«Εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει»

Του Παντελη Mπουκαλα

Αν περιμέναμε από τον κ. Γ. Παπανδρέου, ρήτορα μέτριο και με μέτριους λογογράφους στη διάθεσή του, να συγκινήσει και να συνεπάρει με το διάγγελμά του, θα περιμέναμε λάθος. Πώς να εξηγήσεις άλλωστε με ένα διάγγελμα, όσο ευρηματικό, την αυτοαναίρεσή σου και την ιδεολογική ακύρωση του κόμματός σου; Πώς να δικαιολογήσεις την επικίνδυνη και όχι απλώς οχληρή ασυγκινησία με την οποία αποδέχεσαι πως η χώρα της οποίας πλέον τυπικά ηγείσαι έχασε τμήμα της εθνικής της κυριαρχίας, ότι κηδεμονεύεται και ετεροδιοικείται; Και πώς εσύ, ο υπέρμαχος της διαβούλευσης και για τα ασήμαντα ακόμα, να πείσεις ότι η εκχώρηση αυτού του τμήματος εθνικής κυριαρχίας δεν σε υποχρεώνει σε λογοδοσία, με τη μορφή του δημοψηφίσματος ή όποια άλλη, ώστε να εκφραστεί επιτέλους ο «υπέροχος λαός» όπως εν διαγγέλματι τον ζωγραφίζεις (αν και επέτρεψες να τον λοιδορήσουν οι υπουργοί σου και οι ξένοι επίτροποι), που για άλλα πράγματα, σφόδρα διαφορετικά, αποφάσισε με την ψήφο του έξι μήνες πριν;

Οπότε; Οπότε αρπάζεται κανείς πρώτα από το ωραίο φόντο του Καστελλόριζου, τα γαλάζια νερά και τα καραβάκια, και ύστερα από τα στερεότυπα. Και βέβαια από τον Καβάφη, πάντοτε πρόσφορο και πάντοτε ανυπεράσπιστο. Πάλι καλά που ο πρωθυπουργός δεν επέλεξε τις «Θερμοπύλες», γιατί ποιος ξέρει τι λαθεμένους συνειρμούς θα ενεργοποιούσε ο στίχος «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», με το «χρέος», από κοινού δημιουργημένο από τις κυβερνήσεις που μας σώζουν η μια μετά την άλλη, να σαρκάζει. Πάλι καλά επίσης που ουδείς φιλολογικός του σύμβουλος του έθεσε υπόψη το «κρυμμένο» καβαφικό ποίημα «Η Τράπεζα του Μέλλοντος», γιατί κι αυτό θλίψη θα προκαλούσε ή και κατάθλιψη: «Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω / εγώ στην Τράπεζα σου Μέλλοντος επάνω / πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω. // Κεφάλαια μεγάλ’ αν έχει αμφιβάλλω. / Κι άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρίση / εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει». Ποια Τράπεζα Μέλλοντος για ποιαν Ελλάδα;

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ