Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Ο Τσίπρας και η βία

...του Α. Δαβαράκη


Το πρόβλημα στην Ελλάδα, λένε κάποιοι φίλοι, 
ξεκινά από το γεγονός ότι χάσαμε τον διαφωτισμό, 
άρα δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερη επαφή με τον ορθό λόγο. 
Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σύμφωνα με το θυμικό τους 
και όχι σύμφωνα με την λογική. 
Όπως νοιώθουν δηλαδή.
Και αφού, δυστυχώς, νοιώθουν χάλια, σκέφτονται και χάλια. 

Ό,τι περίσσεψε από την έλλειψη λογικής το κατέστρεψε η δημοσιογραφία. 
Αλλοιώνει το νόημα των λέξεων (πχ ονομάζει «τελική λύση» την κοινωνική εξόντωση, 
ή «βία» ένα ωραίο απλό γιαούρτωμα)  
και συνειδητά, ανάλογα με τα διάφορα συμφέροντα,  
αλλοιώνει την πραγματικότητα.

Αυτά τα δύο, η έλλειψη ορθής κρίσης και η δημοσιογραφία δηλαδή, παραμορφώνουν από τη μία την εικόνα των θυμάτων τους (εδώ εγώ μιλάω για τον Τσίπρα αλλά, βέβαια, δεν είναι το μόνο θύμα του «προβλήματος») και παράλληλα, 
όχι μόνο δεν εξηγούν το φυσικό φαινόμενο της κοινωνικής βίας, αλλά δυσχεραίνουν και την κατανόηση, άρα και την επίλυσή του ως πρόβλημα.
Οι περισσότεροι λένε «δεν μου αρέσει η βία»...
Μα η βία δεν είναι παστουρμάς ή ερωτικό αντικείμενο για να πεις ότι «δεν σου αρέσει». 
Η βία είναι ένα φαινόμενο 
που προκύπτει θες δεν θες όταν υπάρχουν συγκεκριμένα δεδομένα. 

Δεν μπορείς δηλαδή να λες «δεν μου άρεσε το τσουνάμι στην Ταϋλάνδη» ή «η επίθεση στους δίδυμους πύργους» ή τα «αντίποινα» στο Αφγανιστάν και το Ιράκ - και βάλε. 

Δεν μπορείς να κοιτάς τα μαχητικά των ναζί να βομβαρδίζουν το Λονδίνο  και να λες 
«δεν μ’ αρέσει ο πόλεμος».  
Ούτε του Ηράκλειτου του άρεσε αλλά αποδεχότανε πως είναι ο «πάντων πατήρ» -αναπόφευκτος. 
Όταν λοιπόν υπάρχει εξαθλίωση, αμάθεια, απουσία ελπίδας και προοπτικής, 
θα προκύψει κοινωνική βία 
(όπως, παλιά, στις Βερσαλλίες ή την αυλή των Τσάρων, 
ή σήμερα, στα περίχωρα του Παρισιού, 
ή στο Λονδίνο, η λεγόμενη «μητροπολιτική βία»). 

Όταν υπάρχει αποσυμπίεση αγανάκτησης, 
όπως συνέβη μετά την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου 
από χέρι αστυνομικού στην ψύχρα θα προκύψει μια γερή κοινωνική καταιγίδα 
που σε κανέναν δεν «αρέσει» - συμβαίνει όμως. 

Τα Δεκεμβριανά του 08 μετά  την εκτέλεση του Γρηγορόπουλου αυτό ήταν. 

Ένα καπάκι που πετάχτηκε βίαια από μία κατσαρόλα που κόχλαζε από αγανάκτηση. 

Ήταν ο ανεξέλεγκτος θυμός των νέων γι’ αυτό που συνέβη 
– και που δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. 
Ήταν σαν να τους χτύπησε αυτούς η σφαίρα.
Αλλά εγώ για τον Τσίπρα και την εικόνα του ξεκίνησα να γράφω 
–που είναι πραγματικά πολύ άδικα παρεξηγημένη. 

Με αφορμή λοιπόν τα Δεκεμβριανά 
και την αναταραχή που ξέσπασε μετά την δολοφονία του παιδιού, 
συνέβησαν δύο πράγματα:

1) Αποφάσισαν όλοι, κατόπιν συνεννόησης στου Μαξίμου, να τα ρίξουν όλα στον ΣΥΡΙΖΑ 

(η κυρία Παπαρήγα ανέλαβε μάλιστα να δακτυλοδείξει  αυστηρά τον Τσίπρα)
2) Ο Τσίπρας (προς μεγάλη του τιμή) 
αντί να αφορίσει τα γεγονότα κάθισε και τα εξήγησε 
και τάχθηκε με το μέρος των εξεγερμένων νέων. 
Δεν φώναξε «μη με ανακατεύετε», δεν κράτησε αποστάσεις ασφαλείας.  
Ήταν 100% με τον σκοτωμένο και όχι με τον φονιά. 
Και, επειδή κι’ εγώ το ίδιο ένοιωθα, 
διέκρινα για πρώτη φορά καθαρά την διαφορά του σαν πολιτική προσωπικότητα 
από όλα αυτά τα εύκαμπτα και χωρίς ραχοκοκαλιά πολιτικά ερπετά 
που μας διοικούν 35 χρόνια τώρα. 
Τον Τσίπρα και τον Παυλόπουλο ξεχώρισα ενστικτωδώς τότε
 –τον δεύτερο για την ρητή του εντολή να μην κουνήσει ρούπι η αστυνομία 
μέχρι να εκτονωθεί η κατάσταση
 –να μην υπάρξει δεύτερος νεκρός που θα μας οδηγούσε σε εμφύλιο πόλεμο εύκολα.

Από αυτή του τη στάση λοιπόν ο Τσίπρας έχασε περίπου 3 ποσοστιαίες μονάδες 
πό την εκλογική του δύναμη μέσα σε ένα μήνα
 -  ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή σαν κόμμα. 

Έγινε θέμα αν θα έμπαινε καν στη Βουλή 
–γιατί είχε και το ανοικτό μέτωπο της «μάχης του Βοτανικού», 
να μην χτιστεί δηλαδή εκεί Mall. 

Κάπου εκεί γύρω η εικόνα θόλωσε, 
η πραγματικότητα αλλοιώθηκε
 και, όπως πάντα, στην αναμπουμπούλα ο λύκος χάρηκε και βγήκε 
(προς στιγμήν όμως, όχι μακροπρόθεσμα) κερδισμένος.
Ο Τσίπρας, τώρα που άρχισα να τον γνωρίζω, 
να ρωτάω γι’ αυτόν και να μιλάω μαζί του, 
μισεί τη βία, τη σιχαίνεται, την εχθρεύεται, 
τον θυμώνει και τον κάνει να χάνει τον στόχο του. 
Ενώ είναι λοιπόν βαθιά κατά της βίας 
(είναι λιοντάρι σαν και μένα και τον μυρίστηκα αμέσως 
– δεν ποντάρει στο χάος γιατί δεν το χρειάζεται)  του την χρεώνουν όλη. 
Φριχτή αδικία, ειλικρινά σας μιλάω. 
Από τα Δεκεμβριανά και μετά,  μια καραμέλα πιπιλούν όλοι οι δημοσιογράφοι : 
«Ο Τσίπρας ταυτίζεται και υποκινεί τη βία». 
Γνωρίζοντας (οι δημοσιογράφοι) ότι η βία και η κοινωνική αγανάκτηση που παίρνει κάποιες φορές ανεξέλεγκτες διαστάσεις  είναι φυσικό φαινόμενο σαν τη βροχή 
(άμα μαζευτούν πολλά σύννεφα θα πέσει) 
ην χρεώνουν εύκολα και χωρίς καμία έρευνα στον Τσίπρα 
που δεν διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα του 
(κάτι που η κα Παπαρήγα επιμελώς φροντίζει να μην κάνει). 
Ο Τσίπρας είναι ο μόνος πολιτικός πχ που έχει βγει δημόσια 
κι έχει πει κατ’ επανάληψη 
ότι είναι άθεος σε μια χώρα με περισσότερες εκκλησίες από σπίτια. 
Εγώ που είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος δεν μπορώ να μην το εκτιμήσω αυτό, 
όταν βλέπω όλους αυτούς τους απατεώνες που μας φέρανε μέχρι την απόγνωση 
να σταυροκοπιούνται 
και να μαγαρίζουν τα εικονίσματα με τα φιλάκια και τα κεράκια τους 
 για την ψήφο της χήρας.

Πάμε όμως στο δια ταύτα: 
Η βία τους ανήκει, 
αυτοί την προκαλούν, 
οι μέχρι σήμερα «εξουσίες» 
-που, δόξα τω Θεώ, μαζεύουν ήδη βιαστικά τα μπογαλάκια τους. 
Τους ανήκει (και να την πάρουνε μαζί τους)  
διότι αυτοί δημιουργούν τις προϋποθέσεις στο σώμα της κοινωνίας 
(εξαθλίωση, απελπισία, αδιέξοδο, έλλειψη παιδείας) για να «ανθίσει» η βία. 

Και όταν τα πράγματα σκουραίνουνε 
(για άλλους λόγους ξαφνικά και εκτός προγράμματος), 
βάζουν σε υπηρεσία τους κουκουλοφόρους τους, τους σε εντεταλμένη υπηρεσία 
–που τους έχουμε δει πια παρέα με τους αστυνομικούς 
σε όλα τα «επίσημα» δελτία ειδήσεων.
Τώρα λοιπόν που θα πάμε σε εκλογές αυτή η βία 
(είτε η υπάρχουσα στο σώμα της κοινωνίας είτε η «εγκάθετη») 
ίσως πάρει μεγάλες διαστάσεις. 
Γι’ αυτό, αφού κουβέντιασα με μια φίλη αριστερή με γερό μυαλό 
(γιατί εγώ, ως κεντροδεξιός αστός, 
πολύ συχνά βλέπω μια παραμορφωμένη εικόνα που με «βολεύει» εκείνη την ώρα) 
παίρνω το θάρρος και λέω και εγώ σε όσους κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις: 

Να ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους πει ορίστε, περάστε στη σαλονοτραπεζαρία. 

Αντιθέτως θα τους ρίξουν ανελέητο ξύλο 
προκειμένου να επιστρέψουν στον καναπέ του σπιτιού τους. 

Αυτές οι δουλειές έτσι γίνονται, διότι όλα σε αυτή τη ζωή κοστίζουν. 

Από μία τσάντα Louis Vuitton έως τη συμμετοχή στη διαδήλωση, 
κι από την διεκδίκηση ενός έρωτα 
μέχρι την διεκδίκηση μίας καλύτερης ζωής για όλη την κοινωνία.
ΥΓ : Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στην καινούργια μου φίλη, Ζωή.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Τζιμάκος 13/3 (Βίντεο)

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Το «δικαστήριο» της Ιστορίας


Του Δημήτρη Μυ

Έχει υποστηριχθεί – και όχι άδικα – ότι «οι απόψεις είναι σαν τις... μύτες, όλοι έχουμε από μία».Σεβαστές, λοιπόν, όλες οι... μύτες, ακόμη και αυτές που σηκώνονται μέχρι τα σύννεφα τηςυπεροψίαςΣεβαστές, προφανώς, ακόμη και οι... μύτες που, όταν μυρίζουν μνημόνιο, λιποθυμούν από τον εκσυγχρονιστικό αέρα (κοπανιστό) που αποπνέει.
Κατά τα λοιπά, η πολιτική τοποθέτηση των ανθρώπων διαμορφώνεται από διάφορα κριτήρια, μεταξύ των οποίων το ύψος και η προέλευση των εισοδημάτων τους, τα στιγμιαία ή μακροπρόθεσμα ατομικά ή επαγγελματικά συμφέροντά τους, η ταξική και ιδεολογική τους συνείδηση ή, τέλος, η βλακεία τους, η οποία, ως γνωστόν, είναι ανίκητη.
Περί συνειδήσεως και βλακείας, η συζήτηση δυσκολεύει. Αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθένας είναι ο κόσμος του, η πραγματικότητά του, οι ψευδαισθήσεις και τα όνειρά του. Το αυτό ισχύει και για τη βλακεία, ως ακατανίκητο μέγεθος...
Η χειραγώγηση των μαζών, ως πολιτική μεθοδολογία, επικεντρώνεται σε αυτά τα δύο «κοινά» χαρακτηριστικά. Το «σύστημα» πριμοδοτεί τη βλακεία και διαφθείρει τις συνειδήσεις.
Κατά τη δική μου... μύτη, κάπως έτσι πέρασαν με τόση άνεση διαμέσου της κοινωνίας, ισοπεδώνοντάς την, το Μνημόνιο 1, το Μνημόνιο 2 και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι. Οι διεφθαρμένες (ή ψευδείς) συνειδήσεις και η πολιτισμική παρακμή (το εργαστήρι παραγωγής βλακείας σε τερατώδεις δοσολογίες) είχαν ήδη δημιουργήσει μια κοινωνία αφασίας, έτοιμη να ηττηθεί.
Η ήττα προβάλλεται ως εκσυγχρονισμός και αυτό δεν είναι ούτε περίεργο ούτε μαύρο χιούμορ. Η δημιουργία ενός κράτους που δουλεύει, δεν λαδώνεται, προσφέρει υγεία, παιδεία, ασφάλεια δεν είναι δουλειά των μνημονίων που έρχονται απέξω – και δεν έρχονται άλλωστε γι' αυτούς τους λόγους.
Οι κανονιστικές ρυθμίσεις, για το πώς πληρώνονται οι φόροι, πώς δεν λαδώνονται οι εφοριακοί, πώςεξοπλίζεται η χώρα χωρίς να πέφτουν οι μίζες, πώς φτιάχνονται οι δρόμοι χωρίς να στοιχίζουν εφτά φορές περισσότερο από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και άπειρα άλλα σχετικά, επίσης δεν είναι δουλειά των Γερμανών, του Τόμσεν και των λοιπών παιδιών του ΔΝΤ. Άλλων δουλειά είναι...
Είναι απλό και εύκολο να υποστηρίξει κανείς ότι «οι κυβερνήσεις είναι ανίκανες», άρα καλώς να έρθουν τα μνημόνια, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί και όποιοι άλλοι να μας βάλουν μια τάξη. Είναι κι αυτό μια άποψησεβαστή, όσο σεβαστή ήταν και η κυβέρνηση της Κατοχής. Γιατί και τότε υπήρχε νόμος και τάξη...
Μια τέτοια άποψη, ωστόσο, πριν διατυπωθεί, προϋποθέτει την ανάληψη της ευθύνης για την κατάσταση: Οι κυβερνήσεις προκύπτουν από τις εκλογές και ο δικομματισμός τα μεταπολιτευτικά χρόνια συγκέντρωνε ποσοστά πάνω από 80%.
Η δικιά μου... μύτη, λοιπόν, μυρίζει την μπόχα της τζάμπα μαγκιάς όλων εκείνων που καλωσορίζουν τους επιτρόπους και τα μνημόνια που θα μας σώσουν. Από ποιους; Μα από αυτούς που οι τζάμπα μάγκες, σε ποσοστό 80% επί των ψηφισάντων στις μεταπολιτευτικές εκλογές, έστελναν στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Από τους τζάμπα μάγκες που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια!
Αν η ελληνική κοινωνία ήθελε – προ μνημονίων – να μπει μια τάξη στο χάος θα διαμόρφωνε τις πολιτικές της επιλογές προς αυτήν την κατεύθυνση. Όμως, επέλεξε τις κυβερνήσεις των σκανδάλων, της διαπλοκής, των μπαξισιών, αποσκοπώντας σε ένα ψίχουλο από την πίτα, σε ένα βόλεμα, σε μια αργομισθία (να ξέρατε πόσες υπάρχουν ακόμη στο δημοσιογραφικό σινάφι που εγώ ξέρω...), σε μια αναπηρική, σε μια αρπαχτή, τέλος πάντων...
Το εκπληκτικό είναι ότι ακριβώς αυτό το σύστημα εξουσίας, με τα τρωκτικά που το περιβάλλουν και τους ανιδιοτελείς βλάκες που το χειροκροτούν, πλειοδοτεί σε μνημονιακό «πατριωτισμό».
Οι μπασμένοι στα κόλπα (όχι οι βλάκες) γνωρίζουν ότι οι δουλειές δεν τελειώνουν με την καταστροφή. Το αντίθετο, ανοίγουν... Ο υποτιθέμενος «εξορθολογισμός» της λειτουργίας του κράτους εξαφανίζει μισθούς, συντάξεις, διαλύει το σύστημα υγείας (αν δεν έχεις χρήμα θα πεθαίνεις στο δρόμο) και παιδείας (σπουδές για λίγους) και ξεπουλά ό,τι έχει ή πρόκειται να αποκτήσει αξία.
Οι μπασμένοι στα κόλπα γνωρίζουν ότι διάλυση του κράτους σημαίνει δουλειές με φούντες. Οι βλάκες πιστεύουν ότι σημαίνει εξορθολογισμός. Τα μέχρι πρότινος λαμόγια και σημερινοί επίδοξοι στυλοβάτες (σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο) των επιλογών της τρόικας ξέρουν ότι έχουν να λαμβάνουν. Οι βλάκες δεν βλέπουν πόσο, σε ποιους και γιατί πληρώνουν.
Και κάτι τελευταίο: Ούτε την ανικανότητα ούτε τη βλακεία αναγνωρίζει ως ελαφρυντικό το «δικαστήριο» της Ιστορίας...

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

1 τρισ. € στις τράπεζες!

 Γιώργος Δελαστίκ
Θυμός μεγάλος θα καταλάμβανε τους Ευρωπαίους πολίτες -και ιδίως των χωρών που υποφέρουν υπό το καθεστώς επαχθέστατων και ολέθριων Μνημονίων- αν συνειδητοποιούσαν πραγματικά τι έγινε την Τετάρτη, 29 Φεβρουαρίου. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς θορυβώδεις και γελοίες συνεδριάσεις και συνόδους κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσα σε μία και μόνη μέρα μοίρασε... μισό τρισεκατομμύριο ευρώ (529,5 δισεκατομμύρια για την ακρίβεια) στις τράπεζες! Μαζί με άλλο μισό τρισεκατομμύριο (489 δισεκατομμύρια) που είχε δώσει και πάλι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα στις 21 Δεκεμβρίου, μέσα σε μόλις δύο μήνες έχει μοιράσει στις τράπεζες πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ! Τζάμπα χρήμα, δάνεια για τρία χρόνια με επιτόκιο της πλάκας, μόνο... 1%!!!
«Τυπώνει χρήμα» αδίστακτα δηλαδή η ΕΚΤ όταν πρόκειται να το δώσει στις τράπεζες. Αντιθέτως, όταν είναι να δανείσει κάποια χώρα της Ευρωζώνης ή της ΕΕ αρνείται κατηγορηματικά να το κάνει. Ακούμε λόγους δραματικούς για το πόσο ολέθριο για τη σταθερότητα του ευρώ θα ήταν να αγοράσει η ΕΚΤ απευθείας ομόλογα ενός κράτους.
Ελιωσαν στη λιτότητα οι ηγέτες της Ευρωζώνης π.χ. δέκα εκατομμύρια Πορτογάλους για να τους δανείσουν 65 δισεκατομμύρια ευρώ. Τους λεηλάτησαν μισθούς και συντάξεις, τους γυρίζουν χρόνια πίσω. Τους αναγκάζουν να υποφέρουν τα πάνδεινα για 65 δισεκατομμύρια, ποδοπατούν την εθνική τους κυριαρχία. «Απειλεί την Ευρώπη» ένα δάνειο 65 δισ. ευρώ σε μια χώρα, λένε. Δίνουν όμως αδίστακτα ένα τρισεκατομμύριο ευρώ στις τράπεζες χωρίς κανέναν απολύτως όρο. Το αντίθετο, χαλάρωσαν ακόμη και τις εγγυήσεις για τις τράπεζες που δανείζονται και τους δίνουν... όσα λεφτά ζητήσουν! Κυριολεκτικά!
Ιταλοί, Ισπανοί, Γάλλοι τραπεζίτες είναι αυτοί που παίρνουν τα πολλά δάνεια. Οι τράπεζες και των τριών αυτών χωρών μαζί πήραν τον Δεκέμβρη και τώρα πάνω από... 700 δισεκατομμύρια ευρώ! Δέκα φορές περισσότερα από όσα πήρε η Πορτογαλία ως κράτος! Μία και μόνη ιταλική τράπεζα, η Ιντέζα Σανπάολο, πήρε 36 δισεκατομμύρια πάνω από τα μισά από όσα πήρε η Πορτογαλία, ολόκληρη χώρα με δέκα εκατομμύρια κατοίκους! Τραγική απόδειξη του ότι έχουμε να κάνουμε με μια «ΕΕ των τραπεζών» και όχι «ΕΕ των κρατών και των εθνών». Ακόμη και οι πορτογαλικές τράπεζες πήραν από την ΕΚΤ 37 δισ. ευρώ συνολικά.
Τι κάνουν τα λεφτά, αυτά τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, οι ευρωπαϊκές τράπεζες; Οχι, δεν τα ρίχνουν στην πραγματική οικονομία, όπως θα φανταζόταν κανείς. Δεν δίνουν δηλαδή δάνεια σε επιχειρήσεις και ιδιώτες για να αναπτύξουν οικονομικές δραστηριότητες ή να κάνουν αγορές που αναζωογονούν την οικονομία. Οι τραπεζίτες απλώς τα βάζουν στις τσέπες τους και στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών τους. Δεν δανείζει καν η μια τράπεζα την άλλη, έστω και για μια νύχτα. Δεν εμπιστεύεται καμία ευρωπαϊκή τράπεζα οποιαδήποτε άλλη! Τόσο χάλια είναι όλες ανεξαιρέτως οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Ολες οι ευρωπαϊκές, όχι μόνο οι ελληνικές.
Ξαναγυρίζουν στην... ΕΚΤ (!) οι τράπεζες τα λεφτά που πήραν δανεικά, τα γυρίζουν ως... καταθέσεις με επιτόκιο 0,25%! Τα καταθέτουν έστω και για μία νύχτα καθώς αρνούνται να τα δανείσουν σε άλλη τράπεζα από φόβο μην τα χάσουν. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, στην ΕΚΤ ήταν κατατεθειμένα χρήματα τραπεζών ύψους 481 δισεκατομμυρίων - μα... 489 δισ. ευρώ είχαν πάρει στις 21 Δεκεμβρίου! Τα είχαν ξανακαταθέσει όλα!
Χρηματοδότηση των τραπεζιτών και τίποτα παραπάνω δεν είναι αυτή η χορήγηση του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ από την ΕΚΤ. Πριν από την κρίση η ΕΚΤ χορηγούσε στις τράπεζες δάνεια διάρκειας τριών μηνών το πολύ. Ο μέσος όρος ήταν 39 μέρες. Τώρα, μετά και το πρώτο μισό τρισεκατομμύριο του Δεκεμβρίου, η διάρκεια των δανείων της ΕΚΤ προς τις τράπεζες εκτινάχθηκε στις 624 μέρες, πάνω από 20 μήνες. Με το νέο μισό τρισεκατομμύριο αυτής της εβδομάδας θα ξεπεράσει τις 750 ημέρες, πάνω από δύο χρόνια.
Μας κοροϊδεύουν! Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα. Παρά το τρισεκατομμύριο, μάταια θα περιμένουν οι επιχειρηματίες δάνεια και ο κοσμάκης δουλειά. Οι τράπεζες θα ευημερούν και οι κοινωνίες θα δυστυχούν.
Πηγή: Έθνος