Μετωπική επίθεση Βαξεβάνη στον Βενιζέλο

Αναρτήθηκε από ...... energoipoliteskv.blogspot.com

Με μια αναφορά στην τεχνική του γνωστού τυχερού παιχνιδιού «του παπά» ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης επιτίθεται στον Ευάγγελο Βενιζέλο μέσα από το Κουτί της Πανδώρας.
Γράφει χαρακτηριστικά ο γνωστός δημοσιογράφος:«Στο γνωστό παιχνίδι στο οποίο πρέπει να βρεις πoιo από τα τρία χαρτιά που κινεί κάποιος γρήγορα μπροστά σου είναι ο "παπάς", υπάρχουν διάφοροι αφανείς πρωταγωνιστές. Πέρα από τον ταχυδακτυλουργό παπατζή,υπάρχουν και διάφοροι αφανείς πρωταγωνιστές,κράχτες,οι οποίοι παριστάνουν αυτόν που κερδίζει με ευκολία,για να παρασύρουν τα θύματα.

Η υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ,μια υπόθεση που θα μπορούσε να έχει τελειώσει όπως στα άλλα ευρωπαικά κράτη, με έρευνα δηλαδή όσων περιέχονται, στην Ελλάδα μετατράπηκε σε "παπά". Εδώ η λίστα ,εκεί η λίστα, πού είναι η λίστα; Πρωταγωνιστής σε αυτό το παπατζιλίκι, είναι αναμφίβολα ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος αυτή τη στιγμή κάνει τρία πράγματα:
Μεταφέρει τις πολιτικές αλλά κυρίως τις νομικές ευθύνες για τη διαχείριση της λίστας στον Παπακωνσταντίνου, παίρνοντάς της από πάνω του. Σε αυτό τον βοηθάει ο Σαμαράς ο οποίος δείχνει να στηρίζει την εικόνα της συμμαχικής κυβέρνησης, στα πενιχρά ποσοστά Βενιζέλου που μετα βίας περνούν πλέον αυτά του Κόμματος Ελλήνων Κυνηγών.

Παράγει διάφορα ερωτήματα που συσκοτίζουν την υπόθεση, για να σωθεί. "Ποιός έδωσε τη λίστα;" ,"γιατί την έδωσε;" "ποιοί θέλουν να εξοντώσουν το ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο;" Αποφεύγει βεβαίως το μοναδικό βάσιμο ερώτημα "γιατί δεν αξιοποιήθηκε η λίστα 3 χρόνια από 4 υπουργούς και 3 κυβερνήσεις"
Παράγει προκαταβολικά "σκοπιμότητες" για όσα πολιτικά και ποινικά προκύπτουν για τον ίδιο, μετατρέποντας ένα σοβαρό νομικό και πολιτικό θέμα σε "ύπαρξη εμμονών και βεντέτας για το πρόσωπό του"

Ο Βενιζέλος είναι ο ταχυδακτυλουργός- παπατζής σε αυτή την υπόθεση,ο οποίος αυτή τη στιγμή έχει τοποθετήσει ολόγυρα τους κράχτες στο παιχνίδι. Αναφέρομαι βεβαίως και στις πολιτικές δυνάμεις που αβαντάρουν την απενοχοποίησή του και σε δημοσιογράφους. Ο Βενιζέλος πρέπει να παραπεμφθεί μαζί με τον Παπακωνσταντίνου στην Επιτροπή της Βουλής, γιατί όχι μόνο δεν αξιοποίησε τη λίστα, αλλά την υπεξαίρεσε αλλοιώνοντας τουλάχιστον 2059 ονόματα. Από πού προκύπτει;

Την 1η Οκτωβρίου,ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας είπε στους Financial Times,
« Δεν παρέλαβα καμία λίστα όταν ανέλαβα καθήκοντα υπουργού Οικονομικών. Κανείς δεν με ενημέρωσε σχετικά με τη λίστα"
Την επόμενη μέρα ο Βενιζέλος,ως δια μαγείας παραδίδει τη λίστα στο γραφείο του Σαμαρά.Είναι μια λίστα που έχει στο γραφείο του και όχι στο υπουργείο όπως πρέπει. Την έχει υπεξαιρέσει δηλαδή και ενδεχομένως να την έχει χρησιμοποιήσει, πάντα με παράνομο τρόπο. Αυτή προφανώς είναι η λίστα με την οποία γίνεται σήμερα αντιπαραβολή 

Δηλαδή ο Βενιζέλος δεν παρέδωσε υπηρεσιακά το ντοκουμέντο στον επόμενο υπουργό Σαχινίδη, το εξαφάνισε και έτσι δεν έγινε χρήση από τις αρμόδιες υπηρεσίες και το χειρότερο το χειρίστηκε προσωπικά.Κανένας δεν ξέρει τι χρήση έκανε. Ουσιαστικά δηλαδή δεν αλλοίωσε μόνο 3 ονόματα όπως κατηγορείται ο Παπακωνσταντίνου,αλλά 2059. Αλλοίωσε το σύνολο της λίστας. Αν κάποιος πρέπει να παραπεμφθεί είναι ο Βενιζέλος

Στο σύνολό τους βέβαια οι υπουργοί Οικονομικών έχουν διαπράξει πολλά αδικήματα σε σχέση με τη λίστα.Το πρώτο είναι ότι δεν παρέδωσαν στον Εισαγγελέα,όπως όφειλαν την λίστα. Ο ελληνικός νόμος είναι σαφής:όποιος διαθέτει στοιχεία που μπορεί να είναι αποδεικτικά για εγκληματικές ενέργειες, είναι υποχρεωμένος να τα παραδώσει στη Δικαιοσύνη, διαφορετικά διαπράττει και ο ίδιος έγκλημα.Δεν παρέδωσαν τα στοιχεία,έχουν και σε αυτό ποινικές ευθύνες.

Η παραπομπή Βενιζέλου στην Επιτροπή της Βουλής είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουν τα πολιτικά κόμματα. Δεν είναι προσωπικό θέμα όπως θα θελήσει να πει ο ίδιος,αλλά πολιτικό και νομικό.Κανένας δεν θέλει να χτυπήσει το ΠΑΣΟΚ άλλωστε.Τα καταφέρνει μόνος του ο Βενιζέλος.

ΥΓ: Για τους "αναλυτές" που διυλίζουν τον κώνωπα δημιουργημένων ευθυνών, αλλά καταπίνουν την χοντρή κάμηλο των ευθυνών Βενιζέλου ρωτώντας με αγωνία "ποιός έδωσε τη λίστα στο Βαξεβάνη", έχω να τους ρωτήσω κι εγώ απλοικά με τη σειρά μου: τους νοιάζει ο άγνωστος που αποκάλυψε 2059 ονόματα αλλά όχι οι γνωστοί που έκρυψαν 2062; Γιατί;»

Νέα επιδείνωση το 2013

Του Γιώργου Δελαστίκ

Είναι εντελώς αβάσιμες οι κωμικοτραγικές προσπάθειες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να καλλιεργήσουν στον ελληνικό λαό την παραπλανητική εντύπωση ότι το 2013 θα βελτιωθεί δήθεν η ζωή του. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία απολύτως περίπτωση. Πρόκειται για συνειδητό ψέμα που υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Οι αριθμοί είναι ανελέητοι.
Το ΑΕΠ θα μειωθεί πάλι - για έκτη (!) συνεχή χρονιά από το
2008, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στους πολέμους. Από 208,5 δισ. ευρώ που ήταν στα τέλη του 2011 καταβαραθρώθηκε στα 194,7 δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή και ο ίδιος ο κρατικός προϋπολο­γισμός προβλέπει νέα κατακρήμνισή του στα 183 δισ. ευρώ κατά το 2013. Μιλάμε για 50 δισ. πτώση από τα 231,6 δισεκατομμύρια του 2008 - μείωση πάνω από 20%!
Οι μισθοί καταποντίστηκαν στη διάρκεια του 2012. Μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 13%, σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, και προβλέπεται ότι θα μειωθούν τουλάχιστον κατά 6% ακόμη μέσα στο 2013, ενώ μειώθηκαν περίπου κατά 10% και στη διάρκεια των ετών 2010 και 2011. Αναφερόμαστε σε μέση μείωση άνω του 20% στη διάρκεια των τριών μνημονιακών χρόνων, με πολλούς εργαζόμενους να έχουν χάσει το 30% ή και το 40% ή το 50% των αποδοχών τους αυτή την εφιαλτική τριετία. Και αυτοί είναι οι «τυχεροί» της υπόθεσης υπό το πρίσμα του ότι συνεχίζουν να έχουν δουλειά.
Το ένα εκατομμύριο πλησιάζουν οι επιπλέον άνεργοι που προστέθηκαν στις 370.000 ανέργους που είχε η Ελλάδα το 2007. Οι άνεργοι στη χώρα μας έφτασαν τον Σεπτέμβριο το 1.300.000 - και από αυτούς ούτε 200.000 δεν παίρνουν το επίδομα ανεργίας! Eνα εκατομμύριο άνεργοι δεν παίρνουν τίποτα από πουθενά! Οσο για τον συνολικό αριθμό των ανέργων, όλες οι εκτιμήσεις λένε ότι θα αυξηθεί ακόμη παραπέρα το 2013.
Δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ στη ζωή τους οι περισσότεροι από αυτούς! Ποιος θα δημιουργήσει ξανά 1.000.000 θέσεις εργασίας, όταν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο και ο δημόσιος τομέας για τουλάχιστον 10 χρόνια θα συρρικνώνεται διαρκώς λόγω της αρχής «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις», παράγοντας έτσι ανέργους ή συνταξιούχους; Η έκταση της κοινωνικής σφαγής μέσω ανεργίας αποκαλύπτεται από το ανατριχιαστικό στοιχείο ότι ήδη στον ιδιωτικό τομέα είναι άνεργος ο ένας στους τρεις υπαλλήλους!
Με το «κούρεμα» των ομολόγων ο Ευάγγε­λος Βενιζέλος διέλυσε τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία, των οποίων λεηλάτησε η κυβέρνηση τα αποθεματικά, όσο και το ελληνικό τραπεζι­κό σύστημα. Η κατάρρευση των ασφαλιστι­κών ταμείων οδηγεί σε συνεχείς, αλλεπάλ­λη­λες μειώσεις των συντάξεων. Πρόκειται για διαδικασία που θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια με οικτρή κατάληξη για τους συνταξιούχους, που θα πεινούν αν δεν τους βοηθούν τα παιδιά τους ή άλλοι συγγενείς.
Πώς να πάρουν σύνταξη ικανή να εξασφαλίσει υποτυπωδώς αξιοπρεπή διαβίωση οι απόμαχοι της δουλειάς, όταν οι άνεργοι θα φτάσουν σύντομα στο ενάμισι εκατομμύριο και εκείνοι που δουλεύουν μπορούν πλέον να αμείβονται μόνο με... 586 ευρώ μεικτά τον μήνα, ενώ όσοι είναι κάτω των 25 ετών αμείβονται με 511 ευρώ, πάντα μεικτά; Είναι δυνατόν να παίρνουν οι συνταξιούχοι πιο πολλά από τους εργαζόμενους, με δεδομένο μάλιστα ότι 3,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει να ζήσουν 4,7 εκατομμύρια Ελληνες - 3,4 εκατ. μη οικονομικά ενεργά άτομα (συνταξιούχους, παιδιά, νοικοκυρές κ.λπ.) και 1,3 εκατ. ανέργους;
«Μαύρη χρονιά» και το 2013 θα είναι για την Ελλάδα εξαιτίας των όσων προαναφέρθηκαν. Μικρό τμήμα μιας ατελείωτης μαύρης πορείας. «Η πορεία ανάκαμψης της Ελλάδας θα διαρκέσει μία με δύο δεκαετίες ακόμη» δήλωσε ο Γερμανός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Βέρνερ Χίγερ στην εφημερίδα «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» της γερμανικής πρωτεύουσας. Η νύχτα θα είναι πολύ μεγάλη...  

Πηγή: http://manier-manier.blogspot.gr                             

Ο Παπακωνσταντίνου δεν θα αυτοκτονήσει για μια διεφθαρμένη χώρα...

Το σύστημα είναι διεφθαρμένο όσο δεν πάει άλλο. Οι κυβερνήσεις του το ίδιο.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αν δεν δημοσιεύαμε τη λίστα, δεν θα συνέβαινε τίποτα. 

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα ήταν ένας πρόσκοπος της σωτηρίας, που θα γύρναγε στα ξένα μέσα ενημέρωσης και θα έλεγε πως η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα. 

Θα απειλούσε με μηνύσεις τους Financial Times και τον Guardian που φιλοξένησαν την άποψή μου ότι λειτούργησε με τρόπο συγκαλυπτικό.

Έγινε απλώς το αναμενόμενο. ...

Όσοι χειρίστηκαν τη λίστα, αυτοί που έπρεπε να την αξιοποιήσουν, εκείνοι που έβρισκαν νομικά κωλύματα, αυτοί που την είχαν χάσει, αυτοί που τέλος με δίωξαν, κάλυπταν το περιβάλλον και τον εαυτό τους. Την πολιτική τους οικογένεια αλλά και την φυσική.

Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν δικαιωνόμαστε για τον τρόπο που λειτουργήσαμε και δημοσιογραφήσαμε, ενάντια σε ένα σύστημα που προσπαθούσε να καλύψει ως κόρη οφθαλμού τη λίστα. Τη δική τους λίστα. Σημασία έχει πως αυτό το σύστημα είναι διεφθαρμένο όσο δεν πάει άλλο. Οι κυβερνήσεις του το ίδιο.

Ο Παπακωνσταντίνου ήταν αυτός που πήρε εξοντωτικά μέτρα ενάντια στη χώρα, για να τη «σώσει» από τη διαφθορά. 
Και πρέπει τώρα να υποθέσουμε ή πως ο ίδιος ως διαφθαρμένος έσβησε τα ονόματα της οικογένειάς του από τη λίστα, ή πως κάποιος άλλος το έκανε για να τον εξυπηρετήσει ή να τον ενοχοποιήσει.

Ας μοιράσουν την ευθύνη και τη διαφθορά μεταξύ τους οι καταγγέλλοντες την «διεφθαρμένη» χώρα στους δανειστές και τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης. Όποιος και να το έκανε, σημασία έχει πως οι κυβερνήσεις το συγκάλυψαν μέσα από μια συνειδητή στάση.

Η νομική διαλεύκανση της υπόθεσης θα σκοντάψει στην άρνηση Παπακωνσταντίνου και σε μια μεγάλη ομάδα νομικών που θα διυλίσουν τον κώνωπα προκειμένου να μην ανοίξει ρουθούνι. 

Η αλήθεια όμως θα παραμείνει μία. 

Το σύστημα είναι διεφθαρμένο, φροντίζει να παρανομεί, να ψεύδεται και να αυτοαμνηστεύεται.

Ο κύριος Παπακωνσταντίνου είχε περισσό θράσος να οδηγήσει μια χώρα στο γκρεμό ψευδόμενος. Η πιθανότητα να έχει το θράσος να πει πως δεν φταίει, είναι το λιγότερο. Ο πρώην υπουργός δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει για μια διεφθαρμένη χώρα όπως η Ελλάδα.

Στην υπόθεση αυτή, οι δημοσιογράφοι δεν έπαιξαν το ρόλο που έπρεπε για μια ακόμη φορά. 

Όχι μόνο δεν έκαναν την έρευνα που ήταν απαιτούμενη, αλλά δεν μετέφεραν καν το αποκαλυπτικό κλίμα που υπήρχε στην Επιτροπή της Βουλής όπου κατέθεσαν Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος. 

Το χειρότερο είναι πως αναπαρήγαγαν σενάρια και ονοματολογία για τη λίστα οδηγώντας πρακτικά στην συγκάλυψη.

Πολλοί απ αυτούς μπήκαν στον πειρασμό να παίξουν το παιχνίδι συκοφάντησής μας θέτοντας ερωτήματα για το αν είναι γνήσια η λίστα ή ερωτήματα για την σκοπιμότητα δημοσίευσής της.

Είναι οι ίδιοι τους οποίους αυτή την ώρα που γράφω παρακολουθώ στα κανάλια να θριαμβολογούν για την αλήθεια.

Ήθελαν να κρύψουν την αλήθεια και έφτασαν ως τη δίωξή μου για να το πετύχουν. Στους συναδέλφους λοιπόν αυτούς που ανακάλυψαν την σεναριολογία, την αριθμολογία και τις αναλύσεις θα αφιερώσω και πάλι τη φράση του Όργουελ:” Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να αποκαλύπτει όσα οι άλλοι θέλουν να συγκαλύψουν. Ότιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις». Φαντάζομαι πως και αυτοί οι δημοσιογράφοι όπως και ο κύριος Παπακωνσταντίνου, δεν θα κάνουν χαρακίρι. Θα συνεχίσουν απλώς να σκοτώνουν την αλήθεια.
 Πηγή: http://wwwaristofanis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_7299.html

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το 2013

"Εις υγείαν των κορόιδων..." είπαν οι κερδοσκόποι.

του Γιώργου Δελαστίκ

Πρώτο θέμα χτες η Ελλάδα στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. Με όχι όμως και τόσο κολακευτικό τρόπο. Κάτι σαν τη λαϊκή ρήση... «Εις υγείαν των κορόιδων!». Η εντυπωσιακή είδηση ήταν ότι ένας από τους μεγαλύτερους κερδοσκοπικούς οίκους του κόσμου ονόματι «Θερντ Πόιντ» του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Νταν Λόιμπ κέρδισε από την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων... 500 εκατομμύρια δολάρια!

Ο αμερικανικός κερδοσκοπικός οίκος που διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 10 δισ. δολαρίων ξόδεψε ένα σοβαρό τμήμα αυτών των κεφαλαίων, 1 δισ. δολάρια για την ακρίβεια, και αγόρασε «ξεφτιλισμένα» ελληνικά ομόλογα του Δημοσίου στην τιμή των μόλις 17 λεπτών για ονομαστική αξία 1 ευρώ. Μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες, με την επαναγορά τα πούλησε στην τιμή των 34 λεπτών ανά ευρώ - με κέρδος δηλαδή... 100%!

Πούλησε μάλιστα μόνο τα μισά ομόλογα που είχε στην κατοχή του, αξίας 500 εκατ. δολαρίων, και έτσι έβγαλε κέρδος 500 εκατομμύρια δολάρια. Τα άλλα μισά ομόλογα τα κράτησε για να τα πουλήσει σε ακόμη υψηλότερη τιμή που βάσιμα ελπίζει ότι θα ξεπεράσει τα 40 λεπτά ανά ευρώ, αποκομίζοντας έτσι υψηλότερα κέρδη.

Καθώς μάλιστα το ελληνικό δημόσιο χρέος, μετά την επαναγορά ομολόγων, που βρίσκεται πλέον σε χέρια ιδιωτών, ανέρχεται σε περίπου 30 δισ. ευρώ όλα κι όλα και μεγάλο μέρος αυτών σε ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, είναι προφανές ότι ο αμερικανικός κερδοσκοπικός οίκος, κατέχοντας ελληνικά ομόλογα αξίας τουλάχιστον 3 δισ. δολαρίων σε ονομαστική αξία, ενδέχεται να είναι ο σοβαρότερος ξένος κάτοχος ελληνικών ομολόγων.

Αυτό σημαίνει ότι σε ικανό βαθμό θα επιβάλει και τους όρους του σε ενδεχόμενη επόμενη επαναγορά ελληνικών ομολόγων ή θα τα διοχετεύσει εν καιρώ στη δευτερογενή αγορά με μεγάλο κέρδος.

«Για ποιον ήταν επιτυχία η ελληνική επαναγορά χρέους;» ήταν ο τίτλος ενός πολύ ενδιαφέροντος άρθρου του Γερμανού καθηγητή Οικονομίας Φρανκ Βέστερμαν. «Οι πιστωτές κερδίζουν, το κράτος και οι φορολογούμενοι όμως δεν κερδίζουν τίποτα από αυτήν» έδινε την απάντηση στον υπότιτλο. Ο Γερμανός καθηγητής έχει απόλυτο δίκιο, όπως αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας η προαναφερθείσα υπόθεση του αμερικανικού κερδοσκοπικού οίκου που κέρδισε ήδη μισό δισεκατομμύριο δολάρια αποκομίζοντας κέρδος 100% και προσδοκά να κερδίσει τουλάχιστον μισό δισ. δολάρια ακόμη, με κέρδος που ενδέχεται να ξεπεράσει το 150%! Αυτή είναι η μία πλευρά, αυτή των μυθικών ποσών που αποκομίζουν οι διεθνείς κερδοσκόποι εις βάρος των Ελλήνων.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Ωραία, οι κερδοσκόποι κάνουν πάρτι «εις υγείαν των κορόιδων». Τουλάχιστον όμως κερδίζουν τίποτα το ελληνικό κράτος και οι Ελληνες φορολογούμενοι πολίτες; Απολύτως τίποτα, δηλώνει κατηγορηματικά ο Φρανκ Βέστερμαν, ο οποίος κάνει μερικές εύστοχες και οξυδερκείς παρατηρήσεις.

Πρώτα πρώτα, λέει, μέσω της επαναγοράς η Ελλάδα και οι Ελληνες υποχρεώνονται να πληρώσουν τώρα -και να υποστούν θυσίες γι' αυτό- το μοναδικό τμήμα του χρέους το οποίο δεν υπήρχε απολύτως καμιά ανάγκη να πληρώσουν σήμερα αφού αφορά υποχρεώσεις του μέλλοντος, ακόμη και του απώτερου! Εχει απόλυτο δίκιο. Βεβαίως και μειώνεται στα χαρτιά η αξία του ελληνικού δημόσιου χρέους με την επαναγορά, αλλά γιατί να πληρώσουμε (έστω και σε μειωμένη τιμή) σήμερα ομόλογα που λήγουν μετά από... δέκα έως και μετά από τριάντα χρόνια;

Γιατί να πρέπει να κόβονται σήμερα οι μισθοί και οι συντάξεις μας και να μας γδέρνει η εφορία για να πληρώσουμε ομόλογα που λήγουν το νωρίτερο το... 2023 και το αργότερο το 2042; Αν αυτό δεν είναι πράξη πολιτικής ηλιθιότητας, είναι πράξη συνειδητής εξυπηρέτησης των κερδοσκόπων και των επικυρίαρχων της πατρίδας μας μέσω της εξαθλίωσης του λαού μας - πράξη που δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητη. Υπάρχει και μια δεύτερη πτυχή που βάζει ο Γερμανός καθηγητής. Έστω και αν το δημόσιο χρέος μειώθηκε διά της επαναγοράς ομολόγων, αυτό δεν σημαίνει καμιά ελάφρυνση για τον Ελληνα πολίτη.

Για την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου χρέους θα συνεχίσουν να πηγαίνουν για την αποπληρωμή του όλα τα μελλοντικά πρωτογενή πλεονάσματα του ελληνικού προϋπολογισμού. Τίποτα από αυτά δεν θα πηγαίνει για τη βελτίωση του επιπέδου ζωής των Ελλήνων! Όλα θα πηγαίνουν για το χρέος. Οι πολίτες της χώρας μας δηλαδή δεν έχουν να κερδίσουν απολύτως τίποτα όσο παραμένουμε υπό το μνημονιακό καθεστώς που πέταξε όλους τους Ελληνες στον μνημονιακό Καιάδα.
 

Πηγή: Έθνος

Έρημη χώρα, ρημαγμένη. Του Γιώργου Πήττα

Μέμνησο λουτρῶν οἷς ἐνοσφίσθης
Ξύπνησα μὲ τὸ μαρμάρινο τοῦτο κεφάλι στὰ χέρια
ποὺ μοῦ ἐξαντλεῖ τοὺς ἀγκῶνες καὶ δὲν ξέρω ποῦ νὰ
τ᾿ ἀκουμπήσω.

Περασμένα μεσάνυχτα και τ’ αυτοκίνητα ήταν αραιά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ακόμα πιο λίγοι οι διαβάτες, συχνά μικρές παρέες, που περπατούσαν  με γοργά κοφτά βήματα για να πάνε γρήγορα στα σπίτια τους.

Στον «Βρούτο» του 1978 στο λόφο του Στρέφη, από τα μεγάφωνα, αντηχούσαν διακριτικά οι Beatlesαπό μια κασέτα του Βλάση του Μερτικόπουλου, στην πεταλωτή μπάρα απέναντί μου ο Χρήστος Βακαλόπουλος με τον οποίο κάναμε πόλεμο με στραγάλια όταν δεν μας έβλεπε ο Σπύρος που κρατούσε το μπαρ.
Όσο παγωνιά είχε έξω, άλλο τόσο ζέστη υπήρχε διάχυτη μέσα. Ζέστη, θέρμη θα την έλεγα, που πήγαζε από ζωηρές ματιές , γέλια, και δυνατές κουβέντες κυρίως για δουλειές και όνειρα.

Τότε, υπήρχαν και δουλειές και όνειρα που μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα μέσα από τη δουλειά και το πείσμα. Τίποτα το φτιασιδωμένο, αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιες «πόζες» ήταν αθώες, ήταν μέρος ενός παιχνιδιού, ήταν φλερτάρισμα με την απέναντι ή και με όλους.

Περίεργο, αλλά ως και η βοή του κόσμου, έμοιαζε να ενορχηστρώνεται αρμονικά με το Herecomesthesun και την αισθαντική φωνή του GeorgeHarrison. OLennonδεν είχε δολοφονηθεί, το ΠΑΣΟΚ δεν είχε γίνει κυβέρνηση, ο Θεοδωράκης έδινε συναυλίες αβέρτα και μετά παραπονιόνταν πως είναι αποκλεισμένος, ο Χατζιδάκις στο Τρίτο Πρόγραμμα κεντούσε ανεβάζοντας την ακροαματικότητα του σε πρωτόγνωρα ύψη αποδεικνύοντας πως η Αισθητική  «πουλάει» όταν ξέρεις να την πουλήσεις.

Λίγο αργότερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου θα γίνονταν πρωθυπουργός και το κόμμα του θα εξαπέλυσε τον «λαό» του (όπως λέμε ο λαός του Ολυμπιακού κλπ) στην εξουσία. Λίγο πιο μετά αφού θα εγκατέλειπε οριστικά το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» θα ξεκινούσε η εισροή τεράστιων κονδυλίων στη χώρα με σκοπό την περίφημη σύγκλιση, την ανάπτυξη υποδομών και τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής.
Πραγματική σύγκλιση, δεν έγινε ποτέ.

Οι υποδομές αναπτύχθηκαν αργότερα και δημιουργήθηκαν κυρίως από αλλοδαπό και φτηνό εργατικό δυναμικό, ο δε εκσυγχρονισμός της παραγωγής έγινε κυρίως εισόδημα και επίδομα ενώ η παραγωγή βαθμιαία μηδενίστηκε.

Στο μεταξύ, χτίστηκαν τα «νέα τζάκια». Βλαχομπαρόκ και λούμπεν στοιχεία, που έκαναν τις βρώμικες δουλειές της εξουσίας, βρέθηκαν με αδιανόητα χρήματα αγόραζαν «μερσεντέ» και «μπεμβέ» ως να ήταν πατάτες (εισαγωγής πια) και ετοιμαζόντουσαν να εποικίσουν την Ψαρού στη Μύκονο. 

Το Τρίτο πρόγραμμα έχει χάσει την φαντασία και την δημιουργικότητα του Χατζιδάκι και των συνεργατών του, ο Θεοδωράκης συνεχίζει να δίνει συναυλίες αλλά για μια περίοδο δεν παραπονιέται, ο Lennonέχει ήδη δολοφονηθεί μία Δευτέρα του Δεκέμβρη το 1980, σαν σήμερα οχτώ του μήνα, ο Βακαλόπουλος θα φύγει πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα το 1993 και ο Βρούτος έχει αλλάξει ήχο. Οι συζητήσεις, σιγά σιγά αντικαθίστανται από μουγκανητά, οι θαμώνες είναι καινούργιοι, δεν έχουν βλέμμα ούτε φωνήεντα στη γλώσσα, η μπάρα είναι σχεδόν άδεια και τα τραπέζια, εγκαταλείπονται από τους πελάτες τους με πιάτα γεμάτα καθώς παραγγέλνουν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούν να φάνε. Η κουλτούρα του «φέρε ρε μεγάλε, φέρε, μην τα λυπάσαι» γίνεται κυρίαρχη στα αστικά κέντρα.

Τα αυτοκίνητα ήταν ακίνητα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ήταν πια σχεδόν ξημέρωμα και οι ποτισμένοι με ουίσκι οδηγοί κορνάριζαν επίμονα, βιάζονταν να πάνε σπίτι να ξεραθούν, βριζόντουσαν μεταξύ τους, και,  παρά το ότι επέστρεφαν από διασκέδαση είχαν όλοι το ζωνάρι λυμένο για καυγά.

Διαβάτες τίποτα, παρεκτός κάτι ταλαίπωροι ξένοι που πρόσμεναν στα φανάρια να πλύνουν κάνα τζάμι για λίγα ψιλά. Αν και, πολλές φορές οι οδηγοί, τους άφηναν να καθαρίσουν το παρμπρίζ πρώτα και μετά κοιτούσαν αδιάφορα αλλού.  Αν τους τύχαινε και πράσινο, γκάζωναν και γινόντουσαν αέρας. Ένας αέρας με άρωμα ουίσκι ιδρώτα και πορδής. Το «ανεμογκάστρι» που θα κυοφορούσε για χρόνια πολλά την Χρυσή Αυγή αφού πρώτα θα μάθαινε γράμματα μελετώντας την Αυριανή, ακρωτηριάζοντας οτιδήποτε εξείχε ελάχιστα από τον λεγόμενο μέσο όρο, μισώντας με πάθος κάθε τι το «καλό».
Κατεστραμμένη χώρα, κατεστραμμένη κοινωνία.

Ένας πληθυσμός που πια ούτε καν αλαλάζει.
Ίσως ν’ αλλάζει. Ίσως.

Με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, ριπές παρηγοριάς, είτε αυτές είναι οι λίγοι που εκπαιδεύουν τους άλλους στην Αλληλεγγύη, είτε όσοι ακόμα έχουν το μυαλό τους σε εγρήγορση και παράγουν εφόσον μπορούν, καινοτομία και ιδέες μέσα από γνώση και εξειδίκευση.
ΥΓ: Όχι, το 1978 δεν ήταν κάποια ιδανική χρονιά. Ούτε εκείνη η περίοδος. Αν ψάξει κάποιος θα βρει αγώνες, τεράστιες απεργίες, συγκρούσεις. Απλά τότε, δεν είχαν ακόμα ξευτελιστεί όλα αυτά.

Δὲν ἔχω ἄλλη δύναμη
τὰ χέρια μου χάνουνται καὶ μὲ πλησιάζουν
ἀκρωτηριασμένα.
(οι στίχοι στην αρχή και στο τέλος του κειμένου είναι από το Μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη ενώ ο τίτλος παραπέμπει στο Waste land του T.S.Elliot. Ο πίνακας, είναι έργο του Έλληνα ζωγράφου Ανδρέα Σκευάκη. )

Πηγή: http://tvxs.gr/news/synergates/erimi-xora-rimagmeni-toy-giorgoy-pitta

Ο Τατσόπουλος και η πολιτική σκέψη της αριστεράς.

Εν τάξει ο κ Τατσόπουλος στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι δεν είναι γκέι όπως τον κατηγορούσε ο χρυσαυγίτης Ηλίας Παναγιώταρος δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος αλλά αντιθέτως έχει «πηδήξει την μισή Αθήνα». Η δήλωση αυτή δείχνει μικρό πολιτικό ανάστημα για έναν άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι ανήκει στην Ριζοσπαστική Αριστερά και δυστυχώς είναι λαλίστατο μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, κόμματος που δηλώνει αριστερό, προοδευτικό, αντισεξιστικό και υπέρ των αδικημένων και συκοφαντημένων μειονοτήτων.

Όταν πριν κάποια χρόνια, σε μια πολύ χοντροκομμένη προσπάθεια να πλήξουν την εικόνα του Subcomandante Marcos των Zapatistas, οι εχθροί του είχαν βγάλει τη φήμη ότι είναι «αδελφή», η απάντηση του ηγέτη των Ζαπατίστας δεν ήταν ότι "ο Marcos έχει πηδήξει το μισό Μεξικό". Ούτε τη μισή επαρχία Τσιάπας... Αντίθετα, επέλεξε μια βαθιά επαναστατική και  πολιτική δήλωση:

 «Ο Marcos είναι gay στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, ασιάτης στην Ευρώπη, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, γύφτος στην Πολωνία, ειρηνιστής στη Βοσνία, Εβραίος στη Γερμανία, μια γυναίκα μόνη στο Μετρό τα ξημερώματα, με άλλα λόγια ο Subcomandante Marcos είμαστε εμείς, το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στον πλανήτη. Για αυτό και φοράμε τη μάσκα. Για να ξαναδούμε το αληθινό μας πρόσωπο.» Αυτή είναι δήλωση πολιτικοποιημένου αριστερού επαναστάτη.

 Το ζήτημα όμως πάει και πιο μακρυά. Στην απάντησή του στο Twitter στον χρυσαυγίτη Ηλία Παναγιώταρο ο κ Τατσόπουλος τον αποκαλεί με το μικρό του όνομα «Ηλία» δημιουργώντας μια αίσθηση οικειότητας με τον ναζιστή χρυσαυγίτη και μια εγγύτητα με το ανοίκειο του φασισμού. Και ίσως αυτό να είναι χειρότερο από την δήλωση «Πήδηξα την μισή Αθήνα».

Αλλά αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα η κοινοβουλευτική του ομάδα συμπεριλαμβάνει άτομα σαν τον κ Τατσόπουλο αναρωτιέμαι ποια νέα πρόταση ζωής και πολιτικής θα γίνει πράξη όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην εξουσία. Γιατί αν εξαιρέσουμε τη δήλωση του κ. Παπαδημούλη που κατήγγειλε τη δήλωση  Τατσόπουλου, ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ σιώπησε, στην δε Αυγή διάβασα άρθρο που τον υποστηρίζει.

Για να κατακτηθεί το προοδευτικό και το δημοκρατικό όραμα μιας διαφορετικής κοινωνίας από τη σημερινή θέλει θάρρος, αυτοκριτική και δουλειά πολλή.

 

Μια χώρα που πτώχευσε δύο φορές σε έναν χρόνο!

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Το 2012 θα μείνει στην παγκόσμια οικονομική ιστορία ως η χρονιά που μια χώρα της ευρωζώνης, η Ελλάδα μας, πτώχευσε δις. Μία φορά τον Φεβρουάριο και μία τον Δεκέμβριο. Και δεν είναι μόνο το επίτευγμα της διπλής σε έναν χρόνο πτώχευσης που θα καταχωρίσει το σωτήριον 2012 με γράμματα μαύρα κι άραχνα στην ιστορία.

Υπάρχουν άλλοι δύο λόγοι: πρώτον, ότι και οι δύο αυτές πτωχεύσεις συνέβησαν εν μέσω θριαμβολογιών των κυβερνώντων πως η χώρα σώθηκε από την… πτώχευση. Και, δεύτερον, ότι το δημόσιο χρέος παραμένει μη βιώσιμο παρά τις δύο, διαδοχικές πτωχεύσεις.

Ξέρω ότι η παραπάνω παράγραφος θα ξενίσει πολλούς αναγνώστες, οι οποίοι έχουν πειστεί από τους κυβερνώντες και τα «μέσα» ότι, τελικά, με το PSI του Φεβρουαρίου και την πρόσφατη απόφαση του Eurogroup η χώρα απέφυγε την πτώχευση. Κι όμως, φίλες και φίλοι. Το κράτος μας πτώχευσε δύο φορές σε μία χρονιά και οδεύει προς την τρίτη πτώχευσή του κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον. Επιτέλους, ήρθε η στιγμή να θέσουμε στο περιθώριο τους ευφημισμούς που μας αποκρύπτουν την εικόνα της πραγματικότητας με ζοφερά αποτελέσματα και να την αντιμετωπίσουμε.

Καταρχάς, ας θυμηθούμε τι σημαίνει ότι πτωχεύει ένα κράτος. Δεν σημαίνει ότι «κατεβάζει τα ρολά» αλλά ότι αναγκάζεται να ανακοινώσει πως δεν μπορεί να αποπληρώσει τα τοκοχρεολύσιά του στο ακέραιο. Ότι επιβάλλει στους δανειστές του το «κούρεμα» μέρους των τόκων που τους χρωστά ή ακόμα και μέρους του κεφαλαίου που δανείστηκε από αυτούς. Αυτό σημαίνει. Και αυτό συνέβη τον Φεβρουάριο με το PSI, τότε που «κουρεύτηκε» το 75% της διαχρονικής αξίας των τοκοχρεολυσίων που χρώσταγε το ελληνικό Δημόσιο στους ιδιώτες (με αποτέλεσμα, αν θυμάστε, την πυροδότηση των CDS). Το γεγονός ότι βαπτίστηκε «εθελοντικό» το κούρεμα, με το λατινικό ακρώνυμο PSI να του δίνει μια αίσθηση «καθωσπρεπισμού», δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Και η Μαφία «προσφορές» έκανε, τις οποίες εκείνοι που αποδέχονταν «επέλεγαν» να αποδεχτούν (θα θυμάστε τη φράση-κλειδί του μέσου μαφιόζου του Χόλιγουντ: «Θα σου κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορείς να αρνηθείς!»).

Σήμερα; Θα θυμάστε ότι στο προηγούμενο Eurogroup πηγαίναμε με την απαίτηση του ΔΝΤ για ένα OSI, δηλαδή για ένα «κούρεμα» των δανείων μας από την Τρόικα – καθώς η εκρηκτικότητα του δημόσιου χρέους είναι τέτοια που οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ δεν δύνανται πλέον να προσποιούνται (όπως τους αναγκάζει το καταστατικό του ΔΝΤ) ότι δανειοδοτούν μια χώρα, της οποίας το χρέος έχει μπει σε μία «σειρά». Επειδή, όμως, οι γερμανικές εκλογές καραδοκούν και η κυβέρνηση Μέρκελ δεν θα μπορούσε να σταθεί μπροστά στη γερμανική κοινή γνώμη, αν αποδεχόταν μερικούς μόνο μήνες μετά την ψήφιση του Μνημονίου 2 από την Ομοσπονδιακή Βουλή, πως κι αυτό το «σχέδιο» για την Ελλάδα ναυάγησε, η ιδέα του OSI παραπέμφθηκε στις καλένδες. Τι την αντικατέστησε; Η ιδέα της «επαναγοράς χρέους». Για να μιλάμε, όμως, για πραγματική επαναγορά χρέους, η διαδικασία αγοράς του πρέπει να εντάσσεται στους κανόνες της αγοράς. Πράγματι, πολλές επιχειρήσεις αγοράζουν ομόλογα που έχουν στο παρελθόν διαθέσει σε επενδυτές (δανειζόμενες από αυτούς), εάν δουν ότι, για κάποιον λόγο, η τιμή τους έχει πέσει (με σκοπό να τα «σκίσουν», διαγράφοντας έτσι ένα μέρος του μακροπρόθεσμου χρέους τους). Εξ ορισμού, όμως, ποτέ δεν αγοράζουν μεγάλο ποσοστό αυτών των χρεών τους (των ομολόγων τους), καθώς, αν το κάνουν, θα σπρώξουν την τιμή τους στα ύψη, με αποτέλεσμα η επαναγορά να είναι δώρον άδωρον.

Το ίδιο ισχύει και με την επαναγορά που επιχειρεί το κράτος μας τώρα: αν προσπαθήσει να επαναγοράσει (δανειζόμενο από το EFSF) μεγάλο ποσοστό του χρέους του που βρίσκεται στα χέρια των ιδιωτών, όπως συμβαίνει σήμερα, τότε η ελεύθερη τιμή διατίμησης των ομολόγων θα ανέλθει σε επίπεδα που θα αναιρέσουν τη λογική της επαναγοράς. Γνωρίζοντας ότι έτσι έχουν τα πράγματα, η κυβέρνηση (συνεπικουρούμενη από την Ε.Ε. και την ΕΚΤ) κάνει δύο πράγματα: πρώτον, παρεμβαίνει στην τιμή των ομολόγων (επιβάλλοντας μέγιστο επίπεδο τιμής) και, δεύτερον, ασκεί πιέσεις στις τράπεζες και σε όποιον μπορεί, ώστε να πουλήσουν μεγάλες ποσότητες των ομολόγων που κατέχουν. Ιδού το δίλημμα: αν δεν ασκηθούν αυτές οι ασφυκτικές πιέσεις (συνοδεία διάφορων απειλών, φανερών και κρυφών) ώστε να αυξηθεί η ποσότητα των προσφερόμενων ομολόγων και να συγκρατηθεί η τιμή τους, τότε η επαναγορά δεν θα πετύχει τον στόχο της μείωσης του χρέους. Αν ασκηθούν, τότε το αποτέλεσμα θα είναι ένα δεύτερο PSI, το PSI No 2 (καθώς οι ιδιώτες θα έχουν εξαναγκαστεί να «κουρέψουν» τα τοκοχρεολύσια του ελληνικού Δημοσίου).

Τι από τα δύο θα συμβεί θα διαφανεί τις επόμενες μέρες κι εβδομάδες. Το μέγα ζητούμενο, βέβαια, είναι πόσοι ξένοι ομολογιούχοι (δηλαδή hedge funds) θα συμμετάσχουν. Ίδωμεν. Έως τότε, δύο είναι τα δεδομένα: αφενός η απομείωση του χρέους, αν και όσο επιτευχθεί, θα αποτελεί άλλη μια κεκαλυμμένη πτώχευση, τύπου PSI, ένα PSI Νο 2! Αφετέρου, αντί αυτό το PSI Νο 2 να βοηθήσει την ελληνική οικονομία, θα βαθύνει την Κρίση, όπως ακριβώς έκανε το PSI No 1.

Γιατί PSI Νο 2; Επειδή, στην ουσία, οι ελληνικές ιδίως τράπεζες εξαναγκάζονται να αποδεχτούν ένα «κούρεμα «των τοκοχρεολυσίων του κράτους, το οποίο δεν θα το αποδέχονταν, εάν δεν ήταν απόλυτα δεσμευμένες θεσμικά και οικονομικά από το υπουργείο Οικονομικών, το EFSF και την ΕΚΤ. Και γιατί γράφω ότι αυτό το PSI Νο 2 θα είναι κακό για την οικονομία της χώρας; Επειδή θα διογκώσει τις μαύρες τρύπες στο εσωτερικό των ελληνικών τραπεζών, χωρίς να θέσει το δημόσιο χρέος σε βιώσιμο μονοπάτι, και θα εγγυηθεί πως τα είκοσι τόσα δισ. που θα δανειστεί ο Έλληνας φορολογούμενος για να τα δώσει (υπό τη μορφή νέων κεφαλαίων, η λεγόμενη «επανακεφαλαιοποίηση») στις τράπεζες δεν πρόκειται ποτέ να διατεθούν στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά ως δάνεια. Έτσι έμελλε να «φύγει» το 2012: τυλιγμένο στην ιστορική απαξίωση που του επιφύλαξαν δύο ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες αναλώθηκαν σε ευφημισμούς με τους οποίους προσπάθησαν να συγκαλύψουν δύο πτωχεύσεις εις βάρος της πραγματικότητας, που γίνεται ολοένα και σκληρότερη όσο προσπαθούν να μας την κρύβουν.

Πηγή:  Lifo.gr