Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Ευρώπη των λαών ή των μονοπωλίων; Μάλλον εφιαλτική Ευρώπη των τραπεζών, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και του Δ! Ράιχ.

Όταν η Ελλάδα προσπαθούσε να μπει στην αρχή στην ΕΟΚ που αργότερα έγινε Ε.Ε. οι περισσότεροι Έλληνες υποστηρίζανε αυτή την προοπτική, ιδιαίτερα η Ν.Δ. και Ανανεωτική Αριστερά στην οποία ισχυριζόντουσαν ότι οι λαοί μπορούν να μετατρέψουν την Ευρώπη σε Ευρώπη των λαών. Το ΠΑΣΟΚ από το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο σύνθημα του αμοραλιστή ηγέτη του Ανδρέα Παπανδρέου κατάληξε και αυτό στο τέλος να υποστηρίζει την Ε.Ε.
Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που είχε ξεκάθαρα και σταθερά αντίθετη άποψη.
Περάσανε πολλά χρόνια από τότε και οι εξελίξεις σήμερα επιβεβαιώνουν ότι η Ευρώπη μετατρέπεται όχι σε Ευρώπη των λαών αλλά αντίθετα σε Ευρώπη των τραπεζών, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με κυρίαρχη άποψη, στους ηγετικούς κύκλους των Βρυξελλών και της Γερμανίας, την κατάργηση των Εθνών και την δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό την ηγεσία της Γερμανίας. Το Δ! Ράιχ κατακτά την Ευρώπη. Ότι δεν μπόρεσε να κάνει η Γερμανία με τα όπλα το κάνει με την οικονομία.
Οι παραπάνω κύκλοι  πιστεύουν ότι οι πολιτικοί, μόνο διεκπεραιωτές των αποφάσεων των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος μπορούν να είναι και ότι οι δημοκρατικές ελευθερίες πρέπει να περιοριστούν σημαντικά στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό που προτείνουν οι κύκλοι των Βρυξελλών και της Γερμανίας για μετατροπή της Ευρώπης σε μία δικτατορία πολιτικοοικονομική με κυβερνήτη τη Γερμανία. Γι αυτό σιχαίνονται της εκλογές και στην Ελλάδα για παράδειγμα δεν θέλουν να ακούσουν γι’ αυτές στις 19/2/12, και απαιτούν να τελειώσει το ολέθριο έργο τους πριν από τις επόμενες εκλογές ίσως το 2013.
Όλο αυτό το σενάριο είναι εφιαλτικό. Η χώρα μας λεηλατείται, ο λαός οδηγείται στη φτώχεια και στην μιζέρια, η δημοκρατία υπονομεύεται αν δεν καταργείται εντελώς. Η χώρα Κινεζοποιείται ταχύτατα και το μέλλον της είναι ζοφερό.
Εδώ λοιπόν μπαίνει το κρίσιμο ερώτημα. Θέλουμε να είμαστε μέλος της Ε.Ε. των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, θέλουμε να είμαστε υποτελείς της Γερμανίας, ένα προτεκτοράτο, θέλουμε την μετατροπή της οικονομίας και εργασίας σε αντίστοιχη με αυτή της Κίνας; Αυτό είναι το μέλλον που υποσχόμαστε στα παιδιά μας;
Οι πολιτικοί στην χώρα μας τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ και του ΛΑΟΣ έχουν αποφασίσει όπως είναι φανερό να παραδώσουν τη χώρα και τον λαό αμαχητί στην καταστροφή. Δεν περιμένουμε καμιά σωτηρία από αυτούς, που είναι πια απλοί διεκπεραιωτές και υπάλληλοι των Βρυξελλών.
Έχει θέση η Ελλάδα μετά τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων μέσα στην Ε.Ε. Θέλουμε να αυτοκτονήσουμε;
Αρχίζω να πιστεύω πως πρέπει ο λαός να αρχίσει να συνηθίζει και οι τίμιοι πολιτικοί να επεξεργάζονται σχέδιο επιστροφής στη δραχμή, που βραχυπρόθεσμα θα έχει αρνητικό αντίκτυπο και αρνητικά αποτέλεσμα για τη χώρα, ο λαός θα υποφέρει για λίγο, αλλά θα αρχίσει όμως η χώρα να αναπνέει σιγά - σιγά και να ανακάμπτει ελεύθερη από τα δεσμά της Ε.Ε δηλαδή κυρίως της Γερμανίας. Τώρα η χώρα οδηγείται στο θάνατο σιγά - σιγά και όταν θα φτάσει το τέλος θα είναι πολύ δυσμενέστερα τα πράγματα (τεράστιο χρέος κλπ). Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή (όπως τοποθετείται από πολλούς οικονομολόγους) μοιάζει με την επιλογή του πως θέλουμε να πεθάνουμε από χολέρα ή από πανούκλα. Ίσως ο ξαφνικός θάνατος όμως με την επιστροφή στη δραχμή και με άρνηση πληρωμής του χρέους είναι περισσότερο υποσχόμενος για την ανάκαμψη και τη μεσοπρόθεσμη σωτηρία του τόπου μας.

Ξέσπασμα κατά Βαν Ρομπούι στο Ευρωκοινοβούλιο του Βρετανού Ευρωβουλευτή Nigel Farage

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Από το 1973 στο μνημόνιο


                                                                         Του Ολύμπιου Δαφέρμου
    
Να ναι η απόσταση του χρόνου (38 χρόνια); Να ναι ο ορίζοντας που πλησιάζει; Να ναι οι εποχές που μαραίνονται; Όλο και περισσότερο μου φαίνεται ποιητική εκείνη η εποχή. Και τότε ποιητικά ένιωθα. Με μια διαφορά. Τότε (τη) ζούσα, σήμερα (την) αναστορούμαι.

Από τη μία οι κωμικοί δικτάτορες. Από την άλλη ή, σε σύγχυση, ηττημένη πολιτική ηγεσία. Και το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα να πορεύεται, ανασκευάζοντας δοκιμασμένες πρακτικές, καταργώντας βεβαιότητες, εκπλήσσοντας τους παραδοσιακούς, αυτοεκπλησσόμενο και το ίδιο. Και οι χωροφύλακες να ψάχνουν τα κρυφά δίκτυα της ανομίας. Και τέτοια να μη βρίσκουν.

Το κίνημα αυτοδιαμορφώνεται μέσα από τη δράση του. Δίχως πολλές θεωρητικές συζητήσεις και αναλύσεις, εισβάλλει στα δημόσια πράγματα από το πουθενά. Πιστεύει πως από μόνο του μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και πλημμυρίζει με ευτυχία και χαρά τους συμμετέχοντες. Είναι πράγματι ευτυχής συγκυρία να συμμετέχεις σε ένα αυτόνομο κίνημα χωρίς καθοδηγητές και οπαδούς που το καθορίζει η ανιδιοτέλεια, η αντίσταση και η αξιοπρέπεια. Ένα κίνημα με βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο, που έδειχνε νάναι χειραφετημένο.
 Με τη δράση του προκάλεσε ιστορικά γεγονότα και αναδείχθηκε ως ο μοναδικός υπολογίσιμος αντίπαλος των ανόητων συνταγματαρχών. Γεμάτο συναισθήματα, γεμάτο συγκινήσεις, ονείρατα και ελπίδες.
Περάσαμε καλά. Η ψυχή μας ήταν γεμάτη. Λέγαμε δημοκρατία και ελευθερία και συγκλονιζόμασταν. Λέγαμε σοσιαλισμός και απογειωνόμασταν.
Όπως όλα τα αυθόρμητα κινήματα λίγη σχέση είχε με τον ορθολογισμό. Και αναλύσεις προσπαθούσαμε να κάνουμε και τακτικές να καταστρώσουμε. Λίγα από αυτά λειτούργησαν. Το αισθητήριο, το όνειρο, η ελπίδα, η ομορφιά του κινδύνου και η χαρά της δράσης πήγαιναν μπροστά. Είμαστε εμείς, με απόλυτη αυτοπεποίθηση, και απέναντι  οι κακοί. Ως προς αυτό εύκολα τα πράγματα. Γιατί υπήρχε και η εμμονή των παραδοσιακών σε παλιές δοκιμασμένες πρακτικές που όμως μόλις είχαν αποτύχει.
Το κίνημα τολμά ίσαμε εκεί που φτάνει ώσπου μένει μόνο του. Πίσω του η αμηχανία.
Η πείρα δεν είδε και δεν άκουσε. Ήξερε όμως να περιμένει.
Η έκρηξη ήρθε ως νομοτέλεια. Και η ένδεια της σοφίας των εξουσιών αναδύθηκε. Το κίνημα εξαντλήθηκε. Κενό εξουσίας. Κενό αντίστασης. Κενό αμφισβήτησης...
Κατάρρευση του ολοκληρωτισμού. Η ελευθερία. Η ελευθερία των αρχηγών. Το ανολοκλήρωτο φοιτητικό κίνημα κομμάτια και θρύψαλα.
Η δημοκρατία των πολιτικών υποκειμένων περιορίζεται στην αυτοσύσκεψη των αρχηγών. Σε όποιον αρέσει. Οι υπόλοιποι στο σπίτι τους. Πολλοί από το ρηξικέλευθο κίνημα πειθάρχησαν. Δρόσισαν κυρίως τα δύο κόμματα της αριστεράς. Οργανώθηκαν στις δομές του παρελθόντος. Τίποτα παραπάνω. Οι παραδοσιακοί οδηγητές πορεύονται με γραμμική συνέπεια. Ως να μη μεσολάβησε τίποτα. Κρατούν την εξουσία ως το τέλος. Ώσπου το περιθώριο τους κατάπιε.

Στήνεται ο μύθος του Πολυτεχνείου. Από τη μία οι ενοχές της ελληνικής κοινωνίας, από την άλλη η προσπάθεια των μη δεξιών πολιτικών δυνάμεων να σφετεριστούν το γεγονός οδήγησε στη μυθοποίηση του. Ανακρίβειες και υπερβολές από πρόσωπα και κόμματα καλύπτουν την ουσία των πραγμάτων. Καμιά πολιτική δύναμη και κανείς φιλόδοξος δεν επιδιώκει να διερευνηθούν τα αίτια που προκάλεσαν το Πολυτεχνείο, να αναλυθεί ο χαρακτήρας του και οι κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις που προκάλεσε. Ο συντηρητισμός των μηχανισμών αμύνεται απέναντι σε ένα γεγονός που βρίσκεται εκτός της πολιτικής του λογικής. Έτσι οι νέες γενιές θαυμάζουν το μύθο δίχως να κατανοούν τα γεγονότα. Τι πιο συντηρητικό;
Το πολυτεχνείο παίρνει μεταφυσικές διαστάσεις και απομακρύνεται από τους νέους, κυρίως, ανθρώπους. Οι προηγούμενες και οι επόμενες γενιές αδυνατούν να το ανταγωνιστούν. Αν και ελάχιστοι της γενιάς αναλαμβάνουν πολιτικά αξιώματα (υπάρχει σχετική έρευνα) διεγείρονται τα αντανακλαστικά. Οι ψίθυροι, ακόμη και λογοτεχνικοί, χρεώνουν στη γενιά την πολιτική και κοινωνική παρακμή. Άσχημος και ζηλότυπος τρόπος να μειωθεί η συνεισφορά κάποιων ανθρώπων που αν μη τι άλλο, έκαναν το καθήκον τους κάτω από σκληρές συνθήκες και στη συντριπτική τους πλειονότητα ιδιώτευσαν στην μεταπολίτευση. Δεν θα μπορούσαν εξάλλου να κάνουν κι αλλιώς . Η μεταπολιτευτική πολιτική ζωή χαρακτηρίζεται από ωμό ρεαλισμό, όσον αφορά τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις. Πώς λοιπόν να συνυπάρξει το όνειρο και ο ρομαντισμός με την πεζότητα, τη σκοπιμότητα και τη φιλοδοξία; Ελάχιστοι της γενιάς εκμεταλλεύτηκαν τη συμμετοχή τους στο κίνημα για πολιτική ανέλιξη και ακόμη λιγότεροι συνεισέφεραν στο στήσιμο του μύθου.

Στην μεταπολίτευση η πολιτική κυριαρχείται από δύο προσωπικότητες με την αριστερά στη γωνία. Όλη, σχεδόν, η χώρα μοιράζεται στα δύο και οπαδοποιείται. Η μοίρα μας  στα χέρια τους. Ποια συμμετοχή; Σιγά αλλά σταθερά οι πολίτες μετατρέπονται σε ιδιώτες και η κοινωνία εισέρχεται στον αστερισμό της αφασίας.
Η ευτελής κινούμενη εικόνα. Τα γυαλιστερά προϊόντα. Η αναζήτηση της ηδονής. Η απουσία του μέλλοντος.
Η πολιτική εξουσία στους κληρονόμους. Όπως τότε, στη φεουδαρχία.
Η πολιτική σε κρίση. Ευτελείς ατάκες, προσβολές, επικοινωνιακά τεχνάσματα, απουσία θέσεων, ηθικής και ευθύνης. Ανάλγητοι εξουσιαστές καλύπτουν τις ανομίες τους. Η κρίση χορεύει. Συμπαρασύρει την αμφισβήτηση. Εκτραχύνει την αντίσταση. Αντιδράσεις άμορφες, συγκεχυμένες, αντικοινωνικές, πολλές φορές ,αδυνατούν να αναπτερώσουν την ελπίδα. Ο ωμός ρεαλισμός του ιδιώτη πορεύεται κυρίαρχος και καταπίνει το μέλλον.
Και το πολυτεχνείο γιορτάζεται δίχως να παραδειγματίζει. Το περίβλημα αναγορεύεται σε ουσία. Οι ψυχές άδειες, δίχως αξίες, ιδανικά και ελπίδες τσαλαβουτούν στον καταναλωτισμό και αυτοκαταναλώνονται.
Και ήρθε ο Δεκέμβρης, βίαιος, άναρχος και απελπισμένος για να απορρίψει όχι μόνο το σαθρό πολιτικό σύστημα, αλλά συλλήβδην την κοινωνία των ενηλίκων. Ίσαμε σήμερα δεν φαίνεται να έχει γίνει αντιληπτό ότι τα παιδιά μας, το μέλλον αυτού του τόπου, μας διαγράφουν χωρίς να μπορούν ακόμα να γράφουν. Τι προοιωνίζεται το μέλλον;

Ιούλιος 2009

Τι προοιωνίζεται το μέλλον; Μετά την παρένθεση του νοικοκύρη, που τα άφησε ανοικοκύρευτα, το χάος των κληρονόμων. Με μοναδικό προσόν το όνομά τους ανέλαβαν τη χώρα και την πτώχευσαν! Από το «άστο γι’ αργότερα» έως «η ελληνική κοινωνία είναι διεφθαρμένη» σε διεθνή συνάντηση, αποδεικνύουν τη μικρότητα και την ανεπάρκεια των ανθρώπων αυτών και το μέγεθος της πολιτικής κρίσης που τους ανέδειξε στο ύπατο πολιτικό αξίωμα.
Ο πρώτος, ο ανιψιός, ανεύθυνος, άβουλος και πολιτικά ανόητος, μετέτρεψε την κυβέρνησή του, σχεδόν αποκλειστικά, σε μηχανισμό εξυπηρέτησης της πολιτικής πελατείας, αφήνοντας χώρο για πελώρια οικονομικά σκάνδαλα.
Ο πρώτος, ο ανιψιός, τα παράτησε μεσοστρατίς όταν διαπίστωσε ότι το δημιούργημά του κατέρρεε.
Ο δεύτερος, ο υιός, ατάλαντος, δίχως οντότητα και προσωπικότητα. Άλογα φιλόδοξος και πολιτικά αφελής παραδίδει τη χώρα, με διθυράμβους και δίχως περίσκεψη, στο ΔΝΤ –αν και το είχε εξορκίσει- και τη διεθνή ελίτ, επίλεκτο μέλος της οποίας θεωρεί πως είναι, για τα του λύσουν τα προβλήματα!!! Πολιτική ανοησία.
 Βυθίζει τη χώρα στη μιζέρια, στο φόβο, στην αβεβαιότητα, εφαρμόζοντας, παράλογα, ένα πρόχειρο πρόγραμμα ακραίας λιτότητας. Άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα έκανε, ενώ γνώριζε… Κανένας σεβασμός στη δημοκρατία.
 Η χώρα καλείται να ξεχρεώσει, ενώ τα μέτρα μειώνουν τον παραγόμενο πλούτο της! Παραλογισμός.
Ανεργία, φτώχεια, αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, ύφεση, πληθωρισμός, αναποτελεσματικά μέτρα επί μέτρων, δίχως μέτρο, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, αδιέξοδο. Και ο κυβερνήτης πορεύεται καμαρώνοντας για την αναμόρφωση (;) της χώρας.
Η διεθνής ελίτ συζητά και αποφασίζει για τη χώρα δίχως τη συμμετοχή της εκλεγμένης κυβέρνησης. Ποια δημοκρατία;
Εις πείσμα της ‘σοφίας’ της διεθνούς ελίτ οι συνταγές τους δεν αποδίδουν – ομολογία και του ΔΝΤ.
 Οι αγορές, που έχουν αναγορευτεί ως οι υπέρτατοι διεθνείς κυβερνήτες, τα θέλουν όλα. Δίχως καμία έγνοια για τις κοινωνίες και τις ανάγκες τους και με μοναδικό στόχο τα κέρδη, αφού ξεπουπουλιάσουν μια χώρα την εξαγοράζουν σε τιμή ευκαιρίας.Το έργο έχει ξαναπαιχτεί.
Και η Ευρώπη αμήχανη και σε κρίση, με ηγέτες περίπου αντίστοιχους των γηγενών, πελαγοδρομεί αναποφάσιστη, καθοριζόμενη ακόμα και από τις εκλογές της Κάτω Σαξωνίας.
Στη χώρα μας το άλλο κόμμα εξουσίας καραδοκεί την πτώση της κυβέρνησης για να αρπάξει την εξουσία. Να την κάνει τι; Δίχως νέες ιδέες και σχέδιο θα συνεχίσει τη διαχείριση της τραγωδίας. Αδιέξοδο.
Στην αριστερά το παραδοσιακό κόμμα πορεύεται καθοριζόμενο απολύτως από το υπαρξιακό του άγχος. Καμιά ουσιαστική συμμετοχή στην πολιτική ζωή. Απόν.
Το άλλο κόμμα, το ριζοσπαστικό, ψάχνει τον εαυτό του – θετικό – αλλά δεν τον βρίσκει.
Αυτόνομα κινήματα δεν υπάρχουν. Εκείνο των πλατειών κατάφερε να το διαλύσει ο άλλοτε συνδικαλιστής υπουργός. Το μόνο ίσως πολιτικό του κατόρθωμα.
Ο κόσμος εξοργισμένος και απογοητευμένος εξεγείρεται, κάποιες φορές άλογα και παράξενα απέναντι σε μια πολιτική που αγνοεί επιδεικτικά τα προβλήματα και τις ανάγκες του.
Πολιτική και πολιτικοί απαξιώνονται. Κοινωνικές ομάδες στοχοποιούνται. Πρώην κνίτες τρομοκρατούν υπέρ του μνημονίου – ακόμη και από τις Βρυξέλλες. Παλαιοί αριστεροί - επιτυχημένοι -, κόντρα στη γενική θέληση, στηρίζουν το μνημόνιο. Αποδεχόμενοι το ρόλο των αγορών. Σύγχυση.
Οι αυτοκτονίες αυξάνονται. Οι ψυχικές ασθένειες επίσης. Βουλευτές και υπουργοί προπηλακίζονται. Οι άστεγοι και οι φτωχοί πληθύνονται, παιδιά υποσιτίζονται. Η εγκληματικότητα καλπάζει. Οι άνεργοι ξεπέρασαν τους εργαζόμενους. Οι αδύνατοι εγκαταλείπονται. Η παιδεία συρρικνώνεται. Η υγεία σμικρύνεται. Η πρόνοια αφήνεται. Οι νέοι δεν έχουν μέλλον, ούτε παρόν. Οι άνθρωποι περισσεύουν. Βουλευτές ψηφίζουν ανήθικα μέτρα δακρύζοντας. Αγνοούν το όχι και την αξιοπρέπεια της παραίτησης. Απουσία πολιτικής ηθικής. Κανένα σκάνδαλο δεν κατέληξε στη δικαιοσύνη. Υπουργός μιλά για δημοσιονομική κατοχή και κατόπιν αναλαμβάνει τη διαχείρισή της. Πλήρης αποτυχία του μνημονίου. Αναμενόμενο. Ελεγχόμενη πτώχευση – εξορκισμένη κι αυτή. Πάλι διθύραμβοι. Πορεία δίχως αιδώ. Επικίνδυνη πορεία.
Πριν αλέκτωρ λαλήσει, εξαγγέλλεται τυχοδιωκτικό δημοψήφισμα με αποκλειστικό στόχο την πολιτική διάσωση του υιού! Προκάλεσε το αντίθετο. Την κατάρρευσή του.
Και τώρα τι; Τρικομματική κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς μέσα. Για πρώτη φορά μετά τη χούντα. Κορυφαίο  κατόρθωμα της βρόμικης διαπλοκής (ΜΜΕ-πολιτικών-κεφαλαιούχων), που χρόνια απομυζά τον τόπο ανενόχλητη και  του σοσιαλιστικού (;) κόμματος! Με πρωθυπουργό μέλος της Trilateral Commission – Αυτός πράγματι είναι μέλος της διεθνούς ελίτ. Τι προοιωνίζεται το μέλλον;
Θα έλεγα τίποτα από όσα οραματιστήκαμε, ονειρευτήκαμε, φανταστήκαμε στις άγριες μέρες της δικτατορίας.

Αυλώνας
Νοέμβρης  2011

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 17Η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ




Διαβάζω σε blogs, ενημερωτικά sites και αλλού ή ακούω σε συζητήσεις πάρα πολλές κατηγορίες εναντίον της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου με αποκορύφωμα τις κατηγορίες ότι αυτή η γενιά φταίει για την σημερινή μας κατάντια.
Την περίοδο της χούντας προς το έτος 1973 είχε ξεκινήσει το φοιτητικό κίνημα με αιτήματα φοιτητικά όπως ελεύθερες εκλογές κλπ. Αντίσταση στο καθεστώς της χούντας μέχρι τότε  προέβαλλαν ορισμένες παράνομες οργανώσεις από τον χώρο κυρίως της κομμουνιστικής και όχι μόνο αριστεράς.
Ο Ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του δεν προέβαλλε  καμιά σχεδόν αντίσταση στη χούντα.
Το φοιτητικό κίνημα με αποκορύφωμα την κατάληψη της Νομικής και τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο ήταν ο χώρος που προέβαλλε σθεναρή αντίσταση στο καθεστώς της χούντας. Με κεντρικά συνθήματα τα Δικαιοσύνη, Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία.
Οι καταληψίες του Πολυτεχνείου και οι ευρισκόμενοι στους γύρω δρόμους ήταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία φοιτητές, λίγοι νέοι από διάφορες οργανώσεις και ένας μικρός αριθμός εργατών.
Την εξέγερση της 17ης Νοέμβρη την έκαναν οι φοιτητές, ανεξάρτητα αν είχαν την συμπάθεια, από ένα σημείο και πέρα και του Ελληνικού λαού. Και φοιτητές ήταν αυτοί που πρωτοστάτησαν στα γεγονότα και έβαλαν τα στήθη τους μπροστά στα τανκς του Παπαδόπουλου με μικρή συμμετοχή πολιτών από άλλους χώρους εργασίας κλπ.
Τι ήταν λοιπόν η γενιά του Πολυτεχνείου; Οι φοιτητές της  που σπούδαζαν και συμμετείχαν στα γεγονότα; Προφανώς η γενιά είναι κάτι πολύ ευρύτερο και αναφέρεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Θα έλεγα πως την εξέγερση την έκαναν οι φοιτητές όλων των σχολών με τεράστια πλειοψηφία.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί από τους πρωτεργάτες φοιτητές της εξέγερσης και της περιόδου εκείνης εξαργύρωσαν χυδαία το όνομά τους με θέσεις στον κρατικό θεσμό της εξουσίας (υπουργεία, γραμματείες, μέλη επιτροπών, συνεργάτες πάσης φύσεως, υψηλές θέσεις σε κόμματα) ή εκμεταλλεύτηκαν τις γνωριμίες που απέκτησαν για προσωπικό πλουτισμό.
Δεν ήταν αυτοί όμως η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών που έλαβαν μέρος στην εξέγερση και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για ανηθικότητα. Η πλειοψηφία των φοιτητών της εξέγερσης παρέμεινε στην αφάνεια μακριά από τα τεκταινόμενα  στο πολιτική σκηνικό της χώρας τα μετέπειτα χρόνια.
Κι ίσως αυτό να ήταν και το λάθος τους, που από σεμνότητα δεν παρενέβησαν πολιτικά αποτραβήχτηκαν στο πλάι και άφησαν μια μειοψηφία να λυμαίνεται  τον πλούτο και την δόξα.
Οι φοιτητές της εξέγερσης στην πλειοψηφία τους δεν είναι οι δοσίλογοι, οι ανάλγητοι και οι εξουσιομανείς  που σήμερα παραδίδουν τη χώρα στους ξένους και τον Ελληνικό λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Όπως δεν ήταν οι αγωνιστές της ελευθερίας το 1940 σε αντίθεση με τους Τσολάκογλου, Ράλλη και τους γερμανοτσολιάδες.
Ο κατ’ έτος εορτασμός της επετείου  έγινε μια διαδήλωση και σιγά – σιγά εκφυλίστηκε χωρίς κανένα νόημα. Και γι’ αυτό ευθύνη φέρνουν τα κόμματα  που αντί να αναδείξουν το νόημα και τις επιδιώξεις των εξεγερμένων φοιτητών περιορίστηκαν στο πια οργάνωση θα έχει το μεγαλύτερο μπλοκ κλπ.
Θα αναφερθώ για λίγο στις εμετικές επιθέσεις αφιονισμένων φασιστοειδών μέσα από ανάλογα blogs που προσπαθούν με χυδαίο τρόπο να σπιλώσουν την αξία που εκπέμπεται από το γεγονός της εξέγερσης του 1973, με παρουσίαση πλαστών και αυθαιρέτων στοιχείων για το δήθεν ότι δεν σκοτώθηκε κανένας κατά την διάρκεια της εξέγερσης, όπως και το ότι ο Παπαδόπουλος ήταν καλός. Δεν θέλουν οι φασίστες να υπάρχουν σύμβολα για αγώνες για την ελευθερία.
Το Πολυτεχνείο και η εξέγερση των φοιτητών το 1973  είναι και θα είναι φάρος αντίστασης κατά της δικτατορίας, υπέρ της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της προκοπής και της δικαιοσύνης για όλους τους ανθρώπους.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Η αιτιολόγηση του χρέους

Η εκτεταμένη και αδιέξοδη οικονομική κρίση συνοδεύεται με μια εντεινόμενη και συστηματική προσπάθεια του κυρίαρχου (δικομματικού) πολιτικού συστήματος να αποδώσει το κύριο αίτιο της κρίσης, το δημόσιο χρέος, στις ευρύτερες κοινωνικές ομάδες και τάξεις.
Κορυφαίος ενορχηστρωτής αυτής της προσπάθειας ο κ. Πάγκαλος, τη λογική του οποίου αποδίδει η έκφρασή του: «Μαζί τα φάγαμε». Τη λογική αυτή υιοθετεί το δικομματικό πολιτικό καθεστώς (διότι περί καθεστώτος πρόκειται), καθώς τόσο στη ρητορική του όσο και στην πρακτική του προτείνει μέτρα και δράσεις που ελέγχουν το «φαγοπότι» των κοινωνικών ομάδων. Ετσι το δικομματικό πολιτικό σύστημα μένει ηθικά άτρωτο, καθώς έχει συνενόχους στη δημιουργία του χρέους σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού. Η ευθύνη διαχέεται και επιμερίζεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το πολιτικό σύστημα που σχεδιάζει τη «σωτηρία του λαού», να διεκδικεί την ουσιαστική αναπαραγωγή του, την κυρίαρχη ύπαρξη του αύριο, έστω ενδεδυμένο διαφορετικούς μανδύες.
Ομως η ουσιαστική ανάλυση των αιτιών του χρέους υποδεικνύει ότι το μεγαλύτερο μέρος του οφείλεται στο κόστος αναπαραγωγής του δικομματικού πολιτικού συστήματος. Το χρέος δημιουργήθηκε στην προσπάθεια των δύο κομμάτων εξουσίας να ελέγξουν την πολιτική ζωή, να αναπαραχθούν εντός ενός κλειστού κύκλου που είναι απόλυτα ελεγχόμενος από τα ίδια. Μεγαλύτερη απόδειξη της αναπαραγωγής της εξουσίας τους και του ελέγχου της πολιτικής εξέλιξης είναι ότι σήμερα κυριαρχούν του πολιτικού βίου πολιτικοί τρίτης και τέταρτης γενιάς. Τρίτη γενιά Παπανδρέου και Καραμανλή και αν εξετάσει κανείς τη σύνθεση της Βουλής και γνωρίζει λίγη ιστορία, διαπιστώνει ότι το φαινόμενο αφορά πολλούς από τους ηγήτορες. Εκφραση του ιδιότυπου κληρονομικού δικαιώματος αποτελεί και ο κ. Πάγκαλος. Ο έλεγχος της εξέλιξης της πολιτικής ζωής και της εξουσίας μέσω του ιδιότυπου κληρονομικού συστήματος υπό καθεστώς αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, είναι όμως εξαιρετικά ακριβός σε δημόσιο χρήμα. Ανάλογος έλεγχος εξασφαλίζεται φθηνότερα με στρατιωτική ισχύ όπως στις χαρακτηριστικές περιπτώσεις της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Η Συρία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Υπό καθεστώς αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας η κληρονομική αναπαραγωγή απαιτεί εξαιρετικά υψηλό κόστος προκειμένου να ελεγχθούν οι μηχανισμοί νομιμοποίησης της εξουσίας. Πρέπει να ελεγχθούν τα κόμματα, οι υποψήφιοι, να επιλεγούν οι «κατάλληλοι», να ενταχθούν οι «αναδυόμενοι», να ελεγχθεί ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης. Επιπλέον πρέπει να «δημιουργηθούν» τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων και εκλογικής διαφήμισης (Εκλογικό Μάρκετινγκ) που αυτές αναπροωθούν τα κόμματα των «ελεγκτικών μηχανισμών». Η συσσώρευση αυτού του κόστους αναπαραγωγής της εξουσίας ερμηνεύει το 70% του ελληνικού δημόσιου χρέους (Το υπόλοιπο 30% οφείλεται κυρίως στη φοροδιαφυγή).
Για το 70% του χρέους που ευθύνεται το πολιτικό σύστημα, μπορεί να γίνει κατάταξη σε άμεσες δαπάνες αναπαραγωγής του συστήματος (περίπου 40%) και έμμεσες (περίπου 30%). Αμεσο είναι το κόστος που δαπανάται από την ίδια την εξουσία. Εμμεσο εκείνο που δίνει το δικαίωμα σε ομάδες του ελληνικού πληθυσμού να δαπανήσουν. Ουσιαστικά το έμμεσο κόστος αφορά τους υπεράριθμους διορισμούς στον δημόσιο τομέα, που γίνονται ώστε να υπάρξουν συνυπεύθυνοι «πειθήνιοι υπήκοοι». Ομως αυτό το ποσοστό του χρέους δεν είναι το «χειρότερο», καθώς οι σχετικές αμοιβές τροφοδοτούν άμεσα την αγορά και φορολογούνται.
Σε οικονομικούς όρους, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το 40% που χάνεται στον αμιγή κομματικό χώρο. Η παραπάνω κατανομή βασίζεται σε αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων, ο περιορισμένος χώρος με υποχρεώνει να δώσω μόνο ενδεικτικά παραδείγματα. Τα προϊόντα που αγοράζει το ελληνικό Δημόσιο στοιχίζουν περίπου διπλάσια ή και πολλές φορές τριπλάσια από ό,τι στοιχίζουν σε μια άλλη χώρα ανάλογου οικονομικού status. Η κατασκευή ενός χιλιομέτρου εθνικού δρόμου στην Ελλάδα στοίχιζε 2,5 φορές περισσότερο από ό,τι στην Ισπανία. Το επιπλέον κόστος όμως δεν καταλήγει στους εργολάβους, διότι τότε θα «κονταροχτυπιούνταν» οι παγκόσμιες κατασκευαστικές στην πόρτα της Ελλάδας. Κάτι τέτοιο θα έριχνε σύντομα το κόστος κατασκευής στα διεθνή δεδομένα. Αντιθέτως, το επιπλέον κόστος καταλήγει, μέσω των εργολάβων, στο δικομματικό σύστημα. Οποία μεγαλύτερη απόδειξη για την διαδικασία αυτή από την ομολογία του κ. Τσουκάτου. Είναι βέβαιο ότι την ίδια μέρα η «εταιρεία» προέβη σε ανάλογες κινήσεις με άλλους αποδέκτες εντός του κυρίαρχου κομματικού συστήματος. Αυτά τα κομματικά έσοδα τροφοδοτούν τον έλεγχο και την αναπαραγωγή της εξουσίας. Σε καμία περίπτωση δεν καταλήγουν στα «σπίτια» κάποιων «επιτηδείων» πολιτικών όπως θέλουν να παρουσιάσουν εσχάτως τα κόμματα, δημιουργώντας εξιλαστήρια θύματα στο πρόσωπο πρωτοκλασάτων στο παρελθόν στελεχών τους. Αυτά τα στελέχη διαδραματίζοντας κυρίαρχο ρόλο στο παρελθόν απλά ευλόγησαν λίγο περισσότερο τα προσωπικά τους γένια. Αυτό όμως αποτελεί ασήμαντη οικονομική παρανυχίδα μπροστά στον συνολικό πακτωλό χρημάτων που διαχειρίζονταν. (Μήπως αυτό δεν εξηγεί την «κατάρρευση» του κ. Παυλίδη, ο οποίος αντελήφθη ότι γίνεται εξιλαστήριο θύμα για 80.000 ευρώ;)
Με αυτά τα δεδομένα προκύπτει αβίαστα ο συλλογισμός ότι τελικά «μαζί τα έφαγαν» προκειμένου να υπάρξουν τρίτης και τέταρτης γενιάς πολιτικοί. Αυτοί είναι οι συντελεστές ενός απόλυτα ελεγχόμενου συστήματος νομής της εξουσίας σε ένα κατ' επίφαση αντιπροσωπευτικό σύστημα. Ούτε χώρες σαν την Τουρκία με ασήμαντη παράδοση στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν κατάφεραν να αναπαράγουν την εξουσία μέσω της «αντιπροσωπευτικά αναπαραγόμενης κληρονομιάς». Πώς τώρα αυτό το σύστημα επιθυμεί να μεταρρυθμίσει όλη την Ελλάδα, από τις άδειες των ταξί και των φαρμακείων μέχρι το σύστημα υγείας, δίχως να μιλά καν για τη δική του μεταρρύθμιση-εξυγίανση; Ο «τρώσας και ιάσεται»; Μήπως ζούμε απλά την προσθήκη ενός άλλου κρίκου στην αλυσίδα της πολιτικής τους νομιμοποίησης; Μήπως αυτό είναι και η ουσία του παγκαλικού αποφθέγματος «μαζί τα φάγαμε»; Αυτό ας το αποφασίσει ο ελληνικός λαός αν, στο μεταξύ, ακόμα υπάρχει.
Πηγή: enet.gr

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Ο Δ. ΚΑΖΑΚΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ




Πηγή:http://anti-ntp.blogspot.com/2011/11/blog-post_5728.html

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Δημοκρατία αλά ελληνικά

  • Δημοκρατία αλά ελληνικά. Με αυτό τον τίτλο περιέγραψε το Σάββατο η γερμανική έκδοση των «Financial Times» τα όσα συνέβησαν το βράδυ της Παρασκευής στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
    Παρά τη μέχρι τώρα «ανθελληνική» στάση των γερμανικών ΜΜΕ, νομίζω πως αυτή τη φορά ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα διαφωνήσουν με τον τίτλο της εφημερίδας.
    Αδιαμφισβήτητα, τα όσα έλαβαν χώρα από το βράδυ της Παρασκευής στη Βουλή, αλλά και εκτός αυτής, μόνο τιμή δεν περιποιούν για το πολιτικό σύστημα της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
    Ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης, όχι για να παραμείνει και να συνεχίσει το έργο του, αλλά για να φύγει.
    Υπεραμύνθηκε της πρότασής του για δημοψήφισμα, αφού προηγουμένως ξεκαθάρισε πως δεν θα το κάνει.
    Υποστήριξε πως η δανειακή σύμβαση, που με πολύ κόπο αυτός και η κυβέρνησή του κατάφεραν, είναι ευεργετική και σωτήρια για τη χώρα, αλλά ουσιαστικά ζήτησε να την εγκρίνει άλλη κυβέρνηση.
    Ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει χρόνος για εκλογικές κάλπες, ενώ την ίδια ώρα υπερασπιζόταν τις κάλπες για δημοψήφισμα.
    Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίοι, λίγες ώρες πριν, ζητούσαν από τον Παπανδρέου να αποχωρήσει, όρθιοι τον επευφημούσαν και τον αποθέωναν και φυσικά του έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης. Οχι για να μείνει, αλλά για να φύγει.
    Οι ίδιοι βουλευτές στις ομιλίες τους, αφού υπερασπίστηκαν μέχρι κεραίας το κυβερνητικό έργο, αφού συνηγόρησαν υπέρ των αποφάσεών τους, οι οποίες έσωσαν τη χώρα από τη χρεοκοπία, ζήτησαν συναίνεση γιατί δεν μπορούν να επωμιστούν μόνοι τους το βάρος της... σωτηρίας!
    Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπ. Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, σε μια πρωτοφανή στα κοινοβουλευτικά χρονικά κίνηση, αφού μίλησε μετά τον πρωθυπουργό, όρισε, λες και έκανε προγραμματικές δηλώσεις, διαφορετική ατζέντα και διαφορετικό χρόνο ζωής για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, διαφοροποιούμενος πλήρως από όσα ο Παπανδρέου λίγα λεπτά πριν είχε πει.
    Και καταλήξαμε στο εξής παράδοξο: η κυβέρνηση τη μια στιγμή έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης και την αμέσως επόμενη στιγμή λειτουργούσε ως η πιο αδύναμη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από τη χώρα.
    Από την άλλη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνης Σαμαράς, αφού επί δύο χρόνια μαχόταν το Μνημόνιο, είπε «ναι» στη δανειακή σύμβαση. Αφού επέλεξε να μη συμμετάσχει αυτός και η παράταξή του στη συζήτηση στη Βουλή, αφού είπε αμέσως «όχι» στις προτάσεις Παπανδρέου για «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης», αφού δήλωσε πως μόνη λύση είναι οι εκλογές, λίγες ώρες μετά φαίνεται πως έβαλε νερό στο κρασί του και συζητούσε υπό όρους τη δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
    Ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος θεωρεί καταστροφικά για την ελληνική οικονομία τα μέτρα που ακολούθησαν το Μνημόνιο, που θεωρεί αντιαναπτυξιακό το Μεσοπρόθεσμο και τα μέτρα στα οποία συμφώνησε η κυβέρνηση Παπανδρέου για να φτάσει στη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, δέχεται τώρα να υπογράψει τη δανειακή σύμβαση, η οποία όμως απαιτεί την εφαρμογή και του Μεσοπρόθεσμου και των μέτρων για να εφαρμοστεί.
    Ταυτόχρονα, κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, που δύο χρόνια τώρα υποστήριζαν πως η κυβέρνηση δεν είχε τη δημοκρατική νομιμοποίηση ώστε να υπογράφει μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, δήλωναν πως ήταν έτοιμα να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση, η οποία βέβαια δεν θα προέκυπτε από εκλογές και η οποία θα υπέγραφε τη νέα δανειακή σύμβαση.
    Είδαμε και ακούσαμε πολλά αυτό το τριήμερο. Είδαμε, για παράδειγμα, όλους αυτούς που έλεγαν πως το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει καταρρεύσει, να απαιτούν τη δημιουργία κυβέρνησης μόνο από πολιτικούς και όχι από τεχνοκράτες· όπως ακούσαμε και όλους εκείνους που υποστήριζαν μέχρι τώρα ότι οι τεχνοκράτες έχουν οδηγήσει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού να απαιτούν τη δημιουργία κυβέρνησης τεχνοκρατών.
    Κατά τα άλλα, είμαστε τόσο ανεξάρτητη και δημοκρατική χώρα, ώστε η Μέρκελ και ο Σαρκοζί να ορίζουν αν, πότε και με ποιο ερώτημα θα γίνει το δημοψήφισμα, ώστε ο Ολι Ρεν να στέλνει τελεσίγραφα για το πότε θα πρέπει να δημιουργηθεί η νέα κυβέρνηση και το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες να ορίζουν την ατζέντα και τις αποφάσεις της νέας κυβέρνησης.
    Ολα τα παραπάνω έγιναν και γίνονται στο όνομα του ελληνικού λαού, όλα τα παραπάνω έγιναν και γίνονται για το καλό του ελληνικού λαού. Αλλά ερήμην του... Το σίγουρο ήταν, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, πως η νύχτα κυοφορούσε εξελίξεις. Οποιαδήποτε εξέλιξη όμως που θα απείχε από τις θέσεις του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και όλων εκείνων που ζητούσαν και ζητούν εκλογές τώρα, θα ήταν καταστροφή και για τον τόπο και τη δημοκρατία. Ολα τα άλλα είναι για Μπανανίες.