Ασφαλίτικη μέθοδος με πολλές εκφράσεις

• Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ 
  Η περίπτωση της 27χρονης Γερμανίδας Φέι-Μαρί Μάγερ, καθηγήτριας Γερμανικών, και του διασυρμού του ονόματός της, μαζί με τα ονόματα της μητέρας και του πατέρα της, όσο θλιβερή και άθλια είναι για την αστυνομία και το αρμόδιο υπουργείο με τον πομπώδη τίτλο «Προστασίας του Πολίτη» αλλά και για τους αρωγούς - συνυπεύθυνους στο θόρυβο ΜΜΕ και δημοσιογράφους, τόσο αποκαλυπτική αποδεικνύεται των προθέσεων και της πολιτικής που ακολουθούν οι αρμόδιοι.
• Δεν ήταν ούτε «λάθος» ούτε «γκάφα» ούτε «φιάσκο» ούτε «φούσκα», όπως ακούστηκε και γράφτηκε. Οι χαρακτηρισμοί μπορεί να αποδίδουν το αποτέλεσμα, την εξέλιξη που είχε η υπόθεση. Δεν ανταποκρίνονται όμως στην πρόθεση που είχαν οι εμπνευστές και που δεν γίνεται για πρώτη φορά ούτε περιορίζεται στον τρόπο που εκδηλώθηκε αυτή η πρόθεση. Είναι πλείστα τα περιστατικά της άθλιας, βάναυσης και αυταρχικής συμπεριφοράς της αστυνομίας, με όποια έκφραση εμφανίζεται αυτή, απέναντι σε πολίτες. Είναι η ασφαλίτικη μέθοδος και είναι διαχρονική στην αστυνομία.
  Ακόμα κι αν καταλογιστεί προχειρότητα, επιπολαιότητα, τσαπατσουλιά, αυτό δείχνει ότι προέχει να προκληθούν εντυπώσεις και τελικώς να αλλοιωθούν τα γεγονότα, να αγνοηθούν τα αληθινά στοιχεία και να είναι έτοιμη η κατασκευή της ένοχης, του ενόχου γενικώς, αλλά με την κοπέλα η υπόθεση παίρνει άλλη διάσταση, η φαντασία μπορεί να δουλέψει και με τη σύνδεση που γίνεται με Γερμανία, RAF (δηλαδή Μπάαντερ - Μάινχοφ, πω, πω, πω!) η επιτυχία γίνεται τεράστια! Τα σχέδια τα χάλασαν η μητέρα Μπάρμπαρα Μάγερ και οι γερμανικές Αρχές, όχι μόνο στην περίφημη ελληνική Αντιτρομοκρατική υπηρεσία αλλά και στους συνεχιστές, τους μεσολαβητές προς την κοινή γνώμη, διότι πρόβαλε μπροστά τους πεδίον δόξης λαμπρόν με κιτρινισμό...
  Εστω όμως και αν ήταν αληθινή η σχέση μητέρας και RAF, για την οποία πάντως δεν υπάρχει τίποτα πλην της υπόθεσης ότι καταζητούνταν πριν από 18 χρόνια. Πώς, με ποια λογική θα συνδεθεί η μητέρα με την κόρη; Και ακόμη, αν ο πατέρας είχε σκοτωθεί κ.λπ., γιατί πρέπει να συνδεθεί η κόρη με τους γονείς; Δηλαδή οδηγούμαστε (μας οδηγούν) στην οικογενειακή ευθύνη;
  Μ' αυτή τη λογική τι θα λέγαμε για τον Γεώργιο Ράλλη που ο πατέρας του ήταν κατοχικός πρωθυπουργός και για τον Κων. Τσουκαλά που ο δικός του πατέρας ήταν υπουργός της χούντας των συνταγματαρχών; Ετσι βλέπουμε την Ιστορία και έτσι διαπαιδαγωγείται η κοινωνία; Είναι τουλάχιστον φασιστική αντίληψη, στην οποία οδηγεί η προχειρότητα και ο εντυπωσιασμός... Ξαναγυρίζει το παρελθόν με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και με το βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό;
  Μία μέρα πριν από τη σύλληψη της Φέι-Μαρί Μάγερ και τη διαπόμπευσή της είχαμε τη σύλληψη, απαγωγή όπως κατήγγειλε ο ίδιος, του 27χρονου στελέχους του Συνασπισμού Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου. Σύμφωνα με την καταγγελία του ίδιου αλλά και πολιτών, που τους έδειξε η τηλεόραση, κουκουλοφόροι με πολιτικά (αστυνομικοί όπως αποδείχτηκε) έπεσαν πάνω του στο δρόμο, ενώ πήγαινε στο σπίτι του, τον έδειραν, τον κλότσησαν, τον γρονθοκόπησαν και με χειροπέδες τον έβαλαν (τον πέταξαν) σε αυτοκίνητο. Τον πήγαν στην Ασφάλεια, τον έγδυσαν και σε λίγες ώρες τον άφησαν ελεύθερο. Λάθος άνθρωπο έπιασαν!
  Ούτε μια συγγνώμη, η οποία βέβαια δεν έχει καμία αξία, έστω για τα μάτια του κόσμου, δεν ακούστηκε από κανέναν υπεύθυνο.
  Η ουσία είναι ότι το περισταστικό αυτό δείχνει τραγικά και παραστατικά πώς δρα η αστυνομία και τι μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε πολίτη. Απαγωγή, σύλληψη, ξύλο, βασανιστήρια. Η επίθεση που δέχτηκε από κουκουλοφόρους, το ξύλο που του έδωσαν, οι χειροπέδες, ο εξευτελισμός στην Ασφάλεια είναι βασανιστήρια. Κι αυτή η συμπεριφορά, η «δράση», σημειώνεται στην Αθήνα, στην Ελλάδα, που τόσα έχει στην ιστορία της, με νωπές τις μνήμες από τη δικτατορία, από αυταρχισμό, βασανιστήρια, τρομοκρατία των διωκτικών αρχών. Δεν διαφέρουν σε τίποτα οι συλλήψεις τον καιρό της δικτατορίας, μόνο που τότε οι αστυνομικοί δεν είχαν ανάγκη να φορούν κουκούλες.
  Στις αρχές Δεκεμβρίου, δυνάμεις των ΜΑΤ είχαν επιτεθεί σε νέους στα δικαστήρια και είχαν τραυματίσει το γραμματέα της Νεολαίας του Συνασπισμού, Νάσο Ηλιόπουλο, και τον Λ. Καπουτσή. Το προηγούμενο βράδυ ομάδες των ΜΑΤ είχαν επιτεθεί στα γραφεία της ίδιας οργάνωσης στα Εξάρχεια με κραυγές «Ζήτω ο Αδωνις Γεωργιάδης» και «Θα τα κάνουμε λίμπα». Μια διαδηλώτρια κακοποιήθηκε από μοτοσικλετιστή της αστυνομίας και τραυματίστηκε. Κι ακόμα έχουμε περιστατικά με συλλήψεις - προσαγωγές νέων στο δρόμο χωρίς λόγο, περιστατικά που δεν γίνονται όλα γνωστά, έχουμε νταηλίκια αστυνομικών σε νέους που διαμαρτύρονται για τη συμπεριφορά τους.
  Κοινό χαρακτηριστικό στη συμπεριφορά και τις ενέργειες των οργάνων της αστυνομίας, είτε της Αντιτρομοκρατικής είτε των ΜΑΤ είτε μοτοσικλετιστών είτε άλλων και με πολιτικά, είναι η αυθαιρεσία, αυτή που δείχνει πώς αντιλαμβάνεται η αρμόδια για την προστασία του πολίτη υπηρεσία τα δικαιώματα, τα στοιχειώδη δικαιώματα του πολίτη.
  Κατά τ' άλλα δεν έχουν βρεθεί ακόμα ποιοι τραυμάτισαν τους νέους στις αρχές Δεκεμβρίου, ποιοι συμπεριφέρονταν ως παρακρατικοί, ποιοι αυθαιρέτως συλλαμβάνουν και προσάγουν. Ακόμα δεν έχουν βρεθεί ούτε αυτοί που ξυλοκόπησαν το βουλευτή Κ. Χατζηδάκη. Ευλόγως θα αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά κάνει η αστυνομία και πώς φέρεται και συμπεριφέρεται το αρμόδιο υπουργείο. Ξεχνιούνται πολλά, έρχονται νέα περιστατικά, που προστίθενται, και αφήνουν πίσω τα άλλα.
  Η εικόνα μένει και είναι η συστηματική περιστολή των δικαιωμάτων του ατόμου, που είναι η συνέχεια της περιστολής και κατεδάφισης των εργασιακών και ευρύτερα κοινωνικών δικαιωμάτων. Είναι ακόμα η άγρια καταστολή στα συλλαλητήρια, η αστυνομοκρατία στους δρόμους, η ποινικοποίηση διαδηλώσεων. Είναι, με άλλα λόγια, οι συνέπειες των διαφόρων τρομονόμων, που δεν τελειώνουν. 
  Πηγή: Ελευθεροτυπία