Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ
Ξαφνικά, την επαύριο του Δεκαπενταύγουστου, της Παναγίας, άνοιξαν δύο νέα μέτωπα από την κυβέρνηση.
Το ένα είναι τα σχέδιά της για τον νέο εκλογικό νόμο και το άλλο, η εσπευσμένη «αναβάθμιση» των σχέσεων με το Ισραήλ, η οποία φαίνεται πως κινείται σε σχεδιασμούς της αμερικανικής πολιτικής.
«Μεσούντος του θέρους», που θα έλεγαν και οι καθαρευουσιάνοι, λες και δεν έχει καημούς και σοβαρά προβλήματα η χώρα, ο λαός της, με την κρίση, όπως του την έχουν φορέσει, με τα προβλήματα από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την κρίση οι υπεύθυνοι (και για την ίδια την κρίση και για την αντιμετώπισή της), με το Μνημόνιο, με το ΔΝΤ και την παρέα του, με τη νεοφιλελεύθερη, κατοχική αλλά και «αντιεξουσιαστική» και «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, με την ακρίβεια, με την ανεργία, με τα συνεχή μείον στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων, με τα νέα προβλήματα στην Παιδεία, την Υγεία, την Ασφάλιση, με την εξαρτημένη «από το εξωτερικόν» κυβέρνηση, οι κρατούντες βρήκαν την ευκαιρία να προχωρήσουν στο πλαίσιο της προσφιλούς για τον πρωθυπουργό και τους συν αυτώ λεκτικής τακτικής των «ανατροπών».
Θερμές έως καυτές οι «ήσυχες μέρες του Αυγούστου», πιο θερμές όμως φαίνεται ότι είναι η κατάσταση και η πολιτική ατμόσφαιρα για την κυβέρνηση, με όλες τις συνέπειες από την πολιτεία και την πορεία της στο δεκάμηνο από τον περσινό Οκτώβριο και κυρίως εν όψει των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών σε σχεδόν τέσσερις μήνες. Οι συνέπειες τη φοβίζουν και την προβληματίζουν και, προφανώς, αναλογίζεται τι θα εισπράξει στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά τον περσινό θρίαμβό της.
Τα μαντάτα από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, που γίνεται διάψευση ελπίδων, απογοήτευση και οργή για τα ψεύδη και τις ανατροπές των υπεσχημένων, είναι δυσοίωνα.
Ερχονται, λοιπόν, μέσα σ' αυτό το κλίμα, τα σχέδια για την ανατροπή του εκλογικού συστήματος, τα οποία αποκάλυψε η Ελένη Δελβινιώτη στην «Ε» της περασμένης Δευτέρας, σχέδια τα οποία δεν συνάντησαν δυστυχώς τις αναμενόμενες σ' ανάλογες περιστάσεις αντιδράσεις κυρίως από ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες. Τα σχέδια αυτά δεν φαίνεται να συναντούν την επιδοκιμασία των άλλων κομμάτων. Και γιατί να συναινέσουν άλλωστε ώστε να εξασφαλιστεί η απαιτούμενη πλειοψηφία των 200 βουλευτών στη Βουλή, για να εφαρμοστεί ο νέος εκλογικός νόμος, όταν πρώτα απ' όλα δεν είναι δα και το πλέον σοβαρό ζήτημα στην πολιτική ζωή του τόπου.
Ονομάζονται «παραλλαγή του λεγόμενου γερμανικού μοντέλου, προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα», αλλά είναι μάλλον και στο σημείο αυτό ψευδεπίγραφη κι αυτή ακόμη η παραλλαγή, αφού δεν έχει σχέση με τον γερμανικό εκλογικό νόμο.
Τηρουμένων των αναλογιών, η εντύπωση που σχηματίζεται με την ανάγνωση των σχεδίων για τον νέο εκλογικό νόμο σε οδηγεί πίσω στο 1956 και στις εκλογές τότε με το τριφασικό εκλογικό σύστημα, πλειοψηφικό αλλού, αναλογική αλλού, ενισχυμένη αναλογική αλλού, όταν η τότε ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή είχε κερδίσει την πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών ενώ είχε πάρει μικρότερο ποσοστό από τη Δημοκρατική Ενωση.
Το πλειοψηφικό που εισάγεται τώρα για τις 180 έδρες στις αντίστοιχες μονοεδρικές περιφέρειες είναι σαφώς αντιδημοκρατικό μέτρο. Αποκλείονται από χέρι τα μικρότερα κόμματα, δηλαδή της Αριστεράς κυρίως, και ευνοούνται τα μεγάλα. Η αναλογικότητα, που προβλέπεται για τις άλλες 120 έδρες, σε καμιά περίπτωση δεν αποδίδει τις έδρες που αντιστοιχούν στο ποσοστό των κομμάτων. Αν προσθέσουμε το «μπόνους» των 40 εδρών στο πρώτο κόμμα και την προϋπόθεση του 3% για να εισαχθεί ένα κόμμα στη Βουλή, αντιλαμβανόμαστε πόσο ληστρικό υπέρ του πρώτου κόμματος είναι το προτεινόμενο σύστημα εις βάρος της έκφρασης της λαϊκής εντολής και της δημοκρατικής αντιπροσωπευτικότητας.
Τα προβλήματα της δημοκρατικής επιλογής των υποψηφίων μεγαλώνουν, καθώς για τους 120 θα ισχύουν λίστες των υποψηφίων και για τον καταρτισμό τους προφανώς τον κύριο λόγο, αν όχι τον αποκλειστικό ή τον καθοριστικό, θα έχει ο αρχηγός του κόμματος.
Οσον αφορά την άλλη «ανατροπή», στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής με την επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ισραήλ, οφείλουμε να την εξετάσουμε με τις κινήσεις της Τουρκίας, με τη στάση και την πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους και τη Γάζα, με την αμερικανική «προειδοποίηση» προς την Αγκυρα, με τη «στρατηγικής απόφασης» συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ, με την περίεργη όσο και μυστήρια προοπτική τού νέου άξονα στην περιοχή. Κι όλα αυτά με την αυξημένη παρουσία και τον αντίστοιχο ρόλο της Τουρκίας και κυρίως με την κατάσταση της Ελλάδας της πλήρους πολιτικής και οικονομικής εξάρτησής της, που δείχνει και τη σοβαρότητα των μικρομεγάλων διακηρύξεων του πρωθυπουργού της Ελλάδας για ενεργότερο ρόλο στη Μέση Ανατολή, αλλά και τα επικίνδυνα παιχνίδια στα οποία μπαίνει.
Τα πράγματα στο εσωτερικό της Ελλάδας είναι σοβαρά. Και πέρα από την οικονομική διάσταση, προβάλλει όλο και καθαρότερα η στάση και η θέση της κυβέρνησης απέναντι στην τήρηση του Συντάγματος με τις συνεχείς αντισυνταγματικές κινήσεις και παραβιάσεις σ' όλη τη διαδικασία από την ψήφιση του Μνημονίου, από τον περιορισμό και την κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων στο Ασφαλιστικό και το Εργασιακό και από την παράκαμψη έως κατάργηση του ρόλου της Βουλής και των θεσμοθετημένων από το Σύνταγμα οργάνων.
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου