Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Ποιος και τι φταίει;

Του Πανου Κατσουλα*
Από τις απαντήσεις που θα δοθούν στο παραπάνω ερώτημα πιστεύω ότι θα εξαρτηθεί αφενός πότε θα βγούμε από το οικονομικό αδιέξοδο (αν καταστεί ποτέ εφικτό να το ξεπεράσουμε ολοσχερώς) και αφετέρου αν θα ξανακινδυνεύσουμε στο μέλλον.
Όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Συνεπώς, την κύρια ευθύνη για την οικονομική κατάρρευση της χώρας μας έχουν οι πολιτικές που εφάρμοσαν οι τελευταίες κυβερνήσεις του δικομματισμού. Φταίνε λοιπόν διότι:
* Καλλιέργησαν με συνέπεια τη λογική των εξυπηρετήσεων, υπέθαλψαν το ρουσφέτι, εγκαθίδρυσαν κομματικό κράτος, παρότι μιλούσαν συνεχώς για αξιοκρατία! Δυστυχώς, όμως, στη χώρα μας η αναξιοκρατία καλά κρατεί, προκειμένου να ενισχύει τις αυθαιρεσίες των εκάστοτε κρατούντων!
* Δεν εξάλειψαν τις σπατάλες και τις κοινωνικές ανισότητες.
* Δεν κατάφεραν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, φοροκλοπή κ.λπ. ούτε κατάφεραν, επίσης, να εφαρμόσουν έναν εξορθολογισμό στους μισθούς και τις συντάξεις, ώστε οι περισσότεροι να λάβουν μεγαλύτερο μισθό και μεγαλύτερη σύνταξη, χωρίς να καταργείται η ιδιαιτερότητα κάποιων κλάδων.
* Δεν κατάφεραν να περιορίσουν τις δαπάνες των στρατιωτικών εξοπλισμών.
* Συμφώνησαν στην τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, που δημιούργησαν υπέρογκες δαπάνες, οι οποίες έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη ασθενική οικονομία μας.
* Υπέγραψαν συνθήκες που τώρα αποδεικνύονται και στην πράξη επιζήμιες για τον λαό (π.χ. συνθήκη Μάαστριχτ).
* Χάλκευσαν τα στοιχεία εισόδου στην ΟΝΕ και παρουσίαζαν ψεύτικα οικονομικά στοιχεία στον ελληνικό λαό και στους εταίρους.
* Δημιούργησαν σκάνδαλα και δεν έκαναν σοβαρές προσπάθειες για να εξαλείψουν τη διαφθορά, που άφησαν να εκδηλωθεί.
Ευθύνη, επίσης, έχουν και οι πολίτες που εξέλεξαν αυτούς που τους κυβέρνησαν. Η ευθύνη των πολιτών οφείλεται κατά τη γνώμη μου, κυρίως: α) στην έλλειψη πλήρους και σωστής ενημέρωσης την οποία δεν επεδίωξαν β) στην ανωριμότητα ή χαλαρότητα της ψήφου τους (π.χ. όλοι το ίδιο είναι, έχω υποχρέωση απ’ αυτούς, θα ψηφίσω τον φίλο ή το συγγενή μου κ.λπ.), ενώ η ψήφος αποτελεί σοβαρή πολιτική ενέργεια, που δεν έχει καμία σχέση με φιλίες και συγγένειες, τις οποίες φυσικά δεν καταργεί, και γ) στη συνειδητή επιλογή τους να χορέψουν μαζί με τους κυβερνώντες ή τους εν δυνάμει κυβερνώντες το ανήθικο ταγκό των εξυπηρετήσεων και της συναλλαγής.
Ευθύνη έχουν και οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες της χώρας, που ασκούν κομματικό συνδικαλισμό, ο οποίος προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το γενικό συμφέρον του κλάδου. Η χειρότερη δε μορφή του κομματικού συνδικαλισμού που βλέπουμε να εφαρμόζεται είναι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, ο οποίος ακολουθεί πολιτική υπονόμευσης, απεργοσπαστική πολιτική, αναμασά τα επιχειρήματα της εκάστοτε κυβέρνησης αντί να υποστηρίζει τα αιτήματα της ομοσπονδίας και συντάσσεται ή ταυτίζεται μ’ αυτήν.
Αλλά και οι συνδικαλιστές ευθύνονται ως πρόσωπα, προφανώς όχι όλοι, διότι άλλοι χρησιμοποιούν τη συνδικαλιστική τους δράση για να υπηρετήσουν κομματικές σκοπιμότητες και προσωπικές φιλοδοξίες και όχι για να υπηρετήσουν ανιδιοτελώς τον κλάδο που εκπροσωπούν και άλλοι διότι δεν εννοούν να εγκαταλείψουν τα στερεότυπα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Ευθύνη τέλος υπάρχει και στην αριστερά, όχι φυσικά κυβερνητική, διότι εμφανίζεται κατακερματισμένη και επομένως αδύναμη, χωρίς συνεκτικό λόγο που θα συσπειρώσει τον κόσμο της και θα προσελκύει και άλλους. Όμως, μια από τις βασικές αρχές της αριστεράς είναι η τοποθέτηση του «εμείς» πάνω από το «εγώ» και όχι η επικράτηση της αριστεράς που έχει ο καθένας στο κεφάλι του! Όπως επίσης η ενότητα, τουλάχιστον στη δράση, έχει και αυτή τα τελευταία χρόνια διαρραγεί.
Η αριστερά σήμερα, σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της, δίνει περισσότερο έμφαση στον καταγγελτικό λόγο και τη στείρα διαμαρτυρία και όχι τόσο πολύ σε τεκμηριωμένες προτάσεις. Οι καταγγελίες και η διαμαρτυρία πρέπει να υπάρχουν, όμως δεν αρκούν. Χρειάζονται και προτάσεις, που θα συζητηθούν από κοινού και θα διαμορφωθούν δημοκρατικά. Αλλά και όταν ακόμη η αριστερά υποβάλλει προτάσεις, δεν έχει δυστυχώς τον τρόπο να πείσει τους πολίτες για την ορθότητά τους και να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΑΥΓΗ

Γλίτωσε το κράτος, πτωχεύει ο λαός

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Γλιτώνει την πτώχευση η Ελλάδα ως κράτος, όπως δείχνει η στάση της γερμανικής κυβέρνησης τα τελευταία 24ωρα. Υποχωρεί το Βερολίνο και συναινεί, έστω και με σφιγμένα δόντια, στη χορήγηση δανείων της ΕΕ και του ΔΝΤ προς τη χώρα μας, που πλέον δεν μπορεί να δανειστεί από τις χρηματαγορές, καθώς η στάση της Γερμανίας και της ΕΕ επί τόσους μήνες εκτόξευσαν τα επιτόκια δανεισμού σε αστρονομικά, απαγορευτικά ύψη.
Η αποφυγή όμως της κρατικής χρεοκοπίας ελάχιστη χαρά προκαλεί στον πληθυσμό της χώρας μας. Κανένα αίσθημα ευγνωμοσύνης, υποχρέωσης ή φιλίας δεν διακατέχει τον λαό μας απέναντι στους Γερμανούς ή την ΕΕ. Το εντελώς αντίθετο συμβαίνει. Ουδέποτε τα αντιγερμανικά αισθήματα του ελληνικού λαού ήταν τόσο έντονα, με εξαίρεση την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής της πατρίδας μας και λίγα χρόνια μετά από αυτήν - τότε που αποκαλούσαμε τους Γερμανούς, "Ούννους".
Απογοήτευση και αντιπάθεια αισθάνεται πλέον ο ελληνικός λαός και απέναντι στην ΕΕ ως σύνολο, καθώς συνειδητοποίησε ότι οι υποτιθέμενοι "εταίροι" μόνο βοήθεια δεν προσέφεραν στην Ελλάδα με τη στάση τους όλους αυτούς τους μήνες που η χώρα μας δέχεται τις επιθέσεις των κερδοσκόπων. Την ώρα της ανάγκης, οι Ευρωπαίοι εταίροι της κυβέρνησης εξαφανίστηκαν επί μήνες και μας άφησαν μόνους με τους καρχαρίες. Πρέπει να πάει κανείς τριάντα και πλέον χρόνια πίσω, πριν από το 1981, για να συναντήσει ισχυρότερα αντι-ΕΕ (αντιΕΟΚικά τότε) αισθήματα στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Με τα τοκογλυφικά, σχεδόν, δάνεια της ΕΕ δεν θα πτωχεύσει η Ελλάδα. Θα πτωχεύσουν όμως οι Ελληνες λόγω των μέτρων που απαιτούν η ΕΕ και το ΔΝΤ ως αντάλλαγμα τωn δανείων που θα χορηγήσουν στη χώρα.
Αυτό συνειδητοποιεί σταδιακά ο κόσμος και γι' αυτό έχει βυθιστεί στην ανησυχία και στις μαύρες σκέψεις για το μέλλον, περιμένοντας φοβισμένος ατελείωτα χρόνια φτώχειας, μιζέριας και δυστυχίας. Γι' αυτό και δεν αισθάνονται καμιά χαρά οι Ελληνες, αφού πια έχουν αντιληφθεί ότι αυτοί θα κληθούν να πληρώσουν το βαρύτατο αντίτιμο για τις σπατάλες, τη διαφθορά και την απομύζηση του κράτους.
Στο σημείο αυτό επέρχεται και η οριστική ρήξη της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση με τα συμφέροντα του συνόλου σχεδόν του ελληνικού λαού, πράγμα που πιθανότατα θα οδηγήσει σε κοινωνικές συγκρούσεις και αναταραχή.
Οι εξωτερικές πιέσεις λόγω της στάσης της Γερμανίας και της ΕΕ, οι κερδοσκοπικές επιθέσεις και οι ανεπαρκείς δικοί της χειρισμοί οδήγησαν τελικά την κυβέρνηση Παπανδρέου στην επιλογή να παραδώσει τον ελληνικό λαό βορά στο ΔΝΤ και την ΕΕ προκειμένου να μπορέσει η ίδια να δανειστεί. Τα δάνεια που θα πάρει θα επιβραβεύουν αυτή τη στάση της.
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι όμως δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να δεχτούν αυτή την κυβερνητική επιλογή. Δικαίως αντιμετωπίζουν τα μέτρα ως επίθεση εναντίον του βιοτικού επιπέδου και των εργασιακών δικαιωμάτων τους εκ μέρους της ΕΕ, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης. Και βεβαίως, έχουν κάθε λόγο να οργανώσουν την αντίστασή τους και να αγωνιστούν με όσα μέσα έχουν στη διάθεσή τους για να μην επιτρέψουν την υλοποίηση των συμφωνιών της κυβέρνησης με το ΔΝΤ, όσα προβλήματα και αν δημιουργήσει αυτό στην αξιοπιστία της κυβέρνησης στα μάτια των ξένων δυναστών της ελληνικής οικονομίας.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Καθαρτήριο ή παραγωγική ανασυγκρότηση;

Του Σταυρου Λυγερου
Ποντάροντας στο φάσμα της χρεοκοπίας και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, ορισμένα ΜΜΕ εμφανίζουν τα αιματηρά μέτρα του ΔΝΤ σαν ένα είδος καθαρτηρίου. Η κοινωνία θα περάσει έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα, αλλά στην πολιτική οικονομία δεν ισχύει η εξίσωση αυτομαστίγωση=λύτρωση. Το πραγματικό δίλημμα είναι παραγωγικά ή αντιπαραγωγικά μέτρα κι όχι σκληρότερα ή ηπιότερα. Το πρόβλημα με το ΔΝΤ δεν είναι ότι επιβάλλει επώδυνα μέτρα, αλλά ότι «θεραπεύει», τοποθετώντας τις οικονομίες σ’ ένα είδος προκρούστειας κλίνης. Γι’ αυτό και κατά κανόνα τις εγκλωβίζει σε μια ανατροφοδοτούμενη ύφεση.
Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να οικοδομηθεί ένα υγιές παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης και όχι να υποστυλωθεί το κλεπτοκρατικό, σπάταλο και ανορθολογικό μοντέλο, που καταρρέει. Οι γραμμικές παρεμβάσεις και τα παραδοσιακά πολιτικά εργαλεία δεν επαρκούν. Χρειαζόμαστε νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές, που θα αξιοποιήσουν τις τεράστιες λιμνάζουσες δυνατότητες για αύξηση εσόδων, μείωση δαπανών και ανάπτυξη. Εξυπνες και ρεαλιστικές προτάσεις έχουν κατατεθεί, αλλά λόγω χρόνιου ελλείμματος πολιτικής βούλησης παραμένουν στα συρτάρια.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στο σφαγείο...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 30.IV.2010 stathis@enet.gr
Δόθηκαν χθες από τους Ρώσους στη δημοσιότητα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι η σφαγή των Πολωνών αξιωματικών στο Κατύν έγινε απ' τους Σοβιετικούς κι όχι απ' τους Ναζί. Ενα θηριώδες έγκλημα που εισηγήθηκε η Νικαβεντέ στον Στάλιν κι αυτός το ενέκρινε. Το έγκλημα αυτό είχε παραδεχθεί ο Γκορμπατσώφ, από το 1990, και προσφάτως ο Πούτιν. Τώρα όμως δημοσιεύθηκαν τα ντοκουμέντα που το αποδεικνύουν.
Συνεπώς όλοι εκείνοι (ανάμεσά τους και η αφεντιά μου) που διατηρούσαν αμφιβολίες για το Κατύν, βασισμένοι κυρίως στη μεταπολεμική ιστοριογραφία, δυτική και ανατολική, τώρα πρέπει να αναθεωρήσουμε...
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Οι δικές μας ευθύνες

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr
Σε μια αποστροφή πρόσφατης ομιλίας του, ο Αλέκος Αλαβάνος είπε πως πρωθυπουργός της χώρας είναι η Αγκελα Μέρκελ.
Ουσιαστικά δεν έχει άδικο, με την έννοια ότι η Γερμανίδα καγκελάριος είναι αυτή που ουσιαστικά καθορίζει τις επώδυνες αποφάσεις από τις οποίες εξαρτάται η ζωή δέκα εκατομμυρίων κατοίκων αυτής της χώρας. Από τα χείλη της είχαν κρεμαστεί προχθές κυβερνητικά στελέχη, αναμένοντας να ανάψει το πράσινο φως για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης και τον δανεισμό (με υψηλό επιτόκιο μάλιστα) της χώρας μας, ενώ ήταν πρόθυμα να δώσουν γην και ύδωρ σε ό,τι αυτή ζητήσει. Οπως και θα το κάνουν, άλλωστε, τα επόμενα εικοσιτετράωρα, καταργώντας κεκτημένα πολύχρονων και επώδυνων αγώνων. Το ζητούμενο, βέβαια, είναι πώς η χώρα αυτή έφτασε να παραχωρεί ένα σημαντικό μέρος της κυριαρχίας της σε άλλα κέντρα, όπως του Βερολίνου και όχι μόνο. Πώς καταφέραμε να μας επιβάλουν κάποιοι σκληροί τεχνοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με ποιον τρόπο θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Εδώ χωρούν πολλές απαντήσεις. Ωστόσο, όλες συγκλίνουν σε μια κοινή συνισταμένη: πως μαζί με τη χρεοκοπία της χώρας, χρεοκόπησε και το πολιτικό της σύστημα. Αυτό που μεταπολιτευτικά διαχειρίστηκε τα δημόσια πράγματα, από θέσεις είτε εξουσίας είτε αντιπολίτευσης.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Οι κυβερνώντες ποτέ δεν μαθαίνουν

Του ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*
Τον Ιούνιο του 1979, ο τότε πρωθυπουργός και πρωτεργάτης της ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ, Κωνσταντίνος Καραμανλής, ανοίγοντας τη συζήτηση για την κύρωση της σχετικής συνθήκης είπε ότι θα ρίξει την Ελλάδα στη θάλασσα και θα μάθει να κολυμπάει.
Πέρασαν από τότε 31 χρόνια, αλλά, δυστυχώς, τα όσα βιώνουμε σήμερα δείχνουν ότι αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια αποδείχτηκαν «ανεπίδεκτοι μαθήσεως». Αυτό ισχύει και για τους σημερινούς κυβερνώντες. Απόδειξη, τα όσα υποσχόταν ο σημερινός πρωθυπουργός στον ελληνικό λαό με την προεκλογική του δήλωση ότι «τα λεφτά υπάρχουν», ενώ είχε έγκαιρα ενημερωθεί για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και, επιπλέον, στέλεχος της κυβέρνησής του γνώριζε ακόμα και το ύψος των δανειακών αναγκών της χώρας. Και το χειρότερο, προχώρησαν σε παροχές μόλις ανέλαβαν την εξουσία, ενώ είδαν ότι λεφτά δεν υπάρχουν.
Στις 23.4.2010 ο πρωθυπουργός, ομολογώντας την αδυναμία του να αντιμετωπίσει το δανειακό πρόβλημα της χώρας, ανακοίνωσε την προσφυγή της στον μηχανισμό στήριξης, δηλαδή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την ευρωζώνη και μάλιστα προτού συμφωνηθούν οι όροι της προσφυγής («άνευ όρων», όπως ήταν το πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας» της 24.3.10). Η προσφυγή αυτή, όταν λάβει κανείς υπόψη του τις καθησυχαστικές δηλώσεις των κυβερνώντων όλο το προηγούμενο διάστημα, είναι μια ακόμα τρανταχή απόδειξη ότι και οι σημερινοί κυβερνώντες δεν διδάχτηκαν τίποτε από τη συμπεριφορά και τα λάθη των προκατόχων τους.
Σύμφωνα με τα όσα έχουν συμφωνηθεί, σε ό,τι αφορά τα πρόσθετα μέτρα (στα όσα ήδη έχουν ληφθεί) που θα ζητηθούν, κυρίαρχος θα είναι ο ρόλος του ΔΝΤ εξαιτίας -όπως δήλωσαν αξιωματούχοι της ευρωζώνης- της «τεχνογνωσίας» που διαθέτει. Και αυτό, παρ' όλο ότι η συνεισφορά του θα ανέρχεται μόνο στο ένα τρίτο του συνολικού ποσού που θα δοθεί στην Ελλάδα.
Το τι συνεπάγεται η προσφυγή αυτή και για την Ελλάδα το βίωσαν πρόσφατα και συνεχίζουν να το βιώνουν και χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (όχι της ευρωζώνης), δηλαδή η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Λετονία και η Λιθουανία, παρ' όλο ότι, και στις περιπτώσεις της δανειοδότησης των κρατών αυτών, κάποιο ρόλο έπαιξε και η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ηταν, άραγε, αναπόφευκτη αυτή η προσφυγή; Σ' ένα άρθρο μας στην «Ελευθεροτυπία» της 8.4.10 αναφέραμε ότι αν δεν είχαν σημειωθεί από την πλευρά της κυβέρνησης οι καθυστερήσεις στη λήψη αποφάσεων και οι ακόμα μεγαλύτερες καθυστερήσεις στην εφαρμογή τους, τα σοβαρά λάθη και οι ανεπίτρεπτες δηλώσεις του πρωθυπουργού, του υπουργού Οικονομικών και άλλων μελών της κυβέρνησης εντός και εκτός Ελλάδος για την οικονομική κατάσταση της χώρας και αν είχαν ψηφιστεί δραστικά μέτρα τον Δεκέμβριο πριν από τον προϋπολογισμό του 2010, θα υπήρχαν απτά αποτελέσματα από την εφαρμογή τους ήδη από τον Ιανουάριο και δεν θα είχαμε τα σημερινά προβλήματα δανεισμού. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι η ανάταξη της ελληνικής οικονομίας (η οποία βρίσκεται σε κώμα) δεν θα απαιτήσει μια πολύχρονη και επώδυνη προσπάθεια από μέρους μας.
Τώρα, όμως, η απόφαση ελήφθη προκειμένου η χώρα να αποφύγει τη χρεοκοπία και, όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός, η Ελλάδα «είναι υπό κηδεμονίαν». Κηδεμόνες, όμως, στη ζωή υπάρχουν για ανήλικα παιδιά. Στη χώρα μας -η οποία, προφανώς επί 31 χρόνια «παλιμπαίδιζε»- ρόλο όχι μόνο δασκάλου για το τι πρέπει να μάθει να κάνει αλλά και «κηδεμόνα» για να ελέγχει ότι αυτά που επέβαλε εφαρμόζονται πιστά θα παίζει η τρόικα, με διευθυντή το ΔΝΤ.
Με δεδομένες τις ορατές διά γυμνού οφθαλμού αδυναμίες της κυβέρνησης και τις αναμενόμενες αντιδράσεις των κοινωνικών στρωμάτων που θίγονται από τα μέτρα, το ερώτημα που γεννιέται είναι, αν και κατά πόσο τα μέτρα που έχουν ληφθεί θα επιτύχουν τους στόχους που έχουν τεθεί για το 2010. Το ποια πιθανότητα υπάρχει να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί μέχρι το τέλος του έτους θα το γνωρίζουμε στις αρχές Οκτωβρίου, δηλαδή με το άνοιγμα της Ολομέλειας της Βουλής, στην οποία θα κατατεθεί το προσχέδιο προϋπολογισμού του 2011.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Η απεχθής υποκρισία των Γερμανών

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Kαλπάζει ο υστερικός ανθελληνισμός στη Γερμανία, καθώς διαδίδονται σε όλο και ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού της χώρας αυτής ρατσιστικά στερεότυπα εναντίον των Ελλήνων και της Ελλάδας. Ραγδαία αυξάνεται επίσης σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας ο αντιγερμανισμός σε πολιτική βάση, οδηγώντας παράλληλα σε αναβίωση των πανευρωπαϊκών στερεοτύπων ταύτισης των Γερμανών με τον ολοκληρωτισμό. Εξήντα πέντε ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου έρχονται απροσδόκητα εκ νέου στην επιφάνεια όλα τα σύνδρομα της Κατοχής και των εγκλημάτων των Γερμανών ναζί εναντίον των Ελλήνων. Νέες γενιές έρχονται σε επαφή με πρωτόγνωρα αντιγερμανικά αισθήματα που όλοι νομίζαμε ότι ανήκουν ανεπιστρεπτί στο μακρινό, θλιβερό παρελθόν.
Είναι να απορεί κανείς αν ο πολιτικός στραβισμός των «λογιστών» που κυβερνούν στο Βερολίνο τους επιτρέπει να δουν τις διαστάσεις του εγκλήματος που διαπράττουν εναντίον του γερμανικού έθνους με την πολιτική που ακολουθούν. Εκτός πια και αν η διαβόητη γερμανική αλαζονεία τούς κάνει να αδιαφορούν για τις συνέπειες της γραμμής τους στους άλλους Ευρωπαίους.
Πέρα από τις οικονομικές και γεωπολιτικές επιδιώξεις της κυβέρνησης Μέρκελ, για τις οποίες έχουμε μιλήσει πολλές φορές, εκπλήσσει η απερίγραπτη υποκρισία που κυριαρχεί στην εσωτερική συζήτηση στη Γερμανία γύρω από το ελληνικό ζήτημα. Λυσσώδης είναι η προσπάθεια να απαγορευθεί στην κυβέρνηση Μέρκελ να χορηγήσει δάνειο στην Ελλάδα με τοκογλυφικό σχεδόν επιτόκιο στη βάση της νομικίστικης ερμηνείας ότι δήθεν αυτό συνιστά χαριστική «διάσωση» της Ελλάδας, πράγμα που απαγορεύεται από τη συνθήκη της Ευρωζώνης. «Προσκρούει η βοήθεια στις ευρωπαϊκές συνθήκες;» αναρωτιόταν π.χ. το περιοδικό «Σπίγκελ» στη λεζάντα της φωτογραφίας του Γ. Παπανδρέου κατά το δραματικό διάγγελμα υπαγωγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Θα μπορούσε ίσως κανείς να το αποδώσει αυτό σε νομικό σχολαστικισμό των Γερμανών, στη γνωστή τυπολατρεία και πειθαρχία τους σε κάθε αρχή και εξουσία, αν ήθελε να τους κρίνει καλοπροαίρετα.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

ο Ελλην ασθενής ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 28.IV.2010 stathis@enet.gr 
 «Δεν θα είχαμε πού την κεφαλήν κλείνειν» (sic) δήλωσε ο κ. Παπανδρέου στους βουλευτές του. Επίσης τους ενημέρωσε ότι «ένιωσε τη μοναξιά της εξουσίας». Τέλος, τους διαβεβαίωσε για το «κέφι που μας δίνει η ιδέα ότι το κάνουμε για την πατρίδα μας»...
Μόλις προχθές έγραφε ο αγαπημένος μας Λευτέρης Παπαδόπουλος στα «ΝΕΑ»: «Ηθελα να 'ξερα, ποιος γράφει για τον Πρωθυπουργό τέτοιου είδους μαθητικές εκθέσεις;»
Δεν ξέρω -εμένα πάντως στο δημοτικό μού τις έγραφε το αδερφάκι μου! Αποτέλεσμα: ο Γιώργος έγινε καθηγητής κι εγώ φτιάχνω ακόμα καραγκιοζάκια...
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Προανάκρουσμα...

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Πλερέζες στην Αθήνα, κλίμα έντονης ανησυχίας στην Πορτογαλία μετά την εκτίναξη των spreads, προανάκρουσμα εξελίξεων η αύξηση της ανεργίας στην Ισπανία, περισυλλογή και προβληματισμός στην Ιταλία, την Ιρλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία...
Η Ευρώπη τρίζει, το ευρώ θαμπώνει και το συνολικό οικοδόμημα απειλείται με κατεδάφιση... Το αδιανόητο επί θύραις; *** Ρωτήθηκε για τις προτάσεις-απαιτήσεις του ΔΝΤ σχετικά με τον ιδιωτικό τομέα. Τις περικοπές, τις ελεύθερες απολύσεις, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τις απολύσεις με γλίσχρα αποζημίωση, για την αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων... Ματαίως περίμεναν απαντήσεις-δεσμεύσεις από τον κ. Παπακωνσταντίνου η Τρέμη και ο Πρετεντέρης («Μέγκα»). Και όλοι κατάλαβαν ότι το κακό βρίσκεται επί θύραις *** Η φήμη, υπό μορφήν αξιόπιστης πληροφορίας, διαδόθηκε ταχέως στα δημοσιογραφικά γραφεία: σημαίνον στέλεχος των κυβερνήσεων Καραμανλή γιουχαΐστηκε και προπηλακίστηκε από θαμώνες σε καφέ του κέντρου, και τελικώς εκδιώχθηκε... Ακόμη κι αν δεν αληθεύει η πληροφορία αυτή, στο «κάδρο» της απεικονίζεται η μορφή των πραγμάτων που έρχονται... «Θα μας πάρουν με τις πέτρες», είχε πει κάποια στιγμή ο Γ. Παπανδρέου. Ε, ακριβώς αυτό θα συμβεί *** Οι μεγάλες εθνικές συμφορές, από το 1955 (πογκρόμ εναντίον της μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη) μέχρι τα Ιμια, συνέβησαν όταν η χώρα ήταν λόγω συνθηκών αποδυναμωμένη, σημειώνει στην «Καθημερινή» ο Σταύρος Λυγερός: «Η πρωτοφανής στα μεταπολιτευτικά χρονικά αποδυνάμωση της διεθνούς θέσης της Ελλάδας και η ενασχόληση της κοινής γνώμης με την οικονομική κρίση αποτελεί πειρασμό για την Ουάσιγκτον να επιβάλει αυτό που προσπαθεί εδώ και δεκαετίες: το κλείσιμο των ενοχλητικών μετώπων, όπως το Κυπριακό και η ελληνοτουρκική διένεξη» (...Ετσι έχουν, εξ αντικειμένου, τα πράγματα. Και οι φόβοι για δυσμενείς εξελίξεις ενισχύονται από το γεγονός ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, τον οποίο υμνούν οι Αμερικανοί, είτε άσκησε εξωτερική πολιτική με ζεϊμπέκικα είτε ταυτίστηκε πλήρως με οξειδωτικά σχέδια τύπου Ανάν... Ομως δεν είναι βέβαιο ότι η καταθλιπτική εσωστρέφεια, λόγω οικονομικής κρίσης, θα καθηλώσει την κοινωνία. Ενδέχεται «να πάρει ανάποδες», όντας ήδη ταπεινωμένη και οργισμένη. Και τότε...) *** Οι φήμες, η ανησυχία, ο πανικός από τα spreads και την πτώση του Χρηματιστηρίου... Κι άκουγες τον πρωθυπουργό της χώρας να μιλάει στους συνοφρυωμένους βουλευτές του και να λέει ότι εργάζονται όλοι με... κέφι, επειδή αγαπούν την Ελλάδα! Επικίνδυνη (η) φαιδρότης...
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Μας σπρώχνουν προς τον γκρεμό

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Δραματικές ώρες διέρχεται πλέον η χώρα. Μόνο πολιτικές κινήσεις εκ μέρους της γερμανικής κυβέρνησης μπορούν να αποτρέψουν τη χρεοκοπία της Ελλάδας, η οποία βρίσκεται πλέον προ των πυλών ως αποτέλεσμα των συνδυασμένων λυσσωδών ανθελληνικών επιθέσεων εκ μέρους ακριβώς του γερμανικού πολιτικού κατεστημένου και των γερμανικών μέσων ενημέρωσης, σε συνδυασμό φυσικά με τα αδίστακτα παιχνίδια των διεθνών κερδοσκόπων που ενθαρρύνονται από την επαίσχυντη στάση του Βερολίνου.
Αργά χθες το απόγευμα φαινόταν να έχουν ήδη σπρώξει την Ελλάδα στον γκρεμό της χρεοκοπίας, αλλά το βράδυ η κατάσταση έδειχνε σημεία βελτίωσης. Υπήρχαν ενδείξεις ότι η γερμανική κυβέρνηση άρχιζε να συνειδητοποιεί τις ευρύτερες καταστροφικές επιπτώσεις σε ολόκληρη την Ευρωζώνη και την ΕΕ που έχει η ολέθρια, βαθύτατα εθνικιστική και ιδιοτελής πολιτική της απέναντι στη χώρα μας.
Η απολύτως αναγκαία από πολιτική σκοπιά δήλωση του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που έγινε χτες το βράδυ ότι η Ελλάδα αποκλείεται να χρεοκοπήσει συνιστά το πρώτο ανάχωμα στην τρελή κούρσα προς την καταστροφή. Δεν αρκεί όμως για να αποτρέψει το μοιραίο. Πρέπει να συνοδευτεί σήμερα από ανακοινώσεις για γρήγορη και συγκεκριμένη παροχή των ποσών των ευρωπαϊκών δανείων στην Ελλάδα, ώστε να καταστεί εξόφθαλμη η πλήρης απεξάρτηση της χώρας μας για ικανό χρονικό διάστημα από την ανάγκη δανεισμού από τους κερδοσκόπους και τους μηχανισμούς τους.
Διαφορετικά, τα βαμπίρ του κερδοσκοπικού χρηματοπιστωτικού συστήματος που αναστήθηκαν με τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια που έθεσαν στη διάθεσή τους οι κυβερνήσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ, επικουρούμενα από τους «αναιδείς» και «αναίσχυντους» (όπως τους χαρακτήρισε χθες σημαίνων ευρωπαϊκός παράγων) απατεώνες των διεθνών οίκων αξιολόγησης, θα επιχειρήσουν να «κατασπαράξουν» κι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, με πρώτη την Πορτογαλία και στη συνέχεια την Ισπανία και την Ιταλία, οδηγώντας στην κατάρρευση του ευρώ.
Ηγερμανική κυβέρνηση έχει παγιδευτεί στη μυωπική πολιτική της. Επεδίωξε η Μέρκελ τον πλήρη εξευτελισμό της Ελλάδας, δίνοντας τη δυνατότητα σε άλλους κορυφαίους πολιτικούς του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού να ζητούν ευθέως τη χρεοκοπία της Ελλάδας, ακόμη και την αποβολή της από την Ευρωζώνη, παρόλο που αυτό είναι αδύνατον να γίνει βάσει των συνθηκών δημιουργίας της.
Στόχος της ήταν και παραμένει να κάνει την Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγήν για όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, ώστε να δουν τι τα περιμένει, αν δεν υπακούουν στις γερμανικές απαιτήσεις περί δημοσιονομικής πειθαρχίας. Οπως δηλαδή τα ναζιστικά στρατεύματα των Γερμανών έμπαιναν επί Κατοχής στις ελληνικές πόλεις και εκτελούσαν ορισμένα εξέχοντα μέλη της τοπικής κοινωνίας (όταν φυσικά δεν έκαιγαν και δεν ρήμαζαν τα πάντα, όπως π.χ. στα Καλάβρυτα ή στο Δίστομο) προκειμένου να τρομοκρατήσουν ολόκληρο τον πληθυσμό, έτσι και σήμερα η Μέρκελ εκφράζει την ίδια λογική με άλλα μέσα.
Ηπολιτική αυτή όμως αφύπνισε τόσο επιθετικές δυνάμεις μέσα στο ίδιο το πολιτικό στρατόπεδο της εθνικιστικής γερμανικής Δεξιάς, ώστε όταν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε συνειδητοποίησαν ότι το είχαν παρακάνει και αποπειράθηκαν να περάσουν «στη ζούλα» από τη Βουλή το νομοσχέδιο για τη βοήθεια προς την Ελλάδα ως «τσόντα» σε άσχετο άλλο νομοσχέδιο για να περιορίσουν τις αντιδράσεις, τους σταμάτησαν όχι μόνο οι καιροσκόποι «σύντροφοι» του Γ. Παπανδρέου, οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, αλλά και στελέχη του δεξιού κυβερνητικού συνασπισμού, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου της Βουλής!
Μέσα στο κλίμα αυτό, κατά τις δημοσκοπήσεις το 68% των Γερμανών τάσσεται εναντίον κάθε βοήθειας προς την Ελλάδα και μόνο το 26% υπέρ...
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Σκίτσι του Γιάννη Ιωάννου

Αναλυση: Μια σκηνή πίσω, μονίμως...

Tου Γιωργου Mαντελα / gmantelas@kathimerini.gr
Στο ΠΑΣΟΚ πάντα είχαν ένα θέμα με τον χρόνο. Από συστάσεως του Κινήματος. Αυτή τη φορά, απλώς, το παράκαναν. Σε επίπεδο τακτικής, αν επιχειρήσει κανείς μια μικρή αναδρομή στους τελευταίους έξι κρίσιμους όσο και μοιραίους μήνες, θα διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση αντιδρούσε πάντα με μια «διαφορά φάσης». Και τώρα το πληρώνει (μαζί και όλοι εμείς οι υπόλοιποι). Προσέξτε:
Α) Τον περασμένο Νοέμβριο-Δεκέμβριο, όταν όλοι όσοι γνώριζαν την κατάσταση της οικονομίας, μέσα κι έξω από την Ελλάδα, ζητούσαν -σχεδόν παρακαλούσαν- από τον πρωθυπουργό να προχωρήσει στην άμεση λήψη μέτρων, εκείνος αγέρωχα τους απαντούσε ότι «είναι επικεφαλής σοσιαλιστικής κυβέρνησης» και ότι θα απαντούσε στην κρίση «με την πράσινη ανάπτυξη», κάνοντας τους υπόλοιπους να κοκκινίζουν από τον θυμό. Σύντομα η «πράσινη ανάπτυξη» χάθηκε από τον ορίζοντα κι από το λεξιλόγιο του πρωθυπουργού, αλλά μαζί χάθηκε και πολύτιμος χρόνος, που δεν ανακτάται με τίποτα.
Β) Λίγο μετά, όταν όλοι του επισήμαιναν να προσέχει τις «παρέες» του, που είναι αποδεδειγμένα κακές, συναντούσε δις τον νούμερο 2 της Goldman Sachs (σ.σ. χωρίς να έχει διευκρινιστεί μέχρι σήμερα ποιος τους έφερε σε επαφή· κάτι που θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον). Οταν ο διπλός ρόλος της Goldman Sachs αποκαλύφθηκε, ήταν επίσης πολύ αργά. Τα spreads είχαν πάρει τον δρόμο χωρίς επιστροφή, εκεί γύρω στα μέσα Δεκεμβρίου με αρχές Ιανουαρίου.
Γ) Οταν στο Μέγαρο Μαξίμου άρχισαν να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο, άρχισαν να παίζουν με τις λέξεις και τις απειλές, νομίζοντας ότι είναι σε θέση να εκβιάζουν τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και όποιον άλλον: «Αν δεν μας δώσετε βοήθεια (σ.σ. χωρίς, όμως, να τη ζητήσουμε), τότε θα πάμε στο ΔΝΤ». Παράλογα πράγματα, δηλαδή. Η απάντηση ήταν άμεση, «πληρωμένη» και καταστροφική: «Να πάτε και φεύγοντας αφήστε το ευρώ στην πόρτα».
Δ) Τα spreads βρίσκονταν πλέον εκτός ελέγχου και στην κυβέρνηση, αντιλαμβανόμενοι ότι «αν αργήσουμε κι άλλο καταστρεφόμαστε», κάνουν την επόμενη καθυστερημένη όσο και λανθασμένη κίνηση. Αρχίζουν να πιέζουν για τη σύσταση ενός μηχανισμού διάσωσης της οικονομίας από ΔΝΤ κι Ευρωζώνη, χωρίς να πιέζουν παράλληλα και για την ανάγκη άμεσης ενεργοποίησής του, εφαρμόζοντας την υποτιθέμενη πολιτική «του πιστολιού πάνω στο τραπέζι». Οι αγορές, ούτε που... ιδρώνουν και οδηγούν τα spreads σε νέα ρεκόρ.
Ε) Στο οικονομικό επιτελείο καταλαβαίνουν, πάντα με τη γνωστή «διαφορά φάσης», ότι «το όπλο πρέπει να είναι και γεμάτο». Και τρέχουν να προλάβουν για να το γεμίσουν. Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε τώρα. Οι «άλλοι» απέναντι (πείτε τους κερδοσκόπους, πείτε τους ραντιέρηδες, πείτε τους τοκογλύφους, πείτε τους όπως θέλετε) έχουν βγάλει ήδη το πιστόλι από τη θήκη κι ετοιμάζονται να πυροβολήσουν. Κι εμείς ψάχνουμε για τις σφαίρες. Βρισκόμαστε, δηλαδή, πάντα μια σκηνή πίσω. Ε, για να προβλέψετε τη συνέχεια, δεν θέλει και πολλή φαντασία…
Από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Η παράγκα του χειμώνα

«Έχουμε να κάνουμε με “κράτος-παράγκα”» είπε σε υπουργό μέλος του κλιμακίου των επιτηρητών του ΔΝΤ.
Το μένος των Ελλήνων, σχεδιασμένα, κατευθύνεται προς την «κακή» Γερμανία και τους κερδοσκόπους, αντί κυρίως να κατευθυνθεί προς τον πραγματικό υπεύθυνο της καταστροφής της χώρας, που είναι τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια και οι ψηφοφόροι τους, που για λόγους μικρότερων συμφερόντων, τους κρατούσαν στην εξουσία. Μέρος της ευθύνης φέρουν και τα κόμματα της αριστεράς για την στάση τους όλο αυτό το χρονικό διάστημα.
Βέβαια από τα ΜΜΕ διαχέεται η ευθύνη σε όλο τον Ελληνικό λαό  (όλοι φταίμε) και έτσι οι βασικοί ένοχοι, που είναι οι πολιτικοί, να ξεφύγουν. Διότι μπορεί όλοι να έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάσταση αλλά ποιος θα αποδώσει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»; Ποιοι, εξαγοράζοντας τους ψηφοφόρους, συνήθισε τον λαό στην διαφθορά;
Εντέχνως από την κυβέρνηση και τα περισσότερα ΜΜΕ δαιμονοποιούνται οι ξένοι, ώστε ο Ελληνικός λαός να αποπροσανατολισθεί και να μην ζητήσει τις ευθύνες από τους πραγματικούς ενόχους του μεγάλου αυτού Εθνικού εγκλήματος. Δεν σας κάνει εντύπωση που στον κυκλώνα της καταστροφής ασχολούνται όλοι μόνο με το ΔΝΤ και κανείς πολιτικός με την εύρεση και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων;
Δημιουργείται υστερία για τη στάση της Γερμανίας και το ρόλο των κερδοσκόπων. Προτείνονται μέτρα έως και μποϋκοτάζ προϊόντων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία κοιτά το συμφέρον της σαν χώρα και παραβλέπει τις ανάγκες των άλλων χωρών της Ευρωζώνης. Η Ευρωπαϊκή κοινότητα παραπαίει, χωρίς ενιαία οικονομική πολιτική.
Επίσης είναι αδιαμφισβήτητο ότι η υπερχρέωση της χώρας μας οφείλεται και στους αμυντικούς εξοπλισμούς, το κόστος των οποίων είναι δυσβάσταχτο για μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα. Αρκετούς από τους εξοπλισμούς αυτούς τους προμηθεύει η Γερμανία. Όμως, ποιοι Έλληνες υπουργοί Εθνικής Αμύνης, ποιοι πρωθυπουργοί και ποια υπουργικά συμβούλια αποφάσισαν τις υπέρογκες αυτές προμήθειες αμυντικού εξοπλισμού; Ήταν δικαιολογημένες; Γιατί πίσω από κάθε προμήθεια αμυντικού εξοπλισμού υποβόσκει και ένα σκάνδαλο με μίζες στους πολιτικούς; Οι πολιτικοί αγοράζανε τα όπλα πολύ ακριβότερα από όσο άξιζαν και συμπεριλάμβαναν στην τιμή και τις μεγάλες μίζες; Πόσο από το κόστος των εξοπλισμών πήγε στις τσέπες των πολιτικών; Πόσο πραγματικά κόστισαν οι εξοπλισμοί και πόσο ήταν απαραίτητοι; Ποιος θα το ερευνήσει;
Οι κερδοσκόποι, από την άλλη, κάνουν αυτό που ξέρουν χρόνια τώρα, δηλαδή εκμεταλλεύονται αδύναμες οικονομίες και κερδοσκοπούν. Δεν είναι κάτι ούτε πρωτόγνωρο, ούτε συμβαίνει μόνο στη χώρα μας. Η ευθύνη ανήκει κυρίως σε εκείνους που κατέστησαν την οικονομία στο χάλι αυτό ώστε να υποκύπτει στις ορέξεις των κερδοσκόπων.
Ένα είναι το γεγονός, ότι υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες για την κατάσταση της χώρας, αφορούν κυρίως τους πολιτικούς και τα κυβερνητικά στελέχη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και πρέπει να αποδοθούν άμεσα. Πρέπει κάποιοι να οδηγηθούν στα δικαστήρια και αν κριθούν ένοχοι να δημευθούν οι παράνομα αποκτημένες περιουσίες τους και να οδηγηθούν στη φυλακή. Πρέπει να ανοίξουν οι λογαριασμοί των τραπεζών όλων των κομματικών στελεχών που κυβέρνησαν τη Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Αλλά οι πολιτικοί είναι αμετανόητοι. Συνεχίζουν την ίδια τακτική χωρίς καμία σοβαρή αυτοκριτική. Κάτι ξέρουν. Ότι ελέγχουν το παιχνίδι και θα την βγάλουν πάλι καθαρή. Είναι όμως έτσι;
Κώστας Παπαποστόλου.

«Εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει»

Του Παντελη Mπουκαλα
Αν περιμέναμε από τον κ. Γ. Παπανδρέου, ρήτορα μέτριο και με μέτριους λογογράφους στη διάθεσή του, να συγκινήσει και να συνεπάρει με το διάγγελμά του, θα περιμέναμε λάθος. Πώς να εξηγήσεις άλλωστε με ένα διάγγελμα, όσο ευρηματικό, την αυτοαναίρεσή σου και την ιδεολογική ακύρωση του κόμματός σου; Πώς να δικαιολογήσεις την επικίνδυνη και όχι απλώς οχληρή ασυγκινησία με την οποία αποδέχεσαι πως η χώρα της οποίας πλέον τυπικά ηγείσαι έχασε τμήμα της εθνικής της κυριαρχίας, ότι κηδεμονεύεται και ετεροδιοικείται; Και πώς εσύ, ο υπέρμαχος της διαβούλευσης και για τα ασήμαντα ακόμα, να πείσεις ότι η εκχώρηση αυτού του τμήματος εθνικής κυριαρχίας δεν σε υποχρεώνει σε λογοδοσία, με τη μορφή του δημοψηφίσματος ή όποια άλλη, ώστε να εκφραστεί επιτέλους ο «υπέροχος λαός» όπως εν διαγγέλματι τον ζωγραφίζεις (αν και επέτρεψες να τον λοιδορήσουν οι υπουργοί σου και οι ξένοι επίτροποι), που για άλλα πράγματα, σφόδρα διαφορετικά, αποφάσισε με την ψήφο του έξι μήνες πριν;
Οπότε; Οπότε αρπάζεται κανείς πρώτα από το ωραίο φόντο του Καστελλόριζου, τα γαλάζια νερά και τα καραβάκια, και ύστερα από τα στερεότυπα. Και βέβαια από τον Καβάφη, πάντοτε πρόσφορο και πάντοτε ανυπεράσπιστο. Πάλι καλά που ο πρωθυπουργός δεν επέλεξε τις «Θερμοπύλες», γιατί ποιος ξέρει τι λαθεμένους συνειρμούς θα ενεργοποιούσε ο στίχος «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», με το «χρέος», από κοινού δημιουργημένο από τις κυβερνήσεις που μας σώζουν η μια μετά την άλλη, να σαρκάζει. Πάλι καλά επίσης που ουδείς φιλολογικός του σύμβουλος του έθεσε υπόψη το «κρυμμένο» καβαφικό ποίημα «Η Τράπεζα του Μέλλοντος», γιατί κι αυτό θλίψη θα προκαλούσε ή και κατάθλιψη: «Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω / εγώ στην Τράπεζα σου Μέλλοντος επάνω / πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω. // Κεφάλαια μεγάλ’ αν έχει αμφιβάλλω. / Κι άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρίση / εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει». Ποια Τράπεζα Μέλλοντος για ποιαν Ελλάδα;
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τώρα θέλουν να μας χρεοκοπήσουν!

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Επιβαρύνεται διαρκώς το διεθνές πολιτικό και οικονομικό κλίμα εναντίον της χώρας μας. Σε τίποτα δεν βελτίωσε την κατάσταση η απόφαση του πρωθυπουργού να υπαγάγει την Ελλάδα στον απεχθή και επαχθή ζυγό της ξένης επικυριαρχίας του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Τα επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά εκτοξεύθηκαν σε απίστευτα ύψη χθες, πιάνοντας νούμερα από την εποχή της... δραχμής! Επιβεβαιώθηκε έτσι για πολλοστή φορά ότι είναι παραμύθι πως τα μέτρα εξοντωτικής λιτότητας που αποφασίζει η κυβέρνηση Παπανδρέου εναντίον των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων βοηθούν τουλάχιστον στη μείωση των επιτοκίων δανεισμού της χώρας.
Το αντίθετο παρατηρούμε τους τελευταίους μήνες - όσο πιο πολλά αντεργατικά μέτρα παίρνει η κυβέρνηση, τόσο ανεβαίνουν τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας, τόσο πιο πολύ μας "γδέρνουν" δηλαδή και οι διεθνείς κερδοσκόποι!
Η απόφαση υπαγωγής στο καθεστώς των ΔΝΤ - ΕΕ υπήρξε μια δραματική απόφαση που θα αλλάξει ριζικά το πρόσωπο της Ελλάδας και θα φτωχύνει τον λαό της, οδηγώντας το οικονομικό του επίπεδο δεκάδες χρόνια πίσω. Υποστηρίξαμε με πάθος την άποψη ότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν μονόδρομος το να πέσει η πατρίδα μας στα νύχια του ΔΝΤ.
Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση, η οποία φυσικά είναι η μόνη που αποφασίζει, μας οδήγησε τελικά στο ΔΝΤ, όπως είχε πει πρώτος και σε ανύποπτο χρόνο, αμέσως μετά την εκλογική του νίκη, ο Γ. Παπανδρέου. Η συζήτηση περί του αν μπορούσαμε ή όχι να αποφύγουμε το ΔΝΤ είναι πλέον πολιτικά ανεπίκαιρη.
Η τραγωδία έγκειται στο ότι η ζωή αποδεικνύει πως η απόφαση για το ΔΝΤ άνοιξε την όρεξη των εχθρών της χώρας μας, οι οποίοι εκτιμούν ότι τώρα μπορούν να οδηγήσουν την αποδειχθείσα εμπράκτως ως υπέρμετρα ενδοτική κυβέρνηση Παπανδρέου μέχρι του σημείου της... χρεοκοπίας της Ελλάδας!
Το αδιανόητο από οικονομικής άποψης καθίσταται πολιτικός στόχος τόσο των κερδοσκόπων όσο και ισχυρών τμημάτων της γερμανικής Δεξιάς, αλλά και ολόκληρου του κόμματος των Ελευθέρων Δημοκρατών που συγκυβερνά στη Γερμανία.
Ο αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε προειδοποίησε κατά της χορήγησης "λευκής επιταγής" στην Αθήνα. Αλλά και το επίσης συγκυβερνών Χριστιανοκοινωνικό Κόμμα (CSU) της Βαυαρίας, το οποίο κυβερνά διαρκώς το κρατίδιο αυτό από την εποχή αμέσως μετά τον Χίτλερ και έχει ακροδεξιά ιδεολογία, τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, παρόλο που αυτό είναι αδύνατον βάσει των συνθηκών της ΕΕ!
Πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο είχε πάλι χθες η "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε" που άρχιζε με τον ισχυρισμό ότι "η Ελλάδα είναι ανίκανη να πληρώσει" και κατέληγε με το ότι πρέπει να γίνει "αναδιάρθρωση" του ελληνικού δημόσιου χρέους και να "ματώσουν" γι' αυτό όσες τράπεζες έχουν ελληνικά ομόλογα.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Στην παράκρουση του προκρούστη

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 27.IV.2010 stathis@enet.gr
Θα μας τρελάνουν;
Βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι μεγαλοπασόκοι στις οθόνες και υμνούν το ΔΝΤ!!!
Αναγνωρίζουν τώρα στο ΔΝΤ αυτοί, που έως χθες το εξόρκιζαν, όταν δεν το έφτυναν, όλες εκείνες τις μαγικές ιδιότητες που είναι απαραίτητες για να θεραπευθεί η χώρα από τις ασθένειες που πάλι οι ίδιοι μαζί με τα γαλάζια συνεταιράκια τους τη φόρτωσαν.
.....................................
Παράλογο;
Οχι! Ξετσίπωτο, ατελέσφορο, πάλι μία απ' τα ίδια...
Μήπως ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα;
Εμείς και οι τράπεζες!
Πάλι κέρδη-μαμούθ ανακοινώνουν τα ευαγή αυτά ιδρύματα!
Η CITIGROUP ανακοίνωσε 4,4 δισ. δολάρια κέρδη μόνον για το πρώτο τρίμηνο του 2010.
Υπενθυμίζεται ότι αυτή η τράπεζα έλαβε 20 δισ. δολάρια μόλις πριν έναν χρόνο, από τα 780 δισ. δολάρια που μάζεψε απ' τον αμερικανικό λαό ο Ομπάμα για να στηρίξει τις τράπεζες.
Η CITIGROUP ανέκαμψε, όχι όμως και οι χρηματοδότες της, δηλαδή ο λαός, οι φορολογούμενοι, από τους οποίους στις ΗΠΑ όλο και περισσότερους καταπίνει κάθε μέρα η ανεργία, όλο και πιο πολλοί καταφεύγουν στα συσσίτια και, αρκετών ακόμα εξακολουθεί να τους παίρνει τα σπίτια (και) η... CITIGROUP..!
Παράλογο;
Οχι! έτσι δουλεύει το σύστημα των ληστών. Ετσι δουλεύουν και οι κυβερνήσεις που το υπηρετούν. Απ' τον Ομπάμα έως τον Γιωργάκη και τη Μέρκελ.
Η Goldman Sachs! Πρώτα βοήθησε την Ελλάδα να καμουφλάρει τα χρέη της (επί Σημιτάκου) παρουσιάζοντάς τα ως επενδύσεις κι ύστερα άρχισε να ποντάρει στη χρεωκοπία της χώρας μας!! Ω γιέα!
Οπως γράφει ο εκλεκτός συνάδελφος κ. Πέτρος Παπακωνσταντίνου στην «Καθημερινή», κι όπως απεκάλυψαν οι «Financial Times», ο πολύς κ. Πόλσον, η Goldman Sachs και ο γνωστός μας κυρ Τζωρτζ Σόρος (φίλος γκαρδιακός του Γιωργάκη και των Σκοπίων) συναντήθηκαν στο Μανχάταν, στις 17.ΙΙ.2010, σε δείπνο με ζουμί το πώς θα βγάλουν λεφτά, πολλά λεφτά από την ελληνική κρίση.
Είναι αυτά τα τσακάλια, ο Πόλσον, ο Σόρος και τα άλλα γκόλντεν μπόις οι «κερδοσκόποι» που πυροβολεί ο κ. Γιώργος Παπανδρέου το πρωί και τους κάνει το τραπέζι το βράδυ (με το αίμα της χώρας).
Μπα! «Αυτό θα πει ελεύθερη αγορά!» καθώς λέει ο κ. Λόιντ Μπλανκφάιν, πρόεδρος της Goldman Sachs.
Σωστός ο Ληστής!
Κι ακόμα πιο σωστός όταν απαιτεί από τις κυβερνήσεις να δουλεύουν για τις τράπεζες. Ανήσυχος ο κ. Πολ Κρούγκμαν διαπιστώνει (όπως γράφει στα «ΝΕΑ» ο εκλεκτός συνάδελφος κ. Ρούσσος Βρανάς) ότι «δεν πρέπει να έχουμε τόσο μεγάλες τράπεζες, επειδή συχνά αυτές υπαγορεύουν τους νόμους».
Επικίνδυνο; Οργουελικό; Οχι! έτσι δουλεύει το σύστημα.
Από την κρίση του 2008 οι έξι μεγαλύτερες αμερικανικές τράπεζες έγιναν ακόμη μεγαλύτερες. Σήμερα διαθέτουν συνολικό ενεργητικό που αντιστοιχεί στο 60% του ακαθάριστου εγχωρίου προϊόντος της χώρας!!!
Ολιγαρχία; που μπορεί να εξαγοράζει απ' το Κογκρέσο όσους θέλει, όποτε θέλει; Περίπου 4 δισ. δολάρια έχει ποντάρει ο κ. Πόλσον στη χρεωκοπία της Ελλάδας. Να χάσει τα λεφτά του ο άνθρωπος;
Για αυτό υπάρχουν οι κυβερνήσεις, για αυτό νομοθετούν τα Κοινοβούλια. Είναι λογικό να 'χουμε 30% ανεργία των νέων στην Ελλάδα, αλλά να χάσει τα λεφτά του ο Πόλσον; Παράλογο! και να φταίμε εμείς; φρικτόν.
«Αποπληξία κινδυνεύει να πάθει όποιος διαβάσει στο "Φόρτσιουν" τη λίστα των περιβόητων 500 μεγαλύτερων επιχειρήσεων στις ΗΠΑ» γράφει στο «Εθνος» ο εκλεκτός συνάδελφος κ. Γιώργος Δελαστίκ. Παρ' ότι λόγω της κρίσης οι 500 αυτοί γίγαντες σημείωσαν έναντι του 2008 συνολική πτώση πωλήσεων κατά 8,7% (τη μεγαλύτερη εδώ και 30 χρόνια), τα κέρδη τους μέσα στο 2009 αυξήθηκαν κατά... 335%!!! Τα μεγαλύτερα εδώ και 60 χρόνια! Κέρδη αστρονομικά. Πώς;
Με την περίφημη «μείωση του κόστους εργασίας», δηλαδή την απόλυση, πάντα απ' αυτά τα 500 θηρία, 821.000 εργαζομένων!
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ταινία τρόμου...

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Γιατί παραμένουν λυσσασμένες οι αγορές και εκτινάσσουν τα spreads στα ύψη;
Πρώτον, γιατί έτσι συνεχίζουν το κερδοσκοπικό πάρτι. Δεύτερον, διότι θεωρούν ανυπόληπτη και αναξιόπιστη την ελληνική κυβέρνηση. Και τρίτον, διότι είδαν από την πρώτη στιγμή ότι ο περίφημος Μηχανισμός Στήριξης κινείται μεταξύ φιάσκου και εφιάλτη *** Γιατί ζορίστηκε ξαφνικά η Κριστίν Λαγκάρντ και μιλάει για σκληρή αντιμετώπιση της Ελλάδος (παράλληλα με την ενεργοποίηση του Μηχανισμού), ενώ ταυτόχρονα ξόρκισε την πιθανότητα να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος της η Ελλάδα; Διότι ενδεχόμενη χρεωκοπία της Ελλάδος θα σημάνει αναπόφευκτη επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και, μοιραία, απώλεια ικανού μέρους χρημάτων για γαλλικές τράπεζες, ασφαλιστικούς οργανισμούς *** Γιατί η Ελλάδα κατέληξε να είναι εξωφρενικά ακριβή μετά την εισδοχή στην ΟΝΕ; Διότι οι «εκσυγχρονιστές» που κυβερνούσαν τότε με αλχημείες και ψέματα, δεν κατέβαλαν καμιά προσπάθεια να αναχαιτιστεί η αγριότης. Ανίκανοι, αμέριμνοι και πανηγυρτζήδες -το νου τους τον είχαν στην προπαγάνδα και στο ψέμα- άφησαν να παγιωθεί η κατάσταση και να δεχθεί καίριο πλήγμα τόσο ο Ελληνας καταναλωτής όσο και η ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας, με πρώτο θύμα τον Τουρισμό (... Κι έχει το θράσος να εμφανίζεται σήμερα τιμητής ο ανεκδιήγητος Σημίτης, που φόρτωσε στον πρόθυμο διάδοχό του μια εκλογική ήττα και στη χώρα μια καταρρακωμένη οικονομία) *** Γιατί διάλεξε το Καστελλόριζο και το γαλάζιο φόντο ο πρωθυπουργός για να αναγγείλει τη μαύρη εξέλιξη, την υπαγωγή στο ΔΝΤ (χωρίς καν να αναφέρει τη λέξη), συνοδεύοντας την αναγγελία με Οδύσσειες και Ιθάκες και άλλα εύηχα συναφή; Διότι ο άνθρωπος νομίζει ότι βρίσκεται ακόμη στις ανθισμένες ημέρες της αντιπολίτευσης, τότε που με θηριώδη λαϊκισμό έταζε ασύστολα, εψεύδετο ενσυνειδήτως και θεωρούσε ότι αρκούν τα προπαγανδιστικά τρυκ για να γίνει η «δουλειά»... «Ηθελα να 'ξερα -γράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στα «Νέα»- ποιος γράφει για τον Πρωθυπουργό τέτοιου είδους μαθητικές εκθέσεις και τον βάζει επιπλέον με φόντο τη θάλασσα και τις βαρκούλες του Καστελλόριζου σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα» *** «Πάμε», έλεγε προεκλογικά ο Γ. Παπανδρέου, προκαλώντας φρενίτιδες ενθουσιασμού... Και πήγαμε. Στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Όχι στο σφαγείο Ε.Ε-ΔΝΤ. Υπάρχει εναλλακτική επιλογή

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ*
Ο κύβος ερρίφθη! Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, παράρτημα και εξάρτημα του ευρωατλαντισμού, προχώρησε σε ένα μείζον, ιστορικού χαρακτήρα, εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα. Ο Γ. Παπανδρέου, αφού καλλιέργησε τη βρώμικη τριγωνική συνεταιριστική σχέση κυβέρνησης - Ε.Ε. - ΔΝΤ, παρέδωσε τη χώρα στο έλεος του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, του οποίου αιχμή του δόρατος είναι το ΔΝΤ. Η Ε.Ε., μετά και από αυτή την εξέλιξη, επιβεβαίωσε τη χρεωκοπία της. Οι κυρίαρχοι της ΕΕ, έβαλαν μπροστά το ΔΝΤ για να κάνει τη βρόμικη δουλειά σε σειρά από χώρες-μέλη της, όπως η Ρουμανία, η Ουγγαρία και η Λετονία. Τις κατέστρεψαν όλες! Τώρα, βάζουν μπροστά το ΔΝΤ για την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική διάλυση της Ελλάδας, χώρας-μέλους της Ευρωζώνης. Η Ε.Ε. οδηγείται στον κοινωνικό και εργασιακό καιάδα και σε αποσυνθετικές εξελίξεις.
Η επιλογή του σφαγείου Ε.Ε. - ΔΝΤ δεν είναι μονόδρομος. Μονόδρομος υπήρξε για την υπαλληλική κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και την «αγία κατεστημένη οικογένεια» των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ - Ν.Δ. Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από ανατιναγμένους μονόδρομους.
Η Ελλάδα είχε και έχει εναλλακτική προοδευτική επιλογή. Να διεκδικήσει, έστω και τώρα, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς όρους και με στόχο μια νέα ρύθμιση που θα συμπεριλαμβάνει διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, τη μείωση των επιτοκίων του υπολοίπου, μια ικανή περίοδο χάριτος και τη διεύρυνση του χρόνου αποπληρωμής του. Ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος ούτε υπόλογος για το χρέος, από το οποίο επωφελήθηκε και συνεχίζει να επωφελείται το κεφάλαιο και ειδικότερα μια χρηματιστική ολιγαρχία. Η επαναδιαπραγμάτευση - ρύθμιση είναι επομένως το ελάχιστο που μπορεί να επισυμβεί για να αποδοθεί στοιχειώδης δικαιοσύνη, αλλά και μια πράξη ρεαλισμού, αφού η αποπληρωμή του σημερινού χρέους προϋποθέτει την εξόντωση του ελληνικού λαού.
Το αίτημα διαπραγμάτευση-ρύθμιση του χρέους δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, που σήμερα είναι ακραία περίπτωση. Αφορά, σχεδόν, όλο τον πλανήτη και ειδικότερα στην Ευρώπη, που αντιμετωπίζει μια μείζονα κρίση χρέους. Επομένως, γύρω από το αίτημα διαπραγμάτευση-ρύθμιση του χρέους σε παγκόσμια και ευρωπαϊκή βάση, θα μπορούσαν να διαμορφωθούν ισχυρότατες συμμαχίες της χώρας μας. Η Ελλάδα θα μπορούσε αυτή την ώρα, από μισο-αποικία, μπανανία και προτεκτοράτο, να πρωταγωνιστήσει σε ένα παγκόσμιο και ευρωπαϊκό ελπιδοφόρο κίνημα ενάντια στην καταλήστευση των λαών από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Η διεκδίκηση μιας επαναδιαπραγμάτευσης-ρύθμισης του ελληνικού χρέους με τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε συνδέεται με μια συνολικότερη προοδευτική αλλαγή και δεν είναι μια ανθόσπαρτη επιλογή. Είναι μια επιλογή σύγκρουσης με ισχυρότατες παγκόσμιες κατεστημένες δυνάμεις. Βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τους μηχανισμούς της ΟΝΕ και της Ε.Ε. και μπορεί αν δεν ευοδωθεί να οδηγήσει σε δύσκολες ατραπούς. Αυτός ο δύσκολος, όμως, δρόμος δεν είναι καθόλου δυσκολότερος από την επιλογή του ΔΝΤ και σε κάθε περίπτωση είναι ένας δρόμος με ελπιδοφόρο προοδευτικό ορίζοντα.
Αυτή την ώρα, η αριστερά οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της με την αναγέννηση, ανασυγκρότηση και συμπαράταξή της και ο ελληνικός λαός τις δικές του. Σε τελευταία ανάλυση, η λύση του δράματος μπορεί να δοθεί σήμερα μόνο από μια ανασυγκροτημένη συμπαραταγμένη αριστερά, με πολύ μεγάλες ενωτικές λαϊκές, ταξικές κινητοποιήσεις και την καθολική εξέγερση του ελληνικού λαού. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!
* Ο Π. Λαφαζάνης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της Π.Γ. και υπεύθυνος Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής του ΣΥΝ.
Από την εφημερίδα ΑΥΓΗ

«Ταπείνωση για τον Παπανδρέου»

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Θανατηφόρα, από πολιτική σκοπιά, ήταν το Σάββατο η μεγάλη φωτογραφία που βάζει στο πάνω μέρος της πρώτης σελίδας της η πολύ αυστηρού κασέ γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Εδειχνε τον Ελληνα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου σε αλλεπάλληλες τηλεοπτικές οθόνες κάποιου καταστήματος, την ώρα που από το τουριστικό Καστελόριζο ανακοίνωνε τη δραματική απόφαση υπαγωγής της χώρας στο καθεστώς του ΔΝΤ και της ΕΕ, με τρεις μεγάλες, κίτρινες πινακίδες που έβγαζαν μάτια και έγραφαν... «40 άτοκες δόσεις»! Δίπλα από τη φωτογραφία, κύριο άρθρο της εφημερίδας αναφερόμενο στη χώρα μας με τον εύγλωττο τίτλο «Ο εφιάλτης»!
Οχι ότι ήταν φιλικότεροι προς τον Ελληνα πρωθυπουργού οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» της ίδιας ημέρας: «Ταπείνωση για τον Παπανδρέου» ήταν ο εξάστηλος κεντρικός τίτλος της δεύτερης σελίδας της βρετανικής εφημερίδας, η οποία επί μήνες πρωτοστατεί στην υποβοήθηση των κερδοσκοπικών επιθέσεων εναντίον της χώρας μας. «Ο πρωθυπουργός παραδέχεται την αποτυχία», έγραφε στον υπότιτλο. Πολύ δηκτικό και απαξιωτικό το ρεπορτάζ: «Ηταν αναπότρεπτα μια ταπεινωτική στιγμή για τον Γιώργο Παπανδρέου... Ο υπερήφανος γιος και εγγονός Ελλήνων πρωθυπουργών ήταν υποχρεωμένος να παραδεχτεί την αποτυχία του στην τετράμηνη σταυροφορία του εναντίον των "κερδοσκόπων των αγορών" και να κάνει έκκληση για εξωτερική βοήθεια για να σώσει από την κατάρρευση την οικονομία του που χαροπαλεύει... Ηταν μια εξευτελιστική αλλαγή στάσης, δεδομένης της επιμονής του Γ. Παπανδρέου από τότε που ανέβηκε στην εξουσία προ εξαμήνου ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να λύσει μόνη της τα οικονομικά της προβλήματα. Επιπροσθέτως, η Ελλάδα πρέπει να δεχτεί την επιτήρηση του ΔΝΤ ως μέρος της συμφωνίας - μια μοίρα που απέφυγαν τόσο ο πατέρας του Ανδρέας όσο και ο παππούς του Γεώργιος, παρά τις οικονομικές προκλήσεις της εποχής τους».
Ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός στο δραματικό διάγγελμά του ότι με τα μέτρα λιτότητας που υιοθέτησε η κυβέρνησή του «ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας». Δεν γνωρίζουμε φυσικά αν το πιστεύει αυτό ή το είπε για αυτοπαρηγοριά. Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε είναι ότι τίποτα τέτοιο δεν αντανακλάται κατά κανέναν τρόπο στις ξένες εφημερίδες ή στις χρηματοπιστωτικές αγορές των κερδοσκόπων, μετά την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ.
Η επιθετικότητα του ξένου Τύπου και ιδίως του γερμανικού εναντίον της χώρας μας παραμένει απίστευτα εχθρική και μας βάζει σε σκέψεις ως προς τη στρατηγική που διαμορφώνει πλέον έναντι της Ευρώπης το Βερολίνο - αν, δηλαδή, ισχυρίζεται ακόμη ότι θέλει μια Γερμανία ενσωματωμένη σε μια ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ή αν κρίνει ότι ήρθε πλέον η ώρα μιας Ευρώπης υποταγμένης στο Τέταρτο Ράιχ.
Ο Γ. Παπανδρέου υποκύπτει ασυζητητί σε οποιονδήποτε όρο του θέσουν, οι Γερμανοί, όμως, δεν ικανοποιούνται με τίποτα. Λυσσομανά ο δεξιός γερμανικός Τύπος απαιτώντας να πετάξουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ - κάτι που είναι εντελώς αδύνατο βάσει των συνθηκών της ΕΕ.
«Η χώρα θα μπορούσε να αποχωρήσει ξαφνικά από τη νομισματική ένωση, να επιστρέψει στο δικό της νόμισμα και να μειώσει τα παλιά χρέη σε ευρώ.
Μέσω αυτής της διαδικασίας θα γινόταν πάλι η Ελλάδα ανταγωνιστική σε τιμές και θα μπορούσε έτσι να εξοικονομήσει τα μέσα να εξυπηρετήσει τα συρρικνωμένα δάνεια», γράφει π.χ. η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» στο πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της.Σε κομματικό επίπεδο, πάντως, αυτοί που πρωτοστατούν στον αγώνα εναντίον κάθε βοήθειας προς την Ελλάδα είναι οι Ελεύθεροι Δημοκράτες του αντικαγκελάριου και υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Γκίντο Βέστερβελε.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Κατήφεια και καταχνιά

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Οι επιπτώσεις είναι γνωστές.
Πολυετής φτώχεια και μαρασμός. Δηλαδή, βίαιη ανατροπή των συνθηκών ζωής, είτε αυτές αφορούν στην επιδείνωση της καταστάσεως εκείνων που ήδη χειμάζονται είτε στο τέλος των ψευδαισθήσεων, και την απότομη υπαγωγή τους σε δυσμενέστερες συνθήκες διαβίωσης, εκείνων που συγκροτούν το μεσαίο στρώμα της κοινωνίας *** Κρίσιμο ερώτημα, με δύο σκέλη: οικονομικά, υπάρχει προοπτική για τη χώρα; Και, δεύτερον, το αναμενόμενο σοκ (αναμενόμενο, διότι τίποτε δεν είδαμε ακόμη) υπάρχει περίπτωση να έχει ευεργετικά αποτελέσματα στη νοοτροπία, τις συνήθειες και τη συμπεριφορά των Ελλήνων; Απάντηση στο πρώτο σκέλος δίνει ο Κώστας Βεργόπουλος, από το «Βήμα»: «Με τις περικοπές εισοδημάτων και συντάξεων, και την αύξηση της φορολογίας, διασφαλίζεται εξαθλίωση, δεν προωθείται η αποπληρωμή του χρέους, αλλά η τελική χρεοκοπία. Επιβάλλεται αναδιαπραγμάτευση του χρέους με περίοδο χάριτος, αλλαγή οικονομικής πολιτικής, με προτεραιότητα στην αύξηση του εισοδήματος. Χωρίς αύξηση εισοδήματος, το χρέος δεν θα αποπληρωθεί ποτέ»... Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και άλλοι ερωτηθέντες οικονομολόγοι (Τσακαλώτος, Παρασκευόπουλος, Σταθάκης), ενώ για δυσοίωνη εξέλιξη -παρά την ενεργοποίηση του Μηχανισμού Στήριξης- μιλούν άνθρωποι της Οικονομίας (βλ. στα «Εσω»). Αρκετοί εξ αυτών, δε, προτείνουν τη χρεοκοπία της χώρας ως την καλύτερη λύση *** Ανησυχία, κατήφεια και καταχνιά, λοιπόν. Αλλά μήπως θα υπάρξουν και ευεργετικές αλλαγές στη συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας; Εξ αντικειμένου, θα υπάρξουν. Ας τις ονομάσουμε «παράπλευρες ωφέλειες». Οπως είναι ήδη η θεαματική βελτίωση του κυκλοφοριακού στην Αθήνα -λόγω βενζίνης, φυσικά... Μοιραία και αναπόφευκτα, θα εκλείψουν ιλαροτραγικά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά των Ελλήνων την τελευταία δεκαετία (δάνεια ακόμη και για διακοπές ή «τζιπ», παράλογα ανοίγματα και έξαρση της καταναλωτικής ευκολίας γενικώς).
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Εφιάλτης και ελπίδα στην εποχή του ΔΝΤ

Φίλης Ν.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/04/2010
Ο Στρος Καν διέλυσε τις αυταπάτες. Η δανειοδότηση της Ελλάδας από το ΔΝΤ "θα γίνει με τους κανόνες του ΔΝΤ, ο ρόλος της Ε.Ε. είναι υποβοηθητικός, στο ΔΝΤ συμμετέχει η Ελλάδα και όχι η Ε.Ε.".
Η χώρα εισέρχεται σε μια σκοτεινή περίοδο. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΔΝΤ βυθίζει την οικονομία στην ύφεση, ακρωτηριάζει κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, σπρώχνει βαθύτερα στην ανυποληψία το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία στην απόγνωση.
Δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποια θα είναι η σπίθα που θ' ανάψει το φιτίλι της κοινωνικής έκρηξης. Το πιθανότερο όμως είναι να βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο περιοδικών εκρήξεων. Ίσως ζήσουμε συμπεριφορές γενικευμένης ανομίας, πολέμου όλων εναντίον όλων... Καθώς καταρρέει το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, μαζί του και η κατεστημένη - συντεχνιακή συνδικαλιστική οργάνωση, απονομιμοποιείται η πολιτική, ανακατασκευάζονται κόμματα, επανέρχεται το φάντασμα του μεσσία -επιχειρηματία ή τεχνοκράτη, ενώ το περιθώριο μεγαλώνει, καθώς και η απόσταση των πολιτών από τη συλλογική δράση.
Το ΔΝΤ δεν επιβάλλει μόνο σκληρούς όρους οικονομικών αναδιαρθρώσεων. Επιχειρεί να ξαναφτιάξει τον κοινωνικό χάρτη, να προσδώσει κοινωνικό βάθος και συναίνεση στις επιχειρούμενες ανατροπές. Δίπλα στους χορτασμένους άρπαγες του αναπτυξιακού μοντέλου της προηγούμενης εικοσαετίας, επιχειρεί να δημιουργήσει νέους προνομιούχους, μέσα απ' τα ερείπια της ύφεσης και της πτώχευσης της κοινωνίας. Μια τέτοια βίαιη ανατροπή προϋποθέτει την απίσχναση ή και το ξήλωμα δημοκρατικών κατακτήσεων και θεσμών, ώστε να επέλθει το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η μεταπολίτευση.
Είμαστε στην αρχή της "μεταπολίτευσης ΔΝΤ". Η επιλογή Παπανδρέου να ανοίξει θέμα ΔΝΤ μπορεί να ξεκίνησε ως μπλόφα, αλλά μετατρέπεται σε σχέδιο μετάλλαξης του πολιτικού συστήματος, σίγουρα του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Εφεξής οι λαϊκές διεκδικήσεις θα σκοντάφτουν στον βράχο της "επιτήρησης". Η οιονεί κυβέρνηση του ΔΝΤ θα λειτουργήσει ως εργαλείο για την πολιτική ορθοπεδική της κοινωνίας, προωθώντας ίσως ακόμη και υβρίδια κυβέρνησης Παπανδρέου με τεχνοκράτες στα κρίσιμα υπουργεία, που θα δίνουν λογαριασμό αλλού.
Πολλές φορές στην Ιστορία οι ισχυροί λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Η σκοτεινή περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας θα έχει απρόβλεπτες στροφές. Θα είναι μακροχρόνια. Γι' αυτό η ωρίμανση των λαϊκών αντιστάσεων και παρεμβάσεων, με τη νέα γενιά στο προσκήνιο, μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης για την κοινωνία και την αριστερά. Εδώ και στην Ευρώπη. Γιατί η Ελλάδα τελικώς δεν βιώνει τη δική της δημοσιονομική ιδιορρυθμία, αλλά το πρόβλημά της εντάσσεται ολοένα και περισσότερο στην ατζέντα των ευρωπαϊκών προβλημάτων, καθώς η κρίση του δημόσιου χρέους προβλέπεται απειλητική για ολόκληρη την Ε.Ε., εξέλιξη που προσδίδει άλλη διάσταση στο αίτημα για "αναδιαπραγμάτευση" και μερική διαγραφή του δημόσιου χρέους.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΑΥΓΗ
 

Η παιδεία: καταλύτης για την ανάκαμψη

Tου Χρηστου Γιανναρα
H σημερινή υπουργός Παιδείας είναι μάλλον από τις ευφυέστερες παρουσίες στο πεδίο της επαγγελματικής πολιτικής. Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει τη λογική που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα και τις λύσεις των προβλημάτων στον χώρο των αρμοδιοτήτων της.
Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα-σκάνδαλο του διαβόητου «πανεπιστημιακού ασύλου» είναι αδύνατο να λυθεί, αν δεν αλλάξει ο τρόπος εκλογής πρυτάνεων – αν δεν απεξαρτηθεί η εκλογή πρυτανικών αρχών από την ψήφο των κομματικών νεολαιών. Αποκλείεται να αναβαθμισθούν τα ελλαδικά πανεπιστήμια, αν δεν επανακριθεί-επαναξιολογηθεί, στο σύνολό του, το διδακτικό - ερευνητικό προσωπικό με κριτήριο τις επιστημονικές του δημοσιεύσεις σε περιοδικά ή εκδοτικούς οίκους διεθνούς εγκυρότητας.
Τα δύο παραδείγματα είναι απλώς ενδεικτικά της λογικής (προφανέστατης) που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα με τις λύσεις ασυναφών φαινομενικά προβλημάτων στο υπουργείο Παιδείας. Αγνόησαν αυτή τη λογική ευφυέστατοι και με ηγετικές φιλοδοξίες προκάτοχοι του θώκου της σημερινής υπουργού: ο Αντώνης Τρίτσης, ο Γεράσιμος Αρσένης, και το πλήρωσαν με οριστική πολιτική συντριβή. Το ίδιο σφάλμα μεγέθυνε την πολιτική ασημαντότητα και εξέθεσε ανεπανόρθωτα καλοπροαίρετους υπουργούς – Γιωργάκη Παπανδρέου, Πέτρο Ευθυμίου, Μαριέττα Γιαννάκου, Αρη Σπηλιωτόπουλο. Το υπουργείο Παιδείας είναι δοκιμαστήριο αδυσώπητο και ανελέητο της ανθρώπινης ποιότητας, της φυσικής ευφυΐας, του πολιτικού ταλέντου.
Αποπειράται τώρα η Αννα Διαμαντοπούλου το στοιχειώδες και καίριο που οι προγενέστεροί της δεν αποτόλμησαν: Να αποκαταστήσει ποιοτικό έλεγχο και αξιολόγηση της δουλειάς των εκπαιδευτικών, ύστερα από εικοσιοχτώ χρόνια απόλυτης ασυδοσίας, ανεξέλεγκτου «μπάχαλου» που έχει εδραιωθεί ως αυτονόητο «κεκτημένο». Και οι εκπαιδευτικοί αρνούνται και απειλούν. Οπως αρνούνται, στο όνομα των μελλοντικών συναδέλφων τους (φουτουρολογικός συνδικαλισμός πέρα κι από τον παραλογισμό) και κάθε προϋπόθεση παιδαγωγικής εξειδίκευσης για τον διορισμό στην εκπαίδευση. Το λογικοφανές επιχείρημά τους είναι: ποιος θα τους κρίνει και αξιολογήσει για τη δουλειά τους ή για την παιδαγωγική τους προετοιμασία, όταν κάθε διοικητική αρμοδιότητα στον χώρο της Παιδείας, εδώ και εικοσιοχτώ χρόνια, ασκείται μόνο και αποκλειστικά από αυλόδουλους του εκάστοτε κομματικού κράτους;
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παραδέχθηκε το λάθος του. Να ελπίζουμε ότι το κατάλαβε κιόλας;

Tου Στεφανου Kασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Ανεπιγνώστως (δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία περί αυτού...) ο Γιώργος παραδέχθηκε, στο διάγγελμα από το Καστελλόριζο, την προσωπική ευθύνη του για τον ιστορικό εξευτελισμό της χώρας, που ανακοίνωσε την περασμένη Παρασκευή: «Και εμείς και οι εταίροι μας στην Ε.Ε. ελπίζαμε», είπε, «ότι η απόφαση (σ.τ.σ.: για τη σύσταση του μηχανισμού χρηματοδότησης) θα αρκούσε για να ηρεμήσει και να συνετίσει τις αγορές, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη χρηματοδότηση της χώρας μας με χαμηλότερα επιτόκια. Να υπάρξει, δηλαδή, η απαραίτητη νηνεμία, ώστε να αφιερωθούμε στο έργο μας, στις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα, για να κάνουμε την οικονομία μας βιώσιμη, ανταγωνιστική. [...] Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν».
Πώς να ανταποκριθούν, κουτόχορτο τρώνε; Για να ανταποκριθούν, η σωστή σειρά των πραγμάτων έπρεπε να ήταν η αντίστροφη. Πρώτα όφειλε να δείξει η κυβέρνηση ότι καταπιάνεται δυναμικά «με τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα» και έπειτα να περιμένει ότι οι αγορές θα ανταποκριθούν. Αντί γι’ αυτό, παρακολουθήσαμε τον πρωθυπουργό να σπαταλά πολύτιμο χρόνο σε επουσιώδεις έως και σαχλές ενασχολήσεις (από το Santo Domingo και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση ώς την ατέρμονες διαβουλεύσεις), έπειτα να περνά ένα προς ένα τα στάδια αναγνώρισης της αναπόφευκτης πραγματικότητας (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη) και είναι πολύ αμφίβολο αν έχει φθάσει ακόμη στο τελικό στάδιο της αποδοχής. Εκτός από τα μέτρα της 3ης Μαρτίου, (που τα έλαβε απαρηγόρητη η κυβέρνησή του...), επί έξι μήνες η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτε το ουσιαστικό, ούτε έχει δείξει –παρά τα μεγάλα λόγια περί «πολέμου» και «έκτακτης ανάγκης»– διάθεση προσαρμογής στην κρισιμότητα των συνθηκών. Ακόμη και σήμερα, αρκούν εκατό ασύδοτοι και ημιπαράφρονες συνδικαλιστές για να καταλύσουν το κράτος ανά πάσα στιγμή! Παρά ταύτα, προσδοκούσε ότι οι αγορές θα «συνετισθούν» από εξαγγελίες, αποδεικνύοντας πόσο δίκιο είχε ο Φ. Σ. Φιτζέραλντ, που θεωρούσε ότι η αισιοδοξία δεν είναι παρά η ικανοποίηση των μικρών ανθρώπων που κατέχουν μεγάλες θέσεις...
Το βαρόμετρο της Public Issue για τον ΣΚΑΪ έδειξε ότι, για μία ακόμη φορά, οι πολίτες προηγούνται του πολιτικού κόσμου. Το 91% των ερωτηθέντων γνωρίζει ότι χρειάζονται σκληρότερα μέτρα και, για πρώτη φορά, το ποσοστό εκείνων που δεν εμπιστεύονται τον πρωθυπουργό (52%) υπερβαίνει εκείνο όσων συνεχίζουν να του έχουν εμπιστοσύνη. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται την αιτία της εξοργιστικής αβελτηρίας των κυβερνώντων: ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης ήταν η εξασφάλιση της μακροημέρευσής της στην εξουσία, όχι η διάσωση της χώρας. Σύντομα ο πρωθυπουργός θα αρχίσει να κλαίει στ’ αλήθεια – για τον εαυτό του και την οικογενειακή επιχείρηση...
Θράσος!
Αφού περιέγραψε με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση που παρέλαβε η κυβέρνησή του, στην περίφημη δήλωση από το Καστελλόριζο, ο Γιώργος πρόσθεσε το εξής: «Καταστρώσαμε σχέδιο, πήραμε δύσκολα μέτρα, που πολλές φορές πόνεσαν, αλλά ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας»! Μα, πού βρίσκει τη διάθεση για αστεία, την ώρα που ανακοινώνει την προσφυγή στο ΔΝΤ;
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η Ελλάς εάλω...

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Λυγμούς θλίψης για την εθνική ταπείνωση θα προκαλούσε άλλες εποχές το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου, ανήμερα στην εορτή του, από το γραφικό Καστελόριζο, με φόντο βαρκούλες που αρμένιζαν ανέμελα. Διάγγελμα με το οποίο ο πρωθυπουργός ανήγγειλε στον ελληνικό λαό ότι οι «βάρβαροι» του ΔΝΤ και της ΕΕ έσπασαν τελικά τα σύνορά μας και η χώρα παραδόθηκε στο έλεός τους. Ποιος να το φανταζόταν τον Οκτώβριο που το ΠΑΣΟΚ αναδεικνυόταν πανίσχυρο από τις κάλπες, σαρώνοντας όχι μόνο τη ΝΔ αλλά και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις για την έκταση της νίκης του, ότι έξι μήνες αργότερα ο Γ. Παπανδρέου θα γινόταν ο πρωθυπουργός που θα παρέδιδε την Ελλάδα στην επίσημη επικυριαρχία της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών για να τη «σώσει». 

Σχεδόν 120 χρόνια έχει να υποστεί η πατρίδα μας τέτοια ντροπή -από τη χρεοκοπία του τέλους του 19ου αιώνα. «Μια νέα Οδύσσεια για τον ελληνισμό», ανήγγειλε ο Γ. Παπανδρέου. Δραματικός ο όρος. Περιπέτειες άγνωστης διάρκειας. Δεκαετία και βάλε. Αλλωστε, σε όποια χώρα μπαίνει το ΔΝΤ αφήνει πίσω του ερείπια και η χώρα αυτή δεν ορθοποδεί ούτε μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.Ζοφερή η εικόνα της Ελλάδας σήμερα. Υπάρχει «σκοτάδι», «ασφυξία», «αδικία», «ανασφάλεια» δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εχει δίκιο. Γι’ αυτό τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Με την ελπίδα ότι ο Γ. Παπανδρέου θα τα αλλάξει όλα αυτά, με την υποστήριξη των πολιτών της χώρας μας. Ομως ο πρωθυπουργός αποφάσισε ότι αυτός κι εμείς δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε αυτό το έργο. Γι’ αυτό αποφάσισε να εκχωρήσει την κυριαρχία της χώρας μας στους ξένους δυνάστες του ΔΝΤ -για να μας το επιβάλουν με το ζόρι! Ενστικτωδώς ο νους των Ελλήνων γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. 

«Ποιους προστάτες γυρεύουμε; Πού είναι ο νονός;» έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Λέσβο, στις 22 Ιουλίου του 1976, πυρπολώντας τις καρδιές του λαού μας που μόλις είχε βγει από την πολιτική Οδύσσεια της αμερικανοκίνητης δικτατορίας και καταγγέλλοντας «μια εθελόδουλη στάση της ηγεσίας του τόπου μας απέναντι στους μεγάλους προστάτες μας». Εντονη η νοσταλγία για μια πολιτική εθνικής αξιοπρέπειας. Αλλες εποχές, μπορεί εύκολα να ισχυριστεί κανείς. Αλλοι ηγέτες, άλλα οράματα, άλλο μαχητικό σθένος του λαού μας.Εξοργίζει η αλαζονεία του ΔΝΤ. Με ύφος επικυρίαρχου ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο διευθυντής του, τινάζει στον αέρα την απεγνωσμένη προπαγανδιστική προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει την υπαγωγή της χώρας στον ζυγό του ΔΝΤ ως δήθεν ευρωπαϊκή λύση. 

«Φυσικά θα ακολουθήσουμε τους κανόνες του ΔΝΤ και δεν θα υπάρξει διαφορετική αντιμετώπιση της Ελλάδας», δήλωσε χωρίς περιστροφές. «Τώρα αρχίζουμε εμείς τις διαβουλεύσεις με την κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία είναι μέλος του ΔΝΤ. Η ΕΕ δεν είναι μέλος μας», πρόσθεσε απειλητικά, υπονοώντας ότι τίποτα από όσα έχει αποφασίσει η ΕΕ δεν ισχύει αν δεν το αποφασίσει και το ΔΝΤ, το οποίο θα βάλει επιπροσθέτως τους δικούς του όρους.Παράξενη η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Πρώτα φέρνει τους ξένους δυνάστες του ΔΝΤ και της ΕΕ στη χώρα, στους οποίους παραδίδει οικειοθελώς την οικονομική και κοινωνική εξουσία -έστω και αν προσπαθεί να καλλιεργήσει τον μύθο ότι δήθεν αυτή η επιλογή ήταν «μονόδρομος», πράγμα που φυσικά δεν ισχύει. 

Στη συνέχεια, όμως, διακηρύσσει ότι «ο τελικός μας στόχος, ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες»!

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Εάν δεν αλλάξει, θα βουλιάξει

Το «φάντασμα της Ουγγαρίας» πλανάται πάνω από την κυβέρνηση, μετά την απόφαση για ενεργοποίηση του μηχανισμού Ε.Ε. και ΔΝΤ. Παρά τις διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες, κορυφαίοι υπουργοί δεν βγάζουν από το μυαλό τους ότι οι σύντροφοί τους, του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουγγαρίας, δυο χρόνια μετά την προσφυγή στο ΔΝΤ, είδαν την επιρροή τους να καταρρέει και τα ποσοστά τους από 43,2% το 1996 να συρρικνώνονται στο 19,3% το 2010.  
Το σημερινό αγκάθι είναι οι τελικές ρυθμίσεις στην τριετή συμφωνία με το ΔΝΤ και την Ε.Ε., που θα περιλαμβάνει νέα μέτρα, που αφορούν ιδίως τη μείωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την αύξηση του ορίου απολύσεων. Ομως τα μεγάλα προβλήματα τώρα αρχίζουν.
Συνεργάτες του πρωθυπουργού αναγνωρίζουν ότι μπαίνουμε σε μια εντελώς νέα φάση στην ιστορία της χώρας και ότι αυτό που χρειάζεται, στις καινούριες συνθήκες, είναι η αναπροσαρμογή της πολιτικής. «Πρέπει να ξανασχεδιάσουμε τη στρατηγική μας. Αλλιώς θα χαθούμε στο λαβύρινθο των γεγονότων», σημειώνει ο συνομιλητής μας, που βλέπει ότι η κυβέρνηση, ώς το τέλος της τετραετίας, ουσιαστικά δεν θα έχει περιθώρια άσκησης δικής της πολιτικής, αλλά θα ασκεί διαχειριστικό ρόλο και αυτό που θα κάνει θα είναι να δίνει λόγο στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ για το αν υλοποιεί τα συμφωνηθέντα. Οι αλλαγές που συζητούνται αφορούν δύο επίπεδα:
α Στην παρουσίαση στους πολίτες σχεδίου για το πώς θα βγούμε από τη σημερινή κατάσταση. «Τους μαυρίζουμε την ψυχή και λείπει η αφήγηση που θα δίνει προοπτική», αναγνωρίζει υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος, το οποίο προσθέτει ότι πρέπει να ειπωθεί στους πολίτες πώς θα είναι η χώρα σε μια τριετία. Η «ζύμωση» θα ξεκινήσει πρώτα απ' όλα στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν προτάσεις, μάλιστα, η συμφωνία με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. να έρθει προς συζήτηση όχι μόνο στο Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά και στη Βουλή. Επίσης, έχουν γίνει πιο εντατικές οι συζητήσεις για την ενίσχυση του σχεδιασμού της κυβέρνησης με τη δημιουργία νέων οργάνων (ομάδα στρατηγικής, think tank), τα οποία θα επεξεργαστούν προτάσεις και για τη διαχείριση των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων.
β Στη λειτουργία της κυβέρνησης και της κρατικής μηχανής, με νέο πιο επιτελικό τρόπο. Οι προτάσεις πολλές: από ανασχηματισμό και τοποθέτηση σε θέσεις-κλειδιά των πιο αποτελεσματικών στελεχών, μέχρι την αξιοποίηση εξωκοινοβουλευτικών προσώπων σε ρόλους «κομάντο» για να υλοποιηθεί το Πρόγραμμα Σταθερότητας και να έρθουν επενδύσεις. Ηδη έχουν γίνει κρούσεις σε Αραβες και Αμερικανούς, οι οποίοι εκδηλώνουν πρόθεση να επενδύσουν στην Ελλάδα υπό την προϋπόθεση ότι «θα τρέξουν γρήγορα». Γι' αυτό το λόγο υπάρχει πρόταση να συγκροτηθούν ειδικές «ομάδες έργου», που θα αναλαμβάνουν να προωθήσουν αυτά τα επενδυτικά σχεδια δίνοντας λύσεις επιτόπου. 
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Η Έρημη Χώρα

Πέσαμε τελικά στον γκρεμό, το ΔΝΤ είναι εδώ. Η κυβέρνηση, μέσα από απίστευτες παλινωδίες και αντιφάσεις, υπέκυψε στην πίεση των αγορών χωρίς όρους. Το μέλλον της χώρας είναι πια άδηλο, η καταδίκη των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων δεδομένη. 
Δεν έχω γνωρίσει στη ζωή μου κυβέρνηση, που να αθέτησε τόσο γρήγορα, τόσες υποσχέσεις, που να εξαπάτησε τόσο έναν ολόκληρο λαό και που εξακολουθεί στο ίδιο τροπάριο, χωρίς ντροπή, με την πλεοψηφία των ΜΜΕ (ευτυχώς υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις) να υποστηρίζουν με φανατισμό τις αυτοκτονικές (για το λαό) επιλογές της και να συσκοτίζουν οποιαδήποτε άλλη άποψη.
Οι συνειδητά ψευδείς υποσχέσεις του κ Παπανδρέου προεκλογικά δείχνουν και την αγωνία, το κόμμα του να καταλάβει με κάθε μέσον την εξουσία. Ίσως οι κυρίαρχοι του πλανήτη και οι ελέγχοντες την παγκόσμια οικονομία να πίστευαν ότι μόνο το ΠΑΣΟΚ, που ελέγχει μέρος του συνδικαλιστικού κινήματος, θα μπορούσε να λάβει τόσο αντιλαϊκά μέτρα. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, τι ντροπή,  υποκλίνονται μπροστά στην καταστροφή της χώρας, υποτελείς όντες του κόμματος.
Ουδεμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα εξετάστηκε από την κυβέρνηση για να απορριφθεί ως ανεφάρμοστη. Μας οδήγησαν στο μονόδρομο του ΔΝΤ χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η τρομοκρατία των Ελλήνων είναι καθημερινή πρακτική τόσο από τα κυβερνητικά στελέχη  όσο και από την  πλειοψηφία των ΜΜΕ.
Πιστεύεται αν κάποιος π.χ. εργολάβος, που κατέχει ΜΜΕ, έβγαινε χαμένος από την προσφυγή στο ΔΝΤ θα την υποστήριζε μέσα από την τηλεόρασή του ή την εφημερίδα του; Μάλλον θα την πολεμούσε με φανατισμό.
Βέβαια, θα μου πει κανείς, πως το κεφάλαιο στη χώρα μας (τράπεζες κλπ) θα βγει σχεδόν αλώβητο από την κρίση την οποία  θα  πληρώσουν αποκλειστικά οι μη έχοντες και οι μη κατέχοντες. Οι επιλογές της κυβέρνησης, που τόσο εύκολα έκανε, δεν πλήττουν κατ' ουσίαν τόσο το μεγάλο κεφάλαιο αλλά τον μικρομεσαίο Έλληνα. Αυτό, από μόνο του λέει, ποιανών συμφέροντα υπηρετεί η δήθεν σοσιαλιστική κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση δεν πίεσε για διαπραγμάτευση του χρέους για να μην χάσουν οι δανειστές - τράπεζες αδιαφορώντας τι αυτό θα σημάνει για τον Ελληνικό λαό (τουλάχιστον την πλειοψηφία του).
Ο λαός είναι μάλλον παγωμένος μπροστά σε όλα αυτά τα απίστευτα που συμβαίνουν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και γι' αυτό πιστεύω ότι και οι κινητοποιήσεις δεν γενικεύτηκαν ακόμη.
Η ΝΔ φέρει προφανώς τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση.
Η αριστερά, σε ιδεολογικό αδιέξοδο, περιορίζεται σε καταγγελίες εφ' 'ολης της ύλης και σε περιστασιακές απεργιακές κινητοποιήσεις χωρίς μαζική συμμετοχή.
Θα έπρεπε να οργανωθεί έστω αυθόρμητα και μέσα από τα μπλογκς ένα κίνημα διαμαρτυρίας γιατί τα χειρότερα έπονται.
Έλληνες Αντισταθείτε!
Κώστας Παπαποστόλου.

Χαμένος χρόνος, χαμένο κέντρο

Του Μιχάλη Δημητρίου
Δεν κατανόησα τον συμβολισμό της καταφυγής στο ακριτικό Καστελλόριζο για να ανακοινωθεί η ελληνική «απόφαση» περί προσφυγής στον δανειακό ευρωπαϊκό μηχανισμό.
Ούτε εκείνες τις καταφυγούσες (οι ατάλαντοι συγγραφείς αντιγράφουν, έλεγε ο Τ. Σ. Ελλιοτ, οι ταλαντούχοι κλέβουν ή παραπέμπουν απευθείας) αναφορές στην Ιθάκη, τον δρόμο για το νησί του Οδυσσέα, το δρομολόγιο, τη χαρτογράφηση της πορείας για να φτάσουμε, λέει, ασφαλείς: Θα ξεπεράσουμε και τον Ομηρο, που έβαλε τον ήρωά του να θαλασσοδέρνεται δέκα χρόνια, τον Καβάφη που έδινε έμφαση στην εμπειρία (καλή ή κακή) του ταξιδιού μόνο ή τον Καζαντζάκη στη δική του Οδύσσεια που θέλει τον Οδυσσέα να εγκαταλείπει πάλι την Ιθάκη και οριστικά. Πατριωτικές γραφικότητες.
* Κούφια λόγια, όχι μόνο για το «απάνεμο λιμάνι» στο οποίο η κυβέρνηση θα μας οδηγήσει με βεβαιότητα, όπως και όλα τα άλλα περί απόφασης εθνικής και επιτακτικής ανάγκης ή δήθεν ευρωπαϊκής στήριξης μόνο. Τα αντίθετα αληθεύουν. Εχασε η κυβέρνηση πολύτιμο χρόνο, άτολμη και συγκεχυμένη, καθώς ούτε εγκαίρως πήρε απόφαση για δανεισμό από τις αγορές όταν τα διεθνή spreads ήταν (έως και τον Νοέμβριο) πολύ χαμηλά, ούτε εγκαίρως προσέφυγε στην τριμερή οικονομική στήριξη.
Επρεπε να φτάσουν οι πάντες στα όρια της αγανάκτησης από το «κρυφτούλι της κυβέρνησης», οι πάντες στην Ελλάδα και ιδίως στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για να υπάρξει η χθεσινή απόφαση. Με το ζόρι, καθυστερημένη, άτολμα.
Ετσι, άραγε, μετά το χαμένο εξάμηνο θα συνεχίσουν να υλοποιήσουν τους αυστηρούς όρους της χρηματοδότησης;
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ

Όλοι μαζί... αλλά ποιοι με ποιους;

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Υπάρχουν δυο σταθερές στο διάγγελμα Παπανδρέου για την παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ, όπως και σε όλες τις υπέρ ΔΝΤ δεήσεις τον τελευταίο καιρό. Η πρώτη είναι η επίκληση του έθνους, της πατρίδας, της Ελλάδας μας -«ανάγκη εθνική και επιτακτική να ζητήσουμε την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης» λέει ο Παπανδρέου. Η δεύτερη είναι η επίκληση της ενότητας όλων των Ελλήνων. Απαιτήσεις από όλους μας, κοινή προσπάθεια, νέα συλλογική συνείδηση, όλοι μαζί, αναφέρει το διάγγελμα, αλλά και η ομιλία του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο που αποφάσισε την προσφυγή.
Όλοι μαζί, λοιπόν. Όλοι μαζί, λέει και Στρος Καν: Η κυβέρνηση, ο λαός, οι επιχειρήσεις, τα συνδικάτα και το ΔΝΤ, όλοι μαζί, θα προσπαθήσουμε να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να επαναφέρουμε την Ελλάδα στον σωστό δρόμο. Όλοι μαζί λέει και ο εθνικώς σκεπτόμενος ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Όλοι μαζί λέει κάπως πιο ντροπαλά και η Ν.Δ., δηλώνοντας ότι διαφωνεί μεν με την προσφυγή στο ΔΝΤ, αλλά θα συμβάλει στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται εποικοδομητικά, με προτάσεις και φυσικά -αυτό το μισολέει- συμμετέχοντας στην κοινή προσπάθεια να μην πάρουν οι αντιδράσεις «ανεξέλεγκτες διαστάσεις».
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΑΥΓΗ

«Για την πατρίδα και τον μισθό μου να θυσιάσω»

Της Μαριλης Mαργωμενου
Η μοναδική αυτή πρωτοβουλία πρέπει να έχει τις ρίζες της στη μοναδική συνάντηση του πρωθυπουργού με εκείνο τον μοναδικό Ελληνα, ο οποίος του είπε το μοναδικό: «Πρόεδρε! Για την πατρίδα, και τον μισθό μου να θυσιάσω!». Οι περισσότεροι θεώρησαν πως επρόκειτο για πρωθυπουργική μυθοπλασία, αλλά ο πρόεδρος της Βουλής, Φ. Πετσάλνικος, το πήρε τοις μετρητοίς και αποφάσισε να μαζέψει μετρητό! Ετσι ξεκίνησε το «Ταμείο Στήριξης για την Ελλάδα».
Αν μιλούσατε μ' έναν ιστορικό, σε αυτό το σημείο θα μνημόνευε τον έρανο της «χρυσής δραχμής». Την ιστορία ο κ. Πετσάλνικος μάλλον τη θυμάται, αφού στα φοιτητικά του χρόνια διάβαζε τόσο, που στην αποφοίτηση τον έβαλαν να διαβάσει και τον «όρκο του φοιτητή». Δύο χρόνια πριν από τη χρεοκοπία του 1932, συστάθηκε το ειδικό ταμείο «διά την εθνικήν υπόθεσιν». Στις δεξιώσεις οι Αθηναίες αριστοκράτισσες έβαζαν στο καλαθάκι του εράνου κολιέ, δακτυλίδια και άλλα προορισμένα να καλλωπίσουν τη ρακένδυτη Ελλάδα. Πλην, όταν έφθασε η χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, οι υπεύθυνοι διαπίστωσαν πως στο «ειδικό ταμείο» δεν είχε απομείνει ούτε φο μπιζού: κάποιοι αετονύχηδες άρπαξαν τα χρυσαφικά και έφυγαν στην Αργεντινή να ζήσουν εις υγείαν των κορόιδων της αριστοκρατίας!
Διερωτάται κανείς γιατί ένας άνθρωπος διαβασμένος σαν τον πρόεδρο της Βουλής δεν σκέφτεται πως η ιστορία είθισται να επαναλαμβάνεται ως φάρσα, ιδίως όταν έμοιαζε με φάρσα και την πρώτη φορά. Ομως, ο κ. Πετσάλνικος είναι ο άνθρωπος που προ διμήνου μάς ενημέρωσε ότι ο γιος του είδε το προτεταμένο δάκτυλο της Αφροδίτης του Focus κι ήθελε να σκίσει το γερμανικό του διαβατήριο - αλλά τελικώς δεν το έσκισε. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που λόγω λιτότητας απαγόρευσε την αγορά λουλουδιών για το γραφείο του στη Βουλή - αλλά πήρε έπιπλα 250.000 ευρώ για να κάθονται οι 1.600 υπάλληλοι του Κοινοβουλίου και να λαμβάνουν 16 μισθούς ο καθένας. Βλέπετε, ο κ. Πετσάλνικος, πολλά χρόνια πριν, όταν ο Οτσαλάν μπήκε στη φυλακή, ήταν εκείνος που εν μια νυκτί βρέθηκε από τον υπουργικό του θώκο στο καναβάτσο της πολιτικής, παρότι δεν έφερε ευθύνη. Σε εκείνο το χρονικό σημείο πρέπει να το κατάλαβε καλά: στην πολιτική η εντύπωση μετράει.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κουρασμένη μνήμη

Tου Παντελη Μπουκαλα
Πρέπει φαίνεται να στρογγυλεύουν οι επέτειοι για να συγκινείται η συλλογική μνήμη. Και τα σαράντα τρία χρόνια από την 21η Απριλίου 1967 δεν είναι στρογγυλά. Ελειψαν έτσι τα πολλά λόγια. Αυτό δεν είναι οπωσδήποτε κακό, γιατί πολύ συχνά οι αφορμές τέτοιου είδους δίνουν λαβή μόνο για μια ρηχή συναισθηματολογία κι ένα ανούσιο καθηκοντολόγιο. Ακούσαμε πάντως τον πρωθυπουργό να λέει, παρεμπιπτόντως, ότι όπως τότε πολεμήσαμε για ανεξαρτησία, έτσι πρέπει να κάνουμε και τώρα. Τότε όντως πολέμησαν, όσοι πολέμησαν (πολύ λιγότεροι από τους μετέπειτα «αντιστασιακούς»), για ελευθερία και δημοκρατία πρωτίστως, και με την πικρή γνώση ότι η ανεξαρτησία, με όποιο καθεστώς, δεν είναι κυριολεκτική. Το χειρότερο ωστόσο είναι ότι ο κ. Παπανδρέου κήρυξε έναν ακόμα υπέρ ανεξαρτησίας αγώνα τη στιγμή που ομολογούσε εκ νέου πως είμαστε ήδη υπό επιτήρηση και πως χάσαμε ένα τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το επαχθές χρέος και η μυστική βοή

Του Πετρου Παπακωνσταντινου
Με φόντο την κλιμακούμενη τρομοκρατία των spreads, η κυβέρνηση έθεσε το εκφοβιστικό δίλημμα: είτε τυφλή αποδοχή των δρακόντειων όρων ΔΝΤ και Ε.Ε. είτε επίσημη πτώχευση και εκποίηση εθνικού πλούτου αντί πινακίου φακής, με τις αθρόες απολύσεις που αυτό συνεπάγεται. Τρίτος δρόμος δεν έχει προταθεί, λένε, διότι απλούστατα δεν υπάρχει.
Ουδέν αναληθέστερον. Πολιτικοί και οικονομολόγοι διαφόρων αποχρώσεων είχαν προτείνει προ πολλού ένα είδος σύγχρονης «σεισάχθειαs», ξεκινώντας από μια θεμελιώδη διαπίστωση: ότι το δημόσιο χρέος, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και πληθώρας ισχυρότερων κρατών, όπως η Ιταλία, η Βρετανία και η Ιαπωνία, απλούστατα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί ακόμη κι αν ληφθούν τα απεχθέστερα των δυνατών μέτρων, με κίνδυνο ακραίων κοινωνικών εκρήξεων. Την εκτίμηση αυτή μοιράζονται αναλυτές κατ’ εξοχήν φιλελεύθερων εντύπων, όπως οι Financial Times και η Wall Street Journal. Πρόσφατα ο Economist εκτιμούσε πως μόνο οι τόκοι των ελληνικών δανείων θα απορροφούν σύντομα το εξωφρενικό 8,4% του ΑΕΠ, ποσό πολύ μεγαλύτερο από όσα δαπανούμε ετησίως για παιδεία και συντάξεις.
Μια εναλλακτική αντιμετώπιση θα μπορούσε να στηριχθεί σε τρεις θέσεις. Η πρώτη, εντελώς συντηρητική, ήταν καλύψουμε τις επείγουσες δανειακές ανάγκες είτε με διμερείς συμφωνίες (π.χ. Κίνα, Ρωσία), είτε από τις αγορές, έστω με οδυνηρά επιτόκια, όσο αυτό είναι δυνατό. Το τίμημα από τα «πανωτόκια» για τα 12 δισ. που χρειαζόμαστε τον Μάιο δεν θα ξεπερνούσε το 1 δισ., σταγόνα στον ωκεανό των 300 δισ. του δημοσίου χρέους. Ποια διεστραμμένη λογική νομιμοποιεί την κατάργηση των συντάξεων, μόνο και μόνο για να μη γίνουν τα 300 δισ. 301; Αλλωστε, είναι θέμα χρόνου να εκραγούν οι δημοσιονομικές βόμβες και άλλων χωρών οπότε το ελληνικό πρόβλημα θα πάρει τη φυσιολογική του θέση, ως μέρος του ευρύτερου, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου προβλήματος. Ηδη, από προχθές μας ακολουθεί κατά πόδας η Πορτογαλία, ενώ στενότητα δανεισμού αρχίζει να αντιμετωπίζει και αυτή η Γερμανία. Σε επίπεδο ΟΟΣΑ, το χρέος προσεγγίζει το 100% του ΑΕΠ. Είναι παρανοϊκό να μπαίνουν όλοι βαθιά στο κόκκινο και εμείς να τρέχουμε μόνοι μας να ξεπληρώσουμε και το τελευταίο σεντ εδώ και τώρα.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διαφθορά και οικονομία

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr
Την ίδια στιγμή που αναδεικνύεται σε όλες τις διαστάσεις της η οικονομική χρεοκοπία της χώρας, η πρώην γραμματέας του ισχυρού άνδρα της Siemens, Μ. Χριστοφοράκου, επιβεβαίωνε την παρέλαση κορυφαίων πολιτικών των δύο μεγάλων κομμάτων από το γραφείο του ανθρώπου που πρέπει να «λάδωσε» τον μεγαλύτερο αριθμό πολιτικών και κομμάτων απ' όσο οποιοσδήποτε άλλος στη νεότερη ιστορία μας. Δύο ειδήσεις που μοιάζουν άσχετες μεταξύ τους και που όμως δεν είναι.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η νέα τρομοκρατία και η Αριστερά

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
ο ποιοι είναι οι τρομοκράτες και για το τι ευθύνονται, ας το αφήσουμε καλύτερα στη Δικαιοσύνη όταν έρθει η ώρα.
Νομίζω ότι εκείνοι που προσπαθούν να διασφαλίσουν τα δικαιώματα όσων κατά καιρούς συλλαμβάνονται, έχουν δίκιο. (Μόνο που θα ήταν πιο πειστικοί αν μερικοί έδειχναν την ίδια ευαισθησία όταν οι «ένοχοι» ανήκαν στο αντίπαλο στρατόπεδο). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, έχει αρχίσει εδώ και καιρό μια συζήτηση που δεν κατονομάζει πρόσωπα αλλά, ξεκινώντας από πράξεις και λόγια, διαπιστώνει κατά γενική ομολογία έναν μηδενισμό, μια εκτός ελέγχου οργή, που δεν επέδειξε η «παλιά» τρομοκρατία. Τι σημαίνει και πού οφείλεται;
Η συνοπτική απάντηση της Αριστεράς είναι ότι, αφενός, καταδικάζει ανεπιφύλακτα τη νέα τρομοκρατία και, αφετέρου, την αποδίδει στην πολιτική των κομμάτων εξουσίας που συρρικνώνει το κοινοτικό κράτος, καλλιεργεί την ανασφάλεια και σπέρνει την απόγνωση. Ως απάντηση δεν είναι λανθασμένη αλλά λειψή, με την έννοια ότι εξηγεί μεν γιατί ορισμένοι νέοι είναι δυσαρεστημένοι με όσα συμβαίνουν σήμερα και αντιδρούν, αλλά αποφεύγει έμμεσα να απαντήσει στο καίριο ερώτημα, που είναι: γιατί αυτή η αντίδραση παίρνει τη μορφή της μηδενιστικής οργής που βλέπουμε τελευταία; Κι επειδή ο ιστορικός χρόνος έχει σημασία, υπενθυμίζω ότι τα πρώτα δείγματα γραφής από τη νέα τρομοκρατία δόθηκαν πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση, και ότι στο πρόσφατο παρελθόν οι κοινωνικές αδικίες ήταν πιο κραυγαλέες και η καταστολή απείρως πιο ανελέητη.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το πραγματικό δίλημμα για τον ελληνικό λαό

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η ηγετική κλίκα στο κυβερνών κόμμα, αφού εξάντλησε κάθε μέθοδο εξαπάτησης του λαού για να πάρει την εξουσία, προσποιούμενη ότι δεν ήξερε το μέγεθος της επερχόμενης κρίσης, προχώρησε στη συνέχεια στην υιοθέτηση των (προσχεδιασμένων από τους διεθνείς οργανισμούς!) ληστρικών μέτρων, όχι μόνο χωρίς να διαθέτει την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση γι' αυτά, αλλά και αγνοώντας θρασύτατα το αίτημα για δημοψήφισμα.
Σήμερα η ίδια κλίκα, εν πλήρει γνώσει της ύπαρξης εναλλακτικών λύσεων σαν αυτές που πρότεινε η στήλη (παραλλαγές των οποίων, με άλλο αιτιολογικό, πρότειναν κατόπιν ακόμη και διεθνούς κύρους οικονομολόγοι, π.χ. έξοδος από την ΟΝΕ, αναδιάρθρωση του χρέους κ.λπ.), παραδίδει τη χώρα στο έλεος του ηγετικού ληστρικού θεσμού της υπερεθνικής ελίτ: το ΔΝΤ. Προφανώς, οι εναλλακτικές λύσεις δεν κρίθηκαν... σοβαρές από τους συμβουλάτορες της κλίκας, όπως προκύπτει από δηλώσεις κυβερνητικών βουλευτών! 1 Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο λόγος της απόρριψης παρόμοιων εναλλακτικών λύσεων είναι ότι θα θίγονταν καίρια τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ελίτ που ουσιαστικά επέλεξαν το ΠΑΣΟΚ, ακριβώς γιατί μόνο ένα δήθεν «σοσιαλιστικό» κόμμα θα μπορούσε να εξαπατήσει αποτελεσματικά τον λαό και να περάσει τα σημερινά πρωτόγνωρα μέτρα ,που καταδικάζουν μεγάλα λαϊκά στρώματα σε πολύχρονη μαζική ανεργία και φτώχεια.
Επειδή, μάλιστα, το παραμύθι των «κακών» Γερμανών και κερδοσκόπων ξέφτισε, η κυβέρνηση της εξαπάτησης καταφεύγει σήμερα (με τη βοήθεια των συστημικών ιδεολόγων 2 και των παπαγάλων στα κανάλια που αδίστακτα υιοθετούν «την απαράδεκτη μεθόδευση της αστυνομίας, να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ για να δημιουργείται κλίμα καταδικαστικό»)3 στη δοκιμασμένη μέθοδο αποπροσανατολισμού του λαού από την πραγματική λαίλαπα: τον πόλεμο -έστω και αν, ελλείψει πραγματικού, αυτός είναι ο «πόλεμος» κατά της «τρομοκρατίας». Παρ' όλα αυτά, ο πρωθυπουργός της εξαπάτησης δεν διστάζει να μιλά για «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και να δηλώνει «πιο σοσιαλιστής», τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος και ο κομματικός λόχος του, όχι μόνο δεν τόλμησαν να υιοθετήσουν εναλλακτικές λύσεις, αλλά ούτε είχαν τη στοιχειώδη εντιμότητα να παραιτηθούν, όπως θα έκαναν αν είχαν την παραμικρή σχέση με τις «σοσιαλιστικές» αρχές που πρεσβεύουν. Αντίθετα, επέλεξαν τον ρόλο του άμεσου αυτουργού σε ένα από τα μεγαλύτερα ίσως εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού: τη λατινο-αμερικανοποίηση της χώρας. Δηλαδή την κατάσταση, όπου οι ελίτ, αφού καταχρεώσουν τους λαούς τους, κλέβοντας ουσιαστικά το Δημόσιο με τις μίζες, τις ύποπτες συμβάσεις και τα έργα βιτρίνας (π.χ. Ολυμπιακοί)- αντί να επενδύσουν στην παραγωγική δομή της χώρας -ενώ συγχρόνως φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν ασύστολα- στη συνέχεια καλούν το ΔΝΤ (στην περίπτωσή μας, πασπαλισμένο με... ευρωπαϊκή σάλτσα) να πετσοκόψει τα εισοδήματα των αδύνατων και τις κοινωνικές υπηρεσίες, ενώ οι ίδιοι φυγαδεύουν τα κεφάλαια που συσσώρευσαν με παρόμοιους τρόπους στο εξωτερικό.
Ετσι, ενώ ο ελληνικός λαός καλείται να «ματώσει» όσο ίσως ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο, όχι μόνο με την καθίζηση των εισοδημάτων και των συντάξεων, αλλά και με την κατεδάφιση κάθε μετα-χουντικής κοινωνικής κατάκτησης, η αγυρτεία των ντόπιων ελίτ έχει ήδη εξαγάγει πάνω από 10 δισ. ευρώ σε ξένες καταθέσεις και τώρα επιδίδεται στην αγορά ακινήτων αξίας εκατομμυρίων ευρώ σε Λονδίνο, Παρίσι και Ν. Υόρκη 4 με τις ευλογίες, βέβαια, της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης, που δεν παίρνει κανένα μέτρο παρεμπόδισης της μαζικής φυγάδευσης κεφαλαίων. Και αυτό, ενώ τα κεφάλαια αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή σημαντικού τμήματος του πελώριου χρέους, το οποίο άλλωστε δημιουργήθηκε άμεσα ή έμμεσα από τις ίδιες ελίτ -και όχι απλά από την παθολογική επέκταση του δημόσιου τομέα που κάποιοι φαίνεται θεωρούν προϊόν... παρθενογένεσης5 και όχι αποτέλεσμα της αντίστοιχης παθολογίας του ελληνικού ιδιωτικού τομέα! Επάξια, επομένως, η σημερινή πολιτική και οικονομική ελίτ θα περάσει στο πάνθεον της ελληνικής Ιστορίας με τη διάκριση μιας μοναδικής επίδοσης στην πολιτική απάτη και την κλεπτοκρατία, αντίστοιχα.
Ομως, παρά τα ληστρικά μέτρα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η χρεοκοπία απλώς αναβάλλεται, εφόσον ο «μηχανισμός» που συμφωνείται με την τρόικα δίνει λύση μόνο στο άμεσο πρόβλημα της ρευστότητας, αλλά όχι και στο μακροπρόθεσμο πρόβλημα της φερεγγυότητας που δημιουργεί η δυναμική του υπέρογκου χρέους σε συνδυασμό με τα τοκογλυφικά επιτόκια (5%) που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας για να μας «βοηθήσουν» με το αζημίωτο! Αυτό συμπεραίνουν διεθνούς κύρους αναλυτές,6 οι οποίοι κάθε άλλο παρά «μπακαλίστικους» υπολογισμούς κάνουν, όπως τους παρουσίασαν κάποιοι ανυποψίαστοι υποστηρικτές της... αξιοπιστίας του κυβερνητικού Προγράμματος Σταθερότητας!7 Το ίδιο, άλλωστε, το ΔΝΤ ουσιαστικά επιβεβαιώνει τους υπολογισμούς αυτούς και φέρεται ότι δήλωσε στον σοβαροφανή (που παριστάνει τον) υπουργό Οικονομικών της χώρας ότι μέχρι το 2014 το χρέος μας θα φτάσει το 150% του ΑΕΠ (από 120% σήμερα)- γεγονός που, όπως υπολογίζεται, σημαίνει πως τα επόμενα πέντε χρόνια θα πληρώσουμε για τοκοχρεωλύσια 240 δισ. ευρώ, όσο περίπου το σημερινό μας ΑΕΠ! 8 Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι σε δημοσκόπηση του Ρόιτερς πολλοί οικονομολόγοι βλέπουν βέβαιη τη χρεοκοπία τα προσεχή χρόνια, ενώ ο Daniel Gros, διευθυντής του Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών, δηλώνει ότι «κάποια μορφή χρεοκοπίας είναι σήμερα τόσο πιθανή, που γίνεται το κεντρικό σενάριο». 9
Το πραγματικό, επομένως, δίλημμα για τον ελληνικό λαό δεν είναι χρεοκοπία ή όχι. Το πραγματικό δίλημμα είναι: χρεοκοπία με βάση τους επαχθείς όρους που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας ή χρεοκοπία στην οποία θα επιβάλουμε τους δικούς μας όρους. Εάν η απόφαση αφεθεί στις ντόπιες και ξένες ελίτ, θα συνεχιστεί η σημερινή διαδικασία, που θα γονατίσει κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό, με στόχο να μη χάσουν οι πιστωτές μας.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ