Tου Παντελη Μπουκαλα
Πολλά από τα βιβλία που εμφανίζονταν επί ημέρες στη μικρή πλην μεγίστης ισχύος οθόνη μας σαν τεκμήρια συμμετοχής των συλληφθέντων έξι σε τρομοκρατική δράση, τα έχω κι εγώ στις φορτωμένες βιβλιοθήκες μου, όπως και κάμποσοι φίλοι μου και πάμπολλοι παντελώς άγνωστοί μου. Η αλήθεια πάντως είναι ότι δεν είχα υποθέσει ποτέ πως η λέξη «Σύγκρουση» στον τίτλο κάποιου τόμου θα μπορούσε να πυροδοτήσει τόσες πονηρές σκέψεις στις διωκτικές αρχές ή στους ρεπόρτερ και να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την εκτόξευση αιχμηρών υπονοουμένων, ιδίως όταν η λέξη αυτή συναπαρτίζει τον τίτλο «Η σύγκρουση των πολιτισμών». Αντίθετα, υπέθετα (λαθεμένα όπως αποδεικνύεται) ότι το τελευταίο για το οποίο θα έψεγε τον Σάμιουελ Χάντιγκτον ακόμα και ο υαλινότερος αναλυτής της γυάλινης οθόνης (υπό την προϋπόθεση ότι, μέσα στις τόσες βαριές υποχρεώσεις του, κάτι πρόλαβε να πάρει το αυτί του για ένα βιβλίο κατά κόρον αναφερθέν τα τελευταία χρόνια και για έναν συγγραφέα κατά κόρον κριθέντα) είναι οι αντιεξουσιαστικές του τάσεις ή οι κρυφοκομμουνιστικές ιδέες του. Αλλά, όπως και να το κάνεις, αυτή η «σύγκρουση» με τις ευανάγνωστες συνδηλώσεις της φωνάζει από μακριά για το ποιόν όποιου διαθέτει ένα βιβλίο με τη λέξη αυτή στον τίτλο του. Τι δουλειά έχουν με συγκρούσεις οι φιλήσυχοι πολίτες; Ε, πώς να μην πάει στο κακό ο νους των ξεσκολισμένων;
Δεν λέω πως η Ασφάλεια δεν διαθέτει και άλλα, βαρύτερα στοιχεία· άλλωστε, για να παρακολουθεί στενά επί δεκαπενταετία έναν άνθρωπο κι αυτός, παρά τον κλοιό, να καταφέρνει να δρα σαν αρχηγός δύο τρομοκρατικών οργανώσεων και σαν κηδεμόνας μιας τρίτης, αποδεικνύει αναμφισβήτητα ότι έκανε λαμπρά τη δουλειά της. Δεν είδα ωστόσο στα παρουσιασθέντα βιβλία-πειστήρια τον «Τσελεμεντέ του αναρχικού», ένα μπεστ σέλερ σε μια εποχή προ μπεστ σέλερ. Σε κάποια γωνιά, σε κάποια πίσω σειρά κάποιας βιβλιοθήκης μου θα μάχεται τώρα κι αυτός με το σαράκι, αφότου τον απέσυρα για να μην μπερδεύεται με τους υπόλοιπους τσελεμεντέδες, τους νομοταγείς. Αλλά ποιος να χρειάζεται τη σήμερον ημέραν ένα τέτοιον τσελεμεντέ όταν το Ιντερνετ σου δίνει συνταγές για τα πάντα, από μπακαλιαράκια σκορδαλιά μέχρι μολότοφ δίχως καύσιμο, δίχως μπουκάλι και δίχως στουπί (αυτό το τελευταίο, για να μην μπαίνετε στον κόπο του γκουγκλαρίσματος, το βρίσκει κανείς ετοιμοπαράδοτο στο σάιτ www. taparamythiatisxalimas. gr).
Ενα πάντως από τα βιβλία-αποδεικτικά στοιχεία δεν το έχω, δεν θέλησα ποτέ να το απoκτήσω. Μιλάω για τον τόμο με τις προκηρύξεις της «17 Ν». Δεν λέω, κι εγώ μια φορά κι έναν καιρό έμπαινα στον πειρασμό, όπως πολλοί, να διαβάζω τις προκηρύξεις τους, τότε που δημοσιεύονταν από τις εφημερίδες (πριν τεθεί ζήτημα απαγόρευσής τους), μήπως και ανακαλύψω κάποιον ειρμό, κάποια λογική. Αρκετά γρήγορα πήρα την απόφαση, όπως πολλοί, ότι το σαρανταπεντάρι είναι απλώς φονικό όπλο και όχι σύνεργο της γραφής, και ότι το αίμα, των δολοφονημένων το αίμα, δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει μελάνι· με αίμα, αλλά το δικό τους αίμα, έγραφαν το τελευταίο τους μήνυμα πάνω στον τοίχο της φυλακής οι προς εκτέλεση κρατούμενοι των Γερμανών (καθώς και ελληνικών κυβερνήσεων ή ανελεύθερων καθεστώτων σε άλλες χώρες). Το κλεμμένο, το σκοτωμένο αίμα ενός τρίτου, κι ας τον βαραίνουν του κόσμου τα αμαρτήματα (ή κι ας λέμε εμείς, σαν ανέλεγκτοι υπερδικαστές, σχεδόν θεοί, ότι τον βαραίνουν), δεν δίνει άλλο νόημα σε όποιον το χρησιμοποιεί για να γράψει παρά το νόημα του φόνου. Ο, τι αξίζει να μάθουμε στη μικρή και ατελή ζωή μας, και να το διδάξουμε, είναι ότι ποτέ κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, όση πλανερή ρητορική κι αν δοκιμάζει να εξυψώσει το σκοπό αυτό με το ζόρι, επιχειρώντας μάταια να τον παραστήσει σαν ιδεώδες, να τον εξιδανικεύσει.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα Καθημερινή στη διεύθυνση:http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_92_18/04/2010_397637
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου