Υπάρχουν πολλές διαστρωματώσεις στη Ελληνική κοινωνία ( δεν ξέρω αν η λέξη τάξεις ανταποκρίνεται πια στη νέα πραγματικότητα της εποχής μας), από τους άστεγους, τους παραβατικούς, τους άνεργους, από τους φτωχούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, τους συνταξιούχους των λίγων εκατοντάδων ευρώ, τις οικογένειες που διαμένουν σε τρώγλες, τους μετανάστες που διαμένουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Ύστερα υπάρχουν οι μικροί, υπάλληλοι των 700 ευρώ, χαμηλόμισθοι εργάτες, περιστασιακά απασχολούμενοι στην οικοδομή, άνθρωποι για όλες τις δουλειές. Οι πάσης φύσεως μικρομαγαζάτορες που κλείνουν συνεχώς τα μαγαζιά τους μη μπορώντας να ανταποκριθούν στα νέα δεδομένα της οικονομίας.
Η μεσαία τάξη εξοντώνεται επίσης, με τα μέτρα του Μνημονίου που υλοποιεί ο κος Παπανδρέου και φτωχαίνει ραγδαία.
Γέμισε η χώρα ανθρώπους γεμάτους φόβο, ανασφάλεια και αγωνία για το αύριο.
Από την άλλη μεριά είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες, που βλέπουν, βρέξει χιονίσει, τα κέρδη τους να ανεβαίνουν και τα οποία προσπαθούν να αυξήσουν ακόμα πιο πολύ εις βάρος των φτωχών με την βοήθεια της κυβέρνησης και με πρόσχημα το Μνημόνιο. Ας μην ξεχνούμε ότι ακόμα και την περίοδο της κρίσης αυτής τα κέρδη π.χ. των τραπεζών είναι τεράστια και τα bonus των στελεχών εξωφρενικά. Οι τράπεζες σώθηκαν με τα λεφτά που τους χορήγησαν αφειδώς οι κυβερνήσεις τα οποία σε τελευταία ανάλυση θα πληρώσουν οι λαοί, πράγμα που αποδεικνύει την μεγάλη διαπλοκή των τραπεζών με τους κυβερνώντες.
Σε μια ξεχωριστή κατηγορία θα βάλω τους πολιτικούς (βουλευτές και υπουργούς). Οι περισσότεροι εύποροι, με πλούσιες αποδοχές και εξυπηρετήσεις από το κράτος, οι οποίοι ψηφίζουν αυξήσεις για τις αποδοχές τους και διορίζουν προκλητικά τους συγγενείς τους στη Βουλή ή αλλού.
Οι πολιτικοί στη χώρα μας (και όχι μόνο) έχουν μεταμορφωθεί σε μέσο για την επικράτηση των επιταγών του κεφαλαίου και έχουν μετατραπεί σε πειθήνιο όργανό τους. Αυτό είναι φανερό και στον πιο αδαή και δύσπιστο πολίτη από τον πακτωλό χρημάτων (από αυτά που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν) τα οποία παρέχονται στις τράπεζες, με γνώμονα το ξεπέρασμα της κρίσης και την επιστροφή στην ασύλληπτη κερδοφορία. Και αυτά τα χρήματα εξοικονομούνται από περικοπές σε μισθούς συντάξεις, με υποβάθμιση του συστήματος υγείας, της παιδείας κλπ.
Θα μας πούνε βέβαια ότι αν δεν σωθούνε οι τράπεζες θα καταρρεύσει το κράτος. Αλλά περί τίνος πρόκειται; Οι τράπεζες παίρνουν χρήματα για να δώσουν δάνεια και να τονώσουν την οικονομία αλλά δεν δίνουν παρά ελάχιστα έχοντες τις κάνουλες κλεισμένες. Όσο για τα κέρδη π.χ. της Εθνικής τράπεζας είναι τόσα, που έκπληκτος κανείς θα αναρωτηθεί γιατί χρειαζότανε αυτή η τράπεζα επί πλέον κεφάλαια για να σωθεί;
Βέβαια υπάρχουν πολλοί πολίτες που πιστεύουν ότι ορισμένα μέτρα όπως κατά των συντεχνιών και της διαφθοράς είναι αναγκαία και πρέπει να υποστηρίξουμε την κυβέρνηση σε αυτές τις προσπάθειες. Ποιες όμως προσπάθειες κάνει η κυβέρνηση για όλα αυτά όταν εξαφανίζει τα τεράστια σκάνδαλα των πολιτικών και όταν προσπαθεί να κοροϊδέψει το ΔΝΤ και την Ευρώπη ότι δήθεν απελευθερώνει τα επαγγέλματα όταν αυτό γίνεται μόνον σε όσους δεν έχουν δύναμη διεκδίκησης και όχι σε άλλους που έχουν τα «μέσα», στην απελευθέρωση των επαγγελμάτων των οποίων υπάρχουν τόσες εξαιρέσεις που καθιστούν τους νόμους άχρηστους (π.χ. δικηγόροι, συμβολαιογράφοι κλπ).
Αλλά από πού αντλεί τη δύναμη η εξουσία του κεφαλαίου (και τα φερέφωνά τους) και εφαρμόζει τόσο σκληρά μέτρα εξοντωτικά για το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών; Από ποιους εξουσιοδοτείται ο κ Παπανδρέου και η κυβέρνησή του να εφαρμόσει αυτά τα πρωτόγονα και εφιαλτικά μέτρα διαλύοντας την κοινωνία και μάλιστα με το χαμόγελο στα χείλη και με θρασύτατες δηλώσεις, ότι «σας εξοντώνουμε για να σας σώσουμε»; Είναι της παγκοσμιοποίησης ο καιρός, όχι των λαών. Και ενώ στη βόρεια Αφρική ξεσηκώνονται και οι πέτρες στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα αριστερά και δεξιά κοινοβουλευτικά κόμματα στο ίδιο τορβά της εξουσίας διαγκωνίζονται για τα κέρδη της διαφθοράς, της μίζας και της διαπλοκής, οι δε μακάριοι και νομοταγείς πολίτες παρακολουθούν τα τεκταινόμενα σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας και βιώνουν την καθημερινότητα και την ταχύτατα εξελισσόμενη πραγματικότητα σαν να μην τους αφορά καθόλου. Ποιος θα το περίμενε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου