Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Πάγκαλος

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης φαίνεται άψογα προσαρμοσμένος, σχεδόν ενστικτωδώς, στην εικόνα ενός πολιτικού που ναι μεν τείνει να θεωρείται πρώτου μεγέθους, άρα και χρεωμένος με την αυστηρότητα που υπαγορεύουν οι ευθύνες του, εντούτοις ταυτόχρονα διατηρεί, ελέω Θεού ή άλλου παράγοντα, το δικαίωμα να «πουλάει τρέλα» κατά βούλησιν.
Αντιφατική θέση, παραλίγο ενδιαφέρουσα, η οποία ενθαρρύνει, σε πείσμα της ανίας που αποπνέει η πολιτικοτηλεοπτική σκηνή του εκσυγχρονισμού, ζωηρά ερωτήματα για τις υπονοούμενες εγγυήσεις που την εξασφαλίζουν. Εξού και κάθε που ο Θόδωρος παλινδρομεί στη χαλαρή ή ωμή διάλεκτο συνοικιακού καφενείου, ο Τύπος αποτυγχάνει να κρύψει τον ενθουσιασμό του.
ΤΟ ερώτημα του κατά πόσον ο αντιπρόεδρος εκτροχιάζεται λόγω ιδιοσυγκρασίας ή αν επιτρέπει στον εαυτό του τα ολισθήματα σε όφελος κάποιου μυστηριώδους υπολογισμού, επιδέχεται πολλών απαντήσεων που δοκιμάζονται εκ περιτροπής ήδη από την εποχή της περίφημης φράσης «Θα γίνουμε Πεκίνο». Σήμερα, μετά απ' την εμπειρία τόσων και τόσων υποαναβαθμίσεων στην πολιτική και κομματική ιεραρχία, ο Θόδωρος δείχνει, επισήμως, πιο νευρικός από ποτέ, ενώ το αχαλίνωτο και προσβλητικό alter ego του παραμένει ατάραχο μέχρι την επόμενη έκρηξη. Μεταξύ μας, όλο το παραπάνω εικονογραφεί, εμβληματικά, τον ίδιο τον διχασμό της κυβερνητικής ομάδας, που είναι υποχρεωμένη να κινείται σε νεοφιλελεύθερο μήκος κύματος ενώ αυτοαποκαλείται σοσιαλιστική.
ΑΛΛΑ μια τέτοια ερμηνεία παραείναι αφηρημένη. Ισως απλώς ο Θόδωρος να χαίρει της ανυποχώρητης στήριξης ισχυρών εξωθεσμικών κύκλων σε βαθμό ασυλίας. Ισως πάλι -τρίτη εκδοχή- να παίζει τον ρόλο εκλαϊκευτικού μεταφραστή και προάγγελου σημασιών ή αποφάσεων που η κυβέρνηση, αν και τις συμμερίζεται, δεν επιτρέπει στα μέλη της να δημοσιοποιήσουν από τον φόβο του πολιτικού κόστους. Τέλος ενδέχεται -τέταρτη εκδοχή- να υποδύεται ο αντιπρόεδρος τον «κακό» ώστε να μοιάζουν οι υπόλοιποι, εξ αντιδιαστολής, συμπαθητικοί και φιλάνθρωποι, όπως και συμβαίνει όντως, ας πούμε με τον πρωθυπουργό, ο οποίος σε σύγκριση με τον υπ' αριθμόν 2, απαυγάζει ως παράδειγμα πολιτισμού και πραότητας.
ΑΣ μην υποτιμάμε μια πέμπτη εκδοχή που, μολονότι εξεζητημένη, δεν αποκλείεται να είναι η πλέον βάσιμη - δηλαδή ότι ο Θόδωρος επιχειρεί και κατορθώνει το ακατόρθωτο: να εκθέτει ατιμωρητί την κυβέρνηση με αντιλαϊκές κορώνες, επιβεβαιώνοντας έτσι προς πάσα κατεύθυνση την πιο επιθετική απ' τις στρατηγικές τής λεγόμενης μεταμοντέρνας πολιτικής, αυτήν που επιδιώκει να ισοπεδώσει όλα τα νοήματα, όλα τα προσχήματα και όλες τις διαφορές. Υποτροπιάζοντας κάθε τρεις και λίγο, είναι σαν να μας λέει ότι τα πάντα επιτρέπονται και ότι, φέρ' ειπείν, αυτό που βλάπτει (εν προκειμένω την εικόνα της κυβέρνησης) κι αυτό που την κολακεύει συναιρούνται στο επίπεδο μιας εντελώς εφήμερης ασυναρτησίας. Το ακατόρθωτο έγινε μόδα. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου