Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Max Keiser: Συνέντευξη στο κανάλι Kontra

Ρεπορτάζ: Μαίρη Κατσανοπούλου
Η ζάχαρη και τα άλλα πρόσθετα σάκχαρα των επεξεργασμένων τροφών που κατακλύζουν τη διατροφή μας σήμερα μπορεί να είναι τόσο τοξικά όσο το τσιγάρο και το αλκοόλ, προκαλώντας καρδιοπάθειες και καρκίνους, σύμφωνα με νέες επιστημονικές απόψεις.
Ο ειδικός στις ορμονικές διαταραχές και την παιδική παχυσαρκία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Φρανσίσκο Ρόμπερτ Λούστινγκ είχε δώσει το 2009 μια διάλεξη με τον τίτλο «Ζάχαρη, η πικρή αλήθεια», η οποία αναρτήθηκε στο YouTube και την οποία έχουν δει έως σήμερα πάνω από 800.000 άνθρωποι.
Ο δρ Λούστινγκ αναφέρει τη ζάχαρη ως «τοξική» και ως «δηλητήριο» για τον ανθρώπινο οργανισμό – και ως τέτοια αναφέρει όχι μόνο την κοινή ζάχαρη που προσθέτουμε στον καφέ μας, αλλά και το σιρόπι καλαμποκιού (high-fructose corn syrup) που περιέχεται στις επεξεργασμένες τροφές και θεωρείται σήμερα «ως το πρόσθετο που έχει δαιμονοποιηθεί όσο κανένα άλλο».
Σε αυτό συμφωνεί και ο ερευνητής από το Πανεπιστήμιο της Λωζάννης στην Ελβετία Λικ Ταπί, που θεωρείται διεθνώς αυθεντία στο θέμα και σε μια ανασκόπηση των σχετικών μελετών το 2010 συμπέρανε ότι «το σιρόπι καλαμποκιού είναι πιο βλαβερό από τις άλλες πηγές ζάχαρης».
Ο δρ Λούστινγκ μιλά συνεχώς δημοσίως κατά της ζάχαρης, τονίζοντας ότι «δεν έχει να κάνει τίποτα με τις θερμίδες. Η ζάχαρη είναι δηλητήριο η ίδια».
Σύμφωνα με τη θεωρία του, η ζάχαρη είναι υπεύθυνη για την επιδημία παχυσαρκίας και διαβήτη στον δυτικό κόσμο, καθώς και για αρκετές άλλες χρόνιες ασθένειες, όπως η καρδιοπάθεια και αρκετές κοινές μορφές καρκίνου. Κατά τον δρα Λούστινγκ, η ζάχαρη θα πρέπει να θεωρηθεί, όπως τα τσιγάρα και το αλκοόλ, ως κάτι που μας σκοτώνει.
Πώς δρα στον οργανισμό
Η γνωστή μας ζάχαρη είναι ένας δισακχαρίτης που αποτελείται από γλυκόζη και φρουκτόζη. Ο δρ Λούτινγκ πιστεύει ότι ο τρόπος που ο οργανισμός μας μεταβολίζει τη φρουκτόζη της ζάχαρης είναι ιδιαίτερα επιβλαβής, ιδίως εάν αυτή λαμβάνεται σε μεγάλες ποσότητες.
 «Εάν παίρνετε 100 θερμίδες γλυκόζης (από μια πατάτα, ψωμί ή άλλη αμυλούχα τροφή) ή 100 θερμίδες από ζάχαρη (μισή γλυκόζη και μισή φρουκτόζη), αυτές μεταβολίζονται διαφορετικά μέσα στο σώμα και έχουν διαφορετικό αποτέλεσμα», λέει. «Είναι ισοθερμικές τροφές, αλλά όχι ισομεταβολικές».
Η φρουκτόζη της ζάχαρης και του σιροπιού καλαμποκιού μεταβολίζονται αρχικά στο ήπαρ, ενώ η γλυκόζη μεταβολίζεται σε κάθε κύτταρο του οργανισμού. Αυτό σημαίνει περισσότερη δουλειά για το ήπαρ, ιδιαίτερα μάλιστα εάν έχετε πάρει τη ζάχαρη σε υγρή μορφή, οπότε μεταβολίζεται αμέσως.
Σε πειραματόζωα, όταν η φρουκτόζη χτυπά το ήπαρ με μεγάλη ποσότητα και ταχύτητα, το ήπαρ τη μετατρέπει αμέσως σε λίπος. Αυτό προκαλεί μια κατάσταση που είναι γνωστή ως αντοχή στην ινσουλίνη, που θεωρείται σήμερα βασικό πρόβλημα στην παχυσαρκία και υποκείμενο πρόβλημα στον διαβήτη τύπου 2, στο μεταβολικό σύνδρομο, στην καρδιοπάθεια και πιθανώς σε ορισμένους καρκίνους.
Πολλές μελέτες, με τελευταία αυτή που δημοσιεύτηκε το περασμένο Ιανουάριο (Circulation, 2011), δείχνουν σχέση μεταξύ κατανάλωσης πρόσθετων σακχάρων και αυξημένων επιπέδων τριγλυκεριδίων και «κακής» LDL χοληστερόλης τόσο σε ενήλικους όσο και σε παιδιά.
Άλλα ερευνητικά στοιχεία (JAMA, 2010) επίσης καταδεικνύουν ότι η αυξημένη κατανάλωση πρόσθετων σακχάρων συνδέεται άμεσα και με μειωμένα επίπεδα της αγγειοπροστατευτικής HDL «καλής» χοληστερόλης.
Tι προβλήματα προκαλεί
Η πολλή ζάχαρη οδηγεί αποδεδειγμένα – σύμφωνα με τους επιστήμονες της Κλινικής Μάγιο στις ΗΠΑ – στα εξής τουλάχιστον προβλήματα υγείας:
- Τερηδόνα. Ολες οι μορφές της ζάχαρης αυξάνουν την τερηδόνα των δοντιών, επιτρέποντας στα βακτήρια να αναπτύσσονται. Το πρόβλημα εντείνεται εάν τρώτε τροφές με ζάχαρη ενδιάμεσα από τα γεύματα.
- Φτωχή διατροφή. Εάν χορταίνετε με τροφές με προστιθέμενη ζάχαρη, θα παραμελείτε θρεπτικά τρόφιμα, γεγονός που σημαίνει ότι θα σας λείπουν βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, φυτικές ίνες και άλλα θρεπτικά στοιχεία. Τα αναψυκτικά παίζουν πολύ μεγάλο αρνητικό ρόλο, γιατί δίνουν το αίσθημα του κορεσμού, πολλή ζάχαρη και καμία θρεπτική ουσία.
- Πρόσληψη βάρους. Η προστιθέμενη ζάχαρη αυξάνει πολύ τη θερμιδική πυκνότητα των τροφών και συμβάλλει καθοριστικά στα παραπανίσια κιλά.
- Αυξημένα τριγλυκερίδια. Εάν τρώτε μεγάλες ποσότητες ζάχαρης μέσω των τροφών, αυξάνετε τα επίπεδα των τριγλυκεριδίων σας στο αίμα, γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο καρδιοπάθειας.
Ενοχοποιείται ακόμα για αύξηση της «κακής» χοληστερόλης, μείωση της «καλής», το μεταβολικό σύνδρομο και ορισμένους καρκίνους.
«Ο μεγαλύτερος αποδεδειγμένος κίνδυνος από την υπερκατανάλωση ζάχαρης είναι η αύξηση του σωματικού βάρους, που συνδέεται άμεσα με την υπερλιπιδαιμία, την υπέρταση, τα καρδιαγγειακά νοσήματα, ορισμένες μορφές καρκίνου, τη χολοκυστοπάθεια και τα θρομβοεμβολικά επεισόδια», προειδοποιεί ο καθηγητής Προληπτικής Ιατρικής και Διατροφής του Πανεπιστημίου Κρήτης Αντώνης Καφάτος. «Γι' αυτό η υπερκατανάλωση ζάχαρης θεωρείται πλέον μεγάλο πρόβλημα δημόσιας υγείας».
Το ζητούμενο είναι το μέτρο. «Και το μέτρο μάλλον έχει χαθεί όταν φθάσαμε σε μια εποχή που, για να βρεις ακόμα και μουστάρδα χωρίς ζάχαρη, ξοδεύεις ένα εικοσάλεπτο στο σούπερ μάρκετ διαβάζοντας ετικέτες και διαπιστώνοντας πως στις 15 μάρκες μουστάρδας ζήτημα να βρεις 2 που να μην έχουν πρόσθετη ζάχαρη», λέει ο κλινικός διαιτολόγος, αντιπρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Διατροφής Κωνσταντίνος Ξένος.
«Για να μην αναφερθούμε στο απαράδεκτο γεγονός ότι βρεφικές κρέμες που συστήνονται πριν καλά καλά το μωρό κλείσει τους 6 μήνες περιέχουν πρόσθετη ζάχαρη».
Oι διεθνείς οδηγίες
Στις Διατροφικές Οδηγίες για τους Αμερικανούς του 2010, το Τμήμα Γεωργίας των ΗΠΑ (USDA) συνιστά μείωση των θερμίδων από ζάχαρη και συγκεκριμένα όχι περισσότερη ζάχαρη από το 5-15% των συνολικών ημερήσιων θερμίδων.
Η Αμερικανική Εταιρεία Καρδιάς έχει ειδικές οδηγίες για την προστιθέμενη στις τροφές ζάχαρη και συνιστά αυτή να μη δίνει πάνω από 100 θερμίδες την ημέρα για τις γυναίκες και πάνω από 150 θερμίδες την ημέρα για τους άντρες. Αυτό σημαίνει πρακτικά έως 6 κουταλάκια το πολύ για τις γυναίκες και έως 9 για τους άντρες, συμπεριλαμβανόμενης και της «κρυφής» ζάχαρης των τροφών (υπολογίζεται ότι ο άνθρωπος του δυτικού κόσμου παίρνει κατά μέσο όρο πάνω από 22 κουταλάκια ζάχαρη την ημέρα).
Πώς να μειώσετε τη ζάχαρη
1. Να κόψετε εντελώς τα αναψυκτικά με ζάχαρη.
2. Να μειώσετε τις καραμέλες, τις τσίχλες με ζάχαρη, τις σοκολάτες και τα γλυκά.
3. Να διαλέγετε τα δημητριακά πρωινού με προσοχή, ελέγχοντας τη ζάχαρη που περιέχουν.
4. Να δίνετε στα παιδιά περισσότερο γάλα και νερό παρά χυμούς και ροφήματα του εμπορίου.
5. Να αποφεύγετε τα ντρέσινγκ και τις κέτσαπ.
6. Να αποφεύγετε την προσθήκη σιροπιού στον καφέ σας.
7. Να ελέγχετε τη λίστα των συστατικών σε κάθε τρόφιμο του εμπορίου. Εάν η ζάχαρη είναι μέσα στα πρώτα, το προϊόν έχει υψηλή περιεκτικότητα σε αυτή (η ζάχαρη μπορεί να εμφανίζεται με άλλα ονόματα, όπως γλυκόζη, ντεξτρόζη, σουκρόζη κ.ά.).
8. Να τρώτε για κολατσιό φρέσκα φρούτα ή φυσικό χυμό, τυρί ή γιαούρτι χαμηλών λιπαρών και κράκερ ολικού αλεύρου αντί για μπισκότα, παγωτό ή κέικ.
9. Να μην ξεχνάτε ότι ορισμένα «αθώα» γαλακτοκομικά προϊόντα, όπως τα επιδόρπια γιαουρτιού, περιέχουν συνήθως πολλή ζάχαρη
Τα «πρόσθετα σάκχαρα»
Η ζάχαρη είναι ένας απλός υδρογονάνθρακας που ο οργανισμός χρησιμοποιεί για ενέργεια. Υπάρχει φυσικά σε ορισμένα μη επεξεργασμένα τρόφιμα, όπως τα φρούτα, το γάλα και ορισμένους καρπούς.
Προστίθεται όμως σε πάρα πολλά επεξεργασμένα τρόφιμα – από το ψωμί, τις φρυγανιές και τα κράκερ έως τα αναψυκτικά, τα ενεργειακά ποτά και τα επιδόρπια για να βελτιώσει τη γεύση, να δώσει στα αρτοσκευάσματα καλό χρώμα και υφή, να βοηθήσει στη διατήρηση των τροφών (στις μαρμελάδες, στα ζελέ κ.α.), να βοηθήσει στη ζύμωση του ψωμιού, να χρησιμεύσει ως διογκωτικό στοιχείο στα παγωτά και να εξισορροπήσει την οξύτητα των τροφών που περιέχουν ξίδι και ντομάτα.
Εκτός από την κοινή ζάχαρη και άλλα πρόσθετα σάκχαρα «κρύβονται» σε πολλά τρόφιμα καθημερινής χρήσης. «Με τον όρο “πρόσθετα σάκχαρα”, που συχνά συναντάμε σε πολλά τρόφιμα (αναψυκτικά, επιδόρπια γιαουρτιού, έτοιμα ροφήματα καφέ, ψωμί του τοστ, έτοιμα δημητριακά προγεύματος κ.ά.), αναφερόμαστε σε μια ποικιλία σακχάρων που προστίθενται στη διατροφή μας και όχι αποκλειστικά στη γνωστή επιτραπέζια ζάχαρη», εξηγεί ο κ. Ξένος.
«Τέτοια είναι το αμυλοσιρόπι, η γλυκόζη, η φρουκτόζη, το σιρόπι από καλαμπόκι υψηλό σε φρουκτόζη, το σιρόπι βύνης, το ιμβερτοσάκχαρο, η λακτόζη, η μαλτόζη κ.ά. Η διαφορά της κλασικής ζάχαρης με το υψηλό σε φρουκτόζη σιρόπι από καλαμπόκι είναι ότι η πρώτη έχει αναλογία γλυκόζης - φρουκτόζης 50/50 ενώ το δεύτερο 45/55. Το σιρόπι αυτό υπάρχει συχνά σε αναψυκτικά, έτοιμα ντρέσινγκ για σαλάτες, δημητριακά πρωινού (που μάλιστα μπορεί να λανσάρονται και ως πολύ υγιεινά), επιδόρπια γιαουρτιού, κέτσαπ κ.ά.». 
Πηγή: ΝΕΑ

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

"Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός..."


Πέμπτη, 28 Απριλίου 2011

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.

Ο χειμώνας μας ζέσταινε, σκεπάζοντας
Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας
Λίγη ζωή μ' απόξερους βολβούς.

Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,
Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού

Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ' ανθίσει εφέτο;
Τ.Σ. Έλιοτ, "Έρημη χώρα", μτφρ. Γ. Σεφέρης

Το πρώτο πράγμα που προσέχεις μετά την επιστροφή στην Ελλάδα είναι μια απόκοσμη πτώση στα ντεσιμπέλ της ατμόσφαιρας: σπανιότατα ακούς πια κάποιον να μιλά δυνατά, να καγχάζει ή να κομπορρημονεί. Η πραγματική κοινωνία είναι αρκετά πιο εσωστρεφής από τους ιστολόγους της. Κυριακή του Θωμά, ο δρόμος απόκοσμα έρημος. Η κίνηση στις 9 το βράδυ μοιάζει σαν να αφορά τις 4 ή 5 το πρωί. Στο λεωφορείο, Τρίτη μετά το Πάσχα, πρόσωπα σκυθρωπά, κουβέντες ελάχιστες και χαμηλόφωνες. Καμία θορυβώδης παρέα γεμάτων τεστοστερόνη εφήβων, από αυτές που είχα συνηθίσει. Ο κόσμος μοιάζει να δίνει όλη του την ενέργεια για να κρατηθεί σε μια αμυντικογενή αξιοπρέπεια. Πληγωμένος μικροαστισμός και μια αδιόρατη, ανεντόπιστη αίσθηση ντροπής και ενοχής. Οι τσάντες των κυριών σφιχτά στο στήθος. Κλέβουν παντού τώρα, μέρα μεσημέρι. Αναρωτιέμαι σε τι ανταποκρίνονται οι επικλήσεις της εθνικής υπερηφάνειας σ' αυτόν τον ταπεινωμένο, φοβισμένο λαό. Η επαιτεία εξαπλωμένη. Πιάνω τον εαυτό μου να δίνει αυθόρμητα χρήματα σε έναν καλοντυμένο και ευθυτενή ηλικιωμένο κύριο. Είναι η ανακλαστική, υποσυνείδητη σκέψη "αυτός δεν θα πρεπε να ζητιανεύει, δεν θα πρεπε να είναι στον δρόμο." Γιατί όχι; Υπάρχουν άλλοι που θα πρεπε; Με τυλίγει ήδη και εμένα αυτή η πλανώμενη, γενικευμένη ενοχή. Θυμώνω με τον εαυτό μου, και μετά θυμώνω που θυμώνω με τον εαυτό μου. Την πληρώνει ο επόμενος επαίτης. Στο τέλος αποφασίζω να δίνω χρήματα τυχαία, αυθαίρετα, χωρίς κανένα κριτήριο. Είναι μια κάποια λύσις.

Το Θεσσαλονικιώτικο τοπίο "γκρίζο πάνω στο γκρίζο", που έλεγε ο Χέγκελ. Ουρανός και θάλασσα στο χρώμα του μολυβιού, τα κτίρια να ξεφλουδίζονται σιωπηρά, γκρίζα από καυσαέρια. Στους περιπάτους,μετράς εμπορικά θύματα: πάει αυτός, κι ο παραδίπλα, κι εκείνος στη γωνία. Ανάμεσα στα θύματα το μπουγατσατζίδικο της παιδικής μου ηλικίας. Κάθε φορά που εξαφανίζεται ένας τόπος όπου έζησες ή σύχνασες, πεθαίνει ένα κομμάτι του παρελθόντος σου οριστικά. Παράξενες τούτες οι διαπλοκές της αγοράς με την μνήμη και την προσωπική υπόσταση. Πίσω απ' τα γκράφιτι και τις αφίσες που γεμίζουν ευσπεσμένα τις άδειες βιτρίνες με μια ευτελή και άνευ ανταλλακτικής αξίας πολυχρωμία, βρίσκονται βουβές οι ιστορίες. Ενοίκια απλήρωτα, δόσεις δανείου αναπτυξιακού, κεσάτια. Ένα έθνος μικροεμπόρων που βουλιάζει ταυτόχρονα, καθώς ο ένας περιμένει την σωτηρία από τον άλλο. Καταστηματάρχες που τούς θυμάμαι παλαιότερα μπλαζέ παλεύουν με ό,τι έχουν για ένα χαμόγελο και μια επίφαση ευγένειας. Ένα ποτάμι φτηνού ρουχισμού έχει αναβλύσει απ' το πουθενά -- οτιδήποτε πάνω από 30 ευρώ, μετά από ένα σημείο, αρχίζει να σου φαίνεται παράλογα ακριβό. Συζητάμε για την αμυντικογενή απέχθεια της μικροαστικής τάξης για τον σοσιαλισμό και το πόσο τραγικά αστείο είναι το γεγονός ότι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι συνεχίζουν να θεωρούν ότι η ζωή τους υπερτερεί --σε ό,τι αφορά το υλικό σκέλος τουλάχιστο-- απ' αυτή της Σοβιετικής Ένωσης πριν την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Προφανώς, το να είσαι αναγκασμένος να ψωνίζεις μπλουζάκια με 8 ευρώ και παντελόνια με 15 σε κρατά σε μια εντελώς διαφορετική θέση ως καταναλωτή από τον αντίστοιχο σοβιετικό της δεκαετίας του 80, που δεν είχε τουλάχιστον να ανησυχήσει για τον μισθό ή το ενοίκιό του όπως εσύ. Τι σε χωρίζει στην ουσία από αυτόν; Το ότι έχεις το δικαίωμα να κοιτάς όσα δεν έχεις και δεν μπορείς πια να αποκτήσεις: ο βαθμός μηδέν της ελευθερίας.

Στην τηλεόραση, καθημερινή ιλαροτραγωδία. Νέα τρύπα στο έλειμμα, η αναζήτηση τριών δισεκατομμυρίων ευρώ. Παράθυρα. Βουβοί τηλεθεατές και φωνασκούντες δημοσιογράφοι, πολιτικοί, δύσκολο πια να καταλάβεις ποιος είναι τι. Το ευρώ υπάρχει πλέον είτε σε τριψήφιο συνδυασμό --λέγεται μισθός-- είτε σε εννιαψήφιο --λέγεται χρέος. Οτιδήποτε ανάμεσα έχει εξαφανιστεί από την περιοχή του νοητού. Η εικόνα του ύψους του χρέους είναι ένα κακό αστείο όπου κάθε φορά που ακούς πόσα χρωστάμε ο αριθμός έχει για κάποιον αδιόρατο και ανεξήγητο λόγο αυξηθεί. Από ένα σημείο και μετά, το μυαλό αφήνει τους αριθμούς να ευημερούν επιδιδόμενοι σε διονυσιακά όργια στα οποία μπλέκονται, ερωτοτοτροπούν μεταξύ των, και πολλαπλασιάζονται με ρυθμό ανεξέλεγκτο, έξω από την σαφώς ταπεινότερη σφαίρα των καθημερινών συναλλαγών, όπου κυριαρχούν η αφαίρεση, η διαίρεση και ενίοτε η πρόσθεση, και σπανιότατα ο πολλαπλασιασμός. Στα μικρά κανάλια τις νύχτες, η εθνικιστική συνομωσιολογία συνεχίζεται ακάθεκτη με νέα σενάρια που αντιβαίνουν στα αμέσως προηγούμενα (αλλά δεν έχει σημασία, κανείς δεν κρατά λογαριασμό για τέτοια πράγματα), οι εκπομπές για την νυχτερινή ζωή διαχέουν μια λούμπεν θλίψη, τα ριάλιτι επαναλαμβάνονται τόσο αδιάφορα που δεν μπαίνεις καν στον κόπο να καταλάβεις την βασική ιδέα του διαγωνισμού, πόσο μάλλον να ακούσεις όλες αυτές τις προ πολλού ξεθωριασμένες στιχομυθίες όψιμα φιλόδοξων διαγωνιζόμενων. Ένας μοιραία μεταδοτικός λήθαργος τυλίγει τα πάντα. Η Θεσσαλονίκη μοιάζει να έχει μετατοπιστεί κάπου βορειότερα, στο Βελιγράδι ή την Σόφια που θυμάμαι το 80, στις πρώτες διεθνείς μου διακοπές (φτηνά πακέτα για έλληνες μισθωτούς της εποχής, μικροένταση στα σύνορα, τελωνειακοί έλεγχοι στο λεωφορείο, λαθραία τσιγάρα, καλσόν, μπλου τζιν). Ή αλλιώς, η προς Βαρδάρη Εγνατία, παραδοσιακά χώρος καταστημάτων για Σλάβους, μοιάζει να έχει επεκταθεί σ' όλη την πόλη. Ή αλλιώς, όπως ακούω κάποια να λέει, είναι σαν να μετακόμισαν οι μικροπωλητές του δρόμου μέσα στα καταστήματα και παριστάνουν τους bona fide εμπόρους.

Ίσως. Αλλά ένας ψηλός αφρικανός με τέλειο δέρμα και μια κατάλευκη φόρμα adidas με χρυσές λεπτομέρειες διασχίζει τον δρόμο με μια τσάντα μικροεμπορευμάτων χωρίς ίχνος αγωνίας ή ντροπής στο βάδισμα ή το βλέμμα του. Κοιτάει ευθεία μπροστά και είναι νέος και σφριγηλός, και η βαλκανική κατήφεια γύρω του μοιάζει για λίγο να διαλύεται, σαν όνειρο κακό ή σαν παροδικό νεφέλωμα. "Υπάρχει ατέρμονη ελπίδα, αλλά όχι για μας", έλεγε υποτίθεται ο Κάφκα στον φίλο του τον Μαξ Μπροντ. Οι λέξεις του μού έρχονται στο μυαλό.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Γιαούρτι-gate: η αντιμετώπιση του συμπτώματος κρύβει την ασθένεια


  • «Εάν μία αληθινή πλευρά της πραγματικότητας την πεις σε λάθος πλαίσιο, αυτήν την αλήθεια τη σκάβεις», έγραψε ο Αντόρνο στα «Μικρά Ηθικά» του. «Τρελός, κακός κι επικίνδυνος» είναι άλλωστε η περιγραφή της λαίδης Lamb (νομίζω) για τον λόρδο Βύρωνα. «Τρελά, κακά κι επικίνδυνα» είναι η περιγραφή κάποιων, για τα κοινωνικά κινήματα γενικά. Τελευταία γίνεται μεγάλη προσπάθεια να καταγγελθούν οι «αγανακτισμένοι πολίτες». Ως γενική αρχή καλώς γίνεται, αν συνδυάζεται όμως με την ουσιαστική ανάδειξη σαφέστερων ευθυνών. Μόνο που στην κατεύθυνση αυτήν η (καθόλου τυχαία επιλεγμένη) φράση του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» μεταφράζεται ως αυτοκριτική του συστήματος, παρ' όλο που κατά την άποψή μου ήταν επιμεριστική της κύριας ευθύνης που αφορά τον κόσμο του και τους ομοτράπεζούς του (πολιτικούς, επιχειρηματίες, μεγαλοσυνδικαλιστές, όλον τον ποικιλόχρωμο διακομματικό ιστό και τους άμεσα εμπλεκομένους) και άρα είναι φαύλη κι ευθυνόφοβη. Οσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι οι έμμεσα εμπλεκόμενοι (τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα που ευρισκόμενα στην ίδια χώρα εξαρτούσαν το μέλλον τους από τον πελατειακό/ εκβιαστικό τρόπο όλων των άνω που διαχειρίζονταν το φόβο και την ανάγκη τους) έχουν ίσες ευθύνες, δεν θα πείσουν παρά όσους έχουν προαίρεση ή συμφέρον να πειστούν.
    Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρότερα, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι σε αντίθεση με τις (όχι τέλειες, μα σαφώς πολύ καλύτερες στο συγκεκριμένο) δυτικές δημοκρατίες της Ευρώπης, στα Βαλκάνια η αυταξία των δικαιωμάτων δεν εγκαθιδρύθηκε ποτέ και όλοι οι από κάτω, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, εξαρτούσαν το μέλλον τους από την «καλή προαίρεση» των άνω λέγοντας -για το αυτονόητο που εκχυδαΐστηκε σιγά μα σταθερά σε σπέκουλα και αντικοινωνική χάρη!- κι ευχαριστώ από πάνω! Αυτός ο ηθικός εκμαυλισμός δημιούργησε έναν νεοέλληνα χωρίς πυγμή και χωρίς δημιουργικές πρωτοβουλίες, αφού (με λαμπρές εξαιρέσεις) τα δύο τελευταία μάλλον πρόβλημα θα δημιουργούσαν παρά σε λύση θα οδηγούσαν. (Είναι χαρακτηριστικό πόσο η αντικοινωνική νοοτροπία του φοβισμένου νομιμοποιήθηκε από «λαϊκές παροιμίες»: «η σιωπή είναι χρυσός», «άκου, βλέπε, σώπα», «σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι», ώστε να σταθεροποιείται η σχεδόν κληρονομική ιεραρχία των ναρκισσευόμενων κι από πάνω μέτριων «ημετέρων»). Το πρόβλημα, κύριοι, δεν ήταν ότι μπήκαμε στην Ευρώπη, αλλά αντίθετα ότι δεν μπήκαμε ουσιαστικά, ποτέ! Στη Βουλή, στην Εκκλησία, στα ΑΕΙ, στην κορυφή του συνδικαλισμού και των μίντια έχουμε ανθρώπους με «μεγαλόστομες καρτ βιζίτ» που όμως δύσκολα θα τους προσλάμβανε κάποιος στο «μαγαζί του». Είναι αυτοί τώρα που επιμερίζουν τις ευθύνες διαστρέφοντας πρόστυχα την πραγματικότητα. Αυτοί που θεωρούν το γιαούρτι (γραφική εδώ που τα λέμε τακτική, που ήρθε από τις δυτικές δημοκρατίες και όχι από ανελεύθερα καθεστώτα άλλωστε) επικίνδυνο για τη δημοκρατία!! Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης όμως καταλύθηκε όχι από το αγελαδινό (ούτε το πρόβειο) γιαούρτι, μα από μονεταριστικές πολιτικές και την ταπείνωση του κόσμου. Το ζήτημα είναι όμως ότι το γιαούρτωμα καταλύει φευγαλέα ένα από τα όπλα της κυριαρχίας, τη σοβαροφάνεια, βάζοντας ανόσιο χέρι στις αναπαραστάσεις μέσα από τις οποίες η ηγεμονία νομιμοποιεί τον εαυτό της στους υπηκόους της. Κι επειδή ο ναρκισσισμός του Πάγκαλου έχει «χτυπήσει κόκκινο», όπως ο Περισσός ταυτίζει απλουστευτικά τον πολυσχιδή λαό με τον «εαυτό του» («να πάρει ο λαός την εξουσία» αντιπροτείνουν ως λύση!), όπως ο Συριζόχωρος ταυτίζει την επαναστατικότητα με τις γραφικότητές του, έτσι και ο (επικίνδυνος) Πάγκαλος ταυτίζει τον εαυτό του με τη δημοκρατία!!! Δίχως να της προσφέρει μάλιστα την ύψιστη υπηρεσία που θα μπορούσε: αυτήν της παραίτησης.
    Τέλος, σε όλους όσοι ξαμολιούνται «ευχάριστοι στα πρέποντα αυτιά» για να ενοχοποιήσουν τις αντιδράσεις του κόσμου στερώντας του ακόμη και την «άγια οργή του» -παραδίδοντάς τον στην παθητικότητα της απρόσωπης υποταγής κι άρα στη βαρβαρότητα (τότε θα 'ρθεί ο φασισμός...)-, να θυμίσω μονάχα έναν στίχο από τους αμέτρητους από το χώρο της (εκβαρβαρισμένης άραγε για τα «μοντέρνα ήθη»;) τέχνης: «Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού» (Γ. Μιχαηλίδης).
    Με δυο απαιτούμενα όμως στα οποία απέτυχε ιστορικά μέχρι τώρα: να είναι η οργή του έλλογη, χαριτωμένη, προπαντός έξυπνη και όχι κτηνώδης, και να περιλαμβάνει και τον εαυτό μας μέσα, ώστε να γίνουμε κάποτε πολίτες. Οσο απίστευτο κι αν μοιάζει, ίσως έτσι, σε χρόνο μακρινό, να μην απεικάσουμε ξανά ως υπήκοοι το πολιτικό φαντασιακό κανενός «χώρου». Αλλιώς πάλι θα βρεθούν επίσημοι σωτήρες από τη μια μεριά κι επίσημοι μεταφραστές από την άλλη...
    * Μέλος του Δικτύου της UNICEF για τα Δικαιώματα των Παιδιών στις Πόλεις 
    Πηγή: Ελευθεροτυπία

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Νεο-δυνάστες, ασύστολοι

Μία ιλαροτραγική είδηση, αποτύπωμα γελοίου προοδευτισμού, διέσχισε χθες τον αέρα. Η διεύθυνση του δημοτικού ραδιοσταθμού «Αθήνα 9,84» -έλεγε η είδηση- προέτρεψε τους δημοσιογράφους και τους παραγωγούς του σταθμού να μη λένε «Καλό Πάσχα» και «Καλή Ανάσταση»!
Να αρκούνται στο «Χρόνια Πολλά», κι αυτό με φειδώ... Τι να πεις, τώρα, γι' αυτή την απίθανη χορωδία της ιλαρότητος, για τους νέους ζηλωτές του πολιτικώς ορθού: Πόθεν αρρύονται το δικαίωμα να περιφρονούν την πλειονότητα, το κατ' έθος έστω, καθώς και το γεγονός ότι η Μεγάλη Εβδομάδα, ακόμη και ως πολιτιστικό γεγονός, κατέχει ιδιαίτερη θέση στα καθ' ημάς; Για τους Χριστιανούς, τους αγνωστικιστές, τους άθεους, τους μουσουλμάνους, τους Εβραίους αυτής της χώρας. Για όλους... Σε ποια κιτάπια δυναστικής ορθοφροσύνης και «εκσυγχρονιστικής» δέλτου βρήκαν γραμμένες τέτοιες προκλητικές και γελοίες προτροπές και συστάσεις; Ποιος -και τι επιτρέπει- σ' αυτούς τους έξαλλους ανατροπείς παραδόσεων να ασχημονούν; Το «μαγαζί» τους το πληρώνει αδρά η Πόλη. Και η Χώρα. Οι πολίτες... Αν ήταν δικό τους, ιδιωτικό, δικαίωμά τους να κάνουν ό,τι θέλουν... Προκλητικοί, ασύστολοι και ασεβείς, νομίζουν ότι εισκομίζουν το καινόν. Οι αμβλύωπες (...Και είναι κρίμα να δίνονται τέτοια δείγματα γραφής, από τους νέους αρχαγέτες του Δήμου, οι οποίοι προσπαθούν φιλότιμα να άρουν παθογενή δεκαετιών στον Δημοτικό Ραδιοσταθμό της Αθήνας... Πάντως, την ώρα που η ολοκληρωτικής εμπνεύσεως προτροπή έφτανε ως είδηση στο γραφείο, στο Τρίτο μελωδούσε ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης. Τροπάρια των ημερών και Νικ Κέιβ. Σαββόπουλος και βιολοντσέλα. Μύρα και μυρωμένες κουβέντες. Μαγεία. Και μυσταγωγία) *** Τι άλλο, υποβολέα; Η δυσανεξία του Βατικανού για τη νέα ταινία του Νάνι Μορέτι... Η καμένη Συναγωγή της Κέρκυρας από φασιστοειδή της πόλης... Η αντίσταση της Ιρλανδίας απέναντι στους δυνάστες... Οι προτάσεις για οριστική άρση της ύβρεως με τα σκουπίδια και τις χωματερές... Και η Μεγάλη Πέμπτη, φυσικά. Την οποία σέβονται και προσκυνούν ακόμη και οι άθεοι. Επειδή σέβονται τη μάνα τους, που πιστεύει. Και τους γείτονες που κλίνουν ευλαβικά το γόνυ... 

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Από δω και μπρος για ότι μας συμβεί την μεγαλύτερη ευθύνη θα την έχουμε εμείς!!!



Γράφει ο Γιάννης Πρεβενιός (e-mail: prevejohn@yahoo.gr)
Τον τελευταίο καιρό όλοι οι Έλληνες βιώνουμε πρωτόγνωρες ψυχολογικές καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την καταρράκωση της αξιοπρέπειας μας και την εξάλειψη κάθε είδους αισιοδοξίας για το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας αλλά το κυριότερο της πατρίδας μας.
Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές και υπεύθυνοι της... πορείας προς τον γκρεμό που χάσκει πλέον μπροστά μας συνεχίζουν το άθλιο παιχνίδι τους εις βάρος μας αφού έχουν φροντίσει και έχουν καλύψει τα νότα τους εξασφαλίζοντας τους εαυτούς τους αλλά και τους απογόνους τους για πολλές γενιές!!!
Το άθλιο και αναίσχυντο παιχνίδι τους το τελευταίο καιρό έχει να κάνει με την προσπάθεια τους να μας καταστήσουν συνενόχους της ανικανότητας, της δολιότητας και του μακροχερισμού (δηλ. των κλεφτών) πολλών εξ αυτών, με δηλώσεις τύπου «μαζί τα φάγαμε» αλλά και να διαμελίσουν την συνοχή της κοινωνίας με σκοπό να την καταστήσουν ανίκανη να αντιδράσει μαζικά και οργανωμένα απέναντι στα απεχθή σχέδια τους.
Δεν ήταν τυχαίος ο προβαλλόμενος διαχωρισμός των εργαζομένων σε ευνοημένους δημοσίους υπαλλήλους και αδικημένους ιδιωτικούς αφού λειτουργώντας με αυτή την υποχθόνια και Γκεμπελίστικη μέθοδο κατόρθωσαν και αποδυναμώσαν την αλληλεγγύη μεταξύ των. Έτσι υποσχόμενοι ότι δεν θα πειράξουν τα δικαιώματα, τις απολαβές και τις εργασιακές σχέσεις των ιδιωτικών υπαλλήλων προχώρησαν (σχεδόν με τις ευλογίες των παραπάνω για την αποκατάσταση της δήθεν κοινωνικής αδικίας) στο κουτσούρεμα των απολαβών των μισθωτών και των συνταξιούχων.
Φυσικά μόλις το έκαναν χωρίς καμία τσίπα και ντροπή αναίρεσαν τις υποσχέσεις τους και καταστρατήγησαν όλα τα δικαιώματα των ιδιωτικών εργαζομένων μετατρέποντας τους σε συγχρόνους σκλάβους των εργοδοτών και του κεφαλαίου!!!
Έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμε προσαρμοστεί και αποδεχτεί «αμαχητί» το θλιβερό παρόν που ζούμε χωρίς να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για να αποφύγουμε τα χειρότερα που έρχονται στο μέλλον!
Για όλα αυτά πέρα από τους άθλιους πρωταγωνιστές των τελευταίων 30 χρόνων (οι έχοντες κυβερνητικές θέσεις) και οι ακόμα αθλιότεροι κομπάρσοι που τους στηρίζουν (βουλευτάδες και κομματικά στελέχη) μεγάλη ευθύνη έχουν τα λαμόγια της δημοσιογραφίας που πουλήθηκαν και απεμπόλησαν την υποχρέωση τους να ελέγχουν την εξουσία και να πληροφορούν σωστά τον λαό. Αντίθετα αυτή τους την υποχρέωση, (με συμφωνίες και πακέτα κάτω από το τραπέζι) την μετέτρεψαν σε παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμό. Μεγάλες ευθύνες έχει και η δικαστική εξουσία που δυστυχώς δεν στάθηκε και δεν στέκεται ακόμα στο ύψος της δηλ. στο ιερό καθήκον που έχει να απονείμει δικαιοσύνη ρίχνοντας τον πέλεκυ της, στους επίορκους, στους κλέφτες και τα λαμόγια που καταστρέφουν εδώ και χρόνια την πατρίδα μας.
Το σίγουρο είναι ότι αν όλα αυτά τα χρόνια βρισκόταν εισαγγελείς με κότσια (εδώ ταιριάζει η γενετήσια λέξη που λέει ο λαός) να εφαρμόζουν το αυτεπάγγελτο σε υποθέσεις που έχριζαν έρευνας τότε όλα θα ήταν διαφορετικά!!!
Τέλος θεωρώ ότι από δω και μπρος για ότι μας συμβεί την μεγαλύτερη ευθύνη θα την έχουμε εμείς μια και παρακολουθούμε τα γεγονότα από τους καναπέδες μας αδρανείς και μακάριοι λες και όλα αυτά αφορούν άλλους και όχι εμάς και το δικαίωμα μας να συνεχίσουμε να ζούμε αξιοπρεπώς αλλά και την υποχρέωση μας να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια χώρα που θα έχει προοπτική και μέλλον!!!
Πηγή: http://staratalogia.blogspot.com/2011/04/blog-post_7352.html

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

O «κατήφορος» της κυβέρνησης Παπανδρέου...





Της ZEZAΣ ZHKOY
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για να αντιμετωπισθεί η σαθρή «εικόνα βιτρίνας» που έστησε η κυβέρνηση μέσω του Μνημονίου, που καταγράφεται δυσμενώς από την ίδια την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Ο «οδικός χάρτης» που εξήγγειλε προχθές Παρασκευή ο πρωθυπουργός είναι ο «κατήφορος» προς την οικονομική κόλαση. Δυστυχώς, ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να ασπάζεται τον μύθο της «σωτηρίας» της οικονομίας, αλλά έχει οδηγηθεί και επισήμως στον «ξεπεσμό» του ψεύδους. Oύτως ή άλλως, η «εποχή Παπανδρέου» έχει ξεφτίσει... Κληροδοτεί βαθιές ρωγμές στην κοινωνία και την «υποθηκευμένη» οικονομία σε ουσιαστική χρεοκοπία.
Oντως, σαν ανέκδοτο ακούστηκε ο «οδικός χάρτης για έξοδο από την κρίση», που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός. Και μετά το Πάσχα θα ανακοινωθούν τα μέτρα που οδηγούν προς την «Ελλάδα της ευημερίας»... Eντάξει, μπορείς να καγχάσεις, να οργιστείς, να γελάσεις, να σαρκάσεις, να αποστρέψεις το πρόσωπο στη συμπυκνωμένη παρακμή. H στήλη εντυπωσιάζεται! Eλπίζω ότι η υγιής αντίδραση «των μαζών» θα αρνηθεί να συνεχίσει να αποδέχεται μοιρολατρικά τη σημερινή κατάσταση. Mε τα εκατομμύρια αποκλεισμένων από την εργασία και την εισοδηματική ανισότητα μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, να καλπάζει.
«Ο οδικός χάρτης θα μας οδηγήσει από την Ελλάδα της κρίσης στην Ελλάδα της ευημερίας. Η περίοδος δεν είναι τυχαία. Επηρεαστήκαμε από τα διεθνή. Ημασταν το πρώτο θύμα. Σε έναν κόσμο που άλλαζε γύρω μας ταχύτητα, η χώρα μας έμενε εγκλωβισμένη σε χρόνιες παθογένειες. Αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε, να αντιπαλέψουμε αυτές τις παθογένειες. Αλλά ξέρουμε πού πάμε, με νέους ορίζοντες και νέους στόχους με οδικό χάρτη. Ποια είναι η αλήθεια… Είμαστε στην εντατική, σωθήκαμε πέρυσι τελευταία στιγμή», είπε. Και πρόσθεσε: «Γιατί δεν κάνουμε μία αναδιάρθρωση; Πολλά ανεύθυνα λέγονται. Δεν μιλάμε για ένα πειραματόζωο. Μιλάμε για μία χώρα, έναν λαό. Ας τελειώσει αυτή η παραφιλολογία. Πότε θα νιώσει ο πολίτης αυτή την αλλαγή; Η πραγματική αλλαγή θέλει χρόνο. Εχουμε αλλάξει πολλά περισσότερα απ’ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί. Για μία πραγματική αλλαγή για τον πολίτη». Ναι... Μια αλλαγή που οδηγεί κατ’ ευθείαν στην οικονομική κόλαση.
Η κρίση απαιτεί λύσεις πολιτικές, με ιστορική προοπτική, με μέριμνα για τους ανθρώπους, όχι για τις αγορές. Ετσι κάθε κοινωνία εκτρέφει τις μορφές κρίσης που αντιστοιχούν στη δομή της, επινοεί τους συγκεκριμένους και «αρμόζοντες» ιστορικούς τρόπους για να τις αντιμετωπίσει και αποκρυσταλλώνει τον δικό της ειδοποιό περί κρίσεως πολιτικό λόγο.
Θέλαμε να πιστεύουμε ότι ζούμε και παράγουμε σε μία περιθωριακή οικονομία, αδύναμη, χωρίς βάθος, χωρίς υποδομές, χωρίς προοπτικές, χωρίς οικονομικές συνεργασίες, χωρίς δικαιώματα, όπως βεβαίως και υποχρεώσεις προς τη Μέρκελ και τις Βρυξέλλες όπου ανήκουμε, για όσους κουτοπόνηρα το είχαν ξεχάσει. Η μόνη διέξοδος στο τραγικό αδιέξοδο ήταν να γίνουμε πελάτης του ΔΝΤ και να πάρουμε τη θέση της Τουρκίας.
...Μας ζητούν να κάνουμε οικονομικό «χαρακίρι». Πρωτίστως, όμως, πρέπει να κάνουν οι ίδιοι πολιτικό «χαρακίρι». Ουσιαστικά, το ελληνικό κράτος τελεί υπό πτώχευση - τα ταμεία του είναι άδεια. Καθώς η «πεποίθηση περί πτώχευσης» της Ελλάδας κυριαρχεί ακόμη στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, οι αγορές στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία, προσδοκώντας μέσω της ασφάλισης έναντι αυτής να κερδίσουν περισσότερα από όσα θα χάσουν στο σκέλος των ελληνικών ομολόγων αν η χώρα πτωχεύσει. Εχουν κλείσει λοιπόν τους κρουνούς του δανεισμού, συμβάλλοντας έτσι στην ευκολότερη εκπλήρωση της επικερδούς προφητείας τους.
Η Ελλάδα ως πειραματόζωο, βρίσκεται στη δεινότερη θέση: εκχωρεί εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Η χώρα φλερτάρει με την οικονομική καταστροφή, που ξεπερνά κατά πολύ την αποδιάρθρωση του κράτους λόγω της κρίσης χρεών και επεκτείνεται σε μια βαθιά ύφεση, και η οποία οδηγεί σε μείζονα πολιτική αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις…
Προφανώς, η ηθική και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής. Ωστόσο, η διάχυση της ευθύνης σε όλη την κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων από το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, ισομερίζει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ενόχους. Ως εκ τούτου, για να δεχτεί να υποβληθεί σε θυσίες η κοινωνία, πρέπει ταυτοχρόνως να αποδοθούν ευθύνες, να πεισθεί ο θυσιαζόμενος ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει σχέδιο και όραμα ανάδυσης σε μια κοινωνία δικαιότερη, αποτελεσματικότερη, αξιοκρατική. 
Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση, μπορεί το παρόν πολιτικό σύστημα που παρήγαγε την παρούσα κρίση, να κρίνουν τον εαυτό τους, να αυτοακυρωθούν, να αυτοτιμωρηθούν, να μεταμορφωθούν; Να οδηγήσουν τη χώρα σε αναγέννηση; ΟΧΙ.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Νίκος Παπάζογλου

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΝΙΚΟ

 

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

χάϊλ χέρι Καρατζαφέρη...


  • Εγράφη κι αυτό, πέρασε κι αυτό σχεδόν απαρατήρητο. Οι άνθρωποι -η κυβέρνηση των ανδρεικέλων- καταργούν ακόμα και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, έναν κέρβερο που έως τώρα ουδεμία κυβέρνηση είχε τολμήσει να χουφτώσει. Το αντικαθιστούν με τον ΟΔΔΗΧ, έναν ακόμα «ανεξάρτητο» φορέα -απ' αυτούς που μπαίνουν μέσα οι σκύλοι, αλέθουν κι ύστερα «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στη δικαιοσύνη», που έλεγε και ο πρώτος διδάξας κ. Σημίτης ο Coldman Sachs... ***** «Να βελτιώσουμε τις αδυναμίες» της ενημέρωσης, μας προτρέπει ο κ. Πρετεντέρης! Ο,τι πεις, μόνον μην κάνεις καμμιά αγωγή και στη γραμματική ή το συντακτικό... Οταν ο Παπανδρέου έφερε το Μνημόνιο προς ψήφισιν στο Κοινοβούλιο, το εισήγαγε ως ένα απλό νομοσχέδιο που θα μπορούσε να υπερψηφισθεί από 151 βουλευτές και να γίνει νόμος του κράτους.
    Το Μνημόνιο όμως μετέβαλε το διεθνές status της χώρας και τις διεθνείς της σχέσεις στον βαθμό που παραχωρούσε εθνικές, κυριαρχικές αρμοδιότητες σε άλλες εθνικές και διεθνείς οντότητες. Συνεπώς
    και σύμφωνα με το άρθρο 28 του Συντάγματος μια τέτοια δραματική μεταβολή για να συντελεσθεί θα έπρεπε να υπερψηφισθεί από τα 3/5 της Βουλής, δηλαδή με την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία.
    Με έναν λόγο ο Παπανδρέου πέρασε το Μνημόνιο κάνοντας κοινοβουλευτικό πραξικόπημα!
    *****
    Αυτό το συνταρακτικό γεγονός κι αυτήν τη δόλια υπονομευτική για τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία πράξη επεσήμαναν απ' την πρώτη στιγμή λίγοι πολιτικοί, λίγοι πανεπιστημιακοί (ανάμεσά τους ο καθηγητής και συνεργάτης της «Ε» κ. Κώστας Μπέης) καθώς και λίγοι δημοσιογράφοι.
    Οι επισημάνσεις τους όμως, καθώς και οι διαμαρτυρίες πνίγηκαν μέσα στον ορυμαγδό της βροντώδους προπαγάνδας που συνόδευε υποστηρικτικά όλες τις κινήσεις του Παπανδρέου έως προσφάτως (όπου άρχισαν να παρατηρούνται οι πρώτες ρωγμές και αιτιάσεις).
    Για το πραξικόπημα αυτό και τον πραξικοπηματία πρωθυπουργό που μετέτρεψε έτσι τον εαυτόν του σε ανδρείκελο και τη χώρα σε προτεκτοράτο, έγραφε κι ο «ναυτίλος» μετ' επιτάσεως -όπως
    και πέντε έξι ακόμα συνάδελφοι, βοώντες εν τέλει όλοι μαζί εν ερήμω...
    Προχθές οι καθηγητές κύριοι κύριοι Κασιμάτης, Μπέης, Γεωργιάδης, Κοντιάδης, Χρυσόγονος και Κατρούγκαλος ανέδειξαν (σε επιστημονική ημερίδα) ακριβώς αυτό το ζέον πρόβλημα, ζέον ως προς τις συνέπειές του για το πολίτευμα, αλλά και το πολιτικό σκηνικό.
    Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά.
    1) Είναι πλέον τόσον αδύναμος ο κοινοβουλευτισμός, ώστε να κάνει μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο πραξικόπημα ο Πρωθυπουργός και τα άλλα κόμματα απλώς να διαμαρτύρονται; (όσα διαμαρτυρήθηκαν)...
    2) Ποιο κύρος διεκδικούν τα κόμματα για το Κοινοβούλιο όταν ανέχονται να του καίει το πνεύμα ο όποιος ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης;
    3) Ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν γνωρίζει το Σύνταγμα; Τι έχει ορκισθεί να διαφυλάττει και να υπηρετεί; τις αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ ή τον θεμελιώδη Νόμο του Πολιτεύματος; Τι εποπτεύει, προσέχει και υπερασπίζεται; τη Δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία ή τα καραγκιοζιλίκια που μετέτρεψαν τη χώρα σε λεία για τους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους;
    Τέλος, εγείρεται και το ερώτημα της νομιμότητας!
    Τι νομιμότητα έχουν όλες οι πράξεις ενός Πρωθυπουργού που έχει κάνει κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, τι νομιμότητα έχει η κυβέρνησή του -τα πρόσωπα που την απαρτίζουν- τι νομιμότητα έχουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όταν παρανομούν παραβιάζοντας το Σύνταγμα.
    Αλλά, και ποιας νομιμότητας απολαύουν τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής, όταν βλέπουν να καταστρατηγείται το Σύνταγμα και δεν «βγαίνουν στο κλαρί»;...
    Το ΠΑΣΟΚ είχε ανέκαθεν κακή σχέση με τους θεσμούς. Ο Παπανδρέου όμως το 'χει παρακάνει,
    με το έτσι θέλω κάνει ό,τι θέλει.
    Ακόμα και δότη οργάνων έκανε σύμπαν το ελληνικό έθνος χωρίς να ρωτήσει ουδέναν ο άνθρωπος.
    Ομως το Σύνταγμα δεν είναι «δότης οργάνων» ή άρθρων, ώστε να τηρείται επιλεκτικά επιτρέποντας, εν προκειμένω, στον κάθε τυχάρπαστο να λεηλατεί τη χώρα, συγκυρίας ένεκεν και ευκαιρίας δοθείσης,
    είτε έλληνας πρωθυπουργός είναι, είτε γερμανός τραπεζίτης, είτε τούρκος στρατοκράτης...

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Οι ξερόλες


Της Βασιλικής Α. Δραγάτση
Ζουν ανάμεσά μας... Συνήθως είναι επιτελικά στελέχη εφημερίδων ή απλοί, αλλά με τη φήμη του «έγκριτου», σχολιαστές της επικαιρότητας. Στα νιάτα τους αρκετοί από αυτούς πέρασαν από τα αριστερά κόμματα (αμαρτίες της νιότης!), αλλά πλησιάζοντας τα 30 τους (γύρω στη δεκαετία του '80, όταν οι «στροφές» ήταν εύκολες και ο συντομότερος δρόμος προς την επαγγελματική καταξίωση) κατενόησαν το σφάλμα τους και κλείδωσαν στο ντουλάπι τα οράματα της νιότης τους... Έγιναν «ρεαλισταί». Με όπλο τον «ρεαλισμό» τους απέκτησαν θέσεις, έδρες στο πανεπιστήμιο ή το status μυστικοσυμβούλων επιχειρηματιών, υπουργών και πρωθυπουργών. Το μόνο που πήραν μαζί τους από τη θητεία τους στην αριστερά είναι ο δογματισμός με τον οποίο διανθίζουν τον δημόσιο λόγο τους. Αυτό που άλλαξε είναι το αντικείμενο της «λατρείας» τους... Τώρα λατρεύουν γονυπετείς τον νεοφιλελευθερισμό...
Αυτοί οι τύποι, λοιπόν, έχουν άποψη για όλα... Μπορούν να μιλήσουν με εμβρίθεια για τα πάντα. Η θεματολογία τους απλώνεται από τη βία στα γήπεδα μέχρι... τα αίτια της νευρογενούς ανορεξίας. Οι αιτίες του κακού πάντα οι ίδιες: ο δημόσιος τομέας (και μόνο στο άκουσμα της λέξης «δημόσιο» καταλαμβάνονται από αναφυλαξία), ο λαϊκισμός, ο συνδικαλισμός, η ανωριμότητα του ελληνικού λαού... Μόνιμη επωδός τους; «Μα στην Ευρώπη...». Κατά βάθος θα ήθελαν να είχαν γεννηθεί Λουξεμβούργιοι, αλλά η ζωή, που είναι σκληρή, δυστυχώς δεν τους έκανε τη χάρη και τους ανάγκασε να συμβιώνουν με τους αγράμματους και αγροίκους κατοίκους της Ψωροκώσταινας (Quelle décadence!!!!)
Οι καημένοι, όμως, δεν προσέχουν και εκτίθενται... Όσο εκφράζουν γενικές απόψεις είναι ανεκτοί, παρόλο που ο αναγνώστης νομίζει ότι διαβάζει τον «Ριζοσπάστη» απ' την ανάποδη. Όταν όμως πρέπει να περάσουν στο συγκεκριμένο, τότε πραγματικά είναι για γέλια. Δεν ξέρουν τι λένε, ούτε σε ποια χώρα ζουν... Αν η άποψή τους δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα... Πρόσφατο παράδειγμα οι συγχωνεύσεις των σχολείων... Ενώ αγνοούν τα πάντα για την καθημερινότητα της εκπαίδευσης, επιμένουν να έχουν άποψη για τα σχολεία π.χ. του νομού Έβρου, στον οποίο ενδεχομένως να μην έχουν πατήσει και ποτέ...
Το ιδιότυπο κυνήγι μαγισσών που εξαπολύουν έχει πολλούς αποδέκτες, βεβαίως. Γιατροί, φαρμακοποιοί, εκπαιδευτικοί, πανεπιστημιακοί, στρατιωτικοί, δικηγόροι, έμποροι, φορτηγατζήδες, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, άνεργοι (αυτοί φταίνε που δεν δέχονται να δουλεύουν με 5 ευρώ μεροκάματο δεκάωρα!), συνταξιούχοι (τι θέλουν και ζουν τόσα χρόνια!), μπαίνουν κατά περιόδους στο στόχαστρό τους... Οι «ξερόλες» μηρυκάζουν κλισέ δεκαετιών, αναπαράγοντας στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς για τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες... Η κριτική τους, παρά τη μόρφωση, την καλλιέπεια και τις ανώτατες σπουδές τους, δεν διαφέρει από εκείνη του πεζοδρομίου... (Τι ειρωνεία!) Χαρακτηρίζουν υποτιμητικά ως «συντεχνίες» κάθε συνδικαλιστική ή επαγγελματική ένωση και καθαρίζουν... Όλοι οι άλλοι, εκτός από αυτούς και τους λίγους οπαδούς τους, είναι παράνομοι και άθλιοι τύποι που απεργάζονται τη διάλυση του κράτους... (το οποίο ως γνωστόν είναι τέλεια οργανωμένο και άψογα διοικούμενο)... «Τόσοι παράνομοι ούτε στο δάσος του Σέργουντ», είχε ευφυώς σχολιάσει ο γελοιογράφος Ιωάννου την εμμονή με την οποία τα δικαστήρια της δεκαετίας του '80 έκριναν «παράνομες και καταχρηστικές» όσες απεργίες στρέφονταν ενάντια στο όραμα της Αλλαγής...
Με μεθοδικότητα γερο-Λαδά του Καζαντζάκη μετράνε το κρατικό χρήμα και ανατριχιάζουν, γιατί «ξοδεύεται» άσκοπα σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. Αν μπορούσαν να καταργήσουν οτιδήποτε κρατικό (σχολεία, νοσοκομεία, τα πάντα), θα το έκαναν με ευχαρίστηση... Αν μπορούσαν να μετακινήσουν την Ελλάδα και να τη μεταφέρουν στη Βόρεια Ευρώπη, θα ήταν πανευτυχείς... Αν αντί για κυβερνήσεις μάς διοικούσαν τράπεζες και εταιρείες, η χαρά τους δεν θα μετριόταν... Αν ψοφούσαν της πείνας οι μισοί Έλληνες για να ζήσουν οι άλλοι μισοί, θα αισθάνονταν δικαιωμένοι...
Θα συμφωνούσα μαζί τους ότι ο δημόσιος τομέας χρειάζεται εξορθολογισμό, ότι δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων και ότι όντως «ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο»... Δεν έχει όμως και πάντα άδικο, αυτός ο έρμος ο λαός!... Οι «συντεχνίες» που είναι στο στόχαστρό τους αποτελούν τελικά την κοινωνία, την οποία εκείνοι ισχυρίζονται ότι εκφράζουν... Εγκλωβισμένοι στον «μοντερνισμό» τους μετατράπηκαν (και όχι «άθελά» τους, φοβάμαι) σε ό,τι κάποτε μίσησαν: σε δογματικά φερέφωνα δοκιμασμένων και αποτυχημένων πολιτικών...
Πηγή: Αυγή

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Ομόλογα: Εμπαιγμός της κοινής γνώμης με άλλο ένα φιάσκο.

Τρίτη, 12 Απριλίου 2011
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μπορούμε να καταλάβουμε και εμείς τι ακριβώς συνέβη με την υπόθεση των ομολόγων; Διότι το μόνο που αντελήφθημεν (άτιμη απεργία) είναι ότι έγινε η συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής και εκεί κατέληξαν στην παραδοχή ότι η υπόθεση έχει παραγραφεί.
Συγγνώμη, αλλά τότε για ποιο λόγο στήθηκε ολόκληρη εξεταστική επιτροπή; Για να καταλήξουμε σε κάτι που γνωρίζαμε πριν αυτή συσταθεί; Για να μείνουμε με την πικρή γεύση ότι «αν και υπάρχουν ενδείξεις για ποινικές ευθύνες πρώην υπουργών» δεν μπορεί να γίνει τίποτε;
Για να μας πουν ότι υπάρχουν «πασίδηλες πολιτικές ευθύνες», αλλά απαιτείται περαιτέρω έρευνα; Και γιατί δεν έκαναν οι ίδιοι την «περαιτέρω έρευνα», ώστε να τεκμηριώσουν τις «πασίδηλες ευθύνες»;
Πρόκειται περί της απόλυτης αυτοακύρωσης του πολιτικού συστήματος, ενώ συγχρόνως, είτε με τις «ενδείξεις», είτε με τις «πασίδηλες ευθύνες» δεν δίνεται η ευκαιρία σε όσους θέλουν να καθαρίσουν το όνομά τους, να το πράξουν. Μένουν με την κηλίδα.
Προφανώς αυτός ήταν ο πολιτικός σκοπός. Διότι, απ’ όσο γνωρίζουμε, η μέχρι στιγμής έρευνα της Δικαιοσύνης δεν βρίσκει πολιτικές ευθύνες. Αλλά δεν τις βρήκε και η εξεταστική.
Και αυτό είναι το λιγότερο. Είναι πρόβλημα αυτών που έχουν εμπλακεί. Το χειρότερο είναι ότι, στην πράξη, βρεθήκαμε μπροστά σε άλλο ένα κοινοβουλευτικό φιάσκο. Διότι δεν είναι δυνατόν να συνεδριάζουν τόσους μήνες και να μην μας παρουσιάζουν τις αποδείξεις, έστω και αν τα αδικήματα έχουν παραγραφεί.
Δεν είναι δυνατόν, μετά από τόσους μήνες, απλώς να περιγράφουν όλοι μαζί την κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν και μετά από το πόρισμα της Επιτροπής, που υποτίθεται ότι συστάθηκε για να λάμψει η αλήθεια, να ακούμε παραινέσεις περί ανάγκης για περαιτέρω έρευνα.
Χωρίς αμφιβολία ευθύνες για την υπόθεση των ομολόγων υπήρξαν. Και αυτές σχετίζονται κατ’ αρχήν με τους ίδιους τους νομοθέτες, που από την μια ψηφίζουν τους νόμους που θεσμοθετούν την διαπλοκή και από την άλλη καλούνται να υποδυθούν τους δικαστές, εκδίδοντας τελικά διάφορες ήξεις αφήσεις αποφάσεις.
Η υπόθεση σοβεί από τις αρχές του 2007. Βρισκόμαστε στο 2011 και ακόμη δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες.
Η περίφημη «Ακρόπολις Χρηματιστηριακή» είχε συναλλαγές με τα Ταμεία από το 1998, έναν χρόνο μετά την ίδρυσή της. Ως γνωστόν, η εταιρία ερχόταν σε επαφή με τις διοικήσεις των Ταμείων, τις οποίες διόριζαν (και εξακολουθούν να διορίζουν) τα κόμματα που βρίσκονταν στην εξουσία.
Μα ακόμη και υπουργός μέσα στην ίδια κυβέρνηση να άλλαζε, άλλαζαν και οι διοικητές. Πρόκειται περί μπανανίας. Και βέβαια υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Αλλά σχετίζονται ακριβώς με τον τρόπο διορισμού των διοικήσεων των Ταμείων και το νομοθετικό πλαίσιο, που λες και ήταν καμωμένο για να επιτρέπει τα παρατράγουδα.
Το νομοθετικό πλαίσιο υπήρξε πάντα σκόπιμα άθλιο. Ο νόμος 2676 του 1999, που τροποποιήθηκε με τον νόμο 2992 του 2002 και τον νόμο 3232 του Φεβρουαρίου του 2004, ουδέποτε υπήγαγε σε έλεγχο τα ομόλογα. Τα εξαιρούσε μάλιστα από τον έλεγχο της Επιτροπής Ελέγχου και Εποπτείας της Διαχείρισης της Περιουσίας των Ασφαλιστικών Φορέων που εδρεύει στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τον νόμο 2676/99, οι ασφαλιστικοί οργανισμοί μπορούσαν να επενδύουν με αποφάσεις των Διοικητικών τους Συμβουλίων σε ακίνητα και κινητές αξίες σε ποσοστό 23%. Πέραν αυτού του ποσοστού, οι επενδύσεις μπορούσαν να γίνουν με απόφαση του υπουργού Εργασίας και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (Ν2992/02). Ναι, αλλά ο νόμος έλεγε πως ο περιορισμός του 23% ΔΕΝ ίσχυε για επενδύσεις σε ομόλογα, για τις οποίες απαιτείτο μόνο απόφαση του Δ.Σ. του Ταμείου. Υπάρχει μάλιστα και απάντηση του τότε αρμόδιου υπουργού Δ. Ρέππα προς το Ταμείο Συντάξεων Εφημεριδοπωλών και Υπαλλήλων Πρακτορείου Τύπου: «Οι επενδύσεις στους εν λόγω τίτλους ενεργούνται ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς και χωρίς προηγούμενη έγκρισή μας».
Οπότε; Οπότε, αν η Επιτροπή ήθελε να παρουσιάσει πραγματικό έργο, να συμβάλει δηλαδή στην εξυγίανση της πολιτικής ζωής και να δείξει με το δάχτυλο τους πολιτικά υπευθύνους όφειλε να μας δώσει κατάλογο ονομάτων:
Των υπουργών που έφεραν προς ψήφιση τα συγκεκριμένα νομοσχέδια και των βουλευτών που τα ψήφισαν χωρίς να αντιδράσουν σ’ αυτήν την περίεργη εξαίρεση από τον έλεγχο.
Των υπουργών που δεν τροποποίησαν τους παραπάνω νόμους, αλλά συνέχισαν να πορεύονται με αυτούς.
Των υπουργών που διόρισαν τις διάφορες διοικήσεις, που αυτή τη στιγμή ελέγχονται από την Δικαιοσύνη.
Των συνδικαλιστών που μετείχαν στις διοικήσεις των Ταμείων και ψήφισαν υπέρ της αγοράς των περίφημων δομημένων ομολόγων – ως γνωστόν οι συγκεκριμένες αποφάσεις είχαν ληφθεί ομόφωνα.
Σε καμία περίπτωση δεν γίνεται αποδεκτή η προσπάθεια αθώωσής τους (και από τον σημερινό υπουργό Γ. Κουτρουμάνη, που στις 28 Μαρτίου 2007, ως συνδικαλιστής και ο ίδιος, είχε δώσει άφεση αμαρτιών στους συναδέλφους του, λέγοντας πως «δεν ήξεραν από ομόλογα»). Αν δεν ήξεραν, ας πήγαιναν να μάθουν. Κι’ αν ήσαν ανεπίδεκτοι μαθήσεως, ας πήγαιναν σπίτι τους. Στα Ταμεία βρίσκονται για να τα προφυλάσσουν.
Τα 24 ταμεία προέβησαν από τις αρχές του 2006 και μετά σε επενδύσεις αξίας 1,26 δις ευρώ, με την σύμφωνη γνώμη των συνδικαλιστών που μετείχαν στα Διοικητικά τους Συμβούλια. Και δεν μιλάμε για οποιουσδήποτε συνδικαλιστές. Μιλάμε για μεγαλοσυνδικαλιστές, για πρόσωπα της πρώτης γραμμής, για κομματικά στελέχη ολκής.
Επ’ αυτού δεν λέει κανείς κουβέντα. Καλύπτονται και αυτοί (κάποιοι ναι) από την παραγραφή και την βουλευτική ασυλία;
Και μιλάμε για τρομερό συγχρονισμό. Στην αγορά των δομημένων ομολόγων συμφώνησαν 199 μέλη διοικήσεων (σε δύο μόνο περιπτώσεις διαφώνησαν δύο εκπρόσωποι των εργαζομένων).
Όσο για την σύνθεση αυτών των 199, έχει ως εξής: Οι 77 διορίζονται από τον υπουργό. Οι 68 είναι εκπρόσωποι των ασφαλισμένων από όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις. Οι 33 είναι εκπρόσωποι των εργοδοτών. Και οι 21 εκπρόσωποι των συνταξιούχων.
Μιλάμε δηλαδή για διακομματική «ομερτά». Που δεν έχει περιοριστεί στην υπόθεση των ομολόγων, αλλά και σ’ εκείνη του Χρηματιστηρίου, όπου επίσης τα Ταμεία έχασαν ζεστό χρήμα, χωρίς βέβαια να τιμωρηθεί κανείς.
Επίσης, δεν μάθαμε μέχρι πού πήγε η έρευνα της εξεταστικής. Έφθασε και ως το 2002-2003 που η «Ακρόπολις» αγόραζε και πουλούσε τα ίδια ομόλογα στα ίδια ταμεία; – τα ταμεία πουλούσαν στην «Ακρόπολις» τα ομόλογά τους σε χαμηλές τιμές και τα αγόραζαν ξανά με καπέλο.
Συγγνώμη, αλλά απ’ ότι είχαμε ακούσει, οι διώξεις για τα ομόλογα θα αφορούσαν την περίοδο 1999-2006. Και τώρα διαπιστώνουμε ότι τελικά ΔΕΝ αφορούσαν καμία περίοδο.
Συγγνώμη, αλλά τα τελευταία χρόνια ακούμε για πορίσματα (Ζορμπά), για περίπλοκες διαδρομές ως τις Παρθένες Νήσους, για διαφόρους εγκεφάλους, για απολογίες υπόπτων, για αμαρτωλές εταιρίες, για πρώην συνεταίρους που τώρα καρφώνουν ο ένας τον άλλο. Πού πήγαν όλα αυτά;
Σήμερα, τα Ταμεία βρίσκονται στο κόκκινο. Και, βεβαιωμένα, έχουν χάσει 6 δις ευρώ από τις κατά καιρούς επενδύσεις τους στο Χρηματιστήριο, στα ομόλογα και στα αμοιβαία.
Τον Ιούνιο του 2010 όλα τα κόμματα συμφώνησαν στη σύσταση Εξεταστικής για τα Ομόλογα. Και άρχισε το σήριαλ των καταθέσεων. Ο ένας έμπαινε, ο άλλος έβγαινε. Ο ένας έδειχνε τον άλλο. Ο ένας διέψευδε τον άλλο – μου είπε ότι σε κάποιον «θα τα έδινε», «όχι δεν του είπα αυτό, εκείνος μου είπε ότι έπρεπε να δώσει μίζα»! Είχαμε και δημόσια σύγκρουση μεταξύ Σανιδά και Ζορμπά.
Την ίδια ώρα, οι βουλευτές ομολογούσαν ότι έπρεπε να περάσουν από σεμινάρια για να ενημερωθούν για τόσο σύνθετα προϊόντα. Όχι τυχαία. Εννέα από τα δέκα μέλη της Επιτροπής δεν είχαν καμιά σχέση με διεθνείς τραπεζικές συναλλαγές και ομόλογα.
Για να περάσουν την ώρα τους, έστελναν δια του Προέδρου της Επιτροπής Χρ. Πρωτόπαπα επιστολές με ερωτήματα προς τον Πρόεδρο της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς.
Στο μεταξύ, οι πρώην διοικητές δεν προσέρχονταν στην Επιτροπή, επικαλούμενοι – και σωστά – την ιδιότητα του κατηγορουμένου ενώπιον της Δικαιοσύνης, η οποία ερευνούσε ήδη την υπόθεση επί 3,5 χρόνια.
Κατά την συζήτηση επί του πορίσματος η υπουργός Εργασίας διαπίστωσε αυτά που ξέρουμε όλοι: Πως τα ταμεία δεν έπρεπε να κάνουν αυτές τις επενδύσεις και πως στο μέλλον πρέπει να γίνεται χρηστή διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων, δίνοντας παράλληλα και μια διάλεξη σχετικά με το τι είναι τα δομημένα ομόλογα.
Σωστά, διότι αυτοί που συνέταξαν το πόρισμα το χρειάζονταν το σεμινάριο (αλλά προφανώς πριν καταλήξουν σε πόρισμα και το καταθέσουν στη Βουλή). Όπως είπαμε, εννέα στα δέκα μέλη της Επιτροπής δεν είχαν καμιά σχέση με το θέμα.
Είχαμε δύο γιατρούς, μια κοινωνική λειτουργό, έναν μικροεπαγγελματία, δύο δημοσιογράφους (και του αθλητικού ρεπορτάζ), έναν δικηγόρο, έναν παλαιό συνδικαλιστή και έναν αγρότη!
Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να προστεθεί οτιδήποτε άλλο για να καταλάβουμε ότι πρόκειται περί του απολύτου εμπαιγμού της κοινής γνώμης.

Twinkle, twinkle little star



Πηγή: ASPA_ON_LINE

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Το παρασκήνιο Παπανδρέου, Soros και Goldman Sachs

ΠΗΓΗ: Sofokleous 10
Ένας περίεργος μηχανισμός κάτι ετοιμάζει στην αγορά με ορόσημο την 15η Απριλίου. Τις τελευταίες μέρες πολλά και ενδιαφέροντα συμβαίνουν στο παρασκήνιο το οικονομικό και χρηματιστηριακό. Κάτι συμβαίνει στο παρασκήνιο του χρηματιστηρίου ένας περίεργος μηχανισμός που.....περιλαμβάνει και την Goldman Sachs κάτι ετοιμάζει. Ήδη στελέχη της GS βρίσκονται στην Ελλάδα και το αμέσως επόμενο διάστημα οι επαφές θα πυκνώσουν ακόμη περισσότερο.
Η GS προφανώς θέλοντας να στηρίξει το σχέδιο των αποκρατικοποιήσεων.  Κύκλοι που παρακολουθούν και γνωρίζουν όσα συμβαίνουν στο οικονομικό και πολιτικό παρασκήνιο αναφέρουν ότι προσεχώς θα ανεβάσουν την αγορά οι ξένοι με προφανή στόχο τις αποκρατικοποιήσεις. Ωστόσο ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί αν θα προηγηθεί η ολοκλήρωση του κύκλου της διόρθωσης δηλαδή να προηγηθεί μια σημαντική πτώση της αγοράς πολύ σύντομα για να ακολουθήσει επίσης σε σύντομο χρονικό διάστημα η άνοδος του χρηματιστηρίου. Φαίνεται ότι όσο πλησιάζουμε προς τις 15 Απριλίου τόσο το σχέδιο αυτό θα βαίνει προς υλοποίηση....
Στις 15 Απριλίου θα ανακοινωθούν νέα μέτρα και κατ΄ ουσία νέο μνημόνιο από την κυβέρνηση και εκεί παίζεται ίσως το τελευταίο χαρτί της κυβερνώσας παράταξης.
Οι εναλλακτικές λύσεις που έχουν εξετασθεί είναι κατά βάση 3 τουλάχιστον με βάση το ρεπορτάζ το οποίο στηρίχθηκε σε πηγή στο υπουργείο Οικονομικών.
Το ελληνικό δημόσιο μέσα στο 2012 να ζητήσει από τους μεγάλους κατόχους ομολόγων δηλαδή την ΕΚΤ κυρίως και τις ελληνικές τράπεζες αλλά και ορισμένες ευρωπαϊκές αντί να πάρουν πίσω το κεφάλαιο τους στην λήξη να ανανεωθεί η διάρκεια του ομολόγου για 5 ή 7 χρόνια. Π.χ. ομόλογο που λήγει το 2012 να λήξει το 2017 ή 2019. Οι όροι των ομολόγων δεν θα αλλάξουν αλλά το μόνο που θα συμβεί είναι επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής.
Σε αυτή την περίπτωση το ελληνικό δημόσιο θα απευθυνθεί σε group επενδυτών κατόχων ελληνικών ομολόγων. Η Ελλάδα στηριζόμενη στην Ευρώπη και στους μηχανισμούς που έχουν δημιουργηθεί ζητάει από τις διεθνείς αγορές όλα τα ομόλογα λήξης από 2 έως 5 χρόνια να ενταχθούν σε καθεστώς επιμήκυνσης με τροποποιημένους δηλαδή καλύτερους όρους. Δηλαδή να υπάρξει αλλαγή στα κουπόνια και στις αποδόσεις.
Η 3η λύση που εξετάζεται είναι να επαναγοραστεί μέρος του χρέους όχι όμως μόνο μέσω των κεφαλαίων που θα αντληθούν από τις αποκρατικοποιήσεις αλλά κυρίως μέσω ενός πολλαπλού σχήματος. Το πλέον σημαντικό στοιχείο σύμφωνα με αξιόπιστη πηγή είναι ότι οι αποφάσεις και η στρατηγική της κυβέρνησης φαίνεται ότι παίρνουν αυτό τον προσανατολισμό. Δηλαδή να επιμηκυνθεί μέρος καθώς το σύνολο είναι σχεδόν αδύνατο του παλαιού χρέους των 340 δις ευρώ περίπου.
Η συνδρομή των αμερικανικών επενδυτικών οίκων θα είναι προφανώς καθοριστική. Πάντως αξίζει να αναφερθεί ότι αυτή η ιδιότυπη αναδιάρθρωση χρέους  έχει πλεονεκτήματα. Δεν ταυτοποιείται με στάση πληρωμών άρα δεν πληρώνονται τα CDS, οι ομολογιούχοι δεν χάνουν επί της ουσίας και ταυτόχρονα δίδεται μια πολύ μεγάλη ανάσα στην κυβέρνηση να προχωρήσει τους σχεδιασμούς της.
Σε όλο αυτό τον σχεδιασμό κομβικό ρόλο θα διαδραματίσει και η Goldman Sachs θέλωντας να αποκτήσει προβάδισμα σε ορισμένα στρατηγικής σημασίας ζητήματα στην Ελλάδα.
Αν δεν πετύχει η επιμήκυνση παρά τις διαψεύσεις της κυβέρνησης η οποία δηλώνει ότι δεν εξετάζει τέτοιο θέμα τότε νομοτελειακά θα έρθει το haircut της κλίμακας 30% με 40%.
Αν υπάρξει βίαιη προσαρμογή και όχι σχεδιασμένη σε ένα τέτοιο καθεστώς αναδιάρθρωσης το σοκ στην οικονομία και στο ΧΑ θα είναι πολύ μεγάλο, πάρα πολύ μεγάλο.
Η Goldman Sachs θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο. Ήδη έχει πάρει κάποιες θέσεις, έκλεισε άλλες ενώ είναι παράδοξο που πρόσφατα έκλεισε και long θέσεις. Στο παρασκήνιο συμβαίνουν πολλά. Δεν γνωρίζουμε όλες τις πτυχές του παρασκηνίου, μας διαφεύγουν κομμάτια του πάζλ.
Κορυφαία στελέχη της Goldman Sachs, του αμερικανικού επενδυτικού οίκου ο οποίος διαδραμάτισε ένα ξεκάθαρα αρνητικό ρόλο στην πορεία εκτροχιασμού της οικονομίας επισκέπτονται την Ελλάδα. H παρουσία της Goldman Sachs έχει ως στόχο να προτείνει λύσεις για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους καθώς και να συμμετάσχει ενεργά στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων.
Η παρουσία της Goldman Sachs ίσως να σηματοδοτεί και αλλαγή στάσης και τάσης στο ελληνικό χρηματιστήριο, στις τράπεζες και στις μεγάλες εταιρίες από short σε long. Προσεχώς θα αποκαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις.
Πολλοί μπορεί να έσπευσαν να διαψεύσουν το δημοσίευμα του Γερμανικού Der Spiegel για τα περί αναδιάρθρωσης αλλά η ουσία είναι ότι η Ελλάδα εξετάζει την αναδιάρθρωση χρέους. Το ελληνικό κράτος απέτυχε να διαμορφώσει ένα πλαίσιο υγιούς λειτουργίας της οικονομίας η οποία χρεοκόπησε και έτσι έδωσε λαβή σε επενδυτικούς οίκους όπως η Goldman Sachs να κερδοσκοπήσουν άγρια μέσω των CDS των παραγώγων των ομολόγων.
Σημειώνεται ότι στην Goldman Sachs απευθύνθηκε το ελληνικό δημόσιο επί κυβέρνησης Σημίτη ώστε με λογιστικές αλχημείες και με το γνωστό swaps να βελτιωθούν τα δημόσια οικονομικά.
Ταυτόχρονα αυτοί που εξώθησαν στην χρεοκοπία την οικονομία εμφανίζονται - στηριζόμενοι στην τεχνογνωσία τους - ως οι πεφωτισμένοι προτείνοντας λύσεις εξόδου από το αδιέξοδο.
Η Goldman Sachs είναι γεγονός ότι είχε διαδραματίσει περίπου πρωταγωνιστικό ρόλο στις αρνητικές εξελίξεις στην Ελλάδα, ωστόσο γεγονός είναι ότι μετά τις τελευταίες συναντήσεις της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με αξιωματούχους του προέδρου Ομπάμα στις ΗΠΑ οι αμερικανικοί επενδυτικοί οίκοι αρχίζουν να αποκτούν πάλι πρόσβαση στην πολιτική εξουσία της Ελλάδος.
Από στιγματισμένοι επενδυτικοί οίκοι πλέον κατατάσσονται σε αυτούς που μπορεί το ελληνικό κράτος να συνεργαστεί. Στο πλαίσιο αυτό έφθασαν την Κυριακή στελέχη της Goldman Sachs και θα έχουν επαφές με πλήθος θεσμικών παραγόντων.
Με βάση πληροφορίες οι προτάσεις τους εστιάζονται στα εξής κομβικά ζητήματα. Στην αναδιάρθρωση χρέους και συγκεκριμένα στην λύση της επιμήκυνσης του παλαιού χρέους των 340 δις ευρώ. Το σχέδιο αποκρατικοποιήσεων των 50 δις ευρώ αποτελεί πρόσφορο έδαφος για υπερκέρδη για τους ξένους που θέλουν να διαχειριστούν τέτοιες υποθέσεις..

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Ο Μύθος του Πασόκου

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ

Το Δεκέμβριο του 2001 στο Μπουένος Άιρες, μεγάλες λαϊκές μάζες κατευθύνονται προς την ιστορική πλατεία «Πλάσα δε Μάγιο.» Η Αργεντινή μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στο παρελθόν, έχει χρεοκοπήσει. Η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί και ο Πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντο Δε Λα Ρούα διαφεύγει από το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο μέσα στη θύελλα του οργισμένου λαού που συγκρουόταν με την αστυνομία, έσπαγε τράπεζες, λεηλατούσε σούπερ μάρκετ και φώναζε μαζικά «Να φύγουν όλοι!». Η κοινωνική έκρηξη του 2001, ήταν το τέλος ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου διάρκειας 10 ετών και άφησε πίσω της 35 νεκρούς (δολοφονημένους από την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς των τραπεζών), 30.000 παράπλευρες απώλειες (ανθρώπους που αυτοκτόνησαν, η υπέστησαν καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια), και περίπου 20.000.000 ανθρώπους (πάνω από το μισό του πληθυσμού) βουτηγμένους στην φτώχεια και τη μιζέρια.
Σχεδόν 10 χρόνια μετά, ο Γιώργος Αυγερόπουλος, που είχε εργαστεί στην Αργεντινή το 2001-2002 κατά την περίοδο της κρίσης, επιστρέφει για μια νέα αυτοψία στην οικονομία, την πολιτική και την κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Επιτόπια Έρευνα, Σενάριο, Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Αυγερόπουλος / Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Έρευνα & Οργάνωση Θέματος: Μανώλης Φυλακτίδης / Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρόκου / Μια παραγωγή της Small Planet, για την ΕΡΤ ©2010-2011
«Στο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας
τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και
οι ζημιές κοινωνικοποιούνται.»
Εδουάρδο Γαλεάνο-Συγγραφέας

ΥΠΟΘΕΣΗ Α' ΜΕΡΟΥΣ
Όταν ο Γιώργος Αυγερόπουλος έφυγε από την Αργεντινή το 2002, είχε αφήσει την ιστορική πλατεία του Μαΐου, γεμάτη διαδηλωτές και συνθήματα. Τώρα την ξαναβλέπει σχεδόν στην ίδια κατάσταση, όμως ο λόγος είναι διαφορετικός. Ο τέως πρόεδρος της Αργεντινής Νέστορ Κίρσνερ,σύζυγος της σημερινής προέδρου Κριστίνα, έχει μόλις πεθάνει, χτυπημένος από ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο. Οι υποστηρικτές του, που αποτελούν και την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, τον θεωρούν ήρωα, καθώς ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να βγάλει την Αργεντινή από την κρίση και να διώξει το Δ.Ν.Τ. από τη χώρα. "Μας έδωσε πίσω την αξιοπρέπειά μας." "Αυτός ήταν που μας απελευθέρωσε από τα νύχια αυτού του αρπαχτικού τέρατος!", είναι μερικές από τις φράσεις των συγκεντρωμένων στην πλατεία. "Και αφού εσείς είστε από την Ελλάδα που περνάει τώρα άσχημες στιγμές, να ξέρετε ότι εμείς ήδη το περάσαμε. Ήμασταν αιχμάλωτοι των δανείων και του συσσωρευμένου χρέους. Κι αυτά τα δάνεια δεν ήταν για εμάς. Δεν ήταν για το λαό. Ποτέ δεν είναι για τον λαό. Γι' αυτό και οι Έλληνες κάνουν καλά και διαδηλώνουν. Είναι θλιβερό να μη μαθαίνεις, να μη καταλαβαίνεις..."
Ο πρώην υπουργός οικονομικών, Ντομίνγο Καβάλο, θεωρείται από τους αντιπάλους του ως ένας από τους πιο βασικούς υπεύθυνους για την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής, το 2001. Είναι ο άνθρωπος που σχεδίασε και υλοποίησε για χρόνια όλο το μοντέλο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η χώρα μέχρι την καταστροφή. Σήμερα ο Ντομίνγο Καβάλο, άλλοτε μια από πιο σημαντικές πολιτικές φιγούρες της Αργεντινής, είναι ένας από τους πιο μισητούς ανθρώπους στην χώρα. Δεν παραδέχεται ότι έχει κάνει κάποιο λάθος. Το αντίθετο: "Αφού ξερίζωσα τον πληθωρισμό και ενοποίησα την Αργεντινή με τον υπόλοιπο κόσμο, αφού επέτρεψα τον εκμοντερνισμό όλων των παραγωγικών δομών της Αργεντινής, τότε θεωρώ ότι αυτά ήταν ένα μεγάλο κατόρθωμα και έχω ένα μερίδιο επιτυχίας, όχι όλο, σ’ αυτό το κατόρθωμα".
Ο Ντομίνγο Καβάλο περιγράφει με λεπτομέρειες ό,τι έγινε πίσω από τις
κλειστές πόρτες των συμβουλίων με το Δ.Ν.Τ. σε Ουάσινγκτον και Μπουένος Άιρες. "Το Δ.Ν.Τ. μας είχε ήδη δώσει ένα δάνειο, προσπαθώντας να βοηθήσει την Αργεντινή να βγει από την οικονομική κρίση, που είχε ήδη ξεκινήσει από τα μέσα του 2000", λέει. "Αυτό φαινόταν ξεκάθαρα. Μας έδωσε λοιπόν ένα δάνειο με εκταμιεύσεις ανά τρίμηνο. Το 1ο τρίμηνο αυτού του προγράμματος δεν είχε τηρηθεί. Έτσι έθεσα στο Δ.Ν.Τ. να αναπρογραμματίσουμε τους στόχους με τέτοιον τρόπο, που να μπορούμε να τους τηρήσουμε.
Γιώργος Αυγερόπουλος: Πόσα ήταν;
Ντομίνγο Καβάλο: Δεν ήταν πολλά. Συνολικά το πρόγραμμα του Δ.Ν.Τ. ήταν 12 δις δολάρια και οι τριμηνιαίες δόσεις ήταν η κάθε μια 1,3 δις δολάρια. Ασήμαντα ποσά, δηλαδή, μπροστά σε αυτά που αναφέρονται για την Ελλάδα. [...] Είχαμε πετύχει τους στόχους μας για το 3ο τρίμηνο. Το οποίο είχε τελειώσει το Σεπτέμβριο. Τότε έστειλαν μιαν αποστολή για να δούνε αν είχαμε πετύχει ή όχι. Είχαμε πετύχει και έπρεπε να εγκρίνουν την επόμενη εκταμίευση. Μετά άρχισαν να παρατηρούν αν θα πετυχαίναμε τους στόχους μας για το 4ο τρίμηνο. Και φυσικά για το 4ο τρίμηνο θα είχαμε προβλήματα για να πετύχουμε τους στόχους. Όπως ούτε και στην Ελλάδα θα μπορέσετε να εκπληρώσετε ακριβώς τους στόχους, όπως έχουν προγραμματιστεί. Έτσι λοιπόν με το επιχείρημα ότι για το 4ο τρίμηνο, που δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί, δεν θα εκπληρώναμε τους στόχους, μας ακύρωσαν την εκταμίευση των χρημάτων για το Νοέμβριο. Και αφού μας αφαίρεσαν την στήριξη, δεν έμενε άλλη λύση απ’ το να εξαγγείλουμε στάση πληρωμών. [...]
Εκείνο τον καιρό κυριαρχούσε η θεωρία της ηθικής του κινδύνου, δηλαδή όταν μια χώρα είναι χρεωμένη και υπάρχουν τράπεζες και κάτοχοι ομολόγων που έχουν δανείσει αυτή τη χώρα, είναι καλύτερα η χώρα να φτάσει στη χρεοκοπία, γιατί έτσι αυτή η χώρα θα υποστεί τις συνέπειες αλλά και οι πιστωτές επίσης θα υποστούν τις συνέπειες, κι αυτό θα αποτελέσει ένα μάθημα για το μέλλον για να μην ξαναχρεωθεί αυτή η χώρα και οι πιστωτές να μην ξαναδανείσουν μια χώρα που θα βρίσκεται κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Δηλαδή εφάρμοσαν σε μας μια θεωρία που σήμερα ευτυχώς κανείς δεν τη υποστηρίζει και που μας έκανε να υποφέρουμε πολύ. Δεν την εφάρμοσαν στην Τουρκία, που ήταν κι αυτή σε κρίση την ίδια εποχή. Αλλά γιατί δεν την εφάρμοσαν στην Τουρκία; Την ίδια χρονιά, το 2001 η Τουρκία βρισκόταν σε μια τρομερή κρίση, αλλά την Τουρκία δεν την έσπρωξαν στη στάση πληρωμής του χρέους. Και δεν την έσπρωξαν γιατί θα χρησιμοποιούσαν την Τουρκία ως στρατιωτική βάση στον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ. Η Αργεντινή, αφού δεν μπορούσε να γίνει βάση για κανέναν πόλεμο, είπαν: «Εντάξει, αυτή είναι η περίπτωση της χώρας που μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα για τις άσχημες συνέπειες της υπερχρέωσης.
Ο Ντομίνγο Καβάλο, ωστόσο, διευκρινίζει ότι η κριτική που κάνει στο Δ.Ν.Τ. δεν είναι η ίδια με αυτή που κάνει η αριστερά. "Το Δ.Ν.Τ. βοήθησε πολλές χώρες, τώρα βοηθά μαζί με την Ευρώπη την Ελλάδα", λέει. "Η μόνη χώρα που δυστυχώς δεν βοήθησε ήταν η Αργεντινή".
"Προσέξτε συμπεριφέρονται όπως οι μαφιόζοι", αντικρούει ο συγγραφέας Εδουάρδο Γαλεάνο. "Απαγάγουν ολόκληρες χώρες. Πληρώνονται τα λύτρα, αλλά δεν επιστρέφουν πίσω τα θύματα. Τα λύτρα τα ονομάζουν «υπηρεσίες του χρέους». Υπαγορεύουν διαταγές στις κυβερνήσεις. Κυβερνούν τις κυβερνήσεις. Γιατί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ονομάζεται «διεθνές», αλλά το διοικούν 5 χώρες κι αυτές είναι που παίρνουν τις αποφάσεις. Γιατί το δικαίωμα ψήφου αναλογεί στο κεφάλαιο που έχει επενδυθεί. Έτσι όσοι έχουν τα περισσότερα λεφτά, είναι αυτοί που διατάζουν. Είναι πέντε χώρες που κυβερνούν τον κόσμο. Και μετά μιλούν για δημοκρατία. Ποια δημοκρατία; Αφού 5 χώρες διοικούν πάνω απ’ τις άλλες".
Ο Καβάλο, αφού περιγράφει το πώς και το γιατί εφάρμοσε το περίφημο κοραλίτο, δεσμεύοντας τις καταθέσεις των πολιτών στις τράπεζες, υπερασπίζεται πλήρως την πολιτική ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας, που εφάρμοσε ο ίδιος την δεκαετία του '90. "Ήταν προβληματικές εταιρίες που δημιουργούσαν τεράστιες απώλειες στο κράτος. Με το να τις ιδιωτικοποιήσουμε, πετύχαμε δυο πράγματα. Απ’ τη μια μεριά εξαφανίστηκαν τα ελλείμματα, δεύτερον το κράτος δεν έπρεπε πια να επενδύει σ’ αυτούς τους τομείς και επένδυσε σ’ αυτούς ο ιδιωτικός τομέας. Έτσι εκσυγχρονίστηκαν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες".
Ωστόσο, ο Άλδο Φερρέρ, ένας από τους πιο γνωστούς και έγκυρους οικονομολόγους της χώρας και πρέσβης της Αργεντινής στη Γαλλία, περιγράφει μια τελείως διαφορετική εικόνα. "Εφαρμόστηκε μια ξέφρενη πολιτική ξεπουλήματος της εθνικής μας κληρονομιάς. Ιδίως του πετρελαίου! Η Αργεντινή ήταν η μόνη χώρα που πούλησε την εθνική της εταιρία πετρελαίου. Πουλήθηκαν τα πάντα! Το τηλέφωνο, οι τηλεπικοινωνίες και τόσα άλλα πουλήθηκαν. Μ’ αυτά πλήρωσαν το χρέος, αλλά το χρέος συνέχισε ν’ αυξάνεται. Έτσι λοιπόν, στο τέλος της περιόδου, αφού είχε πουληθεί η εθνική κληρονομιά, ήμασταν χειρότερα κι απ’ την αρχή. Ήταν μια χείριστη πολιτική! Μια πολιτική με πηγή έμπνευσης τη «μαγεία» της Αγοράς, σύμφωνα με την οποία πρέπει να ανοιχτείς, να πουλάς, να βγάλεις το Κράτος από τη μέση και ν’ αφήσεις τις αυθόρμητες δυνάμεις της Αγοράς σε ένα σκηνικό διεθνούς κερδοσκοπίας, να κάνουν τη χώρα να προοδεύσει. Και το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή".
Σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά, πολλοί από τους καταθέτες, τωνοποίων τα χρήματα μπλοκαρίστηκαν στις τράπεζες, δεν έχουν καταφέρει να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Παρά τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου, που όρισε ότι οι τράπεζες οφείλουν να επιστρέψουν τα χρήματα των ανθρώπων στο αρχικό νόμισμα συν την παρακράτηση των τόκων όλων αυτών των χρόνων, οι τράπεζες κωλυσιεργούν με νομικά τερτίπια. Στους δανειολήπτες, ωστόσο, που είχαν πάρει δάνειο λίγο πριν την κρίση, παίρνουν τους τόκους. Οι ίδιοι μιλούν για τοκογλυφία. Περίπου 2.000.000 ενυπόθηκοι χρεοφειλέτες κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους.
Πολλοί αυτοκτόνησαν μη μπορώντας να αντέξουν την οικονομική τους καταστροφή. Άλλοι επισκέπτονται συχνά τον ψυχίατρό τους. Ο Δρ. Ταραγάνο και οι συνάδελφοί του στην ψυχιατρική κλινική έκαναν μια μελέτη που κράτησε τρία χρόνια πάνω στα περιστατικά που χειρίζονταν καθημερινά. Ανακάλυψαν ότι το ποσοστό των ατόμων που υπέστησαν καρδιολογικά και εγκεφαλικά επεισόδια ως συνέπεια του άγχους που προκλήθηκε από την κρίση, εκτινάχθηκε στο 15%, την ώρα που ο παγκόσμιος μέσος όρος φτάνει μόλις το 2%.
Σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας της, με τον μισό πληθυσμό να έχει βουλιάξει στη φτώχεια και τη μιζέρια, με το κράτος να είναι απόν και στο δρόμο να μην υπάρχει δεκάρα τσακιστή, η κοινωνία έδειξε ότι διαθέτει αντανακλαστικά και εσωτερικές δυνάμεις. Οι άνθρωποι αυτοοργανώθηκαν και άρχισαν να ανταλλάσουν αγαθά και υπηρεσίες. Έτσι εμφανίστηκε το "τρουέκε", ένας προ-καπιταλιστικός τρόπος εμπορίου, ο οποίος εξασφάλισε τη διαβίωση 10.000.000 ανθρώπων. Ο κόσμος συγκεντρωνόταν σε ειδικά μέρη και αντάλλασε προιόντα: Ένα μεταχειρισμένο ρούχο, με ένα κιλό κρέας. "Το ανταλλακτικό παζάρι, όχι μόνο μας έδινε φαγητό, μας έδινε να πιούμε, αλλά και καρδιολόγους και δασκάλους για τα παιδιά μας, για αγγλικά και χορό. Είχαμε συμβολαιογράφους που έγραφαν για σπίτια και οικόπεδα και πληρώνονταν με κουπόνια και σπίτια που πουλιόνταν και αγοράζονταν με κουπόνια που ήταν το νόμισμα της ανταλλαγής. Είχαμε τουρισμό, είχαμε μανικιούρ, κομμωτήριο και πεντικιούρ, υπήρχε καζίνο, όλα αυτά με τα κουπόνια του ανταλλακτικού παζαριού", λέει η Γκρασιέλα Γκραγίσεβιτς, ιδρυτικό μέλος του Τρουέκε. "Ήταν σαν γιορτή, γίνονταν βραδιές, ο κόσμος τραγούδαγε, και κανείς δεν στενοχωριόταν, γιατί μπορούσε να φάει, να ντυθεί, ήταν ένα καταπληκτικό πράγμα! Να μην εξαρτάσαι από τις τράπεζες, από τα σούπερ μάρκετ, απ’ τον υπουργό οικονομίας, από το Δ.Ν.Τ. Η αλήθεια είναι ότι ζήσαμε μια περίοδο πολύ μεγάλης ελευθερίας".
Το Τρουέκε πήρε τεράστια έκταση σε όλη τη χώρα. Τόση, που σύντομα ντόπιοι οικονομικοί κύκλοι, όσο και το ίδιο το Δ.Ν.Τ., απαξίωναν το Τρουέκε ζητώντας τη διάλυσή του, ενώ ένας γερουσιαστής των Η.Π.Α. το χαρακτήρισε οικονομική τρομοκρατία.
"Αυτή η μελέτη της αγοράς μέσα από μια μικροαγορά κάνει τον κόσμο να πραγματοποιεί ένα σπουδαίο άλμα στην θεώρησή του για την οικονομία", λέει ο Ρουμπέν Ραβέρα, συνιδρυτής του Κλαμπ Τρουέκε. "Κι αυτό γνωρίζουμε ότι είναι πολύ επικίνδυνο. Είναι πολύ επικίνδυνο ο κόσμος να κάνει πρακτική μια μέθοδο που του επιτρέπει να είναι ανεξάρτητος. Να είναι αυτός που καθορίζει τη μοίρα του".
Η αρχή του τέλους ήταν όταν η αστυνομία "επισκέφθηκε" για πρώτη φορά το μεγαλύτερο χώρο τρουέκε για έλεγχο. Ταυτόχρονα μεγάλα Μ.Μ.Ε. άρχισαν να μεταδίδουν ότι στο Τρουέκε τα προιόντα που κυκλοφορούσαν ήταν κλεμμένα, ή ότι τα τρόφιμα ήταν από τα σκουπίδια. Ούτε όμως αυτό μπόρεσε να σταματήσει το Τρουέκε. Αυτό ωστόσο που μπόρεσε να το σταματήσει, ήταν τα δεκάδες πλαστά κουπόνια (που ήταν το νόμισμα της συναλλαγής) τα οποία διοχέτευσαν στο ανταλλακτικό εμπόριο άγνωστοι παραχαράκτες. Τα ιδρυτικά μέλη του Τρουέκε πιστεύουν ακόμα και σήμερα ότι αυτό ήταν κάτι οργανωμένο. Σε ρεπορτάζ της εποχής, η αστυνομία συλλαμβάνει εγκληματίες που μετέφεραν ένα εκατομμύριο πλαστά κουπόνια. Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να είναι αυτοσχέδιο, η απάντηση είναι ότι για τέτοια παραγωγή χρειάζονταν μηχανήματα μεγάλης κλίμακας.
Το Τρουέκε συνεχίζεται ακόμα και σήμερα στο Μπουένος Άιρες. Σε χώρους που κρατούν χαμηλό προφίλ και δεν διαφημίζονται για να μη δώσουν στόχο στις αρχές.

ΥΠΟΘΕΣΗ Β' ΜΕΡΟΥΣ
Το 2003 εκλέγεται πρόεδρος της Αργεντινής ο Νέστορ Κίρτσνερ, με μόλις το 22,2 % των ψήφων. Ήταν κυβερνήτης, μιας μακρινής επαρχίας στη Παταγονία. Σήμερα, θεωρείται ήρωας από μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, καθώς κατάφερε να βγάλει την Αργεντινή από την κρίση.
" Ήταν ένας άνδρας αντιφατικός," λέει ο συγγραφέας Εδουάρδο Γαλεάνο. "Προήλθε από το χώρο του Μένεμ και είχε συνεργαστεί στις ιδιωτικοποιήσεις των πετρελαίων. Ήταν ένας από τους κύριους αυτουργούς στις ιδιωτικοποιήσεις των πετρελαίων. Αλλά όταν φτάνει στην Προεδρία γίνεται ένας από τους κυριότερους πρωταγωνιστές της Λατινικής Αμερικής, σ’ αυτήν τη διαδικασία εθνικής αξιοπρέπειας και αλλαγής την οποία βλέπουμε σε αρκετές χώρες της ηπείρου."
Η Αργεντινή αποστασιοποιείται από την επιρροή των ΗΠΑ κλείνοντας στρατηγικές συμφωνίες με τον Τσάβες της Βενεζουέλας, τον Μοράλες της Βολιβίας, τον Κορρέα του Εκουαδόρ, την Μπασελέτ της Χιλής κ.α.
Στο πεδίο της οικονομίας ο Κίρσνερ έχει δίπλα του τον Ρομπέρτο Λαβάνια. Έναν έμπειρο οικονομολόγο και υπουργό της προηγούμενης κυβέρνησης. Η πρώτη τους κίνηση είναι να αποσύρουν οποιαδήποτε αίτηση πόρων προς το ΔΝΤ.
Μέχρι τότε οι προηγούμενοι υπουργοί είχαν προσπαθήσει να διαπραγματευτούν ένα δάνειο ύψους 20 και 25 δις δολαρίων", θυμάται ο Ρομπέρτο Λαβάνια. "Στο πρώτο ραντεβού που είχα με τον Κέλερ, που μετέπειτα έγινε πρόεδρος της Γερμανίας, εκείνη την εποχή ήταν διευθυντής του ΔΝΤ, πήγα να του ανακοινώσω ότι η Αργεντινή αποσύρει οποιαδήποτε αίτηση κεφαλαίων. Γιατί αυτή η αίτηση έδινε χώρο σε διαπραγμάτευση που εκ των πραγμάτων σήμαινε να αποποιηθούμε τον σχεδιασμό οικονομικής πολιτικής. Ήταν μια παντελής επέμβαση στην οικονομία της Αργεντινής. Φυσικά η δικαιολογία ήταν να δοθούν κεφάλαια στην Αργεντινή. Κεφάλαια που θα έμπαιναν από ένα παραθυράκι και θα έβγαιναν από ένα άλλο για να πληρωθούν οι πιστωτές. Ήταν προφανές ότι ο μόνος στόχος ήταν να μειωθεί η χασούρα των πιστωτών . Με το να αποσύρω την αίτηση δανείου, η εξουσία του ΔΝΤ στην Αργεντινή, ελαττώθηκε πολύ γρήγορα."
"Στη συνέχεια προστατεύτηκαν οι συντάξεις και οι μισθοί. Η προηγούμενη κυβέρνηση ακολουθώντας το πρόγραμμα του ΔΝΤ που μοιάζει με αυτό της Ελλάδας, απαίτησε και κατάφερε μια μείωση μισθών και συντάξεων 13%. Εμείς είπαμε ότι αυτό δεν έχει νόημα, γιατί πόσο θα μειώσεις τους μισθούς του δημοσίου για να ικανοποιήσεις τις τράπεζες; Κάναμε ακριβώς τ' αντίθετο. Με δικαστική απόφαση την οποία αποδέχθηκε η κυβέρνηση, επεστράφη το 13 % των μισθών που είχαν κοπεί το 2000. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα ήταν να αναγεννηθεί η αγορά. Τους τελευταίους 8 μήνες του 2002 η Αργεντινή ήδη αναπτυσσόταν με 8%. Και τα επόμενα 4 χρόνια κάπου στο 9%."
Παρόλο όμως που η οικονομική κατάσταση βελτιωνόταν, το απλήρωτο χρέος που είχε διαμαρτυρηθεί, περίπου 93 δις δολάρια, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα της ιστορίας. Ήταν σαφές ότι η Αργεντινή δεν μπορούσε να το ξεπληρώσει. Η κυβέρνηση κράτησε αμετακίνητη στάση. Πρότεινε σε όσους είχαν κρατικά ομόλογα που είχαν λήξει, να τους τα αντικαταστήσει με νέα, πολύ χαμηλότερης τιμής. Για κάθε ένα δολάριο που χρωστούσε η Αργεντινή θα πλήρωνε 25 σεντς και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.
" Ήταν μια αναδιάρθρωση του χρέους που κατέληξε με 75% έκπτωση" λέει ο πρώην υπουργός Οικονομικών της χώρας Ρομπέρτο Λαβάνια. "Οι πιστωτές χρειάστηκε να αποποιηθούν το 75%. Και προσέξτε: Περισσότεροι από 3 στους 4 πιστωτές μπήκαν εθελοντικά στην αναδιάρθρωση του χρέους. Δεν πιέστηκαν. Τους εξηγήσαμε την σοβαρότητα της κατάστασης της Αργεντινής.
Το Δεκέμβριο του 2005 ο πρόεδρος Κίρσνερ αποφασίζει να ξεπληρώσει με μία μόνο δόση ό,τι χρωστάει στο ΔΝΤ. Ήταν περίπου 10 δις δολάρια. Το ανακοινώνει σε μια αιφνίδια συνέντευξη τύπου. Ακόμα και οι εφημερίδες της αντιπολίτευσης χαρακτήρισαν την απόφασή του "ιστορική". Έτσι στις αρχές του 2006, οριστικά η Αργεντινή πληρώνει όλο το χρέος προς το ΔΝΤ και κάνει ακόμα πιο σαφές ότι το ΔΝΤ δεν έχει πλέον κανένα λόγο στην οικονομική πολιτική της Αργεντινής.
Τουλάχιστον ήταν μια συμπεριφορά μεγάλης αξιοπρέπειας!" παρατηρεί ο Εδουάρδο Γαλεάνο. "Όταν έρχονται οι του ΔΝΤ και λένε: «Εσείς θα πρέπει να....». Όχι, κύριοι κάνετε λάθος. Κάνατε λάθος στο μέρος και στη στιγμή. Εδώ σ’ αυτήν τη χώρα δεν μπορείτε να μιλάτε έτσι. Αυτή η χώρα έχει μια κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη. Δεν εκλέξανε εσάς! Κανείς δεν σας ψήφισε. Κύριοι τεχνοκράτες, κανείς δεν σας ψήφισε!"
Σήμερα η Αργεντινή είναι μια χώρα σε πλήρη ανάκαμψη. Παρόλο που δεν είναι δημοφιλής στη διεθνή οικονομική κοινότητα και στις αγορές χρήματος, η οικονομία της αναπτύσσεται με ένα μέσο όρο 7% τον χρόνο.
"Η Αργεντινή τώρα δεν εξαρτάται από τις διεθνείς πιστώσεις, απλά εξαρτάται από τη δική της οικονομία και δεν προστρέχει στις διεθνείς πιστώσεις. Το Κράτος έχει πλεόνασμα" λέει ο έμπειρος οικονομολόγος Άλδο Φερέρ. "Και για να’ ναι ξεκάθαρο: Η Αργεντινή δεν θα έβγαινε από την κρίση, αν δεν είχε αναβάλει την πληρωμή του χρέους. Η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει σε στάση πληρωμής του χρέους; Είναι ένα πολύ περίπλοκο θέμα, λόγω των επιπτώσεων στην Ευρώπη. Ωστόσο νομίζω ότι όταν το πρόβλημα φτάσει σε ένα επίπεδο και δεν είναι δυνατόν να το χειριστείς, είναι πολύ δύσκολο να βγεις από την κρίση ακολουθώντας τους κανόνες. Έτσι λοιπόν η περίπτωση της Αργεντινής αποδεικνύει ότι δεν υπήρχε άλλη λύση από το να μετατρέψει το χρέος σε επίπεδα που να μπορεί να το χειριστεί. Κι όταν το επανατοποθέτησε, η χώρα μπόρεσε να πληρώσει και συνεχίζει να πληρώνει."
Υπάρχει όμως μια μεγάλη σκιά: Ο πληθωρισμός.
"Είμαστε πολύ άσχημα", υποστηρίζει ο πρώην υπουργός οικονομικών Ντομίνγο Καβάλο που κατηγορείται από τους αντιπάλους του ως ένας από τους βασικούς υπεύθυνους για την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής το 2001. "Ο πληθωρισμός είναι το χειρότερο που μπορεί να έχει μια χώρα. (53:03) Ο πληθωρισμός είναι ένας βαρύς φόρος για τους φτωχούς. Αυτό το μήνα που μόλις τελείωσε, η τιμή του κρέατος ξανανέβηκε κατά 15% με 20%. Φανταστείτε λοιπόν τι χτύπημα δέχεται η τσέπη του κόσμου. Δυστυχώς επειδή δεν υπήρξε η βούληση για να γίνει μια διαφανής τακτοποίηση, προτιμήθηκε ο ψεύτικος μηχανισμός της υποτίμησης και της «πεσοποίησης.» Δηλαδή είναι σαν σήμερα στην Ελλάδα αντί να γίνουν οι αναγκαίες θυσίες για να τακτοποιηθούν οι λογαριασμοί στην οικονομία για να αποφευχθεί η υπερβολική χρέωση, να αποφασίσουν να βγουν από το ευρώ και να πουν ότι όλες οι υποχρεώσεις που έχουμε σε ευρώ θα τις μετατρέψουμε σε υποχρεώσεις σε δραχμές. Και μετά ας αφήσουμε τη δραχμή να υποτιμηθεί απέναντι στο ευρώ. Ναι, αλλά ο κόσμος θα παίρνει το μισθό του σε δραχμές και η δραχμή θα υποτιμηθεί ενώ οι τιμές θα φτάσουν στα σύννεφα!"
Στην πρωτεύουσα χτίζονται όλο και περισσότεροι ουρανοξύστες. Τα μαγαζιά είναι γεμάτα, η ζωή ακολουθεί τους συνηθισμένους ρυθμούς μιας μεγαλούπολης, και τίποτα δεν θυμίζει την περιπέτεια που πέρασε η χώρα 10 χρόνια πριν.
Οι μακροοικονομικοί δείκτες είναι υπέροχοι. Παρά την ανάπτυξη όμως, πολλοί Αργεντίνοι περιμένουν ακόμα να δουν τα οφέλη της. Η φτώχεια και η ανεργία μπορεί να μειώθηκαν σε σύγκριση με το 2001, αλλά βρίσκονται ακόμα σε υψηλά επίπεδα.
Οι παραγκουπόλεις μεγάλωσαν
"Υπάρχει ένα παγκόσμιο σύστημα εξουσίας," εξηγεί ο Εδουάρδο Γαλεάνο "που όταν εγώ ήμουν μικρός το έλεγαν Καπιταλισμό ενώ τώρα το αποκαλούν Οικονομία της Αγοράς. Έχει επίσης κι άλλα καλλιτεχνικά ονόματα. Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι κοινωνικοποιεί τις απώλειες και ιδιωτικοποιεί τα κέρδη. Όπου η Αγορά είναι ο αόρατος και σκληρός Θεός, που υπαγορεύει τις διαταγές χωρίς κανείς να βλέπει το πρόσωπό της. Έτσι λοιπόν τίποτα! Υπάρχουν περισσότεροι ναυαγοί παρά ναυτικοί. Είναι σύστημα που αποβάλλει ανθρώπους. Και είναι ανίκανο να ενσωματώσει τα νέα στόματα που γεννιούνται και χρειάζονται να τραφούν. Περισσεύει κόσμος! Κι αυτό είναι μια από τις αντιφάσεις που δεν υπάρχει ανθρώπινη λογική που να μπορεί να την εξηγήσει. Πώς είναι δυνατόν ένας κόσμος που κάθε φορά παράγει όλο και περισσότερα τρόφιμα, έχει κάθε φορά και περισσότερους πεινασμένους; Κι ενάντια σ’ αυτές τις δομές στην Λατινική Αμερική τώρα αρχίζει ένας αγώνας και γίνεται συνειδητό ότι το πεπρωμένο δεν είναι μοιραίο. Αν και οι Έλληνες κάποιες άλλες εποχές πίστεψαν πως ήταν. Στην πραγματικότητα το μέλλον μπορείς να το ανακαλύψεις, να το φανταστείς αντί να υποταχτείς σ’ αυτό."