Αναβαθμίζεται το Πρωθυπουργικό Γραφείο. Σε Τσέστερφιλντ!...
Παράξενο (αλλά τέλεια και τελείως πασόκιο): να προεξοφλεί η υπουργός Παιδείας την κακή αρχή μιας σχολικής χρονιάς, ήγουν την αποτυχία των προσπαθειών της για το αντίθετο. Μια ακόμα
επικοινωνιακή διαχείριση. Παραδέχεται εκ των προτέρων η ίδια, αυτά που θα της καταλογίσει στην ώρα της η ανικανότης της. Σαν να λέει στον
εαυτόν της: «σού τα έλεγα εγώ, Αννα, κι εσύ δεν μ' άκουγες!». Θεϊκό;
***** Κωμικό (αλλά πολύ σοβαροφανές! -τουλάχιστον για τα γούστα της πλειονότητας του Τύπου): να δηλώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κ. Πεταλωτής, ότι «έχουμε μια σοβαρή κυβέρνηση».
Πόσο σοβαρός είναι αυτός που αισθάνεται την ανάγκη να δηλώσει ότι είναι σοβαρός;
Αν είχε κάμει μιαν τέτοια δήλωση ο κ. Αντώναρος, τα παπαγαλάκια θα του είχαν κρεμάσει κουδούνια. Τώρα τρώνε απλώς τα όσπριά τους. Ωραίο;
Παράδοξο (αλλά εξηγεί τον τρόπο επιτυχούς λειτουργίας της αστικής - πελατειακής δημοκρατίας): να (εξακολουθούν να) υποστηρίζουν την πολιτική που τους κατασφάζει αυτοί που (κατ' αρχήν) την επέλεξαν.
Το ότι είναι όλο και πιο λίγοι όσον αυτή η πολιτική εξελίσσεται, δεν αλλάζει το γεγονός ότι πολλοί απ' αυτούς θα την επέλεγαν εκ νέου για λόγους «ανωτέρας βίας» -όσο κι αν αυτή η βία ασκείται εναντίον τους.
Το θέμα (τύπου «σφάξε μου, Αγά μου») χρήζει ιατρικής ανάλυσης, αλλά η αφεντιά μου δεν είμαι γιατρός για να το εξηγήσει (απλώς κι εγώ για γιατρό είμαι)...
Αδόκητο (αλλά αν πάρεις τον δρόμο για τα Σούσα, θα περάσεις κι απ' τα Καυδιανά Δίκρανα): την «απομνημονιοποίηση» (τι όρος!) των προσεχών καλλικρατικών εκλογών ζητάει ο κ. Κουβέλης.
Λογικόν! να βάλουμε το Μνημόνιο να «κοιμηθεί» για λίγες μέρες ή να το στείλουμε «έξω απ' τη χώρα για δουλειές». Πώς αλλοιώς άλλωστε θα μπορούσαν υποψήφιοι της Δημοκρατικής Αριστεράς να συμπαραταχθούν με υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ που συντάχθηκαν με τον κ. Καρατζαφέρη, την Ντόρα και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις του Μνημονίου;
Θλιβερό; Οχι ακόμα...
Γκροτέσκ (αλλά πολύ συνηθισμένο): ο κ. Πρωθυπουργός ομιλεί κάθε φορά για οτιδήποτε, από τον ανασχηματισμό έως τα μέτρα που παίρνει, ως να μην έχει ομιλήσει ποτέ άλλοτε για αυτά. Ως εάν ό,τι έχει πει την προηγουμένη να μην τον δεσμεύει για την επομένη.
Δείχνει να έχει τη μνήμη μιας ημέρας, όπως τα ψάρια ή οι σαλαμάνδρες. Ενας αέναος παρθενίας. Μια διαρκώς αναδυόμενη απ' την αμνησία της Αφροδίτη.
Καμμιά αξία (κι ούτε βεβαίως δέσμευση συνιστά και) έχει ό,τι είπε χθες, εφ' όσον άλλο λέει σήμερα. Κι άλλο θα πει αύριο.
Κι αυτό δεν αφορά σε επικοινωνιακές τακτικές όπως για «νέες αρχές», που 642 φορές έως τώρα έχει εξαγγείλει ο κ. Παπανδρέου, αλλά στην ουσία των πραγμάτων.
Φαίνεται ο κ. Πρωθυπουργός να διατηρεί για τον εαυτόν του το δικαίωμα της μνήμης μιας αμοιβάδας. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι πήρε τα μέτρα που έλεγε πως ποτέ δεν θα πάρει με την άνεση εκείνου που δεν δίνει λογαριασμό ούτε στον εαυτόν του.
Πριγκιπικό;
Βεβαίως! θα εθαύμαζε κι ο Μάρκος Αυρήλιος (όσον εθαύμαζε ο δύστηνος στωικός και τον υιόν του, Κόμμοδο)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου