«Θα παρέμβω προσωπικά...»

Του Παντελη Μπουκαλα

Σαν να στέρεψε η φαντασία του πρωθυπουργού· σαν να καταπονήθηκε ήδη, όπως και ο προκάτοχός του, όχι από την καθαυτό δουλειά όσο από το φάσμα της υποχρέωσης να δουλέψουν ο ίδιος και οι υφιστάμενοί του. Γι’ αυτό και ενώ γυρνάει και ξαναγυρνάει στα αγαπημένα του κλισέ, ένα μόνο αποφεύγει να χρησιμοποιήσει: το σχετικό με τα «σηκωμένα μανίκια», στο οποίο είχε συνοψιστεί η κοσμογονική προεκλογική του εκστρατεία. Αντίθετα, ξαναθυμήθηκε εκείνο το ωραίο περί αντιεξουσίας και το ξαναδήλωσε: «Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Δεν ήρθαμε να στρογγυλοκαθήσουμε. Ηρθαμε να αλλάξουμε τη χώρα».

Ακούγοντάς τον, ο λεγόμενος υπουργός Προστασίας του Πολίτη σκέφτηκε ν’ αρχίσει τις προληπτικές συλλήψεις, αλλά ευτυχώς, πριν ενδώσει άλλη μια φορά στον πειρασμό, θυμήθηκε ότι και ο ίδιος περηφανεύεται πως «έχει φίλους αντιεξουσιαστές» (τους συνυπουργεύοντές του εννοεί προφανώς) και έτσι δόθηκε η δυνατότητα στον κ. Παπανδρέου να ξαναπεί ότι «θα μας πάρουν με τις πέτρες αν δεν βάλουμε τάξη στη χώρα». ΄Η το εννοεί μεταφορικά και μόνο ή δεν κατανοεί καθόλου τη βαρύτητα του λόγου του· διαφορετικά, μάλλον θα απέφευγε να επαναλαμβάνει τη συγκεκριμένη προφητεία κάθε τόσο.

Είπε όμως και κάτι καινούργιο ο πρωθυπουργός, προκαλώντας στο αμιγώς κομματικό αυτή τη φορά ακροατήριό του κάτι ανάμεσα σε αμηχανία και βαθύτατη συγκίνηση. Είπε δηλαδή ότι «αν χρειαστεί, θα παρέμβει προσωπικά», φανερώνοντας ότι έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο διεθνές κύρος του (το ίδιο ακριβώς που του επέτρεψε, ως προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, να κατσαδιάσει τον εκ των αντιπροέδρων του, και υπουργό Αμυνας του Ισραήλ, Εχούντ Μπάρακ). Οπωσδήποτε, ο πρωθυπουργός κάθε χώρας είναι κεφάλαιο και δεν πρέπει να σπαταλιέται σε τριτευούσης σημασίας ζητήματα, δεν συντρέχει ας πούμε λόγος να σπεύδει προς φωτογράφιση την ώρα της ηρωικής κατακρήμνισης ενός ήδη γκρεμισμένου νυχτερινού κέντρου στην παραλία.

Αλλά ο κ. Παπανδρέου δεν αναφερόταν σε κάποιο τριτεύον θέμα, για τούτο και εμφανιζόταν αποφασισμένος να επιστρατεύσει εαυτόν, θαρρείς και έκανε τιμή μέγιστη στους ψηφοφόρους του, στους υπηκόους του εν γένει. Μιλούσε για τον πόλεμο που έπρεπε να δοθεί, και με την «προσωπική του παρέμβαση», ώστε να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος να μειωθούν στο μισό οι συντάξεις. Τι σημασία έχει το ότι, όπως εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε, τέτοια απειλή, τέτοια ευρωπαϊκή απαίτηση δεν είχε υπάρξει ποτέ, πράγμα που ο πρωθυπουργός σίγουρα το γνώριζε; Τι σημασία έχει που νίκησε σε μια μάχη που δεν δόθηκε καν; Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου κατανικούσε το ΝΑΤΟ συνυπογράφοντας όλες τις αποφάσεις του, αλλά προσθέτοντας έναν αστερίσκο «διαφοροποίησης» στο τέλος του κειμένου. Δεν είναι ευδιάκριτη η πρόοδος;

Από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ