εγώ, ο ίππος του καλιγούλα

Λόγω της απεργίας των ΜΜΕ πάιρνω την πρωτοβουλία να ξαναδημοσιεύσω ένα ανεπανάληπτο κείμενο του Στάθη για τον Παπανδρέου.

«Οταν έλεγε ο Παπανδρέου «υπάρχουν τα λεφτά», εννοούσε πού πήγαν τα λεφτά;»

Παρακοιμώμενος Παμπούκης

Είναι τόσο γελοίοι αυτοί οι τυχάρπαστοι, ώστε να μας θεωρούν τόσον ηλίθιους;

Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Είναι ικανός να τον πιάσεις στο κατώι του σπιτιού να σου ρουφάει με το λάστιχο απ' το ντεπόζιτο το πετρέλαιο κι αυτός να σου λέει ότι σου το άφησε μισοάδειο ο Καραμανλής ενώ ο ίδιος προσπαθεί να σ' το αφήσει μισογεμάτο.

Είναι ικανός να σου πει ότι λυπάται που σου κλέβει το πετρέλαιο, αλλά αυτό είναι ένα σκληρό μέτρο που είναι αναγκασμένος να πάρει, για να μη σου κλέψει περισσότερο!

Ο άνθρωπος δεν παίζεται! Είναι παιχταράς, βγάζει πιστόλια στο τραπέζι, κάνει μπλόφες με λοζέ εφτάρια στους σκασμένους άσσους, φέρνει τις εξάρες ντόρτια, καταλύει το Σύνταγμα, βάζει στη θέση του Μνημόνιο, απολύει εργάτες, προσλαμβάνει συμβούλους κλέβει λεφτά από γέροντες και τα δίνει σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, κυνηγάει φορολογούμενους και ξεπλένει φοροφυγάδες -ο άνθρωπος («ο άνθρωπός τους στην Ελλάδα») δεν παίζεται. Ολα τα σφάζει (το κόμμα του), όλα τα μαχαιρώνει (τους θεσμούς), ένας πραγματικός «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης» που έφερε στο Ελληνικό το μισό Κατάρ, ένας ανελλήνιστος ακόμα και στα αγγλικά του, ένας ρέκτης του οπενγκόβερμεντ στα γυμναστήρια, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια κι όπου αλλού μπορεί να συναντήσει σπουδαίες προσωπικότητες για να τις κάνει βουλευτές και υπουργούς ένας άνθρωπος του κόσμου, των ταξιδιών στα οποία διέσυρε τους Ελληνες ως τεμπέληδες και διεκτραγωδούσε για την κατάσταση της χώρας του «στην εντατική», ένας κοσμοπολίτης που θα μπορούσε να προσφέρει τις «καλές του υπηρεσίες» ακόμα και στον Ερντογάν, όπως έκανε στις διπλωματικές του εξορμήσεις για τη Βοσνία ή την Κροατία κι άλλες χώρες με τις οποίες έχουμε άριστες σχέσεις, ένας οξυδερκής πολιτικός που ήθελε να πετάξει την Cosco απ' το λιμάνι, αλλά τώρα συνεργάζεται μαζί της (προσπαθώντας ταυτοχρόνως να της φάει τον ΦΠΑ), γενικώς ένας άνθρωπος αρχών -και με τον χωροφύλαξ (Ισραήλ) και με τον αστυφύλαξ (Ισραήλ)...

*****

Και πάνω απ' όλα σοσιαλιστής. Ακόμα και «εις την λαοκρατίαν» πιστεύει, όπως ο αείμνηστος παππούς του Γεώργιος! Ενας πρίγκηπας από σόι, ο Γεώργιος ο Β' Παπανδρέου ο Γ', γνωστός πλέον και ως ο Γιωργάκης ο Ψευτοθόδωρος ή ο Γιωργάκης ο Λεφτάς (υπάρχουν τα λεφτά, υπάρχουν τα λεφτά) ή Γιωργάκης ο Δόσων, απ' το δίδω, ο Δίδων κι ο ενδίδων, ο άνθρωπος που δίνει πριν καν του ζητήσουν όπως τότε, όταν προμαχούσε υπέρ του σχεδίου Ανάν.

Ομως πρέπει να παραδεχθούμε πως όταν ο διάδοχος του ριψάσπιδος Κωστάκη, Γιωργάκης, δεν λέει ψέματα, είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις του. Ετσι έκαμε τον κ. Δρούτσα (πρωτεργάτη του σχεδίου Ανάν) Υπουργό των Εξωτερικών και διά βίου Κατευνασμού, αλλά του φόρεσε καπέλο και τον Αλεξ Ρόντος, μη μείνουν παραπονεμένοι οι Σκοπιανοί και τα πάρουν όλα οι νεο-οθωμανοί.

Μελετημένα πράγματα! Μελετημένα κι ας ομιλούν για προχειρότητες οι αφελείς. Οπως με την κυρία Διαμαντοπούλου να αποδεικνύει ότι αυτό το ρημάδι το κράτος έχει τουλάχιστον μια συνέχεια (στην αποκρατικοποίησή του) έστω στον τομέα της παιδείας.

Οπου την ίδια νεοφιλελεύθερη και νεοσυντηρητική πλατφόρμα της κυρίας Γιαννάκου σηκώνει τώρα στις πλάτες της σαν άλλος Σίσυφος η κυρία Διαμαντοπούλου, κομίζοντας μάνατζερ, κάρτες διδάκτρων, σύνδεση της αξιολόγησης με τη χρηματοδότηση, έξωση των φοιτητών από κάθε συμμετοχή στο αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ και πάνω απ' όλα μια λαμπρή ιδέα του Γιωργάκη για συνεργασία πανεπιστημίων-τραπεζών. Η χαρά της Ντόρας, του ΛΑΟΣ και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων που έχει συστρατεύσει ο κ. Παπανδρέου (α ναι! και τον κ. Τατούλη) πίσω από μεγαλοφυείς ιδέες όπως εκείνη του κ. Μπουτάρη, να χορτάσει πορνό τη μεταμεσονύχτια Θεσσαλονίκη - παλαιό όνειρο και της καημένης της Δημοκρατικής Αριστεράς. Από την εποχή της δολοφονίας του Λαμπράκη, αυτό ονειρευόταν ο προοδευτικός κόσμος: να δώσει τσάμπα τσόντα στον λαό...

Γάτος ο Γιωργάκης, ή μάλλον Γιωργάκης ο Γάτος, όλους στο τσεπάκι! απ' τον κ. Καμίνη ώς τον φον Κωλοτούμπεν Καρατζαφιούρεν. Ακόμα και η στήλη τού βγάζει το καπέλο σε τουλάχιστον ένα πράγμα: στην αγάπη του για τα αδέλφια του. Βήμα δεν κάνει χωρίς τον πριγκηπάδελφο τριτότοκον της Αρχηγομήτορος, Σεβαστοκράτορα Νικολάκη!

Ω Ελλάς, των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου, των Μητσοτάκηδων, του Πάγκαλου, του Μνημονίου, των καζίνων, της τσόντας, των τόκων και των στόκων, ω Ελλάς ένθεν κακείθεν του 25ου Μεσημβρινού, πού έδυ σου το κάλλος;...

'Η αλλοιώς: πόσο πάει σήμερα;

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.Χ.2010 stathis@enet.gr

στον δρόμο με τα δεκανίκια...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 25.ΧΙ.2010 stathis@enet.gr

Γράφαμε χθες ότι επ' εσχάτοις έχει αρχίσει να διοχετεύεται μέσα απ' τα «πρόθυμα» ΜΜΕ, και συνεπώς να διαδίδεται, η άποψη ότι το «Μνημόνιο είναι και καλό». Διότι από μόνοι μας δεν μπορούσαμε να διορθώσουμε τα του οίκου μας, άρα καλώς τους τους Υπατους Αρμοστές, τους Ανθύπατους και τους Γκαουλάιτερ, να μας διορθώσουν! Με έναν λόγο, ο Εθνικός Υμνος του Ραγιά.

Ε, πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο κ. Πάγκαλος (ποιος άλλος;) δήλωνε ότι το Μνημόνιο είναι για μας «ευκαιρία», «ευτυχία» (μάλλον «ευτύχημα» ήθελε να πει). Σωστός!

Οι ραγιάδες θέλουν πάντα τον αρχιραγιά τους, και μάλιστα να τον επευφημούν. Με ευφημισμούς, λέγοντας λόγου χάριν τον κυνισμό του «ειλικρίνεια», τον σαρκασμό του «χιούμορ» και τον αμοραλισμό του «παρρησία».

Αρχίζει να μου αρέσει ο κ. Πάγκαλος. Εβριζε τον αρχηγό του τον Γιωργάκη, έβριζε τους Γερμανούς (κι ύστερα τους ζητούσε συγγνώμη), διόριζε τους συγγενείς του, πήγε εκδρομή τον Οτσαλάν, καταναυμάχησε τους Ελληνες στις Υμιες -αρχίζει να μου αρέσει. Ταιριάζει γάντι σε αυτό που θα λέγαμε ars moriendi -η τέχνη του να πεθαίνεις- ενόσω είσαι ακόμα ζωντανός.

Sinn fein, εμείς οι ίδιοι -το «ελευθερία ή θάνατος» των Ιρλανδών.

Πικρός καιρός για το πολυβασανισμένο νησί με τα «γελαστά παιδιά»...

Και στην υπόλοιπη Ευρώπη εύκολα πια να βρίζουν ξανά οι λαοί ο ένας τον άλλον. Πρώτη φορά, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι στα ίσια, δημοσίως και φόρα παρτίδα. Δεν είναι καλά σημάδια αυτά...

Οσο για μας, δεν χρειάζεται αυτή η «βοήθεια» των ξένων. Μας ενοχοποιούν οι ίδιοι μας οι (ένοχοι) ηγέτες: «μαζί τα φάγαμε», «διεφθαρμένοι»...

Κι εκεί που σκύβεις το κεφάλι ντροπιασμένος, σε σέρνουν σε μια «επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας» -ω ναι, η ΓΣΕΕ θα απεργήσει στις 15 Δεκέμβρη που αρχίζουν τα Σατουρνάλια, ω ναι, μαζί και η ΑΔΕΔΥ (η ΠΑΣΕΓΕΣ γιατί μένει πίσω;) κι ύστερα πάλι θα απεργήσουν ξανά στις Ελληνικές Καλένδες οι οποίες, ως γνωστόν, πέφτουν μεταξύ Αγίου Φούφουτου κι Αγίου Κλάφτα Χαράλαμπε -είναι κινητή η εορτή.

Οσο για την Αριστερά, τον όντως υπερασπιστή του λαού, για την ενότητά της δεν δίνω δίφραγκο. Για την ενωτική της συστράτευση όμως, προκειμένου να αναχαιτισθεί το (προ)ελαύνον κακό, πολλοί θα τα έδιναν όλα.

Η κρίση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με απεργίες-μπαταριές της μιας ημέρας, ούτε με τους εργαζόμενους χωρισμένους σε οπαδούς της «μιας» ή της «άλλης» Αριστεράς.

Θέλει σχέδιο, στρατηγική, προτάσεις, πολιτική κι αγώνες. Σε μαζική κλίμακα. Αλλοιώς η Αριστερά, αιχμαλωτισμένη στην αναποτελεσματικότητά της, θα είναι το ίδιο ένοχη με αυτούς που δολοφονούν τον λαό -διότι δεν μπόρεσε, δεν θα έχει μπορέσει να τους εμποδίσει...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Καταρρέει ο Νότος της ΕΕ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Κατέρρευσε λοιπόν και η Ιρλανδία, ο περιβόητος «κελτικός τίγρης» του πιο αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, με τον οποίον εκστασιάζονταν επί δεκαπέντε και πλέον χρόνια οι αξιωματούχοι της ΕΕ και οι δεξιοί και σοσιαλνεοφιλελεύθεροι πολιτικοί που μας είχαν ζαλίσει προβάλλοντάς την ως αξιοθαύμαστο παράδειγμα προς μίμηση. «Ξοφλημένη» θεωρούν ήδη και την Πορτογαλία όλοι οι αναλυτές, εκτιμώντας ότι είναι ζήτημα ελάχιστων μηνών μέχρι να υποχρεωθεί και η δική της κυβέρνηση να προσφύγει εκούσα-άκουσα στον «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ.

Χαρακτηριστικό της βεβαιότητας ότι σύντομα η Λισαβόνα θα βρίσκεται υπό καθεστώς μνημονίου είναι το γεγονός ότι σύσσωμος πλέον ο διεθνής Τύπος ασχολείται μόνο με την περίπτωση της Ισπανίας, την οποία και θεωρούν κρισιμότατη δοκιμασία για την επιβίωση του ίδιου του ευρώ με τη σημερινή μορφή του.

Προχθές, η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» είχε στις οικονομικές σελίδες της ανάλυση με τίτλο «Η ΕΕ βλέπει κίνδυνο κερδοσκοπικών επιθέσεων στην Ισπανία και την Πορτογαλία». Χθες όμως το θέμα είχε περάσει κεντρικό στην πρώτη σελίδα της ίδιας εφημερίδας και η Πορτογαλία είχε εξαφανιστεί από το σκηνικό: «Οι αγορές τοποθετούν την Ισπανία στο κέντρο του στόχου μετά την πτώση της Ιρλανδίας», έγραφε ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος.

Η ανάλυση της ισπανικής φιλοκυβερνητικής εφημερίδας είναι πολύ απαισιόδοξη. «Μετά τα δύο θύματα που έχουν ήδη προκαλέσει -την Ελλάδα και την Ιρλανδία- οι αγορές σημαδεύουν τώρα κατευθείαν στην καρδιά των δύο επόμενων: της Πορτογαλίας και της Ισπανίας», γράφει η «Ελ Παΐς» και παραθέτει ανάλυση της τράπεζας Σάξο: «Το επόμενο έτος η Πορτογαλία θα είναι η τρίτη χώρα που θα προσφύγει στον μηχανισμό σωτηρίας, στον οποίο πλέον δεν θα υπάρχει δυνατότητα να προσφύγουν άλλες χώρες. Προβλέπουμε ότι η Ισπανία θα ζητήσει βοήθεια το 2011. Ομως ο μηχανισμός της ΕΕ δεν έχει το απαιτούμενο μέγεθος για να τη βοηθήσει, γι’ αυτό και η Ισπανία θα χρειαστεί να υπογράψει συμφωνίες διμερών δανείων με τη Γερμανία ή τη Γαλλία», αναφέρει η έκθεση αυτή.

Ανάλογες ανησυχίες εκφράζει σε άρθρο της και η σοβαρή γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», το κατεξοχήν συντηρητικό πολιτικό έντυπο του επιχειρηματικού κόσμου της Γερμανίας.

«Μετά την αίτηση της Ιρλανδίας για οικονομική βοήθεια από το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης, ένα ερώτημα έχει καταστεί λίαν ενδιαφέρον: θα χρειαστεί να ζητήσει βοήθεια και η Ισπανία ή θα κατορθώσει η χώρα να επιστρέψει στην οικονομική ομαλότητα με τις δικές της δυνάμεις; Η απάντηση είναι σημαντική για την Ευρώπη. Αναφορικά με το ΑΕΠ, η Ισπανία παρουσιάζει μεγαλύτερη οικονομική δύναμη από όση και οι τρεις μικρότερες προβληματικές χώρες Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία - συνολικά. Εξαιτίας αυτού είναι κατανοητός ο φόβος ότι μια διάσωση της Ισπανίας θα μπορούσε να υπερβαίνει τις δυνατότητες των γειτόνων της», έγραφε μεταξύ πολλών άλλων.

Πέραν του τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον, η πτώση της Ιρλανδίας και η άμεση απειλή κατάρρευσης της Πορτογαλίας και της Ισπανίας αποδεικνύουν πόσο αβάσιμοι είναι οι ισχυρισμοί ότι διάφορα υπαρκτά δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας είναι δήθεν οι αιτίες που οδηγούν υποχρεωτικά στο καθεστώς ξένης επικυριαρχίας του μνημονίου.

Αν η Ελλάδα «χρεοκόπησε», επειδή έχει διογκωμένο δημόσιο τομέα και πολλά εργασιακά δικαιώματα, γιατί χρεοκόπησε και η Ιρλανδία που έχει πολύ ισχνό δημόσιο τομέα και έχει καταργήσει σχεδόν όλα τα εργασιακά δικαιώματα; Αν η Ελλάδα «χρεοκόπησε», επειδή έχει υψηλό δημόσιο χρέος, γιατί απειλείται η Ισπανία που έχει εξαιρετικά χαμηλό δημόσιο χρέος; Αν η Ιρλανδία και η Ισπανία κινδυνεύουν, επειδή παρουσίασαν φούσκες ακινήτων και υπερέκταση των τραπεζών τους, γιατί είναι στο χείλος του γκρεμού η Πορτογαλία που ούτε φούσκα ακινήτων ούτε φούσκα τραπεζών παρουσίασε; Είναι προφανές ότι αλλού βρίσκεται η αιτία και όχι σε διάφορα υπαρκτά προβλήματα που παρουσιάζονται προσχηματικά ως ρίζες του κακού.

Η ΛΥΣΗ

Να δανείζει η ΕΚΤ απευθείας τα κράτη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ και μόνο είναι η λύση στο πρόβλημα της υπερχρέωσης των χωρών-μελών της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Πρέπει να αλλάξει ριζικά ο τρόπος δανεισμού των κρατών και να πάψουν να είναι όμηροι των αγορών. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποφασίσουν οι ηγέτες της ΕΕ ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα δανείζει από εδώ και πέρα απευθείας τα κράτη-μέλη με επιτόκιο π.χ. 1% και όχι μέσω των εμπορικών τραπεζών. Αυτομάτως θα λυθεί έτσι ομαλά το πρόβλημα του δημόσιου χρέους! Τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων θα πηγαίνουν έτσι για να βοηθήσουν τις ευρωπαϊκές χώρες και δεν θα καταλήγουν στα θησαυροφυλάκια των ιδιωτικών τραπεζών, οι οποίες με αυτά τα χρήματα εκβιάζουν και στραγγαλίζουν τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Η ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίδρασης

Από τον Δημήτρη Καζάκη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Κυριακή, 21 Νοεμβρίου 2010, στην Ελευθερία

Η δίωξη μαθητών με τις διατάξεις του «αντιτρομοκρατικού νόμου» δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός ήσσονος σημασίας. Συνιστά ένα ακόμη σύμπτωμα της συστηματικής κατάλυσης όχι μόνο βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά της ίδιας της δημοκρατίας. Στο πρόσωπο των νεαρών μαθητών επιχειρείται να καταδικαστεί κάθε έννοια κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας, κάθε έννοια οργανωμένης κοινωνικής αντίδρασης. Με τις διατάξεις του «αντιτρομοκρατικού νόμου» επιχειρούν να τρομοκρατήσουν μια ολόκληρη γενιά, τη νέα γενιά, και να στιγματίσουν με τη διαδικασία του «δεδικασμένου» τις διαδηλώσεις, τις συγκεντρώσεις και τις άλλες μορφές μαζικής αντίστασης ως «τρομοκρατία χαμηλής έντασης». Σύμφωνα πάντα με τις γνωστές «υποδείξεις» από κέντρα έξωθεν και άνωθεν.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια συστηματική προσπάθεια να αλλάξει η λειτουργία του ποινικού δικαίου υπό το καθεστώς του υποτιθέμενου αντιτρομοκρατικού αγώνα. Δεν διώκονται πλέον άτομα για συγκεκριμένες πράξεις που αποδεικνύονται με απτές αποδείξεις και αυθεντικές μαρτυρίες, αλλά ποινικοποιούνται συλλογικότητες, οργανώσεις, ιδεολογίες και πεποιθήσεις, ανάλογα με το πώς ερμηνεύονται από την αστυνομική και δικαστική αρχή. Και μόνο η συμμετοχή σε μια ομάδα, ή οργάνωση – υπαρκτή ή ανύπαρκτη – που μπορεί αυθαίρετα να ερμηνευτεί ως «τρομοκρατική» είναι αρκετό για να διωχθεί ποινικά κάποιος, να του χρεωθούν πράξεις, ή προθέσεις χωρίς να υπάρχει η παραμικρή απόδειξη.

Με τον ίδιο τρόπο που πριν δεκαετίες καταδικάζονταν σωρηδόν δημοκράτες και αριστεροί από έκτακτα δικαστήρια ως φορείς συγκεκριμένου ιδεολογικού «μιάσματος», έτσι και σήμερα με την ίδια μεθοδολογία μπορεί να καταδικαστεί ο οποιοσδήποτε ως «τρομοκράτης». Η μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα αυτού του είδους οι διώξεις δεν είναι προϊόν έκτακτης νομοθεσίας, αλλά γίνεται προσπάθεια να μεταλλαχθεί το σύνολο του δικαίου και των έννομων δικαιωμάτων της κοινωνίας στη λογική του «αγώνα κατά της τρομοκρατίας». Κι αυτό είναι κάτι πολύ χειρότερο γιατί θέτει υπό αίρεση κάθε ατομικό και συλλογικό δικαίωμα.

Η εξουσία σήμερα επιχειρεί με εργαλείο το ποινικό δίκαιο και την αυθαίρετη καταστολή να επιβάλει την αναδιοργάνωση των σχέσεων της κοινωνίας με το κράτος. Δεν έχει πια καμιά σημασία τι προξενεί τις ταραχές, την κοινωνική αναστάτωση, τις διαμαρτυρίες, τις συγκρούσεις. Αυτό που έχει σημασία είναι η απειλή που συνιστούν εναντίον του κράτους και της εξουσίας. Κι επομένως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να αντιμετωπιστούν οι αντιδράσεις παρά μόνο μέσα από την ποινικοποίηση και την αδιάκριτη συλλογική καταστολή τους.

Σε μια εποχή όπου το κράτος απεκδύεται κάθε έννοια υποχρέωσης απέναντι στην κοινωνία, απαλλάσσεται από κάθε δημόσιο αγαθό και υπηρεσία που οφείλει να κατοχυρώνει για τους πολίτες του και καταστρατηγεί κάθε έννοια κοινωνικού και εργασιακού δικαιώματος που τυπικά οφείλει να προστατεύει, δεν υπάρχουν περιθώρια ακόμη και για την παλιά έννοια του κράτους δικαίου. Στη θέση του αναδεικνύεται ένα νέο αυταρχικό και αδίστακτο κράτος, το κράτος της διαρκούς έκτακτης ανάγκης. Ένα κράτος στην υπηρεσία των πιο άνομων και ασύδοτων συμφερόντων που έχει αναδείξει ποτέ ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Ένα κράτος που ξέρει μόνο πώς να πτωχεύει την κοινωνία, να διαλύει την εργατική τάξη και να οδηγεί στην απελπισία τα πιο καταπονημένα και αδικημένα στρώματα του λαού.

Σ’ ένα τέτοιο κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε η παλιά φιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Μόνο ένα νέο είδος απολυταρχίας, η απολυταρχία των αγορών, των μεγάλων διεθνών κερδοσκόπων, χρηματιστών, τραπεζιτών και επενδυτών που μαζί με το πολιτικό τους προσωπικό έχουν βαλθεί να μεταβάλουν τα λαϊκά και εργατικά στρώματα σε υπηκόους και υπεξουσίους ενός συστήματος που έχει ήδη ολοφάνερα χρεοκοπήσει.

Η λογική του κατηγορητηρίου εναντίον των νέων παιδιών προσβάλει κάθε έννοια δικαίου και νομιμότητας, διότι παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές της συνταγματικής τάξης. Κι αυτό γιατί τα μόνα μέσα, ανεπαρκή κι αυτά, που έχει ο λαός και τα παιδιά του για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στους εκάστοτε κυβερνώντες είναι τα συλλαλητήρια και οι απεργίες. Συνιστούν το τελευταίο καταφύγιο άσκησης αυτής της ελάχιστης και τυπικής λαϊκής κυριαρχίας, που το Σύνταγμα αναγνωρίζει ως θεμέλιο λίθο της έννομης τάξης της χώρας. Με πιο ηθικό και νομικό ανάστημα αστυνομικές και δικαστικές αρχές ποινικοποιούν, θέτουν αυθαίρετα όρια και προϋποθέσεις σ’ ένα από τα πλέον θεμελιώδη δικαιώματα που διαχωρίζει τη δημοκρατία, ακόμη και στην τυπική της μορφή, από ένα καθεστώς ολοκληρωτισμού και αυθαιρεσίας της εξουσίας;

Ή μήπως αυτός είναι ο στόχος; Η κατοχύρωση δηλαδή της αυθαιρεσίας και του ολοκληρωτισμού της εξουσίας μπροστά στον φόβο μαζικών λαϊκών αντιδράσεων. Να θυμίσουμε όμως ότι η δημοκρατία έχει θεμελιωθεί στη βασική αρχή ότι «όταν η κυβέρνησις παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η κατ’ αυτής εξέγερσις απότελεί διά τον λαόν και δι’ έκαστον τμήμα του λαού το ιερώτερον των δικαιωμάτων και το πλέον απαραίτητον των καθηκόντων του», όπως έλεγαν και οι παλιοί νομοδιδάσκαλοι.

Οι δικαστές οφείλουν να αποκαταστήσουν την τιμή και την υπόληψη της δικαιοσύνης, αν θεωρούν ότι κάτι τέτοιο έχει ακόμη νόημα. Οφείλουν να απαλλάξουν τα παιδιά από κάθε κατηγορία, να δείξουν με το παράδειγμά τους και με τις αποφάσεις τους ότι στη δικαιοσύνη υπάρχει ακόμη δημοκρατική ευαισθησία και αίσθημα ευθύνης. Σε κάθε περίπτωση όμως η υπόθεση της δημοκρατίας, η προάσπιση των πιο θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών υπήρξε πάντα υπόθεση του ίδιου του λαού, όλου του λαού, που οφείλει με την ενότητα και τον αγώνα του να βρει τον τρόπο για να μην επιτρέψει κανενός είδους εκτροπή.

Ανοιξαν τις πύλες της κολάσεως

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Στον... 19ο αιώνα επιστρέφουν οι εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα μετά την απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου να υποκύψει στις απαιτήσεις των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας και να καταργήσει ουσιαστικά τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Η αναγόρευση ως υπέρτατων των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών χωρίς «ανάρμοστους περιορισμούς» στις ζημιογόνες επιχειρήσεις αλλά και σε εκείνες που παρουσιάζουν σοβαρή μείωση του κύκλου εργασιών τους έχει δραματικές συνέπειες για τις αποδοχές των υπαλλήλων τους.

Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν να μειώνουν όσο θέλουν και όσες φορές θέλουν τους μισθούς των εργαζομένων σε αυτές! Τον ένα μήνα π.χ. 10%, τον επόμενο μήνα άλλο ένα 10% μείωση, το επόμενο εξάμηνο νέα μείωση 20% ή ό,τι τέλος πάντων νομίζει ανά πάσα στιγμή ο κάθε επιχειρηματίας ότι τον συμφέρει να κάνει σχετικά με τους μισθούς του κάθε εργαζόμενου στην επιχείρησή του.

Ανοιξε τις πύλες της κολάσεως για τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό τομέα δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου με αυτή τη στάση της. Δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες ακόμη και μεγάλους και παλιούς εργαζόμενους, που αυτή τη στιγμή τους αμείβουν π.χ. με 1.500 ή 2.000 ευρώ, να τους ρίξουν στα... 740 ευρώ.

Μάλιστα μέχρι να δημοσιευθεί μετά από ένα δεκαήμερο το πλήρες κείμενο του Μνημονίου-3, όπως θα το εγκρίνουν η ΕΕ και το ΔΝΤ, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι αν θα ισχύει προσωρινά ακόμη και το κατώτατο όριο των 740 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή αν θα έχει καταργηθεί αμέσως και αυτό, όπως απαιτούν η ΕΕ και το ΔΝΤ ώστε οι μισθοί να πέσουν στο... 500ρικο ή και πιο χαμηλά!

Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη υπογράψει στο Μνημόνιο-2 της 6ης Αυγούστου 2010 ότι «η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι οι συμβάσεις σε επίπεδο επιχείρησης υπερισχύουν των κλαδικών συμβάσεων» και ότι «η κυβέρνηση αποσύρει τη διάταξη που επιτρέπει στο υπουργείο Εργασίας να επεκτείνει όλες τις κλαδικές συμβάσεις σε εκείνους που δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις (Κεφάλαιο 1, υποκεφάλαιο 4, «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις», παράγραφος «Για την ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας»).

Αφ’ ης στιγμής η κυβέρνηση έχει υπογράψει αυτά τα πράγματα χωρίς καμία επιφύλαξη, δεν υπάρχει περίπτωση η ΕΕ και το ΔΝΤ να μην απαιτήσουν τελικά την πλήρη και άνευ όρων εφαρμογή τους, ακόμη και αν τώρα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να διατηρήσει κάποιο φύλλο συκής για μερικούς μήνες προκειμένου να τη διευκολύνουν να περάσει αυτό το εφιαλτικό μέτρο. Eνα μέτρο το οποίο θα αλλάξει για πάντα τη ζωή των εργαζομένων στη χώρα μας, καταβαραθρώνοντας τους μισθούς και το βιοτικό τους επίπεδο. Είναι όντως αποκαρδιωτικό το φαινόμενο να εφαρμόζει μια τέτοια πολιτική η κυβέρνηση Παπανδρέου, την οποία έφεραν θριαμβευτικά στην εξουσία πρωτίστως οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, πιστεύοντας τις διακηρύξεις της για καλυτέρευση της ζωής τους.

Αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά να βοηθήσει επιχειρήσεις που βρίσκονται σε δυσκολίες, έχει πολλούς άλλους τρόπους να το κάνει. Είναι γελοίο το επιχείρημα που προβάλλουν σοβαροφανώς ορισμένοι ότι δήθεν η Ελλάδα υστερεί σε ανταγωνιστικότητα εξαιτίας του εργασιακού κόστους. Αφού η χώρα μας είναι... 14η (!) στους μισθούς μεταξύ των 15 χωρών της «παλιάς» ΕΕ. Εχουμε δηλαδή τους χαμηλότερους μισθούς σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη πλην της Πορτογαλίας και θα τους κόψουμε κι από πάνω;

Χρειάζεται πολύ «σοσιαλιστικό» μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η πολιτική οδηγεί τους εργαζόμενους σε εξαθλίωση και την αγορά σε καταβαράθρωση; Ανόητοι είναι δηλαδή οι έμποροι και οι επαγγελματοβιοτέχνες που τάσσονται αναφανδόν εναντίον της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων; Θέλουν να πληρώνουν περισσότερο τους υπαλλήλους τους χωρίς λόγο ή απλούστατα καταλαβαίνουν ότι, αν εκατομμύρια εργαζόμενοι φτωχύνουν, οι ίδιοι θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους;

ΤΡΟΪΚΑ

Νοοτροπία κατακτητών

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ τη χρήση της... ελληνικής (!) γλώσσας οι «γκαουλάιτερ» της τρόικας της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν χθες στην Αθήνα. Αρνήθηκαν να παραστεί διερμηνέας, απαιτώντας οι Ελληνες δημοσιογράφοι να τους απευθύνονται μόνο στα αγγλικά και αγνόησαν επιδεικτικά ερώτηση που υποβλήθηκε στα ελληνικά! Προφανώς οι υπάλληλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ αισθάνονται ότι απολαμβάνουν εξουσιών αντίστοιχων με εκείνες της... γερμανικής «κομαντατούρας» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής! Αφού όμως αυτή η βαθύτατα ταπεινωτική για την Ελλάδα συμπεριφορά τους γίνεται ανεκτή, γιατί να μη συμπεριφέρονται ως κατακτητές;

Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Η πολιτική ανασύνταξη των πλειοψηφιών

Του ΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται έντεκα χρόνια δεκαπενθήμερης παρουσίας μου στη στήλη αυτή. Δεν σκοπεύω βέβαια να προβώ σε κάποιο προσωπικό απολογισμό.

Η επανεξέταση, ωστόσο, μιας αρχικής ιδέας που αποτυπώθηκε σαν υπόθεση εργασίας είναι ζήτημα αντικειμενικό. Η επαλήθευσή της ή μη στις αρχές της νέας χιλιετίας παρέμενε ένα ζητούμενο, ενώ ο αναγνώστης σήμερα πια μπορεί να κρίνει αναδρομικά.

Εδώ και έντεκα χρόνια λοιπόν αναλύονται περιοδικά οι πτυχές μιας βασικής θέσης, ότι στο στόχαστρο της ελεγκτικής πολιτικής έχουν εισέλθει πλέον οι πλειοψηφίες των πολιτών, δηλαδή όλοι εκτός από τους όποιους κατέχοντες ή ισχυρούς διαχειριστές.

Στις προηγούμενες δεκαετίες το πολιτικοκοινωνικό σύστημα ήταν αρκετά διαφορετικό. Οι πολλοί επισήμως και ανεπισήμως θεωρούνταν καλοί και συνετοί. Ο μέσος πολίτης ήταν το θετικό μοντέλο ενός νοικοκύρη, εργαζόμενου με δύο παιδιά. Με συνθήκες πλήρους απασχόλησης, αυτοί που πιέζονταν να ενσωματωθούν ήταν οι αποκλίνοντες και ρέμπελοι, οι με διάφορα κριτήρια περιθωριακοί και φυγόπονοι. Οπως το περιέγραψε ο Μ. Φουκό*, το πανεποπτικό βλέμμα της εξουσίας επισκοπούσε τους μη κανονικούς χώρους ή ανθρώπους, για να τους ομαλοποιήσει. Πολλοί κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες συνεχίζουν και σήμερα να περιγράφουν αυτήν ακριβώς τη μορφή ελέγχου σαν παρούσα και κυρίαρχη.

Η έμμονη ιδέα ότι πλέον οι πλειοψηφίες έχουν εισέλθει στο στόχαστρο της καταστολής στηρίχθηκε αρχικά στην παρατήρηση των μεθόδων του ποινικού ελέγχου: διεύρυνση της έννοιας του υπόπτου προς το άπειρο, γενικευμένες παρακολουθήσεις σε δημόσιους χώρους, πολιτικές μηδενικής ανοχής, επιχειρήσεις-σκούπα, χαλάρωση των νομικών φίλτρων και -ήδη σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες- κρατήσεις χωρίς δικαστική εγγύηση, συνέθεσαν ένα δίχτυ, στο οποίο καθένας μπορούσε να μπλέξει. Ηδη το 2003 συγκέντρωσα αρκετά άρθρα με συναφή θέματα σε ένα βιβλίο με τίτλο «Οι πλειοψηφίες στο στόχαστρο». Η ιδέα -πρόγευση στην καλύτερη περίπτωση, προφητεία στη χειρότερη- εκτέθηκε ολοκληρωμένα στις διαψεύσεις του χρόνου.

Τι μεσολάβησε έκτοτε; Ας αναλογιστούμε: Η ανεργία εξαπλώθηκε δραματικά. Μετανάστες της απελπισίας κινούνται σαν φαντάσματα. Η οικονομική κρίση αλλού δαγκώνει και αλλού πάλι τρίζει τα δόντια, δημιουργώντας πλήθη νεοπτώχων. Η παιδεία και η υγεία, πυλώνες του νεωτερικού κράτους πρόνοιας και άρα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, συρρικνώνονται. Το σκουπιδιάρικο θρυμμάτισε έναν άνθρωπο που κοιμόταν μέσα σε κάδο σκουπιδιών. Η τηλεόραση δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα, η είδηση απορροφήθηκε από τις αδράνειες.

Ποια είναι εδώ η λογική σειρά; Παρά τις προσπάθειες των απολογητών ενός συστήματος να πείσουν ότι η βία δεν έχει κοινωνικά και ιστορικά αίτια, το ανθρώπινο υπόβαθρο των τριβών επεκτείνεται και εξηγεί. Οσοι δεν έχουν δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης, όσοι στερούνται νόμιμης ταυτότητας, μπορούν να αυτομετατάσσονται στην κατηγορία του κουκουλοφόρου με ένα ανεπαίσθητο κλικ. Το συμβολικό γίνεται πραγματικό, ή μάλλον το πραγματικό αλλάζει δέρμα. Ο καθένας διαφυλάσσει και αποφεύγει να πονά το δικό του σώμα, αλλά μπορεί με πολύ λιγότερες αναστολές να πλήττει το ξένο.

Ο κανόνας είναι πρωτίστως βιολογικός. Ο θυμός δεν είναι δύσκολο να οδηγήσει τον άγριο της εποχής να κρατά μια πέτρα στο χέρι, να ξεπερνά τα ηθικά όρια του εαυτού του, των γονιών του και των άλλων. Το οργανωμένο έγκλημα θα σπεύσει να τον επιστρατεύσει, αν τον χρειαστεί: πρώτα θα γίνει εργοδότης του, ύστερα ηθικός αυτουργός, στο τέλος θα τον πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα.

Τότε το ποινικό σύστημα με τα εργαλεία και τα ιδεολογήματά του θα δείχνει τον ορθολογισμό του: αφού όλο και περισσότεροι εντάσσονται στον κύκλο των εναντιούμενων, το στόχαστρο της καταστολής χρειάζεται επίσης να διευρύνεται. Για την ασφάλεια και την προστασία μας.

Ξεχάστε τώρα τον Μ. Φουκό. Ποιος ενδιαφέρεται αν στο γκέτο κάποιοι αποκλίνουν από το κανονικό; Η αγορά εργασίας δεν επιδιώκει να συμμορφώνει τους περιθωριακούς, αφού ούτε οι διπλωματούχοι βρίσκουν απασχόληση. Δεν ευθύνεται για την ανεργία τους η ίδια η αγορά, αλλά τα πανεπιστήμια. Σε τελική ανάλυση δεν ενδιαφέρουν οι ένοχοι, αρκούν ως αντικείμενα ελέγχου οι ύποπτοι. Δηλαδή οι πάντες. Το περίεργο προφίλ δεν αποτελεί πλέον προϋπόθεση, αλλά προϊόν της παρακολούθησης.

Η πραγμάτωση της προφητείας μοιάζει με επαλήθευση κινδυνολογίας ή, ακόμη χειρότερα, καταστροφολογίας. Λάθος καθηγητά Φρ. Φουκουγιάμα, η ιστορία δεν είχε happy end. Η τετριμμένη ανατροπή όμως δεν λείπει: όσο περισσότεροι έχουν λόγους να διαμαρτύρονται και να αντιστέκονται τόσο πιο πολύ η δημοκρατία θα τρέπεται από γράμμα κενό σε ουσιαστικό αίτημα. Τότε η αισιοδοξία θα συναντά τον ορθολογισμό. Προς το παρόν, δεν διακρίνεται καν τέλος.

* Βλ. τις παραδόσεις του Μ. Φουκό στο Κολέγιο της Γαλλίας, ελλην. μτφρ. Σ. Σιαμανδούρα, Εστία 2010.

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ρίχνουν την κυβέρνηση οι Ιρλανδοί

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ως κυβέρνηση «προδοτών του έθνους» θα περάσει στην ιστορία της Ιρλανδίας η δεξιά κυβέρνηση του Μπράιαν Κάουεν, που ώθησε τη χώρα στην ατίμωση της υπαγωγής σε καθεστώς υποτέλειας προς την ΕΕ και το ΔΝΤ, αν οι ιρλανδικές εφημερίδες αντανακλούν τα πραγματικά αισθήματα του ιρλανδικού λαού.

«Αναίσχυντη παράδοση» έχει τίτλο η «Αϊρις Ντέιλι Μέιλ», καταγγέλλοντας ότι η κυβέρνηση «ύψωσε λευκή σημαία» και «έθεσε τέρμα σε ενενήντα χρόνια ανεξαρτησίας» της Ιρλανδίας.

«Μετά από δυο εβδομάδες αναίσχυντων ψεμάτων, η κυβέρνηση πάει να ζητιανέψει στις Βρυξέλλες λόγω της χρεοκοπίας της χώρας που προκάλεσε η πολιτική της» γράφει η «Αϊρις Σαν» και συμπληρώνει: «Από εδώ και πέρα μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες θα διαχειρίζονται τις τύχες μας. Μας απομένει όμως μια εξουσία: να τιμωρήσουμε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή του έθνους μας».

«Σφάξτε τους όλους μετά τα Χριστούγεννα!», γράφει στο κύριο άρθρο της η φιλοκυβερνητική μέχρι τώρα εφημερίδα «Σάντεϊ Ιντιπέντεντ», η οποία είχε τίτλο «Η οργή ενός έθνους θα διώξει τον Κάουεν» και παρουσίαζε στην πρώτη σελίδα της, με τη μορφή... επικήρυξης, τα κεφάλια και των 15 μελών της κυβέρνησης με τους οκτάστηλους τίτλους: «Είπατε ψέματα, μας εξαπατήσατε, φύγετε τώρα για χάρη της Ιρλανδίας»!

Ακόμη και η πιο δεξιά εφημερίδα της Ιρλανδίας, οι «Αϊρις Τάιμς», καλούν την κυβέρνηση να παραιτηθεί «για να λήξει αυτό το όνειδος», επειδή «δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να κυβερνά αφού έχασε και το τελευταίο ίχνος κύρους, οπότε όσο νωρίτερα λήξει η επιθανάτια αγωνία της τόσο το καλύτερο για όλον τον κόσμο». Μέσα στο κλίμα αυτό, με επιθέσεις οργισμένων πολιτών εναντίον των αυτοκινήτων υπουργών και με μια μεγάλη διαδήλωση να οργανώνεται το Σάββατο εναντίον της κυβέρνησης, την εγκαταλείπουν πανικόβλητοι οι εταίροι της στην εξουσία.

Δύο ανεξάρτητοι δεξιοί βουλευτές δήλωσαν ήδη χθες ότι δεν είναι βέβαιοι αν θα ψηφίσουν τον προϋπολογισμό του 2011 στις 7 Δεκεμβρίου, πράγμα που έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί, αν τον καταψηφίσουν, ο προϋπολογισμός δεν περνάει, οπότε η κυβέρνηση ανατρέπεται.

Ακόμη και το απεχθές κόμμα των Ιρλανδών Πράσινων, το οποίο συμμετέχει στην κυβέρνηση και μέχρι τώρα στήριζε πλήρως την πολιτική της καθώς μόνο χάρη στους 6 οικολόγους βουλευτές κρατιόταν ο Κάουεν στην εξουσία, προσπάθησε χτες να αποστασιοποιηθεί μήπως και γλιτώσει τη θεωρούμενη ως βέβαιη κοινοβουλευτική εκμηδένισή του στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Δήλωσε ότι τάσσεται υπέρ της διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών τον Ιανουάριο, αποσύρεται από τον κυβερνητικό συνασπισμό, αλλά θα... ψηφίσει τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης από την οποία «αποσύρεται»!

«Ο λαός αισθάνεται εξαπατημένος και προδομένος» δήλωσε ο ηγέτης των Ιρλανδών Πράσινων Τζον Γκόρμλι, ισχυριζόμενος ότι «λυπάμαι πολύ που η χώρα βρίσκεται στα χέρια του ΔΝΤ και εγώ και οι συνεργάτες μου είμαστε βαθιά αναστατωμένοι από όσα συνέβησαν, αλλά πιστεύουμε ότι έπρεπε να μείνουμε διαρκώς στην κυβέρνηση για να δρούμε υπέρ του εθνικού συμφέροντος»!

Χθες τη νύχτα ο Ιρλανδός πρωθυπουργός απέρριψε το αίτημα της αντιπολίτευσης, αλλά και κυβερνητικών βουλευτών να παραιτηθεί αμέσως και δήλωσε ότι θα διαλύσει τη Βουλή και θα προκηρύξει εκλογές μόνο αφού προηγουμένως περάσει τον προϋπολογισμό που θα κατατεθεί στο κοινοβούλιο βάσει και των όρων των ξένων επικυρίαρχων της Ιρλανδίας στις 7 Δεκεμβρίου, αλλά η ψήφισή του μπορεί να χρειαστεί έναν ολόκληρο μήνα. Ετσι οι εκλογές τοποθετούνται περί τον Φεβρουάριο, καθυστερώντας λίγο την απαλλαγή της Ιρλανδίας από αυτή την επονείδιστη κυβέρνηση.

ΝΕΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

Ερχεται η σειρά της Πορτογαλίας

Η καθυπόταξη της Ιρλανδίας και η υπαγωγή της σε καθεστώς Μνημονίου ανοίγει τον δρόμο για τη στοχοποίηση πλέον της Πορτογαλίας ως του επόμενου κράτους - θύματος που θα απολέσει την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία του για να μεταφερθεί και αυτή η χώρα στο «δημοσιονομικό Νταχάου» του «πακέτου σωτηρίας» της ΕΕ και του ΔΝΤ, που έστησαν οι Γερμανοί. Οι πάντες πλέον θεωρούν αναπότρεπτη την εξέλιξη αυτή αναφορικά με την Πορτογαλία, την οποία έχουν ήδη ξεγράψει πριν καλά καλά χυθεί το αίμα της Ιρλανδίας στον βωμό του ευρώ. Το μεγάλο στοίχημα πλέον θεωρείται αν θα γονατίσει αμέσως μετά και η Ισπανία - κάτι που θα σήμαινε το τέλος του σημερινού ευρώ.

Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Χούντες, τότε και τώρα

σκίτσο Π. Τσιολάκη (Ποντίκι)

του Γιώργου Δελαστίκ

από το Πρίν
 Τότε, το 1973, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, η χούντα των συνταγματαρχών είχε επιβληθεί από τους Αμερικανούς στην Ελλάδα για να διευκολυνθεί η Ουάσινγκτον στην υλοποίηση των γεωπολιτικών της σχεδίων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Σήμερα, το 2010, η «χούντα» του μνημονίου επιβλήθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ με την άμεση συνενοχή και συνεργασία της θριαμβευτικά εκλεγμένης κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου προκειμένου να πετύχουν τόσο την εξάλειψη όλων των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων όσο και την καθυπόταξη της Ελλάδας στο Τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας.

Όπως κατά την περίοδο της κατοχής της χώρας μας από το ναζιστικό Τρίτο Ράιχ η κυβέρνηση του δοσίλογου στρατηγού Γιώργου Τσολάκογλου οδήγησε την Ελλάδα στον εφιαλτικό χειμώνα του 1941-’42 όπου ο κόσμος ιδίως στην Αθήνα πέθαινε σαν τις μύγες από την πείνα, έτσι και κατά τη σημερινή κατοχή της πατρίδας μας από το Τέταρτο Ράιχ Γερμανίας - ΕΕ - ΔΝΤ η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, η πιο αντιλαϊκή που υπήρξε ποτέ σε αυτή τη χώρα, οδηγεί την Ελλάδα σε έναν εφιαλτικό χειμώνα κοινωνικής γενοκτονίας απολύσεων και φτώχειας που αποτυπώνεται και στον προϋπολογισμό του 2011. Λεηλασία μισθών και συντάξεων, φόροι επί φόρων, απολύσεις κατά εκατοντάδες χιλιάδες, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων ώστε οι εργαζόμενοι να πληρώνονται λιγότερα απο τις κατώτατες αμοιβές, απολύσεις κατά βούληση των εργοδοτών με μηδαμινό κόστος και μύρια όσα συνιστούν την πολιτική της «χούντας» της ΕΕ και του ΔΝΤ που υλοποιείται με όργανο την προθυμότατη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, η οποία έχει αναλάβει με ενθουσιασμό το ρόλο μιας κυβέρνησης οικονομικών Κουίσλινγκ, στον πυρήνα της οποίας βρίσκετια μια χούφτα «εμιγκρέδων» τύπου σύγχρονων Φαναριωτών, οργάνων ξένων οργανισμών όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ και πάει λέγοντας... 


Η πολιτική της Γερμανίας «μπορεί να τσακίσει κάποιες χώρες (της ΕΕ) ωθώντας τις οικονομίες τους σε χρεοκοπία» δήλωσε τη Δευτέρα στο Παρίσι ο Γ. Παπανδρέου, λέγοντας μια μεγάλη αλήθεια που όλοι οι ευρωπαίοι ηγέττες συζητούν μεταξύ τους, αλλά κανένας δεν τολμάει να πει δημόσια. Την ίδια ακριβώς ημέρα, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά την πλήρη ασυνέπεια λόγων και έργων αυτής της κυβέρνησης, ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου συναινούσε πλήρως στα πιο εξοντωτικά μέτρα εναντίον του ελληνικού λαού που του υπαγόρευαν οι ξένοι επικυρίαρχοι, αποδεικνύονττας εμπράκτως ότι καθόλου δεν πήγε χαμένη η πολυετής θητεία του ως υπαλλήλου του ΟΟΣΑ! Όσο για το πού μας οδηγεί αυτή η κυβέρνηση με την πολιτική της, αυτό έγινε πεντακάθαρο ακόμη και για τους πολιτικά αόμματους με την τραγωδία του λαού της Ιρλανδίας και το πώς κατασπάραξαν τη χώρα αυτή η Γερμανία, οι υπόλοιπες μεγάλες χώρες της ΕΕ μέσω των μηχανισμών της ευρωζώνης και η Βρετανία, παρά τη σθεναρή αντίσταση που αποπειράθηκε να προβάλει η δεξιά ιρλανδική κυβέρνηση. Με το... ζόρι(!) οδηγούν την Ιρλανδία σε καθεστώς μνημονίου.  


Το δράμα του ιρλανδικού λαού συνίσταται στο ότι αυτούς τους βάζουν σε καθεστώς υποτέλειας παρόλο που δύο ολόκληρα χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι της Ιρλανδίας έχουν υποστεί τα πάνδεινα σε ό,τι αφορά στις περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών. Επιπροσθέτως, ο δημόσιος τομέας έχει ήδη ξεπουληθεί σε ιδιώτες, οι επιχειρήσεις δεν πληρώνουν παρά μηδαμινούς φόρους καθώς ο ενιαίος συντελεστής γι’ αυτές είναι εξωφρενικά χαμηλός (μόλις 12,5%), ενώ τα εργασιακά δικαιώματα έχουν ήδη καταργηθεί την τελευταία εικοσαετία στο όνομα της «εργασιακής ευελιξίας». Έχοντας δηλαδή τηρήσει κατά γράμμα όλες ανεξαιρέτως τις αρχές του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού, έχοντας στο πλαίσιο αυτό λιώσει τους εργαζόμενους, η Ιρλανδία χρεοκόπησε πανηγυρικά! Χρεοκόπησε με πολύ δυσμενέστερους όρους από την Ελλάδα γιατί τα βαμπίρ του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν ήδη πιει το αίμα των ιρλανδών εργαζομένων, οπότε με την επιβολή του μνημονίου οι νέοι της Ιρλανδίας αντιμετωπίζουν το δίλημμα του...19ου(!) αιώνα «εξαθλίωση ή μετανάστευση», καθώς η δεξιά κυβέρνηση φόρτωσε το βάρος των χρεών των τραπεζών στο κράτος, οδηγώντας έτσι το κράτος σε χρεοκοπία προκειμένου να διαφυλαχτούν τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των μετόχων των τραπεζών.


Στην αναπότρεπτη χρεοκοπία υπό όρους που θα υπαγορεύσουν η ΕΕ και το ΔΝΤ οδηγεί και την Ελλάδα η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου εφαρμόζοντας την πολιτική που υπαγορεύει το μνημόνιο. Επέβαλαν αυτά τα εξοντωτικά μέτρα με πρόσχημα το δημόσιο χρέος, αλλά από 110% του ΑΕΠ που ήταν αυτό το 2008, με το μνημόνιο θα εκτοξευθεί στο... 152%(!) του ΑΕΠ το 2011 και σαφώς πάνω από το 160% το 2013, με τη λήξη του μνημονίου! Βάσει ποιας λογικής θα μπορεί τότε η όποια ελληνική κυβέρνηση να δανειστεί με λογικά επιτόκια από τις «αγορές»; Είναι προφανές ότι ΕΕ και ΔΝΤ μας ποτίζουν δηλητήριο, όχι φάρμακο.

Επέτειος Πολυτεχνείου

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Η κατάθλιψη που περιβάλλει τις επετειακές αναπαραστάσεις της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι προϊούσα και αθεράπευτη.

Από τον ένα χρόνο στον άλλο, η απόσταση που χωρίζει την ηθική και ψυχική αυθεντικότητα του γεγονότος εκείνου από την τωρινή πολιτικοτηλεοπτική σκηνή όπου συντελείται η εκμηδένιση των θεσμών, των νοημάτων, των ιδεών, όσο και του κοινωνικού κράτους, αντιστέκεται με τρόπο όλο και πιο κραυγαλέο στις προσπάθειες των αξιωματούχων να τη γεφυρώσουν. Από τα χείλη ανθρώπων, όπως ο πρωθυπουργός, τα περί Πολυτεχνείου ακούγονται όχι απλώς επίπλαστα, δηλαδή χωρίς ουσιαστικό ή συμβολικό αντίκρισμα, αλλά και ελαφρώς κακόγουστα, εφόσον ο επιδιωκόμενος παραλληλισμός με τα υποτιθέμενα αιτήματα των νέων της εποχής μας (έτσι όπως τους φαντάζεται ο Γιώργος), μεταξύ των οποίων φιγουράρει, υποθέτουμε, και η ανάγκη για βελτιωμένο σήμα στα κινητά, δεν θα έπειθε ούτε τον πρόεδρο της επιτροπής για την επανεκλογή του Ομπάμα.

Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ προέρχεται ειδικά απ' αυτό το τρομακτικό χάσμα ανάμεσα στην έκρηξη γνησιότητας που προκάλεσε η γενιά του Πολυτεχνείου και στους σημερινούς αλλοτριωμένους «λόγους» που γίνονται κυρίαρχοι μέσω της κατανάλωσης και του θεάματος, μέσω της τεχνολογίας και του έρποντος κυνισμού, μέσω του lifestyle και των άπειρων υποπροϊόντων και ανακλαστικών, των οποίων η εκ του ασφαλούς εμφάνιση συνόδεψε, δίχως αντίλογο, την απερίγραπτη παρακμή της ικανότητας του ανθρώπου να σκέφτεται τη ζωή του ως πολιτικό ον. Με το κενό να διευρύνεται στο ψυχικό και υπαρξιακό επίπεδο, για να μη μιλήσουμε και για το βίωμα της ιστορικής μνήμης που υπεραναπληρώνεται με τις παρωδίες των μνημοσύνων, τα παιδιά και οι έφηβοι, όσο και αν συλλαμβάνουν διαισθαντικά το μέγεθος της ηρωικής ανιδιοτέλειας που εκδηλώθηκε εκείνες τις μέρες, αδυνατούν να κατανοήσουν το περιεχόμενο εννοιών, όπως η αυθόρμητη οργάνωση του πολιτικού υποκειμένου ή η υποχρέωση του ανθρώπου να αμφισβητεί οτιδήποτε παρουσιάζεται σαν «φυσικό» ή «μονόδρομος».

ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ των όσων κολακευτικών λέγονται απ' τους υποκριτές, τα παιδιά των σημερινών σχολείων, που γαλουχήθηκαν με τη δαιδαλώδη, αλλά αβαθή λογική των προσομοιώσεων, των βιντεοπαιγνιδιών και του Διαδικτύου, είναι προς το παρόν κάθε άλλο παρά ικανά να αντιληφθούν την αληθινή σημασία της επινοητικής φαντασίας -όχι εκείνης που μνημονεύεται στο μήνυμα του πρωθυπουργού, αλλά αυτής που θα τους επέτρεπε να υποπτευθούν ότι το κενό που ανοίγεται στη συνοχή της γενιάς τους εξαιτίας της διάχυτης κατάθλιψης και αδιαφορίας είναι, συν τοις άλλοις, ένα κενό πολιτικής. Αν είσαι γεννημένος το '92 ή το '95 και άρα γνωρίζεις την πολιτική μόνον από αφηγήσεις, η πιθανότητα να συνειδητοποιήσεις ότι λείπει η πολιτική είναι καθαρή φαντασία.

ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ, λοιπόν, απ' τα παιδιά όχι να συμφωνήσουν με όσα λέμε, αλλά να μας εκπλήξουν. 

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Είχε παλιόκαιρο...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

• Αυτό που κατάφερε η κυβέρνηση, με τη συνεργία των μίντια και των επιτελών της Ε.Ε., στις τελευταίες εκλογές είναι ότι καθήλωσε τον κόσμο σπίτι.
  Αλλά και η μειοψηφία που ψήφισε, δειλά και μουδιασμένα προέκρινε δημάρχους και περιφερειάρχες υποστηριζόμενους από το κυβερνών κόμμα. Αντάρτες και μη.
  Αλλο ανέκδοτο αυτό με τους αντάρτες του ΠΑΣΟΚ. Συχνά πιο ΠΑΣΟΚοι και από τους ΠΑΣΟΚους, οι αντάρτες κατάφεραν να παραπλανήσουν, αποβάλλοντας, ένεκα ανταρσίας, τη μνημονιακή τους ευθύνη, μη αποποιούμενοι όμως την κομματική τους ιδιότητα. Ετσι επιχείρησαν το αδιανόητο: να κατέβουν συμπαρατασσόμενοι με το κυβερνών κόμμα, όχι όμως και με την κυβέρνηση.
  Είναι ωραίο να είσαι με το ΠΑΣΟΚ, με όσα ο κομματικός μηχανισμός θα σου δωρίσει και ταυτόχρονα να δηλώνεις αντάρτης για την κυβέρνηση, γλιτώνοντας όσα η οικονομική πολιτική του ΠΑΣΟΚ θα σου αποστερούσε.
  Ηεκ πρώτης όψεως παράλογη εκλογική νίκη που κατόρθωσε να αποσπάσει η κυβέρνηση, κινούμενη στα απόνερα του Μνημονίου και στα ακίνητα ύδατα της βαλτωμένης οικονομίας, εξηγείται ως εξής: Είτε κατά τρόπο ηθελημένο είτε ως ατυχές περιστατικό, απότοκο της ροής των εξελίξεων, η πολιτική διαχωρίστηκε από την οικονομία στη συνείδηση του εκλογικού σώματος.
  Το κατεξοχήν πολιτικό φαινόμενο, η οικονομία, κατέστη απολιτίκ. Οι πολίτες έφτασαν στο σημείο να πιστεύουν ότι η οικονομία λειτουργεί αυτόνομα, πέραν των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης. Οτι ο κόσμος της οικονομίας κινείται με τους δικούς του άδηλους και ανεξέλεγκτους αυτοματισμούς, μακριά από κάθε πολιτική απόφαση, ενέργεια και πρωτοβουλία. Ετσι, οι ψηφοφόροι κάθησαν στα αβγά τους νομίζοντας ότι, είτε ψηφίσουν για την πολιτική είτε όχι, τις οικονομικές εξελίξεις είναι καταδικασμένοι να τις παρατηρούν εκ του μακρόθεν, ανίκανοι, τόσο οι ίδιοι όσο και οι πολιτικοί ηγέτες τους, να επέμβουν και να επηρεάσουν το οικονομικό γεγονός.
  Παρότι θύματα της οικονομίας, οι πολίτες δεν καταλογίζουν στην κυβέρνηση πολιτική ευθύνη για το χειρισμό των οικονομικών, δημοσίων και μη, θεωρώντας ότι η κυβερνητική πολιτική δεν μπορεί να ακουμπήσει την οικονομία, καθώς πολιτική και οικονομία είναι, ως εκ της φύσεώς τους, δύο ξεχωριστές οντότητες, κουφές η μία στο άκουσμα της άλλης. Η μεγαλύτερη ευθύνη της κυβέρνησης δεν είναι τόσο ότι κατέστρεψε την οικονομία όσο ότι την αφαίρεσε από την πολιτική.
  Πούλησε λοιπόν η κυβέρνηση το παραμύθι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρά άβουλοι και μοιραίοι να περιμένουμε να κοπάσει κάτι, ως να μην είναι πολιτικής φύσης αλλά θεϊκής, που υπερβαίνει τα γήινα και ίπταται από πάνω μας ως δαμόκλειος σπάθη.
  Η μισή ντροπή είναι της κυβέρνησης που μετέτρεψε την οικονομία, από δική της δουλειά και αρμοδιότητα, σε φυσικό γεγονός που ακολουθεί νόμους πέραν της πολιτικής ευθύνης. Η άλλη μισή ντροπή, και μεγαλύτερη, είναι όσων πιάστηκαν στη φάκα και έδωσαν περίοδο χάριτος στην κυβέρνηση, όσο να περάσουν η νεροποντή και η κακοκαιρία, ώστε να βγει μετά στη λιακάδα και να εφαρμόσει επιτέλους τη σοσιαλιστική πολιτική που προεκλογικά είχε υποσχεθεί. Καλά να πάθουμε που εξακολουθούμε να τους έχουμε μη στάξει και μη βρέξει.
  jparaske@enet.gr
  Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η επιβεβαίωση της απαξίωσης της «πολιτικής»

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Οι ντόπιες και ξένες ελίτ πανηγυρίζουν για τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, ενώ ο γνωστός «σοσια-ληστής» ηγέτης του ΔΝΤ όσο και ο δηλώνων «σοσιαλιστής με πατέντα» Γιωργάκης και η κοινοβουλευτική «χούντα» του διακηρύσσουν ότι τα αποτελέσματα των εκλογών νομιμοποίησαν τα ληστρικά μέτρα.  

Ο θρασύτατος μάλιστα Ντομινίκ Στρος-Καν θριαμβολόγησε για τη νίκη της «αριστεράς» στην Ελλάδα (δηλαδή της χούντας και των «αριστερών» δεκανικιών της στη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους-Πράσινους και τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ) δηλώνοντας με θαυμασμό: «Δεν έχει ποτέ συμβεί, παρά το τόσο σκληρό πρόγραμμα που οι Ελληνες υποχρεώθηκαν να υποστηρίξουν, το να γίνει κατανοητό στον πληθυσμό ότι ήταν αναγκαίο και αυτός τελικά να υποστηρίξει στην πλειοψηφία του την υπάρχουσα κυβέρνηση». Και, πράγματι, από όπου πέρασε το ΔΝΤ και εφάρμοσε ακόμη και ηπιότερα μέτρα από αυτά της δικής μας χούντας, οι λαοί τελικά τους «πήραν με τις πέτρες»: από την Ουγγαρία που μαύρισε τους αντίστοιχους «σοσιαλιστές», μέχρι την Αργεντινή όπου η χούντα και το ΔΝΤ φυγαδεύονταν με ελικόπτερα1.

Οσοι, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι ο ελληνικός λαός ενέκρινε τα μέτρα και την κατεδάφιση ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων, πρέπει επίσης να δεχθούν ότι ζούμε σε μια παρωδία «δημοκρατίας» όπου αυτό που περνά για πολιτική, όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την κλασική έννοια της Πολιτικής ως της συλλογικής αυτο-διεύθυνσης των πολιτών, αλλά ούτε καν πληροί τα κριτήρια μιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» (που δεν έχει βέβαια σχέση με πραγματική δημοκρατία). Και αυτό, διότι η όλη διαδικασία για να περάσουν τα κτηνώδη μέτρα που θα γονατίσουν τα λαϊκά στρώματα για δεκαετίες, στηρίχθηκε σε μια σειρά από απάτες. Δηλαδή:

α) Στην αρχική κατάφωρη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος, όπου ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα εκλέχθηκε για να εφαρμόσει πρόγραμμα που ήταν εντελώς αντίθετο αυτού που εφάρμοσε μετεκλογικά.

β) Στη συνακόλουθη απάτη ότι η κυβέρνηση (η οποία επάξια απέκτησε τον τίτλο της χούντας όταν δεν τόλμησε να φέρει σε δημοψήφισμα μέτρα που αλλάζουν δραματικά το κοινωνικό-οικονομικό τοπίο) δήθεν δεν ήξερε το μέγεθος της κρίσης και των απαιτούμενων μέτρων.

γ) Στο χοντρό ψέμα που υιοθέτησε όλο το κατεστημένο ότι το Μνημόνιο (ή κάποια παραλλαγή του) αποτελούσε μονόδρομο «για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις», όταν ακόμη και η πορτογαλέζικη ελίτ συζητά την πιθανότητα εξόδου από την ευρωζώνη, ακριβώς για να αποφύγει τον ελληνικό «μονόδρομο», ενώ οι Ιρλανδοί, με διπλάσιο έλλειμμα από εμάς, αγωνίζονται μέχρι την τελευταία στιγμή να μην εκχωρήσουν κυριαρχία, δηλώνοντας για τους δικούς μας ξεδιάντροπους πολιτικάντηδες «εμείς δεν είμαστε Ελλάδα»! Φυσικά, όλα αυτά δεν εμπόδισαν συγγραφείς μας να δηλώνουν, με το τουπέ «σοφού», ότι, αφού... δεν διακυβεύονταν κρίσιμα ζητήματα, θα ψήφιζαν «πρόσωπα»2 («κατά σύμπτωση» υποστηριζόμενα από τη χούντα), ενώ «κομμουνιστές» μουσικοσυνθέτες δεν έχουν πρόβλημα να «τιμώνται» από μέλη της χούντας με επικεφαλής τον θρασύτατο υπαρχηγό της, ενισχύοντας την εικόνα της «κανονικότητας» που καλλιεργούν τα ημι-ολοκληρωτικά κρατικά κανάλια3!

δ) Στην ολοκλήρωση της απάτης με τους αρχηγούς της χούντας και του ΔΝΤ να ισχυρίζονται ότι τα κτηνώδη μέτρα εγκρίθηκαν από το λαό, όταν στην πραγματικότητα, αν υπολογιστούν η αποχή/άκυρο/λευκό, οι εκλεκτοί της χούντας εκλέχθηκαν από το 15% με 20% των πολιτών. Με άλλα λόγια, το Μνημόνιο της τρόικας και των υποτελών της εγκρίθηκε άμεσα από λιγότερο από το 1/5 του λαού ή έμμεσα (αν συνυπολογίσουμε τις ψήφους των ευρωπαϊστών στα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους) από κάτι παραπάνω από το 1/3 των πολιτών. Το γεγονός επομένως ότι, όπως έδειξε σχετική δημοσκόπηση4, το 75% των πολιτών είναι εναντίον του Μνημονίου, φανερώνει πως το μεγαλύτερο τμήμα της αποχής/άκυρου εκφράζει συνειδητή απαξίωση όχι μόνο του Μνημονίου, αλλά και αυτού που περνά για «πολιτική». Το ίδιο έδειξαν και οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου που πήραν σαφώς αντι-χουντικό χαρακτήρα, γι' αυτό και η χούντα προσπάθησε να τις συντρίψει με χημικά και δακρυγόνα.

Συμπερασματικά, μόνο ένα δημοψήφισμα (όχι βέβαια χουντικό!) θα μπορούσε να νομιμοποιήσει τα μέτρα -ούτε καν οι εκλογές, που θα στόχευαν απλά να παγιδεύσουν πάλι το εκλογικό σώμα σε ψευτο-επιλογές μεταξύ Μανωλιών με διαφορετικά ρούχα...

ΥΓ. Σε άρθρο μέλους του Κ.Σ. της ΚΝΕ («Ριζοσπάστης», 14/11/2010) η ανάλυσή μου για την κρίση και την εναλλακτική λύση «τσουβαλιάζεται» μαζί με άσχετες ή και σαφώς ρεφορμιστικές αναλύσεις, με τις οποίες κονταροχτυπιέται. Εάν η άποψη αυτή εκφράζει τη γραμμή του κόμματος, τότε θα πρόκειται για σαφή (και θλιβερή) διαστρέβλωση των απόψεών μου. Οσον αφορά το ερώτημα αν είναι δυνατόν συνεργάτες αστικών εφημερίδων να εκφράζουν μια συνεπή αντικαπιταλιστική γραμμή, θα έπρεπε ο συντάκτης καλύτερα να ρωτήσει τον... Μαρξ γι' αυτό!

http://www.inclusivedemocracy.org

1. Βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμ. 2010) κεφ. 10.

2. Βλ. «αυτο-συνέντευξη» Γ. Γραμματικάκη, Κυριακάτικη «Ε», 7/11/2010.

3. Βλ. τρέιλερ για την αποψινή εκπομπή της ΕΡΤ, «Στην υγειά μας».

4. Βλ. δημοσκόπηση Γιάννη Μαυρή για το κανάλι «ΣΚΑΪ». 

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο Κυρίαρχος Λαός

Γράφει ο 29-26

Από τον καιρό που η τρόικα εγκαταστάθηκε στα μέρη μας ακούω όλο και πιο συχνά από φίλους και γνωστούς εκφράσεις όπως :

- Ο λαός θα ξεσηκωθεί…

- Ο λαός δεν αντέχει άλλα μέτρα…

- Η οργή του κόσμου…

και άλλα τέτοια.

Και επειδή είμαστε ελληναριά τρελά και ξεχνάμε μέσα στις υπερβολές μας (και γω μαζί) προσπάθησα να θυμηθώ την συμπεριφορά του καταπιεζόμενου λαού τα τελευταία χρόνια....

Τι θυμάμαι; Έναν λαό που:

• Εν γνώσει του ψηφίζει για πολλά - πολλά χρόνια κλέφτες και λωποδύτες να τον κυβερνούν.
• Τα αρπάζει από τους συμπολίτες του ως εφοριακός, τελωνειακός, γιατρός κλπ απλά για να κάνει τη δουλειά του.
• Χτίζει παράνομα και ουρλιάζει στις κάμερες για αποζημιώσεις όταν το σπίτι του καίγεται το κατακαλόκαιρο στο κέντρο του δάσους.
• Γίνεται όργανο του κόμματος και επιδίδεται σε απίστευτες μικροπρέπειες για ένα ρουσφέτι.
• Φοροδιαφεύγει όπου και όπως μπορεί, είτε σαν ελεύθερος επαγγελματίας είτε σαν μισθωτός.
• Παίρνει αναπηρικές συντάξεις-μαϊμού και δουλεύει ταυτόχρονα και αδήλωτα ως ταρίφας όπου παίρνει τριπλοκούρσες.
• Ποντάρει με ύφος γιάπη της Wall Street στο χρηματιστήριο και όταν χάνει τα λεφτά του ζητάει αποζημιώσεις για να ξεπληρώσει το στεγαστικό δάνειο που έπαιξε.

Πέρα από το δίκιο του εργάτη και του λαού και οποιουδήποτε εσείς θέλετε υπάρχουν και αυτοί οι πολίτες που αποτελούν δυστυχώς την πλειοψηφία στην Ελλάδα. Μια τραγική πλειοψηφία που καταπίνει οτιδήποτε υγιές και το σπρώχνει στον πάτο μαζί της. Αυτοί οι συμπολίτες μας, μας οδήγησαν στο ΔΝΤ και ίσως μας πάνε ακόμη παραπέρα, σε καταστάσεις που φάνταζαν απίστευτες λίγα χρόνια πριν για την Ελλάδα.

Ο κομματικός στρατός κατοχής αντέχει πολλά. ΔΕΝ θα ξεσηκωθεί, ΔΕΝ θα επαναστατήσει όσο νιώθει την κομματική μηχανή δίπλα του τις δύσκολες αυτές στιγμές και όσο κρατά σφιχτά στα χέρια του την υπόσχεση ότι δεν θα τον ξεχάσει όταν φύγει το καταραμένο ΔΝΤ και ανοίξουν οι ρημάδες οι αγορές…

Πηγή: http://himaira.blogspot.com/2010/11/blog-post_5789.html

Εύθρυπτο οικοδόμημα

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ 

Τα φρικώδη τα ξέρουμε, τα ζούμε: περικοπές, ανεργία, άγρια φορολογία, πρωτοφανής ύφεση.

Η συνέχεια ισοϋψής: περικοπές μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, απολύσεις στο Δημόσιο, νέες αυξήσεις εμμέσων φόρων, περαιτέρω περικοπή δημοσίων επενδύσεων. *** Πού κατατείνουν, υποβολέα, οι εντολές των επικυρίαρχων και ο κυνισμός του ΣΕΒ; Πολύ απλά: στην εξομοίωση των μισθών με εκείνους της Ασίας και των χωρών του πρώην «υπαρκτού». Δήθεν για λόγους ανταγωνιστικότητος. Ομως το βασικό πρόβλημα, τουλάχιστον της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι η επιβάρυνση του κόστους των προϊόντων λόγω του -έτσι κι αλλιώς- γλίσχρου μεροκάματου, αλλά εξαιτίας άλλων παραγόντων (ποιότητα, διαφήμιση, αδυναμία εισόδου σε ξένες αγορές κτλ.). Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι ακριβά προϊόντα (π.χ. γερμανικά) είναι ευπώλητα στην παγκόσμια αγορά *** Ας πάμε, όμως, λίγο πίσω. Η αντίστροφη μέτρηση για την ελληνική οικονομία δεν άρχισε την εποχή του Καραμανλή. Τότε, απλώς επιδεινώθηκε η κατάσταση. Αρχισε με τα ψεύτικα στοιχεία για να μπούμε στην ΟΝΕ. Και ακολούθησε το μέγα έγκλημα, όταν μπήκε το ευρώ στις καθημερινές συναλλαγές: η παντελής απουσία ελέγχου επέτρεψε απίστευτες θηριωδίες, με αποτέλεσμα να εκτοξευτεί η ακρίβεια και να ιδρύσει καθεστώς. Η Ελλάδα μέσα σε λίγες ημέρες έγινε μια από τις πιο ακριβές χώρες της Ενωσης! Λένε ότι «και άλλοι έκαναν δημιουργική λογιστική». Οντως. Αλλά με μια διαφορά: κανένα κράτος, που έδωσε κάποια ψεύτικα στοιχεία, δεν φιλοτέχνησε την εικόνα μιας εύρωστης οικονομίας, όπως εμείς επί Σημίτη. Κανένας δεν πούλησε στον κόσμο τόσα ψέματα και ψευδαισθήσεις. Τώρα, πληρώνουμε το τίμημα *** Η Ενωση; Ενα εύθρυπτο οικοδόμημα, που τρίζει...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ο χορός του αλληλοσκοτωμού

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.ΧΙ.2010 stathis@enet.gr

Υπάρχουν οι άνθρωποι που τους φταίει ο Θεός για όσα έχουν συμφωνήσει με τον Διάβολο. Θα τους βρείτε παντού: στα πάνελ να ζητάνε απολύσεις, στις εκκλησίες να κάνουν μεγάλους σταυρούς, στο σπίτι τους να λένε μεγάλες κουβέντες -ή να μη μιλούν καθόλου- και δίπλα σας. Οταν δεν μοσχοβολάει μέσα σας η αύρα του εσπερινού - κάποια απ' αυτές τις νεκρές ψυχές καταδίδει κάπου τον πλησίον της...

Το κυρίως θέμα τις τρέχουσες ημέρες είναι και θα είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Η σταδιακή στην αρχή και η εξ ολοκλήρου στη συνέχεια υποκατάστασή τους με επιχειρησιακές ή και ατομικές συμβάσεις - που θα

απέχουν από τη μαύρη εργασία όσον ο ένας κρίκος μιας αλυσίδας απ' τον άλλον.

Οι σπασμωδικές κινήσεις της κυρίας Κατσέλη είχαν άδοξο τέλος (άδοξες έτσι κι αλλοιώς και οι ίδιες) μπροστά στην απάθεια των Τροϊκανών: Οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα καθ-ιερωθούν! Εχετε υπογράψει το Μνημόνιο.

- Μα δεν υπογράψαμε ακριβώς αυτό!

- Ανάθεμα κι αν ξέρατε τι υπογράφατε!

Οι χαρτοφύλακες έκλεισαν, οι Τροϊκανοί απεχώρησαν, τρέχουν τώρα τα ανδρείκελά τους -οι Υπουργοί και ο Πρωθυπουργός- να συμμορφωθούν.

Κι επιστρατεύεται το βαρύ (τρομάρα του) πυροβολικό.

Ο κ. Δασκαλόπουλος, η κυρία Ξαφά κι άλλοι, να ζητούν εν πρώτοις απολύσεις και στο δημόσιο. Με το ευλογοφανές σκεπτικό ότι «αφού γίνονται απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, γιατί να μη γίνονται και στον δημόσιο;».

Εξομοίωση! Εξίσωση! Αλλά προς τα κάτω.

Το έργο είναι παλιό, η τακτική πανάρχαια, divide ut regnas, διαίρει για να βασιλεύεις. Παρ' ότι όμως το έργον παλιατσούρα και πανάθλιο, παρ' ότι το έχουμε δει χίλιες φορές και παρ' ότι έχουμε υποστεί τα επίχειρά του άλλες τόσες, το βλέπουμε πάλι με ευχαρίστηση, χειροκροτούμε, το κόλπο πιάνει!

Γιατί;

Διότι η άρχουσα τάξη, οι δυνάστες, οι δανειστές, οι τοκογλύφοι, οι δυνατοί, οι μεγαλοαστοί και τα πολιτικά τους τσιράκια απευθύνονται στους αθλίους όλων των τάξεων, στους καθυστερημένους και τους κακόψυχους, αυτούς που θέλουν το κακό του άλλου, τους μοχθηρούς, αυτούς που ζηλεύουν ό,τι δεν μπορούν να (κατ)έχουν οι ίδιοι.

«Γιατί», σου λέει ο ιδιωτικός υπάλληλος, «να μην απολύεται και ο δημόσιος υπάλληλος; Γιατί να μην ψοφήσει η γίδα του διπλανού μου;».

Ανθρωποι που η τηλεόραση, η διαφήμιση και η εξουσία τούς εκπαίδευσαν να 'ναι λύκοι (αλλά ραγιάδες λύκοι) βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση να βγάλουν το μάτι του διπλανού τους, χάριν του αφεντικού (του ταξικού τους εχθρού), που όμως τον βλέπουν σαν έναν άνθρωπο «σωστό», «μετρημένο», «νηφάλιο», μη σας πω και φιλόσοφο. Που μας δίνει ένα κομμάτι ψωμί και μας το μαγαρίζουν οι άλλοι, οι ζήτουλες,οι ανεπρόκοποι, οι πεινασμένοι, οι απασχολήσιμοι - όχι, κύριε! να απολύονται οι λούζερς!

*****

Βεβαίως, το (ακόμα πιο) τραγικό είναι ότι, τη στιγμή που ένας ιδιωτικός υπάλληλος μπορεί να σκέφτεται έτσι για τους «άχρηστους» του δημοσίου τομέα, απολύεται και ο ίδιος από το αγαπημένο του αφεντικό και καταλήγει στα σκουπίδια. Εις μάτην οι έως τότε έπαινοι για την καλή του δουλειά, εις μάτην όμως και το μίσος για τους συνανθρώπους του - στα σκουπίδια.

Τι να πω;

Ισως έτσι να 'ναι η ανθρώπινη φύση! απολύτως άσχετη με την ταξική θέση! κι ακόμα περισσότερο, με την ταξική συνείδηση!

Ισως έτσι εξηγείται γιατί κάποιοι μπορεί να 'ναι πλούσιοι κι αριστεροί λόγω ήθους, ενώ άλλοι είναι φτωχοί και δεξιοί λόγω ευήθειας.

Ποιος Πλάτων (ο άνθρωπος γεννιέται) και ποιος Αριστοτέλης (ο άνθρωπος γίνεται); Το πρόβλημα αυτό το έχει λύσει η εξουσία από κτίσεως πολιτευμάτων.

Ουδείς θα υπήρχε πατρίκιος, αν δεν υπήρχε ο πληβείος που τον υποστηρίζει. Παρ' ότι λοιπόν δεν με εκπλήσσει ο εργάτης που ζητάει την απόλυση του άλλου εργάτη, δεν παύει να μου προκαλεί αηδία. Το κτήνος που ζητάει στην αγορά τον λόγο για να δηλώσει ότι ο θάνατος των άλλων είναι η ζωή του.

Μάλιστα για να επευφημήσει, να απαιτήσει αυτόν τον θάνατο, αυτήν την απόλυση, πιστεύοντας ως δίκαιο την ύβριν που του τρώει την καρδιά. Ναι, από τους Δυνατούς περισσότερο έχω σιχαθεί αυτούς που τους υποστηρίζουν. Αυτούς που βλέπουν τη ζωή σαν μια αρένα, μια ζούγκλα, όπου επιβιώνουν μόνον οι δυνατοί -αυτοί που στο τέλος θα φάνε και τους ίδιους, που θα πηδήξουν τα παιδιά τους, όπως πήδηξε ο Μωάμεθ τα παιδιά του Νοταρά.

Εντάξει, «λύκος ο άνθρωπος για τον άνθρωπο» (όταν εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον), αλλά και λύκος με τον σύντροφό του; τον συνάδελφό του; -ώς πότε αυτή η διαρκής νύχτα των κρυστάλλων στα ανθρώπινα...;
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΣ ΕΣ ....

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.ΧΙ.2010 stathis@enet.gr

Τζώρτζιο Ναπολιτάνο, ένα ιστορικό στέλεχος της δεξιάς πτέρυγας του άλλοτε ισχυρού PCI, σήμερα Πρόεδρος της Μπερλουσκονικής Ιταλίας... Αγγελα Μέρκελ (ή όταν η Θάτσερ συνάντησε τον Κόναν τον Βάρβαρο), πρώην κομμουνίστρια στην πρώην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, το νυν η σιδηρά κυρία της σιδηράς δεξιάς. Η Μέρκελ, το πουλέν της Μπούντεσβερμπανκ...

Ο κ. Μπαρόζο, ένας μαοϊκός α λα Κον Μπεντίτ τότε, σήμερα ένας φουσκωμένος διάνος - το σήμα κατατεθέν της β' εθνικής των εθνών, ένας καρπαζοεισπράκτορας, ένα άθυρμα, ένα καλοταϊσμένο σκουπίδι...

Ντομινίκ Στρος-Καν, ένας σοσιαλιστής, αρχιερέας στο ΔΝΤ -να κρατάει ο διάολος την κοιλιά του απ' τα γέλια- για τα εκατομμύρια παιδιά που σκοτώνουν τα λεφτά! με την πείνα, τις βόμβες και την αρρώστια.

.....................................

Αυτή είναι η Ευρώπη μας; κάτι σαν τον Τόνυ Μπλαιρ; έναν καλοπληρωμένο προδότη της εργατικής τάξης, που οι πολλοί φόνοι τον έκαναν Καθολικό; Αυτό είναι η Ευρώπη; μια μάνα που πρέπει να τη σκοτώσει ο Αμλετ ο γιος της;

Ηρθε η ώρα της Χρυσής Αυγής. Να δείξει το πρόσωπό της. Σε όσους έχει παραπλανήσει -επιτέλους παραπλάνησε κάποιους, όπως τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα. Τώρα, που έβγαλε δημοτικό σύμβουλο, θα αναγκασθεί να δείξει το πρόσωπό της. Να το δει η Αθήνα. Και να αναγκασθεί η Δημοκρατία να αμυνθεί.

Η Χρυσή Αυγή είναι οι Ελληνες Ναζί. Που πουλάνε πατριωτισμό. Τι σχέση έχει όμως ο πατριωτισμός με τον ναζισμό; Δεν διαμέλισαν οι Ναζί την Ελλάδα όταν την κατέλαβαν; Την έκοψαν στα τρία! Τι σχέση έχει λοιπόν ο πατριωτισμός των Χρυσαυγιτών ναζήδων με τον πατριωτισμό των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στους Ναζί;

Οση σχέση έχει ο πατριωτισμός με τον εθνικισμό και τον φασισμό. Καμμία! Οι φασίστες και οι εθνικιστές μισούν τους άλλους. Μισούν τους Εβραίους - είναι αντισημίτες. Μισούν τους Μουσουλμάνους - είναι ισλαμοφοβικοί. Μισούν τους ξένους γενικώς - είναι ρατσιστές.

Πιστεύουν ότι το έθνος είναι θέμα αίματος και φυλής, λες και οι άνθρωποι είναι ακόμα στην εποχή των Νεάντερταλ και του Κρο Μανιόν.

Κι επειδή ο εθνικισμός είναι πάντα θέμα αμάθειας, οι φασίστες αυτοί νομίζουν ότι ο εαυτός τους είναι περιούσιος, ότι οι Ελληνες είναι καλύτεροι απ' τους άλλους -ακριβώς όπως κάθε βλάκας πιστεύει ότι η φάρα του είναι ανώτερη και οι άλλοι υπάνθρωποι.

Τα καθίκια που πιστεύουν τέτοια πράγματα έχουν κάψει ήδη μία φορά την ανθρωπότητα στα Αουσβιτς.

Και η Χρυσή Αυγή πιστεύει ακριβώς αυτά - τα ίδια που πίστευαν και οι Ευρωπαίοι Ναζί, είτε Γερμανοί είτε Βέλγοι, πασπαλισμένα και με ολίγην από βαλκανικό καρκατσουλιό τύπου Ελληνάρα, Ουστάσι, Τσέτνικου και Γκρίζου Λύκου.

Τι σχέση έχει η Χρυσή Αυγή με το ποσοστό που πήρε στον Αγιο Παντελεήμονα ή άλλες γειτονιές; Καμμία.

Οι άνθρωποι εκεί είναι τόσο ταλαιπωρημένοι και τρομοκρατημένοι από τη δυστυχία και την εγκληματικότητα των μεταναστών που καταψήφισαν τους πάντες. Τα κόμματα, το κράτος, τον κ. Κακλαμάνη -και στον β' γύρο βεβαίως- τον κ. Καμίνη, την Αριστερά, όλους!

Ψηφίζοντας τους φασίστες οι κάτοικοι, «έσπασαν» -οι νοικοκυραίοι- τις «βιτρίνες» του συστήματος που τους αγνοεί, που τους φόρτωσε το πρόβλημα, δεν είναι φασίστες οι ίδιοι. (Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων που χρειάζονται «χρήσιμους εχθρούς», να τους κάνουν).

Οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα δεν χρειάζονται μια Αριστερά που τους κάνει χρηστομάθεια κουνώντας τους το δάκτυλο (μάλιστα υπό την προστασία της Αστυνομίας), αλλά μια Αριστερά που θα τους προτείνει λύσεις για το πρόβλημά τους, λύσεις ανθρωπιστικές και δίκαιες, μια Αριστερά που θα καθήσει να τους ακούσει. Να τους ακούσει!

Ο κ. Καμίνης, ως νέος δήμαρχος, κι αν δεν είναι ο ίδιος ένας ακόμα ευφημισμός του δικομματισμού, πρέπει να σπεύσει στους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα και των άλλων συνοικιών που υποφέρουν -σε αυτούς πρώτους απ' όλους. Δεν πρέπει και δεν μπορεί να αφήσει

Αθηναίους πολίτες λεία στη Χρυσή Αυγή.

Θα έχει την υποστήριξη όλων, αν δεν αφήσει σάπια φασιστικά αυγά να απωάζονται στις γειτονιές του άστεως. Δηλώσεις όπως «δεν πάω στον Αγιο Παντελεήμονα για να μη με κάνουν ομελέτα» πρέπει να θεωρηθούν ατυχείς, ο κ. Καμίνης ας τις αφήσει πίσω του και, στον βαθμό που ένας Δήμαρχος δύναται, ας στερήσει απ' τον φασισμό τον ζωτικό του χώρο -τα γκέτο.

.....................................

(Και με την ευκαιρία, καλό είναι να τελειώνει κάποτε με τον δικό του ελαφρών βαρών -κι ελαφρόμυαλο- ρατσισμό το τμήμα εκείνο της Αριστεράς που πάσχει από την αλαζονική του τύφλωση. Ο τάχα μου κουλτουριάρης ρατσισμός με ανθρώπους όπως ο κ. Ψινάκης, είναι το ίδιο ανυπόφορος με τον μπρουτάλ ρατσισμό των Ελληναράδων. Κι αν οι Ελληναράδες είναι αν-άγωγοι (ήτοι ακαλλιέργητοι), οι αριστεροί δεν είναι. Ας μη δίνουν λοιπόν τον τόνο και στην Αριστερά οι κομπλεξικοί, αλλά οι γνωρίζοντες.

*****

Η Χρυσή Αυγή είναι ηλίθια (διότι είναι αντιστόρητη) κι ως εκ τούτου επικίνδυνη. Χθες τα ναζιστικά αποβράσματα επετέθησαν σε εορτάζοντες Μουσουλμάνους. Βρίσκουν και τα κάνουν. Διότι η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν διαθέτει τεμένη εν λειτουργία στο έδαφός της.

Ομως οι Ελληνες, σε άλλους καιρούς, ήταν οι πρώτοι που εξασφάλισαν ασφαλείς τόπους λατρείας για τους μουσουλμάνους, ήδη από τους 8ον - 9ον μ.Χ. αιώνες, μέσα στο ίδιο το Ιερό Παλάτιο στην Πόλη.

Αλλά, αν μάθαιναν την ιστορία τους στο σχολείο (κι όχι μόνον) τα παιδιά, θα 'χαμε λιγότερους Ελληναράδες και καθόλου Χρυσαυγίτες.

Θα 'χαμε όμως και περισσότερους εν δυνάμει επαναστάτες! πράγμα το οποίον τζίιιζ...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ