Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σύγκρουση Ρέππα - Παπακωνσταντίνου έχει βαρύνουσα πολιτική σημασία. Σίγουρα είναι η σοβαρότερη ενδοκυβερνητική διαμάχη που έχει σημειωθεί μέχρι τώρα και δικαίως επικεντρώθηκε η προσοχή των μέσων ενημέρωσης στην πολιτική διάσταση της σύγκρουσης.
Ο Δημήτρης Ρέππας είναι έμπειρος υπουργός, δεν είναι και «ριγμένος» τόσο πολύ στην παρούσα κυβέρνηση, ενώ ουδέποτε ανήκε στη ριζοσπαστική πτέρυγα των «αψίκορων» του ΠΑΣΟΚ, άρα η κίνησή του ήταν ψυχρά υπολογισμένη.
Λέγοντας ο Δ. Ρέππας ότι «δεν θέλω να κουνάμε το δάχτυλο στους εργαζόμενους, γιατί θα μας κουνήσουν κι αυτοί τα πέντε δάχτυλα -ξέρετε, πώς!- κάποια στιγμή», κατηγορεί έμμεσα αλλά σαφέστατα τον υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου πως με την οικονομική πολιτική που ασκεί οδηγεί τον κόσμο να «μουντζώνει» το ΠΑΣΟΚ.
Οταν δηλώνει ότι «η Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ και οι αρχές μας υπήρχαν πριν από το μνημόνιο και θα υπάρχουν και μετά από το μνημόνιο», εν πλήρει επιγνώσει παριστά τον Γ. Παπακωνσταντίνου με τέχνη ως «περαστικό» από το ΠΑΣΟΚ, μαζί με το μνημόνιο του ΔΝΤ!
Η προειδοποιητική βολή ευθέως και κατά του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου -»θα απαντήσω με ένα υπερήφανο «Οχι» και στο γραφείο του πρωθυπουργού, αν μου ζητήσει την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών»- αποκαλύπτει το μέγεθος του διακυβεύματος της κίνησης Ρέππα.
Από την άλλη, η ευκολία με την οποία ο υπουργός Υποδομών τάχθηκε υπέρ της εκχώρησης της λειτουργίας και των μεταφορών του ΟΣΕ σε ιδιώτες υποδηλώνει ότι πιθανότατα αιτία της στάσης του δεν είναι κάποια άκαμπτη ιδεολογική θέση υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα των συγκοινωνιών.
Ο Δ. Ρέππας, όμως, έχει αναλώσει τον πολιτικό του βίο στην Ελλάδα. Δεν προσδοκά κάποια θέση στις υπηρεσίες του ΔΝΤ, της ΕΕ ή κάποιου άλλου διεθνούς οργανισμού.
Εχοντας διαπιστώσει την πλήρη καταρράκωση του πολιτικού κύρους του υπουργού Εργασίας Α. Λοβέρδου, ο οποίος από δημοφιλέστερος βουλευτής της χώρας κατάντησε το πιο μισητό από τον πληθυσμό πρόσωπο της κυβέρνησης Παπανδρέου, και έχοντας παράλληλα κατά νου ο Δ. Ρέππας τα σχέδια του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών για τις συγκοινωνίες, ενδέχεται να αποφάσισε ότι δεν θα αποδεχθεί σε καμιά περίπτωση να διασυρθεί και ο ίδιος ως... «νέος Λοβέρδος»!
Η πολιτική βαρύτητα αυτής της ενδοκυβερνητικής διαμάχης έγκειται ακριβώς σε αυτό: αν όντως ο Δ. Ρέππας είναι αποφασισμένος να μην επιτρέψει τον προσωπικό πολιτικό διασυρμό του, τότε η ήδη εκδηλωθείσα στάση του ενέχει υποχρεωτικά και το ενδεχόμενο της «ηρωικής εξόδου» και όχι μόνο το «τρίξιμο των δοντιών» στον Γ. Παπακωνσταντίνου και στον πρωθυπουργό που τον στηρίζει. Η ζωή θα δείξει...
Παράλληλα, το γεγονός ότι ο Δ. Ρέππας ωθήθηκε σε τέτοια στάση προοιωνίζεται τα χειρότερα για το άμεσο μέλλον των συγκοινωνιών αναφορικά με τον δημόσιο χαρακτήρα τους.
Τους σιδηροδρόμους είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι αποφασισμένη να τους διαλύσει κατά 80% και τις 3-4 κερδοφόρες γραμμές να τις πουλήσει στους ξένους, επιστρέφοντας στον... 19ο αιώνα!
Φαίνεται όμως ότι όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1990, έτσι και ο Γ. Παπανδρέου σήμερα θέλει να ιδιωτικοποιήσει και τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας, αφού πρώτα διπλασιάσει ή τριπλασιάσει το κόμιστρο, ώστε να γίνουν κερδοφόρες για τους αγοραστές.
Η άθλια εμπειρία των «νοικοκυραίων» της Δεξιάς που είχαν πάρει τα αστικά λεωφορεία της Αθήνας επί Μητσοτάκη (τα οποία αφθονούσαν 7-9 το πρωί, 1-3 το μεσημέρι και 7-9 το βράδυ, ενώ ήταν σχεδόν εξαφανισμένα τις υπόλοιπες ώρες και από τις 10 πήγαιναν για... ύπνο!) προδιαγράφει τι περιμένει τους Αθηναίους που δεν έχουν αυτοκίνητο.
Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΕΘΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου