Επέτειος Πολυτεχνείου

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Η κατάθλιψη που περιβάλλει τις επετειακές αναπαραστάσεις της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι προϊούσα και αθεράπευτη.

Από τον ένα χρόνο στον άλλο, η απόσταση που χωρίζει την ηθική και ψυχική αυθεντικότητα του γεγονότος εκείνου από την τωρινή πολιτικοτηλεοπτική σκηνή όπου συντελείται η εκμηδένιση των θεσμών, των νοημάτων, των ιδεών, όσο και του κοινωνικού κράτους, αντιστέκεται με τρόπο όλο και πιο κραυγαλέο στις προσπάθειες των αξιωματούχων να τη γεφυρώσουν. Από τα χείλη ανθρώπων, όπως ο πρωθυπουργός, τα περί Πολυτεχνείου ακούγονται όχι απλώς επίπλαστα, δηλαδή χωρίς ουσιαστικό ή συμβολικό αντίκρισμα, αλλά και ελαφρώς κακόγουστα, εφόσον ο επιδιωκόμενος παραλληλισμός με τα υποτιθέμενα αιτήματα των νέων της εποχής μας (έτσι όπως τους φαντάζεται ο Γιώργος), μεταξύ των οποίων φιγουράρει, υποθέτουμε, και η ανάγκη για βελτιωμένο σήμα στα κινητά, δεν θα έπειθε ούτε τον πρόεδρο της επιτροπής για την επανεκλογή του Ομπάμα.

Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ προέρχεται ειδικά απ' αυτό το τρομακτικό χάσμα ανάμεσα στην έκρηξη γνησιότητας που προκάλεσε η γενιά του Πολυτεχνείου και στους σημερινούς αλλοτριωμένους «λόγους» που γίνονται κυρίαρχοι μέσω της κατανάλωσης και του θεάματος, μέσω της τεχνολογίας και του έρποντος κυνισμού, μέσω του lifestyle και των άπειρων υποπροϊόντων και ανακλαστικών, των οποίων η εκ του ασφαλούς εμφάνιση συνόδεψε, δίχως αντίλογο, την απερίγραπτη παρακμή της ικανότητας του ανθρώπου να σκέφτεται τη ζωή του ως πολιτικό ον. Με το κενό να διευρύνεται στο ψυχικό και υπαρξιακό επίπεδο, για να μη μιλήσουμε και για το βίωμα της ιστορικής μνήμης που υπεραναπληρώνεται με τις παρωδίες των μνημοσύνων, τα παιδιά και οι έφηβοι, όσο και αν συλλαμβάνουν διαισθαντικά το μέγεθος της ηρωικής ανιδιοτέλειας που εκδηλώθηκε εκείνες τις μέρες, αδυνατούν να κατανοήσουν το περιεχόμενο εννοιών, όπως η αυθόρμητη οργάνωση του πολιτικού υποκειμένου ή η υποχρέωση του ανθρώπου να αμφισβητεί οτιδήποτε παρουσιάζεται σαν «φυσικό» ή «μονόδρομος».

ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ των όσων κολακευτικών λέγονται απ' τους υποκριτές, τα παιδιά των σημερινών σχολείων, που γαλουχήθηκαν με τη δαιδαλώδη, αλλά αβαθή λογική των προσομοιώσεων, των βιντεοπαιγνιδιών και του Διαδικτύου, είναι προς το παρόν κάθε άλλο παρά ικανά να αντιληφθούν την αληθινή σημασία της επινοητικής φαντασίας -όχι εκείνης που μνημονεύεται στο μήνυμα του πρωθυπουργού, αλλά αυτής που θα τους επέτρεπε να υποπτευθούν ότι το κενό που ανοίγεται στη συνοχή της γενιάς τους εξαιτίας της διάχυτης κατάθλιψης και αδιαφορίας είναι, συν τοις άλλοις, ένα κενό πολιτικής. Αν είσαι γεννημένος το '92 ή το '95 και άρα γνωρίζεις την πολιτική μόνον από αφηγήσεις, η πιθανότητα να συνειδητοποιήσεις ότι λείπει η πολιτική είναι καθαρή φαντασία.

ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ, λοιπόν, απ' τα παιδιά όχι να συμφωνήσουν με όσα λέμε, αλλά να μας εκπλήξουν. 

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ