Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Ανοιχτά επαγγέλματα με ανοιχτά τα πόδια;

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 30.ΙΧ.2010 stathis@enet.gr
Ακούω για καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα;! Και οι υπουργοί τρώνε μακάριοι τα βράδια στα καλά ρεστωράν;
Η κυβέρνηση αυτή έχει ήδη αρχίσει να καταρρέει, αλλά ως συνήθως θα το μάθει τελευταία...
Πριν από ενάμιση χρόνο ο κ. Παπανδρέου δήλωνε για το Ελληνικό: «Το ξεπούλημα των τελευταίων ελεύθερων χώρων που έχουν απομείνει στην πόλη αποτελεί μια εγκληματική πολιτική κι όχι μια αναπτυξιακή πολιτική».
Θα έλεγα ο Γιωργάκης ο Ψευτοθόδωρος, αλλά ο παλαιός εκείνος Ψευτοθόδωρος έλεγε πού και πού καμμιάν αλήθεια, για να τον αφήνουν να μπαίνει στο καφενείο να παίξει μια ξερή, μια πρέφα, αντιθέτως ο Γιωργάκης ο Β' Παπανδρέου ο Γ' ο Ψευτοθόδωρος, ψάχνω να βρω για κάτι να 'χει πει την αλήθεια και δεν βρίσκω.
Ελεγε, για παράδειγμα ότι θα αυξήσει τα κονδύλια για την παιδεία, τώρα τα μειώνει -έλεγε και τι δεν έλεγε, για τους μισθούς, τον ΦΠΑ, το χρέος, έλεγε και τι δεν έλεγε.
Ομως!
Βλέπω μερικούς από σας εκεί πίσω, στο τελευταίο θρανίο, να μην ενοχλούνται και τόσο! Τι έγινε, παίδες; το συνηθίσαμε το δούλεμα; Συνηθίσαμε την ευτελή μας έκπτωση;
Δεν λέω για αυτούς που δικαιολογούν τα ψέματα και τις λοιπές κυβερνητικές αθλιότητες ως αναγκαία κακά ή ως καλά και συμφέροντα - αυτοί είναι εθελοντές ραγιάδες, αυτοί βλέπουν τη δημοκρατία εγωιστικά, ως ιδιώτες (ήγουν ηλίθια) το κόμμα τους δουλικά και το κράτος ωσάν λάφυρο. Λέω για σας που, τόσα χρόνια τώρα, έχετε βάλει νερό στο κρασί σας και θεωρείτε τα ψέματα (τα αλλεπάλληλα ψέματα) ως κάτι σχεδόν το φυσιολογικό στον πολιτικό βίο, εσάς εννοώ, που, κουρασμένοι, κρύβεστε πίσω απ' τις γενικεύσεις, «όλοι ψέματα λένε», κι έτσι όταν ένας συγκεκριμένος πολιτικός πιάνεται ψευδόμενος, το καταπίνετε κάθε φορά κι αυτό μαζί μ' όλα τα άλλα.
Κι έτσι όταν σας μιλούν, σας λένε ό,τι να 'ναι, ό,τι θέλουν, χωρίς καμμία συναίσθηση συνέπειας! ή κόστους...
Οταν ένας μέλλων πρωθυπουργός χαρακτηρίζει μια πολιτική ως «εγκληματική» κι ύστερα ως πρωθυπουργός την ασκεί, τότε είναι εγκληματίας.
Βαρειά κουβέντα;
Οι μπαρούφες που μας λένε, δεν είναι βαρειές κουβέντες;
Πότε θα δώσετε του κ. Πρωθυπουργού να καταλάβει ότι δεν μπορεί να λέει συνεχώς ψέματα; -όταν θα φρίξουν απ' το θράσος σας τα παπαγαλάκια που τον προστατεύουν;- τότε θα 'ναι αργά...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

μη γελάς με τους σαλτιμπάγκους, φέρουν Δαναούς ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 29.ΙΧ.2010 stathis@enet.gr
Πάει η μπαρούφα σύννεφο: «πράσινες ένοπλες δυνάμεις» - μήπως και προσκοπάκια με πράσινους μπερέδες;..
...μήπως και μεραρχία τεθωρακισμένων ΜΚΟ «ο ελληνόφωνος πρόεδρος της ΔΕΘ»; μήπως και ειδική ταξιαρχία ανορθόδοξου πολέμου ο «Κακός Λύκος ο Οικολόγος»; Μια χαρά πάμε...
Στη χαρά του Νταβούτογλου...
........................................
Κι απ' την άλλη: χρειάστηκε να περάσουν 30 χρόνια για να παραδεχθεί επισήμως Υπουργός, ο κ. Μπεγλίτης, ότι μέγα μέρος των εξοπλισμών πήγαινε για τον γάμο του Καραγκιόζη, προκειμένου να πλουτίζουν αυτοί που μας έφαγαν τα λεφτά.
Ονοματάκια; Δεν τίθεται θέμα! διότι είναι οι ίδιοι που συνεχίζουν να συναγελάζονται με τη σημερινή κυβέρνηση, να παίρνουν παραγγελίες, να παίρνουν μίζες και να χειροκροτούν ενθουσιασμένοι τις χαζομάρες για «πράσινες ένοπλες δυνάμεις»...
Εχει δίκιο ο κ. Πάγκαλος όταν λέει ότι «όλοι τα φάγαμε τα λεφτά», κατ' αρχήν εις ό,τι αφορά τον εαυτόν του  κι ύστερα, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, δεν του στέκεται δύσκολο να φθάσει στη «συλλογική ευθύνη» τού «όλοι».
Δεν είναι φρικτό ούτε φασιστικό, είναι άλλωστε γνωστόν ότι, ο κ. Πάγκαλος συχνά δεν ξέρει τι λέει, όπως τότε που αποκάλεσε τους Γερμανούς συλλήβδην «γίγαντες με μυαλό νάνου» (έτσι χαρακτήριζαν τους ναζί) -για να αναγκασθεί στη συνέχεια κατά διαταγήν του Ανδρέα να ζητήσει συγγνώμη- γονατιστός, δεν δυσκολεύθηκε.
Για τίποτα ουδέποτε δυσκολεύθηκε ο κ. Πάγκαλος.
Ούτε όταν βδελυσσόταν (με δημόσιες δηλώσεις του) τον σημερινό του πρωθυπουργό.
Δεν θα ήταν λοιπόν σημαντικό να μέμφεται για φαυλότητα τους Ελληνες (συλλήβδην) ο κ. Πάγκαλος, αν ο ίδιος δεν αποτελούσε το σήμα κατατεθέν για το ήθος που διατρέχει το κόμμα του (εφ' όσον σε εκατό περιπτώσεις ιταμότητας δεν τον έχει αποκηρύξει), αν ο ίδιος δεν ήταν το έμβλημα του ξεπεσμού της δημοκρατίας -να φτύνει αβασάνιστα και για την πλάκα του ο εκλεγόμενος τους εκλέγοντες.
*****
Αλλά για αυτήν τη φαυλότητα που κατηγορεί τους Ελληνες ο κ. Πάγκαλος, μπορεί να 'χει άδικο όταν αναφέρεται σε αυτούς με προσβλητικές φασιστικές γενικεύσεις (όλοι), πλην όμως έχει δίκιο (περί αυτήν τη φαυλότητα) σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις: τη σύζυγό του και την κόρη του!
Στις οποίες, ως φαίνεται, ο κ. Πάγκαλος καταλογίζει την ακόμα χειρότερη από τη «συλλογική ευθύνη», «οικογενειακή ευθύνη» - ο πάτος του φασισμού.
Διότι, απ' όσα είναι ήδη γνωστά, οι δύο κυρίες πίεζαν τον κ. Πάγκαλο (τον τιμητή) να τις διορίσει, κι εκείνος υπέκυψε. Τις διόρισε!
Τι να έκανε; να αντιμετώπιζε τη φαυλότητα αυτών των πιέσεων προς διορισμόν εσαεί;
Διόρισε συνεπώς τις δύο κυρίες μετακλητές υπαλλήλους στο υπουργείο Εξωτερικών, το 1994, όταν υπουργός στο ίδιο υπουργείο ήταν ο ίδιος.
Ουδέν το μεμπτόν, ακόμα κι αν δεν ήταν ηθικό, ήταν νόμιμο. Και αποδοτικό. Διότι για τον μήνα Μάρτιο, φέρ' ειπείν, εκείνης της χρονιάς (του 1994) εκτός απ' τον μισθό τους οι δύο κυρίες έλαβαν για υπερωρίες, με εντολή αυτού του ιδίου (του κ. Πάγκαλου δηλαδή) την πρόσθετη αμοιβή τους για 40 ώρες απογευματινής εργασίας, για 30 ώρες νυχτερινής εργασίας
και για 20 ώρες εργασίας κατά τις εξαιρέσιμες (ου μην και αργίες).
Σύνολο 90 ώρες υπερωρίες η κάθε μια κυρία τον μήνα! Δηλαδή περίπου τέσσερις ώρες υπερωρία την ημέρα! Ητοι η κυρία Χριστίνα Χριστοφυλάκη και η κυρία Αριάδνη Παγκάλου δούλευαν 12 ώρες καθημερινώς...!
Είναι αξιοθαύμαστον το ότι επέζησαν...
..............................................
Είναι θλιβερό, ένας πολιτικός να βρίζει τον λαό ότι τον οδήγησε στη φαυλότητα, υποχρεώνοντάς τον να διορίζει τα «δικά μας παιδιά» (τα πράσινα οι μεν, τα γαλάζια οι δε) και θλιβερότερο να 'χει διορίσει ο ίδιος το δικό του πρώτος και καλύτερος -που λέει ο λόγος, διότι ο κ. Πάγκαλος πρώτος και καλύτερος είναι μόνον στην αμετροέπεια και το παραγοντιλίκι. Ουδέν σπουδαίο έργο αφήνει πίσω του -να λέμε «αυτό το έφτιαξε ο Πάγκαλος», «αυτό το σκέφθηκε ο Πάγκαλος», «αυτό το πρότεινε ο Πάγκαλος», παρά μόνον ύβρεις. Κατά πάντων. Και κυρίως κατά των συντρόφων του (η αντίδραση του κ. Κακλαμάνη είναι ενδεικτική). Είναι καιρός να τελειώνει ο δημόσιος βίος με έναν άνθρωπο που εμπορεύεται τον κυνισμό του για ειλικρίνεια, που τον χαϊδεύουν τα παπαγαλάκια, όταν μιλούν για «τον ιδιαίτερο τρόπο που εκφράζεται ο Πάγκαλος» κι άλλα συναφή παρόμοια.
Τα άδοξα στερνά του κ. Πάγκαλου θυμίζουν έντονα τον πολύν εκείνον Λούκουλλο. Ρωμαίος εκ Ρωμαίων, δηλαδή πολιτικός από τζάκι, ο Λούκουλλος, στα νειάτα του διακρίθηκε· γενναίος, ριψοκίνδυνος αλλά και σώφρων, στρατηγικός, φιλόδοξος. Ωσπου, κάποια στιγμή μεσήλιξ, διαπίστωσε ότι θα 'ναι πάντα δεύτερος. Πάμπλουτος καθώς ήταν απ' τη λαφυραγώγηση της ελληνιστικής Ανατολής, έφτιαξε ένα θαυμάσιο παλάτι μέσα στην Πόλη με τεράστιους κήπους και μπεκρούλιαζε όλη μέρα, καλώντας κάθε φορά τη μισή Ρώμη στα περίφημα φερώνυμα δείπνα του. Παραιτημένος από κάθε τι που σχετιζόταν με την dignitas, την αξιοπρέπεια, τη δημόσια αρετή, πάχυνε και πάχυνε και πάχαινε. Λένε πολλοί ότι ο Λούκουλλος έσκασε απ' το πολύ φαΐ-μύθος! Ο Λούκουλλος έσκασε απ' τον καϋμό του για την περιφρόνηση των Ρωμαίων. Οι οποίοι, πήγαιναν στους κήπους του, έτρωγαν, έπιναν και ύστερα τον έφτυναν.
Διότι, στο κάτω-κάτω, Ρωμαίοι ήταν.
Θα μου πείτε ότι σήμερα οι Ρωμαίοι είναι Ρωμιοί.
Σωστόν! αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε γίνεται ο πληβείος τούρκος...!
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Προς τα πού μας πάνε

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Τα λεφτά τα φάγαμε μαζί γιατί σας διορίζαμε, απεφάνθη ο Θ. Πάγκαλος, τη στιγμή που ένας ολόκληρος λαός «βράζει στο ζουμί» της οργής του και η απελπισία διαχέεται και διαβρώνει την κοινωνία
Βαρύ, σκοτεινό, καταθλιπτικό το κοινωνικό κλίμα στη χώρα. Στην «Ελλάδα του Μνημονίου» που μας υποχρέωσε να ζούμε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες, νέοι δεν έχουν ζήσει χειρότερες εποχές εδώ και τουλάχιστον μισόν αιώνα. Ενας λαός ολόκληρος βράζει στο ζουμί της οργής του - ο καθένας μόνος του, για την ώρα. Η απελπισία διαχέεται και διαβρώνει την κοινωνία. Σε λίγους μήνες, όπως όλα δείχνουν, ενδέχεται ακόμη και τυχαία γεγονότα να είναι σε θέση να προκαλέσουν κοινωνική ανάφλεξη. Ιδίως μόλις επεκταθεί περισσότερο το ήδη σημειούμενο κύμα απολύσεως.
Εκρηκτικό το διεθνές κλίμα. Εξαιρετικά ανήσυχος είναι ακόμη και ο Ντομινίκ Στρος - Καν, ο διευθυντής του απεχθούς ΔΝΤ. «Οσο λιγοστεύει η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, οι άνθρωποι ενδέχεται να στραφούν σε μη παραγωγικές ή και βίαιες δραστηριότητες που πιθανόν να οδηγήσουν στην αστάθεια, στην κατάρρευση της δημοκρατίας, ακόμη και στον πόλεμο» δήλωσε στη συνδιάσκεψη του Οσλο με θέμα την αντιμετώπιση της ανεργίας.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν δείχνει να βασανίζεται από τέτοιους προβληματισμούς. Εχει πολύ πιο απλές και βολικές για την ίδια απαντήσεις. «Η απάντηση στην κατακραυγή του κόσμου, πώς τα φάγατε τα λεφτά, είναι επειδή διορίζαμε!» δήλωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος.
«Τα λεφτά τα φάγαμε μαζί! Σας διορίζαμε για χρόνια, ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης δημόσιου χρήματος», ισχυρίστηκε. Εξοχη λογική! Φταίει πρωτίστως ο κοσμάκης που ζήταγε δουλειά και η... καλή καρδιά των πολιτικών που υποχωρούσαν και διόριζαν!
«Ανοησίες» τα σκάνδαλα δηλαδή με τα δισεκατομμύρια που φαγώθηκαν στην υπόθεση Ζίμενς, τα δομημένα ομόλογα, τα στημένα παιχνίδια του Χρηματιστηρίου, το Βατοπέδι, τις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων και τόσα άλλα. Κανένα οικονομικό πρόβλημα δεν προκάλεσαν αυτά. Αλλωστε, κατά τον υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αυτήν την εποχή τη λύση του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδας την αποτελεί η... περαίωση! Αφού λεηλάτησαν τους μισθούς των εργαζομένων και τις συντάξεις των ηλικιωμένων, ήρθε η ώρα να «γδάρουν» και τους μικρομεσαίους.
Οσα έλεγε για την περαίωση ο ίδιος ο Γ. Παπακωνσταντίνου προ διετίας, όταν το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν ακόμη στην αντιπολίτευση, ακούγονται τρομερά διασκεδαστικά σήμερα. Απολαύστε: «Η περαίωση δεν είναι απλώς ένα εκβιαστικό χαράτσι της κυβέρνησης. Είναι η ομολογία αποτυχίας της στη φορολογική πολιτική της. Επειδή δεν μπορεί να πιάσει τους φοροφυγάδες, επιβάλλει ένα γενικό μέτρο κι όποιον πάρει ο χάρος! Οποιαδήποτε φορολογικά μέτρα τέτοιου είδους έχουν βραχυπρόθεσμα έσοδα για το Δημόσιο, είναι όμως δυναμίτης για την ορθολογικοποίηση του φορολογικού συστήματος» έλεγε τότε. Και κάνει ακριβώς αυτά! Αυτό σημαίνει συνέπεια...
Εχει τη ΓΣΕΕ στην «τσέπη» όμως η κυβέρνηση γι’ αυτό και αισθάνεται ότι μπορεί να λέει και να κάνει οτιδήποτε επιθυμεί. «Υπευθυνότητα» τουλάχιστον... υπουργού επέδειξε σε δηλώσεις του στο Ρόιτερς ο πρόεδρος της εργατικής συνομοσπονδίας Γιάννης Παναγόπουλος! «Δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στις σκληρές πολιτικές που προβλέπει το Μνημόνιο με την ΕΕ και το ΔΝΤ και οι οποίες έχουν εφαρμοστεί» απεφάνθη. Ως εκ τούτου, «δεν υπάρχουν σχέδια για γενική απεργία στο προσεχές μέλλον» τόνισε.
Η οικονομία σε καλά χέρια, λοιπόν. Τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί με τον Πάγκαλο, λεφτά θα βρει ο Γ. Παπακωνσταντίνου με την περαίωση και ηγέτης της συνδικαλιστικής διαμαρτυρίας ο Γ. Παναγόπουλος με σύνθημα «Ζήτω το Μνημόνιο, κάτω οι απεργίες»! Μπορούμε να ξεχάσουμε την οικονομική κρίση.
Ούτε τα εθνικά θέματα αποτελούν πλέον πηγή ανησυχίας. Ακόμη και όλοι εκείνοι που δεν εμπιστεύονται τον πρωθυπουργό, π.χ. στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, από εδώ και πέρα μπορούν να κοιμούνται ανέμελοι. Χαράς ευαγγέλια! Επιβεβαιώθηκε η είδηση του «Εθνους της Κυριακής» ότι κατόπιν εντολής του Γ. Παπανδρέου, την εκπροσώπηση της Ελλάδας σε μυστικές διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια ανέλαβε ο... Αλεξ Ρόντος!
Τίτλοι τέλους.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Σοσιαλφιλελεύθερη και μεταμοντέρνα «Αριστερά»

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos
Ενώ η κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ προχωρά αδίστακτα στο άνοιγμα κάθε αγοράς στις πολυεθνικές (με τελευταία αυτή των μεταφορών) και -όπως προανήγγειλε ο «Γιωργάκης»- απώτερος στόχος είναι το ξεπούλημα κάθε περιουσιακού στοιχείου του Δημοσίου (συμπεριλαμβανομένης της μετατροπής περιοχών όπως το Ελληνικό σε άθλια Λας Βέγκας!), οι λαϊκές αντιδράσεις εξακολουθούν να είναι αποσπασματικές.
Και αυτό, γιατί η χούντα αφήνεται ανενόχλητη από τους εργατοπατέρες να «σαλαμοποιεί» το λαϊκό κίνημα κατά των μέτρων (μια οι λιμενεργάτες, μετά οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι φορτηγατζήδες, οι σιδηροδρομικοί κ.ο.κ.), ενώ, βέβαια, αν αντιμετώπιζε κοινή δράση από τα λαϊκά στρώματα που πληρώνουν σήμερα το χρέος, πιθανώς θα είχε ήδη χρειαστεί -μαζί με την τρόικα που εκπροσωπεί τη διεθνή αγυρτεία των τραπεζιτών- τα ελικόπτερα που χρησιμοποίησαν στην αντίστοιχη περίπτωση η αργεντινέζικη ελίτ και το ΔΝΤ. Στο μεταξύ, η κοινοβουλευτική χούντα μετατρέπεται ταχύτατα στο ημι-ολοκληρωτικό καθεστώς που έχω περιγράψει, ψηφίζοντας «εν κρυπτώ, σε τμήμα θερινών διακοπών και χωρίς καμιά ιδιαίτερη εξήγηση», τη μετατροπή των διαδηλωτών εναντίον της σε «τρομοκράτες» (με τις συνεπαγόμενες εξοντωτικές ποινικές κυρώσεις), είτε πρόκειται για τους σιδηροδρομικούς και τους φορτηγατζήδες, που «διαταράσσουν την ασφάλεια των συγκοινωνιών», είτε για φοιτητές που σπάνε τα τζάμια τραπεζών κ.λπ. Και όλα αυτά, χωρίς η χούντα αυτή να έχει την παραμικρή νομιμοποίηση, εφόσον ποτέ δεν έθεσε στην κρίση του λαού τα συγκεκριμένα κτηνώδη μέτρα, που αλλάζουν ριζικά τη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας, τα οποία η ίδια «αποφασίζει και διατάσσει», ενώ τα μέλη του λόχου της απλά τα ψηφίζουν για να μη χάσουν το περιπόθητο (και κερδοφόρο) «βουλευτιλίκι» ή «υπουργιλίκι». Περιττό να σημειωθεί ότι όταν αντιμετωπίζουμε παρόμοιο «σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας», που παραβιάζει (έστω άτυπα) θεμελιακούς κανόνες ακόμη και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», τότε τίθεται θέμα για ποιους «νόμους» και «Συντάγματα» μιλάμε.
Αλλά το επόμενο εύλογο ερώτημα είναι «η Αριστερά τι κάνει;» Στην πραγματικότητα, όμως, δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει ενιαία Αριστερά. Αρχικά, πρέπει να γίνει η διάκριση μεταξύ ρεφορμιστικής και αντισυστημικής Αριστεράς, που δεν γίνεται με βάση το κριτήριο τρόπου κατάκτησης της εξουσίας (το παλαιό δίλημμα «ρεφορμισμός ή επανάσταση»), αλλά με βάση τους στόχους και τη στρατηγική της. Με βάση αυτό το κριτήριο, ιστορικά, η ρεφορμιστική Αριστερά περιελάμβανε το τμήμα εκείνο της Αριστεράς που επιδίωκε την κοινωνική αλλαγή, είτε μέσα από την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας και «μεταρρυθμίσεις από τα πάνω» (π.χ. τα παλαιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) είτε μέσα από τη δημιουργία αυτόνομων από το κράτος βάσεων εξουσίας, που θα πίεζαν τις ελίτ για «μεταρρυθμίσεις από τα κάτω» (κινήσεις της «κοινωνίας των πολιτών», τα διάφορα μονοθεματικά κινήματα π.χ. φεμινιστικά, οικολογικά, ταυτότητας κ.λπ.). Σε αντίθεση με αυτή την Αριστερά, αναπτύχθηκε η αντισυστημική Αριστερά, που εκινείτο με βάση ένα καθολικό πολιτικό πρόταγμα και στρατηγική ανατροπής του «συστήματος», όπως αυτό εκφράζεται με τους κύριους θεσμούς της νεοτερικότητας, την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και το πολιτικό συμπλήρωμά της στην αντιπροσωπευτική «δημοκρατία». Δεδομένης, μάλιστα, της ιστορικής αποτυχίας της ρεφορμιστικής Αριστεράς, που έδειξε η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας και η ανατροπή σχεδόν όλων των σημαντικών κοινωνικών κατακτήσεων, μια νέα αντισυστημική Αριστερά ανατέλλει σήμερα, που έχει διδαχθεί τα ιστορικά μαθήματα του 20ού αιώνα.
Φυσικά, διαφοροποιήσεις υπάρχουν και μέσα στη ρεφορμιστική και την αντισυστημική Αριστερά. Ετσι πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ σοσιαλφιλελεύθερης «αριστεράς», που άμεσα στηρίζει τις ελίτ και τα ληστρικά μέτρα, και της υπόλοιπης ρεφορμιστικής Αριστεράς, που τα επικρίνει αλλά χωρίς συνήθως να προτείνει βάσιμη εναλλακτική λύση. Τυπικό παράδειγμα της πρώτης περίπτωσης είναι η στήριξη των εγκληματικών μέτρων ως «αναπόφευκτων», με βάση το αστήρικτο επιχείρημα ότι χωρίς τα μέτρα αυτά θα έπρεπε να γίνει άμεση στάση πληρωμών, με κατάληξη τη γνωστή καταστροφολογία, εάν βγαίναμε από την ΟΝΕ (την οποία όμως προτείνουν ακόμη και διεθνείς ορθόδοξοι οικονομολόγοι ως τη μόνη εναλλακτική λύση για την αποφυγή των ληστρικών μέτρων!) και την Ε.Ε. (που πρότεινε εμπεριστατωμένα η στήλη και ρεύματα της αντισυστημικής Αριστεράς). Και, φυσικά, δείχνει είτε ασυγχώρητη άγνοια είτε εσκεμμένη αποσιώπηση απόψεων, όπως αυτές που έχουν διατυπωθεί από τη στήλη αυτή, ο ισχυρισμός ότι δεν έχουν δοθεί απαντήσεις σε παρόμοια ερωτήματα. Μοιραίο, επομένως, το γελοίο συμπέρασμα... παγκαλικού τύπου ότι «όλοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα έχει στις τωρινές συνθήκες χάσει την αυτονομία της, δεν αντιλαμβάνονται πως η τυχόν έξοδός μας από την Ε.Ε. θα οδηγούσε στον τύπο της αυτονομίας που η Αλβανία έχει σήμερα ή, ακόμη χειρότερα, αυτή που είχε επί Χότζα»,1 όπου προφανώς ανήκουν η Ισλανδία, η Νορβηγία κ.λπ.
Οσον αφορά την υπόλοιπη ρεφορμιστική Αριστερά, ένα σημαντικό μέρος της προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το πολιτικό κενό που άφησε η μετάλλαξη των παλαιών σοσιαλδημοκρατών σε σοσιαλφιλελεύθερους (τύπου ΠΑΣΟΚ), προτείνοντας... κεϊνσιανές λύσεις. «New Deal» «και άλλα παραμύθια», που είναι εντελώς άσχετα με τη σημερινή διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Ενα άλλο μέρος της μιλά γενικά και αόριστα για την «Αριστερά του 21ου αιώνα», ή την «Αριστερά των κινημάτων», επικαλούμενη και το πολύ... διαφωτιστικό σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Ωστόσο, είναι φανερό ότι η έλλειψη ενός κοινού αντισυστημικού στόχου που χαρακτηρίζει αυτή τη «μεταμοντέρνα Αριστερά» (πέρα βέβαια από τον ασαφή και απλά αρνητικό στόχο «ενάντια στον καπιταλισμό»), σε συνδυασμό με τη σύνθεση τέτοιων συμμαχιών, που συνήθως αποτελούνται από ετερογενή κινήματα με αντικρουόμενους στόχους, αναπόφευκτα οδηγεί στον πολυπερπατημένο δρόμο των ρεφορμιστικών πολιτικών, που είναι βέβαια εντελώς ανεπαρκείς για να αντιμετωπίσουν την πολυδιάστατη κρίση, την οποία δημιούργησε η σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Με άλλα λόγια, η μεταμοντέρνα ρεφορμιστική αριστερά δεν είναι σε θέση να εγείρει αιτήματα ριζοσπαστικά, όπως η έξοδος από την Ε.Ε., που απαιτούν οι συνθήκες για την έξοδο από την κρίση, εφόσον, σε τελική ανάλυση, στηρίζεται στον «ελάχιστο κοινό παρονομαστή» των συνιστωσών της. Γι' αυτό και το «μαξιμαλιστικό» αίτημα που κάποιοι θέτουν μέσα σε αυτή (έξοδος από την ΟΝΕ και παύση πληρωμών), όπως έχω δείξει, είναι ανεφάρμοστο μέσα στην Ε.Ε.!
Αλλά και στην αντισυστημική Αριστερά υπάρχουν παρόμοιες διαφοροποιήσεις, μεταξύ, από τη μια μεριά, της κομμουνιστογενούς Αριστεράς, που εμπνέεται από το γνωστό καθολικό πρόταγμα και η οποία, γενικά, θέτει θέμα εξόδου από την Ε.Ε. (παρ'όλο που κάποια ρεύματα σε αυτήν μιλούν για «καπιταλιστική απεξάρτηση» που την παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες) και, από την άλλη, της ελευθεριακής. Φυσικά, και στην τελευταία, επίσης, υπάρχουν διαφοροποιήσεις, ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη εισαγωγή μεταμοντέρνων ρευμάτων, που εμφανίζονται ως «αντιεξουσιαστικά», τα οποία, αδυνατώντας να δουν την άμεση δημοκρατία σαν καθολικό πρόταγμα, την προτείνουν ουσιαστικά σαν... διαδικασία που προκύπτει μέσα στα «κινήματα» και, αναπόφευκτα, καταλήγουν στο ίδιο «μαξιμαλιστικό αίτημα» με τη μεταμοντέρνα ρεφορμιστική Αριστερά...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Συνέντευξη Παπανδρέου από Πανούση

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Μαντουβάλα Μάντολες

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 24.ΙΧ.2010 stathis@enet.gr

«Το ΠΑΣΟΚ, αναγνωρίζοντας την οριακή κατάσταση που επικρατεί και στο λεκανοπέδιο, ιδιαίτερα στο λεκανοπέδιο, προχώρησε πρόσφατα, με θάρρος και ευθύνη, στην πρόταση για μετατροπή ολόκληρου του χώρου του Ελληνικού, σε ένα από τα μεγαλύτερα μητροπολιτικά πάρκα της Ευρώπης,
με πράσινο και υποδομές που θα υποστηρίξουν το πάρκο, θα είναι περιβαλλοντικά και ενεργειακά φιλικές και, μόνο, όπως είπαμε, για την εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος και όλων των πολιτών του λεκανοπεδίου» είπε, έλεγε,
ο κ. Γ. Παπανδρέου, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι ύστερα πάσαρε το Ελληνικό στους Εμιροσεΐχηδες ως Πρωθυπουργός. 
Η ευκολία με την οποίαν ο άνθρωπος αυτός λέει ψέματα είναι εκπληκτική.
Αλλά είναι ακόμα εκπληκτικότερη η ευκολία με την οποίαν αποδέχονται αυτά τα ψέματα πολλοί πολίτες είτε ως «αναγκαίον κακό» είτε ως ευκαιρία να κονομήσουν (άλλοι) κι αυτοί -οι πολίτες- να «ζουν» το φαινόμενο παρακολουθώντας το σε εκπομπές της τηλεόρασης ή στα λάιφ στάιλ περιοδικά.
Εξοχα!
Ομως, πρέπει να παραδεχθούμε ότι τα καζίνα είναι ο ορισμός της παραγωγικής ανάπτυξης
μαζί δε με τα απελευθερωμένα (απ' τη σκλαβιά της ηθικής) «φρουτάκια», το «στοίχημα» κι εν γένει τον γεωμετρικώς εξαπλούμενο τζόγο (σε μία ήδη τζογαδόρικη χώρα), συναποτελούν το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού προς την επανάσταση του αυτονόητου.
Μάλιστα, στο πλαίσιο αυτής της επανάστασης, θα πρότεινα να επιτρέπεται απ' το επόμενο καλοκαίρι η πρόσβαση στις παραλίες του Ελληνικού
μόνον σε όσα παιδάκια ξέρουν πόκερ (κούκο μονό και διπλό, χαρακίρι ή σταυρό με τέσσερα πιπίνια) και σε όσα κοριτσάκια διαθέτουν το απαραίτητο κωλαράκι για στρηπ ντανς.
Καμμιά αξιοπρέπεια;
Φέρτε φράγκα κι ας είναι και από ηρωίνη;
Βεσπασιανό το μέλλον των παιδιών;
Εβλεπα χθες στην οθόνη γνωστόν τηλεοπτικόν ανθυποαστέρα χάχακα και χαχαμίκο, να του τρέχουν τα σάλια από το στόμα του που μιλούσε σαν πιράνχας κι έλεγε για τα λεφτά που θα φέρουν οι Εμίρηδες.
Ούτε τσίπα ούτε νιονιό.
Αυτή είναι η ανάπτυξη; πίσω ολοταχώς στην Ψωροκώσταινα του 1960 που ήλπιζε στα απόνερα απ' την πισίνα του σεΐχη στο Καβούρι και στα ψίχουλα απ' τον λατζέρη μπάρμπα στο Αμέρικα;
Η μικρή (μεγάλη) μακρά ιστορία, το χρονικό, του Ελληνικού δείχνει πόσο όμοιοι είναι οι πολιτικοί του δικομματικού μας μονοκομματισμού.
Εν αρχή, ο κ. Σημίτης διεκήρυξε ότι το όλον Ελληνικό θα γίνει πάρκο. Στη συνέχεια οι χωροταξικοί υπουργοί του άρχισαν να περικόπτουν στρέμματα για αλλότριες χρήσεις (πάντα «αναπτυξιακές»), στην αρχή 10%, ύστερα 15%, ύστερα 30% (πες 50% να 'σαι μέσα).
Ως αντιπολίτευση ο κ. Καραμανλής οίκτιρε τον κ. Σημίτη κι έταζε ότι ο ίδιος θα κρατήσει το Ελληνικό, ως πάρκο, αλώβητο έως στρέμματος.
Οταν ήρθε εν τη βασιλεία του ο κ. Καραμανλής κι επειδή αρχή άνδρα δείκνυσι, άρχισε ο κ. Σουφλιάς να κόβει 10%, 15%, 30% (πες 50%) και βλέπουμε.
Εξαλλος ο Γιωργάκης, ως αντιπολίτευση τότε, έσκιζε τα ιμάτιά του και διεκήρυσσε ότι το πάρκο όταν έρθει ο ίδιος στα πράγματα θα μείνει ακέραιο! τελεία και παύλα! (Με ένα κόμμα ανάμεσα
το κώμα στο οποίον έχουμε περιπέσει και δεν τους παίρνουμε με τις πέτρες για τα αλλεπάλληλα ψέματά τους επί παντός του επιστητού).
Τώρα ο Γιωργάκης
σαν να βρήκε το Ελληνικό κληρονομιά απ' τον πατέρα του το πασάρει στους Καταριανούς, μάλλον ζητώντας και τον έπαινο, ότι ο ίδιος, ή ο κυρ Παμπούκης, ή ο κυρός Νικολάκης πούλησαν το Βόσπορο στους Γενουάτες και φέρνουν λεφτά στο κράτος για να ξεχρεώσει τους Βενετούς...
(Ελ)λάς Βέγκας
(Υπό την σκιάν του Ρουμελί Χισάρ)...

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

υπό το Υπουργείον του διά βίου αβιωτου ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 23.ΙΧ.2010 stathis@enet.gr
«Γερασμένες» βρίσκει τις Τράπεζες ο κ. Χρυσοχοΐδης. Η αφεντιά μου, πάλι, τις βρίσκει εύρωστες και θαλερές - μια χαρά μας πίνουν το αίμα............................................
Αν όμως, παρά το αιματάκι μας, αυτά τα βαμπίρ δεν αισθάνονται και τόσον καλά, δεν μένει παρά να παραξενευτούμε. Δεν είναι η Κορωνίς της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας οι Τράπεζες; Αυτή η ίδια η Ιδιωτική Πρωτοβουλία δεν τις... κρατικοποιεί όταν καρκινοβατούν; Με τα δικά μας λεφτά δεν πληρώνουμε τα σπασμένα τους- τα λεφτά που μας φάγανε δηλαδή; Πού είναι το πρόβλημα;
Στο βιβλίο των επισκεπτών στη Wall Street ο κ. Παπανδρέου έγραψε ότι «προσβλέπει στη συνεχή συνεργασία μας (σ.σ. ποιων; της Wall Street με τη Σοσιαλιστική Διεθνή;) για να κάνουμε αυτόν τον κόσμο πιο δίκαιο και πιο ισότιμο»!
Οντως, άλλη έννοια η Wall Street δεν έχει, πάρεξ να κάνει τον κόσμο πιο δίκαιον και πιο ισότιμο..!
Για άλλη μια φορά ο κ. Παπανδρέου δεν είναι αδυσώπητος μόνον με τις λέξεις, αλλά με τις ίδιες τις έννοιες...
Ο άνθρωπος που είναι εναντίον των μέτρων που πήρε...
Ο άνθρωπος που εύκολα θα διαδήλωνε εναντίον του εαυτού του...
Ο άνθρωπος που έλεγε ότι «υπάρχουν τα λεφτά», αλλά, φευ, του τα φάγαμε ο κ. Πάγκαλος, όλοι εσείς, εγώ κι ο κ. Κόκκαλης..!
Αλλά αν ο κ. Πάγκαλος, που δήλωνε ότι θα φύγει απ' το ΠΑΣΟΚ αν γίνει ο κ. Παπανδρέου Πρωθυπουργός, ο ίδιος που έλεγε να αφήσουμε τις σημαίες να τις πάρει απ' τις Υμιες ο αέρας, ο άνθρωπος όνειδος στην υπόθεση Οτζαλάν, είναι πλέον ο ορισμός της έκπτωσης της πολιτικής,
τι είναι ο άνθρωπος που όντας Πρωθυπουργός διέσυρε τη χώρα διεθνώς ότι είναι στην εντατική, ότι πτωχεύει, ότι το Σύνταγμά της δεν μπορεί να ανθίσταται σε λογικά πράγματα (!) που συμβαίνουν σε άλλες χώρες, ότι η εθνική κυριαρχία είναι διαπραγματεύσιμη, τι είναι ο άνθρωπος που έχει παρακοιμώμενο μυστικοσύμβουλο κι εξ απορρήτων (σμπίρο ακόμα και στον Υπουργό του τον κ. Δρούτσα) τον πολύ κ. Αλεξ Ρόντο, διαπρέψαντα στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στην ανάδειξη του Κοσσυφοπεδίου σε πυροκροτητή των Βαλκανίων και σύμβουλο του Μιχαήλ Σαακασβίλι (τον οποίον «πρόκοψε» στη σύγκρουσή του με τους Ρώσους);
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«Ολοι μαζί τα φάγαμε»!

του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ 
Ηταν αναμενόμενο. Το μόνο που απομένει πλέον είναι - αυτό που πλαγίως έτσι κι αλλιώς μας το λένε κάθε μέρα - να μας το πούνε και κατάμουτρα: «Είστε μ@λ@κες! «Ολοι μαζί τα φάγαμε»! Αυτή είναι, τώρα, η επίσημη απάντηση της κυβέρνησης. Διά στόματος Πάγκαλου. Αλλά, τότε, γιατί προεκλογικά ο Παπανδρέου είχε κάνει σλόγκαν εκείνο το «πού πήγαν τα λεφτά;». Δεν τον είχε ενημερώσει ο στενότερος συνεργάτης του, ο αντιπρόεδρός του, ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»;...
* Μάθετε, λοιπόν, ότι η «πτώχευση», η «χρεοκοπία», η «εντατική», ο «Τιτανικός» προήλθαν επειδή οι καλοκάγαθοι ταγοί του Εθνους, καλόψυχοι και συναισθηματικοί καθώς είναι, ενέδιδαν στις απαιτήσεις του ανεπρόκοπου λαού και τον «διόριζαν» στο Δημόσιο! Τι διαφορετικό έκανε ο τσιφλικάς, που ενώ γέμιζε την κοιλιά του με το αίμα των κολίγων, κραδαίνοντας την εξουσία του βούρδουλα και του κνούτου, γύριζε στους «χωριάτες» και έλεγε απαιτώντας να τον προσκυνήσουν: «Εγώ σας ταΐζω»!
* Πράγματι, πρόκειται για μια πρωτοφανή ιστορία αθλιότητας. Ετσι την αποκάλεσε ο Πάγκαλος: «Αθλιότητα». Μόνο που πρόκειται για τη δική τους, την ολόδική τους πολιτική και προσωπική αθλιότητα. Οι «κοτζαμπάσηδες» του δημόσιου βίου, οι εκμαυλιστές συνειδήσεων, οι «τζουμπέδες» της ρουσφετοκρατίας, τα κόμματα της εξαγοράς ψηφοφόρων και της κατασκευής εκλογικής πελατείας, είναι τα... θύματα! Τους πήρε στο λαιμό του ο λαός!
* «Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου ανέργων.
«Φταίει» ο λαός των 2,5 εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
«Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου συνταξιούχων που ζουν με 600 ευρώ και κάτω.
«Φταίει» ο λαός με το 50% των ιδιωτικών υπαλλήλων να αμείβεται με κάτω από 1.011 ευρώ.
«Φταίει» ο λαός της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων - δασκάλων και καθηγητών (που λείπουν κατά χιλιάδες από τα σχολεία), των νοσοκομειακών γιατρών και νοσηλευτών (που λείπουν κατά δεκάδες χιλιάδες από τα νοσοκομεία), που ζουν με «τρεις κι εξήντα».
«Φταίει» ο λαός των 11 εκατομμυρίων, γιατί oι 500.000 από αυτούς (το χαμηλότερο κατ' αναλογία πληθυσμού ποσοστό στην ΕΕ) διορίστηκαν στο Δημόσιο και οι κρατούντες, αυτοί που «τους διόρισαν», οι ίδιοι που επιχειρούν να χτίσουν πάνω στο δικαίωμα για δουλειά τους κομματικούς τους στρατούς, οι ίδιοι που αναφωνούσαν «εσείς είστε το κράτος», έρχονται σήμερα και ισχυρίζονται: «Ολοι μαζί τα φάγαμε»!
Ας το μάθει ο ελληνικός λαός. 
Ας το μάθουν πρώτοι απ' όλους οι χτεσινοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, όλοι αυτοί που τους κόβουν τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, που τους έχουν πεθάνει στους φόρους:
* Τα 28 δισ., τα επόμενα 15 δισ., τα μεθεπόμενα 10 δισ. και τα τελευταία 25 δισ. προς τους τραπεζίτες... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα 100 δισ. καθαρά κέρδη την τελευταία δεκαετία που ενθυλάκωσαν 300 οικογένειες από το Χρηματιστήριο... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα 500 δισ. που διακινούνται ετησίως από βιομήχανους και εφοπλιστές στις «οφ σορ»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα ομόλογα... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα λεηλατημένα από τη Σοφοκλέους... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα κτηματολόγια... «όλοι μαζί τα φάγαμε»! * Τα φέσια της Ολυμπιάδας... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα «μαύρα» της «Ζήμενς»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα μυστικά κονδύλια και τις χορηγίες του υπουργείου Εξωτερικών προς τους εκλεκτούς των ΜΚΟ... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα λεφτά για τα «υποβρύχια που γέρνουν»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα «χαβιάρια» της ξιπασιάς πάνω στα «κότερα»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα κλεμμένα από τους «συντρόφους που πλουτίσανε» και από τους «συντρόφους που ενέδωσαν στην κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα «απροσδιόριστα βάρη για τον προϋπολογισμό» που (όπως οι ίδιοι αναφέρουν στις αιτιολογικές εκθέσεις τους) συνιστούν οι επιδοτήσεις και οι φοροαπαλλαγές υπέρ πλουτοκρατών... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Τα λύτρα υπέρ εργολάβων στις εθνικές και λοιπές οδούς... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
* Η αλήθεια είναι τούτη: Οσο ισχύει ότι «όλοι μαζί»... παραδώσαμε τον Οτσαλάν στους Τούρκους, άλλο τόσο ισχύει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Οσο ισχύει ότι «όλοι μαζί» υπογράψαμε υπέρ των «νομίμων και ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο, άλλο τόσο ισχύει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Οσο ισχύει ότι «όλοι μαζί» αναφωνούσαμε το βράδυ των Ιμίων εκείνο το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», άλλο τόσο ισχύει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».
 Η αλήθεια είναι τούτη: 
* Τα 600 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι τράπεζες,
* τα 700 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι εν Ελλάδι πολυεθνικές και μονοπώλια,
* τα 450 δισ. που έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός σε τόκους την τελευταία δεκαετία υπέρ ντόπιων και ξένων «τοκογλύφων» δανειστών, * τα 60 δισ. «ρευστό» που διαθέτουν οι 4.000 Ελληνες πλουτοκράτες με «private banking» λογαριασμούς, είναι από μόνα τους ασφαλή στοιχεία για να προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια ποιοι «τα φάγανε» και ποιοι συνεχίζουν να «τα τρώνε».
* Οσο για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον αντιπρόεδρό της, τον Πάγκαλο, εφόσον όπως έχει δηλώσει για τον εαυτό του «δεν είμαι δημαγωγός, δεν είμαι λαοπλάνος, δεν είμαι ένας ξεφτιλισμένος πολιτικάντης», δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα.
Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Πάγκαλος: Μαζί τα φάγαμε!!!

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 22.ΙΧ.2010 stathis@enet.gr
Ο κ. Πάγκαλος! Διαπιστώνοντας ότι δεν «υπάρχουν τα λεφτά» μάς εξηγεί ότι μαζί τα φάγαμε! Πώς; «Τόσα χρόνια σας διορίζαμε»! Μας πιέζατε να σας διορίζουμε κι εμείς υποκύπταμε...
Εμένα κι άλλα δέκα εκατομμύρια Ελληνες ουδείς μασκαράς μάς διόρισε πουθενά, ουδέ ουδένα ουτιδανό πιέσαμε να μας διορίσει -όμως τα λεφτά μας μάς τα φάγατε!
Συστηματικά! Με τον κ. Σημίτη και το Χρηματιστήριο, με τον κ. Καραμανλή και τις μίζες -εσείς, κ. Πάγκαλε, μάς τα φάγατε τα λεφτά. Κι όχι μόνον τα λεφτά, αλλά μας γονατίσατε παντού, στην παιδεία, στην ανάπτυξη, στη διοίκηση, στην άμυνα, παντού!
Εσείς, κ. Πάγκαλε, κυβερνούσατε και κυβερνάτε κι όχι τα ρουσφέτια σας - οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι που εκμαυλίσατε και μετατρέψατε, πολλούς ή λίγους απ' αυτούς, σε παράσιτα και κηφήνες.
Ομως, καλά κάνει κι αυθαδιάζει ο κυνικός κ. Πάγκαλος κατηγορώντας τα ίδια του τα θύματα, καλά κάνει εφ' όσον ατιμώρητος, καλά κάνει να προωθεί τη σύζυγό του για δήμαρχο! Γιατί όχι; Καίσαρ είναι, να μη γίνει και η γυναίκα του ανθύπατος;
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η πτώχευση της πολιτικής...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Εθνικά περιουσιακά στοιχεία αξίας 270 δισ. ευρώ (τόσα τα υπολογίζει) έβγαλε στο σφυρί αυτοπροσώπως ο... πρωθυπουργός (!) επισκεπτόμενος τον ναό του αεριτζίδικου χρήματος στην καρδιά της ισχυρότερης χώρας του κόσμου: τη Γουόλ Στριτ. Τόσο είναι το δημόσιο χρέος, λέει ψευδώς ο ίδιος, συνεπώς για να ρεφάρουμε ξεπουλάμε τα πάντα. Όχι τα ασημικά, όπως λέγαμε παλαιότερα, αλλά το ίδιο το σπίτι.
Γι’ αυτό άλλωστε η κυβέρνηση ενεργοποίησε τη – γνωστή από χούντες και τριτοκοσμικές Μπανανίες – διαδικασία του fast track. Ώστε να μην ορθώνονται αχρείαστα νομικά, περιβαλλοντικά και άλλα εμπόδια. Δημόσια γη, διαχείριση υδάτων, περιοχές για τουριστική αξιοποίηση, ενέργεια (πράσινη ή όχι), υποδομές, μεταφορές και Κύριος οίδε τι άλλο θα πάρουν τον δρόμο προς πώληση ή εκμετάλλευση.
Κι όλα αυτά από μια κυβέρνηση η οποία «θύμωνε» όταν γερμανικές και άλλες φυλλάδες την καλούσαν να πουλήσει ελληνικά νησιά ή και την Ακρόπολη για να ξεχρεώσει.
Τι άλλο εξήγγειλε ο εκλεγμένος (για να είναι... πράγματι) πρωθυπουργός; Ότι δεν προσφέρει μόνο γη, αγαθά, υπηρεσίες και υποδομές, αλλά και ευέλικτο εργατικό δυναμικό (χωρίς εγγυημένο μισθό και σύνταξη φυσικά). Όλα στη διάθεση των «επενδυτών».
Ομολογία διάλυσης
Κι αφού ο ίδιος αυτός... πρωθυπουργός ονομάζει την πλήρη διάλυση και εκποίηση «χτύπημα της διαφθοράς», με επίκεντρο φυσικά το κράτος («προστατευτισμό» το ονόμασε για να το κατακεραυνώσει ενώπιον των εκλεκτών ακροατών του), το βγάζει από την οικονομική διαδικασία. Απόν από παντού. Και δεν το λένε αυτό οι άθλιοι και κακόπιστοι συκοφάντες της ηθικής κυβέρνησης των εξυγιαντών της δημόσιας ζωής και της οικονομίας. Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το λέει:
● Μείον 1,406 δισ. ευρώ για την Υγεία το οκτάμηνο του 2010 συγκριτικά με το αντίστοιχο περσινό – την ώρα δε που οι φαρμακοβιομηχανίες, παρά τα συνεχή κυβερνητικά δώρα, απειλούν να σταματήσουν τις προμήθειες προς τα νοσοκομεία.
● Μείον 1,041 δισ. ευρώ σε δαπάνες μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο, με την τρόικα να απαιτεί και περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα.
● Ρεκόρ (επίσημης) ανεργίας στο 11,8% και πραγματικής πολύ μεγαλύτερης, με ορίζοντα ακόμη και το ενάμισι εκατομμύριο μέσα στο 2011 – αυτό κι αν είναι... ευέλικτο και απαλλαγμένο από «βάρη» εργατικό δυναμικό!
● Κι επειδή το κράτος είναι διαφθαρμένο, δεν επιτρέπεται να διεκπεραιώνει τίποτε στην οικονομία. Αφού λοιπόν στρώνουμε το κόκκινο χαλί για τους ηθικούς και τίμιους «επενδυτές», στο πυρ το εξώτερον οι δημόσιες επενδύσεις. Κάπου 7 δισ. ευρώ είχαν δαπανηθεί από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων το περσινό πρώτο οκτάμηνο, αλλά μόλις 4,7 φέτος: «εξοικονόμηση» 33% και ήδη τρόικα και κυβέρνηση έχουν αποφασίσει ότι θα το μειώσουν κι άλλο.
● Το μαχαίρι όμως θα συνεχιστεί σε όλα τα επίπεδα, καθώς η τρόικα ζητάει μεγαλύτερη μείωση του ελλείμματος. Στο 8,1% ήταν ο στόχος, στο 7,6% το θέλει η αναθεώρηση του Μνημονίου, αλλά στο 7% ζητά η τρόικα να φτάσει το 2011. Και ο τρόπος γνωστός: μείωση των δαπανών, περικοπές, περαιτέρω ύφεση, κι άλλη ανεργία. Στόχοι πάλι η Υγεία, ξανά μανά η ασφάλιση, οι μισθοί, ο ΦΠΑ, οι φόροι στα καύσιμα και, βεβαίως, η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ο «Καλλικράτης» του Ραγκούση θα περιφέρεται ως άλλος Γιάννης Αγιάννης επαιτώντας ακόμη και τα λειτουργικά του έξοδα.
● Με τα έσοδα υπό κατάρρευση, έρχεται και η περαίωση για να αποτελειώσει την... πάταξη της φοροδιαφυγής. Έτσι η ενάρετη κυβέρνησή μας, εκτός από τους συνήθεις φοροφυγάδες, θα αμνηστεύσει τώρα και όσους έκρυψαν μαύρο χρήμα μέσα από εικονικά ή πλαστά τιμολόγια. Χωρίς πλαφόν...
Τα λαμόγια όλης της επικράτειας θα ανάψουν λαμπάδες στον Παπακωνσταντίνου και τον Παπανδρέου. Και του χρόνου; Πού θα βρεθούν έσοδα από το... χτύπημα της φοροδιαφυγής; Έχει ο ένας και μοναδικός... Θεός: δηλαδή ο μαλάκας μισθωτός, συνταξιούχος και νομίμως φορολογούμενος.
Κι όλα αυτά για να μην έχουν επιτευχθεί οι δημοσιονομικοί στόχοι (που είναι από αμφίβολο έως απίθανο να επιτευχθούν), για να γκρεμίζεται η οικονομία και να κλείνουν κατά χιλιάδες οι επιχειρήσεις, για να συνεχίζουν τα επιτόκια δανεισμού να είναι σε δυσθεώρητα ύψη, για να συνεχίζει ο πλανήτης ολόκληρος να φωνάζει ότι θα χρεοκοπήσουμε, για να συνεχίζουν οι «επενδυτές» να μην αγοράζουν τίποτε – ούτε καν τις τράπεζες, αν δεν τις πάρουν κοψοχρονιά.
Κι όμως, τα πλάνα της τηλεόρασης φωτίζουν μόνο τους... φορτηγατζήδες.
Το Βατερλώ του Σαμαρά
Κάπως έτσι μάλλον η κυβέρνηση αποφάσισε ότι η κοινωνία πρέπει να μην υποφέρει άλλο. Ότι πρέπει να πουλήσει και να πουληθεί για να πάψει να βασανίζεται.
Όταν, πολύ σύντομα, γίνει εντελώς «ευέλικτη», όταν η Υγεία, η Παιδεία, η Ασφάλιση, η Αυτοδιοίκηση θα έχουν καταρρεύσει, όταν η ίδια αυτή κοινωνία θα βυθίζεται στην απόγνωση, όταν μετά βίας θα έχει διασωθεί ένα μικρό μέρος από τη «διανοούμενη» παρασιτοκρατία για να συνεχίσει να βδελύσσεται οποιοδήποτε «κοινωνικό», «λαϊκό» ή άλλο δικαίωμα, ακόμη κι αυτό στην επιβίωση, τότε θα έρθουν οι «επενδυτές».
Άλλωστε αυτή δεν είναι ιδέα μόνον του εκλεγμένου «πρωθυπουργού», αλλά και του εκλεγμένου – με λαϊκές διαδικασίες – αρχηγού της αξιωματικής «αντιπολίτευσης». Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν είναι η συνταγή του;
Αφού μας είπε τόσες φορές ότι αυτός θα έκανε λίγο καλύτερα όσα ήδη ο Παπανδρέου έχει υλοποιήσει ή απλώς δρομολογήσει, ο Σαμαράς ομολογεί ότι το ξεπούλημα (αυτός το λέει... «αξιοποίηση») της δημόσιας περιουσίας θα μας απάλλασσε από τα βάρη της ύφεσης και θα έφερνε την «ανάπτυξη». Ατυχώς γι’ αυτόν, ο νεανικός του φίλος ήδη το εξήγγειλε και θα προλάβει να το εφαρμόσει.
Τι θα του μείνει, λοιπόν, εκτός από τον σκυλοκαυγά εντός της δεξιάς πολυκατοικίας; Μόνον η ελπίδα ότι ο κόσμος κάποια μέρα θα αποφασίσει να αλλάξει πρωθυπουργό σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει ό,τι σώζεται ακόμη. Τίποτε άλλο, τουλάχιστον προς το παρόν...
Μετατροπή σε Τρίτο Κόσμο
Την ώρα που η Δεξιά και η Αριστερά πολυδιασπώνται υπό το βάρος εφ’ ενός της αποτυχίας και της διαφθοράς και αφ’ ετέρου της έλλειψης σαφούς, κατανοητής και υλοποιήσιμης πρότασης, ενώ το ένα τρίτο των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, δείχνει να το εγκαταλείπει απογοητευμένο από την οικτρή διάψευση των τελευταίων του ελπίδων, η πολιτική περνάει σε βαθιά κρίση.
Το πολιτικό σύστημα, έχοντας συμπαρασύρει στη διάβρωση, τη σήψη και τη διάλυση τον κοινωνικό ιστό, πνέει τα λοίσθια ανησυχώντας σοβαρά για την επιβίωσή του.
Η εξαγγελία του Παπανδρέου από τις ΗΠΑ για το ξεπούλημα ολόκληρης πλέον της χώρας – και μαζί του λαού που την κατοικεί – σηματοδοτεί το τέλος της πολιτικής όπως τη γνωρίσαμε εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Κι αυτό διότι η πλήρης μετατροπή της οικονομίας σε παράσιτο εξαρτημένο από ανεξιχνίαστης προέλευσης «επενδύσεις», η πλήρης μετατροπή της σε μια τριτοκοσμικού τύπου «οικονομία των υπηρεσιών», χωρίς παραγωγικό υπόβαθρο, χωρίς πολιτική αυτονομία και με την εθνική κυριαρχία εκχωρημένη με την υπογραφή της κυβέρνησής της και την ανοχή της αντιπολίτευσης, μπορεί να εγγυηθεί μόνο διάλυση, εξανδραποδισμό και αλλεπάλληλες πτωχεύσεις.
Εξ άλλου σε καμιά χρεοκοπημένη χώρα δεν γίνονται ξένες επενδύσεις με αναπτυξιακή προοπτική προς όφελός της – κι όποιος έχει έστω ένα παρόμοιο παράδειγμα καλείται επειγόντως να το καταθέσει.
Κατά κανόνα το αμέσως επόμενο βήμα είναι η λεηλασία των εθνικών πόρων και της εθνικής περιουσίας, μέχρι κάποτε κατεστραμμένες υποδομές και ερείπια να επιστραφούν προς ανασυγκρότηση στο ίδιο αυτό χρεοκοπημένο κράτος, με κόστος απείρως μεγαλύτερο απ’ αυτό που θα καταβαλλόταν προ χρεοκοπίας.
Ο φερετζές της υποτέλειας
Χωρίς εσωτερική παραγωγή, ζήτηση και ρύθμιση, χωρίς έρευνα και δημόσιες επενδύσεις, χωρίς περιουσία, χωρίς δυνατότητα άσκησης οικονομικής πολιτικής, στο έλεος των ευκαιριακών λυμεώνων, με τον ευκαιριακά και παρασιτικά παραγόμενο πλούτο να διαρρέει με επιταχυνόμενο ρυθμό εκτός Ελλάδος αντί να επανεπενδύεται παραγωγικά, κανένα κράτος δεν μπορεί να μιλάει όχι μόνο για ανάπτυξη, αλλά ούτε καν για επιβίωση. Το πολιτικό και οικονομικό «σχέδιο» λοιπόν των δύο κατ’ εξοχήν κυβερνητικών κομμάτων, που τόσο πολύ συγκλίνει, οδηγεί απευθείας σε καταστροφή.
Ενόσω, όμως, καμιά άλλη πρόταση δεν έχει με σαφήνεια και συγκεκριμένο σχέδιο κατατεθεί, καμιά πολιτική διαχείριση δεν θα μπορεί να σταθεί πάνω στα παραγωγικά και κοινωνικά ερείπια. Η άσκηση εθνικής πολιτικής, συνεπώς, η οποία ήδη έχει οικειοθελώς περιοριστεί, σε κυβερνητικό και οικονομικό επίπεδο, στη διεκπεραίωση των εντολών της επιτήρησης, είναι πλέον μια πολύ δύσκολη υπόθεση.
Ακόμη περισσότερο αναμένεται να αποδυναμωθεί με την εφαρμογή της σχεδιαζόμενης «οικονομικής διακυβέρνησης» που αναμένεται να αποφασίσει η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. στα τέλη Οκτωβρίου, με τη διαμόρφωση των εθνικών προϋπολογισμών από τη Γερμανία και τους ελεγχόμενους από αυτήν τεχνοκράτες, αλλά και την αυτοματοποίηση των ποινών, που θα σηματοδοτήσουν την πλήρη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
Με όλα τα παραπάνω ως δεδομένα, με τους αμφίβολης προέλευσης «επενδυτές» υπεράνω του νόμου, άρα με το δίκαιο ιδιωτικοποιημένο και στη διάθεση του κάθε τυχάρπαστου, είναι βέβαιο ότι αντιλήψεις τύπου Γιανναρά, οι οποίες βλέπουν το Μνημόνιο ως εργαλείο θανάτου της «κομματοκρατίας», θα δικαιωθούν στο έπακρο: όχι όμως διά του... θανάτου της «κομματοκρατίας», αλλά διά του θανάτου της πολιτικής.
Διότι τα κόμματα, ιδιαιτέρως τα «κόμματα εξουσίας», είτε με τη σημερινή είτε με μια αναγκαστικά παραλλαγμένη μορφή, θα συνεχίσουν να αποτελούν τον φερετζέ της νομιμότητας και το μέσο νομιμοποίησης όχι μόνο του εξανδραποδισμού, αλλά και των κυβερνήσεων «γκαουλάιτερ» επιχειρηματιών και τεχνοκρατών, τις οποίες ο ίδιος αυτός... διανοούμενος ονειρεύεται και προτείνει.
Αυτό που δεν θα υφίσταται, αν όλα πάνε έτσι όπως φαίνεται να τα ονειρεύονται τα ίδια τα κόμματα εξουσίας, είναι η ίδια η χώρα, ως πεδίο και υποκείμενο της όποιας πολιτικής δραστηριότητας. Έτσι όσοι πλούτισαν, διέφθειραν, κατέστρεψαν, υπερχρέωσαν και εν τέλει ξεπούλησαν στο όνομα της δικής τους αναπαραγωγής, θα συνεχίσουν να «διαχειρίζονται», έστω ως ευτελισμένοι υποτελείς, τα ερείπια που δημιούργησαν.
Με τον ελληνικό λαό και τη δημοκρατία να αποτελούν τα μόνα σίγουρα θύματα...
Από το ΠΟΝΤΙΚΙ

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Καίριες βολές, ένδοθεν

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Εν αρχή, ο Πολ Τόμσεν, εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα, που είπε χωρίς περιστροφές ότι το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι το δημόσιο χρέος (αλλά οι διαρθρωτικές αλλαγές)...
Και «μετά», ο ίδιος ο Ντομινίκ Στρος-Καν: «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η ασθενική ανάπτυξη. Γι' αυτό και η λιτότητα α λα ελληνικά είναι λάθος συνταγή για την Ευρώπη»... Ενδοθεν οι βολές για το Μνημόνιο. Καίριες. Που καταρρίπτουν τον μύθο της σωτήριας συνταγής. Και μαζί με την άλλη δήλωση Τόμσεν («δεν συμφέρει κανέναν η χρεωκοπία της Ελλάδος») εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον Γ. Παπανδρέου και «μιλούν» καταλυτικά για τον ωμό εκβιασμό «Μνημόνιο ή χρεωκοπία»... Τουτέστιν, λαγαρίζουν τα πράγματα: ο πρωθυπουργός έφερε το δυναστικό Μνημόνιο και την τρόικα για να επιβάλει μεταρρυθμίσεις, τις οποίες δεν μπορούσε να υλοποιήσει μιας και βρίσκονται -οι περισσότερες- στον αντίποδα όσων έλεγε προεκλογικώς. Αλλά κάπως έτσι έμπλεξε τη χώρα στη μεγάλη περιπέτεια, μετατρέποντας το πρόβλημα του χρέους σε κρίση δανεισμού και την Ελλάδα σε παράγκα της οικουμένης... Και τώρα; «Τα μέτρα σκληρής λιτότητας που εφαρμόζονται σήμερα θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε μια βαθύτατη ύφεση, αν όχι κρίση διαρκείας», λέει ο Γερμανός οικονομολόγος Γκούσταβ Χορν... Πλείστοι όσοι οικονομολόγοι και αναλυτές προβλέπουν αναδιάρθρωση του χρέους και κοινωνικές εκρήξεις ή/και αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου (μεταξύ αυτών και ο Σαμαράς, ο οποίος δηλώνει ότι θα το επιδιώξει). Αντιστρέφοντας λοιπόν τα περί μονοδρόμου, όπως τον χάραξε ο Γ. Παπανδρέου και τον ασφαλτόστρωσε το Μνημόνιο, προβάλλει ένας άλλος μονόδρομος: η αναδιαπραγμάτευση. «Είναι φανερό -γράφει ο Παύλος Τσίμας στα «Νέα»- ότι η κριτική του Στρος-Καν οδηγεί στην αναγνώριση της ανάγκης για μια αναδιαπραγμάτευση, αναθεώρηση ή επικαιροποίηση του Μνημονίου». Ισως κάτι ανάλογο να 'χει στο μυαλό του και ο Ολι Ρεν, που σχεδιάζει επέκταση του Μνημονίου για μια επταετία («παράταση του χρόνου στήριξης»), επειδή βλέπει ότι οι σκληροί όροι του Μνημονίου είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν μέχρι το τέλος του 2013 (...Εκεί κάτω όμως, στο Μαλάουι της Αφρικής, αγνόησαν τις συνταγές και τις υποδείξεις, προχώρησαν στην εφαρμογή ενός αναπτυξιακού προγράμματος κόντρα στις ντιρεκτίβες, αλλά με κρατική αρωγή, και αναγέννησαν την οικονομία τους) *** Οταν βλέπεις τον «Ριζοσπάστη» να γράφει ότι οι απολύσεις στην Κούβα συνιστούν... «ανακατανομή του εργατικού δυναμικού»(!), καταλαβαίνεις ότι είναι σκούρα τα πράγματα, υποβολέα...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το Μνημόνιο είχε άλλους στόχους

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Διευκρίνισε δε με καμάρι στους ξένους κερδοσκόπους του Σίτι του Λονδίνου ότι πολύ πιο σημαντικές από τη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού ήταν οι μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό και στο ασφαλιστικό - δηλαδή η λεηλασία των εισοδημάτων των εργαζομένων και η εξαθλίωση των συνταξιούχων!
Η ομολογία αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική από πολιτική σκοπιά. Αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο σφαγιασμός των εισοδημάτων των εργαζομένων και των συντάξεων δεν ήταν μια δυσάρεστη αναπότρεπτη συνέπεια των «τραγικών» δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας, μιας κατάστασης που εξανάγκασε την κυβέρνηση Παπανδρέου να προχωρήσει δήθεν με «πόνο ψυχής» στη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων προκειμένου να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία.
Αντιθέτως, αποκαλύπτει ότι οι περικοπές μισθών και συντάξεων ήταν από την αρχή συνειδητός στόχος της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ηταν αυτοσκοπός και όχι ανεπιθύμητη παρενέργεια. Αυτή η αποκάλυψη, πέρα από το γεγονός ότι αναδεικνύει όλο το εύρος της υποκρισίας των θεατρινισμών του Ανδρέα Λοβέρδου στις τηλεοράσεις με τους κλαυθμυρισμούς του για το πόσο δήθεν πονούσε ο ίδιος κόβοντας τους μισθούς και τις συντάξεις, υποδηλώνει επίσης ότι σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν προτίθεται η κυβέρνηση Παπανδρέου να ξαναδώσει πίσω σε εργαζομένους και συνταξιούχους τα εισοδήματα που τους λεηλάτησε!
Υπό το πρίσμα αυτών των αποκαλύψεων αντιλαμβάνεται κανείς πολύ καλύτερα τώρα το πραγματικό βάθος της δήλωσης του υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη στη ΝΕΤ, στις αρχές Μαΐου, ότι «το ΔΝΤ ήταν η πρώτη επιλογή και η μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου 2009 και μετά», δηλαδή από την επομένη των βουλευτικών εκλογών που έφεραν θριαμβευτικά τον Γιώργο Παπανδρέου στην εξουσία για να βελτιώσει τη ζωή των Ελλήνων, στη βάση του θρυλικού πλέον συνθήματός του «λεφτά υπάρχουν!».
Οι ομολογίες του «γκαουλάιτερ» του ΔΝΤ δικαιώνουν όλους τους Ελληνες και ξένους αναλυτές που ευθύς εξαρχής έχουν επισημάνει και επιμένουν ότι το Μνημόνιο έχει στόχο τη διασφάλιση της ομαλής και ελεγχόμενης από τους ξένους επικυρίαρχους ροής χρημάτων για την εξόφληση των δανείων που έχουν χορηγήσει στην Ελλάδα οι ξένες τράπεζες, σχεδόν στο σύνολό τους ευρωπαϊκές. Το Μνημόνιο δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη βελτίωση των θεμελιωδών μακροοικονομικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας. Αλλωστε, η βελτίωση είναι αδύνατη στο πλαίσιο του Μνημονίου για αυτό και με το που θα λήξει τυπικά η τριετής διάρκεια της ισχύος του, όλα τα δημοσιονομικά ελληνικά μεγέθη θα είναι πολύ χειρότερα από αυτά που παρέλαβε, με τη χώρα βυθισμένη ταυτόχρονα σε ύφεση!
Και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε δημόσιο χρέος 115% του ΑΕΠ της πριν υπαχθεί στο ταπεινωτικό και καταστροφικό καθεστώς του Μνημονίου και με τη λήξη του Μνημονίου θα έχει τουλάχιστον... 145% (!) του ΑΕΠ, υποδηλώνει πόσο άσχετοι είναι οι στόχοι του Μνημονίου με τη μείωση του χρέους. Δικαίως ο κόσμος αναλογίζεται τρομοκρατημένος ότι αν με δημόσιο χρέος 115% του ΑΕΠ επέβαλε η κυβέρνηση Παπανδρέου εφιαλτικά αντιλαϊκά μέτρα που «γδέρνουν» τόσο άγρια τον κοσμάκη, με δημόσιο χρέος 145% που θα αφήσει το ΔΝΤ, τι είδους μέτρα θα επιχειρήσει να πάρει εναντίον του λαού η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αν εξακολουθεί τότε να βρίσκεται στην εξουσία; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του δεν θα έχει δει κανείς αυτό που θα μας κάνει να ζήσουμε στην πραγματική μας ζωή ο Γιώργος Παπανδρέου και οι υπουργοί του...
ΕΕ - ΔΝΤ
Μετα-Μνημόνιο μέχρι το... 2020!
ΓΛΥΚΑΘΗΚΑΝ τόσο πολύ η ΕΕ και το ΔΝΤ από την άνευ ορίων ενδοτικότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου στο θέμα του Μνημονίου, όπου δεν διαπραγματεύεται τίποτα και απλώς εκτελεί τυφλά τις απαιτήσεις τους, ώστε άρχισαν να θέτουν σε κυκλοφορία σενάρια επέκτασης του καθεστώτος του Μνημονίου, το οποίο λήγει στα μέσα του 2012, μέχρι το... 2020!!! Με δεδομένο το ότι τότε το δημόσιο χρέος θα είναι πολύ μεγαλύτερο (145% αντί του 115% του ΑΕΠ το 2009), κύκλοι του ΔΝΤ και της Κομισιόν δηλώνουν από τώρα «πρόθυμοι» να συνεχίσουν να «βοηθούν» την Ελλάδα με δάνεια που τη «γδέρνουν» μέσω τοκογλυφικών επιτοκίων και κάνουν τις ξένες τράπεζες να θησαυρίζουν.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Οικονομική αποσύνθεση


Από Το Ποντίκι 16.9.2010, απ' όπου και το σκίτσο του Soloup

Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή
Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας έχει μετατραπεί σ’ ένα από τα πιο αγαπημένα κλισέ των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών κύκλων όταν πρόκειται να δικαιολογήσουν την πολιτική και τις επιλογές τους. Υπάρχει πράγματι πρόβλημα με την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας; Τεράστιο.
Όμως αυτό δεν οφείλεται στο «εργατικό κόστος» (από τα χαμηλότερα της Ευρώπης) ούτε στους «άγριους» συνδικαλιστές που «τρομάζουν» τους επενδυτές, ούτε στην κρατική γραφειοκρατία, που υποτίθεται ότι με τη διαφθορά της προσβάλλει τα χρηστά ήθη των ξένων κεφαλαίων που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική.
Η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας απηχεί τη θέση που αυτή κατέχει στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Με άλλα λόγια, η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται από το πώς μια οικονομία συμμετέχει στην παγκόσμια οικονομία και τι ζητά να αποκομίσει από τη διεθνή οικονομική ζωή. Μια οικονομία έρμαιο των δυνάμεων της παγκόσμιας αγοράς, που εξαρτά την ανάπτυξή της από την προσέλκυση ξένου κεφαλαίου και επενδύσεων, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας.
Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας. Η επιλογή να στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας στο φθηνό «εργατικό κόστος» και ως εκ τούτου στην υψηλή κερδοφορία και το ειδικό καθεστώς προνομίων για τις μεγάλες επενδύσεις υπήρξε καταστροφική. Επειδή όχι μόνο η ανταγωνιστικότητα επιδεινώθηκε ραγδαία, αλλά οδήγησε και στην παραγωγική αποσύνθεση την ελληνική οικονομία.
Την προηγούμενη εβδομάδα δημοσιεύτηκε η ετήσια έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για την Παγκόσμια Ανταγωνιστικότητα, που έδειξε ραγδαία υποχώρηση της Ελλάδας κατά 12 θέσεις: εμφανίζεται στην 83η θέση σε 156 χώρες, από την 71η το 2009.
Καταρχάς να πούμε ότι η έκθεση αυτή δεν συντάσσεται με αντικειμενικά οικονομικά και αναπτυξιακά κριτήρια, αλλά κυρίως με βάση ερωτηματολόγια προς τους επιχειρηματίες κάθε χώρας. Για την Ελλάδα απάντησαν λίγο πάνω από εκατό επιχειρηματίες, αδιευκρίνιστων λοιπών στοιχείων, ενώ υπεύθυνος για την επιτόπια έρευνα ήταν ο ΣΕΒ. Επομένως η έκθεση απηχεί περισσότερο το πόσο «ελκυστική» θεωρείται μια οικονομία από τη σκοπιά των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, παρά την αντικειμενική κατάσταση της ανταγωνιστικότητάς της.
«Φταίνε οι μισθοί»!
Παρ' όλα αυτά η έκθεση υπήρξε αφορμή για να μας φλομώσουν κυριολεκτικά με τα ίδια και τα ίδια. Για την πτώση της ανταγωνιστικότητας φταίνε πάλι οι μισθοί, οι απαιτήσεις των εργαζομένων που τρομάζουν τους επενδυτές, η κρατική γραφειοκρατία και κωλυσιεργία, η ανυπαρξία κινήτρων για επενδύσεις, οι ανεπαρκείς απελευθερώσεις των αγορών και φυσικά η υψηλή φορολογία των επιχειρήσεων. Ποια είναι όμως η αλήθεια;
Από τον Πίνακα 1 διαπιστώνουμε κάθετη πτώση της παγκόσμιας θέσης της Ελλάδας όλη τη δεκαετία του ευρώ. Από την 36η θέση το 2001, σύμφωνα πάντα με την έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, στην 83η το 2010. 
Οι συντάκτες της έκθεσης εντοπίζουν ως κύρια αιτία της πτώσης τη ραγδαία επιδείνωση του «μακροοικονομικού περιβάλλοντος» της ελληνικής οικονομίας. Με άλλα λόγια, η ένταξη της χώρας στο ευρώ πυροδότησε μια ένταση των εσωτερικών ανισορροπιών στην οικονομία της, που οδήγησε στη ραγδαία διεθνή υποβάθμισή της, ακόμη και από τη σκοπιά του κεφαλαίου. Θυμηθείτε τα παραμύθια περί «ισχυρής Ελλάδας» εντός του «ισχυρού ευρώ» και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.
Η ραγδαία αυτή επιδείνωση συνέβη ακριβώς την εποχή του ανοίγματος της ελληνικής οικονομίας υπό καθεστώς ευρώ. Το 2008 η εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από το εξωτερικό εμπόριο είχε φτάσει σχεδόν στο 35% του ΑΕΠ (εισαγωγές και εξαγωγές), που σηματοδότησε και ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανοίγματος στο παγκόσμιο εμπόριο των οικονομιών της Ευρωζώνης. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η εκτίναξη του εμπορικού ελλείμματος σε πρωτοφανή για την ελληνική οικονομία επίπεδα. Το 2008 έφτασε στο 18,5% του ΑΕΠ της χώρας.
Η πτώση για το 2009 και το 2010 δεν απηχεί κάποια βελτίωση, αλλά τη συρρίκνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας λόγω της κρίσης. Η ελληνική οικονομία έχει καταντήσει να είναι τόσο εξαρτημένη από το εξωτερικό εμπόριο, κυρίως τις εισαγωγές, ώστε η κρίση επιδρά κατασταλτικά πάνω του. Όσο περισσότερο λοιπόν η Ελλάδα του ισχυρού ευρώ ανοίχτηκε σαν οικονομία τόσο περισσότερο βάθυνε το εξωτερικό της έλλειμμα.
Τι φταίει γι' αυτό; Μήπως οι μισθοί των εργαζομένων; Στον Πίνακα 2 βλέπουμε την εξέλιξη του πραγματικού κατά μονάδα «εργατικού κόστους» και ταυτόχρονα τη μεταβολή της μέσης κερδοφορίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα τις δυο τελευταίες δεκαετίες. 
Αυτές τις δυο δεκαετίες διαρκούς μονόπλευρης λιτότητας, υπονόμευσης ασφαλιστικών και εργασιακών απολαβών, απελευθερώσεων και απορρυθμίσεων, κατάφεραν οι κυβερνήσεις να μειώσουν το πραγματικό κατά μονάδα «εργατικό κόστος» πάνω από 15% και να εκτοξεύσουν τα κέρδη πάνω από 78%! Τη δεκαετία του ευρώ, αν και το πραγματικό κατά μονάδα «εργατικό κόστος» φαίνεται να είχε μείωση γύρω στο 4%, η κερδοφορία του κεφαλαίου γνώρισε πραγματική έξαρση με άνοδο πάνω από 47%!
Η ψαλίδα αυτή μεταξύ κερδών και αμοιβών της εργασίας αποτελεί την ουσία των τεράστιων οικονομικών και κοινωνικών αδιέξοδων που αντιμετωπίζει όχι μόνο το μέσο νοικοκυριό σήμερα, αλλά και η οικονομία ως σύνολο.
Η επίσημη οικονομική μυθολογία από τη δεκαετία του '80 ήθελε όλα τα προβλήματα να πηγάζουν από μια δήθεν «έλλειψη κερδών», από «υπερβολικές» απαιτήσεις των εργαζομένων, από «αγκυλώσεις» της αγοράς και από την «κλειστή οικονομία» της χώρας.
Σήμερα η οικονομία και η κοινωνία ασφυκτιούν κυριολεκτικά από την υπερπληθώρα κερδών, την απελπιστική συμπίεση του «εργατικού κόστους», την απελευθέρωση των πιο παρασιτικών και αντιπαραγωγικών μονοπωλίων της αγοράς και το «άνοιγμα της οικονομίας» στην ταχύτερη παραγωγική της περιθωριοποίηση διεθνώς.
Παρ' όλα αυτά οι κυβερνήσεις θριαμβολογούσαν για την ταχύρρυθμη «ανάπτυξη» της χώρας. Όμως, στην πραγματικότητα αυτό που παρατηρήθηκε ήταν μια πλασματική επέκταση της εσωτερικής ζήτησης, που στηρίχθηκε κυρίως στην έξαρση των ιδιωτικών και δημόσιων χρεών.
252 δισ. εκτός Ελλάδας!
Τι απέγιναν τα ιδιωτικά κέρδη που γνώρισαν τέτοια έξαρση; Οτιδήποτε άλλο εκτός από επενδύσεις στην παραγωγή. Με το ευρώ και την ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, τα ιδιωτικά κέρδη βρήκαν την ευκαιρία να μεταναστεύσουν από την Ελλάδα για να κερδοσκοπήσουν στις διεθνείς αγορές μετοχών, ομολόγων, παραγώγων κ.λπ. Όσο περισσότερο ανοιγόταν η ελληνική οικονομία υπό καθεστώς ευρώ, τόσο μεγαλύτερη ήταν και η ροή πόρων προς το εξωτερικό.
Χαρακτηριστικός είναι και ο Πίνακας 3 (εξαγωγή κεφαλαίου για κερδοσκοπικές τοποθετήσεις στο εξωτερικό και εμπορικό έλλειμμα της χώρας). Διαπιστώνουμε ότι τη δεκαετία του ευρώ διοχετεύτηκαν στο εξωτερικό με τη μορφή αμοιβών, κερδών, τόκων, καταθέσεων, repos και επενδύσεων σε μετοχές και χρεόγραφα του εξωτερικού πάνω από 252 δισ. ευρώ! Θυμηθείτε ότι στις 31.12.2009 το δημόσιο χρέος της χώρας ανερχόταν σε λίγο πάνω από 298 δισ. ευρώ!
Ταυτόχρονα το συνολικό εμπορικό έλλειμμα της χώρας ανήλθε τη δεκαετία του ευρώ σε 476 δισ. ευρώ. Το έλλειμμα αυτό καλύφθηκε εν μέρει από το ισοζύγιο υπηρεσιών (τουρισμός) και άδηλους πόρους, αφήνοντας τελικά ένα συνολικό έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στη δεκαετία του ευρώ της τάξης των 175 δισ. ευρώ. Αν σκεφτούμε ότι την ίδια δεκαετία το δημόσιο χρέος αυξήθηκε γύρω στα 155 δισ. ευρώ, καταλαβαίνουμε ότι η κύρια ώθηση στον δημόσιο δανεισμό δεν δόθηκε από τα όποια κρατικά ελλείμματα, αλλά πρώτα και κύρια από τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας.
Παρακράτος διαφθοράς
Μα καλά, τι έγιναν τα λεφτά από την Ε.Ε.; Είναι γνωστή η φιλολογία που θέλει τις μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. ως ένα ισχυρό παράγοντα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας την προηγούμενη δεκαετία. Τα μεγάλα και μικρά έργα, τα προγράμματα και οι πρωτοβουλίες που χρηματοδοτήθηκαν από τα ταμεία της Ε.Ε. όμως όχι μόνο δεν βοήθησαν στην παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, αλλά ούτε καν δόθηκαν για τον σκοπό αυτόν!
Τα κονδύλια και τα «πλαίσια στήριξης» δίνονται από την Ε.Ε. με μόνο σκοπό να συντηρηθεί μια ολόκληρη «βιομηχανία» αρπαχτής, εξαγορασμένης συνείδησης και κρατικοδίαιτης ιδιωτικής πρωτοβουλίας για έργα και προγράμματα «κοινοτικής επιλογής» και όχι εθνικής προτεραιότητας και ανάγκης.
Χάρις σ’ αυτά στήθηκε ένα ολόκληρο παρακράτος ειδικών διευθύνσεων, υπηρεσιών, ιδιωτικών συμβούλων και εταιρειών με μόνο σκοπό την απορρόφησή τους. Ένα εντελώς παρασιτικό κύκλωμα που μέσω των ευρωπαϊκών κονδυλίων έβαλε χέρι και στο σύνολο των «εθνικών πόρων». Πάνω σ’ αυτό το κύκλωμα στήθηκε η άνευ προηγουμένου έξαρση της πολιτικής διαφθοράς που γνωρίσαμε όλα τα τελευταία χρόνια.
Το σύνολο των καθαρών μεταβιβάσεων που εισέπραξε η χώρα από την Ε.Ε. την περίοδο 2000-2009 ανήλθε γύρω στα 42 δισ. ευρώ. Τα κονδύλια αυτά δόθηκαν για έργα και προγράμματα κοινοτικής επιλογής, όπως είπαμε. Όχι μόνο τα δημόσια οικονομικά της χώρας, αλλά και ολόκληρη η οικονομία προσανατολίστηκε στην απορρόφηση και την αξιοποίηση αυτών των κονδυλίων, χωρίς να νοιάζεται κανένας από τους κυβερνώντες για τις τραγικές συνέπειες.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι για κάθε 1 δισ. ευρώ που εισέπραξε η χώρα τη δεκαετία του ευρώ αυξήθηκε το εμπορικό της έλλειμμα κατά 11 δισ. ευρώ, ενώ το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κατά 4 δισ. ευρώ και για να καλυφθούν οι τρύπες αυτές το Δημόσιο χρειαζόταν να αυξήσει το χρέος του πάνω από 3,5 δισ. ευρώ! Αυτή ήταν η μεγάλη προσφορά των κοινοτικών κονδυλίων στην ανάπτυξη της χώρας.
Περισσεύουν οι «ξένες επενδύσεις»...
Μην νοιάζεστε, όμως, όλα αυτά θα λυθούν αν κατορθώσουμε και προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις και κεφάλαια. Και να τα κροκοδείλια δάκρυα της διατεταγμένης δημοσιογραφίας. Πώς θα έρθουν ξένα κεφάλαια αν ο Έλληνας δεν είναι καλός και υπάκουος, αν η Ελλάδα δεν γίνει «ελκυστική» για τους ξένους επενδυτές;
Μόνο που, για μια ακόμη φορά, όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους γιατί δεν έρχονται ξένα κεφάλαια στη χώρα, λένε ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι μια από τις προνομιακές χώρες υποδοχής ξένων κεφαλαίων λόγω του υψηλού μέσου ποσοστού κέρδους στην οικονομία της, του υψηλότερου στην Ευρωζώνη. Ο Πίνακας 4 παρουσιάζει την καθαρή διεθνή επενδυτική θέση της Ελλάδας την περίοδο 2000-2009.
Τι δείχνει ο πίνακας; Τη δεκαετία του ευρώ η Ελλάδα μετατράπηκε σε ιδιαίτερο πόλο έλξης κεφαλαίων από το εξωτερικό. Η καθαρή εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό έφτασε μέσα στη δεκαετία έως και 95% του ΑΕΠ (2007), από 37,6% το 2000 και 45,6% το 2001. Πόσες χώρες υπάρχουν, όχι μόνο στην Ευρωζώνη, αλλά και παγκόσμια, που παρουσιάζουν τέτοια εισροή κεφαλαίων ως προς το ΑΕΠ τους; Ελάχιστες.
Επομένως η ελληνική οικονομία δεν πάσχει από έλλειψη ξένων κεφαλαίων. Αντίθετα πάσχει, νοσεί βαθύτατα από αυτή καθαυτή την προσέλκυση αυτών των κεφαλαίων. Κι αυτό διότι, προκειμένου η ελληνική οικονομία να γίνει ελκυστική στα ξένα κεφάλαια, μετατράπηκε σε παράδεισο χρηματοπιστωτικής αγυρτείας και κερδοσκοπίας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μια οικονομία με την παραγωγή της να συρρικνώνεται και να καταστρέφεται μπορεί να γίνει ελκυστική στους επενδυτές της διεθνούς αγοράς.
Όπως ήταν φυσικό, προσέλκυσε και τα ανάλογα κεφάλαια. Έτσι σε κάθε 1.000 ευρώ καθαρής εισροής κεφαλαίου από το εξωτερικό, τα 720 ευρώ πηγαίνουν σε επενδύσεις χαρτοφυλακίου που κατά κύριο λόγο έχουν ως σκοπό την κερδοσκοπία με εγχώριους κρατικούς τίτλους χρέους και μετοχές, τα 285 ευρώ πηγαίνουν να «ξεπλυθούν» μέσω καταθέσεων και repos στις εγχώριες τράπεζες και μόλις 15 ευρώ εισέρχονται ως άμεσες επενδύσεις.
Όμως ακόμη κι αυτές οι άμεσες επενδύσεις αφορούν την εξαγορά και την συγχώνευση επιχειρήσεων. Κι αυτό είναι ένα γενικό φαινόμενο της παγκόσμιας αγοράς. Στις μέρες μας οι αγορές έχουν οδηγηθεί σε τέτοιο επίπεδο συγκέντρωσης κεφαλαίου ώστε οι διεθνείς άμεσες επενδύσεις τους είναι κατά 95% εξαγορές και συγχωνεύσεις, όταν σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο έως και τη δεκαετία του ’80 το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπέρασε το 40%.
Με άλλα λόγια, οι πολυεθνικές σήμερα δεν μπαίνουν ούτε καν στον κόπο να επενδύσουν εξαρχής, για να διεκδικήσουν την αγορά από τον διεθνή ή τον τοπικό ανταγωνισμό, απλώς εξαγοράζουν ή απορροφούν τους ανταγωνιστές τους, περιορίζοντας δραστικά τα όποια περιθώρια δράσης σε οποιαδήποτε άλλη επιχειρηματική μορφή. Με τον τρόπο αυτό οι πολυεθνικές έχουν τη δυνατότητα να μετεμφυτεύουν τον εξοντωτικό ανταγωνισμό σε οποιαδήποτε αγορά του κόσμου, όσο περιθωριακή ή προφυλαγμένη κι αν είναι.
Στη βάση αυτή οι σύγχρονες αγορές έχουν μεταβληθεί σε «συγκοινωνούντα δοχεία», όπου βασιλεύει η αδυσώπητη αναμέτρηση δύναμης ανάμεσα σε γιγαντιαία επιχειρηματικά συγκροτήματα. Σ' αυτή την αναμέτρηση δεν υπάρχουν ούτε όρια ούτε κανόνες: τα πάντα είναι στη διάθεση του ανταγωνισμού για την επικράτηση του ισχυρότερου. Ακόμη και ο πόλεμος έχει πια μετατραπεί σε μέσο οικοδόμησης μιας πιο ανταγωνιστικής παγκόσμιας οικονομίας.
Στο πλαίσιο αυτό η λογική που θέλει να στηρίξει την ανάπτυξη της χώρας στην προσέλκυση κεφαλαίων από το εξωτερικό και στην εμπιστοσύνη των αγορών είναι απολύτως σίγουρο ότι θα οδηγήσει την Ελλάδα στην πτώχευση και στην κατάρρευση.
Το μεγάλο στοίχημα της χώρας μας είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας της. Δίχως αυτήν είναι αδύνατον να διεκδικήσει μια νέα καλύτερη θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Είναι αδύνατον να αποφύγει τις εξαρτήσεις και τις δουλείες που την έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάντια.
Μπορεί να γίνει αυτό με το ευρώ και μάλιστα υπό καθεστώς χρεοκοπίας; Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει, αλλά όσο συνεχίζεται η ίδια πορεία τίθεται υπό αμφισβήτηση η ίδια η επιβίωση της ελληνικής οικονομίας, της χώρας και του λαού της.
Επομένως χρειάζεται όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να απελευθερωθεί η χώρα και ο λαός από τα δεσμά του ευρώ και του χρέους ώστε να προχωρήσει στην αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση, η οποία είναι δυνατή μόνο στη βάση μιας γενναίας και ριζικής αναδιανομής εισοδημάτων και πλούτου υπέρ των εργαζομένων.

 
 


Η μεγάλη απάτη

 Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Βόμβα μεγατόνων από τον Πωλ Τόμσεν, εκπρόσωπο του ΔΝΤ στην τρόικα: «Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδος δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος, αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας»...
Οψιμη και αισχυντηλή η παραδοχή, αλλά άκρως διαφωτιστική, γιατί κάνει κομμάτια τα κυβερνητικά επιχειρήματα περί Μνημονίου, δανεισμού και χρεωκοπίας, ιδία αν ληφθεί υπ' όψιν και το υπόλοιπον της δηλώσεως Τόμσεν: «Η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεωκοπήσει, διότι μια τέτοια επιλογή δεν συμφέρει κανέναν»! Εχουμε και λέμε, λοιπόν, ξεκινώντας από την κυνική και ωμή παραδοχή ότι «δεν συμφέρει κανέναν» η χρεωκοπία της Ελλάδος: Ακριβώς έτσι είναι! Ποτέ δεν συνέφερε τους δανειστές η χρεωκοπία της χώρας. Κυριολεκτικά έτρεμαν στην ιδέα αυτή. Και για την τύχη της Ενωσης, αλλά κυρίως για τα δικά τους χρήματα (Γαλλία, Γερμανία). Επομένως, το ενδεχόμενο της χρεωκοπίας ήταν το μεγάλο χαρτί που είχε στα χέρια του ο Γ. Παπανδρέου, αλλά ποτέ δεν το έριξε στο τραπέζι. Αν το είχε κάνει, ούτε Μνημόνιο θα υπήρχε ούτε δυναστική επιτήρηση ούτε η χώρα θα είχε γίνει περίγελως στα μάτια της οικουμένης... Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο στη συμπεριφορά του πρωθυπουργού: ο κ. Παπανδρέου, λέγοντας απροκάλυπτα ψέματα προεκλογικώς, ήξερε ότι θα γινόταν καταγέλαστος αν υλοποιούσε επιλογές που βρίσκονταν στον αντίποδα των εξαγγελιών του. Κατασκεύασε, λοιπόν, έναν μύθο: ότι τάχα ανακάλυψε μετεκλογικά τα πραγματικά στοιχεία για την οικονομία. Μύθος και ψέμα: τα ήξερε όλα. Με το νι και με το σίγμα (δηλώσεις Προβόπουλου κ.τ.λ.). Αλλά το ένα ψέμα φέρνει το άλλο: οχυρωμένος πίσω από το υπαρκτό αλλά όχι μείζον ζήτημα του χρέους, έριξε καθ' ολοκληρίαν τις ευθύνες στους προηγούμενους για την κατάσταση της οικονομίας. Οπως είπε όμως και ο Τόμσεν, το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στις «διαρθρωτικές αδυναμίες» της ελληνικής οικονομίας. Οι οποίες ως γνωστόν δεν δημιουργούνται εν μια νυκτί ούτε σε διάστημα μίας πενταετίας. Είναι πρόβλημα δεκαετιών. Οπως και το γενικό συμμάζεμα του κράτους... Τι έκανε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός; Οχυρώθηκε πίσω από το Μνημόνιο -κατασκευάζοντας το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεωκοπία»- για να μπορέσει να επιβάλει τις αλλαγές (τις απαιτούμενες, αλλά και τις προσαρμοσμένες στη νεοφιλελεύθερη λογική) *** Ομως τα ψέματα είναι θνησιγενή. Και οι απάτες. Που αποκαλύπτουν «το ανύπαρκτο πρόσωπο που υπήρξαμε»... 
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

περικοπή ζωντανών 20 % ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.ΙΧ.2010 stathis@enet.gr
Ο κ. Τόμσεν (επιτηρητοποτηρητής του ΔΝΤ στην Ελλάδα) παραδέχθηκε χθες ότι το προέχον δεν ήταν τόσον το χρέος, όσον οι δομικές αλλαγές που έπρεπε να γίνουν στη χώρα μας.
Ετσι, ο καλός αυτός υπάλληλος με τον επαγγελματισμό που χαρακτηρίζει τους συνεπείς υπαλλήλους παραδέχθηκε αμέσως και σαφώς αυτό για το οποίο κάναμε κριτική ευθύς εξ αρχής όλοι όσοι λέγαμε ότι το χρέος εκτός από πρόβλημα θα είναι και το πρόσχημα για να τινάξει η Ευρωπαϊκή Ενωση στον αέρα (με τη βοήθεια μιας τρύπιας κυβέρνησης) τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά στη χώρα μας.
Αν πάρει τα πράγματα κανείς απ' την αρχή διαπιστώνει μια πορεία πολύ ερμηνεύσιμη, και για τις προθέσεις αυτών που τη διήνυσαν, και για το τι μέλλει γενέσθαι στο εξής.
Ο κ. Παπανδρέου εν πρώτοις, διαβεβαιώνει ότι υπάρχουν τα λεφτά. Τον Νοέμβριο του περασμένου έτους έχει συνομιλίες με την Γκόλντμαν Σακς. Στη συνέχεια (Γενάρης του 2010) δεν βγαίνει να δανειστεί (με υψηλό μεν, υποφερτό δε και κυρίως διαθέσιμο) επιτόκιο. Αμέσως μετά αρχίζει να διακηρύσσει urbi et orbi ότι βουλιάζουμε, ότι χρεοκοπούμε, ότι χανόμαστε -τινάζονται τα σπρεντ στον Θεό- κι έτσι ο κ. Παπανδρέου μετατρέπει ο ίδιος προσωπικώς μια κρίση χρέους σε κρίση δανεισμού. Κατόπιν αρχίζουν τα καραγκιοζιλίκια με τα εξάσφαιρα στο τραπέζι και τις μπλόφες, αφού έχουν προηγηθεί οι παραδοχές περί «απώλειας εθνικής κυριαρχίας» (παραδοχές που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα έστελναν τον πρωθυπουργό τους ατιμασμένον σπίτι του).
Αμέσως μετά και χωρίς να διαπραγματευθεί το χρέος, οχυρωμένος ακριβώς πίσω απ' αυτήν την εθνική κυριαρχία ο κ. Παπανδρέου την προδίδει και την παραδίδει στην Τρόικα μετατρέποντας τη χώρα σε κολονάτο υπό «καθεστώς εντολής». Με το μνημόνιο η χώρα χάνει την ασυλία της απέναντι στους δανειστές της και παραχωρεί σε αυτούς την ίδιαν της τη διοίκηση, με αποτέλεσμα τις βίαιες αλλαγές επί τα χείρω στα εργασιακά και τα ασφαλιστικά.
Κι όντως, έχει δίκιο ο κ. Τόμσεν. Από το χρέος κάποτε θα βγούμε, είτε πληρώνοντας είτε χρεοκοπώντας, από τον εργασιακό μεσαίωνα όμως που δημιουργείται και θα συνεχίσει να δημιουργείται ίσως και να μη βγούμε ποτέ.
Ο κ. Παπανδρέου, ασχέτως της γελοίας ρητορικής του, αιχμαλώτισε την Ελλάδα, εμφάνισε τις ντιρεκτίβες της Γκόλντεν Σακς ως μονόδρομο, απέτρεψε και εξουδετέρωσε κάθε εναλλακτική λύση, ξεφτίλισε και ταπείνωσε τους Ελληνες και πέτυχε εν τέλει τη διάλυση κάθε προοπτικής ανασύνταξης της χώρας στη βάση μιας δικής της στρατηγικής...
Και τα χειρότερα έπονται...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Οι τράπεζες νίκησαν τα κράτη

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ενα παγκόσμιο... μνημόνιο θυμίζουν αυτές τις ημέρες οι μεγάλες ευρωπαϊκές και αμερικανικές εφημερίδες όταν αναφέρονται στο τραπεζικό σύστημα. Τέτοιες μέρες, πριν από δύο χρόνια, στα μέσα του Σεπτέμβρη του 2008, κατέρρευσε η επενδυτική τράπεζα Λίμαν Μπράδερς, μία από τις πέντε μεγαλύτερες του κόσμου, σηματοδοτώντας τη μεγαλύτερη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Οι κυβερνήσεις των πλουσιότερων χωρών του κόσμου, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, διέθεσαν αμέσως τρισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ για να διασώσουν τους τραπεζίτες. Η μαύρη επέτειος ωθεί αυθόρμητα σε έναν απολογισμό των συνεπειών της κρίσης και στο θεμελιώδες ερώτημα, αν άλλαξε κάτι ώστε να αποτραπεί στο μέλλον μια επανάληψη της τραγωδίας αυτής.

"Ο χρηματοοικονομικός σεισμός που συνδέεται με το όνομα της Λίμαν Μπράδερες άλλαξε όμως τον κόσμο λιγότερο απ' όσο φαινόταν στην αρχή" γράφει απογοητευμένη σε ολοσέλιδη ανάλυσή της η συντηρητική γερμανική εφημερίδα "Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε".

Δεν έχει μόνο αυτή, την απαισιόδοξη εκτίμηση που προαναφέραμε. "Ο χορός της νίκης των τραπεζιτών" είναι ο τίτλος σχετικής ανάλυσης της βρετανικής εφημερίδας "Γκάρντιαν", κεντροαριστερής κατεύθυνσης. "Μόλις οι τράπεζες ξεπέρασαν την κρίση διάσωσης αμέσως μετά τη Λίμαν, εξαπέλυσαν μια επίθεση που τις οδήγησε να κερδίσουν όλες τις μάχες που έδωσαν έκτοτε. Εχουν τώρα τόση αυτοπεποίθηση, ώστε δεν ενοχλούνται πλέον να υποκρίνονται ότι τους νοιάζει τι νομίζουν οι πολιτικοί ή ο κόσμος" γράφει ο αρθρογράφος.

Εξοργισμένη είναι μια ακόμη εφημερίδα, ο "Ιντιπέντεντ" του Λονδίνου, σαφώς πιο μετριοπαθής, η οποία σε κύριο άρθρο της με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Ο θρίαμβος των λομπιστών" γράφει μεταξύ άλλων: "Φαίνεται ότι οι πολιτικοί βρίσκονται σε διαδικασία παράδοσής τους στα κατοχυρωμένα συμφέροντα του τραπεζικού κόσμου".

Η κατεξοχήν εφημερίδα του βρετανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι "Φαϊνάνσιαλ τάιμς" του Λονδίνου, δεν έχει ουσιαστικά διαφορετική εκτίμηση, παρόλο που την εκφράζει με λιγότερο δηκτικές λέξεις, αναλύοντας ψύχραιμα τις αιτίες αυτής της συμπεριφοράς των τραπεζιτών. Γράφει μεταξύ άλλων: "Το σοκ της κατάρρευσης της Λίμαν ήταν τόσο τρομακτικό, ώστε οι κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα που χρειάζονταν για να σώσουν το σύστημα. Πέτυχαν σε αυτή την προσπάθεια, αλλά με κόστος. Οι μέθοδοι σωτηρίας που μηχανεύτηκαν προστάτευσαν σε μεγάλο βαθμό τους επενδυτές των τραπεζών από τις συνέπειες της τρέλας τους. Τώρα, όμως, είμαστε εμείς που πληρώνουμε το αντίτιμο.

Η στήριξη που έλαβαν οι τράπεζες με τη μορφή φθηνής ρευστότητας είχε ως αποτέλεσμα να καταστήσει πολύ κερδοφόρες τις επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες. Ανυπομονώντας να αποκαταστήσουν τους στραπατσαρισμένους ισολογισμούς τους, οι τράπεζες έχουν χρησιμοποιήσει τα φθηνά κεφάλαια για χρηματοπιστωτικά παιχνίδια παρά για να δανείσουν χρήματα. Οι επενδυτές δεν έδρασαν για να περικόψουν τις πιο ριψοκίνδυνες στρατηγικές των τραπεζών, καθώς οι ίδιοι είχαν προστατευθεί από τις ζημίες (σ.σ. με τα λεφτά που είχαν δώσει οι κυβερνήσεις)" υπογράμμιζαν σε κύριο άρθρο τους οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς".

Τις τελευταίες μέρες έλαβαν χώρα δύο γεγονότα που αποκαρδίωσαν εντελώς όσους είχαν ελπίδες ή αυταπάτες πως θα έμπαινε κάποιο χαλινάρι στους τραπεζίτες ως αποτέλεσμα του ασύλληπτου κόστους της τελευταίας κρίσης.

Το πρώτο είναι καθαρά συμβολικό και αποτυπώνει την αποθράσυνση των τραπεζιτών: ορίστηκε διευθύνων σύμβουλος της Μπάρκλεϊς, μιας από τις μεγαλύτερες βρετανικές τράπεζες, ένα πασίγνωστο στέλεχος που συμβολίζει τον πιο ακραίο τραπεζικό τυχοδιωκτισμό, το ίνδαλμα της τράπεζας - καζίνο, ονόματι Μπομπ Ντάιαμοντ.

Το δεύτερο γεγονός είναι πολύ πιο ουσιαστικό. Την Κυριακή οι κεντρικοί τραπεζίτες συνήλθαν στην πόλη Βασιλεία της Ελβετίας και αποφάσισαν τους νέους κανόνες για να περιορίσουν την ασυδοσία των εμπορικών τραπεζών. Αποδείχθηκε μια τρύπα στο νερό. Τι αποφάσισαν; Να έχουν π.χ. σε άμεση ζήτηση το... 3,5% των καταθέσεων από το 2013 και το ποσοστό αυτό να φτάσει σταδιακά το 7% το 2019, για να το πούμε εκλαϊκευμένα! Σήμερα το ποσοστό αυτό είναι... 2% (!!!), που σημαίνει ότι αν ένας στους πενήντα (!) καταθέτες σηκώσει τα λεφτά του, η τράπεζα καταρχήν ξεμένει από ρευστό με βάση τους κανόνες!

Το 98% των καταθέσεων δηλαδή οι τράπεζες το τζογάρουν και με τους νέους κανονισμούς, μετά από την κρίση αυτή και μετά από μια δεκαετία, θα τζογάρουν "μόνο" το... 93%! Αλίμονό μας αν ποτέ χρειαστεί να αποσύρουμε μαζικά τις καταθέσεις μας - έστω και ένας στους δεκαπέντε...

Τραπεζίτες

Μας σέρνουν πάλι προς τον γκρεμό

Απέτυχε παταγωδώς η προσπάθεια του Ομπάμα να επιβάλει φόρο 19 δισεκατομμύριων δολαρίων στις τράπεζες. Ναυάγησε στο Κογκρέσο. Απέτυχαν επίσης οι προσπάθειες να διαχωριστούν οι κανονικές τράπεζες από τις επενδυτικές. Γελοιοποιήθηκαν οι προσπάθειες να υποχρεωθούν οι τράπεζες να κρατούν σε ρευστό μεγαλύτερο ποσοστό των καταθέσεων. "Οι τράπεζες νικούν διαρκώς και νικώντας έρπουν πάλι προς το χείλος του γκρεμού. Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο, αν δεν έσερναν πίσω τους κι εμάς" γράφει με απελπισία ο αρθρογράφος του "Γκάρντιαν" Τζον Λάντσεστερ. Οι πάντες συμφωνούν ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα, δεν έχει μπει φραγμός σε καμία από τις τραπεζικές δραστηριότητες που προκάλεσαν την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Από την εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ