Οι ντόπιες και ξένες ελίτ πανηγυρίζουν για τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, ενώ ο γνωστός «σοσια-ληστής» ηγέτης του ΔΝΤ όσο και ο δηλώνων «σοσιαλιστής με πατέντα» Γιωργάκης και η κοινοβουλευτική «χούντα» του διακηρύσσουν ότι τα αποτελέσματα των εκλογών νομιμοποίησαν τα ληστρικά μέτρα.
Ο θρασύτατος μάλιστα Ντομινίκ Στρος-Καν θριαμβολόγησε για τη νίκη της «αριστεράς» στην Ελλάδα (δηλαδή της χούντας και των «αριστερών» δεκανικιών της στη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους-Πράσινους και τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ) δηλώνοντας με θαυμασμό: «Δεν έχει ποτέ συμβεί, παρά το τόσο σκληρό πρόγραμμα που οι Ελληνες υποχρεώθηκαν να υποστηρίξουν, το να γίνει κατανοητό στον πληθυσμό ότι ήταν αναγκαίο και αυτός τελικά να υποστηρίξει στην πλειοψηφία του την υπάρχουσα κυβέρνηση». Και, πράγματι, από όπου πέρασε το ΔΝΤ και εφάρμοσε ακόμη και ηπιότερα μέτρα από αυτά της δικής μας χούντας, οι λαοί τελικά τους «πήραν με τις πέτρες»: από την Ουγγαρία που μαύρισε τους αντίστοιχους «σοσιαλιστές», μέχρι την Αργεντινή όπου η χούντα και το ΔΝΤ φυγαδεύονταν με ελικόπτερα1.
Οσοι, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι ο ελληνικός λαός ενέκρινε τα μέτρα και την κατεδάφιση ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων, πρέπει επίσης να δεχθούν ότι ζούμε σε μια παρωδία «δημοκρατίας» όπου αυτό που περνά για πολιτική, όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την κλασική έννοια της Πολιτικής ως της συλλογικής αυτο-διεύθυνσης των πολιτών, αλλά ούτε καν πληροί τα κριτήρια μιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» (που δεν έχει βέβαια σχέση με πραγματική δημοκρατία). Και αυτό, διότι η όλη διαδικασία για να περάσουν τα κτηνώδη μέτρα που θα γονατίσουν τα λαϊκά στρώματα για δεκαετίες, στηρίχθηκε σε μια σειρά από απάτες. Δηλαδή:
α) Στην αρχική κατάφωρη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος, όπου ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα εκλέχθηκε για να εφαρμόσει πρόγραμμα που ήταν εντελώς αντίθετο αυτού που εφάρμοσε μετεκλογικά.
β) Στη συνακόλουθη απάτη ότι η κυβέρνηση (η οποία επάξια απέκτησε τον τίτλο της χούντας όταν δεν τόλμησε να φέρει σε δημοψήφισμα μέτρα που αλλάζουν δραματικά το κοινωνικό-οικονομικό τοπίο) δήθεν δεν ήξερε το μέγεθος της κρίσης και των απαιτούμενων μέτρων.
γ) Στο χοντρό ψέμα που υιοθέτησε όλο το κατεστημένο ότι το Μνημόνιο (ή κάποια παραλλαγή του) αποτελούσε μονόδρομο «για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις», όταν ακόμη και η πορτογαλέζικη ελίτ συζητά την πιθανότητα εξόδου από την ευρωζώνη, ακριβώς για να αποφύγει τον ελληνικό «μονόδρομο», ενώ οι Ιρλανδοί, με διπλάσιο έλλειμμα από εμάς, αγωνίζονται μέχρι την τελευταία στιγμή να μην εκχωρήσουν κυριαρχία, δηλώνοντας για τους δικούς μας ξεδιάντροπους πολιτικάντηδες «εμείς δεν είμαστε Ελλάδα»! Φυσικά, όλα αυτά δεν εμπόδισαν συγγραφείς μας να δηλώνουν, με το τουπέ «σοφού», ότι, αφού... δεν διακυβεύονταν κρίσιμα ζητήματα, θα ψήφιζαν «πρόσωπα»2 («κατά σύμπτωση» υποστηριζόμενα από τη χούντα), ενώ «κομμουνιστές» μουσικοσυνθέτες δεν έχουν πρόβλημα να «τιμώνται» από μέλη της χούντας με επικεφαλής τον θρασύτατο υπαρχηγό της, ενισχύοντας την εικόνα της «κανονικότητας» που καλλιεργούν τα ημι-ολοκληρωτικά κρατικά κανάλια3!
δ) Στην ολοκλήρωση της απάτης με τους αρχηγούς της χούντας και του ΔΝΤ να ισχυρίζονται ότι τα κτηνώδη μέτρα εγκρίθηκαν από το λαό, όταν στην πραγματικότητα, αν υπολογιστούν η αποχή/άκυρο/λευκό, οι εκλεκτοί της χούντας εκλέχθηκαν από το 15% με 20% των πολιτών. Με άλλα λόγια, το Μνημόνιο της τρόικας και των υποτελών της εγκρίθηκε άμεσα από λιγότερο από το 1/5 του λαού ή έμμεσα (αν συνυπολογίσουμε τις ψήφους των ευρωπαϊστών στα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους) από κάτι παραπάνω από το 1/3 των πολιτών. Το γεγονός επομένως ότι, όπως έδειξε σχετική δημοσκόπηση4, το 75% των πολιτών είναι εναντίον του Μνημονίου, φανερώνει πως το μεγαλύτερο τμήμα της αποχής/άκυρου εκφράζει συνειδητή απαξίωση όχι μόνο του Μνημονίου, αλλά και αυτού που περνά για «πολιτική». Το ίδιο έδειξαν και οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου που πήραν σαφώς αντι-χουντικό χαρακτήρα, γι' αυτό και η χούντα προσπάθησε να τις συντρίψει με χημικά και δακρυγόνα.
Συμπερασματικά, μόνο ένα δημοψήφισμα (όχι βέβαια χουντικό!) θα μπορούσε να νομιμοποιήσει τα μέτρα -ούτε καν οι εκλογές, που θα στόχευαν απλά να παγιδεύσουν πάλι το εκλογικό σώμα σε ψευτο-επιλογές μεταξύ Μανωλιών με διαφορετικά ρούχα...
ΥΓ. Σε άρθρο μέλους του Κ.Σ. της ΚΝΕ («Ριζοσπάστης», 14/11/2010) η ανάλυσή μου για την κρίση και την εναλλακτική λύση «τσουβαλιάζεται» μαζί με άσχετες ή και σαφώς ρεφορμιστικές αναλύσεις, με τις οποίες κονταροχτυπιέται. Εάν η άποψη αυτή εκφράζει τη γραμμή του κόμματος, τότε θα πρόκειται για σαφή (και θλιβερή) διαστρέβλωση των απόψεών μου. Οσον αφορά το ερώτημα αν είναι δυνατόν συνεργάτες αστικών εφημερίδων να εκφράζουν μια συνεπή αντικαπιταλιστική γραμμή, θα έπρεπε ο συντάκτης καλύτερα να ρωτήσει τον... Μαρξ γι' αυτό!
http://www.inclusivedemocracy.org
1. Βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμ. 2010) κεφ. 10.
2. Βλ. «αυτο-συνέντευξη» Γ. Γραμματικάκη, Κυριακάτικη «Ε», 7/11/2010.
3. Βλ. τρέιλερ για την αποψινή εκπομπή της ΕΡΤ, «Στην υγειά μας».
4. Βλ. δημοσκόπηση Γιάννη Μαυρή για το κανάλι «ΣΚΑΪ».
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου