ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

                                                                                         Του Ολύμπιου Δαφέρμου

Σήμερα το σύνολο, σχεδόν, της βουλής αποδέχεται ότι δεν υπάρχει άλλη οικονομική πολιτική, για την αντιμετώπιση της κρίσης της χώρας μας, πέραν εκείνης που μας επιβάλλουν οι δανειστές με τα μνημόνια. Μια πολιτική που υπηρετεί το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και την οικονομική ελίτ. Όταν αυτό το ισχυρίζονται τα συστημικά και συντηρητικά κόμματα δείχνει λογικό. Μέσα στην ιδεολογία τους, μέσα στην φυσιογνωμία τους βρίσκεται αυτή η οικονομική πολιτική. Όταν όμως το ισχυρίζεται η Αριστερά, η οποία τάσσεται, εξ ορισμού, με το μέρος των αδύνατων, τότε αυτόματα αυτοκαταργείται. Είναι προφανές ότι τη μια και μοναδική συντηρητική πολιτική μπορούν να την εφαρμόσουν με άνεση τα συντηρητικά κόμματα. Επομένως η Αριστερά δεν χρειάζεται, όταν  παραδέχεται πως δεν υπάρχει, ούτε η ίδια διαθέτει εναλλακτική πρόταση. Έτσι, όμως, έχουν τα πράγματα;

α. Με ποια λογική ονομάζουμε λύση την καταστροφή; Γιατί όπου και να εφαρμόστηκε αυτή η οικονομική πολιτική μόνο την καταστροφή έφερε στην πλειονότητα της κοινωνίας (βλ. Ναόμι Κλάιν: Το δόγμα του σοκ).

β. Ας υποθέσουμε ότι πράγματι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.  Γιατί εμείς, που έχουμε ένα άλλο αξιακό σύστημα βασιζόμενο στον ουμανισμό, πρέπει να υπηρετήσουμε αυτή την αντικοινωνική πολιτική; Αν ζούσαμε στο μεσοπόλεμο και στην περίοδο της κατακόρυφης ανόδου του φασισμού στην Ευρώπη θα έπρεπε να συστρατευθούμε μαζί του;;; Είναι η ίδια λογική. Πάντα οι λογικές της μιας και μοναδικής λύσης εμπεριέχουν, εν μέρει ή εν όλω, ολοκληρωτικές αντιλήψεις

γ. Είναι προφανές όμως ότι ποτέ δεν υπάρχει μια και μοναδική λύση ούτε καν  στα αυστηρά μαθηματικά. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει μια και μοναδική λύση στα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά πράγματα.

Στην εποχή μας οι επιλογές των κυρίαρχων ελίτ καθορίζουν την πολιτική των κρατών ανάλογα με τις αντιστάσεις που συναντούν. Οι αντιστάσεις αυτές είναι αποτελεσματικές μόνο στην περίπτωση που εμπεριέχουν κοινωνικά κινήματα. Μόνο στην περίπτωση που η κοινωνία έχει αφυπνιστεί και έχει διαμορφώσει αιτήματα, προτάσεις και θέσεις μπορεί να συγκροτηθεί αποτελεσματική αντίσταση απέναντι στον ολοκληρωτισμό των αγορών.

Από το 2012 και μετά η κοινωνία εμπιστεύτηκε την αντιμνημονιακή της αντίσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και σταμάτησαν οι κινητοποιήσεις. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ αποθάρρυνε την συγκρότηση κινημάτων με την, αποκλειστικά, κοινοβουλευτική του στρατηγική. Επόμενο, λοιπόν, ήταν η κυβέρνηση της Αριστεράς να βρεθεί μόνη της απέναντι στη σκληρή ηγεσία της Ευρώπης με τα γνωστά αποτελέσματα.

Τώρα η νέα κυβέρνηση, με ψηφισμένο μνημόνιο, έχει απέναντι της τόσο την ηγεσία της Ευρώπης όσο και την ντόπια ισχυρή οικονομική και μιντιακή ελίτ. Ενώ ταυτόχρονα η κοινωνία βρίσκεται σε αδράνεια, με ακυρωμένη δύο φορές την ψήφο της (εκλογές Ιανουαρίου και δημοψήφισμα). Η τελευταία όταν αρχίσουν να εφαρμόζονται τα νέα σκληρά μέτρα το πιθανότερο είναι ότι, τουλάχιστον, θα εκφράσει μια δυσαρέσκεια εναντίον της κυβέρνησης αν δεν στραφεί ενεργά κατά της οικονομικής της πολιτικής. Επομένως τίθεται το ερώτημα: πού θα στηριχθεί η κυβέρνηση για να κτυπήσει την μεγάλη διαφθορά, στην οποία εμπλέκονται ισχυροί οικονομικοί παράγοντες; Και γενικότερα προς τα πού θα κλίνει η πολιτική της κυβέρνησης, χωρίς την στήριξη της κοινωνίας, προκειμένου να μην καταρρεύσει;

5-10-15

Κωνσταντίνος Καβάφης «Che fece .... il gran rifiuto»

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξάρτητοι Έλληνες.

 
Είναι μεγάλη υπόθεση ένα καθαρά  αριστερό κόμμα,  να σχηματίζει κυβέρνηση μετά από εκλογές. Ίσως έτσι η πολιτική  του εθνικού διχασμού που αναβίωσε ο Σαμαράς και η ακροδεξιά παρέα του στην ΝΔ,   εξαφανιστεί μια για πάντα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε σχηματισμό κυβέρνησης με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμένου.

Τα θετικά των Ανεξάρτητων Ελλήνων,   που μπορούν να οδηγήσουν σε μια minimum  συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι ο Καμένος είναι σταθερά και αταλάντευτα αντιμνημονιακός, που συνάδει με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης είναι ο άνθρωπος που περισσότερο από κάθε άλλον κυνήγησε την διαπλοκή και την διαφθορά γι’  αυτό και οδηγήθηκε στα δικαστήρια. Κυνηγήθηκε σκληρά από την διαπλοκή και τα ΜΜΕ.

Τα αρνητικά των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι κυρίως οι  θέσεις για το  μεταναστευτικό, το ζήτημα της ονομασίας της FYROM,  και οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας.

Πως θα λυθούνε αυτά τα προβλήματα μένει να μας εξηγήσουν  οι αρμόδιοι της Κουμουνδούρου.

Επίσης θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί δεν επιλέχθηκε το Ποτάμι για την δημιουργία κυβέρνησης.

Έργα και ημέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ

40 χρόνια κυβερνούν την Ελλάδα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μέσα στα ψέματα, στα ρουσφέτια, τις μίζες, την διαφθορά, την διαπλοκή και την αδιαφορία για την χώρα.

Από τα 5 χρόνια του Μνημονίου τα πρώτα δυόμισι χρόνια μόνο του το ΠΑΣΟΚ με τον τραγικό εφιάλτη κ Γ. Α. Παπανδρέου πρωθυπουργό, μέσα στην αναλγησία και την περιφρόνηση του λαού της χώρας μας, μέσα  στο ψέμα, αναρωτιέμαι αν αρχηγός κόμματος εξουσίας και πρωθυπουργός είπε τόσα ψέματα ποτέ και προέβη σε τόσες εχθρικές ενέργειες κατά του λαού και της χώρας (κυβερνώ  μια χώρα διεφθαρμένων κλπ). Τώρα βέβαια τον συναγωνίζεται και ο Σαμαράς.

Νόμοι που διέλυσαν τα εργατικά δικαιώματα, μείωσαν οριζόντια μισθούς και συντάξεις, δημιούργησαν νεόπτωχους, περί το 1.500.000 άνεργους, νεοάστεγους, οδήγησαν σε αυτοκτονίες απελπισμένους.

Η διαφθορά καλά κρατεί και οι μίζες στα ύψη. Από κοντά Παιδεία, Υγεία, Οικονομία, Στράτευμα, υπό διάλυση.

Αργότερα παρά την καταψήφιση από μεριάς του  πρώτου Μνημονίου μπήκε στην εφιαλτική παρέα και ο κ Σαμαράς ψηφίζοντας το δεύτερο Μνημόνιο, κάνοντας μια μεγαλειώδη κωλοτούμπα χωρίς καμιά ντροπή.

Από εκεί το δίδυμο των ολετήρων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (Σαμαρά – Βενιζέλου) συνέχισαν την τυφλή υποταγή στην εφαρμογή των μνημονίων και των εντολών των διεθνών τοκογλύφων. (Στέλεχος του ΔΝΤ δήλωσε κατά το πρώτο Μνημόνιο ότι είχανε πάει σε πολλές χώρες για εφαρμογή του Μνημονίου αλλά τέτοια δουλικότητα, τέτοιο πανικόβλητο ναι σε όλα δεν συνάντησαν σε καμιά χώρα εκτός της Ελλάδος.

Υποτελείς, γλείφτες, πανικόβλητοι, χωρίς απολύτως κανένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, χωρίς καμία διαπραγμάτευση πουθενά, υποτάχτηκαν αμαχητί.

Να μην ξεχνάμε και το γεγονός  ότι δεν ζήτησε η Τρόϊκα όλα τα επαίσχυντα μέτρα που πήραν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά ήταν όπως λέγεται και ο ΣΕΒ που υπέβαλε στην κυβέρνηση εντολές για τμήματα του Μνημονίου.

Στα πλαίσια της διεθνοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού ισοπέδωσαν τα πάντα.

Νέοι φόροι, χαράτσια, κρυφοί και έμμεσοι φόροι, για όλους τους  μη έχοντες οδηγώντας τους φτωχούς στην απελπισία.

Ποιος θα ξεχάσει το εμπνευσμένο από τον Βενιζέλο χαράτσι της ΔΕΗ, που συνεχίζεται με τον ληστρικό ΕΝΦΙΑ.

Καταστρέφουν τη χώρα και τον λαό της, παραδίδουν την Εθνική Ανεξαρτησία της χώρας, ξεπουλούν τον δημόσιο και ορυκτό πλούτο της χώρας σχεδόν χωρίς κανένα τίμημα.

Από κοντά και η βία, βία των άδικων νόμων, λεκτική βία, απειλές και εκβιασμούς. Κι η βία των ΜΑΤ σχεδόν σε κάθε διαδήλωση να επιτίθεται με μεγάλο μίσος κατά των διαδηλωτών με κλομπς και χημικά.

Και στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν  επιδοθεί, ελέγχοντας απόλυτα τα ΜΜΕ (τηλεόραση, εφημερίδες κλπ) και με εμετικούς δημοσιογράφους, σε μια άνευ προηγουμένου ψευδολογία, σε απειλές σε εκβιασμούς φοβίζοντάς μας για να τους ξαναψηφίσουμε μετά τα όσα δεινά έχουν φέρει στη χώρα.

Τρομοκρατούν αυτοί που είναι έτοιμοι να δημεύσουν την ιδιοκτησία των Ελλήνων! Αυτοί που επιτρέπουν στις τράπεζες να πουλάνε πακέτα τα κόκκινα δάνεια σε κοράκια – funds του εξωτερικού.

Έλληνα Πολίτη! Θα φοβηθείς; Θα τους ξαναψηφίσεις; Θα ξαναγίνεις κοψοχέρης;

Οι Σαμαροβενιζέλοι και η εκστρατεία του τρόμου

 
Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος υπεύθυνοι 100% για την κατάντια τις χώρας έχουν το θράσος και απειλούν και τρομοκρατούν τους ψηφοφόρους ότι τάχα αν δεν κερδίσουν τις εκλογές θα καταστραφεί η χώρα, ότι θα χαθούν τα μέχρι τώρα επιτεύγματά τους, ότι η χώρα θα οδηγηθεί εκτός Ευρωζώνης και εκτός Ευρώ. Ποια είναι όμως σήμερα η κατάσταση, που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν φέρει την χώρα, με τα αλλεπάλληλα μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα τα τελευταία πέντε χρόνια; Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί από όσα έχουν συμβεί μέχρι τώρα αν δεν είναι κυβέρνηση στις 26 Γενάρη οι Σαμαράς Βενιζέλος;

Σε μια χώρα που έχει επί της ουσίας πτωχεύσει τι έχουν να χάσουν οι 1.500.000 άνεργοι και άλλοι τόσοι υποαπασχολούμενοι; Θα χάσουν την δουλειά που δεν έχουν  ή θα προστεθούν και άλλοι άνεργοι από την απελευθέρωση των απολύσεων που επεξεργάζονται Σαμαράς - Βενιζέλος υπακούοντας στις διαταγές της Τρόϊκας;

Τι έχουν να χάσουν οι άστεγοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αν δεν είναι κυβέρνηση στις 26/1 οι Σαμαράς – Βενιζέλος;  Τα σπίτια που δεν έχουν;

Τι έχουν να χάσουν αυτοί που έχουν κόκκινα δάνεια και κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους αφού από 1/1/15 ήρθη η προστασία των σπιτιών τους από τους πλειστηριασμούς. Το αντίθετο, αν γίνουν κυβέρνηση οι Σαμαράς – Βενιζέλος οι δανειολήπτες με κόκκινα δάνεια κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους.

Τι έχουν να χάσουν τα 6.300.00 άνθρωποι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, που ζούνε στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχιας  από το να φτωχύνουν ακόμα περισσότερο με τις περικοπές μισθών και συντάξεων που Σαμαράς Βενιζέλος έχουν προσυμφωνήσει με την Τρόϊκα;

Αν η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού τα έχει χάσει σχεδόν όλα τι έχει να φοβηθεί από τις απειλές των Σαμαρά – Βενιζέλου, από τις απειλές των Ευρωπαίων τοκογλύφων;

Αυτός που δεν έχει να χάσει τίποτε δεν φοβάται τίποτε. Καμία  απειλή  των Σαμαροβενιζέλων δεν θα πιάσει τόπο. Μαύρο στις εκλογές της 26/01 στους ολετήρες της χώρας.

Το χρέος τους και το Xρέος μας

   

 Μας λένε ότι πρέπει να μείνουμε στα γόνατα, να είμαστε φρόνιμοι, υπάκουοι, να εισπνέουμε αιθαλομίχλη και να τρώμε ληγμένα τρόφιμα διότι «έχουμε χρέος».

    Ως προς το τελευταίο συμφωνούμε απολύτως. Πράγματι έχουμε χρέος. Μόνο που το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να επιβάλει μονομερώς -πως αλλιώς;- εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα διαγράψουν το χρέος. Εξηγούμαστε:

***

    Παρατήρηση πρώτη: Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη 298 δισ. ευρώ. Σήμερα (Προϋπολογισμός 2014, Πίνακας 4.2, σελ 139) μετά από πέντε χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο Μνημόνια, χαράτσια και «κουρέματα», το χρέος εκτινάχτηκε στο 175% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη πάνω από 320 δις.

    Συμπέρασμα πρώτο: Η πολιτική αυτή όχι μόνο δε μειώνει το χρέος αλλά το μεγαλώνει, το διογκώνει, το εκτινάσσει. Το χρέος είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

***

    Παρατήρηση δεύτερη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια για να ενισχύσουν το κράτος και το λαό. Ψέματα! Μέχρι τώρα από το πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο τα συνολικά δάνεια που έχουν εκταμιευτεί ανέρχονται σε 225 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο σύμφωνα με τα στοιχεία τόσο του κ.Σταϊκούρα που κατατέθηκαν στη Βουλή μετά από ερώτηση του Μανώλη Γλέζου, όσο και της Τράπεζας της Ελλάδας, οι τράπεζες με τη μορφή πακέτων και ενισχύσεων έχουν λάβει πάνω από 250 δισ. ευρώ.

    Συμπέρασμα δεύτερο: Τα δάνεια, που αυξάνουν και δεν μειώνουν το χρέος,  όχι μόνο δεν πάνε στον λαό και στην ενίσχυση της οικονομίας, αλλά στο σύνολό τους και ακόμα περισσότερα πάνε στους τραπεζίτες και κανείς άλλος δεν τα έχει δει. Τι τα κάνουν οι τραπεζίτες καλό θα ήταν να μας το εξηγήσουν οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που τους τα δίνουν.   

***

    Παρατήρηση τρίτη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια για να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Ψέματα. Την ίδια περίοδο που οι κυβερνήσεις δανείστηκαν τα 225 δισ. ευρώ της τρόικας, ο ελληνικός λαός, για το διάστημα 2010 – 2014 σε τόκους, σε χρεολύσια, σε δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους έχει καταβάλει 164,5 δισ. ευρώ και για  εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει επιβαρυνθεί με δαπάνες ύψους 267,7 δισ. ευρώ! Δηλαδή 200 δισ. ευρώ παραπάνω (Προϋπολογισμός 2015, Πίνακες 4.6 και 4.7 σελ 178).

    Συμπέρασμα τρίτο: Με τα δάνεια δεν πληρώνουν μισθούς και συντάξεις.  Αντίθετα: Είναι οι κομμένοι μισθοί, είναι οι κομμένες συντάξεις, είναι η δυστυχία και η καταστροφή του ελληνικού λαού μέσω των οποίων πληρώνονται τα δάνεια. Συνάπτουν δάνεια για να πληρώνουν με τόκο τα προηγούμενα δάνεια και κόβουν μισθούς και συντάξεις υποβάλλοντας τον λαό να πληρώνει με το αίμα του και τα παλιά και τα νέα δάνεια.

***

    Παρατήρηση τέταρτη: Λένε ότι η Ελλάδα παίρνει δάνεια γιατί έχει χρέη. Ψέματα! Ισχύει ακριβώς το αντίστροφο: Η Ελλάδα – και κάθε κράτος – έχει χρέη επειδή ακριβώς παίρνει δάνεια τα οποία άλλοι τα ξεκοκαλίζουν και άλλοι τα πληρώνουν. Υπενθυμίζουμε: Στην Ελλάδα είχαμε χρέος πριν ακόμα δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, ως απόρροια των λεγόμενων «δανείων της ανεξαρτησίας» που φυσικά δεν έφτασαν ποτέ στον ελληνικό λαό. Σημειώστε: Ο Ψυρούκης, ο ιστορικός Καρολίδης καθώς και ο Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» έχουν καταγράψει ότι από την Επανάσταση του 1821 μέχρι την χρεοκοπία του 1932 επί Βενιζέλου, η Ελλάδα είχε δανειστεί 2 δισ. φράγκα, είχε καταβάλει στους δανειστές 2,4 δισ. φράγκα κι όμως τους χρωστούσε ακόμα 2 δισ. φράγκα, όσα δηλαδή είχε δανειστεί εξ αρχής!  Σημειώστε επίσης: Από το 1992 μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για αποπληρωμές δανείων (Εισηγητική Έκθεση Προϋπολογισμού 2015, σελ. 178) το αστρονομικό ποσό του 1,027 τρισ. ευρώ! Το ποσό είναι αδιανόητο. Ακόμα όμως πιο αδιανόητο είναι το γεγονός ότι ενώ ο λαός έχει πληρώσει ένα σκασμό σε τοκογλυφικά, οι σωτήρες, εντός και εκτός Ελλάδας του λένε ότι τους χρωστάει κι άλλα 320 δισ. ευρώ, που αφού τους τα πληρώσει κι αυτά τότε το 2020 θα χρωστάει κι άλλα 300 κοκ.

    Συμπέρασμα τέταρτο: Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν ούτε τα Μνημόνια που τώρα θα τα βαφτίσουν «πιστοληπτική γραμμή», ούτε οι επιμηκύνσεις, ούτε οι «αναδιαρθρώσεις», ούτε οι τρόικες που τώρα τους ψάχνουν άλλο όνομα, μπορεί να τις πούνε ακόμα και… «περεστρόικες». Με αυτές τις «τεχνικές», το αποτέλεσμα είναι σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών να επέρχεται - όπως περιέγραφε ο Λένιν - ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

***

    Παρατήρηση πέμπτη: Λένε ότι τα χρέη και τα ελλείμματα οφείλονται στο ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», ότι οφείλονται στην αμεριμνησία του λαού, στην ευμάρεια, στο γεγονός ότι - κατά ορισμένους – ο λαός είναι τεμπελχανάς και κοπρίτης. Ότι οφείλονται στους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Πρόκειται για άθλιο ψέμα. Σημειώστε: Οι φόροι που θα πληρώσει ο λαός το 2015 ανέρχονται στα 50,3 δισ. ευρώ (Προϋπολογισμός 2015, Πίνακας 3.6, σελ 106). Οι μισθοί και οι συντάξεις μετά βίας φτάνουν στα 18 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.10, σελ. 113). Συνολικά, δε, ο λαός έχει πληρώσει σε φόρους από το 2005 μέχρι το 2015 το ποσό των 563,7 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.6, σελ. 106). Δηλαδή και οι μισθοί και οι συντάξεις, ό,τι έχει απομείνει δηλαδή, πληρώνονται από τους φόρους του λαού, και όλοι οι υπόλοιποι φόροι αντί να γυρίζουν στο λαό, πάνε κατά δεκάδες δισ. ευρώ σε τοκογλύφους σε δανειστές και πιστωτές.

    Συμπέρασμα πέμπτο: Όσοι τα λένε αυτά λοιπόν περί «κοπρίτη» λαού είναι οι πραγματικοί πολιτικοί κοπρίτες. Τα χρέη, τα ελλείμματα αλλά και τα πλεονάσματα είναι κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων, όπως με θρασύτητα ισχυρίζονται οι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία. Πάνε για το μεγάλο φαγοπότι που άλλοτε λέγεται Ολυμπιάδα, άλλοτε λέγεται υποβρύχια που γέρνουν και  μονίμως λέγεται «ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί».

***

    Παρατήρηση έκτη: Για να βρούμε τι είδους είναι το χρέος δεν έχουμε παρά να κάνουμε το εξής: Παίρνουμε τις διαρκείς φοροαπαλλαγές, τα θαλασσοδάνεια, τις χαριστικές ρυθμίσεις προς μονοπώλια, πολυεθνικές, εργολάβους και τραπεζίτες,  προσθέτουμε τις ΝΑΤΟικές δαπάνες στις οποίες οφείλεται τουλάχιστον το ¼ του χρέους, σε αυτά προσθέτουμε την υπέροχη Ολυμπιάδα που ακόμα δεν ξέρουμε πόσο κόστισε, πάνω σε αυτά βάζουμε τις διαρκείς υπερκοστολογήσεις των δημόσιων έργων, προσθέτουμε τις ολέθριες συνέπειες της ένταξης στην ΕΕ με την καταβαράθρωση της παραγωγικής βάσης, προσθέτουμε τις επίσης ολέθριες συνέπειες της λεγόμενης «απελευθέρωσης της αγοράς» ειδικά στον τομέα της μεταφοράς κεφαλαίων στο εξωτερικό, βάζουμε ως κερασάκι στην τούρτα την πολιτική της υπονόμευσης και της διαφθοράς στις κρατικές επιχειρήσεις, και θα έχουμε βρει και το μέγεθος και τα αίτια του χρέους.

    Συμπέρασμα έκτο (και βασικό): Αυτό το χρέος είναι όλο ειδεχθές, είναι όλο επαχθές, είναι όλο ληστρικό, και είναι όλο παράνομο. Και δεν εννοούμε παράνομο με την «στενή» νομική έννοια. Εννοούμε ότι είναι πολιτικά παράνομο. Η αντιμετώπισή του, επομένως, δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Που σημαίνει: Άλλη πολιτική λύση, προς όφελος του λαού, από την άρνηση πληρωμής ενός χρέους που ο λαός και δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει (!) δεν υπάρχει.

***

    Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα», ούτε με λογιστικούς προσδιορισμούς για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο πληρωμένο από έναν λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε. Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.

    Με άλλα λόγια: Μιλάμε για πλήρη, ολική και οριστική διαγραφή του χρέους. Και εδώ έρχεται η ερώτηση: Και πώς θα γίνει αυτό; Μονομερώς; Απάντηση: Μα φυσικά μονομερώς! Τι περιμένετε; Να τείνουν ευήκοον ους, μέσα από διαπραγματεύσεις και επαναδιαπραγματεύσεις, ποιοι; Οι κερδοσκόποι; Οι τοκογλύφοι; Το πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια αυτό;

    Εμείς, αντιθέτως, πιστεύουμε αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ: Κανείς εκτός από κάποιον ζητιάνο δεν επιλέγει να εξαρτάται από την γενναιοδωρία των συμπολιτών του.

    Αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στις σχέσεις μεταξύ κρατών και διεθνών οργανισμών ισχύει 1.000 φορές. Και να το ξεκαθαρίσουμε: Ο Άνταμ Σμιθ δεν ήταν κομμουνιστής. Πατέρας του καπιταλισμού θεωρείται.

Νίκος Μπογιόπουλος / Enikos
email: mpog@enikos.gr 

Γ. Βαρουφάκης: Τι «παίζεται» με την απόφαση της ΕΚΤ, και του κ. Ντράγκι, της Πέμπτης;

Η ΕΚΤ έχει χάσει τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής της Ευρωζώνης και ο κ. Ντράγκι το γνωρίζει αυτό καλά. Από καιρό θέλει να ανακοινώσει την λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση» αλλά σκοντάφτει στις αντιδράσεις της Γερμανίας. Τώρα όμως που ο πληθωρισμός έχει πέσει και επίσημα κάτω του μηδενός, ο κ. Ντράγκι νιώθει αρκετά ισχυρός να προχωρήσει. Το δυστύχημα είναι ότι η παρέμβασή του θα είναι, λόγω των πολιτικών περιορισμών, πολύ μικρής εμβέλειας, κακώς δομημένη και, συνεπώς, αναποτελεσματική.

Μέγεθος

Ο ίδιος ο κ. Ντράγκι έχει δηλώσει ότι η ΕΚΤ πρέπει να εμφυσήσει περί το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ ώστε να έχει θεραπευτικό αντίκτυπο στις καταστροφικές δυνάμεις του αποπληθωρισμού. Είναι αμφίβολο αν η Γερμανική πλευρά θα συνηγορήσει σε ένα τέτοιο νούμερο. Ίδομεν.

Δόμηση

Η ποσοτική χαλάρωση λειτουργεί ως εξής: Οι κεντρικές τράπεζες κανονικά δίνουν «ανάσες» σε χειμαζόμενες οικονομίες ρίχνοντας τα επιτόκια, μειώνοντας την «τιμή» του χρήματος με στόχο να δώσουν κίνητρο σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά να επενδύσουν και να καταναλώσουν περισσότερο. Όταν στην διάρκεια μιας βαθειάς κρίσης τα επιτόκια έχουν πέσει ήδη στο μηδέν, μια τέτοια παρέμβαση είναι αδύνατη (καθώς τα αρνητικά επιτόκια θα έκαναν τους καταθέτες να τραβήξουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες). Οπότε οι κεντρικές τράπεζες κάνουν κάτι άλλο: Αγοράζουν από τις τράπεζες χάρτινα περιουσιακά τους στοιχεία, π.χ. κρατικά ομόλογα, στεγαστικά δάνεια, κλπ., ελπίζοντας ότι οι τράπεζες θα δανείσουν τα χρήματα που λαμβάνουν από την κεντρική τράπεζα στους ιδιώτες, οι οποίοι θα τα ξοδέψουν αυξάνοντας την οικονομική δραστηριότητα. Αυτή είναι η θεωρία…

Το πρόβλημα του κ. Ντράγκι είναι ότι για να έχουν αντίκτυπο αυτές οι αγορές χάρτινων τίτλων πρέπει να αφορούν πολύ μεγάλα ποσά. Αν αγοράσει πολλά στεγαστικά δάνεια της Ισπανίας ή της Ελλάδας, η Γερμανία θα τον κατηγορήσει ότι αγοράζει σκουπίδια και ότι εκθέτει την ΕΚΤ σε «κίνδυνο». Το ίδιο αν αγοράσει ελληνικά ομόλογα ή και ομόλογα άλλων καχεκτικών χωρών όπως η Πορτογαλία. Έτσι, αναγκάζεται να κάνει τα εξής:

1. Να αφήσει κατά μέρους τα ιδιωτικά (π.χ. στεγαστικά) δάνεια επικεντρωνόμενος στα κρατικά ομόλογα.
2. Να αγοράζει κρατικά ομόλογα ανάλογα με το ποσοστό των μετοχών που διαθέτει το κάθε κράτος-μέλος στην ΕΚΤ – κάτι που σημαίνει ότι θα αγοράσει πολύ περισσότερα γερμανικά παρά ισπανικά ομόλογα!
3. Να προσποιηθεί ότι τα ομόλογα δεν τα αγοράζει η ΕΚΤ αλλά κάθε κεντρική τράπεζα ξεχωριστά (λες και δεν ανήκει η κάθε μία τους στο σύστημα της ΕΚΤ).
4. Να αντιμετωπίσει τα ομόλογα διαφορετικών κρατών διαφορετικά – π.χ. κάποια να τα αγοράζει και κάποια όχι

Η «δόμησης» αυτή του προς ανακοίνωση προγράμματος είναι άκρως προβληματική. Ποιος ο λόγος να αυξηθεί η ροή κεφαλαίων προς την Γερμανία σε απόλυτους αριθμούς πολύ μεγαλύτερους απ’ ότι στην χειμαζόμενη Ισπανία, την ώρα που καμία εισροή δεν προβλέπεται για την Ελλάδα; Αυτό θα αυξήσει την διαφορά των επιτοκίων μεταξύ Νότου και Βορρά αντί να επιφέρει την σύγκλιση. Επί πλέον, η ανάθεση στην κάθε κεντρική τράπεζα των αγορών ομολόγων σηματοδοτεί το τέλος της κοινής νομισματικής πολιτικής. Θα έχουμε κοινό νόμισμα αλλά από την Πέμπτη δεν θα έχουμε κοινή νομισματική πολιτική.

Η ελληνική διάσταση

Είναι πολύ πιθανόν ο κ. Ντράγκι να ανακοινώσει ότι δεν θα επιτραπεί στην Τράπεζα της Ελλάδος να αγοράσει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου επειδή η Ελλάδα είναι εκτός αγορών και το «πρόγραμμα» είναι στον αέρα.

Αυτό θα αποτελέσει τεράστιο συμβολικό πλήγμα για την κυβέρνηση Σαμαρά. Θα περίμενε κανείς κυβέρνηση να έχει ξεκινήσει σταυροφορία να πειστεί η ΕΚΤ πως μια τέτοια εξαίρεση της χώρας σηματοδοτεί την έλλειψη πολιτικής βούλησης της Ευρώπης να κρατήσει την Ευρωζώνη συμπαγή και να καταπολεμίσει τις αποδομητικές δυνάμεις που επιβουλεύονται την Ευρωζώνη. Δυστυχώς, ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνησή του, ενδιαφερόμενοι μόνο για το πως θα τρομοκρατήσουν τους έλληνες ψηφοφόρους, τηρούν σιγή ιχθύος επί ενός θέματος εθνικής σημασίας. Άλλη μια φορά θέτουν την διάσωσή τους, στην βάση της τρομοκρατίας της κοινής γνώμης, πάνω από το εθνικό και ευρωπαϊκό συμφέρον.

Επί της ουσίας, το αν η ΕΚΤ αγοράσει σήμερα ελληνικά ομόλογα ή όχι δεν έχει μεγάλη σημασία καθώς το ελληνικό κράτος δεν εκδίδει ομόλογα και δεν πρέπει να εκδίδει έως ότου η νέα κυβέρνηση φέρει εις πέραν την μεγάλη διαπραγμάτευση που έρχεται και η οποία θα καταστήσει το ελληνικό χρέος και την ελληνική κοινωνική οικονομία βιώσιμη. Όμως έχει μεγάλη σημασία η ΕΚΤ να σηματοδοτήσει τόσο ότι αντιμετωπίζει την Ευρωζώνη ως συμπαγή και ομοιογενή οικονομική και νομισματική ένωση όσο και ότι δεν εμπλέκεται στην εκλογική διαδικασία της χώρας.

Τι θα έπρεπε να κάνει ο κ. Ντράγκι;

Με στόχο την νίκη επί του αποπληθωρισμού και της κρίσης, η ΕΚΤ έπρεπε να αγοράζει μαζικά μόνο ένα ομόλογο: Αυτό που εκδίδει την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων η οποία με την σειρά της θα έπρεπε (έχοντας την υποστήριξη της ΕΚΤ στις δευτερογενείς αγορές ομολόγων) να εκπονήσει ένα μεγάλο πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα – ένα Ευρωπαϊκό Νιου Ντηλ.

Νόαμ Τσόμσκι: «Ελπίζω στους Podemos και στον ΣΥΡΙΖΑ»

«Ελπίζω στους Podemos και στον ΣΥΡΙΖΑ»

• 

  Ο Θάνος Δημάδης συζητά με το Νόαμ Τσόμσκι (Βοστόνη, Ιανουάριος 2015)

Όταν ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα έχει πάντα ανοιχτή την πόρτα του γραφείου του να σε υποδεχτεί, όποτε του το ζητήσεις, αυτό είναι η μεγαλύτερη χαρά για έναν δημοσιογράφο. Είναι η μεγαλύτερη τιμή για μένα. Παρακάτω, η αποκλειστική συνέντευξη που μου παραχώρησε στη Βοστόνη ο Νόαμ Τσόμσκι για τις εκλογές στην Ελλάδα, τον ΣΥΡΙΖΑ, την έννοια της Δημοκρατίας στην Ευρώπη της κρίσης, την διαγραφή του ελληνικού χρέους και το Grexit. 

Κάθε φορά που έρχομαι στο γραφείο σας για να σας συναντήσω, στις συζητήσεις μας εκφράζετε πάντα την ίδια βαθύτατη απαισιοδοξία για τη ρότα που έχει τραβήξει η Ευρώπη από το ξέσπασμα της κρίσης και μετέπειτα. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί λένε ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα και υπόσχονται ότι το 2015 θα είναι έτος ανάπτυξης για την ευρωπαϊκή οικονομία και τους πολίτες της. Μπορούμε πράγματι να μιλάμε για ευρωπαϊκό "success story"; 

Τα τελευταία χρόνια, κατά μία άποψη η Ευρώπη μοιάζει σαν να επιτελεί την αυτοκτονία της. Κατά μία άλλη άποψη όμως -την άποψη όσων είναι υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση- πρόκειται για μία επιτυχία. Θεωρούν δηλαδή επιτυχία να υποσκάπτουν το κοινωνικό κράτος, να υπονομεύουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, να ενισχύουν τη δύναμη οικονομικών οργανισμών χωρίς λογοδοσία, όπως της Budensbank και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που ευημερούν χάρη σε διαφόρων ειδών κρατικές διευκολύνσεις. Ίσως όχι στον απόλυτο βαθμό που θα ήθελαν, διότι ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποιες αντιστάσεις. Η ουσία όμως είνα ότι αλλοτριώνουν κάποιες από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της Ευρώπης τον προηγούμενο μισό αιώνα, που έχουν να κάνουν με κοινωνικά δημοκρατικές πολιτικές, οι οποίες δεν καταστρέφονται -ακόμα τουλάχιστον- ολοκληρωτικά, αλλά σίγουρα αποδυναμώνονται σε μεγάλο βαθμό. Μόνο έτσι εξηγείται η συνεχιζόμενη εμμονή της Ευρώπης σε προγράμματα σκληρής λιτότητας υπό συνθήκες βαθιάς ύφεσης, μία οικονομική πολιτική από την οποία ακόμα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βλέπουμε ότι κρατάει διακριτικές αποστάσεις. 

Έχει όντως η Γερμανία το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για αυτήν την κατάσταση; 

Ασφαλώς και η Γερμανία έχει αυτήν τη στιγμή την μεγαλύτερη ευθύνη για όσα συντελούνται σήμερα στην Ευρώπη. Και με τον όρο Γερμανία εννοούμε τις οικονομικές ελίτ και τους οικονομικούς οργανισμούς στη χώρα, όπως η Budensbank, που επιβάλλουν δια της Γερμανίας στην Ευρώπη τις πολιτικές τους. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, πρέπει να πούμε ότι για την ώρα υπάρχει μία μικρή υπαναχώρηση. Για παράδειγμα, βλέπουμε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να κάνει κάποια βήματα προς την κατεύθυνση ανάληψης πρωτοβουλιών ανακούφισης από πολιτικές που μέχρι σήμερα έχουν αποδειχθεί καταστροφικές. 

Την τελευταία φορά που σας συνάντησα, πριν περίπου έναν χρόνο, η Ελλάδα εξακολουθούσε να βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. Σήμερα, οι Έλληνες συνεχίζουν να είναι απαισιόδοξοι για όσα έπονται. Είναι δικαιολογημένο ένα τέτοιο αίσθημα; 

Ασφαλώς και η Ελλάδα δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση απ' ό,τι ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι πραγματικά μια καταστροφή. Κάθε νέο μέτρο σκληρής λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, επιδεινώνει την κατάσταση της χώρας, η οποία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση απ' ό,τι ήταν πριν τις επιβληθούν αυτές οι πολιτικές. Για την ώρα, υπάρχει μία ελαφρά ανάκαμψη, αλλά η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση θα χρειαστεί πολλά χρόνια, για να μπορέσει η χώρα να επανέλθει στο σημείο που βρισκόταν πριν αρχίσουν να επιβάλλονται αυτά τα μέτρα λιτότητας. Κατά σύμπτωση, το ίδιο συμβαίνει και εδώ στις ΗΠΑ. Μεγάλη είναι η συζήτηση που γίνεται για την ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας, αλλά αν δει κανείς με προσοχή τους αριθμούς, όπως παραδείγματος χάριν το ποσοστό του πληθυσμού που εργάζεται στο φάσμα των ηλικιών 25- 40 είναι κατά πολύ χαμηλότερο από το αντίστοιχο του 2008. Και στο ενδιάμεσο αυτών των χρόνων πολλά από τα προνόμια των εργαζομένων είτε απεμπολήθηκαν είτε καταργήθηκαν μαζί με την παράλληλη στασιμότητα ή ακόμα και μείωση στους μισθούς. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που οι τράπεζες τα πάνε πολύ καλά και οι πλούσιο και ισχυροί έχουν γίνει στο διάστημα αυτό ακόμα πλουσιότεροι και ισχυρότεροι. Και όλα αυτά «βαφτίζονται» κι εδώ στην Αμερική «οικονομική επιτυχία». Η Ελλάδα είναι προφανώς σε πολλαπλάσια χειρότερη θέση, όπως γνωρίζετε καλύτερα από μένα... 

Η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα περιστρέφεται ως ένα σημείο γύρω από το αν πρέπει οι Ευρωπαίοι να προβούν και σε νέα διαγραφή του ελληνικού χρέους, το οποίο αυτήν τη στιγμή έχει μετατοπιστεί από τις αγορές στα δικά τους χέρια. Θα ήταν παράλογη μία τέτοια απαίτηση εκ μέρους της Ελλάδας; 

Υπάρχουν πολλές παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπ' όψη. Η πρώτη είναι αν κάτι τέτοιο είναι πράγματι ρεαλιστικό, και η δεύτερη αν είναι δίκαιο. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Η άποψή μου είναι ότι μία διαγραφή του χρέους για την Ελλάδα είναι δίκαιη. Υπάρχει μια έννοια στην διεθνή οικονομική θεωρία, που μάλιστα εισήχθη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και έχει να κάνει με το επαχθές χρέος, δηλαδή το χρέος που δεν πρέπει να αποπληρωθεί. Οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την έννοια του επαχθούς χρέους όταν κατέλαβαν την Κούβα και δήλωσαν ότι δεν προτίθενται να πληρώσουν το χρέος που όφειλε στην Ισπανία. Το επιχείρημα των ΗΠΑ ήταν ότι το χρέος της Κούβας δεν ήταν νόμιμο, με το σκεπτικό ότι δεν ήταν χρέος που το δημιούργησαν οι πολίτες της Κούβας αλλά οι μέχρι πρότινος εξουσιαστικές δυνάμεις στη χώρα. Και αυτή η αντίληψη έγινε αποδεκτή από το διεθνές δίκαιο σε μία σειρά αντίστοιχων περιπτώσεων και είναι αρκετά λογική. Αν πάμε στην περίπτωση της Ελλάδας, διερωτάται κανείς: ο ελληνικός λαός πήρε αυτά τα δάνεια; Είναι οι Έλληνες που χρωστούν αυτό το χρέος της Ελλάδας; Προφανώς όχι. Τότε προκύπτει το επόμενο ερώτημα: γιατί λοιπόν να το πληρώσουν; Πρόκειται για επαχθές χρέος, ως αποτέλεσμα διεφθαρμένων διοικήσεων και οργανισμών που περιλαμβάνουν ασφαλώς και τις τράπεζες, οι οποίες δημιούργησαν κέρδη δανειζόμενες χρήματα με κριτήρια βάσει των οποίων δεν θα έπρεπε να είχαν δανειστεί καθώς γνώριζαν ότι τα δάνεια αυτά δεν θα αποπληρώνονταν. Είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης εκ μέρους των διεφθαρμένων πολιτικών της Ελλάδας και πολλών άλλων που κέρδισαν με αυτόν τον τρόπο πολλά χρήματα βγάζοντάς τα στο εξωτερικό. Αυτοί είναι που πρέπει να πληρώσουν το σημερινό χρέος της Ελλάδας και όχι οι Έλληνες. Και εδώ τώρα πάμε στην παράμετρο του κατά πόσον μία τέτοια διαγραφή χρέους είναι ρεαλιστική. Αυτό είναι αρκετά περίπλοκο. Ακόμα και το ΔΝΤ έχει επιδείξει την ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους ως μία εύλογη και απαραίτητη επιλογή. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που δεδομένης της εμμονικής απόρριψης μιας τέτοιας επιλογής από το Ευρωπαϊκό σύστημα, το ΔΝΤ φαντάζει... «ριζοσπαστικά αριστερό» σε σύγκριση με τη συμπεριφορά και τη στάση των Ευρωπαίων. 

Μέρος της ανασφάλειας που νιώθουν οι Έλληνες είναι απόρροια και της αγωνίας τους αν η Ελλάδα θα κρατηθεί στο ευρώ ή θα εκδιωχθεί από την «οικογένεια» της ευρωζώνης. Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος; Και επίσης ποια είναι η άποψή σας: θα ήταν απειλητική για τη χώρα μία τέτοια εξέλιξη; 

Αμφιβάλλω για το αν η Ελλάδα εξαναγκαστεί να φύγει από το ευρώ, αλλά θα μπορούσε ίσως να συμβεί. Η άποψή μου είναι ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι αναγκαστικά μια τραγωδία για την Ελλάδα. Αν η Ελλάδα είχε την δική της ισοτιμία, θα μπορούσε κατ' αρχάς να βοηθηθεί μέσω των εξαγωγών να βγει από την κρίση. Σίγουρα όμως η χώρα θα τιμωρούνταν σκληρά από τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς αλλά και από το σύστημα των πολιτικών ισορροπιών στην ευρωζώνη, και αυτό θα ήταν σίγουρα επώδυνο. Σε κάθε περίπτωση θα είναι μια περίπλοκη εξέλιξη. Αλλά η δική μου προσωπική εκτίμηση είναι ότι η Ελλάδα δεν θα σπρωχθεί για να εκδιωχθεί από το ευρώ. 

Κάποιοι εκτιμούν ότι μακροπρόθεσμα θα είναι η ίδια η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας που θα αναγκαστεί να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει η χώρα οικειοθελώς το ευρώ, καθώς η κοινωνία δεν θα αντέχει άλλο τις πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης. Είναι πιστευτό ένα τέτοιο σενάριο; 

Είναι ένα σενάριο που έχει ίσως κάποιες πιθανότητες να συμβεί. Εκτιμώ όμως ότι αν η ίδια η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας πάρει μία τέτοια απόφαση αποχώρησης από το ευρώ, αυτή η απόφαση για να έχει κάποια επιτυχία θα πρέπει να συνδυαστεί με αντίστοιχες αποφάσεις πολιτικών ηγεσιών άλλων χωρών της ευρωζώνης που βρίσκονται σε εξίσου κακή κατάσταση με την Ελλάδα. Πάρτε για παράδειγμα την Ισπανία. Πριν την κρίση του 2008, το κράτος της Ισπανίας είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό. Δεν ήταν η δημοσιονομική κατάσταση αυτή που προκάλεσε την κρίση στην Ισπανία αλλά τα εγκλήματα που διέπραξαν οι τράπεζες. Το ίδιο και στην Ιρλανδία. Τα εγκλήματα των τραπεζιτών κλήθηκαν να τα πληρώσουν οι Ιρλανδοί. Αντιστοίχως και στις ΗΠΑ, τα ίδια τραπεζικά εγκλήματα ήταν αυτά που δημιούργησαν την κρίση. 

Όπως και στις εκλογές του 2012, έτσι και σε αυτές τις εκλογές στην Ελλάδα ξεδιπλώνεται εκ μέρους των Ευρωπαίων μία άλλοτε άμεση και άλλοτε έμμεση προσπάθεια να παρέμβουν στα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, υποδεικνύοντας στους Έλληνες πολίτες -άλλοτε με ωμό κι άλλοτε με συγκεκαλυμμένο τρόπο- την ενδεδειγμένη κατά την άποψή τους πολιτική επιλογή για τη χώρα. Τι συμβολίζουν τέτοιες πολιτικές συμπεριφορές στη σημερινή Ευρώπη; 

Ο τρόπος με τον οποίον οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης επιχειρούν να παρέμβουν άμεσα ή έμμεσα στα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα είναι η αντανάκλαση των αντιδημοκρατικών ενστίκτων αυτών των ευρωπαϊκών ελίτ. Πάντα ήταν κατ' ουσίαν αντιδημοκρατικές, ωστόσο με αφορμή την οικονομική κρίση έχουν φθάσει σε σημείο ακραίων αντιδημοκρατικών συμπεριφορών. Αυτό το απέδειξαν άλλωστε μερικά χρόνια πριν, όταν ο Παπανδρέου επιχείρησε έστω και να αρθρώσει την πρότασή του για δημοψήφισμα, ώστε οι πολίτες της Ελλάδας να αποφασίσουν αν συμφωνούν ή όχι με τα μέτρα λιτότητας που προέκριναν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και τα τραπεζικά συμφέροντα. Η αντίδραση όλων ήταν να αποκηρύξουν τον Παπανδρέου για τον λόγο ότι τόλμησε να καταθέσει την άποψη ότι οι Έλληνες θα έπρεπε να εκφράσουν την άποψή τους για τις έξωθεν επιβαλλόμενες πολιτικές. Το εντυπωσιακό ήταν ότι ουδείς καυτηρίασε με τον τρόπο που θα έπρεπε την αντίδρασή τους, λαμβάνοντας σχεδόν όλοι ως δεδομένο ότι ζούμε σε μια εποχή αντιδημοκρατικής ανωμαλίας και αποδεχόμενοι, εκ προοιμίου, ότι κάθε προσπάθεια αλλαγής αυτής της κατάστασης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Αξίζει να δει κανείς τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν πόσοι ψήφισαν στις πρόσφατες ενδιάμεσες αμερικανικές εκλογές πριν μερικούς μήνες. Είναι να εκπλήσσεται κανείς αν δει ότι η συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές ήταν τόσο χαμηλή όσο στο επίπεδο των αρχών του 19ου αιώνα, αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς ότι τότε δεν είχαν δικαίωμα ψήφου οι δούλοι, οι γυναίκες, αλλά και οι λευκοί άνδρες αν δεν εκπλήρωναν κάποια συγκεκριμένα περιουσιακά και ιδιοκτησιακά κριτήρια. Υπήρχε λοιπόν τότε ένα πολύ περιορισμένο εύρος εκλογικού σώματος που είχε δικαίωμα ψήφου στις εκλογές, το οποίο είναι αντίστοιχο με όσους συμμετέχουν σήμερα στις εκλογικές διαδικασίες παρά την άρση όλων των αποκλεισμών. Και αν δείτε σήμερα ποιοι δεν ψηφίζουν είναι οι άνθρωποι που δεν εκπροσωπούνται από την κυβέρνηση και τις σημερινές πολιτικές ελίτ. Από κάθε πλευρά κι αν εξετάσει κανείς το θέμα, θα διαπιστώσει ότι το έλλειμμα Δημοκρατίας σήμερα είναι υπαρκτό. 

Κατά την τηλεφωνική συζήτησή μας τις προάλλες, μου εκφράσατε την άποψη ότι κάτι αρχίζει να κινείται πολιτικά στην Ευρώπη, αναφερόμενος στην Ισπανία και την Ελλάδα... 

Αυτήν τη στιγμή οι κατεστημένες πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη ανησυχούν από τη ραγδαία άνοδο που έχουν δημοφιλή κινήματα, όπως οι Podemos στην Ισπανία, οι οποίοι πιθανότατα να κερδίσουν τις εκλογές. Κάτι που είναι εντυπωσιακό, αν σκεφτεί κανείς ότι πριν μερικά χρόνια δεν υπήρχαν καν στο πολιτικό προσκήνιο. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Οι επιπτώσεις των ακολουθούμενων πολιτικών στην Ευρώπη είναι τόσο καταστροφικές για την κοινωνία, και είναι κατ' επέκταση αναμενόμενη η ενίσχυση τέτοιων δυνάμεων που εναντιώνονται σε αυτές τις πολιτικές. 

Έχουν οι ελίτ της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης στην Ευρώπη λόγο να φοβούνται αυτές τις νέες αναδυόμενες πολιτικές δυνάμεις; 

Ασφαλώς και οι κατεστημένες ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ έχουν κάθε λόγο να φοβούνται την άνοδο τέτοιων κινημάτων, καθώς θεωρούν ότι αν έρθουν στην εξουσία ενδέχεται να ακυρώσουν τα σχέδια των πολιτικών που εφαρμόζουν αυτήν τη στιγμή, ιδιαίτερα στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Δυνάμεις όπως οι Podemos στην Ισπανία και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα απειλούν το κράμα συμφερόντων που συναπαρτίζεται από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τη δύναμη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Τα συμφέροντα αυτά είναι ιδιαίτερα ανήσυχα και προς το παρόν ευελπιστούν ότι θα καταφέρουν τελικά να ενσωματώσουν αυτές τις πολιτικές δυνάμεις μέσα στο δικό τους, γνωστό μέχρι σήμερα, σύστημα λειτουργίας τους. Ίσως όμως δεν θα είναι εύκολο να το πετύχουν κάτι τέτοιο. 

Πιστεύετε ότι αν τέτοια κινήματα όπως οι Podemos και ο ΣΥΡΙΖΑ έρθουν στην εξουσία θα αντιμετωπίσουν τον πειρασμό του συμβιβασμού; 

Θα υπάρξουν σίγουρα πολλοί πειρασμοί για να τους προσελκύσουν σε συμβιβασμό. Ωστόσο, υπάρχουν δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει, οι οποίες θα μπορούσαν να ακολουθηθούν και να οδηγήσουν στην αντιστροφή πολλών επιζήμιων οικονομικών πολιτικών για τις κοινωνίες της Ευρώπης. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς σε σύγκριση με την Ευρώπη, οι ΗΠΑ μοιάζουν να ακολουθούν μια περισσότερο προοδευτική οικονομική πολιτική. 

Για τον Αλέξη Τσίπρα, τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και ενδεχόμενο μελλοντικό Πρωθυπουργό, τι άποψη έχετε; 

Είμαι διστακτικός στο να πω αν ο Τσίπρας είναι καλός ή κακός, καθώς δεν γνωρίζω λεπτομερώς την καριέρα του και την μέχρι σήμερα διαδρομή του. Γενικά θα μπορούσα να πω ότι οι πολιτικές που προτείνει έχουν νόημα. Σε ό,τι αφορά όμως την προσωπική του ικανότητά να τις υλοποιήσει, είναι κάτι για το οποίο, προς το παρόν, δεν έχω καθαρή εικόνα γιατί δεν γνωρίζω αρκετά πράγματα για εκείνον. 

Στην Ελλάδα το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι «η Ευρώπη αλλάζει». Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει την Ευρώπη;

Σίγουρα τέτοιες δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να αλλάξουν την Ευρώπη. Για παράδειγμα οι Podemos στην Ισπανία έχουν διατυπώσει δημόσια και αρκετά λεπτομερειακά τις εναλλακτικές λύσεις που προτείνουν, και οι οποίες δείχνουν να έχουν νόημα. Ασφαλώς αν αυτές εφαρμοστούν θα είναι επώδυνες για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά σίγουρα θα είναι ευεργετικές για τον κόσμο. 

Έχετε δηλαδή προσδοκίες για κάτι καλύτερο από αυτά τα κινήματα των Podemos στην Ισπανία και του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα; 

Δεν θα το έλεγα προσδοκίες, αλλά σίγουρα πιστεύω ότι υπάρχει ένας λόγος για να ελπίζει κανείς. Γιατί, άλλωστε, ξέρετε, η έννοια του «προσδοκώ» είναι πιο ισχυρή από την έννοια του «ελπίζω». 

Πηγή: http://www.protagon.gr