Ανοιχτή επιστολή προς τον κ. Ψαριανό, από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσιεύουμε ανοιχτή επιστολή προς τον κ. Ψαριανό, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, από το μπλόγκ “Κόκκινος Ουρανός”. Μια “επιστολή”, που αξίζει τον κόπο να της ρίξουμε μια ματιά.
Αξιότιμε κύριε βουλευτά,

Συγκινήθηκα ιδιαιτέρως για τις πρόσφατες ερωτήσεις σας στη Βουλή, όπου ζητήσατε την κατάργηση του αγιασμού και της προσευχής στα Σχολεία και την κατάργηση του σώματος των στρατιωτικών ιερέων. Είναι παρήγορο ότι άτομα οξυδερκή σαν και εσάς αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι δυνατόν τον ελληνικό λαό να τον απασχολούν θέματα ήσσονος σημασίας, όπως η οικονομική κρίση, οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων, η ανεργία, οι απολύσεις και λοιπά ανούσια, μικρά και ασήμαντα πράγματα, την στιγμή που το καυτό πρόβλημά μας σήμερα, είναι η αδικαιολόγητη εμμονή των Ελλήνων σε αναχρονιστικά και παρωχημένα μοντέλα που καθιστούν την σύγχρονη πολυπολιτισμική Ελλάδα ένα ‘θεοκρατικό καθεστώς’, όπως πολύ σωστά είπατε.

Θα σας ήθελα όμως πιο ριζοσπαστικό. Πιο αποφασισμένο. Πιο φάιτερ. Διότι με την κατάργηση του αγιασμού και των στρατιωτικών ιερέων δεν λύνεται το πρόβλημα. Χρειάζονται δυναμικά μέτρα, αποφασιστικές αλλαγές και ριζικές λύσεις.

Προτείνω λοιπόν σειρά μέτρων, που θα βγάλουν την χώρα μας από τον Μεσαίωνα του σκοταδισμού και της θρησκευτικότητας και θα την οδηγήσουν στην φωτισμένη εποχή του εκσυγχρονισμού και της πολυπολιτισμικότητας.

Ιδού τα μέτρα:
- Αφαίρεση όλων των εικόνων και των σταυρών από δημόσιους χώρους.
- Κατάργηση του παρωχημένου και διχαστικού τρόπου χρονολόγησης ‘προ Χριστού’ και ‘μετά Χριστόν’.
- Απαγόρευση χρήσεως σε δημόσιους χώρους, φράσεων όπως ‘Θεός Φυλάξοι’, ‘Χριστός και Παναγιά’, ‘Χριστός και Απόστολος’ ‘τραβώ τα πάθη του Χριστού’, ‘Δόξα τω Θεώ’ και ‘(με βάρεσε στο) Δόξα πατρί’.

- Απαγόρευση δημόσιου στολισμού χριστουγεννιάτικων δέντρων, φατνών, τραγουδίσματος καλάντων, μασήματος κουραμπιέδων και λοιπών μισαλλόδοξων εθίμων.
- Κατάργηση όλων των παρωχημένων χριστιανικών εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, Αγ. Πνεύματος, των Φώτων, του Θωμά, της Τυροφάγου κλπ. Στην θέση τους θα μπορούσαν να μπουν νέου ύφους γιορτές που θα αντιπροσωπεύουν τη νέα πολυπολιτισμική ζωή μας. Θα μπορούσε να θεσπιστεί η γιορτή του χαλάλ, του Κεμάλ, του Αχμέντ, του Πανούση, του Ραγκούση, του Αμπντουλάχ, του ταμ ταμ, της αφγανικής μπούρκας, της κινέζικης παντόφλας, της αραβικής πίτας, της ινδικής καρύδας, της αλβανικής φούντας, του βρεγμένου σφουγγαριού, της τσάντας μαϊμού και του (κλεμμένου) πορτοφολιού.

- Κατάργηση του σταυρού από την ελληνική σημαία, ως συμβόλου αναχρονιστικού, παλαιολιθικού, και σαφώς διχαστικού. Στο κενό που θα μείνει, θα μπορούσε να μπει ένα σύμβολο πρωτότυπο, μοντέρνο, επαναστατικό και ολίγον τρέντυ. Μου έρχεται στο μυαλό το σήμα της Φερράρι, που σας είναι και οικείο.
- Απαγόρευση του ντιν νταν των καμπανών.
- Απαγόρευση της περιφοράς Επιταφίων στους δρόμους και στις πλατείες, προς αποφυγήν εντάσεων μεταξύ μειονοτήτων (Ελλήνων) και ντόπιων (οι υπόλοιπες φυλές).
- Απαγόρευση του σταυροκοπήματος σε δημόσιους χώρους. Για τους ίδιους λόγους.
- Αφαίρεση όλων των σταυρών από πλατείες, μνημεία, ηρώα, βουνά και λαγκάδια.
- Κατάργηση του σημείου του σταυρού στα ψηφοδέλτια κατά τις εκλογές, ως συμβόλου διχαστικού και παρωχημένου.

- Αφαίρεση του σταυρού ως έμβλημα από τον Ερυθρό Σταυρό. Επίσης να αφαιρεθεί και από την ονομασία του. Οπότε θα λέγεται ‘ερυθρός’. Σκέτο.
- Κατάργηση της χρήσεως των ονομάτων ‘Σταύρος’ και ‘Σταυρούλα’.
- Κατάργηση ανάλογων επιθέτων τύπου Σταυρόπουλος, Σταυρίδης, Σταυράκης κλπ.
- Απαγόρευση προβολής όλων των ταινιών του Σταυρίδη, για τους παραπάνω λόγους.
- Κατάργηση διχαστικών τοπωνυμίων, τύπου Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Σταυρούπολη, Σταυροχώρι κλπ

- Να απαγορευτούν τα σταυροδρόμια, τα σταυρόλεξα, τα σταυρωτά φιλήματα, οι σταυροβελονιές, οι σταυρόκομποι και τα σταυροκατσάβιδα.
- Να απελαθούν οι σταυραετοί.
Αυτά τα ολίγα για αρχή. Ύστερα βλέπουμε. Εύχομαι καλή συνέχεια στο έργο σας

Ο Τζίμης Πανούσης για τους φόρους

Τα Σαββατοκύριακα της αέναης χρεοκοπίας μας, της Σοφίας Λαμπίκη

1:50 μ.μ. | Αναρτήθηκε από " Ο Τρίτος "

Εδώ και πολύ καιρό, σαν επαναλαμβανόμενη Μέρα της Μαρμότας, ζούμε σ΄αυτή τη χώρα , κάθε Σαββατοκύριακο έναν συναγερμό χρεοκοπίας και επιβολής νέων, πρόσθετων, μέτρων λιτότητας.

Σαν έτοιμη από καιρό, σαν σκηνοθετημένη τραγωδία, η μέρα της Παρασκευής προώρισται να ανεβάσει τις ανησυχίες, να εντείνει την αγωνία των Αγορών και να κορυφώσει , στα δελτία των 8, τις κραυγές απελπισίας των παπαγάλων.
Το Σάββατο το πρωί υπάρχει μία ύφεση στο κορυφούμενο δράμα –ίσως για να ψωνίσουν οι νοικοκυραίοι ήρεμα από τους ναούς των Malls και των supermarkets- και από το απόγευμα αρχίζουν ξανά οι οιμωγές κι οι ψίθυροι : «κούρεμα», «επαναγορά των ομολόγων», «αναγκαστική, επιλεκτική, βελούδινη, οριστική, υπό όρους και άνευ όρων χρεοκοπία».
Την Κυριακή η αγωνία του πάσχοντος λαού-θεατή έχει κορυφωθεί ως το μεσημέρι και εν μέσω προσευχών, ταμάτων και θυμιαμάτων –τόσο ταιριαστών στην κυριακάτικη εκκλησιαστική λειτουργία- εμφανίζεται τιμωρός αλλά και λυτρωτής ο ευτραφής υπουργός των Οικονομικών να ανακοινώσει σαν Γιεχωβάς νέες θυσίες του πόπολου και νέα μέτρα για να σωθεί η χώρα που κρατούν μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο.
Ο λαός, οι πολίτες, ο κοσμάκης, το πόπολο ζούν, καιρό τώρα, σε μία φυσαλίδα στάσιμου χρόνου και απόλυτου εφιάλτη.
Δεν ενθυμούνται το παρελθόν και δεν τους ενδιαφέρει το μέλλον καθώς προσπαθούν να παγώσουν –μάταια – το Χρόνο και τα Μέτρα στο Τώρα.
Έτσι, έχουν λησμονήσει πιά οριστικά τα Βατοπέδια και τα Υποβρύχια, Σκάνδαλα Χρηματιστηρίου και υπερτιμολογήσεων Ολυμπιακών έργων, Ζήμενς,Μαντέλληδες και Τσουκάτους, όλα σκιές σε αλαφιασμένη Μη Συνείδηση Μη Πολιτών.
Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούν να σχεδιάσουν ή έστω να λοξοκοιτάξουν το Μέλλον τους εάν δεν παγιωθεί ο Μισθός και η Θέση Εργασίας τους, το Αφορολόγητο και τα Τέλη Εισφορών καθώς όλη τους η ύπαρξη είναι συνδεδεμένη με τις απολαβές και τις καταθέσεις τους.
Κανείς δεν θυμάται ότι πριν 23 μήνες εκλέξανε κάποιον που τους έταξε λαγούς με πετραχήλια, μετά τους είπε ότι μήτε λαγοί υπάρχουν πόσο μάλλον πετραχήλια, μετά τους έκοψε μισθούς και συντάξεις και μία και δύο και τρείς και πέντε φορές, μετά τους είπε «σωθήκαμε» πιά , και τους έβαλε καινούργιους φόρους απεχθείς, και μετά τους ξανάσωσε και κόπηκαν οι παροχές στην Υγεία και την Παιδεία (άχρηστες παροχές σε μια κοινωνία αμόρφωτων φιλοτομαριστών)και πάλι τώρα πρέπει να ξανασωθούνε θυσιάζοντας εκτός απ τους μισθούς ή τη δουλειά τους και το σπιτάκι τους, το κεραμίδι τους, το ιερό και όσιο του «Μέσου Έλληνα» αυτού δηλ. που έστησε όλους αυτούς τους παρά φύσει βιαστές του στην Εξουσία.
Και κλαίνε, καταριώνται σαν τις παλιόγριες, βγαίνουν στα κανάλια και ικετεύουν το Μολώχ των έμμισθων υπαλλήλων του τρικέφαλου τέρατος να τους λυπηθεί.
Και ψάχνουν κάποιον, βορά να δώσουν στο Θηρίο , μήπως και -φρούδες ελπίδες- σταματήσει να τους λιανίζει έναν – έναν, είτε αυτός είναι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, είτε ο γείτονας του , είτε τα παιδιά του φίλου του φτάνει να γλυτώσει ο ίδιος τας πενιχράς τραπεζικάς του καταθέσεις και το σπιτάκι που έχτισε –πιθανόν καταπατώντας- με τις οικονομίες –πιθανόν κλεψιμαίικες-μιας ζωής ολάκερης.
Και κανείς δεν έχει το κουράγιο να πει :
-Φωνάξτε την , την λέξη ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ. Έχουμε πιά χρεοκοπήσει , δεν θέλω να χώνω το κεφάλι μου στην άμμο.
Κανείς δεν έχει την τσίπα να φωνάξει:
-Μην ξεπουλάτε τη χώρα μου κομμάτι –κομμάτι , ας χάσω τις καταθέσεις μου .
Κανείς δεν έχει την περηφάνια να σταθεί ορθός και να πει:
-Είμαι Δημόσιος Υπάλληλος και παραιτούμαι πιά, σιχάθηκα και σας και τα μισθά της πείνας που μου δίνεις …αλλά ψάχνουν τρόπους οι περισσότεροι , φιλώντας πάλι κατουρημένες ποδιές βουλευτάδων και δημαρχαίων να μείνουν μέσα και ν απολυθεί ο δίπλα –πιθανόν πιο άξιος απ ΄αυτούς.

Κάποιοι, λίγοι, πιο δίπλα, ζουν έξω απ΄ τη φυσαλίδα του Τώρα, θυμούνται, προβλέπουν , είναι έτοιμοι και περιμένουν το Αύριο.
Θα ήθελαν να είχαν κι άλλους στο πλευρό τους για ν΄  αγωνιστούν γι΄  αυτό το Αύριο αλλά αν δεν θέλεις να σωθείς , δεν σώζεσαι, αν δεν θέλεις να δεις την Αλήθεια κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να βγεις από τη θολούρα του μυαλού σου.
Θα το κάνει με τη βία η εξαθλίωση που σου χτυπάει την πόρτα.

Μήπως όμως τότε θα είναι αργά;
Αλήθεια , πόσα Σαββατοκύριακα χρεοκοπίας και μέτρων λιτότητας μπορείς να ανεχθείς Έλληνα ;

Πηγή: Κονσερβοκούτι

Γ.Βαρουφάκης: «Προδιαγεγραμμένη η αποσάθρωση του Ευρώ»

Υπάρχει τέλος στον κατήφορο της ελληνικής και κατ’ επέκταση της ευρωπαϊκής οικονομίας; Ο Γιάννης Βαρουφάκης, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δεν είναι σε θέση να το διακρίνει. Εκτιμά ότι «το πουλόβερ θα συνεχίσει να ξηλώνεται, έως ότου ένα τυχαίο γεγονός ξεκινήσει την αποδόμηση του Ευρώ». Είπε στο tvxs.gr: - Θέλουν αλλά δεν τολμούν τη στάση πληρωμών της Ελλάδας - Πλέον το «κούρεμα» δεν είναι αρκετό, χρειάζεται «αποκεφαλισμός» του χρέους - Απευθύνουν μομφή προς την αλήθεια όσοι εξακολουθούν να στηρίζουν την πολιτική λιτότητας του Μνημονίου. - Στη σημερινή κρίση «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά» - Η Ελλάδα της «τριπλής» ύφεσης δεν πρόκειται ποτέ να αρχίσει να παράγει Υπάρχει τέλος στον κατήφορο ή συνεχίζεται μάταια ο φαύλος κύκλος λιτότητας και ύφεσης;  Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποιο σημάδι που να κάνει τουλάχιστον εμένα προσωπικά να διακρίνω το τέλος του κατήφορου και την αρχή μιας πεδιάδας ή μιας παράκαμψης. Νομίζω ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας τελούν υπό πλήρη σύγχυση. Συζητούν κάποια πράγματα τα οποία απ’ όσο μπορώ να κρίνω, με βάση αυτά που ακούω, τροφοδοτούν ένα αδιέξοδο. Υπήρξαν κάποιες προτάσεις που τους διατυπώθηκαν από τις ΗΠΑ για την επανακεφαλαιοποίηση τραπεζών. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι έχουν το σθένος να εφαρμόσουν μία ανάλογη πολιτική, όπως αυτή πρέπει να εφαρμοστεί για να αποδώσει. Οι συζητήσεις που διεξάγονται για το δημόσιο χρέος, είτε της Ευρωζώνης είτε της Ελλάδας, προκαλούν απόγνωση, καθώς φαίνεται ότι κινούνται στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας ακόμη πιο «τοξικής» αντίδρασης στη βάση μιας μοχλευμένης κρίσης του υπάρχοντος «τοξικού» EFSF. Αλλά ακόμα και αυτά τα οποία συζητούν, τα οποία τουλάχιστον καταδεικνύουν ότι υπάρχει επιτέλους μια αίσθηση ότι η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου, δεν φαίνεται να τους οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα, με τα  οποία έστω θα διαφωνούσα προσωπικά. Αντίθετα, συνεχίζουν το ίδιο «τροπάρι», τον ίδιο φαύλο κύκλο, στη λογική ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να αποπληρώνει τα χρέη της, θα συνεχίσει να πληρώνει με δανεικά τα οποία θα εξασφαλίζει με αντάλλαγμα τη λιτότητα. Ουσιαστικά, η μοναδική σύγκλιση που υπάρχει είναι αυτή προς το αδιέξοδο των τελευταίων 18 μηνών, προς την επιτάχυνση και την ενδυνάμωσή του. Με βάση αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, ποιες είναι οι εκδοχές για τη συνέχεια όσον αφορά στην κρίση του ελληνικού δημόσιου χρέους και κατ’ επέκταση της Ευρωζώνης;  Θα το πω απλά: Έτσι όπως πορεύονται οι Ευρωπαίοι ηγέτες, το ευρώ δεν έχει μέλλον. Η αποσάθρωσή του είναι προδιαγεγραμμένη: το ιταλικό και το ισπανικό χρέος καιροφυλακτούν, το ελληνικό βρίσκεται έξω από κάθε πλάνο και οποιαδήποτε δυνατότητας συγκράτησης, άρα το «κούρεμα» -εγώ πλέον μιλάω για «αποκεφαλισμό»- του χρέους είναι δεδομένο. Το μεγάλο πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή είναι ότι από τη μια μεριά θα ήθελαν να αφήσουν την Ελλάδα να πτωχεύσει επίσημα, δηλαδή να κάνει στάση πληρωμών, αλλά από την άλλη πλευρά γνωρίζουν καλά ότι το ελληνικό χρέος είναι τόσο άμεσα συνδεδεμένο με ένα «βουνό» πολλαπλάσιων στοιχημάτων και τραπεζικών χρεών και ζημιών (ιδίως των γαλλο-γερμανικών τραπεζών) που είναι αδύνατο να επιμεριστεί ο αντίκτυπος της ελληνικής παύσης πληρωμών στο τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας και της Γαλλίας. Άρα, από τη μια μεριά το θέλουν, από την άλλη μεριά δεν τολμούν να το κάνουν. Είναι πλήρως εγκλωβισμένοι, και όσο θα είναι εγκλωβισμένοι, το πουλόβερ θα ξηλώνεται. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τυχαίο γεγονός το οποίο θα ξεκινήσει τη διαδικασία αποδόμησης του Ευρώ, διότι αυτό θα συμβεί. Μπορεί να είναι η πτώχευση μιας γαλλικής τράπεζας, η κατάρρευση της ελληνικής κυβέρνησης υπό την πίεση των αντιδράσεων ή της κοινωνικής κατάθλιψης, δεν ξέρω ακριβώς τι θα είναι. Και όταν η κρίση στην Ιταλία και την Ισπανία φτάσει το «κόκκινο», κάποια στιγμή η Γερμανία θα αναγκαστεί να φύγει εκείνη από το Ευρώ. Οπότε, μέσα σε ένα πλαίσιο όπως αυτό, είναι αδύνατο να μιλήσουμε για τις επιπτώσεις στην Ελλάδα. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα σημάνουν αυτά για το σύνολο της Ευρώπης.   Πώς σχολιάζετε τα περί συντεταγμένης χρεοκοπίας;  Συντεταγμένη χρεοκοπία σημαίνει συμφωνημένη χρεοκοπία. Σημαίνει ότι θα πάρουμε το «πράσινο φως» από το Βερολίνο για να κάνουμε στάση πληρωμών και θα καλέσουμε τους πιστωτές του ελληνικού Δημοσίου να συμφωνήσουν «με το πιστόλι στον κρόταφο» να εισπράξουν το πολύ το 30-40% από αυτά που τους χρωστάει. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να έχουν εξασφαλίσει ότι η «χιονοστιβάδα» των πτωχεύσεων στο τραπεζικό σύστημα της βόρειας Ευρώπης θα μπορέσει να συγκρατηθεί μέσα από παρεμβάσεις χειρουργικού χαρακτήρα, από την πλευρά της ΕΚΤ, του EFSF κλπ. Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο δεν μπορούν να το κάνουν. Δεν μπορούν να βασιστούν στις δυνάμεις τους για να το κάνουν, διότι είναι τόσο περιπλεκόμενο το ελληνικό χρέος με τις τραπεζικές ζημίες της βόρειας Ευρώπης, που δεν έχουν καμία σιγουριά ότι μπορούν να το πράξουν. Άρα, δεν θα προχωρήσουν σε αυτό. Κι έτσι, συνεχίζουν με το «τροπάρι» της «μνημονιακής» πολιτικής που -όλοι παραδέχονται ότι- είναι αδιέξοδη και κανείς δεν τολμάει να την πάρει πίσω. Επί τη ευκαιρία, αναφορικά με την ύφεση της ελληνικής οικονομίας, η τρόικα υποστηρίζει ότι αυτή -αν και πιο έντονη από το αναμενόμενο- είχε προβλεφθεί και πως, μεσοπρόθεσμα, η ελληνική οικονομία θα επιστρέφει σταδιακά σε ρυθμό ανάπτυξης, καθώς θα έχουν «πιάσει τόπο» οι διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες θεωρητικά είναι σε εξέλιξη. Τι πιθανότητες συγκεντρώνει αυτό το σενάριο;  Θεωρώ ότι αυτό το σενάριο είναι μια μομφή απέναντι στην αλήθεια. Τα νούμερα είναι καταγεγραμμένα. Βλέπουμε ποιες ήταν οι προβλέψεις της τρόικας για την πορεία του ελληνικού χρέους και την πορεία του ελληνικού ΑΕΠ. Είχαν προβλέψει ύφεση της τάξης του 3,5% για το 2010, κάτι πάνω από 1% για το 2011 και ανάπτυξη για το 2012. Για τα τέλη του 2011 είχαν υπολογίσει ότι θα είχε αρχίσει να τιθασεύεται το δημόσιο χρέος και να αποκλιμακώνεται, στο βαθμό που υποστήριζαν ότι η Ελλάδα θα επέστρεφε στις αγορές στα μέσα ή στα τέλη του 2011. Αυτές ήταν οι προβλέψεις τους -οι οποίες υπάρχουν καταγεγραμμένες και έντυπες και ψηφιακές...- τις οποίες τώρα αλλάζουν. Στην πραγματικότητα, η ύφεση είναι πολύ πιο βαθιά, δεν υπάρχει καμία προοπτική αντιστροφής της σε ανάπτυξη για τα επόμενα χρόνια (και οι ίδιοι το λένε πλέον αυτό), το δημόσιο χρέος, αντί να αρχίσει να μειώνεται, αυξάνεται επιθετικά, και η ιστορία ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει στις αγορές το 2011 αποτελεί πλέον αντικείμενο κωμωδίας.   Στο βαθμό που μπορεί να διαχωριστεί αυτή η συζήτηση από το δημοσιονομικό κομμάτι, πώς θα γίνει κάποια στιγμή να αρχίσει η Ελλάδα να παράγει; Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την ανάκαμψη της οικονομίας.  Όσο η Ελλάδα βρίσκεται στην «παγίδα» της «τριπλής» ύφεσης: χρέους – πραγματικής οικονομίας – επενδύσεων (οι οποίες ουσιαστικά έχουν καταργηθεί), εντός αυτής της σκοτοδίνης ολόκληρης της Ευρωζώνης, δεν υπάρχει απολύτως καμία πιθανότητα να γίνουν σοβαρές επενδύσεις και να αρχίσει η Ελλάδα ξανά να παράγει ο,τιδήποτε. Αυτή είναι η τύχη μιας χώρας - μέλους της Ευρωζώνης που έχει «πιαστεί» σε αυτή τη δίνη. Αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες. Οπότε, αν δεν υπάρξει μια συστημική αντιμετώπιση -ή έστω μια συστημική κατάρρευση, αν θέλετε, η οποία όσο απευκταία και να είναι, θα οδηγήσει σε ένα είδος κάθαρσης- η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να μπει στη διαδικασία καν της συζήτησης για το ποια θα είναι η θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Υπάρχουν θετικά στοιχεία μέσα σε αυτό τον οικονομικό «κυκεώνα»;  Κανένα. Υπάρχουν κρίσεις και κρίσεις. Κρίσεις με μικρό «κ» και κρίσεις με «κ» κεφαλαίο. Οι πρώτες περιλαμβάνουν και μια καθαρτική λειτουργία: κλείνουν κάποιες επιχειρήσεις γιατί δεν ήταν αποτελεσματικές σε σχέση με άλλες, εξαφανίζονται κάποιες παραγωγικές μονάδες γιατί δεν έπαιζαν πλέον παραγωγικό ρόλο ή υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες εξορθολογίζεται η δυνατότητα του κράτους να παράγει. Οι δεύτερες, όμως, αυτές με «κ» κεφαλαίο, έχουν μόνο ηττημένους: μία συνολική καθίζηση των παραγωγικών δυνατοτήτων. Εν ολίγοις, σε αυτή την περίπτωση, «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά» και ουσιαστικά καταργούνται όχι μόνο παραγωγικές μονάδες που ήταν αναποτελεσματικές και που τελικά δεν συνεισέφεραν, αλλά «καίγεται» και παραγωγικός ιστός ο οποίος αποτελούσε υπό κανονικές συνθήκες τη βάση για μελλοντική ανάπτυξη. πηγή: tvxs.gr

Τζίμης Πανούσης, Στη χώρα του Τζέφρυ

Οι επιλογές διακυβέρνησης του κ Γ. Παπανδρέου υπό την καθοδήγηση της πολιτικής του ακραίου νεοφιλελευθερισμού του Milton Friedman.

 Milton Friedman

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα με την περίφημη κρίση του χρέους, τα αλλεπάλληλα Μνημόνια και τα δυσβάσταχτα για την κοινωνία μέτρα δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Χρόνια πριν η περίφημη Σχολή των οικονομολόγων του Σικάγο υπό την καθοδήγηση του Milton Friedman συγκρότησε ένα πακέτο οικονομικών μέτρων για τις χώρες με προβλήματα χρέους, μέτρα που ήταν στην κατεύθυνση ενός ακραίου απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού. Η Χιλή, η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Ουρουγουάη και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής εφήρμοσαν στο παρελθόν τις οικονομικές πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και οδηγήθηκαν στην πλήρη καταστροφή. Το ίδιο συνέβη και σε άλλες χώρες της υφηλίου όπως στη Νοτιοαφρικανική Ένωση, στην Ινδονησία, στην Πολωνία κλπ με τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα. ΔΝΤ: Ότι αγγίζει... ρημάζει!

Η αρχές της νεοφιλελεύθερης αυτής πολιτικής (μιλάμε για άγριο καπιταλισμό) αποβλέπουν σε μια απόλυτη κυριαρχία του παγκόσμιου κεφαλαίου (κυρίως του χρηματιστηριακού) επί των κρατών και αποβλέπει για κάθε κράτος:

· Την δημιουργία μιας απόλυτα ελεύθερης αγοράς, χωρίς καμία παρέμβαση του κράτους.

· Στην fast track ιδιωτικοποίηση (βλέπε ξεπούλημα) όλης της δημοσίας περιουσίας έναντι ευτελούς κόστους.

· Τον σταδιακό μηδενισμό της συμμετοχής του κράτους σε όλες τις κοινωνικές παροχές (που συνέθεταν στο παρελθόν ένα κράτος δικαίου και πρόνοιας), με αποτέλεσμα την ιδιωτικοποίηση της υγείας, της ασφάλισης, της παιδείας κλπ.

· Την κατάργηση οποιασδήποτε εργατικής νομοθεσίας για την προστασία των εργαζομένων, των συλλογικών συμβάσεων κλπ και την υποταγή των εργαζομένων στις εργοδοσίες άνευ όρων.

· Κινεζοποίηση της αγοράς όπου οι μισθοί θα είναι στο όριο της επιβίωσης και τα δικαιώματα των εργαζομένων ανύπαρκτα.

· Την δημιουργία ζωνών (επιχειρησιακών εργατικών ζωνών) όπου δεν θα ισχύει καμία νομοθεσία του κράτους και τα πάντα θα κινούνται από τις πολυεθνικές εταιρείες που θα εγκατασταθούν εκεί, όπου θα απαγορεύονται οι απεργίες, θα υπογράφει ο κάθε εργαζόμενος ατομική σύμβαση, το ωράριο θα είναι ελεύθερο και οι υπηρεσίες υγείας και ασφάλισης θα προσφέρονται αποκλειστικά από τις παραπάνω εταιρείες.

· Την συνεχή υπερχρέωση των χωρών αφού με τα τοκογλυφικά επιτόκια είναι αδύνατη η αποπληρωμή των δανείων και η εμπλοκή των χωρών σε ένα φαύλο κύκλο καταστροφής.

· Την δυνατότητα διακίνησης του διεθνούς κεφαλαίου χωρίς περιορισμούς.

· Την ελαχιστοποίηση (αν όχι το μηδενισμό) των φόρων που θα πληρώνει το μεγάλο κεφάλαιο.

· Την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης και της αύξησης του πλούτου των πλουσίων με ταυτόχρονη εξαθλίωση των εργαζομένων και του λαού.

Παρ’ όλο που οι οικονομικές αυτές πολιτικές έχουν αποτύχει παταγωδώς παντού οι οπαδοί του ακραίου νεοφιλελευθερισμού δεν πτοούνται και συνεχίζουν την καταστροφή με μεγαλύτερη ορμή. Εντύπωση κάνει ο κυνισμός και η αναλγησία των υποστηριχτών του νεοφιλελευθερισμού.

Εννοείται πως με αυτό το σχέδιο των νεοφιλελεύθερων οι πολιτικοί γίνονται διεκπεραιωτές των εντολών του κεφαλαίου και λειτουργούν σαν υπάλληλοι του διεθνούς κεφαλαίου.

Η πολιτική και η δημοκρατία όπως νομίζαμε ότι ίσχυε μέχρι τα τελευταία χρόνια είναι πια φενάκη. Οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν αντιλαϊκά προγράμματα παρά την αντίθετη άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και πολλές φορές διαψεύδοντας με αυθάδεια τις προεκλογικές τους αγγελίες (Υπάρχουν τα λεφτά).

Ο κ Παπανδρέου και η κυβέρνηση των ανδρεικέλων του είναι εντελώς ανίκανοι να εφαρμόσουν με συνέπεια και αυτές ακόμα τις προτάσεις της Τρόικας. Δεν έχουν σχεδιάσει βέβαια καμία κυβερνητική πολιτική γιατί δεν την χρειάζονται. Εφαρμόζουν συνειδητά με ψυχρό και προκλητικό (άλλα ερασιτεχνικό) τρόπο το παραπάνω πρόγραμμα προσαρμοσμένο μερικώς στην Ελληνική πραγματικότητα αλλά εξαιρούν φίλια τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας (υπάλληλοι Βουλής, Δικαστικοί, Συμβολαιογράφοι κλπ) με συνέπεια να εξοργίζουν τους δανειστές.

Οι δήθεν συγκρούσεις πάντως με το ΔΝΤ, την Ε.Ε. και την Ε.Κ.Τ γίνονται περισσότερο για να καλυφθούν οι συμφωνίες που έχουν παρθεί, σε μεγάλο βαθμό από καιρό, για την ερήμωση της χώρας και την παράδοσή της στο διεθνές κεφάλαιο και είναι ένας τρόπος (δήθεν πατριωτικής αντίστασης της Ελληνικής κυβέρνησης) να χαϊδέψουν τους εργαζομένους κυρίως στο Δημόσιο και ορισμένους από τους συνταξιούχους οι οποίοι αποτελούν προφανώς το εκλογικό στήριγμα του ΠΑΣΟΚ.

Ακόμα και η συνεχής απειλή για εκλογές, που μέχρι τώρα δεν έχει επιβεβαιωθεί, αναρωτιέται κανείς αν δεν είναι στα πλαίσια της πολιτικής εξαπάτησης του λαού, γιατί αμφιβάλλω αν ο κ Παπανδρέου προβεί σε εκλογές προτού ολοκληρώσει με τον καλύτερο τρόπο τις εντολές της Τρόικας. Ακόμα και αν γίνουν εκλογές, όμως, το πιο πιθανό είναι να καταλήξουν μετεκλογικά σε κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ και ενδεχομένως και με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (για αριστερό άλλοθι).

Οι αδύναμες αντιδράσεις ορισμένων θιγομένων κοινωνικών ομάδων, των οποίων την απραξία θα πρέπει να εξετάσουνε οι κοινωνιολόγοι και οι μελετητές της συμπεριφοράς των μαζών, βοηθούν την κυβέρνηση στον συστηματική εξόντωση της κοινωνίας και της χώρας.

Η ακραία αυτή νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν συμβαδίζει με τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών και γι’ αυτό το αστυνομικό κράτος της κυβέρνησης προβαίνει σε πράξεις ωμής βίας εναντίον των εργαζομένων που διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται. Η βία της αστυνομίας θα αυξηθεί όσο μεγαλώνει η ένταση των αντιδράσεων. Και υπάρχουν πολλά μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα ακόμη!

Η μετα-ιδεολογία του «αυτονόητου». Χειραγώγηση και διαπλοκή.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπ. υγ., περί ενός εκατομμυρίου τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων τους οποίους ζουν δέκα εκατομμύρια Έλληνες, δεν αποτελούν έναν επιπλέον παραληρηματικό λόγο, ως αποτέλεσμα μιας αιφνίδιας νεοφιλελεύθερης παράκρουσης. Αντίθετα, πρόκειται για λόγο δομημένο στα πλαίσια της γκεμπελικής έμπνευσης προπαγάνδας και κοινωνικής μηχανικής που δρομολογεί η εξουσία ώστε να επιτύχει τους στόχους της.

Χειραγώγηση χωρίς όρια

Το πολιτικό συνδικάτο της χώρας, δυνάμει της ιδιότυπης αυτο-ασυλίας που διαθέτει και του πλήρους ελέγχου των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, διαδίδει τον προπαγανδιστικό του λόγο, δημιουργεί σύγχυση, στρέφει την μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης και τελικά εκβιάζει μια ελάχιστη νομιμοποίηση, ώστε μέσω της θεσμικής βίας να πραγματοποιεί τις επιδιώξεις του. Η εξαιρετική τεχνική της εξουσίας βασίζεται στην εκμετάλλευση των προβλημάτων διαχείρισης που δημιούργησε η ίδια, με στόχο την ενοχοποίηση και καθήλωση κάθε αντίστασης, και με σκοπό τον προσπορισμό του μέγιστου οφέλους. Η διαδικασία είναι πανομοιότυπη: εκτόξευση κατηγοριών ενάντια σε μία κοινωνική ομάδα, κυκλοφορία της είδησης στην αγορά των ΜΜΕ, πρόκληση διαλόγου και υπεράσπιση των δηλώσεων από διαπλεκόμενους δημοσιογράφους, διανοούμενους και σφουγγοκωλάριους της εξουσίας, τεχνητές αντιδράσεις από κάποια μερίδα του κυβερνόντος κόμματος, και τελικά, αποκάλυψη των αυταπόδεικτων αληθειών που κρύβουν οι υπουργικές δηλώσεις. Ακολουθεί η θεσμοποιημένη βία και ο εξανδραποδισμός. Με αυτή την ψυχοτεχνική μέθοδο επιχειρείται η εξόντωση της κάθε μιας κοινωνικής ομάδας, αφού πρώτα έχει επιτευχθεί η στοχοποίησή της από το κοινωνικό σύνολο, το οποίο έχει στραφεί-ηθικά τουλάχιστον- εναντίον της. Οι δηλώσεις του Υπ.υγ.-όπως και ανάλογες παγκάλιες-, αποσκοπούν στην εκβίαση συναίνεσης, μέσω της μετατροπής των δημοσίων υπαλλήλων σε αποδιοπομπαίους τράγους του κοινωνικού μένους για τους υπαίτιους της κρίσης. Απώτερος σκοπός, η μείωση του κράτους μέσω των εκτεταμένων απολύσεων, η κατάργηση της πλήρους απασχόλησης και η σταδιακή εισαγωγή των δημόσιων υπηρεσιών στο σύστημα της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Όλα τούτα, καλύπτονται από τον μανδύα του «αυτονόητου», απαραίτητα για το «νοικοκύρεμα του κράτους» και το «καλό της πατρίδας» και προπάντων, ως μέτρα που έχει λάβει ο πολιτισμένος κόσμος της δύσης και επιβάλλει η χωρία των δανειστών!

Η βιοπολιτική επίθεση του «αυτονόητου»

Η ιδεολογία των κρατούντων διακηρύσσει το αυτονόητο και γι αυτό επιδιώκει να είναι ένα είδος μετα-ιδεολογίας. Το αυτονόητο δεν χρειάζεται απόδειξη μέσω επιχειρημάτων-και ούτε επιδέχεται κριτικής- δυνάμει του ότι είναι αυτονόητο. Διαθέτει την δυναμική της πρότασης «ο ήλιος ανατέλλει», πρόταση που δεν επιδέχεται διάψευσης, γιατί απλά «είναι». Μέσω αυτού του μετα-ιδεολογικού λόγου οι κρατούντες επιδιώκουν την πλήρη ηγεμονία και το μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Ο οικονομικός μετασχηματισμός θα επιφέρει την μεταβολή των κοινωνικών σχέσεων και αυτή η μεταβολή θα μεταλλάξει τις συνειδήσεις. Στο πλαίσιο αυτό, αυτονόητες αλήθειες της εξουσίας είναι:

• Η εθνοσωτήρια και ευρω-σωτήρια αποστολή της εξουσίας, αφού συνιστά τον μόνο δικαιωματικό κάτοχο της ορθολογικής διαχείρισης.

• Η κατάργηση του δημοκρατικού διαλόγου και κάθε είδους ασυλίας- εκτός από αυτή της πολιτικο-οικονομικής ολιγαρχίας.

• Η άσκηση της ευρω-πεφωτισμένης μοναρχικής διακυβέρνησης μέσω ενός αστυνομοκρατούμενου κράτους.

• Η μείωση στο ελάχιστο έως και κατάργηση του κοινωνικού κράτους.

• Η κατάργηση της πλήρους απασχόλησης και η επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας.

• Η εκποίηση του δημόσιου τομέα, ακόμη και κερδοφόρων οργανισμών.

• Η άγρια φοροκλοπή μισθωτών και συνταξιούχων.

• Η δια της βίας μετάλλαξη της κοινωνίας για την επιβολή της «ανώτερης» ευρωπαϊκής ταυτότητας.

• Η παράδοση άνευ όρων στους ευρωπαίους τραπεζίτες και την γερμανική ηγεμονία.

• Η παροχή φεουδαρχικών δικαιωμάτων στην πεφωτισμένη ελληνική και ευρωπαϊκή επιχειρηματική πλουτοκρατία.

Ο στόχος του προγράμματος του «αυτονόητου» και άρα της «αλλαγής» που πρέπει να υποστεί δια της βίας η ελληνική κοινωνία, αποτελεί ένα σχέδιο βιοπολιτικής μετάλλαξης, που επιδιώκει όχι μόνο την μεταβολή του θεσμικού-οικονομικού μοντέλου σύμφωνα με τις ανάγκες της ελληνικής και ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας, αλλά επιπλέον, την πολιτισμική μεταβολή, που θα επιβάλλει τον βίαιο εξευρωπαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας και την «θεραπεία» της αντιστασιακής, συγκρουσιακής και ρεμβώδους ταυτότητάς της.

Η νέα διαπλεκόμενη ευρωπαϊκή «αριστοκρατία»

Ο πυρήνας της μετα-ιδεολογίας του αυτονόητου συνιστά αυτό που οι πρώην σοσιαλίζοντες υπουργοί του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν υπόρρητα σε κάθε αποστροφή του λόγου τους: η κυριαρχία του φιλελευθερισμού και του συστήματος της ελεύθερης αγοράς στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, σήμανε το τέλος των ιδεολογιών και άρα τη μόνη αλήθεια αναφορικά με την διαχείριση του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Το ιδεολόγημα των κρατούντων-η μετα-ιδεολογία-, συνιστά το πρόταγμα της νέας πολιτικο-οικονομικής ελίτ, όπως διαμορφώθηκε από το 1990 και μετά και που αποτελείται από τις επιμέρους εθνικές ευρωπαϊκές ολιγαρχίες. Η λεγόμενη «ευρωπαϊκή ενοποίηση», υπήρξε ακριβώς η συσπείρωση των κεφαλαιοκρατικών και πολιτικών δυνάμεων της γραφειοκρατικής Ευρώπης στα πλαίσια του ξαναζεσταμένου φιλελευθερισμού, ενώ η μετάλλαξη σοσιαλιστών και ευρωαριστερών ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα της αλλοίωσης των υποκειμένων μέσα σε ένα τόσο ευρύ διαπλεκόμενο εξουσιαστικό και πολιτικό-οικονομικό περιβάλλον. Πολιτικό και κομματικό προσωπικό, επιχειρηματίες, πολυεθνικές, τραπεζίτες, σύμβουλοι, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, τεχνοκράτες και υψηλόβαθμοι κρατικοί υπάλληλοι, σχηματίζουν ένα τεράστιο δίκτυο διαπλοκής που απλώνεται σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, μετασχηματίζοντας τη συνείδηση των υποκειμένων σε αυτό που αποκαλείται «ευρωπαϊκή ταυτότητα» και δημιουργώντας μια καινοφανή εξουσιαστική τάξη που συμπυκνώνει την κεφαλαιοκρατία, την εργαλειακή γνώση και την πολιτική δύναμη. Αυτή η νέα ευρωπαϊκή ελίτ, που σε ευρωπαϊκό επίπεδο επικαλύπτεται από την γερμανική ηγεμονία, συνιστά ένα είδος σύγχρονης αριστοκρατίας και αντλεί την νομιμοποίησή της από το σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Η μετα-ιδεολογία του «αυτονόητου», είναι το δόγμα των ευρωκρατούντων, μέσω του οποίου επιδιώκεται η μεγέθυνση της εξουσίας και της κυριαρχίας. Εντούτοις, τούτη η κυριαρχία και ηγεμονία αναπόφευκτα είναι επισφαλής, ενόσω η νέα «αγία ρωμαϊκή αυτοκρατορία της αγοράς» απειλείται αφενός από την δυναμική αυτονόμησης των εθνικών κρατών και αφετέρου από τις εθνοτικές ταυτότητες. Πάραυτα, με βάση την πίστη ότι οι εθνοκτονίες είναι εφικτές όταν τα έθνη στερούνται τους ζωτικούς μύθους τους, και ότι η κατασκευή της ευρωπαϊκής ταυτότητας είναι δυνατή μέσω της επιβολής του γραφειοκρατικού μύθου της «Ευρώπης των λαών», η ολιγαρχία ελπίζει σε έναν πολιτισμικό μετασχηματισμό, έτσι όπως την ευνοεί.

Πειθάρχηση και «λαϊκισμός» της αμφισβήτησης

Η πολιτική, οικονομική, δημογραφική και γεωπολιτική κατάρρευση της Ευρώπης, υπήρξε το έναυσμα για τη δημιουργία της ΕΕ, που ωραιοποιείται από το ευφυολόγημα της «Ευρώπης των λαών». Στον 21ο αιώνα, η περαιτέρω ευρωπαϊκή συρρίκνωση και η ανάγκη της σταθερότητας του ευρώ, απαιτεί τον επαναπροσανατολισμό της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας, κάτι που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται ως «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Σ’ αυτό το πλαίσιο, η συμφωνία εξαίρεσης των δημόσιων υπηρεσιών από το σύστημα της εμπορευματοποίησης, που είχε επιτευχθεί μέσω των κοινωνικών διεκδικήσεων, αναιρείται μονομερώς, δεδομένου ότι οι δημόσιες υπηρεσίες μπορούν να αποφέρουν τεράστια κέρδη, επιτρέποντας στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο να συντηρείται από το εσωτερικό, εξισορροπώντας την αδυναμία να καταστεί ανταγωνιστικό στο διεθνές σύστημα. Μια ενδεχόμενη κατάρρευση της ευρωπαϊκής οικονομίας, θα επέφερε ταυτόχρονα την κατάρρευση της ευρωπαϊκής ελίτ. Η λιτότητα, η ευέλικτη εργασία και η εμπορευματοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, μπορούν να αναπληρώσουν την απώλεια κεφαλαίων. Η εμπορευματοποίηση του κοινωνικού κράτους και η άγρια εκμετάλλευση της «απασχόλησης», αποτελούν μέρους του «αυτονόητου», που βαφτίζεται ως μεταρρύθμιση, πρόοδος, διαρθρωτική παρέμβαση και εξευρωπαϊσμός. Τούτες οι εργαλειακές επιλογές της ολιγαρχίας εμφανίζονται ως αναπόδραστη αναγκαιότητα της μοίρας, τις οποίες οφείλει να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα η ελληνική κοινωνία. Ως εκ τούτου, η χειραγώγηση, η παραπλάνηση και η βία, αποτελούν τα μέσα για να πραγματωθούν τα σχέδια που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ελίτ. Η επίκληση του επιστημονισμού αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα μέσα χειραγώγησης των συνειδήσεων, ενώ η πειθάρχηση ανάγεται σε ύψιστη αρετή για τους σκλάβους της ολιγαρχίας, μια αρετή που ταυτίζεται με τη «δημοκρατία» και η παραβίασή της οποίας επισείει την απειλή των τανκς. Η πολιτική ανυπακοή συνιστά ύψιστο ηθικό αμάρτημα για την της σύγχρονη φιλελεύθερη ιδεολογία, ενώ η ίδια η πολιτική εξοβελίζεται και συκοφαντείται ως «λαϊκισμός». Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη που είναι συνυφασμένα με τον δημόσιο χώρο-τα δημόσια αγαθά-, τα οποία αφενός είναι αδύνατο να αγοράσει κανείς και αφετέρου είναι ακριβώς αυτά που παρέχουν την δυνατότητα κάποιος να είναι ελεύθερος πολίτης και όχι έρμαιο των αναγκών και της φύσης, για τους φιλελεύθερους νεοαριστοκράτες συνιστά «λαϊκισμό». Η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου, του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας παιδείας και της πλήρους απασχόλησης, αφορά την ίδια την ύπαρξη των πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τον ίδιο τον πολιτισμό επιπλέον. Ένα ανθρώπινο ον που χειραγωγείται από τις ανάγκες, τη φύση και την ανασφάλεια δεν μπορεί να είναι ούτε καν άνθρωπος, αν όχι πολίτης-έστω και με τα ισχνά δικαιώματα της φιλελεύθερης πολιτείας. Η ιδεολογία του «αυτονόητου», εμπεριέχει το αυτονόητο της νέας ολιγαρχίας: ολοσχερής εμπορευματοποίηση του κοινωνικού και ατομικού βίου. Η μεταπολιτική της εξουσίας είναι αδύνατη χωρίς την βιοπολιτική χειραγώγηση των κοινωνιών και των συνειδήσεων. Πρωτίστως όμως, η εξουσιαστική βία δρομολογείται μέσω της κακοποίησης της γλώσσας. Της διαστροφής των λέξεων και των εννοιών, της γλωσσικής στρεψοδικίας.

Πηγή: http://olympia.gr

Συνέντευξη του κ Τσίπρα για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις

Γιούχα στο δεκανίκι του Παπανδρέου, Φώτη Κουβέλη

Σουρεαλισμός, κβαντομηχανική και πολλά ούζα

Ο Γαβριήλ Μιραμπό, ο φλογερός ομιλητής του γαλλικού Κοινοβουλίου, αυτός που υπηρέτησε πιστά την επανάσταση και ακόμα πιο πιστά τον Λουδοβίκο, για να υπογραμμίσει τις «παγιωμένες, σταθερές και αμετακίνητες πεποιθήσεις του» (!) συνήθιζε να ολοκληρώνει τις χειμαρρώδεις αγορεύσεις του με φράσεις όπως: «Μια πόρτα είναι ανοικτή ή κλειστή, μέση λύση δεν υπάρχει».

 

Με τον ίδιο τρόπο οι διαφημιστές της ελληνικής κυβερνώσας παράταξης των σοσιαλιστών, των τραπεζιτών και τοκογλύφων εμφανίζουν τον πολιτικό εξευτελισμό της χώρας, την επερχόμενη χρεοκοπία και την καταρράκωση των κοινωνικών κατακτήσεων ως αναπόφευκτο μονόδρομο, αφού αποκλείεται κάθε άλλη δυνατή επιλογή. Μάλιστα!

Στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας πριν την καταστροφή, μια γιαγιά, η Τζατζαμιλιά από το Πλωμάρι της Λέσβου, διατηρούσε παράνομο ποτοποιείο. Οταν άνοιγε η πόρτα του σπιτιού της και αφού διέγραφε ένα τόξο ενενήντα μοιρών, αυτό το ίδιο το θυρόφυλλο έκλεινε ερμητικά την είσοδο που οδηγούσε στο κρυφό ρακαριό. Κατ' αυτόν τον τρόπο η γριά εκείνη έτρεφε μια αυλή εγγόνια κάτω από τη μύτη των Οθωμανών, που αγνοούσαν και τα ούζα της Τζατζαμιλιάς αλλά και τη ρητορική του Μιραμπό.

Συμπατριώτης του ακαταμάχητου ρήτορα, ο Μαρσέλ Ντισάμπ, εξέχουσα μορφή του σουρεαλισμού, δημιουργός του «Γυμνού που κατεβαίνει μια σκάλα», του «Μεγάλου γυαλιού» και της «Κρήνης», το 1927 κατασκεύασε την περίφημη πόρτα που την αποτελούν δύο ανοίγματα, δύο κάσες δηλαδή κάθετες μεταξύ τους και ένα πορτόφυλλο, αντιγράφοντας εν αγνοία του το εφεύρημα της Τζατζαμιλιάς. Και τα δύο έργα θα μπορούσε να έχουν τίτλο «Μια πόρτα είναι και ανοιχτή και κλειστή». Η μικρασιάτισσα γιαγιά επινόησε την αλλόκοτη πόρτα της για λόγους βιοποριστικούς, αλλά αγνοούμε τι οδήγησε τον Ντισάμπ να στήσει κάτι όμοιο. Πιθανώς αισθανόταν πιο άνετα με την αμφιβολία, το δίσημο και απροσδιόριστο και άβολα με το βέβαιο και οριστικό των μονοδιάστατων επιλογών. Εκείνο το «ήξεις αφήξεις» της Πυθίας εννοούσε μάλλον αυτό που έλεγε: «Ολες οι εξελίξεις είναι πιθανές». Οι οπαδοί των βεβαιοτήτων απέδωσαν στο μαντείο αδυναμία πρόβλεψης και μειωμένο αίσθημα ευθύνης.

«Σύμφωνα με την κοινή λογική», διαβάζουμε αλλού, «ένα σύστημα έχει μία μονοσήμαντη ιστορία. Ενα σώμα βρίσκεται είτε σε μία θέση είτε σε κάποια άλλη. Ομοίως ένα γεγονός όπως η προσσελήνωση των αστροναυτών είτε συμβαίνει είτε όχι. Αλλά σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας, προκύπτουν ορισμένα παράδοξα, όπως η ανεύρεση ενός σωματιδίου σε δύο διαφορετικά σημεία ταυτόχρονα ή η παρουσία των αστροναυτών στη Σελήνη κατά το ήμισυ».

Ποιος τα γράφει αυτά; Ο Στίβεν Χόκινγκ στη συλλογή δοκιμίων των εκδόσεων «Κάτοπτρο» (μτφ. Φάνης Γραμμένος) τον οποίο αντιγράφουμε επειδή οι προηγούμενες αναφορές μας στα ούζα μιας απελπισμένης γριάς, η περιγραφή των εξωφρενικών συνθέσεων ενός παράλογου και αναξιόπιστου ατόμου και η υπόμνηση των ασυναρτησιών μιας οπτασιαζόμενης μάντισσας θα δημιουργήσουν αμφιβολίες για τη λογική εμού που συντάσσω το παρόν. «Τοποθετούμε λοιπόν μια γάτα σε ένα κουτί, το οποίο κατόπιν σφραγίζουμε. Εξω έχουμε ένα όπλο που πυροβολεί το κουτί. (Εντάξει! Σήμερα ποιος τολμάει να προτείνει κάτι τέτοιο;) Οταν ανοίξουμε το κουτί, θα βρούμε τη γάτα ζωντανή ή νεκρή. Ωστόσο, σύμφωνα με τη Φυσική, η κατάσταση της γάτας (πριν το άνοιγμα) θα είναι ένα μείγμα της ζωντανής και της νεκρής γάτας». Ή σαν σύνθεση ανοικτής και κλειστής πόρτας, λέμε εμείς.

Αγαπητοί αναγνώστες, ο Χόκινγκ είναι Εγγλέζος και έχει ακούσει ίσως τις μάγισσες του «Μάκβεθ» να κραυγάζουν: «Τα αμαρτωλά είναι ωραία, τα ωραία είναι αμαρτωλά» (μτφ. του Κ. Καρθαίου) ή «Τα άσκημα είναι ωραία και τα ωραία άσκημα» (μτφ. του Β. Ρώτα). Ο Χόκινγκ εντέλει δηλώνει πως «ένα αντικείμενο δεν χαρακτηρίζεται από μια ιστορία αλλά από όλες τις δυνατές ιστορίες».

Παρ' όλα αυτά οι γενναίοι ρήτορες του καθεστώτος, ακλόνητοι, βέβαιοι και ασφαλείς, παρουσιάζουν την ολέθρια πολιτική του ομίλου Παπανδρέου ως τη μόνη διέξοδο, ως μονόδρομο για τη χώρα!

Συμπεριφέρονται όπως οι μεθυσμένοι -με ούζα ή όχι- που όταν χάσουν τρεκλίζοντας μεσ' στη νύχτα ένα πολύτιμο αντικείμενο, ψάχνουν να το βρουν κάτω από το πλησιέστερο φανάρι, αφού είναι βέβαιο πως μόνο εκεί μπορούν να το δουν. Χαιρετώ. 

Του Γιάννη Καλαϊτζή

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Athenian Rhapsody (The Ballad of Papandreou)

Athenian Rhapsody (updated) Από τους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς

Posted by FT Alphaville on Sep 06 14:34.
Alan Beattie, FT International Economy Editor and FT Alphaville’s new A&R man, has sent us a rock opera by two parodists whom wish to remain anonymous.
We’ve done all we can to confirm one of them isn’t Ben Elton but we can’t give you our full reassurance.
Our sincerest apologies to Mercury, May, Taylor and Deacon.
__________________
To the tune of Queen’s Bohemian Rhapsody
Athenian Rhapsody (The Ballad of Papandreou)
Is this our real debt?
Is this just fantasy?
Won in a landslide
Now I’m facing austerity
I opened the books
And said “are you kidding me?”
Did what we did to get into the Eurozone
So there was never a need to grow
Euro’s high, rates stayed low
Anything to enter, didn’t really matter to Greece, to Greece
Papa, just told the truth
No one’s paying any tax
And my colleagues here are hacks
Papa, Greece had everything
But the bankers came and took it all away
Papa, ooh ooh ooh ooh
Goldman told us it would work
and now I sit here like a jerk
They were wrong, they were wrong, that swap illusion’s shattered
Too late, the market crashed
My country’s on the brink
And my bond spreads really stink
Goodbye to the good life – it’s got to go
I never thought our bonds could trade so low
Papa, ooh ooh ooh ooh – (anyway my yields go)
No one wants to buy
And some folks wish they never had bought at all…
We need some euros need some euros very fast
Mykonos, Skiathos, you can sell them to China
DSK and Regling – say our debt is frightening – Hey,
Papandreou, Papandreou,
Papandreou, Papandreou,
Papandreou runs the show – he’s out of dough oh oh oh
He’s a professor from Minnesota
He’s a professor leading his country
Found that the Greeks had been cooking the books
Bail in – bail out – will you bail us out?
ECB. Nein! We will not bail you out
Bail us out
IMF. We will not bail you out
Bail us out PSI. We will not bail you out
Bail us out
Will not bail you out
Bail us out (never)
Never bail you out
Bail us out
Never bail you out – ooh ooh ooh
Nein, nein nein nein nein nein nein!
Oh mama Merkel, mama Merkel, mama Merkel we’ll default
The Bundestag has no package set aside for Greece
For Greece
For Greece
China: So you think you can stiff me and just say goodbye?
So you think I’ll just hold and continue to buy?
You’ll pay us – we’ll want more than Piraeus Ships, airports and banks, as for your unions, no thanks!
Ooh yeah, ooh yeah
Once we had an empire
That is history How did this transpire? – back to Minnesota for me.
Goodbye to the Euro…
http://ftalphaville.ft.com/blog/2011/09/06/670431/athenian-rhapsody/