Δημοσιεύτηκε την 1η Ιουνίου ένα κείμενο που υπογράφουν 32 άνθρωποι των Γραμμάτων και των τεχνών. Μεταξύ των οποίων και κ Κική Δημουλά! Ποιο είναι το περιεχόμενό του; Ξεκινώντας με τον ενθαρρυντικό τίτλο «Τολμήστε!» αναφέρει πως:
«Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου».
Ως εδώ κανένα πρόβλημα. Πράγματι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που βιώνει πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις και είναι θετικό να το αναγνωρίζουν αυτό και οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου. Ωστόσο στην περίπτωσή μας μόνο αυτό δε συμβαίνει γιατί το κείμενο συνεχίζει ως εξής:
«Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου».
Ως εδώ κανένα πρόβλημα. Πράγματι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που βιώνει πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις και είναι θετικό να το αναγνωρίζουν αυτό και οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου. Ωστόσο στην περίπτωσή μας μόνο αυτό δε συμβαίνει γιατί το κείμενο συνεχίζει ως εξής:
« Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά».
Από εδώ και πέρα αρχίζει μια ασύστολη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα στην καθημερινότητά τους. Θεωρείται ως δεδομένη μια θετική εξέλιξη, η ισότιμη ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, η οποία βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο - πράγμα που αν συνεχιστεί θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη δεινά. Σε όλα αυτά τι να πρωτοπαρατηρήσει κανείς: Από πού κι ως πού η ένταξη της Ελλάδας, όπως και πολλών άλλων ευρωπαϊκών χωρών (χαρακτηριστικά παραδείγματα η Ιρλανδία και η Πορτογαλία) ήταν ισότιμη; Από την αρχή της ένταξής τους μια σειρά από χώρες είχαν πολύ μεγάλες διαφορές παραγωγικότητας σε σχέση με τον κεντρικό πυρήνα της ΕΕ, οι οποίες αναπαράχθηκαν, και σε περιόδους κρίσης εντάθηκαν, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στη σημερινή κατάσταση. Σε ότι αφορά την κοινωνική σύγκλιση η Ελλάδα συνέχισε να έχει (μέχρι το 2009 για να μην αναφερθούμε στη σημερινή κατάσταση) υψηλά επίπεδα φτώχειας και κοινωνικών ανισοτήτων, πολύ μεγαλύτερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Για τις πολιτικές κατακτήσεις η μεγάλη τομή ήταν η Μεταπολίτευση, που οι καθεστωτικές δυνάμεις σήμερα θέλουν να ξεμπερδεύουν μαζί της για ό,τι αυτή επέφερε. Προήλθε από τη μεγάλη κινητοποίηση των λαϊκών τάξεων που επέβαλαν τη μεταπολιτευτική τομή υποχρεώνοντας τις κυρίαρχες ελίτ σε σειρά από παραχωρήσεις: κατάργηση της βασιλείας, αναγνώριση της κομμουνιστικής αριστεράς, ελεύθερος κοινοβουλευτισμός, υποβάθμιση του ρόλου του στρατού, νομιμοποίηση της κομμουνιστικής αριστεράς, μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις. Ποια σημαντική φιλολαϊκή πολιτική τομή έφερε η είσοδος στην ΕΕ; Μήπως τους γραφειοκρατικούς και αδιαπέραστους στο λαϊκό έλεγχο θεσμούς των Βρυξελλών; Την επανάληψη αρχικά και την κατάργηση, στη συνέχεια, των δημοψηφισμάτων όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν αρεστό; Την εξομοίωση του κομμουνισμού με το ναζισμό σύμφωνα και με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου; Αμέσως μετά οι διανοούμενοι κρούουν το κώδωνα του κινδύνου:
« Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίση»,
και μπροστά στον κίνδυνο να κυριαρχήσει ο «λαϊκισμός» απευθύνουν έκκληση στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου έτσι ώστε
Από εδώ και πέρα αρχίζει μια ασύστολη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα στην καθημερινότητά τους. Θεωρείται ως δεδομένη μια θετική εξέλιξη, η ισότιμη ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, η οποία βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο - πράγμα που αν συνεχιστεί θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη δεινά. Σε όλα αυτά τι να πρωτοπαρατηρήσει κανείς: Από πού κι ως πού η ένταξη της Ελλάδας, όπως και πολλών άλλων ευρωπαϊκών χωρών (χαρακτηριστικά παραδείγματα η Ιρλανδία και η Πορτογαλία) ήταν ισότιμη; Από την αρχή της ένταξής τους μια σειρά από χώρες είχαν πολύ μεγάλες διαφορές παραγωγικότητας σε σχέση με τον κεντρικό πυρήνα της ΕΕ, οι οποίες αναπαράχθηκαν, και σε περιόδους κρίσης εντάθηκαν, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στη σημερινή κατάσταση. Σε ότι αφορά την κοινωνική σύγκλιση η Ελλάδα συνέχισε να έχει (μέχρι το 2009 για να μην αναφερθούμε στη σημερινή κατάσταση) υψηλά επίπεδα φτώχειας και κοινωνικών ανισοτήτων, πολύ μεγαλύτερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Για τις πολιτικές κατακτήσεις η μεγάλη τομή ήταν η Μεταπολίτευση, που οι καθεστωτικές δυνάμεις σήμερα θέλουν να ξεμπερδεύουν μαζί της για ό,τι αυτή επέφερε. Προήλθε από τη μεγάλη κινητοποίηση των λαϊκών τάξεων που επέβαλαν τη μεταπολιτευτική τομή υποχρεώνοντας τις κυρίαρχες ελίτ σε σειρά από παραχωρήσεις: κατάργηση της βασιλείας, αναγνώριση της κομμουνιστικής αριστεράς, ελεύθερος κοινοβουλευτισμός, υποβάθμιση του ρόλου του στρατού, νομιμοποίηση της κομμουνιστικής αριστεράς, μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις. Ποια σημαντική φιλολαϊκή πολιτική τομή έφερε η είσοδος στην ΕΕ; Μήπως τους γραφειοκρατικούς και αδιαπέραστους στο λαϊκό έλεγχο θεσμούς των Βρυξελλών; Την επανάληψη αρχικά και την κατάργηση, στη συνέχεια, των δημοψηφισμάτων όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν αρεστό; Την εξομοίωση του κομμουνισμού με το ναζισμό σύμφωνα και με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου; Αμέσως μετά οι διανοούμενοι κρούουν το κώδωνα του κινδύνου:
« Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίση»,
και μπροστά στον κίνδυνο να κυριαρχήσει ο «λαϊκισμός» απευθύνουν έκκληση στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου έτσι ώστε
«… να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία».
Θα νόμιζε κανείς πως βρισκόμαστε ένα χρόνο πίσω, τότε που υπήρχαν αυταπάτες πως το Μνημόνιο μπορούσε να λειτουργήσει θετικά και να βγει η χώρα και οι πολίτες της από την κρίση. Πράγματι η κατάσταση της κρίσης είναι πολύ σοβαρή και γι’ αυτό οι κυρίαρχοι κύκλοι προσπαθούν να την επιλύσουν υπέρ των δικών τους συμφερόντων και σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Δεν είναι «μόνο» πως το Μνημόνιο έφερε μεγαλύτερη ύφεση, όπως όλοι οι επικριτές του από την αρχή είχαν προβλέψει, είναι πως ο βίος των περισσότερων συμπολιτών μας έχει γίνει αβίωτος. Έχουμε και λέμε: στους δημόσιους υπαλλήλους το εισόδημα μειώθηκε 15- 20% και δεδομένου του πληθωρισμού θα μειώνεται συνεχώς για τα επόμενα χρόνια, χωρίς να υπολογίσουμε νέα μέτρα και ενιαίο μισθολόγιο. Η ανεργία έφτασε στο πρωτοφανές 16%, η εγκληματικότητα πολλαπλασιάζεται, στις περισσότερες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα γίνονται μειώσεις μισθών, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά τη άλλη, ο κατώτερος μισθός για τους νέους συμφωνήθηκε να πέσει κάτω από τα 600 ευρώ, οι ευέλικτες σχέσεις εργασίας εξαπλώνονται κι όλα αυτά γιατί; Για να πάρουν πιστωτές χρήματα για δάνεια τα οποία: α) έχουν πληρωθεί δύο και τρεις φορές β) αφορούσαν έργα που ήταν άχρηστα (πχ Ολυμπιακοί αγώνες, υποβρύχια που γέρνουν κλπ) γ) ήταν υπερτιμολογημένα και τη διαφορά τη μοιράζονταν τα οικονομικά συγκροτήματα των δανειοληπτών με τους εκπροσώπους της ελληνικής πολιτικής ελίτ (χαρακτηριστικό το κόστος κατασκευής των διαφόρων «μεγάλων έργων»). Βεβαίως ο στόχος δεν είναι μόνο ο υπερπλουτισμός των δανειστών. Επιχειρείται μέσω όλων αυτών των μέτρων να μειωθεί πάρα πολύ το εισοδηματικό επίπεδο των Ελλήνων, φτάνοντας σε επίπεδα δεκαετίας ’50 και ίσως και πιο πίσω (αλήθεια ποιος μπορεί σήμερα να αποκτήσει με δικά του χρήματα σπίτι, εδώ δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του στεγαστικού…), με σκοπό αυτό το μοντέλο να εξαχθεί και στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης. Αυτή τη Δύση επιθυμούν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι;
Αλλά δεν είναι μόνο το προηγούμενο απόσπασμα που δείχνει μια απόλυτη εξωτερικότητα απέναντι στα τεκταινόμενα. Λίγο πριν το τέλος σημειώνεται πως «Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους.»
Κατ΄ αρχάς, απ’ όσο γνωρίζουμε, στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες τις αποφάσεις και τους νόμους τις ψηφίζουν οι κυβερνήσεις κατά συνέπεια η αναφορά στις υπόλοιπες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις είτε περιττεύει, είτε θα πρέπει να ληφθεί ως μια προτροπή κυριαρχίας μιας ενιαίας αντίληψης απέναντι στους «λαϊκιστές» που καραδοκούν. Αν ισχύει το δεύτερο τότε οι συγκεκριμένοι υπογράφοντες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαράγουν τις διαρκείς πιέσεις/ εκβιασμούς της τρόικα για το πώς θα πρέπει να είναι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα βάσει των οποίων όλοι θα πρέπει να συναινέσουν στις απαιτήσεις των δανειστών ασχέτως του κοινωνικού ολέθρου στον οποίο θα οδηγήσει αυτό -- και έχει ήδη οδηγήσει. Αλλά υπάρχει και μια άλλη διάσταση που σχετίζεται με το κατά πόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου αντιπροσωπεύει τους πολίτες. Οι υπογράφοντες θεωρούν πως κάτι τέτοιο ισχύει! Πραγματικά εδώ μοιάζει να ζουν σε άλλη χώρα. Από πού κι ως πού η συγκεκριμένη κυβέρνηση εκφράζει τον ελληνικό λαό; Με άλλο πρόγραμμα εκλέχτηκε και εντελώς διαφορετικό εφαρμόζει. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές πρώτη δύναμη ήταν η αποχή, τα άκυρα και τα λευκά. Οι βουλευτές της δεν τολμούν εμφανιστούν πουθενά δημοσίως και οι δημοσκοπήσεις τής δίνουν 20%. Δηλαδή αν δεν εξέφραζε τον ελληνικό λαό ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις απέναντί της; Ωστόσο για να μην είμαστε άδικοι υπάρχει και τμήμα της επιστολής με το οποίο συμφωνούμε απολύτως:
Θα νόμιζε κανείς πως βρισκόμαστε ένα χρόνο πίσω, τότε που υπήρχαν αυταπάτες πως το Μνημόνιο μπορούσε να λειτουργήσει θετικά και να βγει η χώρα και οι πολίτες της από την κρίση. Πράγματι η κατάσταση της κρίσης είναι πολύ σοβαρή και γι’ αυτό οι κυρίαρχοι κύκλοι προσπαθούν να την επιλύσουν υπέρ των δικών τους συμφερόντων και σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Δεν είναι «μόνο» πως το Μνημόνιο έφερε μεγαλύτερη ύφεση, όπως όλοι οι επικριτές του από την αρχή είχαν προβλέψει, είναι πως ο βίος των περισσότερων συμπολιτών μας έχει γίνει αβίωτος. Έχουμε και λέμε: στους δημόσιους υπαλλήλους το εισόδημα μειώθηκε 15- 20% και δεδομένου του πληθωρισμού θα μειώνεται συνεχώς για τα επόμενα χρόνια, χωρίς να υπολογίσουμε νέα μέτρα και ενιαίο μισθολόγιο. Η ανεργία έφτασε στο πρωτοφανές 16%, η εγκληματικότητα πολλαπλασιάζεται, στις περισσότερες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα γίνονται μειώσεις μισθών, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά τη άλλη, ο κατώτερος μισθός για τους νέους συμφωνήθηκε να πέσει κάτω από τα 600 ευρώ, οι ευέλικτες σχέσεις εργασίας εξαπλώνονται κι όλα αυτά γιατί; Για να πάρουν πιστωτές χρήματα για δάνεια τα οποία: α) έχουν πληρωθεί δύο και τρεις φορές β) αφορούσαν έργα που ήταν άχρηστα (πχ Ολυμπιακοί αγώνες, υποβρύχια που γέρνουν κλπ) γ) ήταν υπερτιμολογημένα και τη διαφορά τη μοιράζονταν τα οικονομικά συγκροτήματα των δανειοληπτών με τους εκπροσώπους της ελληνικής πολιτικής ελίτ (χαρακτηριστικό το κόστος κατασκευής των διαφόρων «μεγάλων έργων»). Βεβαίως ο στόχος δεν είναι μόνο ο υπερπλουτισμός των δανειστών. Επιχειρείται μέσω όλων αυτών των μέτρων να μειωθεί πάρα πολύ το εισοδηματικό επίπεδο των Ελλήνων, φτάνοντας σε επίπεδα δεκαετίας ’50 και ίσως και πιο πίσω (αλήθεια ποιος μπορεί σήμερα να αποκτήσει με δικά του χρήματα σπίτι, εδώ δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του στεγαστικού…), με σκοπό αυτό το μοντέλο να εξαχθεί και στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης. Αυτή τη Δύση επιθυμούν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι;
Αλλά δεν είναι μόνο το προηγούμενο απόσπασμα που δείχνει μια απόλυτη εξωτερικότητα απέναντι στα τεκταινόμενα. Λίγο πριν το τέλος σημειώνεται πως «Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους.»
Κατ΄ αρχάς, απ’ όσο γνωρίζουμε, στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες τις αποφάσεις και τους νόμους τις ψηφίζουν οι κυβερνήσεις κατά συνέπεια η αναφορά στις υπόλοιπες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις είτε περιττεύει, είτε θα πρέπει να ληφθεί ως μια προτροπή κυριαρχίας μιας ενιαίας αντίληψης απέναντι στους «λαϊκιστές» που καραδοκούν. Αν ισχύει το δεύτερο τότε οι συγκεκριμένοι υπογράφοντες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαράγουν τις διαρκείς πιέσεις/ εκβιασμούς της τρόικα για το πώς θα πρέπει να είναι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα βάσει των οποίων όλοι θα πρέπει να συναινέσουν στις απαιτήσεις των δανειστών ασχέτως του κοινωνικού ολέθρου στον οποίο θα οδηγήσει αυτό -- και έχει ήδη οδηγήσει. Αλλά υπάρχει και μια άλλη διάσταση που σχετίζεται με το κατά πόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου αντιπροσωπεύει τους πολίτες. Οι υπογράφοντες θεωρούν πως κάτι τέτοιο ισχύει! Πραγματικά εδώ μοιάζει να ζουν σε άλλη χώρα. Από πού κι ως πού η συγκεκριμένη κυβέρνηση εκφράζει τον ελληνικό λαό; Με άλλο πρόγραμμα εκλέχτηκε και εντελώς διαφορετικό εφαρμόζει. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές πρώτη δύναμη ήταν η αποχή, τα άκυρα και τα λευκά. Οι βουλευτές της δεν τολμούν εμφανιστούν πουθενά δημοσίως και οι δημοσκοπήσεις τής δίνουν 20%. Δηλαδή αν δεν εξέφραζε τον ελληνικό λαό ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις απέναντί της; Ωστόσο για να μην είμαστε άδικοι υπάρχει και τμήμα της επιστολής με το οποίο συμφωνούμε απολύτως:
« Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών»
Πράγματι έτσι είναι, διότι αν παγιωθούν τα μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί και περάσουν και τα υπόλοιπα που εκκολάπτονται τότε θα είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί αυτή η ζοφερή κατάσταση. Γι αυτό και κάτω από τους αγώνες όλων όσων υφίστανται τις επιπτώσεις του Μνημονίου θα πρέπει να πέσει η χειρότερη κυβέρνηση που είχε μεταπολιτευτικά η χώρα, να τελειώνουμε με ένα χρέος που το έχουμε πληρώσει δύο και τρεις φορές και να προχωρήσουμε σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης βάση των συμφερόντων και των προσδοκιών των τάξεων και των στρωμάτων που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου