Η νοθεία

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ* 
  Η «γενιά του Πολυτεχνείου» επελέγη για να πάρει πίσω ό,τι η ίδια κέρδισε: την κουλτούρα της σύμπνοιας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, του πολιτικού ασύλου, της κριτικής ευφυΐας.
• Γεννημένη από την Αριστερά, θανατώνει τα τελευταία υπολείμματα της εξασθενημένης Αριστεράς. Από το λόγο που συρράπτει το στρατηγό Τσακαλώτο και τον αντάρτη Βαφειάδη σε μια υπερπαραταξιακή, τηλεοπτική εξυπνάδα, καταλήγει σήμερα να εκφωνεί έναν εμφυλιοπολεμικό λόγο, τάχα μου νομιμότητας, τάχα μου επανόδου στην τίμια τάξη, στο άσπρο και ενάρετο αγαθό ενός βλάσφημου οικονομισμού.
  Η «γενιά του Πολυτεχνείου» είναι μια χαϊδεμένη γενιά. Πρόσφερε περιπετειώδη πολιτική τροφή την ώρα που τη χρειάζονταν τα ανερχόμενα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Συνέθεσε τον πιο γενικό και κατανοητό ηρωισμό. Γι' αυτό αφομοιώθηκε γρηγορότερα, προσαρμόστηκε αποτελεσματικότερα σε μια υψηλή πολιτική κερδοφορία. Εξασφάλισε ακλόνητα άλλοθι σε όλους. Και στους αριστερούς και στους απλούς δημοκράτες. Η μεγάλη αυτή γενιά ήταν η επιτομή της αντιχουντικής μαρτυρίας κατά τη δεκαετία του '70, χωρίς να φορά τα μίζερα σακάκια του παραδοσιακού κομμουνιστή και χωρίς την ηττοπάθεια του απλού εξόριστου. Με την εγκατάστασή της στην εξουσία έφερε μια ελεγχόμενη ελευθεριότητα στα κρατικοδίαιτα και εξαρτώμενα μέσα, μπόρεσε να γίνει ο γκρίζος γυμνασιάρχης με τζιν και μακριά μαλλιά. Κατά τη δεκαετία του '80, αποτέλεσε το μιντιακό πυρήνα του κυβερνητικού Λαλιώτη, το σπόνδυλο του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ και αργότερα, τη δεκαετία του '90, έγινε το κεντρικό εργαλείο της σημιτικής κανονικότητας και της μεγάλης πολιτιστικής ήττας της Αριστεράς. Τώρα γίνεται ο κεντρικός βραχίονας της καθυστερημένης φιλελευθεροποίησης της χώρας. Από τον Μαρξ και τον Μάρκο, στον Μίλτον Φρίντμαν. Πολιτικό σκι 35 χρόνων.
  Η «γενιά του Πολυτεχνείου» εξελίχθηκε, γιατί είχε τη θεμελιώδη, ιδρυτική ικανότητα να ξεχειλώνει. Μπορούσε να φιλοξενήσει τον αντιιμπεριαλιστή, τον παλαιοκομματικό, τον αντιτούρκο, τον διονυσιακό, τον ιδεολόγο ευρωπαϊστή, τον σύμπρακτο στη νέα επιχειρηματικότητα, τον διχαστικό καταστροφέα των εργασιακών σχέσεων και κάθε ιδεώδους. Η γενιά αυτή μπόρεσε να είναι κάτι έξω από τα πραγματικά, βιολογικά και πολιτιστικά μέλη της. Μπόρεσε να γίνει η γενιά που αδίστακτα εξαφανίζει την Ιστορία, ακόμα και τη μυθολογία της. Δεν θέλει άλλους νέους μετά απ' αυτήν. Ή τους κάνει αντίτυπά της -όπως τη γενιά του «πολυτεχνείου '80», τη δική μου- ή τα προγηρασμένα και ανασφαλή καριερίστικα υβρίδια που καλλιεργεί τώρα στο θερμοκήπιο. Δεν είναι τυχαίο. Ακόμα και η ιδεολογικά απισχνημένη Νέα Δημοκρατία, τώρα, υπό την ιδεολογική επιρροή επίλεκτων αριστερογενών μελών αυτής της γενιάς, ζητάει χοντροκομμένα την κατάργηση του ασύλου, ενός ευρύτερου κοινωνικού ασύλου και όχι μόνο του σκεβρωμένου πανεπιστημιακού. Μεταβάλλει έτσι ακόμα μία φορά σε προοδευτικό τον «Προστασίας του Πολίτη», όπως ακριβώς με τη βραδύνου φτώχεια της βάπτιζε σοσιαλιστές τον Παπαντωνίου και τον Μαντέλη.
  Η «γενιά του Πολυτεχνείου» είναι μια άχρονη γενιά, διαπολιτική, ενδιάμεση όλων των κοινωνικοπολιτικών μορφοποιήσεων. Συνεχίζει αυτό που έμαθε: να προσαρμόζεται ερημώνοντας. Η ελληνική κοινωνία χρειάστηκε 50 χρόνια για να απαλλαγεί από τα στερεότυπα του Εμφυλίου, δεν ξέρω πόσα χρόνια θα χρειαστεί για να απαλλαγεί από τα στερεότυπα του Πολυτεχνείου. Η γενιά αυτή τα μπορεί όλα. Ακόμα και να σφετερίζεται τους συνομηλίκους της. Αυτούς που ενώ μετείχαν στην εξέγερση, δεν ενσωματώθηκαν, αυτούς που έκαναν ήπιες προσωπικές επιλογές, τους πολλούς που δεν εξαργύρωσαν. Ενώ δηλαδή συστήνεται από τους αξιοπρεπείς, τους τίμιους και τους χαμένους, εκφράζεται και κοινοποιείται από τους απόντες, τους αυτουργούς ενός αποϊδεολογικοποιημένου πραγματισμού.
  Η σχολή της θατσερικής ωμότητας, η σχολή των μαζικών ανθρωποθυσιών, η σχολή της βαθύτατης, ξενόδουλης ξενοφοβίας (γιατί η ξενοδουλεία στην πραγματικότητα ξενοφοβία είναι), η σχολή της απομόρφωσης και της πολιτικής απομορφοποίησης νικάει το παραμύθι που διηγήθηκε τόσα χρόνια τώρα.
  
  * Αρχιτέκτων, επ. καθηγητής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ 
  Πηγή: Ελευθεροτυπία