Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Καλή Χρονιά και Χρόνια Πολλά


Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Οι περιπέτειες του άνεργου κυρίου Η

Καρτερός Θανάσης
Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/12/2011
Δυστυχώς γι’ αυτόν ο άνεργος κύριος Η, με τον οποίο ασχοληθήκαμε πέρσι τέτοιες μέρες εξακολουθεί να είναι άνεργος και φέτος τέτοιες μέρες. Η απαίτησή του, συνεπώς, μιας και δεν ασχολούνται μαζί του ούτε η τρόικα ούτε ο Παπαδήμος, να ασχοληθούμε εμείς κρίνεται απολύτως λογική, μέρες που είναι.
Ο άνεργος είναι άνεργος
Καθώς τα Χριστούγεννα πλησίαζαν, ο άνεργος κύριος Η ήταν φυσικό να παραδίνεται σε φιλοσοφικές σκέψεις. Ο άνεργος, σκεφτόταν, είναι ένας άνθρωπος με δυο πόδια, δυο χέρια, δυο μάτια και δυο αφτιά όπως όλοι. Αυτό που τον ξεχωρίζει από τους άλλους δεν είναι ότι δεν έχει δουλειά, αλλά ότι ψάχνει για δουλειά. Έχει τα δυο του πόδια για να τρέχει όπου ζητούνται υπάλληλοι και εργάτες, τα δυο του χέρια για να μην ξέρει τι να τα κάνει, τα δυο του μάτια για να διαβάζει μικρές αγγελίες και τα δυο του αφτιά για να ακούει τον ψίθυρο πίσω από την πλάτη του.
Επίσης ο άνεργος έχει ένα στόμα το οποίο σπάνια χρησιμοποιεί για να μιλήσει, καθώς έχει λίγα πράγματα να πει κι ακόμα λιγότερα να φάει.
Το γενικό συμπέρασμα απ’ όλα αυτά για τον κύριο Η ήταν ένα: Ο άνεργος είναι άνεργος.
Το εισιτήριο
Περνώντας και ξαναπερνώντας από τον δρόμο της ανεργίας ο κύριος Η βαρέθηκε και αποφάσισε να αλλάξει διαδρομή. Βγαίνοντας λοιπόν από το σπίτι του εκείνο το πρωί έστριψε δεξιά αντί να στρίψει αριστερά, διέσχισε ένα μικρό πάρκο αντί να διασχίσει ένα μεγάλο άλσος, πέρασε απέναντι από μια διάβαση πεζών αντί να συνεχίσει ίσια, έριξε μια ματιά στο καφενείο που ήταν εκείνη την ώρα γεμάτο συνταξιούχους αντί να ρίξει μια ματιά στο καφενείο που ήταν εκείνη την ώρα γεμάτο μετανάστες, και τελικά στάθηκε στη στάση του τρόλεϊ αντί να σταθεί στη στάση του λεωφορείου. Μόλις το τρόλεϊ έφτασε όμως δεν ανέβηκε, γιατί σκέφτηκε το έξοδο του εισιτηρίου κι έτσι αυτομάτως και για κακή του τύχη ξαναβρέθηκε στο δρόμο της ανεργίας.
Μύγα
Στις 28 Απριλίου 2011 μια μικρή μύγα συγκινήθηκε τόσο από τον θηριώδη κομπιούτερ του ταμείου ανεργίας, ώστε αποφάσισε να γεννήσει σε μια από τις χιλιάδες κρύπτες του τα αβγά της. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί μια απειροελάχιστη διαρροή ηλεκτρονίων, η οποία δεν επέτρεψε στα 1.123.675 μυγάκια της να γεννηθούν, αλλά και επέφερε μια μικρή αλλοίωση στα στοιχεία του κυρίου Η. Έκτοτε ο τελευταίος είχε την υποχρέωση, όποτε παρουσιαζόταν στο ταμείο ανεργίας ή και σε άλλες παρεμφερείς υπηρεσίες του κράτους, να αποδεικνύει ότι δεν ήταν μύγα, πράγμα αρκετά δύσκολο για έναν άνεργο...
Διαθήκη
Μέσα στη μαυρίλα της ανεργίας ήρθε κάποτε στον κύριο Η η ιδέα να γράψει τη διαθήκη του. Διαπίστωσε όμως ότι δεν είχε τίποτε να αφήσει στα παιδιά και στη γυναίκα του κι έτσι σκέφτηκε να κάνει αυτό που πολλοί στην ιστορία έκαναν, αν και ο ίδιος δεν ανήκε στη χορεία των μεγάλων ανδρών. Να ψαρέψει δηλαδή από τον ωκεανό της ζωής του μια συμβουλή τόσο σοφή εξαιτίας της πείρας και των βασάνων του, ώστε να είναι πολύτιμος οδηγός στη ζωή των κληρονόμων του.
Μπορεί αυτή η συμβουλή να πλέει ακόμα κάπου στον ωκεανό της ζωής του και να μην καταδέχεται το αγκίστρι του, αλλά τουλάχιστον από τότε ο κύριος Η βρήκε μια απασχόληση. Ψαρεύει.
Απόπειρα αυτοκτονίας
Αισθανόταν ντροπή όταν το σκεφτόταν, αλλά παρ’ όλα αυτά συνέβη: Μετά, από καιρό στην ανεργία, ο κύριος Η αποφάσισε μια νύχτα να αυτοκτονήσει. Τουλάχιστον δεν θα είμαι βάρος στους δικούς μου, σκέφτηκε, άσε που θα πάρουν μια έστω μειωμένη σύνταξη.
Αποχαιρέτησε λοιπόν νοερά τη γυναίκα και τα παιδιά του, σηκώθηκε αθόρυβα μέσα στη νύχτα και πήδηξε με τις ριγέ πιτζάμες του από το παράθυρο του τέταρτου ορόφου όπου έμεναν. Ευτυχώς μέσα στη σύγχυσή του είχε ξεχάσει ότι μόλις πριν από λίγες εβδομάδες η τράπεζα είχε βγάλει σε πλειστηριασμό το διαμέρισμά τους, κι έτσι τώρα έμεναν με νοίκι σε μια μικρή παλιά μονοκατοικία. Πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα απλώς να βρεθεί με το κεφάλι μέσα σε μια γλάστρα βασιλικού και να επιστρέψει ντροπιασμένος στο κρεβάτι του. Το πρωί δεν μπορούσε μάλιστα να δώσει καμιά εξήγηση στη γυναίκα του, που αναρωτιόταν απορημένη πώς βρέθηκαν φύλλα βασιλικού στα μαλλιά του.
Πηγή: Αυγή

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Κόψτε τους μισθούς, κάψτε τους μισθωτους. (Το ίδιο είναι)...

Εκνευρισμένος πλέον ο κ. Καρατζαφέρης απ' τις κωλοτούμπες που κάνουν τα ποσοστά του, (και) ένεκεν των δικών του κυβιστήσεων, βρίζει πλέον, εκτός απ' την Αριστερά, και τον λαό... Μετριέται (απ' όταν βγήκε στο κοινοβουλευτικό φως) συνεχώς η ακροδεξιά, βγαίνει λιποβαρής κι επιστρέφει (προσωπικώς εύχομαι κι ελπίζω) στον φαιό βούρκο οπού φυτοζωούσε έκπαλαι αυτή και η δουλοφροσύνη της...
 
«Ποινήν εκτίω, αγγαρεία κάνω», είχε πει ο κ. Πολύδωρας επί βασιλείας Καραμανλή και του «κρέμασαν» τότε «κουδούνια» οι ασίκηδες της προπαγάνδας. «Καταβεβλημένος κι εξουθενωμένος» δήλωσε προχθές και ο κ. Βενιζέλος, αλλά ουδείς
ασίκης εκ φιρφιρίκων κρέμασε κουδούνια στον «κουρασμένο» υπουργό, αντιθέτως μετά σθένους προσπαθούσαν έως νυχτός βαθείας οι ιεροφάντες και οιωνοσκόποι να «ερμηνεύσουν» τι θέλει να πει ο επιφανής ανήρ - ένας πασόκιος
τρόπος δημοσιογραφίας που έχει χρόνια τώρα καθιερωθεί, υποβαθμίζοντας την πολιτική σε ένα σύστημα ερμηνειών, αιχμών, υπαινιγμών, παρασημαινόμενων
δίκης προθέσεων, ασυνεννοησίας, υπεκφυγών, υποκρισίας, υπαναχωρήσεων, αναξιοπιστίας, κωλοτούμπας, μηνυμάτων, ανασκευών, είπα - ξείπα
ένας ψευδοκρυπτικός τρόπος του πολιτεύεσθαι που έχει οδηγήσει σε οικτρά αποτελέσματα το δημόσιο βίο. Κανείς να μην παίρνει στα σοβαρά κανέναν, ουδείς να 'χει κόστος για τις μπαρούφες που αμολάει - αυτός είναι
ο πραγματικός ξύλινος και ο πραγματικός λαϊκιστικός λόγος, άλλα να λες, άλλα να εννοείς, άλλα να κάνεις - μάλιστα με τη μεγαλύτερη ευκολία.
Κορυφαίος σε αυτό το άθλημα (χωρίς να υστερεί στο κανώ) ο ποδηλάτης Γιωργάκης. Πιάστηκε ψευδόμενος στη Βουλή και παντού αλλού τόσες πολλές φορές που πλέον έχασαν τα λεγόμενά του το νόημά τους - το έχασαν; Για πολλούς, όχι ακόμα...
Τα ίδια και ο Μπενύτο! άλλα έλεγε και λέει στους Τροϊκανούς, άλλα έλεγε και λέει στους Ελληνες, άλλα έλεγε και λέει στο κόμμα του - η ίδια παθολογία δεκαετίες τώρα. Κι αν αυτός ο ασφυκτικός για τη χώρα τρόπος του πολιτεύεσθαι είχε έως τώρα ένα κάποιο κόστος για κάποιους πολιτικούς, δεν είχε συνολικώς το γενικό εκείνο κόστος που θα τον έκανε ασύμφορο για τους πολιτικούς του δικομματισμού...
Ομως οι ευφημισμοί δεν μπορούν πλέον να μπαλώσουν με φερετζέδες την αποτρόπαιη πραγματικότητα που διαμορφώνει στη χώρα η υποταγή της στο ΔΝΤ.
 
Οπου πήγε το ΔΝΤ έπεσε ακρίδα. Κι ακολούθησε φωτιά και τσεκούρι. Εδώ γιατί ελπίζαμε σε κάτι διαφορετικό; Δεν ελπίζαμε. Ουδέποτε επρόκειτο περί ελπίδας, αλλά περί παγίδας.
Εκ προθέσεως κι εν ψυχρώ! Ο Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα δεμένη πισθάγκωνα στο κρατητήριο (ΔΝΤ) και τώρα ο «κουρασμένος» Μπενύτο τη χώνει ακόμα πιο βαθειά στο πειθαρχείο (του Δ' Ράιχ) - συγκοινωνούντα δοχεία στον ίδιο τάφο...
Περί τους 30.000 δημοσίους υπαλλήλους καλούνται τώρα να σφάξουν ο κ. Παπαδήμος και η μόρα του. Και έως το 2015 θα πρέπει να σφαγούν ακόμα 150.000!
Γενοκτονία...

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Γιατί να γίνουν εκλογές; Έλα ντε!


«Δεν χρειάζονται εκλογές, αυτή η κυβέρνηση να λύση τα προβλήματα!!!!» δήλωσε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος.
Και έχει δίκαιο ο άνθρωπος. Γιατί να γίνουν εκλογές;
·        Αφού ο κ Παπανδρέου κέρδισε τις τελευταίες εκλογές με απολύτως αντίθετο πρόγραμμα από αυτό που εφαρμόζεται τώρα εξαπατώντας αισχρά το εκλογικό σώμα,
·        Αφού ο κ Παπανδρέου και ο κ Παπακωνσταντίνου διαπόμπευσαν την Ελλάδα και τους Έλληνες στο εξωτερικό με αποτέλεσμα τώρα όλοι να μας λοιδορούν,
·        Αφού μετέτρεψαν σκοπίμως μία κρίση χρέους σε κρίση δανεισμού για να παραδώσουν την Ελλάδα στο ΔΝΤ,
·        Αφού μεγαλούργησαν σε ψευδολογίες και ασυνέπεια που ουδέποτε μέχρι σήμερα δεν έχει δει η ελληνική κοινωνία
·        Αφού αθώωσαν  ξετσίπωτα όλους τους απατεώνες βουλευτές, υπουργούς κλπ που διασπάθισαν τη δημόσιο χρήμα
·        Αφού έχει καταπατηθεί κάθε έννοια δικαίου, κάθε θεσμός, και τόσα άρθρα του Συντάγματος,
·        Αφού μπήκε και η ακροδεξιά με τις ευλογίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στην κυβέρνηση,
·        Αφού έγινε πρωθυπουργός ο άνθρωπος των τραπεζών (αντιπρόεδρος ΕΚΤ) ο οποίος είναι πασιφανές ότι θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι του λαού
·        Αφού παίρνονται κάθε μέρα μέτρα, παρά τη λαϊκή βούληση, που εξοντώνουν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους,
·        Αφού έχει δημιουργηθεί νέα γενιά νεόπτωχων και άστεγων,
·        Αφού σε όλες τις δημοσκοπήσεις τα κόμματα της συγκυβέρνησης και η πολιτική τους  απορρίπτονται από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού,
·        Αφού υποκύπτουν συνεχώς στους άθλιους εκβιασμούς των Μέρκελ Σαρκοζί χωρίς να βγάλουν τσιμουδιά, όντας στις συνόδους κορυφής πάντα διακοσμητικοί
·        Αφού ασκείται εντελώς αδιαφανής εξωτερική πολιτική ώστε κανείς Έλληνας να μην γνωρίζει ούτε στο περίπου τι γίνεται
·        Αφού διαλύθηκαν η υγεία, η παιδεία, η Εθνική Άμυνα, και όλος ο κοινωνικός ιστός
·        Αφού και μέχρι σήμερα εξακολουθούν οι παράνομες προσλήψεις στο δημόσιο και κυριαρχεί η διαφθορά και η διαπλοκή, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε από το παρελθόν,
·        Αφού ανέλαβαν να σώσουν την χώρα τα κόμματα που είναι υπεύθυνα για την καταστροφή τους
·        Αφού τα ΜΑΤ έχουν εξαπολύσει γενική επίθεση κατά των διαδηλωτών με ληγμένα χημικά και γκλομπς
·        Αφού οι δημοσιογράφοι των  ΜΜΕ έχουν καταντήσει έμμισθοι υπάλληλοι της κυβέρνησης και χυδαιολογούν και  ψεύδονται
Αφού, αφού, αφού,
Η κυρίαρχη τάξη των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου επιστράτευσε ένα ακόμα όπλο για κουτόφραγκους. Τις δηλώσεις του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας.
Κε Στεφανόπουλε, για σας μπορεί να μην σημαίνει τίποτε η λαϊκή κυριαρχία, οι εκλογές, τα συμφέροντα του λαού και της χώρας και να συντάσσεστε με την μερίδα των δοσίλογων που καταστρέφουν το λαό και ξεπουλούν τη χώρα. Ο λαός θα σας κρίνει και σας και η ιστορία.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Ο Παπαδήμος, η Τριμερής και ο Αριστοτέλης. Του Άρη Χατζηστεφάνου


 Η Τριμερής Επιτροπή δέχτηκε ιδιαίτερα σκληρή κριτική από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της, το 1973. Καθώς, όμως, η πλειονότητα όσων ασχολούνταν μαζί της προερχόταν είτε από το χώρο της φασίζουσας άκρας Δεξιάς είτε ανήκε σε ομάδες ανυπόστατων συνωμοσιολόγων, το αποτέλεσμα της κριτικής ήταν πολύ συχνά το αντίθετο από το αναμενόμενο, καθώς όσοι τολμούσαν να εκφράσουν και την ελάχιστη ανησυχία για τη δράση της κατατάσσονταν αυτομάτως σε μία από τις δύο αυτές ομάδες
Χρειάστηκαν λίγα μόλις 24ωρα έως ότου δύο χώρες της Μεσογείου, η Ελλάδα και η Ιταλία, βρεθούν με ένα μη εκλεγμένο πρωθυπουργό, ο οποίος τυχαίνει να είναι και μέλος της περιβόητης Τριμερούς Επιτροπής – ενός πανίσχυρου λόμπι επιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολιτικών. Πρόκειται, ίσως, για τη σημαντικότερη παρουσία που έχει πετύχει η Επιτροπή στη διεθνή σκηνή από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν είχε σχεδόν απόλυτο έλεγχο στην κυβέρνηση Κάρτερ.
Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου και δεκάδες ιστοσελίδες παρουσίασαν αφιερώματα στη λεγόμενη Trilateral Commission – την Επιτροπή στην οποία συμμετέχουν, επίσης, ο Αλέξης Παπαχελάς και ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, Οδυσσέας Κυριακόπουλος. Ποιο είναι, όμως, το πραγματικό προφίλ αυτής της Επιτροπής; Πού σταματά η αλήθεια και πού αρχίζουν οι θεωρίες συνωμοσίας;
Η Τριμερής Επιτροπή δέχτηκε ιδιαίτερα σκληρή κριτική από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της, το 1973. Παρά το γεγονός ότι στο καταστατικό της παρουσιάζεται σαν μια ένωση ανθρώπων που εκφράζουν την ανάγκη συνεννόησης μεταξύ ΗΠΑ, Ευρώπης και Ιαπωνίας, η ταχύτατη διεύσδυσή της στον αμερικανικό μηχανισμό λήψης αποφάσεων έκανε πολλούς να μιλούν για ένα «επιχειρηματικό πραξικόπημα» στην καρδιά της Ουάσιγκτον.
Καθώς, όμως, η πλειονότητα όσων ασχολούνταν μαζί της προερχόταν είτε από το χώρο της φασίζουσας άκρας Δεξιάς είτε ανήκε σε ομάδες ανυπόστατων συνωμοσιολόγων, το αποτέλεσμα της κριτικής ήταν πολύ συχνά το αντίθετο από το αναμενόμενο. Η Τριμερής έμενε πρακτικά στο απυρόβλητο, καθώς όσοι τολμούσαν να εκφράσουν και την ελάχιστη ανησυχία για τη δράση της κατατάσσονταν αυτομάτως σε μία από τις δύο αυτές ομάδες.
Παρ’ όλα αυτά, αρκετοί έγκριτοι ακαδημαϊκοί κατάφεραν να δουν μέσα από τον πυκνό καπνό των θεωριών συνωμοσίας τα πραγματικά χαρακτηριστικά της Trilateral – και το θέαμα ήταν άκρως ανησυχητικό. Μια από τις πρώτες εμπεριστατωμένες αναλύσεις έγινε ήδη από τη δεκαετία του ’70 από τον Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος γρήγορα αντιλήφθηκε ότι σχεδόν ολόκληρη η αμερικανική κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου Κάρτερ, ήταν μέλη της Τριμερούς. Συγκεκριμένα, ο αντιπρόεδρος και οι υπουργοί Εξωτερικών, Άμυνας και Οικονομικών φιγουράριζαν στις λίστες της Trilateral, ενώ ο τότε διευθυντής της κατέλαβε τη θέση του συμβούλου εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ. Εντούτοις, η ύπαρξη και ο ρόλος που διαδραμάτιζε η Τριμερής στο εσωτερικό της κυβέρνησης Κάρτερ δεν έφταναν ποτέ στα μέσα ενημέρωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η υπόθεση της Τριμερούς έλαβε το 1976 το «βραβείο» της «καλύτερα λογοκριμένης είδησης» – μια άτυπη διάκριση που δίνουν οργανώσεις για την προστασία της ελευθερίας του Τύπου.
Η «Αγία Τριάδα» της οικονομίας
H Τριμερής δημιουργήθηκε σε μια κρίσιμη περίοδο για το καπιταλιστικό σύστημα, εν μέσω της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του ’70, η οποία τερμάτισε την εκρηκτική μεταπολεμική ανάπτυξη. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό για την οικονομία της εποχής ήταν η εδραίωση τριών κέντρων οικονομικής ισχύος: των ΗΠΑ, της Ευρώπης –με επίκεντρο τη Γερμανία– και της Ιαπωνίας. Αυτές οι τρεις «τεκτονικές πλάκες» του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος θα οδηγούνταν μακροπρόθεσμα σε προδιαγεγραμμένη σύγκρουση, προς το παρόν, όμως, είχαν κάθε συμφέρον να ενώσουν την οικονομική και κυ­ρίως την πολιτική τους ισχύ απέναντι σε τρεις εχθρούς: τη Σοβιετική Ένωση, τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που είχαν απελευθερωθεί οριστικά από την αποικιοκρατία και αναζητούσαν νέα μοντέλα –συχνά μη καπιταλιστικής– ανάπτυξης, αλλά και το εργατικό δυναμικό στο εσωτερικό των οικονομικών μητροπόλεων της Δύσης.
Παρά την ψυχροπολεμική – αντισοβιετική ρητορική της εποχής, τα μέλη της Τριμερούς φαίνεται ότι ανησυχούσαν πολύ περισσότερο για τον «εσωτερικό εχθρό», δηλαδή για τη δύναμη που είχαν συγκεντρώσει τα εργατικά συνδικάτα την εποχή των «παχιών αγελάδων» της μεταπολεμικής ανάπτυξης. Αντιμέτωπες με μια βαθιά κρίση υπερσυσσώρευσης, οι οικονομικές ελίτ των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας γνώριζαν πολύ καλά ότι ο μοναδικός τρόπος για τη διατήρηση της κερδοφορίας τους ήταν η συμπίε­ση των μισθών και η ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών εργασίας για εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο. Για να επιτευχθεί, όμως, αυτός ο στόχος, απαιτούνταν μια ολομέτωπη επίθεση όχι μόνο στη δύναμη των συνδικάτων, αλλά στην ίδια την έννοια της Δημοκρατίας.
Όπως εξήγησε στα «Επίκαιρα» ο Γιώργος Βασσάλος, από την οργάνωση Corporate Europe Observatory (Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών), η Τριμερής «είχε ως ρητό στόχο τον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών και την αύξηση της εξουσίας των εταιρειών». Ο κ. Βασσάλος, ο οποίος ερευνά εδώ και χρόνια τη δράση ισχυρών λόμπι στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς αποφάσεων, έκρουσε από την πρώτη στιγμή των κώδωνα του κινδύνου για τη δράση της συγκεγκριμένης επιτροπή, την οποία ο ίδιος εντάσσει στην κατηγορία των ισχυρότερων ομάδων πίεσης του πλανήτη. Στο ίδιο μήκος κύματος και η Αυστραλή ακαδημαϊκός Σάρον Μπέντερ, η οποία σημείωνε παλαιότερα ότι «η Trilateral Commission είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο δίκτυα εταιρειών μπορούν να εντάξουν υψηλά ιστάμενους σε κυβερνήσεις και δημόσιες διοι­κήσεις μέσα σε συμμαχίες εναντίον της Δημοκρατίας. Η Τριμερής Επιτροπή δημιουργήθηκε για να “διαμορφώσει τη δημόσια πολιτική”, σε μια εποχή που η Δημοκρατία έθετε εξοργιστικά εμπόδια στις πολυεθνικές». Η Τριμερής, άλλωστε, δεν χρειάζεται τους επικριτές της για να αποκαλύψει το βαθιά αντιδραστικό προσωπείο της. Ο ίδιος ο ιδρυτής της επιτροπής, Ντέιβιντ Ροκφέλερ, δήλωσε κάποτε στο περιοδικό Newsweek: «Οι επιχειρηματίες ζητούν τον περιορισμό της παρέμβασης των κυβερνήσεων. Κάποιος, όμως, θα πρέπει να καλύψει αυτό το κενό (εξουσίας) και, κατά την άποψή μου, οι επιχειρήσεις είναι ο φυσικός διεκδικητής γι’ αυτό το ρόλο».
Για τον Γιώργο Βασσάλο, η συγκεκριμένη φράση του Ροκφέλερ επιβεβαιώ­νεται στην περίπτωση της Ελλάδας με την επιβολή ενός μη εκλεγμένου πρωθυπουργού από «πολυεθνικά αρπακτικά, που ασκούν έλεγχο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην κυρία Μέρκελ και στον κ. Σαρκοζί».
Ο Αριστοτέλης στο απόσπασμα
Αυτό το βαθύ μίσος προς τη Δημοκρατία αποτυπώθηκε σε μια από τις πρώτες εκθέσεις της Τριμελούς Επιτροπής, η οποία έκτοτε αποτελεί ιερή βίβλο για όλα τα μέλη της ομάδας. Το κείμενο, με τίτλο «Η κρίση της Δημοκρατίας», υπέγραφαν τρεις διάσημοι ακαδημαϊκοί, ο Γάλλος Μισέλ Κροζιέ, ο Ιάπωνας Τοζί Γατανούκι και ο περίφημος Σάμιουελ Χάντινγκτον – γνωστοί ήδη από τη δεκαετία του ’70 για τις αντιδραστικές τους θέσεις. Αρκεί να σημειωθεί ότι ο Χάντινγκτον, πριν ασχοληθεί με την Τριμερή Επιτροπή, συνέτασσε εκθέσεις για το Βιετνάμ, στις οποίες πρότεινε στο Πεντάγωνο να πραγματοποιήσει μαζικούς βομβαρδισμούς αμάχων στην ύπαιθρο, ώστε να δημιουργηθεί μεταναστευτικό κύμα προς τις πόλεις, το οποίο θα αφάνιζε την παραγωγή και ολόκληρη την οικονομία της χώρας.
Στην έκθεσή τους, οι τρεις ακαδημαϊκοί έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την «υπέρμετρη», όπως τη χαρακτήριζαν, Δημοκρατία που επικράτησε κατά τη δεκαετία του ’60 και παρέθεταν σειρά προτάσεων για το στραγγαλισμό της κοινωνικής και κυρίως της οικονομικής ισότητας. Όπως εύστοχα παρατηρούσε ο Νόαμ Τσόμσκι, οι ακαδημαϊκοί της Τριμερούς ουσιαστικά ακολουθούσαν το πρότυπο του Αμερικανού προέδρου Τζέιμς Μάντισον, ο οποίος επιχείρησε να αντιστρέψει τα επιχειρήματα του Αριστοτέλη για την ισότητα και τη Δημοκρατία. «Σε ένα από τα κλασικά προβλήματα της πολιτικής θεωρίας», εξηγούσε ο Τσόμσκι, «ο Αριστοτέλης παρατήρησε ότι εάν σε μια κοινωνία με μεγάλες ανισότητες δοθεί αναλογικό δικαίωμα ψήφου στους πολίτες, η πλειοψηφία θα επιβάλει τη λήψη μέτρων αναδιανομής του εισοδήματος προς όφελός της. Η λύση στο πρόβλημα, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ήταν να μειώσεις τις ανισότητες και με τον τρόπο αυτό να θωρακίσεις τη Δημοκρατία. Για τον Μάντισον, όμως –όπως και για τα μέλη της Τριμερούς Επιτροπής–, η λύση ήταν να περιορίσεις τη Δημοκρατία, έτσι ώστε να διαφυλάξεις την ισχύ των ολίγων και εύπορων». Οι θέσεις της Επιτροπής ουσιαστικά προετοίμαζαν το έδαφος για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος εκείνη την περίοδο δοκιμαζόταν πειραματικά στη δικτατορία του Πινοτσέτ, στη Χιλή.
Η πολιτική δραστηριότητα των πολιτών, που είχε ενταθεί τη δεκαετία ’60, φάνταζε ως ανάθεμα για τους δια­νοητές της Τριμερούς Επιτροπής, οι οποίοι ζητούσαν επιστροφή σε πα­λαιό­τερες μορφές πειθαρχίας και ελέγχου του πληθυσμού. «Η ισορροπία», σημείωνε με απέχθεια ο Χάντινγκτον, «μετατοπίστηκε από την κυβέρνηση προς την κοινωνία». Η τάση αυτή, την οποία οι τρεις ακαδημαϊκοί παρουσίαζαν σαν «ηθική κρίση», θα αποτελούσε εμπόδιο για τις κυβερνήσεις που ήθελαν να επιβάλουν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.
Μια από τις βασικές προτάσεις που κατέθεταν οι τρεις ακαδημαϊκοί για τον περιορισμό της «υπέρμετρης Δημοκρατίας» ήταν η δημιουργία κλίματος απάθειας και μη συμμετοχής στα κοινά («non involment») σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες. Ως πρότυπο για τη διακυβέρνηση μιας χώρας παρουσιαζόταν ο πρόεδρος Τρούμαν, ο οποίος, όπως σημειώνεται, κατάφερνε να κυβερνά με τη βοήθεια «μιας μικρής ομάδας τραπεζιτών και δικηγόρων». Το όραμα των τριών αυτών ανθρώπων για τη Δημοκρατία, όπως εξηγούσε και ο Νόαμ Τσόμσκι, ήταν η επιστροφή στο πολιτικό σκηνικό της φεουδαρχίας.
Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι στο πέρασμα των χρόνων από τους κόλπους της Τριμερούς Επιτροπής πέρασαν ορκισμένοι εχθροί της Δημοκρατίας αλλά και άνθρωποι που έχουν κατηγορηθεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Συγκεκριμένα, ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, που ενίσχυε τους μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν θέτοντας τις βάσεις για την άνοδο της ισλαμικής τρομοκρατίας, παραιτήθηκε από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια για να οργανώσει την Επιτροπή. Στο πλευρό του βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή άνθρωποι όπως ο Ρόμπερτ Μπόουι (υποδιευθυντής της CIA και «δεξί χέρι» του τραπεζίτη Τζον ΜακΚλόι, που φρόντισε να αθωωθούν αρκετοί ναζιστές αξιωματικοί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου), ο Μαξ Κονχ­σταμ από το «Κλαμπ της Ρώμης» και σειρά στελεχών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και άλλων αμερικανικών υπουργείων και υπηρεσιών.
Η οικονομική κρίση και η συνακόλουθη πολιτική κατάρρευση που παρατηρείται σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά ακόμη και σε πρώην βιομηχανικά κέντρα, όπως η Ιταλία, φαίνεται ότι προσφέρουν πεδίον δόξης λαμπρόν για τις ιδεολογικές θεωρίες της Τριμερούς Επιτροπής. Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί εάν τα μέλη της επιχειρήσουν να επιβάλουν και στην πράξη το εγχειρίδιο κατά της Δημοκρατίας που συνέταξαν ο Χάντινγκτον και οι συνεργάτες του.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα»