Δειλοί, βολεμένοι και λοιποί

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ stamg@enet.gr

Η κοινωνία είναι εγκλωβισμένη στα τεράστια πλοκάμια του πολιτικού συστήματος που οι πλείστοι αποκαλούμε κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Είναι αδύνατο να ανασάνει, να σκεφτεί, να δράσει, πολλώ μάλλον να αποφασίσει, να θεσπίσει νόμους, να αυτοθεσμιστεί. Εως πρότινος είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε τουλάχιστον σε μια Δημοκρατία και ψηφίζαμε εμείς οι ίδιοι αυτούς που θα μας κυβερνούσαν. Να, όμως, που οι «αντιπρόσωποι» έχουν χάσει κάθε πρόσβαση στην εθνική κυριαρχία, υπακούοντας δουλικά στις επιταγές του Μνημονίου.

Καιρός, άρα, να αναλογιστούμε τι σόι Δημοκρατία είναι αυτή που με περισσόν ζήλο συναινεί στην υποδούλωση των μελών της σε ξένους κυρίαρχους. Πώς, ακόμη, αυτοαποκαλούμεθα ελεύθεροι πολίτες; Γιατί ανεχόμαστε να μας κυβερνούν διεφθαρμένα οικογενειοκρατικά κόμματα; Γιατί παραμυθιαζόμαστε με το «ιερό» δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι; Φαίνονται ρητορικά τα ερωτήματα, αλλά δεν είναι. Είναι προοίμιο της διαμάχης όσων υπερασπίζονται τον κοινοβουλευτισμό ως την καλύτερη Δημοκρατία και αυτών που προτάσσουν τη Δημοκρατία ως ελευθερία και αυτονομία. Και οι απαντήσεις βεβαίως έχουν δοθεί από τους «κοινοβουλευτικούς», που τα βλέπουν όλα να λειτουργούν ρολόι. Οταν κάτι πάει στραβά, φταίνε, απλώς, κάτι ψιλοδιεφθαρμένοι πολιτικοί, η αδαημοσύνη της κοινωνίας κ.λπ.

Πρόκειται για τους βολεμένους του συστήματος. Και είναι οι πλείστοι. Ρίχτε μια ματιά στους χώρους εργασίας σας, αρκεί για να το διαπιστώσετε. Ουδείς ενδιαφέρεται για τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που γίνονται σε χαμηλά στρώματα, σε ευάλωτες ομάδες, σε συνταξιούχους. Αλλά πάντα οι πολλοί ήσαν βολεμένοι. Ολες οι εξεγέρσεις ξεκίνησαν από μειοψηφίες, από «εχθρούς» του εκάστοτε καθεστώτος, από μερικούς σαλούς της διανόησης και της άρχουσας τάξης. Ο φόβος του ανθρώπου μπροστά στην ελευθερία (Φρομ, Ντοστογιέφσκι, Νίτσε κ.ά.) δεν είναι λόγος να δικαιολογούμε τους βολεμένους. Οι πολλοί κακοί, εκήρυττε ο Βίων ο Πριηνεύς. Θα έπρεπε να συμπληρώσει και δειλοί.

Οι πολλοί σιωπούν (κρίση είναι θα περάσει... και λοιπά φαιδρά) και οι λίγοι αδυνατούν, η κοινωνία απούσα, το μέλλον ζοφερό. Και ας εμφανίζονται συνεχώς κοινοτιστικές μορφές αντίδρασης· χρειάζεται να εξακτινωθούν οι μορφές αυτές, να επηρεάσουν έστω και ελάχιστα τους καθεστωτικούς «αστέρες» της τηλεόρασης, που καθυβρίζουν τους απεργούς διότι δεν συμμορφώνονται με τας υποδείξεις του Μνημονίου... Απίστευτοι τύποι. Υποστηρίζουν με μανία εκείνους που καταχρέωσαν τη χώρα κατασπαταλώντας για ίδιον όφελος την τεράστια οικονομική βοήθεια (λέμε τώρα) της Ε.Ε.

Και πολλοί θεωρούσαμε ότι η δημοσιογραφία είναι ο φόβος και ο τρόμος της εξουσίας, η φωνή των ασθενών και αδικημένων. Και πώς κατάντησε! Φερέφωνο της εξουσίας, εχθρός των αδυνάτων! Στην καλύτερη περίπτωση, απλός διεκπεραιωτής της (υποτιθέμενης) ενημέρωσης. Η κοινωνία οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι στην επίθεση του καπιταλισμού εναντίον της είναι μόνη και, άρα, στη «μοναξιά» της θα βασιστεί για να αντεπιτεθεί (και όχι, απλώς, να αμυνθεί). Θα βρει τρόπους. Και οι δειλοί μεταστρέφονται. Διά της αντιστάσεως διασώζεται η χώρα, έλεγε ο Σβορώνος. Η οργή δεν είναι απαραίτητα μίσος· άμα διοχετευτεί στο κατάλληλο κανάλι θα βρεθεί κάποια στιγμή στον ποταμό της αντίστασης, της Δημοκρατίας.

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ