στον δρόμο με τα δεκανίκια...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 25.ΧΙ.2010 stathis@enet.gr

Γράφαμε χθες ότι επ' εσχάτοις έχει αρχίσει να διοχετεύεται μέσα απ' τα «πρόθυμα» ΜΜΕ, και συνεπώς να διαδίδεται, η άποψη ότι το «Μνημόνιο είναι και καλό». Διότι από μόνοι μας δεν μπορούσαμε να διορθώσουμε τα του οίκου μας, άρα καλώς τους τους Υπατους Αρμοστές, τους Ανθύπατους και τους Γκαουλάιτερ, να μας διορθώσουν! Με έναν λόγο, ο Εθνικός Υμνος του Ραγιά.

Ε, πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο κ. Πάγκαλος (ποιος άλλος;) δήλωνε ότι το Μνημόνιο είναι για μας «ευκαιρία», «ευτυχία» (μάλλον «ευτύχημα» ήθελε να πει). Σωστός!

Οι ραγιάδες θέλουν πάντα τον αρχιραγιά τους, και μάλιστα να τον επευφημούν. Με ευφημισμούς, λέγοντας λόγου χάριν τον κυνισμό του «ειλικρίνεια», τον σαρκασμό του «χιούμορ» και τον αμοραλισμό του «παρρησία».

Αρχίζει να μου αρέσει ο κ. Πάγκαλος. Εβριζε τον αρχηγό του τον Γιωργάκη, έβριζε τους Γερμανούς (κι ύστερα τους ζητούσε συγγνώμη), διόριζε τους συγγενείς του, πήγε εκδρομή τον Οτσαλάν, καταναυμάχησε τους Ελληνες στις Υμιες -αρχίζει να μου αρέσει. Ταιριάζει γάντι σε αυτό που θα λέγαμε ars moriendi -η τέχνη του να πεθαίνεις- ενόσω είσαι ακόμα ζωντανός.

Sinn fein, εμείς οι ίδιοι -το «ελευθερία ή θάνατος» των Ιρλανδών.

Πικρός καιρός για το πολυβασανισμένο νησί με τα «γελαστά παιδιά»...

Και στην υπόλοιπη Ευρώπη εύκολα πια να βρίζουν ξανά οι λαοί ο ένας τον άλλον. Πρώτη φορά, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι στα ίσια, δημοσίως και φόρα παρτίδα. Δεν είναι καλά σημάδια αυτά...

Οσο για μας, δεν χρειάζεται αυτή η «βοήθεια» των ξένων. Μας ενοχοποιούν οι ίδιοι μας οι (ένοχοι) ηγέτες: «μαζί τα φάγαμε», «διεφθαρμένοι»...

Κι εκεί που σκύβεις το κεφάλι ντροπιασμένος, σε σέρνουν σε μια «επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας» -ω ναι, η ΓΣΕΕ θα απεργήσει στις 15 Δεκέμβρη που αρχίζουν τα Σατουρνάλια, ω ναι, μαζί και η ΑΔΕΔΥ (η ΠΑΣΕΓΕΣ γιατί μένει πίσω;) κι ύστερα πάλι θα απεργήσουν ξανά στις Ελληνικές Καλένδες οι οποίες, ως γνωστόν, πέφτουν μεταξύ Αγίου Φούφουτου κι Αγίου Κλάφτα Χαράλαμπε -είναι κινητή η εορτή.

Οσο για την Αριστερά, τον όντως υπερασπιστή του λαού, για την ενότητά της δεν δίνω δίφραγκο. Για την ενωτική της συστράτευση όμως, προκειμένου να αναχαιτισθεί το (προ)ελαύνον κακό, πολλοί θα τα έδιναν όλα.

Η κρίση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με απεργίες-μπαταριές της μιας ημέρας, ούτε με τους εργαζόμενους χωρισμένους σε οπαδούς της «μιας» ή της «άλλης» Αριστεράς.

Θέλει σχέδιο, στρατηγική, προτάσεις, πολιτική κι αγώνες. Σε μαζική κλίμακα. Αλλοιώς η Αριστερά, αιχμαλωτισμένη στην αναποτελεσματικότητά της, θα είναι το ίδιο ένοχη με αυτούς που δολοφονούν τον λαό -διότι δεν μπόρεσε, δεν θα έχει μπορέσει να τους εμποδίσει...

Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ