Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Απείθαρχοι ή δεδομένοι;

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Αν ο Βίκτορ Ορμπαν ήταν ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού Βόλου ή της Καβάλας θα είχε μεγαλύτερη τύχη στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ειδικά στα ηλεκτρονικά. Τυγχάνει όμως πρωθυπουργός (της Ουγγαρίας) που βγάζει γλώσσα στο ΔΝΤ, στις τράπεζες και στην αγοραία λογική. Και αυτό είναι κάτι που δεν αντέχεται. Προκαλεί αμηχανία και εκνευρισμό στους μιντιακούς ταλιμπάν του Μνημονίου, που αναμασούν τους καλοδουλεμένους εκβιασμούς («Μνημόνιο ή χρεοκοπία»), ο καθένας με τον τρόπο του. Αλλοι με «απλοϊκή αυθάδεια» και άλλοι με εισαγγελικό οίστρο. Εκείνο που μονίμως τους διαφεύγει είναι το τραγικό διαπραγματευτικό έλλειμμα της ελληνικής κυβέρνησης: αντί να «εκβιάσει» με την απειλή της πτώχευσης, ζητώντας αναδιάρθρωση του χρέους (χρονική επιμήκυνση κατ' αρχάς) και δάνειο με λογικό επιτόκιο, ο κ. Παπανδρέου καταβαράθρωνε δημοσία τη χώρα του («είμαστε στο όριο της πτώχευσης»). Και -σα να βγήκε από καουμπόικη ταινία- έβγαζε πιστόλια πάνω στο τραπέζι, την ώρα που τον γάζωναν τα πολυβόλα των αγορών και των εταίρων... Δυνατότητες υπήρχαν: η απειλή της πτώχευσης θα δημιουργούσε κλυδωνισμούς για το ευρώ και μεγάλες απώλειες για τις τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας. Πολιτική βούληση δεν υπήρχε. Ούτε ηγέτης να την εκφράσει πειστικά και αποτελεσματικά... Και οποία ειρωνεία: Ο,τι δεν έπραξε ο σοσιαλιστής Γ. Παπανδρέου το έκανε ο δεξιός Ορμπαν: Απέρριψε τις αξιώσεις του ΔΝΤ για νέες περικοπές δημοσίων δαπανών, αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Επέβαλε για τρία χρόνια έκτακτη εισφορά στις τράπεζες, εξοργίζοντας τραπεζίτες και ΔΝΤ, που «έκοψε» την τελευταία δόση του δανείου προς την Ουγγαρία. Ομως η οργή του γνωστού κατεστημένου δεν κράτησε πολύ: η χώρα βγήκε στις αγορές και -όπως σημειώνει στην «Καθημερινή» ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου- «εξασφάλισε εύκολα τον δανεισμό της με λογικά επιτόκια»... Αν οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Ελλάδος και της Ισπανίας είχαν αντισταθεί στις ηγεσίες της Ενωσης και του ΔΝΤ «θα απολάμβαναν και αυτές ευρείας λαϊκής στήριξης», έγραψε ένας αρθρογράφος της «Γκάρντιαν»... Κόλαφος ασφαλώς για τους σοσιαλιστές του Νότου, η συμπεριφορά ενός απείθαρχου Δεξιού, που θεωρείται «μαύρο πρόβατο». Αλλά έχει την τιμή να μην είναι δεδομένος...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ε, ρε, και ν' άνοιγε ξαφνικά το στόμα ο Σωκρ. Κόκκαλης...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
Χωρίς εκπλήξεις και εντυπωσιακές αποκαλύψεις προεξοφλείται ότι θα κυλήσει και ο Σεπτέμβριος, τελευταίος μήνας εργασιών της εξεταστικής επιτροπής για το διαχρονικό σκάνδαλο της Ζίμενς.
Το μαύρο χρήμα, που έρρεε, επί δεκαετίες, από τα μαύρα ταμεία του γερμανικού βιομηχανικού κολοσσού, θα παραμείνει στο μαύρο σκοτάδι, ως προς τα στόματα που έχει μπουκώσει - προς δόξαν της συναινετικής συγκάλυψης και της προκλητικής υποκρισίας τού πολιτικού μας κόσμου.
Εκτός πια κι αν διαψευστούν οι προβλέψεις και έμεινε πράγματι το καλό για το τέλος. Αν, λέω, σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ξαφνικά αποφασίσει να ανοίξει το στόμα του ο Σωκράτης Κόκκαλης, που, επιτέλους, κλήθηκε να καταθέσει στην εξεταστική, «Μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς...», που 'λεγε κι ο Βάρναλης. Τίποτα δεν θα απομείνει όρθιο στον, έτσι κι αλλιώς, ερειπιώνα του δημόσιου βίου: Πολιτικοί ηγέτες και κόμματα, πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές, διοικητές οργανισμών και μανδαρίνοι, δικαστές και δημοσιογράφοι, ένστολοι αξιωματούχοι και αθλητικοί παράγοντες, εκδότες και εκδιδόμενοι - όλους κατά κοινή πεποίθηση τους έχει ταΐσει ο γαλαντόμος Σωκράτης Κόκκαλης για να χτίσει μεθοδικά, επί 45 χρόνια, την επιχειρηματική αυτοκρατορία του.
Και γιατί, θα μου πεις, να ανοίξει τώρα το στόμα του; Οχι, ασφαλώς από συνειδησιακή κρίση - κολύμπι στο χρήμα και ηθικές αναστολές δεν πάνε μαζί. Αφού δεν κινδυνεύει πια να αυτοενοχοποιηθεί (πέραν της παραγραφής, αλλεπάλληλα δικαστικά βουλεύματα τον έχουν αποδώσει πάλλευκο στην κοινωνία, ενώ και οι έρευνες στη Γερμανία για συνεργασία του με τη «Στάζι» σταμάτησαν απότομα) θα μπορούσε με τις αποκαλύψεις του να μας αφήσει άλαλους:
Για την υστεροφημία του - για να γράψει, δηλαδή, Ιστορία.
Στη μνήμη του πατέρα του Πέτρου Κόκκαλη, ηρωικής μορφής της Αριστεράς, ανεπίληπτης για συναγωνιστές και αντιπάλους.
Για να δικαιώσει αναδρομικά τον αμετροεπή κουμπάρο του και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλο, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να τον εκθειάσει σαν... μεγάλο αγωνιστή και εθνικό ευεργέτη!
Για «να τη βγει» από αριστερά στους πολιτικούς, τους οποίους περιφρονεί βαθύτατα, όπως κάθε αφέντης τους γλοιώδεις υποτακτικούς του. «Εχω βαρεθεί να μου έρχονται συνέχεια οι πολιτικοί με το χέρι απλωμένο...», φέρεται να λέει (Κ. Βαξεβάνης «Επίκαιρα», 24-06-10).
Και, επιτέλους, για την πλάκα του, βρε αδερφέ: τώρα πια, που δεν παίζει στα γήπεδα, να ξεσηκώσει μέγα νταβαντούρι και να κάνει χάζι...
Αλλά φευ, από θαύματα στέρεψε ακόμη και η Λούρδη. Ενδείξεις υπάρχουν, προς την αντίθετη όμως κατεύθυνση: Στις 6 Ιουλίου κατέθεσε στην εξεταστική ο Φ. Γιουνγκ, στενός συνεργάτης του Κόκκαλη, διευθυντικό στέλεχος της Ζίμενς ώς το 2003, οπότε συνταξιοδοτήθηκε για να βρεθεί έκτοτε στη διοίκηση της Intracom και της ρωσικής Systema. Ο λαμπρός αυτός κύριος (κατά το «Σπίγκελ» συνεργάτης της ΒΝΡ, ήτοι των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών) κατέθεσε στην εξεταστική ότι... δεν έχει ιδέα για «μαύρα ταμεία» της Ζίμενς και δωροδοκίες πολιτικών...
Δεν ξέρω αν άλλο τόσο διαφωτιστικός θα είναι και ο Σωκράτης Κόκκαλης. Πολλά θα εξαρτηθούν και από τη στάση των μελών της εξεταστικής επιτροπής, όπου λέγεται ότι ευτυχώς το κλίμα έχει διαφοροποιηθεί αισθητά, σε σχέση με το παρελθόν, όταν το όνομα Κόκκαλης ήταν ταμπού για πολιτικούς και δημοσιογράφους και προκαλούσε δέος.
Στις 6 Ιουλίου, επίσης, κατέθεσε στην εξεταστική και ο πασίγνωστος πλέον πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Ζορμπάς, που νομίζω ότι θα μείνει στην Ιστορία ως ο εισαγγελέας των... απόκρυφων πορισμάτων (κατά τα απόκρυφα ευαγγέλια). Δύο φορές τού ανετέθη και διεξήγαγε ευσυνείδητα πολύμηνες εξονυχιστικές έρευνες για φοβερά σκάνδαλα πολιτικής διαφθοράς. Και τις δύο, τα πορίσματα των ερευνών του, με αδιάσειστη τεκμηρίωση και συντριπτικό κατηγορητήριο, με άνωθεν εντολές, πετάχθηκαν στο καλάθι των αχρήστων και απαγορεύθηκε(!) η χρήση τους ως ντοκουμέντων από δημόσια αρχή. Η δεύτερη, το 2008, ήταν για τα περιβόητα ομόλογα και την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, με χειρότερη την περίπτωση του ΤΣΠΕΑΘ, για την οποία η διοίκηση Π. Σόμπολου της ΕΣΗΕΑ, ξετσίπωτα, δεν κούνησε το δαχτυλάκι της.
Βροχή, περιέργως, οι ερωτήσεις στην εξεταστική προς τον κ. Ζορμπά για το πρώτο απόκρυφο πόρισμα της 26-6-1995 για το μέγιστο διαχρονικό σκάνδαλο, να έχει καταστεί το δίδυμο Ζίμενς - Intracom μονοπωλιακός προμηθευτής του ΟΤΕ με λεηλασία του δημόσιου χρήματος και εκτεταμένη διαφθορά. Περιέγραψε λεπτομερώς αυτά που έπρεπε βεβαίως να έχουν απασχολήσει το Κοινοβούλιο πριν από 15 ολόκληρα χρόνια: Πώς διεξήγαγε εξάμηνη προκαταρκτική εξέταση για διαβλητό διαγωνισμό προμήθειας ψηφιακών του ΟΤΕ, ύστερα από μηνυτήρια αναφορά του πρώην υπουργού Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Συντριπτικό το κατηγορητήριο (και επί κακουργήματι) για δεκάδες: απάτη, παράβαση καθήκοντος, απιστία, δωροδοκία και δωροληψία, ηθική αυτουργία...
Ουδέποτε, βεβαίως, κάθισαν στο σκαμνί ο Σωκρ. Κόκκαλης, ο Ηλ. Γεωργίου, προκάτοχος του Χριστοφοράκου, τα μέλη του Δ.Σ. και της Επιτροπής Προμηθειών του ΟΤΕ κ.ά., ούτε διερευνήθηκαν οι ευθύνες υπουργών. Αντιθέτως: Το πόρισμα πετάχθηκε στα σκουπίδια και η υπόθεση αφαιρέθηκε από τον Γ. Ζορμπά, που μετατέθηκε δυσμενώς στα Γιάννενα, ενώ το πολιτικό άστρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου άρχισε κατακόρυφα να δύει...
Μετ' ου πολύ (Μάρτιος 1998) το Συμβούλιο Εφετών εξέδωσε και το απαλλακτικό βούλευμα. Πάλι με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - τώρα του Κ. Σημίτη.
Να πούμε, έτσι, για την Ιστορία, ότι ο Σωκρ. Κόκκαλης διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Κ. Σημίτη (γερμανοτραφείς και οι δύο και οι πατέρες τους σύντροφοι στην «κυβέρνηση του Βουνού»): Το δικηγορικό γραφείο του συνέταξε το καταστατικό της Intracom, ενώ, ως πρωθυπουργός, εξεδήλωσε τη φιλία του και με έναν μπουναμά, το γήπεδο Καραϊσκάκη...
Η αλήθεια είναι ότι ο Κόκκαλης για να κάνει χρυσές δουλειές τα 'χε πάντοτε καλά με όλα τα καθεστώτα, όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα - από τη χούντα ώς το ΚΚΕ. Το προηγούμενο απαλλακτικό βούλευμα (υπ' αριθμ. 597, πάλι για τον ΟΤΕ και τις προμήθειες από Ζίμενς και Intracom) είχε εκδοθεί επί κυβερνήσεως Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος αργότερα μηνύθηκε από τον τωρινό πρόεδρο της Ν.Δ. Αντ. Σαμαρά, όταν υπαινίχθηκε ότι με τον Κόκκαλη έριξε την κυβέρνησή του και εξασφάλισε πολυδάπανη εκλογική καμπάνια για την Πολιτική Ανοιξη. Τρέχα γύρευε - στην πολυδαίδαλη γενεαλογία της διαπλοκής... Η έκδηλη αδυναμία του Κόκκαλη πάντως υπήρξε το ΠΑΣΟΚ: Το 1986 εχρίσθη εθνικός προμηθευτής, ενώ γνωστοί ατσίδες του ΠΑΣΟΚ (Τόμπρας, Λούβαρης, Χρυσικόπουλος κ.ά.) διέπρεψαν και ως στενοί συνεργάτες του.
Υπάρχουν αυτοί (ανάμεσά τους και η αφεντιά μου) που υποστηρίζουν ότι σκάνδαλο Ζίμενς, στις γνωστές διαστάσεις, δεν θα υπήρχε χωρίς την πρωταγωνιστική σύμπραξη του Κόκκαλη. Αφετηρία του μάλιστα θεωρούν την οικουμενική κυβέρνηση. Το 1990, όταν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί (Κ. Μητσοτάκης, Ανδρ. Παπανδρέου και Χαρ. Φλωράκης) ανέτρεψαν πραξικοπηματικά (και με χοντρές μίζες, όπως επανειλημμένα δημοσιεύθηκε, για τα κομματικά ταμεία) ομόφωνη απόφαση της κυβέρνησης Ξ. Ζολώτα για διεθνή διαγωνισμό και ανέθεσαν απευθείας 470.000 ψηφιακές παροχές στο σιαμαίο δίδυμο Ζίμενς - Intracom, που καθιερώθηκε έκτοτε παρανόμως ως ο αποκλειστικός προμηθευτής του ΟΤΕ με αμύθητα κέρδη και αντίστοιχη ζημία του Δημοσίου.
Ο τότε αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών, Γ. Κεφαλογιάννης, που, προς τιμήν του, παραιτήθηκε, τα περιγράφει αναλυτικά (επιστολή στην «Κυριακάτικη Ε», 20-06-10) τονίζοντας ότι «τότε δυστυχώς ξεκίνησε η μεγάλη διαπλοκή του πολιτικού μας συστήματος».
Δεν είναι η αφετηρία και των τωρινών ερευνών της εξεταστικής επιτροπής που λήγουν άδοξα σε ένα μήνα. Κανένα κόμμα δεν το ζήτησε - αφού όλα έχουν λερωμένη τη φωλιά τους...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Οι πολίτες αδιαφορούν

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Αδιάφορη αφήνουν την τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων οι εκλογές του Νοεμβρίου για δημάρχους και περιφερειάρχες. Ελάχιστοι -πλην φυσικά των ίδιων των υποψηφίων και των κομματικών επιτελείων- ενδιαφέρονται για τα αποτελέσματα που θα αναδείξουν οι κάλπες. Ο πρώτος λόγος γι’ αυτή την ασυνήθιστης έντασης αδιαφορία του λαού είναι η άθλια οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μετά την υπαγωγή της από την κυβέρνηση Παπανδρέου στο καθεστώς επικυριαρχίας ΕΕ - ΔΝΤ με το περιβόητο Μνημόνιο. Καθώς τα κυβερνητικά μέτρα πλήττουν σχεδόν όλα τα κοινωνικά στρώματα και βυθίζουν την Ελλάδα σε μια βαθιά ύφεση, που θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία για να ξανασηκώσει κεφάλι η ελληνική οικονομία, λογικό είναι να μην ενδιαφέρεται κανένας ποιος -εκ προοιμίου αποτυχημένος καθότι... άφραγκος!- δήμαρχος ή ποιος περιφερειάρχης θα εκλεγεί. «Εδώ καίγεται το σπίτι μας, για τους δήμους θα ενδιαφερθούμε;» είναι η αντίληψη που επικρατεί στις συνειδήσεις όλων των Ελλήνων.
Ο δεύτερος λόγος της αδιαφορίας των πολιτών είναι η πλήρης επίγνωση που έχουν του γεγονότος ότι, παρά τις παροτρύνσεις της ΝΔ ή της Αριστεράς, το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών δεν μπορεί να ανατρέψει ή να διορθώσει την υφιστάμενη κατάσταση. Δεν εκλέγεται κυβέρνηση σε αυτές τις εκλογές, άρα ο Γ. Παπανδρέου θα συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός και να ασκεί την ίδια και σκληρότερη αντιλαϊκή πολιτική, αδιαφορώντας παντελώς για τα δεινά των πολιτών και τις λαϊκές αντιδράσεις. Μόνο οι βουλευτικές εκλογές απομακρύνουν κυβερνήσεις. Τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών χρησιμοποιούνται απλώς για προπαγανδιστικούς λόγους - από την κυβέρνηση αν είναι καλά για το κυβερνών κόμμα, από την αντιπολίτευση αν δεν ευνοούν το ΠΑΣΟΚ. Τίποτα παραπάνω.
Οτρίτος λόγος της αδιαφορίας των πολιτών προκύπτει από τη στάση των δύο κομμάτων - πυλώνων του πολιτικού μας συστήματος, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Οσες διακηρύξεις και αν κάνουν περί του αντιθέτου, τα δύο αυτά κόμματα δεν επιθυμούν κατά κανέναν τρόπο την πολιτικοποίηση των εκλογών για την αυτοδιοίκηση.
Η στάση του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ εύκολα εξηγήσιμη. Η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων είναι σφόδρα δυσαρεστημένη με την πολιτική του. Αν πολιτικοποιούσε τις εκλογές, οι ψηφοφόροι πολύ εύκολα θα του έστελναν ένα αυστηρό καταδικαστικό μήνυμα - πόσω μάλλον που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει και καμία συνέπεια, αφού δεν αλλάζει η κυβέρνηση.
Πολιτικοποίηση των εκλογών δεν θέλει όμως ούτε ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Ούτε κατά διάνοια η ΝΔ βρίσκεται σε τροχιά επιστροφής στην εξουσία. Ο κόσμος θυμάται πολύ ζωντανά και με απέχθεια τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί επιστροφή της Δεξιάς στην εξουσία.
Ο Αντ. Σαμαράς έχει επιπλέον το πρόβλημα της υπονομευτικής δράσης εναντίον του και εναντίον των υποψηφίων της ΝΔ εκ μέρους της Ντόρας Μπακογιάννη και του κύκλου των υποστηρικτών της. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι προ ολίγων μηνών, η Ντόρα είχε πάρει το 40% και πλέον των μελών και φίλων της ΝΔ. Οσο και αν εκτός ΝΔ δεν την ακολουθεί ίσως ούτε το 5%, είναι πολύ ευκολότερο να υπονομεύσει τον άλφα ή τον βήτα δεξιό υποψήφιο δήμαρχο, αν το θελήσει.
Ετσι, είναι απολύτως βέβαιο ότι η ΝΔ θα σημειώσει τον Νοέμβριο σαφώς χειρότερα αποτελέσματα από τις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Θα συνιστούσε πολιτική αυτοκτονία του Αντ. Σαμαρά να πολιτικοποιήσει τις εκλογές αυτές μέσα σε τέτοιο κλίμα. Με δεδομένες τις απώλειες λόγω ενδοδεξιάς διαμάχης και με μηδαμινή διαρροή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τη ΝΔ -είναι πιθανότατο ότι εκατοντάδες χιλιάδες δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του κυβερνώντος κόμματος δεν θα πάνε να ψηφίσουν καθόλου- ο αρχηγός της ΝΔ θα διακινδύνευε ακόμη και το αξίωμά του αν πολιτικοποιούσε στο έπακρο τις αυτοδιοικητικές εκλογές και υφίστατο συντριπτική εκλογική ήττα.
Αντιθέτως, με υποψηφίους τύπου Κικίλια, Γκιουλέκα, Κακλαμάνη και λοιπών, που φυσικά κανείς δεν θεωρεί σοβαρές πολιτικές προσωπικότητες, περιορίζονται στο ελάχιστο δυνατό οι συνέπειες από αναπότρεπτες «κατραπακιές» που θα δεχθεί η ΝΔ όταν ανοίξουν οι κάλπες.
Για δήμαρχοι
Απρόθυμοι όλοι οι νυν υπουργοί
Αρνήσεις κατά συρροήν εισπράττει ο πρωθυπουργός από όσους υπουργούς προσπαθεί να πείσει να εκτεθούν ως υποψήφιοι δήμαρχοι ή περιφερειάρχες, εγκαταλείποντας, εννοείται, τους υπουργικούς τους θώκους. Απολύτως λογική είναι αυτή η στάση τους με κριτήριο φυσικά το ιδιοτελές προσωπικό πολιτικό τους συμφέρον. Τρελοί είναι να παρατήσουν το υπουργιλίκι με τα πάσης φύσεως τυχερά του και να πάνε να παριστάνουν τους δημάρχους με χρεοκοπημένους δήμους, που το ΔΝΤ και η ΕΕ επιβάλλουν να κάνουν χιλιάδες απολύσεις; Χώρια που τα μέτρα ασφαλείας των δημάρχων είναι μηδαμινά, με κίνδυνο οι... ντομάτες και τα αβγά να τους βρίσκουν κατακέφαλα, όταν αρχίσουν να πέφτουν!
Από την εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Θ. Πάγκαλος: Δεν έχει προσόντα ο Γ.Α.Π

ΕΡ.: Επιμένετε στην απόφαση ότι αν γίνει πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου εσείς θα αποχωρήσετε;
Α. Πάγκαλος.: Αυτό δεν οφείλεται σε μια προσωπική αντιπάθεια, οφείλεται σε δύο σκέψεις: Η πρώτη είναι ότι βρίσκω απαράδεκτη την κατάθεση υποψηφιοτήτων πριν από το συνέδριο και ενόψει εκλογών στις οποίες επικεφαλής θα είναι ο Κ. Σημίτης. Αν στις εκλογές πάει ο Κ. Σημίτης συνοδευόμενος από τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος έχει ανακηρύξει εαυτόν διάδοχό του, είναι προφανές ότι η θέση του αδυνατίζει. Θεωρώ, λοιπόν, κάθε τέτοια κίνηση υπονομευτική της δυνατότητας του κόμματος να πείσει. Τη θεωρώ στρατηγική ήττας. Η δεύτερη σκέψη είναι ότι εγώ δεν θεωρώ ότι ο κ. Παπανδρέου έχει τα προσόντα να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας. Εχω συνεργαστεί μαζί του, έχει πολλά προτερήματα, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δεν τον θεωρώ κατάλληλο για να γίνει πρωθυπουργός, ασχέτως αν είναι σήμερα πολύ της μόδας ο κ. Παπανδρέου.
Πιστεύω επιπλέον και για λόγους αισθητικούς ότι θα είναι απαράδεκτη εξέλιξη, θα είναι παλινδρόμηση, αν η χώρα πάει πίσω προς τον ανιψιό του ενός και το γιο του άλλου. Το βασικό επιχείρημα αυτών που προωθούν τον κ. Παπανδρέου είναι ότι τ’ όνομά του ενώνει. Εγώ δεν δέχομαι να με ενώσει με κανέναν άλλο ένα όνομα. Θέλω ιδέες για να ενωθώ και θέλω μια προσωπικότητα που να έχει συνέπεια στην προώθηση των ιδεών. Ο Κ. Σημίτης είναι μια τέτοια προσωπικότητα. Ο κ. Παπανδρέου, με συγχωρείτε που διαφωνώ τόσο πολύ με το συρμό, δεν είναι.

«Πάμε χάλια» λέει το 98%!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Χειρότερα αποτελέσματα από αυτά που έβγαλε η δημοσκόπηση της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Γιούροστατ) δεν θα μπορούσε να φανταστεί ούτε στους πιο άγριους εφιάλτες της η κυβέρνηση Παπανδρέου. «Κακή» κρίνει την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας το... 98% (!) των ερωτηθέντων. «Κακή» κρίνει την κατάσταση της αγοράς εργασίας το... 99%! Μάλιστα, το 70% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η κατάσταση της οικονομίας θα χειροτερεύσει και μόνο το 8% ότι θα βελτιωθεί. «Πάμε άθλια και θα πάμε ακόμη χειρότερα», είναι δηλαδή η γνώμη της παμψηφίας του ελληνικού λαού. Ενας λαός σε απόγνωση, χωρίς ελπίδα.
Κανείς δεν πιστεύει ότι η κυβερνητική πολιτική οδηγεί σε καλύτερες μέρες... Κι όμως δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που οι Ελληνες επανέφεραν θριαμβευτικά το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, προσδοκώντας ένα πολύ καλύτερο μέλλον από το μελαγχολικό παρόν που τους είχε επιβάλει η κυβέρνηση Καραμανλή. Η κυβέρνηση Παπανδρέου διέψευσε όμως οικτρά τις προσδοκίες και τις ελπίδες όχι μόνο των ψηφοφόρων της, αλλά όλων των Ελλήνων.
Εγκαταλείπουν την κυβέρνηση ακόμη και όσοι είχαν αρχικά αυταπάτες ως προς τις ολέθριες επιπτώσεις του μνημονίου υποτέλειας στο ΔΝΤ και την ΕΕ. Οπως π.χ. το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών (ΕΒΕΑ), το οποίο είχε υποστηρίξει με θέρμη το Μνημόνιο. Είδε τα αποτελέσματα και άλλαξε στάση. «Η συνολική πολιτική που επιβάλλει το Μνημόνιο όχι μόνο δεν αφήνει καμία ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης, αλλά αναιρεί και τις όποιες θετικές εξελίξεις θα μπορούσαν να προεξοφληθούν από μια «κλασική εθνική εκσυγχρονιστική πρωτοβουλία» αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΕΒΕΑ.
«Τοκογλυφική (!) διαδικασία» αποκαλεί την πολιτική που επιβλήθηκε με το Μνημόνιο, το ΕΒΕΑ. «Οπως διαφάνηκε μέχρι σήμερα, το Μνημόνιο δεν αποτελεί συνολική μεταρρυθμιστική προσπάθεια, αλλά τοκογλυφική διαδικασία επιβολής εύκολων, ισοπεδωτικών και αναποτελεσματικών επιλογών που αντί να εκσυγχρονίζουν, κατεδαφίζουν. Αντί να αναπροσανατολίζουν, αποσυνθέτουν. Και αντί να εξοικονομούν πόρους, προσθέτουν φτώχεια, διευρύνουν ανισότητες και αποδυναμώνουν ελπίδες και προοπτικές» προσθέτει στην ανακοίνωση - καταπέλτη που εξέδωσε.
Ποιον εκπροσωπεί άραγε η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση Παπανδρέου από τη στιγμή που φτάσαμε στο σημείο να την καταγγέλλουν μέχρι και οι έμποροι και οι βιομήχανοι του ΕΒΕΑ; Εναντίον του Μνημονίου έχουν ήδη ταχθεί και οι μικρομεσαίοι επαγγελματοβιοτέχνες της ΓΣΕΒΕΕ, η οποία εκτιμά ότι περίπου 175.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις κινδυνεύουν να κλείσουν τους επόμενους μήνες. Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι είναι φυσικά έξαλλοι κατά του Μνημονίου.
Τραπεζίτες και ΣΕΒ είναι πλέον οι τελευταίοι υποστηρικτές της πολιτικής της κυβέρνησης που εδράζεται στο διαβόητο μνημόνιο. Αυτές οι ολιγομελείς κοινωνικές ομάδες έχουν βεβαίως εξαιρετική οικονομική ισχύ. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι επαρκούν για να στηρίξουν μια κυβέρνηση που έχει στρέψει εναντίον της οικονομικής πολιτικής της όλα τα κοινωνικά στρώματα, τα οποία πλέον στρέφονται τώρα μαζικά και εναντίον της ΕΕ. Πολύ φυσιολογικό, καθώς οι Ελληνες είδαν με δυσάρεστη έκπληξη πόσο εχθρικά και περιφρονητικά συμπεριφέρθηκαν εναντίον της χώρας μας οι Ευρωπαίοι.
Καταρρέει το κύρος της ΕΕ στη συνείδηση των Ελλήνων. Καταποντίστηκε από το 61% στο 44% (!) μέσα σε ένα μόλις εξάμηνο, βάσει της δημοσκόπησης της Γιούροστατ, το ποσοστό των Ελλήνων που θεωρεί «καλό πράγμα» τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ. Και να σκεφτεί κανείς ότι η δημοσκόπηση έγινε τον Μάιο, πριν αρχίσει η κυβέρνηση Παπανδρέου να εξαγγέλλει τα αντιλαϊκά μέτρα που ξεσήκωσαν τους πάντες.
Δεν εμπιστεύεται την ΕΕ πλέον -μετά την απαίσια εμπειρία του Μνημονίου- το 56% των Ελλήνων. Είναι το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των 27 χωρών - μελών της ΕΕ, όπου ακατανίκητοι «πρωταθλητές της δυσπιστίας» παραμένουν οι Βρετανοί, οι οποίοι δεν την εμπιστεύονται σε ποσοστό 68%, ενώ μόνο το 20% των συμπατριωτών τους εμπιστεύεται την ΕΕ. Δεν έχουν κι άδικο, όπως διαπιστώσαμε.
Από την εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Ενάρετος, τω όντι...

 Ο «τέταρτος δρόμος προς τον σοσιαλισμό» είναι σπαρμένος με «φρουτάκια», διαδικτυακό στοίχημα και καζίνα. Ευκρινές αποτύπωμα της έγνοιας των κυβερνώντων για την ανάπτυξη, αλλά και δηλωτικό στοιχείο του «ενάρετου κύκλου» στον οποίο εισέρχεται η χώρα... Είχε προηγηθεί η γόνιμη περίοδος του Χρηματιστηρίου, με πρωταγωνιστές -κατά σύμπτωσιν- τους σοσιαλιστές. Μια εξαιρετική εποχή που αποθέωσε την παραγωγικότητα (του εύκολου κέρδους) και εμφύσησε στην κοινωνία την ιδέα της απαλλαγής από τα δυναστικά οκτάωρα και τη δουλεία της εργασίας *** Ο δρόμος προς τον «Καλλικράτη» είναι σπαρμένος με πομφόλυγες και μικροπολιτικά σκετσάκια. Το αδίστακτο κομματικό παιχνίδι και τα όργια των μηχανισμών μεταμφιέζονται σε άδολη αφοσίωση προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μέρος του τσίρκου είναι και η πολυδιασπασμένη Αριστερά (πλην ΚΚΕ), η οποία ενίοτε υπερθεματίζει σε ενέργειες χαριτωμένης αμεριμνησίας και λαϊκισμού (...Ευχάριστες εξαιρέσεις, με επιλογές σοβαρών ανθρώπων, υπάρχουν. Αλλά επιβεβαιώνουν τον τραγικό κανόνα) 
 Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο μεταπολεμικός κύκλος ενός προτεκτοράτου

Συχνά ακούγεται τελευταία ότι με την υπαγωγή της Ελλάδας στην τρόικα, που ολοκλήρωσε τη διαδικασία μετατροπής της σε οικονομικό προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, η χώρα έκλεισε τον κύκλο που άρχισε με τη μεταπολίτευση.
Κατά τη γνώμη μου, ο κύκλος που έκλεισε σήμερα άνοιξε πολύ πιο πριν, με το τέλος του εμφυλίου πολέμου, όταν μετά τη συντριβή της Αριστεράς άρχισε η διαδικασία μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο -γεγονός που είχε αναγκάσει ακόμη και την «Καθημερινή» να χαρακτηρίσει τη χώρα ως το «αθλιέστερον προτεκτοράτο». Τότε, άρχισε ένας κύκλος όπου η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα σαφές πολιτικό προτεκτοράτο της αμερικανικής ελίτ που είχε αναλάβει την ηγεσία του δυτικού στρατοπέδου, η οποία επέλεγε σε συνεργασία με το Παλάτι, που έπαιζε ρόλο τοποτηρητή της, το πολιτικό προσωπικό που θα ασκούσε κυβερνητική εξουσία. Ετσι, το ημι-ολοκληρωτικό καθεστώς που καθιερώθηκε μετεμφυλιακά διατηρήθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1960, όταν ο πόλεμος μεταξύ των εκπροσώπων της πολιτικής ελίτ, εξαιτίας της αναφανδόν στήριξης από το κατεστημένο της Δεξιάς σε βάρος του Κέντρου, οδήγησε στον Ανένδοτο, την πτώση της Δεξιάς, αλλά και στις πρώτες ρωγμές στο πολιτικό προτεκτοράτο που δημιουργούσε η δυναμική του πολιτικού και πολιτιστικού κινήματος που είχε ξεκινήσει «από κάτω» και οδήγησε στην «Ανοιξη» της δεκαετίας του '60, τα Ιουλιανά, και στη συνέχεια στη συντριβή του κινήματος αυτού από τη χούντα που εγκαθιδρύθηκε με το πράσινος φως της προστάτιδας δύναμης.
Αντίθετα, όμως, με τη δεκαετία του '50, οι διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες ήταν ώριμες στη δεκαετία του '70 για να δημιουργηθεί ένα νέο είδος άτυπου προτεκτοράτου που δεν θα χρειαζόταν να στηρίζεται σε στρατιωτικές χούντες, αλλά μόνο (στην ανάγκη-καλή ώρα!) σε κοινοβουλευτικές χούντες. Τα οικονομικά και πολιτιστικά θεμέλια αυτού του νέου τύπου προτεκτοράτου τέθηκαν με τη χουντική επταετία, όταν αναδύθηκε μια καταναλωτική κοινωνία που πολιτιστικά διαπνεόταν από το τρίπτυχο θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια. Παράλληλα, οι διεθνείς συνθήκες και κυρίως η ανάδυση της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς που έφερε η μαζική εξάπλωση ενός νέου φαινομένου, της πολυεθνικής επιχείρησης (που σήμερα ελέγχει την παγκόσμια παραγωγή και το εμπόριο), οδήγησε σε αυτό που ονομάστηκε «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», όπου -σε αντίθεση με την προηγούμενη περίοδο αμερικανικής μονοκρατορίας- τόσο η οικονομική όσο και η πολιτική εξουσία διαχέεται σε πολλά κέντρα πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής δύναμης, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε «υπερεθνική ελίτ». Θεμελιακή προϋπόθεση για την αποτελεσματική λειτουργία των πολυεθνικών και, επομένως, της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς είναι το άνοιγμα και η «απελευθέρωση» των αγορών, δηλαδή η ουσιαστική υπονόμευση των κοινωνικών ελέγχων που είχαν επιβληθεί στο παρελθόν στις αγορές κεφαλαίου, αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από την αγορά. Την «απελευθέρωση» αυτή επέβαλαν οι ελεγχόμενοι από την υπερεθνική ελίτ διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ κ.λπ.).
Στον ευρωπαϊκό χώρο, οι διευθυντικές ελίτ, και κυρίως η γερμανική, με τις συνθήκες Μάαστριχτ και Λισαβόνας, ανέλαβαν τη θεσμοποίηση στην Ε.Ε. του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών που, όπως μπορεί να δειχθεί ακόμη και με την ορθόδοξη οικονομική θεωρία, σε μια οικονομική ένωση ευνοεί τα ισχυρότερα μέλη (από άποψη ανταγωνιστικότητας) σε βάρος των ασθενέστερων. Ετσι, με την απόφαση των πολιτικών ελίτ μας (και τη συμπαράσταση της «φιλευρωπαϊκής», δηλαδή της ρεφορμιστικής, Αριστεράς), η Ελλάδα όχι μόνο εντάχθηκε πλήρως στην Ε.Ε., χάνοντας σταδιακά την οικονομική κυριαρχία της, πρώτα με την κατάργηση των κοινωνικών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων και στη συνέχεια στην αγορά εργασίας, αλλά και έχασε στη διαδικασία ακόμη και το νόμισμά της (βασική έκφραση της οικονομικής κυριαρχίας μιας χώρας). Τα κόμματα μάλιστα εξουσίας, με προεξάρχον το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, έπαιξαν βασικό ρόλο στην αναπαραγωγή της καταναλωτικής κοινωνίας που χρηματοδοτούσαν με τη συνεχή επέκταση του δανεισμού, όταν η ανάπτυξη νέων παραγωγικών μονάδων, αλλά και η επιβίωση των παλαιών δασμοβίωτων μονάδων και κλάδων έγιναν αδύνατες στο νέο θεσμικό πλαίσιο του άκρατου ανταγωνισμού. Αρκεσε κατόπιν η πρόσφατη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση για να λειτουργήσει σαν καταλύτης που θα έσκαγε τη μεταπολιτευτική αναπτυξιακή φούσκα και θα μετέτρεπε τη χώρα και σε τυπικό οικονομικό προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, με τους γερμανικούς «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» να το ομολογούν σχεδόν ρητά...
Αναπόφευκτα, η δημιουργία ενός τυπικού οικονομικού προτεκτοράτου θα οδηγούσε και σε ένα άτυπο πολιτικό προτεκτοράτο, αθλιότερο μάλιστα ακόμη και αυτού της δεκαετίας του '50, εφόσον, αντίθετα με αυτό, επιβλήθηκε αναίμακτα, μέσω της μετατροπής των περισσότερων πολιτών σε καταναλωτές. Η επιβεβαίωση της μετατροπής της χώρας σε πολιτικό προτεκτοράτο ήλθε με την πρόσδεση της χώρας στην αμερικανο-ισραηλινή «συνεργασία» που φανέρωσε η πρόσκληση από τον αρχηγό της κοινοβουλευτικής μας χούντας προς έναν εγκληματία πρωθυπουργό που δεν δίστασε πριν από λίγους μήνες να βάψει (για πολλοστή φορά) τα χέρια του με το αίμα άοπλων πολιτών και να κάνει πειρατεία σε ελληνικό πλοίο κακοποιώντας Ελληνες υπηκόους. Και αυτό, επειδή τόλμησαν να πλησιάσουν την περιοχή στην οποία οι σιωνιστές έχουν επιβάλει εδώ και δύο χρόνια ένα εγκληματικό εμπάργκο, που ακόμη και ο ΟΗΕ έχει καταδικάσει ως παράνομο, με στόχο τον στραγγαλισμό του λαού της Γάζας, που δεν ψήφισε τον εκλεκτό της υπερεθνικής ελίτ (και του «Γιωργάκη»), αλλά τη Χαμάς!
Οπως είναι γνωστό, το (εξ ορισμού) ρατσιστικό σιωνιστικό κράτος, που από την ίδρυσή του έπαιζε τον ρόλο του χωροφύλακα της Δύσης στη Μέση Ανατολή, έχει αναλάβει στην παρούσα δεκαετία τον ρόλο του «υπαρχηγού» των ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» στην περιοχή (δηλαδή στον πόλεμο ενάντια σε κάθε αντιστεκόμενο λαό στη Νέα Διεθνή Τάξη που ανέτειλε μετά την άνοδο της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και την κατάρρευση του «υπαρκτού»), τον οποίο διεξάγει η υπερεθνική ελίτ υπό τη στρατιωτική ηγεσία της αμερικανικής. Η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ στη μεταπολίτευση, και μέχρι τα μέσα περίπου της παρούσας δεκαετίας, προσπαθούσε να εκμεταλλευθεί την υποστήριξη του ελληνικού λαού προς τους αγωνιζόμενους αραβικούς λαούς και κυρίως τον παλαιστινιακό, ώστε να «πουλήσει» φιλία στον αραβικό κόσμο, τηρώντας κάποιες αποστάσεις από το εγκληματικό σιωνιστικό κράτος. Αλλωστε, ήταν οι αραβικές χώρες (και όχι το Ισραήλ!) που υποστήριζαν τις ελληνικές θέσεις στον ΟΗΕ στις συχνές προσφυγές για το Κυπριακό, ιδιαίτερα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Από τα μέσα όμως της δεκαετίας αυτής σημειώνεται μια ριζική στροφή στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της χώρας 1. Αποκορύφωση αυτής της στροφής ήταν η κοινή ελληνο-ισραηλινή άσκηση «Ενδοξος Σπαρτιάτης» το 2008, που αποτελούσε προσομοίωση μιας αεροπορικής επιδρομής στο Ιράν, την οποία μάθαμε από τους «New York Times». Μήπως η κοινοβουλευτική χούντα, πέρα από το πελώριο έγκλημα να μετατρέψει την Ελλάδα πάλι σε προτεκτοράτο, τώρα σχεδιάζει μαζί με το εγκληματικό σιωνιστικό καθεστώς συμμετοχή σε ένα νέο (τον πιο καταστροφικό μέχρι τώρα) πόλεμο ενάντια στο Ιράν - επειδή η τουρκική ελίτ δεν έχει καμία διάθεση να διαπράξει κάτι παρόμοιο;
1. Οπως εκδηλώνεται π.χ. με τη στελέχωση του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ - το επίσημο think tank του ελληνικού υπουργείου Αμυνας) από πανεπιστημιακούς «ειδικούς», που στην πραγματικότητα λειτουργούν ως απλοί προπαγανδιστές της στρατηγικής της υπερεθνικής ελίτ, προωθώντας με κάθε μέσο την ανάγκη άξονα Ελλάδας - ΗΠΑ - Ισραήλ και ιδιαίτερα την ανάπτυξη «ελληνο-αμερικανο-ισραηλινής αμυντικής συνεργασίας»!

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

φρου φρου φούμαρα ...

«Υπερκομματική» θεωρεί την υποψηφιότητά του ο κ. Καμίνης, υπό την προϋπόθεση ότι εκτός από τη Δημοκρατική Αριστερά, θα τον υποστηρίξει και το ΠΑΣΟΚ.
Αλλά τότε, γιατί «υπερκομματική»; Θεωρεί ο υποψήφιος (ο κάθε υποψήφιος) ότι είναι υπεράνω των κομμάτων που τον υποστηρίζουν; Αλλο αν έλεγε ο υποψήφιος κ. Καμίνης «διακομματική» υποψηφιότητα, αναφερόμενος ως κοινής αποδοχής στα κόμματα που τον υποστηρίζουν (ήδη οι Οικολόγοι εξεφράσθησαν υπέρ της υποψηφιότητάς του) κι άλλο υπερκομματική.
Αυτό το υπερ-άνω δείχνει εκτός των άλλων και μια τάση περιφρόνησης προς τα κόμματα, τα ίδια αυτά κόμματα που στηρίζουν τον «υπερκομματικό» υποψήφιο. Κομματικός ο χαμάλης, υπερκομματικός ο εκλεκτός; 
Ομως ο κ. Καμίνης προέρχεται από έναν πολιτισμό των ευφημισμών. Οπως οι «Ανεξάρτητες Αρχές». Ανεξάρτητες από ποιον; Απ' το κράτος ή απ' την κυβέρνηση; Ο κ. Καμίνης δεν ήταν που έσπευσε να κοσμήσει με την παρουσία του το πρώτο «ανοικτό» (έκτοτε κατέβασε τα ρολά) Υπουργικό Συμβούλιο του κ. Παπανδρέου;
Οι Ανεξάρτητες Αρχές δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξαρτημένα σχήματα διορισμένων (μάλιστα με άκρως αριστοκρατικά κι ολιγαρχικά κριτήρια) επαϊόντων που διακοσμούν την Εκτελεστική Εξουσία.
Είναι τόσον ανεξάρτητες όσον οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Με Κυβερνητική Χρηματοδότηση).
Εχουν αποδειχθεί πλέον οι ευφημισμοί καρκίνωμα για τη δημοκρατία, ακόμα και για την αστική. Οταν λένε «απελευθέρωση της αγοράς» εννοούν «σκλάβωμα των εργαζομένων». Οταν ομνύουν στον «ανταγωνισμό» ανοίγουν τον δρόμο στη μονοπώληση (όπως με την «Ολυμπιακή» και την «Aegean»).
Ολόκληρη η ρητορική του συστήματος βασίζεται στους ευφημισμούς. Σύμπασα κι άπασα η προπαγάνδα του συστήματος βασίζεται στους ευφημισμούς. Και τυραννικότερα απ' όλους χρησιμοποιούν αυτούς τους ευφημισμούς τα πλείστα των Μέσων Ενημέρωσης.
Ομως, ας μην ξεχνούν οι όσοι δημοσιογράφοι είναι ευεπίφοροι στα κελεύσματα της εξουσίας πως όταν ανοίγουν τον λάκκο των άλλων τάξεων, ανοίγουν και τον δικό τους.
***
Το 98% των Ελλήνων τα βλέπει μαύρα! Ουδέποτε άλλοτε, τουλάχιστον μετά τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα μας, πέτυχε η πραγματικότης τέτοιο σταλινικό ποσοστό επιτυχίας της Αποτυχίας...

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Το Μνημόνιο, χαριστική βολή στη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη

Του ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*
Τις βασικές αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ -της 3ης του Σεπτέμβρη για: «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση»- είχε αρχίσει να τις ξηλώνει ο ίδιος ο ιδρυτής του Κινήματος, πριν ακόμα από τις εκλογές του 1981, με τις οποίες το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία με το 48% της λαϊκής ψήφου.
Συγκεκριμένα, τη θέση του Κινήματος εναντίον τής, τότε, ΕΟΚ, ουσιαστικά την εγκατέλειψε όταν, τον Ιούνιο του 1979, στην πρώτη συνεδρίαση της Βουλής για την κύρωση της συνθήκης για την ένταξη της χώρας ως πλήρους μέλους της ΕΟΚ, ο πρόεδρος του Κινήματος, αμέσως μετά την εισήγηση του τότε πρωθυπουργού, ζήτησε τον λόγο και ανακοίνωσε την αποχώρηση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ από τη συζήτηση της συνθήκης.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση εφάρμοσε πλήρως τη συνθήκη. Και όχι μόνο την εφάρμοσε, αλλά και πρωτοστάτησε στην καθιέρωση των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων. Δυστυχώς, όμως, οι πόροι από τα Προγράμματα αυτά (όπως και οι πόροι από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης) δεν αξιοποιήθηκαν από τον ίδιο και τον διάδοχό του στην κυβέρνηση, ούτε και από τις κυβερνήσεις της Ν.Δ. για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας, αλλά κατασπαταλήθηκαν, με αποτέλεσμα να φτάσει η χώρα στο σημερινό αδιέξοδο.
Ακολούθησε η εγκατάλειψη της θέσης του ΠΑΣΟΚ «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», με τη συμμετοχή του προέδρου του ως πρωθυπουργού στην πρώτη συνεδρίαση των ηγετών των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ μετά τις εκλογές του 1981, στην οποία περιορίστηκε απλώς στους γνωστούς «αστερίσκους» στο ανακοινωθέν της Συμμαχίας.
Οι δύο αυτές υπαναχωρήσεις περιόρισαν σημαντικά την εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή την πρώτη βασική αρχή του ΠΑΣΟΚ. Ο περιορισμός, όμως, της εθνικής ανεξαρτησίας συνεχίστηκε και με την πολιτική που ακολουθήθηκε στις σχέσεις μας με την Τουρκία (Ιμια, Μαδρίτη κ.λπ.).
Η δεύτερη από τις αρχές του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η Λαϊκή Κυριαρχία, δέχτηκε θανάσιμο πλήγμα, με την ανατροπή της δέσμευσης του ΠΑΣΟΚ στην προεκλογική «Διακήρυξη Κυβερνητικής Πολιτικής» ότι «με την άνοδό του στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ θα καθιέρωνε την απλή αναλογική ως πάγιο σύστημα διεξαγωγής των εκλογών». Η δέσμευση αυτή διαγράφτηκε και υποκαταστάθηκε στις προγραμματικές δηλώσεις με υπόσχεση για καθιέρωση «συστήματος απλής αναλογικής». Η υπόσχεση αυτή «μεταφράστηκε» το 1985 με την καθιέρωση ενός καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος, χειρότερου από εκείνο της «ενισχυμένης αναλογικής» της Ν.Δ., με το οποίο το πρώτο κόμμα, κλέβοντας έδρες που ανήκουν -με βάση τη δύναμή τους στον λαό- στο δεύτερο, αλλά κυρίως στο τρίτο, τέταρτο και τα άλλα κόμματα, αποσπά μια κλεμμένη «αυτοδυναμία» και σχηματίζει κυβέρνηση. Το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει το νέο εκλογικό σύστημα που προτείνει τώρα η κυβέρνηση.
Η τρίτη αρχή του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η Κοινωνική Απελευθέρωση, ενώ άρχισε με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την ένταξη ενός μεγάλου τμήματος του λαού που ήταν περιθωριοποιημένο ως ισότιμου μέλους της κοινωνίας, στη συνέχεια άρχισε το ξήλωμά της με: την καθιέρωση προγραμμάτων λιτότητας, την αύξηση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, την υποταγή στο μεγάλο κεφάλαιο, την προνομιακή μεταχείριση των «εχόντων και κατεχόντων», την εκποίηση δημόσιας περιουσίας (και ιδιαίτερα κερδοφόρων επιχειρήσεων) κ.λπ.
Τελικά το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση τα περίπου 20 χρόνια που ήταν στην εξουσία μέχρι το 2004, ουσιαστικά όχι μόνο εφάρμοσε, αλλά υπερκέρασε με την πολιτική που ακολούθησε την πολιτική της Ν.Δ. Μετατράπηκε δηλαδή από κόμμα «αλλαγής» σε κόμμα «εναλλαγής» και αποτέλεσε και αποτελεί τον έναν από τους δύο πόλους του δικομματισμού, οι οποίοι με την πολιτική τους έφεραν τη χώρα στη δεινή θέση που βρίσκεται σήμερα, με τελευταίο «δράστη» την 5ετή διακυβένησή της από τη Ν.Δ.
Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έχοντας πλήρη γνώση πριν από τις εκλογές της κατάστασης στην οποία βρισκόταν η χώρα, αντί να λάβει δραστικά μέτρα μόλις πήρε ψήφο εμπιστοσύνης (ψήφιση φορολογικού νομοσχεδίου και εφαρμογή του από 1.1.2010, άμεση και ανηλεή πάταξη της φοροδιαφυγής, κατάρτιση και ψήφιση ενός ρεαλιστικού προϋπολογισμού του 2011 κ.λπ.), διόγκωσε το δημόσιο έλλειμμα με παροχές που είχε υποσχεθεί προεκλογικά, και με τη συμπερίληψη χρεών των νοσοκομείων (τα οποία τώρα ρυθμίζει με ομόλογα) κ.λπ. και, μετά τις ασυγχώρητες καθυστερήσεις, τα λάθη και τις ατυχείς δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, αναγκάστηκε να υπογράψει και να ψηφίσει ως νόμο του κράτους το διαβόητο Μνημόνιο υποταγής στις εντολές της τρόικας, και κυρίως του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το Μνημόνιο ήταν η χαριστική βολή στη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, δεδομένου ότι:
- Η Εθνική Ανεξαρτησία περιορίστηκε δραστικά, αφού η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να συμμορφώνεται όχι μόνο στα όσα περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο, αλλά και στις οποίες «βελτιώσεις» του απαιτούν οι υπάλληλοι(!) της τρόικας. Επιπλέον η Αγκυρα, εκμεταλλευόμενη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, αυξάνει τις προκλήσεις της, τις οποίες η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με μια «ήπια» πολιτική. Πολιτική που συμβάλλει στην αποθράσυνση της «συμμάχου» χώρας.
- Η Λαϊκή Κυριαρχία και το Σύνταγμα καταργήθηκαν ουσιαστικά, αφού η Βουλή των Ελλήνων, με τις ψήφους μόνο των κυβερνητικών βουλευτών, αναγκάστηκε να ψηφίσει το Μνημόνιο ως έχει (δηλαδή ως συνθήκη, και όχι με πλειοψηφία των 3/5 του συνόλου των βουλευτών, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα) και επιπλέον με νόμο εκχωρήθηκαν υπερεξουσίες στον πρωθυπουργό και στον υπουργό Οικονομικών, που παρακάμπτουν τη Βουλή.
- Η Κοινωνική Απελευθέρωση μετατράπηκε σε οικονομική και κοινωνική εξουθένωση της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού με: τις περικοπές μισθών και συντάξεων, τη μεγάλη αύξηση των έμμεσων φόρων, την αύξηση της ανεργίας, το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και, τελικά, την αύξηση των ήδη μεγάλων κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων.
Η φετινή, επομένως, επέτειος στις 3 Σεπτεμβρίου θα είναι, ουσιαστικά, ένα μνημόσυνο της νεκρής πλέον Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη.

* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι πρώην: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ.
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Και ο Sky κατά του Γιωργάκη; Τι γίνεται βρε παιδιά!

οι κλόουν και ο κόρδακας ...

Αναβαθμίζεται το Πρωθυπουργικό Γραφείο. Σε Τσέστερφιλντ!...
Παράξενο (αλλά τέλεια και τελείως πασόκιο): να προεξοφλεί η υπουργός Παιδείας την κακή αρχή μιας σχολικής χρονιάς, ήγουν την αποτυχία των προσπαθειών της για το αντίθετο. Μια ακόμα
επικοινωνιακή διαχείριση. Παραδέχεται εκ των προτέρων η ίδια, αυτά που θα της καταλογίσει στην ώρα της η ανικανότης της. Σαν να λέει στον
εαυτόν της: «σού τα έλεγα εγώ, Αννα, κι εσύ δεν μ' άκουγες!». Θεϊκό;
*****
Κωμικό (αλλά πολύ σοβαροφανές! -τουλάχιστον για τα γούστα της πλειονότητας του Τύπου): να δηλώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κ. Πεταλωτής, ότι «έχουμε μια σοβαρή κυβέρνηση».
Πόσο σοβαρός είναι αυτός που αισθάνεται την ανάγκη να δηλώσει ότι είναι σοβαρός;
Αν είχε κάμει μιαν τέτοια δήλωση ο κ. Αντώναρος, τα παπαγαλάκια θα του είχαν κρεμάσει κουδούνια. Τώρα τρώνε απλώς τα όσπριά τους. Ωραίο;
Παράδοξο (αλλά εξηγεί τον τρόπο επιτυχούς λειτουργίας της αστικής - πελατειακής δημοκρατίας): να (εξακολουθούν να) υποστηρίζουν την πολιτική που τους κατασφάζει αυτοί που (κατ' αρχήν) την επέλεξαν.
Το ότι είναι όλο και πιο λίγοι όσον αυτή η πολιτική εξελίσσεται, δεν αλλάζει το γεγονός ότι πολλοί απ' αυτούς θα την επέλεγαν εκ νέου για λόγους «ανωτέρας βίας» -όσο κι αν αυτή η βία ασκείται εναντίον τους.
Το θέμα (τύπου «σφάξε μου, Αγά μου») χρήζει ιατρικής ανάλυσης, αλλά η αφεντιά μου δεν είμαι γιατρός για να το εξηγήσει (απλώς κι εγώ για γιατρό είμαι)...
Αδόκητο (αλλά αν πάρεις τον δρόμο για τα Σούσα, θα περάσεις κι απ' τα Καυδιανά Δίκρανα): την «απομνημονιοποίηση» (τι όρος!) των προσεχών καλλικρατικών εκλογών ζητάει ο κ. Κουβέλης.
Λογικόν! να βάλουμε το Μνημόνιο να «κοιμηθεί» για λίγες μέρες ή να το στείλουμε «έξω απ' τη χώρα για δουλειές». Πώς αλλοιώς άλλωστε θα μπορούσαν υποψήφιοι της Δημοκρατικής Αριστεράς να συμπαραταχθούν με υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ που συντάχθηκαν με τον κ. Καρατζαφέρη, την Ντόρα και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις του Μνημονίου;
Θλιβερό; Οχι ακόμα...
Γκροτέσκ (αλλά πολύ συνηθισμένο): ο κ. Πρωθυπουργός ομιλεί κάθε φορά για οτιδήποτε, από τον ανασχηματισμό έως τα μέτρα που παίρνει, ως να μην έχει ομιλήσει ποτέ άλλοτε για αυτά. Ως εάν ό,τι έχει πει την προηγουμένη να μην τον δεσμεύει για την επομένη.
Δείχνει να έχει τη μνήμη μιας ημέρας, όπως τα ψάρια ή οι σαλαμάνδρες. Ενας αέναος παρθενίας. Μια διαρκώς αναδυόμενη απ' την αμνησία της Αφροδίτη.
Καμμιά αξία (κι ούτε βεβαίως δέσμευση συνιστά και) έχει ό,τι είπε χθες, εφ' όσον άλλο λέει σήμερα. Κι άλλο θα πει αύριο.
Κι αυτό δεν αφορά σε επικοινωνιακές τακτικές όπως για «νέες αρχές», που 642 φορές έως τώρα έχει εξαγγείλει ο κ. Παπανδρέου, αλλά στην ουσία των πραγμάτων.
Φαίνεται ο κ. Πρωθυπουργός να διατηρεί για τον εαυτόν του το δικαίωμα της μνήμης μιας αμοιβάδας. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι πήρε τα μέτρα που έλεγε πως ποτέ δεν θα πάρει με την άνεση εκείνου που δεν δίνει λογαριασμό ούτε στον εαυτόν του.
Πριγκιπικό;
Βεβαίως! θα εθαύμαζε κι ο Μάρκος Αυρήλιος (όσον εθαύμαζε ο δύστηνος στωικός και τον υιόν του, Κόμμοδο)...

Ολίγα τινά εκπαιδευτικά

Το ότι είμαστε λαός χωρίς μνήμη, συνεπώς χωρίς διάλογο με το παρελθόν μας, είναι πολλαπλώς παραδεκτό. Η συλλογική μας μνήμη εκφέρεται σχεδόν αποκλειστικά ως τρέχουσα πολιτική, για να δεξιωθεί συγκεκριμένη άποψη για την ιστορία, για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας και του κράτους. Οτι αυτό διευκολύνει τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τη Διοίκηση να χειρίζονται κρίσιμες αποφάσεις και να επιβάλλουν κομβικής σημασίας πολιτικές είναι δεδομένο. Οτι αυτό επίσης επηρεάζει την εκλογική μας συμπεριφορά, που χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή στην εξουσία κομμάτων που ευθύνονται για το μαύρο μας χάλι, δεν χωρεί αμφιβολία. Θύματα και δράστες ταυτόχρονα, κοινωνικό σώμα που αντανακλά κραυγαλέα το διπλό πρόσωπο του Ιανού, απότοκα μιας λανθάνουσας πολιτισμικής καθυστέρησης, αυτοί είμαστε και καλά να πάθουμε.
ΕΝΑ κορυφαίο παράδειγμα, το οποίο εξυφαίνεται στο υπουργείο Παιδείας, είναι η κατάργηση πολλών Τμημάτων, ίσως και Πανεπιστημίων της επαρχίας. Επί σειρά ετών ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία διαγκωνίστηκαν στην ίδρυση ΤΕΙ και ΑΕΙ στην περιφέρεια, με μοναδικό κριτήριο τη διεύρυνση της κομματικής επιρροής σε γονείς και επιχειρηματίες. Χωρίς τον ελάχιστο προγραμματισμό, χωρίς την παραμικρή φροντίδα το νεότευκτο ίδρυμα να ανταποκρίνεται στα ακαδημαϊκά στοιχειώδη, φύτρωσαν δεκάδες εκπαιδευτήρια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε χωριά και πόλεις. Σήμερα, με ανάλογο τρόπο επιδιώκουν την εξαφάνισή τους. Αποτρόπαιες ενέργειες χυδαίων κυβερνήσεων.
ΜΕΣΑ στο απίστευτο μπάχαλο, όπου έχει μειωθεί στο ελάχιστο η κρατική επιχορήγηση των ΑΕΙ, όπου δρομολογείται παντοιοτρόπως η ακύρωση της αυτοτέλειας και αυτονομίας των ιδρυμάτων, όπου καθηγητές όλων των βαθμίδων περιμένουν έως και δύο χρόνια να διοριστούν μετά την εκλογή τους, όπου χιλιάδες συμβασιούχοι του Π.Δ. 407 διδάσκουν στα πανεπιστήμια αμειβόμενοι με ψίχουλα έπειτα από μήνες, τα ΑΕΙ επιμένουν να λειτουργούν. Κι αν εξέλειπαν επώνυμες όσο και κραυγαλέες περιπτώσεις μελών ΔΕΠ που εξευτελίζουν την ιδιότητά τους, ή ακραίες συμπεριφορές φοιτητικών συλλογικοτήτων που η δράση τους ξεφεύγει από τα όρια της νομιμότητας, κι άλλοι που ορέγονται εν κενώ την επανάσταση, τότε όλα θα ήταν πολύ καλύτερα.
ΔΑΚΡΥΒΡΕΧΤΗ η Αννα Διαμαντοπούλου διαβεβαιώνει ότι κρίσιμες ημέρες θα γνωρίσει η εκπαίδευση στον χρόνο που έρχεται. Η οικονομική κρίση, ισχυρίζεται, θα σημαδέψει την εκπαιδευτική πολιτική. Αφού δεν ντρέπεται!

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Χωρίς Λόγια

Ουγγαρία-ΔΝΤ: σημειώσατε 1


ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΥΛΛΟΣ
Δεν πάει ένας μήνας που ο δεξιός ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ούρμπαν τόλμησε να πεί ένα κατηγορηματικό «όχι» στις αξιώσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για πρόσθετα μέτρα λιτότητας. Αντίθετα, η –δεξιά επαναλαμβάνω– κυβέρνηση της Ουγγαρίας αποφάσισε να επιβάλει για τρία χρόνια έκτακτη εισφορά ύψους 0,45% στον τζίρο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, υποχρεώνοντας τις τράπεζες να καταβάλουν 700 εκατομμύρια ευρώ και να γλιτώσουν έτσι οι απλοί πολίτες ενδεχόμενα νέα μέτρα.
«Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να ενισχυθεί η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητά μας», τόνισε ο υφυπουργός Οικονομικών Ζόλταν Κσελφάβαι. «Μετά από τέσσερα χρόνια λιτότητας, η… λιτότητα δεν μπορεί να είναι η λύση» πρόσθεσε!
Το ΔΝΤ και η ΕΕ απέρριψαν κατηγορηματικά τη λύση της φορολόγησης των ουγγρικών τραπεζών –οι περισσότερες εκ των οποίων άλλωστε ανήκουν σε δυτικοευρωπαικές τράπεζες, κυρίως αυστριακές– και αποφάσισαν να μη χορηγήσουν στην Ουγγαρία την τελευταία δόση των 5,5 δισ. ευρώ που απέμεναν από το δάνειο των 20 δισ. που είχαν εγκρίνει στη Βουδαπέστη το 2008.
Το σύνολο σχεδόν του δυτικού Τύπου είχε φρίξει με τη στάση αυτή του Όρμπαν, προβλέποντας ούτε λίγο ούτε πολύ την καταστροφή της χώρας. Το εξοργιστικό είναι ότι η εκβιαστική στάση του ΔΝΤ και της ΕΕ δεν βασίζονται, έστω και τυπικά, σε κάποια «αποτυχία» της Ουγγαρίας να πιάσει τους στόχους που της είχαν επιβάλει πριν καν αναλάβει την εξουσία η κυβέρνηση Όρμπαν. «Το έλλειμμα της Ουγγαρίας είναι μόλις 3,8% του ΑΕΠ» γράφει το γαλλικό περιοδικό Μαριάν. Και προσθέτει με έκδηλη οργή: «Το ποσοστό αυτό προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι τα ελλείμματα των χωρών μελών της Ευρωζώνης είναι από 5 έως και 12%»! Απλώς,τα «γεράκια» του ΔΝΤ και της ΕΕ επιχείρησαν να εκβιάζουν τους Ούγγρους γιατί φοβούνται μήπως δημιουργηθεί ρεύμα …απείθαρχων κρατών!
Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης το ομολόγησαν απερίφραστα: «Ο αγώνας στην Ουγγαρία αντανακλά μια μεγαλύτερη μάχη που αναμένεται να δοθεί το επόμενο έτος, καθώς οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολιτικοί που επιδιώκουν να επιβάλουν τη δημοσιονομική πειθαρχία, αντιμετωπίζουν όλο και πιο απείθαρχους πολίτες». Στο ίδιο μήκος κυματος και οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς: «Το ΔΝΤ θα πρέπει να κρατήσει σκληρή γραμμή στην Ουγγαρία γιατί πρέπει να στείλει ένα μήνυμα σε άλλες κυβερνήσεις που θα έμπαιναν στον πειρασμό να φλερτάρουν με την απειθαρχία».
Και όμως! Η καταστροφολογία δεν πέρασε. «Παραδόξως», γράφει η γαλλική Μοντ, «η επίδειξη δύναμης του Όρμπαν με το ΔΝΤ δεν προκάλεσε τον πανικό των επενδυτών. Το φιορίνι μπορεί να υποτιμήθηκε κάπως, αλλά η χώρα εξακολουθεί να δανείζεται χωρίς πρόβλημα από τις αγορές. Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας έχει να αντιμετωπίσει πολύ ισχυρά συμφέροντα τους τελευταίους δύο μήνες και μέχρι στιγμής φαίνεται να κερδίζει – παρά τις τεράστιες αντιδράσεις που προκαλεί» λέει ο οικονομολόγος Μαρκ Γουέισμπροτ, διευθυντής του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Ερευνας.
Ακόμη και τα γεράκια του ΔΝΤ παραδέχονται την ήττα τους, χωρίς φυσικά να πάψουν να απειλούν. «Ναι, προς το παρόν η Ουγγαρία δεν μας χρειάζεται», λέει ο Κριστόφ Ρόζενμπεργκ, επικεφαλής της αντίστοιχης τρόικας στη Βουδαπέστη. «Το 2011, όμως το κλίμα θα μπορούσε να αλλάξει απότομα στις αγορές», συνεχίζει απειλητικά.
Η Ουγγαρία –με τους Σοσιαλιστές στην κυβέρνηση– έζησε τέσσερα χρόνια εξοντωτικής λιτότητας και όντως το έλλειμμα μειώθηκε από 9 σε 3,8% του ΑΕΠ. Με τα μέτρα αυτά όμως η ανεργία αυξήθηκε από 7% το 2007 στο 12% σήμερα και η οικονομία βυθίστηκε στο χάος. Και όμως οι Σοσιαλιστές παραμένουν αμετανόητοι, αν και συνετρίβησαν στις πρόσφατες εκλογές. Σε πλήρη ταύτιση με το ΔΝΤ ο Πέτερ Ότσκο, υπουργός Οικονομικών της προηγούμενης σοσιαλιστικής κυβέρνησης ούτε λίγο ούτε πολύ κάλεσε την κυβέρνηση Όρμπαν να αλλάξει στρατηγική και να ακολουθησει τις επιταγές του ΔΝΤ. Αυτό θα πει υπηρετικό προσωπικό…
Πηγή: http://www.prin.gr/

Ο ιταλός Γερουσιαστής Fernando Rossi, για τον υπουργό του Padoa Schioppa και την πρόσληψή του ως συμβούλου του Γιώργου Παπανδρέου!

24/8/10


Γράφει ο Γερουσιαστής Fernando Rossi, αποκλειστικά για το “ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ”.
Ο Padoa Schioppa έγινε γνωστός στην κοινή γνώμη της Ιταλίας το 2007, όταν ήταν Υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση του Prodi, για την πρόσκλησή του προς τις ιταλικές οικογένειες να πετάξουν έξω από το σπίτι τα “μαμμόθρεφτα”. Ένας καθόλου εποικοδομητικός όρος, που είχε ως αναφορά τα παιδιά μεταξύ 20 και 30 ετών, που ζουν μαζί με τις οικογένειές τους.
Ήταν υπουργός μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης κι αντί ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας στη νεολαία και την τεράστια διάδοση της επισφαλούς εργασίας (που αναπτύχθηκε ως επιλογή του, σε συνεργασία με την Ένωση Βιομηχάνων, μιας και είχε θεσμοθετηθεί από τον Υπουργό Εργασίας Tiziano Treu, στην...προηγούμενη κυβέρνηση D’Alema), έθεσε τη νεολαία στο ειδώλιο του κατηγορουμένου.
Ήταν προφανές πως αυτός, όπως και ορισμένοι Υπουργοί και αρχηγοί κομμάτων, είχαν αποφασίσει να πάρουν αποστάσεις από το “δικαίωμα στην εργασία”, το οποίο κατοχυρώνει το Σύνταγμα της Ιταλίας, αλλά οι συνδικαλιστικές και κοινωνικές κατακτήσεις για “σταθερή εργασία”. Χωρίς να λάβουν υπόψη τους πως θα μπορούσε κάποιος νέος να επιβιώσει ως αυτόνομη οικογένεια με μηνιαίο μισθό 700/800 Ευρώ (για όσους είχαν την τύχη να βρουν μια “περιστασιακή ” και “ασταθή” απασχόληση). Κι όμως, έχοντας πλήρη επίγνωση όλων αυτών, δεν το θεωρούσαν ως πρόβλημα.
Εγώ ήμουν Γερουσιαστής της κυβερνητικής πλειοψηφίας (2006-2008) κι εκείνος ήταν Υπουργός μου, αλλά δεν τον γνώριζα παρά από το γεγονός πως τον εμφάνισαν στην αριστερά ως μεγάλο οικονομολόγο και πως τα ΜΜΕ μιλούσαν γι’ αυτόν ως έναν σημαντικό υποψήφιο για να ηγηθεί -σε περίπτωση νίκης της κεντροαριστεράς-, στην Τράπεζα Ιταλίας.
Κατόπιν, διαμόρφωσα προσωπική άποψη και από τον Οκτώβρη του 2007 ήρθα σε αντιπαράθεση με τον προϋπολογισμό που παρουσίασε για το 2008, όπου μιλούσε για φτωχούς, αλλά μοίραζε χρήματα στους πλουσίους.
Τώρα, με την πρόσληψη του Tomaso Padoa Schioppa ως οικονομικούς συμβούλου της Ελληνικής Κυβέρνησης, οι φίλοι μου Έλληνες μου ζήτησαν ένα σχολιασμό και σκέφθηκα να ανατρέξω σε πηγές του διαδικτύου.
Συνοπτικά αναδύονται τα εξής:
Είναι εξέχων στέλεχος των πιο ισχυρών μασονικών και σιωνιστικών οργανώσεων, όπως: «Ομάδα των 30» (Gruppo dei 30), το Ινστιτούτο Aspen (Aspen Institute), την Τριμερή Επιτροπή και τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ (Commissione Trilaterale e il Club Bilderberg). Μάλιστα η συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ που αποφάσισε, μεταξύ των άλλων θεμάτων της ημερήσιας διάταξης, να βάλει την οικονομική θηλιά στο λαιμό της Ελλάδας, πραγματοποιήθηκε στην ίδια τη χώρα-θύμα.
Έχει στενές σχέσεις με τους Rothschild (πασιφανές γεγονός μιας και σ’ όλες οι εθνικές Τράπεζες συμμετέχουν οι Rothschild και δεν θα μπορούσαν να ηγηθούν των τραπεζών πρόσωπα που δεν είναι αρεστά στην οικογένεια των σιωνιστών τραπεζιτών).
Υπήρξε υψηλόβαθμός υπάλληλος της τράπεζας Bankitalia, σε μια ευαίσθητη περίοδο, όταν κατόρθωσε να “κοιτάζει αλλού”, ώστε να “μην βλέπει” (μεταξύ των αδιαφανών γεγονότων εκείνης της περιόδου, ήταν το ξεπούλημα των αποθεματικών σε ισχυρά νομίσματα, όταν πρόεδρος της τράπεζας bankitalia ήταν ο Carlo Azeglio Ciampi, ο οποίος κατόπιν έγινε Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας.
Έχει στενούς δεσμούς με τα κέντρα της σιωνιστικής εξουσίας, ώστε η σύζυγός του να δημιουργήσει στην Ιταλία το ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα “Σιωνιστικό Πανεπιστήμιο” και η ίδια να γίνει η Πρύτανης.
Συνεπώς, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα προώθησε στην Ελλάδα έναν από τους ανθρώπους του. Και, πιστεύω πως η ελληνική κυβέρνηση και τα ελληνικά πολιτικά κόμματα γνωρίζουν πολύ καλά ποιόν έβαλαν μέσα στο σπίτι τους (θέλοντας ή μη θέλοντας).
Θα ήταν μεγαλύτερο το πρόβλημα αν δεν αναζήτησαν καθόλου ορισμένες πληροφορίες, που ένας “ερασιτέχνης” σαν εμένα συγκέντρωσε και από το διαδίκτυο σε ελάχιστο χρόνο. Διαβάζοντας τις ειδήσεις για τον Padoa Schioppa, κι εγώ έμεινα έκπληκτος, αλλά επιπροσθέτως είχα μια ακόμη επιβεβαίωση για την απαξίωση της πολιτικής και την απώλεια ήθους της ιταλικής παραδοσιακής αριστεράς, που είχε μπει στην αγκαλιά, όχι ενός απλού ατόμου, αλλά ενός από τους αρχηγούς του παγκόσμιου πολιτικού και οικονομικού γκαγκστερισμού.
Πηγή: http://epirus-ellas.blogspot.com

Όταν η Κομισιόν «πάγωσε» τους τραπεζίτες

Κάποιοι Έλληνες τραπεζίτες ίσως πίστευαν, ότι και αυτή η κρίση θα ξεπερασθεί εκ του ασφαλούς για τους ίδιους: λίγη κρατική βοήθεια εδώ, μερικά deal εσωτερικού, μεταξύ φίλων και γνωστών, μια γερή δόση «αφαίμαξης» της ελληνικής οικονομίας και αυτή η θύελλα θα κόπαζε. Λογάριασαν, όμως, όπως φαίνεται χωρίς τους «ξενοδόχους» της τρόικας και η Κομισιόν ανέλαβε να τους ρίξει λίγο πάγο, για να προσγειωθούν στη ζοφερή πραγματικότητα…
Ανάμεσα στις γραμμές της έκθεσης 121 σελίδων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στην οποία αξιολογείται η επίδοση της Ελλάδας στα πρώτα βήματα εφαρμογής του τριετούς σταθεροποιητικού προγράμματος, αναδύεται η αυστηρή όψη των ψυχρών τεχνοκρατών των Βρυξελλών προς τους Έλληνες και ξεκαθαρίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού, σε ένα σύστημα οικονομικής εξουσίας που έχει μάθει ακόμη και τις αποφάσεις δικαστηρίων να… αρχειοθετεί.
Η Κομισιόν θέτει δύο βασικούς κανόνες παιχνιδιού για τα επόμενα βήματα αναδιάρθρωσης του τραπεζικού κλάδου, που θα έλεγε κανείς ότι έπρεπε να είναι αυτονόητοι, αλλά στην Ελλάδα ακόμη και το αυτονόητο πρέπει να περνά στη σφαίρα του ρητώς διατυπωμένου:
Για να εξαγοράσει κάποιος μια κρατική τράπεζα, λέει η Κομισιόν στο κεφάλαιο της έκθεσής της που αφιερώνεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, πρέπει να προηγηθεί ένας δημόσιος, διαφανής, διεθνής διαγωνισμός, σύμφωνα με τους κανόνες που τυπικά ακολουθούνται παντού στην Ευρώπη, σε κάθε περίπτωση πώλησης δημόσιας περιουσίας. «Προσοχή», είναι το απλό μήνυμα προς πολιτικούς και τραπεζίτες της Ελλάδας, «αυτή την φορά δεν παίζεται μόνοι». Δικαίωμα διεκδίκησης και της τελευταίας κρατικής τραπεζικής συμμετοχής που θα πουληθεί έχουν όλοι, Έλληνες και ξένοι τραπεζίτες, και οι διαδικασίες πώλησης πρέπει να είναι διαφανείς και δίκαιες.
Το δεύτερο ηχηρό μήνυμα της Κομισιόν ανάγεται, επίσης, στη σφαίρα του υγιούς ανταγωνισμού: καμία ελληνική τράπεζα, λένε οι κοινοτικοί, δεν μπορεί να προχωρά σε εξαγορές, όσο έχει στους λογαριασμούς των κεφαλαίων της κρατικές κεφαλαιακές ενισχύσεις. Πρώτα θα πρέπει να επιστρέφονται οι κρατικές ενισχύσεις και μετά να γίνονται όποια τολμηρά βήματα εξαγορών, αλλιώς νοθεύεται ο ανταγωνισμός και κάποιοι θα μετατραπούν σε μεγαλοτραπεζίτες, με το υστέρημα των φορολογουμένων. Αυτονόητη αλήθεια μεν, ξεχασμένη δε, κυρίως εν Ελλάδι, όπου τα «παπαγαλάκια» του τραπεζικού συστήματος κάθε μέρα προαναγγέλλουν και μια μεγάλη εξαγορά από μεγάλες τράπεζες, βολικά ξεχνώντας ότι οι ίδιες τράπεζες που υποτίθεται ότι έχουν αυτά τα επεκτατικά σχέδια έχουν λάβει κεφαλαιακές ενισχύσεις από το Δημόσιο και πριν τις επιστρέψουν απαγορεύεται να προχωρούν σε εξαγορές.
Αν αναζητήσει κανείς τον κοινό παρονομαστή αυτών των συστάσεων-υποδείξεων-κατηχήσεων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε ένα συμπέρασμα θα καταλήξει: ότι εμμέσως πλην σαφώς ευνοείται η έντονη δραστηριοποίηση ξένων τραπεζικών ομίλων στην αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, παρά τις κραυγές αγωνίας ορισμένων Ελλήνων τραπεζιτών, που σε κάθε ευκαιρία μιλούν για τον «κίνδυνο αφελληνισμού» του τραπεζικού συστήματος –ο ίδιος «κίνδυνος», βέβαια, δεν υπήρχε πουθενά στον ορίζοντα επί χρόνια, όσο τα ξένα fund πρόσφεραν συνεχώς τον οβολό τους για αγορές ελληνικών τραπεζικών μετοχών, αλλά ανακαλύφθηκε ξαφνικά τώρα, καθώς γίνεται σαφές, ότι αυτή την φορά ο οβολός δεν προσφερθεί για να τον διαχειριστούν κατά το δοκούν οι Έλληνες τραπεζίτες, αλλά με την απαίτηση της άσκησης δικαιωμάτων διαχείρισης…
Όταν η Κομισιόν κάνει λόγο για ανοικτές, ευρωπαϊκού τύπου διαδικασίες αποκρατικοποιήσεων, όπου θα έχουν δικαίωμα ισότιμα να υποβάλλουν τις προσφορές τους και ξένοι τραπεζίτες, ή όταν υπενθυμίζει ότι δεν νοούνται εξαγορές από τις μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες, πριν επιστρέψουν τα κεφάλαια που τους έδωσε το Δημόσιο, δεν χρειάζεται φαντασία για να αντιληφθεί κανείς, ότι το παιχνίδι του επόμενου γύρου αναδιάρθρωσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος δεν θα είναι ένα κλειστό ελληνικό πόκερ τραπεζιτών και πολιτικών, αλλά εκ προοιμίου κρατούνται θέσεις στο τραπέζι για όσους ξένους τραπεζίτες θελήσουν να δώσουν το «παρών».
Κάπως έτσι, και με δεδομένη τη χρηματιστηριακή κρίση, που δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια στους Έλληνες τραπεζίτες να αντλήσουν εύκολα κεφάλαια από την αγορά, το «πόκερ» της αναδιάρθρωσης αρχίζει να γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον από όσο φαινόταν αρχικά, καθώς είναι πολύ πιθανό από την αρχή της παρτίδας να φανερωθούν δυσάρεστες εκπλήξεις στους τραπεζίτες. Γιατί η Κομισιόν στέλνει εξαρχής το μήνυμα, ότι αυτή την φορά τα κλειστά παιχνίδια πολιτικής/τραπεζικής διαπλοκής στην Ελλάδα δεν μπορούν να συνεχισθούν…

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Τα λιοντάρια κουράζονται πολύ να βρούνε το φαϊ τους


Πηγή:http://spamplaka.blogspot.com/2010/08/blog-post_3002.html

«Σπιράλ θανάτου»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Υμνητικό -κατά την αντίληψη των Γερμανών- ήταν το άρθρο της Ινές Τσετλ, επικεφαλής του διεθνούς τμήματος της γερμανικής έκδοσης των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου για τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου: «Ο άνθρωπός μας στην Αθήνα!» το τιτλοφορούσε. «Ενα πράγμα είναι καθαρό. Αυτός είναι ο άνθρωπός μας εκεί στην Αθήνα. Δεύτερη ευκαιρία δεν υπάρχει», υπογράμμιζε εκ νέου κλείνοντας το άρθρο. «Ανθρωπό τους» αποκαλεί τον Γ. Παπανδρέου. Αυτό είναι μεγάλο κομπλιμέντο για ένα αλαζονικό γερμανικό μυαλό, το οποίο βεβαίως ούτε καν διανοείται τι είδους αντανακλαστικά του ελληνικού λαού ενεργοποιεί μια τέτοια διατύπωση.
Το «πνεύμα των ηρώων» της ελληνικής αρχαιότητας αποδίδει στον πρωθυπουργό η γερμανική εφημερίδα. Εξηγεί το γιατί: «Φορτώνει στον λαό του το πιο κτηνώδες (!) πρόγραμμα αγωγής (σ.σ. λιτότητας) που έχει δει ποτέ η Ευρώπη», γράφει ενθουσιασμένη. «Η Ελλάδα είναι τώρα το πλοίο-στρατόπεδο της Ευρώπης. Επανενσωμάτωση με το σκληρό ταξίδι. Σε περίπτωση που οι Ελληνες το αντέξουν, θα είναι άλλη χώρα», πανηγύριζε.
Οι Γερμανοί είναι ωμοί. Η αρθρογράφος εξηγεί χωρίς περιστροφές γιατί χρωστούν ευγνωμοσύνη στον Γ. Παπανδρέου: «Σε σύγκριση με την τωρινή δίαιτα λιτότητας, η χρεοκοπία θα ήταν ο πιο άνετος δρόμος για τους Ελληνες. Σχεδόν το 80% των δανείων έρχονται από το εξωτερικό. Ετσι, σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους, οι ίδιοι οι Ελληνες θα τη γλίτωναν συγκριτικά ανενόχλητοι!», ομολογεί. Αναγνωρίζει, δηλαδή, ότι η λιτότητα επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό για να μη χάσουν χρήματα οι γερμανικές και άλλες τράπεζες που έχουν δανείσει την Ελλάδα.
Τι κέρδισε η Ελλάδα από αυτήν τη στάση του πρωθυπουργού; Βραχυπρόθεσμα, το τριετές «πακέτο βοήθειας». Με βαρύ αντάλλαγμα την απώλεια της οικονομικής εθνικής ανεξαρτησίας λόγω της επιβολής καθεστώτος επικυριαρχίας του ΔΝΤ και της ΕΕ. Μακροπρόθεσμα, γλιτώσαμε τουλάχιστον την πτώχευση; Πιθανότατα όχι, αν πιστέψουμε το επίσης γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», το οποίο στην αγγλική ηλεκτρονική του έκδοση αναρωτιέται ήδη από τους τίτλους του αν η Ελλάδα «εισέρχεται σε σπιράλ θανάτου»!
Μας θεωρούν χρεοκοπημένους αναπότρεπτα όχι μόνο το «Σπίγκελ», αλλά διαρκώς και περισσότεροι οικονομολόγοι. Το 43% των οικονομολόγων που ρώτησε σε δημοσκόπηση το Ρόιτερς θεωρούν τώρα ότι η Ελλάδα θα πτωχεύσει την επόμενη πενταετία. Το ποσοστό αυτό ήταν 33% τον Μάιο. Είναι προφανές ότι η υπαγωγή της Ελλάδας στο καθεστώς επικυριαρχίας της ΕΕ και του ΔΝΤ καταβαράθρωσε ακόμη περισσότερο το κύρος της χώρας.
Το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε στη... στρατόσφαιρα: από 115% του ΑΕΠ, που ήταν στα τέλη του 2009, εκτοξεύθηκε τον Ιούνιο στο 137,2%! Το χρέος, δηλαδή, αυξάνεται με σαφώς ταχύτερους ρυθμούς από όσο μας έλεγαν ότι θα αυξανόταν αν δεν μπαίναμε υπό καθεστώς ΕΕ - ΔΝΤ! Οσο για τα περιβόητα «σπρεντ», με τα οποία μας είχαν τρελάνει μέχρι να μας βάλει η κυβέρνηση σε καθεστώς ξένης επικυριαρχίας, πάνε ασυγκρίτως... χειρότερα από πριν! Ενώ, δηλαδή, πριν από το αποκρουστικό Μνημόνιο δανειζόταν η χώρα με 3% - 4% ακριβότερα από τη Γερμανία, τώρα τα «σπρεντ» έχουν απογειωθεί γύρω στο... 9% - 10%!
Βάσανα δίχως τέλος συνεπιφέρει το Μνημόνιο. Σε «καμένη γη» μετέτρεψαν την ελληνική οικονομία ΕΕ, ΔΝΤ και κυβέρνηση -και τα χειρότερα είναι δυστυχώς μπροστά μας. Ηδη η Κομισιόν προετοιμάζει το έδαφος για την επιβολή νέων μέτρων σε λίγους μήνες. «Στην ελληνική κοινωνία αναβράζει ένα μείγμα φόβου, έλλειψης προοπτικής και οργής» διαπιστώνει το «Σπίγκελ».
Κοινωνική έκρηξη περιμένουν όλοι. «Ολόκληρη η χώρα βυθίζεται σε κατάθλιψη. Παντού φαίνεται ότι τα πράγματα πάνε μόνο προς τα κάτω. Το σπιράλ συνεχίζει να στρέφεται ασταμάτητα. Διέξοδος δεν είναι ορατή. Το χειρότερο όμως είναι ότι σχεδόν κανένας δεν έχει πια ελπίδα ότι κάποια μέρα τα πράγματα θα καλυτερέψουν», γράφει. «Πρώτα η κατάθλιψη, έπειτα η έκρηξη», αποφαίνεται.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Να το πούμε;


  • Εξαπέλυσαν φοροκυνηγούς για να εισπράξουν 2,6 δισ. μια και τα έσοδα έχουν πάρει τον κατήφορο.
    Η μείωση των φορολογικών εσόδων είναι αποτέλεσμα της ύφεσης, ευθεία απόρροια των μέτρων λιτότητας που γονατίζουν την αγοραστική δύναμη. Και όμως, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης επιμένει ότι μπορεί να απομυζήσει χυμούς από την αποστεγνωμένη αγορά. Πώς προεκλογικά υπήρχαν λεφτά στα κρατικά ταμεία, απλώς το θέμα ήταν η αποτελεσματική διάθεσή τους; Ετσι και τώρα, υπάρχουν λεφτά σε μια αγορά που αγωνιά, απλώς κάποιοι επιτήδειοι τα κρύβουν κάτω από το στρώμα ή σε τίποτα σκοτεινές γωνιές. Αλλά το κράτος-μπαμπούλας θα τα ανακαλύψει, με τους αμείλικτους διώκτες του οικονομικού εγκλήματος, και θα εισπράξει τα ανείσπρακτα.
    Από πού; Από χρεοκοπημένες εταιρείες. Από επιχειρήσεις στις οποίες το ίδιο το Δημόσιο δεν επιστρέφει ΦΠΑ. Από προμηθευτές στους οποίους το ίδιο το Δημόσιο χρωστάει. Ο μεγαλύτερος εισφοροφυγάς και ο πλέον αναξιόπιστος οφειλέτης ψάχνει να βρει το δίκιο του, εκεί που πρώτος αυτός δίδαξε τη ρεμούλα, την κλεψιά και την ατασθαλία. Ας επιστρέψει πρώτα το κράτος τα λεφτά που το ίδιο χρωστάει και μετά ας βγει παγανιά κυνηγώντας κακοπληρωτές.
    Το 83% των επιχειρήσεων ζορίζεται με πρόβλημα ρευστότητας. Ο τουρισμός τον Ιούνιο ήταν κάτω 15,7%. Οι άνεργοι φτάνουν τις 600.000. Οι ούτως ή άλλως πενιχρές άμεσες ξένες επενδύσεις έπεσαν στα 891 εκατ. από 1,07 δισ. πέρσι. Και μετά αναρωτιούνται γιατί δεν εισπράττουν φόρους.
    Είναι αυτό που λέμε, μας ζητάνε και τα ρέστα. Μας ρήμαξαν καλά καλά και τώρα περιμένουν να εισπράξουν και από πάνω. Και επειδή η φυσιολογική απόδοση φόρων υστερεί από μια συρρικνούμενη οικονομία, βρήκαν το κόλπο να διογκώνουν το οικονομικό έγκλημα και να κατασκευάζουν φοροφυγάδες. Οπως κάποιοι επιχειρηματίες, λέει, που δεν δήλωναν, ως φυσικά πρόσωπα, τις αμοιβές τους. Το ότι οι επιχειρηματικές αμοιβές φορολογούνται στην πηγή, δηλαδή στην ίδια την εταιρεία, το κάνανε γαργάρα. Δημιουργούν, με άλλα λόγια, φανταστικά δικαστήρια και στήνουν ανύπαρκτες ποινικές υποθέσεις για να ξεπλύνουν την αποτυχία της οικονομικής τους πολιτικής.
    Και ας έρθουμε στο εμπορικό ισοζύγιο. Οι εισαγωγές μειώθηκαν κατά 8,7%. Αυτό λέγεται αποπληθωρισμός. Περιέχεται στο λαμπρό σχέδιο της κυβέρνησης και της τρόικας: ρίχνουμε την αγοραστική δύναμη για να μειώσουμε τις εισαγωγές, να πέσουν οι τιμές και να γίνουν τα ελληνικά προϊόντα πιο ανταγωνιστικά στο εξωτερικό. Ελα όμως που και οι εξαγωγές μειώθηκαν κατά 4,9%. Αυτό πώς ακριβώς λέγεται;
    Πώς λέγεται ένα σχέδιο αποπληθωρισμού με αύξηση του πληθωρισμού και τον τιμάριθμο εκτός ελέγχου;
    Θα σας πω πώς λέγεται. Δεν τολμάνε να βγουν τα κυβερνητικά στελέχη έξω από το σπίτι τους. Ετσι λέγεται. Πόσο μάλλον να αντιμετωπίσουν την κάλπη στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Ο Γ. Πεταλωτής χαρακτήρισε «λογική τη διαφαινόμενη (sic) άρνηση υπουργών να μετακινηθούν προς την τοπική αυτοδιοίκηση». Δηλαδή να κατέβουν υποψήφιοι. «Δεν ενδιαφέρονται», λέει, «διότι έχουν ακόμη μεγάλο έργο να επιτελέσουν». Αυτό τώρα πώς λέγεται; Να την πω τη ρημάδα τη λέξη ή να το αφήσω σε σας;
    Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
    jparaske@enet.gr

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Έτσι αντέδρασαν οι βουλευτές της Ιταλίας, μέσα στη Βουλή, στο νόμο κατά των blogs που προσπαθεί να περάσει ο Berlusconi!


Που είναι οι εδώ αριστεροί...  βουλευτές μας!

Αυτοί ελευθερία του τύπου θεωρούν μόνο τα κομματικά τους έντυπα... που ζουν με κρατική διαφήμιση και μπίζνες... και βέβαια κάποια κανάλια που κάνουν show σε εκπομπές πρωινής ενημερωτικής κωμωδίας, μπας και πάρουν τον ψήφο καμιάς γριάς ή να ικανοποιήσουν του κομματικούς τους γενίτσαρους.

Παρεμπίπτοντος ο... καβαλιέρε απέσυρε το νομοσχέδιο για νέα «διαβούλευση» (έτσι λένε την αποκριάτικη μάσκα της κατ’ επίφαση δημοκρατίας) και αναμένουμε το Σεπτέμβρη…

Η τρόικα βλέπει πρόοδο, η αγορά χρεοκοπία!

Την ώρα που η Κομισιόν εγκρίνει μετ’ επαίνων προς την κυβέρνηση τη δεύτερη δόση του διεθνούς δανείου, η αγορά εξακολουθεί να «βλέπει» ότι μεσοπρόθεσμα η Αθήνα θα βρεθεί σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους και οδηγεί τις αποδόσεις των ελληνικών τετραετών  ομολόγων μια «ανάσα» από το εντελώς τριτοκοσμικό 12%.
Ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Όλι Ρεν συνεχάρη χθες την κυβέρνηση για τη δημοσιονομική προσπάθεια των τελευταίων μηνών, υπογραμμίζοντας πάντως τις σοβαρές αδυναμίες στην εκτέλεση του τριετούς προγράμματος, κυρίως στο σκέλος των φορολογικών εσόδων και των ανεξέλεγκτων δαπανών και χρεών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αλλά και τα σοβαρά προβλήματα ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος, η διευθέτηση των οποίων θα πρέπει να είναι πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης, σύμφωνα με την Κομισιόν.
Με τις χθεσινές ανακοινώσεις από τις Βρυξέλλες, που έχουν τον πρώτο λόγο εκ μέρους της τρόικας σε ό,τι αφορά την αξιολόγηση εκτέλεσης του τριετούς προγράμματος σταθεροποίησης, ανοίγει ο δρόμος για την εκταμίευση της επόμενης δόσης του διεθνούς δανείου, που όπως και οι άλλες θα μείνει για λίγες ώρες ως εικονική εγγραφή στα ταμεία της ελληνικής κυβέρνησης, αφού τα κεφάλαια θα περάσουν στους ιδιώτες πιστωτές της χώρας, για να καλυφθούν λήξεις παλαιότερων δανείων.
Οι ανακοινώσεις της Κομισιόν άφησαν, βέβαια, παγερά αδιάφορους τους διεθνείς διαχειριστές κεφαλαίων, που δεν σκέφθηκαν ούτε στιγμή ότι είναι ευκαιρία να αγοράσουν τώρα μακροχρόνια ελληνικά ομόλογα, προεξοφλώντας την επιτυχία του σταθεροποιητικού προγράμματος. Το spread των ελληνικών 10ετών ομολόγων έναντι των γερμανικών παρέμεινε «καρφωμένο» στις 1.074 μονάδες βάσης (10,74%), ενώ μια σημαντική «ανωμαλία» στην καμπύλη των ελληνικών επιτοκίων δεν περνά απαρατήρητη από τους αναλυτές.
Όπως επισημαίνει ο νεοϋρκέζικος οίκος High Frequency Economics, που θεωρείται από τους σοβαρότερους στην ανάλυση των τάσεων της χρηματαγοράς, από τη διαμόρφωση της καμπύλης των ελληνικών επιτοκίων συνάγεται το συμπέρασμα, ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να ελέγξει τα αυξημένα επίπεδα χρέους που θα έχει συσσωρευτεί το 2014, όταν θα λήξει το διεθνές πρόγραμμα χρηματοδότησης από την τρόικα.
«Η θύελλα επικεντρώνεται στα ομόλογα που ωριμάζουν το 2014, τον πρώτο χρόνο αποκοπής της Ελλάδας από το μηχανισμό στήριξης με τα μετρητά του ΔΝΤΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης», ανέφερε ο κορυφαίος οικονομολόγος του αμερικανικού οίκου σε χθεσινό σημείωμα προς τους πελάτες του.
«Μέχρι να τελειώσει η προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας το 2013», πρόσθεσε ο Καρλ Γουάινμπεργκ, «το χρέος της Ελλάδας θα έχει αυξηθεί στα 340 δις. ευρώ. Κανείς δεν πίστευε, ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να εξυπηρετήσει και να αποπληρώσει ευκολότερα 340 δις. ευρώ χρέους με μορφή τίτλων σταθερού επιτοκίου, από όσο ήταν σε θέση να διαχειριστεί 270 δις. ευρώ χρέους».
Πράγματι, στην καμπύλη επιτοκίων του Δημοσίου εμφανίζεται ένα ανησυχητικό «φούσκωμα» στις αποδόσεις των τίτλων που λήγουν το «ύποπτο» έτος 2014. Αυτά τα ομόλογα τετραετούς διάρκειας, όπως σημειώνει το «Bloomberg», δίνουν απόδοση 11,88% σε όποιον τα αποκτήσει στις τρέχουσες τιμές τους. Πρόκειται, βέβαια, για μια τριτοκοσμική απόδοση, που αντανακλά την πλήρη απροθυμία των διαχειριστών κεφαλαίων να εκτεθούν σε ελληνικό κίνδυνο, περιμένοντας να πάρουν πίσω τα κεφάλαιά τους τον πρώτο χρόνο αποσύνδεσης της Ελλάδας από το διεθνή μηχανισμό στήριξης.
Ασφαλέστερη η… Αργεντινή!
Δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, ότι και από τη διαπραγμάτευση των πενταετών συμβολαίων  ασφάλισης των ελληνικών ομολόγων έναντι του κινδύνου πτώχευσης συνάγεται το συμπέρασμα, ότι η Ελλάδα έχει πλέον, σύμφωνα με την αντίληψη της αγοράς, μεγαλύτερο κίνδυνο χρεοκοπίας από την Αργεντινή. Για πρώτη φορά, αυτή την εβδομάδα τα CDS των ελληνικών τίτλων έγιναν ακριβότερα από τα αντίστοιχα των τίτλων της Αργεντινής! Σύμφωνα με τα στοιχεία της CMA DataVision, το κόστος ασφάλισης των ελληνικών τίτλων αυξήθηκε κατά 23 μονάδες βάσης και πλέον ασφαλίζει κανείς ομόλογα της Αργεντινής με κόστος 821 μονάδων, 22 μονάδες λιγότερο από το κόστος ασφάλισης των ελληνικών τίτλων.
Αυτό που βλέπουν οι αγορές και προτιμούν πλέον ακόμη και τα ομόλογα της Αργεντινής, μιας χώρας που χρεοκόπησε παταγωδώς το 2001, σύμφωνα με την Wells Fargo, είναι ότι τα κρατικά ταμεία γεμίζουν από τις αυξημένες εξαγωγές βασικών εμπορευμάτων, ενώ η Morgan Stanley προβλέπει, ότι το ΑΕΠ της χώρας θα αυξηθεί κατά 9,7% φέτος. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα βυθίζεται σε ύφεση, με τη συρρίκνωση του ΑΕΠ να αναμένεται φέτος ότι θα ξεπεράσει το 4%, χωρίς σοβαρές προσδοκίες γρήγορης ανάκαμψης, που θα καταστήσει ευκολότερη την εξυπηρέτηση του τεράστιου εθνικού χρέους.
Παράλληλα, σύμφωνα με τις παραδοχές του ίδιου του σταθεροποιητικού προγράμματος που εφαρμόζεται, στη λήξη του οι δαπάνες τόκων θα έχουν εκτιναχθεί στο 8,5% του ΑΕΠ, από 5% το 2009, καθώς το «πάγωμα» της οικονομίας θα συνδυασθεί με μεγάλη αύξηση του χρέους.
Απορίας άξιον είναι πώς οι σοβαροί οικονομολόγοι της τρόικας και της ελληνικής κυβέρνησης μπορεί να πιστεύουν, ότι με ένα τέτοιο «βαρίδι» στην πλάτη, ακόμη και αν πετύχει απόλυτα η κυβέρνηση τους στόχους του μνημονίου, θα μπορεί το 2014 η Αθήνα να εξυπηρετήσει το χρέος χωρίς διεθνή βοήθεια, ή μια αναδιάρθρωση, με γενναίο «κούρεμα» των απαιτήσεων των πιστωτών.
Αν αυτές οι προβλέψεις αποδειχθούν ακριβείς, ενισχύονται τα επιχειρήματα όσων εξαρχής υπογράμμιζαν, ότι το πρόγραμμα σταθεροποίησης με διεθνή βοήθεια δεν εκπονήθηκε για τη σωτηρία της Ελλάδας, αλλά για τη διάσωση των μεγάλων τραπεζών και θεσμικών επενδυτών της Ευρώπης, που είχαν την απερισκεψία να «φορτώσουν» τα χαρτοφυλάκιά τους με μεγάλου ύψους τοποθετήσεις σε ελληνικά ομόλογα.
Αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα, ο συνδυασμός μεταφοράς χρέους στα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, αλλά και στην ΕΚΤ, που έχει ενεργοποιήσει ειδικό πρόγραμμα αγοράς «ασθενών» ομολόγων της Ευρωζώνης, θα έχει μεταφέρει από τους ιδιώτες πιστωτές της χώρας σε δημόσιους φορείς το μισό ελληνικό χρέος του 2014, καθιστώντας πιο εύκολη την απορρόφηση των κραδασμών μιας αναδιάρθρωσης από το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Χωρίς το πρόγραμμα διεθνούς χρηματοδότησης, αν το ελληνικό «κανόνι» ακουγόταν στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα στις αρχές του 2010, αναμφίβολα αυτό θα είχε υποστεί ένα σοκ μεγαλύτερο και από αυτό που προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman, που είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορούσε να το αντέξει...

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι

Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ
Ξαφνικά, την επαύριο του Δεκαπενταύγουστου, της Παναγίας, άνοιξαν δύο νέα μέτωπα από την κυβέρνηση.
Το ένα είναι τα σχέδιά της για τον νέο εκλογικό νόμο και το άλλο, η εσπευσμένη «αναβάθμιση» των σχέσεων με το Ισραήλ, η οποία φαίνεται πως κινείται σε σχεδιασμούς της αμερικανικής πολιτικής.
«Μεσούντος του θέρους», που θα έλεγαν και οι καθαρευουσιάνοι, λες και δεν έχει καημούς και σοβαρά προβλήματα η χώρα, ο λαός της, με την κρίση, όπως του την έχουν φορέσει, με τα προβλήματα από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την κρίση οι υπεύθυνοι (και για την ίδια την κρίση και για την αντιμετώπισή της), με το Μνημόνιο, με το ΔΝΤ και την παρέα του, με τη νεοφιλελεύθερη, κατοχική αλλά και «αντιεξουσιαστική» και «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, με την ακρίβεια, με την ανεργία, με τα συνεχή μείον στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων, με τα νέα προβλήματα στην Παιδεία, την Υγεία, την Ασφάλιση, με την εξαρτημένη «από το εξωτερικόν» κυβέρνηση, οι κρατούντες βρήκαν την ευκαιρία να προχωρήσουν στο πλαίσιο της προσφιλούς για τον πρωθυπουργό και τους συν αυτώ λεκτικής τακτικής των «ανατροπών».
Θερμές έως καυτές οι «ήσυχες μέρες του Αυγούστου», πιο θερμές όμως φαίνεται ότι είναι η κατάσταση και η πολιτική ατμόσφαιρα για την κυβέρνηση, με όλες τις συνέπειες από την πολιτεία και την πορεία της στο δεκάμηνο από τον περσινό Οκτώβριο και κυρίως εν όψει των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών σε σχεδόν τέσσερις μήνες. Οι συνέπειες τη φοβίζουν και την προβληματίζουν και, προφανώς, αναλογίζεται τι θα εισπράξει στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά τον περσινό θρίαμβό της.
Τα μαντάτα από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, που γίνεται διάψευση ελπίδων, απογοήτευση και οργή για τα ψεύδη και τις ανατροπές των υπεσχημένων, είναι δυσοίωνα.
Ερχονται, λοιπόν, μέσα σ' αυτό το κλίμα, τα σχέδια για την ανατροπή του εκλογικού συστήματος, τα οποία αποκάλυψε η Ελένη Δελβινιώτη στην «Ε» της περασμένης Δευτέρας, σχέδια τα οποία δεν συνάντησαν δυστυχώς τις αναμενόμενες σ' ανάλογες περιστάσεις αντιδράσεις κυρίως από ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες. Τα σχέδια αυτά δεν φαίνεται να συναντούν την επιδοκιμασία των άλλων κομμάτων. Και γιατί να συναινέσουν άλλωστε ώστε να εξασφαλιστεί η απαιτούμενη πλειοψηφία των 200 βουλευτών στη Βουλή, για να εφαρμοστεί ο νέος εκλογικός νόμος, όταν πρώτα απ' όλα δεν είναι δα και το πλέον σοβαρό ζήτημα στην πολιτική ζωή του τόπου.
Ονομάζονται «παραλλαγή του λεγόμενου γερμανικού μοντέλου, προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα», αλλά είναι μάλλον και στο σημείο αυτό ψευδεπίγραφη κι αυτή ακόμη η παραλλαγή, αφού δεν έχει σχέση με τον γερμανικό εκλογικό νόμο.
Τηρουμένων των αναλογιών, η εντύπωση που σχηματίζεται με την ανάγνωση των σχεδίων για τον νέο εκλογικό νόμο σε οδηγεί πίσω στο 1956 και στις εκλογές τότε με το τριφασικό εκλογικό σύστημα, πλειοψηφικό αλλού, αναλογική αλλού, ενισχυμένη αναλογική αλλού, όταν η τότε ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή είχε κερδίσει την πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών ενώ είχε πάρει μικρότερο ποσοστό από τη Δημοκρατική Ενωση.
Το πλειοψηφικό που εισάγεται τώρα για τις 180 έδρες στις αντίστοιχες μονοεδρικές περιφέρειες είναι σαφώς αντιδημοκρατικό μέτρο. Αποκλείονται από χέρι τα μικρότερα κόμματα, δηλαδή της Αριστεράς κυρίως, και ευνοούνται τα μεγάλα. Η αναλογικότητα, που προβλέπεται για τις άλλες 120 έδρες, σε καμιά περίπτωση δεν αποδίδει τις έδρες που αντιστοιχούν στο ποσοστό των κομμάτων. Αν προσθέσουμε το «μπόνους» των 40 εδρών στο πρώτο κόμμα και την προϋπόθεση του 3% για να εισαχθεί ένα κόμμα στη Βουλή, αντιλαμβανόμαστε πόσο ληστρικό υπέρ του πρώτου κόμματος είναι το προτεινόμενο σύστημα εις βάρος της έκφρασης της λαϊκής εντολής και της δημοκρατικής αντιπροσωπευτικότητας.
Τα προβλήματα της δημοκρατικής επιλογής των υποψηφίων μεγαλώνουν, καθώς για τους 120 θα ισχύουν λίστες των υποψηφίων και για τον καταρτισμό τους προφανώς τον κύριο λόγο, αν όχι τον αποκλειστικό ή τον καθοριστικό, θα έχει ο αρχηγός του κόμματος.
Οσον αφορά την άλλη «ανατροπή», στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής με την επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ισραήλ, οφείλουμε να την εξετάσουμε με τις κινήσεις της Τουρκίας, με τη στάση και την πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους και τη Γάζα, με την αμερικανική «προειδοποίηση» προς την Αγκυρα, με τη «στρατηγικής απόφασης» συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ, με την περίεργη όσο και μυστήρια προοπτική τού νέου άξονα στην περιοχή. Κι όλα αυτά με την αυξημένη παρουσία και τον αντίστοιχο ρόλο της Τουρκίας και κυρίως με την κατάσταση της Ελλάδας της πλήρους πολιτικής και οικονομικής εξάρτησής της, που δείχνει και τη σοβαρότητα των μικρομεγάλων διακηρύξεων του πρωθυπουργού της Ελλάδας για ενεργότερο ρόλο στη Μέση Ανατολή, αλλά και τα επικίνδυνα παιχνίδια στα οποία μπαίνει.
Τα πράγματα στο εσωτερικό της Ελλάδας είναι σοβαρά. Και πέρα από την οικονομική διάσταση, προβάλλει όλο και καθαρότερα η στάση και η θέση της κυβέρνησης απέναντι στην τήρηση του Συντάγματος με τις συνεχείς αντισυνταγματικές κινήσεις και παραβιάσεις σ' όλη τη διαδικασία από την ψήφιση του Μνημονίου, από τον περιορισμό και την κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων στο Ασφαλιστικό και το Εργασιακό και από την παράκαμψη έως κατάργηση του ρόλου της Βουλής και των θεσμοθετημένων από το Σύνταγμα οργάνων.
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ