Σπίθες στις στάχτες της Αριστεράς

• Του ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ* 
  Είναι πλέον δεδομένο ότι στον πολιτικό χώρο της Αριστεράς έχουν μείνει μόνο οι στάχτες της υπαρκτής Αριστεράς: ένας σωρός επιτελών, στελεχών και μελών, διαφόρων πρώην οργανώσεων που τους συνδέουν κάποιες επαγγελματικές και ενδεχομένως κοινωνικές σχέσεις και μια κοινή ρητορεία άνευ ουσιαστικού περιεχομένου.
  Η έλλειψη αριστερής πολιτικής, εν όψει της οξυνόμενης κρίσης, έχει γίνει επικίνδυνη καθώς έχει επιτρέψει να ριζώσουν στην κοινωνική συνείδηση διάφορες εκδοχές της ατάκας «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».
  
  Η ιστορική συγκυρία μετά τον Δεκέμβρη του 2008, χαρακτηρίζεται από μια ταχύτατη μετατόπιση των πολιτικών αντιπαραθέσεων από το χώρο του πολιτικού συστήματος στο πεδίο της κοινωνικής βάσης και η μετατόπιση αυτή οξύνει περαιτέρω, ενδεχομένως ευεργετικά για την κοινωνία, την πολιτική κρίση.
  Σ' αυτή την κρίσιμη συγκυρία, δύο πολιτικές ιδέες, προερχόμενες από σημαδιακά πρόσωπα της Αριστεράς, φιλοδοξούν να γίνουν οι σπίθες που θα πεταχτούν από τις στάχτες της υπαρκτής Αριστεράς και θα ανάψουν φωτιά στον κάμπο της κοινωνίας. Μιλάμε για τη γνωστή ιδέα του Αλέκου Αλαβάνου για τη συγκρότηση ενός Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και για την πρόσφατη ιδέα (με το όνομα «σπίθα») του Μίκη Θεοδωράκη για ένα Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών. Πρόκειται για ιδέες που φιλοδοξούν να καλλιεργήσουν έναν αριστερό πολιτικό λόγο, ο οποίος θα υπερβεί την αδράνεια της υπαρκτής Αριστεράς και θα εκφράσει τη δυναμική της κοινωνίας.
  Οι ιδέες οδήγησαν σε διακηρύξεις, με ιστορικές αναφορές στην Αριστερά και στο έθνος, και οι διακηρύξεις οδηγούν σε πολιτικές κινήσεις. Αυτές, πέρα από τις ενδιαφέρουσες διαφορές τους, αποτελούν ισχυρά τεκμήρια της, από πολλές πλευρές, αναζήτησης μιας Νέας Αριστεράς, που θα ξεφύγει από το βάλτο της Αριστεράς των επιτελείων και θα αναβαπτιστεί στο ποτάμι της κοινωνικής βάσης.
  Το Μέτωπο και η Σπίθα οφείλουν την ύπαρξή τους στην κατανόηση της πολιτικής μετατόπισης που χαρακτηρίζει την εποχή μας, στο μέρος της όμως που αφορά τα πολιτικά επιτελεία και όχι την κοινωνική βάση. Στην κατανόηση, με άλλα λόγια, πως η κοινωνία ποτέ δεν «έβγαινε στους δρόμους» επειδή την έβγαζαν οι συνδικαλιστές, οι πολιτικοί και οι ακαδημαϊκοί, αλλά αντίθετα όλοι αυτοί έβγαιναν στα μπαλκόνια για να περάσουν τον πολιτικό λόγο που θα έκανε πράξη η κοινωνία που ήδη είχε βγει στους δρόμους.
  Δεν έχει όμως γίνει ακόμα κατανοητό ότι σήμερα όχι μόνο η πολιτική πράξη αλλά και ο πολιτικός λόγος έχει φύγει προ πολλού από την αρμοδιότητα των αυθεντιών της πολιτικής και της θεωρίας και έχει γίνει αρμοδιότητα των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης.
  Το τελικό αποτέλεσμα των εγχειρημάτων για τα οποία μιλάμε -αλλά και πολλών άλλων που δεν επιδιώκουν το φως της δημοσιότητας- θα κριθεί από το αν θα θελήσουν και αν θα καταφέρουν να ξεκολλήσουν από το βάλτο του πολιτικού συστήματος στον οποίο έχουν βυθιστεί οριστικά οι επιτελείς και οι αυθεντίες της υπαρκτής Αριστεράς. Αν θα καταφέρουν να μετατραπούν σε εγχειρήματα της κοινωνικής βάσης, όπως επεδίωκε η Αριστερά πριν μετατραπεί η ίδια σε στάχτη.
  
  www.critici.gr
  * Αρχιτέκτονας
  Πηγή: Ελευθεροτυπία