Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Η «Θατσεροπoiηση» της Ελλάδας και η Αριστερά

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Αντίθετα με την επίσημη μυθολογία που υιοθετεί και σχεδόν ολόκληρη η Αριστερά μας, το πρόβλημα δεν είναι το Χρέος ούτε καν η δημοσιονομική κρίση που αποτελούν απλά συμπτώματα μιας βαθιάς διαρθρωτικής κρίσης, η οποία θεμελιώνεται στο εξωστρεφές μοντέλο οικονομικής «ανάπτυξης» που υιοθέτησαν μεταπολεμικά οι ντόπιες και ξένες ελίτ.[1] Όπως άλλωστε είχα γράψει στη στήλη αυτή από την αρχή της κρίσης, το πραγματικό δίλημμα για τον Ελληνικό λαό δεν είναι χρεοκοπία ή όχι, «το πραγματικό δίλημμα είναι: χρεοκοπία με βάση τους επαχθείς όρους που μας επιβάλλουν οι ‘εταίροι’ μας, ή χρεοκοπία στην οποία θα επιβάλουμε τους δικούς μας όρους».[2] Και η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση άτυπης χρεοκοπίας από τη στιγμή που έχασε κάθε ίχνος οικονομικής κυριαρχίας με την ανάθεση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της στη Τρόικα με βάση τη δανειακή συνθήκη του Μάη 2010 που επέβαλλε όρους πολύ επαχθέστερους από τους αποικιακούς όρους δανεισμού της χώρας του 1898! Το αν θα ακολουθήσει και τυπική χρεοκοπία, με τη μορφή π.χ. της επαναδιαπραγμάτευσης του Χρέους, είναι επομένως δευτερεύον θέμα για τα λαϊκά στρώματα που καταδικάζονται με την Συνθήκες του Μάαστριχτ, Λισσαβόνας κ.λπ. και το «Μνημόνιο» να πληρώνουν στο διηνεκές πολύ ακριβό τίμημα για την απώλεια κάθε ίχνους οικονομικής κυριαρχίας.
Το τίμημα αυτό είναι η «Θατσεροποίηση» της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, με μοχλό τις «4 ελευθερίες» της ΕΕ: δηλαδή την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας που συνοψίζουν το περιεχόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Όλες οι διαρθρωτικές «τομές», που επιβάλλει σήμερα η Τρόικα μέσω της κοινοβουλευτικής Χούντας εκπροσωπώντας τις ντόπιες και ξένες ελίτ (μέσα σε ένα όργιο παραπληροφόρησης που ίσως δεν έχει γνωρίσει ποτέ η χώρα και με την βοήθεια όχι μόνο «δημοσιογράφων» εν υπηρεσία αλλά και «πανεπιστημιακών» που μη θέλοντας να χάσουν τα κονδύλια της ΕΕ που χρηματοδοτούν την έρευνά τους, τα συνέδρια κ.λπ. μιλούν για «μονόδρομο»), εκφράζουν αυτές τις «ελευθερίες». Από το «άνοιγμα» των επαγγελμάτων που δεν έχει καμιά σχέση με πρόοδο (όπως ισχυρίζεται η Χούντα), αλλά απλά στοχεύει στο άνοιγμα της αγοράς υπηρεσιών σε κάθε ντόπια ή ξένη μεγάλη επιχείρηση, μέχρι την κατεδάφιση των συλλογικών συμβάσεων που σκοπεύει στην «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας. Και από το πετσόκομμα των δημοσίων δαπανών και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και το ασφαλιστικό, μέχρι την «αναμόρφωση» του ΕΣΥ, της παιδείας, των συγκοινωνιών κ.λπ. που επίσης απλά στοχεύουν στη σταδιακή ιδιωτικοποίηση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας ―ήδη τα νοσοκομεία μας έχουν ιδιωτικοποιήσει ουσιαστικά τη νοσηλεία και οι ασθενείς εξαναγκάζονται να πληρώνουν πανάκριβες «αποκλειστικές» για να επιβιώσουν μετεγχειρητικά κ.λπ. στο υποτιθέμενο δωρεάν σύστημα υγείας των χουντικών «σοσια-ληστών». Φυσικά, η «απελευθέρωση» των αγορών εμπορευμάτων έχει επιτευχθεί από καιρό με την Ενιαία Αγορά που έχει φέρει την αποδιάρθρωση της παραγωγής, ενώ η απελευθέρωση της αγοράς κεφαλαίων είναι αυτή που έκανε δυνατή όλη την κερδοσκοπία και τα συνακόλουθα «σπρεντς», με τα οποία εκδηλώθηκε η κρίση ως κρίση χρέους.
Η καταστροφή αυτή κάθε κοινωνικής κατάκτησης που επιβάλλει η Χούντα και η συνακόλουθη πτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων έχουν απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός Κινεζικού τύπου «ανάπτυξης» που θεμελιώνεται στην πάμφθηνη «ελαστικοποιημένη» εργασία, την καταστροφή του περιβάλλοντος (παρά την μαζική εισαγωγή Γερμανικής συνήθως «πράσινης ανάπτυξης» που αχρηστεύει λ.χ. τα κοιτάσματα λιγνίτη της χώρας, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για πολύ φθηνότερη ενέργεια χωρίς να προκαλούν αναγκαστικά σημαντική ζημιά στο περιβάλλον), και σε ένα δημόσιο τομέα που θα παρέχει κοινωνικές υπηρεσίες «Αμερικανικού τύπου»...
Σε αυτήν την συστηματική οικονομική και κοινωνική καταστροφή, χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση για τα κτηνώδη μέτρα που επιβάλλονται στα λαϊκά στρώματα, η απάντηση έπρεπε να είναι αυτή που δίνουν σήμερα οι Βρετανοί φοιτητές: «ό,τι μπορεί να κάνει η Βουλή, το κίνημα μπορεί να ξεκάνει». Όμως, η αντισυστημική Αριστερά (δεν μιλώ για την ρεφορμιστική η οποία, όταν δεν αμφισβητεί το θεσμικό πλαίσιο και ιδιαίτερα την ένταξή μας στην ΕΕ που είναι η βασική αιτία της καταστροφής, ουσιαστικά, δεν ανήκει καν στην Αριστερά) δεν κατάφερε ποτέ να προβάλλει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την συστημική κρίση που θα κινητοποιούσε τα λαϊκά στρώματα και θα δημιουργούσε εξεγερσιακές συνθήκες, ανάλογες με αυτές που έχουν ξεσπάσει σήμερα ενάντια σε παρόμοιες κοινοβουλευτικές Χούντες με τη δική μας σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Αναπόφευκτα, η Αριστερά μας θα πληρώσει πρώτη την μη ανατροπή της διαδικασίας αυτής, με την ουσιαστική εξαφάνισή της, όπως ήδη έγινε σε κάθε χώρα που έχει Θατσεροποιηθεί, από τη Βρετανία και τις Σκανδιναβικές χώρες μέχρι την Ιταλία...
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος, Νοέμβρης 2010), κεφ. 1-4.
[2] Βλ. «Το πραγματικό δίλημμα για τον Ελληνικό λαό», “Ε” (24/4/2010).

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Σκάνδαλο SIEMENS. «Αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε».

Αυτό που συμβαίνει με το φιάσκο του σκανδάλου της SIEMENS είναι πολύ χειρότερο και από το ίδιο το σκάνδαλο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το ίδιο το υπεύθυνο, σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, αρνείται να συνετιστεί, αρνείται να μετανοήσει και να αυτοκαθαρθεί. Αντίθετα, πλήρως ενωμένο στο θέμα αυτό, παρά τις δήθεν προπαγανδιστικές διαφοροποιήσεις, που θυμίζουν φοιτητικά αμφιθέατρα και αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών, μας  πετάει κατάμουτρα «αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε».  
Δηλαδή αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι πολίτες είναι ότι,.....
ο χειρισμός της όλης υπόθεσης, που μας κάνει και διεθνή περίγελο, επιφέρει μεγαλύτερο κακό από το ίδιο το σκάνδαλο, γιατί σηματοδοτεί ένα δυσοίωνο μέλλον, αφού το αμετανόητο πολιτικό σύστημα μας λέει ευθέως ότι θα συνεχίσει, όπως είναι με τις ίδιες τακτικές. Αυτό λοιπόν πρέπει να σημάνει συναγερμό στις συνειδήσεις μας και να απαιτήσουμε την πλήρη κατάρρευση αυτού του αμετανόητου και σάπιου πολιτικού συστήματος.
Ήδη η Wall Street Journal και όχι μόνο, έγραψε «Τσίρκο η υπόθεση siemens» και αναρωτιέται πως είναι δυνατόν, έπειτα από 12 μήνες εργασίες μιας επιτροπής του Κοινοβουλίου και 2000 σελίδες πόρισμα, δεν βρέθηκε ούτε ένα ΕΥΡΩ από το σκάνδαλο της siemens;; Και μας ειρωνεύεται λέγοντας: «Άραγε οι Έλληνες πιστεύουν ότι ο Harry Potter εξαφάνισε τις δωροδοκίες ύψους 100 εκατ. ευρώ της Siemens σε διάφορα πρόσωπα;». Πραγματικά αναρωτηθείτε και εσείς. Μα, ούτε ένα ΕΥΡΩ να μην βρεθεί ότι πήρε ως δωροδοκία κάποιος;; Τι κράτος είμαστε τελικά;;
Αυτό λοιπόν το αμετανόητο πολιτικό σύστημα μας λέει κατάμουτρα ότι θα συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες διαδικασίες και εμείς όλοι καλούμαστε να επιστρέψουμε στο καβούκι μας και να «σκάσουμε».
Αρκετά. Δεν πρέπει να ασχολούμαστε με τιτάνες ηθικής.  

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ – SOS

Δημοσιεύεται από την GREENPEACE ο παρακάτω κατάλογος με γενετικά μεταλλαγμένες ουσίες:

 Αλλαντικά :
ΑΝΑΝΙΑΔΗ
 
Γιαούρτια – Επιδόρπια:
Γιαούρτι After School Choco (ΦΑΓΕ)
FruYo γιαούρτι με δημητριακά (ΦΑΓΕ)
Nouvelle, (ΦΑΓΕ)
Caramele (ΦΑΓΕ)
Corn Flakes (Tasty)
 
Επεξεργασμένες ντομάτες:
Brava Ketchup (Med Foods)
 
Ζυμαρικά και σάλτσες ζυμαρικών:
La Mediterranea (Γιουριμάκ)
Pasta Italia (Γιουριμάκ)
Μάκβελ Ζυμαρικά (Γιουριμάκ)
Τορτελίνια (ΑΒΕΖ)
 
Κονσέρβες:
Παλίρροια Βοδινό με αρακά (Παλίρροια)
Παλίρροια Γίγαντες γιαχνί (Παλίρροια)
Παλίρροια Ντολμαδάκια Γιαλαντζί (Παλίρροια)
Παλίρροια Σπετζοφάι (Παλίρροια)
 
Σπορέλαια – Μαργαρίνες:
Corolla (Κορέ)
Standard Σπορέλαια (Standard)
Union Σογιέλαιο (Παπουτσάνης)
Εύα (Ελληνικές Δημιουργίες)
Μάνα Αραβοσιτέλαιο (Παπουτσάνης)
Μάνα Βαμβακέλαιο (Παπουτσάνης)
Σογιόλα (Κορέ)
Σορίνα (Ελληνικές Δημιουργίες)
Το Λαμπερό (μύλοι Σόγιας)
 
Σαλάτες – Σάλτσες – Σούπες:
17 Delicatessen Farma (Olympus Foods)
17 Delicatessen Mustard Sauce (Olympus Foods)
17 Delicatessen Μελιτζανοσαλάτα (Olympus Foods)
17 Delicatessen Ρώσικη Σαλάτα (Olympus Foods)
17 Delicatessen Τυροσαλάτα (Olympus Foods)
Brava Μουστάρδα (Med Foods)
Chef Grec Τυροσαλάτα (Κούτρας)
Chef Grec Ρώσικη Σαλάτα (Κούτρας)
Chef Grec Ταραμοσαλάτα (Κούτρας)
 
Chef Grec Τζατζίκι (Κούτρας)
Delicia Μουστάρδα (Med Foods)
BEM Μελιτζανοσαλάτα (BEM)
BEM Ρώσικη Σαλάτα (BEM)
BEM Ταραμοσαλάτα (BEM)
BEM Τζατζίκι (BEM)
 
Σοκολάτες – Καραμέλες:
Oscar Σοκολάτες (Oscar)

Παγωτά:
ΑΓΝΟ
 
Τσιπς – Σνακς:
Cheetos (Tasty)
Doritos (Tasty)
Φουντούνια (Tasty)
Lay ’s (Tasty)
Pitsinia (Tasty)
Ruffles (Tasty)
Tasty Snacks (Tasty)
Tsakiris Chips με αλάτι – πάπρικα (Τσακίρης)
Tsakiris Chips με αλάτι – ρίγανη (Τσακίρης)
 
Ψωμί – Φρυγανιές:
Ferro Κριτσίνια με σκόρδο (Αθ. Οικ. Αρτοποιία)
Ferro Κριτσίνια με σουσάμι (Αθ. Οικ. Αρτοποιία)


ΧΡΩΣΤΙΚΕΣ Ε
Η παρακάτω είναι μια λίστα χρωστικών ουσιών και προσθέτων για τρόφιμα που εκδόθηκε από το νοσοκομειακό κέντρο του Chaumont της Γαλλίας, βασισμένη σε πληροφορίες που δόθηκαν από το ερευνητικό νοσοκομείο του Villajuir, για να επιστήσει την προσοχή των καταναλωτών στα αποτελέσματα των προσθέτων που χρησιμοποιούνται από τη βιομηχανία τροφίμων.


Η ΒΙΤΑΜΙΝΗ Β12 αφορά την ισορροπία του νευρικού συστήματος.                                               
Ε123 - πολύ επικίνδυνο απαγορευμένο στις ΗΠΑ και Ρωσία.                                                        
ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ - από το γαλλικό υπουργείο υγείας 1/1/77                                                      
ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ - ουσία που μπορεί να προκαλέσει ανάπτυξη καρκινωμάτων             

Ενημέρωση για τον καρκίνο από το νοσοκομείο John Hopkins

1. Κάθε άνθρωπος έχει καρκινικά κύτταρα στο σώμα του. Αυτά τα καρκινικά κύτταρα δεν φαίνονται στις συνήθεις εξετάσεις, εφόσον δεν έχουν πολλαπλασιαστεί σε ορισμένα δισεκατομμύρια. Όταν ο γιατρός διαβεβαιώνει τους καρκινοπαθείς ότι δεν υπάρχουν πλέον καρκινικά κύτταρα στο σώμα τους μετά από θεραπεία, αυτό σημαίνει απλώς ότι είναι αδύνατη η ανίχνευση των καρκινικών κυττάρων στις εξετάσεις τους, επειδή ο αριθμός τους δεν ανέρχεται καν στο ανιχνεύσιμο ποσό.
2. Καρκινικά κύτταρα εμφανίζονται από 6 έως και περισσότερες από 10 φορές στη ζωή ενός ανθρώπου.
3. Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ατόμου είναι ισχυρό, τα καρκινικά κύτταρα καταστρέφονται και έτσι αποτρέπεται ο πολλαπλασιασμός τους και κατά συνέπεια ο σχηματισμός όγκων.
4. Όταν κάποιος έχει καρκίνο αυτό υποδεικνύει ότι παρουσιάζει πολλαπλές διατροφικές ελλείψεις. Κάτι τέτοιο μπορεί να οφείλεται σε γενετικούς, περιβαλλοντικούς και διατροφικούς παράγοντες, καθώς και στον τρόπο ζωής του ατόμου.
5. Για να ξεπεραστούν οι πολλαπλές διατροφικές ελλείψεις, πρέπει να αλλάξει η διατροφή και να συμπεριληφθούν συμπληρώματα, τα οποία θα ενισχύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα.
6. Η χημειοθεραπεία έχει να κάνει με τη δηλητηρίαση των ραγδαία αναπτυσσόμενων καρκινικών κυττάρων, αλλά και με την καταστροφή των ραγδαία αναπτυσσόμενων υγειών κυττάρων στο μυελό των οστών, την γαστρεντερική οδό κ.λπ. και μπορεί να προκαλέσει οργανικές βλάβες, στο ήπαρ, τους νεφρούς, την καρδιά, τους πνεύμονες κ.λπ.
7. Η ακτινοβολία καταστρέφει τα καρκινικά κύτταρα και παράλληλα, καυτηριάζει, σημαδεύει και καταστρέφει υγιή κύτταρα, ιστούς και όργανα.
8. Η αρχική θεραπεία με ακτινοβολίες και χημειοθεραπεία συχνά μειώνει το μέγεθος ενός όγκου. Ωστόσο, η παρατεταμένη χρήση χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας δεν έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω καταστροφή ενός όγκου.
9. Όταν το σώμα φέρει υπερβολικό τοξικό φορτίο από χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, το ανοσοποιητικό σύστημα έχει είτε κατασταλεί είτε καταστραφεί, έτσι το άτομο μπορεί να υποκύψει σε διάφορα είδη μολύνσεων και επιπλοκών.
10. Η χημειοθεραπεία και η ακτινοβολία μπορούν να προκαλέσουν τη μετάλλαξη των καρκινικών κυττάρων, ούτως ώστε να γίνουν πιο ανθεκτικά με αποτέλεσμα να καταστρέφονται πιο δύσκολα. Οι χειρουργικές επεμβάσεις μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα την εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων και σε άλλες περιοχές.
11. Ένας αποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησης του καρκίνου είναι η εξασθένηση των καρκινικών κυττάρων, με το να μην τους παρέχεται η τροφή που χρειάζονται για να πολλαπλασιαστούν.
ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ:
α. Η ζάχαρη τρέφει τον καρκίνο.. Αφαιρώντας τη ζάχαρη από τη διατροφή μας απομακρύνουμε μία σημαντική πηγή ενέργειας από τα καρκινικά κύτταρα. Τα υποκατάστατα ζάχαρης, όπως τα Canderel, NutraSweet, Equal, Spoonful κ.λπ. παράγονται από ασπαρτάμη, που είναι βλαβερή. Ένα καλύτερο φυσικό υποκατάστατο θα ήταν το μέλι Manuka ή οι μελάσες αλλά μόνο σε πολύ μικρές ποσότητες. Το επιτραπέζιο αλάτι περιέχει χημικές προσθήκες για να αποκτήσει το λευκό του χρώμα.
Καλύτερη εναλλακτική είναι μπαχαρικά τύπου Bragg's aminos ή θαλασσινό αλάτι.
β. Το γάλα κάνει το σώμα μας να παράγει βλέννα, ιδίως στη γαστρεντερική οδό.
Ο καρκίνος τρέφεται από τη βλέννα. Διακόπτοντας το γάλα και υποκαθιστώντας το με γάλα σόγιας χωρίς προσθήκη γλυκαντικών, τα καρκινικά κύτταρα εξασθενούν.
γ. Τα καρκινικά κύτταρα ευδοκιμούν σε όξινα περιβάλλοντα. Μία διατροφή βασισμένη στο κρέας είναι όξινη. Είναι προτιμότερο να τρώμε ψάρι και λίγο κοτόπουλο, από ότι μοσχαρίσιο ή χοιρινό κρέας. Το κρέας περιέχει επίσης αντιβιοτικά, αυξητικές ορμόνες και παράσιτα που είναι όλα επιβλαβή, ειδικά για καρκινοπαθείς.
δ. Μία διατροφή που αποτελείται από 80% φρέσκους χυμούς και λαχανικά, σιτηρά ολικής αλέσεως, σπόρους, ξηρούς καρπούς και λίγα φρούτα σας βοηθά να δημιουργήσετε ένα αλκαλικό περιβάλλον στο σώμα σας. Το 20% μπορεί να αποτελείται από μαγειρεμένα γεύματα στα οποία να περιλαμβάνονται τα φασόλια. Οι χυμοί από φρέσκα λαχανικά παρέχουν ζωντανά ένζυμα που απορροφούνται εύκολα και φτάνουν στα κύτταρα μέσα σε 15 λεπτά τρέφοντας και ενισχύοντας την ανάπτυξη υγιών κυττάρων. Για την πρόσληψη ζωντανών ενζύμων και τη δημιουργία υγιών κυττάρων δοκιμάστε να πιείτε φρέσκο χυμό λαχανικών (από τα περισσότερα λαχανικά, συμπεριλαμβανομένων των βλαστών από τα φασόλια) και να φάτε ωμά λαχανικά 2 ή 3 φορές την ημέρα. Τα ένζυμα καταστρέφονται σε θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών Κελσίου (104 βαθμοί Φαρενάιτ).
ε. Αποφεύγετε καφέ, τσάι και σοκολάτα, τα οποία περιέχουν μεγάλη ποσότητα καφεΐνης. Το πράσινο τσάι είναι η καλύτερη εναλλακτική και έχει ιδιότητες κατά του καρκίνου. Νερό, καλύτερα καθαρισμένο ή φιλτραρισμένο, για την αποφυγή γνωστών τοξινών και βαρέων μετάλλων που περιέχονται στο νερό της βρύσης. Το αποσταγμένο νερό είναι όξινο και καλύτερα να αποφεύγεται.
12. Η πρωτεΐνη του κρέατος είναι δύσπεπτη και απαιτεί πολλά πεπτικά ένζυμα. Το άπεπτο κρέας που παραμένει στα έντερα αποσυντίθεται και έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη συσσώρευση τοξικών ουσιών.
13. Τα τοιχώματα των καρκινικών κυττάρων αποτελούνται από μία σκληρή πρωτεϊνική στιβάδα. Αποφεύγοντας ή μειώνοντας την κατανάλωση κρέατος απελευθερώνονται περισσότερα ένζυμα που επιτίθενται στα πρωτεϊνικά τοιχώματα των καρκινικών κυττάρων με αποτέλεσμα τα κύτταρα φονείς να μπορούν να τα καταστρέψουν.
14. Ορισμένα υποκατάστατα ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα (IP6, Flor ssence, Essiac, αντιοξειδωτικά, βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία, ουσιαστικά λιπαρά οξέα κ.λπ.). Άλλα υποκατάστατα όπως η βιταμίνη Ε είναι γνωστό ότι προκαλούν απόπτωση ή προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο, τη φυσιολογική μέθοδο του σώματος να απορρίπτει τα κατεστραμμένα, ανεπιθύμητα ή αχρείαστα κύτταρα.
15. Ο καρκίνος είναι μία ασθένεια του μυαλού, του σώματος και της ψυχής. Ένα ενεργό και θετικό πνεύμα θα βοηθήσει τον μαχητή του καρκίνου να επιβιώσει. Ο θυμός, η πικρία και τα δυσάρεστα συναισθήματα θέτουν το σώμα σε ένα αγχώδες και όξινο περιβάλλον. Μάθετε το πνεύμα σας να αγαπά και να συγχωρεί. Μάθετε να χαλαρώνετε και να απολαμβάνετε τη ζωή.
16. Τα καρκινικά κύτταρα δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν σε οξυγονωμένα περιβάλλοντα. Η καθημερινή άσκηση και οι βαθιές αναπνοές βοηθούν στη διοχέτευση περισσότερου οξυγόνου στα κύτταρα. Η οξυγονοθεραπεία είναι μία ακόμα μέθοδος που χρησιμοποιείται για την καταστροφή των καρκινικών κυττάρων. 
1.     Μην τοποθετείτε πλαστικά δοχεία σε φούρνο μικροκυμάτων.
2.      Μην τοποθετείτε δοχεία με νερό στην κατάψυξη.
3.      Μην τοποθετείτε πλαστικές μεμβράνες σε φούρνο μικροκυμάτων.

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Οι μετανάστες και η αμηχανία της πολιτικής.


 Η αναπτυγμένη δύση φέρει τεράστια ευθύνη για την κατάσταση φτώχειας, εξαθλίωσης και συνεχών πολέμων στην οποία ευρίσκονται πολλοί λαοί της Αφρικής και της Ασίας (και όχι μόνο) και ο καπιταλισμός της δύσης (και όχι μόνο) απομυζώντας τις πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτών των χωρών οδηγεί τους λαούς στην εξαθλίωση. Ανάλογα συμπτώματα είχαμε και στις χώρες της βαλκανικής και των κρατών που γεννήθηκαν από την διάσπαση της ενιαίας κάποτε ΕΣΣΔ. μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων. Η μαζική μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο που οφείλεται κυρίως  στην μαζική εκμετάλλευση των πόρων των ως άνω χωρών από τους καπιταλιστές και στην υποχρεωτική οδήγηση των λαών στην εξορία.
Αποτέλεσμα της φτώχιας, της πείνας και των πολέμων στις χώρες του Τρίτου κόσμου είναι λοιπόν ότι πολλοί κάτοικοι των χωρών αυτών διαλέγουν τον δρόμο της προσφυγιάς πολλές φορές μέσω εκμεταλλευτών δουλεμπόρων στους οποίους πληρώνουν και χρηματικό τίμημα για να τους επιβιβάσουν στους σκυλοπνίχτες της «ελπίδας».
Η Ελλάδα υπήρξε χώρα υποδοχής και για τους μετανάστες των χωρών της βαλκανικής  (κυρίως Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία), των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ και τέλος πολλών  χωρών του Τρίτου κόσμου (Ασία και  Αφρική).
Από την έναρξη της μαζικής εισροής μεταναστών στην Ελλάδα ουδεμία ολοκληρωμένη πολιτική διαχείρισης του προβλήματος δεν εφαρμόστηκε από κανένα από τα κόμματα της εξουσίας. Χιλιάδες μετανάστες από παντού  εισρέουν ελεύθερα στη χώρα για να βρούνε καλύτερη μοίρα. Νόμιμα εργαζόμενοι και χιλιάδες παράνομοι μετανάστες μπαινοβγαίνουν στη χώρα που έχει δυστυχώς καταντήσει ξέφραγο αμπέλι.
Κανείς από τα κόμματα επίσης της αντιπολίτευσης δεν έχει σοβαρή καταγεγραμμένη άποψη για το τι πρέπει να γίνει με αποτέλεσμα το πρόβλημα να διογκώνεται και να οξύνεται.
Όλοι τους συνθηματολογούν δημαγωγικά με συνθήματα κενά περιεχομένου και  το πρόβλημα έχει ήδη φτάσει στο απροχώρητο. Όλα αφήνονται στην τύχη τους.
Η πρόταση για την κατασκευή τείχους  στον Έβρο ρίχτηκε από το ΠΑΣΟΚ σαν πυροτέχνημα, βρήκε πολλές αντιστάσεις και διαμαρτυρίες και κανείς δεν είναι σίγουρος για την αποτελεσματικότητά του.
Και αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν μια υπεύθυνη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να μην ασκεί ολοκληρωμένη, αποφασιστική και προσχεδιασμένη πολιτική για τους μετανάστες αλλά να πράττει πρόχειρα με ότι της κατέβει; Ποιος αυτή το στιγμή (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, εξωκοινοβουλευτική αριστερά) έχει ξεκάθαρη θέση που να απαντά σε όλες τις πτυχές του προβλήματος τόσο στο ανθρωπιστικό μέρος των παρανόμως μεταναστών στην Ελλάδα αλλά και στον τρόπο διαχείρισης αυτών και  στον απαραίτητο έλεγχο των εισροών των μεταναστών γιατί προφανώς η μικρή μας χώρα έχει περιορισμένες δυνατότητες φιλοξενίας παρανόμων μεταναστών; Μπορεί η Ελλάδα να ανοίξει τις πόρτες της και να πει «εκατομμύρια μετανάστες όλου του κόσμου ελάτε στη χώρα μας»;  Που θα μείνουν, πως θα τρέφονται, που θα δουλεύουν σε μια κοινωνία με οικονομική κρίση και σε ύφεση, που δεν έχει δουλειά για τους Έλληνες και τους ήδη νόμιμα εργαζομένους μετανάστες; Τι συνέπειες μπορεί να έχει μια τέτοια υποθετική εξέλιξη; Σε τι κοινωνικές εκρήξεις και διάλυση του κοινωνικού ιστού μπορεί να οδηγήσει;  Σε πόση αύξηση της εγκληματικότητας που ήδη καλπάζει; Θα μετατρέψει ή όχι την ζωή των διαμενόντων στη χώρα σε κόλαση; Τα σκέφτεται αυτά η άκρα αριστερά του «Μπάτε σκύλοι αλέστε»  και έχει κάτι να πει;
Ομολογώ ότι το πρόβλημα είναι και δύσκολο και σύνθετο. Πρέπει να συνδυάσει κανείς την κατανόηση της τραγωδίας των μεταναστών από τη μία και των ορίων της Ελληνικής κοινωνίας από την άλλη. Σύνθεση που όμως θα τοποθετεί σε πρώτη θέση τον παράγοντα άνθρωπος για τους μετανάστες. Ίσως τέτοιες αποφάσεις μπορεί να έχουν και πολιτικό κόστος. Θα το αναλάβει κανείς ή θα κρύβονται όλοι πίσω από το δάχτυλό τους; Θα πρέπει πάντως να βρεθεί η χρυσή τομή για όλα τα παραπάνω γιατί δεν πάει άλλο.
Η μεταφορά των μεταναστών από ομάδες της άκρας αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ;  ΣΥΡΙΖΑ; Άλλες; ακούγονται διάφορα) από την Κρήτη στη Νομική σχολή της Αθήνας αποτελεί κατά τη γνώμη μου εντελώς ακραία τυχοδιωκτική ενέργεια. Δεν είναι δυνατόν να εμπλέκονται τα Πανεπιστήμια σε αυτή την αντιπαράθεση των διαφόρων ιδεολογικών χώρων για την τύχη των παράνομων μεταναστών. Αρκετά προβλήματα έχουν με τις εσωτερικές τους διαμάχες, τα νέα νομοσχέδια για την παιδεία, τα οικονομικά προβλήματα και την διάλυση της παιδείας. Τι νομίζουν οι άνθρωποι της άκρας αριστεράς ότι παίζουν εικονικά παιχνίδια με Play Mobile,  εδώ μιλάμε για ανθρώπους κύριοι με σάρκα και οστά, βασανισμένους γιατί τους χρησιμοποιείται για δικά σας πολιτικά παιχνίδια;
Ένα άλλο πρόβλημα που προκύπτει είναι  αυτό που αφορά το πανεπιστημιακό άσυλο. Δεν νομίζουν, οι  βιαστικοί να κερδίσουν τη δόξα αριστεροί, ότι βάζουν ακόμα έναν προβληματισμό υπέρ της  κατάργησης του ασύλου; Αυτό επιδιώκουν; Βέβαια στο όρια του γελοίου είναι και η αποποίηση ευθυνών από όλους τους αρμοδίους και η παραπομπή τους στους άλλους (Ο Πρύτανης τα ρίχνει στον Παπουτσή, ο Παπουτσής στον Πρύτανη, η Διαμαντοπούλου σε όλους κλπ).
Και τι να πει κανείς για τα ανακλαστικά μιας κοινωνίας συντηρητικής και φοβισμένης; Και δεν αντιδρούν μόνο τα πολύ συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας αλλά και πιο φιλελεύθερα τμήματα και ομάδες της αριστεράς (Δημοκρατική Αριστερά, ΚΚΕ κλπ) με την φράση «Φτάνει πια, που πάμε;». Δεν οδηγούμεθα σε έξαρση των αντιπαραθέσεων και της βίας; Έτσι νομίζουν ότι κάνουν καλό στους μετανάστες; Και εν πάση περιπτώσει αυτοί οι Έλληνες ακροαριστεροί που  τόσο κόπτονται για τα δικαιώματα των μεταναστών (και καλά κάνουν γιατί δείχνουν ανθρώπινη αλληλεγγύη) δεν μας λένε τίποτα περιέργως για τους Έλληνες άνεργους, μισθωτούς με μισθούς πείνας, συνταξιούχους κλπ. Αυτοί είναι από άλλο πλανήτη και δεν αξίζουν την προσοχή της άκρας αριστεράς;
Και μη μου πούνε οι ακροαριστεροί ότι όλα αυτά τα πράττουν γιατί μόνο αυτοί κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, γιατί θα τους παραπέμψω στον Αρχιεπίσκοπο για διαβούλευση. 
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠ

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

η Ζήμενς συμφωνεί με το πόρισμα;


Μπορεί μια χώρα να είναι «σοφή»;!! Κατά τον κ. Νταβούτογλου η «Τουρκία είναι μια σοφή χώρα» που μπορεί να «διδάξει την ανθρωπότητα»!! Κρίση μεγαλείου και μεγαλομανίας που προκάλεσε τα ειρωνικά σχόλια των Ευρωπαίων - παρά ταύτα ούτε τουρκικά μαχητικά πέταξαν πάνω απ' τη Βιέννη, ούτε το Ολλανδοβέλγιο ζει υπό καθεστώς απειλής casus belli εναντίον του από κάτι τραμπούκους αγάδες εξ Ικονίου ορμώμενους.
Προσέτι, φοβάμαι ότι επειδή η προσπάθεια (;) εισόδου της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν προϋποθέτει ούτε συνεπάγεται τον εξευρωπαϊσμό αυτής της χώρας, αλλά αντιθέτως μάλλον συνιστά κίνδυνο για τον «νέο πατριωτισμό» των γερμανικών τραπεζών, είναι πιθανότερο να πετάξει ο γάιδαρος, παρά να θεωρήσει η Τουρκία το Καστελόριζο νησί... 

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Η αριστερά, το ευρώ και το φύλο των αγγέλων

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Έτσι όπως πάμε, σε λίγο καιρό οι εφημερίδες, τα fora και οι σχηματισμοί της αριστεράς θα καταντήσουν λέσχες ομαδικής ψυχανάλυσης, όπου καθείς θα προσέρχεται γεμάτος θυμό ή απογοήτευση να βγάζει τ’ απωθημένα του. Οι πιο αυτάρκεις θα επαίρονται που η ζοφερή πραγματικότητα επιβεβαίωσε την ανάλυσή τους. Οι πιο ανασφαλείς θα....συνθέτουν θρήνους για χαμένες ευκαιρίες. Αυτές οι ομάδες ψυχολογικών ερειπίων θα είναι ό,τι θα έχει απομείνει από τα ρεύματα που διακινούν αυτάρεσκα τις μοναδικές αλήθειες τους.
Παρ’ ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές έδωσαν ευκαιρίες σε όλους και μια μεγαλύτερη ευκαιρία στην όλη αριστερά, αυτό που ακολούθησε είναι η παγίωση των διαχωριστικών γραμμών. Ακόμη και τα νέα ενωτικά εγχειρήματα που υποτίθεται ότι ξεκινούν θέτουν προαπαιτούμενα και δημιουργούν αποκλεισμούς. Ένα από τα «αγαπημένα» προαπαιτούμενα των σχηματισμών της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι η στάση έναντι του ευρώ και της Ε.Ε. Έχει διεξαχθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση -και μέσα από τις στήλες της "Αυγής"- η οποία ωστόσο θυμίζει διαπληκτισμούς για το φύλο των αγγέλων.
Στο ένα άκρο διατυπώνεται η θέση ότι προϋπόθεση κάθε συζήτησης για προγραμματική σύγκλιση είναι η υιοθέτηση του αιτήματος εξόδου από το ευρώ. Στο άλλο άκρο προβάλλεται η θέση πως το ευρώ καθεαυτό δεν ζημίωσε τον κόσμο της εργασίας και πως, αντίθετα, η έξοδος από αυτό μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτή είναι η απλουστευμένη εκδοχή των δύο αντιλήψεων, που συνοδεύονται από διόλου φιλικούς χαρακτηρισμούς εναντίον αλλήλων περί «καθεστωτικής, διαχειριστικής προσέγγισης».
Τα ιδεολογικά εφαλτήρια των δύο απόψεων έχουν, βεβαίως, το ενδιαφέρον τους στον βαθμό που διακηρύσσουν την προσήλωσή τους στον στόχο μιας αντικαπιταλιστικής εξόδου από την κρίση. Ωστόσο -και παρ’ ότι προσωπικά τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της πρώτης προσέγγισης- οφείλω να αναγνωρίσω ότι και οι δύο καταλήγουν σε αφορισμούς που καταλύουν τη δυνατότητα πολιτικής δράσης. Κι αυτό γιατί αγνοούν τη συγκυρία που κατέστησε επίκαιρη τη συζήτηση για το ευρώ. Που δεν είναι άλλη από την κρίση του χρέους, η οποία απειλεί την υπόσταση της κοινωνίας. Με ευρώ ή με δραχμή.
Την Τετάρτη βρέθηκε στην Αθήνα ο οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί. Δεν μίλησε σε κάποιο ακροατήριο αριστερών διανοουμένων ή συνδικαλιστών. Μίλησε με τραπεζίτες, επιχειρηματίες, τον πρωθυπουργό. Τι τους είπε; Ότι η επιστροφή στη δραχμή ενδεχομένως θα γίνει μονόδρομος για την Ελλάδα αν δεν προηγηθεί μια ριζική αναδιάρθρωση του χρέους. Περίπου ταυτόχρονα, στις ΗΠΑ, αναλυτές από τα μεγαλύτερα επενδυτικά κεφάλαια του καπιταλισμού-καζίνο πρόβλεψαν ότι σε 10 χρόνια το ευρώ δεν θα υπάρχει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κατεδάφιση του ευρω μπορεί να είναι στόχος μερίδων του «πολεμοχαρούς» χρηματιστικού κεφαλαίου, για λόγους εντελώς αντίθετους με τους στόχους της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Στον αντίποδα, στο μέτωπο των υπερασπιστών του ευρώ έχει επέλθει ένα βαθύτατο ρήγμα. Οι πολιτικές που επιβάλλονται για τη στήριξή του αποκτούν πλέον ένα διαφανέστατο ταξικό περιεχόμενο. Με ευρωομόλογο ή ελεγχόμενη χρεωκοπία α λα Μέρκελ, η Ευρωζώνη επιχειρεί να διατηρήσει τη συνοχή της μέσα από τη συντριβή της εργασίας και του κοινωνικού κράτους, την ισοπέδωση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, τη μετατροπή της περιφέρειας σε κράτη-παρίες.
Η συγκυρία που διαμορφώνεται μπορεί να φέρει και τους πιο συνεπείς ευρωπαϊστές ενώπιον του διλήμματος «με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις». Αν η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα γίνει έσχατος όρος επιβίωσης για τις κοινωνίες του Νότου, τι θα πουν;
Το συμπέρασμα είναι το εξής: Πρώτον, ο ιδεολογικός «μανιχαϊσμός» της αριστεράς περί το κοινό νόμισμα ηχεί σαν πολυτέλεια όταν καταγράφεται η τρομακτική αδυναμία της να υπερασπιστεί, μαζί με την κοινωνία, πιο στοιχειώδη πράγματα, όπως ο μισθός, η σύμβαση, η δημοκρατία. Δεύτερον, στις συνθήκες που διαμορφώνονται η διαχωριστική γραμμή είναι αλλού. Καθώς η κρίση του χρέους και η διαχείρισή της από τις νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές ηγεσίες συμπυκνώνει όλες τις αντιθέσεις στη «μητέρα όλων των αντιθέσεων», αυτήν μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, η αριστερά οφείλει να συγκεντρώσει δυνάμεις και συμμαχίες στην πλευρά υπέρ της οποίας υποτίθεται ότι υπάρχει. Δεν υπάρχει λόγος να ξαναγράψει το «Κεφάλαιο» ή τις «Ιστορίες του κ. Κόινερ». Αρκεί να επικεντρώσει την κοινή δράση της σ’ αυτό που πριν από ένα χρόνο ήταν αδιανόητο και σήμερα το «διανοείται» σοβαρά η πλειοψηφία της κοινωνίας: την άρνηση ή αναδιαπραγμάτευση του επαχθούς χρέους. Οι ταξικές και πολιτικές ρήξεις που θα φέρει η ωρίμανση του στόχου αυτού, στην Ελλάδα και την Ε.Ε., είναι αδύνατο να μη θίξουν και την τύχη του ευρώ. Το αν θα οδηγήσουν και σε έξοδο από αυτό θα κριθεί από μια αλληλουχία αντιθέσεων που είναι αδύνατο να προβλέψουμε σήμερα.
Δεν δηλώνω «αγνωστικιστής» του ευρώ -αντιθέτως βρίσκομαι στην πλευρά του «αντί»-, αλλά προτιμώ, μέχρι να λυθεί αυτή η αντίθεση, να βλέπω τους αριστερούς και την αριστερά να υπερασπίζονται τον μόχθο και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, να αποτρέπουν την καταστροφή της κοινωνίας.
Πηγή: ΑΥΓΗ

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Προς τι ο θόρυβος;

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
 Και λοιπόν; Τι έγινε δηλαδή που κοροϊδεύουν τον κόσμο οι δύο «μεγάλοι» με τα πορίσματα και τις καθαρτήριες δηλώσεις; Και τι σημαίνει η οργή του λαού; Τι προκαλούν οι αρές, η θυμηδία και η απαξίωση της πολιτικής; Απολύτως τίποτε... Αύριο, πάλι οι ίδιοι θα κληθούν να κυβερνήσουν! Εκ περιτροπής, όπως γίνεται τόσα χρόνια τώρα... Το πολύ πολύ να φτάσει στα ύψη η αποχή και να συζητούν επί μέρες για το φαινόμενο οι ειδικοί. Και πέραν ου. Διότι βολεύει τους μεγάλους η αποχή - ή μάλλον δεν τους ενοχλεί. Ούτε αναχαιτίζει τη δυνατότητα να κυβερνούν... Κι έτσι, με το δίκιο του θα βγει μεθαύριο ο νέος Πάγκαλος και θα πει: «Εσείς μας ψηφίζατε. Γιατί φωνάζετε τώρα;» 

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Οι ξετσίπωτοι συμψηφισμοί και οι συμψηφισμοί της ξετσιπωσιάς

Πρώτον, το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που έκλεινε δουλειές και έκανε παραγγελίες στη «Ζήμενς» (όπως το C4i) και η ΝΔ ήταν αυτή που τις ολοκλήρωνε και τις παραλάμβανε.
*
Δεύτερον, είναι δηλωμένο, δεδομένο και δικαστικά επικυρωμένο (στη Γερμανία) ότι η «Ζήμενς» έσπρωχνε το 2% του τζίρου της για να λαδώνει κόμματα και κέντρα εξουσίας για να κάνει τις δουλειές της στην Ελλάδα.
*
Τρίτον, το ίδιο το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους παραδέχτηκε (...εκ παραδρομής) ότι αξιωματούχοι από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ «λαδώνονταν» από τη «Ζήμενς».
*
Τέταρτον, το δεξί χέρι του τότε πρωθυπουργού, ο επονομαζόμενος και «στρατηγός» του ΠΑΣΟΚ, ο Θ. Τσουκάτος έχει ομολογήσει ότι υπήρξε αποδέκτης διόλου ευκαταφρόνητου χρηματικού ποσού από τη «Ζήμενς» και ένας ακόμα υπουργός και στενότατος συνεργάτης του Σημίτη, ο Μαντέλης ομολόγησε (κατόπιν πολλών διαψεύσεων...) ότι λάμβανε «χορηγίες» από τη «Ζήμενς».
*
Πέμπτον, αξιωματούχοι της κυβέρνησης της ΝΔ, παράγοντες του κόμματος της Ρηγίλλης και υπηρεσίες επί των ημερών της «σεμνής και ταπεινής» διακυβέρνησης, έχει αποδειχτεί ότι αφενός είχαν «ιδιαίτερη μεταχείριση» στις δοσοληψίες τους με τη «Ζήμενς» και αφετέρου ελέγχονται διά πράξεων και παραλείψεών τους για το γεγονός ότι κατηγορούμενοι για την υπόθεση «έκαναν φτερά» από τη χώρα. Το αυτό συνέβη και επί της θητείας τού «όλα στο φως» κ. Παπανδρέου.
*
Τα παραπάνω στοιχεία είναι υπεραρκετά για να εξάγει το «πόρισμά του» και ο τελευταίος Ελληνας πολίτης.
Από εκεί και πέρα, η υπόθεση με τη «Ζήμενς» εξελίχθηκε και ολοκληρώνεται με τον τρόπο που αρμόζει σ' ένα πολιτικό σύστημα που συνηθίζει να δείχνει συγκαταβατικότητα σε όσους «κάνουν δωράκια στον εαυτό τους» (κατά την αθάνατη ρήση του Αντρέα Παπανδρέου).
*
Εν ολίγοις:
Ξέραμε ότι επρόκειτο για ένα σύστημα βουτηγμένο στη λαμογιά και στη διαπλοκή.
Το νεότερο στοιχείο είναι πως ούτε καν στη διαπλοκή, ούτε καν στη λαμογιά, μπορούν να διατηρήσουν ένα κάποιο «επίπεδο». Και κει ξεπεσμένοι είναι. Και κει ξετσίπωτοι είναι.
Τόσο ξετσίπωτοι μέχρι του σημείου να φτάνουν να συμψηφίζουν ακόμα και τις ξετσιπωσιές τους!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ασφαλίτικη μέθοδος με πολλές εκφράσεις


  • Δεν ήταν ούτε «λάθος» ούτε «γκάφα» ούτε «φιάσκο» ούτε «φούσκα», όπως ακούστηκε και γράφτηκε. Οι χαρακτηρισμοί μπορεί να αποδίδουν το αποτέλεσμα, την εξέλιξη που είχε η υπόθεση. Δεν ανταποκρίνονται όμως στην πρόθεση που είχαν οι εμπνευστές και που δεν γίνεται για πρώτη φορά ούτε περιορίζεται στον τρόπο που εκδηλώθηκε αυτή η πρόθεση. Είναι πλείστα τα περιστατικά της άθλιας, βάναυσης και αυταρχικής συμπεριφοράς της αστυνομίας, με όποια έκφραση εμφανίζεται αυτή, απέναντι σε πολίτες. Είναι η ασφαλίτικη μέθοδος και είναι διαχρονική στην αστυνομία.
    Ακόμα κι αν καταλογιστεί προχειρότητα, επιπολαιότητα, τσαπατσουλιά, αυτό δείχνει ότι προέχει να προκληθούν εντυπώσεις και τελικώς να αλλοιωθούν τα γεγονότα, να αγνοηθούν τα αληθινά στοιχεία και να είναι έτοιμη η κατασκευή της ένοχης, του ενόχου γενικώς, αλλά με την κοπέλα η υπόθεση παίρνει άλλη διάσταση, η φαντασία μπορεί να δουλέψει και με τη σύνδεση που γίνεται με Γερμανία, RAF (δηλαδή Μπάαντερ - Μάινχοφ, πω, πω, πω!) η επιτυχία γίνεται τεράστια! Τα σχέδια τα χάλασαν η μητέρα Μπάρμπαρα Μάγερ και οι γερμανικές Αρχές, όχι μόνο στην περίφημη ελληνική Αντιτρομοκρατική υπηρεσία αλλά και στους συνεχιστές, τους μεσολαβητές προς την κοινή γνώμη, διότι πρόβαλε μπροστά τους πεδίον δόξης λαμπρόν με κιτρινισμό...
    Εστω όμως και αν ήταν αληθινή η σχέση μητέρας και RAF, για την οποία πάντως δεν υπάρχει τίποτα πλην της υπόθεσης ότι καταζητούνταν πριν από 18 χρόνια. Πώς, με ποια λογική θα συνδεθεί η μητέρα με την κόρη; Και ακόμη, αν ο πατέρας είχε σκοτωθεί κ.λπ., γιατί πρέπει να συνδεθεί η κόρη με τους γονείς; Δηλαδή οδηγούμαστε (μας οδηγούν) στην οικογενειακή ευθύνη;
    Μ' αυτή τη λογική τι θα λέγαμε για τον Γεώργιο Ράλλη που ο πατέρας του ήταν κατοχικός πρωθυπουργός και για τον Κων. Τσουκαλά που ο δικός του πατέρας ήταν υπουργός της χούντας των συνταγματαρχών; Ετσι βλέπουμε την Ιστορία και έτσι διαπαιδαγωγείται η κοινωνία; Είναι τουλάχιστον φασιστική αντίληψη, στην οποία οδηγεί η προχειρότητα και ο εντυπωσιασμός... Ξαναγυρίζει το παρελθόν με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και με το βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό;
    Μία μέρα πριν από τη σύλληψη της Φέι-Μαρί Μάγερ και τη διαπόμπευσή της είχαμε τη σύλληψη, απαγωγή όπως κατήγγειλε ο ίδιος, του 27χρονου στελέχους του Συνασπισμού Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου. Σύμφωνα με την καταγγελία του ίδιου αλλά και πολιτών, που τους έδειξε η τηλεόραση, κουκουλοφόροι με πολιτικά (αστυνομικοί όπως αποδείχτηκε) έπεσαν πάνω του στο δρόμο, ενώ πήγαινε στο σπίτι του, τον έδειραν, τον κλότσησαν, τον γρονθοκόπησαν και με χειροπέδες τον έβαλαν (τον πέταξαν) σε αυτοκίνητο. Τον πήγαν στην Ασφάλεια, τον έγδυσαν και σε λίγες ώρες τον άφησαν ελεύθερο. Λάθος άνθρωπο έπιασαν!
    Ούτε μια συγγνώμη, η οποία βέβαια δεν έχει καμία αξία, έστω για τα μάτια του κόσμου, δεν ακούστηκε από κανέναν υπεύθυνο.
    Η ουσία είναι ότι το περισταστικό αυτό δείχνει τραγικά και παραστατικά πώς δρα η αστυνομία και τι μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε πολίτη. Απαγωγή, σύλληψη, ξύλο, βασανιστήρια. Η επίθεση που δέχτηκε από κουκουλοφόρους, το ξύλο που του έδωσαν, οι χειροπέδες, ο εξευτελισμός στην Ασφάλεια είναι βασανιστήρια. Κι αυτή η συμπεριφορά, η «δράση», σημειώνεται στην Αθήνα, στην Ελλάδα, που τόσα έχει στην ιστορία της, με νωπές τις μνήμες από τη δικτατορία, από αυταρχισμό, βασανιστήρια, τρομοκρατία των διωκτικών αρχών. Δεν διαφέρουν σε τίποτα οι συλλήψεις τον καιρό της δικτατορίας, μόνο που τότε οι αστυνομικοί δεν είχαν ανάγκη να φορούν κουκούλες.
    Στις αρχές Δεκεμβρίου, δυνάμεις των ΜΑΤ είχαν επιτεθεί σε νέους στα δικαστήρια και είχαν τραυματίσει το γραμματέα της Νεολαίας του Συνασπισμού, Νάσο Ηλιόπουλο, και τον Λ. Καπουτσή. Το προηγούμενο βράδυ ομάδες των ΜΑΤ είχαν επιτεθεί στα γραφεία της ίδιας οργάνωσης στα Εξάρχεια με κραυγές «Ζήτω ο Αδωνις Γεωργιάδης» και «Θα τα κάνουμε λίμπα». Μια διαδηλώτρια κακοποιήθηκε από μοτοσικλετιστή της αστυνομίας και τραυματίστηκε. Κι ακόμα έχουμε περιστατικά με συλλήψεις - προσαγωγές νέων στο δρόμο χωρίς λόγο, περιστατικά που δεν γίνονται όλα γνωστά, έχουμε νταηλίκια αστυνομικών σε νέους που διαμαρτύρονται για τη συμπεριφορά τους.
    Κοινό χαρακτηριστικό στη συμπεριφορά και τις ενέργειες των οργάνων της αστυνομίας, είτε της Αντιτρομοκρατικής είτε των ΜΑΤ είτε μοτοσικλετιστών είτε άλλων και με πολιτικά, είναι η αυθαιρεσία, αυτή που δείχνει πώς αντιλαμβάνεται η αρμόδια για την προστασία του πολίτη υπηρεσία τα δικαιώματα, τα στοιχειώδη δικαιώματα του πολίτη.
    Κατά τ' άλλα δεν έχουν βρεθεί ακόμα ποιοι τραυμάτισαν τους νέους στις αρχές Δεκεμβρίου, ποιοι συμπεριφέρονταν ως παρακρατικοί, ποιοι αυθαιρέτως συλλαμβάνουν και προσάγουν. Ακόμα δεν έχουν βρεθεί ούτε αυτοί που ξυλοκόπησαν το βουλευτή Κ. Χατζηδάκη. Ευλόγως θα αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά κάνει η αστυνομία και πώς φέρεται και συμπεριφέρεται το αρμόδιο υπουργείο. Ξεχνιούνται πολλά, έρχονται νέα περιστατικά, που προστίθενται, και αφήνουν πίσω τα άλλα.
    Η εικόνα μένει και είναι η συστηματική περιστολή των δικαιωμάτων του ατόμου, που είναι η συνέχεια της περιστολής και κατεδάφισης των εργασιακών και ευρύτερα κοινωνικών δικαιωμάτων. Είναι ακόμα η άγρια καταστολή στα συλλαλητήρια, η αστυνομοκρατία στους δρόμους, η ποινικοποίηση διαδηλώσεων. Είναι, με άλλα λόγια, οι συνέπειες των διαφόρων τρομονόμων, που δεν τελειώνουν. 
    Πηγή: Ελευθεροτυπία

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Αγαπητικοί της βοσκοπούλας

Καρτερός Θανάσης
Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/01/2011
Πέντε-μηδέν και τα σκυλιά δεμένα. Κοντός, Δούκας και Μπασιάκος δεν είναι δυνατόν να παραπεμφθούν στο Ειδικό Δικαστήριο, διότι τα αδικήματα που υποτίθεται ότι διέπραξαν έχουν παραγραφεί. Έτσι αποφάνθηκε με ψήφους πέντε έναντι μηδενός το εγκυρότερο δικαστικό όργανο, το Δικαστικό Συμβούλιο του Ειδικού Δικαστηρίου.
Και πώς κοτζάμ Βουλή μπήκε σε μυστικές ψηφοφορίες και φανερές κοκορομαχίες; Πώς η συμπαγής κυβερνητική πλειοψηφία, με πλειοψηφία τους δικηγόρους στις γραμμές της και με μερικούς έγκριτους συνταγματολόγους στις τάξεις της, έκανε με τον νου της μπαϊράμι; Δεν ήξεραν δηλαδή ότι η υπόθεση δεν ήταν δυνατόν να προχωρήσει; Ότι τελικώς το Δικαστικό Συμβούλιο θα τους πει να αφήσουν τα σάπια;
Σιγά μη δεν ήξεραν. Μια χαρά ήξεραν τι θα επακολουθούσε. Και αν κάτι αποδεικνύει όλη αυτή η ιστορία, είναι το γνωστόν: Προ ουδενός ορρωδούν οι άνθρωποι. Βρε δεν πάει να καίγεται ο κόσμος, να αλωνίζουν τα μνημόνια, να δέρνει κόσμο η ανασφάλεια για το αύριο, να θερίζονται συντάξεις και μεροκάματα. Αυτοί το χαβά τους. Στη μάχη με ανεμόμυλους και ούτε καν με ανεμόμυλους - χάρτινοι είναι κι αυτοί. Περάστε, κόσμε...
Και θα ήταν λάθος να πούμε ότι το καραγκιοζιλίκι το διαπράττουν παρά τους δύσκολους καιρούς. Ίσα-ίσα που όσο πιο δύσκολοι είναι οι καιροί, όσο χειρότερες οι πολιτικές τους, όσο περισσότερο κόσμο καταστρέφουν, τόσο βολεύονται με το θέατρο σκιών. Τόσο πιο εναγωνίως αναζητούν κάποιον πέτσινο κατηραμένο όφι για να δείξουν ότι τον ξεπαστρεύουν. Αηγιώργηδες της διαφάνειας και της κάθαρσης; Καλό! Κυνηγοί των φοροφυγάδων του Κολωνακίου; Κι αυτό καλό. Ιππότες των ευρωομολόγων, δικηγόροι των θυμάτων του Διστόμου, εισαγγελείς της Ζήμενς, αγαπητικοί της βοσκοπούλας της πράσινης ανάπτυξης; Όλα παίζουν.
Μπορεί εν ολίγοις η ουσία της πολιτικής τους να είναι άκρως σοβαρή, έως μακάβρια, αλλά η κωμωδία είναι στο αίμα τους. Ο Παπανδρέου σε ρόλο σωτήρα της πατρίδας, μαραθωνοδρόμου, διεθνούς παράγοντα, οικοδόμου της νέας Ελλάδας και ό,τι άλλο θέλετε. Η φαιδρά πλειοψηφία σε ρόλο εισαγγελέα που παραπέμπει, ενώ ξέρει ότι η παραπομπή δεν είναι δυνατή. Το οικονομικό επιτελείο που αρνείται κάθε συζήτηση για επιμήκυνση, ενώ μόνο αυτό σκέφτεται και συζητά. Και οι εξεγερμένοι της Natura με το σύνθημα κάτω τα χέρια από τα τέσσερα στρέμματα. Γιατί, αλήθεια, κανένας δεν γελάει;
Πηγή: Αυγή

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Υπέρ βωμών και αστείων

σκίτσο Πέτρου Ζερβού από την Ελευθεροτυπία
του Θανάση Καρτερού
από την Αυγή
No Passaran! Δεν θα περάσει, διαμηνύουν οι αγριεμένοι βουλευτές της συμπολίτευσης για το νομοσχέδιο που αφορά τις προστατευμένες περιοχές Natura. Το οποίο, άκουσον - άκουσον, επεκτείνει από τα τέσσερα στρέμματα στα δέκα το εμβαδόν που πρέπει να έχει ένα οικόπεδο στις συγκεκριμένες περιοχές για να μπορεί ο ιδιοκτήτης του να εκπληρώσει το αρχέγονο νεοελληνικό όνειρο, δηλαδή να χτίσει. Πράγμα που, σύμφωνα με τους εξεγερμένους σοσιαλιστές της Βουλής, δίνει τη χαριστική βολή στην οικοδομική δραστηριότητα σε μια στιγμή που αυτή αργοπεθαίνει. Ο επικεφαλής της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής Γιάννης Δριβελέγκας κατέστησε σαφές ότι η σχετική διάταξη δεν πρόκειται να ψηφιστεί. Το Μαξίμου ψάχνει κιόλας να βρει μια λύση για να ικανοποιήσει και την Μπιρμπίλη, που υπερασπίζεται τα δικαιώματα του περιβάλλοντος, και τους βουλευτές που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργολάβων και των ψηφοφόρων τους που διαθέτουν τα ανάλογα οικόπεδα προς οικοδόμηση -για κακή τους τύχη εντός Natura. Kαι η αναμέτρηση δεν έχει κριθεί ακόμα. Βουλευτές είναι, θα πεις, έχουν το δικαίωμα και να ξεσηκωθούν και να φτάσουν μέχρι και το No Passaran, που λέει ο λόγος. Και οποιαδήποτε απορία δεν έχει να κάνει με το δικαίωμά τους αυτό -αλίμονο. Ποια γάτα όμως είχε φάει τη γλώσσα τους όταν ψήφιζαν το Μνημόνιο αμετάφραστο; Πού ήταν η επαναστατική τους διάθεση όταν οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί σήκωναν τον σταυρό του μαρτυρίου επειδή οι ίδιοι είχαν σηκώσει το χεράκι τους για τα πιο βάρβαρα μέτρα που γνώρισε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες;
Πολύ επιλεκτικό είναι τελικώς το πολιτικό στομάχι των εξεγερμένων -περί αυτού πρόκειται. Χώνεψε μέχρι τώρα κοτρώνες, άντε τις πιο βαριές και με μερικές πεπτικές διαταραχές που αντιμετωπίστηκαν εύκολα από τον happy Παπανδρέου. Και την εκτέλεση των συντάξεων χώνεψε και την εκτέλεση των μισθών και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και το κακό το ριζικό μας. Όλα αυτά έχουν την κοινοβουλευτική τους τζίφρα. Τώρα όμως ανακάλυψαν ότι Natura χωρίς τσιμέντο δεν χωνεύεται με τίποτε. Νυν υπέρ πάντων ο αγών!
Το θέμα, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι ποιος έχει δίκιο. Είναι το είδος της διαμαρτυρίας. Όταν βάζουμε χέρι σε εργαζόμενους, γκρινιάζουμε, αλλά όταν βάζουμε χέρι σε εργολάβους επαναστατούμε. Υπέρ βωμών και αστείων, όπως έγραψε ο μακαρίτης Γιάννης Θεοδωράκης... 

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Ο κρατικός αυταρχισμός απότοκος του κοινωνικού οικονομικού εκφασισμού

 Του Ανέστη Ταρπάγκου
Στη διάρκεια των τριών δεκαετιών που ακολούθησαν την αντιφασιστική νίκη των ευρωπαϊκών λαών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με την εφαρμογή της κεϋνσιανής οικονομικής πολιτικής και την ταυτόχρονη άνοδο της ισχύος των αριστερών πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων (ιδιαίτερα στη Γαλλία και την Ιταλία), και με την εξαίρεση της περίπτωσης των δικτατορικών - αστυνομικών κρατών του ευρωπαϊκού νότου (Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ελλάδας) μέχρι τα μέσα της 10ετίας του 1970, είχε διαμορφωθεί ένα είδος «ισορροπίας» ανάμεσα στη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και στους θεσμούς κοινωνικής πολιτικής, το κράτος πρόνοιας και τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, πάντοτε βέβαια υπό την συνολική αστική ηγεμονία και καπιταλιστική κυριαρχία. Στην ελληνική περίπτωση αυτή η ισορροπία αποκαταστάθηκε ιστορικά, και μάλιστα κατά τρόπο εύθραυστο, μόλις στη 10ετία του 1980 με το εγχείρημα της σοσιαλδημοκρατικής «αλλαγής» και υπήρξε εξαιρετικά σύντομη, εφόσον πήρε τέλος στο μεταίχμιο του 1990.
Ωστόσο η ανάδειξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου δρομολόγησε την εφαρμογή σκληρών μονεταριστικών πολιτικών (Μ. Βρεττανία, ΗΠΑ), που επιχείρησαν την αποδόμηση του κοινωνικού εργασιακού καθεστώτος και αποτέλεσαν το πρότυπο για τις μετέπειτα κυβερνητικές οικονομικές πολιτικές στο σύνολο των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών, καθώς και των κυβερνήσεων των ανατολικών χωρών που προέκυψαν μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, με σκληρότερο ή ηπιότερο τρόπο, ανάλογα με τους εθνικούς ταξικούς συσχετισμούς των δυνάμεων, εφαρμόστηκε πλέον από το 1990 και μέχρι σήμερα, επί μια ολόκληρη 20ετία, στο σύνολο των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών του πλανήτη. Αυτό έγινε δυνατό εξ αιτίας της αποτυχίας του ιστορικού κομμουνιστικού προτύπου της Ανατολικής Ευρώπης στα 1989, της σταδιακής μετατόπισης των δυτικών σοσιαλιστικών κομμάτων προς τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, της άνευ προηγουμένου μετάλλαξης και αποψίλωσης των ισχυρών ευρωπαϊκών Κομμουνιστικών Κομμάτων (Ιταλίας, Γαλλίας, Ισπανίας), καθώς και της μακροπρόθεσμης αποψίλωσης των εργατικών συνδικαλιστικών ενώσεων.
Αυτή η νεοφιλελεύθερη επίθεση που εξαπολύθηκε και εφαρμόστηκε αδιατάρακτα και χωρίς ισχυρές αντιστάσεις από το μεταίχμιο του 1990 μέχρι την επανάκαμψη της κρίσης κεφαλαιακής υπερσυσσώρευσης της τελευταίας διετίας (κρίση που σε τελική ανάλυση ποτέ δεν ξεπεράστηκε οριστικά από τον σύγχρονο καπιταλισμό), μέσα σʼ ένα οικονομικό πλαίσιο σχετικής κεφαλαιοκρατικής οικονομικής ανάπτυξης (που έφτανε στην ελληνική περίπτωση να προσεγγίζει ετήσιους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ του 3%), επέφερε σταδιακά την αποδιάρθρωση των προηγούμενων ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων: Με τις πολιτικές μείωσης των εργατικών εισοδημάτων, σταδιακής ιδιωτικοποίησης των κοινωφελών επιχειρήσεων και υπηρεσιών, ενίσχυσης της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας και έντασης των διαδικασιών εξαγωγής σχετικής υπεραξίας (τεχνολογικές αναδιαρθρώσεις της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης), διατήρησης της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα και πάντως άνω του 10%, αποψίλωσης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, επιχειρηματικών πολιτικών πειθάρχησης της εργατικής δύναμης στην παραγωγική διαδικασία, απαρχής εφαρμογής των μορφών μερικής και ελαστικής απασχόλησης κ.λπ.
 Η νεοφιλελεύθερη πρόκληση του κοινωνικού εκφασισμού
Σ' αυτή την πολύχρονη πορεία, όπου η νεοφιλελεύθερη πολιτική εφαρμοζόταν πανομοιότυπα τόσο από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (1986-2004) όσο και της Ν.Δ. (2004-2009), άρχισε να εμπεδώνεται ένα καθεστώς «κοινωνικού εκφασισμού», κυρίως στην καπιταλιστική ιδιωτική οικονομία με την παντοδυναμία του εργοδοτικού δεσποτισμού και την παράλληλη παραφθορά των εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, που θα μπορούσαν στην αντίθετη περίπτωση να αποτελέσουν το αντίβαρο στη νεοφιλελεύθερη επέλαση. Με αδύναμη τη διαπραγματευτική δύναμη των συνδικάτων της εργατικής τάξης και με χαμηλή την επιρροή του αριστερού πολιτικού κινήματος, πραγματοποιούνταν η αναίρεση των ιστορικών «κοινωνικών συμβολαίων» και ενισχύονταν οι μορφές ισχυρής δικτατορίας του κεφαλαίου στις παραγωγικές διαδικασίες.
Έτσι, ενώ λειτουργούσαν οι θεσμοί της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η αναπαραγωγή τους συνοδευόταν από τον προϊόντα «εκφασισμό» του κοινωνικού εργασιακού καθεστώτος ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, στον βαθμό που ο ευρύτερος δημόσιος τομέας παρέμενε ακόμη σχετικά στο απυρόβλητο. Κατ' αυτό τον τρόπο επήλθε ήδη από τη 10ετία του 1990 και στο πρώτο μισό της 10ετίας του 2000 η ανατροπή της ιστορικής μεταπολεμικής «ισορροπίας» μεταξύ αστικής πολιτικής δημοκρατίας και κοινωνικού κράτους πρόνοιας, κλονίζοντας σʼ ένα πρώτο στάδιο την «κοινωνική συναίνεση» που είχε διαμορφωθεί προηγούμενα (και που η γαλλική και ιταλική εξεγέρσεις του τέλους της 10ετίας του 1960, παρ' όλη τη σημασία τους, δεν είχαν κατορθώσει να κλονίσουν ισχυρά).
Όσο βέβαια διαρκούσε μια σχετικά ανθηρή καπιταλιστική συσσώρευση που έδινε διεξόδους παραγωγικής απασχόλησης στον εργαζόμενο κόσμο και δυνατότητας υπεραπασχόλησης για την αύξηση των εργατικών εισοδημάτων, αυτή η «ανισορροπία» δεν γινόταν με σαφήνεια εμφανής και καθαρή, ότι δηλαδή η αστική δημοκρατία δεν πατούσε πλέον στο κοινωνικό έδαφος του κράτους πρόνοιας και των εργατικών δικαιωμάτων που η ύπαρξή τους υποσκάπτονταν πλήρως από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο κρατικής διαχείρισης.
Η έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης στο δεύτερο μισό του 2008, η επανάκαμψη της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου με δριμύτερους όρους, και η εφαρμογή ακραίων πλέον νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην τελευταία διετία από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ με τη συνέργεια του ΛΑΟΣ και της Ν.Δ.), την ελληνική αστική τάξη, και τους υπερεθνικούς καπιταλιστικούς τους συμμάχους (Ε.Ε. και ΔΝΤ), μετάλλαξε πλέον και το συνολικότερο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό.
Τα αλλεπάλληλα κύματα επιβολής του κοινωνικού ολοκαυτώματος, που εφαρμόστηκαν με την προσχηματική επίκληση του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος, ώθησαν τον ήδη υφέρποντα «κοινωνικό φασισμό» στην ακραία του μορφή, με τη σημερινή επιβολή της κοινωνικής δικτατορίας του κεφαλαίου στη μισθωτή εργασία με τη μορφή της βίαιης οικονομικής και θεσμικής επιβολής. Η αναίρεση πλέον του ενός κοινωνικού πυλώνα του ιστορικού ευρωπαϊκού μεταπολεμικού καθεστώτος (κεϋνσιανισμός, καπιταλιστική ανάπτυξη, αστική δημοκρατία, αριστερή πολιτική και συνδικαλιστική ισχύς) καταναλώθηκε πλήρως στη σημερινή συγκυρία, προκειμένου να διασφαλιστούν οι οικονομικοί όροι για το ξεπέρασμα της κρίσης κεφαλαιακής υπερσυσσώρεσης προς όφελος της αστικής τάξης.
Κατ' αυτό τον τρόπο επήλθε πλέον και εκμηδενισμός του προηγούμενου κοινωνικού consensus των λαϊκών τάξεων προς τους «από πάνω», αφού αυτοί πλέον δεν διασφαλίζουν ούτε την απασχόληση (με την εκτίναξη της ανεργίας στο 14%), ούτε τη λειτουργία των συλλογικών εργατικών δικαιωμάτων (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων), ούτε τα κοινωνικά ασφαλιστικά δικαιώματα (πλήρης αποψίλωσή τους) κ.λπ.
 Η απόληξη της οικονομικής δικτατορίας στον κρατικό ολοκληρωτισμό
Επόμενο ήταν πλέον στην τρέχουσα συγκυρία, και με την παντελή αναίρεση κάθε μορφής λαϊκής συναίνεσης (ο δικομματισμός μετά βίας φτάνει στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης στο 42% του εκλογικού σώματος, δηλαδή στο μισό του ιστορικού μέσου όρου της επιρροής του), η κρατική κοινοβουλευτική εξουσία να προσλαμβάνει την μορφή της ολοκληρωτικής καταστολής με την πολυμορφία των εκφράσεων που αναδεικνύεται: Από τη μαζική αστυνομική καταστολή των εργατικών απεργιακών κινητοποιήσεων της 5-Μάη-2010 και της 15-Δεκέμβρη-2010, μέχρι την παρατεταμένη αστυνομική βία για την εγκατάσταση του ΧΥΤΑ στην Κερατέα, από την ντεφάκτο αναίρεση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών για την ταχεία εφαρμογή των επιταγών του Μνημονίου μέχρι τις ενέργειες αστυνομικής τρομοκρατίας σε βάρος αγωνιστών του κινήματος και μάλιστα της νεολαίας (πρόσφατες περιπτώσεις αστυνομικού τραμπουκισμού σε βάρος των Ν. Ηλιόπουλου και Δ. Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου) κ.λπ.
Το αστικό κράτος δεν μπορεί πλέον να ασκήσει την πολιτική του (του ακραίου αντεργατικού νεοφιλελευθερισμού), που επιφέρει ανοιχτά το ολοκαύτωμα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας (εργατικής τάξης, νεολαίας, συνταξιούχων, μικροαστικών στρωμάτων), παρά μετασχηματιζόμενο σε ολοκληρωτικό κράτος, με χαρακτηριστικά πολιτικής αστυνομικής δικτατορικής επιβολής. Ο στόχος πλέον δεν είναι οι όποιες «αντιεξουσιαστικές ομάδες» που «πυρπολούν και καταστρέφουν» (η αστική επιχειρηματολογία του Δεκέμβρη του 2008), για να προκληθεί η συντηρητική συσπείρωση των μικροαστών νοικοκυρέων, αλλά το ίδιο το πλειοψηφικό κοινωνικό σώμα, και προφανώς οι πολιτικές και συνδικαλιστικές του πρωτοπορίες.
Προκύπτει έτσι αβίαστα ότι ο σημερινός κρατικός ολοκληρωτισμός απέναντι στις λαϊκές εργατικές και αριστερές δυνάμεις δεν είναι προϊόν μιας ορισμένης «εκτροπής - αυθαιρεσίας» ενός κατά τα άλλα δημοκρατικού - κοινοβουλευτικού κράτους, αλλά η αναγκαστική πολιτειακή απάντηση της κρατικής εξουσίας απέναντι σε κάθε μορφή κοινωνικής αντιπολίτευσης που αμφισβητεί τη γενικευμένη καταστροφή των λαϊκών εργαζομένων δυνάμεων. Η αναίρεση δηλαδή του «δημοκρατικού» χαρακτήρα του σημερινού κοινοβουλευτικού καθεστώτος αντιπροσωπεύει την πολιτειακή αντανάκλαση του κοινωνικού εκφασισμού και της ανηλεούς οικονομικής δικτατορίας του κεφαλαίου στη μισθωτή εργασία της κοινωνικής παραγωγής. Έτσι καταργείται και ο δεύτερος πυλώνας της μεταπολεμικής ιστορικής «ισορροπίας» και των «κοινωνικών συμβολαίων», ενώ παράλληλα η ευρεία διολίσθηση του σύγχρονου καπιταλισμού από τις διαδικασίες εξαγωγής σχετικής υπεραξίας σε άγριες πλέον μορφές εξαγωγής απόλυτης υπεραξίας, τουλάχιστον σε πολλούς παραγωγικούς τομείς, αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
Η κατανόηση και επίγνωση αυτής της σημερινής πραγματικότητας, όπου η ολοσχερής αποδόμηση των κοινωνικών εργατικών κατακτήσεων ολοκληρώνεται με την εκτεταμένη χρήση της κρατικής αστυνομικής καταστολής, αναδεικνύει και τον βαθιά πολιτικό δημοκρατικό χαρακτήρα του σύγχρονου κοινωνικού εργατικού ζητήματος και κινήματος. Βέβαια αυτό το γεγονός υποσκάπτει μεσοπρόθεσμα τα θεμέλια της αστικής ηγεμονίας και της καπιταλιστικής κυριαρχίας, στο μέτρο που αυτές ασκούνται σε μια «έρημο» κοινωνικής συναίνεσης. Ωστόσο οι αστικές πολιτικές και επιχειρηματικές δυνάμεις δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά εφόσον είναι υποχρεωμένες από την ίδια τους τη φύση να εξασφαλίσουν την επιβολή των οδυνηρών όρων υπέρβασης της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους, μια και οποιαδήποτε κεϋνσιανή οικονομική «παρέκκλιση» εξορκίζεται ως «κόκκινος εχθρός». Γι' αυτό και το σημερινό απεργιακό εργατικό κίνημα που έχει βαθιές οικονομικές και κοινωνικές αφετηρίες αναδεικνύεται ταυτόχρονα σε δημοκρατικό ταξικό κίνημα, συνδέοντας στρατηγικά τις ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές με την πιο πλήρη ανάπτυξη της δημοκρατίας στις λαϊκές της διαστάσεις.
Πηγή: Αυγή

Πρόσωπα: Gap: To παπανδρεϊκό DNA

Εντάξει, εντάξει. Ας ηρεμήσουμε. Ας σκεφτούμε τους περιορισμούς της αντίληψης μας και το πόσο δύσκολα αυτή μπορεί να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες που ολοένα μεταβάλλονται.
Ας διαβάσουμε κάποια από αυτές τις αναλύσεις που γίναν για την Ελλάδα σε ένα κόσμο που βαίνει ολοταχώς προς την πολυπολικότητα. Δεν ξέρω καμία τέτοια.
To Παπανδρεϊκό DNA
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο στο http://agriazwa.blogspot.com)
Αφού το λέει και ο Πάγκαλος: «Τραγικό είναι ότι κάποιοι δεν βλέπουν πως έρχεται η αρχή, δηλαδή ότι ο κόσμος αλλάζει γύρω τους, ότι καταρρέει ο παλιός κόσμος και αυτοί επιμένουν να ζουν και να σκέπτονται όπως πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια... Φτάσαμε στο σημείο όλα γύρω μας να καταρρέουν και εμείς επιμένουμε να θέλουμε να ζούμε όπως παλιά.»
Γνωρίζει ο Πάν-καλος τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Μη μου ρωτάτε από και ως που. Αυτή είναι μια γνώση που έρχεται αυτόματα σε ανθρώπους που χουν φάει τη ζωή (των άλλων) με το κουτάλι.
Και έχουμε φάει και μεις με το κουτάλι τις δηλώσεις τους. Είμαστε διεφθαρμένοι, κοπρίτες, θλιβεροί, τρελοί, άφρονες, κλέφτες, αμνήμονες… Για αυτό και μπορούμε να θεωρούμε το μνημόνιο της ντροπής ως ευτυχία. Και επειδή όπως λένε, ο τρελός πρέπει να αφήνεται στην τρέλα του, ο Υπουργός προστασίας του Πολίτη, ο καλός μας ο Παπουτσής μας προτρέπει να αυτοδικήσουμε κι όλας: “Εάν εντοπίζετε τον οποιονδήποτε αστυνομικό μέσα στον περιφρουρημένο οργανωτικά χώρο στον οποίο γίνεται η εκδήλωση «να τον κρεμάσετε στα μανταλάκια»”...
Και κει που νομίζουμε ότι τα χουμε ακούσει όλα, έρχεται αυτή τη βδομάδα ίσως η πιο άκυρη πολιτική δήλωση όλων των εποχών. Την πέταξε ο πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της κόντρας του με την Αλέκα Παπαρήγα για τα ελληνοτουρκικά: «Έχουμε διαφορά στο DNA μας» της πέταξε και την έριξε στο πολιτικό καναβάτσο.
Τι εννοεί ο νεοφιλελευθερο-ποιητής;
Μήπως μας παρέδωσε απλά μαθήματα βιολογίας;
Θα μπορούσε να εννοεί το βιολογικό γεγονός, ότι παρά την ομοιότητα του βιολογικού μας υλικού και με εξαίρεση τα μονοζυγωτικά δίδυμα, μικρές αποκλίσεις σε αυτό καθιστούν το κάθε ανθρώπινο γονιδίωμα μοναδικό και διαφορετικό από τα άλλα… Από την άλλη, πότε σεβάστηκε αυτή η κυβέρνηση τη διαφορετικότητα; Μπα δεν είναι αυτό…
Ίσως επειδή αναφερόταν σε γυναίκα να αναφερόταν στη βιολογική διαφορετικότητα ανάμεσα στα δύο φύλα: Η γυναίκα έχει χρωμόσωμα φύλου XX, οι άντρες ΧΨ. Μπα, δεν θα το κανε αυτό ο Πρω-. Γιατί μπορεί να θιγόταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που χει χρωμόσωμα XΧ-large, ή να αποκαλυπτόταν η φύση της κυβέρνησης Παπανδρέου που χει χρωμόσωμα φύλου XXX, το παγκόσμιο σύμβολο του σκληροπυρηνικού πορνό δηλαδή.
Αχά. Εύρηκα! Μάλλον αναφέρεται στο γονίδιο του κληρονομικού χαρίσματος που χουν οι Παπανδρέου και που τους επιτρέπει σε κάθε γενιά να χουν και από ένα πρωθυπουργό.
Μήπως πάλι είχε εξομολογητική τάση η δήλωση; Μήπως μιλούσε για εκείνη τη γονιδιακή ασθένεια που μετατρέπει σοσιαλιστές σε σκληροπυρηνικούς νεοφιλελεύθερους;  Απαπαπα, ούτε στον εχθρό μου τέτοια μοίρα.
Μισό. Αν συνδυάσουμε αυτήν την ατάκα με την αγαπημένη του ατάκα «είμαστε σε πόλεμο», μπορούμε ίσως να αρχίσουμε να ελπίζουμε ότι ίσως καταλάβουμε τους χρησμούς Παπανδρέου.
Έχουμε διαφορά DNA και για αυτό βρισκόμαστε σε πόλεμο. Ναι τώρα αρχίζει να αποκτά νόημα. Αν και δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά γι’ αυτό, μάλλον δεν είναι ότι ο Παπανδρέου θεωρεί τον εαυτό περισσότερο του Αμερικάνο από ότι Έλληνα. Ο παγκοσμιοποιημένος φιλελευθερισμός δεν είναι ρατσιστής: όλους τους ανυπεράσπιστους λαούς του κόσμου τους συντρίβει το ίδιο.
Ποια φυλή είναι αυτή λοιπόν στην οποία ο Παπανδρέου νιώθει ότι ανήκει; Ναι, τώρα τη θυμήθηκα τη λέξη. Είναι η φυλή των Ελ-ίτ, αυτών που νιώθουν ότι επειδή κρατούν την εξουσία νιώθουν ανώτεροι από κάθε άλλη ανθρώπινη υπόσταση. Είναι η φυλή του Μίδα, η φυλή που πιάνει χώμα και το κάνει χρυσάφι, πιάνει λαούς και τους κάνει χώμα, πιάνει το χώμα και το κάνει κι άλλο χρυσάφι.
Τι κάνει λοιπόν τον Παπανδρέου και τους υπόλοιπους κυβερνητικούς να θεωρούν ότι ανήκουν σε άλλη φυλή από μας, τους υπόλοιπους, τους κατώτερους, τους Έλληνες και όλες τις υπόλοιπες ψυχές του κόσμου;
Η παιδεία. Γιατί οι Ελίτ έχουν ευρύ φυλετικό προσδιορισμό: Ελίτ είναι όποιος μετέχει της παιδείας των Ελίτ. Ελίτ είναι όποιος μετέχει στο πλιατσικολόγημα των λαών. Ελίτ είναι όποιος μετέχει στην πρόκληση πόνου για να αυξήσει την ισχύ της ράτσας του.
Είμαστε διαφορετικοί. Για αυτό και μεις τους βλέπουμε σαν εξωγήινους όταν αυτοί μας βλέπουν απλά σαν υπάνθρωπους, μαζάνθρωπους, φυτοπλαγκτόν, πρώτη ύλη που τροφοδοτούν τις μηχανές κέρδους τους.
Και ναι. Κάθε φορά που αυτοί σπάνε τα κοινωνικά συμβόλαια, ηχούν –πάντα με τον ίδιο τρόπο- τα τύμπανα του πολέμου.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Παπανδρέου έχει σπάσει τα κοινωνικά συμβόλαια. Μα το λέει και ο ίδιος ξεκάθαρα: Είμαστε σε πόλεμο.
Θα θυσιαστεί ο Παπανδρέου πολιτικά για τη φυλή του στον πόλεμο που μας κήρυξε. Μετράει μήνες η θυσία της Ιφιγένειας του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά όταν οι πολεμιστές των ελίτ πεθαίνουν πολιτικά, πάνε στον παράδεισο των Διεθνών οργανισμών και αφήνουν την επίγεια κόλαση για πάντα πίσω τους.
Δεν είναι για να τον λυπόμαστε. Δεν είναι καν για να τον παρακαλούμε. Η φυλή των ελίτ είναι γνωστή για την αποφασιστικότητα της. Άπαξ και πάρει μια απόφαση, πίσω δεν κάνει εκτός και αν αποκρουστεί με την ίδια και μεγαλύτερη δύναμη με αυτή που επιτίθεται.
Δεν έχει νόημα να παρακαλάμε για οίκτο. Δεν τον έχει στο DNA της τον οίκτο η φυλή των ελίτ. Ούτε από τους ουρανούς θα ρθεί βοήθεια. Οι ουρανοί ανήκουν σε αυτούς που πετάν ψηλά, στους αετονύχιδες της ελίτ που εφορμούν από πάνω προς τα κάτω αλύπητα.
Δε θεωρώ ότι έχω πολύ διαφορετικό DNA από την κυρία Παπαρήγα, ούτε από οποιοδήποτε άλλο Έλληνα, ούτε από οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο. Ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί αυτοπροσδιορίζομαι πρώτα ως άνθρωπος. Κάποιοι άλλοι που αυτοπροσδιορίζονται πρώτα ως ελίτ είναι λογικό να βλέπουν τους ανθρώπους εχθρικά. Όλους τους υπολοίπους εκτός από τη ράτσα τους. Λογικό είναι λοιπόν να μας προσβάλουν, να μας εκμεταλλεύονται, να μας σκοτώνουν. Καταλάβετε το. Αυτό που για σας είναι πόλεμοι ταξικοί, για αυτούς είναι πόλεμοι φυλετικοί και με αντίστοιχη σκληρότητα θα τους διεξάγουν.
Οκ. Τα είπατε μια ,το είπατε δύο, το είπατε τρεις:
Έχουμε διαφορά στο DNA μας- Είμαστε σε πόλεμο.
Η αλαζονεία όμως έχει καταστρέψει ισχυρότατους στρατούς και ικανότατους ηγέτες κύριε Παπανδρέου.