Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Ο νεοέλληνας και η γοητεία του καναπέ.

Ποιοι είμαστε τελικά οι νεοέλληνες; Η Ελληνική κοινωνία, στην πλειοψηφία της, μερικές δεκαετίες τώρα (ο κάθε ένας με τον τρόπο του), έζησε μέσα σε ένα όνειρο καλοπέρασης, σπατάλης, ωχαδελφισμού, ατομικισμού και πολιτιστικής αποχαύνωσης.
Δεν θα αναφερθώ, για αυτονόητους λόγους, στους φτωχούς καταραμένους των άθλιων μισθών και συντάξεων, που αρκετοί συμπολίτες μας έχουν την ατυχία να παίρνουν.
Πολλοί Δημόσιοι Υπάλληλοι των Υπουργείων, της Εφορίας, των Πολεοδομιών, των ΔΕΚΟ, των Δήμων, των Νοσοκομείων κλπ δεν ζούνε μόνο από τον μισθό τους, αλλά και από επί πλέον αμοιβές (μίζες, φακελάκια, πλαστές υπερωρίες, αργομισθίες, υπέρογκους μισθούς, συμμετοχές σε επιτροπές μαϊμού και άλλα ανάλογα τυχερά του επαγγέλματος).
Πολλοί από τους δημοσίους υπαλλήλους ποτέ δεν έζησαν πραγματικά από τον τυπικό μισθό τους, αλλά δημιουργήσανε κομποδέματα ασφαλείας από παράπλευρες δραστηριότητες (π.χ. υπάλληλος της πολεοδομίας σε νησί με καταθέσεις 1,5 εκατομμύριο ευρώ).
Στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών πολλοί κέρδισαν παράνομα πολλά χρήματα. (να είναι τυχαίο ότι στη χώρα μας έχουμε τα περισσότερα σε αναλογία πληθυσμού Τζιπ σε όλη την Ευρώπη;).
Σε τι θίγει αυτούς τους νεόπλουτους με τις μεγάλες καταθέσεις η αφαίρεση από τον μισθό τους ή αργότερα από την σύνταξή τους 400 ή 600 ευρώ;
Θα πρέπει να προσθέσει κανείς και την αγκύλωση του συνδικαλιστικού κινήματος, που από την μία μεριά έχει καταλήξει να είναι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων των συντεχνιών και από την άλλη να εξυπηρετεί κομματικές σκοπιμότητες.
Αλλά και οι ίδιοι οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος υπηρετούν προσωπικές επιδιώξεις όταν π.χ. λαμβάνουν από τα κόμματα εξουσίας τη διαβεβαίωση ότι θα τους κάνουν βουλευτές (και έχουμε αρκετά τέτοια παραδείγματα).
Έπειτα είναι και το γεγονός ότι κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει κάτι. Συμπολίτευση και σύσσωμη η αντιπολίτευση βράζουν στο ζουμί της παρακμής των ιδεολογιών και κατά συνέπεια και των πολιτικών τους.
Δεν θα παραλείψω να προσθέσω και τον ρόλο των ΜΜΕ, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου πλύση εγκεφάλου των εργαζομένων για τον μονόδρομο των μέτρων της κυβέρνησης.
Έτσι έχουμε το περίεργο φαινόμενο να καταδικάζουν όλοι, σε μεγάλα ποσοστά, τα μέτρα και ταυτόχρονα να κινητοποιούνται ελάχιστοι για να αντιδράσουν. Πολλοί πάλι φαίνονται να έχουν δεχθεί τη μοίρα τους και αντιμετωπίζουν την κατάσταση με πεσμένο ηθικό.
Προ ημερών είχα συνομιλία με φίλο που εργάζεται σε Γερμανική Τράπεζα και μου έλεγε ότι σε συζητήσεις στελεχών της τράπεζας εκφράζεται η μεγάλη έκπληξη για τις λίγες και χλιαρές αντιδράσεις των Ελλήνων εργαζομένων. Πιστεύαμε, λένε, πως θα καιγότανε ο τόπος με πολυήμερες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις.
Μήπως οι παραπάνω συλλογισμοί δίνουν μία απάντηση για το παράδοξο αυτό;

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Πορεία στο κενό

Τι έγινε με την σημερινή απεργία και κινητοποίηση; Είναι ευχαριστημένες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες; Πιστεύουν ότι με μία διαδήλωση και μία πορεία το μήνα θα ιδρώσει το αυτί του Γιωργάκη και της κυβέρνησης; Μήπως έχουν εκτιμήσει ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αντέξουν μεγαλύτερες κινητοποιήσεις πράγμα που σημαίνει ότι η κυβέρνηση προχωρά στον εργασιακό μεσαίωνα χωρίς πρακτικά αντίσταση; Μήπως τελικά η πλειοψηφία των εργαζόμενων για διάφορους λόγους, (αίσθημα συνενοχής, πλύση εγκεφάλου από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, έλειψη εναλλακτικής πρότασης, απογοήτευση από την αναξιοπιστία όλου του πολιτικού κόσμου, συνδικαλιστική ηγεσία με "υπαλλήλους" της κυβέρνησης, βόλεμα μέσα από τις αμαρτίες του παρελθόντος) δεν είναι διατεθιμένη να αγωνιστεί για να μην περάσουν τα μέτρα; Μήπως τελικά τα μέτρα μας αξίζουν;

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ, ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

* Για την αξιοπρέπειά μας.
* Επειδή είμαστε ελεύθεροι και θέλουν να μας ξανακάνουν σκλάβους.
* Για την τιμή των γερόντων μας -αυτών που έχτισαν αυτή τη χώρα απ' τον Πόλεμο κι ύστερα- και για το μέλλον των παιδιών μας.
* Απεργούμε!
* Επειδή μας έκλεψαν.
* Και διότι συνεχίζουν να μας κλέβουν.
* Και επειδή θα συνεχίσουν να μας κλέβουν.
* Επειδή πήγαν να μας φορτώσουν την ενοχή κι επειδή μας διέσυραν διεθνώς.
* Επειδή με το Μνημόνιο εγκαθίδρυσαν τη Δικτατορία των Τραπεζιτών και του Διεθνούς Κεφαλαίου, επειδή με το Μνημόνιο έθεσαν τη χώρα υπό την Κατοχή ξένου Διευθυντηρίου, επειδή με το Μνημόνιο υποθήκευσαν την περιουσία της χώρας κι επειδή πλέον η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο, απεργούμε!
* Απεργούμε
* Διότι χθες έσφαξαν τις συντάξεις, σήμερα σφάζουν και παγώνουν τους μισθούς, αύριο θα μας ζητήσουν κι άλλες (ανθρωπο)θυσίες.
* Απεργούμε, διότι έχουν κάνει κοινωνικό πραξικόπημα.
* Επειδή καταστρέφουν τη μητρότητα, επειδή στερούν από τους νέους και τις νέες την προοπτική της προκοπής και της δημιουργίας οικογένειας.
* Επειδή δεν δίνουν δίφραγκο για την Παιδεία του λαού και την Υγεία. Απεργούμε.
* Επειδή κόβουν τα φτερά της χώρας και την οδηγούν στην υπανάπτυξη και την υποτέλεια κι επειδή μας είπαν ψέματα. Απεργούμε.
* Επειδή συνεχίζουν να μας λένε ψέματα, επειδή θα συνεχίσουν να μας εξαπατούν, επειδή η διαφθορά, η σπατάλη και η διαπλοκή εξακολουθούν να θεριεύουν.
* Για όλα αυτά, και τόσα άλλα, που ο καθένας μας ως πρόσωπο κι όλοι μαζί ως τάξεις έχουμε υποστεί απ' αυτά τα ανδρείκελα των πλουσίων και Δυνατών, απεργούμε.
* ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!
Για να πάρουμε τη ζωή μας πίσω...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Μύθος η ως τώρα σύνταξη στα 60!

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Τινάζουν στον αέρα τα στοιχεία του ΟΟΣΑ το παραμύθι, όπως αποδεικνύεται, που έχει γίνει πιστευτό όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην ίδια τη χώρα μας: ότι δήθεν οι Ελληνες βγαίνουν στη σύνταξη πολύ νωρίς και γι’ αυτό έχουν περιέλθει σε δύσκολη θέση τα ασφαλιστικά ταμεία, βουλιάζοντας μάλιστα ολόκληρο το κράτος. Πόσα και πόσα δημαγωγικά δημοσιεύματα δεν είδαμε στον γερμανικό Τύπο τους τελευταίους μήνες, όπου διάφοροι Γερμαναράδες δήλωναν οργισμένοι ότι δεν πρέπει να δοθεί ούτε ένα ευρώ δάνειο στην Ελλάδα, προβάλλοντας το επιχείρημα «γιατί να δουλεύουν οι Γερμανοί ως τα 65 τους χρόνια και να ταΐζουν τους Ελληνες που κάθονται βγαίνοντας στη σύνταξη από τα 58».
Ε, λοιπόν, απολύτως τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα! Δεν το ισχυριζόμαστε εμείς, αλλά ο ΟΟΣΑ, ο οποίος και το αποδεικνύει με αδιάσειστα στατιστικά στοιχεία.
Επιφανειακά, κοιτάζοντας την πρώτη στήλη των στοιχείων που παρουσιάζει ποια είναι η βάσει του νόμου κατώτατη ηλικία συνταξιοδότησης για πλήρη σύνταξη (δηλαδή με ένσημα 35 χρόνων δουλειάς στην περίπτωση της Ελλάδας μέχρι τώρα), μπορεί κανείς να νομίσει ότι οι ανθελληνικές κατηγορίες των Γερμανών ευσταθούν.
Οντως, αυτή η ηλικία (εννοείται πριν από τη λαίλαπα Παπανδρέου - Λοβέρδου) είναι τα 58 χρόνια για την Ελλάδα, τα 60 για τη Γαλλία και τα 65 για τη Γερμανία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Αυστρία κ.λπ.
Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ όμως έχουν και μια δεύτερη στήλη εξαιρετικής σημασίας: πότε ακριβώς βγαίνουν στην πραγματικότητα στη σύνταξη οι κάτοικοι της καθεμιάς από τις παραπάνω χώρες, ανεξαρτήτως της ηλικίας που ορίζει ο νόμος.
Εδώ αρχίζουν οι εκπλήξεις και η «τακτοποιημένη» σειρά (Ελλάδα 58, Γαλλία 60 και όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι 65) αρχίζει να υφίσταται απροσδόκητες ανακατατάξεις.
Οι Γάλλοι είναι όντως οι ευτυχέστεροι: 60 ορίζει ο νόμος, στα 58,7 βγαίνουν στην πραγματικότητα στη σύνταξη κατά μέσο όρο. Μακάριοι.
Οι Αυστριακοί είναι οι μεγαλύτεροι «απατεώνες». Μπορεί ο νόμος να ορίζει στα 65 και θεωρητικά να είναι και σκληρός, αλλά αυτοί κατά μέσο όρο την «κοπανάνε» και βγαίνουν στη σύνταξη στα... 58,9 χρόνια! Αρχοντες οι Αυστριακοί, οι... «Γάλλοι των επαρχιών του Ράιχ»!
Η «αθάνατη Μεσόγειος» το κάνει πάλι το θαύμα της: στα 65 υποτίθεται ότι βγαίνουν στη σύνταξη οι Ιταλοί, στην πράξη όμως βγαίνουν μόλις στα 60,8. Εκεί κοντά βρίσκονται και οι Ισπανοί: τυπικά στα 65, στην πράξη όμως στα 61,4 χρόνια τους βρίσκονται ήδη στη σύνταξη.
Εντάξει, οι Γερμανοί δεν επιδεικνύουν μεσογειακή συμπεριφορά, αλλά μη νομίσει κανείς ότι απέχουν και πολύ από αυτήν, παρά τον θόρυβο που κάνουν για τους άλλους: μπορεί να λέει ο νόμος 65, αλλά στην πράξη οι Γερμανοί συνταξιοδοτούνται κατά μέσο όρο στα 62,1 χρόνια τους, όπως μας πληροφορεί ο ΟΟΣΑ έχοντας επεξεργαστεί τα στατιστικά στοιχεία της πραγματικής εξόδου τους από την εργασία.
Σαφώς μικρότερη απόκλιση μεταξύ νόμιμου και πραγματικού ορίου στην ηλικία συνταξιοδότησης παρατηρείται στη Βρετανία: αντί για τα 65 βγαίνουν στα 63,2.
Συνολικά πάντως βλέπουμε ότι, λίγο - πολύ, σε όλα ανεξαιρέτως τα παραδείγματα ο πληθυσμός βγαίνει στη σύνταξη από 1,8 έως και... 6,1 (!) χρόνια νωρίτερα από τα 65 που είναι το υποτιθέμενο όριο.
Μοναδική εξαίρεση -ποιος άλλος;- οι... ταλαίπωροι Ελληνες! Με όριο το σούπερ - χαμηλό των 58 χρόνων, βγαίνουν στη σύνταξη κατά μέσο όρο στα... 62,4 χρόνια!!! Οχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους. Οι Ελληνες βγαίνουν στη σύνταξη 4,4 χρόνια... αργότερα (!) από το νόμιμο όριο.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι Ελληνες βγαίνουν ήδη στη σύνταξη, έστω και οριακά, αργότερα από τους... Γερμανούς!!! Στα 62,4 εμείς, στα 62,1 χρόνια οι Γερμανοί!
Τι πλήγμα ήταν αυτό του ΟΟΣΑ εναντίον του Βερολίνου; Πώς θα ζήσουν τώρα οι υπήκοοι του Ράιχ χωρίς τον μύθο των «τεμπέληδων» Ελλήνων που βγαίνουν στη σύνταξη από... παιδιά και τρώνε τα λεφτά των Γερμανών; Ολεθρος!
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

«Πωλείται η Ελλάς»

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Διεθνής διασυρμός. Η Ελλάδα λοιδορείται με πρωτοφανή τρόπο από τους ξένους «εταίρους» και «συμμάχους». Μετά τους Γερμανούς πολιτικούς του κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού, που είχαν ζητήσει δημοσίως να πουλήσει η Ελλάδα κάνα δυο νησιά της για να ξεχρεώσει και τον γερμανικό Τύπο που μας χλεύαζε καλώντας μας να εκχωρήσουμε μέχρι και τον... Παρθενώνα, στο χορό μπήκαν αυτή την εβδομάδα και αμερικανικές και βρετανικές εφημερίδες. Οι μεν μας προτείνουν να νοικιάσουμε ελληνικά εδάφη σε ξένους, οι δε «αποκαλύπτουν» ότι έχει δήθεν αρχίσει η διαδικασία εκποίησης και ελληνικά νησιά έχουν ήδη βγει στο σφυρί!
Πιο επιθετικοί οι Αγγλοι. «Μια θέση στον ήλιο: η Ελλάδα βγάζει προς πώληση τα νησιά της για να σώσει την οικονομία» ανέφερε ο δηλητηριώδης τίτλος στην πρώτη σελίδα του «Γκάρντιαν». Μιας εφημερίδας της Βρετανίας, που είναι υποτίθεται και σοσιαλιστική - δηλαδή ιδεολογικά συγγενής προς τον Ελληνα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου (άλλο θέμα βεβαίως πόσο «σοσιαλιστική» είναι η ακραία αντεργατική πολιτική του τελευταίου).
Στάζει φαρμάκι το «ρεπορτάζ» της εφημερίδας: «Γερμανοί πολιτικοί κάλεσαν την Ελλάδα να αρχίσει να πουλάει νησιά, ιστορικά κτίρια και έργα τέχνης. Τώρα φαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση έλαβε υπόψη της τις απαιτήσεις τους» γράφει σαρκαστικά και με κάθε σοβαροφάνεια. «Η Ελλάδα ετοιμάζεται τώρα να πουλήσει ή να προσφέρει για μακροχρόνια μίσθωση μερικά από τα 6.000 ηλιόλουστα νησιά της σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεπληρώσει τα βουνά από χρέη της» προσθέτει, ξεκινώντας από κάποια προσπάθεια πώλησης κρατικής γης στη Μύκονο.
Προηγήθηκαν οι Αμερικανοί. Οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» δημοσίευσαν την Τρίτη άρθρο Γερμανού καθηγητή Γεωπολιτικής που διδάσκει στο Παρίσι, ο οποίος πρότεινε να αρχίσει η Ελλάδα να εκχωρεί τμήματα του εδάφους της σε ξένους έναντι ενοικίου. «Αριστο τρόπο» μείωσης του δημόσιου χρέους χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος της αμερικανικής εφημερίδας «την ιδέα μιας οικονομικής δουλείας (!) επί ελληνικού εδάφους», προβάλλοντας ως υποδείγματα τη... Διώρυγα του Παναμά, το Γκουαντάναμο και το Χονγκ Κονγκ!
Το πολιτικό θράσος όλων αυτών δεν είναι, δυστυχώς, ανεξήγητο. Τι διεθνές κύρος να έχει μια χώρα που υπήχθη οικειοθελώς σε καθεστώς υποτέλειας προς το ΔΝΤ; Ποιος να τη σεβαστεί και γιατί; Πόσω μάλλον όταν έχει υπογράψει αυτούς τους εφιαλτικούς όρους που έχει υπογράψει η κυβέρνηση Παπανδρέου στο αποτρόπαιο Μνημόνιο με το ΔΝΤ, το οποίο αποτελεί... μνημόσυνο για την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας. Φρίκη αισθάνεται όποιος διαβάζει όσα ανακαλύπτουν στο Μνημόνιο καθηγητές πανεπιστημίου.
Εφιαλτικός ο όρος της «Γνωμοδότησης» του Μνημονίου που καθορίζει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα μετά την υπαγωγή της στο καθεστώς του ΔΝΤ: «Ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας... σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν δεν πληρώσουμε κάποια δόση του δανείου, όχι μόνο το ΔΝΤ ή η ΕΕ συνολικά, αλλά οποιαδήποτε μεμονωμένη χώρα που μας έχει δανείσει αποκτά το νομικό δικαίωμα να... κατασχέσει ακόμη και το κτίριο της ελληνικής Βουλής - για να μην πούμε ακόμη και τον Παρθενώνα!!!
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν τι ακριβώς ψήφισαν, όταν ενέκριναν το Μνημόνιο; Και δεν επαναστάτησε η όποια συνείδηση τους έχει απομείνει; Θεώρησαν δηλαδή ότι το να συνδέσουν επισήμως και για πάντα το όνομά τους με μια τέτοια επαίσχυντη διάταξη νομικής εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και του εδάφους της πατρίδας μας στους ξένους, είναι σύμφωνο με τηνθεμελιώδη διακήρυξη του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου «Η Ελλάδα στους Ελληνες»; Αν είχε υπογράψει τέτοιο όρο η Δεξιά, θα την είχαν στήσει στον τοίχο από πολιτική σκοπιά - και δικαίως. Οι ίδιοι όμως γιατί υπέγραψαν;
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Ο Καιρός

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.
Για όσους δεν έχουν τη σχετική γνώση και για όσους δεν έχουν την απαιτούμενη μνήμη, τα συνταξιοδοτικά και λοιπά ταμεία, από τα οποία εξαρτώνταν και εξαρτώνται η υγεία και το μέλλον των εργαζομένων στα δύσκολα χρόνια, βρίσκονται σε δεινή θέση όχι τόσο εξαιτίας των υψηλών παροχών τους και των σκανδαλωδών ξοδεμάτων σε παχυλές συντάξεις και ανεξέλεγκτα ιατροφαρμακευτικά έξοδα.
Τα ταμεία βρίσκονται σε τραγική θέση κυρίως εξαιτίας της κλοπής των χρημάτων τους από τις κυβερνήσεις διαχρονικά και μέχρι τη δεκαετία του 1980, οπότε και οι εισφορές εκατομμυρίων επί εκατομμύρια εργαζομένων συσσωρεύονταν στην Τράπεζα της Ελλάδος, άτοκα υποχρεωτικώς, και χρησιμοποιούνταν για να βουλώνονται οι τρύπες της κομματικής κακοδιαχείρισης και της απατεωνιάς.
Τρισεκατομμύρια δραχμών ασφαλισμένων και εργοδοτών παρέμειναν έτσι στάσιμα, ανεκμετάλλευτα, πληθωρισμικά για δεκαετίες, ενώ μπορούσαν να αποδίδουν αξιοπρεπείς συντάξεις και περιθάλψεις, και ταυτόχρονα να είναι επενδυτικοί πυρήνες για έργα στη χώρα.
Ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι γι' αυτό το σκάνδαλο και για την απαξίωση της τεράστιας περιουσίας των ταμείων; Τα μεγάλα κόμματα που κυβερνούσαν. Ποιοι είναι αυτοί, που σκίζουν τα ρούχα τους για το ασφαλιστικό σύστημα, ρίχνοντας το ανάθεμα στα ίδια τα ταμεία; Τα μεγάλα κόμματα!
Οταν αυτά τα κόμματα εδέησαν να απελευθερώσουν τα ταμεία από την αιχμαλωσία τους και τους έδωσαν το δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης, άρχισε η επόμενη φάση κρατικής αιχμαλωσίας και αρπαγής: η υποχρεωτική δέσμευση του 77% της περιουσίας των ταμείων σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου. Οχι επειδή το έπιασε ο πόνος το κράτος μη και χαθούν σε αεριτζίδικες επενδύσεις τα λεφτά, όπως διατείνεται. Αλλά γιατί τα ομόλογα δεν είναι τίποτε άλλο από τον υποχρεωτικό δανεισμό των χρημάτων των ταμείων στο κράτος.
Τι τα 'χει κάνει το κράτος τα λεφτά των ταμείων; Αυτό το ίδιο κράτος, που αυτά τα λεφτά τα δανείζει χαμηλότοκα εδώ και χρόνια σε επιχειρήσεις για επενδύσεις, χωρίς να τα ελέγχει (δικά του είναι;), με αποτέλεσμα να κλέβονται από αεριτζήδες δήθεν επιχειρηματίες;
Τι έχει κάνει το δικομματικό (κατ' ευφημισμόν, γιατί διαφορά στα δύο κόμματα δεν υπάρχει) αυτό κράτος με τον εαυτό του, τις επιχειρήσεις του δηλαδή, που χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους στα ταμεία και έχουν καταχρεώσει το ΙΚΑ;
Τι έχει κάνει εμπράκτως εναντίον της εκτεταμένης εισφοροδιαφυγής, την οποία παρακολουθεί σαν απλός θεατής; Τίποτε. Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κλαψουρίζει ότι φταίει το ασφαλιστικό σύστημα, που χρειάζεται αλλαγή, για να το διαχειριστεί το ίδιο κρατικό σύστημα, που σκαρφίστηκε να δίνει τόκο κάτω από τον πληθωρισμό τη δεκαετία του '80 και που εφηύρε τα δομημένα ομόλογα -πριν από λίγα χρόνια με τον ίδιο, όπως πάντα, στόχο: την αφαίμαξη του εργασιακού κόπου των πολιτών ως εύκολου πόρου, αφού αυτό το αθεράπευτα αντιπαραγωγικό, κομματοκρατούμενο, ρουσφετολογικό, απατεωνίστικο στη νοοτροπία και τεμπελοτρεφόμενο σύστημα ευημερεί, κρατώντας ομήρους το ένα τρίτο του πληθυσμού, καθιστώντας τους συμμέτοχους και συνένοχους στη διαφθορά του.
ΥΓ Για να ξεσηκώσεις σ' έναν αγώνα χρειάζεσαι ψυχή. Για να τον κερδίσεις, όμως, χρειάζεσαι μυαλό. Τα πολλά τελευταία χρόνια στη χώρα λείπει το πρώτο, αλλά όπου δεν λείπει, λείπει το δεύτερο! Οι κινητοποιήσεις του ΚΚΕ που ματαίωσαν τα δρομολόγια των Ferry Boat της γραμμής είναι τρανή απόδειξη.
Ποιος είναι ο στόχος μιας κινητοποίησης; Να βλαφτεί ο αντίπαλος. Ποιος είναι ο αντίπαλος στη συγκεκριμένη περίπτωση; Οι πλοιοκτήτες. Ποιος βλάφτηκε από τη ματαίωση των δρομολογίων; Μόνο οι ταξιδιώτες! Πώς έγινε αυτό; Οι ιδιοκτήτες επιδοτούνται σε μεγάλο ποσοστό για τα δρομολόγια και για το ποσοστό της ζημιάς τους από τη ματαίωση θα αποζημιωθούν από το κράτος. Δηλαδή, θα πληρώσουμε εμείς!
Οι -λίγες- μαχόμενες δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν μείνει σε πρακτικές της δεκαετίας του '30 και του '70. Που κέρδιζαν με το ντόρο. Αμα θες να πονέσεις τον πλοιοκτήτη μπλόκαρέ του το γιοτ, που πάει βόλτα. Την έδρα της επιχείρησης, απ' όπου διοικεί. Κίνησε απεργία στο μαγαζί του. Πλήξε τις συνεργασίες του. Την τροφοδοσία του.
Οι εύκολες λύσεις είναι άλλη μια αρπακόλλα στην πλάτη του λαού.
Ωστε ενδιαφέρεται για τα ταμεία το κρατικό μόρφωμα; Εννέα μήνες τώρα δεν έχει βρει νέο διοικητή για το μεγαλύτερο ταμείο της χώρας, το ΙΚΑ, το οποίο βρίσκεται σε πλήρη διάλυση, αφού η διοίκηση δεν συνεδριάζει ελλείψει απαρτίας!
Απ' όλη αυτή την μπόχα αναδύεται κλαψιάρικη και τάχα εξοργισμένη η φωνή του υπουργού Εργασίας, ο οποίος προσπαθεί να σώσει τα ταμεία καταργώντας τους συνταξιούχους. Οχι επειδή το θέλει. Για τη φουκαριάρα την τρόικα.
Τα ταμεία δεν είναι άγια. Μια αντικειμενική έρευνα από δικαστές θα έστελνε πολλές διοικήσεις του παρελθόντος στο εδώλιο. Τα ταμεία, όμως, βρίσκουν και τα κάνουν. Και δεν είναι αμέτοχο -ίσα ίσα- το κράτος για τις σκανδαλώδεις συντάξεις συνδικαλιστών, διευθυντών, διοικητών, αλλά και τις κάθε είδους χαριστικές προς όφελος της κομματικής πελατείας.
Δεν είναι εκεί το πολύ ζουμί. Είναι στη σκανδαλώδη αφαίμαξη που προαναφέραμε αλλά και σε κάτι ακόμα πιο σοβαρό:
Γενική απεργία και διαδηλώσεις ξέσπασαν στη Γαλλία για τη μεταρρύθμιση, επί τα χείρω, του Ασφαλιστικού, ενώ στη Γερμανία και τη Βρετανία αυξάνονται μέχρι τα 68 τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση. Και έπεται συνέχεια.
Οπως βλέπει και ο πιο αφελής, ο ευρωπαϊκός Χρυσούς Αιών 1960-2010 κατεδαφίζεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα εργασίας και ασφάλισης. Είναι η εποχή της μεγάλης αντεπίθεσης πολύ αιμοδιψών κεφαλαιούχων υπό τη σκέπη των πιο υποταγμένων -για να μην πούμε συνεργατών- κυβερνήσεων, γραφειοκρατών, συνδικάτων. Ολου του εσμού, δηλαδή, που εδώ και 50 χρόνια έχει γίνει, από υπηρέτης του δημόσιου συμφέροντος, καθεστώς.
Το χειρότερο: Με τους ευρωπαίους πολίτες να σφυρίζουν αδιάφορα. Μέχρι να πέσει ο λύκος για τα καλά στο κοπάδι.
Υπό πολύ αδιευκρίνιστες συνθήκες ένα δέμα-βόμβα σκότωσε τον υπασπιστή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη (αλλά όχι του αστυνομικού) δίπλα από το γραφείο του κ. Χρυσοχοΐδη, μέσα στο υπουργείο.
Αδιευκρίνιστες, γιατί το ρεπορτάζ δεν έχει καταφέρει να μας πει με βεβαιότητα τι άνοιγε ο άτυχος υπασπιστής. Υπηρεσιακή αλληλογραφία ή ατομική του νεόνυμφου υπουργού;
Η στήλη είναι οπαδός των ανθρώπινων σχέσεων. Ετσι, οι κραυγές για το αφύλακτο του υπουργείου και για την ανάγκη δρακόντειων μέτρων μπορεί να ακούγονται λογικές, αλλά ακόμα επικρατεί η ανθρωπιά της άνεσης και της χαλαρότητας στη χώρα.
Το υπουργείο είναι αφύλακτο όπως και όλη η χώρα. Και πλήρωσε το τίμημα. Μήπως τώρα καταλαβαίνει τι σημαίνει και για τον πολίτη να είναι αφύλακτος; Δεν χρειάζεται ντε και καλά γερμανός αστυνομικός. Μπορεί να είναι και Ελληνας. Που απλώς συμπονά τους συγκατοίκους του. Υπάρχει τέτοια κουλτούρα;
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Η πολιτική ηθικολογία είναι συνώνυμο της κενολογίας

Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/06/2010
Πώς θα χαρακτηρίζατε, με δυο λόγια, την κατάσταση που ζούμε το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα.
Εντελώς επιγραμματικά, θα έλεγα ότι συνιστά μια μετάβαση στον άγριο, αρχετυπικό, δίχως όρια και περιορισμούς καπιταλισμό. Προφανώς και πριν καπιταλισμό είχαμε. Ωστόσο μια ιδιότυπη ιστορική συγκυρία είχε καταστήσει δυνατή την αναστολή ή άμβλυνση ορισμένων χαρακτηριστικών του. Έτσι στην Ελλάδα η διαδικασία της μισθωτοποίησης, της ευθείας δηλαδή υπαγωγής των δυνάμεων της εργασίας στο κεφάλαιο, υπήρξε εξαιρετικά αργόσυρτη. Το μεγαλύτερο ποσοστό του εργατικού δυναμικού ήταν αυτοαπασχολούμενοι στο πλαίσιο οικογενειακών επιχειρήσεων είτε στην ύπαιθρο είτε στη δευτερογενή παραγωγή είτε στις υπηρεσίες. Μέχρι πρόσφατα ήταν μια χώρα καπιταλιστική βέβαια, η οποία ωστόσο δεν στηριζόταν, παρά μόνο δευτερευόντως στη μισθωτή εργασία. Και καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι των μισθωτών είναι δημόσιοι υπάλληλοι, μόνο το ένα τέταρτο του πληθυσμού, ίσως λίγο παραπάνω, εμφανίζονταν ως μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και στη Γερμανία το ποσοστό αυτό αγγίζει το 80-90%, οι οποίοι κυριαρχούν σε αναπτυγμένες χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ.
Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά σχηματικά αυτό οφείλεται στην ιστορική επιβίωση της μικρής οικογενειακής επιχείρησης, η οποία ενισχύθηκε από το πλέγμα παλιννόστηση-μετανάστευση στην ύπαιθρο (και στη συνέχεια από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις) και στην πόλη, την ίδια στιγμή που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν αναπτύχθηκε στη βάση της μεγάλης βιομηχανίας. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για ένα ιδιότυπο σύστημα κοινωνικής εργασίας. Εκείνο που διαλύεται σήμερα είναι η μικρή αγροτική επιχείρηση, η οποία εδώ και χρόνια έχει αρχίσει να εξασθενεί, αλλά και όλες οι μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις στις υπηρεσίες (τουρισμός κ.λπ.), στο εμπόριο και στη μικρή επιτηδευματική παραγωγή.

Ποιες νομίζετε ότι θα είναι οι συνέπειες;
Πρώτα απ’ όλα, ξαφνικά η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα άμεσο πρόβλημα βίαιης προλεταριοποίησης. Δεν παίρνει βέβαια τη μορφή που είχε πάρει στην Αγγλία του 18ου αιώνα, οπότε εν μιά νυκτί οι κοινοτικές εκτάσεις περιφράχτηκαν αναγκάζοντας τους χωρικούς να πάνε στην πόλη και να στοιβαχτούν στα υπόγεια που περιγράφει ο Ένγκελς. Ωστόσο, υπάρχει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων οι οποίοι πλέον θα είναι σε άμεση αναζήτηση εργασίας. Αν σκεφτούμε και τις αλλαγές στη δημόσια απασχόληση, η οποία μέχρι τώρα, καλώς ή κακώς, απασχολούσε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του εργατικού δυναμικού, βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα μιας θεαματικής αύξησης του ποσοστού του πληθυσμού που πρέπει να επιβιώσει με ό,τι δουλειά βρει, του ποδαριού ή μη, βορά μιας ανελέητης αγοράς εργασίας, χωρίς θεσμικές κατοχυρώσεις και κανόνες, και χωρίς να μπορεί να προστρέξει στη στοιχειώδη ασφάλεια της οικογένειας.
Όλα αυτά συνιστούν τομή, που είναι άδηλο πού θα καταλήξει. Και είναι άδηλο, γιατί οι αλλαγές δεν γίνονται βαθμιαία, όπως στη Δυτική Ευρώπη, αλλά πολύ βίαια: ουσιαστικά, μέσα σε πέντε-δέκα χρόνια απειλείται να αλλάξει τελείως μορφή το πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας, με άγνωστες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες, και κυρίως όσον αφορά τον τρόπο που θα αντιδράσουν οι ευρύτατες μάζες στη διαφαινόμενη υποβάθμιση, μιζέρια και καταστροφή.
Το τέλος της κοινωνικής συναίνεσης της Μεταπολίτευσης

Και οι συνέπειες στο πολιτικό επίπεδο; Γράψατε, πριν λίγες εβδομάδες στο «Βήμα» για το τέλος της μεταπολίτευσης.
Στο πολιτικό επίπεδο δεν είναι καθόλου βέβαιο, με βάση και τις παγκόσμιες εμπειρίες, ότι οι μάζες αυτές θα κινηθούν προς τα αριστερά. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου και, κυρίως, η συρρίκνωση των προοπτικών, να δημιουργήσει ένα λούμπεν δεξιό στοιχείο, το οποίο θα στηρίξει οποιεσδήποτε αβανταδόρικες, δημοκοπικές και δημεγερτικές λύσεις του προταθούν. Από την άλλη μεριά, είναι επίσης πιθανόν να οδηγηθούμε σε βίαιης μορφές αντιπαράθεσης με το κατεστημένο: αύξηση της εγκληματικότητας, των εγκλημάτων κατά της ατομικής ιδιοκτησίας και περιουσίας, αύξηση της κοινωνικής αρρυθμίας και ανομίας. Όλα αυτά θα μπορούσαν να οδηγήσουν την Ελλάδα σε πρωτόγνωρες κοινωνικές συγκρούσεις.
Αντί να μιλήσουμε για τέλος της μεταπολίτευσης --όπως ξέρεις, τους τίτλους τούς βάζουν συνήθως οι εφημερίδες-- θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το τέλος μιας στοιχειώδους κοινωνικής συναίνεσης, η οποία υπήρχε στην Ελλάδα μετά το 1974. Αυτό που συμβαίνει σήμερα βίαια στην Ελλάδα συνιστά μια αναγκαστική σύγκλιση στα τυπικά καπιταλιστικά πρότυπα κοινωνικών σχέσεων. Αυτό ακριβώς υπήρξε εξάλλου το όραμα του λεγόμενου εκσυγχρονισμού. Η σημερινή όμως σύγκλιση προς τα ευρωπαϊκά πρότυπα δεν συντελείται μέσα από ένα ισορροπημένο σύστημα πολιτικών παρεμβάσεων αλλά μέσα από τους αδυσώπητους μηχανισμούς που επιβάλλονται βίαια από το παγκόσμιο σύστημα. Το κατά πόσον το αποτέλεσμα μπορεί να είναι διαλυτικό για την ελληνική κοινωνία δεν τίθεται καν ως ερώτημα: πιστεύω ότι εδώ ακριβώς έγκειται το μείζον πρόβλημα και το μείζον αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα αυτή τη στιγμή.
Ωστόσο ο εκσυγχρονισμός υπήρξε και σύνθημα και πολιτικό σχέδιο, έτσι δεν είναι;
Ήταν μια λέξη, μια σχεδόν μαγική λέξη: άμεση προσαρμογή --οικονομική, πολιτική, κοινωνική-- της χώρας στα κυρίαρχα παγκόσμια πρότυπα, ανεξάρτητα από συνέπειες. Όμως ακόμα και αν εμφανίζεται ως μονόδρομος το εκσυγχρονιστικό πρόταγμα πάσχει επιστημολογικά και αξιακά. Θεωρεί δεδομένο ότι η ταύτιση μεγέθυνσης και προόδου δεν επιτρέπεται να αμφισβητείται και ότι η μεγέθυνση δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τους ανταγωνιστικούς κανόνες και τα κριτήρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Και με τα αξιώματα αυτά περιορίζονται ασφυκτικά οι δυνατότητες του κράτους να παίξει τον αυτόνομο παρεμβατικό του ρόλο.
Ασφαλώς, το ζήτημα δεν είναι ελληνικό. Το αίτημα του άνευ όρων εκσυγχρονισμού το ασπάστηκε πρώτη η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, από τον Μιτεράν μέχρι τον Σρέντερ, με κύριο εκπρόσωπο τον Τόνυ Μπλερ, που δέχτηκε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να παίξουμε χωρίς κανένα περιορισμό το αγοραίο ανταγωνιστικό παιχνίδι. Τούτου δοθέντος μύρια έπονται. Έπεται, λ.χ. η πλήρης απελευθέρωση των ιδιωτικών συναλλαγών και κεφαλαίων. Έπεται η τάση συρρίκνωσης όλων των εργατικών κατακτήσεων και η απελευθέρωση των αγορών εργασίας. Έπεται επίσης η αδυναμία των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων να «προστατεύσουν» οτιδήποτε εθνικό, από την οικονομία μέχρι την αστική τάξη.
Είναι αστείο, βέβαια, να μιλήσουμε για «προδοσία» της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν είναι «αποστάτες», όπως ο Κάουτσκι, κατά την περίφημη πολεμική του Λένιν. Η διαφορά είναι ότι οι σοσιαλδημοκράτες εκείνης της εποχής επιδίωκαν μια βαθμιαία και τμηματική πορεία των χωρών προς τον σοσιαλισμό. Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά, ίσως πολύ χειρότερα: μαζί με τον εγγενή παρεμβατικό κρατισμό του ο σοσιαλισμός εγκαταλείπει τη μετασχηματιστική του δύναμη. Μαζί με το νερό πετάγεται και το μωρό.

Η Αριστερά μετά το ’89: χωρίς εναλλακτική λύση

Και όσον αφορά την Αριστερά;
Οι ελπίδες της ευρωπαϊκής Αριστεράς ότι θα μπορούσε να προχωρήσει από κοινού με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κατέρρευσαν ταυτόχρονα με την πλήρη στροφή της σοσιαλδημοκρατίας προς τα εκσυγχρονιστικά πρότυπα. Ταυτόχρονα, η Αριστερά στάθηκε ανίκανη να προτείνει μια εναλλακτική λύση και να αξιοποιήσει υπέρ αυτής ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης της σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάτων που είχαν μείζονες επιφυλάξεις για την κατεύθυνση που έπαιρναν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Η μάχη αυτή χάθηκε πολύ γρήγορα.
Η Αριστερά στην Ευρώπη μετά το 1989 δεν μπόρεσε να προτείνει μια νέα εναλλακτική λύση. Για μένα αυτός είναι ο βασικός λόγος της καθήλωσής της. Διαμαρτύρεται με επιτυχία, αναλύει επίσης με επιτυχία --σε ό,τι αφορά την αναλυτική του διεισδυτικότητα, ο αριστερογενής λόγος είναι ακόμα ακατανίκητος-- αλλά στο ζήτημα της πειθούς, στο ερώτημα τι μπορούμε να κάνουμε, η αριστερά παραμένει στρατηγικά αναποτελεσματική. Η διαμαρτυρία είναι αναγκαία, αλλά όχι και επαρκής, αν δεν δημιουργούνται πολιτικά ρεύματα που προτείνουν και υλοποιούν εναλλακτικές λύσεις.

Το ζήτημα, βέβαια, της υποχώρησης του πολιτικού, δεν αφορά μόνο την Αριστερά, είναι γενικότερο, νομίζω…
Υπάρχει μια θεμελιώδης αντίφαση. Στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου κόσμου, οι μεγάλες οικονομικές αποφάσεις, οι μεγάλες αποφάσεις που ορίζουν τι είναι βιώσιμο, ανταγωνιστικό, αναπτυξιακό, δεν λαμβάνονται σε επίπεδο εθνικό. Λαμβάνονται είτε από το μεγάλο κεφάλαιο, είτε από τους ταγούς της ιδιόκτητης γνώσης, πληροφορίας, επιστήμης, τεχνολογίας. Η λειτουργία αυτών των αποφάσεων, οι οποίες είναι βαθύτατα πολιτικές αλλά παίρνονται εκτός των πολιτικών συστημάτων, είναι καταλυτική. Και έτσι όταν συγκρουστούν οι μικρές κατά τόπους πολιτικές εξουσίες (καθηλωμένες ως προς τη δημοκρατική τους νομιμοποίηση στο πλαίσιο μιας επικράτειας), με το νομαδικό και υπερεπικρατειακό παγκόσμιο κεφάλαιο, οι πρώτες είναι απολύτως ανίσχυρες: το παιχνίδι παίζεται στο γήπεδο του αντιπάλου.
Το σημερινό κεφάλαιο, ας το αποκαλέσουμε νομαδικό, λειτουργεί σε πλήρη αυτονομία από οποιαδήποτε πολιτική εξουσία, δεν έχει κανένα λόγο να συνδεθεί με μια συγκεκριμένη κοινωνία, να ενδιαφέρεται για την αναπαραγωγή της συνοχής της.
Η αγορά δεν έχει πια ανάγκη τα κράτη

Ήθελα να σας ρωτήσω ωστόσο: Αυτή η κινητικότητα του κεφαλαίου, ειδικά σε κάποιες μορφές του, δεν υπήρχε και παλαιότερα;
Τα κεφάλαια ποτέ δεν είχαν πατρίδα. Για πρώτη φορά όμως, όχι απλώς δεν έχουν πατρίδα, αλλά δεν έχουν κανένα λόγο να ενδιαφέρονται για κάποιον συγκεκριμένο κοινωνικό ιστό. Και δεν έχει σημασία αν οι ιδιοκτήτες μένουν στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο ή το Τόκυο (συνήθως βέβαια έχουν βίλες σε δεκαεφτά μέρη!), σημασία έχει ότι τα συμφέροντα των κεφαλαίων δεν είναι συνδεδεμένα με την εσωτερική κοινωνική συνοχή των οποιασδήποτε χώρας. Μετακινούνται ελεύθερα μεταφέροντας τα συμφέροντά τους ανάλογα με την οικονομική συγκυρία. Κάποτε, το βιομηχανικό ιδίως κεφάλαιο μπορούσε να λειτουργεί ως εθνικό κεφάλαιο και επεδίωκε να συνδιαλλαγεί με το κράτος, να εξισορροπήσει τα δικά του μακροπρόθεσμα συμφέροντα με τη διαφαινόμενη πορεία της κοινωνίας. Αυτή είναι η σχετική αυτονομία του κράτους: το κράτος εγγυάται την αναπαραγωγή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων και ταυτόχρονα διαπραγματεύεται ή επιβάλλει στο κεφάλαιο περιορισμούς εν όψει του ιδεοποιημένου γενικού συμφέροντος.
Έχουμε μια ακόμα ουσιώδη διαφορά: τα κεφάλαια στο παρελθόν, ακόμα και αν ήταν τραπεζιτικά, εκκινούσαν από τη βάση μιας σταθεροποίησης του συγκεκριμένου οικονομικού περιβάλλοντος. Δούλευαν σε συγκεκριμένες αγορές, είχαν πελατολόγια, προμηθευτές, εξέταζαν μακροπρόθεσμες προοπτικές και δεν σκεφτόντουσαν τη δραστηριότητά τους ως προσωρινή. Η συσσωρευτική στρατηγική τους προσέβλεπε πάντα στην εμπέδωση των «θέσεών» τους σε ένα δεδομένο αγοραίο σύστημα. Σήμερα αντίθετα λειτουργούν εφάπαξ, η στρατηγική τους είναι της μιας ζαριάς, δεν φοβούνται αλλά τρέφονται με την αστάθεια. Με αυτή την έννοια, μπορεί να πει κανείς ότι, ειρωνικά, η αγορά έγινε επιτέλους τέλεια: για πρώτη φορά η αγορά είναι εντελώς απρόσωπη, δεν ενδιαφέρεται για το αύριο, αδιαφορεί για τις μακρόπνοες συνέπειες της κερδοσκοπίας της. Και γι’ αυτό ακριβώς δεν έχει «ανάγκη» των κρατών που βρίσκονται τα ίδια στο έλεος της συσσωρευτικής τους πρακτικής.

Τι προοπτικές βλέπετε να διαγράφονται;
Τι μπορούμε να ελπίζουμε; Τίποτα και πολλά. Τίποτα στο άμεσο μέλλον, και πολλά με την έννοια ότι μια παγκόσμια αντιπαράθεση κρατών με αυτού του τύπου την κεφαλαιακή κινητικότητα θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει σε διεθνούς τύπου επιβαλλόμενες λύσεις και να επιστρέψουμε σε μια παλαιότερη μορφή σχέσεων κράτους και κεφαλαίου. Είναι αυτή που περιέγραψε και ο Πουλαντζάς, όπου το κράτος θα έχει ακόμα τη σχετική αυτονομία να φροντίζει για την αναπαραγωγή των κοινωνικών σχέσεων και να έχει σαν κύριο μέλημα την αναπαραγωγή του κοινωνικού σχηματισμού. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι τα κράτη σήμερα δεν μπορούν ή δεν θέλουν να φροντίσουν για τη συνοχή της κοινωνίας. Είναι υποχρεωμένα ή θεωρούν ότι είναι υποχρεωμένα να υπακούν στα κελεύσματα του διεθνούς κεφαλαίου, τρέμουν τη δημοσιονομική κρίση και δεν είναι σε θέση να αντιπροτείνουν τίποτα απολύτως.
Αυτή η παρακμή του πολιτικού, η οποία βέβαια δεν είναι οριστική, είναι προϊόν της απόλυτης εξουσίας των κινητικών κεφαλαίων. Εάν δεν αλλάξει αυτό, αν συνεχιστεί η αποδυνάμωση της ιδέας ότι υπάρχει ένα γενικό συμφέρον, το οποίο κάποιος το εκπροσωπεί, τότε η επικείμενη κατάρρευση των συμβολαιικών πολιτικών εκλογικεύσεων είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε εκρήξεις, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Η πλήρης ανομία του κεφαλαίου συνεπιφέρει την ανομία των αντιστεκόμενων θυμάτων του, του πλήθους.
Εξάρτηση ή απομονωτισμός: μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης

Επομένως, αν καταλαβαίνω καλά, λέτε ότι η συζήτηση δεν μπορεί να διεξαχθεί σε εθνικό επίπεδο. Συμπεραίνω λοιπόν ότι διαφωνείτε με τις απόψεις για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, μονομερή στάση πληρωμών κ.λπ.
Δεν είμαι σε θέση να υπολογίσω ποιες θα ήταν οι πιθανές επιπτώσεις αν φύγουμε από το ευρώ ή αν κηρύξουμε, δολία ή μη, χρεοκοπία ως κράτος. Θα είναι όμως σίγουρα απροσμέτρητες. Θα δίσταζα λοιπόν πολύ να προσυπογράψω μια επιλογή που θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική και για την κοινωνία, αλλά και για την εσωτερική πολιτική της εκπροσώπηση. Διότι εάν οδηγηθούμε λ.χ. στην πλήρη εξανέμιση των ιδιωτικών αποταμιεύσεων, την κατάρρευση του πιστωτικού συστήματος, την ανεξέλεγκτη έκρηξη της ανεργίας, πολιτικά θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε όχι μόνο σε επαναστατικές καταστάσεις, αλλά και σε ολοκληρωτισμούς της Δεξιάς. Με λίγα λόγια, είμαι δύσπιστος και εξαιρετικά επιφυλακτικός και δεν πιστεύω ότι μια αποχώρηση από το ευρώ θα οδηγούσε σε βελτίωση των προϋποθέσεων για άνοδο της Αριστεράς και την έξοδο από την κρίση.
Μια τέτοια προοπτική σημαίνει ουσιαστικά ότι κλείνουμε τα σύνορα, ότι δεν έχουμε στο άμεσο μέλλον τη δυνατότητα διεθνούς δανεισμού, ότι είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναρχίσουμε να παράγουμε από την αρχή. Η αναδιάρθρωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής δεν γίνεται εν μιά νυκτί, φυσικά -- ειδικά σε έναν παραγωγικό ιστό διαλυμένο. Και με το ΔΝΤ, βέβαια, θα έχουμε διάλυση του κοινωνικού ιστού, μια κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου, βιαιότατες συγκρούσεις, αλλά έχουμε εντούτοις την ελπίδα να ανακατασκευάσουμε ένα παραγωγικό σύστημα στο ορατό μέλλον. Πώς θα γίνει αυτό; Θα γίνει βέβαια με το κεφάλαιο, με τους όρους του κεφαλαίου, αλλά δεν έχω πειστεί ότι η άλλη λύση, της απομόνωσης, εθνοκεντρικής προστασίας, χωρίς κανένα διεθνές στήριγμα θα μας οδηγούσε σε καλύτερες λύσεις. Η επιλογή ανάμεσα στη Σκύλλα μιας πορείας που παραμένει εξαρτημένη από το τι συμβαίνει αλλού και στη Χάρυβδη ενός απομονωτισμού άδηλης προοπτικής δεν είναι βέβαια εύκολη. Αλλά πιστεύω πως επί του παρόντος τουλάχιστον η πρώτη επιλογή είναι λιγότερο επικίνδυνη.
Οπότε η μάχη πρέπει να δοθεί στο πλαίσιο της Ευρώπης;
Οφείλω να ομολογήσω ότι κάποτε πίστευα στην Ευρώπη, πίστευα ότι είναι δυνατόν να διαμορφωθεί μια ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική και ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να μετέχει έτσι σε ένα ευρύτερο πείραμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, πίστευα ότι η συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων της Ευρώπης είχε τη δυνατότητα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία και να οδηγήσει σε ευρύτερες ανακατατάξεις, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή ήταν η στάση των ευρωκομμουνιστών τη δεκαετία του 1970. Η μόνη περίοδος που άρχισε να συζητείται κάτι τέτοιο ήταν η εποχή Ντελόρ. Αποχωρήσαντος του Ντελόρ, ξεχάστηκαν όλα αυτά, και το γεγονός ότι η σοσιαλδημοκρατία παραδόθηκε χειροπόδαρα στο δόγμα της απορρυθμιστικής ανταγωνιστικής ανάπτυξης κατάφερε το οριστικό πλήγμα στο όνειρο της Ευρώπης.
Από ένα σημείο και πέρα, η Ευρώπη υπάρχει κυρίως, ή ίσως αποκλειστικά ως μηχανισμός συντήρησης μιας χρηματοπιστωτικής ισορροπίας και ορθοδοξίας. Με τις συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, ο κεϋνσιανισμός φαίνεται πλέον αδύνατος. Κι αυτό όχι επειδή αποδυναμώθηκε το όραμα ή οι οικονομικές μέθοδοι του Κέυνς, αλλά επειδή η κεϋνσιανή πολιτική προϋποθέτει αυτόνομο κράτος, το οποίο ουσιαστικά μπορεί να χαράσσει μια εθνική δημοσιονομική πολιτική. Από τη στιγμή που αυτά δεν συζητιούνται, αλλά έχουν γίνει αντικείμενα ενός οικουμενικά ισχύοντος δόγματος, ο «κεϋνσιανισμός σε μία μόνο χώρα», δεν συνιστά ρεαλιστική επιλογή.
Όλα αυτά εντάθηκαν ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που απομακρύνθηκε το όραμα της συγκρότησης ενός κοινού ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Με τη διεύρυνση της ΕΕ με τα δέκα ακόμα κράτη, η ουσιαστική ετερογένεια των ευρωπαϊκών κοινωνιών, κατέστη μη διαχειρίσιμη, άρα ίσως και πολιτικά αδιάφορη. Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι ένα κέλυφος όπου αρχίζουν και αναδύονται τα επιμέρους συμφέροντα των εθνικών κρατών. Το μόνο που φοβάται τώρα η Ευρώπη είναι η κατάρρευση του ευρώ -- αυτός είναι και ο λόγος που ετέθη θέμα προστασίας της ελληνικής οικονομίας. Με αυτή την έννοια, η Ευρώπη είναι ετερογενής, άβουλη, έωλη πολιτικά, δεν θέλει να θίξει ούτε τα εντός ούτε τα εκτός κείμενα. Το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι πλέον αποτέλεσμα συμβιβασμών ανάμεσα στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Και οι συμβιβασμοί γίνονται πάντα εις βάρος των αδυνάτων.
Πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
Πρέπει να αλλάξει ολόκληρη η δομή της Ε.Ε., να αλλάξει ο ρόλος της Ευρώπης στο παγκόσμιο σύστημα, για να μπορέσουμε να ξανασκεφτούμε για το ενδεχόμενο μιας ευρωπαϊκής πολιτικής. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να φύγει από την Ευρώπη, κατά κανέναν τρόπο. Δεν έχουμε ούτε τη δύναμη ούτε την οικονομική ευρωστία ούτε τη θεσμική επάρκεια και αυτοπεποίθηση για να μπορέσουμε να διακινδυνεύσουμε τις συνέπειες μιας διεθνούς απομόνωσης.
Από την άλλη, δεν βλέπω πώς η σημερινή Ευρώπη μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση των παγκόσμιων διαδικασιών. Αντίθετα --και δεν μιλάω στο επίπεδο της γεωστρατηγικής, μιλάω για το επίπεδο στο οποίο τίθενται τα θέματα της σχέσης οικονομίας και πολιτικής--, όπως είπα, ο Ομπάμα και η Κίνα αρχίζουν να αναζητούν τρόπους περιορισμού της ασυδοσίας των νομαδικών κεφαλαίων.
Και έχει σημασία ότι ήδη, με αφετηρία την ελληνική κρίση, άρχισε να τίθεται το ερώτημα «και ποιος τους ελέγχει όλους αυτούς, μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι;». Βρισκόμαστε ίσως στο κατώφλι μιας επανόδου κάποιου νέου κρατισμού ή κάποιων νέων κρατισμών. Στο σημείο τουλάχιστον αυτό, οι σοσιαλιστικές δυνάμεις θα μπορούσαν να ανακάμψουν.
Θα ήθελα, κλείνοντας, ένα σχόλιό σας για τα καθ’ ημάς, για την πολιτική κατάσταση.
Προς το παρόν, παρά την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, δεν βλέπω προοπτικές για ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Είναι ίσως ενδεχόμενο βρεθούμε μπροστά σε ανακατατάξεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι θα προκύψουν και βαθύτερες αλλαγές, παρόλο που το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται όλο και περισσότερο. Η διαφθορά όμως είναι ενδημική και ευεξήγητη. Δεν βλέπω πώς σε ένα σύστημα περιφερειακού καπιταλισμού, που βασίζεται στο ατομικό βόλεμα, οι πολιτικοί εν σώματι θα ήταν δυνατόν να παραμείνουν αδιάφθοροι.
Ας μη δούμε το ζήτημα ηθικά και ηθικολογικά, ας το δούμε κοινωνικά. Δεν μπορεί να περιοριζόμαστε στην κατακεραύνωση των απανταχού ασυνειδήτων. Αν λ.χ. οι υδραυλικοί στην Ελλάδα φοροδιαφεύγουν, αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι ασυνείδητοι αλλά επειδή είναι αυτοαπασχοούμενοι. Στην Αμερική δεν φοροδιαφεύγουν, όχι όμως επειδή έχουν «καλύτερη φορολογική συνείδηση» και διάφορα τέτοια, αλλά επειδή εννιά στους δέκα είναι μισθωτοί σε μια εταιρεία και, επομένως, απλούστατα δεν μπορούν.
Υπάρχουν διάφοροι κοινοί τόποι ηθικολογικού περιεχομένου, οι οποίοι κυριαρχούν όλο και περισσότερο στον πολιτικό λόγο, και με βρίσκουν εντελώς αντίθετο. Για παράδειγμα, ότι «φταίμε όλοι», που οδηγεί σε μια ηθικολογική συνενοχή. Επίσης, «να σηκώσουμε τα μανίκια, να ανασκουμπωθούμε και να εργαστούμε!». Ποιοι; Οι άνεργοι; Οι συνταξιούχοι; Οι περιθωριοποιημένοι και «μη απασχολήσιμοι»; Οι αγρότες που βγάζουν γάλα και το χύνουν, επειδή δεν έχουν τι να το κάνουν; Ακόμα, ότι «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, απατεώνες, φοροκλέφτες». Αυτά δεν είναι απλώς χυδαία, είναι υποβολιμαία, από δύο απόψεις. Αφενός, αποσπούν την προσοχή από τις πραγματικές πολιτικές ευθύνες που υπάρχουν. Αφετέρου, ως συνυπεύθυνοι πρέπει να υποστούμε συλλογικά τις ευθύνες και να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Αυτό είναι μια πρόσκληση για συναποδοχή οποιονδήποτε μέτρων, κάτι που θεωρώ και πολιτικά διαβλητό και ηθικά απαράδεκτο. Φοροδιαφεύγουν όλοι, και βάζουμε τη φοροδιαφυγή του Βουλγαράκη στον ίδιο τορβά με τη φοροδιαφυγή του υδραυλικού. Δεν είναι δυνατόν!
Ενοχοποιήστε όσο το δυνατόν περισσότερους, όσο ψηλά και αν βρίσκονται --μια φράση γελοία-- και βρείτε ηθική ανακούφιση για τα δεινά που έρχονται στο γεγονός ότι μπήκατε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και βγήκατε καθαροί. Ουδέποτε στο παρελθόν ο πολιτικός λόγος ήταν τόσο ηθικολογικός, και η πολιτική ηθικολογία είναι συνώνυμο της πολιτικής κενολογίας. Και με αυτή την έννοια, ακόμα και ως συμβολικά αναγκαίο, το αίτημα της ηθικής κάθαρσης είναι πολιτικά ανεπαρκές. Πράγματι η ακατάσχετη πολιτική ηθικολογία οδηγεί συχνά σε ανοσία. Σαν τον Μιθριδάτη, το πολιτικό σύστημα έχει πια συνηθίσει στα δηλητήρια που του ποτίζει η όζουσα συγκυρία. Και γι’ αυτό έχει επίσης κάθε λόγο να πιστεύει ότι μπορεί να επιβιώσει σε πείσμα όλων των καιρών. Με αυτή την έννοια λοιπόν, το «όλοι είναι ίδιοι» όχι μόνο δεν ενοχλεί κανέναν, αλλά λειτουργεί ίσως και ως συλλογικό αλεξικέραυνο. Ο αυτονόητος αντίλογος «όλοι δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ίδιοι» δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συμβάλλει στη διάχυτη ηθικολογία του πολιτικού λόγου. Η ατελέσφορη κάθαρση προσφέρεται αντί και στη θέση της  αδύνατης πολιτικής.
[Σχολιασμός και συζήτηση του άρθρου στο ιστολόγιο των Ενθεμάτων]
* Τη συνέντευξη πήρε ο Στρατής Μπουρνάζος

"Τι κάνετε μωρέ;"...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου*
Δεν το κρύβω, για πρώτη φορά μετά την χούντα νοιώθω να ανησυχώ σοβαρά, όχι πλέον για την διάσταση του εκδημοκρατισμού στην χώρα μας, αλλά για την προοπτική αυτής καθεαυτής της στοιχειώδους δημοκρατικής τάξης. Όπως επανειλημμένα έχω σημειώσει, το καθεστώς στην Ελλάδα βρίσκεται σε αδιέξοδο και πλέον προκαλεί την μία κρίση μετά την άλλη, έτσι ώστε μέσω αυτών να διατηρήσει την ηγεμονία του με όποιο τρόπο και με ότι μέσα μπορεί. Μοχλός αυτής της επιχείρησης διάσωσης του καθεστώτος είναι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Το λέω και ανατριχιάζω καθώς ποτέ δεν περίμενα ότι ο Γιώργος θα μπορούσε να καταστεί ο πλέον επικίνδυνος πολιτικός για τα συμφέροντα των Ελλήνων και για την δημοκρατική εξέλιξη της χώρας. Η μυστηριώδης περίπτωση με την βόμβα που έσκασε στην καρδιά του «μηχανισμού της δημόσιας τάξης», έρχεται να...
προστεθεί στην μυστηριώδη περίπτωση της λανθάνουσας πτώχευσης του ελληνικού κράτους και της έκδηλης επιχείρησης φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.
Απέναντι σε αυτές τις κυριολεκτικά μυστηριώδεις περιπτώσεις βίας, το μόνο αδιαμφισβήτητο είναι ότι θυματοποιείται ο ελληνικός λαός. Όλα τα άλλα που αφορούν στους δράστες της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας, είναι συζητήσιμα, αμφιλεγόμενα και τόσο περίεργα που προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη ανασφάλεια στον ελληνικό πληθυσμό και στην διεθνή κοινή γνώμη σχετικά με τις εξελίξεις στην χώρα μας.
Στην Ελλάδα, τουλάχιστον μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου Siemens, εμφανίζεται να υπάρχει δραματική κρίση νομιμοποίησης. Μετά μάλιστα τις τραγελαφικές κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου σε όλα τα επίπεδα των δημόσιων οικονομικών και της εξωτερικής μας πολιτικής – τα οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι αλληλένδετα – θα ήμουν απόλυτα ακριβής αν μιλούσα για σοβαρή κρίση πολιτικής νομιμοποίησης στην χώρα. Σύμφωνα με την θεωρία, σε τέτοιες περιπτώσεις οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μεταστρέψουν αρχικά το πολιτικό κίνητρο της κοινωνικής δράσης σε οικονομικό και αργότερα, όταν πια η κρίση έχει κορυφωθεί, το τελευταίο σε ζωτικό κίνητρο που αγγίζει τα όρια της επιβίωσης. Δηλαδή τα μέτρα εξαθλίωσης των δύο τρίτων της κοινωνίας εμφανίζονται ως αναγκαία μέτρα επιβίωσης και όχι ως πολιτικές αποφάσεις που ρυθμίζουν το σύστημα ανταλλαγής και διάρθρωσης της εξουσίας στην χώρα.
Ο μηχανισμός που συνδέει τις δύο αυτές μεταβλητές δεν είναι άλλος από την απειλή. Μέσω αυτού του μηχανισμού πορεύεται πλέον η κυβέρνηση, θέτοντας διαρκώς ζωτικού χαρακτήρα διλήμματα στους Έλληνες, τα οποία προφανώς κατασκευάζει η ίδια με τους πολιτικούς και κοινωνικούς συμμάχους της - έστω και κακότεχνα. Η κυβέρνηση που ανήλθε στην εξουσία με το σλόγκαν της «διαβουλευτικής δημοκρατίας», προσφέρει πλέον για διαβούλευση μονίμως την … απειλή. Είναι πλέον επικίνδυνη. Την δική της ανασφάλεια μεταφέρει στην ελληνική κοινωνία και νομίζω ότι βρίσκεται στην φάση που αναζητεί το κατάλληλο μίγμα καταστολής, το οποίο θα εμφανισθεί ως μηχανισμός διασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης και της δημόσιας τάξης.
Αν οι βάσιμες υποψίες μου ευσταθούν, τότε μιλάμε για μία άκρως επικίνδυνη κυβέρνηση, όχι μόνον για το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά και για το δημοκρατικό φαινόμενο στην χώρα. Τι πάτε να κάνετε, μωρέ; Αφού πρώτα δυναμιτίσατε την κοινωνική συνοχή και καταστήσατε την χώρα διεθνές πειραματόζωο του μεταμοντέρνου καπιταλισμού, τώρα ετοιμάζεστε να κατατρομοκρατήσετε τους Έλληνες πολίτες, κρατώντας τους δεμένους και αγχωμένους μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες;
Ο Γιώργος Παπανδρέου γνώριζε τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας τουλάχιστον από τον Ιούλιο του 2009. Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο συνέχισε την προεκλογική ρητορική του, αλλά δεν φρόντισε να εκπονήσει σχέδιο άμεσης εφαρμογής για να αποτρέψει την επερχόμενη έκρηξη. Αλλά και όταν κέρδισε τις εκλογές συμπεριφέρθηκε απολύτως ανεύθυνα, προκαλώντας με την στάση του στο εσωτερικό της χώρας και αργότερα με τις εγκληματικές δηλώσεις του στο εξωτερικό, κρίση δανεισμού, η οποία με τα αντικειμενικά στοιχεία των δημοσιονομικών της χώρας σε σχέση πάντα με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, παραμένει ανεξήγητη. Επισήμανε τότε ο γράφων με όση ένταση μπορούσε, ότι η στρατηγική αυτή του Γιώργου θα επιφέρει δεινά στην χώρα και θα έχει ως αποτέλεσμα την χρεοκοπία. Δυστυχώς, όμως, ελάχιστοι ήταν αυτοί που αντιλαμβάνονταν την αγωνία μου. Οι περισσότεροι έψαχναν ανήθικα κίνητρα πίσω από αυτήν ή θεωρούσαν ότι είναι εκδήλωση … μιζέριας.
Σήμερα όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον ότι ο Γιώργος Παπανδρέου προκάλεσε με το ζόρι κρίση δανεισμού για να εξυπηρετήσει άδηλες πολιτικές, οι οποίες σιγά-σιγά προδίδονται από τα γεγονότα. Μετά τα ναυάγια και τα παγόβουνα η επικίνδυνη αυτή ομάδα που κυβερνά τυπικά την χώρα, έπαιξε με τα … πιστόλια και τώρα παρατηρώ να παίζει με τις … βόμβες. Όταν, αγαπητοί φίλοι, καθιστάς στοιχείο της διαλεκτικής σου πιστόλια, βόμβες κλπ δολοφονικά εξαρτήματα, είναι απολύτως βέβαιο ότι αντιλαμβάνεσαι την πολιτική ως βία. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να συνδέεται με δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης.
Τώρα το καθεστώς κατασκευάζει παντού εχθρούς για να υπάρξει στοιχειωδώς και να ακουστεί από την ελληνική κοινωνία. Ως εχθροί εμφανίζονται το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα - το οποίο όμως παρόλα αυτά υπηρετεί πιστά η ελληνική κυβέρνηση - τα όργανα της ΕΕ και μεγαλύτερος απ’ όλους το … ΠΑΜΕ. Από σήμερα ως εχθρός θα εμφανίζεται και μια φανταστική «διεθνής τρομοκρατία», που ταχυδρομεί βόμβες. Μόνο που οι δημοκρατικές κυβερνήσεις με υψηλή πολιτική νομιμοποίηση δεν κατασκευάζουν ποτέ και πουθενά τέτοιου είδους εχθρούς. Αυτό έκαναν πάντα ολιγαρχικά καθεστώτα και αυταρχικές κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι πορεύονται χούντες και συγκεκαλυμμένες χούντες.
Η κρίση που έχει προκαλέσει το καθεστώς μέσα στο αδιέξοδό του, είτε θα επιλυθεί με αυταρχικά μέσα, οδηγώντας σε μορφές κυριαρχίας οι οποίες εν τέλει θα καταστήσουν κουρελόχαρτο τον συντακτικό χάρτη της χώρας, είτε θα επιφέρουν την άμεση κινητοποίηση του λαού για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, που έστω και στιγμιαία θα δώσουν ανακούφιση στην δημοκρατική ασφυξία και ίσως δρομολογήσουν διαφορετικές πολιτικές εξελίξεις με κριτήριο τον απεγκλωβισμό της χώρας από τις καθεστωτικές επιλογές.
Η οργανωμένη αριστερά φαίνεται ανίκανη να αντιληφθεί αυτό το διακύβευμα. Πράττει ακριβώς ότι η αριστερά και η κεντροαριστερά πριν από την χούντα. Με αυτό το σημείωμα κάνω έκκληση στους προοδευτικούς πολίτες να ξεπεράσουμε τις κομματικές αγκυλώσεις και να οργανωθούμε σε ένα μέτωπο πολύ ευρύτερο απ’ αυτό που επιπόλαια βιάστηκε να αναγγείλει ο Αλέκος Αλαβάνος. Το κίνητρο και η ιδέα είναι απολύτως ορθά, ο τρόπος, όμως, είναι απολύτως εσφαλμένος. Το Μέτωπο εναντίον του καθεστώτος δεν μπορεί παρά να αναπτυχθεί από την κοινωνία των πολιτών και να στηριχθεί από όλες τις οργανωμένες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Μόνον έτσι θα μπορέσει να προσφέρει αξιόπιστη απάντηση στην κρίση.
Θέλω, τέλος, να απευθύνω έκκληση στον Νονό του καθεστώτος να αφήσει τα πράγματα να εξελιχθούν προοδευτικά και το καθεστώς στην τύχη του. Ας δείξει τώρα στα στερνά του, ότι εμπνέεται από εθνικά ιδανικά και όχι από αρρωστημένη δίψα για απόλυτη εξουσία. Ας καταλάβει επιτέλους και ο Νονός ότι το οικοδόμημά του έχει ραγίσει και δεν μπορεί πλέον να αναστηλωθεί. Ας συμβάλλει στην διαμόρφωση ενός νέου δημοκρατικού συστήματος καθαρής πολιτικής. Είναι ίσως, αν το σκεφτεί καλύτερα, η καλύτερη λύση για τα συμφέροντα της οικογένειάς του στο μέλλον. Οι εποχές άλλαξαν και η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Οι νταβάδες - όπως τους όρισαν πολιτικοί απ’ όλο το κομματικό φάσμα - ή θα μεταβληθούν σε επιχειρηματίες Δυτικού τύπου, ή θα καταστούν αυτοί στο τέλος το επίκεντρο της λαϊκής οργής. Και αυτό δεν θα ήταν καλό για κανέναν.
*Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι πολιτικός αναλυτής, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ενώ άσκησε επί είκοσι χρόνια δημοσιογραφία στην Ελλάδα, εκ των οποίων τα δέκα ως παρουσιαστής ειδήσεων και εκπομπών.
Από το μπλογκ: http://press-gr.blogspot.com/2010/06/blog-post_4908.html

Δυο μέτρα και δυο σταθμά

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Ασύλληπτο, ιλιγγιώδες και πρωτοφανές το γεγονός.
Βόμβα, με νεκρό, στο γραφείο του υπουργού Δημόσιας Τάξης! Αλλά κανένας από τους μηνίοντες του παρελθόντος, τους γραφιάδες που ζητούσαν παραιτήσεις υπουργών ακόμη και για ήσσονος σημασίας συμβάντα, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει για παραίτηση Χρυσοχοΐδη. Ούτε ο ίδιος φυσικά... Δυο μέτρα και δυο σταθμά, όπως μαρτυρούν τα αμείλικτα στοιχεία: τον Μάρτιο του 2007, ο κ. Γ. Παπανδρέου καλούσε τον τότε πρωθυπουργό να απομακρύνει «τον ακατάλληλο και επικίνδυνο υπουργό Δημόσιας Τάξης και την αποδεδειγμένα ανεπαρκή ηγεσία της Αστυνομίας». Ο λόγος; Η φωτιά στον Αγνωστο Στρατιώτη και οι επιθέσεις της Αστυνομίας εναντίον διαδηλωτών... Τον Ιούνιο του ιδίου έτους, με αφορμή ένα κρούσμα αστυνομικής βίας, την παραίτηση του υπουργού Δημόσιας Τάξης είχαν ζητήσει ο κ. Α. Παπαδόπουλος, αρμόδιος τομεάρχης Δημόσιας Τάξης, και ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος. «Δεν υπάρχει ευαισθησία από τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς μέχρι τον κ. Πολύδωρα», έλεγε ο κ. Χάρης Καστανίδης, επισημαίνοντας ότι «η Δεξιά ποτέ δεν διακρίθηκε για τις ευαισθησίες της». Και ο κ. Χρυσοχοΐδης, ο οποίος έφτασε αργότερα να πει ότι η Αθήνα έγινε Καμπούλ, εγκαλούσε τον πρωθυπουργό επειδή δεν είχε κάνει αποδεκτή την παραίτηση Πολύδωρα... Κατά σύμπτωση, δύο υπουργοί Δημόσιας Τάξης των κυβερνήσεων Καραμανλή είχαν παραιτηθεί, χωρίς να γίνουν δεκτές οι παραιτήσεις τους (Πολύδωρας και Παυλόπουλος)... Ο μύθος δηλοί ότι η μνήμη ορισμένων είναι βραχεία, η ευαισθησία μονομερής και ο λαϊκισμός ακατάβλητος... Οσο για το δίχτυ προστασίας που απλώνει το σύστημα εξουσίας στον κ. Χρυσοχοΐδη είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Οσο και οι γερές άκρες τού αμετροεπούς υπουργού ****Η χορογράφος Τρίσα Μπράουν είχε βρεθεί στην Αθήνα πριν από δύο χρόνια: «Υπήρχε μια αδιόρατη μελαγχολία στους ανθρώπους, κάτι ετοιμαζόταν να ξεσπάσει. Η μιζέρια όμως δεν ταιριάζει στους Ελληνες. Πρέπει να βγείτε από την κατάθλιψη» (από το «Βήμα»)... Υπάρχει μαγική συνταγή;
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τροϊκός πόλεμος

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ
Δημοκράτης δήλωσε προχθές στη Βουλή ο Α. Λοβέρδος, σεμνυνόμενος ότι για θέματα δημοκρατίας δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του.
Πρόσθεσε μάλιστα, αναφερόμενος στα μέτρα για το εργασιακό, ότι «από το ορθότερο που είναι το προεδρικό διάταγμα προτίμησε το δημοκρατικότερο που είναι η Βουλή». Ως γνήσιος δημοκράτης ο υπουργός Εργασίας θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το δημοκρατικό είναι πάντα το ορθότερο.
Μαθήματα δημοκρατίας έδωσε και ο πρωθυπουργός εξωτερικού (από πού αλλού;) από το εξωτερικό και δη τις ΗΠΑ. Διαλάλησε λοιπόν ότι το Εργασιακό θα κατατεθεί στη Βουλή προς ψήφιση και δεν θα περάσει ως προεδρικό διάταγμα. Σε πλήρη σύμπνοια με τον υπουργό του προτίμησε και αυτός να είναι δημοκράτης παρά ορθός. Φαίνεται πως και οι δύο διατηρούν κάποια επιφύλαξη για την ορθότητα του δημοκρατικού συστήματος.
Είπε ακόμη ο Γ. Παπανδρέου από την Αμερική συναγελαζόμενος λομπίστες, επιχειρηματίες, τραπεζίτες και λογής πιθανούς και απίθανους τύπους το εξής απίθανο: ότι, λέει, για το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ευθύνεται το κράτος πρόνοιας αλλά το δημόσιο χρέος που επισώρευσε η προηγούμενη κυβέρνηση. Αν έχει δίκιο ο πρωθυπουργός στα όσα διατείνεται, τότε γιατί έχει βαλθεί να ξεπαστρέψει ολοσχερώς το κράτος πρόνοιας;
Οσο για το αμαρτωλό ταξίδι του δημόσιου χρέους μέσα στο χρόνο, τα έχουμε ξαναπεί αλλά ας το συνοψίσουμε για μία ακόμη φορά. Το χρέος που παρέδωσε ο Κ. Καραμανλής, το παρέλαβε από τον Κ. Σημίτη, που και εκείνος με τη σειρά του το παρέλαβε από τον Κ. Μητσοτάκη και στην τελική όλες μαζί οι κυβερνήσεις φορτώθηκαν στην καμπούρα τους το αρχικό τεράστιο και δυσανάλογο για τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας χρέος, που πανηγυρικά δημιούργησε ο ένδοξος γεννήτορας τόσο του νυν πρωθυπουργού όσο και του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, χάριν του κοινωνικού μισθού και της αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος. Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε.
Χθες ήταν να κατατεθεί το ασφαλιστικό νομοσχέδιο στη Βουλή, μετά από ομηρικές μάχες του Α. Λοβέρδου εναντίον... ποιανού αλήθεια; Της κυβέρνησής του που πιστά εφαρμόζει ο έρμος τις επιταγές της; Της περίφημης τρόικας με την οποία μαζί υπέγραψαν το μνημόνιο, φυσικό επακόλουθο του οποίου είναι το νομοσχέδιο; Τροϊκό πόλεμο διεξήγαγε όλον αυτό τον καιρό ο υπουργός κατά της υπογραφής του;
Θυμάστε το Fight Club, την ταινία ντε, που ο ήρωας πλακώνεται κυριολεκτικά στο ξύλο με τον συνεταίρο του, σπασμένες μύτες, δαγκωμένα αυτιά, ραγισμένα πλευρά, μώλωπες και κατάγματα, ώσπου τελικά να αποδειχθεί ότι ο αντίπαλος ήταν φανταστικός και ότι σε όλο το έργο ο ήρωας ξυλοφόρτωνε τον εαυτό του; Γάντι δεν θα του ταίριαζε του συνταγματολόγου υπουργού μας αυτός ο ρόλος;
ΥΓ.: Βόμβα «πέρασε» και έσκασε μέσα στο καλύτερα φρουρούμενο κτίριο της χώρας, που στεγάζει το υπουργείο που έχει επιφορτισθεί την ασφάλειά μας. Φαίνεται ότι τόσο πολύ περίσσεψε η προστασία εκτός του υπουργείου που το εσωτερικό του έμεινε απροστάτευτο.
jparaske@enet.gr
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Δημοσκόπηση της ALCO για την Newsit με τα νέα κόμματα.

Η αντιστροφή ρόλων και πολιτικών

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
«Τα μέτρα είναι άδικα αλλά αναγκαία», επαναλαμβάνει μονότονα ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, σε μια προσπάθεια να υπερβούν τη διαρκώς αυξανόμενη αντίδραση της κοινωνίας.
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι φωνές (ΔΣΑ, Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, συνταγματολόγοι κ.ά.), που θέτουν εν αμφιβόλω τη συνταγματική νομιμότητα ολόκληρου του Μνημονίου και του σκληρού οικονομικού πακέτου.
Βουλευτές και συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ διαπιστώνουν τώρα ότι η λογική των «άδικων αλλά αναγκαίων μέτρων» δεν μπορεί να δικαιολογήσει στην πράξη τη νέα κοινωνική βαρβαρότητα. Η κυβερνητική πολιτική αδυνατεί να εξηγήσει γιατί ένα άδικο κοινωνικά μέτρο είναι σήμερα τόσο αναγκαίο για την επιβίωση της κοινωνίας. Και κυρίως γιατί η αδικία αυτή (όπως το εργασιακό έκτρωμα Λοβέρδου) υπερβαίνει κατά πολύ τις δεσμεύσεις που η κυβέρνηση ανέλαβε απέναντι στους δανειστές της.
Η προφανής αυτή αδυναμία ανατρέπει το θεμελιώδες υπόστρωμα του κοινωνικού συμβολαίου, όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Τη θέση της επιθυμητής κοινωνικής δικαιοσύνης, ως συγκολλητικής ουσίας των κοινωνικών αντιθέσεων, καταλαμβάνει τώρα με ωμό και βίαιο τρόπο η «αναγκαία κοινωνική αδικία».
Η δραματική αυτή αλλαγή κατέστησε αναποτελεσματικό το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας. Η ικανότητα της «πολιτικής ηγεσίας» να μεταμορφώνει το συμφέρον των λίγων σε δήθεν καθολική ανάγκη της κοινωνίας, αμφισβητείται πλέον ανοιχτά. Η συλλογική ψευδαίσθηση του γενικού και αφηρημένου «δημόσιου συμφέροντος», μέσω του οποίου η πολιτική εξουσία υποτάσσει ιδεολογικά την κοινωνία και διαχειρίζεται τις υποθέσεις της προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας, έχασε οριστικά τη νομιμοποιητική της βάση.
Το πρόβλημα δεν είναι επικοινωνιακό αλλά βαθιά συστημικό. Η ρευστότητα του πολιτικού πεδίου, επακόλουθο του κλυδωνισμού ολόκληρου του οικονομικο-κοινωνικού μοντέλου, αλλάζει τα πάντα με ορμή: συνειδήσεις, απόψεις, διαθέσεις, ιδεολογίες μπαίνουν σε σκληρή δοκιμασία.
Μέσα σ' αυτό το ασταθές περιβάλλον όλα συμβαίνουν ανάποδα. Η κατάργηση της συνταγματικής νομιμότητας και η παραβίαση στοιχειωδών, αυτονόητων μέχρι τώρα, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων βαφτίζονται αναγκαίος «πολιτικός ρεαλισμός». Αντίθετα, όσοι υπερασπίζονται τις κατακτήσεις του κοινωνικού κράτους δικαίου κατηγορούνται για επικίνδυνο, αναχρονιστικό, αντικοινωνικό τυχοδιωκτισμό!
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πλήρως παραδομένη στα νεοφιλελεύθερα προτάγματα, ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά. Αν και γνωρίζει τι την περιμένει, νομίζει ότι την ευνοεί η απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Γι' αυτό εκβιάζει ανοιχτά την κοινωνία με εκλογές, ενώ στρέφει παράλληλα, υποτακτικά, το βλέμμα της και προς τους δανειστές της, εκλιπαρώντας κατανόηση και λιγότερες αξιώσεις.
Η Ν.Δ. ασκεί μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου αντιπολίτευση, φιλοδοξώντας να καρπωθεί οφέλη από τη φθορά της κυβέρνησης. Αλλά μέχρι τώρα εισπράττει το μερίδιο της πολιτικής απαξίας που της αναλογεί.
Η κοινοβουλευτική Αριστερά όχι μόνο δεν αποτελεί τον εναλλακτικό πόλο, αλλά πλήττεται καίρια, καθώς θεωρείται μέρος του προβλήματος και του ανυπόληπτου πολιτικού συστήματος. Ο Καρατζαφέρης και ο ΛΑ.Ο.Σ., ποντάροντας στην κοινωνική έκρηξη αλλά τρέμοντας τις συνέπειές της, επιχειρούν, ματαίως, να πλιατσικολογήσουν ό,τι μπορούν από τα παλαιά υλικά κατεδάφισης.
Τα παλαιά κόμματα συμπεριφέρονται ωσάν τίποτα να μην έχει συμβεί. Η κρίση όμως γενικεύεται. Συνδικαλιστικοί φορείς, ΜΜΕ, Παιδεία και άλλοι θεσμοί, συστατικά μέρη του αστικού συστήματος εξουσίας, έρχονται αντιμέτωποι με την αμφισβήτηση του ρόλου και της αξιοπιστίας τους. Η ανάγκη μιας νέας θεσμικής οργάνωσης, που θα αντιστοιχεί στις νέες οικονομικές συνθήκες, γίνεται επιτακτική για την επιβίωση της οικονομικής ελίτ. Το «κόμμα των επιχειρηματιών» εργάζεται αόκνως για την επόμενη μέρα.
Η κοινωνία, από την άλλη, κοχλάζει εδώ και καιρό. Ουδείς ωστόσο από εκείνους που επιθυμούν να ελέγξουν τη συσσωρευμένη έκρηξη οργής γνωρίζουν πότε ακριβώς θα επέλθει το σημείο βρασμού της.
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

«Εβραζε» έλεγαν το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ (μάλλον κοτόσουπα παρασκεύαζαν ως απεδείχθη).

Του Στάθη - Ελευθεροτυπία
«Εβραζε» έλεγαν το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ (μάλλον κοτόσουπα παρασκεύαζαν ως απεδείχθη). Διότι μόλις ο κυρ Λοβέρδος την έκαμε γυριστή απ' το «Προεδρικό Διάταγμα» κι έφερε το Εκτρωμα που γέννησε το Μνημόνιο (και ο ίδιος) προς ψήφισιν απ' την ολομέλεια της Βουλής, εκείνοι οι Πασόκιοι βουλευτές που λεοντάριζαν ότι τέτοιες αγριότητες αυτοί δεν θα υπερψηφίσουν, ανέκρουσαν πρύμναν (κοινώς έκαναν κωλοτούμπα) και από λέοντες με λυμένο το ζωνάρι, ξαναδήλωσαν κότες με κατεβασμένα τα βρακάκια...
Ομως, για να μην αδικούμε τους Πασόκιους αγωνιστές, πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν ότι για να τους καλοπιάσει ο κυρ Λοβέρδος και τον «θυμό στο στέρνο τους» να εξευμενίσει -που θα 'λεγε και ο Ομηρος- έκανε τέσσερις ανεπαίσθητες αλλαγές στο νομοσχέδιο (του τύπου να μην κλωτσάει ο εργοδότης τον απολυόμενο όταν τον απολύει, αλλά πρώτα να του τραβάει φιλικά το αυτί).
Μετά απ' αυτό, πώς θα μπορούσαν οι βουλευτές που υπερψήφισαν το Μνημόνιο, να μην υπερψηφίσουν το Τέρας που γέννησε;
Ομως, εκτός απ' αυτές τις θαυμαστές κωλοτούμπες, άλλες πιο θεαματικές εκτελεί με τρεις στροφές γύρω απ' τον εαυτόν του ο μαιτρ του είδους φον ϋμπεργκρουπενφιούρερ Καρατζαφέρης. Αυτός και οι λοιπές μπαλαρίνες του ΛΑΟΣ υπερψήφισαν μεν το Μνημόνιο, αλλά καταψηφίζουν τώρα τις συνέπειές του. Τι θίασος! (σκιών, πλέον)...
Στο μεταξύ, γύρω απ' το Κοινοβούλιο (που ο δικομματισμός μετέτρεψε σε Νήσο των Αντεγειά) η φτώχεια απλώνεται σαν θάλασσα που πνίγει την επικράτεια.
Ηδη η ανεργία είναι στο 10-11% ενώ 500.000 νέοι άνεργοι αναμένεται να προστεθούν στους υπάρχοντες έως τον ερχόμενο χειμώνα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του «Εθνικού Κέντρου Ερευνών» οι πτυχιούχοι άνεργοι είναι 350.000. Αλλοίμονό μας - «αλλοίμονο στους νέους»...
Για την ώρα το 43,9% των νοικοκυριών αγωνίζεται να εξοφλήσει τους λογαριασμούς του μηνός. Ενώ το 24% ήδη αδυνατεί. Το 50% δεν έχει για να πληρώσει διακοπές μιας βδομάδας, ενώ το 15% τους χειμώνες κρυώνει, δεν έχει για θέρμανση. Το 27% αδυνατεί να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε έκτακτη ανάγκη ενώ απ' το ποσοστό που δεν ανήκει στις παραπάνω κατηγορίες, ένα 30,2% φοβάται ότι θα ανήκει σύντομα.
Αναρωτιέμαι, «βράζει» για κάτι τέτοια η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, διότι οι έρμοι οι ψηφοφόροι τους δεν βράζουν απλώς, ξεροτηγανίζονται.
Θλιβερά πράγματα χωρίς τέλος.
Διότι εκεί που πήγαινε να τελειώσει η παράσταση με τα ασφαλιστικά - εργασιακά, τις «βελτιώσεις» και τα ακόμα πιο θλιβερά επικοινωνιακά κόλπα - σκάει η (νέα) βόμβα απ' τους Φρουρούς του Μνημονίου: περί περικοπής της 13ης και 14ης σύνταξης στον ιδιωτικό τομέα...
Δεν έχει τέλος...
Κι ουδόλως είναι παρήγορο ότι εν τέλει θα 'χουν κακό τέλος όσοι απεργάζονται αυτά τα πογκρόμ...

«Νοικιάστε την Ελλάδα σε ξένους!»

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Γροθιά στο στομάχι της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Mπορεί η έκφραση να ταιριάζει περισσότερο σε αθλητική εφημερίδα, κάπως έτσι όμως πρέπει να περιγραφούν τα συναισθήματα που προκαλεί ένα άρθρο στο προχθεσινό φύλλο της παγκόσμιας έκδοσης των «Tάιμς της Nέας Yόρκης», της «Xέραλντ Tρίμπιουν».
Tο υπογράφει ένας Γερμανός ονόματι Mίκαελ Στράους, ο οποίος διδάσκει Γεωπολιτική στο Kέντρο Διπλωματικών και Στρατηγικών Σπουδών στο Παρίσι. «Eνας τρόπος να σώσουμε την Eλλάδα» είναι ο τίτλος του άρθρου.
H ντροπή για το πώς κατάντησαν τη χώρα οι κυβερνήσεις της ώστε να τολμούν να γράφουν τέτοια άρθρα εξευτελισμού της Eλλάδας κάποιοι ξένοι καλοθελητές, αλλά και η οργή για τα γραφόμενα είναι τα συναισθήματα που καταλαμβάνουν αμέσως όποιον Eλληνα διαβάσει αυτό το άρθρο.
Aπό την πρώτη φράση αντιλαμβάνεται αμέσως κανείς πού θέλει να φτάσει ο συγγραφέας: «Tα έθνη μερικές φορές νοικιάζουν τμήματα του εδάφους τους το ένα στο άλλο και η προκύπτουσα δουλεία (!) ωφελεί τυπικά και τα δύο μέρη: το ένα αποκτά τη χρήση πρόσθετου χώρου, ενώ το άλλο ανταμείβεται οικονομικά, πολιτικά ή με κάποιο άλλο τρόπο» αρχίζει το άρθρο.
O αρθρογράφος δεν αστειεύεται. Eπιχειρηματολογεί με ακαδημαϊκή σοβαροφάνεια: «H πρόταση ενός Γερμανού πολιτικού να πουλήσει η Eλλάδα κάνα-δυο νησιά σωστά απορρίφθηκε. H συνεπαγόμενη μεταφορά κυριαρχίας θα ήταν προβληματική» διατείνεται και προχωράει στη διαφήμιση των πλεονεκτημάτων της ενοικίασης της πατρίδας μας έναντι της πώλησης!
«Tα δικαιώματα σε μια ενοικίαση μπορούν να είναι στενά ή ευρέα, η αποζημίωση μπορεί να προσλάβει ποικιλία μορφών και η χρονική περίοδος της ενοικίασης μπορεί να αντανακλά τη φύση της υποχρέωσης. Σε αυτό έγκειται η χρησιμότητα της άποψης αυτής για μια χώρα σαν την Eλλάδα. Προσφέροντας περιορισμένα δικαιώματα σε μερικά από τα εδαφικά περιουσιακά της στοιχεία και διατηρώντας παράλληλα την κυριαρχία επ’ αυτών, μπορεί να είναι ένας άριστος τρόπος για τη χρηματοδότηση μιας μείωσης του δημόσιου χρέους» υποστηρίζει ο Γερμανός «προφεσόρος».
Aκάθεκτος προχωράει στο τελικό συμπέρασμα, για όποιον δεν κατάλαβε: «Aυτό υποδηλώνει ότι η ιδέα μιας οικονομικής δουλείας επί ελληνικού εδάφους μπορεί να έχει ακόμη σημασία αν αναβιώσει, μελετηθεί και προσαρμοστεί στην παρούσα κρίση» τονίζει.
«Aριστος τρόπος» λοιπόν «μια οικονομική δουλεία επί ελληνικού εδάφους» για να μειώσει η Eλλάδα το δημόσιο χρέος της!
Φέρνει και παραδείγματα ο αρθρογράφος των «Tάιμς της Nέας Yόρκης» για να πείσει περί της ορθότητας των θέσεών του, αποκαλύπτοντας έτσι, ασυνείδητα ίσως, πού κατατάσσει την Eλλάδα ως χώρα: Kανάλι του Παναμά, Xονγκ Kονγκ και Γκουαντάναμο!!!
Oι «μπανανίες» του Παναμά και της Kούβας του... 1890 και η εξουθενωμένη και κατά τμήματα υπό αποικιοκρατική κατοχή Kίνα της ίδιας εποχής είναι ισοδύναμες στο μυαλό του με την Eλλάδα του 21ου αιώνα!
Mε σχεδόν σαδιστική ικανοποίηση, μάλιστα, υποστηρίζει ότι η Eλλάδα υπήρξε το «εργαστήριο» που απέδειξε ότι αυτή η πολιτική μπορεί να παραγάγει αποτελέσματα, όταν χρεοκόπησε το 1897!
«Eίναι εντυπωσιακές οι ομοιότητες ανάμεσα στην κατάσταση της Eλλάδας το 1897 και σήμερα» ισχυρίζεται. Πλήρης διασυρμός.
Kι έχει κανείς, σαν να μην έφτανε αυτό το παγκόσμιο κλίμα εξευτελισμού της Eλλάδας, τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να προσπαθεί να πείσει τους Eλληνες, που είναι καθολικά εξοργισμένοι κατά της κυβέρνησής του για τη λαίλαπα μέτρων που έχει πάρει εναντίον των μισθωτών, των γυναικών και των συνταξιούχων, ότι δήθεν... αποκατέστησε τη «διεθνή αξιοπιστία της χώρας» με την υπαγωγή της στο καθεστώς επικυριαρχίας του ΔNT!
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Γερμανία: Ασφάλεια κατά Αριστεράς

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Σοκ προκαλεί σε οποιονδήποτε ανενημέρωτο Ευρωπαίο πολίτη η γνωστοποίηση της όντως εφιαλτικής είδησης ότι η γερμανική Ασφάλεια, η οποία εκεί αποκαλείται Ομοσπονδιακή Υπηρεσία για την Προστασία του Συντάγματος (BfV) παρακολουθεί επισήμως... τα στελέχη, τους βουλευτές και τα μέλη του κοινοβουλευτικού κόμματος Αριστερά, το οποίο πήρε 12% στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές!!! Είναι απίστευτο.  

Ενα κόμμα με 76 βουλευτές στην ομοσπονδιακή Βουλή, ένα κόμμα που κερδίζει ποσοστά ακόμη και άνω του 30% σε κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας, ένα κόμμα που εισέρχεται σε όλα τα κρατιδιακά κοινοβούλια της Δυτικής Γερμανίας (παντού υπάρχει το όριο του 5% που πρέπει να υπερβεί ένα κόμμα για να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά), να παρακολουθείται από τις διωκτικές αρχές της χώρας κατ’ εντολήν της κυβέρνησης, η οποία δεν κρύβει καθόλου αυτήν τη δραστηριότητα!

Οχι δεν κρύβει, αλλά αντιθέτως... διαφημίζει με συνεντεύξεις Τύπου (!) αυτήν την ολοκληρωτική πολιτική. Αυτό έκανε προχθές, τη Δευτέρα, ο δεξιός υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας Τόμας ντε Μεζιέρ, ο οποίος έδωσε την καθιερωμένη συνέντευξη δημόσιας παρουσίασης των αποτελεσμάτων της παρακολούθησης των Γερμανών αριστερών, στο πλαίσιο της γενικότερης έκθεσης της γερμανικής Ασφάλειας.
«Εύχομαι να εξελιχθεί το πρόγραμμα αρχών σας έτσι ώστε να μην υπάρχει καμιά αιτία πλέον για παρακολούθηση», δήλωσε με απόλυτη άνεση ο υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας, χωρίς προφανώς να αισθάνεται οποιαδήποτε δημοκρατική ενοχή και χωρίς, βεβαίως, να έχει επίγνωση ότι σε οποιαδήποτε άλλη δυτικοευρωπαϊκή χώρα θα είχε ανατραπεί αμέσως μια κυβέρνηση που θα παραδεχόταν δημοσίως ότι παρακολουθεί κόμματα του κοινοβουλίου και μάλιστα να δηλώνει ότι θα συνεχίσει να το κάνει μέχρις ότου κρίνει η ίδια αρεστό το πολιτικό πρόγραμμα των αντιπάλων της!
Οχι ότι θα ήταν μικρότερη η καταπάτηση θεμελιωδών πολιτικών ελευθεριών σε άλλη περίπτωση, αλλά πρέπει να προσθέσουμε ότι το γερμανικό κόμμα Αριστερά είναι τόσο μετριοπαθές, ώστε ο ΣΥΝ (ο ΣΥΝ όχι ο ΣΥΡΙΖΑ) φαντάζει συγκρινόμενος μαζί του με... εξτρεμιστική αναρχοκομμουνιστική οργάνωση!
Από την εποχή της χούντας των συνταγματαρχών και την ανώμαλη μετεμφυλιακή περίοδο έχει ξεπεράσει ακόμη και η Ελλάδα το στάδιο πολιτικού ολοκληρωτισμού που εξακολουθεί να διέρχεται σήμερα η Γερμανία.
Εχει περάσει πια μισός αιώνας και πλέον από τη δεκαετία του 1950, τότε που η αριστερή ΕΔΑ συμμετείχε στις εκλογές και παράλληλα η Υπηρεσία Δίωξης Κομμουνισμού της Ασφάλειας παρακολουθούσε όλους τους αριστερούς. Στη Γερμανία, όμως, την ηγεμονική δύναμη της ΕΕ, εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η κατάσταση ακόμη και σήμερα, όσο απίστευτο και αν ακούγεται.
Ο δεξιός γερμανικός Τύπος, με κύρια άρθρα του, δίνει συμβουλές στην Αριστερά και την απειλεί με συγκαλυμμένο τρόπο ότι αν συνεχίσει αυτήν την πολιτική θα υποστεί συνέπειες που υπονοείται ότι μπορεί να είναι σοβαρές.
«Η Αριστερά πρέπει να φροντίσει για τα άκρα της και τις ομάδες στα άκρα της... Ακριβώς το αριστερό άκρο της κοινωνίας φλέγεται» έγραφε π.χ. σε χθεσινό κύριο άρθρο της στην πρώτη σελίδα η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Η δεξιότερη «Ντι Βελτ» ήταν σαφέστερη και απειλητικότερη, γράφοντας μεταξύ άλλων σε δικό της κύριο άρθρο: «Η κοινοβουλευτική Αριστερά πρέπει να διαχωριστεί καθαρά από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, όμως δεν το κάνει...
Διατρέχει έτσι τον κίνδυνο η Αριστερά να μην τηρήσει αρκετή απόσταση από τους μαχητικούς αριστερούς εξτρεμιστές...
Είναι αναγκαία μια πολιτική μηδενικής ανοχής. Οι πολιτικοί, όμως πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα και να μην προβάλλουν αντίσταση στους αστυνομικούς, όπως έκανε πρόσφατα ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός Βόλφγκανγκ Τίρσε με μια καθιστική διαμαρτυρία στον δρόμο».
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Μοιάζει με παραμύθι...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr
Σε κάθε δύσκολη κυβερνητική απόφαση -όπως αυτή του προεδρικού διατάγματος που επαναφέρει τον μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις- η στάση υπουργών και κυβερνητικών βουλευτών παραπέμπει σε παραμύθι.
Με κακούς, με καλούς και με τον βασιλιά που πάντα δίνει λύσεις. Κακοί στην προκειμένη περίπτωση είναι οι Α. Λοβέρδος, που φέρνει το διάταγμα, και μερικοί συνάδελφοί του που τον στηρίζουν στις αποφάσεις του. Εμφανίζονται περίπου σαν δράκοι, έτοιμοι να κατασπαράξουν τα δικαιώματα του λαού, απελευθερώνοντας απολύσεις, μειώνοντας αποζημιώσεις και καθιερώνοντας μισθούς πείνας στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας. Η αλήθεια δεν απέχει πολύ, εδώ το παραμύθι δεν είναι παραμύθι. Συμβαίνουν όλα αυτά. Ας επανέλθουμε όμως στο παραμύθι.
Υπάρχουν και οι καλοί σ' αυτό.Κάποιοι κυβερνητικοί βουλευτές ή και υπουργοί ακόμα που εμφανίζονται σε τηλεοπτικά παράθυρα ή λένε στο αυτί των δημοσιογράφων πως οι ίδιοι διαφωνούν με αυτό το προεδρικό διάταγμα και δεν μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τους κακούς. Παίζουν και αυτοί τον ρόλο τους, ο οποίος απαιτεί και αρκετές δόσεις υποκριτικής. Να έχεις ψηφίσει το μνημόνιο που επιβάλλει το προεδρικό διάταγμα και να κάνεις εκ των υστέρων πως διαφωνείς με το διάταγμα, απαιτεί ικανότητες στην υποκριτική. Στη διάρκεια του παραμυθιού, η μάχη των μεν με τους δε μοιάζει αδιέξοδη. Μέχρι που έρχεται ο βασιλιάς (ή βεζίρης, ανάλογα με την εκδοχή του παραμυθιού) και αναγκάζει τις δύο πλευρές να ομονοήσουν με αμοιβαίες υποχωρήσεις και αφού το διάταγμα ονομαστεί άρθρο νομοσχεδίου. Τέλος καλό (για τους εργαζόμενους τουλάχιστον) σ' αυτό το παραμύθι δεν θα βρείτε...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η ώρα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Kαθοριστική στιγμή για το μέλλον του πολιτικού συστήματος της χώρας θα αποβεί τελικά η ψηφοφορία για το Ασφαλιστικό και τα αντεργατικά μέτρα που έχουν εξοργίσει εκατομμύρια Ελληνες. Διαπιστώνοντας την έκταση των αντιδράσεων του ελληνικού λαού, αλλά και τη δυσφορία μιας μικρής ομάδας βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ο πρωθυπουργός αποφάσισε να καταστήσει συνενόχους όλους ανεξαιρέτως τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και τον καθέναν προσωπικά.
Προφανώς κατόπιν προσυνεννόησης για ένα τέτοιο κορυφαίο θέμα, ο Γ. Παπανδρέου έβαλε τον ήδη «καμένο» πολιτικά υπουργό Εργασίας Ανδρέα Λοβέρδο να κάνει στροφή 180 μοιρών και εγκαταλείποντας το πέρασμα των αντεργατικών μέτρων μέσω προεδρικού διατάγματος να προτείνει την ψήφιση και των εργασιακών ρυθμίσεων στο κοινοβούλιο, πρόταση που φυσικά αποδέχθηκε ο πρωθυπουργός.
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που διαφωνούν με τα μέτρα και το δηλώνουν δημοσίως τίθενται έτσι μπροστά στην κρισιμότερη ψηφοφορία της πολιτικής τους σταδιοδρομίας. Τι θα πράξουν; Θα παραμείνουν πιστοί στις θέσεις τους και θα καταψηφίσουν τα μέτρα; Αν το κάνουν, είναι βέβαιο ότι ο Γ. Παπανδρέου θα τους διαγράψει, πράγμα που ίσως σημάνει και το τέλος της πολιτικής σταδιοδρομίας των περισσοτέρων από αυτούς, προσωρινά ή για πάντα, σε αυτό τουλάχιστον το επίπεδο.
Στην προηγούμενη ψηφοφορία κορυφαίας πολιτικής σημασίας, εκείνη για την έγκριση του μνημονίου του ΔΝΤ, τρεις από τους συναδέλφους τους -η Σοφία Σακοράφα, ο Γιάννης Δημαράς και ο Βασίλης Οικονόμου- επέδειξαν το πολιτικό σθένος να υπερασπιστούν μέχρι τέλους τις απόψεις τους και να μην υποκύψουν, πληρώνοντας φυσικά τις συνέπειες. Θα υπάρξουν άραγε μιμητές τους στην ψηφοφορία για το Ασφαλιστικό και τα εργασιακά;
Αγνωστο, αλλά σύντομα θα το μάθουμε με τρόπο που δεν θα επιδέχεται αμφισβήτηση - μέσω της ονομαστικής ψηφοφορίας στη Βουλή.
Η στάση που θα τηρήσουν όσοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν εκδηλώσει δημόσια τη διαφωνία τους με τα μέτρα δεν έχει όμως μόνο προσωπική σημασία. Εχει τεράστια διαπαιδαγωγική σημασία και για τον ελληνικό λαό.
Αν υπαναχωρήσουν τώρα, αναλογιζόμενοι το πραγματικά βαρύτατο προσωπικό πολιτικό τίμημα που καλούνται να καταβάλουν, θα εδραιώσουν την ήδη καθολικώς επικρατούσα λαϊκή αντίληψη ότι «οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για απολύτως τίποτα άλλο πέρα από τις καρέκλες τους», συνεισφέροντας έτσι στην περαιτέρω απαξίωση του ήδη μηδαμινού κύρους πολιτικού προσωπικού.
Τουλάχιστον επί δύο δεκαετίες τώρα η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα αποθεώνει τα «λαμόγια» και όχι τους ρομαντικούς ιδεολόγους της πολιτικής.
Αυτό καθιστά ακόμη δυσκολότερο να υπάρξουν πολιτικοί και δη βουλευτές διατεθειμένοι να προτάξουν τις ιδέες και τις απόψεις τους έναντι του «βολέματος» που τους παρέχει η βουλευτική έδρα και η αέναη ελπίδα υπουργοποίησης.
Να όμως που η ζωή ακόμη και σε τέτοια εποχή έθεσε θέματα που απαιτούν «το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι να πούνε» οι κοινοβουλευτικοί άνδρες και γυναίκες.
Η απόφαση πάντως να περάσουν τα μέτρα από τη Βουλή και όχι μέσω προεδρικού διατάγματος είναι απολύτως σωστή.
Αποτελεί γελοιοποίηση της δημοκρατίας και του ίδιου του κοινοβουλίου η μεθόδευση παράκαμψης της συζήτησης στη Βουλή τόσο κορυφαίων θεμάτων που καταφέρουν τρομερά πλήγματα εναντίον εκατομμυρίων Ελλήνων και σφραγίζουν αρνητικά τη ζωή τους.
Αλίμονο αν επιτρέπεται να ξεγλιστρούν και να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους οι βουλευτές τέτοιες ώρες, σε τόσο κρίσιμα θέματα. Από τι θα κρίνονται, από τις άναρθρες κραυγές τους και τις ατάκες στα τηλεοπτικά παράθυρα;
Πειθαρχία
Εκβιασμός μέσω νέων εκλογών
Η απειλή προκήρυξης νέων πρόωρων εκλογών πριν καν συμπληρωθεί χρόνος από την πανηγυρική νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 4 Οκτωβρίου 2009, προβάλλεται από την κυβέρνηση ανεπισήμως ως μέσο συνετισμού των διαφωνούντων βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος και εκβιασμού τους προκειμένου να υπερψηφίσουν τα μέτρα. Συνήθως η απειλή αυτή αποδεικνύεται αποτελεσματική, καθώς οι διαφωνούντες γνωρίζουν ότι δεν θα είναι πλέον ούτε καν υποψήφιοι στις νέες εκλογές και θα πρέπει να περιμένουν αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα τους για να τους δοθεί ίσως η δυνατότητα να ξαναδοκιμάσουν την τύχη τους. Σύντομα θα διαπιστώσουμε αν θα λειτουργήσει και αυτή τη φορά.
Από την εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

δια(περί)κοπές ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 21. VI.2010 stathis@enet.gr

Μήπως θα μπορούσε η ευρηματική κυβέρνησή μας να καταργήσει με Προεδρικό Διάταγμα την ήττα της Εθνικής μας απ' την Κορέα; Κάτι τέτοιο θα βελτίωνε το ηθικό των διεθνών μας εν όψει του αγώνα με την Αργεντινή.
Τώρα που ο ΣΕΒ πήρε απ' την κυβέρνηση αυτά που ήθελε, «αδειάζει» τον δυστυχή και νεόκοπο κυρ Λοβέρδο απ' τα «αριστερά». Το ίδιο και το ΔΝΤ, εν γένει το Διευθυντήριο. Αφήνει το κρίμα του αίματος στον υπερβάλλοντα ζήλο του ζηλωτή Υπουργού. Γενικώς η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά αρέσκεται να τη βγαίνει απ' τα «αριστερά» στις στυμμένες λεμονόκουπες! - άνθρωποι είναι και τα τερατικά γκόλντεν μπόυς, θέλουν κι αυτά να κάνουν την πλάκα τους.
(Ασχέτως αν έχουν πάθει την πλάκα τους και πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Πόσω μάλλον οι ψηφοφόροι.) Ομως η «πλάκα» δεν έχει τέλος! Αίφνης η «Καθημερινή» καλούσε τη Ν.Δ. (τη βδομάδα που πέρασε) να υπερψηφίσει το Ασφαλιστικό της Κυβέρνησης, αλλοιώς θα είναι ένα «λαϊκιστικό κόμμα»!
Καλεί δηλαδή η καλή εφημερίδα τη Ν.Δ. να φερθεί επιτέλους «ως ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα» και να υπερψηφίσει το πιο ακροδεξιό έκτρωμα που έχει επινοήσει κεντροαριστερή (όπως αυτοπροσδιορίζεται) κυβέρνηση από την εποχή των Γιρονδίνων.
Εδώ οι ευφημισμοί τρελαίνονται και -ω του εκσυγχρονισμού- καλούν «τον τραγουδιστή στο πόδι τους», ήγουν τον ψυχίατρο του ψηφοφόρου. Οστις ψηφοφόρος, άλλο κουκί έριξε στην κάλπη κι άλλο φυστίκι τού βγήκε.
Βράζει πλέον πολύς απ' τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ (κι αυτό είναι ελπιδοφόρο), λίγοι (πολλοί στα ΜΜΕ, αλλά λίγοι στην κοινωνία) προσπαθούν ακόμα να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Ομως, το Αδικο διέβη τον Ρουβίκωνα. Και ο Ρουβίκων δεν είναι «κόκκινη γραμμή», είναι ποτάμι...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τα προκλητικά προνόμια που μένουν άθικτα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
Ετοιμο να το καταθέσει στη Βουλή έχει ο υπερδραστήριος υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης νομοσχέδιο που, όπως υποστηρίζει, επιβάλλει πλήρη διαφάνεια στην κρατική λειτουργία: Ολες οι κρατικές αποφάσεις, πράξεις και δαπάνες θα γνωστοποιούνται εφεξής στους πολίτες μέσω Διαδικτύου, αλλιώς θα είναι άκυρες -όπως τονίζει ο ρέκτης υπουργός.
Επειδή όσο σφίγγουμε το ζωνάρι τόσο μπουχτίζουμε από επικοινωνιακά τερτίπια των κυβερνώντων.
Επειδή μέσα στα συντρίμμια, που απότομα σωρεύτηκαν γύρω μας (για όσα, λέω, έχτιζαν επί δύο αιώνες οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη με αγώνες, θυσίες, ιδρώτα και αίμα), μόνα άθικτα, όρθια και πιο προκλητικά από ποτέ παραμένουν κάποια προνόμια.
Επειδή κατ' εξοχήν προνομιούχοι αποφασίζουν (εν ψυχρώ, στυγνά και ανελέητα) για μας, χωρίς εμάς: Οι βουλευτές μας λ.χ. ψήφισαν την επαχθή για τους ασθενέστερους φορολόγησή μας κι άφησαν απέξω αφορολόγητες, κατά το ήμισυ, τις αποδοχές τους και ετοιμάζονται τώρα να νομοθετήσουν για τις συντάξεις μας πείνας, σε βαθύ γήρας, όταν οι δικές τους αυταποδείκτως συνιστούν μέγα σκάνδαλο...
Επειδή οι κρατικοί αξιωματούχοι συνήθισαν, επί ατελεύτητες δεκαετίες, να θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους κάποια προνόμια που συνεπάγονται αλόγιστη σπατάλη του δημόσιου χρήματος.
Επειδή ουδείς απολύτως (και περισσότερο όσοι επιδεικτικά προτάσσουν τα στήθη τους για τη σωτηρία, τάχα, της πατρίδας) παραιτείται οικειοθελώς των προνομίων του (θυμάμαι, με κυβέρνηση Σημίτη, τον φίλο πρύτανη που με κοιτούσε σαν τρελό, όταν του πρότεινα να πουλήσει η πρυτανεία τις «Μερσέντες» της για να εξοπλιστούν τεχνικά τα εργαστήρια, αφού δεν του δίνει δεκάρα το υπουργείο Παιδείας).
Επειδή όταν μιλάμε για μηνιάτικους μισθούς 600 ευρώ, συντάξεις 300 ευρώ και πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους, είναι ιερό κάθε ευρώ του δημόσιου ταμείου.
Επειδή το δούλεμα πάει σύννεφο (αλλά δεν περνάει πια, κατά τα γκάλοπ της πάνδημης οργής) και έχουμε ήδη μια γεύση για το πώς εννοεί τη διαφάνεια και την αξιοκρατία η κυβέρνηση, με τον τρόπο που επέλεξε γεν. γραμματείς υπουργείων και διοικητές οργανισμών.
Και επειδή λογικό είναι να δώσει πρώτος δείγμα γραφής ο κ. Ραγκούσης και να αρχίσει από τα λημέρια του να εφαρμόζει το νέο φιλόδοξο νόμο για τη διαφάνεια, του ζητώ ευσεβάστως να ανακοινώσει ορθά κοφτά, λεπτομερώς και με σαφήνεια, τι έγινε, τι γίνεται και τι ακριβώς θα γίνει με τα κρατικά αυτοκίνητα. Εξ όνυχος του λέοντα -κατά πώς λένε κι οι γραμματιζούμενοι...
Δεν συμβαίνει πουθενά στην Ευρώπη και, υποθέτω, σε καμιά κοινοβουλευτική χώρα του κόσμου: Μόνο στη χρεοκοπημένη Ελλάδα αξιωματούχοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα (βουλευτές και υπουργοί, μητροπολίτες και στρατηγοί, πρυτάνεις και ανώτατοι δικαστικοί, πρόεδροι «ανεξάρτητων» διοικητικών αρχών, γεν. γραμματείς υπουργείων, διοικητές νοσοκομείων και κρατικών οργανισμών κ.ά.) έχουν το προνόμιο να σουλατσάρουν με κρατικό αυτοκίνητο, συχνά και με οδηγό (!) και τζάμπα βενζίνες, ανταλλακτικά και σέρβις!
Πόσο πλούσιος είναι ο προκλητικός στόλος των κρατικών αυτοκινήτων; Κατά τα επίσημα στοιχεία, που επικαλείται σε ρεπορτάζ η Ελένη Δελβινιώτη («Ε» 13-10-09):
* Τον Δεκέμβριο 2006, που έγινε η τελευταία απογραφή, το σύνολο των κρατικών αυτοκινήτων (περιλαμβάνονται και τα υπηρεσιακά της ΕΛ.ΑΣ., της Πυροσβεστικής, του Λιμενικού κ.ά.) ανερχόταν σε 57.654.
* Το ετήσιο κόστος χρήσης τους, που επιβαρύνει τον φορολογούμενο πολίτη, ξεπερνάει τα 350 εκατομμύρια ευρώ.
* Ερευνα των συγκοινωνιολόγων του Ε.Μ. Πολυτεχνείου κατέγραψε 2,6 εκατομμύρια μετακινήσεις των κρατικών οχημάτων καθημερινά στο λεκανοπέδιο της Αττικής (σε σύνολο 6,5 εκατ.).
* Σημαντική είναι η συμβολή των κρατικών αυτοκινήτων (εξαιρούνται, βεβαίως, από το «δακτύλιο» και άλλους περιορισμούς κυκλοφορίας) στη ρύπανση και το κυκλοφοριακό χάος της Αθήνας.
Και το εξωφρενικό: το υπουργείο Οικονομικών της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή είχε τη «βάσιμη υποψία» (!) ότι το ένα τρίτο των καυσίμων που δικαιολογούσαν κρατικά οχήματα για υπηρεσιακές δήθεν ανάγκες κατέληγε σε... ιδιώτες! Ως προς τις «υπηρεσιακές ανάγκες» κατά την κοινή αντίληψη περιλαμβάνουν και την αναψυχή των προνομιούχων κρατικών λειτουργών, το σεργιάνι των κυριών τους στα μαγαζιά και τα κομμωτήρια -και άλλα εξόχως εξοργιστικά...
Τις πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης, όταν ακόμη οι πολλοί τη θεωρούσαν κυβέρνηση των αγαθών προθέσεων και των τολμηρών πρωτοβουλιών, ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης κατάλαβε ότι είναι «πιασάρικο» θέμα ο διαρκώς διευρυνόμενος στόλος των κρατικών αυτοκινήτων και άδραξε την ευκαιρία.
Με την πομπώδη διακήρυξη ότι «η κυβέρνηση έλαβε εντολή από τον ελληνικό λαό να τα αλλάξει όλα και αυτό θα κάνει, ξεκινώντας από το μείζον ζήτημα του περιορισμού της σπατάλης», άφησε να εννοηθεί ότι τερματίζεται, επιτέλους, το απαράδεκτο για δημοκρατική πολιτεία καθεστώς με τους πολυτελώς εποχούμενους αξιωματούχους στις πλάτες των φορολογουμένων.
Σε λίγες μόλις ημέρες, ωστόσο, με «σχέδιο υπουργικής απόφασης» μας έδωσε να καταλάβουμε ότι βιαστήκαμε να χαρούμε. Δεν επρόκειτο για «δραστικό περιορισμό» των οχημάτων του δημόσιου τομέα, αλλά για... ανανέωσή τους (!) με αυτοκίνητα μικρού κυβισμού και νέας αντιρρυπαντικής τεχνολογίας (μια επίσκεψη στο υπόγειο πάρκινγκ της Βουλής με τις «Μερσέντες», τα «Λέξους» και τα «Καγιέν» σε παράταξη, πείθει για του λόγου το αληθές...).
Ο έμπειρος Βίκτωρ Νέτας («Κυριακάτικη Ε» 25-10-09), απολαυστικός στην ιστορική αναδίφηση, έσπευσε να μας προειδοποιήσει: Δεν πρόκειται να περιοριστεί ο στόλος των κρατικών αυτοκινήτων. Είναι παλαιότατο και βαθιά ριζωμένο το καρκίνωμα. Επεχείρησαν να βάλουν νυστέρι (στις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν τα κρατικά αυτοκίνητα ήταν γύρω στις 2.000) ο Πλαστήρας, ο Παπάγος, ο Σοφ. Βενιζέλος και ο Γ. Παπανδρέου και απέτυχαν -θα το κατορθώσει τώρα ο Ραγκούσης; Οχι, βέβαια...
Το χειρότερο είναι ότι ο υπουργός Εσωτερικών δεν τ' άφησε να περάσει σαν ακόμη μια κυβερνητική εξαγγελία στο βρόντο. Απευθυνόμενος νομίζεις σε λωτοφάγους κατέφυγε στα επικοινωνιακά κόλπα: Στις 17-2-10 ανακοίνωσε ότι τα 279 (!) αυτοκίνητα ευθύνης του υπουργείου Εσωτερικών περιορίζονται σε 172 (!) -με μηνιαία έκτοτε ανακοινωθέντα για την εξοικονόμηση ασήμαντων ποσών από βενζίνες και ανταλλακτικά. Θριαμβολόγησαν στα ΜΜΕ τα «παπαγαλάκια» ότι εφαρμόζεται η απόφαση του πρωθυπουργού για δραστική μείωση του αριθμού και του κυβισμού των κρατικών αυτοκινήτων. Για τον στόλο των 57.000 ούτε λόγος.
ΟΟυίνστον Τσόρτσιλ είχε επιβάλει στη βρετανική κυβέρνηση να χρησιμοποιεί μόνον τρία υπουργικά αυτοκίνητα, αποκλειστικά για υπηρεσιακές ανάγκες.
Δεν λέω (ούτε τολμώ να διανοηθώ) να φτάσουμε ώς εκεί. Αλλά τώρα που πληθαίνουν συνεχώς οι στρατιές των στερημένων, δεν είναι καιρός να ξεβολευτούν οι πλείστοι από τους ευτραφείς πισινούς των εις βάρος μας προνομιούχων; Η χρήση κάθε κρατικού αυτοκινήτου κοστίζει ετησίως περί τα 6.000 ευρώ -όσες πλέον και οι ετήσιες αποδοχές των νέων εργαζομένων. Δεν είναι ντροπή;
Και καλά (τι καλά, δηλαδή...), ο πολλαπλώς βολεμένος και επί εποχής «τρόικας» και «μνημονίων» μακάριος πολιτικός κόσμος μας. Από τους εποχούμενους προνομιούχους δεν θα φιλοτιμηθεί κανείς να παραδώσει το κρατικό αμάξι; Πάλι θα επιβεβαιωθεί ότι η τσίπα δεν είναι αυτοφυής σ' αυτό τον έρμο τόπο;
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ