Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Ομιλία του Α. Τσίπρα στη βουλή για τα έκτροπα

Θυμωμένοι, πια

  • Υπάρχουν ημέρες, ώρες και στιγμές που σημαδεύουν την πορεία ενός κράτους, των πολιτών του και της κυβέρνησής του. ΜΙΑ τέτοια ημέρα ήταν και η χθεσινή.
    ΣΤΟ ελληνικό Κοινοβούλιο η Ελλάδα επωλήθη με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, που είναι πλέον νόμος του κράτους.
    ΔΗΜΟΣΙΑ περιουσία βγαίνει στο σφυρί και περιμένει τους απανταχού «επενδυτές», ενώ οι πολίτες θα βρεθούν και πάλι μπροστά σε δυσβάσταχτα φορολογικά μέτρα μακράς διαρκείας.
    ΕΙΝΑΙ γνωστό σε όλους πλέον ότι το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας της κυβέρνησης σε δύο βασικούς τομείς: στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα.
    Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ επιμένει να μη δημιουργεί τον αποτελεσματικό μηχανισμό αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής, ενώ παράλληλα διατηρεί κρατικές δαπάνες που δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει. Επιμένει όμως σταθερά στις «εύκολες» λύσεις επιβολής απεχθών φοροεισπρακτικών μέτρων, που είναι αμφίβολο αν θα αποδώσουν.
    ΑΠΕΝΑΝΤΙ σ' αυτήν την αλλοπρόσαλλη πολιτική της, οι πολίτες αντιδρούν. Και η κυβέρνηση κάνει ότι δεν «το καταλαβαίνει».
    ΟΙ πολίτες αντιδρούν επιμόνως, αυθορμήτως, χωρίς «καθοδήγηση». Ειρηνικά και σταθερά.
    ΟΠΩΣ και όλο τον τελευταίο μήνα, αυτό έπραξαν και χθες, ημέρα ψήφισης του Μεσοπροθέσμου.
    Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, που θέλει να είναι ευρωπαϊκή και σοσιαλιστική, είχε καθήκον απέναντι στους δεινοπαθούντες πολίτες της να προστατεύσει αυτή την ογκώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Οι αστυνομικές δυνάμεις θα έπρεπε να είχαν εντολές να προστατεύσουν τους αποδεδειγμένα ειρηνικούς διαδηλωτές και να απομονώσουν, με βάση τα επιτελικά σχέδιά τους, εκείνα τα στοιχεία που θα επιχειρούσαν να δυναμιτίσουν το κλίμα και να ξεστρατίσουν από το σταθερό στόχο της διαμαρτυρίας.
    ΕΓΙΝΕ ακριβώς το αντίθετο. Η κυβέρνηση, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης («Προστασίας του Πολίτη» κατά τα άλλα...) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διαλύσουν το φιλειρηνικό μεγάλο πλήθος των «αγανακτισμένων». Αν υπήρχε επεξεργασμένο σχέδιο «προστασίας» των διαδηλωτών από τα «ακραία στοιχεία» και απέτυχε, οι υπεύθυνοι, σε όλες τις βαθμίδες, οφείλουν πάραυτα να παραιτηθούν.
    ΑΥΤΟ είναι το εύκολο σενάριο.
    ΤΑ χθεσινά γεγονότα, με την αλόγιστη και πρωτοφανή βιαιότητα σε βάρος των ειρηνικών διαδηλωτών, ελάχιστες αμφιβολίες αφήνουν ότι το σχέδιο του υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη» ήταν ακριβώς να διαλύσει το κίνημα των «αγανακτισμένων», ώστε να μπορέσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα να κυλήσει «ομαλώς».
    ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ περί ανεγκέφαλης απόφασης και εκτέλεσης «σχεδίου».
    Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ εφάρμοσε χθες σχέδιο κρατικής τρομοκρατίας σε βάρος των «αγανακτισμένων».
    ΑΥΤΟ που κατάφερε, είναι οι «αγανακτισμένοι» να γίνουν, πια, «θυμωμένοι».
    Πηγή: Ελευθεροτυπία

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Φόρος και σε μισθούς... πείνας!

Ανήκετε μήπως σε αυτούς τους μισθωτούς ή συνταξιούχους που παίρνουν καθαρά στο χέρι 700 ή 800 ή 900 το πολύ ευρώ τον μήνα και προσπαθείτε με αυτό τον μισθό ή τη σύνταξη πείνας να τα φέρετε βόλτα; Επιτέλους, εντοπιστήκατε! Εσείς είστε οι υπεύθυνοι της απειλούμενης χρεοκοπίας της χώρας! Εσάς εννοούμε όταν μιλάμε για το φαινόμενο της φοροδιαφυγής (έστω και νόμιμης, στην περίπτωσή σας) που υπονομεύει τα θεμέλια της οικονομίας της χώρας! Ευτυχώς που η τρόικα άνοιξε τα μάτια της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία μείωσε κατά 33% το κατώτατο ετήσιο εισόδημα από το οποίο κανείς φορολογείται, το πήγε από τις 12.000 στις 8.000 ευρώ, και έτσι εκατοντάδες χιλιάδες άτομα με μισθούς πείνας θα πληρώνουν από του χρόνου φόρο και με αυτό τον τρόπο θα παταχθεί η φοροδιαφυγή και θα σωθεί η χώρα!
Ανήκετε μήπως σε αυτούς τους φορολογικά ασυνείδητους που πίνουν δύο καφέδες την ημέρα και το μεσημέρι χλαπακιάζετε κι ένα σάντουιτς ή μια τυρόπιτα για να βγάλετε όπως όπως τη μέρα, εκμεταλλευόμενοι τον "χαμηλό" ΦΠΑ του 13%; Σας πιάσαμε κι εσάς που πάτε να βγάλετε τη μέρα με έξοδα 8-10 ευρώ στην καφετέρια και στο τυροπιτάδικο. Αρπάξτε τώρα κατακέφαλα μια αύξηση του ΦΠΑ κατά... δέκα (!!!) ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες. Λογαριάστε λοιπόν τουλάχιστον 300 ευρώ τον χρόνο παραπάνω για τον καφέ, την τυρόπιτα, τα σάντουιτς, τα αναψυκτικά κ.λπ. από την 1η του φετινού Σεπτέμβρη!
Οσο για σας που ανήκετε στα χυδαία λαϊκά στρώματα και δεν προσέχετε καθόλου τη σιλουέτα σας και καταβροχθίζετε σουβλάκια και πίτσες, πάνε αυτά που ξέρατε. Τώρα βάλατε συνεταίρο: στα δέκα σουβλάκια που τρώγατε, το ένα τώρα θα το τρώει το υπουργείο Οικονομικών! Το ίδιο και με τις πίτσες. Κι εδώ 10% πάνω ο ΦΠΑ. Πώς διαφημίζουν οι πιτσαρίες "στις δύο πίτσες που αγοράζετε, δώρο μία τρίτη"; Από δω και πέρα λοιπόν στις δέκα πίτσες που πληρώνετε, τη μία σάς την τρώει το υπουργείο!
Δεν τη γλιτώνουν φυσικά ούτε οι νεαρές κοπέλες που πίνουν χυμούς για να είναι λεπτές και δροσερές. Από 13% αυξάνεται στο 23% ο ΦΠΑ και στους χυμούς, οπότε σε κάθε δέκα χυμούς τον έναν τον παίρνει η κυβέρνηση - προφανώς για να χωνέψει τα σουβλάκια και τις πίτσες που έφαγε από τους άλλους!
Η κυβέρνηση Παπανδρέου με το νέο Μνημόνιο έχει λύσεις για όλα τα θέματα. Αρνούνται οι πλούσιοι να δώσουν χρήματα για να σωθεί η χώρα, και τρέχουν τα λεφτά τους στις Βερμούδες, στην Αρούμπα και στο Ναούρου; Σκασίλα της της κυβέρνησης! Τα παίρνει από τους φτωχούς και τους μικρομεσαίους. Ορισε νέο μόνιμο φόρο, πρόσθετο από όλους τους άλλους, που τον ονόμασε "εισφορά αλληλεγγύης" και τον επιβάλλει σε... 3.000.000 φορολογούμενους! Με 12.000 εισόδημα πληρώνεις 120 ευρώ, με 22.000 εισόδημα πληρώνεις 440, με 52.000 εισόδημα πληρώνεις 1.560 ευρώ, με 105.000 εισόδημα πληρώνεις 4.200 ευρώ κάθε χρόνο, και πάει λέγοντας... Με αυτό το κόλπο η κυβέρνηση θα τσιμπήσει 1,4 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ από τους πλούσιους το πολύ πολύ να έπαιρνε λίγα εκατομμυριάκια! Σοφή κίνηση.
Κάπως έτσι το είδε και με τους ελεύθερους επαγγελματίες. Αντί να ψάξει να βρει τις δεκάδες χιλιάδες απατεώνες που φοροδιαφεύγουν και να τους τρέχει στα δικαστήρια να τους ξεκολλήσει τα κλεμμένα, είχε μια πολύ πιο πρακτική ιδέα: καθόρισε νέο μόνιμο κεφαλικό φόρο 500 ευρώ τον χρόνο στο 1.000.000 ελεύθερους επαγγελματίες που υπάρχουν (400 ευρώ για όσους ζουν σε πόλεις με λιγότερο από 200.000 πληθυσμό) και ησύχασε! Λογαριάζει έτσι να μαζέψει ξεκούραστα και άνετα κοντά στο μισό δισεκατομμύριο ευρώ από το ένα εκατομμύριο κορόιδα αντί να τρέχει πίσω από τους απατεώνες...
Δεν έκανε μόνο αυτά η κυβέρνηση. Αύξησε κατά 10% τα τέλη κυκλοφορίας. Απογείωσε τα τεκμήρια διαβίωσης (π.χ. όποιος έχει ένα αυτοκίνητο 1.600 κ.ε. θεωρείται ότι έχει πλέον κατά 53% υψηλότερο εισόδημα από όσο μέχρι τώρα λόγω αυτού του κριτηρίου!). Εριξε από τις 400.000 στις... 200.000 (!) ευρώ την αξία ακινήτων που κατέχει κάποιος ώστε από το όριο αυτό και πάνω να πληρώνει Φόρο... Μεγάλης (!) Ακίνητης Περιουσίας, με αποτέλεσμα επιπλέον 1.500.000 Ελληνες να υποχρεούνται από φέτος να πληρώνουν φόρο δήθεν μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
ΑΠΟΓΝΩΣΗ
Φοροκαταιγίδα αντί για ανάπτυξη
ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ με τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση οι ελπίδες και εκείνων των ελάχιστων Ελλήνων που πίστευαν ότι με το νέο Μνημόνιο μπορούσε ίσως η Ελλάδα να βγει σταδιακά από την εφιαλτική ύφεση που οδηγεί όλον τον ελληνικό λαό τουλάχιστον τριάντα-σαράντα χρόνια πίσω αναφορικά με το βιοτικό του επίπεδο. Αντί για μέτρα ανάπτυξης ώστε να τονωθεί η οικονομία και η απασχόληση, η κυβέρνηση Παπανδρέου προχώρησε σε πρωτοφανή λεηλασία των εισοδημάτων των ασθενέστερων και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων μέσω μιας απίστευτης φορολογικής υστερίας που στραγγαλίζει τα πάντα. Χωρίς ανάπτυξη η χώρα δεν μπορεί να πάει πουθενά αλλού παρά μόνο στη χρεοκοπία, όσο και αν "γδάρει" τον λαό ο Γ. Παπανδρέου.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ

«Κάτω Βουλή» και άνω-κάτω κυβέρνηση

  • Στα χαρακώματα όλη η Ελλάδα, αύριο και μεθαύριο, με τους «αγανακτισμένους» στις πλατείες να ενισχύουν με κοσμοπλημμύρες τη 48ωρη γενική απεργία και τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας.
    Κοινός στόχος στο μεγαλύτερο, όπως προεξοφλείται, λαϊκό ξεσήκωμα στη μεταχουντική περίοδο, είναι να μην περάσει από τη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, που επιβάλλουν εκβιαστικά Βρυξέλλες και ΔΝΤ. Το νέο Μνημόνιο -χαριστική βολή στους ήδη εξουθενωμένους πληβείους των εξευτελιστικά και απάνθρωπα χαμηλών εισοδημάτων, της φτώχειας και της ανεργίας.
    Στη γραμμή των πρόσω, μπροστά στο σιδερόφρακτο και αστυνομοκρατούμενο Κοινοβούλιο, το πολύχρωμο οργισμένο πλήθος, που κατακλύζει πάνω από ένα μήνα την πλατεία Συντάγματος. Επιτελικά, στο επίκεντρο, περί το σιντριβάνι, τα αντίσκηνα και τα τραπεζάκια -κυψέλες δουλειάς αδιάκοπης των ποικίλων επιτροπών. Και, πάνω απ' όλα, η προσφυώς κληθείσα «Κάτω Βουλή»: η λαϊκή συνέλευση των ελευθεροφρόνων, που συνέρχεται κάθε νύχτα και με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας συζητάει επί ώρες ελεύθερα και αποφασίζει, με ανοιχτές ψηφοφορίες, για όλα όσα θέτει η ίδια η συνέλευση.
    «Εδώ συντελείται κοσμογονία» είπε ο Μανώλης Γλέζος, που μίλησε (17-6-2011) μαζί με πανεπιστημιακούς δασκάλους ακριβώς για τα φωτεινά διαλείμματα Αμεσης Δημοκρατίας ανά τους αιώνες (και για το προσωπικό πείραμα ως κοινοτάρχη, στην Απείρανθο Νάξου).
    Απέναντι στη θλιβερού επιπέδου συζήτηση στη Βουλή, για την ψήφο εμπιστοσύνης, σχεδόν όλοι, με πρώτους τους αρχηγούς, αισθάνθηκαν την ανάγκη να αναφερθούν και στους «αγανακτισμένους» πολίτες, που σε ένα πρωτόφαντο κίνημα πλημμυρίζουν τις πλατείες.
    Κι ενώ ο Γ. Παπανδρέου και ο αντ' αυτού Ευ. Βενιζέλος συναγωνίστηκαν σε επίδειξη «κατανόησης» για τους παραπλανημένους και «συμπάθειας», ο Αλ. Τσίπρας (διακινδυνεύοντας να κατηγορηθεί για στραβισμό, αφού ταυτόχρονα κοιτάει προς το Σύνταγμα αλλά και προς τον... Περισσό, όπου βγάζουν σπυράκια με τα αμεσοδημοκρατικά) έκλεισε την ομιλία του με την επιγραμματική διατύπωση του διάσημου Χιλιανού συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα:
    «Στην πλατεία Συντάγματος γράφεται η ιστορία αξιοπρέπειας της σύγχρονης Ευρώπης»...
    Σε παραστατική αντιδιαστολή, στο Κοινοβούλιο επί δέκα μέρες πλήθαιναν τα δείγματα αναξιοπρέπειας, αυταρχισμού και περαιτέρω ευτελισμού του πολιτικού μας συστήματος, που πνέει τα λοίσθια:
    * Ο Γ. Παπανδρέου, με θεατή το πανελλήνιο, να ξαναπαίζει το ίδιο μονόπρακτο (παραιτούμαι, δεν παραιτούμαι) που είχε πρωτοπαίξει και τη νύχτα της εκλογικής ήττας του 2007.
    * Αφυπνισμένοι οι καπεταναίοι του ΠΑΣΟΚ να τον εξαναγκάζουν να μετατραπεί επιτέλους (αν και κάπως αργά) από απολυταρχικός ηγεμών, με αυλές και κηπουρούς, σε πρωθυπουργό, υπό την επιτροπεία μιας δεκαμελούς (!) κυβερνητικής επιτροπής, όπου ο συγκυβερνήτης πλέον Ευ. Βενιζέλος στοίβαξε όλους τους καπεταναίους για να είναι εφεξής συνυπεύθυνοι.
    * Εφησυχασμένοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αφού απομακρύνθηκε ο κίνδυνος της κάλπης, από την οποία οι μισοί τουλάχιστον από τους σημερινούς δεν θα επανεκλεγούν, ξέχασαν ανταρσίες, στάσεις και αντιρρήσεις συνειδήσεων και σύσσωμοι χειροκροτούσαν όρθιοι (τι θλιβερό θέαμα!) έναν υπό προθεσμία πρωθυπουργό σε μια ομιλία μνημείο κοινοτοπίας.
    * Με ανακάτεμα της σημαδεμένης τράπουλας, έγινε και ο κυβερνητικός ανασχηματισμός, από τον οποίο προέκυψε το προεξοφλούμενο από τα «παπαγαλάκια»... ευέλικτο σχήμα, με δύο ευτραφέστατους, σε πείσμα της λιτότητας, αντιπροέδρους και 40, ζωή να 'χουν, υπουργούς (κι όχι μόλις 11, που έχει η νέα κυβέρνηση της φουκαριάρας Πορτογαλίας...).
    * Εκτός από τον Βενιζέλο συγκυβερνήτη, αξιοσημείωτη εξέλιξη είναι και η απομάκρυνση από την κυβέρνηση των δύο κυριών, που προκαλούσαν συνεχώς πονοκεφάλους σε κυβέρνηση και κόμμα, καθώς πεισματικά πατούσαν φρένο στη μνημονιακή κατηφόρα: της Λούκας Κατσέλη, που αντιστεκόταν στον εργασιακό μεσαίωνα και τον εφιάλτη της ανεργίας και, πρωτίστως, της Τίνας Μπιρμπίλη, που εννοούσε να αποδεικνύει διαρκώς ως υπουργός την περιβαλλοντική ευαισθησία της, ακλόνητη σε κόντρες και πιέσεις υπουργών, κομματικών στελεχών και οργανωμένων συμφερόντων (ξεπούλημα Ελληνικού, αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ, δόμηση στις περιοχές Natura, «νομιμοποίηση» αυθαιρέτων, δασικοί χάρτες κ.ά.).
    Ακόμη και αν η χωρίς στοιχειώδη νομιμοποίηση κυβέρνηση καταφέρει να υπερψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, όπως είναι το πιθανότερο, το κίνημα της πλατείας έχει ήδη δύο σημαντικές κατακτήσεις:
    1. Ξεκόλλησε από τον καναπέ της παθητικότητας και ξεσήκωσε σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις αμέτρητα πλήθη σε όλη τη χώρα. Εδραίωσε, έτσι, την πεποίθηση ότι τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν και ότι καμία κυβέρνηση δεν θα τολμά εφεξής να αποφασίζει ερήμην της κοινωνίας, και
    2. Πείθει κάθε μέρα και περισσότερους και κυρίως τους νέους ότι μπορούν να χαράξουν το μέλλον και ότι, αυτή τη φορά, το καλοκαίρι της άμεσης δημοκρατίας δεν θα είναι σύντομο... 

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Σύννεφα εκτροπών

Οσο αναπτύσσεται το λαϊκό κίνημα, όσο μαζικοποιείται και εντείνονται οι αντιδράσεις ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, όσο πιο έντονα τίθενται σε αμφισβήτηση από τον δικομματισμό μέχρι την Ε.Ε. και τον ίδιο τον καπιταλισμό, τόσο πυκνώνουν και οι απειλές για μετατροπή της ουσιαστικής δικτατορίας της αστικής τάξης, που είναι στην πραγματικότητα η αστική δημοκρατία, και σε τυπική δικτατορία.
Οι απειλές αυτές είναι πολύμορφες και αφορούν είτε μια συνολική εκτροπή, η οποία θα έλθει να προστεθεί στο καθεστώς κατοχής που ήδη μας έχει επιβληθεί, είτε επιμέρους εκτροπές και από αυτήν ακόμη τη λειψή αστική δημοκρατία που γνωρίζαμε μέχρι τώρα.
Παραθέτω ορισμένα παραδείγματα απειλών και ενεργειών προς αυτήν την κατεύθυνση τα οποία είδαν το φως τις τελευταίες μέρες.
Με μια παρέμβασή του που πέρασε στα ψιλά, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γιάννης Τεντές, με αφορμή την υπόθεση των αγωνιστών Κορτέση, Νικητόπουλου, Σταθόπουλου, ζήτησε την αναίρεση του βουλεύματος που διέταξε τη μη παράταση της προσωρινής κράτησής τους, επιδιώκοντας να παγιώσει την επ' αόριστον προφυλάκιση για πολιτικά αδικήματα. Το ότι οι τρεις αφέθηκαν και πάλι ελεύθεροι είναι μεν παρήγορο, δεν αναιρεί όμως το γεγονός ότι επιδιώχθηκε να παραβιαστεί μια θεμελιακή αστικοδημοκρατική αρχή και να μετατραπούμε σε Γκουαντάναμο, όπου οι κρατούμενοι παρέμεναν προφυλακισμένοι επ' αόριστον δίχως να έχουν δικαστεί.
Ο γέρος της αποστασίας, η οποία υπήρξε και η απαρχή της αντιδημοκρατικής εκτροπής του 1967, Μητσοτάκης, στην εκπομπή «Νέοι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά, έκανε λόγο για περίοδο που του «θυμίζει τις παραμονές της δικτατορίας», ενώ ταυτόχρονα ως πραγματικός Ντρακουμέλ υποστήριζε ξεδιάντροπα ότι στο όνομα της κατ' αυτόν υπεράσπισης της δημοκρατίας πρέπει αν χρειαστεί «να έχουμε και νεκρούς»!
Στην εκπομπή το «Κουτί της Πανδώρας», όπου, με αφορμή τα τεκταινόμενα στις πλατείες, ο Κώστας Βαξεβάνης κατόρθωσε να μαζέψει ταυτόχρονα τόσο πολλούς υποστηρικτές του μνημονίου όσους καμία άλλη εκπομπή, ο ακραιφνής νεοφιλελεύθερος Ανδρέας Ανδριανόπουλος ερμήνευε σε ελεύθερη δική του μετάφραση για ποιον λόγο οι διαμαρτυρίες μπροστά στη Βουλή και ενάντια στους βουλευτές ισοδυναμούν με επίκληση χούντας.
Στις 13/6 στο Αλτερ, ο «αριστερός» Παντελής Οικονόμου, ο οποίος στο μεταξύ και προφανώς λόγω και αυτής του της στάσης υπουργοποιήθηκε, υπερασπιζόμενος με πάθος την κυβερνητική πολιτική, μας θύμισε την ορολογία και τη λογική περί γύψου, στον οποίο έπρεπε να μπει η ασθενής Ελλάς, του αρχιδικτάτορα Παπαδόπουλου, κάνοντας λόγο για «σοβαρή ασθένεια» που πλήττει την Ελλάδα και για «επέμβαση» στην οποία αυτή πρέπει να υποβληθεί.
Και ο Σταύρος Ψυχάρης, πιο ξεκάθαρος από όλους, και πιο έγκυρος απ' όλους, ως ο πλέον καθ' ύλην αρμόδιος λόγω προτέρου βίου σε ζητήματα αντιδημοκρατικών εκτροπών και χούντας, έκανε απειλητικά λόγο στο «Βήμα» της 5/6/2011 για πιθανή πρόκληση «τέτοιας διασάλευσης της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα, δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη».
Ολοι οι παραπάνω επιδιώκουν με τις προειδοποιήσεις-απειλές τους να εκβιάσουν τον ελληνικό λαό, θέτοντάς του το δίλημμα «υποταγή ή εκτροπή». Επιδιώκουν να εμφανίσουν την υποταγή και τη συναίνεση σε αυτήν ως τη μοναδική σωτήρια λύση απέναντι στην επερχόμενη εκτροπή, επιδιώκουν να κάμψουν τις όποιες αντιδράσεις έχουν εκδηλωθεί μέχρι σήμερα και κυρίως επιδιώκουν να παρεμποδίσουν την ανάπτυξη και ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων.
Απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις των πιο αδίστακτων συντηρητικών δυνάμεων του τόπου, οι οποίες δεν σταματούν πουθενά μπροστά στο ύψιστο γι' αυτές καθήκον της υπεράσπισης του κεφαλαίου, το λαϊκό κίνημα καλείται:
*Να αντιμετωπίσει όπως τους αρμόζει όλους εκείνους που άμεσα ή έμμεσα τολμούν να απειλούν με αντιδημοκρατικές εκτροπές και να υπερασπίζεται τις όποιες δημοκρατικές κατακτήσεις.
*Να προετοιμαστεί έτσι ώστε, αν κάποιοι αποτολμήσουν την όποια εκτροπή, να μη βρεθεί στην κατάσταση του 1967, οπότε και η «Αυγή» την ημέρα που πραξικοπήματος είχε τίτλο «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία».
*Να αποφεύγει τις προβοκάτσιες και να μην προβαίνει το ίδιο ασυνείδητα σε ενέργειες που συμβάλλουν στην οπισθοδρομική ανατροπή της αστικής έστω δημοκρατίας, του τύπου της απόφασης της γ.σ. της πλατείας Συντάγματος της 13/6 με βάση την οποία ζητούνταν να καταργηθούν τα κόμματα. Μια τέτοια, το λιγότερο χαοτική τοποθέτηση, η οποία εντάσσεται στην αναγωγή του κινήματος στο άπαν ενώ μηδενίζει την κάθε οργανωμένη δράση, είναι βέβαιο ότι όχι μόνον δεν συμβάλλει στο πέρασμα σε ανώτερες μορφές δημοκρατίας αλλά αντικειμενικά τροφοδοτεί το αντιδημοκρατικό κλίμα.
*Να εντείνει παραπέρα την αγωνιστικότητά του και να αμφισβητεί όλο και βαθύτερα την πολιτική αλλά και κοινωνικο-οικονομική κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, η οποία είναι έτοιμη να αποβάλει το δημοκρατικοφανές της προσωπείο και να δείξει το πραγματικό αντιδημοκρατικό της πρόσωπο.
*Να προβάλλει θαρραλέα ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και λαϊκής συμμετοχής από εκείνη της αστικής δημοκρατίας, καταδεικνύοντας ότι αυτή δεν έχει ως μοναδική εναλλακτική την αυταρχική εκτροπή της και ότι δεν αποτελεί το τέλος της ιστορίας. 

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Γράφει : ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Έφαγα 25 χρόνια ζωής, σπουδάζοντας στην θεωρία αλλά και στην πράξη την οργάνωση της ανθρώπινης εργασίας. Σας ομολογώ ότι απελπίστηκα. Κόντρα στα όνειρα μου για συμμετοχή, για αυτονομία, για αυτοδιεύθυνση, για αυτοοργάνωση, ο Έλληνας της μεταπολιτευτικής περιόδου αρνιόταν πεισματικά να αναλάβει την ευθύνη της ενηλικίωσης του. Αρνιόταν να πάρει την υπόθεση επάνω του.
Ένοιωθα συχνά πως οι άνθρωποι γύρευαν ένα κάποιο «αφεντικό» να αποθέσουν πάνω του την ευθύνη της διοίκησης και να λουφάξουν ήσυχοι στην ασφάλεια που παρέχει η άρνηση της ριψοκινδύνευσης. Κάθε συγκροτημένη προσπάθεια οργανωτικής απελευθέρωσης, εκχώρησης ουσιαστικών αρμοδιοτήτων, υποκίνησης στην ανάληψη πρωτοβουλιών, ήταν λες και πυροδοτούσε έναν υποσυνείδητο καταχωνιασμένο φόβο απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή αυτοδιεύθυνσης της εργασίας. Σε έρευνα που έκανα, σχεδόν 1 στους 2 εργαζόμενους, έκριναν ως πιο σημαντικό πράγμα στη δουλειά τους, να ξέρουν πως θα υποστούν παρατήρηση-επίπληξη, όταν κάνουν λάθος. Τέτοια ευσυνειδησία ή τέτοια ανασφάλεια;
Οι Έλληνες της μεταπολιτευτικής περιόδου όχι μόνο ανέχονταν, αλλά απαιτούσαν επιπλέον παντού τη διαμεσολάβηση. Διαμεσολάβηση από το δάσκαλο για την πρόσβαση στη γνώση, διαμεσολάβηση από το βουλευτή για την άσκηση της εκχωρημένης πολιτικής τους ελευθερίας, διαμεσολάβηση από τον δικηγόρο για την άσκηση των εκχωρημένων δικαιωμάτων, διαμεσολάβηση από το αφεντικό ή την Επιθεώρηση Εργασίας για την άσκηση της εκχωρημένης κοινωνικής ελευθερίας, διαμεσολάβηση από τον παπά για την εξασφάλιση της μετά θάνατον βασιλείας των ουρανών, διαμεσολάβηση από τον μεταπράτη για την προώθηση της παραγωγής, διαμεσολάβηση από τον διαφημιστή για την επιλογή ενός προϊόντος, διαμοσελάβηση από τον κάθε Πρετεντέρη για να μάθουμε την είδηση, διαμεσολάβηση από τον κάθε ψυχαναλυτή για να ανακαλύψουμε το χαμένο εντός μας, διαμεσολάβηση από τον κάθε ευρωθρεμένο διανοούμενο για να μάθουμε την ιστορία μας. Καταλήξαμε να χρειαζόμαστε διαμεσολάβηση από την κάθε τσατσά για να βρούμε γκόμενα. Όπως ακριβώς τα ανέραστα νήπια. Και εννοώ το ανέραστος με την έννοια του ανίκανου να ριψοκινδυνεύσει στο άθλημα της σχέσης. Του ανίκανου να ωριμάσει και να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. Έτσι, απαράλλαχτα ίδια, το νηπιακό και εξαρτημένο κρατίδιο, προσδοκά στη διαμεσολάβηση μια των Άγγλων, μια των Γάλλων, μια των Αμερικάνων, μια της Μέρκελ και μια του Τρισέ. Τώρα στα στερνά και του Ισραήλ ή των νεοοθωμανών του Νταβούτογλου.
«Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην», λέει η παράδοση μας. Απλά πράγματα
Σ’ αυτή την έρημο της μεταπολίτευσης, υπήρξαν πολλές νύχτες που με βασάνισε ετούτος προβληματισμός. Πως στο διάολο καταντήσαμε έτσι; Αν πίσω απ’ όλα αυτά, κρύβεται η δικαιολογημένη ανθρώπινη αβεβαιότητα ή βαθιά ανθρώπινη ανασφάλεια, τι τρόπους έχουμε να την αντιμετωπίσουμε; Γιατί δεν σκύψαμε να αφουγκραστούμε τις ίδιες τις λέξεις μας; Λένε στην επιστήμη της πληροφορικής πως η πληροφορία είναι η μονάδα μέτρησης της αβεβαιότητας. Με άλλα λόγια όσο περισσότερες πληροφορίες έχεις, τόσο μεγαλύτερη βεβαιότητα εξασφαλίζεις. Εκεί αποσκοπούν όλα τα οργανωτικά μοντέλα και συστήματα. Στη μείωση της αβεβαιότητας. Άλλωστε με βάση την ετυμολογία της λέξης Information σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, αν θες να είσαι ασφαλής πρέπει να είσαι In form, μέσα στη φόρμα, μέσα στο τύπο. Βρες, δηλαδή, ένα καβούκι να κλειστείς και ησύχασες. Βρες ένα οργανωτικό κουτί να βάλεις το κεφάλι σου και καθάρισες. Βρες, ύστερα, έναν μεσολαβητή να διαμεσολαβεί ανάμεσα στο δικό σου κουτί και στα άλλα και κανένα πρόβλημα. Μα έρχεται αυτή η ριμάδα η ελληνική γλώσσα και δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Πληροφορία, δεν είναι In form, είναι φέρω πληρότητα. Δηλαδή αν θέλω να είμαι ασφαλής, πρέπει να είμαι ολόκληρος, ακέραιος. Και ακέραιος είμαι όταν είμαι αληθινός. Όταν η ύπαρξη μου δεν ψευτίζει. Να γιατί ο Ελύτης θα ορίσει «όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο αίμα μυρίζει». Γιατί πάντα εδώ και αιώνες, η αποτελεσματικότητα είναι το πιο ισχυρό άλλοθι των εξουσιαστών για να περιορίσουν την ελευθερία. Η οργάνωση, μια ελληνική οργάνωση δεν μπορεί να στοχεύει πουθενά αλλού, σε κανένα άλλο αποτέλεσμα, παρά μονάχα στην ελευθερία.  Γιατί είναι δηλωμένο και βεβαιωμένο από τον παππού μου τον Αριστοτέλη πως το να ζητάς παντού το χρήσιμο και το αναγκαίο δεν ταιριάζει σε ανθρώπους μεγαλόψυχους και ελεύθερους. Δεν διαπραγματευόμαστε την ολόκληρη ελευθερία, δεν διαπραγματευόμαστε την αδιαμεσολάβητη δημοκρατία για χάρι κανενός χρήσιμου και αναγκαίου. Στα παπάρια μας το αποτέλεσμα, αν είναι να χάσουμε και πάλι τη ψυχούλα μας, τώρα που τη βρήκαμε. Το θέμα δεν είναι απλά, αν τα όνειρα μας θα πάρουν εκδίκηση, αλλά ότι για να συμβεί αυτό, θα πρέπει επιτέλους, στα όνειρα μας να μην χωράνε μεσάζοντες! 
Εδώ νομίζω βρίσκεται το κουμπί της ειρηνικής μας επανάστασης. Ότι ετούτη η κοινωνία, σχεδόν από το πουθενά, μέσα στην οδύνη του μνημονίου, μέσα στην αποχαύνωση του καταναλωτισμού και της ευρωλιγούρας, πρέπει να βρει τη μαγκιά να επανεφεύρει το όρθιο βάδισμα. Ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Δημοκρατία είναι η κατάργηση του νηπίου. Δημοκρατία είναι όταν ο τόπος μας αντριεύει και αντριώνεται.
Εδώ βρίσκεται και το κουμπί του «οργανωτικού ζητήματος» της κοινωνία μας, αλλά και των φορέων που οραματίζονται τη μεγάλη ανατροπή. Ότι η «οργάνωση» μας, θα πρέπει να είναι υπηρετική όχι των στόχων μας, αλλά της αλήθειας μας. Της ελευθερίας μας. Άρα δεν μπορεί να εκπροσωπείται, να διαμεσολαβείται, να μεσιτεύται ή να αντιπροσωπεύεται. Η ελευθερία μας, η Δημοκρατία μας, η οργάνωση μας, η ύπαρξη μας ολόκληρη, τώρα που καταργούμε το νήπιο, οφείλει να  είναι μόνο άμεση και αδιαμεσολάβητη. Με αυτό το αδιαπραγματεμάτευτο κριτήριο οφείλουμε να οικοδομήσουμε το αύριο. Και για όσους ανησυχούν για την αποτελεσματικότητα, να δείτε που ο Θεός το κάνει και χαρίζει τελικά –ως αντίδωρο- στον ελεύθερο και τον μεγαλόψυχο άνθρωπο το πιο γλυκό Του αποτέλεσμα.
.
*ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης είναι οικονομολόγος

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Συκοφάντης η μπαχαλάκης;

Γράφει ο Ναούμης Νικόλαος

Πολιτικός επιστήμονας
Γίνεται πάρα πολύς λόγος τώρα τελευταία για την ποιότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καθώς και για την λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών στην πατρίδα μας. Πολλοί την κρίνουν αρνητικά και δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των νέων σε ηλικία ανθρώπων, τα κρίνουν πάρα πολύ αυστηρά έως και εντελώς απαξιωτικά, θα μπορούσα να πω.
Με όλα όσα όμως συμβαίνουν γύρω μας και πιο συγκεκριμένα στην κεντρική πολιτική σκηνή, κάτι τέτοιο, φαντάζει φυσικό επακόλουθο και δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί καμία απολύτως εντύπωση.
Αφορμή για να εκφράσω τις παραπάνω σκέψεις, στάθηκε η συμπεριφορά του αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης, κ. Θ. Πάγκαλου, χθες το βράδυ στη βουλή, κατά την διάρκεια της συζήτησης στην ολομέλεια, για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από το σώμα της, στην προσφάτως ανασχηματισμένη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη κομματικού σωβινισμού, ο κ. Πάγκαλος, θεώρησε σκόπιμο, την στιγμή που η κυβέρνησή του επιζητούσε εναγωνίως την συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, να παραδώσει μαθήματα ιστορίας, παραχαράσσοντας την αλήθεια και προκαλώντας το κοινό αίσθημα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο κ. Πάγκαλος, υποστήριξε, βλακωδώς, ότι η εδραίωση της δημοκρατίας στην χώρα μας, επήλθε, με την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία, το 1981! Το να σχολιάσω παραπάνω αυτή την ιστορική ανακρίβεια, θεωρώ, πως θα ήταν μάταιο και χωρίς ιδιαίτερη ουσία. Άλλωστε, οι πάντες γνωρίζουν, ότι η θεμελίωση της δημοκρατίας στην σύγχρονή ελληνική ιστορία, μετά την μαύρη σελίδα της επταετίας της κατάλυσης των θεσμών, εδραιώθηκε και σηματοδοτήθηκε, από τον Εθνάρχη, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το ζήτημα όμως για εμένα προσωπικά, βρίσκεται αλλού. Αλήθεια, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του κ. Πάγκαλου στο πολιτικό μας σύστημα; Τι είδους ακριβώς σκοπιμότητες εξυπηρετούν οι δηλώσεις που κάνει κατά καιρούς, την στιγμή που τις κάνει; Αν δεν στοχεύουν στην αποσταθεροποίηση καταστάσεων, ποια ακριβώς συμφέροντα εξυπηρετούν; Κρίνω, ότι τα ερωτήματα αυτά, πρέπει κάποια στιγμή να απαντηθούν, σε διαφορετική περίπτωση, κινδυνεύει ο κ. Πάγκαλος, να θεωρηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, ως μια φαιδρή προσωπικότητα, ή ένας κοινός μπαχαλάκης.
Τα προσχήματα προσπάθησε να σώσει, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, ο πρωθυπουργός. Ωστόσο, δεν μπόρεσε, επηρεασμένος κι αυτός, από τον άκρατο κομματικό σωβινισμό που διακατέχει την παράταξή που ηγείται, να προβεί κι εκείνος, σ’ ένα μεγάλο ατόπημα. Στην προσπάθειά του να κατευνάσει τα πνεύματα και να πείσει να επιστρέψουν στα έδρανα οι βουλευτές της Ν.Δ., κατηγόρησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι διαπράττει ύβρη προς την δοκιμαζόμενη δημοκρατία, όταν αποχωρεί από την αίθουσα της ολομέλειας, μια τόσο σημαντική στιγμή του κοινοβουλευτισμού. Ξεχνάει όμως ο κ. Γ. Παπανδρέου, ότι την μεγαλύτερη ύβρη προς τον κοινοβουλευτισμό, προκάλεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο ιδρυτής του, πατέρας του πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, όταν στην πιο σημαντική στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, κατά την διάρκεια δηλαδή της συζήτησης στη βουλή, για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1979, αποχώρησαν εκείνος και το δικό του κόμμα, κάτι που αποτελεί την μέγιστη των ύβρεων στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού στην πατρίδα μας.
Τέλος, όσο περνάνε οι μέρες, γίνεται κοινή πλέον πεποίθηση κ. Πάγκαλε, ότι το 1981, δεν εδραιώθηκε η δημοκρατία στην Ελλάδα. Αντίθετα μάλιστα. Όπως όλο και περισσότεροι παραδέχονται, το 1981, ήταν το σημείο ορόσημο κατά το οποίο αργά και μεθοδικά, κάποιοι σοσιαλιστές του γλυκού νερού όπως εσείς, άρχισαν να σπρώχνουν την πατρίδα μας στον γκρεμό, με αποτέλεσμα σήμερα, να βρισκόμαστε στο σημείο, να παραδίδουμε την εθνική μας κυριαρχία, στα χέρια των τοκογλύφων και των golden boys, της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που ο πρόεδρός σας οραματίζεται.
Πηγή: ΟΛΥΜΠΙΑ

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Αριστερά και πλατείες

Η αυτονόητη, για μια αριστερή δύναμη, στάση απέναντι στις λαϊκές συνάξεις στις πλατείες ακολουθείται με συνέπεια από ελάχιστες μικρές αριστερές δυνάμεις.
Στο ένα άκρο υπάρχουν αριστερές, κυρίως ανένταχτες φωνές, οι οποίες άκριτα υιοθέτησαν την εναντίωση στα αριστερά κόμματα, στις αριστερές οργανώσεις και στα συνδικάτα γενικώς, ενός τμήματος των «αγανακτισμένων» της πλατείας, ανάγοντας το αυθόρμητο, ανοργάνωτο, αντιφατικό κίνημα διαμαρτυρίας στο άπαν της λαϊκής αντίστασης.
Στο ενδιάμεσο υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες χαιρέτισαν αυτές τις λαοσυνάξεις και κάλεσαν τον κόσμο τους να συμμετέχει σε αυτές, με τέτοιο όμως τρόπο που μάλλον άρμοζε σε συμμετοχή παιδιών σε παιδική χαρά, ή ενήλικων σε καλοκαιρινό περίπατο , ενώ ταυτόχρονα δεν διευκρίνιζαν αν θεωρούσαν αυτές τις κινητοποιήσεις επαρκείς για να ανατρέψουν το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σκηνικό σε μια φιλολαϊκή κατεύθυνση.
Υπήρχαν ακόμη δυνάμεις που αντιμετώπιζαν πιο επιφυλακτικά τις πλατείες, είτε θεωρώντας ότι η συμμετοχή ή όχι σε αυτές είναι δευτερεύον ζήτημα, αν όχι πλαστό δίλημμα, είτε συμμετέχοντας μεν, δίχως όμως καμιά ιδιαίτερη θέρμη και σαφώς ανοργάνωτα, δηλαδή μη έχοντας κάποιο συγκροτημένο σχέδιο παρέμβασης σε αυτό το κίνημα.
Στο άλλο άκρο υπήρξαν δυνάμεις οι οποίες αρχικά μεν θεώρησαν ότι οι συγκεντρώσεις των πλατειών ελέγχονται ως προς το περιεχόμενό τους από τα αστικά ΜΜΕ, αν δεν είναι κατασκεύασμα αυτών και άλλων «σκοτεινών» δυνάμεων, και στη συνέχεια μπροστά στο τεράστιο πλήθος που συγκεντρωνόταν, ναι μεν υποχρεώθηκαν να εκτιμήσουν ως θετική την παρουσία του, από την άλλη όμως το υποβάθμιζαν αντιπαραθέτοντάς το με το «ταξικό» απεργιακό κίνημα στους τόπους δουλειάς και με την αντιπαράθεση με το αφεντικό. Λες και τα δυο δεν μπορούν να συνυπάρχουν, λες και οι ίδιοι δεν πραγματοποιούν δικές τους συγκεντρώσεις στις πλατείες, λες και δεν υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να συμμετέχουν τόσο στις εκδηλώσεις των ξεπουλημένων εργατοπατέρων όσο και σ' εκείνες των κίβδηλων μετώπων, λες και οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι, οι «ελεύθεροι» επαγγελματίες, οι υπό προλεταριοποίηση μικρομεσαίοι... που δεν έχουν απέναντί τους το αφεντικό, ή όσοι δουλεύουν σε μικρές επιχειρήσεις όπου κυριαρχούν οι διαπροσωπικές σχέσεις, ή ακόμη όσοι υπό το βραχνά της απόλυσης και της ανεργίας δεν τολμούν να απεργήσουν, δεν θα έπρεπε να εκδηλώνουν την αντίθεσή τους στα μέτρα που τους καταστρέφουν, λες τέλος και οι συγκεντρώσεις στην πλατεία μπρος στα χειμερινά ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης ή στην πλατεία της Βαστίλης ή ακόμη οι συγκεντρώσεις του λαού της Αθήνας στην Κατοχή... δεν ήταν επαναστατικές, διότι ήταν εκτός τόπου δουλειάς!
Οι ίδιες αυτές δυνάμεις αντί να εύχονται και κυρίως να συμβάλουν έτσι ώστε να φουντώσει και να αναπτυχθεί παραπέρα μέχρι το επίπεδο της επαναστατικής συνειδητοποίησης αυτό το κίνημα, περιμένουν με αγωνία να ξεφουσκώσει, σε μια λογική, απάλλαξόν με από το μαρτύριο τούτο.
Ετσι λοιπόν το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς, για διάφορους λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν, δεν αντιμετωπίζει αυτές τις συγκεντρώσεις σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ως ένα κοινωνικά πολύμορφο, αντιφατικό, αυθόρμητο κίνημα αγανάκτησης και αμφισβήτησης της υπάρχουσας τάξης, δηλαδή ως ένα εν δυνάμει αριστερό κίνημα, το οποίο εκδηλώνεται με περισσότερη σαφήνεια ως τέτοιο στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος και στις περισσότερες επαρχιακές πλατείες, δεν το αντιμετωπίζει ως ένα κίνημα στο οποίο απαιτείται να παρέμβει οργανωμένα επιδιώκοντας να αναπτυχθεί, παράλληλα και αν είναι δυνατόν σε συνδυασμό με άλλες ανώτερες μορφές αντίστασης, σε μια μετωπική αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Αντί λοιπόν αυτά τα τμήματα της αριστεράς να βουτηχτούν στα βαθιά και δύσκολα νερά του ανεπαρκούς μεν, ελπιδοφόρου δε αυθόρμητου, και να επιδιώξουν με όλες τους τις δυνάμεις να το ανυψώσουν στο επίπεδο του συνειδητού, αφήνουν ουσιαστικά αυτό το κίνημα στο έλεός του.
Αυτό σημαίνει ότι το αφήνουν είτε να ξεφουσκώσει -αν δεν εύχονται κάτι τέτοιο- είτε να εκφυλιστεί σε συντηρητικές κατευθύνσεις, είτε ακόμη να λειτουργήσει εκτονωτικά και ακίνδυνα, είτε στην καλύτερη περίπτωση αν βρει δικούς του δρόμους και αρχίσει να ενοχλεί πιο έντονα το κατεστημένο, να συνθλιβεί, κάτι που επιχειρήθηκε μέσω του αστυνομικού προβοκατόρικου σχεδίου της Τετάρτης.
Και όλα αυτά ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες που διαμορφώνει η ίδια η δομική κρίση του καπιταλισμού, είναι πιο ευνοϊκές από ποτέ, τόσο διότι διαμορφώνουν μια εντεινόμενη κοινωνική διπολικότητα προσεγγίζοντας την εργατική τάξη με ευρύτερα λαϊκά στρώματα, όσο και διότι διευκολύνουν ευρύτερες μάζες να συνειδητοποιήσουν τους πραγματικούς υπεύθυνους των δεινών τους, να αμφισβητήσουν την αστική αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία, να αναπτύξουν τη συλλογική δράση ενάντια στον κυρίαρχο ατομισμό -κάτι που ίσως είναι η πλέον θετική συμβολή των συνάξεων στις πλατείες- και τελικά να αναπτύξουν ένα μετωπικό, μαζικό, ανατρεπτικό κίνημα.
Αλλη μια χαμένη ευκαιρία, άλλο ένα λάθος. Πόσα διάολε θα απαιτηθούν ακόμη για να αλλάξει ρότα η αριστερά, για να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων, για να παίξει το ρόλο που νοηματοδοτεί την ίδια της την ύπαρξη; 

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Οι αδελφοί ..... Βοναπάρτη Παπανδρέου


Βαθύτατα διχασμένο το ΠΑΣΟΚ


Του Γ. Δελαστίκ
Αδιάφορη και πληκτική ήταν η χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στην κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, η οποία συγκλήθηκε εκτάκτως μόλις η Βάσω Παπανδρέου άρχισε να μαζεύει υπογραφές βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που ζητούσαν τη σύγκλησή της και αφότου ο αριθμός όσων είχαν υπογράψει είχε ήδη υπερβεί τους τριάντα, οπότε τη συγκάλεσε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου υποτίθεται με δική του πρωτοβουλία!
Είχαν ήδη προηγηθεί οι παραιτήσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ Γ. Φλωρίδη και Ε. Νασιώκα, οι οποίες όμως παρόλο που αρχικά σόκαραν εν συνεχεία χαροποίησαν τον πρωθυπουργό, αφού οι δύο διαφωνούντες βουλευτές δεν παρέμειναν στη Βουλή για να καταψηφίσουν το νέο Μνημόνιο περιορίζοντας πλέον σε 152 ψήφους την κυβερνητική πλειοψηφία. Επιλέγοντας να παραιτηθούν, έδωσαν τη δυνατότητα στον Γ. Παπανδρέου να τους αντικαταστήσει με δύο άλλους βουλευτές της εμπιστοσύνης του. Ο άχρωμος λόγος του πρωθυπουργού έτσι αντανακλά την πεποίθησή του ότι διατηρεί τον πλήρη έλεγχο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την ψήφιση του νέου Μνημονίου. Δεν αποκλείεται βεβαίως αυτή η εκτίμηση να είναι παρακινδυνευμένη, καθώς ο ανασχηματισμός που θα έχει μεσολαβήσει θα έχει σβήσει τις ελπίδες κάποιων βουλευτών που προσδοκούν την τελευταία ευκαιρία για υπουργοποίησή τους.
Το σημαντικότερο πάντως γεγονός της χθεσινής ημέρας ήταν ότι το Μέγαρο Μαξίμου απέδωσε την αναταραχή στην κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος στον Ευάγγελο Βενιζέλο και μάλιστα έβαλε πιστούς στον πρωθυπουργό βουλευτές να κάνουν δημοσίως λόγο για... αποστασία τύπου 1965! Τότε δηλαδή που το παλάτι και οι Αμερικανοί εξαγόραζαν βουλευτές της Ενωσης Κέντρου που καταψήφιζαν στη Βουλή τον Γεώργιο Παπανδρέου για να δημιουργήσουν κυβέρνηση αποστατών με τη στήριξη της Δεξιάς!
Το γεγονός ότι βουλευτές προσκείμενοι στον πρωθυπουργό απηύθυναν τόσο βαριές κατηγορίες εναντίον υποτιθέμενων συντρόφων τους βουλευτών προσκείμενων στον υπουργό Αμυνας, αποτυπώνει ανάγλυφα πόσο βαθιά διχασμένο είναι πλέον το ΠΑΣΟΚ και πόσο άσβεστο μίσος χωρίζει τις φατρίες του. Δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να εξοντώσουν τους εσωκομματικούς αντιπάλους τους - πόσω μάλλον που γνωρίζουν ότι σε περίπτωση εκλογών, κατά πάσα πιθανότητα περίπου ογδόντα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα βρεθούν εκτός Κοινοβουλίου σύμφωνα με τις σημερινές δημοσκοπήσεις που πλέον δεν δείχνουν το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα σε καμιά περίπτωση.
Οι κατηγορίες περί δήθεν συνωμοσίας ανατροπής του Γ. Παπανδρέου μέσα στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ στερούνται παντελώς λογικής βάσης. Για να ανατραπεί ο πρωθυπουργός θα έπρεπε οι υποτιθέμενοι συνωμότες να έχουν εξασφαλισμένη εκ των προτέρων την πλειοψηφία των βουλευτών, από 78 και πάνω δηλαδή προκειμένου να κάνουν ψηφοφορία εκλογής αρχηγού και να εκλέξουν τον αρχηγό τους νέο πρωθυπουργό της χώρας. Ούτε κατά διάνοια όμως δεν υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ τόσοι βουλευτές που να είναι αποφασισμένοι να ρίξουν τον Γ. Παπανδρέου και να ορίσουν δική τους κυβέρνηση, η οποία έπειτα πού θα έβρισκε τις 151 ψήφους για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης;
Πρόκειται για φληναφήματα σκοπιμότητας. Αλλο είναι το ζήτημα. Ο Γιώργος Παπανδρέου βγαίνει βαρύτατα τραυματισμένος από αυτή την κρίση. Η προχθεσινή κατάσταση της παραίτησής του ή όχι από το πρωθυπουργικό αξίωμα και η συζήτηση όλης της Ελλάδας για τους αντικαταστάτες του από διάφορες τραπεζίτες, έπληξε κατά ανεπανόρθωτο τρόπο το κύρος του.
Αυτό που έγινε χθες λοιπόν στην πραγματικότητα είναι ότι όλοι οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ πήραν θέση και προέβησαν σε κινήσεις ενίσχυσης της προσωπικής θέσης τους προσβλέποντας στη μεταπαπανδρεϊκή εποχή, την οποία βλέπουν να έρχεται ενδεχομένως και σε ελάχιστους μήνες. Είτε επικρίνοντας λοιπόν είτε εκθειάζοντας τον πρωθυπουργό αλλά και αλληλοεξοντωνόμενοι με βαρύτατες κατηγορίες, όλοι παίρνουν θέση για την άγρια μάχη εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ που εκτιμούν ότι πλησιάζει.
ΚΡΙΣΗ
Σοβαρό πρόβλημα διακυβέρνησης
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ δεν είναι αριθμητική. Η άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ίσως 154 βουλευτών που διαθέτει ο πρωθυπουργός δεν είναι αρκετή για να εξασφαλίσει την ομαλή διακυβέρνηση της χώρας. Τι είδους "σταθερότητα" μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι εξασφαλίζει αυτό το αλληλοσπαρασσόμενο συνονθύλευμα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ που είδαμε χθες; Πώς είναι δυνατόν να ισχυριστεί κανείς ότι συνιστούν μια συμπαγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία ένα τσούρμο βουλευτές που κατηγορούν δεκάδες συναδέλφους τους από τον ίδιο πολιτικό χώρο ότι οργανώνουν "αποστασία στο πρότυπο των Ιουλιανών του 1965"; Οταν δεκάδες από αυτούς κατηγορούν δημοσίως τον πρωθυπουργό για πολιτική ανεπάρκεια;
Πηγή: ΕΘΝΟΣ

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Πρέπει να φύγει!

του ΣΤΑΘΗ από τη Σαββατιάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η ανεργία στο 16,2%, δηλαδή οκτακόσιες χιλιάδες άνεργοι, στην πραγματικότητα, ένα εκατομμύριο. Βόμβα.
Στους νέους η ανεργία στο 42% -ο ένας στους δύο! Δεν υπάρχει σπίτι -πλην Συβαριτών χωρίς άνεργο, ή ανέργους.
Βόμβα.
Και οι Δωσιπάτριδες πουλάνε τα όπλα της χώρας, ενέργεια, λιμάνια, δρόμους, νερά, αεροδρόμια για να προσπορισθούν πόρους για τους τόκους δύο-τριών-πέντε ετών. Κι ύστερα;

Όχι!  δεν θυσιάζεται κατά εκατόμβες ο λαός προκειμένου να υπάρξει μια έστω αμυδρή ελπίδα για το αύριο, εξουθενώνεται συστηματικώς κι ενσυνειδήτως για να ξαναγίνει σκλάβος.
Στο διηνεκές.

Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και οι Έλληνες πολίτες, ο λαός, ηττάται από πεμπτοφαλαγγίτες ταγούς κι ανδράποδα...

Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει.


Πρέπει να φύγει, είναι παράνομος. Επέβαλε το Μνημόνιο με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τώρα πάει να κάνει το ίδιο με το «Μεσοπρόθεσμο».

Πρέπει να φύγει, είναι ψεύτης. Είπε ψέματα στον Ελληνικό Λαό, ότι «υπάρχουν τα λεφτά», για να υφαρπάξει την εξουσία.

Πρέπει να φύγει, είναι συνωμότης. Είχε μυστικές επαφές με την Γκόλντμαν Σακς, τον Στρος-Καν και Κύριος οίδε ποιους άλλους, πίσω από την πλάτη, του λαού, του κόμματός του, όλων των θεσμών.

Πρέπει να φύγει, είναι συκοφάντης. Διέσυρε τους Έλληνες διεθνώς ότι είναι «τεμπέληδες κι άχρηστοι» και συνεχίζει να το κάνει.

Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, είναι ανδρείκελο. Έφερε στη χώρα Διευθυντήριο την Τρόικα και την κατέστησε φόρου υποτελή στους Τοκογλύφους εσαεί.

Πρέπει να φύγει, είναι βλαξ ή βαλτός. Μετέτρεψε το πρόβλημα δανεισμού της χώρας σε κρίση χρέους που απειλεί την ίδια της την υπόσταση και το αυτεξούσιον.

Πρέπει να φύγει, είναι ανίκανος. Δεν αντιμετώπισε τη φοροδιαφυγή, δεν σταμάτησε τη σπατάλη, δεν έκανε τίποτα για να υπάρξει οποιουδήποτε τύπου ανάπτυξη.

Πρέπει να φύγει, είναι ανάλγητος. Έφαγε τις συντάξεις, διέλυσε το Ασφαλιστικό, δημιούργησε τη γενιά των 500 ευρώ, χαράτσωσε, ξαναχαράτσωσε και εξακολουθεί να χαρατσώνει τον λαό, νέκρωσε την αγορά κι έφθασε την ανεργία στα ύψη -με έναν στους δύο νέους να 'ναι άνεργος.

Πρέπει να φύγει, είναι πουλητάρι. Πουλάει τη ΔΕΗ, τα ύδατα, τα πάντα, αφοπλίζει τη χώρα από κάθε εργαλείο ανάπτυξης, συρρικνώνει τα ΑΕΙ -ό,τι αγγίζει το κάνει κάρβουνο.

Πρέπει να φύγει, είναι δειλός. Δεν τολμάει να ανακηρύξει ΑΟΖ, φέρεται στην Τουρκία σαν να βρίσκεται η Ελλάδα υπό καθεστώς Σχεδίου Ανάν και αντιμετωπίζει το Βερολίνο ως άλλη Κομαντατούρ.

Πρέπει να φύγει, είναι επικίνδυνος. Αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα της χώρας, εσωτερικά και διεθνή, στη βάση της προσωπικής του ατζέντας, εκτός ιστορικού πλαισίου και θεσμών.

Πρέπει να φύγει, είναι ένας ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης, ανελλήνιστος, περιβεβλημένος από έναν εσμό κολλητάρια, τυχάρπαστους, απίθανους και τυχοδιώκτες. Φίλους, συμβούλους -Ελληνες και ξένους- ένα «περιβάλλον» εκτός πάσης λογοδοσίας κι ελέγχου.

Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, δεν είναι σοβαρός. Είναι ικανός μόνον για όπενγκοβ και λοιπά καραγκιοζιλίκια, ενώ ταυτοχρόνως είναι ένας κοινός καλοπερασάκιας, που τρώει σούσι, ενώ εξαθλιώνει τον κοσμάκη, ένας ελαφρόμυαλος που πάει ανέμελος στα γυμναστήρια, ενώ έχει βυθίσει τη χώρα στην κατάθλιψη και τους νέους στην απελπισία.

Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, είναι ολετήρας. Τα μέτρα που παίρνει και ξαναπαίρνει δεν είναι μόνον καταστροφικά, είναι ατελέσφορα. Ενώ δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, οδηγούν την Ελλάδα απ' την αιχμαλωσία στην εξουθένωση κι εν τέλει στον διαμελισμό της...

Εδώ και τώρα.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

«Καθωσπρεπισμός» και αποδοκιμασίες

  • Οι αποδοκιμασίες πολιτικών, κυρίως του κυβερνώντος κόμματος αλλά και γενικώς βουλευτών και της ίδιας της Βουλής, συνεχίζονται. Και βαδίζουν παράλληλα με τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, αυτό το εκπληκτικό και πρωτόφαντο φαινόμενο διαμαρτυρίας, οργής και αγανάκτησης.
    Οι πρώτες μπορεί να γίνονται από λίγες δεκάδες διαμαρτυρομένων αλλά να φθάνουν και τις εκατοντάδες, με συνθήματα απαξιωτικά ή και υβριστικά, καθώς και με μούντζες, γιαούρτια, ακόμα και πέτρες, όπως λένε οι ίδιοι οι αποδέκτες της διαμαρτυρίας ή η αστυνομία. Τα παραδείγματα είναι αρκετά. Από τις αποδοκιμασίες στον Θ. Πάγκαλο στο Παρίσι και τον Γ. Παπανδρέου στο Βερολίνο, ώς τα πιο πρόσφατα, την αποδοκιμασία των βουλευτών έξω από τη Βουλή, την έντονη αντίδραση στον Γ. Πεταλωτή στην Αργυρούπολη και την περίπτωση της Αννας Νταλάρα στου Ζωγράφου.
    Ιδιωτικά κανάλια της τηλεόρασης και ιδιωτικά ραδιόφωνα πρόβαλαν στις ειδήσεις τους, αλλά και σε εκπομπές με σχόλια, τις αποδοκιμασίες αυτές. Η προβολή αυτή δεν ήταν απλή αναφορά αλλά διανθισμένη με εικόνες, που επαναλαμβάνονται οι ίδιες συνεχώς και με σχόλια καταδικαστικά των εκδηλώσεων αποδοκιμασίας και των συγκεντρωμένων πολιτών. Ταυτόχρονα προβάλλεται η κακή συμπεριφορά σε αντιδιαστολή με την καλή συμπεριφορά, η οποία εκθειάζεται αορίστως, και μένει η προσπάθεια να δοθεί η εντύπωση πόσο βλάπτει η κακή συμπεριφορά το πολιτισμένο κλίμα (!), πόσο εκτός του «καθωσπρεπισμού» (κατά το γαλλικό comme il faut) κινούνται αυτοί που διαμαρτύρονται μ' αυτόν τον τρόπο.
    Ωστόσο, αν ψάξει λίγο κανείς, θα βρει είτε τους ίδιους είτε άλλους παρεμφερείς (παρουσιαστές, σχολιαστές κ.λπ.), οι οποίοι, πριν από τις εκδηλώσεις στις οποίες αναφερόμαστε, μιλούσαν απαξιωτικά έως ειρωνικά και περιπαιχτικά σε βουλευτές, στον πολιτικό κόσμο εν γένει, στο πολιτικό σύστημα. Δεν άνοιγαν, με τον τρόπο αυτόν, το δρόμο για να διαμορφωθεί κλίμα εναντίον πολιτικών κ.λπ.;
    Ακόμα, οι ίδιοι και οι παρεμφερείς παρουσίαζαν, π.χ. τα μέτρα, το Μνημόνιο, την τρόικα, στην αρχή, πέρυσι, ως αναγκαία, ως απαραίτητα, ως λύση και τώρα ασκούν κριτική και μάλιστα έντονη στην κυβέρνηση και γιατί παίρνει νέα μέτρα και γιατί δεν εφάρμοσε τα προηγούμενα και γιατί αυτά, τα προηγούμενα, είναι αναποτελεσματικά. Η στάση τους θυμίζει τον Γ. Καρατζαφέρη με τις τούμπες (πολιτικές τούμπες) που κάνει. Κι όμως, αυτόν τον τελευταίο τον συναντάμε συχνά στην οθόνη της τηλεόρασης...
    Λογική συνέπεια δεν μπορεί να βρεθεί μεταξύ των κατά καιρούς εκτιμήσεων, πολύ περισσότερο όταν διανθίζονται οι κατά καιρούς προβαλλόμενες θέσεις με την αυταρέσκεια ότι τα είχαν πει και πριν και πέρυσι κ.λπ., πράγμα που φυσικά δεν είναι αλήθεια. Πώς διαμορφώνεται λοιπόν η κοινή γνώμη και πώς θα βρει άκρη ο τηλεθεατής ή ακροατής από το «σφυροκόπημα», το οποίο μάλιστα αλλάζει; Στην περίπτωση αυτή, πού βρίσκεται ο «καθωσπρεπισμός»; Και πού θα βρούμε τον πολιτισμό;
    Εχει επικρατήσει ο γενικός όρος «πολιτικό σύστημα» και χρησιμοποιείται κατά κόρον από τα ΜΜΕ, κυρίως τα ηλεκτρονικά. Μιλούν για κρίση ή ακόμα και για τέλος του πολιτικού συστήματος, χωρίς να έχει εξηγήσει κανείς τι σημαίνει ο όρος αυτός. Ισως αναφέρεται στα κόμματα, κυρίως στα κόμματα που άσκησαν την εξουσία κατά τη μεταπολίτευση. Η ισοπεδωτική όμως χρησιμοποίηση του γενικού όρου «πολιτικό σύστημα» αφήνει πολλά περιθώρια να σκεφθεί κανείς ότι αφορά το σύνολο των κομμάτων.
    Πώς όμως θα καταλογίσει κανείς, με ποια λογική, ίδιες ευθύνες και στα κόμματα εξουσίας, αυτά δηλαδή που εναλλάσσονται στην εξουσία, και στα άλλα, της Αριστεράς, που δεν άσκησαν εξουσία;
    Αν εννοούν ότι περνά κρίση η πολιτική (των κομμάτων της) εξουσίας, είναι απλό να το πουν. Μήπως αφήνουν θολό το τοπίο τεχνηέντως και ανοίγει ο δρόμος για νέες σκέψεις, για νέες προοπτικές, για νέα κόμματα, για συνεργασίες, για συναινέσεις; Ακόμα με το πολιτικό σύστημα, όπως το εκφέρουν, αφήνουν να πλανάται η γενική ευθύνη, η γενική απαξίωση και άρα η αποδοκιμασία (έστω και μη καθωσπρέπει) να είναι γενική.
    Το ίδιο ισχύει και για τη διαφθορά και για το περίφημο πελατειακό σύστημα και για τη συνταγή (πολιτική) όχι του κέρδους αλλά της «κονόμας», που καλλιέργησαν κυρίως τη δεκαετία του 1980 και μετά.
    Στην αρχαία Αθήνα, στην οποία κάνουμε συνεχώς αναφορά για τον πολιτισμό, η αποδοκιμασία σε δημόσιο χώρο όχι μόνο δεν ήταν άγνωστο είδος αλλά μάλλον ανθούσε. Στη γέφυρα του Κηφισού ποταμού, από όπου περνούσαν πομπές (Παναθήναια, Ελευσίνια κ.λπ.), ο κόσμος αποδοκίμαζε και μάλιστα έντονα τους άρχοντες κι άλλους αξιωματούχους, που μετείχαν στην πομπή. Ηταν οι λεγόμενοι γεφυρισμοί. Αυτά. 

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Σχετικά με το πρόσφατο κείμενο 32 διανοουμένων και ανθρώπων του Πνεύματος υπέρ της απρόσκοπτης εφαρμογής του Μνημονίου


Δημοσιεύτηκε την 1η Ιουνίου ένα κείμενο που υπογράφουν 32  άνθρωποι των Γραμμάτων και των τεχνών. Μεταξύ των οποίων και κ  Κική Δημουλά! Ποιο είναι το περιεχόμενό του; Ξεκινώντας με τον ενθαρρυντικό τίτλο «Τολμήστε!» αναφέρει πως:
«Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου».
Ως εδώ κανένα πρόβλημα. Πράγματι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που βιώνει πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις και είναι θετικό να το αναγνωρίζουν αυτό και οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου. Ωστόσο στην περίπτωσή μας μόνο αυτό δε συμβαίνει γιατί το κείμενο συνεχίζει ως εξής: 
« Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά».
Από εδώ και πέρα αρχίζει μια ασύστολη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα  στην καθημερινότητά τους. Θεωρείται ως δεδομένη μια θετική εξέλιξη, η ισότιμη ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, η οποία βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο - πράγμα που αν συνεχιστεί θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη δεινά. Σε όλα αυτά τι να πρωτοπαρατηρήσει κανείς: Από πού κι ως πού η ένταξη της Ελλάδας, όπως και πολλών άλλων ευρωπαϊκών χωρών (χαρακτηριστικά παραδείγματα η Ιρλανδία και η Πορτογαλία) ήταν ισότιμη; Από την αρχή της ένταξής τους μια σειρά από χώρες είχαν πολύ μεγάλες διαφορές παραγωγικότητας σε σχέση με τον κεντρικό πυρήνα της ΕΕ, οι οποίες αναπαράχθηκαν, και σε περιόδους κρίσης εντάθηκαν, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στη σημερινή κατάσταση. Σε ότι αφορά την κοινωνική σύγκλιση η Ελλάδα συνέχισε να έχει (μέχρι το 2009 για να μην αναφερθούμε στη σημερινή κατάσταση) υψηλά επίπεδα φτώχειας και κοινωνικών ανισοτήτων, πολύ μεγαλύτερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Για τις πολιτικές κατακτήσεις η μεγάλη τομή ήταν η Μεταπολίτευση, που οι καθεστωτικές δυνάμεις σήμερα θέλουν να ξεμπερδεύουν μαζί της για ό,τι αυτή επέφερε. Προήλθε από τη μεγάλη κινητοποίηση των λαϊκών τάξεων που επέβαλαν τη μεταπολιτευτική τομή υποχρεώνοντας τις κυρίαρχες ελίτ σε σειρά από παραχωρήσεις: κατάργηση της βασιλείας, αναγνώριση της κομμουνιστικής αριστεράς, ελεύθερος κοινοβουλευτισμός, υποβάθμιση του ρόλου του στρατού, νομιμοποίηση της κομμουνιστικής αριστεράς, μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις. Ποια σημαντική φιλολαϊκή πολιτική τομή έφερε η είσοδος στην ΕΕ; Μήπως τους γραφειοκρατικούς και αδιαπέραστους στο λαϊκό έλεγχο θεσμούς των Βρυξελλών; Την επανάληψη αρχικά και την κατάργηση, στη συνέχεια, των δημοψηφισμάτων όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν αρεστό; Την εξομοίωση του κομμουνισμού με το ναζισμό σύμφωνα και με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου; Αμέσως μετά οι διανοούμενοι κρούουν το κώδωνα του κινδύνου:
« Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίση»,
και μπροστά στον κίνδυνο να κυριαρχήσει ο «λαϊκισμός» απευθύνουν έκκληση στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου έτσι ώστε 
«… να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία».
Θα νόμιζε κανείς πως βρισκόμαστε ένα χρόνο πίσω, τότε που υπήρχαν αυταπάτες πως το Μνημόνιο μπορούσε να λειτουργήσει θετικά και να βγει η χώρα και οι πολίτες της από την κρίση. Πράγματι η κατάσταση της κρίσης είναι πολύ σοβαρή και γι’ αυτό οι κυρίαρχοι κύκλοι προσπαθούν να την επιλύσουν υπέρ των δικών τους συμφερόντων και σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Δεν είναι «μόνο» πως το Μνημόνιο έφερε μεγαλύτερη ύφεση, όπως όλοι οι επικριτές του από την αρχή είχαν προβλέψει, είναι πως ο βίος των περισσότερων συμπολιτών μας έχει γίνει αβίωτος. Έχουμε και λέμε: στους δημόσιους υπαλλήλους το εισόδημα μειώθηκε 15- 20% και δεδομένου του πληθωρισμού θα μειώνεται συνεχώς για τα επόμενα χρόνια, χωρίς να υπολογίσουμε νέα μέτρα και ενιαίο μισθολόγιο. Η ανεργία έφτασε στο πρωτοφανές 16%, η εγκληματικότητα πολλαπλασιάζεται, στις περισσότερες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα γίνονται μειώσεις μισθών, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά τη άλλη, ο κατώτερος μισθός για τους νέους συμφωνήθηκε να πέσει κάτω από τα 600 ευρώ, οι ευέλικτες σχέσεις εργασίας εξαπλώνονται κι όλα αυτά γιατί; Για να πάρουν πιστωτές χρήματα για δάνεια τα οποία: α) έχουν πληρωθεί δύο και τρεις φορές β) αφορούσαν έργα που ήταν άχρηστα (πχ Ολυμπιακοί αγώνες, υποβρύχια που γέρνουν κλπ) γ) ήταν υπερτιμολογημένα και τη διαφορά τη μοιράζονταν τα οικονομικά συγκροτήματα των δανειοληπτών με τους εκπροσώπους της ελληνικής πολιτικής ελίτ (χαρακτηριστικό το κόστος κατασκευής των διαφόρων «μεγάλων έργων»). Βεβαίως ο στόχος δεν είναι μόνο ο υπερπλουτισμός των δανειστών. Επιχειρείται μέσω όλων αυτών των μέτρων να μειωθεί πάρα πολύ το εισοδηματικό επίπεδο των Ελλήνων, φτάνοντας σε επίπεδα δεκαετίας ’50 και ίσως και πιο πίσω (αλήθεια ποιος μπορεί σήμερα να αποκτήσει με δικά του χρήματα σπίτι, εδώ δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του στεγαστικού…), με σκοπό αυτό το μοντέλο να εξαχθεί και στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης. Αυτή τη Δύση επιθυμούν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι;
Αλλά δεν είναι μόνο το προηγούμενο απόσπασμα που δείχνει μια απόλυτη εξωτερικότητα απέναντι στα τεκταινόμενα. Λίγο πριν το τέλος σημειώνεται πως «Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους.»
Κατ΄ αρχάς, απ’ όσο γνωρίζουμε, στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες τις αποφάσεις και τους νόμους τις ψηφίζουν οι κυβερνήσεις κατά συνέπεια η αναφορά στις υπόλοιπες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις είτε περιττεύει, είτε θα πρέπει να ληφθεί ως μια προτροπή κυριαρχίας μιας ενιαίας αντίληψης απέναντι στους «λαϊκιστές» που καραδοκούν. Αν ισχύει το δεύτερο τότε οι συγκεκριμένοι υπογράφοντες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαράγουν τις διαρκείς πιέσεις/ εκβιασμούς της τρόικα για το πώς θα πρέπει να είναι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα βάσει των οποίων όλοι θα πρέπει να συναινέσουν στις απαιτήσεις των δανειστών ασχέτως του κοινωνικού ολέθρου στον οποίο θα οδηγήσει αυτό -- και έχει ήδη οδηγήσει. Αλλά υπάρχει και μια άλλη διάσταση που σχετίζεται με το κατά πόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου αντιπροσωπεύει τους πολίτες. Οι υπογράφοντες θεωρούν πως κάτι τέτοιο ισχύει! Πραγματικά εδώ μοιάζει να ζουν σε άλλη χώρα. Από πού κι ως πού η συγκεκριμένη κυβέρνηση εκφράζει τον ελληνικό λαό; Με άλλο πρόγραμμα εκλέχτηκε και εντελώς διαφορετικό εφαρμόζει. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές πρώτη δύναμη ήταν η αποχή, τα άκυρα και τα λευκά. Οι βουλευτές της δεν τολμούν εμφανιστούν πουθενά δημοσίως και οι δημοσκοπήσεις τής δίνουν 20%. Δηλαδή αν δεν εξέφραζε τον ελληνικό λαό ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις απέναντί της; Ωστόσο για να μην είμαστε άδικοι υπάρχει και τμήμα της επιστολής με το οποίο συμφωνούμε απολύτως: 
« Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών»
Πράγματι έτσι είναι, διότι αν παγιωθούν τα μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί και περάσουν και τα υπόλοιπα που εκκολάπτονται τότε θα είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί αυτή η ζοφερή κατάσταση. Γι αυτό και κάτω από τους αγώνες όλων όσων υφίστανται τις επιπτώσεις του Μνημονίου θα πρέπει να πέσει η χειρότερη κυβέρνηση που είχε μεταπολιτευτικά η χώρα, να τελειώνουμε με ένα χρέος που το έχουμε πληρώσει δύο και τρεις φορές και να προχωρήσουμε σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης βάση των συμφερόντων και των προσδοκιών των τάξεων και των στρωμάτων που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο!

«Η πλατεία εγκυμονεί»

  • Με δύο όψεις το ειρηνικό, πολύχρωμο πλήθος, που πλημμυρίζει αυθόρμητα το Σύνταγμα, επί ένα δωδεκαήμερο ανεπανάληπτο, με συγκλονιστική τη χθεσινή κορύφωση: Στην πάνω μεριά, στην Αμαλίας, μυριάδες υψωμένα χέρια, σε μια πελώρια μούντζα, εναλλάξ, προς το Κοινοβούλιο και προς το υπουργείο Οικονομικών.
    Και ακατάπαυστα τα οργισμένα συνθήματα σε τόνο γηπεδικό: «Κλέφτες», «Τα λαμόγια στη στενή», «Πάρ' την τρόικα και μπρος»...
    Και κάτω, η καρδιά τής, ξανά και ξανά, ιστορικής πλατείας, πειραματικό πεδίο εφαρμογής της άμεσης δημοκρατίας, που αξιωθήκαμε να γευτούμε και στον τόπο μας. Ενα μόνο πανό: «Αποφασίζουμε αμεσοδημοκρατικά. Υπερβαίνουμε τον κομματισμό». Αντίσκηνα πολλά, καθ' ότι «Δεν πάμε πλατεία - μένουμε πλατεία». Τραπεζάκια για τις επιτροπές αυτοοργάνωσης, με ποικίλες δραστηριότητες -από τις πρώτες, η επαγρύπνηση και η καθαριότητα του δημόσιου χώρου. Και μικροφωνική εγκατάσταση για τη λαϊκή συνέλευση -καθημερινά ώς τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Ούτε αρχηγοί και επιτελεία ούτε κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη ούτε ντουντούκες και περιβραχιόνια ούτε πολιτικοί και τηλεπερσόνες ούτε γκλαμουράτα ψώνια.
    Σαφέστατο το πρώτο ψήφισμα της διαρκούς λαϊκής συνέλευσης, που απολήγει με τα συνθήματα «Αμεση Δημοκρατία Τώρα» και «Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια»:
    «Είμαστε εδώ (εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι) γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς. Καλούμε όλους τους Αθηναίους στο Σύνταγμα, όλη την κοινωνία να γεμίσει τς πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της...».
    Να το «ελπιδοφόρο σκίρτημα» για το οποίο μίλησε στα Προπύλαια ο αείποτε θαλερός και ολόρθος στις κρίσιμες περιστάσεις Μίκης: Νέοι οι οκτώ στους δέκα στη συνέλευση. Νέοι σε ετοιμότητα για ταχύρρυθμη εκπαίδευση στη δημοκρατία -όπως γράφει ο αυτόπτης Γιώργος Παπασωτηρίου (στη «Βραδυνή»):
    «Στο συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος βαφτίζεται μια νέα γενιά ασύγκριτα πιο δημοκρατική, πιο πολιτισμένη, πιο διαβασμένη, πιο καλλιεργημένη και πιο έντιμη από τις προηγούμενες».
    Σαν να ερμήνευε το χειρόγραφο σύνθημα πάνω στο χαρτόνι («Η πλατεία εγκυμονεί - Προσοχή στο μωρό»), η Φωτεινή Τσαλίκογλου (ΝΕΤ, 3-6-11) επισήμανε ως μοναδική τώρα πηγή αισιοδοξίας τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» πολιτών:
    «Με παλιά και άχρηστα υλικά δεν χτίζουμε. (...) Στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες οι νέοι μας προχωρούν σε πειράματα αυτοοργάνωσης, ανοίγουν νέους δρόμους...».
    Εντυπωσιάζει η εμμονή στη διαδικασία σ' αυτή την πρωτόφαντη λαϊκή συνέλευση στο Σύνταγμα. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι νέοι της μοντέρνας τεχνολογίας και του κυβερνοχώρου, που επικοινωνούν και ξεσηκώνονται μέσα από το Διαδίκτυο στον ευρωπαϊκό Νότο και στον αραβικό κόσμο, με τον ίδιο (παμπάλαιο στην καταγωγή) τρόπο πάνω-κάτω λειτουργούν: με αυτοοργάνωση, αυτοδιεύθυνση, αυτονομία και με αμεσοδημοκρατική διαδικασία στις συνελεύσεις: Αλλος συντονιστής σε κάθε συνέλευση. Ολοι μαζί ορίζουν τα θέματα συζήτησης. Ολοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα λόγου με κλήρο και σε ίσο χρόνο. Ανοιχτές όλες οι ψηφοφορίες. Ουδείς αποδοκιμάζεται με κραυγές για όσα απολύτως ελεύθερος λέει. Αντιπροσώπευση της συνέλευσης ή κάποιας επιτροπής νοείται για συγκεκριμένη μόνο δουλειά και με προκαθορισμένο χρόνο. Τόσο απλά...
    Ετσι, η διαδικασία της συλλογικής λειτουργίας, με σημεία αιχμής την αυτονομία, τον αλληλοσεβασμό και την ισηγορία, έχει ουσία: είναι το βαρόμετρο της δημοκρατικότητας. Καταλυτική βεβαίως η σύγκριση για το απέναντι Κοινοβούλιο, όπου οι εθνοπατέρες μας, αλλοτριωτικά υποταγμένοι σε ιεραρχίες, κόμματα και αρχηγούς, κλωσούν επιμελώς τα προνόμιά τους και βαυκαλίζονται ότι ιερουργούν στο ναό μιας «Δημοκρατίας», που την έχει ευτελίσει ένα πολιτικό σύστημα εξαχρειωμένο, αυταρχικό και διεφθαρμένο.
    Αγανακτούν (!) κιόλας οι καρατζαφεροτζαβαροπρωτοπαπάδες, επειδή οι «αγανακτισμένοι» πολίτες αποκαλούν «κλέφτες» συλλήβδην τους πολιτικούς. «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι», λένε. Αλλά και δεν άπλωσε κανένας τους το χέρι, δίπλα του, να αρπάξει από το αυτί ένα, έστω, από τα πατενταρισμένα λαμόγια, που ξετίναξαν τον κρατικό κορβανά.
    Αγανακτεί με τους «αγανακτισμένους» και η Αλέκα Παπαρήγα και τους χαρακτηρίζει «αναχρονιστές» και «αντιδραστικούς» (!), διότι δεν θέλουν τα κόμματα και δεν άφησαν την πειθαρχημένη φάλαγγα του ΠΑΜΕ να τους διεμβολίσει στο Σύνταγμα -σκέψου τι θα γινόταν με το αντίστροφο. Και ο «Ριζοσπάστης» αγρύπνως (1-6-11) αποκαλύπτει ποιοι υποκινούν τα «παραπλανημένα» παιδιά, που κατακλύζουν τις πλατείες, κραυγάζουν ό,τι τους γουστάρει και δείχνουν αποφασισμένα να αγωνιστούν για να διαφεντεύουν τη μοίρα τους, χειραφετημένα από μπαμπάδες και ινστρούχτορες.
    «Η κυβέρνηση και η Ν.Δ. -γράφει ανενδοίαστα-, οι Αλαφούζοι και οι Μπομπολαίοι, το συγκρότημα Λαμπράκη και το "Αλτερ", ο Ανθιμος, ο Αμβρόσιος, ο Τράγκας, ο Πρετεντέρης και σειρά γνωστών και μη εξαιρετέων Μέσων-στηριγμάτων της πλουτοκρατίας (...) πήραν υπό την προστασία τους τούς συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα...».
    Στη χθεσινή κοσμοπλημμύρα της οργής δεν κατάφερα να ξαναβρώ για να συμπορευτώ με τη γλυκύτατη μεσήλικη κυρία, που έχει σταμπάρει στην μπλούζα της ένα εξόχως περιεκτικό σύνθημα. Το αντιγράφω, για να μη χαθεί:
    «Δεν θύμωσα, που με κοροϊδέψατε - πάντα ψεύτες ήσασταν.
    Δεν θύμωσα, που με ληστέψατε - πάντα κλέφτες ήσασταν.
    Δεν θύμωσα που πλουτίσατε σε βάρος μου - πάντα λαμόγια ήσασταν.
    Το ότι ξεπουλάτε τη χώρα μου - αυτό με εξοργίζει». 

Ανοιχτή επιστολή στον κ Παπανδρέου (που δεν θα διαβάσει)!


Κύριε Παπανδρέου

Την πρωθυπουργία της χώρας την αναλάβατε μετά τις νικητήριες, για το κόμμα σας, εκλογές του φθινοπώρου του 2009. Έπρεπε να γίνετε εξουσία με κάθε θυσία, με οποιοδήποτε μέσο θεμιτό και κυρίως αθέμιτο. Δεν ήταν μόνο η προσωπική σας φιλοδοξία και η μεγάλη επιθυμία της μητέρας σας να σας δει πρωθυπουργό. Δεν ήταν μόνο τα μεγάλα οργανωμένα συμφέροντα τα οποία πολέμησαν με λύσσα τον κ Καραμανλή. Δεν ήταν μόνο η οργή των Αμερικανών για την ουδέτερη στάση του κ Καραμανλή στο νατοϊκής εμπνεύσεως σχέδιο ΑΝΑΝ και για τα ανοίγματά του στην Ρωσία και την Κίνα και η βεβαιότητά τους ότι θα εξασφαλίζατε καλύτερα τα συμφέροντά τους. Ήταν η σφοδρή επιθυμία των ξένων τραπεζών (ΔΝΤ, ΕΚΤ) να αναλάβετε εσείς τα ηνία της μεταρρύθμισης της χώρας. Ήταν, περισσότερο, τα εξαιρετικά οδυνηρά μέτρα που έπρεπε αμέσως να παρθούν, μέτρα οικονομικά και όχι μόνο, και τα οποία ο κ Καραμανλής δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει σε καμιά περίπτωση, γιατί ελέγχοντας τα συνδικάτα δεν θα τον αφήνατε ποτέ να κάνει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, πράγμα το οποίο πράξατε κατά την πρωθυπουργία του, όταν αρνηθήκατε οποιαδήποτε συνεργασία ακόμα και για την ηπιότερη μεταρρύθμιση. Ασκήσατε αντιπολίτευση εγκληματική και ανεύθυνη.
Κι έτσι τίποτε δεν σας εμπόδισε να πείτε προεκλογικά τα χειρότερα ψεύδη, που έχουνε ακούσει ο Έλληνες πολίτες μετά την μεταπολίτευση, για να μπορέσετε να γίνετε πρωθυπουργός.
Είπατε πολλά ψέματα κ Παπανδρέου, γεμάτες οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις δηλώσεις σας για τα «λεφτά που υπάρχου»ν και δεκάδες ψευδείς άλλες, που όσο κι αν τα καθεστωτικά μέσα προσπαθήσουν να υποβαθμίσουν, ξεχειλίζουν κ Παπανδρέου από όλες τις μπάντες.
Δεν διαπραγματευτήκατε τίποτε κ Παπανδρέου, σας έδωσαν ένα Μνημόνιο και το υπογράψατε τυφλά εσείς και οι υπουργοί σας και το ψήφισαν αδιάβαστο οι βουλευτές σας στη Βουλή. Καταδικάσατε τη χώρα σε οικονομική καταστροφή και υπονομεύσατε την Εθνική της κυριαρχία. Τώρα βγάζετε στο σφυρί την δημόσια περιουσία, τα νησιά, τα λιμάνια, το νερό, το ρεύμα και τόσα άλλα.
Η εξωτερική σας πολιτική κυρίως σε σχέση με την γείτονα Τουρκία και την απροθυμία σας να ανακηρύξετε την Ελληνική ΑΟΖ, με εντολή μάλλον των Αμερικανών, για να μην ενοχληθεί η Τουρκία, σας καθιστά επίφοβο και για τον χειρισμό των Εθνικών θεμάτων.
Συνεχίζετε και τώρα τα ψεύδη και τον χυδαίο σας λαϊκισμό χωρίς σταματημό, πιστέψτε με κ Παπανδρέου, ο κατήφορός σας δεν έχει τέλος.
Είναι φανερό ότι μετά τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών, μετά τις δεκα-ήμερες μεγάλες διαδηλώσεις των πολιτών στην πλατεία Συντάγματος και σε δεκάδες άλλες πλατείες της χώρας και μετά από την σε πολλαπλό επίπεδο κοινοποίησης της λαϊκής δυσφορίας, ότι ευρίσκεστε κ Παπανδρέου σε ευθεία αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα.
Κάνατε και συνεχίζετε να κάνετε μεγάλο κακό στη χώρα κ Παπανδρέου.
Θα σας ζητούσα σαν τελευταία εξυπηρέτηση στην χώρα, που δεν αγαπήσατε, να την εγκαταλείψετε εσείς και η παρέα σας και να φύγετε. Φοβάμαι όμως ότι η επίκληση στον πατριωτισμό σας θα είναι εις «ώτα μη ακουόντων», θα είναι μάταιος ως έκκληση σε μία ανύπαρκτη ευαισθησία.
Τουλάχιστον κ Παπανδρέου κάνετε εκλογές τώρα!! Να ξεκαθαρίσει το τοπίο και τα προγράμματα των κομμάτων για την έξοδο από την κρίση και να εκφράσει ο Ελληνικός λαός τις επιλογές του, ώστε να προχωρήσει η χώρα σε δύσκολες αποφάσεις αφού ο μόνος αρμόδιος να αποφασίσει είναι ο κυρίαρχος λαός και μόνον αυτός. Πράγμα που μάλλον δεν σας είναι αυτονόητο!

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Μίλησαν, λοιπόν, οι «διανοούμενοι». Κάποιοι από αυτούς. Πρώτα ονόματα, σοβαροί άνθρωποι οι περισσότεροι. Μια στιγμή, όμως: μήπως οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν ήδη μιλήσει για τη σημερινή, τραγική κατάσταση της χώρας; Και ποια είναι η άποψή τους για την κρίση, τους χειρισμούς της κυβέρνησης, τη συμπεριφορά των εταίρων μας και το περιώνυμο Μνημόνιο; Ναι. Εχουν μιλήσει. Ανοιχτά, καθαρά, χωρίς περιστροφές. Υπέρ του Μνημονίου. Αναφανδόν! Σχεδόν χωρίς καμία κριτική στους ολέθριους χειρισμούς της κυβέρνησης, η οποία τίποτε, ούτε το παραμικρό δεν διαπραγματεύθηκε... Ομως στο κείμενο που υπέγραψαν, υπό τον τίτλο «Τολμήστε», δεν είχαν την τόλμη να επαναλάβουν ανοιχτά αυτό που πιστεύουν και εκθέτουν στα κείμενά τους... Υπάρχει, βέβαια, και δεύτερο ατόπημα. Ενώ στο κείμενο αποφεύγουν να πουν τα πράγματα με τ' όνομά τους, το έπραξαν... διευκρινιστικά στα ράδια και στην τηλοψία! Και παραδέχτηκαν ότι θεωρούν σωτήριο το Μνημόνιο (Δοξιάδης). Οτι καταλογίζουν «ασυγχώρητη ιδιοτέλεια» όχι στους εταίρους, που μας πουλάνε δάνεια με τοκογλυφικό επιτόκιο και λαϊκίζουν ασύστολα λέγοντας πως είμαστε τάχα τεμπέληδες -ποιοι; οι σκληρότερα εργαζόμενοι στην Ενωση-, αλλά καταλογίζουν ιδιοτέλεια στον Σαμαρά, «γιατί επιμένει να επενδύει στην κατάρρευση της χώρας» (Μουτσόπουλος). Είπαν επίσης -στα ράδια, φυσικά, όχι στο κείμενο- ότι η αγανάκτηση δεν είναι λύση (πολύ... σοβαρή διαπίστωση αυτή). Οτι οι συγκεντρώσεις εκφυλίζονται και τα τοιαύτα (Θεοδωρόπουλος)... Με δυο λόγια, είπαν αυτά που πάντοτε διεκήρυτταν. Μόνιμη δυσανεξία έναντι των λαϊκών κινητοποιήσεων (π.χ. Κερατέα), εμμονική και άκριτη υποστήριξη του αποτυχημένου Μνημονίου (οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ασκούν τουλάχιστον κάποια κριτική στην κυβέρνηση) και, βέβαια, μια συνεχής επίκληση προσωπικών απόψεων -τόσο κοινών στον «εκσυγχρονιστικό» λειμώνα- στις οποίες επιχειρούν να προσδώσουν χαρακτήρα δόγματος *** Θα επανέλθουμε στην «έκκληση» αυτή. Ομως τώρα, «πάμε πλατεία». Παρέα με τους αγανακτισμένους που εικονίζονται εδώ δίπλα (από τον «Ελ. Τύπο» η σύνθεση). Εκεί! Μαζί με τον «εχθρό λαό», που τρομάζει τους προύχοντες...
Κάποιοι από αυτούς. Πρώτα ονόματα, σοβαροί άνθρωποι οι περισσότεροι. Μια στιγμή, όμως: μήπως οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν ήδη μιλήσει για τη σημερινή, τραγική κατάσταση της χώρας; Και ποια είναι η άποψή τους για την κρίση, τους χειρισμούς της κυβέρνησης, τη συμπεριφορά των εταίρων μας και το περιώνυμο Μνημόνιο; Ναι. Εχουν μιλήσει. Ανοιχτά, καθαρά, χωρίς περιστροφές. Υπέρ του Μνημονίου. Αναφανδόν! Σχεδόν χωρίς καμία κριτική στους ολέθριους χειρισμούς της κυβέρνησης, η οποία τίποτε, ούτε το παραμικρό δεν διαπραγματεύθηκε... Ομως στο κείμενο που υπέγραψαν, υπό τον τίτλο «Τολμήστε», δεν είχαν την τόλμη να επαναλάβουν ανοιχτά αυτό που πιστεύουν και εκθέτουν στα κείμενά τους... Υπάρχει, βέβαια, και δεύτερο ατόπημα. Ενώ στο κείμενο αποφεύγουν να πουν τα πράγματα με τ' όνομά τους, το έπραξαν... διευκρινιστικά στα ράδια και στην τηλοψία! Και παραδέχτηκαν ότι θεωρούν σωτήριο το Μνημόνιο (Δοξιάδης). Οτι καταλογίζουν «ασυγχώρητη ιδιοτέλεια» όχι στους εταίρους, που μας πουλάνε δάνεια με τοκογλυφικό επιτόκιο και λαϊκίζουν ασύστολα λέγοντας πως είμαστε τάχα τεμπέληδες -ποιοι; οι σκληρότερα εργαζόμενοι στην Ενωση-, αλλά καταλογίζουν ιδιοτέλεια στον Σαμαρά, «γιατί επιμένει να επενδύει στην κατάρρευση της χώρας» (Μουτσόπουλος). Είπαν επίσης -στα ράδια, φυσικά, όχι στο κείμενο- ότι η αγανάκτηση δεν είναι λύση (πολύ... σοβαρή διαπίστωση αυτή). Οτι οι συγκεντρώσεις εκφυλίζονται και τα τοιαύτα (Θεοδωρόπουλος)... Με δυο λόγια, είπαν αυτά που πάντοτε διεκήρυτταν. Μόνιμη δυσανεξία έναντι των λαϊκών κινητοποιήσεων (π.χ. Κερατέα), εμμονική και άκριτη υποστήριξη του αποτυχημένου Μνημονίου (οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ασκούν τουλάχιστον κάποια κριτική στην κυβέρνηση) και, βέβαια, μια συνεχής επίκληση προσωπικών απόψεων -τόσο κοινών στον «εκσυγχρονιστικό» λειμώνα- στις οποίες επιχειρούν να προσδώσουν χαρακτήρα δόγματος *** Θα επανέλθουμε στην «έκκληση» αυτή. Ομως τώρα, «πάμε πλατεία». Παρέα με τους αγανακτισμένους που εικονίζονται εδώ δίπλα (από τον «Ελ. Τύπο» η σύνθεση). Εκεί! Μαζί με τον «εχθρό λαό», που τρομάζει τους προύχοντες... 

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Η Επανάσταση και η ..... Αριστερά.


«Επαναστατικά» κόμματα και υπο-κόμματα, ομάδες και γκρουπούσκουλα της «επαναστατικής» και της «ρεφορμιστικής» αριστεράς (δηλαδή τρέχα - γύρευε)  παρακολουθούν με γουρλωμένα μάτια τα τεκταινόμενα τις τελευταίες μέρες σε πολλές πλατείες της χώρας και κυρίως στην πλατεία Συντάγματος.
Ανανεωτικοί, Σταλινικοί, Τροτσκιστές, Μαοϊκοί, Αναρχικοί, το ΚΚΕ, ο Συνασπισμός – ΣΥΡΙΖΑ με τις δεκα-τόσες «επαναστατικές» συνιστώσες του, η «πρόθυμη» Δημοκρατική Αριστερά (της συμφοράς)  και άλλοι, έκπληκτοι, αμήχανοι, εκνευρισμένοι, αντιλαμβάνονται ότι κάτι γίνεται στις πλατείες, που έχει να κάνει με ξεσήκωμα του λαού  αλλά χωρίς αυτούς, μάλιστα ενάντια και σε αυτούς και τους πιάνει μεγάλη ανατριχίλα. Όχι η Αριστερά των «Αγώνων» για το λαό δεν τολμά να εμφανιστεί στο Σύνταγμα. Τι ντροπή!
Τι στην ευχή έχουν και οι αριστεροί βουλευτές διορίσει στη βουλή τους φίλους τους και τους συγγενείς τους; Ο Αλέκος Αλαβάνος; Ψηφίζουν κατά της άρσης του ασύλου βουλευτών για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου; Έχουν ενσωματωθεί πλήρως στο καθεστώς του νεοφιλελευθερισμού; Πήραν μίζα επί οικουμενικής κυβέρνησης για να δώσουν τη δουλειά στον Κόκκαλη; Μόνο τότε; Διορίζουν δικούς τους; Τα στελέχη της είναι χωμένα σε business  με τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και με Ευρωπαϊκά κονδύλια; Μπα, λέτε;
Η σύνθεση του κόσμου στις πλατείες είναι νέοι, οικογένειες με τα παιδιά τους, μεσήλικες, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι. Πουθενά η εργατιά με το κασκέτο σε σχηματισμό στρατιωτικό, αυτούς τους έχει το ΚΚΕ για βόλτες μια φορά το δίμηνο – τρίμηνο μέχρι την πλατεία Συντάγματος και από εκεί τροχάδην σπίτια τους! Εμπρός – Μαρς! Γιατί ο λαός  τους θεωρεί συνυπεύθυνους για τα χάλια μας; Βρε μπλέξιμο!
Αλλά τι στην ευχή είναι τούτοι εδώ οι «Αγανακτισμένοι; Πως αψηφούν την πάλη των τάξεων και οι βολεμένοι μικρομεσαίοι είναι μαζί τους; Δεν πάμε καλά! Μα τι θα έλεγε στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Μαρξ και ο Λένιν;
Αυτό που συμβαίνει πρέπει (δεν μπορεί) να είναι η μικροαστική απολίτικη «επανάσταση» της κατσαρόλας. Διότι, πως αυθόρμητα, ξαφνικά, χωρίς προηγούμενη οργάνωση, αλλά με προετοιμασία μέσα από το Facebook (ήμαρτον κύριε), ένας ποικιλόχρωμος  κόσμος από δεκάδες χιλιάδες πολίτες κατεβαίνει για έξι μέρες στις πλατείες κάθε  απόγευμα; Χωρίς Γενικό Γραμματέα, χωρίς Κεντρική Επιτροπή, χωρίς οργανώσεις βάσεις, χωρίς στιβαρή περιφρούρηση, που πάνε αυτοί οι 70.000 κάθε βράδυ (ή οι 100.000 την προηγούμενη Κυριακή); Κάνουν συνελεύσεις κάθε βράδυ για να διατυπώσουν αιτήματα. Διάβολε άλλαξαν τόσα πράγματα στις κοινωνίες κι εμείς δεν πήραμε χαμπάρι; Άσε που έχουν και Ελληνικές σημαίες. Βρε μπας και είναι φασίστες; Δάχτυλος της CIA! Φτου μπέρδεμα!
Όμως αν δεν αναλάβει να οργανώσει η Αριστερά το αυθόρμητο αυτό κίνημα θα ξεθυμάνει σε λίγες μέρες. Να δώσουμε σωστό προσανατολισμό στους πολίτες των πλατειών. Και εν τέλει βρε αδελφέ να τους στείλουμε μια και καλή σπίτι τους. Άντε πια! Εμείς οι κακόμοιροι περιμέναμε την πουλημένη ΓΕΣΕΕ να κηρύξει καμιά δίωρη στάση εργασίας ή καμιά διαδηλωσούλα  τρεις φορές το χρόνο για να αντισταθούμε σθεναρά, και μας παρουσιάστηκαν τούτοι εδώ και μας χαλάνε την πιάτσα!
Εκεί που είχαμε τους ρυθμούς μας, τα κοματίδιά μας τις εκλογές, τις βουλευτικές θέσεις στη βουλή, το μερίδιο των διορισμών, την αναλογία των δήμων και κοινοτήτων, τις επιχορηγήσεις από το κράτος και την Ε.Ε. τα επαγγελματικά μας στελέχη, τώρα έρχονται αυτοί οι «Αγανακτισμένοι» και μας βάζουν σε μπελάδες!
Αλλά σύντροφοι η Αριστερά πρέπει να κάνει το καθήκον της. Θα κάνουμε εισοδισμό! Τι στην ευχή διδαχθήκαμε από τον Τροτσκισμό;
Θα μπουκάρουμε με μάσκες απλών πολιτών, αποφασίζουν οι ακροαριστεροί,  για να περάσουμε γραμμή. Μαζική εισβολή στον συνέλευση του Σαββατόβραδου. Φωνάζανε, ζητούσανε από το προεδρείο όλοι μαζί το λόγο  να μιλήσουν, μπας και βάλουν μυαλό στους άσχετους της πλατείας,  καταστάσεις χάους και πανικού. Κάτι σαν φοιτητική ή εργατική συνέλευση των παλιών καιρών. Άγριες καταστάσεις.
Τι διάβολο πρωτοπορία  είναι η αριστερά αν δεν καθοδηγήσει τις ανόητες μάζες;  Έτσι και στο Πολυτεχνείο στην αρχή οι Κουκουέδες ουρλιάζανε «Προβοκάτσια» και μόνο όταν τους ξεπέρασαν τα γεγονότα μπήκαν στους φοιτητές να τους «καθοδηγήσουν».
Εδώ τα γεγονότα ξεπέρασαν όλη την οργανωμένη Αριστερά και τις συνιστώσες τους. Τι στην ευχή σημαίνουν όλα αυτά; Άντε να διατυπώσεις ξανά νέο Μανιφέστο με την «επανάσταση στο Facebook». Σε μεγάλο μπελά μπήκε η κατακαημένη Αριστερά.