ημιθανής ΟΣΕ, τον πάτησε η ιδιωτικοποίηση ...

• Φίλοι του Πρωθυπουργού. Φίλοι των αδελφών του Πρωθυπουργού, Αντρίκου και Νίκου. Φίλοι της μητέρας του Πρωθυπουργού, κυρίας Μάργκαρετ Παπανδρέου, προΐστανται ή συμμετέχουν σε μη κυβερνητικές-οργανώσεις, οι οποίες εν καιρώ κρίσης εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται με πακτωλό ευρώ. Αλλες μελετούν [με 1.000. 000 (!!!) ευρώ επιχορήγηση] τις κλιματικές αλλαγές στον Ινδικό Ωκεανό (νοτίως όμως της Μαδαγασκάρης), άλλες φτιάχνουν στέρνες (μία, αριθμός 1) στο Σουδάν, άλλες υποστηρίζουν τους εθνικιστές των Σκοπίων, άλλες τις δραστηριότητες Αλεξ Ρόντου υπέρ ωδικών πτηνών Τιφλίδας κι άλλες άλλα... Το θέμα ερευνά ο υφυπέξ Κουβέλης (έχει ή σχετίζεται κι αυτός με ΜΚΟ;) - τώρα είμαστε στο τέταρτο Μνημόνιο, συμπέρασμα (ότι δεν θα βγάλουμε συμπέρασμα) θα βγάλουμε στο δεκατοτρίτο Μνημόνιο. Δώρο εξ ουρανού για τον κ. Καστανίδη οι δηλώσεις του ωμοφάγου (εις ό,τι αφορά τους ομοφυλόφιλους τουλάχιστον) Πειραιώς Σεραφείμ.
  Λέγοντας μπαρούφες αυτός ο Φαρισαίος μεταθέτει τη συζήτηση σε ένα εύκολο (και χρήσιμο) τεραίν για τους απολογητές των νόμων τύπου «νόμου Γκεϋσώ»...
  «Ας προσέχουν οι Υπατοι», κύριε Καστανίδη, αυτά που με καλές ελπίζω προθέσεις εισηγείσθε τα καλύπτει ήδη ο ποινικός κώδικας. Τα περαιτέρω θα καταλήξουν πονηρά, όπως ο Τυποκτόνος Νόμος Βενιζέλου κατέληξε.
  Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών (ακόμα και των φασιστικών) αντιμετωπίζεται με ιδέες. Αυτοί λόγου χάριν που αντιμετωπίζουν τις απόψεις Πλεύρη για το Ολοκαύτωμα πηγαίνοντάς τον στο δικαστήριο, αντί με τις δικές τους ιδέες κι έρευνες να τον εξουδετερώσουν, υπολείπονται.
  Μπορεί να δηλώνουν προοδευτικοί, αλλά μοιάζουν με εκείνους που πήγαιναν τους κομμουνιστές στη φυλακή για τις ιδέες τους είτε επί χούντας είτε επί μετεμφυλιοπολεμικής κεντροδεξιάς.
  *****
  Λέει ο κ. Καστανίδης -κι αυτό το παραδέχομαι- ότι ο νόμος είναι πολύ προσεκτικός, δύσκολο να ενεργοποιηθεί εναντίον των ιδεών, αλλά μόνον εναντίον των συνεπειών τους.
  Ομως, συχνά, όταν πρόκειται για ιδεολογική τρομοκρατία ή διασπορά του φόβου αρκεί η σκιά (η βαρειά σκιά) ενός νόμου και όχι η ενεργοποίησή του.
  Αν αυτός ο νόμος Γκεϋσώ α λα γκρεκ δεν είναι υπαγόρευμα του Εβραϊκού Λόμπυ, καλό είναι να αποσυρθεί. Αν είναι όμως υπαγόρευμα, έχουμε χάσει όλοι έτσι κι αλλοιώς.
  Οχι μόνον ως σκιά αυτή η dura lex θα πέφτει πάνω στον δημόσιο διάλογο και βίο, αλλά η ενεργοποίησή της θα είναι εν τέλει συχνή -θα το δείτε!
  Βεβαίως, τέτοιοι νόμοι ταιριάζουν σε ένα μεταμοντερνικό και πολιτικώς ορθό πολιτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο ακμάζει ο πολιτισμός των ΜΚΟ, των Ανεξάρτητων Αρχών και του «εκσυγχρονισμού», όπου πλήθος (;) αντιεξουσιαστών (με κρατικούς μισθούς ή άλλα κυβερνητικά τροφεία) μπορούν να προτάσσουν αυτονόητα ως προς το ήθος τους φλάμπουρα, όπως αυτό του αντιρατσισμού, για να κρύβουν πίσω τους την υποταγή τους στην εκάστοτε εξουσία εις ό,τι αφορά τα μείζονα -το μεροκάματο, τη λαϊκή κυριαρχία, τη διασφάλιση των ελευθεριών.
  Αντιθέτως μεγάλοι διανοούμενοι στη Δύση, όπως ο κομμουνιστής ιστορικός Χόμπσμπαουμ έχουν στραφεί εναντίον νόμων όπως ο νόμος Γκεϋσώ. Οι ίδιοι οι Γάλλοι δικαστές, πολλοί απ' αυτούς, ευτελίζουν τον εν λόγω νόμο καθαιρώντας τον στις αίθουσες, όταν φέρ' ειπείν επιβάλλουν ποινές της τάξεως του ενός Ευρώ σε όσους η μισαλλοδοξία εν τέλει και ο ρατσισμός των επιλεκτικώς αντιρατσιστών σέρνει στα δικαστήρια.
  Ομως, όπως με την υπόθεση Ρεπούση τότε (ή τώρα με κάποιες πτυχές των εκπομπών του ΣΚΑΪ για το 1821) το θέμα δεν ήταν η ύπαρξη ή όχι του κρυφού σχολειού ή ο Παλαιών Πατρών Γερμανός κι άλλα ανάλογα της ρητορικής του Χριστόδουλου τότε και του Σεραφείμ σήμερα, αλλά η συνέχεια ή η ασυνέχεια του έθνους, έτσι και στον νόμο Καστανίδη η ουσία βρίσκεται στο σκεπτικό του.
   
   Δηλαδή στην απόφανση ότι η Ελλάδα βαίνει προς ένα πολυπολιτισμικό μοντέλο.
  Εχει αποφασίσει η κυβέρνηση ότι αυτό είναι το πέπρωται της χώρας; Πότε; σε ποιον το είπε; με εντολή ποίου κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση;
  Ή μήπως πιστεύει ότι ο πολυπολιτισμός είναι μια ντε φάκτο κατάσταση στη χώρα (και την αντιμετωπίζει αφήνοντας ντε γιούρε τους μετανάστες χωρίς χαρτιά να πεθαίνουν καθημερινώς απ' την πείνα κι ενίοτε από απεργίες πείνας)
  πουλώντας ταυτοχρόνως φύκια (νόμος τύπου Γκεϋσώ) για μεταξωτές κορδέλες;
  Το πρόβλημα της ενσωμάτωσης και της διαφορετικότητας των μεταναστών είναι τεράστιο και κυρίως ταξικό. Οπως δεν το έλυσε η (φερτή απ' τις ΗΠΑ) φόρμουλα του πολυπολιτισμού στη Δύση δεν θα το λύσει (μάλιστα ως πρόταγμα με 30 χρόνια καθυστέρηση) ούτε στην Ελλάδα.
  «Ας προσέχουν οι Υπατοι», έχουν πλακώσει οι Ανθύπατοι...
  
  ΣΤΑΘΗΣ Σ. 4.ΙΙΙ.2011 stathis@enet.gr
  Πηγή: Ελευθεροτυπία