπόν που ο «Γιωργάκης» και η χούντα του ξεπουλούν τα πάντα για να ικανοποιηθούν οι τράπεζες που δάνεισαν τις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα, οι Αγγλοι «καταναλωτές» τώρα συζητούν την απο-ιδιωτικοποίησή τους! Αλλά τώρα είναι βέβαια αργά, αφού είναι δεμένοι χειροπόδαρα, το ίδιο που επιχειρούν να κάνουν και με τον ελληνικό λαό οι ντόπιες και ξένες ελίτ.

Οπως αύριο θα είναι αργά και για τους φοιτητές, όταν καταλάβουν ότι η δήθεν «τομή» στην Παιδεία, όπως κάθε δήθεν τομή της κοινοβουλευτικής χούντας, στην πραγματικότητα αποτελεί άλλη μια ξεδιάντροπη προσπάθεια «αγοραιοποίησης», συνήθως από την πίσω πόρτα. Η «εσωτερική αγορά» που σχεδιάζεται για τα Πανεπιστήμια, που παρουσιάζεται απατηλά από τη «χούντα» σαν προσπάθεια αναβάθμισης και «αυτονόμησής» τους, εκφράζει την ίδια ακριβώς μεθοδολογία που ακολούθησαν οι σοσιαλνεοφιλελεύθεροι στη Βρετανία. Τα κουπόνια που θα δίνονται δωρεάν τώρα από το κράτος για τη χρηματοδότηση των σπουδών κάθε φοιτητή, αύριο θα πρέπει να τα αγοράζουν οι φοιτητές, με τη «βοήθεια» δανείων που θα ξεπληρώνουν σε όλη την ενεργό ζωή τους, ενώ τα διδακτικά και ερευνητικά προγράμματα θα καθορίζονται με βάση τις ανάγκες της αγοράς, όπως θα τις προσδιορίζουν οι μάνατζερ που θα μπουν στη διοίκηση των Πανεπιστημίων και οι αντίστοιχοι τεχνοκράτες, που θα καλούνται από το εξωτερικό για να εκλέγουν ακόμη και το διδακτικό προσωπικό -πρακτική που μόνο σε μπανανίες απαντά. Και φυσικά τον ίδιο στόχο αγοραιοποίησης των εργασιακών σχέσεων έχουν οι «νόμοι» που καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις και παραδίδουν τους εργαζομένους στο έλεος κάθε εργοδότη, όπως και οι νόμοι για το ξεπούλημα κάθε κοινωνικού πλούτου, και έμμεσα οι νόμοι για το Ασφαλιστικό και ο «Καλλικράτης», οι οποίοι ξεκινούν με την εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στην ασφάλιση και την τοπική αυτοδιεύθυνση, για να καταλήξουν τελικά στην πλήρη αγοραιοποίηση της πρώτης και των παρεχόμενων υπηρεσιών της δεύτερης...

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/ 

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ