Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
Οι καπιταλιστές πίνουν αίμα, κι αυτοί στραγγίζουν ψυχές...
ΔΗΜ. ΝΟΛΛΑΣ: «Ο καιρός του καθενός»
Το είχε πει πρόσφατα, με τρόπο παραστατικό και χωρίς να χαριτολογεί, ο Γιάννης Μπουτάρης - για το απερίγραπτο χάλι στο «ανανεωτικό» κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς: «Το πλοίο βουλιάζει κι αυτοί πλακώνονται στο κατάστρωμα για τις πολυθρόνες...».
Το έκτο έκτακτο συνέδριο του Συνασπισμού επιβεβαίωσε δραματικά το ρηθέν. Η χρόνια διαλυτική εσωστρέφεια αναδύθηκε εκρηκτικά και κυριάρχησε στις τετραήμερες εργασίες του, που τερματίστηκαν άδοξα χθες, με το κόμμα κολοβό: Η «Ανανεωτική Πτέρυγα», σε χωριστή συνεδρίαση, αποφάσισε να μη μετέχει στα κομματικά όργανα και δεν είχε υποψήφιους στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέας Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής.
Είχε προηγηθεί η χωρίς νικητή διελκυστίνδα μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα, που εισηγήθηκε «νέο συμβόλαιο» του ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ, και του Φώτη Κουβέλη, που αξίωσε πλήρη απεμπλοκή από το «αριστερίστικο μόρφωμα», καθ' ότι «παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά του ΣΥΝ ως κόμματος του αριστερού ευρωπαϊσμού». Δραματική απόπειρα, το βράδυ του Σαββάτου, του Δημ. Παπαδημούλη να γεφυρώσει το χάος, έπεσε στο κενό. Με την αποχή της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» από τα κομματικά όργανα έγινε το πρώτο βήμα για την (πολυ)διάσπαση του ΣΥΝ και την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Μια εξέλιξη αναμενόμενη, αφού η αγρίως ανταγωνιστική φραξιονιστική λειτουργία (ένας από τους συνέδρους μού απαρίθμησε 23 συνολικά «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ και «τάσεις» του ΣΥΝ) από καιρό είχε καταδικάσει την αυτοκλήτως «ανανεωτική» Αριστερά να τρέφεται από τις σάρκες της, όλο και πιο αποξενωμένη από την κοινωνία.
Μια εξέλιξη, επίσης, που θα είναι λάθος να εκτιμηθεί ότι αφορά μόνο τον χώρο της Αριστεράς. Πρόκειται για ένα ακόμη σύμπτωμα της βαθιάς κρίσης συνολικά του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το συνθέτουν.
Στο τελευταίο και εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του («Οι αμετανόητοι», εκδόσεις Λιβάνη), ο Κώστας Βεργόπουλος σημειώνει πολύ σωστά: «Η κρίση των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς δεν είναι παρά η έκφραση της γενικότερης και βαθύτερης κρίσης των πολιτικών συστημάτων, που περιλαμβάνουν φυσικά όλες τις πολιτικές πλευρές, όσον αφορά τη νομιμοποίησή τους έναντι των κοινωνιών...».
Σε πιο δραματικούς, εναγώνιους θα 'λεγα, τόνους ο Ζήσης Θέος, με τη μακρόχρονη εμπειρία στην κομμουνιστική Αριστερά, στην πρωτότυπη μελέτη του «Το ολέθριο χάντικαπ» (μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη), αισθάνεται την ανάγκη να επισημάνει σε εντός πλασίου επίμετρο το «ιστορικό παράδοξο» που βιώνει σήμερα η «εμβρόντητη ανθρωπότητα»:
Να έχει καταρρεύσει η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, καθώς αποκαλύπτεται καθημερινά «ο αδίστακτος, ανελέητος, ληστρικός χαρακτήρας» του «παγκοσμιοποιημένου χρηματιστικού καπιταλισμού» και ωστόσο «αυτό το καθεστώς τής ασύδοτης καταλήστευσης του κοινωνικού πλούτου να είναι πολιτικά και κοινωνικά ισχυρότερο από ποτέ»! Κάτι που οφείλεται όχι στην ίδια την ισχύ του, αλλά στη μοναδική, χωρίς προηγούμενο στα σύγχρονα ιστορικά χρονικά, ανυπαρξία οποιασδήποτε εναλλακτικής εκδοχής. Ανυπαρξία, που κατ' αρχήν καταδηλώνει το απόλυτο ιδεολογικό κενό, που έχει δημιουργηθεί στην Αριστερά - κομμουνιστική τε και σοσιαλδημοκρατική...
Ανυποψίαστος ως προς αυτά δεν μπορεί να είναι ο επανεκλεγείς πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας. Κι ωστόσο είπε - για να τονώσει, προφανώς, το καταπτοημένο ηθικό των συνέδρων:
«Τις κρίσιμες αυτές ώρες, που ο τόπος μπαίνει σε απρόβλεπτες περιπέτειες, καθήκον μας είναι να εμπνεύσουμε ξανά τους κοινωνικούς αγώνες. Να πείσουμε την κοινωνία ότι η Αριστερά όχι μόνο δεν είναι μέρος του προβλήματος, ένα απλό κομμάτι του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης, αλλά είναι η λύση του κοινωνικού προβλήματος της χώρας...».
Σε άλλο τόπο και χρόνο, ο έτερος Καππαδόκης Φώτης Κουβέλης αντέδρασε όσο έντονα του επιτρέπει η ευπρέπειά του, όταν σε εκπομπή του Γ. Πρετεντέρη (απ' αυτές όπου οι πάντες εξομοιώνονται ό,τι και να λένε) δημοσκόπηση κατέδειξε ότι η πλειονότητα των ερωτηθέντων (55%) θεωρεί υπεύθυνα για την πολύπλευρη κρίση όλα τα κόμματα.
«Εννοεί, βεβαίως -είπε- τα κόμματα που διαχειρίζονται την εξουσία. Οχι την Αριστερά...».
Επέμεινε, παρ' ότι όλοι οι συνομιλητές του ευλόγως εκάγχασαν.
Σίγουρα ο Γ. Παπανδρέου είναι ειλικρινέστερος (του ξεφεύγει κάπου κάπου και καμιά αλήθεια) όταν τονίζει ότι αν δεν υπάρξει «τάξη, αίσθημα δικαίου, ευνομία» (σιγά τ' αβγά...) «θα μας πάρει ο λαός όλους με τις πέτρες...».
Γνωρίζει καλά ο Φ. Κουβέλης (διετέλεσε, άλλωστε, και υπουργός) ότι η παραδοσιακή Αριστερά που ενσωματώθηκε «πλήρως» στο πολιτικό σύστημα, ως συν-διαχειρίστρια της εξουσίας (1989-1990), ούτε πρωτοτύπησε ούτε ευεργέτησε την κοινωνία. Δύο δείγματα (και δήγματα) χαρακτηριστικά: Δικής της διατύπωσης ο νόμος που εκχώρησε προνομιακά στους μεγαλοεκδότες την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση - για να συγκροτηθεί έκτοτε η πανίσχυρη μιντιοκρατία. Και ήταν και ο Χαρ. Φλωράκης, ως πρόεδρος του ενιαίου τότε «Συνασπισμού», που μαζί με τους δύο άλλους πολιτικούς αρχηγούς, τον Κ. Μητσοτάκη και τον Αν. Παπανδρέου, ανέτρεψαν πραξικοπηματικά νόμιμη απόφαση της υπό τον Ξεν. Ζολώτα «Οικουμενικής». Και με την πρώτη μεγάλη ανάθεση, για προμήθεια ψηφιακών, κατέστησε έκτοτε αποκλειστικό προμηθευτή του ΟΤΕ την κοινοπραξία της Siemens με την Ιντρακόμ του Σωκ. Κόκκαλη, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για το μεγάλο σκάνδαλο, που τάχα μου διερευνά τώρα η Εξεταστική.
«Ηκοινωνία περιμένει από εμάς», είπε στο συνέδριο ο Αλέξης Τσίπρας. Εννοώντας, υποθέτω, ένα «δυναμικό πόλο» της ευρύτερης Αριστεράς, με συμμετοχή βεβαίως και της δογματικής εκδοχής της.
Αλλά η κοινωνία μάλλον αλλάζει κανάλι, όταν εμφανίζονται τηλεοπτικά οι «αγωνιστές» της επαναστατικής ατάκας Μαΐλης και Στρατούλης. Αγανακτά που η Αριστερά πέρασε στο «ντούκου» το στυγερό έγκλημα με τα καμένα κορμιά των νεαρών τραπεζικών υπαλλήλων. Θυμώνει όταν σε περίοδο άγριας δυσπραγίας εμποδίζονται οι τουρίστες στον Πειραιά. Αποστρέφεται τη βεβήλωση του Ιερού Βράχου με προπαγανδιστικά πανό. Και ανατριχιάζει όταν νεκρανασταίνεται ο σταλινισμός και όταν κοινοβουλευτικό κόμμα δηλώνει θρασύτατα ότι δεν σέβεται το Σύνταγμα... Η κοινωνική αντίσταση στην «Ανίερη Τριάδα» (έτσι αποκαλεί, στο καίριο βιβλίο του «Επιστροφή στο μέλλον», ο Π. Παπακωνσταντίνου το ηγεμονικό σύμπλεγμα χρηματιστικό κεφάλαιο, πολυεθνικά μονοπώλια και ιμπεριαλισμός), που επιβάλλει ήδη τον εργασιακό μεσαίωνα και απειλεί να μας γονατίσει, δεν θα χτιστεί με παλαιά υλικά. Δεν θα παρασυρθεί από τα κόμματα μιας αναχρονιστικής, γραφειοκρατικής Αριστεράς, που μπόλιασε με τον αυταρχισμό της ολόκληρο το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, το διεφθαρμένο και εξαχρειωμένο.
Αν θα υπάρξει, θα αναπηδήσει μέσα από την κοινωνία, με ένα κίνημα πλατύ, πολύμορφο, αυτόνομο, δυναμικό, πλουραλιστικό, ριζοσπαστικό, φιλελεύθερο και βαθύτατα δημοκρατικό. Αλλιώς να λείπει...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου