Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Πέθαναν στην πείνα για το... ευρώ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Δεκαεπτά θα είναι από μεθαύριο οι χώρες της ευρωζώνης. Μια μικρή χώρα της Βαλτικής, η Εσθονία, με πληθυσμό μόλις 1.300.000 κατοίκους, από τους οποίους περίπου 400.000 είναι Ρώσοι, θα έχει ως νόμισμα το ευρώ. 

Η δεξιά κυβέρνηση της χώρας... έλιωσε στην πείνα τους Εσθονούς για να τους βάλει στην ευρωζώνη. Εφάρμοσε μια εξοντωτική πολιτική λιτότητας, που καταβαράθρωσε το ΑΕΠ της χώρας κατά 14,1% (!) το 2009, το οποίο είχε ήδη ρίξει κατά 5% το 2008. Μείωσε συνολικά τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων σχεδόν κατά 20%, ενώ στον ιδιωτικό τομέα μόνο πέρυσι η μείωση των μισθών υπερέβη το 15%. Η κυβέρνηση πέταξε στον δρόμο χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και επιδείνωσε σοβαρά την κατάσταση της δημόσιας παιδείας και της υγείας.

«Αυξήσαμε τον ΦΠΑ από το 18% στο 20%, αυξήσαμε την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 63 στα 65 χρόνια και εισαγάγαμε μια ευρεία εργασιακή μεταρρύθμιση, για να κάνουμε πιο ευέλικτη την αγορά εργασίας» δηλώνει με υπερηφάνεια ο υπουργός Οικονομικών της Εσθονίας Γιούχαν Παρτς στον απεσταλμένο της ισπανικής εφημερίδας «Ελ Παΐς», ο οποίος έφριξε με όσα είδε εκεί. «Η εργασιακή μεταρρύθμιση είναι πρακτικά λευκή επιταγή για τους επιχειρηματίες, γιατί η απόλυση είναι δωρεάν, χωρίς αποζημίωση», γράφει ο Ισπανός δημοσιογράφος και συνεχίζει:
«Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 18% και στις ρωσόφωνες περιοχές της χώρας έφτασε στο 25%. Στην πράξη οι επιχειρήσεις δεν πληρώνουν καθόλου φόρο...Ο κατώτατος μισθός είναι 245 ευρώ τον μήνα»!
Με αυτή την εφιαλτική πολιτική η κυβέρνηση έριξε τους Εσθονούς στη δυστυχία, αλλά εμφάνισε απίστευτα δημοσιονομικά μεγέθη: το έλλειμμα του προϋπολογισμού είναι μόνο 1,7% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος -7,2% του ΑΕΠ! Οι 16 χώρες της Ευρωζώνης δηλαδή είχαν μέσο όρο δημόσιου χρέους 78,7% το 2009 και η Εσθονία 7,2% - ούτε το ένα δέκατο!
Το γεγονός ότι κατόρθωσε να υλοποιήσει μία τόσο αντιλαϊκή πολιτική χωρίς να ανατραπεί κάνει την εσθονική κυβέρνηση αλαζονική. Εχει την άποψη ότι δεν υπάρχει ούτε καν πρόβλημα με το ευρώ στην υπόλοιπη ευρωζώνη!
«Ποια κρίση εννοείτε; Εμείς δεν γνωρίζουμε καμία κρίση. Υπάρχει μία κρίση σε ορισμένες χώρες της ευρωζώνης, όχι όμως και κρίση του ευρώ» δηλώνει υπεροπτικά ο Εσθονός υπουργός Οικονομίας Γίργκεν Λίγκι στον απεσταλμένο της εβδομαδιαίας γερμανικής εφημερίδας «Ντι Τσάιτ» και συνεχίζει: «Μιλάει κανείς για κρίση του δολαρίου επειδή χρεοκόπησε η Καλιφόρνια;».
Ο Εσθονός δεν διστάζει μάλιστα να πει στον εμβρόντητο Γερμανό δημοσιογράφο: «Η κάθε χώρα πρέπει να πληρώνει η ίδια τα χρέη της. Αν και ακούγεται λίγο μεγαλόστομο, εμείς θα εμποδίζαμε ευχαρίστως τη Γερμανία από το να κάνει πολλούς συμβιβασμούς στο θέμα αυτό της αλληλεγγύης»!
«Προσέξτε, εμείς είμαστε πιο Γερμανοί από τους Γερμανούς!» δηλώνει στον απεσταλμένο της «Ντι Τσάιτ» άλλος Εσθονός υπουργός.
Σε αντίθεση με τα λεγόμενα των πολιτικών ηγετών, ο εσθονικός λαός είναι ουσιαστικά διχασμένος στο θέμα της υιοθέτησης του ευρώ ως νομίσματος της χώρας. Στην τελευταία δημοσκόπηση το 49% τάχθηκε υπέρ του ευρώ και το 43% κατά, με το υπόλοιπο 8% να μην εκφέρει άποψη. Οι εύποροι είναι υπέρ του ευρώ, οι φτωχοί και οι ηλικιωμένοι κατά, επειδή φοβούνται -και σωστά, όπως θα διαπιστώσουν- ότι το ευρώ θα φέρει νέο κύμα ακρίβειας στη φτωχή αυτή χώρα.
Δεν συμμερίζονται φυσικά όλοι οι Εσθονοί οικονομολόγοι τα προπαγανδιστικά συνθήματα της κυβέρνησης περί ευημερίας που δήθεν θα φέρει το ευρώ στη χώρα τους. «Η Εσθονία προσκλήθηκε σε μια γαμήλια γιορτή και σήμερα βρισκόμαστε να βαδίζουμε σε μια νεκρώσιμη πομπή», δηλώνει στον απεσταλμένο της γαλλικής «Λιμπερασιόν» ο Εσθονός οικονομολόγος Αντρες Αρακ.
«Αν αντικαταστήσουμε στην Εσθονία την ευελιξία μας με τον κορσέ του Μάαστριχτ, αυτό θα στραγγαλίσει την ανάπτυξή μας. Θα παραμείνουμε τότε ένα απομακρυσμένο τραπέζι εργασίας της Σκανδιναβίας - η Κίνα της Ευρώπης, αν το θέλετε έτσι» δηλώνει στην «Ντι Τσάιτ» ο Εσθονός καθηγητής Οικονομίας στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας Τάλιν, Ιβαρ Ράιγκ.
ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ
Ενοχλητικός ο νέος εταίρος
ΑΚΟΜΗ μια «επαρχία του Ράιχ» εντάσσεται στην ευρωζώνη. Καθόλου καλά δεν πρόκειται να τα πάνε οι χώρες της Μεσογείου με την Εσθονία, όπως καθόλου καλά δεν τα πηγαίνουν με τους άλλους δορυφόρους της Γερμανίας: Αυστρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία, κ.λπ. Οι κακές προοπτικές συνεργασίας με τον νέο ενοχλητικό εταίρο της ευρωζώνης δεν οφείλονται μόνο στο βαρύτατα ένοχο ναζιστικό παρελθόν της Εσθονίας. Το κύριο εμπόδιο είναι η νοοτροπία που έχει εμποτίσει την πολιτική ηγεσία, αλλά και τον λαό αυτής της χώρας. Βαθύτατα ρατσιστικός και τυφλά αντιρωσικός εξαιτίας των πενήντα χρόνων στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ δεν ενοχλείται καθόλου από τα 400 χρόνια υποτέλειας και δουλείας στη Γερμανία.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Τι γίνεται με το σκάνδαλο του ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ που κατήγγειλλε στη Βουλή η κα Λιάνα Κανέλλη

Το μελάνι από το Vodafonegate δεν έχει στεγνώσει ακόμα και ένα νέο σκάνδαλο "έρχεται" να τινάξει... τη μπάνκα στον αέρα. Πάμε στοίχημα ότι κάποιοι υπέκλεπταν λογισμικό της Intralot και έφτιαξαν τη ζωή τους; Η Λιάνα Κανέλλη παρέδωσε στον πρόεδρο της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας της Βουλής κ. Αναστάσιο Καραμάριο μια λίστα 1.200 ατόμων, οι οποίοι έχουν κερδίσει υπέρογκα ποσά στο στοίχημα.
Σύμφωνα με την καταγγελία της βουλευτού του ΚΚΕ, τα άτομα αυτά είχαν βρει έναν τρόπο για να μπαίνουν στο λογισμικό μετά τη λήξη των αγώνων και να παίζουν εκ των υστέρων τα κερδοφόρα δελτία. Στον κατάλογο, σύμφωνα πάντα με τη Λιάνα Κανέλλη, φέρονται να βρίσκονται πολλοί άνθρωποι του ποδοσφαίρου και, μάλιστα, η γνωστή δημοσιογράφος έκανε ειδική αναφορά στον επικεφαλής της Θύρας 7.
Ο επικεφαλής της Θύρας 7 φέρεται ότι έχει κερδίσει 5,7 εκ. ευρώ, ενώ επίσης στη λίστα περιλαμβάνονται παράγοντες του ποδοσφαίρου, διαιτητές, προπονητές, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και άνθρωποι της νύχτας. Στον κατάλογο, μάλιστα, δεν εμφανίζονται μόνο τα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά και τα μέλη των οικογενειών τους. Τα 1.200 αυτά άτομα κέρδισαν συνολικά 186 δισεκατομμύρια δραχμές στο διάστημα αυτών των ετών, ενώ όπως έκανε γνωστό η κ. Κανέλλη, υπήρξε παίκτης που αποκόμισε οικονομικά οφέλη της τάξης των 900 εκατομμυρίων δραχμών, μέσα σε έναν μόλις χρόνο. Όλα τα άτομα που περιλαμβάνονται στην λίστα, φαίνεται να έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το ποδόσφαιρο.
"Τέτοια κέρδη δεν μπορούν να προκύπτουν από τη νόμιμη μαντεία, αλλά από παρέμβαση στο λογισμικό της εταιρείας, ώστε να παίζονται εκ των υστέρων τα δελτία", τόνισε η Λιάνα Κανέλλη. Η βουλευτής του ΚΚΕ τόνισε πως η κατάθεση των στοιχείων σημαίνει "την ασφάλεια της φυσικής μου παρουσίας στη Βουλή", ενώ συνέδεσε το θέμα με τη συζήτηση για τις υποκλοπές.
Κρατάει χρόνια...
Πριν λίγο καιρό, εξάλλου, είχε ξεσπάσει το θέμα της νομιμοποίησης κερδών, κυρίως του Αλέξανδρου Αγγελόπουλου μέσω παλαιών δελτίων του ΟΠΑΠ, τα οποία έβγαιναν στην αγορά. Η λίστα των 1.200 ονομάτων περιλαμβάνεται σε πόρισμα της Υπηρεσίας Ειδικών Ερευνών, η οποία κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης κατέγραψε όλους τους τυχερούς, που έχουν κερδίσει περισσότερα από 100.000 ευρώ, όπως και εκείνους που κέρδιζαν μικρότερα ποσά αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο κατάλογος είχε καταρτιστεί με ευθύνη της επικεφαλής της υπηρεσίας, εισαγγελέως Πρωτοδικών κ. Μαλούχου. Αυτό δεν σημαίνει ότι και τα 1.200 άτομα έχουν ποινική ευθύνη ή αναμειγνύονται σε παράνομες ενέργειες.
Όσον αφορά την έρευνα για την υπόθεση, αυτή έχει ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 2004 και σε ό,τι αφορά ποδοσφαιριστές, διαιτητές και παράγοντες του ποδοσφαίρου, οι αρχές κοιτούν και την περίπτωση των στημένων αγώνων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει, οι εισαγγελείς που έχουν αναλάβει την υπόθεση, έχουν ζητήσει το πόθεν έσχες των εμπλεκόμενων προσώπων, καθώς και την άρση του τραπεζικού απορρήτου.
"Σοβαρή καταγγελία"
Στο Sportime μίλησε ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ, Σωτήρης Κωστάκος, ο οποίος δεν θέλησε να γίνει σαφής πριν ξεκαθαρίσει το θέμα, όμως ήταν εμφανές ότι έχει δώσει βάση στις καταγγελίες. "Πρόκειται, εφόσον επιβεβαιωθεί, για μια ιδιαίτερα σοβαρή καταγγελία, που γίνεται για πρώτη φορά, την οποία ασφαλώς θα συνεκτιμήσει η αρμόδια εισαγγελική Αρχή".

Η πτώση Βαλκάνιων ηγετών

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ξαφνικά, άρχισαν να σημειώνονται καταιγιστικές εξελίξεις γύρω από Βαλκάνιους πολιτικούς ηγέτες. Εξελίξεις επώδυνες, που τείνουν να ανατρέψουν εκ βάθρων την πολιτική σκηνή ορισμένων χωρών της περιοχής μας. Δεν χρειάστηκαν ούτε καν δύο εβδομάδες για να αρχίσουν να περιδινίζονται σε πολιτικές κρίσεις διαφορετικής έντασης η Κροατία, το Κόσοβο, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία.
Η αρχή έγινε την Πέμπτη, 9 Δεκεμβρίου 2010, στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί από την Κροατία στη Σλοβενία, στον μεθοριακό σταθμό Μπρεγκάνα. Εκπληκτοι οι συνοριακοί φρουροί είδαν να περνάει με το αυτοκίνητό του ο επί πεντέμισι χρόνια τέως πρωθυπουργός Ιβο Σάναντερ. Λίγες ώρες αργότερα ο γενικός εισαγγελέας υπέβαλε αίτημα στη Βουλή για άρση της βουλευτικής ασυλίας του Σάναντερ, το οποίο ικανοποιήθηκε ακαριαία και μάλιστα με ομόφωνη (!) απόφαση του κοινοβουλίου. «Υποψίες για διαφθορά» ανέφερε ο εισαγγελέας.
Την Παρασκευή, 10 Δεκεμβρίου, ο Σάναντερ συνελήφθη σε αυτοκινητόδρομο της Αυστρίας, ενώ οδηγούσε. Εκτοτε κρατείται. Το Ζάγκρεμπ ζήτησε αμέσως την έκδοσή του, αλλά η Βιέννη δεν βιάζεται να τον εκδώσει στην Κροατία. Προχθές, αυστριακό δικαστήριο αποφάσισε παράταση της κράτησής του στην Αυστρία για τουλάχιστον έναν μήνα ακόμη, ενώ Αυστριακοί ανακριτές άρχισαν έρευνα, καθώς υπάρχουν ενδείξεις ότι ο τέως πρωθυπουργός της Κροατίας εμπλέκεται σε ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος μέσω και αυστριακών τραπεζών!
Δύο μέρες αργότερα, την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, έγιναν εκλογές στο Κόσοβο. Ο πρωθυπουργός Χασίμ Θάτσι νίκησε. Το κόμμα του ήρθε πρώτο με 33,5% εν μέσω κατηγοριών για νοθεία. Ο σχηματισμός κυβέρνησης όμως είναι περίπλοκη υπόθεση.
Μόλις διαπιστώθηκε η πολιτική αποδυνάμωση του Θάτσι, ήρθε το χτύπημα από το εξωτερικό. Την Τρίτη, 14 Δεκεμβρίου 2010, δημοσιοποιήθηκε έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης που κατηγορεί τον Θάτσι ευθέως για συμμετοχή ως αρχηγικό στέλεχος σε αλβανοκοσοβάρικη εγκληματική συμμορία που απήγαγε, μετέφερε στη Βόρεια Αλβανία και δολοφόνησε εκατοντάδες Σέρβους, για να πουλήσει τα όργανά τους για μεταμοσχεύσεις!
Ηιστορία είναι δέκα και πλέον χρόνια παλιά. Οι κατηγορίες πιθανότατα ευσταθούν. Οι Ευρωπαίοι τα ήξεραν από τότε αυτά τα εγκλήματα, αλλά μαζί με τους Αμερικανούς τα είχαν συγκαλύψει, γιατί το κύριο πολιτικό τους κίνητρο ήταν η απόσπαση του Κοσόβου από τη Σερβία και η ανακήρυξή του σε ανεξάρτητο κράτος. Ο Θάτσι τούς ήταν απαραίτητος σε αυτή την επιχείρηση, γι’ αυτό και τον κάλυψαν και τον αναγνώρισαν ως κορυφαία πολιτική και δη ηγετική προσωπικότητα του Κοσόβου.
Εύλογο επομένως το ερώτημα: ποιος και γιατί ανασύρει τώρα αυτή την παλιά ιστορία; Ποιο πολιτικό στόχο τίνος κράτους εξυπηρετεί η επιδιωκόμενη περιθωριοποίηση, αν όχι εξαφάνιση του Θάτσι από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό του Κοσόβου; Γιατί βεβαίως είναι αδύνατον πλέον να συνομιλεί η ΕΕ με έναν πρωθυπουργό - εγκληματία και μάλιστα τόσο ειδεχθή! Η παράξενη αυτή βαλκανική ιστορία έχει και συνέχεια. Την Παρασκευή, 17 Δεκεμβρίου, η σύνοδος κορυφής της ΕΕ επισημοποίησε την απόφασή της να χορηγήσει στο Μαυροβούνιο το καθεστώς χώρας υποψήφιας προς ένταξη στην ΕΕ.
Την Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου, νέα πολιτική βόμβα: παραιτείται απροσδόκητα ο επί σχεδόν εικοσαετία πρωθυπουργός, πρόεδρος και εν γένει απόλυτος πολιτικός κυρίαρχος του Μαυροβουνίου, Μίλο Τζουκάνοβιτς, παρόλο που είναι νεότατος για πολιτικός - μόλις 49 χρόνων σήμερα!
Επισήμως δηλώνει ότι παραιτείται επειδή ολοκλήρωσε όλους τους πολιτικούς στόχους της ζωής του: αφού οδήγησε το Μαυροβούνιο στην ανεξαρτησία το 2006, τώρα το οδήγησε και στον προθάλαμο της ΕΕ. Οι επαΐοντες όμως εκτιμούν ότι ο Τζουκάνοβιτς έλαβε αμέσως και κατανόησε πλήρως το μήνυμα της «υπόθεσης Θάτσι». Οι ειδικοί γνωρίζουν ότι ο Μίλο Τζουκάνοβιτς κατηγορείται ως πλήρως αναμεμειγμένος -και δη σε αρχηγικές θέσεις- σε κυκλώματα λαθρεμπορίας όπλων, ναρκωτικών, τσιγάρων κ.λπ. σε συνεργασία ακόμη και με την ιταλική μαφία! Υπάρχουν παλαιότερα εντάλματα εναντίον του. Ετσι, προτίμησε να παραιτηθεί ο ίδιος αντί να περιμένει να ξαναβγούν τα εντάλματα στην επιφάνεια.
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
Ο Μπερίσα μαζί με τον Θάτσι
Η Σερβία προσπάθησε να αξιοποιήσει τις εξελίξεις αυτές. Μέσω της εφημερίδας «Πολίτικα», το Βελιγράδι επαναφέρει έκθεση της σερβικής εισαγγελίας που ισχυρίζεται ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα ήταν επικεφαλής του λαθρεμπορίου όπλων προς τον UCK κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης στο Κόσοβο. Γνωρίζοντας ότι αυτό είναι πολιτικά φυσιολογικό, οι Σέρβοι προσπαθούν να εμφανίσουν τον Μπερίσα ως συνένοχο του Θάτσι και στο αποτρόπαιο εμπόριο οργάνων. Η έκθεση θα ήταν άνευ σημασίας, αν η σημερινή σερβική κυβέρνηση δεν ήταν τυφλό όργανο της Γερμανίας. Αυτό ίσως κάτι σημαίνει.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Ανούσια συζήτηση περί εκλογών

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Εχουν φουντώσει τις τελευταίες ημέρες στην πολιτική και δημοσιογραφική πιάτσα οι φήμες για το ενδεχόμενο προκήρυξης πρόωρων βουλευτικών εκλογών και μάλιστα μέχρι τις 4 Απριλίου, οπότε και εκπνέει το χρονικό διάστημα του 18μήνου από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, εντός του οποίου οι νέες εκλογές διεξάγονται υποχρεωτικά με λίστα βουλευτών και όχι με σταυρό προτίμησης. Πηγή αυτής της κατευθυνόμενης φημολογίας σκοπιμότητας είναι κυβερνητικοί κύκλοι.
Προφανής στόχος της είναι οι εκφράζοντες κάποιες φραστικές αντιρρήσεις για την κυβερνητική πολιτική βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Εξόφθαλμος ο έμμεσος πολιτικός εκβιασμός: όποιος βουλευτής δεν υπερασπίζεται επαρκώς τα αντιλαϊκά μέτρα που συμφώνησε ο πρωθυπουργός με την ΕΕ και το ΔΝΤ στο Μνημόνιο, θα βρεθεί εκτός λιστών! Αρα εκτός Βουλής, οπότε και τελειώνει ίσως για πάντα η βουλευτική του καριέρα, αφού πλέον θα πρέπει να περιμένει να αλλάξει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και να ελπίζει ότι ίσως κατορθώσει να γίνει αρεστός στον νέο ηγέτη, αλλά ταυτόχρονα να μπορέσει και να επανεκλεγεί βουλευτής άγνωστο μετά από πόσα χρόνια. Ζήσε Μάη μου...
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει φυσικά καμιά πρόθεση να αντιπαλέψει μια τέτοια εκλογική φημολογία, η οποία τον ευνοεί πολλαπλά. Πρώτον, εμφανίζει την κυβέρνηση αποσταθεροποιημένη. Δεύτερον, συσπειρώνει γύρω του τους βουλευτές της ΝΔ και περιθωριοποιεί ακόμη περισσότερο την Ντόρα και τον ΛΑΟΣ, καθώς η συνέχιση της βουλευτικής καριέρας των νυν βουλευτών της ΝΔ βρίσκεται πλέον στο έλεος του προέδρου του κόμματός τους, αφού αυτός θα καταρτίσει τις λίστες.
Τρίτον, ο Αν. Σαμαράς θα ήταν ευτυχής αν όντως γίνονταν βουλευτικές εκλογές μέχρι τις 4 Απρίλη. Το κόμμα του φυσικά θα ερχόταν πιθανότατα και πάλι δεύτερο, αλλά αφενός το ΠΑΣΟΚ αποκλείεται να συγκέντρωνε κοινοβουλευτική πλειοψηφία και αφετέρου η ΝΔ θα αποκτούσε μια κοινοβουλευτική ομάδα απείρως πιο «σαμαρική» από τη σημερινή.
Αντιθέτως, ο Γ. Παπανδρέου είναι αυτός που δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα από πρόωρες εκλογές - εκτός πια αν θέλει να αντιγράψει τον Καραμανλή και να την «κοπανήσει» κι αυτός, πράγμα για το οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη.
Αν κάνει εκλογές σε δύο-τρεις μήνες και ταυτόχρονα δεν προχωρήσει σε νέα εξοντωτικά μέτρα εναντίον του ελληνικού λαού, είναι απίθανο η ΝΔ να ξεπεράσει το ΠΑΣΟΚ. Είναι απειροελάχιστες, όμως, οι πιθανότητες να πάρει το ΠΑΣΟΚ έστω και 151 βουλευτές.
Πώς θα κυβερνήσει; Η Ντόρα, ο Κουβέλης, ο Καρατζαφέρης θα είναι πρόθυμοι φυσικά να συγκυβερνήσουν με τον Γ. Παπανδρέου. Πρόθυμοι είναι, όμως, ήδη από τώρα. Δεν είναι πολύ προτιμότερο για τον Γ. Παπανδρέου να συνεχίσει να κυβερνά με την πλειοψηφία των 156 ΠΑΣΟΚτζήδων βουλευτών και να δεχθεί χείρα βοηθείας από τα αποκληθέντα «εξαπτέρυγα», που σήμερα βρίσκονται σε κατάσταση πολιτικής αποδυνάμωσης; Διαφορετικά, αν κάνει εκλογές και βρεθεί χωρίς ΠΑΣΟΚική κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, οι ανωτέρω δυνάμει εταίροι του θα είναι πολύ πιο απαιτητικοί και θα «χορέψουν στο ταψί» τον Γ. Παπανδρέου, αφού από αυτούς θα εξαρτάται πλέον το αν θα γίνει πρωθυπουργός ή όχι!
Θεωρητικά μιλώντας, ο Γ. Παπανδρέου θα ήταν ουσιαστικά υποχρεωμένος να προσφύγει σε εκλογές μόνο αν απειλείτο με ανατροπή από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Αυτό ούτε ως ανέκδοτο δεν μπορεί να το πει κανείς. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκαν πολιτικά «ασπόνδυλα» υπερψηφίζοντας άνευ διαρροών τα πιο αντεργατικά μέτρα που έχουν ποτέ παρουσιαστεί μέχρι τώρα ενώπιον της Βουλής. Συνιστά γελοιότητα να ισχυριστεί κανείς ότι ο πρωθυπουργός μπορεί να φοβηθεί τέτοια άτομα ή έστω να υπολογίσει σοβαρά τα λεγόμενά τους.
Μόνο αν βεβαιωθούν ότι κάποιος άλλος ανατρέπει τον Γ. Παπανδρέου, ακόμη και οι μέχρι τώρα ψοφοδεείς κυβερνητικοί βουλευτές θα μεταμορφωθούν εν μια νυκτί σε... «βρυχώμενους λέοντες» κατά του πρωθυπουργού, προκαλώντας την απέχθεια και τη θυμηδία του λαού...
ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΕΣ
Συνειδήσεις εν αφασία
ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ είναι οι πιθανότητες να επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις ότι αρκετοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται στα πρόθυρα της «συνειδησιακής έκρηξης» εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής που είναι υποχρεωμένοι να στηρίζουν, χωρίς μάλιστα να είναι οι ίδιοι υπουργοί και να απολαμβάνουν τα σχετικά προνόμια της εξουσίας τουλάχιστον. Ας μη γελιόμαστε. Υποτιθέμενοι «σοσιαλιστές» που έχουν ήδη ψηφίσει κατ' επανάληψη μέτρα σαν αυτά του Μνημονίου, είναι εμφανέστατο ότι έχουν ελαστικοποιήσει τη συνείδησή τους σε τόσο απερίγραπτο βαθμό ώστε να χωράει πλέον οποιαδήποτε πολιτική χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Η διατήρηση της βουλευτικής έδρας είναι το υπέρτατο ιδανικό τους.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

«ΑΟΖ με την Κύπρο, τώρα»

ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ
Η διά μονομερούς δηλώσεως δημιουργία της κυπριακής ΑΟΖ το 2004 από τον πρόεδρο Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ηγετική κίνηση. Αν και η Τουρκία διεμαρτυρήθη, η απόφαση έγινε αμέσως αποδεκτή και από την Ε.Ε. και από τις ΗΠΑ.
Υπενθύμιση: Το Καστελόριζο είναι νησί στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας και της Ε.Ε. Εχει 430 κατοίκους (απογραφή 2001)... Υπενθύμιση: Το Καστελόριζο είναι νησί στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας και της Ε.Ε. Εχει 430 κατοίκους (απογραφή 2001)... Επανειλημμένες προσεγγίσεις του όμως προς την ελληνική πλευρά, να οριοθετήσει μαζί με την Κύπρο την ΑΟΖ, έμειναν αναπάντητες. Η πρόσφατη απόφαση της μεγαλονήσου να οριοθετήσει την ΑΟΖ με το Ισραήλ δεν αφήνει πλέον καμία δικαιολογία στην Ελλάδα να μην ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της.
Εδώ και 30 χρόνια η χώρα μας επιμένει ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία -η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου- είναι νομικής φύσης. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας όμως έχει, εδώ και 25 χρόνια, υπερκεραστεί απ' αυτήν της ΑΟΖ.
Με βάση τα άρθρα 55-57 της νέας Σύμβασης του 1982, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος μέχρι 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών, ζώντων ή μη, των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας.
Επίσης η Σύμβαση αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφος 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.
Κλειδί σ' αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται και, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και διαθέτει ΑΟΖ και ότι είναι νησί της Ε.Ε. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!
Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου-Κρήτης-Κύπρου. Οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες έγιναν από αμερικανικές εταιρείες που προφανώς ειδοποίησαν τους Τούρκους γι' αυτό και, πιθανώς, είναι ζήτημα χρόνου προτού οι τελευταίοι αρχίσουν να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες στην περιοχή.
Τελευταία ακούγονται πολλά γύρω από την παλαιά αμερικανική ιδέα περί συνεκμεταλλεύσεως. Η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, και γι' αυτό ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από άλλες χωρές που αντιμετώπισαν τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία. Συνεκμετάλλευση λοιπόν θα είναι τραγικό λάθος με επιπτώσεις και σε άλλους τομείς των διμερών σχέσεων, ανοίγοντας την όρεξη της Τουρκίας και για άλλους οικονομικούς πόρους, όπως την αλιεία.
Εν όψει των ανωτέρω, η Ελλάδα, ακολουθούσα το παράδειγμα άλλων χωρών (π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε., Ισραήλ) να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ με βάση τη Σύμβαση του 1982.
Τα ανωτέρω μπορούν να γίνουν με την ψήφιση νόμου που να δημιουργεί ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες και εν συνεχεία να ανακοινωθεί στον ΟΗΕ. Μετά θα έρθουμε σε διαπραγματεύσεις με την Κύπρο και την Αίγυπτο προς καθορισμό της διαχωριστικής γραμμής.
Βεβαίως, η Τουρκία δεν θα αναγνωρίσει τέτοια κίνηση, όπως έπραξε και πρόσφατα με την Κύπρο. Νομικώς όμως αυτό είναι αδιάφορο. Σ' αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι η προσχώρησή της στη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας είναι μια από τις προϋποθέσεις για την πλήρη ένταξή της στην Ε.Ε.
Βεβαίως, η «χώρα των μηδενικών διαφορών» θα μπορούσε, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, να επανέλθει στις παράνομες παραβιάσεις του εναερίου και υδάτινου χώρου μας. Επιθυμεί όμως να καταστρέψει την εικόνα ότι «έχει αλλάξει», που και η ίδια αλλά και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές της, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να δημιουργήσουν;
* Ο Β. Μαρκεζίνης είναι ακαδημαϊκός και ο Θ. Καρυώτης καθηγητής Πανεπιστημίου 
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο κ.Μανδραβέλης και ο πληθωρισμός της σύγχυσης !!! [: Αποδομητές γνώμης...]


Διαβάζω πρόσφατο Μανδραβέλη:

Επτακόσιες πορείες κι αποκλεισμοί δρόμων έγιναν την περασμένη χρονιά στην Αθήνα με μέσο όρο συμμετοχής πεντακόσια άτομα”…
Του Πέτρου Αργυρίου στο agriazwa
Όμορφα στρογγυλοποιημένα τα νούμερα, ελκυστικά εύληπτα. Επτακόσιες πορείες. Ούτε μια παραπάνω. 500 άτομα κατά μέσο όρο. Ούτε ένας παραπάνω. Ούτε ένα περίπου. Μέχρι τις 26-12-2010 που δημοσίευσε το άρθρο η Καθημερινή. Με πρόβλεψη και για το διάστημα που μεσολάβησε από τη πέρας της γραφής μέχρι τη δημοσίευση στην εφημερίδα.
700 πορείες, ακριβώς. 500 άτομα κατά μ.ο.
Αν βάλουμε δύο μόνο από τις μεγάλες πορείες που έγιναν φέτος και ας εικάσουμε ότι έκαστη συγκέντρωσε 175000 διαδηλωτές ξέρετε πόσο κόσμο συγκεντρώνουν οι 688 υπόλοιπες πορείες συνολικά και κατά μέσο όρο ταυτόχρονα; 0. Γιατί σύμφωνα με τα «στοιχεία» Μανδραβέλη 700 επί 500= 350.000, το νούμερο δηλ. που ως παράδειγμα χρησιμοποίησα για δύο μόνο από τις μεγάλες πορείες. Με αυτά τα στοιχεία προκύπτει ότι πορεία και αποκλεισμοί δρόμων μπορούν να γίνουν με τη συμμετοχή κανενός απολύτως. Με αυτή τη λογική, φέτος, πορείες και αποκλεισμοί μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι γίναν καμία, 5, 700 ή και άπειρες.

Η λογική Μανδραβέλη είναι απλά ανίκητη. Γιατί δε βασίζεται πουθενά αλλού παρά στην πρόθεση του να εμφανίσει μια μαγική εικόνα κατά τη βούληση και κρίση του.
700 πορείες, 500 άτομα κατά μ.ο. Σύμφωνα με ποιον; Υπάρχει κάποιος επιστημονικός οργανισμός που καταγράφει όλες τις πορείες και τα νούμερα τους; Πήρε ο Μανδραβέλης τα στοιχεία από το σύνολο των διαθέσιμων δορυφορικών καταγραφών για τον Ελλαδικό και τα συνεκτίμησε; Υπάρχει μια βάση δεδομένων όπου μεταφέρουν οι δημοσιογράφοι της εκτιμήσεις τους και στατιστικολόγοι εκ των υστέρων παράγουν ετήσια στοιχεία;
Τίποτα από τα παραπάνω. Απλά μια εκτίμησή του που εκ πρώτης όψεως δείχνει αυθαίρετη και φαντασιακή την παρουσιάζει ο ίδιος χωρίς καμία δημοσιογραφική συστολή ως «καταγραφή», ως γεγονός και ως στοιχεία τα οποία στη συνέχεια θα του επιτρέψουν να ξεδιπλώσει το συλλογισμό για τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Φεύγοντας από το θέμα Μανδραβέλη, τις αντιφάσεις, τις ανακρίβειες, τις υπερβολές και τους συμψηφισμούς που το κείμενο του παρουσιάζει (υπερβολές και συμψηφισμούς του τύπου : «Δύο πράγματα παρήγαγε αφειδώς ο τόπος και τα αναπαρήγαγε άκριτα ο Τύπος» (σύσσωμος έτσι;). «Δεν υπήρξε κινητοποίηση της μεταπολίτευσης που να μην κρίθηκε δικαιολογημένη»), ας επιχειρήσουμε μια ιδιότυπη προσέγγιση στο μηντιακό σύμπαν.
Μπορούμε πλέον να διακρίνουμε αρκετά εύκολα την προπαγάνδα στα μήντια. Αυτό που δεν διακρίνεται τόσο εύκολα είναι ένας άλλος, εξίσου καταστροφικός για μια υγιή πληροφόρηση μηχανισμός. Ο μηχανισμός της σύγχυσης.
Ο μηχανισμός αυτός εφαρμόζεται κυρίως στα μήντια που απευθύνονται στη μεσαία τάξη και είναι αυτά που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται την πολυφωνία και την ελευθεροτυπία. Θα δεις δηλ. στο ίδιο φύλλο ή την ίδια εκπομπή δημοσιογράφους ή κειμενογράφους να προβάλουν μια άποψη και έπειτα, πολλές φορές τα ίδια άτομα να παρουσιάζουν την αντίθετή της ή και κάποια μέση οδό. Πολλές φορές είναι τα ίδια άτομα που αλλάζουν θέσεις και οπτικές σαν τα πουκάμισα.
Σίγουρα, ένα μεγάλο κομμάτι του θορύβου που παράγεται οφείλεται σε προχειρότητα, προσωπικές ανεπάρκειες και ένα ναρκισσιστικό λαϊκισμό. Σίγουρα αρκετές φορές, άνθρωποι των μήντια προβάλουν τη δική τους νοητική σύγχυση στους πολλούς γιατί απλά μπορούν. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε πότε ένα φαινόμενο έχει να κάνει με εγγενείς αδυναμίες και πότε με πρακτικές που έχουν προσεκτικά επιλεχθεί. Και η σύγχυση της κοινής γνώμης φαίνεται να είναι προσφιλής πρακτική των μήντια.

Οι συνέπειες αυτής της πρακτικής είναι η κοινή γνώμη πολλές φορές να αδυνατεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώνεται, να παραμένει αμήχανη και παθητική. Τα μήντια πολλές φορές καταφεύγουν σε αυτό τον μηχανισμό κομπρεσέρ για να αποσυντονίσουν την κοινή γνώμη.

Οι διαμορφωτές γνώμης λειτουργούν συχνά ως αποδομητές γνώμης.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το κείμενο Μανδραβέλη, «πληθωρισμός δικαίου». Ο ίδιος ο τίτλος παράγει σύγχυση. Ο πληθωρισμός, ένας οικονομικός όρος που φέρει αρνητικούς συσχετισμούς παντρεύεται με το δίκαιο.
Μέσα στο κείμενο, το δίκαιο γίνεται «δίκια», τα δίκια γίνονται πολλά, ακόμη περισσότερα και τα πάρα πολλά δίκια μεταμορφώνονται σε άδικο. Ας ακολουθήσουμε την εκπτωτική διαδρομή μιας λέξης μέσα σε ένα κείμενο.
Δίκαια-δίκαιη-δίκαιο-δίκαιο-δίκαια-δίκαιο-δίκαιο-δικαιολογημένη-δίκαιο-δίκαιο-δικαιολογημένη.
Κάπου εδώ, μετά την υπερφόρτωση και την πληθωριστική χρήση του όρου «δίκαιο» από το συντάκτη του κειμένου, αφού ήδη η έννοια έχει αποδυναμωθεί από τη συχνή επίκληση της, αρχίζει τώρα η λέξη να μεταμορφώνεται και να ταυτίζεται ακόμη και με την αντίθετή της έννοια:
Το δίκαιο γίνεται «δίκια». Μετά εισάγεται μέσα σε αυτό το συνειρμό και τους συσχετισμούς που έχουν δημιουργηθεί η λέξη άδικο.
Ας δούμε πως εξελίσσεται η διαδρομή της λέξης από αυτό το σημείο του κειμένου και μετά:
Δίκια-άδικο-αντικρουόμενα δίκια- δίκαιο μιας συντεχνίας-δίκιο-άδικο- δικαιολογημένη.
Όλη αυτή η επανάληψη λέξεων χωρίζεται από μερικές αράδες κειμένου μόνο. Οι επαναλαμβανόμενες και αντιφατικές λέξεις είναι σχεδόν πάντα σε εισαγωγικά τα οποία σκόπιμα αμφισβητούν τον αυτονόητο χαρακτήρα τους. Η κατακλείδα του κειμένου είναι ότι η επίθεση στον Χατζηδάκη ήταν «δικαιολογημένη», λέξη που ο συντάκτης χρησιμοποιεί για να υπονοήσει το ακριβώς αντίθετό της: Τη λέξη αδικαιολόγητη, μια αδικία που προέκυψε και δικαιολογήθηκε από τον «πληθωρισμό δίκαιου». Το πολύ «δίκαιο» και τα πολλά «δίκια» βλάπτουν το δίκαιο μας λέει λίγο πολύ. Φυσικά ούτε κουβέντα για τη βία της αστυνομίας και τα επικίνδυνα χημικά που αυτή χρησιμοποιεί κατά κόρο για να σπάσει καθε έκφραση κοινωνικής αντίδρασης.
Για μια ακόμη φορά οι άνθρωποι του συστήματος λένε μόνο αλήθειες.
Γιατί για αυτούς νόμος είναι το δίκαιο του ισχυρού. Οι πολλοί και το δίκαιο, το ένα και αδιαίρετο και ισόνομο δίκαιο, δεν κολλάν. Οι πολλοί που πολεμάν για τα δικαιώματά τους δεν έχουν αίσθηση δικαίου.
Και οι άνθρωποι του συστήματος μέσα από τον «πληθωρισμό της σύγχυσης» φροντίζουν να μην αναγνωρίσουν ποτέ οι πολλοί και να μη βρουν ποτέ το δίκιο τους. 

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

H άνοδος της ασημαντότητας»

Στη μνήμη του Ελληνα φιλοσοφου Κορνήλιου Καστοριάδη που έφυγε σαν σήμερα το 1997 παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του  «H άνοδος της ασημαντότητας»
H απουσία κριτικής σκέψης
H εργασία των διανοουμένων θα έπρεπε να είναι εργασία κριτικής. Kαι τέτοια ήταν συχνά στην Iστορία, όπως, παραδείγματος χάριν, κατά τη στιγμή της γέννησης της φιλοσοφίας στην αρχαία Eλλάδα. Tότε, οι φιλόσοφοι αμφισβητούν τις κατεστημένες συλλογικές παραστάσεις, αμφισβητούν τις ιδέες για τον κόσμο και τους θεούς, αμφισβητούν την ορθή τάξη της πολιτείας. Ομως, αρκετά γρήγορα, η στάση αυτή εκπίπτει, εκφυλίζεται. Οι διανοούμενοι εγκαταλείπουν τον κριτικό ρόλο τους. Tον προδίδουν. Mεταβάλλονται σε εκλογικευτές της πραγματικότητας και σε απολογητές της καθεστηκυΐας τάξης. Tο πιο ακραίο παράδειγμα αλλά, χωρίς αμφιβολία, το πιο χαρακτηριστικό- ακόμη και μόνο διότι ενσαρκώνει τη μοίρα και την κατάληξη της κληρονομημένης φιλοσοφίας - είναι ο Xέγκελ. Tελικά, ο Xέγκελ έφθασε να διακηρύσσει πως «ό,τι είναι ορθολογικό είναι πραγματικό και ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό».
Στο δικό μας αιώνα έχουμε δύο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτού του φαινομένου: στη Γερμανία, ο Xάιντεγκερ και η βαθιά του προσχώρηση, πέρα από τα γνωστά συμβάντα και την ανεκδοτολογία, στο «πνεύμα» του ναζισμού· στη Γαλλία, ο Zαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος δικαιολόγησε τουλάχιστον μετά το 1952 τα σταλινικά καθεστώτα και, όταν, τέλος πάντων, ξέκοψε με τον τρέχοντα κομμουνισμό, άρχισε να υποστηρίζει τον Φιντέλ Kάστρο, τον Mάο Tσε Tουγκ, κλπ.
Mέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει ως προς την ουσία της, αλλά, απλώς, ως προς την έκφρασή της. Mετά από την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων και την κονιορτοποίηση του μαρξισμού-λενινισμού, οι δυτικοί διανοούμενοι στην πλειοψηφία τους περνούν τον καιρό τους εγκωμιάζοντας τα δυτικά καθεστώτα ως καθεστώτα «δημοκρατικά», ίσως όχι ιδανικά (δεν ξέρω ποιο είναι το ακριβές νόημα της έκφρασης αυτής), αλλά πάντως ως τα καλύτερα ανθρωπίνως εφικτά. Mας διαβεβαιώνουν, επίσης, ότι η οποιαδήποτε άσκηση κριτικής προς αυτές τις ψευδο-δημοκρατίες οδηγεί κατευθείαν στα Γκουλάγκ. Eτσι, λοιπόν, συνεχίζεται αυτή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, μια κριτική που έρχεται με καθυστέρηση τριάντα, σαράντα, πενήντα, εξήντα, εβδομήντα ετών (πολλοί από τους σημερινούς «αντιολοκληρωτικούς» διανοούμενους στις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν ακόμη μαοϊκοί).
Ομως αυτή η στάση, δηλαδή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Yπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή.
Πρέπει να σταματήσουμε να υπερ-εκτιμούμε και, ταυτοχρόνως, να υπο-τιμούμε το ρόλο των διανοουμένων. Yπήρξαν ασφαλώς διανοητές και συγγραφείς οι οποίοι έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στην Iστορία - όχι, εξάλλου, πάντα προς το καλύτερο. Ο Πλάτων χωρίς αμφιβολία είναι το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, αφού ακόμη σήμερα όλος ο κόσμος, και χωρίς να το ξέρει, σκέφτεται με όρους πλατωνικούς. Ωστόσο, από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί για την κοινωνία, την ιστορία, τον κόσμο, το είναι, τότε, οπωσδήποτε, εισχωρεί στο πεδίο των κοινωνικοϊστορικών δυνάμεων. Kαι σ' αυτό το πεδίο μπορεί να παίξει ένα ρόλο του οποίου η σημασία κυμαίνεται από το απειροελάχιστο μέχρι το αξιοσημείωτο. Tο να θεωρήσουμε ότι ο ρόλος αυτός είναι «ρόλος εξουσίας», κατά τη γνώμη μου αποτελεί γλωσσική κατάχρηση.
Ο συγγραφέας και ο διανοητής, με τα ιδιαίτερα μέσα που του δίνουν η κουλτούρα του και οι ικανότητές του, ασκεί επιρροή στην κοινωνία. Ομως αυτή η επιρροή αποτελεί μέρος του ρόλου του ως πολίτη: λέει αυτό που σκέφτεται και αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του. Kανείς δεν απαλλάσσεται από αυτή την ευθύνη. Ούτε καν εκείνος που σωπαίνει και, ως εκ τούτου, αφήνει να μιλούν οι άλλοι και να καταλαμβάνεται ο κοινωνικο-ιστορικός χώρος ενδεχομένως από ιδέες τερατώδεις. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να καταγγέλλουμε την «εξουσία των διανοουμένων» και, ταυτοχρόνως, να θεωρούμε ότι οι Γερμανοί διανοούμενοι που σώπασαν μετά το 1932 είναι συνένοχοι των ναζί.
Mία από τις εκδηλώσεις - μόνο μία - της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας είναι η κρίση της κριτικής. Γεγονός είναι ότι υπάρχει γενικευμένη ψευδο-συναίνεση. H κριτική και η εργασία των διανοουμένων απορροφώνται από το σύστημα τώρα πολύ περισσότερο από άλλοτε και με τρόπο πολύ πιο έντονο. Ολα τα αλέθουν τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης. Tα δίκτυα συνενοχής είναι παντοδύναμα. Σήμερα, τις αποκλείνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες. Tις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.
Aκόμη και σε ό,τι είναι τελείως κοινότοπο και τετριμμένο δίδεται χροιά «επαναστατική». Για τη διαφήμιση ενός βιβλίου χρησιμοποιείται συχνά η εξής φράση: «Iδού ένα βιβλίο που φέρνει επανάσταση στον τομέα του». Aλλά και για τη διαφήμιση των ζυμαρικών την ίδια φράση χρησιμοποιούν: «τα ζυμαρικά Panzani έφεραν επανάσταση στη μαγειρική». 
H λέξη «επαναστατικός» - όπως, επίσης, οι λέξεις «δημιουργία» και «φαντασία» - έχει καταντήσει διαφημιστικό σλόγκαν (αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε πριν από λίγα χρόνια ιδιοποίηση). H περιθωριακότητα παίρνει μία θέση κεντρική και γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης. H ανατροπή είναι μία ενδιαφέρουσα γραφικότητα που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος. H σύγχρονη κοινωνία έχει μία τρομερή ικανότητα να πνίγει κάθε αληθινή απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα· ένα φαινόμενο εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα.
Mπορούμε να γίνουμε ακόμη πιο διεξοδικοί. Οι κριτικοί μόνοι τους προδίδουν το ρόλο τους ως κριτικών. Οι συγγραφείς προδίδουν την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητά τους. H συνενοχή του κοινού είναι τεράστια. Tο κοινό ασφαλώς μόνον αθώο δεν είναι, αφού αποδέχεται το παιχνίδι και προσαρμόζεται σε ό,τι του δίνουν. Tα πάντα γίνονται εργαλείο του συστήματος, ενός συστήματος ανώνυμου.
H κατάσταση αυτή δεν είναι ούτε έργο ενός δικτάτορα, ούτε έργο μιας χούφτας μεγάλων καπιταλιστών, ούτε έργο μιας ομάδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης· είναι, απεναντίας, ένα τεράστιο κοινωνικο-ιστορικό ρεύμα, το οποίο έχει πάρει μια τέτοια κατεύθυνση που όλα τα κάνει να γίνονται ασήμαντα.
H τηλεόραση
H τηλεόραση αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα: κάτι που βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας για ένα εικοσιτετράωρο, γίνεται τελείως ασήμαντο (παύει να υπάρχει) ακριβώς μετά από αυτό το εικοσιτετράωρο, είτε διότι βρέθηκε είτε διότι πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να πάρει τη θέση του. Λατρεία του εφήμερου, η οποία καταλήγει στην πιο ακραία συρρίκνωση του χρόνου.
Aυτό που στην αμερικανική τηλεόραση ονομάζεται attention span, δηλαδή ο ωφέλιμος χρόνος προσοχής του θεατή, πριν από μερικά χρόνια ήταν δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, βαθμιαία, έπεσε σε πέντε λεπτά, σε ένα λεπτό και, τώρα, είναι μόλις δέκα δευτερόλεπτα. Tο τηλεοπτικό σποτ των δέκα δευτερολέπτων θεωρείται το πιο αποτελεσματικό. Tόση είναι η διάρκεια που έχουν τα σποτ τα οποία χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές προεδρικές καμπάνιες. Eίναι απολύτως κατανοητό ότι αυτά τα σποτ δεν περιέχουν τίποτα το ουσιαστικό, αλλά επικεντρώνονται σε δυσφημιστικούς υπαινιγμούς. Προφανώς, αυτό είναι το μόνο πράγμα που ο θεατής είναι ικανός να αφομοιώσει.
Tούτο όμως είναι και αληθές και ψευδές. H ανθρωπότητα δεν έχει εκφυλιστεί βιολογικά. Οι άνθρωποι είναι ακόμη ικανοί να παρακολουθήσουν ένα λόγο με επιχειρήματα και με κάποια χρονική διάρκεια. Ομως είναι, επίσης, αληθές ότι το σύστημα και τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης «καλλιεργούν» - δηλαδή παραμορφώνουν με τρόπο συστηματικό - τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση τελικά να ενδιαφερθούν για κάτι το οποίο έχει διάρκεια μεγαλύτερη από κάποια δευτερόλεπτα, το πολύ κάποια λεπτά. Yπάρχει εδώ μια συνομωσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια του όρου: όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της...
Πηγή: http://radar-gr.blogspot.com/2010/12/h_26.html

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Χρόνια Πολλά

Εύχομαι σε όλους και σε όλες Καλές Γιορτές και Ευτυχισμένο το 2011

Κώστας Παπαποστόλου

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Τα συγκοινωνούντα δοχεία στις κατεδαφίσεις

Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ
Τελειώνει σε λίγες ημέρες το 2010 και μια πρώτη αποτίμηση της διαδρομής του χρόνου μπορεί να είναι ότι αφήνει πίσω του την κατεδάφιση όσων είχαν χτιστεί και επιτευχθεί δεκαετίες τώρα στον κοινωνικό τομέα, στις σχέσεις εργασίας, στην οικονομία, με πληγέντες και θύματα τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους και τους μαγαζάτορες επαγγελματίες.
Με την ανεργία να ανεβαίνει σταθερά, τα μαγαζιά να κλείνουν, τις συλλογικές συμβάσεις να καταργούνται, τους μισθούς και τις συντάξεις να κόβονται, τη δημόσια περιουσία να ξεπουλιέται, το 2010 προοιωνίζεται δυσμενέστερες εξελίξεις για το 2011.
Επιχαίρει η κυβέρνηση, με τον πρωθυπουργό να δηλώνει «επιτύχαμε έναν άθλο» και τον υπουργό Οικονομικών (αλλά και άλλους υπουργούς) να υπερηφανεύεται «σώσαμε τη χώρα».
Χώρα υπό κατοχήν η Ελλάδα υποδέχεται τους εκπροσώπους των ξένων δυνάμεων στο Κοινοβούλιό της, με τον ένα, του ΔΝΤ, να επιμένει, να προτρέπει και να διατάζει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να συστρατευθούν με την κυβέρνηση, και τον άλλον, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να παίζει με τον πόνο ενός λαού κάνοντας αστειότητες του είδους ότι έχασε το ποδόσφαιρο που έπαιζε έχοντας την έγνοια για τη σωτηρία της χώρας που δανείζουν και της επιβάλλουν όρους και μέτρα.
Φταίει η νοοτροπία, το «ριζικό» μας, η καλοπέραση στην οποία έμαθε (!) ο λαός και άλλα ηθικοπλαστικά που προβάλλει η κυβέρνηση ως δικαιολογίες και προφάσεις, ενώ ταυτόχρονα διατείνεται ότι αυτή είναι που παίρνει τα μέτρα για τη «σωτηρία» και όχι οι ξένοι «προστάτες», χωρίς κανείς από τους κυβερνώντες, τους σημερινούς και τους χθεσινούς σε βάθος χρόνου, να αισθανθεί την ανάγκη να κάνει έστω μια αναφορά στην περίφημη υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που έχει υπονομεύσει το παρόν και το μέλλον του τόπου. Και δεν είναι η μόνη υπόθεση, αλλά είναι η πιο κραυγαλέα και αποσιωπάται μήπως ξεχαστεί...
Την ίδια ώρα τα μέτρα για την οικονομία, η λιτότητα, η σκληρή κατεδάφιση συνοδεύονται από ρυθμίσεις που παραβιάζουν κατάφωρα το Σύνταγμα, από μεθόδους και μέτρα καταστολής, δίωξης και επίθεσης στις στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες.
Τα μέτρα κατεδάφισης στους τομείς της εργασίας, των συντάξεων, των ελεύθερων επαγγελματιών είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τα μέτρα καταστολής, δίωξης και αστυνομοκρατίας.
Από την εν λευκώ εκχώρηση στον υπουργό Οικονομικών, παρακάμπτοντας τη Βουλή, του δικαιώματος να προβαίνει σε συμβάσεις με ξένους και να «επικαιροποιεί» το Μνημόνιο φθάνουμε στα καθαρά αστυνομικού χαρακτήρα μέτρα με ξυλοδαρμούς, συλλήψεις και διώξεις διαδηλωτών και στην ποινικοποίηση των απεργιών.
Μόνο το τελευταίο διάστημα μπορούμε να σταχυολογήσουμε περιπτώσεις βίας από τις δυνάμεις καταστολής εναντίον πολιτών που διαδηλώνουν με διάφορα αιτήματα. Και η βία, που είχε πάρει διαστάσεις με τις προσαγωγές και τις προληπτικές συλλήψεις, εκτοξεύεται και μεταφορικά και στην κυριολεξία με τους ξυλοδαρμούς, με τα χημικά αέρια και με την επαναφορά του μέτρου με τις «Αύρες» που ρίχνουν νερό.
Οταν όχι μόνο πολίτες που διαδηλώνουν γίνονται θύματα αυτής της βίας -χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη ούτε ένας αρμόδιος (υπουργείο, Εισαγγελία, αστυνομία) να πει έστω μια λέξη- αλλά και παράγοντες, όπως ο δήμαρχος στην Κερατέα και ο γραμματέας της Νεολαίας του Συνασπισμού, υφίστανται δολοφονική επίθεση από τα ΜΑΤ και δεν αισθάνεται την ανάγκη, πάλι, ούτε ένας αρμόδιος να δείξει έστω στοιχειώδες ενδιαφέρον, τότε αντιλαμβάνεται κάποιος πού οδηγεί αυτού του είδους η βία. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ξεπηδούν φαινόμενα παρακρατικής λειτουργίας και μέσα στις αστυνομικές δυνάμεις, με άνδρες των ΜΑΤ να προσπαθούν να εισβάλουν στα γραφεία της Νεολαίας του Συνασπισμού φωνάζοντας «θα πάνε να συναντήσουν τον Αλέξη (Γρηγορόπουλο)», ότι «θα κάνουν τη γιάφκα(!) λίμπα» και κραυγάζοντας «ζήτω ο Αδωνις Γεωργιάδης», τότε έρχεται στο νου η περίοδος της δεκαετίας του '60 με τις παρακρατικές οργανώσεις «Καρφίτσα» και άλλες στη Θεσσαλονίκη.
Ο χρόνος τελειώνει και η κατεδάφιση στα δικαιώματα της εργασίας, στις ατομικές ελευθερίες, στην απεργία, προχωρεί. Η κυβερνητική μηχανή, συστηματικά, σε όλη της την έκταση, στρέφει το «ενδιαφέρον» της κοινής γνώμης κυρίως στα της προπαγάνδας και του κλίματος που επιδιώκει να καλλιεργηθεί, ουσιαστικά εναντίον των απεργιών. Την ίδια ώρα επιδιώκεται να στραφεί η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης και δημιουργείται σταθερά το κλίμα εναντίον των πολιτικών, συλλήβδην, απαξιώνοντας έτσι την πολιτική και τα κόμματα.
Η απαξίωση συμβαδίζει με το φόβο στο λαό, που πλήττεται και πληρώνει, και οδηγεί στην αποχή που βολεύει τους ασκούντες την εξουσία, την άρχουσα τάξη.
Τα γεγονότα είναι πολλά, οι διακηρύξεις των κυβερνώντων πιο πολλές, οι τούμπες στην πολιτική τους μέσα σ' ένα χρόνο συνεχείς. Μας ξεπερνούν τα γεγονότα, έρχονται νέες κατεδαφίσεις και οι κυβερνώντες μάς οδηγούν να ξεχνούμε τα γεγονότα που μας προσπερνούν.
Κι όμως υπάρχουν αντιστάσεις. Είναι αυτές που μένουν από τη χρονιά που φεύγει. Οι καταδίκες του δολοφόνου τού Αλέξη Γρηγορόπουλου και του συνεργού, η αθώωση των παιδιών στη Λάρισα, που τους είπαν «αλήτες», η νεολαία που ξαναβγήκε στο δρόμο και διεκδικεί το δίκαιο και τη ζωή της, οι εργαζόμενοι που διαδηλώνουν, το μέτωπο διδασκόντων και διδασκομένων απέναντι στο χειρουργείο στην Παιδεία.
Η κυβέρνηση με το βερμπαλισμό της, με κάποιους από τους «προθύμους» που λαϊκίζουν ασύστολα, πορεύεται χωρίς σχέδιο, έρμαιο στα κύματα των «προστατών» της.
Το 2010 έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως το πιο μαύρο στα 36 χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας. Περιμένουμε το 2011 με πιο μαύρα μαντάτα.
Πριν από περίπου 45 χρόνια ο Φώντας Λάδης, στα «Γράμματα από τη Γερμανία», που είχε μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης, έγραφε προφητικά όπως αποδείχθηκε: «Τέτοιον Μάη μάνα μου/ άλλον να μη μου στείλεις/ να λέει πως στην Ελλάδα μας σκοτώθηκε ο Απρίλης».
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

«Κατοχικός» προϋπολογισμός

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Χειρότερος προϋπολογισμός από αυτόν που θα ψηφίσει απόψε τα μεσάνυχτα η κυβερνητική πλειοψηφία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, πιο αντιλαϊκός, δεν έχει υπάρξει ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία της χώρας μας. Κανένας δεν πιστεύει πλέον, συμπεριλαμβανομένων των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, ότι αυτός ο προϋπολογισμός και η κυβερνητική πολιτική αποσκοπούν τουλάχιστον στη διόρθωση των δημοσιονομικών μεγεθών της Ελλάδας, έστω μέσω της εξαθλίωσης του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού και της λεηλασίας των εισοδημάτων του.
Πώς να το πιστέψει άλλωστε όσο ευήθης και αφελής και αν είναι, όταν ακόμη και το ίδιο το... ΔΝΤ αποκαλύπτει με τις μελέτες του το εφιαλτικό μέλλον στο οποίο μας οδηγεί η κυβερνητική πολιτική, η οποία σε αρκετά σημεία υπερβαίνει κατά πολύ σε αντεργατικά μέτρα ακόμη και τις εντολές του ΔΝΤ;
Στην τελευταία έκθεσή του, που δημοσιοποιήθηκε το Σάββατο, το ΔΝΤ εκτιμά π.χ. ότι το 2013 που θα λήξει τυπικά το Μνημόνιο, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα έχει ανέλθει κατά τη βασική εκτίμηση στο... 158% (!) του ΑΕΠ, στην καλύτερη περίπτωση στο 147% και στη χειρότερη στο... 194% του ΑΕΠ της χώρας!
Μα αν η κυβέρνηση Παπανδρέου «γδέρνει» ανελέητα δέκα εκατομμύρια Ελληνες με πρόσχημα ότι δήθεν μόνο έτσι μπορεί να μας σώσει από την απειλούμενη χρεοκοπία λόγω του δημόσιου χρέους του 115% που κληρονόμησε από την κυβέρνηση Καραμανλή, τι θα πρέπει να κάνει στους Ελληνες η κυβέρνηση που θα παραλάβει από τον Γ. Παπανδρέου τη χώρα με χρέος ίσως και 190% του ΑΕΠ;
Είναι απίστευτα τα όσα λέει και κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου, συνοδεύοντάς τα με αδιανόητες οικονομικές μπούρδες. Θα γλιτώσει, λέει, ως και 30 δισεκατομμύρια ευρώ από το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, αλλά ομολογεί ότι στην Ελλάδα έχουμε ανά κάτοικο πολύ περισσότερους γιατρούς, φαρμακοποιούς, συμβολαιογράφους, δικηγόρους ή ταξιτζήδες από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης!
Τι ακριβώς θα κερδίσουμε δηλαδή από την περιβόητη «απελευθέρωση»; Φταίει το κλειστό επάγγελμα των ταξιτζήδων ή ο υπουργός Μεταφορών της ΝΔ, ο ανεκδιήγητος Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο οποίος με μια επαίσχυντη πράξη πολιτικής αλητείας αύξησε κατά... 100% (!!!) την ταρίφα των ταξί σε τρεις δόσεις πριν ξεψυχήσει η κυβέρνηση Καραμανλή;
Μια αύξηση τόσο εξωφρενική εν μέσω κρίσης, που οι ίδιοι οι ταξιτζήδες αρνήθηκαν την τρίτη δόση της αύξησης, γιατί έβλεπαν ότι δεν θα έμπαινε πελάτης στο ταξί τους ούτε με... απαγωγή! Δεν έχουμε καμιά αντίρρηση να απελευθερωθεί το ταξί, αλλά ας μη μας κοροϊδεύει η κυβέρνηση Παπανδρέου ότι εμείς θα κερδίσουμε τίποτα από αυτό. Την απελευθέρωση θα την κάνει μόνο για να μπει το μεγάλο κεφάλαιο στον κλάδο και να συγκροτήσει εταιρείες με 100-200 ταξί που θα μετατρέψουν τους συνηθισμένους ταξιτζήδες σε υπαλλήλους με 740 ευρώ τον μήνα, αποκομίζοντας υπερκέρδη.
Να ήταν μόνο αυτό; Από τη μία η κυβέρνηση λεηλατεί και μειώνει τις συντάξεις γιατί «τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν λεφτά» και από την άλλη εξαγγέλλει μείωση κατά 25% των... ασφαλιστικών εισφορών «χωρίς κανέναν κίνδυνο για τα οικονομικά των ταμείων»!!! Πρόκειται περί χυδαίου εμπαιγμού που προσβάλλει ακόμη και τη νοημοσύνη των Ελλήνων.Η κυβέρνηση, αφού μείωσε ήδη τις αμοιβές των νοσοκομειακών γιατρών, τώρα προαναγγέλλει ότι θα τους βάλει να κάνουν και... δωρεάν εφημερίες (!) ή να παύσουν να κάνουν εφημερίες, αφήνοντας τους ασθενείς των δημόσιων νοσοκομείων να... πεθαίνουν από το απομεσήμερο και μετά!
Δεν ωφελεί σε τίποτα να υποκρινόμαστε. Η ουσία είναι πως η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι φορέας της ακραίας νεοφιλελεύθερης αντίληψης βάσει της οποίας πρέπει να φτωχύνουν όλοι οι Ελληνες, να μειωθούν τα εισοδήματα όλων των εργαζομένων, ώστε να γίνει η Ελλάδα... «ανταγωνιστική», επειδή θα έχει εξαθλιωμένο λαό με άθλιους μισθούς. Η οικονομική καταρράκωση ως... σοσιαλισμός του 21ου αιώνα κατά Γιώργο Παπανδρέου...
ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Χάνει τη στήριξη όλων των στρωμάτων
Βαρύτατο πλήγμα κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου συνιστά το φυλλάδιο της Ιεράς Συνόδου εναντίον της πολιτικής της. Εχοντας απολέσει ήδη τους εργαζόμενους και μεγάλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, τώρα χάνει και τους πιστούς. «Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας... Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων - δανειστών μας» αναφέρει το φυλλάδιο των ιεραρχών, οι οποίοι δεν διστάζουν να καταγγείλουν «μια ηγεσία που στην πράξη αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού».
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Οργή λαού, αδιαφορία πρωθυπουργού

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Τεράστια ήταν η μαζικότητα της διαδήλωσης στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας της Τετάρτης. Εφάμιλλη του μεγαλειώδους συλλαλητηρίου της 5ης Μαΐου. Πάνω από εκατό χιλιάδες διαδηλωτές εκδήλωσαν την οργή τους απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Ηδη όμως από την προηγούμενη μέρα ο πρωθυπουργός είχε περάσει με άνεση από τη Βουλή το πολυνομοσχέδιο εξόντωσης των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και λεηλασίας των μισθών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα μέσω των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας που δίνουν το δικαίωμα στον εργοδότη κάθε επιχείρησης να μειώνει όσο θέλει τις αποδοχές του κάθε υπαλλήλου του, μέχρι του σημείου συρρίκνωσης οποιουδήποτε μισθού στελέχους του ως το κατώτατο όριο των... 740 ευρώ που ορίζει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας.
Μόνο ένας όλος κι όλος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ο Βαγγέλης Παπαχρήστος, αντιστάθηκε και ψήφισε «όχι», διαγραφόμενος εν ριπή οφθαλμού, πριν καν γίνει η ψηφοφορία κατ’ άρθρο, ώστε να μη βρει μιμητές! Πανευτυχής πρέπει να αισθάνεται ο πρωθυπουργός για το γεγονός ότι δεν χρειάστηκε να καρατομήσει πολιτικά παρά έναν και μόνο βουλευτή του - κι αυτόν μάλιστα φίλο και στενότατο συνεργάτη του εδώ και δεκαπέντε σχεδόν χρόνια.
Κρίνοντας από το περιεχόμενο του νομοσχεδίου, κάποιος αφελής θα νόμιζε ότι θα εξεγείρονταν οι «σοσιαλιστικές» συνειδήσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Αποδείχτηκε όμως ότι τα οφέλη και προνόμια της βουλευτικής έδρας είναι κατά πολύ βαρύτερα της «σοσιαλιστικής» ιδεολογίας των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Παπανδρέου τώρα πλέον είναι απολύτως βέβαιος ότι δεν αντιμετωπίζει απολύτως κανέναν κίνδυνο από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, όσο φυσικά παραμένει ο ίδιος ισχυρός. Αναμενόμενο είναι ως εκ τούτου να αυξηθεί η αλαζονική στάση του πρωθυπουργού απέναντι στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και δικαίως, δεδομένης της στάσης τους.
Εχει ήδη αποδειχθεί εμπράκτως άλλωστε ότι κανένας βουλευτής από καμιά συγκροτημένη ή θρυλούμενη ομάδα του ΠΑΣΟΚ -«προεδρικοί», «γεννηματικοί», «εκσυγχρονιστές», «βενιζελικοί», «παλαιοπασόκοι» κ.λπ.- δεν τόλμησε να ψηφίσει «όχι» ούτε στο Μνημόνιο ούτε σε οποιοδήποτε νομοσχέδιο λεηλασίας μισθών, συντάξεων, εργασιακών ή ασφαλιστικών δικαιωμάτων!
Σε καμιά από αυτές τις ομάδες δεν εντάσσονται ούτε η Σοφία Σακοράφα, ούτε ο Βασίλης Οικονόμου, ούτε ο Γιάννης Δημαράς, ούτε ο Βαγγέλης Παπαχρήστος - οι μόνοι τέσσερις που τόλμησαν να υψώσουν το ηθικό ανάστημά τους. Τέσσερις βουλευτές που εξεγέρθηκαν κάποια στιγμή οι συνειδήσεις τους είναι, όχι μέλη κάποιας φράξιας που διεκδικεί πρωτεύοντα ή καλύτερο ρόλο στη νομή της εξουσίας.
Αυτό το αποτυπώνει ανάγλυφα η όντως εξαιρετική δήλωση της Σοφίας Σακοράφα με αιτία το πολυνομοσχέδιο. «Μετατρέψατε τη Βουλή σε σωματείο - σφραγίδα. Αρνούμαι να σφραγίζω φιρμάνια του ΔΝΤ. Δεν είμαι υπάλληλος. Βουλευτής είμαι. Αρνούμαι να δεχτώ πρακτικές κατοχικού κοινοβουλίου όπου μιλούν οι εντολείς του ΔΝΤ και φιμώνονται οι εντολοδόχοι του ελληνικού λαού. Αρνούμαι να παρευρεθώ σε αυτή την παρωδία. Τούτες τις ώρες γράφεται Ιστορία. Ιστορία ενδοτισμού από τη μία, αλλά και αντίστασης από την άλλη» αναφέρει θαρραλέα μεταξύ άλλων.
Ο Γ. Παπανδρέου αδιαφορεί βάσιμα για κάποιες δηλώσεις βουλευτών του κόμματός του που αμφισβητούν για δημαγωγικούς λόγους την κυβερνητική πολιτική, από τη στιγμή που οι πραγματικές προθέσεις των δήθεν «αμφισβητιών» αποδεικνύονται εμπράκτως μέσω της πειθήνιας ψήφισης εκ μέρους τους οιουδήποτε κυβερνητικού νομοσχεδίου. Στον βαθμό που αυτή η πολιτική φαρσοκωμωδία στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ λειτουργεί ως θέατρο παραγωγής φραστικών άλλοθι για κάποιους βουλευτές που το έχουν ανάγκη και όχι ως ιδεολογικό εργαστήριο αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής, ο πρωθυπουργός δεν έχει κανένα λόγο να δυσφορεί.
Το πραγματικό πρόβλημα του πρωθυπουργού είναι ότι η κοινωνία δεν συμπεριφέρεται καθόλου όπως οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Οι εργαζόμενοι έχουν σκύψει το κεφάλι, αλλά η απόγνωση και ο θυμός συσσωρεύονται στους κόλπους τους. Κανείς όμως δεν είναι βέβαιος ακόμη ότι αυτό θα ξεσπάσει σε μια τυφλή, καταστροφική οργή που θα απειλήσει να σαρώσει ό,τι βρει μπροστά της.
ΣΤΡΟΦΗ
Σαμαράς με ΠΑΣΟΚ κατά των ΔΕΚΟ
Υπέκυψε τελικά στις πιέσεις που του ασκούνται από το εσωτερικό και το εξωτερικό ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς και ψήφισε από κοινού με την κυβέρνηση εναντίον των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, υπερψηφίζοντας τις σχετικές προβλέψεις του Μνημονίου και μάλιστα σύμφωνα με την αντίληψη της κυβέρνησης Παπανδρέου για την υλοποίησή τους. Μετά από αυτό το πρώτο και αποφασιστικό βήμα προσχώρησης της ΝΔ στο «μνημονιακό» στρατόπεδο στο επιμέρους αλλά καθοριστικής σημασίας θέμα των ΔΕΚΟ, έχει αναπτερωθεί το ηθικό της κυβέρνησης ότι σταδιακά η ΝΔ θα επεκτείνει τη στάση στήριξης της κυβέρνησης Παπανδρέου και σε άλλους τομείς μέτρων που επιβάλλουν η ΕΕ και το ΔΝΤ μέσω Μνημονίου.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Η χουντοποίηση της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας»

Οι μαζικές κινητοποιήσεις τής 15ης/12 σηματοδοτούν ένα νέο στάδιο στον αγώνα κατά της κοινοβουλευτικής χούντας, που αποθρασυμένη, με τη βοήθεια της διεθνούς αγυρτείας τύπου Ντομινίκ Στρος-Καν, προχωρά τώρα στην κατεδάφιση κάθε εργασιακής κοινωνικής κατάκτησης.
Είναι βέβαια σαφές ότι η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων δεν έχει καμιά σχέση με την κρίση του χρέους -όπως δεν είχαν καμιά σχέση και η καθοριστική υπονόμευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η μετατροπή δημόσιων αγαθών σε ιδιωτικά κ.λπ. Προφανώς, το μόνο για το οποίο οι δανειστές μας θα μπορούσαν να είχαν απαίτηση θα ήταν η αποπληρωμή του χρέους και όχι να επιβάλλουν και κανόνες για το πώς θα ζούμε και θα εργαζόμαστε, κάτι που ούτε όταν χρεοκοπήσαμε και επίσημα στα τέλη του 19ου αιώνα δεν τόλμησαν να επιβάλουν οι τότε δανειστές μας. Και αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι είναι η συμμετοχή μας στην ΟΝΕ και την Ε.Ε. που μας υποχρεώνει να γίνουμε κυριολεκτικά δούλοι των ξένων και ντόπιων ελίτ,1 τις οποίες εκπροσωπεί επάξια η χειρότερη και πιο επικίνδυνη κυβέρνηση στη μεταπολεμική Ελλάδα: η κυβέρνηση των απατεώνων «σοσιαλιστών» πολιτικάντηδων του ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη όμως μεριά, η χουντοποίηση της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» προχωρά ακάθεκτη, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Ετσι, τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται φανερό ότι η νέα μορφή «δημοκρατίας» που ανατέλλει σε ολόκληρη την Ε.Ε. δεν είναι απλά «ημιολοκληρωτική»,2 όπως είχα αναφέρει στην αρχή της κρίσης, αλλά ένα σαφές δείγμα χουντο-κοινοβουλευτισμού, ο οποίος θεμελιώνεται σε δύο βασικά στοιχεία: πρώτον, στην κατάφωρη εξαπάτηση και, δεύτερον, στη φυσική βία. Είναι μάλιστα η καθοριστική θεμελίωσή της στο πρώτο στοιχείο που τη διαφοροποιεί από μια καθαρή χούντα, εφόσον έχει απόλυτη ανάγκη την απάτη για τη «νομιμοποίησή» της από το εκλογικό σώμα, ενώ όσον αφορά το δεύτερο στοιχείο, οι διαφορές μεταξύ των δύο ειδών χούντας καθημερινά γίνονται και λιγότερες.
Οσον αφορά το πρώτο στοιχείο, τα ΜΜΕ, και κυρίως τα τηλεοπτικά, που ελέγχουν τη σκέψη των περισσότερων πολιτών και ελέγχονται απόλυτα από τις ντόπιες και ξένες ελίτ, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην εξαπάτηση του εκλογικού σώματος εξοστρακίζοντας συστηματικά κάθε εναλλακτική άποψη για τα πραγματικά αίτια της κρίσης και προβάλλοντας μόνο ανώδυνες παραλλαγές των καθεστωτικών απόψεων, ενισχυμένες από τους συστημικούς «κομισάριους»: ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους που ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να λένε για να διατηρήσουν το κοινωνικο-οικονομικό στάτους τους. Παρ' όλη όμως την καθοριστική ισχύ των ΜΜΕ, η απάτη γίνεται όλο και πιο φανερή στα λαϊκά στρώματα. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, η λαϊκή οργή δεν στρέφεται τόσο κατά των Συντηρητικών, οι οποίοι άλλωστε δεν έκρυψαν προεκλογικά τις προθέσεις τους να επιβάλουν άγρια μέτρα που θα χτυπούσαν τα λαϊκά στρώματα, ώστε να «σωθούν» οι ιδιωτικές τράπεζες από την αναπόφευκτη χρεοκοπία που προκάλεσαν οι χρηματοπιστωτικές φούσκες, με τις οποίες θησαύρισαν οι ελίτ τα τελευταία χρόνια. Η οργή στρέφεται βασικά κατά των δήθεν «προοδευτικών» φιλελευθέρων στη συμμαχική κυβέρνηση, οι οποίοι υπόσχονταν εντελώς αντίθετα μέτρα, όσον αφορά συγκεκριμένα την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, από αυτά που επιβάλλουν σήμερα. Στην Ελλάδα, βέβαια, οι απατεώνες του ΠΑΣΟΚ δεν δίστασαν προεκλογικά να υποσχεθούν ένα γενικό πρόγραμμα που δεν είχε καμιά σχέση με τα ληστρικά μέτρα που εφαρμόζουν σήμερα και δεν διανοήθηκαν ποτέ, ακόμη και όταν προκλήθηκαν γι' αυτό, να ζητήσουν τη λαϊκή έγκρισή τους μέσα από δημοψήφισμα.
Οσον αφορά τη φυσική βία, αυτή αυξάνει ανάλογα με το βαθμό που η εξαπάτηση γίνεται αναποτελεσματική. Ετσι, στην Ισπανία και την Ελλάδα οι κοινοβουλευτικές χούντες καταφεύγουν σε επιστρατεύσεις των απεργών, με τους Ισπανούς στρατιωτικούς να μη διστάζουν να εξαναγκάζουν, με τα πιστόλια στα χέρια, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας να εργαστούν.3 Στη μητέρα του κοινοβουλευτισμού, τη Βρετανία, έφιπποι αστυνομικοί τσαλαπατούν τους φοιτητές επειδή τολμούν να μην κάνουν πια «κόσμιες» διαδηλώσεις, όπως συνήθως, ενώ δημοσιεύουν τις φωτογραφίες τους ως καταζητούμενων εγκληματιών και, στη συνέχεια, προβαίνουν σε μαζικές συλλήψεις. Τώρα, μάλιστα, συζητούν την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο μέλλον!4
Σήμερα, σε αντίθεση για παράδειγμα με τον Μάη του '68, δεν έχουμε μια επιθετική δράση «από τα κάτω», με στόχο τη ριζοσπαστική αλλαγή της κοινωνίας, αλλά την πιο αντιδραστική επίθεση των ελίτ «από τα πάνω» που έχουμε δει στη σύγχρονη Ιστορία, με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών, η οποία μάλιστα παρουσιάζεται από τους απατεώνες πολιτικούς και τα παπαγαλάκια τους ως «σωτηρία της πατρίδος»! Αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό του χουντο-κοινοβουλευτισμού, ο οποίος, αν δεν ανατραπεί «ομαλά» με την ανάπτυξη ενός μαζικού απεργιακού κινήματος από τα κάτω, οδηγεί αναπόφευκτα σε μορφές βίας που έχουμε να δούμε από τον καιρό του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη...
1. Βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος Νοέμβρης 2010)
2. «Η ημι-ολοκληρωτική "δημοκρατία" στη Νέα Τάξη», «Ε», 9/5/2009
3. http://www.rtve.es/mediateca/videos/ 20101204/este-estado-ansiedad-imposible-dirigir-aviones/952905.shtml
4. «More than 180 arrests over fees protests», Independent, 15/12/2010

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

»Τραμπουκικη επιθεση της αστυνομιας

Παρασκευή, 17 Δεκεμβρίου 2010

Τραμπούκικη επίθεση της αστυνομίας. Όχι αυτή την εικόνα ίσως δεν τη δείτε στα κανάλια, αφού ασχολούνται μόνο με τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη της ΝΔ. Είναι η Ελένη Μπούμπουρα, διαδηλώτρια (υποψήφια με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές στην Αθήνα), μετά την απρόκλητη επίθεση που δέχτηκε από τα ΜΑΤ, όπως και πολλοί άλλοι απεργοί στη χτεσινή διαδήλωση. Η φωτο από την... Πολυκλινική, ενώ ακολούθως μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου και νοσηλεύεται. Να χαίρονται τη δεοντολογία οι καναλάρχες που απολύουν εργαζόμενους και διαλύουν ΣΣΕ. Και υπενθυμίζουμε το ερώτημά μας προς τους συναδέλφους που κατέβηκαν με φιλοκυβερνητικό συνδυασμό στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ και εξακολουθούν να παραμένουν μουγγοί: Υποστηρίζετε αυτή την πολιτική της φτώχειας και της κτηνώδους βίας?

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Ο Καιάδας

Του Ευάγγελου Μπαϊρακτάρη
Κατά το χύδην λεγόμενο, τις τελευταίες μέρες «ένιωσα στο πετσί μου» μερικές όχι και τόσο προβεβλημένες, εύπεπτες ή καθ’ οιονδήποτε τρόπο αγαθοποιές – κι ίσως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ουσιαστικές – πτυχές της μετά Βαΐων και κλάδων διαφημιζόμενης επίλυσης του ασφαλιστικού ζητήματος και των θανάσιμων, επιτρέψτε μου να πω, παρενεργειών της στο ειδικότερο πεδίο της φαρμακευτικής δαπάνης.
Συνέβη να συνοδεύσω στενό συγγενικό μου πρόσωπο, ασφαλισμένο του δημοσίου, σε ιδιωτικό καρδιολογικό ιατρείο και να διαπιστώσω από πρώτο χέρι τόσο τις συνοδές αστοχίες του ευλαβώς επιλεγέντος και ιεροπρεπώς λιβανισθέντος συστήματος ηλεκτρονικής συνταγογράφησης όσο και την τερατώδη, ανερμάτιστη και κυνική μετακύλιση του συνολικού βάρους της σχετικής δαπάνης στους ίδιους τους ασφαλισμένους – μια μετακύλιση που αποφασίστηκε εν κρυπτώ και παραβύστω, με πλήρη επίγνωση των οικονομικών και υπαρξιακών αδιεξόδων που προκαλούσε στα θύματά της και με τεράστιας κλίμακας εγκληματικά αποτελέσματα.
Όσην ώρα περίμενα να ολοκληρωθεί η εξέταση, παρακολουθούσα έναν διαρκώς επιμηκυνόμενο στοίχο ασθενών να υφίσταται με θαυμαστή ισομοιρία αισθημάτων αγανάκτησης και καρτερίας τη συνταγογράφηση των φαρμάκων τους. Άκουσα επανειλημμένως τη χειρίστρια του μηχανογραφικού συστήματος να αναφωνεί «το σύστημα έπεσε, πρέπει να περιμένουμε». Και βέβαια «περιμέναμε». Όχι εγώ φυσικά, ο σιωπηλώς μακαρίζων την καλή κατάσταση της υγείας μου και απλώς παριστάμενος σε άτυχες στιγμές άλλων, αλλά γέροντες τρεμάμενοι, ετοιμόρροποι, προκαλούντες σφίξιμο στο στομάχι με την προφανή τους αδυναμία, τη δύσπνοια, τα επιτακτικά προτάγματα της συχνουρίας και τη συχνά ατελέσφορη προσπάθεια να κρατηθούν στα πόδια τους.
«Περιμέναμε» λοιπόν την «επάνοδο του συστήματος». Καρτερικά, αναπόφευκτα, με οργή που μόλις και μετά βίας σφιγγόταν στα δόντια, κολλούσε στη γλώσσα, γινόταν στυφάδα και άγος και αηδία για ένα κράτος που μ’ ό,τι κι αν καταπιάνεται αποτυχαίνει. Που την αποτυχία την έχει αναγάγει σε γενετικό‑κληρονομικό γνώρισμα όλων των λειτουργιών του και δεν διστάζει, δεν αισχύνεται να την πασπαλίζει με το περισσευούμενο στους «λειτουργούς» του θράσος – το θράσος που απαιτείται για να παρουσιάσει κανείς την τραγωδία ως επιτυχία. Θράσος χιλίων πιθήκων, θα πρόσθετα, που θαυματουργικώ τω τρόπω κατορθώνει εντέλει να χωρά σε ζεύγος μόνον επίσημων υπουργικών χειλέων. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, με τόση προφάνεια, ώστε κανείς πια, ακόμη και ο πλέον φανατικός, ο πλέον «βαμμένος» οπαδός, να μη τολμά να υπερασπιστεί έναν υποτιθέμενο ‑ έστω ‑ κόκκο αληθείας μέσα στο αισχρό, το βασανιστικό, το λιμνάζον ψέμα που μας καταπίνει όλους.
Στη συνομιλία που ακολούθησε με τον γιατρό πληροφορήθηκα τα χειρότερα. Αφού οι γέροντες υποστούν την απλώς χρονική σε τούτο το στάδιο ταλαιπωρία της συνταγογράφησης με τις διαρκείς «πτώσεις του συστήματος», θα πρέπει να πληρώσουν οι ίδιοι και τη συμμετοχή του δημοσίου στη φαρμακευτική τους δαπάνη (διότι το δημόσιο, ως γνωστόν, δεν εξοφλεί εδώ και μήνες τα φαρμακεία, οι δε φαρμακοποιοί δικαίως πλέον αρνούνται να ζουν με την … ελπίδα της απόδοσης των οφειλών ή του πλουσίου μισθού εν τω παραδείσω). Ακολούθως, θα πρέπει να προσκομίσουν τη σχετική απόδειξη στο αρμόδιο τμήμα του ΟΠΑΔ. Εκεί, αφού θα περιμένουν κατά μέσον όρο τέσσερις ‑ πέντε ώρες στην ουρά (όσοι αντέξουν, εννοείται), θα καταθέσουν τις αποδείξεις και θα περιμένουν δεκατέσσερις μήνες (!) για να τους επιστραφούν τα χρήματα. Στο διάστημα αυτό ένας καρκινοπαθής ενδέχεται να πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του 6.000 ‑ 8.000 ευρώ για να …έχει να λαμβάνει! Ίσως οι γέροντες θα πρέπει να έχουν μαζί τους και walkman, σκέφτηκα εκ των υστέρων, για να ακούν ως πρελούδιο της ευλόγως συντομευόμενης μ’ όλα αυτά μετάβασής τους εις τας αιωνίους μονάς το “Odyssey of the Oblong Square” του Steve Reid …
Το ίδιο βράδυ πληροφορήθηκα από δελτίο ειδήσεων ότι υπερήλικος ιερέας εξέπνευσε περιμένοντας στην ουρά του ΟΠΑΔ Θεσσαλονίκης επί τέσσερις ώρες για να υποβάλει απόδειξη φαρμακευτικής δαπάνης! Επίσης, αγανακτισμένος πολίτης στην ίδια ουρά έσπασε το χέρι υπαλλήλου αρμόδιου για την παραλαβή των αποδείξεων! Ο κοινωνικός δαρβινισμός σε όλο του το μεγαλείο! Όποιος επιβιώσει! Ο δε Πιλάτος έχει ήδη νίψει τας χείρας του κι εξαφανιστεί με ελαφρά πηδηματάκια…
Η μείωση του φαρμακευτικού κόστους των ασφαλισμένων του δημοσίου θα επιτευχθεί λοιπόν, ως φαίνεται, με τρεις συγκεκριμένους τρόπους:
α) είτε θα πληρώσουν από την τσέπη τους, εφόσον έχουν, και θα αρνηθούν να υποβάλουν τον εαυτό τους στον εξευτελισμό μιας πακιστανικού τύπου στοιβασίας σε βρωμερούς χώρους αναμονής εις βάρος της αξιοπρέπειας, της νοημοσύνης και ενδεχομένως της ίδιας της επισφαλούς τους υγείας·
β) είτε θα οπλιστούν με υπομονή ωθούμενοι από την οικονομική τους αδυναμία και θα προσκομίσουν μεν τις αποδείξεις, θα εξοφληθούν δε, εάν ποτέ εξοφληθούν, μετά δεκατέσσερις μήνες (οπότε το δημόσιο αναβάλλει άμεσες μέχρι πρότινος πληρωμές για περισσότερο από ένα χρόνο και εμφανίζει τεχνητά μειούμενο κατά το διάστημα αυτό το καταβαλλόμενο κόστος της σχετικής δαπάνης)·
γ) είτε δεν θα έχουν να πληρώσουν, οπότε μπορούν ανέτως να εγκαταλείψουν τον μάταιο (και άδικο) τούτο κόσμο με τη βεβαιότητα ότι κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτούς και κανέναν δεν θα προβληματίσει η αποδημία τους.
Ήθελα να ’ξερα ποιος νοσηρός, επιπέδου αμοιβάδας νους, ποιο κατ’ εξαίρεσιν ανθρωπόμορφο αποκύημα εντομολάγνου καφκικής φαντασίας, ποιο κινούμενο υπόδειγμα κομματικής ευγονικής συνέλαβε αυτόν τον εκπληκτικά καμουφλαρισμένο μηχανισμό μαζικής εξόντωσης γερόντων υπό το πρόσχημα της «οικονομίας κλίμακας», του «εξορθολογισμού», της «ανάταξης» του συστήματος. Ειλικρινά, ήθελα να ’ξερα αν ο υπεύθυνος αυτού του νέου Καιάδα που ήδη μετράει θύματα έχει όνομα προκειμένου να του φωνάξω κατάμουτρα πόσων μεγατόνων παλιάνθρωπος είναι και να τον μηνύσω ως υπεύθυνο για την τέλεση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Διότι τι λιγότερο από «ευρεία ή συστηματική επίθεση εναντίον οποιουδήποτε άμαχου πληθυσμού εν γνώσει της επίθεσης» συνιστά αυτή η μαζική εξώθηση ανήμπορων ανθρώπων στον βέβαιο θάνατο;
Ο πρωθυπουργός πριν από τις εκλογές του 2009 είχε επανειλημμένως αναφερθεί στο κλισέ «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Βλέποντας τώρα τα αποτελέσματα της χρηστοήθους και μεσσιανικής πολιτικής του, σκέπτομαι ότι μάλλον εις εαυτόν απηύθυνε το δίλημμα. Το οποίο εν προκειμένω θα μπορούσε να εκφραστεί και διαφορετικά, με περισσότερο χριστιανικούς αν θέλετε όρους: ζωντανοί και βουτηγμένοι στην αμαρτία ή νεκροί και καθ’ οδόν προς τη σωτηρία; Και είναι προφανές ποιο από τα δυο επέλεξε. Ο δε λαλίστατος επί της υγείας υπουργός του είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα εμφανιστεί ως ο απόλυτος θριαμβευτής και εξολοθρευτής των ελλειμμάτων, ως ο εμπνευστής και εφαρμοστής του πρωτοποριακού συστήματος αντιμετώπισης ασφαλιστικών κινδύνων «Ο Καιάδας». Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα έχει καταφέρει να εξαφανίσει το πρόβλημα μαζί με τους ανθρώπους. Όπως συνέβη κατά το παρελθόν με την καταπολέμηση της μύγας τσε-τσε με τη χρήση του DDT. Η επιτυχία υπήρξε απόλυτη. Η μύγα εξαφανίστηκε σε όλη την περιοχή των πηγών του Νείλου. Και μαζί εξαφανίστηκε κάθε ίχνος ζωής…
Η κατάσταση θυμίζει την περίοδο της κυβέρνησης Κερένσκι, λίγο πριν από το ξέσπασμα της σοβιετικής επανάστασης. Με μία κρίσιμη διαφορά. Τότε όλοι γνώριζαν λίγο-πολύ τι θα επακολουθούσε. Γνώριζαν ποιοι ήταν οι μπολσεβίκοι και τι επαγγέλλονταν. Σήμερα κανείς δεν γνωρίζει τι τεύξεται η επιούσα. Κι αυτό είναι το πλέον τραγικό…
* Ο κ. Μπαϊρακτάρης είναι Δρ Νομικής ΑΠΘ-συγγραφέας
Πηγή:www.capital.gr

Το Βήμα Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Πολιτική φάρσα η «συναίνεση»

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Απολύτως κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο δεν έχουν οι σημερινές συναντήσεις του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου με τον Αντώνη Σαμαρά και την Αλέκα Παπαρήγα. Πρόκειται για πολιτική φαρσοκωμωδία προπαγανδιστικού χαρακτήρα για όλες τις πλευρές. Δεν υπάρχει βέβαια η παραμικρή περίπτωση να αποφασίσουν οι δύο ηγέτες της αντιπολίτευσης να στηρίξουν έστω και κατ’ ελάχιστο την κυβέρνηση Παπανδρέου στην απόφασή της να επιβάλει τα πιο αντεργατικά μέτρα που εφάρμοσε ποτέ κυβέρνηση στην ιστορία του ελληνικού κράτους.
Αναφορικά με το ΚΚΕ δεν χρειάζεται η παραμικρή ανάλυση. Η ιδεολογία, η πολιτική και η πρακτική στάση του κομμουνιστικού κόμματος μέχρι τώρα δεν επιτρέπει ούτε στον πιο άσπονδο εχθρό του να ισχυριστεί ότι θα συναινούσε ποτέ το ΚΚΕ σε τέτοια μέτρα λεηλασίας των εισοδημάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Ο Γ. Παπανδρέου κάλεσε την Α. Παπαρήγα για να μην κατηγορηθεί ότι κάνει διακρίσεις εις βάρος των κομμουνιστών και η Α. Παπαρήγα πηγαίνει στη συνάντηση αποδεχόμενη αυτή την κίνηση πρωτοκόλλου για να πει στον πρωθυπουργό ότι διαφωνεί στα πάντα μαζί του.
Πιο αντισυμβατικός ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, προτίμησε να μη χάσει καν τον χρόνο του με τον Γ. Παπανδρέου.
Αλλωστε ο πρωθυπουργός αδιαφορεί παντελώς για το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ. Ξέρει ότι οι θέσεις τους δεν αφήνουν κανένα περιθώριο συνεργασίας με την κυβέρνησή του. Ούτε φυσικά τον νοιάζει η συνάντησή του με τον Γιώργο Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ, ο οποίος είναι πλέον δεδομένος και «καμένος» από τη στιγμή που ψήφισε υπέρ του Μνημονίου.
Ολοι αυτοί οι ηγέτες των μικρών κομμάτων χρησιμοποιούνται ως... «μπουζουριέρα» για να καλυφθεί πολιτικά η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ας μην κρυβόμαστε, μόνο αυτή η συνάντηση έχει νόημα για τον πρωθυπουργό.
Ο Γ. Παπανδρέου θέλει να διαπιστώσει από πρώτο χέρι, σε μια εμπιστευτική κατ’ ιδίαν συζήτηση και πέρα από τις δημόσιες δηλώσεις που πάντα χαρακτηρίζονται από σκοπιμότητες, κατά πόσο έχει καμφθεί η αντίσταση του Α. Σαμαρά προς το Μνημόνιο ως αποτέλεσμα των ενορχηστρωμένων, ασφυκτικών πιέσεων που του ασκούνται από όλους τους Ευρωπαίους δεξιούς ηγέτες και από ισχυρότατους παράγοντες του ελληνικού κατεστημένου. Δημοσίως πάντως, αλλά και κατά τις πληροφορίες όλων των δημοσιογράφων που καλύπτουν το ρεπορτάζ της ΝΔ, ο Α. Σαμαράς εμφανίζεται ανυποχώρητος.
Η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει δώσει στον Α. Σαμαρά ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο πλεονέκτημα: μεγάλο τμήμα των Ελλήνων να ελπίζει και να προσδοκά να γλιτώσει η Δεξιά τους εργαζόμενους από τα νύχια των... «σοσιαλιστών» του ΠΑΣΟΚ!
Θα συνιστούσε βαρύτατο πολιτικό σφάλμα εκ μέρους του Α. Σαμαρά να απεμπολήσει αυτό το πλεονέκτημα, το οποίο όχι μόνο θα οδηγήσει σταδιακά στην ανάκαμψη της πολιτικής και εκλογικής επιρροής της ΝΔ, αλλά και θα της επιτρέψει να συντρίψει ιδεολογικά τη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, ταυτίζοντάς την πειστικά με αυτή την εφιαλτική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο Α. Σαμαράς θα συνεχίσει να τηρεί μέχρι τέλους την ίδια στάση.
Την επέλεξε προσωπικά ο ίδιος, τη στιγμή που οι περισσότεροι από τους στενούς συνεργάτες και συμβούλους του, του συνιστούσαν να πει «ναι» στο Μνημόνιο και στη συνέχεια να υποκρίνεται ότι διαφωνεί σε επιμέρους λεπτομέρειες.
Οπως έδειξε η πολιτική μοίρα του ΛΑΟΣ, αν ο Α. Σαμαράς είχε ακολουθήσει τη γραμμή Καρατζαφέρη η ΝΔ θα είχε σαρωθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το διακύβευμα είναι μεγάλο και τα προσδοκώμενα οφέλη τεράστια για τον Α. Σαμαρά, αν κατορθώσει να παραμένει στην ίδια γραμμή.
Αφόρητες όμως είναι και οι πιέσεις για να περάσει στο «μνημονιακό» στρατόπεδο ως υποτελής σύμμαχος του Γ. Παπανδρέου - πιέσεις που θα εντείνονται όσο ενισχύονται οι αντιστάσεις και η δυσφορία των Ελλήνων.
ΣΥΜΜΑΧΟΙ
Δεν αρκούν ΛΑΟΣ, Ντόρα, Κουβέλης
Τα στρατόπεδα στο θέμα του Μνημονίου είναι απολύτως καθαρά. Υπέρ του Μνημονίου ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ της Ντόρας Μπακογιάννη και ΔΗΑΡΙ του Φώτη Κουβέλη. Κατά του Μνημονίου ΝΔ, ΚΚΕ και ΣΥΝ. Το πρόβλημα για τον Γ. Παπανδρέου συνίσταται στο ότι ΛΑΟΣ, Ντόρα και Κουβέλης είναι εντελώς ανεπαρκείς ως σύμμαχοι για να ενσωματώσουν τη διογκούμενη λαϊκή δυσφορία εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής. Πόσω μάλλον που Ντόρα και Κουβέλης εμφανίζονται στις πρώτες δημοσκοπήσεις να μην μπαίνουν καν στη Βουλή, ενώ ο Γ. Καρατζαφέρης ως σύμμαχος μάλλον ντροπή προκαλεί στη βάση και στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ παρά ενθουσιασμό γι’ αυτή την «επιτυχία» του κόμματός τους...
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Εβδομάδα κοινωνικού πολέμου

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Απέραντη και ατελείωτη «Μεγάλη Παρασκευή» έχει καταντήσει την Ελλάδα η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία υλοποιεί με υπερβάλλοντα ζήλο, όπως αποδεικνύεται, τις εντολές των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας, της ΕΕ και του ΔΝΤ, υπό το καθεστώς των οποίων συνειδητά και εσκεμμένα μας υπήγαγε.
Θα παραλύσει εντελώς τις επόμενες μέρες η ζωή στην Αθήνα, καθώς οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι δημοσιογράφοι και την Τετάρτη σύσσωμοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα προσπαθούν απεγνωσμένα με αλλεπάλληλες απεργίες, στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις και τελικά με μια γενική απεργία να αναχαιτίσουν την κυβερνητική επίθεση λεηλασίας των εισοδημάτων τους.
Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, γιορταστικό κλίμα δεν έχουν καμιά θέση στη σημερινή Ελλάδα του Μνημονίου. Ευτυχώς που το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε παράνομη την απόφαση του νομάρχη και αυριανού περιφερειάρχη Αττικής Γ. Σγουρού να ανοίξουν χθες τα εμπορικά καταστήματα στην Αθήνα και έτσι, βοηθούσης καθοριστικά και της εξάωρης στάσης εργασίας όλων των μέσων μαζικής μεταφοράς στην Αθήνα ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τους εμποροϋπαλλήλους, ματαιώθηκαν οι υποκριτικές «χαζοχαρούμενες» εκδηλώσεις που σχεδιάζονταν στο κέντρο της πρωτεύουσας. Θα συνιστούσε αφόρητη κοινωνική πρόκληση, την ώρα που εκατομμύρια Ελληνες θρηνούν την απώλεια σημαντικού μέρους των αποδοχών τους και αισθάνονται απελπισία μπροστά στη μιζέρια που αναπότρεπτα συνεπιφέρει η απώλεια αυτή, να διασκεδάζουν και να γλεντούν επιδεικτικά κάποιοι βολεμένοι, αδιάφοροι ή πολιτικά ανόητοι.
Αποτελεί ευτύχημα το γεγονός ότι αποφεύχθηκαν γεγονότα όπως π.χ. χιλιάδες διαδηλωτές στο κέντρο της Αθήνας χθες, εμποροϋπάλληλοι αλλά όχι μόνο, να αντιδικούν φραστικά στις εισόδους των καταστημάτων ή των εμπορικών κέντρων με σεκιουριτάδες εν υπηρεσία ή με «ανέμελους» πελάτες που θα επέμεναν αφελώς ή σκοπίμως να ψωνίσουν οπωσδήποτε εκείνες τις ώρες της κοινωνικά ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας.
Διαπληκτισμοί τέτοιου τύπου, οι οποίοι δεν αποκλείεται καθόλου σε ορισμένες περιπτώσεις να υπερέβαιναν τα όρια της φραστικής αντιπαράθεσης, ίσως εξυπηρετούσαν την κυβερνητική προσπάθεια περιορισμού της συμμετοχής στις αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, ιδίως στη μεθαυριανή γενική απεργία. Θα συνιστούσαν όμως καίριο πλήγμα που θα βούλιαζε ακόμη βαθύτερα την ήδη υποφέρουσα από έλλειψη χρήματος και πελατών αγορά.
Εν πάση περιπτώσει, αυτή η περιπέτεια αποφεύχθηκε. Αυτό που όμως είναι αδύνατον να αποφευχθεί όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, είναι η διαρκής διεύρυνση του χάσματος που τη χωρίζει πια με την κοινωνία.
Σταδιακά ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται ότι η μείωση των εισοδημάτων του δεν αποτελεί κάποια ανεπιθύμητη για την κυβέρνηση Παπανδρέου «παρενέργεια» της πολιτικής της, κάποια δυσάρεστη «παράπλευρη απώλεια» στην προσπάθειά της «να σώσει τη χώρα».
Το τεράστιο πρόβλημα έγκειται στο ότι ακριβώς η μείωση των μισθών και των συντάξεων όλων των Ελλήνων συνιστά τη... λύση που επιδιώκει η κυβέρνηση! Το να φτωχύνουν όσο το δυνατόν περισσότερο όλοι οι Ελληνες είναι η λύση κατά τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου!
Αυτό υπαγορεύει η ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη που διαπερνά την πολιτική που πρεσβεύουν και υλοποιούν ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ο Φ. Σαχινίδης, ο Α. Λοβέρδος, η Ε. Παναρίτη και όλο το οικονομικό επιτελείο αυτής της κυβέρνησης, όπως βεβαίως και οι ξένοι επικυρίαρχοι της Ελλάδας, η ΕΕ και το ΔΝΤ.
Ακριβώς γι’ αυτό επιδίωξη της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι να μην ξαναφτάσουν ποτέ οι μισθοί και οι συντάξεις στα ύψη που βρίσκονταν πριν από το Μνημόνιο! Ποτέ!
ΣΥΝΕΝΟΧΗ
Κανένα περιθώριο συναίνεσης
Τέχνασμα προπαγανδιστικού χαρακτήρα αποκλειστικά είναι η δήθεν πρόσκληση του πρωθυπουργού προς τη ΝΔ, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ για την επίτευξη πολιτικών συγκλίσεων σε κάποια οικονομικά θέματα. Ο Γ. Παπανδρέου αποφασίζει και υλοποιεί μόνος του την πολιτική του και καλεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης να την επικυρώσουν εκ των υστέρων. Θα έπασχαν από πολιτικό κρετινισμό οι ηγεσίες τους αν συναινούσαν στη συνενοχή σε μια πολιτική που ούτε καν τη συναποφάσισαν. Πόσω μάλλον που η σχεδόν καθολική αντίθεση της κοινωνίας με αυτή την πολιτική του Γ. Παπανδρέου αφαιρεί κάθε κοινωνική βάση συναίνεσης και τη μετατρέπει σε πολιτική αυτοκτονία.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ