Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη

Μετά από πολύμηνη σιγή ασυρμάτου, οι «αναμνήσεις από τον Σύριζα» δεν μπορούν να μην ασχοληθούν με τη νέα περίλαμπρη επιτυχία της καθ’ ημάς αριστεράς. Το μαοϊκό απόφθεγμα του τίτλου συνοψίζει άψογα την αριστερή ταχτική ου μην και στρατηγική  απέναντι στους Αγανακτισμένους του Συντάγματος.
Γιατί δεν γίνεται ρε φίλε κοτζάμ αριστερά, ρεφορμιστική, επαναστατική ή ερμαφρόδιτη να κωλοχτυπιέται μήνες και να μην μπορεί να φτιάξει μια τέτοια κατάσταση ούτε στο υποδεκαπλάσιό της. Κι έρχεται και το κάνει ποιος; Το facebook!
Ε όχι.
Όπως υπογράμμισε γνωστό στέλεχος της επανάστασης «δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάτι άλλο υπάρχει από πίσω». Και καλά, η άτιμη η CIA βάλθηκε να ξεδοντιάσει την στέρεα αξιοπιστία του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Δικαίωμά της.
Αλλά άμα το δούμε από την σκοπιά της διοργάνωσης, ο εργάτης ο σωστός, ο ντούρος, ο πρόστυχος, ο έμπυρος, δεν ενημερώνεται ρε παιδιά από το facebook. Έλεος. Ενημερώνεται από την αφίσα, από την προκήρυξη και από τα κόκκινα συνθήματα στους τοίχους.
Αυτές τις μέρες δεν θα ήθελα να ‘μουνα στη θέση του Φίλη. Διότι ο Νίκος το ξέρει από παλιά ότι ο Αλαβάνος είναι φαρμακόγλωσσος. Τρεις στις τέσσερις ατάκες που αμολάει, βγαίνουν αληθινές. Τι τα ήθελε τα περί «Ταχρείων»; Και δώστου δεν είναι Κάιρο η Αθήνα. Και δώστου δεν είναι Ταχρίρ το Σύνταγμα. Και δώστου πόσο επικίνδυνος ο Αλέκος. Και όχι τίποτε άλλο άντε να βγάλουν φτερά οι νεολαίοι του ΣΥΝ που είδαν κόσμο στην πλατεία και μπήκαν, αλλά άμα πει κανείς «ψιτ ο Αλαβάνος» γυρνάνε τρομαγμένοι.
Η πλάκα είναι ότι το Μέτωπο πάσχιζε να φτιάξει την πλατεία για τις 23 Ιούνη κι είχε οργανώσει σύσκεψη για αυτό στις 27 Μάη. Όμως δεν πρόκαμε, διότι η ζωή έχει άλλους ρυθμούς, και η πλατεία γέμισε ένα μήνα πριν, χωρίς πολλά πολλά. Δεν είναι κακό, πολύς κόσμος γλύτωσε το τρέξιμο, τις συσκέψεις, τις αναλύσεις, τις εχτιμήσεις και τις αφισοκολλήσεις. Μπορεί να γλίτωσε και κάνα φράγκο που θα το δινε στον ψυχαναλυτή του.
Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, ο Λαφαζάνης έβγαλε τη γραμμή «να δώσουμε αριστερό προσανατολισμό». Προσπερνώ την κακεντρέχεια του ξαδέρφου μου του Φώντα που αναρωτήθηκε πως «άμα ο Παναγιώτης δεν μπορεί να δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Κουμουνδούρου, πώς θα δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Συντάγματος;»
Στέκομαι όμως στην αυταρέσκεια, στην αφέλεια και στη συγκινητική αυτοπεποίθηση ότι οι παριστάμενοι περιμένουν έμπλεοι αγωνίας την αριστερά να τους δώσει γραμμή.
Μήνες και μήνες, σύμπασα η αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι την Ανταρσύα και σύμπασα η συνδικαλιστική πρωτοπορία, από το ΠΑΜΕ, μέχρι τον Μητσάρα τον Στρατούλη και τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων, χύναν τόνους σάλιου και ιδρώτα για να πείσουν ότι το να «πάμε Σύνταγμα και να μείνουμε Σύνταγμα» είναι ανέφικτο, τυχοδιωκτικό και άσκοπο. Η σωστή διαδήλωση δεν πάει να μείνει στο Σύνταγμα, δεν επιτρέπει ελληνικές σημαίες, έχει μπροστά τα Πρωτοβάθμια και το Σουμουτου, περνά τρέχοντας το Σύνταγμα διότι πέφτει χημικό με το τσουβάλι και μετά έχει να το λέει για βδομάδες, περιμένοντας την επόμενη γενική απεργία που θα κηρύξουν οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.
Μόλις λοιπόν κυκλοφόρησε στην πιάτσα η συγκέντρωση της Τετάρτης έπεσε ειρωνία. Το καλό βέβαια με το facebook είναι ότι μπορείς να σβήσεις τα σχόλια που έκανες. Κι έτσι τα φαρμακερά σχόλια για τους απολίτικους, ελληναράδες, γηπεδοχουλιγκάνους, αγανακτισμένους ΟΝΝΕΔίτες, φασιστικά αποβράσματα, αλλά και φλώρους της πλατείας Συντάγματος, εξηφανίσθησαν και δώσαν τη θέση τους σε παραινέσεις παρέμβασης και εμπλοκής.
Ο ΣΥΝ στραβοκατάπιε τους Ταχρείους, το Κοκκινοπράσινο κάνει ότι δεν βλέπει τις ελληνικές σημαίες και δεν ακούει το βάρβαρο «και α και ου γαμώ το Δουνουτου», ο Τσίπρας έκανε και φιλική δήλωση διότι σου λέει τι έχω να χάσω; Φασούλι το φασούλι ανεβαίνει το ποσοστό. Κι εκεί που την πρώτη μέρα η ΠΓ του ΣΥΝ μέτραγε πόσες ελληνικές σημαίες κουνιούνται στο Σύνταγμα, ο όγκος των αγανακτισμένων, αλλά και η εξαιρετικά πολιτική συνέλευση της πλατείας, έδωσε το πρόσταγμα: Μετάαααααβολή!
Ο ίδιος ο προσφιλής μου Δημοσθένης αφού προβληματίστηκε από το συμβάν (εδώ μιλάμε πάντα με όρους Μπαντιού), κι αφού βεβαίως γκρίνιαξε διότι οι συγκεντρωμένοι δεν πάνε έξω από το Χρηματιστήριο ή την Τράπεζα της Ελλάδος, απεφάνθη ότι: «Τη διαδικασία αυτή, είτε θα την παρατηρεί κανείς και θα τη σχολιάζει απ’έξω, σαν κάτι εξωτικό και όχι τόσο τέλειο όσο θα όφειλε εξαρχής, είτε θα μπει για να δει -και να επηρεάσει- δυνατότητες και όρια». Οι αναγνώστες του Red Notebook ήταν ήδη τόσο ανατριχιασμένοι με τους αγανακτισμένους που έλουσαν τον Δημοσθένη με χαρακτηρισμούς. Ξεχνούν ότι και ο οπορτουνισμός θέλει την οξυδέρκειά του.
Όμως το ρεσιτάλ της πολιτικής αρχών εδόθη από την επαναστατική αριστερά. Στην αρχή χέσιμο με τη σέσουλα, μετέπειτα ένας κάποιος (ψιλός) προβληματισμός και τέλος κλιμάκωση της παρέμβασης με τη μαζική μπούκα στη Συνέλευση το Σαββατόβραδο. Η οποία ειρήσθω εν παρόδω θύμιζε εισβολή Ούννων σε μια κατά τα λοιπά ανθρώπινη διαδικασία. Περικύκλωσαν το προεδρείο, απαιτούσαν το λόγο πριν τους κοινούς θνητούς μαλάκες, βούτηξαν τα μικρόφωνα και θυμηθήκαμε όλοι την ωραία εποχή της Πισικάπα.
Τα συνδικάταααα ούρλιαζε ο ένας. Γενική απεργίαααα βράχνιαζε ο άλλος. Πολιτικό πλαίσιοοο γκάριζε ο τρίτος. Για καμιά ώρα η πλατεία έμοιαζε με φοιτητική συνέλευση τριανταπεντάρηδων και σαρανταπεντάρηδων.
Συνάδελφοι έλεγε ο ένας νομίζοντας ότι μιλάει στου Γκίνη. Σύντροφοι απαντούσε ο άλλος νομίζοντας ότι μιλάει στην ΟΒα του. Παιδιά ηρεμία ίδρωνε ο συντονιστής νομίζοντας ότι μιλά σε φυσιολογικούς ανθρώπους.
Είχε προηγηθεί ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων ο οποίος αποφάσισε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος μαζεμένος και να μην πάει η μαχόμενη κι από τα κάτω συνδικαλιζόμενη αριστερά να δώσει τη σωστή γραμμή. Τι διάολο πρωτοπορία είμαστε άμα αφήνουμε τους απολιτίκ φλώρους του real-democracy να διεξάγουν μια συνέλευση χιλιάδων ανθρώπων;
Να πάμε να τους επηρεάσουμε έλεγε ο ένας. Να πάμε να τους προστατεύσουμε έλεγε ο άλλος. Να πάμε να τους πολιτικοποιήσουμε έλεγε ο τρίτος. Και δεν εβρέθη κανένας θαρραλέος να συνοψίσει την γραμμή σε μια φράση: Να πάμε να τους διώξουμε… Εκεί ήταν το ζουμί.
Τέτοιες ώρες σκέφτεσαι στα σοβαρά: Μήπως αν έλειπε η αριστερά τα πράγματα θα ήταν καλύτερα;
Κι αναγκαστικά σε πιάνει μια μελαγχολία. Κανένας από την αριστερά δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι τέτοιο. Κανένας δεν προβληματίστηκε από αυτή την αδυναμία. Κανένας δεν αναρωτήθηκε για την απαξίωση και τη στοχοποίηση όλου του πολιτικού συστήματος και όλης της Βουλής. Κανένας δεν έμαθε. Κατά πλειοψηφία οι αριστεροί χλεύασαν, απαξίωσαν, κορόιδεψαν. Στην καλύτερη στάθηκαν αμήχανοι και είπαν «έτσι είναι τα αυθόρμητα κινήματα». Και στο τέλος μπούκαραν να δώσουν τη γραμμή.
Δεν θέλει πολύ να καταλάβεις πως όπου δεν σκάει το χημικό του Ματατζή, σκάει η βλακεία του αριστερού.
Πηγή: http://syriza.wordpress.com/2011/05/29/defeat_to_defeat/

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Δημοκρατίες σε τιμή ευκαιρίας

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Με εκβιασμούς, κινδυνολογία, καταστροφολογία και μεγάλες δόσεις επικοινωνιακών τρικ, η κυβέρνηση και τα εξαπτέρυγα αυτής επιχειρούν τις μέρες αυτές να ολοκληρώσουν τον πιο κρίσιμο στόχο της μεταμνημονιακής εποχής, που δεν είναι άλλος από το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Υπό την απειλή της χρεοκοπίας, λοιπόν, η κυβέρνηση βγάζει στο σφυρί και τα τελευταία «ασημικά». Φως, νερό, τηλέφωνο και ό,τι άλλο έχει απομείνει.
Λίγη σημασία έχει να σταθεί κανείς στις προεκλογικές περί αντιθέτου δεσμεύσεις του πρωθυπουργού. Η Ιστορία μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να καταγράψει τις προεκλογικές υποσχέσεις και τις μετεκλογικές πράξεις του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του.
Εχει όμως σημασία να καταλάβουμε γιατί οι ινστρούκτορες του Μαξίμου επιλέγουν, όπως λένε, να σώσουν τη χώρα από τη χρεοκοπία με ένα απολύτως χρεοκοπημένο μοντέλο, μια συνταγή η οποία όπου δοκιμάστηκε οδήγησε στην καταστροφή.
Απαντήσεις έχει δώσει σχεδόν 10 χρόνια πριν ο Γκρεγκ Πάλαστ, στο βιβλίο του «Δημοκρατία σε τιμή ευκαιρίας» (κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2003 από τις εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες- μτφ. Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος). Γράφει λοιπόν ο πολυβραβευμένος δημοσιογράφος-ειδικός στον έλεγχο των μεγάλων εταιρειών διεθνούς δράσης:
«Σε φτωχότερα κράτη του Νότιου Ημισφαιρίου η ιδιωτικοποίηση και η κατάργηση των κανόνων της αγοράς επικράτησαν με τον παλιό τρόπο: απειλές, εξαναγκασμούς και μετρητά σε τραπεζικούς λογαριασμούς offshore εταιρειών.
»Κάθε προσπάθεια αντίστασης ήταν καταδικασμένη. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλαν την πώληση των συστημάτων ηλεκτρισμού, ύδρευσης, τηλεφώνου και φυσικού αερίου ως όρο δανειοδότησης σε κάθε αναπτυσσόμενη χώρα. Από τη στιγμή που η άρνηση δανειοδότησης σήμαινε οικονομικό θάνατο, το δίλημμα ήταν ή πουλάς ή πεθαίνεις.
»Το πλιάτσικο ήταν τεράστιο: εκποίηση δημοσίων εταιρειών αξίας 4.000.000.000.000 δολαρίων (ναι, τρισεκατομμυρίων).
»Ενώ ήταν εξαιρετικά κερδοφόρα η ένταξη της ηλεκτρικής ενέργειας στην "ελεύθερη" αγορά, η λεηλασία των συστημάτων ύδρευσης ήταν σκέτο χρυσάφι: οι κυβερνήσεις είχαν καταβάλει το κόστος για τις σωλήνες του δικτύου και η αγορά είναι μονοπωλιακή και οι πελάτες διψασμένοι. Η Αγγλία της Θάτσερ ήταν και πάλι εκείνη που άνοιξε το δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις. Στη Βρετανία οι λογαριασμοί νερού εκτοξεύτηκαν μέχρι και 250% πάνω από την τιμή του νερού στις ΗΠΑ, οι τιμές των μετοχών των εταιρειών ύδατος πενταπλασιάστηκαν, και το 1995 το σύστημα κατέρρευσε: σε ορισμένα μέρη της Αγγλίας συλλαμβανόσουν επειδή πότιζες το γκαζόν σου».
Στην περίπτωση του νερού μάλιστα, σύμφωνα με τον Πάλαστ, σχεδόν 1.000 στελέχη είχαν συγκεντρωθεί στη Χάγη, τον Μάρτιο του 2000, για να επανεξετάσουν και να βελτιώσουν ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης των συστημάτων ύδρευσης σε όλο τον κόσμο.
Πολλές και συγκλονιστικές οι αναφορές του Αμερικανού δημοσιογράφου για το ρόλο του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, των πολυεθνικών, των κερδοσκόπων και για τα «επιτεύγματά» τους. Είναι ανατριχιαστικές όμως οι ομοιότητες του ελληνικού προβλήματος και οι «λύσεις» που προτείνονται, με εκείνες του Ισημερινού και της Αργεντινής. Ιδού τι γράφει για το μνημόνιο του Ισημερινού:
«Η κυβέρνηση αυτής της χώρας της Λατινικής Αμερικής λάμβανε την εντολή να αυξήσει ώς την 1η Νοεμβρίου του 2000 την τιμή του φυσικού αερίου για οικιακή χρήση κατά 80%.
»Επίσης έπρεπε να μειώσει τις θέσεις εργασίας κατά 26.000 και να περικόψει τους μισθούς των υπολοίπων εργαζομένων κατά 50% σε τέσσερα στάδια και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα του ΔΝΤ. Ως τον Ιούλιο του 2000, έπρεπε να πουλήσει σε ξένες επιχειρήσεις το μεγαλύτερο δίκτυο ύδρευσης της χώρας.
»Συνολικά οι 167 δανειακοί όροι του ΔΝΤ έμοιαζαν λιγότερο με Σχέδιο Βοήθειας και περισσότερο με προσχέδιο οικονομικού πραξικοπήματος. Και όταν οι λύσεις αυτές δεν απέδωσαν, επέβαλαν νέο Σχέδιο Βοήθειας στο κράτος: να προχωρήσει στη μείωση των θέσεων εργασίας κατά 120.000».
Μέτρα-καρμπόν και στην Αργεντινή: «Το μνημόνιο απαιτούσε από την Αργεντινή να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού, από 5.300.000.000 δολάρια το έτος 2000, σε 4.100.000.000 δολάρια το 2001. Σκεφτείτε λίγο την απαίτηση αυτή. Εκείνο τον Σεπτέμβριο, που συντάχθηκε το μνημόνιο, η Αργεντινή βρισκόταν ήδη στην άκρη του γκρεμού μιας βαθιάς ύφεσης. Ο ένας στους πέντε εργαζομένους ήταν άνεργος. Ακόμα και κάποιοι άπειροι οικονομολόγοι στο ΔΝΤ θα έπρεπε να ξέρουν ότι η περικοπή κρατικών δαπανών σε μια τέτοια οικονομία θα ισοδυναμούσε με το σβήσιμο των μηχανών ενός αεροπλάνου εν πτήσει.
»Αργότερα, καθώς τα φτερά της οικονομίας έπεφταν, οι εγκέφαλοι του ΔΝΤ διέταξαν την πλήρη εξάλειψη του ελλείμματος, προκαλώντας ασφυξία στην οικονομία της χώρας».
Αλλά όταν οι περικοπές δεν έφτασαν για να πληρωθούν οι πιστωτές, δόθηκε εντολή να πουληθούν «τα κοσμήματα της γιαγιάς». Γαλλικές πολυεθνικές απέκτησαν ένα μεγάλο μέρος του συστήματος ύδρευσης κι αμέσως αύξησαν τα τιμολόγια σε μερικές πόλεις κατά 400%.
Ολοι ξέρουμε ότι το ΔΝΤ και η συνταγή του απέτυχαν παταγωδώς σε όσες χώρες δοκιμάστηκαν. Οπως ξέρουμε ότι ενώ ήδη εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έχουν ξεπουλήσει την Ολυμπιακή, τα λιμάνια, τη διώρυγα, τους δρόμους, τις τράπεζες, τον Σκαραμαγκά, το αεροδρόμιο, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τον ΟΠΑΠ, την ΕΥΔΑΠ, τα Ελληνικά Πετρέλαια, η χώρα μας βρίσκεται και πάλι στο χείλος του γκρεμού.
Γιατί λοιπόν επιμένουν σε αυτή την καταστροφική λογική; Απάντηση και σε αυτό το ερώτημα δίνει ο Πάλαστ παραθέτοντας δηλώσεις του βραβευμένου με Νομπέλ τώρα πια οικονομολόγου, Τζόζεφ Στίγκλιτς, ο οποίος αποκαλεί την ιδιωτικοποίηση δωροδοκιοποίηση.
«Γουρλώνουν τα μάτια, λέει, αναφερόμενος στους ηγέτες των κρατών που συναινούν στο ξεπούλημα, στην προοπτική της προμήθειας του 10%, ποσό που καταβάλλεται σε λογαριασμούς στην Ελβετία».
Φοβάμαι πως η Ιστορία, και στην ελληνική περίπτωση, θα τον επιβεβαιώσει.
papathan@enet.gr
Πηγή: Ελευθεροτυπία

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Τα επικίνδυνα παιχνίδια του κ Παπανδρέου.

http://insultus.blogspot.com
Ο κ Παπανδρέου παίζει επικίνδυνα με τους θεσμούς με τρόπο απολύτως τυχοδιωκτικό. Δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Μας έχει γεμίσει με απίστευτα ψέματα.
Την ίδια μέρα που βγαίνουν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, όπου ο λαός στην μεγάλη πλειοψηφία του τάσσεται κατά του Μνημονίου και της κυβέρνησης του Παπανδρέου, αυτός δηλώνει ότι έχει την στηρίξει όλου του Ελληνικού λαού. Μας δουλεύει χοντρά. Είναι αδίσταχτος! Είναι ανάλγητος! Είναι προδότης των Εθνικών Συμφερόντων της χώρας!
Το Μνημόνιο 1, που μας είπε ότι ήταν απολύτως αναγκαίο για να σωθούμε, δεν μας έσωσε αλλά μας έστειλε στα τάρταρα, αλλά ο κ Παπανδρέου, ο κύριος υπεύθυνος της αποτυχίας του Μνημονίου 1 με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του, ο ίδιος μας ζητά τώρα επιτακτικά και εκβιαστικά να μας σώσει ξανά με το Μνημόνιο 2. Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Έχει απίστευτο θράσος!
Έχει όλα σχεδόν τα ΜΜΕ (που κατέχονται από μεγαλοεργολάβους και μεγαλοεπιχειρηματίες) στο πλευρό του ασκώντας μαύρη προπαγάνδα.
Ο κ Παπανδρέου έπαιξε και πάλι με τους θεσμούς, όταν ενέπλεξε στον εκβιασμό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος δυστυχώς πρόθυμα «εξυπηρέτησε» τον κ Παπανδρέου. Διλήμματα του τύπου, αν δεν ξεπουληθούμε πάμε για πτώχευση ή του τύπου ευρώ ή δραχμή, που μπήκαν στο τραπέζι, προκάλεσαν μεγάλη σύγχυση.
Τώρα ο κ Παπανδρέου δηλώνει πως δεν θα κάνει εκλογές, ούτε δημοψήφισμα, τα οποία επέσειε τις προηγούμενες μέρες εκβιαστικά. Όλα ήταν μια ακόμα μπλόφα, ένας ακόμα εκβιασμός.
Ο κ Παπανδρέου δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει εκλογές, ούτε αντέχει να απολέσει την εξουσία. Πρώτα γιατί είναι εξουσιομανής και δεν θέλει να απογοητεύσει την μαμά του, η οποία τον καμαρώνει σαν πρωθυπουργό. Δεύτερο ο κ Παπανδρέου εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία των Αμερικανών, του ΔΝΤ και της Ευρώπης.
Ο κ Παπανδρέου δεν έχει ακόμα τελειώσει με τις «δουλειές» που έχει αναλάβει να εκτελέσει στην Ελλάδα. Ο κ Παπανδρέου ανέλαβε να εξοντώσει τον Ελληνικό λαό, να αφανίσει την μικρομεσαία τάξη, να φτωχύνει περισσότερο τους φτωχούς και να εξασφαλίσει μεγάλα κέρδη για τις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο.

Πέρα από αυτό όμως φαίνεται να έχει αναλάβει και την παράδοση της Εθνικής κυριαρχίας της χώρας στους τοκογλύφους οφειλέτες μας. Ένα άλλο βρώμικο παιχνίδι που παίζει ο κ Παπανδρέου είναι η πλήρης υποταγή του στις απαιτήσεις της Άγκυρας. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει ακόμα και το άμεσο μέλλον, για το Αιγαίο, τα νησιά του, την Θράκη και την Κύπρο. Έχει αναλάβει επίσης την αποστολή του αφανισμού της Ελληνικής γλώσσας, της παιδείας, του πολιτισμού για να υποδουλώσει τους Έλληνες πολίτες και να τους οδηγήσει στην αμάθεια και στην αποχαύνωση.
Δεν ασκεί μεταναστευτική πολιτική αφήνοντας όλους τους μετανάστες που στέλνει η Τουρκία στην Ελλάδα να περιφέρονται και κάποιοι να εγκληματούν. Με αυτό τον τρόπο, όσοι περισσότεροι μετανάστες έρχονται, τόσο μεγαλύτερο το σπάσιμο του κοινωνικού ιστού και η διάλυση της χώρας.
Ο κ Παπανδρέου είναι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος για τα συμφέροντα του λαού και του τόπου.
Τα κολαούζα του, ο κ Καρατζαφέρης και η Ντόρα παίζουν επίσης αισχρά παιχνίδια εξουσίας και σιγοντάρουν τον κ Παπανδρέου σε όποιες αθλιότητες. Ο κ Κουβέλης που τον υποστήριξε στην αρχή (το Μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό), τώρα μπροστά στον τυφώνα της αθλιότητας του κ Παπανδρέου φάνηκε να μαζεύεται λίγο και να κρατά μια χαλαρή αντιπολιτευτική στάση.
Κύριε Παπανδρέου η καλύτερη υπηρεσία που μπορείτε να προσφέρετε στη χώρα είναι να τα μαζέψετε την μαμά σας, τον Νικολάκη και τον Αντρίκο και να πάτε στην πατρίδα σας τις ΗΠΑ. Κάντε το πριν είναι πολύ αργά για τη χώρα!
Υ.Γ. Μόλις τέλειωσε η σύσκεψη και Ο Σαμαράς είπε όχι ύστερα από λίγο τέλειωσε ο εκβιασμός των Αμερικάνων και Ευρωπαίων και ξαφνικά άρχισαν όλοι να δηλώνουν ότι η Ελλάδα θα πάρει τελικά την 5η δόση. Ένα ακόμα στοιχείο που αποδεικνύει τον χυδαίο εκβιασμό του Παπανδρέου, των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Τα Ισπανικά ΜΑΤ χτυπούν τους Ισπανούς διαδηλωτές. Ο Φασισμός δεν έχει πατρίδα.

ΣΙΩΠΗΛΗ ΒΟΥΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Χιλιάδες άνθρωποι και χθες στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες του Ηρακλείου, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης, της Τρίπολης και άλλων ελληνικών πόλεων. Εδωσαν τη συνέχεια στις προχθεσινές δεκάδες χιλιάδες και προετοιμάζουν τον κόσμο για τις παρόμοιες εκδηλώσεις της Κυριακής που αυτήν τη φορά θα επεκταθούν σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Πρωτοπόροι οι νέοι, αλλά όχι μόνοι τους.  

του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ 
Είναι τόσο πολλοί οι Ελληνες που πνίγονται από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ώστε συρρέουν κατά μάζες άτομα κάθε ηλικίας, κοινωνικής θέσης και επαγγέλματος. Η ελληνική κοινωνία βράζει και αναζητεί τρόπους να εκφράσει την απελπισία και την οργή της, ψάχνοντας να βρει δρόμους διεξόδου και ηγέτες πολιτικούς που θα την οδηγήσουν προς τους δρόμους εκείνους.
Η κυβέρνηση διαπράττει βαρύτατο σφάλμα όταν αγνοεί τη λαϊκή δυσφορία κατά της πολιτικής της επειδή ακόμη οι αντιδράσεις του κόσμου δεν έχουν προσλάβει τα χαρακτηριστικά κοινωνικής έκρηξης και έτσι θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα υποταχθούν μοιρολατρικά στη δεινή μοίρα όπου τους βυθίζει.
Πέραν του ότι μια τέτοια στάση είναι απαράδεκτη για ένα ?έστω κατ' όνομα? σοσιαλιστικό κόμμα, του οποίου μάλιστα ηγείται ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η γραμμή αυτή είναι και πολιτικά αυτοκαταστροφική για τους εμπνευστές της.
Τα ίδια νόμιζαν ότι μπορούν να κάνουν στους υπηκόους τους οι σοσιαλιστές ηγέτες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και ήδη πληρώνουν τις συνέπειες των επιλογών τους τόσο οι αντίστοιχοι λαοί που υποφέρουν όσο και το πορτογαλικό και το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα που καταποντίζονται στις εκλογές.
Η κυβέρνηση του Πορτογάλου Ζοζέ Σόκρατες ήδη ανατράπηκε και την άλλη Κυριακή, 5 Ιουνίου, που γίνονται πρόωρες βουλευτικές εκλογές, θα δούμε αν οι Πορτογάλοι σοσιαλιστές θα πέσουν στον πολιτικό Καιάδα.
Οσο για την κυβέρνηση του Ισπανού Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, αυτή θεωρείται ήδη ξεγραμμένη από τώρα για τις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν σε δέκα μήνες το αργότερο. Την περασμένη Κυριακή σαρώθηκε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, σημειώνοντας το κατά πολύ χειρότερο αποτέλεσμά της εδώ και... τριάντα (!) χρόνια σε εκλογές αυτού του είδους.
Τρεις αμιγώς σοσιαλιστικές κυβερνήσεις είχε όλες κι όλες η Ευρώπη. Αν οι δύο από αυτές θεωρούνται ήδη «ξοφλημένες» και η τρίτη και ισχυρότερη είναι αυτή του Γιώργου Παπανδρέου, αντιλαμβανόμαστε σε τι πολιτικό βάραθρο έχει ρίξει τη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης η προσχώρησή της στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματά του περί εξοντωτικής λιτότητας εναντίον του λαού, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στο Μνημόνιο ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ.
Ο κόσμος που γεμίζει τις πλατείες δεν είναι αυτός που συμμετέχει στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις πορείες που διοργανώνουν τα συνδικάτα και τα κόμματα. Είναι σε μεγάλο ποσοστό πολίτες που μέσω αυτών των ακομμάτιστων συγκεντρώσεων, που διοργανώνονται από τα κάτω και κυρίως από νέους, ίσως και για πρώτη φορά συμμετέχουν σε πολιτικές συναθροίσεις διαμαρτυρίας. Η κυβέρνηση δηλαδή χάνει σταδιακά την ανοχή και αυτού του κομματιού της κοινωνίας  κάτι το οποίο βεβαίως δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το πολιτικό της μέλλον, αλλά αυτό είναι αδιάφορο.
Το ειδικό χαρακτηριστικό αυτής της μορφής διαμαρτυρίας είναι ότι φέρνει στο πολιτικό προσκήνιο κοινωνικές ομάδες και στρώματα, ιδίως της νέας γενιάς, που, λόγω της εξαιρετικά σποραδικής και άτακτης και ευκαιριακής επαφής τους με την εργασιακή απασχόληση καθώς το σύστημα τους στερεί τη δυνατότητα διαρκούς και εν γένει σταθερής και μόνιμης εργασίας, μέχρι τώρα δεν είχαν κανέναν φορέα έκφρασης των αιτημάτων τους και υπεράσπισης των συμφερόντων τους. Κανένα συνδικάτο π.χ. δεν εκπροσωπεί έναν νέο που τη μια δουλεύει μοιράζοντας πίτσες, την άλλη μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια, πέντε Σαββατοκύριακα απασχολείται στα κέντρα τηλεφωνικών διαφημίσεων και ούτω καθεξής.
Ολοι οι Ελληνες υποφέρουν από την πολιτική της κυβέρνησης. Ολοι προσπαθούν να διασώσουν ό,τι μπορούν από το επίπεδο της ζωής τους, την οποία λεηλατεί το Μνημόνιο. Πάνω απ' όλους όμως θυμώνουν οι νέοι, που σταδιακά διαπιστώνουν ότι θα είναι η πρώτη γενιά που θα ισχύσει το δόγμα «περισσότερα προσόντα, χειρότερη ζωή» σε σχέση με τους γονείς τους. Εχουν δίκιο.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Ανεπιθύμητοι οι «αγανακτισμένοι»
ΦΡΑΣΤΙΚΑ αποφεύγουν να καταδικάσουν τις αυθόρμητες αυτές κινητοποιήσεις τα πολιτικά κόμματα. Στην πραγματικότητα όμως καθόλου δεν τις συμπαθούν. Τις θεωρούν ενόχληση, από την οποία δεν προσδοκούν να προσποριστούν κανενός είδους κομματικό όφελος. Δεν μπορούν να αγνοήσουν τόσο κόσμο, δεν μπορούν όμως ούτε και να τον κερδίσουν, γιατί είναι πολύ δύσκολο τέτοιοι πολίτες, εξοργισμένοι, να ψηφίσουν κάποιο κόμμα-πυλώνα του συστήματος εξουσίας. Γι' αυτό και στην πραγματικότητα περιμένουν με ανυπομονησία να φύγουν όλοι αυτοί από τις πλατείες και να γυρίσουν σπίτια τους! Το έγραψε η ισπανική «Ελ Παΐς» τόσο ωραία: «Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους και ξαφνικά γέρασαν όλα τα κόμματα»!
ΕΘΝΟΣ

Ποιος είναι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια;

Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι θεσμικός. Πρέπει να επιτηρεί αν τηρούνται το Σύνταγμα και οι θεσμοί του κράτους από τις πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα.
Ο κ Παπούλιας, φίλος της οικογένειας Παπανδρέου, ισχυρίστηκε στο παρελθόν, ότι δάνεισε στον Ανδρέα Παπανδρέου χρήματα για την κατασκευή του «κωλόσπιτου», κατά Ευάγγελο Γιαννόπουλο και κάλυψε τον Ανδρέα στο πρόβλημα του πόθεν έσχες. Δεν ξέρω αν όντως δάνεισε χρήματα στον Ανδρέα, πολύ αμφιβάλλω, αλλά η κίνησή του αυτή αμαύρωσε την εικόνα του. Στην Ελλάδα όμως   που ξεχνιούνται οι πράξεις του παρελθόντος ο κ Παπούλιας έγινε, για λόγους σκοπιμότητας, Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Η στάση του τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο προκαλεί πολλά ερωτηματικά αν ο κ Παπούλιας συνεχίζει τον υποστηρικτικό του ρόλο στην οικογένεια Παπανδρέου την οποία βάζει πάνω από τον Ελληνικό λαό και το Σύνταγμα της χώρας.
Ο κ Παπανδρέου  πήρε πολλές αντισυνταγματικές αποφάσεις (οι περισσότεροι έγκριτοι συνταγματολόγοι το επισημαίνουν), παραβιάζει τους νόμους και παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με τους θεσμούς.
Ο κ Παπούλιας μέχρι σήμερα, υπέγραφε τα αντιδημοκρατικά νομοσχέδια, που του έστελνε ο κ Παπανδρέου, χωρίς καμία διαμαρτυρία, το αντίθετο στηρίζει πλήρως το Μνημόνιο και την καταστροφή της χώρας  και του λαού από τον κ Παπανδρέου. Είναι εκπληκτικό να βλέπει κανείς έναν άβουλο Πρόεδρο Δημοκρατίας να περιφρονεί το λαό, το Σύνταγμα και τους θεσμούς και ανάλγητα να υπογράφει την καταστροφή του λαού και την πώληση της χώρας.
Χτές όμως ο κ Παπούλιας διέπραξε ένα μεγάλο αδίκημα αυτό της εξυπηρέτησης του κ Παπανδρέου στον εκβιασμό της αντιπολίτευσης για να συναινέσουν στα εγκλήματά του.
Ο κ Παπανδρέου προσπαθεί απεγνωσμένα, με μία σειρά εκβιασμών και επικοινωνιακών κινήσεων, να φέρει την αντιπολίτευση προ ειλημμένων αποφάσεων και να καταστήσει τα κόμματα συνυπεύθυνους για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει.
Ενώ τρεις μέρες πριν είχαν γίνει οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των κομμάτων της βουλής (τώρα γιατί προσκάλεσε τον Κουβέλη και όχι  π.χ. τους οικολόγους αυτό μπορεί να το καταλάβει ο κάθε ένας) και τρεις από τους αρχηγούς  κομμάτων της αντιπολίτευσης η ΝΔ, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψαν την πρότασή του για συνυπευθηνότητα  σε αποφάσεις που είχε λάβει χωρίς  να συμβουλευτεί κανένα., δηλαδή επιβάλλοντας αντιδημοκρατικά το Μνημόνιο 1 χωρίς να ρωτήσει κανένα (γιατί δεν ζήτησε συναίνεση και για το Μνημόνιο 1;).
Ο κ Παπούλιας περιφρονώντας τους θεσμούς της χώρας υπάκουσε στο τηλεφώνημα του κ Παπανδρέου να καλέσει σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για να ξανα-εκβιάσουν την αντιπολίτευση με αισχρό τρόπο. Γιατί ο κ Παπούλιας διέπραξε αυτό το ηχηρό ολίσθημα; Τόσες χάρες χρωστά στον κ Παπανδρέου που αδιαφορεί για το Σύνταγμα;
Νομίζω ότι σήμερα στην συνάντηση θα πρέπει κάποιος να θέσει στον κ Παπούλια αυτό το σοβαρό θέμα και να ζητήσει διευκρινήσεις. Δεν μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (σέβομαι τον θεσμό) να δρα σαν υπάλληλος του κ Παπανδρέου και μάλιστα με στόχο την υποδούλωση της χώρας και την καταστροφή των πολιτών!
Τα υπόδουλα στο καθεστώς ΜΜΕ έδρασαν και πάλι σαν παπαγαλάκια του κ Παπανδρέου. Αυτή η κατάσταση των ΜΜΕ δημιουργεί θέμα λειτουργίας της δημοκρατίας και σεβασμό του Συντάγματος, που προβλέπει ότι ο Ελληνικός λαός πρέπει να ενημερώνεται πολύπλευρα για να έχει συνολική εικόνα των καταστάσεων.
Ο κ Παπούλιας κατήργησε την θέση του σαν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ένας Θεός ξέρει ποιους εκβιασμούς έχει ετοιμάσει ο κ Παπανδρέου σήμερα γα να σύρει μαζί του τουλάχιστον την ΝΔ και τον Αντώνη Σαμαρά και να τους καταστήσει συνυπεύθυνους για τα δικά του εγκλήματα.
Η αντιπολίτευση έστω και έτσι αναξιόπιστη, που είναι πρέπει να ορθώσει ανάστημα σε αυτά που γίνονται γιατί είναι πρωτοφανή και επικίνδυνα.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Κι όμως ο Στρως Καν είναι αθώος!


Λυτρωτική για την Ελλάδα η χρεοκοπία

Ως λυτρωτικό χαρακτηρίζει το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας για την Ελλάδα η βρετανική εφημερίδα Guardian. Αυτό που κρατάει την Ελλάδα από το να χρεοκοπήσει είναι οι συνέπειες για τις τράπεζες
Μπορεί η λέξη χρεοκοπία να είναι κατά μία έννοια απαγορευμένη για τους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά μακροχρόνια κατά τη βρετανική εφημερίδα Guardian ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αποδειχθεί λυτρωτικό για την οικονομία της χώρας.
"Είναι πραγματικά "πολιτική αυτοκτονία" η χρεοκοπία;" είναι το ερώτημα που έθεσε η Guardian αναφορικά με την κρίση στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τις δημοσιονομικά αδύναμες χώρες της Ευρώπης, σημειώνοντας πως μια ελληνική χρεοκοπία βραχυχρόνια θα έχει δυσάρεστες συνέπειες.
Οι Ευρωπαίοι προειδοποιούν την Αθήνα σε καθημερινή βάση, επισημαίνοντας ότι πρέπει να συνεχίσει το πρόγραμμά της και να αποπληρώσει πλήρως και στην ώρα τους τα δάνεια, διαφορετικά θα βρεθεί αντιμέτωπη με σοβαρές συνέπειες.
Με αυτό τον τίτλο δημοσιεύθηκε ένα άρθρο στην βρετανική εφημερίδα Guardian, με θέμα την κρίση στις αδύναμες δημοσιονομικά χώρες της Ευρώπης, Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, όπου υποστηρίζεται ότι μία ελληνική χρεοκοπία αν και βραχυχρόνια θα έχει δυσάρεστες συνέπειες, μακροχρόνια θα αποδειχθεί λυτρωτική για την οικονομία της χώρας.
"Οι επενδυτές δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσουν ποτέ ξανά την Ελλάδα και οι ξένες επιχειρήσεις δεν πρόκειται να επενδύσουν στη χώρα", επισημαίνουν. Ακόμα και όσοι μπορούν να καταλάβουν ότι αυτή η απαίτηση είναι αδύνατο να ικανοποιηθεί από τον Έλληνα πρωθυπουργό, δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη χρεοκοπία αλλά κάνουν λόγο για "αναδιάταξη ή αναδιάρθρωση".
Το να παραδεχθεί μία κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της είναι μία βιώσιμη επιλογή για μία χώρα που έχει ξεμείνει πλέον από άλλες εναλλακτικές, όπως δείχνει η μελέτη των Borensztein και Panizza του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι Borensztein και Panizza ερεύνησαν το σύνολο των χωρών που χρεοκόπησαν από το 1824 μέχρι το 2004, επικεντρώνοντας κυρίως στις βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες συνέπειες που είχαν οι χρεοκοπίες για τις οικονομίες τους.
"Το οικονομικό κόστος (ενν. της χρεοκοπίας) είναι σημαντικό αλλά με σύντομη διάρκεια... ενώ σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι επιπτώσεις της χρεοκοπίας δεν ήταν ανιχνεύσιμες μετά από ένα με δύο χρόνια", είναι το συμπέρασμά τους.
Η Αθήνα βρίσκεται σε αυτό το σημείο, όπου υπό το βάρος των ιστορικών περικοπών των δαπανών η οικονομία της έχει διαλυθεί, ενώ οι επενδυτές είναι διατεθειμένοι να την χρηματοδοτήσουν με επιτόκιο γύρω στο 17%. Επομένως τίθεται το ερώτημα γιατί η Ελλάδα δεν εγκαταλείπει τις προσπάθειες και δεν χρεοκοπεί.
Η αιτία είναι οι τράπεζες και οι επιπτώσεις που θα είχε η ελληνική χρεοκοπία κυρίως στο γερμανικό, γαλλικό και ελληνικό τραπεζικό σύστημα που είναι κατά πολύ εκτεθειμένο στο ελληνικό χρέος. Από το να σταυρωθεί η οικονομία, η λύση θα ήταν να αντιμετωπιστούν οι τράπεζες, είτε με το να τους δοθούν περισσότερα χρήματα, είτε απλά παίρνοντας τον έλεγχό τους.

ΠΗΓΗ: Λυτρωτική για την Ελλάδα η χρεοκοπία ~ Το Τεφτέρι

Στέβια .".το φυτό της ..χιλιετίας"!!



Τι είναι η στέβια ?
Η στέβια (Stevia rebaudiana bertoni) είναι σήμερα, το πιο πολυσυζητημένο φυτό σε παγκόσμια κλίμακα, που απασχολεί τον διεθνή έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και το διαδίκτυο, που προκαλεί ραγδαίες ανακατατάξεις στην αγορά γλυκαντικών και ζάχαρης και δίκαια χαρακτηρίζεται σαν το «μαγικό φυτό της νέας χιλιετίας». Οι λόγοι για τους οποίους γίνεται ευρεία συζήτηση και απασχολεί τους διεθνείς Ιατρικούς, Εμπορικούς, Επιχειρηματικούς , αλλά και τους Γεωπονικούς κύκλους, είναι οι θαυμαστές φυσικές ιδιότητες της.
Είναι ένα ισχυρό γλυκαντικό της φύσης, 300 φορές πιο γλυκό από τη ζάχαρη, αλλά χωρίς καθόλου θερμίδες και είναι ασφαλές για την ανθρώπινη υγεία, χωρίς ενδείξεις ανεπιθύμητης δράσης στον ανθρώπινο οργανισμό. Η Στέβια χαρακτηρίστηκε από τον Bertoni «σαν θαυματουργό και μαγικό φυτό» εξαιτίας των πολλών ευεργετικών ιδιοτήτων της για την Υγεία: Έχει θαυμάσιες αντιδιαβητικές, αντιυπογλυκαιμικές, αντιυπερτασικές, αντισηπτικές, επουλωτικές, αντιοξειδωτικές, αντιβακτηριδιακές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.
Ενισχύει την άμυνα του οργανισμού και προστατεύει από τους ιούς και από ιογενείς καρκίνους, αλλά και από βλάβες του DNA. Επίσης έχει αντιγηραντική δράση στο δέρμα, ωφελεί στην υγιεινή του στόματος, προστατεύει από την candita (άφθα), την ουλίτιδα και έχει προληπτική δράση κατά της πλάκας και της τερηδόνας των δοντιών. Γενικά συμβάλλει στην υγιεινή διατροφή και στην αντιμετώπιση διαφόρων διατροφικών προβλημάτων, όπως η παχυσαρκία, ο σακχαροδιαβήτης και η υπογλυκαιμία, αλλά και προληπτικά για την πρόληψη των ανεπιθύμητων παρενεργειών της υπερκατανάλωσης της ζάχαρης.
Για όλους αυτούς τους λόγους η Στέβια προβάλλει σήμερα σαν ισχυρός ανταγωνιστής των άλλων φυσικών και τεχνητών γλυκαντικών ουσιών (όπως της Ασπαρτάμης), τις οποίες αναμένεται βάσιμα ότι θα τις εκτοπίσει, αλλά προβάλλει ακόμη και σαν ανταγωνιστής της ίδιας της Ζάχαρης, από την οποία αναμένεται ότι θα αποσπάσει ένα μεγάλο μερίδιο αγοράς, σαν φυσικό γλυκαντικό χωρίς θερμίδες.
Το ερώτημα του INSULTUS είναι γιατί οι Ελληνικές (και όχι μόνο) εταιρείες παραγωγής αναψυκτικών, καραμελών, τσιχλών, γιαουρτιών και γλυκών δεν χρησιμοποιούν τη Στέβια που είναι 100% ασφαλής και η οποία καταναλώνεται πολύ στην κεντρική Αμερική, στην Κίνα,  στην Ιαπωνία και αλλού, αλλά επιμένουν σε  γλυκαντικές ουσίες όπως η Ασπαρτάμη, η Ακετυλοσουλφάμη Κ και η Σουκραλόζη,  που έχουν ακουστεί ότι είναι καρκινογόνες;

Πηγή:

Γ. Παπανδρέου: ανδρείκελο Γκόλντμαν Σακς και Μπούντεσμπανκ...

Ποιος έδωσε στον Παπανδρέου την εντολή να ξεπουλήσει ακόμα και τα μνήματα;
Μήπως ο λαός; όχι! αυτός εξαπατήθηκε.
Με ποιο δικαίωμα ο Γιωργάκης που, μόλις λίγα χρόνια πριν, μας παρότρυνε να φυτέψουμε χασίς στις γλάστρες μας κόβει την Ελλάδα σε φιλέτα και κανονίζουν οι φίλοι του ποιοι απ' τους φίλους τους (και τους φίλους του) θα τα κατασπαράξουν;
Ψήφισαν μήπως οι Ελληνες τον Παπανδρέου για να τους πουλήσει -ιδίως τους νέους- στα σκλαβοπάζαρα της μετανάστευσης (έξω) και της δουλείας (μέσα);
Ποιος του έδωσε την εντολή να βγάλει στο σφυρί όχι μόνον τον δημόσιο πλούτο της αλλά και τα εργαλεία ανάπτυξης της χώρας; Πέρσης είναι και παραχωρεί στους Πέρσες τη γη, τα ύδατα και τον αέρα;
Υπάρχει έστω μία χώρα στον κόσμο χωρίς μια εθνική τράπεζα, χωρίς δρόμους, λιμάνια κι αεροδρόμια;
Ο Παπανδρέου έχει εγκαθιδρύσει μια Οικονομική χούντα.
Που δεν δίνει λογαριασμό στους Ελληνες (πλην δωσιλόγων) και δουλεύει για λογαριασμό των ξένων τοκογλύφων, τους οποίους ο ίδιος έφερε κι εγκατέστησε Επικυρίαρχους στον Ολυμπο, υποβαθμίζοντας την Ελλάδα σε προτεκτοράτο.
Ποιος άλλος εκτός απ' αυτόν που συκοφάντησε τους συμπατριώτες του διεθνώς για διεφθαρμένους θα υπέγραφε Συνθήκη δανεισμού παραιτούμενος από την ασυλία της χώρας του; Ποιος άλλος θα έκανε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα για να την περάσει;
Ποιος άλλος θα δέσμευε τη χώρα του να μην μπορεί να δανειστεί από ουδέναν άλλον πάρεξ των δανειστών της; Μόνον ο Παπανδρέου! οποιοσδήποτε άλλος θα εθεωρείτο ή χαζός ή βαλτός.. .
Μόνον ο Παπανδρέου θα μπορούσε να μας έχει επιβάλει ένα παρεάκι κολλητών, συγγενών, συμβούλων (ελλήνων και ξένων) να κυβερνάει τη χώρα φαστ τρακ κι απάνω τούρλα!
Από πού μας έπεσαν ουρανοκατέβατοι κατακέφαλα ο κυρ Παμπούκης, ο πολύς Αθεμπίγιο, αίφνης η κυρία Νταλάρα ή ο Αλεξ Ρόντος υπό δοράν αδαούς Δρούτσα, δίκην εφτά πληγών του Φαραώ;
Κληρονομιά απ' τον θυρωρό του Κατσιφάρα βρήκαν τη χώρα και την κυβερνούν σε στυλ Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει;
Και δεν έχουν ευθύνη, νομίζουν, οι Υπουργοί, ο κ. Βενιζέλος για όλα αυτά; οι βουλευτές, ο κ. Ευθυμίου; Το ΠΑΣΟΚ; τα μέλη του;
Μήπως έχουν ανεπαισθήτως τυφλωθεί ή μήπως δεν λεηλατείται η χώρα μπροστά στα μάτια τους;
Νομίζουν ότι μπορούν να ρητορεύουν εναντίον όσων έλεγαν χθες εσαεί; Οτι η ατιμωρησία είναι εξασφαλισμένη; Οτι η Νέμεσις θα κοιμάται για πάντα;
Νομίζει η κυρία Διαμαντοπούλου ότι μπορεί να κλείνει σχολεία και να οδηγεί τα ΑΕΙ στη χρεωκοπία, χωρίς να ανοίξει μύτη;
Διαπράττεται Υβρις.
Ο Παπανδρέου έχει βάλει το πολίτευμα στον γύψο και τρομοκρατεί τον λαό με εκβιασμούς και διλήμματα, όπως θα έκανε ένας κοινός τύραννος.
Με ένα μπαράζ τετελεσμένων μάς πάει έως το τετέλεσται.
Φέρεται στους Ελληνες όπως φέρθηκε ο Αλάριχος στα αγάλματα. Κόβει συντάξεις όπως ο Προκρούστης έκοβε πόδια, εξαπολύει φορολογικό πογκρόμ όπως εξαπέλυαν οι Οθωμανοί τους χαρατσοεισπράχτορες σαν σκυλιά πάνω στους ραγιάδες.
Εχει αφήσει τη Θράκη ξέφραγο αμπέλι στις δυνάμεις του διαμελισμού και τρέμει στην ιδέα να ανακηρύξει ΑΟΖ...
Δεν γίνεται  δεν είναι νόμιμο, δεν είναι αξιοπρεπές, δεν είναι παραγωγικό, δεν μπορεί ένα ανδρείκελο της Γκόλντμαν Σακς και της Μπούντεσμπανκ, ένας υπήκοος των ξένων να είναι πρωθυπουργός των Ελλήνων...

Δημοψήφισμα για το Μνημόνιο

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Δεν πρόκειται τελικά να κάνει δημοψήφισμα η κυβέρνηση για το νέο Μνημόνιο που ετοιμάζει, όπως όλα δείχνουν. Παρόλο που η ίδια η κυβέρνηση είναι αυτή που έθεσε προχθές σε κυκλοφορία το σχετικό σενάριο, μετάνιωσε κατά τα φαινόμενα. Ούτε 24 ώρες δεν κράτησε η επιθυμία της. Το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου ήταν αυτό που προχθές το βράδυ διοχέτευε στους δημοσιογράφους ότι ο πρωθυπουργός έθεσε το θέμα στο υπουργικό συμβούλιο της Δευτέρας, λέγοντας ότι «η διαβούλευση σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να υπάρξει. Ακόμη και με τη μορφή δημοψηφισμάτων, αν χρειαστεί».
Αλλα έλεγε όμως χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακρούοντας πρύμναν: «Είναι πάγια και γνωστή από παλιά η θέση του πρωθυπουργού για τα δημοψηφίσματα και τελευταία φορά εκφράστηκε και στο υπουργικό συμβούλιο. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Δεν σημαίνει όμως ότι υπάρχει συγκεκριμένη σκέψη και συγκεκριμένος σχεδιασμός για κάποιο δημοψήφισμα»!!!
Η υπαναχώρηση είναι προφανής. Υπο το κράτος πανικού για το εύρος των αντιδράσεων ακόμη και μέσα στο ΠΑΣΟΚ εναντίον των νέων εφιαλτικών μέτρων, ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του ταλαντεύθηκαν σκεπτόμενοι μήπως θα αποτελούσε πολιτική διέξοδο για την κυβέρνηση η προκήρυξη δημοψηφίσματος για το νέο Μνημόνιο. Αρχικά εκτίμησαν ίσως ότι η προβολή εκφοβιστικών διλημμάτων θα μπορούσε να αποσπάσει το «Ναι» του λαού στο Μνημόνιο. Χθες όμως το σκέφθηκαν πιο ψύχραιμα και συνειδητοποίησαν ότι είναι τόσο σφοδρή η αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στην πολιτική του Μνημονίου ώστε η επικράτηση του «Oχι» είναι αναπότρεπτη, όση προπαγανδιστική πίεση και αν ασκηθεί.
Η νίκη του «Oχι» όμως θα επέβαλλε είτε την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών είτε τη ριζική ανατροπή της πολιτικής που έχει ακολουθήσει μέχρι τώρα, αν είχε την πρόθεση να σεβαστεί τη λαϊκή ετυμηγορία. Προτίμησε λοιπόν να αποφύγει αυτή την πολιτική περιπέτεια και επέλεξε τη σιγουριά της κοινοβουλευτικής της πλειοψηφίας, που μέχρι τώρα της διασφαλίζει την απρόσκοπτη συνέχιση της διακυβέρνησής της, αντί να τρέχει σε νέες εκλογές και μάλιστα ηττημένη σε ένα δημοψήφισμα που αφορά την πεμπτουσία της πολιτικής της.
Σοβαρή πολιτική ζημιά όμως υπέστη από την κυβερνητική ταλάντευση για δημοψήφισμα με θέμα το νέο Μνημόνιο και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εκδηλη η πλήρης αμηχανία της ΝΔ, αλλά και η απροθυμία της να πει «Οχι» στο νέο Μνημόνιο.
«Είναι ακατανόητο γιατί έρχεται ένα τέτοιο θέμα αυτή τη στιγμή. Ολοι καταλαβαίνουμε ότι αποπροσανατολίζει χωρίς να λύνει κάτι. Εάν η κυβέρνηση ήθελε να μάθει τη γνώμη του ελληνικού λαού, θα μπορούσε να κάνει δημοψήφισμα πριν ψηφίσει το Μνημόνιο» ήταν η πρώτη εντελώς πελαγωμένη αντίδραση της ΝΔ.
Παντελώς αμήχανη και πολιτικά ασυνάρτητη και η άλλη δήλωσή της: «Είναι μεγάλο λάθος να θέλουν ορισμένοι να μετατρέψουν ένα οικονομικό πρόβλημα σε πρόβλημα θεσμών. Διλήμματα όπως 'μέσα ή έξω από την Ευρώπη' και 'μέσα ή έξω από το ευρώ' όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά προκαλούν σύγχυση και βλάπτουν σοβαρά τον τόπο».
Πρόδηλη αλλά αποτυχημένη προσπάθεια αποφυγής τοποθέτησης στην ουσία του ζητήματος: τι λέει η ΝΔ, «Ναι» ή «Οχι» στο νέο Μνημόνιο;
Αυτά τα περί παραπλανητικών διλημμάτων «μέσα ή έξω από την ΕΕ και το ευρώ» είναι προσχήματα. Βεβαίως και έχει κάθε πολιτικό δικαίωμα η κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι κατά τη δική της άποψη το «Οχι» στο Μνημόνιο ισοδυναμεί με έξοδο από το ευρώ.
Το ίδιο αναφαίρετο δικαίωμα όμως έχει και η ΝΔ να διεξαγάγει την εκστρατεία της ισχυριζόμενη ότι το «Οχι» στο νέο Μνημόνιο ισοδυναμεί με «Ναι» στο «άλλο μείγμα πολιτικής» που υποστηρίζει η αξιωματική αντιπολίτευση. Ποιος από τους δύο θα έπειθε τον λαό, θα αποτυπωνόταν με απόλυτη σαφήνεια στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Γιατί όμως και τα δύο κόμματα εξουσίας φοβούνται μια τόσο δημοκρατική λαϊκή ετυμηγορία;
ΠΑΣΟΚ - ΝΔ
Η ετυμηγορία του λαού φοβίζει
Αντιληπτός ο φόβος της κυβέρνησης να προκηρύξει δημοψήφισμα για το νέο Μνημόνιο που ετοιμάζει. Αν επικρατήσει το «Οχι», στοιχειώδης δημοκρατική ευαισθησία επιβάλλει στην κυβέρνηση Παπανδρέου να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές υπό άκρως δυσμενείς όρους για το ΠΑΣΟΚ, αφού στο δημοψήφισμα με το «Οχι» θα έχει καταδικαστεί η πεμπτουσία της πολιτικής που ακολούθησε. Η απόρριψη της διενέργειας δημοψηφίσματος όμως από τη ΝΔ προκαλεί σοβαρότατες υποψίες για την ειλικρίνεια της «αντιμνημονιακής» στάσης της. Γιατί δεν θέλει ένα λαϊκό «Οχι», το οποίο θεωρητικά θα ενίσχυε πολύ τη διαπραγματευτική της ισχύ απέναντι στην ΕΕ, όπως απέδειξε και το παράδειγμα της μικρής Ισλανδίας;
Πηγή: ΕΘΝΟΣ

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

«Χώρα υπό δημοσιονομική κατοχή»

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ραγίζει από ντροπή η καρδιά κάθε Ελληνα που έχει στοιχειώδες ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας βλέποντας τους τίτλους μόνο των χθεσινών γερμανικών εφημερίδων που αναφέρονται στις αποφάσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου για την ιδιωτικοποίηση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου. «Ξεπούλημα στην Ακρόπολη. Ολα πρέπει να φύγουν», ήταν π.χ. ο τίτλος της σοσιαλδημοκρατικής μάλιστα κατεύθυνσης «Φράνκφουρτερ Ρουντσάου». Στο ίδιο πνεύμα ο τίτλος και της «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ» ανάλογης εν γένει πολιτικής κατεύθυνσης: «Αθηναϊκό ξεπούλημα», ο τίτλος της. «Η Ελλάδα αναγκάζεται να καταφύγει επειγόντως σε νέα οικονομική βοήθεια. Ομως οι πιστωτές θέτουν όρους και γι' αυτό τώρα θα πουληθούν τα πάντα που βρίσκονται στην κατοχή του κράτους», αναφέρει ο υπότιτλος.
«Η Ελλάδα αρχίζει το ξεπούλημα», γράφει το περιοδικό «Στερν» στον τίτλο του σχετικού ρεπορτάζ του. «Αθηναϊκό ξεπούλημα χωρίς σχέδιο», είναι ο ανάλογος τίτλος της ημερήσιας οικονομικής εφημερίδας «Χάντελσμπλατ» της μεγαλύτερης της Γερμανίας, η οποία αρχίζει το ρεπορτάζ της με τη φράση «Η Ελλάδα βρίσκεται λίγο πριν από τη χρεοκοπία».
Τρεις (!) ολόκληρες μεγάλες σελίδες είχε την Κυριακή η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» για το ελληνικό πρόβλημα. «Τι μας κοστίζουν οι Ελληνες;», ήταν ο τίτλος στην πρώτη σελίδα του αφιερώματος. «Αν η Ελλάδα δηλώσει αδυναμία πληρωμών, αυτό θα στοιχίσει δισεκατομμύρια για τη Γερμανία. Αυτό είναι παρ' όλα αυτά πιο ευνοϊκό από το να συνεχίσουμε όπως μέχρι τώρα», τόνιζε ο δηλητηριώδης υπότιτλος. «Θλιβερές μέρες στην Αθήνα: την κρίση τη βλέπει κανείς με γυμνό μάτι», ήταν ο... 14στηλος (!) τίτλος των δύο άλλων σελίδων του αφιερώματος.
Δεν είναι βέβαια μόνο ο γερμανικός Τύπος που οικτίρει τη χώρα μας. Ολοσέλιδη φωτογραφία της Ακρόπολης είχε την Κυριακή η ισπανική σοσιαλιστική εφημερίδα «Ελ Παΐς» και πάνω της έναν τίτλο ντροπής: «Πωλείται;».
Οκτασέλιδο (!) το δικό της αφιέρωμα. Επώδυνος για τη χώρα μας ο τίτλος του πρώτου δισέλιδου: «Πουλώντας τα πάντα για να σώσουν την Ακρόπολη»! Μόνο ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ της γαλλικής «Μοντ» δεν ήταν εξευτελιστικός για τη χώρα μας. «Η Ελλάδα ξαναπροσθέτει λιτότητα στη λιτότητα για να ηρεμήσει τον εκνευρισμό των διεθνών χρηματοδοτών της», έγραφε. Πέρυσι τέτοιο καιρό η κυβέρνηση Παπανδρέου υποσχόταν στον ελληνικό λαό ότι η επιβολή στην Ελλάδα τού άκρως επώδυνου καθεστώτος του απεχθούς Μνημονίου, που η ίδια συνομολόγησε με την ΕΕ και το ΔΝΤ, θα είχε ως αποτέλεσμα την εξυγίανση της ελληνικής δημοσιονομικής κατάστασης και θα άνοιγε τον δρόμο προς τη βιώσιμη ευημερία του ελληνικού λαού. Διαψεύστηκε παταγωδώς. Η κυβέρνηση αποφάσισε προχθές νέα μέτρα λεηλασίας των μισθών και των συντάξεων, εκποίηση έναντι πινακίου φακής της δημόσιας περιουσίας, φοροεπιδρομή πρωτοφανούς αγριότητας εναντίον του λαού. Σήμερα η κατάσταση της χώρας είναι πολύ χειρότερη από πέρυσι. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε ως πρόσχημα το υψηλό δημόσιο χρέος, το οποίο παρέλαβε στο 115% του ΑΕΠ, προκειμένου να δικαιολογήσει την προσφυγή στο Μνημόνιο. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, όμως, το έχει ήδη εκτοξεύσει στο... 155% του ΑΕΠ της χώρας και μέχρι το τέλος της φετινής χρονιάς υπολογίζει το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών ότι θα έχει ανέλθει στο ασύλληπτο ύψος του 163,5% του ΑΕΠ!
Μέχρι τον Μάρτιο του 2012, σε διάστημα δηλαδή μικρότερο του ενός χρόνου, λήγουν ομόλογα και έντοκα γραμμάτια ύψους 42 δισεκατομμυρίων ευρώ. Πού θα βρεθούν τα λεφτά για να πληρωθούν μέσα σε τέτοιο πλαίσιο εφιαλτικής κρίσης; Μόνο με νέο δάνειο είναι η απάντηση. Αυτό δηλαδή το δάνειο που ετοιμάζεται να πάρει η κυβέρνηση θα πάει ολόκληρο στους δανειστές! Ούτε ένα ευρώ δεν θα πάει για κρατικές δαπάνες, για ενίσχυση της οικονομίας, για μισθούς ή συντάξεις.
Σαν να μην έφτανε αυτό, μέσα στην πενταετία 2011-2015 η Ελλάδα έχει λήξη ομολόγων που πρέπει να πληρώσει αξίας περίπου... 200 δισεκατομμυρίων ευρώ! Πού να βρει 200 δισεκατομμύρια, εκ των οποίων μάλιστα τα 60 περίπου δισεκατομμύρια το 2014; Δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα. Η αναδιάρθρωση είναι μονόδρομος, με όσα αυτή συνεπάγεται.
ΧΡΕΟΣ
Η αποπληρωμή είναι αδύνατη
ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΟΣ ήταν χθες ο νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν σε άρθρο του στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», όπου τόνιζε: «Είναι τώρα καθαρό ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία δεν μπορούν και δεν θα αποπληρώσουν πλήρως τα χρέη τους». Οι αριθμοί τού δίνουν δίκιο. Κατά 44 (!) δισ. ευρώ αύξησε το χρέος της Ελλάδας από πέρυσι μέχρι φέτος η κυβέρνηση Παπανδρέου - δηλαδή κατά 14,2% του ΑΕΠ! Πρέπει να βρει να πληρώσει 35 δισ. το 2012 και άλλα 38 δισ. ευρώ το 2013. Ακόμη 58 δισ. ευρώ το 2014 και άλλα 40 δισ. ευρώ το 2015. Πρέπει να είναι κανείς τρελός για να νομίζει ότι αυτά τα χρήματα μπορεί να τα αντλήσει η ελληνική κυβέρνηση από τις αγορές. Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι μαθηματικά βέβαιη πλέον.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

γραφείο τελετών ο Αχόρταγος

Εβριζαν ορισμένοι ολιγοφρενείς εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα τους δημοσίους υπαλλήλους κι έβρισκαν δίκαιη την «τιμωρία τους» από την κυβέρνηση με περικοπή μισθών και κατάργηση «δώρων». Πολλοί προειδοποιούσαν από τότε τους επιχαίροντες ότι θα έρθει και η σειρά τους, ότι το «διαίρει και βασίλευε» απλώς τους αφήνει προσωρινώς στην άκρη για να «τους φάει αργότερα τελευταίους». Τον χαβά τους εκείνοι: μηρύκαζαν την κυβερνητική προπαγάνδα... ...για όλα τούς έφταιγε «το κράτος» -τώρα ο Γιωργάκης ετοιμάζεται για μιαν ακόμα εξίσωση προς τα κάτω, βάζοντας μάχαιραν και στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Μούγγα στη στρούγκα, ένοχοι, όσοι έβριζαν τους άλλους τότε, τι να λένε τώρα με το λεπίδι του χασάπη στον δικό τους τον λαιμό; Νόμιζαν οι αδαείς και τετυφλωμένοι ότι ήταν παλιές πουτάνες στο κουρμπέτι κι όμως πιάστηκαν μωρές παρθένες στο ξάγναντο...

Οι εύκολες αντιθέσεις, Μπουτάρης-Ανθιμος, εύκολα λύνονται. Οι δύσκολες, γελοιότης-σοβαρότης, δύσκολα.
Καλημέρα σας και καλή βδομάδαμε δύο στους πέντε νέους άνεργους.
Κάτι λίγα ψιλά στην τσέπη για έναν καφέ, ώρες ανίας, μισά χαμόγελακι ίσως «αύριο να βγούμε, να τα πούμε»...
*****
Κράτος φόρου υποτελές...Πογκρόμ κατά δημοσίων υπαλλήλων...
(Με την ευκαιρία: παρά τα κυρίαρχα ψεύδη η Ελλάδα έχει τους λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους 
στην Ευρωπαϊκή Ενωση, των οποίων την αποτελεσματικότητα και παραγωγικότητα έχουν σκοτώσει τα δύο κόμματα του δικομματικού μας μονοκομματισμού. Οι ίδιοι δύο δηλαδή μηχανισμοί που τώρα διώκουν... το έργο τους)
Σχολεία κλείνουν, σχολές των ΑΕΙ κλείνουν, σχολεία για παιδιά με αναπηρίες κλείνουν, μαγαζιά κλείνουν -και οι Φράγκοι Επικυρίαρχοι μας υπαγορεύουν τι να πουλήσουμε -και προσέτι απαιτούν προς τούτο απ' τα ανδρείκελά τους συναίνεση! «Η συναίνεση», δήλωσε ο Παπανδρέου, «είναι εθνική επιταγή» (σ.σ. σεποια τράπεζα και εις ποίου τον λογαριασμό;)...
Τώρα στην Ισπανία, στη Μαδρίτη, στην Πουέρτα ντελ Σολ γίνεται, κατ' αναλογίαν προς την πλατεία Ταχρίρ, αυτό που καλούσε ο κ. Αλαβάνος να γίνει και στην Ελλάδα, στην πλατεία Συντάγματος.
Λοιδορήθηκε τότε ο Αλέκος, και μάλιστα από ορισμένους εξυπνάκηδες συντρόφους του. Τώρα δικαιώνεται - όμως αλλού, όχι βεβαίως στον μικρόκοσμο που συχνά δεν βλέπει πέρα απ' τη μύτη του, αλλά στον πραγματικό κόσμο, αυτόν που βλέπει το μέλλον και προσπαθεί να αναμετρηθεί μαζί του - φωνή λαούοργή Θεού και τα σκυλιά (της αστυνομίας) δεμένα.
Για την ώρα Στην Πουέρτα ντελ Σολ.
Διότι αν οι Ελληνες κατέβαιναν να κάνουν κάτι ανάλογο στο Σύνταγμα ή την Ομόνοια, θα βρίσκονταν οι μπάχαλοι που θα αμόλαγαν δύο μολότωφ,θα εξαέρωναν (τη ευγενική συνεργασία της μπατσοφυλακής) τη διαδήλωση και θα ξανάστελναν τον κόσμο στα σπίτια του.
Το ερώτημα: ποιος χτύπησε πρώτος, θα απασχολούσε δι' ολίγων και επ' ολίγον τον Τύπο - όμως η δουλειά θα είχε γίνειακριβώς όπως γίνεται τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Το 57% των Γάλλων, που πάει για 57,5%, φαίνεται να πιστεύει ότι ο Ντομινίκ παγιδεύθηκε -τι διάολο; Ελληνες είναι οι Γάλλοι και πιστεύουν κι αυτοί σε θεωρίες συνωμοσίας;
................................
Οσο για το Μνημόνιο, αναρωτιέμαι: εφ' όσον παταγωδώς απέτυχε, η επιμονή των Ευρωπαίων να μας το χορηγήσουν σε ακόμα πιο θανατηφόρα δόση είναι η επιμονή του βλάκαή η καθ' όλα δικαιολογημένη διάθεση του καλοφαγά να μην παρατήσει το σατωμπριάν του -να μην περιορισθεί σε μία μόνον μπουκιά;..

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Ο Σαμαράς «αυτοκτονεί» αν συναινέσει

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ξεπέρασαν κάθε όριο πολιτικής ανοχής των Ελλήνων οι εκπρόσωποι της ΕΕ, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το επάρατο Μνημόνιο που συνομολόγησε η κυβέρνηση Παπανδρέου με τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ απαιτούν πλέον χωρίς ίχνος πολιτικής συστολής να επιβάλουν στην Ελλάδα εκβιαστικά μέχρι και... μορφή διακυβέρνησης της αρεσκείας τους! Είναι απίστευτα αυτά που είπε χθες ο επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν Ολι Ρεν, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ διακήρυξε ότι είναι «αναγκαία προϋπόθεση» η... πολιτική συναίνεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στη βάση του Μνημονίου για να συνεχίσει η ΕΕ να δίνει τα χρήματα που έχει συμφωνήσει!
Δεν περιμένουν προφανώς ούτε ο ελληνικός λαός ούτε τα ελληνικά κόμματα να μάθουν από έναν Φινλανδό ποιο είναι το «εθνικό πεπρωμένο» της Ελλάδας ή αν το πρόβλημα του δημόσιου χρέους της χώρας μας και οι μέθοδοι αντιμετώπισής του αποτελούν οικονομικοπολιτικό και όχι δήθεν «εθνικό» πρόβλημα.
Οι Ελληνες έχουν εκλέξει δημοκρατικότατα ?και μάλιστα με σαρωτική πλειοψηφία? κυβέρνηση πριν από μόλις ενάμιση χρόνο. Οσο και αν η συντριπτική πλέον πλειοψηφία του λαού μας διαφωνεί με την οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης αυτής ?η οποία είναι ακριβώς η πολιτική πάνω στην οποία εκβιάζει ο Ολι Ρεν και η ΕΕ να συμφωνήσουν όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα!? είναι θέμα αποκλειστικά και μόνο των Ελλήνων να αποφασίσουν αν και πότε επιθυμούν να αλλάξουν την παρούσα κυβέρνηση. Δεν θα μας το υπαγορεύσουν αυτό οι δανειστές της κυβέρνησης Παπανδρέου και οι Βρυξέλλες. Φυσικά και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ΕΕ να γίνουν όλα τα ελληνικά κόμματα υποστηρικτές του Μνημονίου, ώστε όποια κυβέρνηση και αν έρχεται στην εξουσία να διατηρείται αυτό το καθεστώς πρωτοφανούς υποτέλειας στους ξένους πιστωτές. Στην πραγματικότητα βεβαίως αυτό που απαιτεί ο Ολι Ρεν είναι να ταχθεί υπέρ του Μνημονίου ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς. Ο Φινλανδός επίτροπος γνωρίζει άριστα ότι πάμπολλα στελέχη της ΝΔ είναι έτοιμα να ταχθούν υπέρ του Μνημονίου, αλλά είναι αδύνατον να το κάνουν όσο ο Α. Σαμαράς αρνείται να υποκύψει στις τρομακτικές πιέσεις που ασκούνται πάνω του το τελευταίο διάστημα τόσο από κορυφαίους εκπροσώπους του ελληνικού κατεστημένου όσο και από σύσσωμη την ηγεσία της ευρωπαϊκής Δεξιάς. Ουσιαστικά μόνος του σηκώνει όλο το πολιτικό βάρος της αντίστασης στο Μνημόνιο ο Α. Σαμαράς, συνεπικουρούμενος από έναν ελάχιστο αριθμό στενών συνεργατών του. Αν «σπάσει» αυτός, τελείωσε το παραμύθι της αντίθεσης της Δεξιάς στο καθεστώς υποτέλειας.
Είναι αυτονόητο και πασιφανές όμως ότι συναίνεση τώρα του αρχηγού της ΝΔ στο Μνημόνιο σηματοδοτεί την πολιτική αυτοκτονία του Α. Σαμαρά! Θα την πάθει όπως οι αχρείοι ομοϊδεάτες του στην Πορτογαλία, οι οποίοι όταν αντιστάθηκαν στον τρίτο γύρο των μέτρων λιτότητας της σοσιαλιστικής κυβέρνησης και την έριξαν, σάρωναν στις δημοσκοπήσεις ? ήταν 12 με 15 εκατοστιαίες μονάδες μπροστά! Μόλις όμως αποδέχθηκαν το Μνημόνιο, η δημοσκοπική υπεροχή τους εξανεμίστηκε εν ριπή οφθαλμού. Ο κόσμος τούς «μούντζωσε», τους γύρισε την πλάτη, και τώρα πια δεν είναι ούτε καν σίγουρο ότι η πορτογαλική Δεξιά θα βγει πρώτο κόμμα και ότι θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση, έστω συνεργαζόμενη με τους ακροδεξιούς συνεχιστές των φασιστών του δικτάτορα Σαλαζάρ!
Μέχρι τώρα ο Α. Σαμαράς δεν δείχνει τάσεις υποταγής στις απαιτήσεις της ΕΕ για στήριξη στο Μνημόνιο. «Αυτό που γίνεται σήμερα έχει ήδη αποτύχει... Υπάρχουν και προβλήματα στην εφαρμογή του. Αλλά ήταν λάθος ως σχεδιασμός... Ηταν λάθος η συνταγή» δήλωσε ο πρόεδρος της ΝΔ σε συνέντευξή του στα «Νέα» που δημοσιεύθηκε το Σάββατο. Λάθος το Μνημόνιο δηλαδή, όχι απλώς ατελής εφαρμογή του από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Για να δούμε αν θα επιμείνει στις θέσεις αυτές.
«Πήρα το ρίσκο και αντιστάθηκα στη λογική του Μνημονίου, όταν πολλοί πίστευαν και οι περισσότεροι διακήρυσσαν ότι αυτό ήταν ''ο μόνος δρόμος σωτηρίας''. Η κριτική μας αποδείχθηκε σωστή. Και οι προτάσεις μας επίσης. Ξέρω πού πατάω. Ξέρω πού πηγαίνω. Ξέρω τι χρειάζεται η χώρα» είχε δηλώσει ο Α. Σαμαράς στο Ζάππειο, μετατρέποντας και δημόσια σε θέμα προσωπικής αξιοπιστίας τη θέση του κατά του Μνημονίου.
«ΒΌΜΒΑ»
Ερχεται σίγουρα και η χρεοκοπία
ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ούτε τυπικά την υποτιθέμενη σοβαρή έκθεση της Κομισιόν και των υπηρεσιών της ο πρόεδρος της ευρωομάδας Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ για να διαμορφώσει άποψη για το αν είναι ή όχι βιώσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος. «Επί του παρόντος δεν είναι βιώσιμο» δήλωσε χωρίς περιστροφές χθες, ρίχνοντας πολιτική «βόμβα» που τη συνόδευσε μάλιστα με την προοπτική «ήπιας αναδιάρθρωσης» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Οταν τα λέει αυτά τα πράγματα ένας πολιτικός σαν τον Γιούνκερ, ο οποίος ανέκαθεν ήταν ευνοϊκά διακείμενος απέναντι στην Ελλάδα, καθίσταται προφανές ότι αυτή η κρίση έχει καταρρακώσει την εμπιστοσύνη προς τη χώρα μας ακόμη και των παραδοσιακών της φίλων, αλλά και ότι η κάποιας μορφής αναδιάρθρωση του χρέους είναι πλέον αναπότρεπτη.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
.

 

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Πολιτικός ζόφος

Με τη μυστική σύσκεψη του Λουξεμβούργου στις 6 Μαΐου, ανήμερα της ψήφισης του μνημονίου σε νόμο του κράτους πριν από έναν χρόνο ακριβώς, έκλεισε ο πρώτος κύκλος της επίσημης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Τις επόμενες ημέρες θα γίνουν γνωστές οι βασικές λεπτομέρειες της συμφωνίας που «βρίσκεται στα σκαριά», όπως είπε ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, για ένα νέο σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας. Κι ενώ ο κόσμος οργίαζε με τα παιχνίδια που στήνουν φίλοι και εταίροι με αντικείμενο την άμεση πτώχευση της χώρας, ο πρωθυπουργός βρέθηκε πάλι σ’ ένα ακριτικό νησί, όπως τότε που διάλεξε το Καστελόριζο, για να ανακοινώσει την προσφυγή στον «μηχανισμό στήριξης» της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Σύμπτωση; Μάλλον όχι.
Τι συμπεράσματα βγήκαν από την πρώτη αυτή φάση; Πολλοί βιάστηκαν να πουν ότι ο λογαριασμός του μνημονίου δεν.....βγαίνει. Δεν είναι αλήθεια. Το μνημόνιο και κυρίως η δανειακή σύμβαση δεν επιβλήθηκαν για να επιτευχθούν οι συγκεκριμένοι δημοσιονομικοί στόχοι.
Οποιοσδήποτε γνώριζε απλή αριθμητική ήξερε εξ αρχής πολύ καλά ότι οι στόχοι ήταν απλά ένα πρόσχημα, ένας αυθαίρετος σχεδιασμός επί χάρτου, προκειμένου να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι με το μνημόνιο και προπαντός με τη δανειακή σύμβαση το ελληνικό κράτος και ο λαός έχασε κάθε δυνατότητα άσκησης κυριαρχίας προκειμένου να μπει σε εκκαθάριση, όπως μια οποιαδήποτε επιχείρηση που χρωστάει και βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας. Η Ελλάδα έπρεπε να μπει στον γύψο προκειμένου να περιοριστούν οι επιπτώσεις στο ευρώ και να διασωθούν τα συμφέροντα των δανειστών της. Επομένως η δραματική επιδείνωση όλων των δεικτών της ελληνικής οικονομίας ήταν κάτι απολύτως αναμενόμενο. Αυτό που τα σούργελα της διατεταγμένης δημοσιογραφίας και των αναλυτών της επίσημης προπαγάνδας εμφάνιζαν ως «άλμα» της οικονομίας υπό καθεστώς μνημονίου είναι στην πραγματικότητα μια ελεύθερη πτώση χωρίς προηγούμενο. Τώρα έρχονται και μας λένε ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Λες και μπορούσε να βγει. Λες και μπορεί να υπάρξει ανάταξη μιας οικονομίας σε συνθήκες όπου βίαια σπρώχνεται σε μια πρωτοφανή ύφεση.
Πότε άλλοτε η ελληνική οικονομία γνώρισε μια τέτοια υποχώρηση σε επίπεδο ΑΕΠ, το οποίο σε τριμηνιαία βάση και σε σταθερές τιμές του 2000 έπεσε το 2010 κατά 6,8%. Πότε άλλοτε είχε γνωρίσει η οικονομία της χώρας 73% μέσα σ’ έναν χρόνο πτώση της οικοδομής; Πότε άλλοτε είχε συστηματική συρρίκνωση του τζίρου της λιανικής για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο με ρυθμούς που ξεπερνούν σχεδόν δυο φορές τον επίσημο πληθωρισμό;
Πότε άλλοτε ο εργαζόμενος πληθυσμός γνώρισε τέτοια μαζική ανεργία, υποαπασχόληση και προσωρινή απασχόληση, όπως το προηγούμενο δωδεκάμηνο; Πότε άλλοτε είχαμε σε τέτοιο βαθμό τον καταστροφικό συνδυασμό μιας τρομακτικής υποτίμησης της εργασίας και των λαϊκών εισοδημάτων από τη μια και από την άλλη την εκτίναξη ενός τιμάριθμου, ειδικά στο επίπεδο των τιμών παραγωγής και εισαγωγής;
Ποτέ άλλοτε, παρά μόνο σε συνθήκες πολέμου. Ήταν τόσο δύσκολο για κάποιον να δει ότι όλα αυτά θα οδηγήσουν σ’ ένα ακόμη πιο μεγάλο αδιέξοδο; Ήταν τόσο δύσκολο να δει κανείς ότι τα μέτρα και οι πολιτικές του μνημονίου θα οξύνουν περισσότερο τα προβλήματα και θα αδυνατίσουν σε βαθμό κακουργήματος την ελληνική οικονομία και τις αντοχές της; Κι όμως κανένας απ’ όλους αυτούς που έχαψαν το παραμύθι της ανάταξης της οικονομίας μέσω του μνημονίου δεν βγαίνει να απολογηθεί γι’ αυτό. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Διατεταγμένη υπηρεσία εκτελούσε εξ αρχής και σε διατεταγμένη υπηρεσία εξακολουθεί να βρίσκεται. Με εξαίρεση βέβαια τους γνωστούς ignoramous idiotus της δημοσιογραφίας και της οικονομικοπολιτικής φιλολογίας, οι οποίοι δυστυχώς θα συνεχίσουν να μας ταλαιπωρούν αναμασώντας κλισέ και ρετσέτες εισαγωγής.
Ο λάθος υπολογισμός
Η ελληνική οικονομία δημοσιονομικά δεν μπορεί να βγάλει το 2011. Το φωνάζουμε εδώ και μήνες. Από την εποχή ψήφισης του κρατικού προϋπολογισμού. Οι καλπάζουσες δανειακές ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου δεν είναι δυνατόν να χρηματοδοτηθούν ούτε από το πρόγραμμα λιτότητας και περικοπών, όσο σκληρό και αδυσώπητο κι αν είναι, ούτε από τις δόσεις του δανείου «στήριξης». Κι αυτό φαινόταν εξ αρχής, κρίνοντας από την ίδια την εσωτερική δυναμική αύξησης του δημόσιου χρέους που ελάχιστα εξαρτάται από τα κρατικά ελλείμματα.
Όταν έχεις να πληρώσεις 16 δισ. ευρώ μόνο για τόκους ομολόγων το 2011, όσα δηλαδή δαπανάς για υγεία και παιδεία μαζί, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσεις με περικοπές και λιτότητα την εξυπηρέτηση χρέους. Εκτός κι αν καταργήσεις κάθε άλλη δαπάνη του κράτους πέρα από την εξυπηρέτηση χρέους. Είναι σίγουρο ότι εκεί μας οδηγούν, αλλά σκεφτείτε ότι μόνο οι δαπάνες για τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα του 2011 (τόκοι και κεφάλαιο μαζί) ανέρχονται τουλάχιστον σε 58 δισ. ευρώ. Το σύνολο των τακτικών δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού δεν ξεπερνά τα 56 δισ. ευρώ. Επομένως, ακόμη κι αν καταργήσουμε όλες τις περιττές δαπάνες του κράτους, που σύμφωνα με τη λογική των εμπνευστών του μνημονίου είναι ό,τι αφορά την κοινωνία και τον εργαζόμενο, ακόμη και τότε είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος με ίδιους πόρους.
Οι ευρωκράτες και οι ντόπιοι κλώνοι τους είχαν υπολογίσει ότι έως το τέλος του 2011 οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα είχαν ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν - κυρίως προς την ΕΚΤ - και έτσι θα ήταν δυνατή μια εθελοντική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Κάτι τέτοιο δεν έγινε δυνατό.
Αφενός γιατί η κρίση χρέους στην ευρωζώνη ξεπέρασε σε διαστάσεις και ένταση κάθε επίσημη πρόβλεψη. Οι απαιτήσεις από την ΕΚΤ, μέσω της αυξημένης χρηματοδότησης των τραπεζών και της αγοράς ομολόγων από την πρωτογενή και δευτερογενή αγορά, κυρίως των χωρών υπό χρεοκοπία, ξεπέρασαν κάθε πρόβλεψη. Οδήγησαν την ΕΚΤ στο χείλος της χρεοκοπίας και την εξανάγκασαν να περιορίσει δραστικά την πολιτική υποβοήθησης των τραπεζών και των ομολογιούχων.
Από την άλλη, η δίψα για κέρδος των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών και των άλλων θεσμικών επενδυτών που βρέθηκαν με τον μεγάλο όγκο των ομολόγων της Ελλάδας και των άλλων χωρών υπό χρεοκοπία τους εμπόδισε να ξεφορτωθούν μαζικά τους κρατικούς τίτλους που κατέχουν. Αντίθετα, τους κράτησαν και προτίμησαν να επενδύσουν στην κερδοσκοπία μέσω CDS και «σορταρίσματος» στη δευτερογενή αγορά. Αυτό, χάρις στον «μηχανισμό στήριξης», δηλαδή την κεντρική απόφαση της Ε.Ε. και της ΕΚΤ να μην επιτρέψουν σε καμιά χώρα να πτωχεύσει, έφερε τρελά κέρδη στους μεγάλους κατόχους ομολόγων και στους κερδοσκόπους που συνδέονται μαζί τους.
Κι έτσι σήμερα βλέπουν πολύ πιο προσοδοφόρο να συνεχίζεται η κατάσταση αυτή μέσα από απανωτά χρηματοδοτικά προγράμματα «στήριξης» της Ελλάδας, αλλά και των άλλων οικονομιών υπό χρεοκοπία, έως ότου υπάρξει η ανάγκη για μια τελική αναδιάρθρωση με την οποία θα πάρουν «τα ρέστα τους» και θα αφήσουν τις χώρες αυτές τελείως ρημαγμένες.
Αυτός είναι ο λόγος που από νωρίς, και ιδίως εν μέσω άγριας σπέκουλας με τη δήθεν αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, λέγαμε ότι το επίδικο ζήτημα για τις αγορές και κυρίως για τους κερδοσκόπους δεν είναι η μια κι έξω πτώχευση της χώρας μέσα από μια φιλική προς αυτούς αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αλλά η πτώχευση με δόσεις, η χρεοκοπία εσαεί και το χρέος στο διηνεκές, που θα τους επιτρέπει διαρκώς νέα ρεβάνς κερδοσκοπίας με τα ομόλογα και τα παράγωγα χρέους.
Ποιος αμφιβάλλει;
Αυτό φυσικά προϋποθέτει νέα χρηματοδοτική στήριξη μακρύτερης διάρκειας από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Το ΔΝΤ από τη μεριά του έχει ανακοινώσει την πρόθεσή του εδώ και μήνες. Έμεναν η Ε.Ε. και η ΕΚΤ. Η μυστική σύσκεψη του Λουξεμβούργου φαίνεται ότι καθόρισε τα χαρακτηριστικά της νέας χρηματοδοτικής στήριξης. Τις λεπτομέρειες θα τις μάθουμε εν καιρώ.
Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι αυτή η νέα χρηματοδοτική στήριξη θα συνοδευτεί με νέα, ακόμη πιο σκληρά και αδυσώπητα μέτρα και παρεμβάσεις; Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει σήμερα ότι αυτή η εκ νέου «διάσωση» της χώρας θα στοιχίσει σε δημόσια περιουσία, σε ιδιωτικοποιήσεις πρωτοφανούς έκτασης και ενδεχομένως σε δέσμευση ακόμη και εθνικού εδάφους για λόγους «αξιοποίησης»; Ή μήπως πιστεύει στα σοβαρά κανείς ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα η οποία να προστατέψει τα κυριαρχικά και ζωτικά συμφέροντα αυτής της χώρας και του λαού της; Ότι θα υπάρξει κυβέρνηση από τα υπάρχοντα κόμματα που θα πει «μπάστα», φτάνει πια, στους εκποιητές και εκκαθαριστές της τρόικας;
Όποιος όντως τρέφει τέτοιες αυταπάτες, τότε πολύ φοβάμαι ότι πρέπει να κοιτάξει την περίπτωσή του επειγόντως. Από πλευράς ψυχοπαθολογίας είναι εξόχως κρίσιμη η κατάστασή του. Ευτυχώς όμως που στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι ειδικοί ψυχίατροι, που μπορούν να του εξηγήσουν επακριβώς από τι πάσχει.
Άλλωστε η ζοφερή πραγματικότητα όποιον δεν σκοτώσει, σίγουρα θα τον συνεφέρει από τέτοιες αυταπάτες. Ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ αργά και κατόπιν εορτής. Κι αυτό γιατί το νέο πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης έχει μια πολύ σοβαρή πολιτική προϋπόθεση: την ομοψυχία των πολιτικών δυνάμεων. Απαιτεί δηλαδή ένα σύστημα διακυβέρνησης έκτακτων αναγκών και έκτακτων συνθηκών στο όνομα της «εθνικής σωτηρίας».
Εκλογές ανάλογες του 1933 στη Γερμανία
Βρισκόμαστε ουσιαστικά στις παραμονές μιας εκλογικής αναμέτρησης -όποτε αυτή κι αν γίνει- σαν εκείνη του 1933 στη Γερμανία. Μόνο που αυτή τη φορά η ανοιχτή δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου δεν έχει ανάγκη να επιβληθεί μέσα από κάποιους περίεργους ένστολους τύπους με κάγκελα στο μανίκι. Ούτε πηγάζει μόνο από εσωτερικές εθνικές αναγκαιότητες. Ο τόπος διαθέτει υπεραρκετούς γιάπηδες της οικονομίας και της πολιτικής, έχει πολλούς επίδοξους εθνοσωτήρες, οι οποίοι με τις πλάτες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ είναι απολύτως πρόθυμοι να αναλάβουν το ίδιο θεάρεστο έργο. Θα τους αφήσουμε; Θα τους αφήσουμε να μετατρέψουν σε κρανίου τόπο τη χώρα μας; Θα τους αφήσουμε να στερήσουν κάθε ελπίδα για εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Θα τους αφήσουμε να εξαργυρώνουν τον μόχθο μας στα ταμεία των τοκογλύφων και της ληστοσυμμορίας που κυβερνά Ελλάδα και Ευρώπη; Τι θα πούμε στις μελλοντικές γενιές όταν στο δικαστήριο της ιστορίας μας ρωτήσουν, γιατί αφήσατε αυτή την καταστροφή να συντελεστεί; Τι θα τους πούμε; Βλέπαμε πού πάμε, αλλά δεν ξέραμε τι να κάνουμε; Αυτός που από φόβο ή αδυναμία προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, τι περιμένει να συμβεί για να πει «φτάνει πια»; Να χυθεί αίμα; Να ζήσει την εξαθλίωση και τη χρόνια ανεργία, που ζουν σήμερα σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι στην Ελλάδα; Να δει την οικογένειά του να σκαλίζει στα σκουπίδια για ένα πιάτο φαγητό;
Δική μας υπόθεση
Να βρεθεί στη δύσκολη θέση να προσπαθεί να επιβιώσει από τα συσσίτια της ενορίας; Να ζήσει τις κατασχέσεις σπιτιού και οικοσκευής όταν δεν θα έχει να πληρώσει το δάνειο στην τράπεζα; Να καταντήσει να εκλιπαρεί για μια δουλειά του ποδαριού, ώστε να εξασφαλίσει ένα λειψό μεροκάματο; Να βρεθεί στην ανάγκη να βγάλει τα παιδιά του ή τη γυναίκα του στο πεζοδρόμιο γιατί δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς; Να δει το παιδί του ή κάποιο άλλο εντελώς προσφιλές του πρόσωπο να πεθαίνει στα χέρια του γιατί κανένα ιδιωτικοποιημένο νοσοκομείο δεν θα δέχεται ανασφάλιστους; Μην κοιτάτε δεξιά ή αριστερά. Δεν υπάρχει κανένας που θα μας λύσει το πρόβλημα. Μόνο εμείς οι ίδιοι έχουμε τη δύναμη να το πετύχουμε. Είναι δική μας αποκλειστική υπόθεση. Κανενός σωτήρα ή κόμματος που νοιάζεται μόνο για την ψήφο μας. Αρκεί ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπεια που μας έχουν στερήσει τόσα χρόνια και να απαντήσουμε στο ερώτημα: Θα τους αφήσουμε;
«Επικίνδυνες» οι λιγοστές ελευθερίες μας...
Οι λιγοστές ελευθερίες που έχουν απομείνει για τον λαό συνιστούν τεράστιο κίνδυνο για την εφαρμογή του νέου ακόμη πιο εντατικού και αδυσώπητου προγράμματος υποβάθμισης της ζωής του εργαζόμενου και του συνταξιούχου, αλλά και εκποίησης της χώρας. Τα αφεντικά απαιτούν γρήγορες αποφάσεις και πολύ πιο αποφασιστική εφαρμογή των ανάλγητων πολιτικών. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει εντός των παραδοσιακών πλαισίων κοινοβουλευτικής διαβούλευσης ή με τον λαό στους δρόμους και τους εργαζόμενους σε απεργίες.
Νόμιμη εκτροπή
Χρειάζεται επειγόντως μια νέα χούντα, μια νέα χούντα μέσα από τη συναίνεση των κορυφών του πολιτικού συστήματος. Αυτό εκφράζει και το «ξέσπασμα» του κ. Λοβέρδου. Δεν ζητά απλά συνενόχους, αλλά την πολιτική νομιμοποίηση μιας εκτροπής που θα επιτρέψει την ακόμη πιο ανάλγητη και πιο καταστροφική εφαρμογή των ίδιων πολιτικών.
Η χούντα αυτή δεν είναι ανάγκη να έχει τη μορφή μιας τριτοκλασάτης δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ούτε είναι ανάγκη να συμβεί με άρματα μάχης στους δρόμους. Υπάρχουν δυστυχώς αρκετοί ευυπόληπτοι ακαδημαϊκοί, επιφανείς πολίτες και επίδοξοι σωτήρες της ημεδαπής και της αλλοδαπής, που στο όνομα της πάταξης της «κομματοκρατίας», και φυσικά για το καλό μας, είναι έτοιμοι να συμμετάσχουν ενεργά σε μια επιχείρηση κατάλυσης ακόμη κι αυτών των λιγοστών ελευθεριών προκειμένου να «σωθεί η πατρίς».
Το σκηνικό έχει ήδη στηθεί, το υπάρχον σύνταγμα παρέχει όλες τις δυνατότητες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι διαθέσιμος, το πλαίσιο της Ε.Ε. είναι τόσο ασφυκτικό, που ακόμη και ο κ. Τσίπρας έφτασε στο σημείο να καταθέσει ερώτηση στη Βουλή, όπου εμφανίζεται να ανησυχεί για την εθνική κυριαρχία της χώρας.
«Για το καλό μας»
Ακόμη και ο κ. Τσίπρας μπόρεσε να αντιληφθεί για τη λεγόμενη έκτακτη σύσκεψη υπουργών Οικονομικών στο Λουξεμβούργο, όπου «πιθανότερα σενάρια είναι η σύνταξη ενός νέου Μνημονίου και η εκποίηση δημόσιας περιουσίας υπό εποπτεία», ότι είναι «αδιανόητο τέτοια θέματα που έχουν να κάνουν με την εθνική κυριαρχία και το μέλλον των επόμενων γενεών να συζητούνται μυστικά, εν αγνοία του λαϊκού παράγοντα και των θεσμών της χώρας». Δεν γνωρίζουμε με ποιον τρόπο θα επιβληθεί μια τέτοια λύση. Αν οι επικυρίαρχοι αποφασίσουν ότι μπορούν να εκβιάσουν την πολιτική νομιμοποίηση μιας τέτοιας λύσης μέσα από εκλογές, τότε το στήσιμο της κάλπης είναι κοντά. Όμως αυτό που πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο είναι ότι αυτές οι κάλπες, όπως και όποτε στηθούν, δεν θα είναι μια ακόμη συνηθισμένη εκλογική αναμέτρηση. Όχι μόνο λόγω της υφέρπουσας κοινωνικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος. Το ζητούμενο δεν είναι η πολιτική νομιμοποίηση των νέων αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών, όπως συνηθίζει να αποφαίνεται η Αριστερά. Το αληθινό ζητούμενο είναι η πολιτική νομιμοποίηση μιας εκτροπής στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας», μιας νέου τύπου χούντας με χαρακτηριστικά υπερκομματικής ή οικουμενικής διακυβέρνησης. Πάντα για το καλό μας.

Δημήτρης Καζάκης
Οικονομολόγος – Αναλυτή ς

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Οι αποκαλύψεις του Λαζόπουλου για τα ψεύδη του Παπανδρέου (Βίντεο)

Δύο τρία φωνήεντα παραπάνω

Πώς εισπράξαμε το «κομμένο απόσπασμα» από τη συνέντευξη του κ. Στρος Καν; Με θλίψη! Αποδεικνύεται ότι ήξεραν από την πρώτη στιγμή. Είπαμε κι εμείς! Ήταν τόσο απόμακροι από την καθημερινότητα που δεν έβλεπαν αυτό που ζούσαν όλοι οι υπόλοιποι; Σήμερα δεν θα τα «ψάλλουμε» εμείς. Παραδίνουμε το χώρο στον αναγνώστη Άρη Μαγκιώρο. Διαβάστε το...
«Η δημοσιοποίηση του αποσπάσματος της συνέντευξης του κυρίου Στρος Καν, που είχε κοπεί από τη γαλλική τηλεόραση, όπου ο ίδιος ομολογεί την προσφυγή σε αυτόν του κυρίου Παπανδρέου για τη δρομολόγηση ένταξης της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ σε χρόνο πριν τις εκλογές του 2009, αποτελεί μία πολύ σημαντική αποκάλυψη που εξοργίζει την κοινή γνώμη και ενδεχομένως να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα στο άμεσο μέλλον.
Κατ’ αρχάς δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης της εγκυρότητας του αποσπάσματος. Δεν έχει τόση σημασία ότι η δημοσιοποίηση έγινε από την σατυρική εκπομπή του κυρίου Λαζόπουλου, που συχνά έχει κατηγορηθεί για λαϊκισμό. Ίσως μάλιστα να ωφελεί περισσότερο, λόγω της μεγάλης θεαματικότητας (και συνεπώς της άμεσης ενημέρωσης μεγάλου αριθμού πολιτών περί των πεπραγμένων) αλλά και της έλλειψης προκατάληψης της εκπομπής αυτής υπέρ ή κατά κάποιου από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Είναι επομένως αλήθεια ότι ο κύριος Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας αρκετά πριν αναλάβει την εξουσία και ήξερε τι πρόκειται να αντιμετωπίσει. Είναι επίσης αλήθεια ότι είχε προαποφασίσει (ή του είχε υποδειχθεί με μονοσήμαντο τρόπο) ότι η διέξοδος στο πρόβλημα της χώρας ήταν η επιλογή της προσφυγής στο μηχανισμό αυτό. Οπότε οι ισχυρισμοί του ίδιου, αλλά και αρκετών κορυφαίων συνεργατών του μέχρι σήμερα, περί της έλλειψης πλήρους εικόνας των πραγματικών δεδομένων της οικονομίας με την ανάληψη της εξουσίας, καταρρέει πανηγυρικά. Οι προεκλογικές υποσχέσεις των συνθημάτων «λεφτά υπάρχουν» αποτελούν ισχυρή ένδειξη αναξιοπιστίας του πρωθυπουργού απέναντι στους πολίτες. Η δρομολόγηση της ένταξης της χώρας από τον μετέπειτα και σημερινό πρωθυπουργό στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ, μετατράπηκε στο προεκλογικό σύνθημα πως θα γίνουμε «Δανία του ΝόΤου», με την προσθήκη δύο – τριών φωνηέντων.
Δεν θα σταθούμε στην τακτική που ακολούθησε η κυβέρνηση και τα στελέχη της στον τρόπο επιβολής του ΔΝΤ στη χώρα μετά τις εκλογές, παρότι θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλά παραδείγματα που ενισχύουν την αίσθηση της «κατά συρροή παραπλάνησης» που έχει ο απλός πολίτης από την πολιτική του ηγεσία (συνεντεύξεις υπουργών περί μη προσφυγής, πλήρης απραξία της κυβέρνησης για οκτώ και πλέον μήνες κλπ). Όμως θα πρέπει να ερμηνεύσουμε τις εξελίξεις που έλαβαν χώρα στον τόπο μας με τις εκλογές του 2009 και τη στάση των ηγετών μας.
Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, γνωρίζοντας προφανώς και αυτός την κατάσταση της οικονομίας και προβλέποντας ότι η παρουσία της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ και ενδεχομένως στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αντιμετώπιζε προβλήματα και αμφισβήτηση λόγω του τεράστιου χρέους (άλλωστε η επιτυχία των όποιων μετέπειτα επιλογών δεν ήταν δεδομένη, όπως αποδεικνύεται και σήμερα), επέλεξε να αποσυρθεί. Με τον τρόπο αυτό απέφυγε να συνδεθεί το όνομά του (με τη βαρύτητα που έχει αυτό) με μια ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από την Ρνωμένη Ευρώπη, εξέλιξη που θα ακύρωνε το έργο του θείου του Κων/νου Καραμανλή και κατά προέκταση της παράταξής του. Όσο η χώρα μπορούσε να δανείζεται από τις αγορές (με τα όποια λογιστικά ή στατιστικά τεχνάσματα) και να ανταποκρίνεται στις άμεσες υποχρεώσεις της, παρέμεινε στην εξουσία (παρά τη δυσοσμία των σκανδάλων των στελεχών της κυβέρνησής του για τα οποία φέρει και ο ίδιος σοβαρότατη πολιτική ευθύνη). Αποχωρώντας όμως από αυτή, διατήρησε την ελάχιστη δόση εντιμότητας και αξιοπρέπειας, προειδοποιώντας τους πολίτες -όσο του επέτρεπαν οι κανόνες της πολιτικής- περί των μελλούμενων και μη υπόσχοντας ευήμερο άμεσο μέλλον.
Ο Γ. Παπανδρέου, αγωνιώντας να εξασφαλίσει την πλειοψηφία -που ήταν το διακύβευμα των εκλογών- και να χρηστεί ο ίδιος πρωθυπουργός, ακολούθησε την τακτική της πλάνης. Εφαρμόζοντας πλήρως τη ρήση του Κων/νου Καραμανλή πώς «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και άλλα που λέγονται και δεν γίνονται», πρώτα ζήτησε (όπως αποδεικνύεται σήμερα) κρυφά να δρομολογηθεί η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και έπειτα υποσχέθηκε στους πολίτες ευημερία μέσω του ανύπαρκτου εθνικού πλούτου, προκειμένου αυτοί να τον εκλέξουν. Και στις δύο περιπτώσεις παραπλάνησε τους συμπολίτες του. Έπειτα, μόλις ανέλαβε την εξουσία, εξάντλησε τη δραστηριότητά του σε ταξίδια στο εξωτερικό, όπου φρόντισε να διαδώσει στη διεθνή γνώμη την άποψή του ότι διοικεί μια διεφθαρμένη χώρα, ώστε να ζητήσει και να εξασφαλίσει πιο εύκολα την οικονομική βοήθεια που χρειαζόταν. Με αυτό τον τρόπο πλήγωσε ανεπανόρθωτα την αξιοπρέπεια του Έλληνα πολίτη, ο οποίος είδε πρόστυχες δημοσιευμένες εικόνες του Παρθενώνα και άκουσε πολεμικές ιαχές περί πώλησης της Ακρόπολης και των νησιών.
Δεν ξέρω αν οι ενέργειες αυτές του πρωθυπουργού στοιχειοθετούν εθνική προδοσία, τον καθιστούν όμως υπόλογο στον πολίτη που τον επέλεξε, γιατί πρόδωσε την όποια εμπιστοσύνη υπήρχε στο πολιτικό προσωπικό της χώρας και την ηγεσία της.
Ας δεχθούμε ότι η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ ήταν αναπόφευκτη, κυρίως για το λόγο ότι οι απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές στη δομή της οικονομίας και της κοινωνίας μας θα μπορούσαν να εφαρμοστούν μόνο εάν κάποιος τρίτος το επέβαλλε με τρόπο αυστηρό και καθοριστικό. Σε αυτό συνηγορούν και οι αποτυχημένες προσπάθειες του παρελθόντος σε μεταρρυθμίσεις (π.χ. μεταρρύθμιση Γιαννίτση ή η φράση «Γιώργο άστο για αργότερα» του κ. Καραμανλή προς τον κ. Αλογοσκούφη), που σκόνταψαν στα συμφέροντα του πελατειακού κράτους, των συνδικαλιστών και των κομματικών στρατιών. Και ας δεχθούμε ότι το ΔΝΤ ήταν ο ιδανικός εκείνος θεσμικός παράγοντας που θα επέβαλλε τις απαιτούμενες δομικές αλλαγές. Θα υπέθετε κανείς ότι ένας πρωθυπουργός που ζήτησε την έξωθεν βοήθεια ως λύτρωση, θα γνώριζε τις υποχρεώσεις που αναλάμβανε, θα εξασφάλιζε την εφικτότητα των επιλογών του και θα αγωνιζόταν για την υλοποίηση των όρων που αποδέχθηκε, με κάθε τρόπο. Έναντι αυτού, η εικόνα του απλού πολίτη για το σημερινό πρωθυπουργό, είναι ότι ζει στην αποστείρωση, περικυκλωμένος από συνεργάτες και αυλικούς της παραλίας και των γυμναστηρίων όπου συχνάζει ο ίδιος, ότι μεριμνά μόνο για τη διατήρηση μικροκομματικών ισορροπιών στην κυβέρνηση αδιαφορώντας για το έργο της και ότι στερείται παντελώς της εικόνας της κοινωνίας και της αγοράς. Τα χαρακτηριστικά αυτά ή κάποια από αυτά, ίσως αφορούσαν και σε άλλους πρωθυπουργούς του παρελθόντος. Σήμερα όμως η ελληνική κοινωνία καταρρέει και δεν υπάρχει ανοχή για τέτοιες συμπεριφορές.
Κύριε πρωθυπουργέ, φροντίστε σας παρακαλώ εάν νομίζετε ότι μπορείτε, να αντιστρέψετε την εικόνα της μετριότητας που παρουσιάζει η διακυβέρνησής σας μέχρι τώρα. Στραφείτε στην κοινωνία μας με ειλικρίνεια. Δώστε μας την εικόνα του ηγέτη που αντιμετωπίζει με θάρρος αλλά και υπερηφάνεια τις δυσκολίες της κρίσης, όπως καθημερινά κάνουμε εμείς οι απλοί πολίτες. Φροντίστε να αποδείξετε ότι κατανοείτε την αγωνία μας για το μέλλον των παιδιών μας και ότι συμμερίζεστε την αξιοπρέπειά μας, που τόσο βάναυσα πληγώσατε.
Και τέλος φροντίστε, ή τουλάχιστον προσπαθήστε, να μας χαρίσετε εκείνα τα δύο – τρία φωνήεντα που μας υποσχεθήκατε και ακόμη μας χρωστάτε.
Άρης Μαγκιώρος».
Υπεύθυνος για την φιλοξενία
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.grhttp://www.capital.gr/Articles.asp?id=1186142

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Τι τρέχει; Έγινε κατολίσθηση κι έπεσε κάνας βράχος;



Η κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα από αυτή ΜΜΕ όταν είναι να πάρουν μέτρα αντιλαϊκά κατά μιας συγκεκριμένης μερίδας εργαζομένων τότε αρχίζει μια συστηματική συκοφάντηση εναντίον τους. Βγαίνουν στη φόρα όλα τα άπλυτα, που σίγουρα, σε ένα τέτοιο κράτος είναι αδύνατο να μην υπάρχουν, όλες οι μυστικές και ανείπωτες συνδιαλλαγές της διαπλοκής και της διαφθοράς των κυβερνήσεων και των συνδικαλιστών των διαφόρων σωματείων.
Είναι επίσης γνωστά τα ονόματα των αρχισυνδικαλιστών των ΔΕΚΟ που εξαργύρωσαν την υποταγή τους στις εκάστοτε κυβερνήσεις και έγιναν βουλευτές ή/και υπουργοί
Τελευταία  η τηλεόραση και ο φιλοκυβερνητικός τύπος έχουν εξαπολύσει μία  έντονη επίθεση εναντίον της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ. Μαθαίνουμε λοιπόν σημεία και τέρατα που έκαναν οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, τις παράνομες χρηματοδοτήσεις από την ΔΕΗ προς την ΓΕΝΟΠ, τις ρεμούλες, τη διαφθορά, τα φαγοπότια. Φυσικά όλα αυτά (μια και η ΔΕΗ είναι ακόμα δημόσια) γινόντουσαν με την ανοχή  αν όχι και με την συμμετοχή των εκάστοτε κυβερνώντων του ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
Ο κ Παπανδρέου, όντας ένα από τα μεγαλύτερα στελέχη των προηγουμένων κυβερνήσεων και υπουργός εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ αλλά  και το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια, δεν είχαν ιδέα για όλα αυτά τα πράγματα  και τα ανακαλύπτουν δήθεν έκπληκτοι τώρα  ή είναι οι ίδιοι που τα εξέθρεψαν για κομματικό κέρδος και ίδιο ώφελος;
Αν ο κ Παπανδρέου και η κυβέρνησή του  κατηγορεί τώρα τους συνδικαλιστές ενοχοποιώντας τους για πολλά σκάνδαλα και διαφθορά, τι έπρεπε να κάνει ο κ Παπανδρέου στον εαυτό του και στους συνεργάτες του για τις σχετικές ευθύνες τους την περίοδο που κυβέρνησαν τη χώρα;
Να καταγγείλουμε απερίφραστα εμείς οι έκπληκτοι κοινοί θνητοί τους συνδικαλιστές της  ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ και τους άλλους για τα τερατώδη που μας αποκαλύπτουν  οι κυβερνώντες αλλά και τα «πρόθυμα» ΜΜΕ  αλλά δεν θα  μας διαφύγει το θέατρο της κυβέρνησης του κ Παπανδρέου το οποίο παίζεται σε όλα τα επίπεδα για να επιβάλλει λιγότερο δύσκολα την εφιαλτική πολιτική του.