Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ
Τελειώνει σε λίγες ημέρες το 2010 και μια πρώτη αποτίμηση της διαδρομής του χρόνου μπορεί να είναι ότι αφήνει πίσω του την κατεδάφιση όσων είχαν χτιστεί και επιτευχθεί δεκαετίες τώρα στον κοινωνικό τομέα, στις σχέσεις εργασίας, στην οικονομία, με πληγέντες και θύματα τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους και τους μαγαζάτορες επαγγελματίες.
Με την ανεργία να ανεβαίνει σταθερά, τα μαγαζιά να κλείνουν, τις συλλογικές συμβάσεις να καταργούνται, τους μισθούς και τις συντάξεις να κόβονται, τη δημόσια περιουσία να ξεπουλιέται, το 2010 προοιωνίζεται δυσμενέστερες εξελίξεις για το 2011.
Επιχαίρει η κυβέρνηση, με τον πρωθυπουργό να δηλώνει «επιτύχαμε έναν άθλο» και τον υπουργό Οικονομικών (αλλά και άλλους υπουργούς) να υπερηφανεύεται «σώσαμε τη χώρα».
Χώρα υπό κατοχήν η Ελλάδα υποδέχεται τους εκπροσώπους των ξένων δυνάμεων στο Κοινοβούλιό της, με τον ένα, του ΔΝΤ, να επιμένει, να προτρέπει και να διατάζει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να συστρατευθούν με την κυβέρνηση, και τον άλλον, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να παίζει με τον πόνο ενός λαού κάνοντας αστειότητες του είδους ότι έχασε το ποδόσφαιρο που έπαιζε έχοντας την έγνοια για τη σωτηρία της χώρας που δανείζουν και της επιβάλλουν όρους και μέτρα.
Φταίει η νοοτροπία, το «ριζικό» μας, η καλοπέραση στην οποία έμαθε (!) ο λαός και άλλα ηθικοπλαστικά που προβάλλει η κυβέρνηση ως δικαιολογίες και προφάσεις, ενώ ταυτόχρονα διατείνεται ότι αυτή είναι που παίρνει τα μέτρα για τη «σωτηρία» και όχι οι ξένοι «προστάτες», χωρίς κανείς από τους κυβερνώντες, τους σημερινούς και τους χθεσινούς σε βάθος χρόνου, να αισθανθεί την ανάγκη να κάνει έστω μια αναφορά στην περίφημη υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που έχει υπονομεύσει το παρόν και το μέλλον του τόπου. Και δεν είναι η μόνη υπόθεση, αλλά είναι η πιο κραυγαλέα και αποσιωπάται μήπως ξεχαστεί...
Την ίδια ώρα τα μέτρα για την οικονομία, η λιτότητα, η σκληρή κατεδάφιση συνοδεύονται από ρυθμίσεις που παραβιάζουν κατάφωρα το Σύνταγμα, από μεθόδους και μέτρα καταστολής, δίωξης και επίθεσης στις στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες.
Τα μέτρα κατεδάφισης στους τομείς της εργασίας, των συντάξεων, των ελεύθερων επαγγελματιών είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τα μέτρα καταστολής, δίωξης και αστυνομοκρατίας.
Από την εν λευκώ εκχώρηση στον υπουργό Οικονομικών, παρακάμπτοντας τη Βουλή, του δικαιώματος να προβαίνει σε συμβάσεις με ξένους και να «επικαιροποιεί» το Μνημόνιο φθάνουμε στα καθαρά αστυνομικού χαρακτήρα μέτρα με ξυλοδαρμούς, συλλήψεις και διώξεις διαδηλωτών και στην ποινικοποίηση των απεργιών.
Μόνο το τελευταίο διάστημα μπορούμε να σταχυολογήσουμε περιπτώσεις βίας από τις δυνάμεις καταστολής εναντίον πολιτών που διαδηλώνουν με διάφορα αιτήματα. Και η βία, που είχε πάρει διαστάσεις με τις προσαγωγές και τις προληπτικές συλλήψεις, εκτοξεύεται και μεταφορικά και στην κυριολεξία με τους ξυλοδαρμούς, με τα χημικά αέρια και με την επαναφορά του μέτρου με τις «Αύρες» που ρίχνουν νερό.
Οταν όχι μόνο πολίτες που διαδηλώνουν γίνονται θύματα αυτής της βίας -χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη ούτε ένας αρμόδιος (υπουργείο, Εισαγγελία, αστυνομία) να πει έστω μια λέξη- αλλά και παράγοντες, όπως ο δήμαρχος στην Κερατέα και ο γραμματέας της Νεολαίας του Συνασπισμού, υφίστανται δολοφονική επίθεση από τα ΜΑΤ και δεν αισθάνεται την ανάγκη, πάλι, ούτε ένας αρμόδιος να δείξει έστω στοιχειώδες ενδιαφέρον, τότε αντιλαμβάνεται κάποιος πού οδηγεί αυτού του είδους η βία. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ξεπηδούν φαινόμενα παρακρατικής λειτουργίας και μέσα στις αστυνομικές δυνάμεις, με άνδρες των ΜΑΤ να προσπαθούν να εισβάλουν στα γραφεία της Νεολαίας του Συνασπισμού φωνάζοντας «θα πάνε να συναντήσουν τον Αλέξη (Γρηγορόπουλο)», ότι «θα κάνουν τη γιάφκα(!) λίμπα» και κραυγάζοντας «ζήτω ο Αδωνις Γεωργιάδης», τότε έρχεται στο νου η περίοδος της δεκαετίας του '60 με τις παρακρατικές οργανώσεις «Καρφίτσα» και άλλες στη Θεσσαλονίκη.
Ο χρόνος τελειώνει και η κατεδάφιση στα δικαιώματα της εργασίας, στις ατομικές ελευθερίες, στην απεργία, προχωρεί. Η κυβερνητική μηχανή, συστηματικά, σε όλη της την έκταση, στρέφει το «ενδιαφέρον» της κοινής γνώμης κυρίως στα της προπαγάνδας και του κλίματος που επιδιώκει να καλλιεργηθεί, ουσιαστικά εναντίον των απεργιών. Την ίδια ώρα επιδιώκεται να στραφεί η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης και δημιουργείται σταθερά το κλίμα εναντίον των πολιτικών, συλλήβδην, απαξιώνοντας έτσι την πολιτική και τα κόμματα.
Η απαξίωση συμβαδίζει με το φόβο στο λαό, που πλήττεται και πληρώνει, και οδηγεί στην αποχή που βολεύει τους ασκούντες την εξουσία, την άρχουσα τάξη.
Τα γεγονότα είναι πολλά, οι διακηρύξεις των κυβερνώντων πιο πολλές, οι τούμπες στην πολιτική τους μέσα σ' ένα χρόνο συνεχείς. Μας ξεπερνούν τα γεγονότα, έρχονται νέες κατεδαφίσεις και οι κυβερνώντες μάς οδηγούν να ξεχνούμε τα γεγονότα που μας προσπερνούν.
Κι όμως υπάρχουν αντιστάσεις. Είναι αυτές που μένουν από τη χρονιά που φεύγει. Οι καταδίκες του δολοφόνου τού Αλέξη Γρηγορόπουλου και του συνεργού, η αθώωση των παιδιών στη Λάρισα, που τους είπαν «αλήτες», η νεολαία που ξαναβγήκε στο δρόμο και διεκδικεί το δίκαιο και τη ζωή της, οι εργαζόμενοι που διαδηλώνουν, το μέτωπο διδασκόντων και διδασκομένων απέναντι στο χειρουργείο στην Παιδεία.
Η κυβέρνηση με το βερμπαλισμό της, με κάποιους από τους «προθύμους» που λαϊκίζουν ασύστολα, πορεύεται χωρίς σχέδιο, έρμαιο στα κύματα των «προστατών» της.
Το 2010 έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως το πιο μαύρο στα 36 χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας. Περιμένουμε το 2011 με πιο μαύρα μαντάτα.
Πριν από περίπου 45 χρόνια ο Φώντας Λάδης, στα «Γράμματα από τη Γερμανία», που είχε μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης, έγραφε προφητικά όπως αποδείχθηκε: «Τέτοιον Μάη μάνα μου/ άλλον να μη μου στείλεις/ να λέει πως στην Ελλάδα μας σκοτώθηκε ο Απρίλης».
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου