Σε τι άραγε διαφέρουν οι αποφάσεις που λαμβάνουν εν μια νυκτί, ερήμην θεσμών και κοινωνίας, μερικοί υπουργοί μιας εκλεγμένης κυβέρνησης από μια χουντική διαταγή;
Η απάντηση προκύπτει αβίαστα: Σε τίποτε. Το παρδαλό μας πολιτικό σύστημα, αφού εξάντλησε κάθε ψεύδος, κάθε υποκρισία, κάθε χαμαιλεοντισμό, αναγκάζεται να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, που δεν είναι παρά αυταρχικό, αλαζονικό, ολοκληρωτικό. Ας μη μας ξεγελά το μούδιασμα ή το πάγωμα δήθεν μερικών υπουργών.
Οταν ποδοπατάς εργατικά δικαιώματα, που έχουν κατακτηθεί με αίμα και πόνο, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν, χωρίς να ιδρώνει το αυτί σου, σημαίνει ότι συνειδητά υπηρετείς ένα μη δημοκρατικό καθεστώς. Οταν με τις αποφάσεις σου οδηγείς μέγα τμήμα του πληθυσμού στη φτώχεια και την ανεργία σημαίνει ότι έχεις χάσει κάθε ανθρωπιά, ότι τα συναισθήματά σου έχουν πετρώσει από την αίγλη που εκπέμπει ο θώκος της εξουσίας και άρα είσαι σκλάβος σ' αυτήν.
Οταν παρ' όλα αυτά βγαίνεις στην τηλεόραση κι εξακολουθείς να λες ότι όλοι μαζί θα ξεπεράσουμε την κρίση, συμβαίνουν δύο τινά: Ή έχεις μεταλλαχθεί ή κοροϊδεύεις τον κόσμο, αλλά και τον εαυτό σου.
Επιμένουν με λύσσα μερικοί υπουργοί να εκπέμπουν αισιοδοξία και υπάρχουν και αρκετοί τελάληδες αυτής τους της αισιοδοξίας στα τηλεοπτικά κανάλια. Αλλά όσο και να χρησιμοποιούν την ισχύ του συστήματος, όσο κι αν προπαγανδίζουν, όσο κι αν ρίχνουν στάχτη στα μάτια, οι πράξεις τους πλέον βοούν τον ολοκληρωτισμό. Σε τι, είπαμε, διαφέρουν από μια χούντα; Στο γεγονός και μόνο ότι οι αποφάσεις τους λαμβάνονται στο Κοινοβούλιο και όχι στο Γενικό Επιτελείο Στρατού.
Κι ας λέει ο πρωθυπουργός, ο Πάγκαλος, ο Παπακωνσταντίνου, ο Χρυσοχοΐδης και λοιποί υπηρέτες του καπιταλισμού ότι οι ανατροπές αυτές που επέφερε το πολυνομοσχέδιο είναι καθοριστικές διαρθρωτικές (!) παρεμβάσεις για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης.
Το αποκορύφωμα της πρωθυπουργικής έπαρσης ήταν η παραίνεση προς τους συνδικαλιστές να τοποθετηθούν στις νέες μορφές που διαμορφώνονται για να μη χάνονται θέσεις εργασίας. Αλλά αυτό δεν χρειαζόταν. Οι συνδικαλιστές είναι πειθήνια όργανα της εξουσίας εδώ και χρόνια, περιμένουν κι αυτοί τη σειρά τους για την κατάληψη μιας βουλευτικής έδρας ή οποιασδήποτε έδρας εξουσίας. Καρφί δεν φαίνεται να τους καίγεται αν το 20% της ελληνικής κοινωνίας αδυνατεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες, αν οι φοιτητές δεν βλέπουν μέλλον, εάν οι γονείς δεν μπορούν να προστατεύσουν τις δουλειές τους και τα παιδιά τους.
Πώς θα αντιδράσει η κοινωνία σ' αυτή την ολοκληρωτική συμπεριφορά; Απρόβλεπτα, σίγουρα. Ξέρει ότι είναι τελείως μόνη της και χωρίς θεσμική υπόσταση. Αρα η παρέμβασή της στο πολιτικό σύστημα θα γίνει εξωθεσμικά και ο Θεός βοηθός... Ετσι κι αλλιώς, η ζωή των πολλών ανατράπηκε, άρα δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο από τη νεοφτώχεια τους. Σε λίγο η ανυπακοή θα ακούγεται σαν παρωχημένο αστείο, η κατολίσθηση της δημοκρατίας γεννά βία και αφού η βία είναι τυφλή, αόμματο είναι και το μέλλον της μικρής τούτης χώρας. Την κοινοβουλευτική δημοκρατία πολλοί σέβονται, την κοινοβουλευτική δικτατορία όμως; Δυσκολεύουν τα πράγματα, μέχρι και τα παπαγαλάκια χάνουν τον ήχο τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου