Συχνά ακούγεται τελευταία ότι με την υπαγωγή της Ελλάδας στην τρόικα, που ολοκλήρωσε τη διαδικασία μετατροπής της σε οικονομικό προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, η χώρα έκλεισε τον κύκλο που άρχισε με τη μεταπολίτευση.
Κατά τη γνώμη μου, ο κύκλος που έκλεισε σήμερα άνοιξε πολύ πιο πριν, με το τέλος του εμφυλίου πολέμου, όταν μετά τη συντριβή της Αριστεράς άρχισε η διαδικασία μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο -γεγονός που είχε αναγκάσει ακόμη και την «Καθημερινή» να χαρακτηρίσει τη χώρα ως το «αθλιέστερον προτεκτοράτο». Τότε, άρχισε ένας κύκλος όπου η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα σαφές πολιτικό προτεκτοράτο της αμερικανικής ελίτ που είχε αναλάβει την ηγεσία του δυτικού στρατοπέδου, η οποία επέλεγε σε συνεργασία με το Παλάτι, που έπαιζε ρόλο τοποτηρητή της, το πολιτικό προσωπικό που θα ασκούσε κυβερνητική εξουσία. Ετσι, το ημι-ολοκληρωτικό καθεστώς που καθιερώθηκε μετεμφυλιακά διατηρήθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1960, όταν ο πόλεμος μεταξύ των εκπροσώπων της πολιτικής ελίτ, εξαιτίας της αναφανδόν στήριξης από το κατεστημένο της Δεξιάς σε βάρος του Κέντρου, οδήγησε στον Ανένδοτο, την πτώση της Δεξιάς, αλλά και στις πρώτες ρωγμές στο πολιτικό προτεκτοράτο που δημιουργούσε η δυναμική του πολιτικού και πολιτιστικού κινήματος που είχε ξεκινήσει «από κάτω» και οδήγησε στην «Ανοιξη» της δεκαετίας του '60, τα Ιουλιανά, και στη συνέχεια στη συντριβή του κινήματος αυτού από τη χούντα που εγκαθιδρύθηκε με το πράσινος φως της προστάτιδας δύναμης.
Αντίθετα, όμως, με τη δεκαετία του '50, οι διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες ήταν ώριμες στη δεκαετία του '70 για να δημιουργηθεί ένα νέο είδος άτυπου προτεκτοράτου που δεν θα χρειαζόταν να στηρίζεται σε στρατιωτικές χούντες, αλλά μόνο (στην ανάγκη-καλή ώρα!) σε κοινοβουλευτικές χούντες. Τα οικονομικά και πολιτιστικά θεμέλια αυτού του νέου τύπου προτεκτοράτου τέθηκαν με τη χουντική επταετία, όταν αναδύθηκε μια καταναλωτική κοινωνία που πολιτιστικά διαπνεόταν από το τρίπτυχο θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια. Παράλληλα, οι διεθνείς συνθήκες και κυρίως η ανάδυση της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς που έφερε η μαζική εξάπλωση ενός νέου φαινομένου, της πολυεθνικής επιχείρησης (που σήμερα ελέγχει την παγκόσμια παραγωγή και το εμπόριο), οδήγησε σε αυτό που ονομάστηκε «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», όπου -σε αντίθεση με την προηγούμενη περίοδο αμερικανικής μονοκρατορίας- τόσο η οικονομική όσο και η πολιτική εξουσία διαχέεται σε πολλά κέντρα πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής δύναμης, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε «υπερεθνική ελίτ». Θεμελιακή προϋπόθεση για την αποτελεσματική λειτουργία των πολυεθνικών και, επομένως, της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς είναι το άνοιγμα και η «απελευθέρωση» των αγορών, δηλαδή η ουσιαστική υπονόμευση των κοινωνικών ελέγχων που είχαν επιβληθεί στο παρελθόν στις αγορές κεφαλαίου, αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από την αγορά. Την «απελευθέρωση» αυτή επέβαλαν οι ελεγχόμενοι από την υπερεθνική ελίτ διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ κ.λπ.).
Στον ευρωπαϊκό χώρο, οι διευθυντικές ελίτ, και κυρίως η γερμανική, με τις συνθήκες Μάαστριχτ και Λισαβόνας, ανέλαβαν τη θεσμοποίηση στην Ε.Ε. του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών που, όπως μπορεί να δειχθεί ακόμη και με την ορθόδοξη οικονομική θεωρία, σε μια οικονομική ένωση ευνοεί τα ισχυρότερα μέλη (από άποψη ανταγωνιστικότητας) σε βάρος των ασθενέστερων. Ετσι, με την απόφαση των πολιτικών ελίτ μας (και τη συμπαράσταση της «φιλευρωπαϊκής», δηλαδή της ρεφορμιστικής, Αριστεράς), η Ελλάδα όχι μόνο εντάχθηκε πλήρως στην Ε.Ε., χάνοντας σταδιακά την οικονομική κυριαρχία της, πρώτα με την κατάργηση των κοινωνικών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων και στη συνέχεια στην αγορά εργασίας, αλλά και έχασε στη διαδικασία ακόμη και το νόμισμά της (βασική έκφραση της οικονομικής κυριαρχίας μιας χώρας). Τα κόμματα μάλιστα εξουσίας, με προεξάρχον το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, έπαιξαν βασικό ρόλο στην αναπαραγωγή της καταναλωτικής κοινωνίας που χρηματοδοτούσαν με τη συνεχή επέκταση του δανεισμού, όταν η ανάπτυξη νέων παραγωγικών μονάδων, αλλά και η επιβίωση των παλαιών δασμοβίωτων μονάδων και κλάδων έγιναν αδύνατες στο νέο θεσμικό πλαίσιο του άκρατου ανταγωνισμού. Αρκεσε κατόπιν η πρόσφατη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση για να λειτουργήσει σαν καταλύτης που θα έσκαγε τη μεταπολιτευτική αναπτυξιακή φούσκα και θα μετέτρεπε τη χώρα και σε τυπικό οικονομικό προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, με τους γερμανικούς «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» να το ομολογούν σχεδόν ρητά...
Αναπόφευκτα, η δημιουργία ενός τυπικού οικονομικού προτεκτοράτου θα οδηγούσε και σε ένα άτυπο πολιτικό προτεκτοράτο, αθλιότερο μάλιστα ακόμη και αυτού της δεκαετίας του '50, εφόσον, αντίθετα με αυτό, επιβλήθηκε αναίμακτα, μέσω της μετατροπής των περισσότερων πολιτών σε καταναλωτές. Η επιβεβαίωση της μετατροπής της χώρας σε πολιτικό προτεκτοράτο ήλθε με την πρόσδεση της χώρας στην αμερικανο-ισραηλινή «συνεργασία» που φανέρωσε η πρόσκληση από τον αρχηγό της κοινοβουλευτικής μας χούντας προς έναν εγκληματία πρωθυπουργό που δεν δίστασε πριν από λίγους μήνες να βάψει (για πολλοστή φορά) τα χέρια του με το αίμα άοπλων πολιτών και να κάνει πειρατεία σε ελληνικό πλοίο κακοποιώντας Ελληνες υπηκόους. Και αυτό, επειδή τόλμησαν να πλησιάσουν την περιοχή στην οποία οι σιωνιστές έχουν επιβάλει εδώ και δύο χρόνια ένα εγκληματικό εμπάργκο, που ακόμη και ο ΟΗΕ έχει καταδικάσει ως παράνομο, με στόχο τον στραγγαλισμό του λαού της Γάζας, που δεν ψήφισε τον εκλεκτό της υπερεθνικής ελίτ (και του «Γιωργάκη»), αλλά τη Χαμάς!
Οπως είναι γνωστό, το (εξ ορισμού) ρατσιστικό σιωνιστικό κράτος, που από την ίδρυσή του έπαιζε τον ρόλο του χωροφύλακα της Δύσης στη Μέση Ανατολή, έχει αναλάβει στην παρούσα δεκαετία τον ρόλο του «υπαρχηγού» των ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» στην περιοχή (δηλαδή στον πόλεμο ενάντια σε κάθε αντιστεκόμενο λαό στη Νέα Διεθνή Τάξη που ανέτειλε μετά την άνοδο της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και την κατάρρευση του «υπαρκτού»), τον οποίο διεξάγει η υπερεθνική ελίτ υπό τη στρατιωτική ηγεσία της αμερικανικής. Η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ στη μεταπολίτευση, και μέχρι τα μέσα περίπου της παρούσας δεκαετίας, προσπαθούσε να εκμεταλλευθεί την υποστήριξη του ελληνικού λαού προς τους αγωνιζόμενους αραβικούς λαούς και κυρίως τον παλαιστινιακό, ώστε να «πουλήσει» φιλία στον αραβικό κόσμο, τηρώντας κάποιες αποστάσεις από το εγκληματικό σιωνιστικό κράτος. Αλλωστε, ήταν οι αραβικές χώρες (και όχι το Ισραήλ!) που υποστήριζαν τις ελληνικές θέσεις στον ΟΗΕ στις συχνές προσφυγές για το Κυπριακό, ιδιαίτερα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Από τα μέσα όμως της δεκαετίας αυτής σημειώνεται μια ριζική στροφή στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της χώρας 1. Αποκορύφωση αυτής της στροφής ήταν η κοινή ελληνο-ισραηλινή άσκηση «Ενδοξος Σπαρτιάτης» το 2008, που αποτελούσε προσομοίωση μιας αεροπορικής επιδρομής στο Ιράν, την οποία μάθαμε από τους «New York Times». Μήπως η κοινοβουλευτική χούντα, πέρα από το πελώριο έγκλημα να μετατρέψει την Ελλάδα πάλι σε προτεκτοράτο, τώρα σχεδιάζει μαζί με το εγκληματικό σιωνιστικό καθεστώς συμμετοχή σε ένα νέο (τον πιο καταστροφικό μέχρι τώρα) πόλεμο ενάντια στο Ιράν - επειδή η τουρκική ελίτ δεν έχει καμία διάθεση να διαπράξει κάτι παρόμοιο;
1. Οπως εκδηλώνεται π.χ. με τη στελέχωση του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ - το επίσημο think tank του ελληνικού υπουργείου Αμυνας) από πανεπιστημιακούς «ειδικούς», που στην πραγματικότητα λειτουργούν ως απλοί προπαγανδιστές της στρατηγικής της υπερεθνικής ελίτ, προωθώντας με κάθε μέσο την ανάγκη άξονα Ελλάδας - ΗΠΑ - Ισραήλ και ιδιαίτερα την ανάπτυξη «ελληνο-αμερικανο-ισραηλινής αμυντικής συνεργασίας»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου