Καθαρτήριο ή παραγωγική ανασυγκρότηση;

Του Σταυρου Λυγερου

Ποντάροντας στο φάσμα της χρεοκοπίας και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, ορισμένα ΜΜΕ εμφανίζουν τα αιματηρά μέτρα του ΔΝΤ σαν ένα είδος καθαρτηρίου. Η κοινωνία θα περάσει έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα, αλλά στην πολιτική οικονομία δεν ισχύει η εξίσωση αυτομαστίγωση=λύτρωση. Το πραγματικό δίλημμα είναι παραγωγικά ή αντιπαραγωγικά μέτρα κι όχι σκληρότερα ή ηπιότερα. Το πρόβλημα με το ΔΝΤ δεν είναι ότι επιβάλλει επώδυνα μέτρα, αλλά ότι «θεραπεύει», τοποθετώντας τις οικονομίες σ’ ένα είδος προκρούστειας κλίνης. Γι’ αυτό και κατά κανόνα τις εγκλωβίζει σε μια ανατροφοδοτούμενη ύφεση.

Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να οικοδομηθεί ένα υγιές παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης και όχι να υποστυλωθεί το κλεπτοκρατικό, σπάταλο και ανορθολογικό μοντέλο, που καταρρέει. Οι γραμμικές παρεμβάσεις και τα παραδοσιακά πολιτικά εργαλεία δεν επαρκούν. Χρειαζόμαστε νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές, που θα αξιοποιήσουν τις τεράστιες λιμνάζουσες δυνατότητες για αύξηση εσόδων, μείωση δαπανών και ανάπτυξη. Εξυπνες και ρεαλιστικές προτάσεις έχουν κατατεθεί, αλλά λόγω χρόνιου ελλείμματος πολιτικής βούλησης παραμένουν στα συρτάρια.

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ