Η διακυβέρνηση του τρόμου

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΕΔΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ*

Οι Πανεπιστημιακοί του Συνασπισμού της Αθήνας οργανώνουν μια διαφορετικού περιεχομένου εκδήλωση σήμερα στις 7.30 μ.μ. στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20.

Θέμα της «η Διακυβέρνηση του Τρόμου», υπότιτλος «τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί, η ακαδημαϊκή κοινότητα» και οι ομιλητές ξεχωριστοί: ο Γιάννης Δραγασάκης, γνωστός σε όλους μας πολιτικός και οικονομολόγος, η καθηγήτρια του Παντείου Αλεξάνδρα Κορωναίου, κοινωνιολόγος με μακροχρόνιο ερευνητικό έργο στις επιδράσεις του Τύπου και ιδιαίτερα της τηλεόρασης στην ψυχική και κοινωνική πραγματικότητα, ο επίσης καθηγητής από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Χριστόφορος Βερναρδάκης, πολιτικός επιστήμονας, ειδικευμένος στις αναλύσεις της «κοινής γνώμης», και ο δημοσιογράφος Γιάννης Κιμπουρόπουλος, διευθυντής σύνταξης του «Κόσμου του Επενδυτή», ο οποίος ανέλαβε και τον ρόλο του συντονιστή της συζήτησης.

Να προλάβω τυχόν παρανοήσεις: Η διακυβέρνηση του τρόμου έχει να κάνει με τη συστηματική τρομοκράτηση του αναγνωστικού κοινού και των τηλεθεατών που επιχειρείται με αφορμή την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.

Σʼ αυτούς τους λίγους μήνες ο πολιτικός χρόνος πύκνωσε τόσο που με δυσκολία ανασαίνουμε. Το βαρύ οικονομικό πρόβλημα απόκτησε διαστάσεις πρωτόγνωρες. Και οι λέξεις βαριές και αδιανόητα ρηχές. Να θυμίσω μερικά μόνο που ακούστηκαν: «Τιτανικός», «το όπλο στο τραπέζι», «είμαστε σε πόλεμο», «διακυβεύεται η εθνική ανεξαρτησία» κ.λπ., όλα διατυπωμένα από τον πρωθυπουργό και από τον αρμόδιο υπουργό. Και αυτά τα πήραν οι γνωστοί τηλεοπτικοί «αναλυτές» και σχολιογράφοι των «μεγάλων» εφημερίδων για να υφάνουν τον μαγεμένο ιστό της ανασφάλειας, του πανικού, του τρόμου. Το σήμερα και το αύριο μοιάζουν εφιάλτης, καθώς οι απολύσεις περιστρέφονται πάνω από τα κεφάλια μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, οι μισθοί περικόπτονται και θα μειωθούν ακόμα περισσότερο, οι συντάξεις τείνουν να γίνουν το συντομότερο ανέκδοτο (μονολεκτικό), όσο για τις εργασιακές σχέσεις, την αξιοπρέπεια της εργασίας και της υπόστασης του ανθρώπου γίνονται άγνωστες λέξεις. Και βεβαίως το διαβόητο φορολογικό της δίκαιης κατανομής των φορολογικών βαρών, που αν έχεις αυτοκίνητο με μορφή και μέγεθος τορπιλακάτου, βίλα με πισίνα και ένα σκάφος για τις βόλτες σε απρόσιτες -ακόμη- παραλίες σε χρεώνει με 50.000 περίπου ευρώ ετήσιο εισόδημα προς παραδειγματισμό!!! Αφού έχουμε την κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά (διάβαζε μισθωτούς), πού να μπαίνουμε τώρα σε κόπο να βρούμε άλλες πηγές εσόδων;

Έγραφα πριν ένα χρόνο περίπου σ' αυτήν την εφημερίδα ότι η κρίση τους γίνεται κρίση μας, αλλά ποτέ η δική μας κρίση δεν γίνεται δική τους. Και για να γίνει η κρίση τους κρίση μας, επιστρατεύονται όλοι αυτοί οι «αναλυτές» - χειροκροτητές της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, άδοντες πάντα τον παιάνα του κυβερνήτη, πάντα αθώοι και απονήρευτοι, πιστοί στο καθήκον του τζουτζέ, του γελωτοποιού και του ντελάλη. Χατζηαβάτηδες.

Το σύστημα διακυβέρνησης, η οργάνωση της πολιτικής εξουσίας πέραν του στενά πολιτικού συστήματος, απαιτεί την ενεργό τους δράση. Όχι για να ενημερώσουν, όχι για να αναζητήσουν αίτια και υπεύθυνους, όχι για να διερευνήσουν εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις, όχι για να εμβαθύνουν στις συνέπειες των μέτρων, αλλά για να πείσουν για το αναπότρεπτο, τη μοναδικότητα της πολιτικής. Όπως πάντα, άλλωστε. Όταν ζητωκραύγαζαν τον Σημίτη, όταν υμνούσαν τον Λιάνη και τους Ολυμπιακούς τους αγώνες, όταν γέμιζαν την οθόνη «εθνική υπερηφάνεια» για την είσοδο στο ευρώ, για τα μεγαλοπρεπή στάδια, δρόμους και τελετές, όταν μας έπειθαν για τη σεμνότητα των άλλων, ενώ τα πάντα στην οικονομία κατέρρεαν. Σε διατεταγμένη υπηρεσία να «πείσουν», με το πιστόλι στο κρόταφο, τον αναγνώστη και τον τηλεθεατή, να εξασφαλίσουν την παθητικότητα και την αδράνεια, την υφαρπαγή της «συναίνεσης». Νά για ποιο όπλο μιλούσε ο πρωθυπουργός.

Κάθε στέρεο πρέπει να εξαερωθεί, να ρευστοποιηθεί, να μεταλλαχθεί. Οι βεβαιότητες του χθες πρέπει να γίνουν οι κίνδυνοι του σήμερα, η απελπισία του αύριο. Μαζί και η μνήμη και η σκέψη, η αυτογνωσία ενός λαού που στέργει (;) στην εξαπάτησή του.

Και η επιστημονική κοινότητα; Η επιστημονική κοινότητα σιωπά. Και όταν δεν σιωπά, χειροκροτεί διακριτικά. Σιωπά γιατί γνωρίζει το αδιέξοδο των μέτρων: ότι τα δημόσια ελλείμματα με τα μέτρα αυτά θα αυξηθούν και δεν θα μειωθούν, ότι το δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιάζεται και δεν θα μειώνεται, ότι η ύφεση, η ανεργία και η φτώχεια γίνονται μόνιμα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας, ότι η παραγωγική βάση της χώρας έχει διαλυθεί συστηματικά τα τελευταία είκοσι χρόνια, ότι η ελληνική αστική τάξη, οι επιχειρηματίες, συμπεριφέρονται σαν γνήσιοι απόγονοι κατοχικών μαυραγοριτών, ότι ελπίδα ανάκαμψης δεν υπάρχει, αν δεν υπάρξουν ριζικές κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές. Και κάποιοι χειροκροτούν, βυθισμένοι στη φενάκη της μερικότητάς τους, στην πλημμελή τους γνώση των κοινωνικών φαινομένων, της ιστορίας του τόπου τους και της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας, της ιστορίας της ίδιας της επιστήμης τους.

Οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι έγιναν επαγγελματίες. Έπαψαν να είναι διανοούμενοι. Δεν αναζητούν την αλήθεια πίσω από τα φαινόμενα, αρκούνται στα φαινόμενα, στη μερικότητα, το ασυνάρτητο, το προφανές τους. Και η ευθύνη τους είναι επίσης προφανής. Δειλοί, μοιραίοι, άβουλοι, μπορεί και ιδιοτελείς.

* Ο Απόστολος Δεδουσόπουλος είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Από την εφημερίδα ΑΥΓΗ