Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Οχι, δεν μας ζουν οι Γερμανοί!


ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ


Ενας ακόμη μύθος κατέρρευσε πριν από λίγες ημέρες, όταν γνωστοποίησε στοιχεία το Διεθνές Χρηματοοικονομικό Ινστιτούτο (IIF), το οποίο συμπεριλαμβάνει τις 400 μεγαλύτερες τράπεζες (και ασφαλιστικές εταιρείες) του κόσμου. Ο μύθος αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος και τα υποτιθέμενα τεράστια δάνεια που έχει πάρει η Ελλάδα από ιδιωτικές ξένες τράπεζες. Παραμύθι!
Παρόλο που η λίστα που δημοσιεύθηκε δεν είναι πλήρης γιατί αφορά μόνο εκείνες τις τράπεζες που δέχθηκαν ήδη να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, ενώ άλλες ιδιωτικές τράπεζες δεν έχουν ακόμη αποφασίσει τι θα κάνουν, οι αριθμοί είναι καταλυτικοί. Το ίδιο και τα πολιτικά συμπεράσματα. Οχι, δεν μας ζουν οι ξένες ιδιωτικές τράπεζες! Σε καμία απολύτως περίπτωση. Ιδίως δε οι γερμανικές, ούτε κατά διάνοια. Οι ελληνικές τράπεζες είναι αυτές που κατέχουν πολύ περισσότερα ελληνικά κρατικά ομόλογα από τους ξένους τραπεζικούς γίγαντες.
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Στη λίστα που δημοσίευσε το IIF περιλαμβάνονται ελληνικές και ξένες τράπεζες που κατέχουν αξίας πάνω από 78 δισεκατομμύρια ευρώ ελληνικά κρατικά ομόλογα.
Εξι ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα (Εθνική, Eurobank, Πειραιώς, Αγροτική, Alpha Bank και Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο) κατέχουν ομόλογα αξίας σχεδόν 55 δισ. ευρώ και 15 ξένοι τραπεζικοί κολοσσοί κατέχουν ομόλογα αξίας μικρότερης από 24 δισ. ευρώ! Ούτε καν τα μισά των ελληνικών τραπεζών!
Οι έξι προαναφερθείσες ελληνικές τράπεζες κατέχουν τις έξι πρώτες θέσεις της λίστας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο μεγαλύτερος ξένος πιστωτής του ελληνικού κράτους, η γαλλική τράπεζα BNP Paribas (5,23 δισ.), υπολείπεται της τελευταίας ελληνικής, που είναι το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (5,31 δισ.). Ούτε σύγκριση φυσικά με την Εθνική (18,8 δισ.), τη Eurobank (8,8 δισ.), την Πειραιώς (8,2 δισ.) ή την Αγροτική (7,85 δισ.).
Οσο για τις τέσσερις πρώτες γερμανικές τράπεζες που εμφανίζονται σε αυτήν τη λίστα που δημοσίευσε η ισπανική εφημερίδα "Ελ Παΐς", όλες μαζί δεν φτάνουν σε αξία ελληνικών ομολόγων ούτε το... Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο! Επειδή μάλιστα τα στοιχεία αυτά είναι μερικών μηνών, τα ποσά αυτά σήμερα είναι ακόμη μικρότερα για τις γερμανικές τράπεζες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο γερμανικός κολοσσός της Ντόιτσεμπανκ, που στην παραπάνω λίστα εμφανίζεται με 1,8 δισ., στα τέλη Ιουνίου κατείχε ελληνικά ομόλογα αξίας μόνο 1,15 δισ. ευρώ, όπως ανακοίνωσε προχθές η ίδια η τράπεζα αυτή.
Οσοι νομίζουν ότι οι γερμανικές τράπεζες αγοράζουν αφειδώς κρατικά ομόλογα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση ώστε μέσω αυτού του τρόπου να διευκολύνουν την πολιτική επιρροή του Βερολίνου, είναι πολύ γελασμένοι, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία.
Η Ντόιτσεμπανκ για παράδειγμα είχε ιταλικά κρατικά ομόλογα αξίας άνω των 8 δισεκατομμυρίων ευρώ στα τέλη του 2010. Μόλις όμως άρχισε να φαίνεται ότι και η Ιταλία έχει οικονομικά προβλήματα, τα ξεφορτώθηκε αμέσως, με αποτέλεσμα στο τέλος Ιουνίου να έχει στην κατοχή της ιταλικά ομόλογα αξίας μικρότερης του 1 δισ. ευρώ!
Και μια και μιλάμε για τη μεγαλύτερη ιδιωτική γερμανική τράπεζα, ας αναφέρουμε ότι η Ντόιτσεμπανκ είχε στα τέλη Ιουνίου κρατικά ομόλογα της Πορτογαλίας αξίας μόλις... 0,15 δισ. ευρώ, της Ιρλανδίας 0,3 δισ. και της Ισπανίας 1 δισ. ευρώ. Συνολικά δηλαδή ούτε 3,5 δισ. ευρώ δεν έχει δώσει η Ντόιτσεμπανκ και στις 5 χώρες μαζί που αθροιστικά έχουν δημόσιο χρέος που ξεπερνάει τα 3,5 τρισεκατομμύρια ευρώ - δεν τους έχει δανείσει δηλαδή ούτε το ένα τοις... χιλίοις! Δεν τα γράφουμε αυτά για να μειώσουμε τη σημασία του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και των άλλων χωρών που είναι υπερχρεωμένες και ανήκουν στην Ευρωζώνη. Ούτε θέλουμε να μειώσουμε τον ρόλο του γερμανικού τραπεζικού συστήματος στην Ευρώπη.
Θέλουμε απλώς να φωτίσουμε τα πραγματικά μεγέθη και να διαλύσουμε ορισμένους μύθους που εσκεμμένα κυκλοφορούν από τους Γερμανούς και άκριτα επαναλαμβάνονται από άλλους.
Κόλπο
Πιο "κουρεμένοι" οι Ελληνες!
Η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ είχε απόλυτο δίκιο όταν επέμενε ότι πρέπει να πληρώσουν και οι ιδιωτικές τράπεζες ένα τμήμα του κόστους της ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Επί της αρχής είχε δίκιο και σωστά έκανε που επέμενε και επέβαλε την άποψή της. Βλέποντας όμως τα στοιχεία διαπιστώνουμε ότι δεν ήταν καθόλου ανιδιοτελής στην επιμονή της, γιατί οι ιδιωτικές τράπεζες που θα πλήρωναν θα ήταν ουσιαστικά... μη γερμανικές και πάνω απ' όλα ελληνικές! Οι γερμανικές τράπεζες έχουν ήδη ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα! Οταν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο θα χάσει... πέντε φορές περισσότερα από όσα ο θηριώδης κολοσσός της Ντόιτσεμπανκ, αντιλαμβανόμαστε το κόλπο της καγκελαρίου...
Πηγή: ΈΘΝΟΣ

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Το σουηδικό μοντέλο διακυβέρνησης

  • Κάθε δεκαπέντε μέρες και από υπεύθυνα, υποτίθεται, κυβερνητικά χείλη θα προκαλούνται αναστάτωση, αλαλούμ, χάος στη χώρα. Αυτή τη φορά ήταν οι δηλώσεις περί επιλεκτικής χρεοκοπίας που έστειλαν χιλιάδες μικροκαταθέτες στις τράπεζες και δημιούργησαν επιπρόσθετο πανικό στην παραπαίουσα ήδη ελληνική αγορά και την οικονομία.
    Λίγες μέρες πριν, είχε τεθεί από τον αμετανόητο αντιπρόεδρο το εκβιαστικό δίλημμα «Μεσοπρόθεσμο ή τανκς» και λίγο νωρίτερα η επίτροπος κ. Δαμανάκη είχε απειλήσει με επιστροφή στη δραχμή. Και πάλι χάος και πάλι πανικός. Τα επικοινωνιακά τερτίπια που μετέρχονται οι κυβερνώντες για να εξυπηρετήσουν τους απώτερους σκοπούς τους, πολλά αλλά φτηνά.
    Η αλήθεια είναι πως έχουμε απέναντί μας μια γενιά πολιτικών που γαλουχήθηκε με τον Αντρέα Παπανδρέου, που είχε το χάρισμα, και τον Κώστα Σημίτη, που είχε τον... τρόπο του. Και εξηγούμαι. Ο Αντρέας τις δύσκολες στιγμές, χρησιμοποιώντας την αδιαμφισβήτητη γοητεία που ασκούσε στα πλήθη και τη μοναδική επιρροή που είχε στα ΜΜΕ, κατάφερνε να υπερπηδά και να ξεπερνά εμπόδια και σκοπέλους.
    ΟΣημίτης από την άλλη, επειδή ήξερε πως δεν έχει κανένα χάρισμα, βρήκε τον τρόπο. Θυμάμαι πως είχε γίνει ανέκδοτο στα δημοσιογραφικά γραφεία η έκφραση «ζούμε στη Σουηδία». Την εποχή λοιπόν που στη χώρα γινόταν της εκδιδομένης το κάγκελο, τα κυρίαρχα ΜΜΕ περιέγραφαν μια κατάσταση που ουδεμία σχέση είχε με την πραγματικότητα. Ναι, για επτά χρόνια είχαμε γίνει... Σουηδία!
    Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Από τις κορυφαίες τους στιγμές, το βράδυ των Ιμίων, τότε που ο Πάγκαλος διαχειρίστηκε μια κρίση, η οποία κατέληξε σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας, από την τηλεόραση! Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, γαλουχήθηκαν οι πολιτικοί που μας κυβερνούν. Τα πάντα γι' αυτούς είναι επικοινωνία. Και ως επί το πλείστον τηλεόραση.
    Θυμάμαι, λίγο πριν από τις εκλογές του 2009, τον Χρήστο Πρωτόπαπα σε ένα τηλεοπτικό πάνελ να εξηγεί πώς η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα λύσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Με την αλαζονεία τού «ξαναερχόμαστε να κυβερνήσουμε» ζωγραφισμένη ευδιάκριτα στο πρόσωπό του και με ύφος διακοσίων καρδιναλίων, τον θυμάμαι να λέει πως τα πάντα στην αγορά είναι θέμα ψυχολογίας. Ναι, για τον κ. Πρωτόπαπα το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, που κινδυνεύει να τινάξει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στον αέρα, ήταν θέμα ψυχολογίας. Τόσο απλά, τόσο επιδερμικά, τόσο άνετα.
    Μετά βγήκε ο Γιώργος και μας είπε πως λεφτά υπάρχουν. Είπαμε, για τους ΠΑΣΟΚους τα πάντα είναι θέμα ψυχολογίας και επικοινωνίας. Και κέρδισαν πανηγυρικά τις εκλογές. Κι ύστερα άρχισε το πανηγύρι. Σε χρόνο dt ο πρωθυπουργός μας και ο εκλεκτός του τότε υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου άρχισαν τις κωλοτούμπες και από το «λεφτά υπάρχουν» έφτασαν να μιλάνε για Τιτανικούς και άλλα παρόμοια.
    Αφού στη συνέχεια μας διαβεβαίωσαν ότι η χώρα δεν θα προσφύγει στο ΔΝΤ, λίγο μετά, με φόντο το ακριτικό Καστελόριζο και τις βαρκούλες που κουνιούνταν, έριξαν τη χώρα στα πιο βαθιά νερά της Ιστορίας της. Και σε αυτή την περίπτωση η εικόνα και η επικοινωνία, σε κυρίαρχο ρόλο. Ακόμα και σε αυτή την ύστατη για τον τόπο ώρα θεωρούσαν ότι μας κυβερνούν από την τηλεόραση.
    Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν πολλά. Εβγαλαν τα πιστόλια στο τραπέζι, μας είπαν ότι μαζί τα φάγαμε, μίλησαν για κοπρίτες, μας διαβεβαίωσαν ότι το Μνημόνιο θα μας βγάλει από την κρίση, ξεκίνησαν για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» και έκαναν ανασχηματισμό, υποστήριξαν ότι το Μεσοπρόθεσμο είναι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουμε τη χρεοκοπία. Και σήμερα, 23 μήνες μετά, είμαστε πάλι στο σημείο μηδέν ή, πιο σωστά, υπό το μηδέν. Και το ενδεχόμενο χρεοκοπίας να προβάλλει πιο απειλητικό από ποτέ.
    Κι ενώ η κοροϊδία πάει σύννεφο, δεν ορρωδούν προ ουδενός. Απτόητοι συνεχίζουν άλλα να λένε και άλλα να εννοούν, άλλα να υπόσχονται και άλλα να πραγματοποιούν, απτόητοι συνεχίζουν να νομίζουν οι μικρόνοες ότι θα μας κυβερνούν από την τηλεόραση.
    Οχι ότι ο ανεκδιήγητος της Ραφήνας υστερούσε σε κάτι τέτοια. Ποιος δεν τον θυμάται τότε με τις φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία φασκιωμένο με μπουφάν εκστρατείας να εμφανίζεται στις κάμερες, έτοιμος και αποφασισμένος να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Απλώς, αυτοί εδώ δεν παίζονται με τίποτα.
    Δυστυχώς όμως γι' αυτούς, η εποχή της... Σουηδίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και μπορεί να βρίσκουν ακόμα συμμάχους στα δελτία των οκτώ και άλλους πρόθυμους στα υπόλοιπα ΜΜΕ, αλλά στην κοινωνία δεν πείθουν πια σχεδόν κανέναν. Καιρός λοιπόν να σταματήσουν τα καραγκιοζιλίκια. Σουηδικό μοντέλο διακυβέρνησης, τέλος.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Οριακές στιγμές

Καλά τα λέει ο πρωθυπουργός στη δραματική επιστολή του προς τον κ. Γιουνκέρ: «Είναι σήμερα μεγαλύτερη η ανάγκη αποφυγής των σφαλμάτων του παρελθόντος. Ηρθε η «ώρα της κρίσεως» και δεν υπάρχουν περιθώρια για αναποφασιστικότητα και λάθη»...

Καλά τα λέει ο κ. Παπανδρέου. Αλλά κάπως αργά. Αυτά χρειαζόταν να τα πει όταν αναδείχθηκε πρωθυπουργός, απαιτώντας -με το χαρτί της χρεωκοπίας στο χέρι, ως μέγα διαπραγματευτικό όπλο- μικρότερο επιτόκιο και επιμήκυνση για την αποπληρωμή του τότε υφισταμένου χρέους. Αυτά. Και όχι να βγαίνει ο ίδιος στη Βουλή και να μιλά για χρεωκοπία (και ο Παπακωνσταντίνου για «Τιτανικό»), ανάβοντας το πράσινο φως στις αδηφάγες αγορές και τρομοκρατώντας το εσωτερικό της χώρας, που έσπευσε να βγάλει τα λεφτά του στο εξωτερικό... Καλά τα λέει τώρα ο πρωθυπουργός, αλλά δεν φτάνουν. Οπως είπε ο εξαιρετικός Τσίπρας στο βραδινό δελτίο του «Αλτερ», ο κ. Παπανδρέου όφειλε να παραδεχτεί δημοσίως ότι η συνταγή του Μνημονίου απέτυχε και πρέπει ν' αλλάξει. Να ομολογήσει τις ευθύνες του και να θέσει την Ενωση ενώπιον των δικών της ευθυνών... Αλλά τώρα είναι αργά. Οι εξελίξεις είναι δραματικές και οι στιγμές οριακές. Ολα -και σχεδόν όλοι- δείχνουν ότι η χρεωκοπία είναι αναπόφευκτη. Απλώς, αναζητείται «το πώς». Και όλοι στρέφουν εναγωνίως την προσοχή τους στα μέτωπα της Ισπανίας και της Ιταλίας -απείρως μεγαλύτερα μεγέθη από την Ελλάδα- για να περισώσουν αυτό το εύθραυστο οικοδόμημα, την Ευρωζώνη, που χτίστηκε με ψέματα, ιδιοτέλειες και σαθρά υλικά *** Προχθές η γαλλική «Λιμπερασιόν» μίλησε για οικονομική δικτατορία που γεννιέται στην Ελλάδα... Οι Ελληνες το ξέρουν. Και σύντομα θα ζητήσουν την τιμωρία των ενόχων. Πολιτική και άλλη - ενδεχομένως... 

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Ο Αντρίκος και τα CDS

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Γιαουρτώματα, παρακράτος και «Δόγμα του Σοκ»

Δεν ξέρω αν κάποιος από τους υπερεκατό (ζωή να 'χουν) συμβούλους του πρωθυπουργού ή ο ίδιος αυτοπροσώπως είχε τη φαεινή ιδέα να γίνει εγκόλπιο κάθε υπουργού το περίφημο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το Δόγμα του Σοκ».
Σε συνεδρίαση, πάντως, του υπουργικού συμβουλίου, μήνες πριν από τον ανασχηματισμό, όλοι οι υπουργοί βρήκαν μπροστά τους φωτοτυπημένο το εξώφυλλο του βιβλίου και άκουσαν την πρωθυπουργική παρότρυνση, να το μελετήσουν προσεκτικά γιατί είναι «εξαιρετικά ενδιαφέρον».
Πράγματι, το βιβλίο (μπεστ σέλερ διεθνώς) είναι ανατριχιαστικά συναρπαστικό, καθώς η καλή Καναδή δημοσιογράφος αποκαλύπτει τεκμηριωμένα:
* Πώς και γιατί προκαλείται η παγκόσμια οικονομική κρίση και ποιοι κερδοσκοπούν με αυτή.
* Και, κυρίως, ότι σε όλες τις χώρες, στις οποίες παρενέβη σαν σωτήρας το υπό αμερικανικό έλεγχο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες (από τις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής, με πρώτη τη Χιλή του Πινοσέτ, ώς τα πέρατα της ασιατικής εξαθλίωσης και, βεβαίως, στην Ευρώπη), συνέβησαν δύο τινά:
Πρώτον, εφαρμόστηκε παντού, με ελάχιστες αποκλίσεις, η ίδια ακραία νεοφιλελεύθερη συνταγή της διαβόητης «σχολής του Σικάγου» με τον εργασιακό μεσαίωνα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάλυση του κράτους πρόνοιας. Και δεύτερον, ότι τα μέτρα σκληρής λιτότητας για τους πολλούς, με ραγδαία εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας, επιβλήθηκαν με βίαιη αστυνομική (ενίοτε και στρατιωτική) καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων. Με συντονισμένο και παραλυτικό για την κοινωνία σοκ.
Δεν χρειαζόταν να διαβάσει τη Ναόμι Κλάιν ο πολυπράγμων Ευ. Βενιζέλος, που είδε ξαφνικά να 'ρχεται η πολυπόθητη ώρα του. Με την αχαλίνωτη φιλοδοξία του, ανέλαβε προθύμως όλη τη λάντζα και τη βρόμικη δουλειά στην κυβέρνηση. Ο Γ. Παπανδρέου πλέον απλώς προεδρεύει, ταξιδεύει και επιδίδεται απερίσπαστος στο αγαπημένο του χόμπι, τα επικοινωνιακά τρικ -ήτοι, πώς θα παραμυθιάζουμε καλύτερα τον κοσμάκη για να ξεχνάει το άγχος και τον πόνο του...
Ετσι, την περασμένη Τετάρτη, στο υπουργικό συμβούλιο ανέγνωσε βαρύγδουπο κείμενο με κινδυνολογία τύπου Γεωργαλά, διέγνωσε ότι απειλείται το πολιτικό μας σύστημα και πρωτίστως η Βουλή, «ο βασικός πυλώνας της δημοκρατίας», με τις υποκινούμενες «βιαιοπραγίες και λοιδορίες κατά βουλευτών», και ανακοίνωσε τη σύσταση διακομματικής επιτροπής για να ληφθούν από κοινού μέτρα προστασίας των θεσμών και της ευνομίας!
Ωστε, λοιπόν, ό,τι έχει απομείνει από την έρμη δημοκρατία μας απειλείται με... εκτροπή (!), κατά τον σοβαρό πρωθυπουργό μας, από τα γιαουρτώματα βουλευτών, που οργανώνουν «ακραίες πολιτικές ομάδες» και ο πανταχού παρών και πανίσχυρος ΣΥΡΙΖΑ!
Σαν δεν ντρεπόμαστε. Για τους διαθέτοντες κοινό νου, που δεν επιδοκιμάζουν, αλλά και κατανοούν το δημόσιο ξεφώνημα βουλευτών και υπουργών, «κλέφτες» τους φωνάζουν όλοι, ό,τι κι αν έχουν ψηφίσει. Και ευνοήτως, αφού κουκουλώνουν προκλητικά το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, στρογγυλοκαθισμένοι ανερυθρίαστα πάνω στα, ακλόνητα με όποια κρίση, προνόμιά τους. Αλλά «προδότες» ουδείς αριστερός και μόνον οργισμένοι πρώην Πασόκοι θα έκραζαν έναν Πεταλωτή λ.χ. ή έναν Καρχιμάκη...
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης απέρριψαν, ευλόγως, τη σύσταση διακομματικής επιτροπής με τέτοιο ρόλο. Οφειλαν, ωστόσο, να επωφεληθούν για να αξιώσουν να ερευνηθεί από διακομματική επιτροπή η εκτροπή από τη συνταγματική νομιμότητα, που ήδη συντελείται και τη βιώσαμε εφιαλτικά στην Αθήνα στο καυτό διήμερο 28 και 29 Ιουνίου:
* Με επικυρίαρχη την τρόικα, μέσα στη Βουλή περιδεείς βουλευτές, σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία, ψήφιζαν το Μεσοπρόθεσμο για νέα λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
* Εξω από τη Βουλή «το κέντρο της πόλης (λέει η καταγγελία 86 καλλιτεχνών) έγινε θάλαμος αερίων» και «εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ψεκάστηκαν, δηλητηριάστηκαν, κυνηγήθηκαν, χτυπήθηκαν» σε ένα όργιο κρατικής τρομοκρατίας, με απειλητική επανεμφάνιση και του παρακράτους.
Βάσει σχεδίου, βεβαίως. Οχι για να καταληφθεί τάχα το Κοινοβούλιο από το «αντάρτικο πόλης» (!), κατά τις γελοιότητες του Χρ. Παπουτσή, που τροφοδοτούν μόνο τους Πρετεντέρηδες. Κατά το σκοτεινό επιτελικό σχέδιο του Χρ. Παπουτσή, μπάτσοι και παρακρατικοί με κουκούλες παρέσυραν τους «μπαχαλάκηδες» στο έναυσμα για το τρομοκρατικό όργιο. Μπάτσοι με ή χωρίς κουκούλες και παρακρατικοί ξήλωναν τα μάρμαρα στο Σύνταγμα με βαριοπούλες και λοστάρια.
Πρώτος στόχος του σχεδίου, η «Κάτω Βουλή» της άμεσης δημοκρατίας καθ' ότι «το κίνημα των πλατειών τρομάζει τους κρατούντες» (όπως ορθά λένε οι 66 πανεπιστημιακοί του ΕΜΠ). Γενικότερος στόχος, η μαζική τρομοκράτηση των πολιτών -με τον Χρ. Παπουτσή να χρησιμοποιεί σαν τυφλοσούρτη το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν για να εφαρμόσει κατά γράμμα το «Δόγμα του Σοκ».
Ενας μόνον περιήλθε τα κανάλια για να ζητήσει συγγνώμην από τους πολίτες για την κτηνώδη αστυνομική βία. Κι αυτός αστυνομικός: ο Χρ. Φωτόπουλος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων. Τρεις φορές επανέλαβε: «Ντροπή! Ντροπή! Ντροπή!». Ποιος την έχασε για να τη βρει κάθε τυχάρπαστος Παπουτσής; 

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Η βολική ρητορική

Αλήθεια, για ποια ρητορική που ευνοεί την εκτροπή μιλούν οι χαριτωμένες πέννες και μηρυκάζουν οι άρχοντες της εξουσίας; Είδαν ποτέ το πρόσωπό τους στον καθρέφτη; Είδαν οι κυβερνώντες τα έργα και τις ημέρες τους, τα θλιβερά καμώματα, τα ψεύδη, την ανικανότητα και την εν γένει πολιτεία τους;
Είδαν οι μηνίοντες τα γραπτά και τη χολή τους εναντίον των αλλοδόξων, τους υπαινιγμούς, τις συκοφαντίες, τους μυκτηρισμούς, τη δυσανεξία, τις ύβρεις και τις λοιδορίες εναντίον συνδικαλιστών, δημοσιογράφων που δεν είναι του γούστου τους, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών και, προπάντων, εναντίον του πόπολου που το περιφρονούν και σχεδόν το απεχθάνονται; Κάλμα, λοιπόν. Γιατί, αν υπάρχει βία, ωμή βία -πολυετής, συσσωρευμένη και εκμηδενιστική-, είναι η βία της πολιτικής και μηντιακής εξουσίας εναντίον της κοινωνίας. Που υπομένει καθηλωμένη τις δυναστικές επιλογές και την ακατάσχετη φλυαρία, τις ολέθριες ανατροπές και τους δυσάρεστους αιφνιδιασμούς... Λένε οι θεραπαινίδες του συστήματος, ότι οι Αγανακτισμένοι εμποδίζουν τον διάλογο. Οτι φιμώνουν την «άλλη άποψη». Οτι με τη συμπεριφορά τους επιδοτούν τον ολοκληρωτισμό. Και ότι «συγκεκριμένες δημοσιογραφικές στήλες και παρεμβάσεις» νομιμοποιούν «την τυφλή αποδοκιμασία και τον βίαιο προπηλακισμό». Οποία εμβάθυνση, αλήθεια, από τις φουνταριστές πέννες του ανησυχούντος καθεστωτισμού. Βουτηγμένες στην ευκολία, παρακάμπτουν το γεγονός ότι η κοινωνία ακούει διαρκώς μονολόγους και προπαγανδιστικά παραληρήματα. Οτι το κυρίαρχο πολιτικό και μηντιακό σύστημα παίζει χωρίς αντίπαλο, βιδώνοντας την κοινωνία-θεατή στον καναπέ της αδράνειας και της αμηχανίας, με εκβιαστικά διλήμματα και δραματικά τετελεσμένα. Εφτασε, λοιπόν, η στιγμή ν' ακουστεί η φωνή της κοινωνίας. Ατόφια, καταγγελτική, οργισμένη. Φάλτσα; Υπερβολική; Γενικευτική; Συνθηματολογούσα; Ναι. Σε αρκετές περιπτώσεις. Με δυσάρεστες παρεκβάσεις που φτάνουν σε απεχθή λιντσαρίσματα. Αλλά τα φαινόμενα -και γενικώς τα γεγονότα, τις εξελίξεις και τα φαινόμενα ιδία σε φορτισμένες περιόδους- προτού τα καταγγείλει κάποιος ή τα επικροτήσει, οφείλει να τα καταλάβει. Να δει το «πόθεν» και το «γιατί», τους λόγους και τις αιτίες. Τότε, ενδεχομένως να κατανοήσει ότι η εκτροπή, η διαρκής εκτροπή, έχει συντελεστεί προ πολλού. Από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, που έχει υπονομεύσει τη λειτουργία της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού, έχει οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή και ως εκ τούτου έχει εξοργίσει την κοινωνία... Η οποία εξανέστη και βγήκε. Παίρνοντας ρεβάνς και από τον μέχρι τούδε αμέτοχο ή συνένοχο εαυτό της... 

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Από τη συναίνεση στην καταστολή

Δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη ικανότητα για να δει κανείς ότι τα μέτρα λιτότητας που φέρνει το Μεσοπρόθεσμο είναι ατελείωτα. Οσοι δήθεν εκπλήσσονται από την κατά Γιουνκέρ «δραστική μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας», ξέχασαν προφανώς όσα ανάλογα είχε δηλώσει ο δικός μας πρωθυπουργός τον περσινό Μάιο.
Η ιθύνουσα τάξη γνωρίζει καλά ότι ώς το 2014, αυτό που αποκαλούμε ελληνική δημοκρατία θα έχει μετατραπεί σ' ένα υβρίδιο κορπορατικού-ιδιωτικοποιημένου κράτους, με ανύπαρκτη δημόσια περιουσία, ελάχιστες κοινωνικές παροχές και κατ' επίφαση δημοκρατικούς θεσμούς.
Ωστόσο, το δημοκρατικό πολίτευμα, ουσιαστικά, έχει ήδη καταλυθεί. Η τυπική λειτουργία των κρατικών εξουσιών, οι οποίες κάνουν πως αποφασίζουν μέτρα και ψηφίζουν νόμους που υποδεικνύει η τρόικα και οι τεχνικοί της σύμβουλοι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πρωτογενή θεσμική αυτονομία του αντιπροσωπευτικού δημοκρατικού συστήματος (αρχή της λαϊκής κυριαρχίας). Παρέχει απλώς την αναγκαία, ελάχιστη «νομιμοποίηση» για την έξωθεν επιβολή της πιο βίαιης μετάλλαξης που έγινε ποτέ στην ελληνική κοινωνία.
Η στρατηγική του φόβου, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, οι συνεχείς εκβιασμοί λαού και βουλευτών δεν αποτελούν πρότυπο κοινοβουλευτικής λειτουργίας. Ως αντίβαρο στη φανερή δημοκρατική ανεπάρκεια (την οποία εντείνει και η γενικότερη αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος), ακολουθείται από τις κυρίαρχες ελίτ η πολιτική της «συναίνεσης». Στόχος είναι να αμβλυνθούν οι εσωτερικές αντιδράσεις στο ειδικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης που έχει εγκαθιδρυθεί και να αιτιολογηθούν οι επίτροποι-τοποτηρητές, που αναλαμβάνουν εν λευκώ την ουσιαστική διακυβέρνηση της διαλυμένης χώρας.
Ομως, καλή η συναίνεση, αλλά όπου δεν πίπτει λόγος... έρχεται η κρατική βία (σε όλα τα επίπεδα) και η καταστολή. Εξ ου και οι προσλήψεις 4.000 αστυνομικών, τη στιγμή που κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια. Ετσι εξηγείται γιατί δεν υλοποιείται η υπόσχεση για κατάργηση του «κουκουλονόμου». Να γιατί κάνουν πως δεν βλέπουν τη συνεργασία μερίδας των ΜΑΤ με ακροδεξιές ομάδες.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λοιπόν. Κάπου εδώ πάνε περίπατο οι «φιλιππικοί» περί σεβασμού του Συντάγματος και των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ακόμη και η πλέον ανεκτική μορφή αστικής δημοκρατίας υποχωρεί, όταν πρέπει να προστατευθεί το θεμελιώδες συστατικό της, ο τρόπος της κοινωνικής αναπαραγωγής.
Ο συνταγματολόγος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος, όπως και ο συνάδελφός του υπουργός Υγείας Α. Λοβέρδος μπορούν λοιπόν να ψηφίζουν το Μνημόνιο 1 με 151 ψήφους, αλλά ζητούν, όχι για το Μεσοπρόθεσμο αλλά για το Μνημόνιο 2, αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων. Μπορούν, επίσης, να μιλούν για ηθική δικαιοσύνη, αλλά ταυτοχρόνως να προτείνουν περικοπές κοινωνικών δαπανών, ψαλίδισμα παροχών, μισθών, συντάξεων.
Παράλληλα, ο κ. Λοβέρδος αμφισβητεί τους εκατοντάδες τραυματίες του Συντάγματος και την υποχρέωση του κράτους να τους συνδράμει ιατρικά, παρουσιάζοντας μια άλλη, μαγική εικόνα για τη δράση των ΜΑΤ. Και ο Χρ. Παπουτσής μπορεί εύκολα να ξεχνά τη διάλυση των μονάδων που αυθαιρετούν και να υπερασπίζεται με σθένος την άγρια καταστολή ακόμη και 70χρονων διαδηλωτών! Και όλα αυτά, μ' ένα περιτύλιγμα απειλής και τρόμου: Τουλάχιστον δεν είχαμε νεκρό!
Για να γίνει, ωστόσο, πειστική η πολιτική αυτή πρέπει να εφευρεθούν «υποχθόνιοι» αντίπαλοι και να κατασκευαστούν πάλι «εσωτερικοί εχθροί». Αξιοποιούνται έτσι διάφορες ανεξέλεγκτες συμπεριφορές-διαμαρτυρίες πολιτών (που συχνά κινούνται στα όρια του λαϊκισμού) προκειμένου να ενοχοποιηθούν πολιτικοί χώροι της Αριστεράς. Σε λίγο, εκτός από την ανοιχτή πολιτική δράση, θα ποινικοποιηθεί και ο ελεύθερος πολιτικός λόγος.
Το κυβερνητικό σχέδιο, να χτυπηθεί και να αδειάσει η πλατεία Συντάγματος -αυτό που ο κ. Λοβέρδος αποκάλεσε προκλητικά «χάιδεμα»-, άγγιξε τα όρια του προμελετημένου εγκλήματος. Το μέλλον έρχεται, δυστυχώς, κατ' ευθείαν από το πιο σκοτεινό παρελθόν μας. Και είναι πράγματι ζοφερό... 

Πρωτόπαππας...«Θα το εφαρμόσουμε, ο κόσμος να χαλάσει»!

Και Επί Πτωμάτων λοιπόν ???
 Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Θα το εφαρμόσουμε, ο κόσμος να χαλάσει»!
Είναι δήλωση χτεσινή. Έγινε από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, τον αξιότιμο κύριο Χρήστο Πρωτόπαππα στον ραδιοσταθμό «Real FM».
Αυτή ήταν η απάντηση του λεβέντη «αντιεξουσιαστή» όσον αφορά τις αντιδράσεις του λαού στη λαιμητόμο του «μεσοπρόθεσμου».
*
«Θα το εφαρμόσουμε, ο κόσμος να χαλάσει»!
Έτσι απάντησε ο μπαρουτοκαπνισμένος «κοσμοχαλαστής», ο ορκισμένος απέναντι στην καπιταλιστική αδικία «σοσιαλιστής». Τα συνηθίζουν τα «σταράτα» λόγια οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και τα επιφανή στελέχη του κόμματος των κυβερνήσεων του Σημίτη.
Της κυβέρνησης του «αυτή είναι η Ελλάδα» και των Χρηματιστηρίων, του κόμματος που, όπως αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις, σήμερα έχει αναδειχτεί σε κόμμα - συνεργάτη του ΔΝΤ.
*
«Θα το εφαρμόσουμε, ο κόσμος να χαλάσει»!
Τι θαυμαστή «αποφασιστικότητα»! Τι «γενναιότητα» από έναν πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΕ! Τύφλα να έχει ο ...Πάγκαλος και τα «τανκς» του. Τύφλα να έχει το θράσος ακόμα και των πιο πατενταρισμένων εργατοπατέρων του πράσινου κομματικού σωλήνα.
Όλης αυτής της πολιτικά ξεδιάντροπης κάστας, που αφού έπαιξε επί μακρόν το ιταμό παιχνίδι της «πέμπτης φάλαγγας» στο εργατικό κίνημα, κατόπιν πέρασε ανοιχτά στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας.
*
«Θα το εφαρμόσουμε, ο κόσμος να χαλάσει»!
Τέτοιο είναι το πολιτικό τους χάλι, όταν, εκ του ασφαλούς, από τα μικρόφωνα της καθεστωτικής προπαγάνδας, εκφωνούν μονολόγους για να κάνουν επίδειξη «ανδρείας» χωμένοι στη θαλπωρή του θώκου τους.
Τόση και τέτοια είναι και η «μαγκιά» τους απέναντι στο λαό. Για να θυμίζει την πολιτική «ποιότητα» όλων αυτών που αφού πρώτα έδωσαν όλες τις δυνατές εξετάσεις στο «συνδικαλισμό» του καρεκλοκενταυρισμού, κατόπιν προήχθησαν στους σημερινούς «ταγούς» του πατριδοκάπηλου «πατριωτισμού» για να κόβουν μισθούς και συντάξεις από τους χτεσινούς συναδέλφους τους.
*
«Θα το εφαρμόσουμε, ο κόσμος να χαλάσει»!
Τι κρίμα να μην έχει κάνει αυτή τη δήλωση ο Πρωτόπαππας πριν από τον ανασχηματισμό. Ίσως ο Παπανδρέου να μην τον είχε ξεχάσει... 
Πηγή: Ριζοσπάστης

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Γιούνκερ ο φιλέλληνας!

Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο επικεφαλής της Ευρωζώνης, ήταν εξ αυτών που όταν άρχισε η «Οδύσσεια» των μνημονίων, των «μεσοπρόθεσμων» και των «εφαρμοστικών», είχαν ευχηθεί το «καλό κουράγιο» στον ελληνικό λαό.
Επιπλέον ο Γιούνκερ, τον Οκτώβριο του 2010, είχε προβεί και σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση:
Το «ελληνικό πρόβλημα», είπε τότε, «ξεκινάει εδώ και τρεις δεκαετίες».
Αλλά, όποιος ρίξει μια ματιά στο ημερολόγιο, θα διαπιστώσει κάτι πολύ ενδιαφέρον: Πριν από τρεις δεκαετίες - που κατά τον Γιούνκερ «ξεκίνησε το ελληνικό πρόβλημα» - εκείνο που ξεκίνησε στην Ελλάδα δεν ήταν άλλο πέρα από το ταξίδι της χώρας στον «παράδεισο της ΕΟΚ» και νυν ΕΕ.
Πρόκειται για σπουδαία «μαρτυρία»: Η έναρξη του ελληνικού «δράματος», όπως τουλάχιστον την τοποθετεί ο πρόεδρος της Ευρωζώνης, αρχίζει από την εποχή του «θα φάτε με χρυσά κουτάλια»!
Από την εποχή, δηλαδή, της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ, που φέτος «εορτάζουμε» τα τριάντα της χρόνια.
Αυτό υπόσχονταν στο λαό όσοι έσυραν τη χώρα στην ΕΕ. Οτι θα «έτρωγε με χρυσά κουτάλια».
Αλλά εν μέσω παγκόσμιας κρίσης ήρθε ο Γιούνκερ να ομολογήσει ότι όλη η προηγούμενη τριακονταετής προπαγάνδα ήταν μια απάτη.
Μάλιστα πρόσθεσε κάτι ακόμα βαρύτερο:
«Ηξερα - είπε τότε - ότι η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, αλλά εγώ δεν μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα»!
Με άλλα λόγια η ΕΕ όχι μόνο δεν είναι το «απάνεμο λιμάνι» που περιέγραφαν οι αστοί πολιτικοί στον ελληνικό λαό, αλλά δεν έχει και καμία σχέση με τα φληναφήματα περί της λέσχης των «ισότιμων εταίρων», της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων».
Χτες ο κ. Γιούνκερ επανήλθε. Αλλά αυτή τη φορά παραβίασε ανοιχτές θύρες: «Η κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί δραστικά», μας πληροφόρησε. «Ελα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου», δηλαδή.
Φυσικά δεν υποτιμάμε τις γνώσεις του Γιούνκερ περί το «ποιόν» της ελληνικής πλουτοκρατίας.
Θα μας επιτρέψει, όμως, να έχουμε ιδίαν αντίληψην περί του εν λόγω φυράματος.
Σε μια χώρα που έχει περάσει από πάνω της ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος και τα σχέδια Μάρσαλ, το ΝΑΤΟ με τις «νέες δομές» του και η ΕΕ με τα Μάαστριχτ και τις ΟΝΕ της, ο κ. Γιούνκερ κολακεύεται αν νομίζει ότι ανήκει στους πρώτους τη τάξει συνεργάτες της ελληνικής πλουτοκρατίας κατά τη διαδικασία εκχώρησης μέρους των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Μάλλον... καταϊδρωμένος έρχεται.
Πολύ πριν σχηματιστούν τα Γιούρογκρουπ, ο τότε υπουργός Εξωτερικών και νυν πρωθυπουργός δήλωνε:
«Δεν έχουμε ταμπού στην εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ»! (Γιώργος Παπανδρέου, Τάμπερε - Δεκέμβρης 1999, Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ).
Πολύ πριν εμφανιστούν τα μνημόνια του κ. Γιούνκερ, στην Ελληνική Βουλή ακούγονταν διά στόματος της προέδρου της τα ακόλουθα:
«Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη» (Αννα Ψαρούδα Μπενάκη, Φλεβάρης 2005, κατά την εκλογή του Καρ. Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας).
Οσο για το Μάαστριχτ, όταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός και οι σημερινοί απαρτίζοντες τον ΛΑ.Ο.Σ. έβαζαν την Ελλάδα βαθύτερα στο στόμα της λυκοσυμμαχίας, ποιος δεν θυμάται εκείνα τα «ηρωικά» του Αντρέα Παπανδρέου, να καταγγέλλει την «μπότα του Γερμανού τραπεζίτη» και μετά να ψηφίζει υπέρ...
Εν ολίγοις: Γνωρίζουμε εξίσου καλά με τον Γιούνκερ - τολμούμε να πούμε: καλύτερα από τον Γιούνκερ - μέχρι πού είναι διατεθειμένοι να φτάσουν η ελληνική πλουτοκρατία, τα κόμματά της και οι σύμμαχοί τους, όταν αυτό απαιτεί η εξυπηρέτηση του ταξικού τους συμφέροντος.
Οτι η σωτηρία της ντόπιας πλουτοκρατίας συνεπάγεται την «ευθανασία» του ελληνικού λαού και τον «ακρωτηριασμό» της χώρας, είναι μια παλιά ιστορία. Τόσο παλιά που έχει καταστεί υπερώριμη πλέον η ανάγκη να πάρει τέλος.
Πηγή: Ριζοσπάστης

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Ο πολυσχιδής κ. Παπουτσής

  • Τέτοιες στιγμές... δημοκρατίας είχε να ζήσει η Ελλάδα από την εποχή της χούντας. Εκατοντάδες με ανοιγμένα κεφάλια στα νοσοκομεία από τη βαρβαρότητα των δυνάμεων καταστολής, χιλιάδες με αναπνευστικά προβλήματα από τους τόνους χημικών, ξέφραγο αμπέλι για τους προβοκάτορες, που αλώνιζαν χέρι χέρι με τα ΜΑΤ, το κέντρο της Αθήνας, εμπόλεμη ζώνη το Σύνταγμα και οι πέριξ της πλατείας περιοχές. Και η κυβέρνηση ούτε είδε ούτε άκουσε τίποτα.
    Μάλιστα, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη (τι χαζό ανέκδοτο), ως άλλος Πάγκαλος και Πολύδωρας, προσπαθώντας να δικαιολογήσει στη Βουλή το όργιο της κρατικής βίας, επικαλέστηκε ένα σωρό ανοησίες, μεταξύ των οποίων τη γνωστή πια καραμέλα, ότι πίσω από τα επεισόδια βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
    Δεν θα περίμενε κανείς από τον κ. Παπουτσή να αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Ποτέ δεν το έχει κάνει. Ακόμη και στην περίπτωση του «Σαμίνα» με τους 82 πνιγμένους, ως υπουργός τότε Εμπορικής Ναυτιλίας, σφύριζε αδιάφορα και δήλωνε πως το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο...
    Στο κόκαλο όμως των κατοίκων της Κερατέας έφτασαν πολλές φορές επί των ημερών του τα κλομπ των δυνάμεων καταστολής. Τότε που μια ολόκληρη πόλη ήταν έρμαιο των ορέξεων των ΜΑΤ και χιλιάδες κάτοικοι όμηροι των δυνάμεων του κ. Παπουτσή, που περιφρουρούσαν ένα οικόπεδο και μια μπουλντόζα!
    Ούτε τότε ο κ. υπουργός, όπως και προχθές, είχε ακούσει τίποτα για συντονισμένη δράση προβοκατόρων και αστυνομικών, για αλόγιστη χρήση χημικών, για αστυνομικές θηριωδίες, παρά τις επανειλημμένες καταγγελίες φορέων και κατοίκων. Κι όμως, ο ίδιος, στις 13 Μαΐου, μετά τη δολοφονία του Μ. Καντάρη στο κέντρο της Αθήνας και τα έκτροπα που ακολούθησαν, μιλώντας στους αρχηγούς Αστυνομίας, Πυροσβεστικής και Λιμενικού είχε κάνει λόγο για δημοκρατικό έλλειμμα στα Σώματα Ασφαλείας και είχε προαναγγείλει την παραδειγματική τιμωρία όσων αυθαιρετούν και ασκούν βία εις βάρος των πολιτών.
    Τότε, όμως, οι δηλώσεις του δεν είχαν συμπέσει με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, οπότε μπορούσε να λέει ό,τι θέλει και να υπερασπίζεται έτσι ανέξοδα και το αριστερό προφίλ που κουβαλά από τα φοιτητικά του χρόνια. Μας έχει συνηθίσει εξάλλου σε τέτοιου είδους ακροβασίες ο τελευταίος πρόεδρος της ΕΦΕΕ. Νωπές είναι ακόμη οι μνήμες από την εποχή που ήταν γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ και εμφανιζόταν ως δυνάμει ηγέτης της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Τότε που έκανε αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Μετά έγινε υπουργός και όλα άλλαξαν...
    Κατά τον ίδιο τρόπο έκανε αντιπολίτευση ο κ. Παπουτσής και στο Δήμο Αθηναίων ως επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Ομορφη Πόλη» (2002-2006). Το βράδυ δήλωνε πως θα είναι αμείλικτος με την Ντόρα Μπακογιάννη και το πρωί, όταν η δήμαρχος, 13 μήνες πριν από τους Αγώνες, πρότεινε τη σύναψη «ολυμπιακού» δανείου για τον ήδη υπερχρεωμένο δήμο, ύψους 140 εκατ. ευρώ, ο κ. Παπουτσής αντιπρότεινε δάνειο 200 εκατ. ευρώ, για να καταλήξουν τελικά από κοινού στα 180 εκατ.! Τρία χρόνια μετά, ως σωστός αριστερός, κατήγγειλε ότι τα λεφτά ξοδεύτηκαν σε δεξιώσεις!
    Αρέσκεται ο κ. Παπουτσής, όπως και οι περισσότεροι σύντροφοί του στο κυβερνών κόμμα, να επενδύει πολλά στην επικοινωνία και να προσπαθεί μέσω αυτής να κάνει το άσπρο μαύρο. Αξέχαστη θα μείνει, για παράδειγμα, η δήλωσή του στη Βουλή, λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του 44χρονου στη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου, ότι η εγκληματικότητα στο κέντρο της πρωτεύουσας μειώνεται. Το ίδιο «επικοινωνιακή» είναι και η αντιμετώπιση από τον υπουργό του μεταναστευτικού. Τη μια στιγμή εμφανίζεται να θέλει να εγκύψει στο πρόβλημα και την άλλη δυναμιτίζει τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, υψώνοντας φράχτες στον Εβρο και προετοιμάζοντας σαρωτικές σκούπες, δηλώνοντας πως όλοι οι παράνομοι μετανάστες θα απελαθούν.
    Και πριν προλάβει να κατακάτσει ο κουρνιαχτός από τα χημικά και να στεγνώσει το αίμα από τη θύελλα της κρατικής τρομοκρατίας και τα κατορθώματα των υφισταμένων του, ο κ. Παπουτσής απαγόρευσε τον απόπλου των πλοίων με ελληνική και ξένη σημαία από τα ελληνικά λιμάνια με προορισμό τη θαλάσσια περιοχή της Γάζας, προσφέροντας για άλλη μία φορά τις χρήσιμες υπηρεσίες του στους συμμάχους εκατέρωθεν του Ατλαντικού. Για να δεχθούν αμέσως αυτός και η κυβέρνηση τις ευχαριστίες του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου.
    Αμα είσαι αριστερός...

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Η κόκκινη γραμμή


Ο πρωθυπουργός εκάλεσε τους εκλεκτούς του έθνους να αγνοήσουν «έξωθεν πιέσεις», να στηρίξουν το Μεσοπρόθεσμο, ακολουθώντας «πατριωτική συνείδηση». Ο ίδιος, με ποιητικό οίστρο, διευκρίνισε ότι η θετική ψήφος αποτελεί προϋπόθεση για «την επιβίωση, την ανάπτυξη, τη δικαιοσύνη, την προοπτική της χώρας, την εθνική επιτυχία».
Τουλάχιστον, ο υπουργός των Οικονομικών είχε προλάβει να αιτιολογήσει τη στήριξη στο επίμαχο πρόγραμμα, όχι με βάση ανύπαρκτες αρετές και κενές επαγγελίες, αλλά επισείοντας τον επαπειλούμενο εξανδραποδισμό από τους πιστωτές.
Ωστόσο, είτε με ποιητική έξαρση είτε με αντιποιητική ωμότητα, το δίλημμα στο οποίο ο πρωθυπουργός καθηλώνει τον ελληνικό λαό είναι: «Να μην πτωχεύσουμε σήμερα, για να πτωχεύσουμε αύριο». Οσον αφορά την «πατριωτική συνείδηση», ποιος πιστεύει ότι αναφέρεται σε κάτι άλλο, πέρα από την απόλυτη ασυνειδησία και καθυπόταξη του κάθε εκλεκτού στην αυθαιρεσία του ηγέτη, από την οποία εξαρτάται η προσεχής επανεκλογή του;
Δεν είναι πρώτη φορά στην ιστορία του διεθνούς δανεισμού που δανειστές εκβιάζουν οφειλέτες. Ομως, πρόσθετα στοιχεία επιδεινώνουν σήμερα ακόμη περισσότερο τον εκβιασμό, με οπωσδήποτε επαχθέστερες για όλους συνέπειες στον ορίζοντα της εκβιαστικής περιόδου. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα έπρεπε να διαθέτουν πολιτικό ορίζοντα, διακριτό από εκείνο των τραπεζών. Αλλά ακόμη και αν ταυτίζονται με αυτές, η ελληνική θα όφειλε να διαχωρίζει τη θέση της, όχι για να αποφεύγει την αποπληρωμή, αλλά για να προστατεύει το ελληνικό εισόδημα, από το οποίο εξαρτάται τελικά και η αποπληρωμή.
Να επισημαίνει στους πιστωτές ότι με κάθε «διάσωση» εκτινάσσεται το δημόσιο χρέος της «διασωζόμενης» χώρας, ενώ παράλληλα καταποντίζεται το εισόδημά της. Σε βάθος χρόνου, οι «διασώσεις» καθιστούν το χρέος «μη-βιώσιμο» και «μη-διαχειρίσιμο», με συνέπεια την επίσπευση της παύσης πληρωμών. Σε αυτή θα έχουν συμβάλει πολύ περισσότερο όσοι σήμερα με δουλοπρέπεια υιοθετούν τα Μνημόνια, παρά όσοι διαπιστώνουν τον αντιλαϊκό και αντιοικονομικό χαρακτήρα τους, όπως επίσης τις ασυναρτησίες και ασυμβατότητές τους.
Η ευρωπαϊκή στήριξη της χώρας μας εμφανίζεται ως προϊόν «δίκαιης ανταλλαγής»: «διάσωση» έναντι «μεταρρυθμίσεων». Εάν οι τελευταίες λιμνάζουν, τότε η πρώτη διακόπτεται. Ομως, από πότε άραγε οι δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων, δημόσιων δαπανών για υγεία και εκπαίδευση, οι εκποιήσεις επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας ονομάζονται «φιλόδοξες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»; Από πότε άραγε η εκτίναξη της ανεργίας στα σημερινά πρωτοφανή ύψη, που επαγγέλλονται όχι κάποιο μέλλον αλλά το απόλυτο παρελθόν, σκοτεινές περιόδους της ιστορίας, θα πρέπει να θεωρείται θετικός δείκτης για την πορεία των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», ενώ στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά άμεση συνέπεια των κυβερνητικών μέτρων, που εξασφαλίζουν την κατεδάφιση της οικονομίας και την εξάλειψη κάθε παραγωγικού ορίζοντα;
Από πότε άραγε η απόγνωση των εργαζομένων, όπως και των επιχειρήσεων, που καθηλώνονται σε αδιέξοδο και άγονται σε χρεοκοπία, νομιμοποιείται ως δήθεν «δίκαιη ηθική και σωφρονιστική κύρωση» εις βάρος όσων είχαν μάθει να ζουν με δανεικά; Από πότε άραγε κάθε καθυστέρηση στις διαβόητες «μεταρρυθμίσεις» θα ερμηνεύεται ως «ελληνικός εκβιασμός» έναντι της Ευρώπης, στον οποίο η τελευταία «δεν θα πρέπει να υποκύψει», όπως διατείνεται ο Γερμανός αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Γιούργκεν Σταρκ;
Οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» επισημαίνουν ότι όσο οι ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης περικόπτουν εισοδήματα για να «διορθώσουν» τις ανισορροπίες τους τόσο τα πλεονάσματα της Γερμανίας θα «διορθώνονται» κι αυτά, θα εξανεμίζονται. Οσο οι πρώτες επανέρχονται στην οδό της «αρετής» τόσο η δεύτερη θα απομακρύνεται από αυτήν. Οσο η ανθρωπότητα βρισκόταν στον αστερισμό του άκρατου φιλελευθερισμού, προ του 1930, οι ελλειμματικές χώρες οδηγούνταν σε πτώχευση, με αρνητικές συνέπειες πολλών δεκαετιών για το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας.
Τα πράγματα άλλαξαν με τον Αμερικανό πρόεδρο Ρούζβελτ (1935): σε περίοδο κρίσης οι δημόσιες δαπάνες δεν περικόπτονται, αλλά επεκτείνονται, με προτεραιότητα στη διατήρηση της απασχόλησης, βάση για παραγωγική αναδιάταξη της οικονομίας. Εκτός από το Νιου Ντιλ στο εσωτερικό, η Αμερική πρόσφερε μεταπολεμικά Σχέδιο Μάρσαλ προς εξωτερικό, προς ανόρθωση των προβληματικών εταίρων της, από την οποία φυσικά η ίδια άντλησε μέγιστο όφελος. Η ιστορία απέδειξε ότι αποδίδει περισσότερα στον δανειστή η παραγωγική στήριξη του οφειλέτη και της διεθνούς σταθερότητας, παρά η ετεροβαρής εξασφάλιση του πρώτου μέσω επιβολής κυρώσεων στον δεύτερο. Αυτό δεν συνιστά εκβιασμό του αδύναμου, αλλά «κόκκινη γραμμή» της οικονομίας, που πρέπει να τηρείται προς κοινό συμφέρον αμφοτέρων.
kvergo@gmail.com
 Πηγή: Ελευθεροτυπία