Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Να πάλι η εκλογολογία μπροστά μας. Οι Σαμαράδες, λέει, ετοιμάζονται πυρετωδώς για κάλπες – χωρίς να είναι οι μόνοι – αλλά οι Πεταλωτήδες διαψεύδουν. Την ίδια ώρα το ψοφάλογο – δυστυχώς η Ελλάδα – είναι πανέτοιμο να τινάξει τα πέταλα, όμως μ’ αυτό ουδείς ασχολείται. Τζόγος να γίνεται, εισιτήρια να κόβει η παράσταση και όλα πάνε καλά.
Άλλωστε οι εκλογές καθεαυτές περισσότερο χρήσιμες είναι στην κυβέρνηση όσο κουβεντιάζονται και λειτουργούν ως εργαλείο εκβιασμού έναντι των κοινωνικών αντιδράσεων παρά αν γίνουν στ’ αλήθεια.
● Όσο δεν γίνονται, όλα θα λειτουργούν αδιατάρακτα. Η κυβέρνηση θα συνεχίσει να διαλύει ό,τι στέκεται εμπόδιο στην εκποίηση και τη διάλυση, ενώ η πιο προβλέψιμη και ακίνδυνη αντιπολίτευση που μπορούμε να θυμηθούμε εδώ και χρόνια θα συνεχίσει να είναι ο απαραίτητος κομπάρσος ώστε το έργο να εκτυλίσσεται χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές.
● Αν όμως γίνουν πρόωρα, αυτό θα συμβεί, όπως από το περασμένο φινόπωρο επιμένουμε, μόνο υπό το φάσμα μιας μείζονος κυβερνητικής αποτυχίας που θα απαιτεί τα χειρότερα δυνατά μέτρα – πέραν των όσων έχουν ήδη εφαρμοστεί – ή υπό την απειλή μιας «τελικής λύσης», της οποίας το πολιτικό κόστος θα είναι μη διαχειρίσιμο χωρίς εκλογές.
● Αφήστε που, αν γίνουν χωρίς έναν καταφανώς μείζονα λόγο και με την κυβέρνηση αδύναμη να θέσει ένα «επιθετικό» δίλημμα, θα καταλήξουν σε κάτι μεταξύ Βατερλώ και κωμωδίας των αδελφών Μαρξ.
Σε αυτή τη λούμπα κινδυνεύει λοιπόν να πέσει η κυβέρνηση, η οποία βλέπει τώρα ολοζώντανο τον κίνδυνο να πάρει όλα τα νέα, επώδυνα, καταστροφικά για την κοινωνία και πλήρως διαλυτικά για την οικονομία εισπρακτικά μέτρα χωρίς να έχει λάβει το επικοινωνιακό «αντάλλαγμα» που επίμονα ζητάει από τους δανειστές και τους «μπράβους» τους.
Γυμνοί εν τοις σικυοίς *
Η προσωρινή ηρεμία που επήλθε στις αγορές εν όψει των αποφάσεων του Μαρτίου περί μιας συνολικής «λύσης» στο πρόβλημα της κρίσης χρέους της ευρωζώνης φαίνεται να μεταθέτει την ικανοποίηση του κυβερνητικού «αιτήματος» (!) για επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ από τον μηχανισμό «στήριξης».
Μπορεί εμείς να λέμε συνεχώς ότι η επιμήκυνση – και τα άλλα μέτρα της αναδιάρθρωσης, όπως η επαναγορά ομολόγων και ο νέος δανεισμός για την υλοποίησή της – να συνιστά τη χειρότερη μορφή αναδιάρθρωσης, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί την κυβέρνηση.
Η δύναμη πυρός του μιντιακού και «επιστημονικού» σαλτιμπαγκισμού είναι τόσο καθοριστική, ώστε η κυβέρνηση βασίμως να ελπίζει πως αυτού του είδους η μακροχρόνια καταδίκη της χώρας στην ύφεση και τη διάλυση μπορεί να «πουληθεί» πολιτικά σαν μείωση του χρέους, σαν «ελάφρυνση» από τους τόκους και, πάνω απ’ όλα, σαν μια κυβερνητική νίκη.
Κυρίως όμως θα γίνει προσπάθεια να πουληθεί σαν αντίβαρο στη νέα φορολογική αφαίμαξη, στην περαιτέρω κατάργηση ή ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιας λειτουργίας και, εν τέλει, σαν κάποιου είδους... «ανταμοιβή» (!!!) προς τον ελληνικό λαό για τις δυσβάστακτες και εντελώς άδικες θυσίες στις οποίες θα συνεχίσει επ’ άπειρον να υποβάλλεται, ειδικά μετά την ελεγχόμενη πτώχευση – ή, με πιο απαλή διατύπωση, μετά την αναδιάρθρωση του χρέους της.
Αν, όμως, τα μέτρα του Μαρτίου έλθουν χωρίς τη δυνατότητα της κυβέρνησης να κάνει ένα είδος επικοινωνιακής διαχείρισής τους και αν, επιπλέον, η όποια «λύση» μετατεθεί ακόμη και για μετά το καλοκαίρι, τότε στο Μαξίμου θα έχουν τεράστια δυσκολία όχι μόνο να δικαιολογήσουν τη σκλήρυνση δίχως να χρεωθούν τη μέχρι τώρα αποτυχία, αλλά και να εμπορευθούν «ελπίδα», «δικαίωση» και «επιβράβευση» για την πιο καταστροφική οικονομική πολιτική που γνώρισε η χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες.
Με την κοινωνία υπό το φάσμα της σχεδόν πλήρους πτώχευσης θα είναι τρομακτικά δύσκολο να θέσει η κυβέρνηση τα επιθετικά «διλήμματα» που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν με καλές πιθανότητες στην κάλπη. Θα πρέπει να πιει ολόκληρο το πικρό ποτήρι και να εκθέσει τον εαυτό της στον κίνδυνο μιας κοινωνικής έκρηξης, η οποία θα μπορούσε να έλθει ακόμη και από το πουθενά...
Πηγή: Το Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου