Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ



                                                                                         Του Ολύμπιου Δαφέρμου
Σήμερα το σύνολο, σχεδόν, της βουλής αποδέχεται ότι δεν υπάρχει άλλη οικονομική πολιτική, για την αντιμετώπιση της κρίσης της χώρας μας, πέραν εκείνης που μας επιβάλλουν οι δανειστές με τα μνημόνια. Μια πολιτική που υπηρετεί το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και την οικονομική ελίτ. Όταν αυτό το ισχυρίζονται τα συστημικά και συντηρητικά κόμματα δείχνει λογικό. Μέσα στην ιδεολογία τους, μέσα στην φυσιογνωμία τους βρίσκεται αυτή η οικονομική πολιτική. Όταν όμως το ισχυρίζεται η Αριστερά, η οποία τάσσεται, εξ ορισμού, με το μέρος των αδύνατων, τότε αυτόματα αυτοκαταργείται. Είναι προφανές ότι τη μια και μοναδική συντηρητική πολιτική μπορούν να την εφαρμόσουν με άνεση τα συντηρητικά κόμματα. Επομένως η Αριστερά δεν χρειάζεται, όταν  παραδέχεται πως δεν υπάρχει, ούτε η ίδια διαθέτει εναλλακτική πρόταση. Έτσι, όμως, έχουν τα πράγματα;
α. Με ποια λογική ονομάζουμε λύση την καταστροφή; Γιατί όπου και να εφαρμόστηκε αυτή η οικονομική πολιτική μόνο την καταστροφή έφερε στην πλειονότητα της κοινωνίας (βλ. Ναόμι Κλάιν: Το δόγμα του σοκ).
β. Ας υποθέσουμε ότι πράγματι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.  Γιατί εμείς, που έχουμε ένα άλλο αξιακό σύστημα βασιζόμενο στον ουμανισμό, πρέπει να υπηρετήσουμε αυτή την αντικοινωνική πολιτική; Αν ζούσαμε στο μεσοπόλεμο και στην περίοδο της κατακόρυφης ανόδου του φασισμού στην Ευρώπη θα έπρεπε να συστρατευθούμε μαζί του;;; Είναι η ίδια λογική. Πάντα οι λογικές της μιας και μοναδικής λύσης εμπεριέχουν, εν μέρει ή εν όλω, ολοκληρωτικές αντιλήψεις
γ. Είναι προφανές όμως ότι ποτέ δεν υπάρχει μια και μοναδική λύση ούτε καν  στα αυστηρά μαθηματικά. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει μια και μοναδική λύση στα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά πράγματα.
Στην εποχή μας οι επιλογές των κυρίαρχων ελίτ καθορίζουν την πολιτική των κρατών ανάλογα με τις αντιστάσεις που συναντούν. Οι αντιστάσεις αυτές είναι αποτελεσματικές μόνο στην περίπτωση που εμπεριέχουν κοινωνικά κινήματα. Μόνο στην περίπτωση που η κοινωνία έχει αφυπνιστεί και έχει διαμορφώσει αιτήματα, προτάσεις και θέσεις μπορεί να συγκροτηθεί αποτελεσματική αντίσταση απέναντι στον ολοκληρωτισμό των αγορών.
Από το 2012 και μετά η κοινωνία εμπιστεύτηκε την αντιμνημονιακή της αντίσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και σταμάτησαν οι κινητοποιήσεις. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ αποθάρρυνε την συγκρότηση κινημάτων με την, αποκλειστικά, κοινοβουλευτική του στρατηγική. Επόμενο, λοιπόν, ήταν η κυβέρνηση της Αριστεράς να βρεθεί μόνη της απέναντι στη σκληρή ηγεσία της Ευρώπης με τα γνωστά αποτελέσματα.
Τώρα η νέα κυβέρνηση, με ψηφισμένο μνημόνιο, έχει απέναντι της τόσο την ηγεσία της Ευρώπης όσο και την ντόπια ισχυρή οικονομική και μιντιακή ελίτ. Ενώ ταυτόχρονα η κοινωνία βρίσκεται σε αδράνεια, με ακυρωμένη δύο φορές την ψήφο της (εκλογές Ιανουαρίου και δημοψήφισμα). Η τελευταία όταν αρχίσουν να εφαρμόζονται τα νέα σκληρά μέτρα το πιθανότερο είναι ότι, τουλάχιστον, θα εκφράσει μια δυσαρέσκεια εναντίον της κυβέρνησης αν δεν στραφεί ενεργά κατά της οικονομικής της πολιτικής. Επομένως τίθεται το ερώτημα: πού θα στηριχθεί η κυβέρνηση για να κτυπήσει την μεγάλη διαφθορά, στην οποία εμπλέκονται ισχυροί οικονομικοί παράγοντες; Και γενικότερα προς τα πού θα κλίνει η πολιτική της κυβέρνησης, χωρίς την στήριξη της κοινωνίας, προκειμένου να μην καταρρεύσει;
5-10-15