Όχι στο σφαγείο Ε.Ε-ΔΝΤ. Υπάρχει εναλλακτική επιλογή

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ*

Ο κύβος ερρίφθη! Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, παράρτημα και εξάρτημα του ευρωατλαντισμού, προχώρησε σε ένα μείζον, ιστορικού χαρακτήρα, εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα. Ο Γ. Παπανδρέου, αφού καλλιέργησε τη βρώμικη τριγωνική συνεταιριστική σχέση κυβέρνησης - Ε.Ε. - ΔΝΤ, παρέδωσε τη χώρα στο έλεος του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, του οποίου αιχμή του δόρατος είναι το ΔΝΤ. Η Ε.Ε., μετά και από αυτή την εξέλιξη, επιβεβαίωσε τη χρεωκοπία της. Οι κυρίαρχοι της ΕΕ, έβαλαν μπροστά το ΔΝΤ για να κάνει τη βρόμικη δουλειά σε σειρά από χώρες-μέλη της, όπως η Ρουμανία, η Ουγγαρία και η Λετονία. Τις κατέστρεψαν όλες! Τώρα, βάζουν μπροστά το ΔΝΤ για την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική διάλυση της Ελλάδας, χώρας-μέλους της Ευρωζώνης. Η Ε.Ε. οδηγείται στον κοινωνικό και εργασιακό καιάδα και σε αποσυνθετικές εξελίξεις.

Η επιλογή του σφαγείου Ε.Ε. - ΔΝΤ δεν είναι μονόδρομος. Μονόδρομος υπήρξε για την υπαλληλική κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και την «αγία κατεστημένη οικογένεια» των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ - Ν.Δ. Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από ανατιναγμένους μονόδρομους.

Η Ελλάδα είχε και έχει εναλλακτική προοδευτική επιλογή. Να διεκδικήσει, έστω και τώρα, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς όρους και με στόχο μια νέα ρύθμιση που θα συμπεριλαμβάνει διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, τη μείωση των επιτοκίων του υπολοίπου, μια ικανή περίοδο χάριτος και τη διεύρυνση του χρόνου αποπληρωμής του. Ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος ούτε υπόλογος για το χρέος, από το οποίο επωφελήθηκε και συνεχίζει να επωφελείται το κεφάλαιο και ειδικότερα μια χρηματιστική ολιγαρχία. Η επαναδιαπραγμάτευση - ρύθμιση είναι επομένως το ελάχιστο που μπορεί να επισυμβεί για να αποδοθεί στοιχειώδης δικαιοσύνη, αλλά και μια πράξη ρεαλισμού, αφού η αποπληρωμή του σημερινού χρέους προϋποθέτει την εξόντωση του ελληνικού λαού.

Το αίτημα διαπραγμάτευση-ρύθμιση του χρέους δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, που σήμερα είναι ακραία περίπτωση. Αφορά, σχεδόν, όλο τον πλανήτη και ειδικότερα στην Ευρώπη, που αντιμετωπίζει μια μείζονα κρίση χρέους. Επομένως, γύρω από το αίτημα διαπραγμάτευση-ρύθμιση του χρέους σε παγκόσμια και ευρωπαϊκή βάση, θα μπορούσαν να διαμορφωθούν ισχυρότατες συμμαχίες της χώρας μας. Η Ελλάδα θα μπορούσε αυτή την ώρα, από μισο-αποικία, μπανανία και προτεκτοράτο, να πρωταγωνιστήσει σε ένα παγκόσμιο και ευρωπαϊκό ελπιδοφόρο κίνημα ενάντια στην καταλήστευση των λαών από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Η διεκδίκηση μιας επαναδιαπραγμάτευσης-ρύθμισης του ελληνικού χρέους με τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε συνδέεται με μια συνολικότερη προοδευτική αλλαγή και δεν είναι μια ανθόσπαρτη επιλογή. Είναι μια επιλογή σύγκρουσης με ισχυρότατες παγκόσμιες κατεστημένες δυνάμεις. Βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τους μηχανισμούς της ΟΝΕ και της Ε.Ε. και μπορεί αν δεν ευοδωθεί να οδηγήσει σε δύσκολες ατραπούς. Αυτός ο δύσκολος, όμως, δρόμος δεν είναι καθόλου δυσκολότερος από την επιλογή του ΔΝΤ και σε κάθε περίπτωση είναι ένας δρόμος με ελπιδοφόρο προοδευτικό ορίζοντα.

Αυτή την ώρα, η αριστερά οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της με την αναγέννηση, ανασυγκρότηση και συμπαράταξή της και ο ελληνικός λαός τις δικές του. Σε τελευταία ανάλυση, η λύση του δράματος μπορεί να δοθεί σήμερα μόνο από μια ανασυγκροτημένη συμπαραταγμένη αριστερά, με πολύ μεγάλες ενωτικές λαϊκές, ταξικές κινητοποιήσεις και την καθολική εξέγερση του ελληνικού λαού. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!

* Ο Π. Λαφαζάνης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της Π.Γ. και υπεύθυνος Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής του ΣΥΝ.

Από την εφημερίδα ΑΥΓΗ