Οι ξερόλες

Της Βασιλικής Α. Δραγάτση

Ζουν ανάμεσά μας... Συνήθως είναι επιτελικά στελέχη εφημερίδων ή απλοί, αλλά με τη φήμη του «έγκριτου», σχολιαστές της επικαιρότητας. Στα νιάτα τους αρκετοί από αυτούς πέρασαν από τα αριστερά κόμματα (αμαρτίες της νιότης!), αλλά πλησιάζοντας τα 30 τους (γύρω στη δεκαετία του '80, όταν οι «στροφές» ήταν εύκολες και ο συντομότερος δρόμος προς την επαγγελματική καταξίωση) κατενόησαν το σφάλμα τους και κλείδωσαν στο ντουλάπι τα οράματα της νιότης τους... Έγιναν «ρεαλισταί». Με όπλο τον «ρεαλισμό» τους απέκτησαν θέσεις, έδρες στο πανεπιστήμιο ή το status μυστικοσυμβούλων επιχειρηματιών, υπουργών και πρωθυπουργών. Το μόνο που πήραν μαζί τους από τη θητεία τους στην αριστερά είναι ο δογματισμός με τον οποίο διανθίζουν τον δημόσιο λόγο τους. Αυτό που άλλαξε είναι το αντικείμενο της «λατρείας» τους... Τώρα λατρεύουν γονυπετείς τον νεοφιλελευθερισμό...
Αυτοί οι τύποι, λοιπόν, έχουν άποψη για όλα... Μπορούν να μιλήσουν με εμβρίθεια για τα πάντα. Η θεματολογία τους απλώνεται από τη βία στα γήπεδα μέχρι... τα αίτια της νευρογενούς ανορεξίας. Οι αιτίες του κακού πάντα οι ίδιες: ο δημόσιος τομέας (και μόνο στο άκουσμα της λέξης «δημόσιο» καταλαμβάνονται από αναφυλαξία), ο λαϊκισμός, ο συνδικαλισμός, η ανωριμότητα του ελληνικού λαού... Μόνιμη επωδός τους; «Μα στην Ευρώπη...». Κατά βάθος θα ήθελαν να είχαν γεννηθεί Λουξεμβούργιοι, αλλά η ζωή, που είναι σκληρή, δυστυχώς δεν τους έκανε τη χάρη και τους ανάγκασε να συμβιώνουν με τους αγράμματους και αγροίκους κατοίκους της Ψωροκώσταινας (Quelle décadence!!!!)
Οι καημένοι, όμως, δεν προσέχουν και εκτίθενται... Όσο εκφράζουν γενικές απόψεις είναι ανεκτοί, παρόλο που ο αναγνώστης νομίζει ότι διαβάζει τον «Ριζοσπάστη» απ' την ανάποδη. Όταν όμως πρέπει να περάσουν στο συγκεκριμένο, τότε πραγματικά είναι για γέλια. Δεν ξέρουν τι λένε, ούτε σε ποια χώρα ζουν... Αν η άποψή τους δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα... Πρόσφατο παράδειγμα οι συγχωνεύσεις των σχολείων... Ενώ αγνοούν τα πάντα για την καθημερινότητα της εκπαίδευσης, επιμένουν να έχουν άποψη για τα σχολεία π.χ. του νομού Έβρου, στον οποίο ενδεχομένως να μην έχουν πατήσει και ποτέ...
Το ιδιότυπο κυνήγι μαγισσών που εξαπολύουν έχει πολλούς αποδέκτες, βεβαίως. Γιατροί, φαρμακοποιοί, εκπαιδευτικοί, πανεπιστημιακοί, στρατιωτικοί, δικηγόροι, έμποροι, φορτηγατζήδες, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, άνεργοι (αυτοί φταίνε που δεν δέχονται να δουλεύουν με 5 ευρώ μεροκάματο δεκάωρα!), συνταξιούχοι (τι θέλουν και ζουν τόσα χρόνια!), μπαίνουν κατά περιόδους στο στόχαστρό τους... Οι «ξερόλες» μηρυκάζουν κλισέ δεκαετιών, αναπαράγοντας στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς για τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες... Η κριτική τους, παρά τη μόρφωση, την καλλιέπεια και τις ανώτατες σπουδές τους, δεν διαφέρει από εκείνη του πεζοδρομίου... (Τι ειρωνεία!) Χαρακτηρίζουν υποτιμητικά ως «συντεχνίες» κάθε συνδικαλιστική ή επαγγελματική ένωση και καθαρίζουν... Όλοι οι άλλοι, εκτός από αυτούς και τους λίγους οπαδούς τους, είναι παράνομοι και άθλιοι τύποι που απεργάζονται τη διάλυση του κράτους... (το οποίο ως γνωστόν είναι τέλεια οργανωμένο και άψογα διοικούμενο)... «Τόσοι παράνομοι ούτε στο δάσος του Σέργουντ», είχε ευφυώς σχολιάσει ο γελοιογράφος Ιωάννου την εμμονή με την οποία τα δικαστήρια της δεκαετίας του '80 έκριναν «παράνομες και καταχρηστικές» όσες απεργίες στρέφονταν ενάντια στο όραμα της Αλλαγής...
Με μεθοδικότητα γερο-Λαδά του Καζαντζάκη μετράνε το κρατικό χρήμα και ανατριχιάζουν, γιατί «ξοδεύεται» άσκοπα σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. Αν μπορούσαν να καταργήσουν οτιδήποτε κρατικό (σχολεία, νοσοκομεία, τα πάντα), θα το έκαναν με ευχαρίστηση... Αν μπορούσαν να μετακινήσουν την Ελλάδα και να τη μεταφέρουν στη Βόρεια Ευρώπη, θα ήταν πανευτυχείς... Αν αντί για κυβερνήσεις μάς διοικούσαν τράπεζες και εταιρείες, η χαρά τους δεν θα μετριόταν... Αν ψοφούσαν της πείνας οι μισοί Έλληνες για να ζήσουν οι άλλοι μισοί, θα αισθάνονταν δικαιωμένοι...
Θα συμφωνούσα μαζί τους ότι ο δημόσιος τομέας χρειάζεται εξορθολογισμό, ότι δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων και ότι όντως «ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο»... Δεν έχει όμως και πάντα άδικο, αυτός ο έρμος ο λαός!... Οι «συντεχνίες» που είναι στο στόχαστρό τους αποτελούν τελικά την κοινωνία, την οποία εκείνοι ισχυρίζονται ότι εκφράζουν... Εγκλωβισμένοι στον «μοντερνισμό» τους μετατράπηκαν (και όχι «άθελά» τους, φοβάμαι) σε ό,τι κάποτε μίσησαν: σε δογματικά φερέφωνα δοκιμασμένων και αποτυχημένων πολιτικών...
Πηγή: Αυγή