Ποιος και τι φταίει;

Του Πανου Κατσουλα*

Από τις απαντήσεις που θα δοθούν στο παραπάνω ερώτημα πιστεύω ότι θα εξαρτηθεί αφενός πότε θα βγούμε από το οικονομικό αδιέξοδο (αν καταστεί ποτέ εφικτό να το ξεπεράσουμε ολοσχερώς) και αφετέρου αν θα ξανακινδυνεύσουμε στο μέλλον.

Όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Συνεπώς, την κύρια ευθύνη για την οικονομική κατάρρευση της χώρας μας έχουν οι πολιτικές που εφάρμοσαν οι τελευταίες κυβερνήσεις του δικομματισμού. Φταίνε λοιπόν διότι:

* Καλλιέργησαν με συνέπεια τη λογική των εξυπηρετήσεων, υπέθαλψαν το ρουσφέτι, εγκαθίδρυσαν κομματικό κράτος, παρότι μιλούσαν συνεχώς για αξιοκρατία! Δυστυχώς, όμως, στη χώρα μας η αναξιοκρατία καλά κρατεί, προκειμένου να ενισχύει τις αυθαιρεσίες των εκάστοτε κρατούντων!

* Δεν εξάλειψαν τις σπατάλες και τις κοινωνικές ανισότητες.

* Δεν κατάφεραν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, φοροκλοπή κ.λπ. ούτε κατάφεραν, επίσης, να εφαρμόσουν έναν εξορθολογισμό στους μισθούς και τις συντάξεις, ώστε οι περισσότεροι να λάβουν μεγαλύτερο μισθό και μεγαλύτερη σύνταξη, χωρίς να καταργείται η ιδιαιτερότητα κάποιων κλάδων.

* Δεν κατάφεραν να περιορίσουν τις δαπάνες των στρατιωτικών εξοπλισμών.

* Συμφώνησαν στην τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, που δημιούργησαν υπέρογκες δαπάνες, οι οποίες έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη ασθενική οικονομία μας.

* Υπέγραψαν συνθήκες που τώρα αποδεικνύονται και στην πράξη επιζήμιες για τον λαό (π.χ. συνθήκη Μάαστριχτ).

* Χάλκευσαν τα στοιχεία εισόδου στην ΟΝΕ και παρουσίαζαν ψεύτικα οικονομικά στοιχεία στον ελληνικό λαό και στους εταίρους.

* Δημιούργησαν σκάνδαλα και δεν έκαναν σοβαρές προσπάθειες για να εξαλείψουν τη διαφθορά, που άφησαν να εκδηλωθεί.

Ευθύνη, επίσης, έχουν και οι πολίτες που εξέλεξαν αυτούς που τους κυβέρνησαν. Η ευθύνη των πολιτών οφείλεται κατά τη γνώμη μου, κυρίως: α) στην έλλειψη πλήρους και σωστής ενημέρωσης την οποία δεν επεδίωξαν β) στην ανωριμότητα ή χαλαρότητα της ψήφου τους (π.χ. όλοι το ίδιο είναι, έχω υποχρέωση απ’ αυτούς, θα ψηφίσω τον φίλο ή το συγγενή μου κ.λπ.), ενώ η ψήφος αποτελεί σοβαρή πολιτική ενέργεια, που δεν έχει καμία σχέση με φιλίες και συγγένειες, τις οποίες φυσικά δεν καταργεί, και γ) στη συνειδητή επιλογή τους να χορέψουν μαζί με τους κυβερνώντες ή τους εν δυνάμει κυβερνώντες το ανήθικο ταγκό των εξυπηρετήσεων και της συναλλαγής.

Ευθύνη έχουν και οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες της χώρας, που ασκούν κομματικό συνδικαλισμό, ο οποίος προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το γενικό συμφέρον του κλάδου. Η χειρότερη δε μορφή του κομματικού συνδικαλισμού που βλέπουμε να εφαρμόζεται είναι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, ο οποίος ακολουθεί πολιτική υπονόμευσης, απεργοσπαστική πολιτική, αναμασά τα επιχειρήματα της εκάστοτε κυβέρνησης αντί να υποστηρίζει τα αιτήματα της ομοσπονδίας και συντάσσεται ή ταυτίζεται μ’ αυτήν.

Αλλά και οι συνδικαλιστές ευθύνονται ως πρόσωπα, προφανώς όχι όλοι, διότι άλλοι χρησιμοποιούν τη συνδικαλιστική τους δράση για να υπηρετήσουν κομματικές σκοπιμότητες και προσωπικές φιλοδοξίες και όχι για να υπηρετήσουν ανιδιοτελώς τον κλάδο που εκπροσωπούν και άλλοι διότι δεν εννοούν να εγκαταλείψουν τα στερεότυπα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.

Ευθύνη τέλος υπάρχει και στην αριστερά, όχι φυσικά κυβερνητική, διότι εμφανίζεται κατακερματισμένη και επομένως αδύναμη, χωρίς συνεκτικό λόγο που θα συσπειρώσει τον κόσμο της και θα προσελκύει και άλλους. Όμως, μια από τις βασικές αρχές της αριστεράς είναι η τοποθέτηση του «εμείς» πάνω από το «εγώ» και όχι η επικράτηση της αριστεράς που έχει ο καθένας στο κεφάλι του! Όπως επίσης η ενότητα, τουλάχιστον στη δράση, έχει και αυτή τα τελευταία χρόνια διαρραγεί.

Η αριστερά σήμερα, σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της, δίνει περισσότερο έμφαση στον καταγγελτικό λόγο και τη στείρα διαμαρτυρία και όχι τόσο πολύ σε τεκμηριωμένες προτάσεις. Οι καταγγελίες και η διαμαρτυρία πρέπει να υπάρχουν, όμως δεν αρκούν. Χρειάζονται και προτάσεις, που θα συζητηθούν από κοινού και θα διαμορφωθούν δημοκρατικά. Αλλά και όταν ακόμη η αριστερά υποβάλλει προτάσεις, δεν έχει δυστυχώς τον τρόπο να πείσει τους πολίτες για την ορθότητά τους και να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους.

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΑΥΓΗ