Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Ο Πάγκαλος συριΖα...

Της Τζένης Κ.
Επανειλημμένα έχει ειρωνευτεί ο Θόδωρος Πάγκαλος το ΣΥΡΙΖΑ για τα μικροτσούτσουνα ποσοστά του, τα οποία… κατά τη γνώμη του Αντιπροέδρου, ακόμα και σε στύση, αγγίζουν δεν αγγίζουν το 3%. (Δεν έχει τοποθετηθεί χρησιμοποιώντας ακριβώς τη διάλεκτο του Θάνου Ασκητή, αλλά το νόημα αυτό ήταν…). Αν συνυπολογίσει ωστόσο κανείς όλες τις αποδόσεις και τις αναφορές που έχουν γίνει είτε από τον ίδιο είτε από άλλα στελέχη της Κυβέρνησης, σε πράξεις ακτιβισμού, ετσιθελισμού, τρομοκρατίας κλπ εκπορευόμενες από το κόμμα- κουτσουλιά, θα διαπιστώσει μια αντίφαση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν κοινοβουλευτική ανθυπομισοριξιά, έχει δε περιέργως, ασύμμετρα μεγάλη διασπορά (μελών- τρομοκρατών) στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας. Όποια πέτρα να σηκώσεις (δίπλα σε κάποιον ογκόλιθο της ελληνικής πολιτικής σκηνής) αποικίες συριζιγκιών, εργάζονται νυχθημερόν εναντίον των σωτήρων της χώρας. Και είναι να τσατίζεται κανείς. Όχι για το διασυρμό του κόμματος του Αλέξη. Αλλά γιατί δεν απομένει σε όλους εμάς τους υπόλοιπους η παραμικρή πιθανότητα εμπλοκής ή επιθυμίας εμπλοκής σε πράξη εναντίωσης στην Κυβέρνησης. Τα έχει πάρει όλα εργολαβία ο ΣΥΡΙΖΑ. Νομική- ΣΥΡΙΖΑ. Πορείες- ΣΥΡΙΖΑ. Παρίσι- ΣΥΡΙΖΑ. (Όπως ακούγαμε κάποτε το Τσιπίτα- Πανιώνιος). Και την πρόσφατη παρέμβαση φοιτητών κατά τη διάρκεια βραδιάς αφιερωμένης στον Κώστα Γαβρά στη γαλλική πρωτεύουσα, ο Έλληνας αντιπρόεδρος τις απέδωσε σε Γάλλους αναρχικούς και Έλληνες οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ που υπονομεύουν τη διεθνή εικόνα της χώρας.
Τρίζουν τα κόκαλα της Μελίνας που κάποτε προσπαθούσε να ευαισθητοποιήσει τη γαλλική κοινή γνώμη εναντίον του καθεστώτος. Αν ανέπτυσσε αυτές τις δράσεις με τον ίδιο τρόπο σήμερα..., «πασσιονάρια της Κουμουνδούρου» θα την αποκαλούσε ο Αντιπρόεδρος. Οι άλλοτε αυτοεξόριστοι αγωνιστές, σήμερα θα ήτανε εμπαθείς, χαραμοφάηδες, εγκάθετοι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς… Γιατί, κατά την άποψη της ελληνικής αντιπροεδρίας, ουδεμία άλλη κατηγορία πολιτών (α… υπάρχουν και οι ΚΚέδες, μην τους ξεχνάμε κι αυτούς) δεν έχει κάτι να της προσάψει. Ουδέποτε πήγε γυρεύοντας προσβάλλοντας, προκαλώντας, λανσάροντας τον παραλογισμό της ως μοναδική αλήθεια. Ουδέποτε έκανε την εμπαθή εκείνη «ερώτηση» που να δικαιολογεί τώρα την εμπαθή αυτή «απάντηση». Την απάντηση που άρχισε να δίνεται σε μικρές δόσεις, από τις πιο απρόβλεπτες πλευρές, (μιας και στο εσωτερικό ο φόβος φυλάει περισσότερο τα έρημα)… Ουδέποτε ερέθισε με τις επιλογές της το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Είναι μύθος ότι η δράση επιφέρει αντίδραση. Η αντίδραση είναι χούι των Συριζαίων… Δεν έχει κανείς λόγο να εξανίσταται, επειδή ο νυν μετρ του επίσημου τραμπουκισμού πήγε να κάνει τη γλάστρα σε προβολή της ιστορικής ταινίας «Ζ» με τον τρόπο που ο διάολος γίνεται θαμώνας στις εκκλησίες… Ο Θόδωρος Πάγκαλος δραστηριοποιείται επ’ αγαθώ της κοινωνίας βεβαίως- βεβαίως. Απλώς, δεν του το συγχωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ…

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Υπάρχει διέξοδος από την κρίση;

Του Τάκη Φωτόπουλου
Η εξαπάτηση του ελληνικού λαού από την κοινοβουλευτική χούντα, για τα αίτια της μεγαλύτερης μεταπολεμικής κρίσης και τον τρόπο εξόδου από αυτή, έχει φτάσει σε όρια που είναι πρωτόγνωρα ακόμη και για την ελληνική πολιτική σκηνή.
Ο λόγος είναι βέβαια η επίσης πρωτόγνωρη (αν εξαιρέσουμε την περίοδο της στρατιωτικής χούντας) παντελής έλλειψη νομιμοποίησης που χαρακτηρίζει σήμερα τα ανδρείκελα των ντόπιων και ξένων ελίτ που παριστάνουν την κυβέρνηση του τόπου, με την καθοριστική βοήθεια των ΜΜΕ (με επικεφαλής τα κρατικά -που εξαναγκαζόμαστε να τα πληρώνουμε κιόλας- του «ποιητού» - υπουργού που τα διαχειρίζεται και δεν έχουν να ζηλέψουν σχεδόν τίποτα από τα χουντικά της 7ετίας) και των ΜΑΤ στους δρόμους που επιτίθενται να πνίξουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας που μπορεί ν' ακούσει ο χουντικός «λόχος», ο οποίος στηρίζει την «κυβέρνηση»...
Ετσι, με απάτη έγινε η υφαρπαγή της ψήφου το 2009. Με απάτη παρουσιάστηκε σαν «μονόδρομος» το καταστροφικό Μνημόνιο. Με απάτη και συνοπτικές διαδικασίες πέρασαν τα κτηνώδη μέτρα για τη λατινοαμερικανοποίηση της χώρας. Με απάτη έγιναν ψευτο-«διάλογοι» με τις άμεσα πληττόμενες κοινωνικές ομάδες, όταν οι βασικές αποφάσεις ήταν ήδη ειλημμένες. Με την απάτη τής δήθεν «αξιοποίησης» θα ξεπουληθεί ο κοινωνικός πλούτος της χώρας. Τέλος, με απάτη θα γίνει απόπειρα νέας υφαρπαγής της ψήφου, η οποία μάλιστα, εάν επιτύχει, θα δώσει δίκαια στη χώρα το παγκόσμιο ρεκόρ... μαζοχισμού, τη στιγμή που σε όλες τις άλλες χώρες στην Ευρώπη, από την Ουγγαρία και την Ισλανδία μέχρι την Ιρλανδία, τα κόμματα που επέβαλαν αντίστοιχα μέτρα θάφτηκαν κάτω από τη λαϊκή οργή!
Ομως, υπάρχει διέξοδος από την κρίση, πέρα από τον δήθεν «μονόδρομο», ο οποίος θα συσσωρεύει συνεχείς καταστροφές στα λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα τώρα, που με το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» η Ελλάδα, όπως και οι άλλες χώρες της περιφέρειας, θα καταδικαστεί σε μόνιμη συμπίεση των μισθών και ημερομισθίων και αποδιάρθρωση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας, ώστε να βελτιώνεται τεχνητά η ανταγωνιστικότητά της για χάρη της σταθερότητας του ευρώ; Οπως έχω αναπτύξει επανειλημμένα από τη στήλη και συστηματικά σε ειδικό βιβλίο για το θέμα (που «θάβεται» συστηματικά από τα ελεγχόμενα από τις ελίτ ΜΜΕ για ευνόητους λόγους1), τα βραχυπρόθεσμα/μεσοπρόθεσμα μέτρα για να σταματήσουμε την καταστροφική κρίση περνούν μέσα από την ανάκτηση μιας στοιχειώδους οικονομικής κυριαρχίας, που με την ένταξή μας στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ και τώρα με το Μνημόνιο, τη χάσαμε εντελώς. Ετσι, η έξοδος από την Ε.Ε. θα επέτρεπε την επανεισαγωγή της δραχμής και τη σχετική υποτίμησή της (μαζί με μέτρα στήριξης της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων), την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη δραχμοποίηση του χρέους που θα χτυπούσε τις ελίτ και όχι τα ασφαλιστικά μας ταμεία και στη συνέχεια την επαναδιαπραγμάτευσή του (επιμήκυνση και «κούρεμα»), με τελικό στόχο να πληρώσουν όλο το χρέος οι ελίτ που το δημιούργησαν. Εναλλακτικά, θα μας επιβάλουν οι ελίτ τους όρους τους, μετά τη βέβαιη πια χρεοκοπία που προβλέπουν πολλοί διεθνείς οικονομολόγοι.
Από την άλλη μεριά, το κίνημα κατά των μέτρων, βασικά καθοδηγούμενο από κόμματα και οργανώσεις, αναλώνεται είτε σε «παρελάσεις» (κρατικοσοσιαλιστές) είτε σε μαχητικές διαδηλώσεις (ελευθεριακοί) - μέθοδοι που έχουν αποδειχθεί εντελώς ανίσχυρες να ανατρέψουν τις σημερινές κοινοβουλευτικές χούντες και τα μέτρα τους. Στην πραγματικότητα, μόνο ένα μαζικό, σαφώς πολιτικό, απεργιακό κίνημα με αίτημα την απόσυρση όλων των μέτρων, το οποίο θα κορυφωνόταν σε μια γενική απεργία διαρκείας, θα μπορούσε να παραλύσει τον κρατικό μηχανισμό και να οδηγήσει στην ανατροπή της χούντας. Υποθέτοντας ότι η απεργία αυτή θα κατέληγε στη δημιουργία εξεγερσιακών (αλλά όχι επαναστατικών) συνθηκών, θα μπορούσε να οδηγήσει στο σχηματισμό κυβέρνησης λαϊκής ενότητας που θα στηριζόταν από τη λαϊκή βάση όλων των κομμάτων στην υπάρχουσα Βουλή (που θα υποχρέωναν τους βουλευτές τους να ψηφίσουν τη νέα κυβέρνηση) και θα προχωρούσε σε δημοψήφισμα για την ανατροπή όλων των μέτρων της χούντας, κάτω από συνθήκες ισότιμης παρουσίασης όλων των απόψεων για τα μέτρα από τα ΜΜΕ.
Σε περίπτωση που εγκρινόταν η απόσυρση των μέτρων, η κυβέρνηση αυτή θα έπαιρνε τα αναγκαία άμεσα μέτρα για να σταματήσει η έξοδος κεφαλαίου από τη χώρα κ.λπ., αλλά και θα προχωρούσε στη διεξαγωγή εκλογών για να εκφραστεί ο νέος συσχετισμός δυνάμεων σε μια Βουλή που θα μπορούσε να είναι αναθεωρητική, ώστε να περάσουν οι απαιτούμενες ριζικές αλλαγές στο Σύνταγμα. Δηλαδή, αλλαγές που θα υιοθετούσαν την απαγόρευση της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών (υγεία, εκπαίδευση, μεταφορές κ.λπ.), τη ριζική αποκέντρωση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στις τοπικές κοινότητες, καθώς και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη δημιουργία μιας αυτοδύναμης (όχι αυτάρκους) οικονομίας που θα μας απάλλασσε οριστικά από χρέη και εξαρτήσεις - θέμα για το οποίο θα πρέπει να επανέλθουμε.
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos
1. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος, Νοέμ. 2010), κεφ 10. 

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Ο εσμός, η ύβρις και η (άθλια) Πολιτεία.


 
ΠΟΙΟΣ Μαρινάκης, ποιος Μπέος, ποιος συρφετός παραγόντων και αφιονισμένων πιτσιρικάδων; Αυτοί έτσι έμαθαν, έτσι συμπεριφέρονται, έτσι ζουν. Λεφτάδες, τσαμπουκάδες και άρχοντες στον θλιβερό μικρόκοσμο του οπαδικού τζόγου και των εντυπώσεων οι μεν -αγράμματοι και θρασύτατοι οι περισσότεροι από τους παράγοντες του ποδοσφαίρου-, αθύρματα, πιόνια και ματαιωμένα όντα οι δε, οι αφιονισμένοι οπαδοί, τυφλωμένοι παρίες σ' ένα λυτρωτικό γι' αυτούς συν-ανήκειν, δηλαδή σε μια υπαρκτή, ζεστή συλλογικότητα η οποία όμως τους καίει τα σπλάχνα και το μυαλό αντί να τους οιστρηλατεί και να τους εμπνέει...
ΟΛΟΙ αυτοί έτσι έμαθαν, έτσι ζουν. Ασύστολοι στις δηλώσεις και τη συμπεριφορά τους, ασύδοτοι και ατιμώρητοι, λειτουργούν εμπρηστικά, καίνε, ρημάζουν, επιτίθενται, «γαμούν και δέρνουν». Το ίδιο και οι οπαδικές εφημερίδες, το μόνιμο προσάναμμα κάθε πυρφόρου αθλιότητος και ύβρεως... Αυτοί «καλά κάνουν». Και είναι βαρετό να μιλάει κανείς για τις δεδομένες ευθύνες τους, τον αμοραλισμό και την οξειδωτική συμπεριφορά τους. Αυτά είναι θλιβερά δεδομένα, εμπειρικώς διαπιστωμένα και ανακυκλούμενα. Το θέμα είναι η πολιτεία τι κάνει...
ΕΚΕΙ η καρδιά του προβλήματος. Εκεί οι βαρύτατες ευθύνες. Εκεί το ανεξίτηλο στίγμα. Στους εκάστοτε κυβερνώντες, καθώς και στις ηγεσίες που κρατούν τις τύχες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στα χέρια τους. Μηρυκάζουν χρόνια τώρα ηχηρές κοινοτοπίες για την «πάταξη της βίας», την κάθαρση και τα συναφή, αλλά επί της ουσίας ανέχονται και επιδοτούν την αθλιότητα. Διά πράξεων και παραλείψεων. Με αποτέλεσμα ένα έγκλημα διαρκείας, για το οποίο φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη - τουλάχιστον για εγκληματική αμέλεια...
ΔΕΝ χρειάζεται να είναι κάποιος ευφυής, γνώστης του ποδοσφαίρου ή αρμόδιος παράγων για να αντιμετωπίσει την τσογλανιά και την αυθαιρεσία, και να περιορίσει στο ελάχιστον τις αθλιότητες και την ωμή βία. Τα πράγματα είναι απλά: σκληρές τιμωρητικές προβλέψεις του ΚΑΠ (Κανονισμός Αγώνων Ποδοσφαίρου), που θα καίνε και θα εξουθενώνουν τις ΠΑΕ και τα αφεντικά τους, αυτόφωρο και ιδιώνυμο για τους αφιονισμένους. Συγκεκριμένα:
* Πρόβλεψη για βαρύτατη τιμωρία μιας ομάδος της οποίας οι οπαδοί είναι υπότροποι (δακρυγόνα, λέιζερ, ρίψη αντικειμένων κτλ.) και όχι απλώς πρόστιμο ή τιμωρία της έδρας. Λόγω της επαναληπτικότητος του φαινομένου στην Ελλάδα, θα μπορούσαν οι αυστηρές εξοντωτικές προβλέψεις να τύχουν της έγκρισης της UEFA. Και να τιμωρείται μια ομάδα με μηδενισμό και αφαίρεση βαθμών, αν συνεχίζονται παρόμοια φαινόμενα.
* Δεύτερον, μηδενισμός και αφαίρεση βαθμών όταν μπουκάρουν φίλαθλοι στο γήπεδο, με παράλληλη μήνυση και αγωγή εναντίον της διοικήσεως της εν λόγω ομάδος, όταν οι φίλαθλοι αυτοί επιτίθενται εναντίον παιχτών και παραγόντων της αντιπάλου ομάδος... Κανένα ελαφρυντικό, κανένας οίκτος, καμμία παράκαμψη. Τελεία και παύλα.
ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ το ερώτημα: «Γιατί αυτά δεν έχουν γίνει μέχρι τώρα;» Προφανής η απάντηση: Διότι τα κόμματα εξουσίας συμπεριφέρονται δουλικά προς τα αφεντικά του ποδοσφαίρου. Και καταλήγουν θλιβεροί διεκπεραιωτές του τσαμπουκά και της αυθαιρεσίας των παραγόντων με χλωμές ρυθμίσεις και προκλητικά χαϊδολογήματα... Εστω και τώρα, επείγει η αναθεώρηση του ΚΑΠ (στο τέλος της σεζόν) για να σταματήσουν διά παντός οι θεατρινισμοί και οι αθλιότητες. Ιδού η Ρόδος...
Από: http://www.enet.gr/

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Δημοσιογράφος ή Χατζηαβάτης;


  • Ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ, που κάλυπτε ως ρεπόρτερ τα γεγονότα, έλεγε ανοιχτά ότι ήταν με τους «κόκκινους». Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που ήταν με τους «μαύρους». Σε κρίσιμες περιόδους είναι δύσκολο να υπάρχει «ουδέτερη» δημοσιογραφία. Οπως όλοι, έτσι και οι δημοσιογράφοι καλούνται να επιλέξουν πλευρά. Σήμερα οι καιροί είναι διαφορετικοί και τα «στρατόπεδα» άλλα.
    Δεν γίνεται σύγκριση. Ούτε πολεμική σύρραξη έχουμε. Υπάρχουν όμως κι εδώ δύο στρατόπεδα: των «δανειστών», που ζητούν τα χρήματα που δάνεισαν στις ελληνικές κυβερνήσεις μαζί με τους υπέρογκους τόκους, και των εργαζομένων, που καλούνται να πληρώσουν με θυσίες τα χρέη που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι. Είναι πολύ διαφορετικές οι «αλήθειες» της κάθε πλευράς. Οπως και οι πολιτικές που συμφέρουν την καθεμία. Τα συμφέροντα των δύο «στρατοπέδων» συγκρούονται. Οι δανειστές μπορούν να πάρουν όσα ζητούν, μόνο αν γονατίσουν οι έλληνες εργαζόμενοι. Κι αν οι έλληνες εργαζόμενοι θέλουν να μη γονατίσουν, δεν γίνεται οι δανειστές να πάρουν όλα όσα ζητούν. Γι' αυτό και δεν μπορεί να είναι κανείς και με τους δανειστές και με τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει πλευρά και ακολουθεί την πολιτική που χαράζουν οι πρώτοι. Οι δημοσιογράφοι είναι κι αυτοί εργαζόμενοι, και μάλιστα μεταξύ των πρώτων που βιώνουν την κρίση, με απολύσεις, περικοπές και καθημερινά αυξανόμενη ανεργία.
    Τον τόνο όμως δίνουν τα τηλεοπτικά δελτία και οι καλοπληρωμένοι «απολογητές της εξουσίας». Αυτοί που έχουν βαφτίσει τις απεργίες «ταλαιπωρίες» (δεν λένε απεργούν οι Χ εργαζόμενοι για τα Ψ αιτήματα, αλλά «ταλαιπωρία περιμένει και πάλι τους πολίτες» ...κ.λπ.), αυτοί που όταν καίγεται η Κερατέα το αποσιωπούν και δεν βλέπουν πουθενά την είδηση, αυτοί που παρουσιάζουν ως «ανάσα» την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους...
    Φυσικά τα ΜΜΕ δεν είναι ούτε σωματεία, ούτε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Είναι επιχειρήσεις, κάποιες από τα οποίες με πολύπλοκες εξαρτήσεις. Οι δημοσιογράφοι που εργάζονται σε αυτά, όμως, μπορούν να διατηρήσουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Κι αν δεν μπορούμε να διαλέξουμε το στρατόπεδο στο οποίο ανήκουμε, ας μην ξεπέσουμε στο επίπεδο του Χατζηαβάτη. Προσωπικά δεν θυμώνω με αυτούς που φωνάζουν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Ντρέπομαι, γιατί καταλαβαίνω την οργή τους. Και δεν έχει νόημα να λέμε ότι δεν «είμαστε όλοι ίδιοι». Είναι καιρός να το αποδείξουμε. 
    Πηγή: Ελευθεροτυπία

Οι σημερινοί «νονοί» του ποδοσφαίρου και η χυδαιότητά τους

 
Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011
Μόνο όσοι είναι τυφλωμένοι από οπαδικό, φανατικό κρετινισμό δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί την «ποίηση» της σήψης και βρωμιάς…
Όσο σαπίζει ένα καθεστώς, τόσο και πιο βάρβαρα «ξερνιούνται» και αποτυπώνονται τα εκκρίματα του «πολιτισμού» του στο ποδόσφαιρο…
Σε παλιότερες εποχές υπήρχε μια «δημοκρατική» ισορροπία: Η ισορροπία της «δημοκρατικής» απάτης και «εναλλαγής» που ζούσαμε και στον πολιτικό στίβο μεταξύ των δύο μεγάλων αστικών κυβερνητικών παρατάξεων…
Τα δύο «μεγαλομαφιόζικα» σωματεία, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, είχαν επιβάλει το καθεστώς του ελέγχου του ποδοσφαίρου, των στημένων παιχνιδιών και ...
της «δημοκρατικής» εναλλαγής στα πρωταθλήματα, με τις ίδιες «εκλογικές» νοθείες που βλέπαμε στα καθεστωτικά κυβερνητικά κόμματα.
Κάπου- κάπου, για άλλοθι, έσπαγε αυτό το «κατενάτσιο» της «διακριτικής» μαφίας των δύο μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου…
Ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποίησης και η επέλαση των μαφιών του χρήματος ισοπέδωσε και αυτές τις «ντροπαλές συστολές», όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στο ποδόσφαιρο.
Η μοχθηρία της νέας, νεοταξικής «δεξιάς» (πασοκικός εκσυγχρονισμός) κυριάρχησε ασύστολα και στο ποδοσφαιρικό ισοδύναμο των οικονομικών και πολιτικών μαφιών.
Οι νέοι «νονοί» του χρήματος, της ρεμούλας και της κερδοσκοπικής αναισχυντίας και απληστίας κυριάρχησαν σε όλους τους τομείς.
Στο ποδόσφαιρο αυτό αποτυπώθηκε πιο γλαφυρά, πιο ανενδοίαστα και πιο μοχθηρά: κατακλύστηκε από «νονούς», από «μπράβους» της νύχτας, από πλυντήρια ξεπλύματος μαύρου χρήματος, από τη χυδαιότητα του τραμπουκισμού…
Το ορόσημο αυτής της ποδοσφαιρικής βαρβαρότητας ήταν ο Κόκκαλης.
Η μοχθηρή, αλλά και η πλέον χυδαία γκριμάτσα αυτής της βαρβαρότητας είναι ο σημερινός πρόεδρος του Ολυμπιακού, ο Μαρινάκης…
Μόνο ακραία κοινωνικά κατακάθια και «μπράβοι» του χρήματος (όχι κεφαλαιοκράτες, αλλά «μπράβοι» του χρήματος) μπορεί να είναι πρόεδροι των σημερινών ποδοσφαιρικών σωματείων, να συμπεριφέρονται με τέτοια προκλητική και αυθάδη χυδαιότητα και προκλητικότητα, και να χρησιμοποιούν, χωρίς καμία συστολή τη γλώσσα της Τρούμπας…
Στο πρόσωπο του Μαρινάκη αποτυπώνεται όλος ο βόρβορος αυτού του κόσμου των «μαφιών-μεταπρατών» του χρήματος…
Χειρότερο και από αυτή τη δικτατορική αυθάδεια των μαϊμούδων-διαιτητών του ντέρμπυ είναι η χυδαιότητα Μαρινάκη και η ψυχωτική παράνοια που καλλιεργείται στους οπαδικούς στρατούς.
Γιατί είναι ψυχωτική φασιστική αυθάδεια να «μπουκάρουν» τα αλαλάζοντα, ντοπαρισμένα «πρόβατα» των φανατικών και να δέρνουν τους αντιπάλους…
Το διαιτητικό έγκλημα που διαπράχθηκε στο ματς είναι διατεταγμένη εκτέλεση αυτού του μαφιόζικου ποδοσφαιρικού καθεστώτος.
Ο Ολυμπιακός με τη διαιτησία δίπλα του δεν θα έχανε το πρωτάθλημα ούτε με ήττα από τον Παναθηναϊκό, πόσο μάλλον με ισοπαλία.
Δεν χρειαζόταν, συνεπώς να διαπραχθεί τέτοιο ΑΝΟΙΚΤΟ διαιτητικό έγκλημα.
Αλλά, όπως, οι ιμπεριαλιστές γκάνγκστερ των ΗΠΑ, διαλαλούν ΑΝΟΙΚΤΑ την τρομοκρατική τους εξουσία και ΕΠΙΒΟΛΗ, έτσι και οι «γκάνγκστερ» του ελληνικού ποδοσφαίρου διατρανώνουν ανοικτά την τρομοκρατία τους, τη χυδαιότητά τους και τον εξευτελισμό του αντιπάλου…
Φυσικά να μη περιμένει κανείς ότι θα υπάρξουν σοβαρές «κυρώσεις» για αυτόν τον γκανγκστερισμό. Όλο το σύστημα σήμερα λειτουργεί δικτατορικά - γκανγκστερικά…
Και μια τελευταία παρατήρηση: Τώρα φαίνεται καθαρά και το γιατί «αποσύρθηκε» ο Βαρδινογιάννης και ιδιαίτερα οι «νονοί» του χρήματος: Βγενόπουλος και Πατέρας…
Είχανε καθαρή εικόνα του εφετινού ποδοσφαιρικού καθεστώτος και γνώριζαν το τι θα συμβεί…

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Η βία των ΜΑΤ του Παπανδρέου στην Κερατέα


εργοστάσια χωρίς αγάλματα

Ναυτίλος
  • Η θαυμαστή εξέλιξη του καπιταλισμού στον νέο γενναίο μας κόσμο. Το 2008 ο αριθμός των φτωχών και των εξαθλιωμένων στον πλανήτη, όσων δηλαδή ζουν με λιγότερα από 1,25 δολάριο την ημέρα, υπολογιζόταν σε 105 εκατομμύρια ψυχές. Μόλις μέσα σε δύο χρόνια, εν μέσω κρίσης κι ενώ ο πλούτος συνεχίζει να συγκεντρώνεται στα χέρια των όλο και πιο πλούσιων,
    ο αριθμός των φτωχών ανά την υφήλιο εκτοξεύτηκε στους 1,2 δισεκατομμύριο ανθρώπους. (Τα στοιχεία απ' την Παγκόσμια Τράπεζα).
    Δεν υπάρχει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο.
    Ο δε ρυθμός των αριθμών με τους οποίους τρέχει η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι της τάξεως των 44.000.000 ανθρώπων το εξάμηνο -τουλάχιστον εις ό,τι αφορά το τελευταίο εξάμηνο του 2010...
    Σχόλιο;
    Είπε η κυρία Νταλάρα για τους μετανάστες που βολοδέρνουν «ανά τας οδούς και τας ρύμας» ότι: «Οσοι στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων, δεν μπορούν να κυκλοφορούν ασκόπως». Σκοπίμως;
    Οπως και να 'χει, ωραία διατύπωση! Στη γλώσσα των παιδονόμων που επόπτευαν τα πέριξ, εκεί στον χωροχρόνο πριν από τη χούντα, όταν
    άδειαζαν αίφνης οι χωματόδρομοι κι έμενε η μπάλα στην αλάνα ακίνητη, ώσπου να περάσει με το αργό του βήμα και το κακό του μάτι το σκέλεθρο - ο σερίφης των πιτσιρικάδων
    συνήθως ένας ρουφιάνος και μεθύστακας, που πληρωνόταν για τα χρηστά του ήθη τον μισθό των τρεις κι εξήντα εκείνης της εποχής...
    *****
    Ομως, σήμερα Σάββατο, ο χρόνος είναι λίγο πιο ευρύχωρος και χαζεύω μια παλιά φωτογραφία τυπωμένη στο φρέσκο χαρτί της εφημερίδας με θέμα παλιές βιομηχανικές εγκαταστάσεις...
    Που πια δεν λειτουργούν.
    Τοπία αποβιομηχάνισης που σε γεμίζουν με ένα αίσθημα απώλειας. Οταν τα βλέπεις ντεκόρ σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας κι άλλα παράξενα φιλμ τα επισκέπτεσαι, αναπαλαιωμένα, ως πολιτιστικά κέντρα, εκεί που κάποτε γινόταν νήμα το μαλλί με βάρδιες, τώρα να οργανώνονται «βραδυές», πέντε- δέκα τον χρόνο, για ένα βιβλίο ή έναν ποιητή, ωραίο
     
    δεν λέω, ίσως μια απόδραση από την πλήξη στις επαρχίες και μια κάποια απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων αλλά στα
    μάτια σου το παλιό βιομηχανικό τοπίο επιμένει· καπνίζει η φωτογραφία του το τσιγάρο της, περιμένοντας να κιτρινίσει το χαρτί, να θολώσει η εικόνα μέσα στις ομίχλες που έρχονται...
    ....................................
    Στέρεες βιομηχανικές κατασκευές, από μπετόν κι ατσάλι, με χοντρές βίδες και καλοδεμένες σκαλωσιές, σαν αμερικάνικες ή σαν σοβιετικές, τώρα σκουριάζουν
    περιμένοντας την αναπαλαίωση ή το γκρέμισμα,
    πρόσωπα απόστρατων εργατών με χοντρά τετράγωνα χέρια - αλήθεια, σαν έρθει το βράδυ και κλείσει ο καφενές, τι γίνεται;
    Στον δρόμο για το σπίτι
    κυπαρισσάκια, φρουροί της νύχτας στην εξοχή.
    Αλλά και στέρφα δέντρα με ξερά κλαδιά απλωμένα, να κουρνιάζουν μέσα τους οι Ερινύες για όσα δεν πήγαν καλά, για όλα εκείνα που δεν τα φύλαξε το φυλαχτό τους...
    ...περνάει η ώρα και φθάνοντας στο σπίτι, δεν μπαίνει μέσα μαζί σου η σκιά σου. Της συμβαίνουν πράγματα νυχτερινά, όπως όταν ταράζονται από μόνα τους τα εγγύς ύδατα
    σαν να βάδισε επί των κυμάτων ακύμαντος κάποιος.
    ***
    Νύχτα σαν τη μελοποίηση του Μικρούτσικου στον Ρίτσο. Με το τραπέζι στο σαλονάκι στρωμένο για τον δείπνο -ακριβά επαρχιακά ασημικά και πορσελάνες- να περιμένει στον αιώνα να έρθουν ξανά να καθίσουν αντικρυστά οι δύο αγαπημένες του σκιές - ποτέ δεν συμβαίνει, τα εργοστάσια που σταματούν να δουλεύουν δεν ξαναδουλεύουν πια. Απομένουν τα κουφάρια τους να μνέσκουν σαν καράβια στη στεριά· με τις φωτιές και τις αντάρες τους να ξαναγίνονται ωχρό χώμα, δόντια του δράκου που ξαναχώθηκαν κάτω απ' τη γη, απογευματινή ησυχία, ένα γκράφιτυ που πια δεν μπορεί να διαβάσει κανείς...
    Δεν δέθηκε το ατσάλι, το έκανε φραγκοδίφραγκα ο λογιστής· και το Σάββατο, σαν ένα παλιό σκουριασμένο Σεβρολέτ πικ απ, φαντάζεται τα νιάτα του καβάλα σε 3.600 κυβικά, γυαλιά ηλίου - με το βλέμμα του Στηβ Μακ Κουήν καρφωμένο στα σύρματα...
    Αρκεί να μη νυχτώνει...

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Υπερπλασία και Καρκίνος του Προστάτη. Ρομποτική Τεχνολογία Επέμβασης


 
Βασίλης Πουλάκης
Χειρουργός Ουρολόγος Ανδρολόγος

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Το στομάχι που σκέφτεται…(της Λιάνας Κανέλη)


Quantcast


Λαμόγια, φοροφυγάδες, μπαταχτσήδες, τελμπεχανάδες, κοπρίτες, βολεμένοι, διεφθαρμένοι, κ.λπ., κ.λπ… Αυτές είναι μερικές μόνο από τις βρισιές που εκτόξευσαν και εκτοξεύουν οι κυβερνώντες εναντίον όλων μας, εκφασισμένα γενικευτικά, εντός εκτός Ελλάδας. Ομιλούν ως καθαροί, διορθωτές όχι απλώς του καθενός και της καθεμιάς μας αλλά και του DNA μας ακόμη. Με το βδελυρό καλοσιδερωμένο ύφος που είχε ο Μπους όταν έλεγε όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου, απευθύνονται στην πλέμπα σε παράξενα δίδυμα ζευγάρια από το Λοβέρδο και τον Παπουτσή ως τον Ρέππα και τον Μανδραβέλη.
Ολοι μας συλλήβδην τουβλάκια του Μάνου που του χαλάσαμε το αστικό lego με διαδηλώσεις, υπαίθριες συναθροίσεις, διαμαρτυρίες στις γειτονιές και γενικευμένες εμπόλεμες αντιστάσεις σαν της Κερατέας.
Σε διαπροσωπικό επίπεδο οι μισές απ’ αυτές τις βρισιές ή και μία μόνο θα οδηγούσε τον καθένα και την καθεμιά από μας στο νοσοκομείο ή στο κρατητήριο επειδή πιαστήκαμε στα χέρια με τους υβριστές. Κι όμως, αυτό το λεξιλόγιο λουμπενοποιημένα χουλιγκάνικο («πούλα ρε τώρα την ΠΑΕ») πέρασε και στην τρόικα που με τον επισημότερο τρόπο έστησε ένα σκλαβοπάζαρο και φωνάζει «πουλάτε, ξεπουλάτε, γιατί αγοράζουμε».
Ο εκχυδαϊσμός του πολιτικού λεξιλογίου με άρωμα πρώιμου μουσολινισμού έχει επιπτώσεις πολιτισμικής διαστροφής που θα τις εισπράξουμε στο όχι μακρινό μέλλον με μια γενιά χαμένη στην απολίτικη χάπενινγκ αντίσταση εξαιρετικά πρόσφορη για μικρούς και μεγάλους εκκολαπτόμενους Ροβεσπιέρους της διπλανής πόρτας.
Θέλει προσοχή κι απαντοχή και βαθιά μελέτη η καθημερινώς επιβεβαιούμενη αξιωματική ρήση του Μακλούαν «το μέσο είναι το μήνυμα». Με συνομιλητή το ΣΚΑΪ και την Αστυνομική Διεύθυνση Σερρών, με αντισυμβαλλόμενο τον Πεταλωτή που αγνοεί τάχα μου δήθεν την υφή, το σκοπό και τα μέσα της άσκησης στο Κιλκίς ή την κάθε γκρουπουσκούλικη ΜΚΟ που πουλάει νταβαντζιλίκι σε εμφανώς αναξιοπαθούντες ντόπιους και ξένους προλετάριους το παιχνίδι γίνεται με σημαδεμένη τράπουλα, εκτυφλωτική αναίδεια και όζουσα περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιας καταπτωτικής αποσύνθεσης. Θέλει προσοχή αυτό το πολιτικό καμπαρέ ενός διαρκούς μεσοπολεμικού νοσηρού κλίματος που σαγηνεύεται από τον Κυνόδοντα κι αποτάσσεται μετά βδελυγμίας, την παιδεραστία. Η Ευρώπη ξέφτισε κι αγκιστρώνεται από τα στρας του Μπερλουσκονισμού και τις ψυχαναλύσεις κάθε μούμιας που κοσμεί μουσεία φτιαγμένα από λάφυρα εισβολέων και νομιμοποιημένων σφαγέων – κονκισταδόρες.
Η πολιτισμική επικοινωνιακή κατρακύλα, ο γκλαμουράτος ταξικός δωσιλογισμός, η αριστερή επιθετική αυτοκριτική, τα αγριόχορτα – ζιζάνια των φανταχτερών και προβεβλημένων υποκειμενισμών καθιστά πιο επιτακτική από ποτέ την ανάγκη μιας πολιτιστικής έσχατης γραμμής άμυνας, γιατί αυτό που έρχεται είναι λάσπη ανακατεμένη με αίμα και αναγωγή των μαζικών εγκλημάτων σε βάρος του λαού σε τυπικές αναφορές στατιστικών μεγεθών. Οταν οι άνεργοι αυξάνονται ευθέως ανάλογα των κερδών, τότε τα φώτα στο πολιτικό καμπαρέ δείχνουν πιο σαπούνι φτιαγμένο από ανθρώπινη σάρκα ετοιμάζεται να καθαρίσει τη δήθεν κόπρο του αφεντικού Αυγείου. Δεν είναι ο Ηρακλής. Είναι ο φασίστας με τη στολή των καιρών καρεδάκι σε παράθυρο της μικρής οθόνης των μεγάλων ψεμάτων. Ο πολλαπλασιαστής ισχύος των κομμουνιστών ήταν πάντα η τέχνη, ο πολιτισμός. Αυτή, είναι μάχη που κρίνει εν πολλοίς τον πόλεμο για ένα αξιοπρεπώς σταθερά γεμάτο στομάχι που μπορεί κι εξακολουθεί να σκέφτεται πέραν της πείνας…
Πηγή:  citypress-gr

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Τι πρέπει να κάνουμε; Απαντά ο ποιητής Χάρης Βλαβιανός

Tvxs, 14.2.11
Πώς φτάσαμε από τον «ηρωικό» Θεοδωράκη και την «επική» Φαραντούρη στον προγλωσσικό Ρουβά και την «ανορθωμένη» Βίσση; Από τα μπουντρούμια της ΕΑΤ/ΕΣΑ στις βίλες της Μυκόνου; Από την αυτοθυσία του Παναγούλη στο «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου; Από το «ΑΝΤΙ» και τον «Πολίτη» στο ΝΙΤRΟ και το FAQ; Στην Ιστορία υπάρχουν τομές, βίαιες ανατροπές αλλά πάντα διακρίνουμε και τη δύναμη της συνέχειας. Υπάρχει επομένως μία αιτία που η Ελλάδα του 2011 είναι αυτή που είναι. Και η αιτία είναι ένα ψέμα που είπαμε στον εαυτό μας εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, που μετά το κάναμε πράξη και για το οποίο τώρα ελάχιστοι από μας μετανιώνουν. Αυτό το ψέμα είναι τώρα η ζωή μας. Και δύσκολα θα βγάλουμε μέσα από αυτό μια νέα αλήθεια. Εκτός κι αν τα παιδιά μας
Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης, των επιστημών και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του ποιητή και διευθυντή του περιοδικού «Ποιητική», Χάρη Βλαβιανού.
«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: ο Έλληνας»
1. Αυτονόητη διαπίστωση: οι ευθύνες για την κρίση βαραίνουν όλους μας, κι ας μην είναι εξίσου μοιρασμένες. Η Ελλάδα κατάφερε να οικοδομήσει ένα κράτος [διεφθαρμένο, φαύλο, σαθρό], αλλά όχι μια κοινωνία. Είμαστε άθροισμα ατόμων που το καθένα κοιτάζει να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο [και παράνομο] το συμφέρον του σε βάρος των υπολοίπων. Δεν υπάρχει αίσθηση κοινού πεπρωμένου, άρα αποδοχή της ανάγκης για θυσίες.
2. Συζητάμε διαρκώς για τις ευθύνες των πολιτικών. Είναι ασφαλώς μεγάλες. Ξεχνάμε όμως τις δικές μας. Οι πολιτικοί είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας». Είναι άνθρωποι «δικοί μας». Βρίσκονται εκεί που τους τοποθετήσαμε για έναν και μόνο λόγο: για να ικανοποιήσουν τις δικές μας επιθυμίες. Το τίμημα γνωστό: κι αυτοί θα επωφεληθούν από τη συναλλαγή. Έτσι ορίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού. Απλώς, όταν σ’ ένα σύνολο οι πάντες συμπεριφέρονται ως “free riders”, θα έρθει η στιγμή που θα χρεοκοπήσουν ομαδικά. Η φράση «κορόιδο είμαι εγώ;», αν ειπωθεί ταυτόχρονα απ’ όλους, οδηγεί ακριβώς στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. «Είναι πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα από τα μάτι μιας βελόνας, αν τη ‘λαδώσουμε’ πρώτα», λέει μια ναπολιτάνικη παροιμία. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δική μας.
3. Όταν το 1989 [εν μέσω του σκανδάλου Κοσκωτά] ο Παπανδρέου είχε πει το περίφημο, «δεν υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει λαός», υπογράμμιζε με σαφή και πυκνό τρόπο, το αυτονόητο. Εξού και παραμένει ένας από τους πλέον δημοφιλείς πολιτικούς μας. Οι θεσμοί είναι κάτι χειροπιαστό. Είναι οι «φράκτες» του Χέγκελ που «καθοδηγούν, την αγέλη των ανθρώπων σε μια κοινωνία». Ο «λαός» είναι κάτι ακαθόριστο που παύει να έχει νόημα όταν μιλάμε για ευθύνη.
4. «Η συνείδηση», έλεγε ο μέγας ιταλός κωμικός Αλμπέρτο Σόρντι, «είναι εκείνη η φωνή που την ώρα που διαπράττεις το έγκλημα σου ψιθυρίζει να μην αφήνεις πίσω σου δακτυλικά αποτυπώματα». Επομένως όταν όλοι μας επαναλαμβάνουμε σε κάθε ευκαιρία ότι έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη, εννοούμε ότι φροντίσαμε τα αποτυπώματα να είναι του διπλανού μας.
5. Νόμοι στην Ελλάδα υπάρχουν. Αλλά για να λειτουργήσουν πρέπει η πολιτεία [πολιτικοί και πολίτες] να δημιουργήσει ένα πλαίσιο, ένα περιβάλλον [ένα «πνεύμα» θα έλεγε ο Μοντεσκιέ] που να τους «προστατεύει». Τέτοιο πλαίσιο στην Ελλάδα δεν υφίσταται. Επομένως;
[Ως προς αυτό τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη είναι διαφωτιστικά. Όχι όμως όπως το εννοούσε ο Σεφέρης.]
6. Δεν είναι τυχαίο ότι σε καμία ευρωπαϊκή γλώσσα δεν υπάρχουν οι λέξεις «αυθαίρετο», «ημιυπαίθριο». [Δεν ήταν μόνο ο Ελύτης δεινός γλωσσοπλάστης].
7. Μνημονεύουμε διαρκώς τους αρχαίους [παρ’ όλο που κανένα κρατικό Ίδρυμα, ούτε καν η Ακαδημία, δεν έχει φροντίσει εδώ και 180 χρόνια για μια έγκυρη έκδοση των κειμένων]. Επομένως γνωρίζουμε το νόημα της λέξης «ύβρις» και τι αυτή συνεπάγεται. Ζούμε τις συνέπειες της. Δεν μπορεί κανείς να ταξιδεύει μονίμως στην πρώτη θέση με εισιτήριο τρίτης.
8.
Όπως σημειώνει ο ιρλανδός συγγραφέας Μπρένταν Μπίαμ, στον 19ο αιώνα, στο κελί των θανατοποινιτών, στις φυλακές του Ντάραμ, οι αρχές είχαν αναρτήσει ξύλινη πινακίδα που έγραφε: «Το σήμερα είναι το αύριο που εχθές φοβόσουν ότι θα ’ρθει». Ήταν το τελευταίο πράγμα που αντίκριζαν οι μελλοθάνατοι προτού οδηγηθούν στην κρεμάλα. Μήπως θα έπρεπε και εμείς να αναρτήσουμε την ίδια επιγραφή στις πλατείες των πόλεων και των χωριών μας;
9. Το θηρίο στην αρένα είναι ο όχλος, όχι το αιλουροειδές. Η Ελλάδα κατάντησε Κολοσσαίο — συνονθύλευμα εγωπαθών θεατών. Άρα γιατί εξανίσταται αν η Τρόικα [η triumvirates] ορίζει τη μοίρα της; Απλώς η Ρώμη μετακόμισε στις Βρυξέλλες και ο Καίσαρ φοράει πλέον κουστούμι Αρμάνι.
10. «Ευτυχώς αποφύγαμε το σκάνδαλο. Απαγορεύτηκε η δημοσιοποίηση των πρακτικών της έρευνας. Ο Ποντίφικας μεταξύ άλλων είχε κατηγορηθεί για πειρατεία, βιασμό, φόνο, σοδομισμό και μαστροπεία». Ο Άγγλος ιστορικός Γίββων σε επιστολή του προς δικαστικό. (Φράση που μας αφήνει παγερά αδιάφορους.)
10+1 Επαναλαμβάνουμε διαρκώς ότι μοναδική διέξοδος από την κρίση είναι να αναλάβει τα ινία της χώρας μια νέα γενιά ανθρώπων με άλλες αξίες, άλλες νοοτροπίες, άλλες προτεραιότητες, άλλα οράματα, μια γενιά που θα έχει διδαχθεί στα σχολεία και τα Πανεπιστήμιά μας ένα νέο ήθος. Αν ισχύει μια τέτοια αισιόδοξη αντίληψη, τότε γιατί από τη γενιά του Πολυτεχνείου, την πλέον αγωνιστική, μαρτυρική και εγγράμματη γενιά των τελευταίων δεκαετιών, παραδόθηκε η Ελλάδα σε βαθιά παρακμή, με έντονα τα σημάδια της σήψης και της διαφθοράς σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής; Μια χώρα βουτηγμένη στο life style, τα σκάνδαλα, την ανομία, τη βουλιμία για εύκολο και παράνομο χρήμα; Πώς φτάσαμε από τον «ηρωικό» Θεοδωράκη και την «επική» Φαραντούρη στον προγλωσσικό Ρουβά και την «ανορθωμένη» Βίσση; Από τα μπουντρούμια της ΕΑΤ/ΕΣΑ στις βίλες της Μυκόνου; Από την αυτοθυσία του Παναγούλη στο «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου; Από το «ΑΝΤΙ» και τον «Πολίτη» στο ΝΙΤRΟ και το FAQ; Στην Ιστορία υπάρχουν τομές, βίαιες ανατροπές αλλά πάντα διακρίνουμε και τη δύναμη της συνέχειας. Υπάρχει επομένως μία αιτία που η Ελλάδα του 2011 είναι αυτή που είναι. Και η αιτία είναι ένα ψέμα που είπαμε στον εαυτό μας εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, που μετά το κάναμε πράξη και για το οποίο τώρα ελάχιστοι από μας μετανιώνουν. Αυτό το ψέμα είναι τώρα η ζωή μας. Και δύσκολα θα βγάλουμε μέσα από αυτό μια νέα αλήθεια. Εκτός κι αν τα παιδιά μας …
ΥΓ Η Ελλάδα είναι ένα παράδοξο. Είναι ένας βούρκος που μέσα του ανθίζουν κρίνα. Ας μας παρηγορήσουν αυτά. Και τ’ άστρα που ακόμη λάμπουν στον ουρανό κάποιων Ελλήνων.
Πηγή: http://www.tvxs.gr

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Ολες του ΣΥΡΙΖΑ οι φυλές


Ως φυλή νοείται μια μορφή οργάνωσης που καθορίζεται από παραδόσεις κοινής καταγωγής, κοινό ιδρυτικό μύθο, και κοινή κυρίαρχη ιδεολογία.

Στο σχήμα ΣΥΡΙΖΑ τίποτα από αυτά δεν φαίνεται να ισχύει, επιτείνοντας το αδιέξοδο σε ένα χώρο που για αλλού ξεκίνησε και αλλού πηγαίνει. Ομάδες, ομαδούλες, αρχηγοί, στελέχη, όλοι βρίσκονται σε μια διαρκή συζήτηση για να ορίσουν τι είναι αριστερά. «Κάθε εταίρος και καημός» θα μπορούσε να είναι το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πέραν του ΣΥΝ που μπορείτε να δείτε κάτω την εσωτερική του κατάσταση, οι συνιστώσες είναι οι εξής:
Η ομάδα «Ρόζα» συγκροτείται από στελέχη του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (Ν. Γιαννόπουλος, Κ. Αθανασίου, Μάνια Μπαρσέφσκι), επιδιώκει την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση και την κινηματική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την πρόσφατη κατάληψη της Νομικής από τους 300 μετανάστες, οι σχέσεις τους με τον ΣΥΝ περνάνε «δύσκολη φάση» αφού, όπως λένε στελέχη του κόμματος, «δεν μπορούμε να χρεωνόμαστε πρακτικές με τις οποίες διαφωνούμε και να βρισκόμαστε απολογούμενοι».
Η τροτσκιστική ΔΕΑ, με επικεφαλής τον δημοσιογράφο Α. Νταβανέλο, η οποία προέκυψε από τη διάσπαση του ΣΕΚ, θεωρεί την Ευρώπη «νεοφιλελεύθερη κοιτίδα», και χρεώνει στον ΣΥΝ έναν επαμφοτερίζοντα ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Λεπτομέρεια με σημασία: ο Α. Νταβανέλος έχει διατελέσει στο παρελθόν επικεφαλής του γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και άρα είχε συνεργαστεί στενά με τον Α. Τσίπρα.
Από τη διάσπαση της ΔΕΑ προέκυψε το τροτσκιστικών αποχρώσεων «Κόκκινο» (Π. Κοσμάς, Β. Καραγεώργος, Δ. Ψυκάκος) με κινηματικό και διεθνιστικό προφίλ, που επιθυμεί τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο ομοσπονδιακό κόμμα. Συζητάει με τον Α. Τσίπρα. Αποχωρώντας από το «Κόκκινο» προέκυψε η ΑΠΟ (Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα η οποία δεν έχει αναγνωριστεί επισήμως ως συνιστώσα) υπό τον Γ. Σαπουνά, σήμερα εκ των στενών συνεργατών του Α. Αλαβάνου.
Η μαοϊκής προέλευσης ΚΟΕ με συμπαγή οργάνωση, κυρίως στο χώρο της σπουδάζουσας, με στελέχη όπως οι Ρ. Ρινάλντι, Ν. Γαλάνης, Ν. Κατσούλας, ίσως είναι η πλέον «σκληρή» ιδεολογικά και οργανωτικά συνιστώσα, η οποία εκφράζεται από την εβδομαδιαία εφημερίδα «Δρόμος». Αντιευρωπαϊστές, κατηγορούνται για αριστερίστικες πρακτικές, «κολλητοί» του Αλ. Αλαβάνου, πιστώνονται το κίνημα «Δεν πληρώνω» και ήταν αυτοί που πρώτοι σήκωσαν τις μπάρες των διοδίων. Η ΚΟΕ είχε διεκδικήσει και την εκλογή ευρωβουλευτή, την Ελένη Σωτηρίου, προκαλώντας την πρώτη σκληρή σύγκρουση με τον ΣΥΝ.
Η Κίνηση για την Ενότητα και τη Δράση της Αριστεράς (ΚΕΔΑ) συγκροτείται από στελέχη που είχαν διαγραφεί ή αποχωρήσει από το ΚΚΕ. Με βασικό εκφραστή τον Γ. Θεωνά, μετά την αποχώρηση του Μ. Κωστόπουλου, θεωρείται από τις συνιστώσες που επιδιώκει να έχει ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με το ΚΚΕ. Οι ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ και ΑΠΟ συγκροτούν το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του Αλ. Αλαβάνου. Τους ενώνει η καχυποψία απέναντι στον ΣΥΝ, ότι «δεν είναι τόσο αριστερός όσο πρέπει...», μάλλον θεωρούν σοσιαλδημοκράτη τον Α. Τσίπρα και πιέζουν τον Αλ. Αλαβάνο να προχωρήσει στη δημιουργία πολιτικής κίνησης ώστε να αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ομως υπάρχει και το κοντινό παρελθόν. Οι ευρωκομμουνιστές του πρώην ΚΚΕ εσ, η ΑΚΟΑ του Γ. Μπανιά, με τη δημοτική σύμβουλο επικεφαλής της «Ανοικτής Πόλης» Ελένη Πορτάλιου και τον οικονομολόγο Π. Κλαυδιανό. Εκφράζονται από την εβδομαδιαία εφημερίδα «Η Εποχή», πιστοί στις αρχές του ευρωκομμουνισμού, του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», βρίσκονται κοντά στον ΣΥΝ, δεν θέλουν τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα και σε πιθανές ανακατατάξεις μάλλον θα παραμείνουν κοντά στον ΣΥΝ.
Η μόνη μη κομμουνιστικής προέλευσης συνιστώσα είναι το ΔΗΚΚΙ (Π. Μαντάς, Γ. Νικολόπουλος, Γ. Πάντζας), η οποία δεν «βλέπει» θετικά το πιθανό εγχείρημα του Αλ. Αλαβάνου και βρίσκεται πιο κοντά στον ΣΥΝ, όπως και η οργάνωση «Ξεκίνημα» (Τ. Γιαννόπουλος), που οι ρίζες της χάνονται κάπου στο ΠΑΣΟΚ και οι παλιότεροι τη θυμούνται από την ομώνυμη πολιτική εφημερίδα.
Επικεφαλής των «Ενεργών Πολιτών» είναι ο εμβληματικός Μ. Γλέζος, κήρυκας της ενότητας της αριστεράς, φίλος του Αλ. Αλαβάνου και όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν χρόνια, «θα συστρατευθεί με τον Αλέκο, αφού αισθάνεται πιο κοντά του πολιτικά». Τέλος οι «Ανένταχτοι» (ενταγμένοι ανένταχτοι είναι από μόνο του οξύμωρο σχήμα), στους κόλπους των οποίων περιλαμβάνονται πρώην στελέχη του ΚΚΕ όπως οι Δ. Τσακνιάς, Ν. Βαλαβάνη, πρώην στελέχη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (Τ. Χριστοδουλοπούλου), πρώην στελέχη του ΚΚΕ εσ. (ο πανεπιστημιακός Α. Ρήγος) και από τους οποίους «Ανένταχτους» προέρχονται οι βουλευτές Θ. Δρίτσας και Β. Μουλόπουλος. Ως συνιστώσα εμφανίζεται να επιδιώκει την πολιτική αναβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ, όμως όσοι προέρχονται από το ΚΚΕ βλέπουν θετικά τις κινήσεις Αλαβάνου, ενώ οι υπόλοιποι μάλλον κλείνουν προς την πλευρά Τσίπρα και μαζί με τις ΑΚΟΑ, «Ρόζα», «Ξεκίνημα» και «Κόκκινο» συγκροτούν την ΑΝΑΣΑ, τον τρίτο πόλο μεταξύ ΣΥΝ και Μετώπου. Αν στην πολιτική αναζητούσαμε τον τετραγωνισμό του κύκλου, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να μας οδηγούσε κοντά στη λύση του. Ομως στην πολιτική οι κύκλοι είναι μάλλον αδιέξοδοι... 

Η... μεταμεσονύκτια οργή κατά τρόικας

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Το στοιχείο της ιλαροτραγωδίας είναι εξαιρετικά έντονο στην υπόθεση της συνέντευξης Τύπου των εκπροσώπων της τρόικας την Παρασκευή το απόγευμα και την αντίδραση της κυβέρνησης Παπανδρέου στα όσα ειπώθηκαν εκεί. Το τραγικό στοιχείο έγκειται στο ότι τρεις ασήμαντοι υπάλληλοι του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ αισθάνονται τόσο μεγάλη αποικιοκρατικού τύπου υπεροψία απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση ώστε να αποφασίζουν να ανακοινώσουν οι ίδιοι ότι συμφώνησαν με την κυβέρνηση Παπανδρέου να προχωρήσει η Ελλάδα σε αποκρατικοποιήσεις και κυρίως σε εκποίηση δημόσιας γης (!) κατά την πενταετία 2011-2015 πρωτοφανούς έκτασης, με στόχο να εισπράξει... 50 δισεκατομμύρια ευρώ!

Το ιλαρό στοιχείο συνίσταται στο ότι η κυβέρνηση έχει όντως συμφωνήσει με αυτόν τον εξωφρενικό στόχο, αλλά ταυτόχρονα ήταν υποχρεωμένη να δείξει ότι κατά κάποιο τρόπο αντιδρά προκειμένου να αντικρούσει τη δικαιολογημένη λαίλαπα κατηγοριών των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των μέσων ενημέρωσης ότι «ξεπουλάει την Ελλάδα».
Καθώς μάλιστα έχει γίνει θρύλος στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας η αφίσα που είχε βγάλει το ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου και επί διακυβέρνησης ΝΔ με τον χάρτη της Ελλάδας, την επιγραφή «Πωλείται» και τη λεζάντα «Οχι ξεπούλημα στην ΕΟΚ!», το κυβερνών κόμμα βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ο πρωθυπουργός αντελήφθη ότι η πολιτική ζημιά την οποία υφίστατο ο ίδιος προσωπικά από τη στάση των «γκαουλάιτερ» της ΕΕ και του ΔΝΤ ήταν αξιοσημείωτη. Αποφάσισε έτσι να εκδοθεί μια ανακοίνωση για να σωθούν τουλάχιστον κάποια προσχήματα.
Το περιεχόμενο της ανακοίνωσης ήταν σκληρό: «Η συμπεριφορά των εκπροσώπων της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ κατά τη σημερινή συνέντευξη ήταν απαράδεκτη... Τα όρια της αξιοπρέπειάς μας δεν τα διαπραγματευόμαστε με κανέναν» ανέφερε μεταξύ άλλων.
Το γεγονός όμως ότι ενώ η συνέντευξη Τύπου της τρόικας δόθηκε το απομεσήμερο, η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου έγινε στη... μία και τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα (!), με αποτέλεσμα να γίνει γνωστή το Σάββατο και οι εφημερίδες να τη γράψουν την Κυριακή, προκάλεσε πολλές απορίες ως προς τα κίνητρα της ανακοίνωσης. Αν η κυβέρνηση είχε θυμώσει τόσο πολύ, γιατί χρειάστηκε... δέκα ώρες να το εκδηλώσει;
Εν πάση περιπτώσει, επί της ουσίας τώρα η κυβέρνηση δεν διέψευσε βεβαίως τον ισχυρισμό των τροϊκανών αποικιοκρατών για τα 50 δισ. ευρώ. Είναι προφανές ότι δεν είπαν ψέματα, η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη συμφωνήσει με τον στόχο αυτόν, απλώς δεν ήθελε να τον ανακοινώσουν οι εκπρόσωποι των ξένων δανειστών και συνάμα δυναστών.
Οσον αφορά δε στα περί «αξιοπρέπειας» και «αδιαπραγμάτευτων ορίων της», αυτά είναι προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα για εσωτερική κατανάλωση. Αμερικάνικη είναι άλλωστε η παροιμία «οι ζητιάνοι δεν μπορούν να διαλέγουν»!
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Παπανδρέου ζήτησε ικέτιδα να υπαχθεί σε καθεστώς Μνημονίου, γνώριζε άριστα εκ των προτέρων ότι είναι υποχρεωμένη να «λουστεί» και να ανεχθεί τέτοια και χειρότερη ταπεινωτική συμπεριφορά εκ μέρους της ΕΕ και του ΔΝΤ και το επέλεξε συνειδητά.
Ως εκ τούτου, στον κόσμο του Μνημονίου δεν υφίσταται εθνική αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό και οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί σοσιαλιστές πρωθυπουργοί ανθίστανται λυσσωδώς και μέχρις εσχάτων στις πιέσεις των Γερμανών και της ΕΕ, που θέλουν να εξαναγκάσουν την Πορτογαλία και την Ισπανία να δεχθούν τη βοήθεια του μηχανισμού στήριξης της ΕΕ, περιερχόμενες και αυτές σε καθεστώς Μνημονίου.
Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους γράφουν η ΕΕ και το ΔΝΤ τις κορόνες περί εθνικής αξιοπρέπειας της ελληνικής κυβέρνησης. Ο εκπρόσωπος της ΕΕ Σερβάας Ντερούζ μάλιστα σε χθεσινή του συνέντευξη στο «Πρώτο Θέμα» δεν επιτρέπει ούτε καν διαφοροποιήσεις... υπουργών: «Ολοι στην κυβέρνηση πρέπει να συμμορφώνονται και να εκτελούν το πρόγραμμα!» δήλωσε με απύθμενη θρασύτητα.
ΝΕΕΣ ΦΗΜΕΣ
Πάλι η απειλή πρόωρων εκλογών
Διοχετεύουν και πάλι κυβερνητικοί κύκλοι κατευθυνόμενες φήμες σκοπιμότητας περί της προκήρυξης πρόωρων εκλογών. Επισήμως ο πρωθυπουργός διαψεύδει με κάθε ευκαιρία ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ευνόητο είναι ότι κανείς δεν δίνει την παραμικρή σημασία σε αυτές τις πρωθυπουργικές δηλώσεις. Με δεδομένο όμως ότι είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να σχηματίσει το ΠΑΣΟΚ αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά από νέες εκλογές, γιατί να τις κάνει ο Γ. Παπανδρέου; Αλλωστε αυτό το διαψεύδει μια πολύ πιο αξιόπιστη πηγή - ο... εκπρόσωπος της ΕΕ στην τρόικα! «Ναι, έχω ακούσει διάφορες φήμες. Εγώ όμως ξέρω ότι η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί (σ.σ. σε ποιους;) να κυβερνήσει για τέσσερα χρόνια!» δήλωσε ωμά ο Σερβάας Ντερούζ σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα».
Πηγή: Έθνος

 

Διολίσθηση Προς τον Αυταρχισμό!

(Άρθρο του Τάκη Μαχαίρα, Πολιτικού Επιστήμονα - Συμβούλου Πολιτικής & Επικοινωνιακής Στρατηγικής)
Μπροστά στα, ολοένα και διογκούμενα, αδιέξοδα της «Μνημονιακής» επιλογής της, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διολισθαίνει, αργά αλλά σταθερά, προς τον Αυταρχισμό. Αδυνατώντας, 16 μήνες τώρα πια, να επιδείξει χειροπιαστά αποτελέσματα της πολιτικής που εφαρμόζει, μη έχοντας να προβάλει ούτε μία επιτυχία στα κρίσιμα μέτωπα της ανάπτυξης, της μείωσης της ανεργίας ή έστω της ολοκληρωμένης υλοποίησης κάποιων ουσιαστικών διαρθρωτικών αλλαγών που θα επέτρεπαν αισιοδοξία για το αύριο, αλλά αντίθετα βλέποντας τη χώρα να βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα στην κρίση, και φοβούμενη πως πλησιάζει η ώρα των αλυσιδωτών αντιδράσεων της κοινωνίας που πλέον συνειδητοποιεί πως προεκλογικά εξαπατήθηκε κατά τρόπο αναίσχυντο και αδίστακτο, η κυβερνητική ηγεσία, με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα προλάβει τα «χειρότερα» γι’ αυτήν, στρέφεται ολοένα και περισσότερο στην επικίνδυνη ατραπό των Αυταρχικών μεθοδεύσεων και πρακτικών.
Πιστεύοντας η κυβέρνηση του «Κινήματος» ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, και ευελπιστώντας ότι θα αποπροσανατολίσει τη δημόσια συζήτηση από την παταγώδη αποτυχία της οικονομικής πολιτικής της και τις ακραίες κοινωνικές επιπτώσεις που αυτή έχει, δεν διστάζει να σηκώσει, όπως όλες οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις που βλέπουν να πλησιάζει το τέλος τους, τη σημαία του «νόμου και της τάξης». Και δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να παίζει επικίνδυνα παιγνίδια με τους θεσμούς, θέλοντας με τον τρόπο αυτό αφ’ ενός μεν να ενεργοποιήσει τα φοβικά ανακλαστικά ενός μέρους της κοινωνίας, αφ’ ετέρου δε να «περάσει» με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις δημοκρατικά αμφίβολες και συνταγματικά μετέωρες αποφάσεις, που είναι τόσο εξόφθαλμα αναντίστοιχες προς τα πραγματικά συμφέροντα του λαού και του τόπου, ώστε μόνο με την προσφυγή στη φαρέτρα του Αυταρχισμού μπορούν να επιβληθούν.
Το Αυταρχικό «οπλοστάσιο» της κυβέρνησης, είναι πια λίγο πολύ ξεκάθαρο. Περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων:.....
1. Τη μονότονη επίκληση για τον «μονόδρομο του Μνημονίου», που επιχειρείται να προβληθεί ως το «ιδεολογικό» άλλοθι προς δύο κατευθύνσεις: και ως (διάτρητη) δικαιολογία για την αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ που τον Οκτώβριο του 2009 το έφεραν στην εξουσία με 10 και πλέον μονάδες διαφορά από την Νέα Δημοκρατία, και ως (έωλο) ισχυρισμό για να κατηγορηθούν όσοι τον αντιστρατεύονται ότι «δημαγωγούν» και «ανευθυνολογούν» βάζοντας το κομματικό τους συμφέρον πάνω από τη «σωτηρία» της χώρας, που δήθεν μόνο το «Μνημόνιο» εγγυάται.
2. Την ασύστολη προσφυγή σε διαδικαστικά επιλήψιμες και δεοντολογικά επίμεμπτες μεθοδεύσεις ψήφισης νόμων και χορήγησης εξουσιοδοτήσεων προς Υπουργούς από το Κοινοβούλιο, που ενίοτε αγγίζουν τα όρια της «λαθρονομοθεσίας», προκειμένου η κυβέρνηση να αποφύγει την Κοινοβουλευτική βάσανο των προωθούμενων πολιτικών της και να αποτρέψει την εξ αυτής ενοχλητική για την ίδια δημοσιότητα και άρα ενημέρωση των πολιτών για τις πραγματικές της προθέσεις.
3. Την επικίνδυνη, «δοκιμαστικού» χαρακτήρα, αμφισβήτηση θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων, που άπτονται του πυρήνα των δημοκρατικών ελευθεριών των πολιτών, με την επίδειξη της ανοχής (τουλάχιστον) σε αυθαίρετες αποφάσεις εκτελεστικών οργάνων της Πολιτείας, τα οποία τολμούν να απαγορεύουν διά διοικητικών διατάξεων λ.χ. την ελευθερία του συναθροίζεσθαι, κίνηση που ενέχει βαρύτατο ουσιαστικό αλλά και συμβολικό χαρακτήρα σε μια χώρα στην οποία η κατάργησή της υπήρξε «σήμα κατατεθέν» της δικτατορικής τυραννίδας της 21ης Απριλίου 1967.
4. Τη συστηματική χρήση της αστυνομικής βίας, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα με μορφές ακραίας βαναυσότητας, όχι μόνο για την καθεαυτή καταστολή συγκεκριμένων αντιδράσεων, αλλά και με την εξόφθαλμη διάσταση μιας απειλητικής προειδοποίησης προς την ευρύτερη κοινωνία για το τι την «περιμένει» αν θελήσει να αντιδράσει στις κυβερνητικές επιλογές.
5. Την επιβολή ενός πρωτοφανούς καθεστώτος καθοδηγούμενης «ενημέρωσης», στην οποία ενορχηστρώνονται εν αγαστή συμπνοία τα ελεγχόμενα από τη διαπλοκή ιδιωτικά ΜΜΕ και η κατ’ ευφημισμόν πλέον καλούμενη «δημόσια ραδιοτηλεόραση», με στόχο όχι μόνο την προβολή της «μοναδικής» κυβερνητικής «αλήθειας», αλλά και την αδίστακτη κακοποίηση και διαστρέβλωση των θέσεων της (αξιωματικής ιδίως) αντιπολίτευσης, ώστε οι πολίτες τελικά να μείνουν στο «σκοτάδι», στερούμενοι της αναγκαίας ειδησεογραφικής πρώτης ύλης, που θα τους επέτρεπε να διαμορφώνουν ολοκληρωμένη άποψη για τα τεκταινόμενα στη χώρα και άρα να τοποθετηθούν αναλόγως.
Αυτή η διολίσθηση προς τον Αυταρχισμό, όπως και αν «βαφτίζεται», με όποια «ιδεολογικά» φληναφήματα και αν αποπειράται να επενδυθεί, αποδεικνύει πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, 16 μήνες μετά τη θριαμβευτική ανάρρησή της στην εξουσία, ομολογεί την αποτυχία της. Και μη έχοντας να επικαλεστεί κανένα επίτευγμα, προσπαθεί κραδαίνοντας το φόβο και την έμμεση απειλή προς την κοινωνία, να «αγοράσει πολιτικό χρόνο». Ματαιοπονεί. Γιατί, έχει ιστορικά αποδειχθεί, ότι το αναπόδραστο τέλος της Αυταρχικής ατραπού, είναι η παταγώδης πτώση …