Χαμένος χρόνος, χαμένο κέντρο

Του Μιχάλη Δημητρίου

Δεν κατανόησα τον συμβολισμό της καταφυγής στο ακριτικό Καστελλόριζο για να ανακοινωθεί η ελληνική «απόφαση» περί προσφυγής στον δανειακό ευρωπαϊκό μηχανισμό.

Ούτε εκείνες τις καταφυγούσες (οι ατάλαντοι συγγραφείς αντιγράφουν, έλεγε ο Τ. Σ. Ελλιοτ, οι ταλαντούχοι κλέβουν ή παραπέμπουν απευθείας) αναφορές στην Ιθάκη, τον δρόμο για το νησί του Οδυσσέα, το δρομολόγιο, τη χαρτογράφηση της πορείας για να φτάσουμε, λέει, ασφαλείς: Θα ξεπεράσουμε και τον Ομηρο, που έβαλε τον ήρωά του να θαλασσοδέρνεται δέκα χρόνια, τον Καβάφη που έδινε έμφαση στην εμπειρία (καλή ή κακή) του ταξιδιού μόνο ή τον Καζαντζάκη στη δική του Οδύσσεια που θέλει τον Οδυσσέα να εγκαταλείπει πάλι την Ιθάκη και οριστικά. Πατριωτικές γραφικότητες.

* Κούφια λόγια, όχι μόνο για το «απάνεμο λιμάνι» στο οποίο η κυβέρνηση θα μας οδηγήσει με βεβαιότητα, όπως και όλα τα άλλα περί απόφασης εθνικής και επιτακτικής ανάγκης ή δήθεν ευρωπαϊκής στήριξης μόνο. Τα αντίθετα αληθεύουν. Εχασε η κυβέρνηση πολύτιμο χρόνο, άτολμη και συγκεχυμένη, καθώς ούτε εγκαίρως πήρε απόφαση για δανεισμό από τις αγορές όταν τα διεθνή spreads ήταν (έως και τον Νοέμβριο) πολύ χαμηλά, ούτε εγκαίρως προσέφυγε στην τριμερή οικονομική στήριξη.

Επρεπε να φτάσουν οι πάντες στα όρια της αγανάκτησης από το «κρυφτούλι της κυβέρνησης», οι πάντες στην Ελλάδα και ιδίως στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για να υπάρξει η χθεσινή απόφαση. Με το ζόρι, καθυστερημένη, άτολμα.

Ετσι, άραγε, μετά το χαμένο εξάμηνο θα συνεχίσουν να υλοποιήσουν τους αυστηρούς όρους της χρηματοδότησης;

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ