Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο;

Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας,  θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή... 
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 1ο: Έχει ακόμα υποστηρικτές η αφελής και αστεία θεωρία που διατείνεται ότι «το κράτος είναι μπάχαλο»; Το κράτος, αντιθέτως, διαπιστώσαμε ότι δουλεύει ρολόι. Όταν θέλει είναι πανταχού παρόν. Μπορεί, για παράδειγμα, τα ταμεία ανεργίας του κράτους να μη δουλεύουν καλά, αλλά οι υπερκοριοί του κράτους δουλεύουν στην εντέλεια. Μπορεί τα γραφεία επιθεώρησης εργασίας να μη δουλεύουν καθόλου, αλλά οι μηχανισμοί παρακολούθησης, φακελλώματος, συλλήψεων, δουλεύουν ολημερίς. 
Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 2ο: Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας,  θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Αλλά ποιό λόγο άραγε είχε το κράτος και δεν αντιδρούσε;  Μάλιστα, αντί να προστατεύει την κοινωνία από τη Χρυσή Αυγή, κατηγορούσε την κοινωνία και συκοφαντούσε  τους λαϊκούς αγώνες, ανεμίζοντας τη σημαία της θεωρίας των «δυο άκρων». Τί να υποθέσουμε; Ότι το κράτος δεν αντιδρούσε γιατί η Χρυσή Αυγή ήταν, τελικά, χρήσιμη στο κράτος; Ότι την άφηνε να υπάρχει ώστε να παίζει με τη θεωρία των «δυο άκρων»;
Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 3ο: Από τη στιγμή που το κράτος αντέδρασε, πάλι κάποιος λόγος θα υπήρξε για να αντιδράσει, δεδομένου ότι πολύ καιρό πριν -αν και θα μπορούσε- δεν το έπραξε. Γιατί; Περίμενε πρώτα να δολοφονήσουν; Αλλά τότε η προηγούμενη δολοφονία στα Πετράλωνα του μετανάστη ήταν λιγότερο δολοφονία; Τί να σκεφτούμε; Μπας και το κράτος έδρασε τώρα, πολύ απλά γιατί τώρα είναι που του χρειάζεται πια όχι μια ανεξέλεγκτη (με την ανοχή του κράτους) Χρυσή Αυγή, αλλά μια «εξαρθρωμένη από το κράτος» Χρυσή Αυγή;   
Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 4ο: Το προηγούμενο διάστημα τέθηκαν στο λαό από το κράτος και από τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν πολλά και απειλητικά διλήμματα. Από το «μνημόνιο ή χάος» μέχρι το «μνημόνιο ή τανκς».  Προφανώς δεν θα ήταν ευχάριστο για το κράτος και για τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν  να πάει ο λαός σε εκλογές, έχοντας στο μυαλό του τη φτώχεια του, την ανεργία του, την εξαθλίωσή του. Αντί για τα προηγούμενα, ένα δίλημμα του τύπου «ή Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο», μάλλον θα ήταν προτιμότερο για όσους ετοιμάζουν το... Τρίτο Μνημόνιο. 
Ερώτημα (και εν αναμονή του συμπεράσματος) 5ο: Ο λαός θα επιτρέψει σε όσους του έχουν επιβάλει δύο μνημόνια παριστάνοντας τους «σωτήρες», να του επιβάλουν και τρίτο παριστάνοντας μάλιστα αυτή τη φορά και τους «αντιφασίστες»; 

Η σύλληψη της Χρυσής Αυγής: γράφουν Πιτσιρίκος & Κώστας Βαξεβάνης

  «Ο Άρειος Πάγος, η Ελληνική Δικαιοσύνη και η Ελληνική Αστυνομία δεν είχαν πάρει χαμπάρι τόσο χρόνια πως η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Ιδέα δεν είχαν. Νόμιζαν πως είναι πρόσκοποι.

Τα καθεστωτικά ΜΜΕ που πρόβαλλαν διαρκώς τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής κατελήφθησαν ξαφνικά από αντιφασιστικό οίστρο, ενώ οι δημοσιογράφοι που χαριεντίζονταν μέχρι χτες με τους χρυσαυγίτες - και τους έγλειφαν τ' αρχίδια - έπαθαν αντιφασιστική υστερία, γιατί τους είπαν τα αφεντικά τους πως πλησιάζουν οι εκλογές και αλλάξανε τα πλάνα, οπότε τώρα θα πρέπει να την πέφτουν στην Χρυσή Αυγή για να ανεβούν τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, μπορεί να γίνει κυβέρνηση κάνας ΣΥΡΙΖΑ, οπότε οι νταβατζήδες της διαπλοκής θα πρέπει να εξαγοράσουν και όλους τους συριζαίους. (…)

Όταν δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας και όταν η Δικαιοσύνη είναι διακοσμητική και δρα μόνο με κυβερνητικές εντολές, οι διώξεις σε βάρος των βουλευτών και των στελεχών της Χρυσής Αυγής μπορεί να φέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμούν. Ή μήπως επιθυμούν ακριβώς αυτό; Σε κάθε περίπτωση, επειδή οι χρυσαυγίτες είναι εγκληματίες, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Βενιζέλος είναι αθώος. Αλλά η Δικαιοσύνη δεν ακουμπάει τους Βενιζέλους. Κι αυτό λειτουργεί υπέρ της Χρυσής Αυγής και υπέρ της εκτροπής. Η ουσία είναι πως η Χρυσή Αυγή ήταν - μέχρι πριν από τρία χρόνια - ένα επικίνδυνο αλλά περιθωριακό και γραφικό μόρφωμα. Με την χρεοκοπία της χώρας - και με το κατάλληλο σπρώξιμο από τα ΜΜΕ αλλά και με χρηματοδότηση από τους κατάλληλους ανθρώπους -, η Χρυσή Αυγή έγινε παίκτης στο πολιτικό σκηνικό.

Φυσικά, η Χρυσή Αυγή είχε ρόλο. Εξαιρετικά σχεδιασμένο. Με την Χρυσή Αυγή δημιουργήθηκε ένας κίνδυνος, ένα νέο πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία. Την κατάλληλη στιγμή. Η Χρυσή Αυγή παγίδευσε στις τάξεις της λούμπεν προλετάριους και εμπόδισε την δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου που θα έφερνε την ανατροπή. Παράλληλα, έκανε κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας τον φασισμό και τον ρατσισμό, δημιουργώντας διαρκείς αντιπερισπασμούς. Και τώρα, η Χρυσή Αυγή που δεν υπήρχε, διώκεται από την κυβέρνηση, κάνοντας την κυβέρνηση να μοιάζει δημοκρατική. Δηλαδή, δημιούργησαν ένα πρόβλημα που, ουσιαστικά, δεν υπήρχε, την Χρυσή Αυγή, ώστε να την βγάλουν την κατάλληλη στιγμή από τη μέση, να βρεθεί η χώρα εκεί που ήταν και πριν - με όλους τους υπεύθυνους για την χρεοκοπία στις θέσεις τους - και αυτό να παρουσιάζεται σαν επιτυχία της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης». [ Πιτσιρίκος ]

  «Αν κάτι πετυχαίνει η φυλάκισή τους είναι η απομυθοποίηση της οργάνωσης που τα δύο τελευταία χρόνια φαντάζει παντοδύναμη, να δείχνει επιδεικτικά τις σχέσεις με την εξουσία και να καλλιεργεί το προφίλ του λαϊκού τιμωρού, εμφανίζοντας το έγκλημα ως αναγκαιότητα. Ο ηρωισμός του Μιχαλολιάκου είναι καθαρά μια τηλεοπτική παραγωγή. Όταν στο παρελθόν βρέθηκε σε αντίστοιχη θέση, με μεγάλη ευκολία είχε καταδώσει όλους τους «συναγωνιστές» του. Όλοι αυτοί οι ύπουλοι μαχαιροβγάλτες των βασανισμένων κορμιών αλλοδαπών, δεν αντέχουν ούτε σε βάσανο ούτε στη βία που θεωρητικά τους τρέφει. (…)

Δεν μπορώ όμως να συμμεριστώ αυτούς που ετοιμάζονται να κάνουν το γύρο του θριάμβου. Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική οργάνωση με ό,τι σημαίνει αυτό για την ιδεολογία και τη δομή της. Έχει πείσει ανθρώπους, έχει παρασύρει άλλους και σίγουρα έχει δώσει περιεχόμενο ζωής σε εκείνους που θέλουν να ταυτίζουν τη βία με την αποφασιστικότητα.

Το κυριότερο όμως είναι πως συνεχίζουν να υπάρχουν όλοι οι αντικειμενικοί λόγοι που την κάνουν προσιτή σε λαϊκές μάζες, δηλαδή η εξαθλίωση και η φτώχεια. Πόσοι αλήθεια γνωρίζουν πως η αντισυστημικότητα της Χρυσής Αυγής ήταν μια συστηματική συστημικότητα; Πως ψήφιζε όλα τα νομοσχέδια υπέρ εφοπλιστών, τραπεζιτών, επιχειρηματιών την ώρα που ο Παναγιώταρος απειλούσε πως θα αυξήσει την παραγωγή σαπουνιού;

Μπορώ να χαρώ και να ανακουφιστώ ίσως που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει αυτό που έκανε αφού σκοτώθηκε ένας άνθρωπος και έφριξε η υφήλιος, αλλά δεν μπορώ να θριαμβολογήσω για καμιά νίκης της Δημοκρατίας. Βρέθηκαν ποτέ οι αστυνομικοί που συνεργάζονταν μαζί της για να καλύψουν τόσες υποθέσεις εγκλημάτων; Έπαψε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής αστυνομίας να θεωρεί τον φασισμό ως τον σκληρό και αναγκαίο πατριωτισμό; Σταμάτησαν οι αλλοδαποί να θεωρούνται ως άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας και αυτό αντί για ρατσισμός να βαφτίζεται αγανάκτηση;

Ο κρατικός μηχανισμός είναι διαβρωμένος από τους ναζί. Οι ακροδεξιοί παραμένουν στην κυβέρνηση και τα κυβερνητικά πόστα. Ο Άδωνις θα συνεχίσει αύριο να πουλάει τα αντισημιτικά βιβλία του Πλεύρη στην εκπομπή του αποκαλώντας τα «βιβλία βόμβα πέρα από κάθε αμφισβήτηση» και την ίδια ώρα να χαρακτηρίζει συνταγματικά δικαιώματα ως «κοινωνική ανωμαλία». Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση, αλλά η ήττα της δεν μπορεί να σηματοδοτηθεί από τη θριαμβολογία στα κανάλια που ως χθες φρόντιζαν να την απενοχοποιήσουν και να την βάλουν στο πλυντήριο. (…)

Στην Ιταλία τα χρόνια της «στρατηγικής της έντασης» οι φασίστες έσπρωξαν το εκλογικό σώμα στις παραδοσιακές πολιτικές λύσεις που φάνταζαν να εγγυώνται την ασφάλεια. Στη δεκαετία του 70 στην Ελλάδα, οι φασίστες βομβιστές (ανάμεσά τους και ο Μιχαλολιάκος), έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η σχέση τους με μυστικές υπηρεσίες και τις «Αρχές» είναι πια αποδεδειγμένη. Ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, ο Αριστοτέλης Καλέντζης ο οποίος φυλακίστηκε, δήλωσε μετά από χρόνια αυτό που υποψιαζόταν κάποιος «ο Καραμανλής μας χρησιμοποίησε για να φαντάζει ο ίδιος δημοκράτης, την εποχή που τον κατηγορούσαν ότι δεν προχώρησε σε καμιά αποχουντοποίηση».

Δεν είναι καθόλου απίθανο η Χρυσή Αυγή να τελειώσει εδώ την «καριέρα» της. Να αποδειχθεί δηλαδή πως αποτέλεσε για το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, το υπηρετικό προσωπικό που όχι μόνο δεν είναι αναγκαίο αλλά στοιχίζει πλέον περισσότερα από όσα προσφέρει. Ή όπως συνηθίζω να το λέω, αφού τάισαν τον δράκο, τον έθρεψαν, μπορεί τώρα να τον σκοτώσουν για να φανούν οι Αϊ Γιώργηδες του παραμυθιού. [ Κ. Βαξεβάνης ]

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Πάνω που σοβάρευε

 
Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία συνέλαβε τον γραμματέα της Χρυσής Αυγής, Νίκο Μιχαλολιάκο, και άλλα στελέχη της συμμορίας, με την κατηγορία πως η Χρυσή Αυγή συνιστά εγκληματική οργάνωση. Οι συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής προκάλεσαν έκπληξη γιατί η Χρυσή Αυγή είχε αρχίσει να γίνεται σοβαρή.
Οι συλλήψεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής προκάλεσαν την αντίδραση της Ντόρας Μπακογιάννη που διαμαρτυρήθηκε έντονα επειδή οι χρυσαυγίτες της φέρονται με το σεις και με το σας, και δεν την έχουν μαχαιρώσει ποτέ.
Ο Άρειος Πάγος, η Ελληνική Δικαιοσύνη και η Ελληνική Αστυνομία δεν είχαν πάρει χαμπάρι τόσο χρόνια πως η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Ιδέα δεν είχαν. Νόμιζαν πως είναι πρόσκοποι.
Τα καθεστωτικά ΜΜΕ που πρόβαλλαν διαρκώς τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής κατελήφθησαν ξαφνικά από αντιφασιστικό οίστρο, ενώ οι δημοσιογράφοι που χαριεντίζονταν μέχρι χτες με τους χρυσαυγίτες -και τους έγλειφαν τ’ αρχίδια- έπαθαν αντιφασιστική υστερία, γιατί τους είπαν τα αφεντικά τους πως πλησιάζουν οι εκλογές και αλλάξανε τα πλάνα, οπότε τώρα θα πρέπει να την πέφτουν στην Χρυσή Αυγή για να ανεβούν τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, μπορεί να γίνει κυβέρνηση κάνας ΣΥΡΙΖΑ, οπότε οι νταβατζήδες της διαπλοκής θα πρέπει να εξαγοράσουν και όλους τους συριζαίους.
Οι χρυσαυγίτες που συγκεντρώθηκαν να διαμαρτυρηθούν για τις συλλήψεις των άλλων μελών της συμμορίας ήταν καμιά διακοσαριά, αφού τόσοι είναι οι χρυσαυγίτες, αν και το Mega και ο ΣΚΑΪ τους παρουσιάζουν σαν εκατομμύρια.
Βέβαια, οι χρυσαυγίτες, όπως όλοι οι φασίστες, είναι χέστηδες -όταν δεν είναι πενήντα απέναντι σε έναν συφοριασμένο Πακιστανό-, οπότε τώρα θα εξαφανιστούν όλοι γιατί όλο και έχουν κάποιο μπλέξιμο με την Δικαιοσύνη, από μπραβιλίκια, εκβιασμούς και άλλες τέτοιες επαγγελματικές δραστηριότητες.
Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας της Οικονομικής Ελίτ, Νίκος Δένδιας-επειδή είναι και χαζός και δεν προσέχει τι λέει- είπε ουσιαστικά πως η δίωξη των βουλευτών της Χρυσής Αυγής γίνεται με εντολή του Αντώνη Σαμαρά, αφού είναι γνωστό πως η Ελληνική Δικαιοσύνη θέλει και τις εντολές της, γιατί μόνη της δεν μπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες.
Ο Αντώνης Σαμαράς είπε πως η χώρα χρειάζεται Δικαιοσύνη -τρία χρόνια αυτό γράφω Αντώνη-, οπότε υποθέτω πως θα δώσει εντολή στον Άρειο Πάγο να κάνει μια έρευνα και για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ώστε να τον μπουζουριάσουνε παρέα με τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη.
Φτάσαμε στο σημείο -μετά από τρία χρόνια χρεοκοπίας και κατάλυσης της Δικαιοσύνης- να μιλάει για απονομή Δικαιοσύνης ο Σαμαράς.
Ο Σαμαράς που, με την προεκλογική του ατζέντα περί ανακατάληψης των πόλεων και άλλες ακροδεξιές ανοησίες, έβαλε στο παιχνίδι την Χρυσή Αυγή, τώρα κάνει τον εγγυητή της Δημοκρατίας και τον υπέρμαχο της Δικαιοσύνης.
Βέβαια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κοιμάται όρθιος τρία χρόνια και δεν έχει κάνει σημαία του την Δικαιοσύνη και την κάθαρση -γιατί άραγε;-, λογικό είναι να μας κάνει και πλάκα ο Σαμαράς.
Κι όμως, αυτό είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι το τι θα κάνει με το Μνημόνιο, το οποίο δεν ήταν επιλογή και ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως δεν έχει κυβερνήσει και δεν φέρει ευθύνη για την χρεοκοπία.
Αλλά, από στρατηγική, δεν το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Καθόλου.
Κι έρχεται τώρα ο Σαμαράς -πολιτικός της Νέας Δημοκρατίας από την δεκαετία του ’70-, να μιλήσει για Δικαιοσύνη.
Δηλαδή, ο Σαμαράς λέει, ουσιαστικά, πως το θέμα δεν είναι πια το Μνημόνιο αλλά η Δικαιοσύνη.
Λέει αυτό που θα έπρεπε να πει ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή. Και θα το έλεγε αν δεν ήταν τόσοι αριστεροί φωστήρες μαζεμένοι.
Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά.
Όταν δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας και όταν η Δικαιοσύνη είναι διακοσμητική και δρα μόνο με κυβερνητικές εντολές, οι διώξεις σε βάρος των βουλευτών και των στελεχών της Χρυσής Αυγής μπορεί να φέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμούν.
Ή μήπως επιθυμούν ακριβώς αυτό;
Σε κάθε περίπτωση, επειδή οι χρυσαυγίτες είναι εγκληματίες, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Βενιζέλος είναι αθώος.
Αλλά η Δικαιοσύνη δεν ακουμπάει τους Βενιζέλους. Κι αυτό λειτουργεί υπέρ της Χρυσής Αυγής και υπέρ της εκτροπής.
Η ουσία είναι πως η Χρυσή Αυγή ήταν -μέχρι πριν από τρία χρόνια- ένα επικίνδυνο αλλά περιθωριακό και γραφικό μόρφωμα.
Με την χρεοκοπία της χώρας -και με το κατάλληλο σπρώξιμο από τα ΜΜΕ αλλά και με χρηματοδότηση από τους κατάλληλους ανθρώπους-, η Χρυσή Αυγή έγινε παίκτης στο πολιτικό σκηνικό.
Φυσικά, η Χρυσή Αυγή είχε ρόλο. Εξαιρετικά σχεδιασμένο.
Με την Χρυσή Αυγή δημιουργήθηκε ένας κίνδυνος, ένα νέο πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία. Την κατάλληλη στιγμή.
Η Χρυσή Αυγή παγίδευσε στις τάξεις της λούμπεν προλετάριους και εμπόδισε την δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου που θα έφερνε την ανατροπή.
Παράλληλα, έκανε κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας τον φασισμό και τον ρατσισμό, δημιουργώντας διαρκείς αντιπερισπασμούς.
Και τώρα, η Χρυσή Αυγή που δεν υπήρχε, διώκεται από την κυβέρνηση, κάνοντας την κυβέρνηση να μοιάζει δημοκρατική.
Δηλαδή, δημιούργησαν ένα πρόβλημα που, ουσιαστικά, δεν υπήρχε, την Χρυσή Αυγή, ώστε να την βγάλουν την κατάλληλη στιγμή από τη μέση, να βρεθεί η χώρα εκεί που ήταν και πριν -με όλους τους υπεύθυνους για την χρεοκοπία στις θέσεις τους- και αυτό να παρουσιάζεται σαν επιτυχία της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης.
Είναι σαν το ανέκδοτο με τον χότζα.
Το κόλπο ήταν τέλειο: το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η οικονομία, δεν είναι το σάπιο πολιτικό κατεστημένο αλλά ο φασισμός. Και θα εγγυηθούν την δημοκρατία -απέναντι στην Χρυσή Αυγή- ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος.
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ούτε η οικονομία, ούτε ο φασισμός.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η απουσία της Δικαιοσύνης. Από εκεί ξεκινούν όλα τα άλλα προβλήματα.
Το τραγελαφικό είναι πως κάνει σήμερα σημαία τη Δικαιοσύνη ο Σαμαράς.
Δεν πείθει κανέναν αλλά, μόνο και μόνο που βγαίνει ο Σαμαράς να μιλήσει για Δικαιοσύνη, αποδεικνύει την γύμνια της αντιπολίτευσης αλλά, κυρίως, των πολιτών.
Οι πολίτες έπρεπε να έχουν κύριο αίτημα την Δικαιοσύνη.
Θα έπρεπε η Δικαιοσύνη να ήταν το κύριο αίτημα σε όλες τις διαδηλώσεις και σε όλες τις απεργίες.
Δεν ήταν. Και οι πολίτες τα χάνουν όλα. Όλα αυτά που διεκδικούν.
Αφού τα χάσουν όλα μα όλα, ίσως καταλάβουν πως το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η απουσία Δικαιοσύνης.
Εγώ το έγραψα άπειρες φορές. Τελικά, μόνο ο Σαμαράς με άκουσε.
Πηγή: Pitsirikos.net

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Η λογοκρισία του αντιφασισμού.


  Την φασιστική δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλος της Χρυσής Αυγής έχουν καταδικάσει με τον αυστηρότερο τρόπο όλα τα κόμματα της Βουλής αλλά και άλλοι φορείς και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Έτσι αφού ενώσω και εγώ την φωνή μου στην καταδίκη αυτού του απεχθούς εγκλήματος θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις.
Πρώτα από όλα θέλω να επισημάνω πως ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια και αρκετές εφημερίδες μέχρι την δολοφονία του Παύλου Φύσσα έβλεπαν με ανοχή και κλιμακούμενη συμπάθεια τη Χρυσή Αυγή. Να αναφερθούμε π.χ. στη δήλωση του δημοσιογράφου του Σκάι Μπάμπη Παπαδημητρίου ότι με μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να κυβερνήσει η Ν.Δ. Άλλος δημοσιογράφος του Σκάι ο Πορτοσάλτε συμβούλεψε πρόσφατα μέλος της Χρυσής Αυγής να ενεργούν έτσι ώστε «κανένας να μην μπορεί να τους πιάσει στο στόμα του». Ο Βύρωνας Πολύδωρας από τη μεριά της Ν.Δ. δεν απέκλεισε συνεργασία της Ν.Δ. με την Χρυσή Αυγή. Το Πρώτο Θέμα έχει δημοσιεύσει σειρά αβανταδόρικων άρθρων για τη Χρυσή Αυγή. ‘
Όσο η δράση της ΧΑ περιοριζόταν στις βιαιοπραγίες κατά μεταναστών υπήρχε στο μιντιακό ορίζοντα της χώρας και από την κυβέρνηση των μνημονίων ένα κλίμα ανοχής  αν όχι ενθάρρυνσης του φασιστικού αυτού μορφώματος και των πρακτικών του. Με την εν ψυχρώ δολοφονία όμως Έλληνα τα όρια ξεπεράστηκαν σε βαθμό που η Ε.Ε. άρχισε να πιέζει την κυβέρνηση να λάβει μέτρα κατά της Χρυσής Αυγής, ενόψει και της Ελληνικής προεδρίας.
Η κυβέρνηση φέρει μεγάλη ευθύνη για την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής και για την ανοχή που μέχρι τώρα έδειχνε στη βία της.
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ οι εφημερίδες και η τηλεόραση ανακαλύπτουν τώρα την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής και γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέα.
Σαν, αυτά τα κόμματα της κυβερνητικής εξουσίας, να εφαρμόζουν λιγότερη βία πάνω στους πολίτες της χώρας με την πολιτική τους και με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (ΜΑΤ) κάνοντας παράλληλα τα στραβά μάτια στην αποδεδειγμένη πλέον ύπαρξη θυλάκων της ΧΑ στην ΕΛΑΣ που τώρα μόλις  ανακαλύπτουν.
Είναι σημαντικό να αντιμετωπιστεί η Χρυσή Αυγή με απόλυτο σεβασμό στους νόμους και στους θεσμούς.
Παρατηρώ όμως με ανησυχία ότι έχει εμφανιστεί ένα είδος ηθικού πανικού γύρω από αυτό το θέμα. Στη σπουδή όλων των αρθρογράφων, (ανεξάρτητα από την προηγούμενη τακτική  τους στην αντιμετώπιση του φασιστικού μορφώματος) να εμφανίσουν υπερβάλλοντα ζήλο στην καταδίκη του εγκλήματος και των ηθικών αυτουργών του κινδυνεύουν να διαπομπευτούν όλοι όσοι έχουν μια διαφορετική προσέγγιση και εκτίμηση για τα γεγονότα της δολοφονίας.
Στη σπουδή τους για πολιτική διαφοροποίηση από τα κόμματα και τα κυβερνητικά ΜΜΕ που υπέθαλψαν με την πολιτική τους το ρατσισμό και τη φασιστική ιδεολογία και πρακτική της ΧΑ ορισμένοι αρθρογράφοι και αναλυτές δείχνουν μία περίεργη έλλειψη ανεκτικότητας προς απόψεις και εκτιμήσεις που δεν συμφωνούν με τις δικές τους.
Ως παράδειγμα ενός επικίνδυνα αναδυόμενου δογματισμού που αγγίζει φτάνει τα όρια του ιδεολογικού εκφοβισμού αναφέρω την περίπτωση της αντιμετώπισης δύο έγκυρων και τεκμήριο αριστερών αρθρογράφων. Πρόκειται για δύο άρθρα των αριστερών δημοσιογράφων Γ. Δελαστίκ και Τ. Φωτόπουλου (χωρίς εγώ να συμμερίζομαι την άποψή τους). Οι δύο δημοσιογράφοι σε άρθρα τους, αφού καταδίκασαν με την πιο σκληρή γλώσσα την δολοφονία και τη βία της Χρυσής Αυγής χωρίς να απαλλάσσουν την οργάνωση από την ηθική αυτουργία για το έγκλημα, έκαναν την εκτίμηση ότι «δύσκολα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι την εντολή (για την δολοφονία) έδωσαν ηγετικά στελέχη πρώτης γραμμής του κόμματος (της Χρυσής Αυγής)  στο οποίο ανήκει ο δράστης» (Από άρθρο του Δελαστίκ στην εφημερίδα ΠΡΙΝ).
Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Σχόλια  επί σχολίων καταδικάζουν μετά βδελυγμίας την εκτίμηση των δύο δημοσιογράφων και κοντεύουν να ζητήσουν   να καούνε οι δύο δημοσιογράφοι στην πυρά,  με αποτέλεσμα την απόλυση του Γ. Δελαστίκ από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ. Σα να μην έχουν οι αντιφασίστες αυτοί δημοσιογράφοι το δικαίωμα μιας διαφορετικής  προσέγγισης.
Επειδή εν πολλοίς όλη η αντίδραση από τις μνημονιακές δυνάμεις (κόμματα, τύπος, τηλεόραση) είναι άκρως υποκριτική, φοβάμαι ότι οδηγούμαστε σε μια απόπειρα λογοκρισίας της άλλης άποψης. Μία τάση μισαλλοδοξίας και  λογοκρισίας η οποία είναι πολύ επικίνδυνη. Το φαινόμενο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, ντροπή για την χώρα μας, πρέπει να αντιμετωπιστεί ψύχραιμα και αποφασιστικά και να εφαρμοσθεί στις βίαιες πράξεις τους αυστηρά ο νόμος. Ο άκρατος φανατισμός από την μεριά των αντιφασιστών δεν είναι καλός σύμβουλος.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Αλέξης Τσίπρας και η Νέα Δημοκρατία Α.Ε. (πρώην Χρυσή Αυγή), του Γιώργου Πήττα

Ο Αλέξης Τσίπρας σε προεκλογική συγκέντρωση της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στην οποία, σύμφωνα με όσα δημοσιεύτηκαν, είπε πως στην Ελλάδα «κινδυνεύει η κοινωνική σταθερότητα και συνοχή».

Διαφωνώ σε όλους τους τόνους. Η κοινωνική σταθερότητα και κυρίως η συνοχή της κοινωνίας, έχουν γίνει κομμάτια και θρύψαλα  πριν από πολλά χρόνια.

Πολύ νωρίτερα από την οικονομική κρίση, που ήρθε να εκτοξεύσει στα ύψη την κρίση αξιών που διαβρώνει την Ελλάδα συστηματικά, με την ευθύνη να βαραίνει περίπου όλο το πολιτικό σύστημα, και την πλάστιγγα της ενοχής να γέρνει αποφασιστικά στην πλευρά των μέχρι προχτές κομμάτων εξουσίας.

Η δε «σταθερότητα» είναι περίπου κάτι σαν την νεκρική ακαμψία που επέρχεται λίγο μετά τον θάνατο.

Η μοναδική «συνοχή» που εγώ θυμάμαι, ήταν η εκ του ασφαλούς συνεκτικότητα που γεννήθηκε στο πλαίσιο του χαβαλέ και του «ομαδικού αυτισμού» (οξύμωρο το σχήμα, ναι) που καθόρισε την κοινωνία κατά την εποχή των παχέων αγελάδων και της κάλπικης αυτοπεποίθησης. Τότε που οι Έλληνες έπαιζαν χρηματιστήριο, ή θεωρούσαν πως κέρδιζαν τις νέες Πλαταιές με την εθνική ποδοσφαίρου στη Λισαβόνα, με την κυρία Παπαρίζου στη Eurovision και το «Αθήνα 2004».

Η δε απόλυτη ανυπαρξία στοιχειώδους διαχείρισης των «Ολυμπιακών έργων» που υποτίθεται πως θα παραδιδόντουσαν στην κοινωνία, είναι μία από τις πολλές τρανές αποδείξεις πως τη χώρα, εδώ και χρόνια διαφεντεύει μία τρισάθλια παρέα που ζει και αναπνέει μόνο για την αυτοσυντήρηση της και την αναπαραγωγή της αγνοώντας προκλητικά ακόμα και τα πιο βασικά προσχήματα των κοινωνικών υποχρεώσεων της.

Η νεκρική ακαμψία, είχε ξεκινήσει και αυτή νωρίτερα όταν όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, το ΠΑΣΟΚ χαύνωνε τις μάζες με καθρεφτάκια και κομπολόγια ξεριζώνοντας κάθε έννοια Κοινωνικής Παιδείας και αντικαθιστώντας την αλφαβήτα με το Ά της Αυριανής και το Ω με την ιδεολογία του Ωχ αδερφέ.

Ένα –κατά τη γνώμη μου- τεράστιο σφάλμα που κάνουν πολλοί, είναι πως βλέπουν την Χρυσή Αυγή ως προϊόν της οικονομικής κρίσης και διασπείρουν την ιδέα πως «αν πάμε καλά» ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, η Χ.Α. θα εξανεμισθεί.

Το πολιτικό σύστημα όμως είναι που συνέλαβε και κυοφόρησε την Χρυσή Αυγή.
Η «γλώσσα» του Μιχαλολιάκου, ελάχιστα διαφέρει από την γραμματική και τη σύνταξη του Καρατζαφέρη στην εποχή που αυτός ξερνούσε τα καθημερινά μεσημεριάτικα λογύδρια του στο παράνομο κανάλι του.

Το έγκλημα που είχε σαν αποτέλεσμα τον φόνο του Παύλου Φύσσα ήταν «προμελετημένο». Απλά, έτυχε να είναι ο Παύλος. Θα μπορούσε να είναι ο Δημήτρης, ο Κώστας, η Κατερίνα.

Μοιάζει αυτό το φονικό σαν να είναι το αποτέλεσμα ενός butterfly effect που ξεκίνησε χρόνια πριν, όταν το σύστημα συναισθανόμενο το αδιέξοδο στο οποίο θα περιέλθει, κούνησε ανεπαίσθητα τα φτερά του για να δημιουργήσει μία φαινομενικά άσχετη αλληλουχία.

Η ανικανότητα της ντόπιας πλουτοκρατίας να υπάρξει στοιχειωδώς ανταποδοτική προς την κοινωνία, ήταν επόμενο να διαρρήξει κάθε έννοια συνοχής και να γεννήσει χιλιάδες αυλοκόλακες από τη μια και πολλαπλασιαζόμενους παρίες από την άλλη.
Η οικονομική κρίση του 2008-ας θυμόμαστε ότι σοβαροί αναλυτές την είχαν προβλέψει αρκετά νωρίτερα- ήρθε για να ανακατέψει την τράπουλα με ανυπολόγιστο ανθρώπινο κόστος.

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ένα είδος τρομοκρατικής οργάνωσης, από αυτές που είναι βούτυρο στο ψωμί όσων κατασκευάζουν αφορμές για να χτίζουν ένα ασφυκτικό αστυνομικό κράτος.

Η Χρυσή Αυγή, αφομοιώνοντας την «μαγκιά» της Αυριανής-αφού πρώτα την έφερε προς τα «δεξιά» ο Καρατζαφέρης, υιοθετώντας την πατριωτική ρητορεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου (θυμάστε τους γραικύλους και τις μαυροφορεμένες λαοσυνάξεις του 666;) στηριγμένη πάνω στα αμέτρητα χοντρά σκάνδαλα που ξέσπαγαν το ένα μετά το άλλο τόσο επί ΠΑΣΟΚ όσο και επί Νέας Δημοκρατίας φέρνοντας ζάλη στους πολίτες, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την μεταμόρφωση του κέντρου λόγω των γκέτο, εμφανίστηκε ως η «αντισυστημική» δύναμη. Η οικονομική κρίση, τα εκατομμύρια των ανέργων και απελπισμένων, η εκτός ελέγχου ανασφάλεια, ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα.

Και ποιος νοιάζεται αν υπήρξαν «παγανιστές»; ( πρέπει να ειπωθεί κάποια στιγμή πως η σχέση τους με τον παγανισμό και την ιστορική ελληνική θρησκεία είναι μικρότερη και από τη δική μου με τα μαθηματικά στα οποία υπήρξα ευλαβής σκράπας).

Και ποιος νοιάζεται αν ήταν ήδη γνωστή η Χ.Α. σαν συμμορία που έδερνε και μαχαίρωνε μετανάστες;

Και ποιος νοιάζεται αν ο Μιχαλολιάκος και ο Κασιδιάρης και ο Λαγός και ο Παπάς και ο Παναγιώταρος και ο Μπαρμπαρούσης είναι βαμμένοι ναζιστές με βούλα  στων οποίων την συμπεριφορά μπορείς να διακρίνεις την διαταραχή χωρίς να είσαι καν ψυχίατρος;  

Σίγουρα όχι όσοι τους ψηφίζουν και όσοι ετοιμάζονται να τους ψηφίσουν.
Προηγήθηκαν για αυτό, πολλά χρόνια «φροντιστηρίου» στην παραπαιδεία της παραπολιτικής ώστε να απαξιωθούν τα πάντα και να έχουμε τώρα μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας, έτοιμη από καιρό, που βλέπει τους άναρθρους και αλαλάζοντες ως «λύση».

Τους πλέον ανθέλληνες ως υποδείγματα Ελλήνων.

Τους προδότες, ως πατριώτες.

Έτσι για γούστο, παραθέτω λίγους στίχους από τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου, που συχνά πυκνά αυτά τα υποπροϊόντα της χειρότερης εκδοχής του ανθρώπινου είδους, τολμούν και πιάνουν στο στόμα τους.

Αν διαβάζει κάποιος ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής, περαστικά και με το συμπάθιο:
Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί.
Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψει ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψει ο εχθρός.
Ο κόσμος να γλιτώσει, απ’ αύτην την πληγή,
κι ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη

Ο κόσμος που ονειρεύτηκε ο Ρήγας, με μαύρους κι’ άσπρους , έλληνες και τούρκους να μοιράζονται αδελφικά τη γη.

Σχεδόν, ένα Imagine της εποχής του.

Hat Ihrer Meinung nach, Herr KaSSidiaris, diser bedeutende Grieche nicht Recht gehabt?

(Δίκιο δεν είχε κύριε ΚαSSιδιάρη αυτός ο κατά τη γνώμη σας σημαντικός Έλληνας;)
Αλλά βέβαια ο Κασιδιάρης και οι κλώνοι του ακολουθούν με συνέπεια το ύφος της επίσημης εκπαίδευσης που επιβάλλει το υπουργείο « Παιδείας και Θρησκευμάτων» κόβοντας και ράβοντας την ιστορία κατά το δοκούν προκειμένου να υπηρετηθούν οι «στόχοι».

Γιατί, όπως διδάσκει και ο Joseph Goebbels: «όσο πιο μεγάλο το ψέμα, τόσο πιο πολλοί οι οπαδοί του»

Το φονικό βέβαια του Παύλου Φύσσα δεν ήταν το πρώτο. Η λοβοτομή της κοινωνίας φωτίστηκε ήδη από τις αρχές του χρόνου.

Το πύκνωσε έξοχα σε λίγες λέξεις ένας τακτικός αναγνώστης του tvxs.gr ( Cosmos Change ) στο πικρό σχόλιο που άφησε στα κοινωνικά δίκτυα:

«Να μαζευόταν τόσος κόσμος και για τον Πακιστανό που έσφαξαν τον Γενάρη τα Χρυσαύγουλα ... ίσως είχαμε κάποια ελπίδα σαν κοινωνία»

Όμως, σιγά μη μαζεύονταν. Ο ρατσισμός και οι διακρίσεις είναι παλιά παράδοση στην Ελλάδα- όσοι πιστεύουν πως αυτά τα φρούτα ξεφύτρωσαν τώρα ας ψάξουν λίγο το παρελθόν, δεν πάνε δα και πάρα πολλά χρόνια που ακόμα και ένα ανάπηρο παιδί ήταν η ντροπή της οικογένειας.

Η δε συχνά τρομακτικά καθυστερημένη ελληνική ή μάλλον ρωμαίικη  «θυμοσοφία» περιελάμβανε διάφορα χαριτωμένα του τύπου:  «φάε Κωστάκη το φαί σου γιατί θα φωνάξω τον αράπη», «τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς».

Από όπου κι αν το πιάσεις το ζήτημα μοιάζει να δικαιώνεται ο αείμνηστος Καστοριάδης που βλέπει τον ουσιαστικό θάνατο των Ελλήνων περί το 404 και το τέλος του 5ου αιώνα, με τον εκφυλισμό δηλαδή των αυτοθεσμιζόμενων δημοκρατικών πόλεων.

Να  επιστρέψω όμως, στη Χρυσή Αυγή και στο σήμερα:

Αν κάπου υπάρχει ένα δίκιο και μάλιστα μεγάλο στις αναλύσεις του ΚΚΕ είναι πως η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι του συστήματος και, το τελευταίο βέλος στη φαρέτρα του πολιτικού κατεστημένου.

Στοιχηματίζω, πως στο επόμενο διάστημα θα δούμε μία συστηματική κυβερνητική επιχείρηση «αποκάλυψης της εγκληματικής φυσιογνωμίας των Νεοναζί».
Ακόμα και η σπουδή του κου Δένδια να τρέξει στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου και να καταθέσει φάκελο με τα εγκλήματα της Χ.Α. είναι χαρακτηριστική.
Ο φάκελος βέβαια, δεν ετοιμάστηκε σε 5 και 10 ώρες.

Ήταν εκεί, και περίμενε την κατάλληλη στιγμή.

Η Ν.Δ. θα επιδείξει τώρα «αποφασιστικότητα» για να πατάξει τη βία «απ’ όπου κι’ αν προέρχεται». Θα ξεκινήσει από τη Χρυσή Αυγή και θα φτάσει στο γιαούρτι και το φάσκελο που ήδη κάποιοι πρόλαβαν να δείξουν ως «αρχή του κακού».
Η Χρυσή Αυγή ενδεχομένως να συρρικνωθεί.

 Ας μην ξεχνάμε πως έρχονται ευρωεκλογές και το τελευταίο που θα ήθελαν οι Βρυξέλλες και το Στρασβούργο είναι να δουν τους τραμπούκους να κάνουν τσαμπουκάδες στο Ευρωκοινοβούλιο και να διαχέουν τον λόγο του μίσους.
Παράλληλα, εκείνο το ποσοστό που θα φύγει από την όζουσα αγκάλη της Νεοναζιστικής ακροδεξιάς θα γίνει δεκτό στην δεξιά και ακροδεξιά του… Συνταγματικού τόξου.

Λίγοι διορισμοί, μερικά βολέματα, πολλά λόγια,  το μούδιασμα πολλών απελπισμένων που ωστόσο δεν θέλουν να ταυτιστούν με το αίμα ενός έλληνα (με του Πακιστανού κανένα πρόβλημα) και, θα επιστρέψουν στο φυσικό τους περιβάλλον ισχυροποιώντας έτσι το κόμμα των Σαμαρά – Λαζαρίδη.

Θα μείνει εκεί το πράγμα;

Όχι. Στελέχη όπως η κα Μπακογιάννη, ο Προκόπης Παυλόπουλος κ.α. πιθανότατα να φύγουν από μία υπερδεξιά Νέα Δημοκρατία που θα θελήσει να κρατήσει ευτυχισμένη την καινούργια πελατεία της.

Σε αυτό το σημείο «απελευθερώνονται» οι διεργασίες της κεντροδεξιάς και του φιλελεύθερου χώρου όπου ρόλο θα αποκτήσουν αρκετοί από το ιστορικά τελειωμένο ΠΑΣΟΚ.

Η Ναζιστική ακροδεξιά δεν θα εξαφανιστεί. Θα της «επιτραπεί» να κρατήσει ένα μονοψήφιο ποσοστό ώστε να παραμείνει το άγριο και μεταλλαγμένο μαντρόσκυλο του συστήματος.

Το «σενάριο» αυτό θα πάρει χρόνο για να εξελιχθεί. Δεν αποκλείω κατά την πορεία να δούμε και καμιά χοντρή προβοκάτσια με αριστερή ετικέτα ώστε το σύστημα να βρει την ευκαιρία να αποδείξει πως είναι ενάντιο στην κάθε βία «από όπου και αν προέρχεται».

Κι ας είναι η βία και η τρομοκρατία που ασκεί το ίδιο το σύστημα με την διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους, με τις απολύσεις και την ανθρωπιστική κρίση, η χειρότερη και πιο ακραία βία και τρομοκρατία.

Ακριβώς όμως για αυτό τον λόγο, πριν από δύο τρία χρόνια επέμενα πως η Αριστερά έπρεπε να καταγγέλλει εμμονικά τη βία «από όπου κι’ αν προέρχεται». Δεν θα είχε δώσει στον κάθε Λαζαρίδη το φληνάφημα περί «δύο άκρων».

Τώρα, θα γίνει μια καραμέλα στο χέρι του συστήματος και θα προσφερθεί δυστυχώς πειστικά, στα στεγνά χείλη των απελπισμένων.

Αγαπητέ κύριε Τσίπρα όση κριτική και αν σου έχει ασκηθεί από τη στήλη μου είσαι- εκ των πραγμάτων-  η μοναδική εναλλακτική κυβερνητική λύση.
Επειδή η πιθανότητα να κυβερνήσεις είναι ισχυρή.

Επειδή υπάρχει οντολογική ανάγκη για σοβαρό αντίλογο στα όσα λέγει και πράττει η παρούσα κυβέρνηση.

Επειδή η Ελλάδα είναι μια τρίχα πριν από το στάδιο του failed state.

 Σε ικετεύω (ναι, σε ικετεύω) να αποκτήσεις πλήρη συνείδηση του ιστορικού ρόλου που έχει ο σημερινός ηγέτης της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης καθώς αύριο, είτε θα είναι πρωθυπουργός, είτε θα ξεφουσκώσει σαν μπαλόνι και θα συρρικνωθεί μπερδεμένος και αγκυλωμένος σε κάποιο αγκάθι του πολυδαίδαλου βαθέως ελληνικού πολιτικού συστήματος που συστήθηκε ως «παρακράτος» και έτσι ένδοξα συνεχίζει.

Twitter@pittasgeorge

ΚΟΙΝΩΝΙΑ:Οι ρίζες του μίσους

Ενα κείμενο του μεγάλου έλληνα φιλοσόφου, οικονομολόγου και ψυχαναλυτή Κορνήλιου Καστοριάδη

«Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο  και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία«διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.

Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους«εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς - την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της «διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.

Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων - δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμοι».

Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.

Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,

Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.

Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές  πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.

Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα:  
Οι άλλοι είναι κατώτεροι. Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;

Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».

Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου. Δεν αρκούν για να "εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».

Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιο­ποίηση των παραδοσιακών ση­μείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.

Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά ον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.

Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι' αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. 

Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα».
ΠΗΓΗ:

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Τους ... "κουτόφραγκους" της ΕΕ ή εμάς κοροϊδεύει ο Σαμαράς;

Του Γιώργου Δελαστίκ - "Επίκαιρα"

Καλά, πριν από δέκα μέρες δεν έλεγε ο ίδιος ο πρωθυπουργός από τη Θεσσαλονίκη όπου βρισκόταν για τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης ότι η κατάσταση βελτιώνεται θεαματικά, ότι δεν χρειάζονται νέα μέτρα «γδαρσίματος» του ελληνικού λαού, ότι φρέναρε η ανεργία, ότι ακόμη και το δημόσιο χρέος της χώρας μας απέχει ελάχιστα από του να καταστεί βιώσιμο;

Αν όλα αυτά τα πίστευε και δεν τα είπε με μοναδικό σκοπό να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό, τότε γιατί το Μέγαρο Μαξίμου διοχέτευσε στα μέσα ενημέρωσης την υποτιθέμενη πληροφορία ότι ο Σαμαράς πήγε στις Βρυξέλλες για να μεταδώσει στον πρόεδρο της Κομισιόν το δραματικό και αγωνιώδες μήνυμα «Δεν αντέχουμε άλλη πίεση!» και «Όλα κρέμονται από μια κλωστή»;

Πώς συμβιβάζονται αυτά τα μελοδραματικά με τη ρόδινη εικόνα που έδωσε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ για την οικονομία της Ελλάδας; Είναι μήπως κόλπο που έστησαν ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του προκειμένου να ξεγελάσουν τους... «κουτόφραγκους» της ΕΕ ώστε να συμπονέσουν την κυβέρνηση και να της δώσουν μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να μοιράσει στον κοσμάκη και να αποφύγουν έτσι να έρθει στην εξουσία ο... «διαβολικός» ΑλέξηςΤσίπρας, ο οποίος θα χτυπήσει ανελέητα τους Γερμανούς, το ευρώ και την ΕΕ;

Είναι, δηλαδή, κόλπο στημένο αριστοτεχνικά για να πανικοβάλει το Βερολίνο ότι όπου να 'ναι καταρρέει η κυβέρνηση των ανθρώπων του στην Αθήνα, άρα πρέπει να ξηλωθούν μερικά δισεκατομμύρια για να τη σώσουν, γιατί πού να ψάχνουν τώρα να βρουν άλλους «Τσολάκογλου», οι οποίοι, μάλιστα, να έχουν και κάποια υποτυπώδη πολιτική επιρροή;

Κακόγουστη εξαπάτηση

Αν όμως είναι κόλπο για να τυλίξει ο Σαμαράς τους Ευρωπαίους, είναι άραγε σίγουρος ο πρωθυπουργός ότι κανένας στη γερμανική πρεσβεία ή στο γραφείο της ΕΕ δεν διάβασε τα όσα είπε ο ίδιος στη Θεσσαλονίκη;
Ή μήπως είναι σίγουρος ότι βεβαίως τα διάβασαν, αλλά δεν τους έδωσαν απολύτως καμιά σημασία επειδή τα θεώρησαν παντελώς ανυπόστατα φληναφήματα προοριζόμενα αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση των Ελλήνων... ιθαγενών;

Τελικά, επειδή Έλληνες τα διαβάζουν αυτά και όχι Ευρωπαίοι ή Γερμανοί, μήπως στόχος των «διαρροών» του Μαξίμου δεν είναι να φοβηθούν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε ότι χάνουν τους συνεργάτες τους, αλλά να παραμυθιαστουν οι Έλληνες ότι δήθεν ο Σαμαράς διαπραγματεύεται σκληρά με τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους, ότι συμπάσχει ο πρωθυπουργός με το λαό, αλλά αυτοί οι ξένοι είναι ανυποχώρητοι, οπότε τι να κάνει κι αυτός, υποκύπτει;

Παραμύθι το «πλεόνασμα»

Οι υποψίες αυτές πυκνώνουν λόγω της αποκάλυψης ότι το υποτιθέμενο «πρωτογενές πλεόνασμα», για το οποίο μας ζάλισε κυριολεκτικά η κυβερνητική προπαγάνδα το τελευταίο διάστημα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια λογιστική απάτη προσωρινής διάρκειας!

Βγήκε, λοιπόν, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, ο νεοδημοκράτης Χρήστος Σταϊκούρας, και ανακοίνωσε στον ελληνικό λαό ότι μέχρι και το τέλος Αυγούστου η χώρα παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα 2,9 δις ευρώ.
Αμέσως του έβαλαν χέρι όλοι, επειδή τα 1,5 δις ευρώ προέρχονταν από επιστροφές κερδών που είχαν αποκομίσει κεντρικές τράπεζες κρατών της Ευρωζώνης που είχαν κερδοσκοπήσει με ελληνικά κρατικά ομόλογα. Ρητά και διά ροπάλου όμως το Μνημόνιο το ίδιο απαγορεύει το συνυπολογισμό αυτών των ποσών.

Μετά την πρώτη λαθροχειρία, λοιπόν, από τα 2,9 δις έμειναν 1,4, αφού αφαιρούνται τα 1,5. Έστω, καλά θα ήταν κι αυτά -αν όμως υπήρχαν!
Από τα 1,4 δις πρέπει να αφαιρεθούν ακόμη 0,7 δις - για την ακρίβεια 683 εκατ. ευρώ. Γιατί; Επειδή το ποσό αυτό αφορά σε φόρους που η κυβέρνηση πρέπει να επιστρέψει όχι γενικά και αόριστα, αλλά όφειλε το ποσό αυτό να το είχε επιστρέψει μέχρι το τέλος Αυγούστου βάσει του τι έχει γράψει στον ίδιο τον κρατικό προϋπολογισμό της! Σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή, έπρεπε η κυβέρνηση μέχρι τον Αύγουστο να είχε επιστρέψει σε φυσικά και νομικά πρόσωπα 1,8 δις ευρώ. Αυτή όμως είχε επιστρέψει μόνο 1,1 δις για να κάνει την κομπίνα με το δήθεν «πρωτογενές πλεόνασμα»!

Κράτος-μπαταξής!

Από τα 1,4 δις ευρώ, λοιπόν, πρέπει να αφαιρεθούν τα 0,7 δις, αφού δεν αφορούν σε πλεόνασμα, αλλά σε χρέη που δολίως δεν πληρώθηκαν από το κράτος στους δικαιούχους.
Μένουν έτσι 0,7 δις. Πολύ λιγότερα από τα 2,9 που ανακοίνωσαν αρχικά οι πολιτικοί απατεώνες της κυβέρνησης, αλλά κακό δεν θα μας έκαναν κι αυτά - αρκεί να υπήρχαν, φυσικά!

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ούτε αυτά τα λίγα. Η κυβέρνηση έχει κάνει κι άλλη απάτη!
Βάσει του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων που έχει καταρτιστεί στο πλαίσιο του Μνημονίου, στο οκτάμηνο Ιανουαρίου - Αυγούστου 2013 η κυβέρνηση έπρεπε να είχε ξοδέψει 3,85 δις ευρώ για πάσης φύσεως δημόσια έργα, τα οποία θα έδιναν προσωρινά δουλειά σε δεκάδες χιλιάδες άτομα, παρέχοντας τους μια πρόσκαιρη οικονομική ανακούφιση μέσα στη γενική συμφορά που έχει σκορπίσει η μνημονιακή πολιτική του Σαμαρά και των τελευταίων προκατόχων του αξιώματος του - του Γιώργου Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου.

Η κυβέρνηση Σαμαρά όμως αντί για 3,85 δις ευρώ έδωσε για έργα στο οκτάμηνο μόνο 2,55 δις! Τα υπόλοιπα 1,3 τα έβαλε προσωρινά στην άκρη προκειμένου να στήσει την κομπίνα του υποτιθέμενου «πρωτογενούς πλεονάσματος»!
Αν αφαιρέσουμε όμως από τα 0,7 δις ευρώ που είχαν απομείνει τα... 1,3 δις προϋπολογισμένων έργων που η κυβέρνηση δεν έκανε, τότε το «πρωτογενές πλεό-νασμα» εξαφανίζεται εντελώς! Περνάμε πλέον σε 0,6 δις πρωτογενούς... ελλείμματος! Πάει το προπαγανδιστικό παραμύθι!

Κοινωνικό έγκλημα

Έχει διαπράξει κι άλλο κοινωνικό έγκλημα η κυβέρνηση Σαμαρά, μη διστάζοντας να βυθίσει την Ελλάδα ακόμη πιο βαθιά στην ύφεση προκειμένου να ευημερήσουν τα αριθμητικά στοιχεία που δείχνει στους ξένους επικυρίαρχους της πατρίδας μας.

Δεν δίστασε να περικόψει ακόμη και τις πρωτογενείς δαπάνες του κράτους, και μάλιστα κατά 1,94 δις ευρώ. Αντί, δηλαδή, να διαθέσει 30,37 δις διέθεσε 28,43 δις, επιτείνοντας την υποβάθμιση της υγείας, της παιδείας, των κάθε είδους κοινωνικών παροχών - ακρωτηριάζοντας, δηλαδή, τις θεμελιώδεις κρατικές λειτουργίες.
Εδώ η ανεργία γιγαντώνεται διαρκώς σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και η κυβέρνηση περικόπτει δημόσια έργα και πρωτογενείς δαπάνες!

Την περασμένη Πέμπτη η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε τα στοιχεία της ανεργίας για το μήνα Ιούνιο: έφτασε στο 27,9%, σπάζοντας το φράγμα των 1,4 εκατομμυρίων ανέργων - 1.403.698 για την ακρίβεια. Μιλάμε, δηλαδή, για 175.000 περισσότερους ανέργους από πέρσι τον Ιούνιο, όταν ήταν 1.228.989, και για πάνω από 1 εκατομμύριο περισσότερους ανέργους σε σύγκριση με τον Ιούνιο του 2008. Τότε οι άνεργοι ήταν μόνο 361.482 και ανέρχονταν μόλις στο 7,3% του εργασιακού δυναμικού.

Μόνο 3,6 εκατομμύρια εργάζονται

Το σύνολο των απασχολουμένων τον Ιούνιο ανήλθε κατά τις εκτιμήσεις της ΕΛΣΤΑΤ σε 3.628.421 άτομα σε μια χώρα που έχει 10,8 εκατομμύρια μόνιμους κατοίκους. Με άλλα λόγια, ένας δουλεύει και συντηρεί τον εαυτό του και άλλα δύο άτομα - και μάλιστα με αποδοχές που μειώνονται διαρκώς! Μέχρι πού θα πάει αυτό;

Όσον αφορά στη δυστυχία που παράγει συνεχώς η μνημονιακή πολιτική των κυβερνήσεων της τελευταίας τετραετίας (ειρήσθω εν παρόδω ότι σε δύο εβδομάδες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα που οι Έλληνες εξέλεξαν πανηγυρικά πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου με 44% και 3.000.000 ψήφους) ενδεικτικό είναι ένα συγκλονιστικό στοιχείο: από τους 1.403.698 ανέργους του Ιουνίου, επίδομα ανεργίας δικαιούνταν μόνο... 138.142 άτομα! Οι υπόλοιποι 1.265.556 άνεργοι δεν έπαιρναν καμιά οικονομική ενίσχυση από το κράτος του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Γιωργάκη! Αν αυτό δεν είναι έγκλημα κοινωνικό εναντίον του ελληνικού λαού από πολιτική σκοπιά, τότε τι είναι;

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Οι ΗΠΑ και η αναγγελλόμενη παράνομη και αυθαίρετη επίθεση στη Συρία

 Επειδή οι ΗΠΑ είναι η ναυαρχίδα του ιμπεριαλισμού και σχεδιάζει (και υλοποιεί βήμα – βήμα) την παγκόσμια κυριαρχία τώρα που το αντίπαλο δέος της ΕΣΣΔ έχει εκλείψει και η Ρωσία και η Κίνα λίγο μπορούν να αντισταθούν,
Επειδή οι ΗΠΑ έχουν σαν μεσοπρόθεσμο στόχο την απομόνωση του Ιράν και την ανατροπή του σημερινού του καθεστώτος,
Επειδή στις ΗΠΑ οι εταιρείες κατασκευής όπλων και τα γεράκια του πενταγώνου πιέζουν συνεχώς τις  κυβερνήσεις και τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον των καθεστώτων που δεν τους  είναι αρεστά,
Επειδή οι ΗΠΑ αποτελούν τον παγκόσμιο χωροφύλακα που αυθαίρετα αποφασίζει ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός σε ολόκληρο τον πλανήτη,
Επειδή οι ΗΠΑ δρουν γκανγκστερικά χωρίς πια την έγκριση του Συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών (Γιουγκοσλαβία, Συρία),
Επειδή οι ΗΠΑ συνηθίζουν κοντόφθαλμα να  εξοπλίζουν για την επίτευξη των στόχων τους τρομοκρατικές ομάδες όπως η Αλ Κάϊντα κατά την κατοχή του Αφγανιστάν μη λαμβάνοντας υπ΄ όψιν ότι μετά αυτές οι ομάδες μπορούν να στραφούν εναντίον τους (Δίδυμοι Πύργοι),
Επειδή οι ΗΠΑ έχουν επιτεθεί σε χώρες ισχυριζόμενες ψευδώς ότι αυτές κατείχαν όπλα μαζικής καταστροφής (Ιράκ) και άρα τα ψεύδη τα κατασκευασμένα από τις μυστικές υπηρεσίες (CIA κλπ) είναι το συνηθισμένο άλλοθι των ΗΠΑ για την πραγματοποίηση πολεμικών επιχειρήσεων,
Επειδή οι ΗΠΑ ελέγχουν την πληροφόρηση στον δυτικό κόσμο και έχουν την προπαγάνδα των ΜΜΕ με το μέρος τους
Επειδή οι ΗΠΑ είναι ο αρχηγός μιας παγκόσμιας συμμορίας που μέλη της είναι επίσης τα Ευρωπαϊκά κράτη της Ε.Ε. (Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία κλπ τα οποία δεν έχουν καμιά εθνική εξωτερική πολιτική και έχουν ηγέτες πολιτικούς νάνους και έτσι ευθυγραμμίζονται πάντα με την πολιτική των ΗΠΑ),
Επειδή οι ΗΠΑ μονομερώς αποφασίζουν τι είναι αλήθεια και τι ψεύδος, τι δίκαιο και τι άδικο,
Επειδή οι ΗΠΑ κάνουν πως δεν βλέπουν την έκθεση της επιτροπής του ΟΗΕ με πρόεδρο την Κάρλα Ντελ Πόντε η οποία δήλωνε τον Μάϊο του 2013 ότι τα χημικά που πέσανε τον Μάρτιο στη Συρία  τα έριξαν οι αντάρτες που πολεμούν το καθεστώς του Άσαντ και άρα οι αντάρτες έχουν χημικά τα οποία μπορούν να ξαναχρησιμοποιήσουν,
Επειδή οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται για τα εγκλήματα των ανταρτών που σκοτώνουν βιάζουν και εξοντώνουν τον Συριακό λαό με ιδιαίτερη προτίμηση τους Χριστιανούς της Συρίας τους οποίους θα εξολοθρεύσουν αν επικρατήσουν στην εξουσία,
Επειδή οι ΗΠΑ γράφουν στα παλιά τους παπούτσια τις αντιθέσεις στην επέμβαση  στη Συρία τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας, καθώς και τις επιφυλάξεις πολλών άλλων κρατών,
Επειδή οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται αν μετά την ανατροπή του Άσαντ αναλάβουν την εξουσία οργανώσεις ακραία φονταμεταλιστικές ισλαμικές οργανώσεις παρακλάδια της Αλ Κάϊντα όπως η Αλ Νούσρα,
Επειδή οι ΗΠΑ δεν φαίνεται να συγκινούνται ούτε από την έκκληση του Πάπα για ειρηνική διευθέτηση του προβλήματος,
Επειδή οι ΗΠΑ δεν περιμένουν την έκδοση του πορίσματος της ειδικής επιτροπής του ΟΗΕ για την ρίψη χημικών στη Συρία ούτε λαμβάνουν υπ΄ όψιν τους τα στοιχεία που κατέχουν οι Ρώσοι που αποδεικνύουν ότι τα χημικά τα ρίξανε οι αντάρτες,
Επειδή στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Ομπάμα έχει αποδειχθεί (παρά τις φρούδες προσδοκίες κάποιων ρομαντικών) ότι είναι πολύ κατώτερος των περιστάσεων και όλες οι ελπίδες ότι με αυτόν θα σταματούσε το αιματοκύλισμα των λαών έχουν διαψευσθεί,

Επειδή οι ΗΠΑ εθελοτυφλούν απέναντι στις σφαγές των Σύρων πολιτών από τους αντάρτες και κάνουν πως δεν ξέρουν για την ελευθερία που έχουν οι Χριστιανοί υπό το καθεστώς Άσαντ να λατρεύουν τον Θεό τους,
Επειδή οι ΗΠΑ κάνουν πως δεν βλέπουν ότι οι Κούρδοι και οι Χριστιανοί της Συρίας υποστηρίζουν για τους λόγους τους το καθεστώς Άσαντ,

Για όλα τα παραπάνω η επέμβαση στη Συρία των ΗΠΑ και των κολαούζων τους της Ε.Ε. είναι εντελώς παράνομη και καταχρηστική, καταδικαστέα από όλα τα ελεύθερα δημοκρατικά κράτη, των οποίων οι κυβερνήσεις δεν είναι υποτελείς στις ΗΠΑ. (Σύμφωνα με τα παραπάνω και τηρουμένων των αναλογιών θα έπρεπε οι Ρώσοι, που διαθέτουν όπως ισχυρίζονται αδιάσειστα στοιχεία ότι οι αντάρτες ρίξανε τα χημικά στη Συρία, να δηλώσουν στον ΟΗΕ ότι θα βομβαρδίσουν τους αντάρτες για να τους τιμωρήσουν διότι έριξαν χημικά. Αυτό θα γινότανε αν η σημερινή Ρωσία είχε την δύναμη της παλιάς ΕΣΣΔ, πράγμα που δεν συμβαίνει.)
Η παγκόσμια κοινότητα μετά την Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη θα βιώσει ένα ακόμα άδικο και παράνομο σφαγείο στη Συρία στο όνομα δήθεν της διεθνούς νομιμότητας.

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Η αιρετική και ευλαβής Μαρία Ρεπούση

Θεωρώ ότι αρέσει στη Μαρία Ρεπούση να βρίσκει τον μπελά της. Το τραβάει ο οργανισμός της. Ανήκει στον τύπο διανοούμενου που ηδονίζεται να τοποθετείται στο επίκεντρο, να μιλούν όλοι για το άτομό του. Η αυταρέσκεια γίνεται δεύτερη φύση της· η πρώτη είναι η φιλαυτία. Κι επειδή ευκολότερα σε επικρίνουν παρά σε επαινούν, διαλέγει πάντα τη συντομότερη και πιο ξεκούραστη διαδρομή προς την επιβεβαίωση του φουσκωμένου υπερεγώ της. Γνωρίζει θαυμάσια τη συνταγή. Επιλέγει τα εκρηκτικότερα υλικά, τα τεμαχίζει σε ακραίες δοσολογίες και ξεφουρνίζει τα εδέσματά της την πιο ακατάλληλη στιγμή. Παρότι έχει σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία και κατατρύχεται με την Ιστορία, διαθέτει αστείρευτο τάλαντο χημικού τροφίμων.

Εξυπακούεται ότι η θρησκευτική κατήχηση δεν έχει θέση στη δημόσια εκπαίδευση μιας σύγχρονης δημοκρατίας δυτικής κοπής. Είτε πρόκειται για ορθόδοξη, καθολική, διαμαρτυρόμενη, αδιαμαρτύρητη είτε για παγανιστική και ινδουιστική, η προπαγάνδα κάθε είδους πρέπει να εξοριστεί διά παντός από τα σχολεία. Το έχουν φωνάξει πολλοί κατά καιρούς αλλά σε ώτα μη ακουόντων. Δεν είναι όμως το τραγικότερο ολίσθημα της υποτιθέμενης δημοκρατίας μας. Εδώ κινδυνεύουμε να μείνουμε ολότελα χωρίς Παιδεία, η διδασκαλία των Θρησκευτικών μάς μάρανε. Αλλά η Μαρία Ρεπούση, η οποία παρεμπιπτόντως στήριξε τις μνημονιακές πολιτικές που οδηγούν στη διάλυση νηπιαγωγείων, δημοτικών, γυμνασίων, λυκείων και πανεπιστημίων, δεν πτοείται από παρόμοιες μικρολεπτομέρειες.

Οξυγόνο της αποτελεί ο προκλητικός λόγος. Επαναλαμβάνει με θρησκευτική ευλάβεια το αυτονόητο στον πλέον ανάρμοστο χρόνο και με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεσηκώσει και τους πεθαμένους. Μύδρους εξαπέλυσαν εναντίον της εκατοντάδες παπάδες και δεκάδες δεσποτάδες, προεξάρχοντος του συμπολίτη της μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ. Ο υφυπουργός Παιδείας Κώστας Γκιουλέκας μετεβλήθη στο σημαινόμενον του επιθέτου του κατακεραυνώνοντας την ανίερη πρόταση. Δεν μπόρεσε να κρατηθεί ούτε η βουλευτής των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Σταυρούλα Ξουλίδου: «Μήπως θέλετε να καταργήσουμε και την επιστήμη της θεολογίας, επειδή δεν σας κάνει, κυρία Ρεπούση;», αντέτεινε εν εξάλλω νιώθοντας να θίγεται το βαφτιστικό της όνομα.

Στα θετικά της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ συγκαταλέγεται το ότι κατόρθωσε να νεκραναστήσει τον νομάρχη. Ο νομάρχης είναι ένας ως γνωστόν, ο αειθαλής και τροπαιοφόρος Παναγιώτης Ψωμιάδης. «Εθελόδουλη αρχιέρεια του εθνομηδενισμού» την χαρακτήρισε έμπλεος οίστρου. «Προφανώς η επόμενη πεφωτισμένη πρότασή της θα είναι να ενταχθούν στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση όλοι οι ορθόδοξοι ναοί και τα μοναστήρια μας», συνέχισε. Μη βάζεις ιδέες στην τρόικα και τον Σαμαρά, κυρ νομάρχα μου· τους έχω ικανούς να ξεπουλήσουν και τα εξαπτέρυγα. Συνωστισμό διαμαρτυριών προκαλεί πάντως η αιρετική ιστορικός και τουλάχιστον δεν μας αφήνει να πλήξουμε. Οπως και τα μετέωρα που προοιωνίζονται σήμερα απογευματινές συννεφιές στα ηπειρωτικά και λίγα νερά στα ορεινά της ανατολικής χώρας.

Πηγή: Εφημερίδα Συντακτών
Μετέωρος meteoros@efsyn.gr

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Το χρονικό ενός αναβληθέντος πολέμου. - Η εκστρατεία κατά της Συρίας εξελίσσεται σε μεγαλάλο φιάσκο

 
Αντί να λειτουργήσει σαν επίδειξη δύναμης των ΗΠΑ, η προαναγγελθείσα στρατιωτική εκστρατεία της κυβέρνησης Ομπάμα εξελίσσεται σε μεγαλοπρεπές φιάσκο.

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου - "Επίκαιρα"

Για γέλια και για κλάματα ήταν η εικόνα του Μπαρόκ Ομπάμα στον προαύλιο χώρο του Λευκού Οίκου, έτσι όπως έφτασε στους Έλληνες τηλεθεατές το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Δεδομένου ότι λίγες ώρες πριν οι επιθεωρητές του ΟΗΕ είχαν εγκαταλείψει τη Συρία, όλος ο κόσμος θα στοιχημάτιζε άφοβα ότι το έκτακτο διάγγελμα του Ομπάμα προς το αμερικανικό έθνος θα ανήγγειλε τον προαποφασισμένο πόλεμο.
Αντί γι'αυτό, ο Αμερικανός Πρόεδρος ανακοίνωσε ότι έχει μεν καταλήξει πως πρέπει να «τιμωρήσει» τον Άσαντ για τη θρυλούμενη επίθεση με χημικά όπλα, αλλά, επειδή... σέβεται την κοινοβουλευτική διαδικασία, θα ζητήσει την άδεια του Κογκρέσου - κάτι που σήμανε την αναβολή του πολέμου για ένα δεκαήμερο τουλάχιστον.

Δεν προκαλεί εντύπωση, βέβαια, το γεγονός ότι ο Ομπάμα νοιάζεται μόνο για τη νομιμοποίηση των αποφάσεων του από το αμερικανικό Κογκρέσο, ενώ έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους διεθνείς επιθεωρητές, τα Ηνωμένα Έθνη, το Διεθνές Δίκαιο και τη συντριπτική πλειονότητα των εθνών που αντιτάσσονται σε αυτό τον εντελώς παράλογο πόλεμο. Το μόνο που επιβεβαιώνει αυτή η εξέλιξη είναι ότι η Αμερική, είτε με τον Κλίντον είτε με τον Μπους είτε με τον Ομπάμα στο πηδάλιο, επιμένει να θεωρεί τον εαυτό της ως τον ελέω θεού μοναδικό αστυνόμο, δικαστή και δήμιο της ανθρωπότητας.

Το ουσιώδες ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι ποιοι λόγοι υπαγόρευσαν στον Μπαρόκ Ομπάμα να υπαναχωρήσει στις «δώδεκα παρά πέντε». Γιατί, βέβαια, στο ισχυρά προεδρικό σύστημα της Αμερικής, ο εκάστοτε ένοικος του Λευκού Οίκου -και κατά το Σύνταγμα αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων- ουδόλως υποχρεούται να ζητήσει άδεια από το Κογκρέσο προτού ρίξει κάμποσους πυραύλους στα κεφάλια Ιρακινών, Αφγανών, Λίβυων ή Σύριων. Ούτε, άλλωστε, οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων ή των δύο σωμάτων του Κογκρέσου είχαν εγείρει παρόμοιο ζήτημα. Εύλογα, επομένως, διερωτάται κανείς:
Για ποιο λόγο ο Μπαράκ Ομπάμα προχώρησε σε αυτή την αναδίπλωση, μετατρέποντας αυτό που θα ήταν επίδειξη δύναμης της Αμερικής στη Μέση Ανατολή σε θεαματικό σύμπτωμα αμηχανίας και αναποφασιστικότητας;

Διχασμός και δισταγμός

Όλα δείχνουν ότι οι δισταγμοί του Ομπάμα αντικατοπτρίζουν το βαθύτατο διχασμό των αμερικανικών ελίτ έναντι της συριακής κρίσης και των ηφαιστειακών αναταράξεων στη Μέση Ανατολή γενικότερα.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, ο οποίος εξελέγη στη βάση της αντίθεσης του στον ολέθριο πόλεμο κατά του Ιράκ, ήταν εξαιρετικά απρόθυμος να εμπλέξει τη χώρα του σε μια νέα στρατιωτική περιπέτεια στη Μέση Ανατολή - και, μάλιστα, σε ένα de facto κοινό μέτωπο με την Αλ Κάιντα και τους φανατικούς ισλαμιστές που πολεμούν το απολυταρχικό, αλλά απολύτως κοσμικό καθεστώς του Ασαντ.
Αλλωστε, μόλις πριν από δύο εβδομάδες ο αρχηγός των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Ντέμπσι, αποφαινόταν εγγράφως ότι δεν συμφέρει τις ΗΠΑ ούτε ο εξοπλισμός των ανταρτών ούτε η, έστω περιορισμένη, στρατιωτική επέμβαση γιατί δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι η επόμενη συριακή κυβέρνηση θα είναι πιο φιλική έναντι των αμερικανικών συμφερόντων από τη σημερινή.

Ωστόσο, ο Μπαρόκ Ομπάμα αυτοπαγιδεύθηκε το περασμένο καλοκαίρι, όταν δήλωσε ότι ενδεχόμενη χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ θα ισοδυναμούσε με υπέρβαση της «κόκκινης γραμμής», υπονοώντας στρατιωτικά αντίποινα των ΗΠΑ. Πιθανότατα επρόκειτο για ελιγμό του Αμερικανού Προέδρου απέναντι στις ισχυρότατες πιέσεις των «ιεράκων» του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ωστόσο, με αυτό τον ελιγμό ο Ομπάμα τοποθέτησε τον εαυτό του μέσα σε ένα λαβύρινθο από τον οποίο δύσκολα θα μπορούσε να βρει οδό διαφυγής στο μέλλον.

Λίγο μετά τη δήλωση του, άρχισαν οι (απολύτως προβλέψιμες) καταγγελίες της συριακής αντιπολίτευσης για χρήση χημικών από τον κυβερνητικό Στρατό.
Οι επιθεωρητές του ΟΗΕ επιβεβαίωσαν ότι όντως είχαν πέσει χημικά σε μία τουλάχιστον περίπτωση, κοντά στο Χαλέπι, μόνο που σύμφωνα με την (υπεράνω πάσης αντιδυτικής υποψίας) Κάρλα ντελ Πόντε, μέλος της επιτροπής του ΟΗΕ για τη Συρία και πρώην γενική εισαγγελέα στη δίκη του Μιλόσεβιτς, οι δράστες δεν προέρχονταν από το καθεστώς Άσαντ αλλά από τις τάξεις της... αντιπολίτευσης!

Πούτιν: «Έσχατη ανοησία»

Όσο για την πρόσφατη επίθεση της 21ης Αυγούστου στα περίχωρα της Δαμασκού, την οποία οι Αμερικανοί βάλθηκαν να χρεώσουν στον Άσαντ, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δικαίως μίλησε περί «έσχατης ανοησίας».
Τι λόγο είχε, αλήθεια, ο Άσαντ να εξαπολύσει χημικά σε απόσταση πέντε λεπτών με το αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο όπου βρίσκονταν οι επιθεωρητές του ΟΗΕ, και μάλιστα τη στιγμή που η πλάστιγγα του εμφύλιου πολέμου έγερνε προς το μέρος του; Πληροφορίες από τη Μόσχα αναφέρουν ότι οι Ρώσοι διαθέτουν στοιχεία τα οποία υπονοούν ότι μυστική υπηρεσία αραβικού κράτους -μάλλον της Σαουδικής Αραβίας- παρέδωσε σε ισλαμιστές αντάρτες ποσότητα χημικών όπλων ώστε να οργανώσουν, την κατάλληλη στιγμή, προβοκάτσια εναντίον  του Άσαντ και να παγιδεύσουν τον Ομπάμα. 

Διαισθανόμενος το υψηλότατο ρίσκο της όποιας επέμβασης, ακόμη και περιορισμένης, ο Αμερικανός Πρόεδρος προσπάθησε τουλάχιστον να μοιράσει την ευθύνη, καθιστώντας εκ των προτέρων συνενόχους το Κογκρέσο και τους ηγέτες και των δύο μεγάλων κομμάτων.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, η εκστρατεία κατά της Συρίας εξελίσσεται σε μεγαλοπρεπές φιάσκο για την Αμερική.
Ο Μπαράκ Ομπάμα πέτυχε το μέγιστο άθλο, να συρθεί σε μια περιπέτεια με χειρότερους όρους και από τον...Τζορτζ Μπους! Ο τελευταίος, στον πόλεμο του Ιράκ, είχε καταφέρει τουλάχιστον να έχει στο πλευρό του Βρετανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Πολωνία, τη μισή Ευρωπαϊκή Ένωση και σημαντικές αραβικές χώρες. Αντίθετα, ο Ομπάμα «έφαγε πόρτα» από τον πιο πιστό σύμμαχο της Αμερικής, τη Βρετανία, όπως και από τη Γερμανία, την Ιταλία, το Βέλγιο, το ίδιο το ΝΑΤΟ, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τον Αραβικό Σύνδεσμο. Πρακτικά, απ'όλο τον κόσμο, εκτός από την Τουρκία και τη Γαλλία του θλιβερού Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος ήρθε να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά ότι οι Γάλλοι Σοσιαλιστές είναι σταθερά πιο φιλικοί έναντι των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην εξωτερική τους πολιτική από τους Γκωλικούς της Κεντροδεξιάς.

Περιττό να σημειώσουμε τον καινούριο εξευτελισμό της ελληνικής κυβέρνησης και προσωπικά του υπουργού Εξωτερικών και αντιπροέδρου του κυβερνητικού συνασπισμού, Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος, με την παροιμιώδη πολιτική βουλιμία που τον έχει χαντακώσει ουκ ολίγες φορές, έσπευσε να εμφανιστεί βασιλικότερος του βασιλέως, υπερθεματίζοντας του αμερικανικού πολέμου εναντίον της Συρίας, όταν ακόμη και οι Βρετανοί εγκατέλειπαν τους Αμερικανούς.

Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν ήταν σαφές αν ο Μπαράκ Ομπάμα θα εξασφάλιζε τελικά από το Κογκρέσο το «πράσινο φως» για τον πόλεμο που είχε ήδη αναγγείλει. Σε κάθε περίπτωση, η θέση του εμφανιζόταν ιδιαίτερα ευάλωτη. Η Βουλή των Αντιπροσώπων ελέγχεται από τους Ρεπουμπλικάνους, ενώ ακόμη και στη Γερουσία, που ελέγχεται από τους Δημοκρατικούς, η αμφισβήτηση είναι ισχυρή. Άλλοι απορρίπτουν εξαρχής κάθε πολεμική εκστρατεία εναντίον της Συρίας θυμίζοντας το προηγούμενο του Ιράκ και άλλοι απορρίπτουν τον περιορισμένο πόλεμο που εισηγείται ο Ομπάμα χωρίς να θέτει ως στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, υποστηρίζοντας -απολύτως δικαιολογημένα- ότι είναι αδύνατον να είναι κανείς «ολίγον έγκυος»: δεν έχει κανένα νόημα να ρισκάρει η Αμερική μια πολεμική εκστρατεία που απειλεί να βάλει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη της Μέσης Ανατολής, αν δεν είναι έτοιμη να ανατρέψει τον Άσαντ παρά μόνο να τον «τιμωρήσει», όπως λέει.

Εν ολίγοις: Αν το Κογκρέσο πει «όχι» στον Ομπάμα, η Αμερική θα εμφανιστεί σαν μια «χάρτινη τίγρη» και η αδυναμία της θα μεταφραστεί ως νίκη της Συρίας, του Ιράν και της Ρωσίας. Αν του δώσει το «πράσινο φως», οι Ηνωμένες Πολιτείες κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν σε μια νέα τυχοδιωκτική περιπέτεια στη Μέση Ανατολή χωρίς σαφή στόχο, χρονικό ορίζοντα και έξοδο κινδύνου.Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για το μαύρο καθηγητή από το Σικάγο, ο οποίος εξελέγη Πρόεδρος της υπερδύναμης ως αντι-Μπους, για να καταλήξει να μοιάζει πάρα πολύ με τον άξεστο Τεξανό προκάτοχο του. 
Πηγή: Βαθύ Κόκκινο

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

«Σοσιαλισμός των ηλιθίων» ή «πρόθυμοι των σφαγείων»;

Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=4/9/2013&columnId=1821

«Πάντα πίστευα ότι ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων».
Το έγραψε χτες στα «Νέα» ο κ. Πρετεντέρης. Ο οποίος είναι τόσο ταραγμένος με τα τεκταινόμενα στη Συρία, που λίγο απέχει να ζητήσει να καταταγεί στα βομβαρδιστικά του Ομπάμα για να σώσει το συριακό λαό...

*
Ο κ. Πρετεντέρης είναι ο ίδιος που, για λογαριασμό της τάξης (τι μπανάλ λέξη!) που σώζει τους λαούς βομβαρδίζοντάς τους, έγραφε λίγο παλιότερα ότι όσοι Ελληνες διαμαρτύρονταν εναντίον του Κλίντον και κατά της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία ήταν «Δέκα Καραγκιόζηδες και πενήντα σαλεμένοι» («Βήμα», 11/11/1999).
Σήμερα, είναι πιο ευγενικός. Περιορίζεται να ειρωνευτεί όσους αντιτίθενται στην επέμβαση στη Συρία, τους οποίους και αποκαλεί - επιστρατεύοντας το ακαταμάχητο (φιλοατλαντικό) φλέγμα του - «ευαίσθητες ψυχές»...
*
Ο κ. Πρετεντέρης, λοιπόν, βγάζει στη φόρα τα άπλυτα των «ευαίσθητων ψυχών» που νομίζουν, οι αφελείς, ότι θα τον κοροϊδέψουν. Αλλά εκείνος ξέρει: Η στάση τους εναντίον του πολέμου είναι μια επιτηδευμένη υποκρισία των «ευαίσθητων ψυχών». Οι υποκριτές - «ευαίσθητες ψυχές» θέλουν να κρύψουν από τον κ. Πρετεντέρη (πράγμα αδύνατο) ότι στην πραγματικότητα έχουν «υιοθετήσει όλα τα καθάρματα της οικουμένης από τον Μιλόσεβιτς και τον Καντάφι ως τον Σαντάμ, τον Μπιν Λάντεν και τώρα τον Ασαντ». Και μάλιστα «με το αζημίωτο» (!), όπως υποθέτει ο κ. Πρετεντέρης...
Παρεμπιπτόντως: Ο κ. Πρετεντέρης είναι αυτός που, όταν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έσφαζαν στο Κοσσυφοπέδιο, διαμαρτυρόταν για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Αναλαμβάνοντας, μάλιστα, να συνετίσει τον ελληνικό λαό, έγραφε τότε («Βήμα», 9/5/1999): «Ποιο είναι το σημαντικότερο για το λαό μας; Οτι περνούν ΝΑΤΟικά οχήματα ή ότι ο πληθωρισμός έπεσε κάτω από 3%;».
Τόσο... φραγκοδίφραγκα τα κάνει τα θέματα του πολέμου ο κ. Πρετεντέρης. Ο ίδιος που σήμερα λέει ότι οι «ευαίσθητες ψυχές» είναι ευαίσθητες «με το αζημίωτο»!
*
Οσο για τον όρκο του κ. Πρετεντέρη ενάντια στα «καθάρματα» είναι δοσμένος από την εποχή του διαμελισμού των Βαλκανίων. Καθότι όπως έγραφε - από τότε - «οι ΗΠΑ έχουν το καρπούζι, αυτοί έχουν και το μαχαίρι». Και επιπλέον: «Δεν είναι θέμα φιλοατλαντισμού. Είναι θέμα εθνικών συμφερόντων. Ο Σολάνα, ο Σρέντερ, ο Μπλερ, ακόμη και ο Κλίντον ή η Ολμπράιτ είναι οι καθημερινοί συνομιλητές μας. Με τον Σολάνα; Με τον Σολάνα! Αλλωστε, υπάρχουν και χειρότεροι...».
Καταλάβατε τώρα την απέχθεια του κ. Πρετεντέρη απέναντι στα «καθάρματα»;
*
Κατά τα λοιπά, αξίζει να κρατήσουμε τη βασική διαπίστωση του κ. Πρετεντέρη. Γι' αυτό και θα την επαναλάβουμε: «Πάντα πίστευα ότι ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων», απεφάνθη.

Σκέψη βαθύτατα ευφυής αν τη δει κανείς από τη σκοπιά των πραιτοριανών και των «προθύμων» του ευρωατλαντισμού, σε όλη την γκάμα τους: Από τα ανά τη Γη «αμερικανάκια» που «ο φιλοαμερικανισμός τους είναι ο καπιταλισμός των ηλιθίων» μέχρι τα «διατεταγμένα τζίνια των ιμπεριαλιστικών σφαγείων».

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Διανοούμενοι της παρακμής

 Του Στέλιου Ελληνιάδη - "Δρόμος της Αριστεράς"

Δεν είναι έκπληξη στους παροικούντες. Είναι χρόνια τώρα που ορισμένοι κοντοχωριανοί διανοούμενοι ένιωθαν στριμωγμένοι ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά.
Η πρώτη δεν τους εξέφραζε γιατί ήταν πολύ «λαϊκιά» και η δεύτερη τους βρώμαγε γιατί δεν ήταν αρκετά αριστοκρατική.
Αλλά δεν τους πίεζε και κανένας για να πάρουν θέση. Η ζωή εξελισσόταν χωρίς ή με μέτρια αντιπαράθεση, και στην αναβροχιά ο καθένας βολευόταν όπως μπορούσε καλύτερα. Έτσι έπλεαν αμέριμνοι και ανεξιχνίαστοι μέσα σε μια αριστεροδεξιά σούπα που σερβιριζόταν με όλα.

Ο Σαββόπουλος, άλλου ταλέντου, άλλου επιπέδου, άλλης προσφοράς, είχε από χρόνια εκδηλώσει δημόσια την παλινδρόμηση του μέχρι να κατασταλάξει με ποιον θα πάει τελικά (;). Αλλά οι μετριότητες φυλάγονταν πίσω από μια έντεχνη ουδετερότητα. Και απολάμβαναν την ιδιαίτερη μεταχείριση που τους επιφύλασσαν οι εκδότες πάσης φύσεως, όχι τόσο σε χρήμα, όσο σε προβολή δυσανάλογα μεγάλη με το ταλέντο ή το «ταλέντο» τους και κοινωνική καταξίωση που κάθε μικροαστός καλλιτέχνης ή διανοούμενος επιζητεί περισσότερο κι από τον αέρα που αναπνέει. Προβολή και καταξίωση που η καθημαγμένη Αριστερά δεν μπορούσε με επάρκεια να καλύψει.
Η Δεξιά εντελώς αδιάφορη περί τα πολιτιστικά, δεν αισθανόταν ούτε κρύο ούτε ζέστη, αλλά την εξυπηρετούσε θαυμάσια η αριστεροδεξιά σούπα από την οποία έπαιρνε όσο ήθελε και έτρεφε ανώδυνα τους μορφωμένους ψηφοφόρους της συντηρώντας με ξένα κόλλυβα το ευρωπαϊκό της προφιτερόλ με κρέμα από «προοδευτικούς» διανοούμενους στην επιφάνεια και μπαγιάτικο παραγέμισμα από κάτω.

Καμία δεξιά τηλεόραση και καμία δεξιά εφημερίδα δεν θα μπορούσε να έχει στοιχειώδη πολιτισμική και πολιτική ευπρέπεια χωρίς τους εκ της Αριστεράς προερχόμενους γραφιάδες, συγγραφείς και δημοσιογράφους.
Ανένταχτοι, αριστεροί και δεξιοί διανοούμενοι (με ή χωρίς εισαγωγικά), μαζί με ουκ ολίγα στελέχη των αριστερών ΜΜΕ, πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στους εκδότες-καναλάρχες εργολάβους. Όλα αυτά, όμορφα κι ανώδυνα μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης.

Η κρίση διατάραξε την ομαλή ενσωμάτωση και λειτουργία του συστήματος. Η βιτρίνα ράγισε, οι σωλήνες έσπασαν, τα καλύμματα αποτραβήχτηκαν, οι μάσκες έπεσαν. Η αριστεροδεξιά σούπα κρύωνε στο πιάτο και δεν τρωγόταν. Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι που ένιωθαν άνετοι κι ωραίοι σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής παλέτας, αναγκάστηκαν να πάρουν θέση. Η περίοδος ειρήνης, έστω άνισης, ανάμεσα στους πάνω και τους κάτω, έχει τελειώσει και το μέσα-έξω δεν φοριέται πια απαρατήρητα.

Ορισμένοι που ξεβολεύτηκαν, στριμώχτηκαν. Μερικοί σήκωσαν την παντιέρα και ανέλαβαν εργολαβικά να υπερασπιστούν την τάξη που δεν ανταποκρίνεται μεν στις προδιαγραφές τους, αλλά είναι εξουσία. Είναι εντυπωσιακός ο ζήλος και ο φανατισμός με τον οποίο, άμεσα και έμμεσα, μερικοί γραφιάδες υπερασπίζονται την καθεστηκυία τάξη. Άλλοι μέσα από τα εργολαβικά ΜΜΕ και τις παραφυάδες τους και άλλοι μέσα από τη ΔΗΜΑΡ, η οποία είναι η έσχατη μαζική απόπειρα να διατηρήσουν την πρότερη κατάσταση κρατώντας κάποια προσχήματα.

Ψηφίζω Αριστερά για να σώσω τη Δεξιά. Τακτοποιημένο πανεπιστημιακοί, καθιερωμένοι δημοσιογράφοι, επαγγελματικά κομματικά στελέχη, μεγαλοδικηγόροι, συγγραφείς προοδευτικοί λάιφ στάιλ και υπολείμματα της ελληνικής μίζερης εκδοχής του ευρωκομμουνισμού κατέφυγαν στην κιβωτό του Κουβέλη που θα του έβγαζε στεγνούς και ανέγγιχτους από την κρίση. Αλλά έλα που η κρίση τελειωμό δεν έχει! Και το σκάφος γρήγορα άρχισε να μπάζει νερά...

Μετά το ναυάγιο της κιβωτού του Φώτη, άρχισαν τα διάφορα ζωντανά να ψάχνουν για στεριά, αλλά που να τη βρουν; Όλα γύρω τους είναι κινούμενη άμμος. Το προοδευτικό τους προφίλ έχει εντωμεταξύ μαραθεί. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δυναμώνει απειλητικά χωρίς να τους έχει ανάγκη. Μερικοί ταλαντεύτηκαν και μερικοί πρόλαβαν να πιαστούν, από μια Αριστερά που κι αυτή ψάχνεται.

Άλλοι, όμως, αισθάνονται πιο καλά με τη Δεξιά. Γιατί, χρόνια ολόκληρα, στη Δεξιά δούλευαν και τη Δεξιά εξωράιζαν με την παρουσία τους και τα γραφτά τους. Θα είχε ενδιαφέρον να κάνει κανείς μια χαρτογράφηση των αριστερών/προοδευτικών γραφιάδων που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Λαμπράκη και τον Ψυχάρη, στον Κοσκωτά, τον Αλαφούζο και τον Μπόμπολα, επί δεκαετίες, χωρίς ίχνος κριτικής στα έργα και τις ημέρες των εργοδοτών τους, ενώ τώρα πνέουν μένεα κατά της Αριστεράς και, με κάθε ευκαιρία, καθυβρίζουν τα θύματα της εξουσίας. 

Θα είχε ενδιαφέρον να χαρτογραφήσει τους συγγραφείς που είχαν μόνιμο βήμα στις εφημερίδες των συγκροτηματαρχών και δι' αυτού εξασφάλιζαν σταθερή και προνομιούχα προβολή για τα βιβλία και για την πάρτη τους από όλα τα ΜΜΕ κάνοντας πως δεν βλέπουν το βούρκο που τους «φιλοξενούσε».

Μέσα σε δεκαετίες έγιναν οι ενσωματώσεις. Μέσα σε δεκαετίες έγινε η μετάλλαξη. Γιατί πώς να ερμηνεύσει κανείς κοινωνικά και πολιτικά την απέχθειά τους για το «λαουτζίκο», που τώρα λέγεται «τεμπέλης», «φοροφυγάς», «κουκουλοφόρος» και, εσχάτως, «τζαμπατζής»;
Την αντίθεση τους στην Αριστερά που υπερασπίζεται τις συντεχνίες που ευημερούν σε βάρος των άλλων, τους εργαζόμενους που με τις απεργίες τους διαταράσσουν την ομαλή ζωή, τους νέους που τα βρήκαν όλα έτοιμα και δεν θέλουν να δουλέψουν με 300 ευρώ ανασφάλιστοι προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία;

Προσωπικά, επειδή δεν χαρίζομαι ούτε στον κοινωνικά αμέτοχο πολίτη ούτε στην Αριστερά που δυσκολεύεται να δει καθαρά τις αδυναμίες της στον καθρέφτη αναλαμβάνοντας εμπράκτως την ευθύνη να τις διορθώσει, έχω το δικαίωμα να πω και να ρωτήσω: Εντάξει, υπάρχει πολύ γόνιμο έδαφος για να κάνετε κριτική στην κοινωνία που χειραγωγήθηκε και εκμαυλίστηκε από την εξουσία και στην Αριστερά που δεν είναι στο ύψος των καλύτερων αριστερών υποδειγμάτων της ιστορίας, αλλά πώς μπορείτε να εντάσσεστε στην άλλη πλευρά;

Ξέρω πολλούς ανθρώπους που απέχουν γιατί δεν τους ικανοποιούν οι επιλογές της Αριστεράς, σε πρόσωπα και πρακτικές. Αλλά ανάμεσα σ' αυτούς και σε σας υπάρχει ένα χάσμα. Εσείς απορρίπτεται μετά βδελυγμίας την Αριστερά που είμαστε εμείς, που μας ξέρετε, και σωπαίνετε εκκωφαντικά για τα εγκλήματα που γίνονται en plein air από το κυβερνητικό σύμφυρμα υπό τας διαταγάς των ξένων τοκογλύφων και κυβερνήσεων. Εσείς βγάζετε φλύκταινες με τον Γλέζο ή τον Τσίπρα, αλλά δεν σας χαλάει καθόλου ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Άδωνης, ο Βορίδης, ο Κρανιδιώτης, ο Σταυρίδης και ο Στουρνάρας. Αποδοκιμάζετε και εξαντλείτε όλη την αυστηρότητα σας σε ένα νεαρό «τζαμπατζή», αλλά πηγαίνετε πάσο με τους υπερτιμολογητές εργολάβους των δημόσιων έργων, τους απαλλαγμένους από κάθε φόρο εφοπλιστές, τους μιζαδόρους των οπλικών συστημάτων και τους λαθρέμπορους πετρελαίου που διαμοιράζουν τα ιμάτια της χώρας. Φτηνοί στ' αλεύρι κι ακριβοί στα πίτουρα...

Αγαπητέ διανοούμενε, εάν ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος παθαίνει αλλεργία με τον Τσίπρα, μ' αυτούς θα έπρεπε να παθαίνει σύφιλη!

 Ούτε είδαν ούτε άκουσαν!

Στεναχωρήθηκα πολύ τη μέρα που η φίλη μου Λένα Διβάνη αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει με ανεξήγητη βιασύνη το απαράδεκτο σχόλιο της για τον «τζαμπατζή». Τρομακτικά πράγματα (απολύσεις, αυτοκτονίες, βασανιστήρια, κατεδαφίσεις οικισμών κ.λπ.) που συνέβαιναν ταυτόχρονα και ρήμαζαν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, στην ΕΡΤ, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στους καταυλισμούς των τσιγγάνων, δεν την αναστάτωναν το ίδιο έντονα ώστε να βγει στην άκρη του δρόμου και να γράψει ένα καυστικό τουίτ εναντίον του Καψή ή του Δένδια.

Την εκνεύρισαν πολύ τα σχόλια των άλλων στο τουίτερ εναντίον του ελεγκτή που προσπαθούσε με υπέρμετρο ζήλο να εξασφαλίσει το 1,20 ευρώ που δεν είχε καταβάλει εκείνη τη μέρα ο Θανάσης στο δημόσιο ταμείο, αλλά δεν άξιζε ούτε ένα αιχμηρό τουίτ η απαλλαγή των ιδιοκτητών ΠΑΕ από τα χρέη εκατομμυρίων ευρώ που φορτώθηκαν κι αυτά στις πλάτες του λαού ή το θράσος του Σταυρίδη που διεκπεραίωνε διαπλεκόμενος το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; 

Πώς διαμορφώνεται, αναρωτήθηκα, αυτή η ιεράρχηση στο μυαλό ενός καλλιεργημένου και εύστροφου διανοούμενου; Και λυπήθηκα που ένας άλλος παλιός μου γνώριμος, ο Κώστας Ρεσβάνης, μετά από διακόσια χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη, υπό τον πατέρα Καψή (ο γιος του υπουργός), τον πατέρα Καραπαναγιώτηκόρη του υπουργός) και τον πατέρα Ψυχάρη (ο γιος του βουλευτής), γράφει σαν συνταξιούχος που ξυπνάει κάθε πρωί νοσταλγώντας το γραφείο του και νιώθοντας το χρέος του απέναντι στον αέναο εργοδότη του.

Θυμάμαι τον Ρεσβάνη σαν ένα ευγενή και καλλιεργημένο άνθρωπο, αλλά πολύ σεβαστικό με την εξουσία. Τον είχα ξεχάσει, μέχρι που διάβασα προχτές ένα κείμενο του, με χαρακτήρα αυστηρής νότας προς τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, με αφορμή την καταδίκη από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ της επιδρομής που πραγματοποίησε η αστυνομία στο Πολυτεχνείο για να δημιουργήσει κλίμα ανομίας και τρόμου. Χωρίς πρόκληση, χωρίς τυπικές διαδικασίες και χωρίς ευρήματα, εκτός από τα σπρέι χρώματος που τα εμφάνισαν για σπρέι πιπεριού.

Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς, γιατί ένας παλαίμαχος δημοσιογράφος, και δη των πολιτιστικών, ωθείται να γράψει ένα τέτοιο κείμενο που καλύπτει την αστυνομική αυθαιρεσία με φρασεολογία μάλιστα ακροδεξιού υπουργού. «Έσπασε ένα ακόμα μολυσματικό απόστημα, η αστυνομία», έγραψε ο Ρεσβάνης. Δηλαδή, 40 χρόνια στο ΔΟΛ, ο Ρεσβάνης ούτε είδε ούτε άκουσε κάτι μεμπτό για τις πολυσχιδείς δραστηριότητες του συγκροτήματος, ούτε προφανώς έχει να πει κάτι αυστηρό, έστω εκ των υστέρων, για το χρέος των 245 εκατ. ευρώ που έχει το Μέγαρο Μουσικής από τη διαχείριση Λαμπράκη για το δεύτερο κτίριο που κατέφαγε μέρος του Πάρκου Ελευθερίας και φορτώνεται τώρα στον ελληνικό λαό. Ούτε είδε ούτε άκουσε. Έχει όμως το σθένος, να εγκαλέσει τον Λαφαζάνη για μια δήλωση του, λέγοντας του, «Άκου, Παναγιώτη Λαφαζάνη...». Ούτε ο Μανδραβέλης δεν θα το έκανε τόσο χοντροκομμένα.
Δημόσιοι υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου

Υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία αποκτούν μόνο όσοι εργάζονται στο κράτος. Κι όμως, έχω γνωρίσει υπαλλήλους σε ιδιωτικές εταιρίες που η δημοσιοϋπαλληλική τους μυρουδιά σπάζει μύτη. Όταν, μέσα σου, κάθε σπίθα αντίστασης σε ένα σάπιο σύστημα, στο οποίο αναγκαστικά εργάζεσαι, για τα προς το ζην, έχει προ πολλού σβήσει και μέσα σου βασιλεύει ένα καμένο τοπίο, σε τι διαφέρεις από έναν δημόσιο υπάλληλο που έχει αποδεχτεί τη μοίρα του και έχει πλήρως προσαρμοστεί στη γραφειοκρατία του συστήματος;

Εάν ο συμβιβασμός έχει γίνει η δεύτερη σου φύση, εάν ποτέ δεν έχεις πάρει το μέρος των αδυνάτων όταν αυτό συγκρούεται με τα συμφέροντα των εργοδοτών σου, εάν δεν έχεις ποτέ αντιπαρατεθεί με τα αφεντικά σου σε μια ολόκληρη καριέρα, ξέροντας ότι είναι βουτηγμένα στη διαπλοκή και τη διαφθορά, τι διαφορά έχει να είσαι υπάλληλος 35 χρόνια στη Γενική Γραμματεία Τύπου από το να είσαι 35 χρόνια υπάλληλος στο συγκρότημα Λαμπράκη;

Στα ίδια ασφυκτικά όρια έχεις εργαστεί, και ίσως στη Γραμματεία να είναι πιο χαλαρά τα πράγματα γιατί όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις, οι υπουργοί και οι γραμματείς, αλλάζει και η γραμμή, γίνεται ένα ανακάτεμα, ενώ στο συγκρότημα Λαμπράκη ή στο συγκρότημα Μπόμπολα, η γραμμή είναι ίδια και αμετακίνητη, δια παντός. Τι να λέμε τώρα; Λες και δεν ξέρουμε πως προσαρμόστηκαν γενιές και γενιές δημοσιογράφων στα καλούπια των συγκροτημάτων. Κι όταν προσαρμοστείς, μέσα στα χρόνια, νομίζεις ότι ασκείς και ελεύθερη δημοσιογραφία. Αυτή είναι η πλάκα. Και από αριστερός στη δεκαετία του '60, καταλήγεις υπερασπιστής των αστυνομικών επιδρομών στα πανεπιστήμια, σήμερα! 

Δεν πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι που εμφανίζουν διαταραχή στην ισορροπία των αξιολογικών τους κριτηρίων είναι διεφθαρμένοι. Αλλά διαισθάνομαι ότι για τους παραπάνω και αρκετούς άλλους λόγους, πολλοί διανοούμενοι έχουν υποστεί μέσα στα χρόνια σοβαρές φθορές, μεγαλύτερες ή μικρότερες. Άλλοι διαφθάρηκαν και άλλοι φθάρηκαν. Και φοβάμαι ότι είναι πολύ δύσκολο να το συνειδητοποιήσουν.


Υ.Γ Απελπίζομαι με τη «γλώσσα» ορισμένων «αγανακτισμένων», που εκφράζονται σαν Χρυσαυγίτες όταν διαφωνούν με κάποιον ή ενοχλούνται από τις απόψεις του. Εάν πρόκειται να αντικαταστήσουμε τη μία χυδαιότητα με μία άλλη, αλίμονο μας!
Διανοούμενοι της παρακμής

Μπορεί να είναι οδυνηρή, αλλά ζούμε μια πρωτόγνωρη εποχή, την εποχή της παρακμής του κοινωνικού μοντέλου που άνθισε μεταπολεμικά. Και έχει ενδιαφέρον η στάση μερικών διανοουμένων στην εποχή της παρακμής.
Η ευκολία με την οποία τάχθηκαν ανεπιφύλακτα υπέρ της εξουσίας, υπέρ των προσώπων και των μηχανισμών που διακυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες και μεθόδευσαν τη χρεοκοπία της. Στο παρελθόν, υπήρχαν διανοούμενοι που ήταν οργανικό μέρος της εξουσίας στην εποχή της ακμής της.

Από τον καιρό της αποικιοκρατίας, για να μην πάμε πιο πίσω, υπήρχαν διανοούμενοι που δικαιολογούσαν και ωραιοποιούσαν τις κατακτήσεις και ό, τι αυτές συνεπάγονταν, γενοκτονίες, υποδουλώσεις, λεηλασίες και δικτατορίες. Γιατί οι κατακτήσεις έφερναν πλούτο και αίγλη στις μητροπόλεις. Και οι διανοούμενοι που επωφελούνταν ποικιλοτρόπως από την προσκόλληση τους στην εξουσία, αναλάμβαναν να εξωραΐσουν την εξουσία και να συγκαλύψουν τις βαρβαρότητες της. Ένας από τους τρόπους ήταν, αντί να εξυμνούν τη διεφθαρμένη εξουσία, να ενοχοποιούν τα θύματα της.

Η δουλεία, ο αφανισμός των Ινδιάνων, το κάψιμο στην πυρά των διαφωνούντων και των επιστημόνων, η αρπαγή του φυσικού πλούτου των αυτοχθόνων και η επιβολή ύπατων αρμοστών σε όλους τους λαούς της γης, θεωρήθηκαν πράξεις δικαιοσύνης, εκπολιτισμού και προόδου. Καλλιτέχνες και γραφιάδες εξύμνησαν την αποικιοκρατία και θεολόγοι την ευλόγησαν.

Αλλά σήμερα δεν ζούμε στην Αναγέννηση, μαυρίλα από τη μια και φως από την άλλη. Ζούμε στην παρακμή του δυτικού μοντέλου κι αυτό το παρηκμασμένο μόρφωμα υπερασπίζονται οι καθεστωτικοί διανοούμενοι. Στηρίζουν πρόσωπα και καθεστώτα που είναι τελείως σάπια, που κανιβαλίζουν, που φέρνουν μόνο φτώχεια και δυστυχία στην κοινωνία. Που δεν έχουν καμία αίγλη, που η διαφθορά τους είναι κραυγαλέα και δεν εξισορροπείται από καμία ένδοξη κατάκτηση, από καμία ανάπτυξη, από καμία έστω λαμπερή ψευτοκουλτούρα. Καθεστώτα παρακμής, οικονομικής και πολιτισμικής, πρόσωπα λιγδιασμένα από πάνω μέχρι κάτω.

Τι καλό, άραγε, βρίσκουν οι δικοί μας διανοούμενοι στους πολιτικούς που λυμαίνονται τη  χώρα; Υπάλληλοι διεθνών τοκογλύφων, γλείφτες των ξένων, τσιράκια των εργολάβων, γιοι και κόρες κομματαρχών, αγράμματοι, εθνικιστές και τραμπούκοι ακροδεξιοί, συνθέτουν την κάστα εξουσίας. Είναι οι ίδιοι που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια χωρίς κανένας να τους εμποδίσει. Είναι οι καταστροφείς της Ελλάδας. Και η βρώμα από τη σήψη τους είναι ανυπόφορη. Ανυπόφορη σκατίλα. Φαίνεται, όμως, ότι οΤάκης Θεοδωρόπουλος, η Σώτη Τριαντάφυλλου, ο Γιάννης Σμαραγδής, ο Χρήστος Χωμενίδης και οι όμοιοι τους, δεν έχουν πια ούτε όσφρηση.

Τι τεράστια διαφορά από τους διανοούμενους και τους καλ-λιτέχνες του πρόσφατου παρελθόντος; Ρίτσος, Τσιτσάνης, Καλδάρας, Χατζιδάκις, Έλλη Παπαδημητρίου, Θεοδωράκης, Αναγνωστάκης, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Τσαρούχης, Διδώ Σωτηρίου, Λειβαδίτης, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Λεοντής, Ζαμπέτας, Ελευθερίου, Λοΐζος, Αγγελόπουλος και τόσοι άλλοι σπουδαίοι δημιουργοί που αντλούσαν νερό από τις πηγές του πολιτισμού ενός λαού με ελαττώματα, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, αλλά και μεγάλους αγώνες και θυσίες. Και ο Χατζιδάκις με τους ρεμπέτες και ο Τσαρούχης με τους ναύτες του, από την ίδια πηγή με τον Τσιτσάνη και τον Βίρβο άντλησαν την έμπνευση τους. Ούτε ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, ούτε ο Λαμπράκης και η Βλάχου, ούτε ο Ωνάσης και ο Νιάρχος ήταν οι τροφοδότες της δημιουργίας τους. Ασε που κι αυτοί δεν συγκρίνονται με τους Βενιζέλους, τους Σαμαράδες και όλα τα αρπαχτικά της εποχής μας.

Ο λαός είναι η γη, το χώμα, το νερό, η φωτιά και ο αιθέρας, το ποτάμι και η λάσπη, η θάλασσα και ο ήλιος, ο χτίστης και ο εμπρηστής, η πηγή της έμπνευσης και της δημιουργίας, ο χορηγός της πρώτης ύλης... ο δικός μας λαός, ο κάθε λαός.

Οι νεότεροι προσπάθησαν από αλλού να αντλήσουν υλικό, να πατήσουν αλλού, με μέτρια έως κακά αποτελέσματα. Ρηχές γραφές, ρηχά τραγούδια, ρηχές ιδέες, ρηχά επιχειρήματα, ρηχοί στόχοι. Φυσικό, αφού επέλεξαν να συνταχθούν με το χειρότερο κομμάτι της κοινωνίας και ξοδεύονται να αναδείξουν τα ελαττώματα των πολιτών, που αγωνίζονται στη βιοπάλη και στον πολιτικό στίβο, για να τους κακολογήσουν. Κανένας λαός δεν είναι τέλειος. Ούτε η Αριστερά είναι ιδανική. Προσφέρεται για κριτική, ακόμα και για αποδοκιμασία. Αλλά μέσα στο λαό και μέσα στην Αριστερά ζυμώνεται η έγνοια, ο πόνος και η ελπίδα για κάτι καλύτερο για όλους.Του Στέλιου Ελληνιάδη - "Δρόμος της Αριστεράς"

Δεν είναι έκπληξη στους παροικούντες. Είναι χρόνια τώρα που ορισμένοι κοντοχωριανοί διανοούμενοι ένιωθαν στριμωγμένοι ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά.
Η πρώτη δεν τους εξέφραζε γιατί ήταν πολύ «λαϊκιά» και η δεύτερη τους βρώμαγε γιατί δεν ήταν αρκετά αριστοκρατική.
Αλλά δεν τους πίεζε και κανένας για να πάρουν θέση. Η ζωή εξελισσόταν χωρίς ή με μέτρια αντιπαράθεση, και στην αναβροχιά ο καθένας βολευόταν όπως μπορούσε καλύτερα. Έτσι έπλεαν αμέριμνοι και ανεξιχνίαστοι μέσα σε μια αριστεροδεξιά σούπα που σερβιριζόταν με όλα.

Ο Σαββόπουλος, άλλου ταλέντου, άλλου επιπέδου, άλλης προσφοράς, είχε από χρόνια εκδηλώσει δημόσια την παλινδρόμηση του μέχρι να κατασταλάξει με ποιον θα πάει τελικά (;). Αλλά οι μετριότητες φυλάγονταν πίσω από μια έντεχνη ουδετερότητα. Και απολάμβαναν την ιδιαίτερη μεταχείριση που τους επιφύλασσαν οι εκδότες πάσης φύσεως, όχι τόσο σε χρήμα, όσο σε προβολή δυσανάλογα μεγάλη με το ταλέντο ή το «ταλέντο» τους και κοινωνική καταξίωση που κάθε μικροαστός καλλιτέχνης ή διανοούμενος επιζητεί περισσότερο κι από τον αέρα που αναπνέει. Προβολή και καταξίωση που η καθημαγμένη Αριστερά δεν μπορούσε με επάρκεια να καλύψει.
Η Δεξιά εντελώς αδιάφορη περί τα πολιτιστικά, δεν αισθανόταν ούτε κρύο ούτε ζέστη, αλλά την εξυπηρετούσε θαυμάσια η αριστεροδεξιά σούπα από την οποία έπαιρνε όσο ήθελε και έτρεφε ανώδυνα τους μορφωμένους ψηφοφόρους της συντηρώντας με ξένα κόλλυβα το ευρωπαϊκό της προφιτερόλ με κρέμα από «προοδευτικούς» διανοούμενους στην επιφάνεια και μπαγιάτικο παραγέμισμα από κάτω.

Καμία δεξιά τηλεόραση και καμία δεξιά εφημερίδα δεν θα μπορούσε να έχει στοιχειώδη πολιτισμική και πολιτική ευπρέπεια χωρίς τους εκ της Αριστεράς προερχόμενους γραφιάδες, συγγραφείς και δημοσιογράφους.
Ανένταχτοι, αριστεροί και δεξιοί διανοούμενοι (με ή χωρίς εισαγωγικά), μαζί με ουκ ολίγα στελέχη των αριστερών ΜΜΕ, πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στους εκδότες-καναλάρχες εργολάβους. Όλα αυτά, όμορφα κι ανώδυνα μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης.

Η κρίση διατάραξε την ομαλή ενσωμάτωση και λειτουργία του συστήματος. Η βιτρίνα ράγισε, οι σωλήνες έσπασαν, τα καλύμματα αποτραβήχτηκαν, οι μάσκες έπεσαν. Η αριστεροδεξιά σούπα κρύωνε στο πιάτο και δεν τρωγόταν. Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι που ένιωθαν άνετοι κι ωραίοι σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής παλέτας, αναγκάστηκαν να πάρουν θέση. Η περίοδος ειρήνης, έστω άνισης, ανάμεσα στους πάνω και τους κάτω, έχει τελειώσει και το μέσα-έξω δεν φοριέται πια απαρατήρητα.

Ορισμένοι που ξεβολεύτηκαν, στριμώχτηκαν. Μερικοί σήκωσαν την παντιέρα και ανέλαβαν εργολαβικά να υπερασπιστούν την τάξη που δεν ανταποκρίνεται μεν στις προδιαγραφές τους, αλλά είναι εξουσία. Είναι εντυπωσιακός ο ζήλος και ο φανατισμός με τον οποίο, άμεσα και έμμεσα, μερικοί γραφιάδες υπερασπίζονται την καθεστηκυία τάξη. Άλλοι μέσα από τα εργολαβικά ΜΜΕ και τις παραφυάδες τους και άλλοι μέσα από τη ΔΗΜΑΡ, η οποία είναι η έσχατη μαζική απόπειρα να διατηρήσουν την πρότερη κατάσταση κρατώντας κάποια προσχήματα.

Ψηφίζω Αριστερά για να σώσω τη Δεξιά. Τακτοποιημένο πανεπιστημιακοί, καθιερωμένοι δημοσιογράφοι, επαγγελματικά κομματικά στελέχη, μεγαλοδικηγόροι, συγγραφείς προοδευτικοί λάιφ στάιλ και υπολείμματα της ελληνικής μίζερης εκδοχής του ευρωκομμουνισμού κατέφυγαν στην κιβωτό του Κουβέλη που θα του έβγαζε στεγνούς και ανέγγιχτους από την κρίση. Αλλά έλα που η κρίση τελειωμό δεν έχει! Και το σκάφος γρήγορα άρχισε να μπάζει νερά...

Μετά το ναυάγιο της κιβωτού του Φώτη, άρχισαν τα διάφορα ζωντανά να ψάχνουν για στεριά, αλλά που να τη βρουν; Όλα γύρω τους είναι κινούμενη άμμος. Το προοδευτικό τους προφίλ έχει εντωμεταξύ μαραθεί. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δυναμώνει απειλητικά χωρίς να τους έχει ανάγκη. Μερικοί ταλαντεύτηκαν και μερικοί πρόλαβαν να πιαστούν, από μια Αριστερά που κι αυτή ψάχνεται.

Άλλοι, όμως, αισθάνονται πιο καλά με τη Δεξιά. Γιατί, χρόνια ολόκληρα, στη Δεξιά δούλευαν και τη Δεξιά εξωράιζαν με την παρουσία τους και τα γραφτά τους. Θα είχε ενδιαφέρον να κάνει κανείς μια χαρτογράφηση των αριστερών/προοδευτικών γραφιάδων που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Λαμπράκη και τον Ψυχάρη, στον Κοσκωτά, τον Αλαφούζο και τον Μπόμπολα, επί δεκαετίες, χωρίς ίχνος κριτικής στα έργα και τις ημέρες των εργοδοτών τους, ενώ τώρα πνέουν μένεα κατά της Αριστεράς και, με κάθε ευκαιρία, καθυβρίζουν τα θύματα της εξουσίας. 

Θα είχε ενδιαφέρον να χαρτογραφήσει τους συγγραφείς που είχαν μόνιμο βήμα στις εφημερίδες των συγκροτηματαρχών και δι' αυτού εξασφάλιζαν σταθερή και προνομιούχα προβολή για τα βιβλία και για την πάρτη τους από όλα τα ΜΜΕ κάνοντας πως δεν βλέπουν το βούρκο που τους «φιλοξενούσε».

Μέσα σε δεκαετίες έγιναν οι ενσωματώσεις. Μέσα σε δεκαετίες έγινε η μετάλλαξη. Γιατί πώς να ερμηνεύσει κανείς κοινωνικά και πολιτικά την απέχθειά τους για το «λαουτζίκο», που τώρα λέγεται «τεμπέλης», «φοροφυγάς», «κουκουλοφόρος» και, εσχάτως, «τζαμπατζής»;
Την αντίθεση τους στην Αριστερά που υπερασπίζεται τις συντεχνίες που ευημερούν σε βάρος των άλλων, τους εργαζόμενους που με τις απεργίες τους διαταράσσουν την ομαλή ζωή, τους νέους που τα βρήκαν όλα έτοιμα και δεν θέλουν να δουλέψουν με 300 ευρώ ανασφάλιστοι προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία;

Προσωπικά, επειδή δεν χαρίζομαι ούτε στον κοινωνικά αμέτοχο πολίτη ούτε στην Αριστερά που δυσκολεύεται να δει καθαρά τις αδυναμίες της στον καθρέφτη αναλαμβάνοντας εμπράκτως την ευθύνη να τις διορθώσει, έχω το δικαίωμα να πω και να ρωτήσω: Εντάξει, υπάρχει πολύ γόνιμο έδαφος για να κάνετε κριτική στην κοινωνία που χειραγωγήθηκε και εκμαυλίστηκε από την εξουσία και στην Αριστερά που δεν είναι στο ύψος των καλύτερων αριστερών υποδειγμάτων της ιστορίας, αλλά πώς μπορείτε να εντάσσεστε στην άλλη πλευρά;

Ξέρω πολλούς ανθρώπους που απέχουν γιατί δεν τους ικανοποιούν οι επιλογές της Αριστεράς, σε πρόσωπα και πρακτικές. Αλλά ανάμεσα σ' αυτούς και σε σας υπάρχει ένα χάσμα. Εσείς απορρίπτεται μετά βδελυγμίας την Αριστερά που είμαστε εμείς, που μας ξέρετε, και σωπαίνετε εκκωφαντικά για τα εγκλήματα που γίνονται en plein air από το κυβερνητικό σύμφυρμα υπό τας διαταγάς των ξένων τοκογλύφων και κυβερνήσεων. Εσείς βγάζετε φλύκταινες με τον Γλέζο ή τον Τσίπρα, αλλά δεν σας χαλάει καθόλου ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Άδωνης, ο Βορίδης, ο Κρανιδιώτης, ο Σταυρίδης και ο Στουρνάρας.Αποδοκιμάζετε και εξαντλείτε όλη την αυστηρότητα σας σε ένα νεαρό «τζαμπατζή», αλλά πηγαίνετε πάσο με τους υπερτιμολογητές εργολάβους των δημόσιων έργων, τους απαλλαγμένους από κάθε φόρο εφοπλιστές, τους μιζαδόρους των οπλικών συστημάτων και τους λαθρέμπορους πετρελαίου που διαμοιράζουν τα ιμάτια της χώρας. Φτηνοί στ' αλεύρι κι ακριβοί στα πίτουρα...

Αγαπητέ διανοούμενε, εάν ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος παθαίνει αλλεργία με τον Τσίπρα, μ' αυτούς θα έπρεπε να παθαίνει σύφιλη!
 Ούτε είδαν ούτε άκουσαν!

Στεναχωρήθηκα πολύ τη μέρα που η φίλη μου Λένα Διβάνη αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει με ανεξήγητη βιασύνη το απαράδεκτο σχόλιο της για τον «τζαμπατζή». Τρομακτικά πράγματα (απολύσεις, αυτοκτονίες, βασανιστήρια, κατεδαφίσεις οικισμών κ.λπ.) που συνέβαιναν ταυτόχρονα και ρήμαζαν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, στην ΕΡΤ, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στους καταυλισμούς των τσιγγάνων, δεν την αναστάτωναν το ίδιο έντονα ώστε να βγει στην άκρη του δρόμου και να γράψει ένα καυστικό τουίτ εναντίον του Καψή ή του Δένδια.

Την εκνεύρισαν πολύ τα σχόλια των άλλων στο τουίτερ εναντίον του ελεγκτή που προσπαθούσε με υπέρμετρο ζήλο να εξασφαλίσει το 1,20 ευρώ που δεν είχε καταβάλει εκείνη τη μέρα ο Θανάσης στο δημόσιο ταμείο, αλλά δεν άξιζε ούτε ένα αιχμηρό τουίτ η απαλλαγή των ιδιοκτητών ΠΑΕ από τα χρέη εκατομμυρίων ευρώ που φορτώθηκαν κι αυτά στις πλάτες του λαού ή το θράσος του Σταυρίδη που διεκπεραίωνε διαπλεκόμενος το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; 

Πώς διαμορφώνεται, αναρωτήθηκα, αυτή η ιεράρχηση στο μυαλό ενός καλλιεργημένου και εύστροφου διανοούμενου; Και λυπήθηκα που ένας άλλος παλιός μου γνώριμος, ο Κώστας Ρεσβάνης, μετά από διακόσια χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη, υπό τον πατέρα Καψή (ο γιος του υπουργός), τον πατέρα Καραπαναγιώτηκόρη του υπουργός) και τον πατέρα Ψυχάρη (ο γιος του βουλευτής), γράφει σαν συνταξιούχος που ξυπνάει κάθε πρωί νοσταλγώντας το γραφείο του και νιώθοντας το χρέος του απέναντι στον αέναο εργοδότη του.

Θυμάμαι τον Ρεσβάνη σαν ένα ευγενή και καλλιεργημένο άνθρωπο, αλλά πολύ σεβαστικό με την εξουσία. Τον είχα ξεχάσει, μέχρι που διάβασα προχτές ένα κείμενο του, με χαρακτήρα αυστηρής νότας προς τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, με αφορμή την καταδίκη από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ της επιδρομής που πραγματοποίησε η αστυνομία στο Πολυτεχνείο για να δημιουργήσει κλίμα ανομίας και τρόμου. Χωρίς πρόκληση, χωρίς τυπικές διαδικασίες και χωρίς ευρήματα, εκτός από τα σπρέι χρώματος που τα εμφάνισαν για σπρέι πιπεριού.

Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς, γιατί ένας παλαίμαχος δημοσιογράφος, και δη των πολιτιστικών, ωθείται να γράψει ένα τέτοιο κείμενο που καλύπτει την αστυνομική αυθαιρεσία με φρασεολογία μάλιστα ακροδεξιού υπουργού. «Έσπασε ένα ακόμα μολυσματικό απόστημα, η αστυνομία», έγραψε ο Ρεσβάνης. Δηλαδή, 40 χρόνια στο ΔΟΛ, ο Ρεσβάνης ούτε είδε ούτε άκουσε κάτι μεμπτό για τις πολυσχιδείς δραστηριότητες του συγκροτήματος, ούτε προφανώς έχει να πει κάτι αυστηρό, έστω εκ των υστέρων, για το χρέος των 245 εκατ. ευρώ που έχει το Μέγαρο Μουσικής από τη διαχείριση Λαμπράκη για το δεύτερο κτίριο που κατέφαγε μέρος του Πάρκου Ελευθερίας και φορτώνεται τώρα στον ελληνικό λαό. Ούτε είδε ούτε άκουσε. Έχει όμως το σθένος, να εγκαλέσει τον Λαφαζάνη για μια δήλωση του, λέγοντας του, «Άκου, Παναγιώτη Λαφαζάνη...». Ούτε ο Μανδραβέλης δεν θα το έκανε τόσο χοντροκομμένα.
Δημόσιοι υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου

Υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία αποκτούν μόνο όσοι εργάζονται στο κράτος. Κι όμως, έχω γνωρίσει υπαλλήλους σε ιδιωτικές εταιρίες που η δημοσιοϋπαλληλική τους μυρουδιά σπάζει μύτη. Όταν, μέσα σου, κάθε σπίθα αντίστασης σε ένα σάπιο σύστημα, στο οποίο αναγκαστικά εργάζεσαι, για τα προς το ζην, έχει προ πολλού σβήσει και μέσα σου βασιλεύει ένα καμένο τοπίο, σε τι διαφέρεις από έναν δημόσιο υπάλληλο που έχει αποδεχτεί τη μοίρα του και έχει πλήρως προσαρμοστεί στη γραφειοκρατία του συστήματος;

Εάν ο συμβιβασμός έχει γίνει η δεύτερη σου φύση, εάν ποτέ δεν έχεις πάρει το μέρος των αδυνάτων όταν αυτό συγκρούεται με τα συμφέροντα των εργοδοτών σου, εάν δεν έχεις ποτέ αντιπαρατεθεί με τα αφεντικά σου σε μια ολόκληρη καριέρα, ξέροντας ότι είναι βουτηγμένα στη διαπλοκή και τη διαφθορά, τι διαφορά έχει να είσαι υπάλληλος 35 χρόνια στη Γενική Γραμματεία Τύπου από το να είσαι 35 χρόνια υπάλληλος στο συγκρότημα Λαμπράκη;

Στα ίδια ασφυκτικά όρια έχεις εργαστεί, και ίσως στη Γραμματεία να είναι πιο χαλαρά τα πράγματα γιατί όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις, οι υπουργοί και οι γραμματείς, αλλάζει και η γραμμή, γίνεται ένα ανακάτεμα, ενώ στο συγκρότημα Λαμπράκη ή στο συγκρότημα Μπόμπολα, η γραμμή είναι ίδια και αμετακίνητη, δια παντός. Τι να λέμε τώρα; Λες και δεν ξέρουμε πως προσαρμόστηκαν γενιές και γενιές δημοσιογράφων στα καλούπια των συγκροτημάτων. Κι όταν προσαρμοστείς, μέσα στα χρόνια, νομίζεις ότι ασκείς και ελεύθερη δημοσιογραφία. Αυτή είναι η πλάκα. Και από αριστερός στη δεκαετία του '60, καταλήγεις υπερασπιστής των αστυνομικών επιδρομών στα πανεπιστήμια, σήμερα! 

Δεν πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι που εμφανίζουν διαταραχή στην ισορροπία των αξιολογικών τους κριτηρίων είναι διεφθαρμένοι. Αλλά διαισθάνομαι ότι για τους παραπάνω και αρκετούς άλλους λόγους, πολλοί διανοούμενοι έχουν υποστεί μέσα στα χρόνια σοβαρές φθορές, μεγαλύτερες ή μικρότερες. Άλλοι διαφθάρηκαν και άλλοι φθάρηκαν. Και φοβάμαι ότι είναι πολύ δύσκολο να το συνειδητοποιήσουν.


Υ.Γ Απελπίζομαι με τη «γλώσσα» ορισμένων «αγανακτισμένων», που εκφράζονται σαν Χρυσαυγίτες όταν διαφωνούν με κάποιον ή ενοχλούνται από τις απόψεις του. Εάν πρόκειται να αντικαταστήσουμε τη μία χυδαιότητα με μία άλλη, αλίμονο μας!
Διανοούμενοι της παρακμής

Μπορεί να είναι οδυνηρή, αλλά ζούμε μια πρωτόγνωρη εποχή, την εποχή της παρακμής του κοινωνικού μοντέλου που άνθισε μεταπολεμικά. Και έχει ενδιαφέρον η στάση μερικών διανοουμένων στην εποχή της παρακμής.
Η ευκολία με την οποία τάχθηκαν ανεπιφύλακτα υπέρ της εξουσίας, υπέρ των προσώπων και των μηχανισμών που διακυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες και μεθόδευσαν τη χρεοκοπία της. Στο παρελθόν, υπήρχαν διανοούμενοι που ήταν οργανικό μέρος της εξουσίας στην εποχή της ακμής της.

Από τον καιρό της αποικιοκρατίας, για να μην πάμε πιο πίσω, υπήρχαν διανοούμενοι που δικαιολογούσαν και ωραιοποιούσαν τις κατακτήσεις και ό, τι αυτές συνεπάγονταν, γενοκτονίες, υποδουλώσεις, λεηλασίες και δικτατορίες. Γιατί οι κατακτήσεις έφερναν πλούτο και αίγλη στις μητροπόλεις. Και οι διανοούμενοι που επωφελούνταν ποικιλοτρόπως από την προσκόλληση τους στην εξουσία, αναλάμβαναν να εξωραΐσουν την εξουσία και να συγκαλύψουν τις βαρβαρότητες της. Ένας από τους τρόπους ήταν, αντί να εξυμνούν τη διεφθαρμένη εξουσία, να ενοχοποιούν τα θύματα της.

Η δουλεία, ο αφανισμός των Ινδιάνων, το κάψιμο στην πυρά των διαφωνούντων και των επιστημόνων, η αρπαγή του φυσικού πλούτου των αυτοχθόνων και η επιβολή ύπατων αρμοστών σε όλους τους λαούς της γης, θεωρήθηκαν πράξεις δικαιοσύνης, εκπολιτισμού και προόδου. Καλλιτέχνες και γραφιάδες εξύμνησαν την αποικιοκρατία και θεολόγοι την ευλόγησαν.

Αλλά σήμερα δεν ζούμε στην Αναγέννηση, μαυρίλα από τη μια και φως από την άλλη. Ζούμε στην παρακμή του δυτικού μοντέλου κι αυτό το παρηκμασμένο μόρφωμα υπερασπίζονται οι καθεστωτικοί διανοούμενοι. Στηρίζουν πρόσωπα και καθεστώτα που είναι τελείως σάπια, που κανιβαλίζουν, που φέρνουν μόνο φτώχεια και δυστυχία στην κοινωνία. Που δεν έχουν καμία αίγλη, που η διαφθορά τους είναι κραυγαλέα και δεν εξισορροπείται από καμία ένδοξη κατάκτηση, από καμία ανάπτυξη, από καμία έστω λαμπερή ψευτοκουλτούρα. Καθεστώτα παρακμής, οικονομικής και πολιτισμικής, πρόσωπα λιγδιασμένα από πάνω μέχρι κάτω.

Τι καλό, άραγε, βρίσκουν οι δικοί μας διανοούμενοι στους πολιτικούς που λυμαίνονται τη  χώρα; Υπάλληλοι διεθνών τοκογλύφων, γλείφτες των ξένων, τσιράκια των εργολάβων, γιοι και κόρες κομματαρχών, αγράμματοι, εθνικιστές και τραμπούκοι ακροδεξιοί, συνθέτουν την κάστα εξουσίας. Είναι οι ίδιοι που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια χωρίς κανένας να τους εμποδίσει. Είναι οι καταστροφείς της Ελλάδας. Και η βρώμα από τη σήψη τους είναι ανυπόφορη. Ανυπόφορη σκατίλα. Φαίνεται, όμως, ότι οΤάκης Θεοδωρόπουλος, η Σώτη Τριαντάφυλλου, ο Γιάννης Σμαραγδής, ο Χρήστος Χωμενίδης και οι όμοιοι τους, δεν έχουν πια ούτε όσφρηση.

Τι τεράστια διαφορά από τους διανοούμενους και τους καλ-λιτέχνες του πρόσφατου παρελθόντος; Ρίτσος, Τσιτσάνης, Καλδάρας, Χατζιδάκις, Έλλη Παπαδημητρίου, Θεοδωράκης, Αναγνωστάκης, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Τσαρούχης, Διδώ Σωτηρίου, Λειβαδίτης, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Λεοντής, Ζαμπέτας, Ελευθερίου, Λοΐζος, Αγγελόπουλος και τόσοι άλλοι σπουδαίοι δημιουργοί που αντλούσαν νερό από τις πηγές του πολιτισμού ενός λαού με ελαττώματα, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, αλλά και μεγάλους αγώνες και θυσίες. Και ο Χατζιδάκις με τους ρεμπέτες και ο Τσαρούχης με τους ναύτες του, από την ίδια πηγή με τον Τσιτσάνη και τον Βίρβο άντλησαν την έμπνευση τους. Ούτε ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, ούτε ο Λαμπράκης και η Βλάχου, ούτε ο Ωνάσης και ο Νιάρχος ήταν οι τροφοδότες της δημιουργίας τους. Ασε που κι αυτοί δεν συγκρίνονται με τους Βενιζέλους, τους Σαμαράδες και όλα τα αρπαχτικά της εποχής μας.

Ο λαός είναι η γη, το χώμα, το νερό, η φωτιά και ο αιθέρας, το ποτάμι και η λάσπη, η θάλασσα και ο ήλιος, ο χτίστης και ο εμπρηστής, η πηγή της έμπνευσης και της δημιουργίας, ο χορηγός της πρώτης ύλης... ο δικός μας λαός, ο κάθε λαός.

Οι νεότεροι προσπάθησαν από αλλού να αντλήσουν υλικό, να πατήσουν αλλού, με μέτρια έως κακά αποτελέσματα. Ρηχές γραφές, ρηχά τραγούδια, ρηχές ιδέες, ρηχά επιχειρήματα, ρηχοί στόχοι. Φυσικό, αφού επέλεξαν να συνταχθούν με το χειρότερο κομμάτι της κοινωνίας και ξοδεύονται να αναδείξουν τα ελαττώματα των πολιτών, που αγωνίζονται στη βιοπάλη και στον πολιτικό στίβο, για να τους κακολογήσουν. Κανένας λαός δεν είναι τέλειος. Ούτε η Αριστερά είναι ιδανική. Προσφέρεται για κριτική, ακόμα και για αποδοκιμασία. Αλλά μέσα στο λαό και μέσα στην Αριστερά ζυμώνεται η έγνοια, ο πόνος και η ελπίδα για κάτι καλύτερο για όλους.